Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ U got me.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

Diego Figueroa ~ 21 years old

Account verwijderd

schreef:
Maggie Jasmin Stone - 19 years old.

Mijn stukje komt hieronder (:

Account verwijderd

schreef:
'I'm sorry, ma'am, but we're closing', een harde stem zorgde ervoor dat Maggie opschrikte van haar boek. Automatisch keek ze op, om in een boze gezicht van een oudere vrouw te kijken. Haar ogen gleden naar de klok achter de oud uitziende vrouw. Het was vijf voor acht, wat betekende dat de bibliotheek over vijf minuten zou sluiten. Ze had niet door dat ze al vier uren zat te lezen. Een korte knik had ze naar de vrouw toegeworpen, voordat ze opstond en haar spullen pakte. Het boek dat ze net zat te lezen legde ze terug op het plankje waar die hoorde. 'Goodbye', zei ze beleefd en vervolgens liep ze uit de bibliotheek. De koude buitenlucht raakte haar huid, waardoor ze snel haar jas dichtritste. Het was ondertussen al donker en de enige lichtbronnen waren straatlantaren die de weg verlichten. Ook al was het laat, er waren genoeg mensen te zien. De winkels waren vandaag tot acht uur open, maar de cafeetjes langer. Meesten mensen zouden over een paar uur hier uitgaan. Haar tas sloeg ze om haar schouder heen en met haar handen in haar jaszakken liep ze weg van de bibliotheek. De terrassen leken vol te zijn, zelfs als het koud was. Hard gelach en gepraat vulde haar oren, waardoor ze haar telefoon en haar oordoppen pakte. Ze zocht een willekeurige afspeellijst op en ze stopte haar oortjes in haar oren, waarna ze de volume op z'n allerhardst zette. Met een gebogen hoofd liep ze door, terwijl ze alles om zich heen negeerde. Ze vond het fijn om alleen te zijn. Nooit was ze een druk meisje geweest en ze was netjes opgevoed. Daarvoor was ze haar ouders dankbaar. Wanneer ze mensen zag die haar niet aanspraken, liep ze daar vooral met een grote boog omheen. Behalve wanneer ze met haar vader was. Haar vader was een politieagent en hij werkte in de gevangenis van Chicago. Meerdere keren was ze met hem mee geweest, aangezien ze nieuwsgierig was naar zijn werk. Ze vond het uiteindelijk te heftig, maar het werk dat ze nu deed vond ze perfect. Ze werkte in een kantoor van een bekende modeblad en ze vond het geweldig. Haar werk was om mensen te fotograferen en vervolgens moest ze over die personen wat schrijven. Soms was het voor haar een probleem, aangezien ze niet een sociale persoon was. Met geluk was er iemand bij, maar meestal deed ze het alleen. Toch lukte het haar om een goed artikel te schrijven en goede foto's te nemen.
Op een rustige tempo liep Maggie door, terwijl ze langzamerhand merkte dat het rustiger werd. Er waren maar enkele auto's die soms langsreden en er liepen niet zoveel mensen. De straat leek ook donkerder te worden. Toch liet ze haar oordoppen in haar oren zitten, met de muziek even hard. Over ongeveer tien minuten zou ze bij haar kleine appartement aankomen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
She walked out of the library and she's coming your way.
Pull her into your car when she passes.
We'll see you soon again to the gang house.

Het berichtje dat hij ontving van zijn goede vriend, Hunter, veroorzaakte een brede grijns op Diego's gezicht. Het moment waarop hij wraak kon nemen was aangebroken. Hij was niet het type waarmee je zomaar kon sollen, iets dat de vader van zijn vrouwelijke slachtoffer verkeerd had ingeschat. Hij dacht Diego zomaar in de gevangenis te kunnen opsluiten zonder de gevolgen van dien. Hoe het ook zij, had hij zo zijn connecties, mensen die heb zonder problemen uit de gevangenis hadden kunnen krijgen om hem vervolgens te helpen met zijn grove plan. Het was een zeer smerig plannetje. Het leven van de jongedame zou drastisch veranderen, nooit zou ze de mogelijkheid nog krijgen haar lieftallige familie te weerzien na deze avond, allemaal de schuld van haar naïeve vader.
Als een simpele stadsbewoner wandelde hij wat door de straat met een sigaret in zijn hand waarvan hij af en toe een teug nam. De rook blies hij vervolgens weer volledig zijn longen uit. Een bekend gedaante werd zijn aandachtspunt. Haar lange donkerbruine haren dansten in het rond bij elke stap die het meisje zette. Haar ogen waren gevestigd op de stenen grond onder haar voeten. Oordoppen maakte dat ze de mogelijkheid had om naar muziek te luisteren, hoewel het nog van korte duur was. Zijn nog brandende sigaret liet hij op de grond vallen. Het was slechts een kwestie van tijd vooraleer het vuur gedoofd werd door het vocht dat zich op de grond bevond. Toen hij het meisje voorbij wandelde, stopte zijn lichaam met bewegen. Vervolgens draaide hij zich om en wandelde hij haar achterna. Na enkele seconden had hij haar beet, zijn hand voor haar mond gehouden en zijn andere arm om haar middel heen geslagen om haar mee te kunnen sleuren.
Weinig moeite kostte het hem om haar lichaam mee te nemen naar zijn auto die een stukje verderop geparkeerd stond. Eenmaal daar aangekomen, opende hij de achterbak. Zonder enige vorm van medelijden, duwde hij het meisje hardhandig de kofferbak in om die vervolgens weer te sluiten zonder een woord uit te spreken. Zijn passen begaven hem naar de bestuurderskant van de auto waar hij achter het stuur ging zitten. Zo snel als hij kon startte hij de auto, zijn weg gebaand naar het bendehuis. De plaats waar het meisje vermoedelijk een zeer lange tijd, helaas samen met hem, moest doorbrengen. Zin in vrouwelijk gezelschap had hij niet. Het fat idat zijn wraak zou lukken daarentegen maakte dat hij er ietwat positiever over dacht.

Account verwijderd

schreef:
Aan de buurt te merken, zag Maggie dat ze er bijna was. Het begon er steeds beter uit te zien. De hoge flatgebouwen waren al vanaf deze afstand te zien. Ze was eraan toe om een warme douche te nemen en met een goed boek in bed te kruipen. Bij de gedachte glimlachte ze en versnelde ze haar looptempo. Het fijne aan alleen wonen was dat ze in stilte aan haar projecten kon werken, die ze nog niet af had. Natuurlijk waren er ook minder leuke dingen aan alleen wonen. Ze voelde zich soms alleen, aangezien er niemand bij haar was. Soms kwam haar beste vriendin of haar ouders op bezoek, maar dat was eens in de zoveel tijd. Haar ouders waren allebei druk met werken en haar beste vriendin, Mia, was nog steeds aan het studeren. Gelukkig was dit wel haar laatste jaar en misschien zouden ze meer tijd hebben om samen door te brengen.
Bijna sloeg ze af naar links, totdat ze werd tegengehouden door een hand op haar mond. Een andere arm voelde ze rondom haar middel en vervolgens werd ze ergens heen geleid. Uit reflex klemde ze haar handen rondom de arm van degene en probeerde ze zich los te trekken. Ze zette zo veel mogelijk kracht in haar handen, om de handen van haar af te duwen. Jammer genoeg deed het de persoon niks, want ze werd meegesleurd richting een auto. Ze wilde gillen, maar het enige wat ze kon doen was tegenstribbelen. Het had weinig effect. Haar telefoon, samen met haar oordoppen vielen uit haar oren en zak. Verloren keek ze naar haar telefoon, maar daarna vestigde ze haar blik op de zwarte auto. Ze werd ontvoerd en niemand had het door. Het was ook afgelegen en misschien was het niet zo slim om haar muziek te luisteren. De achterbak werd geopend en een flinke duw in haar rug zorgde ervoor dat ze naar voren liep. Ze wilde zich omdraaien en vluchten, maar de volgende paar duwen zorgde ervoor dat ze in de kofferbak viel. Binnen één seconde werd die gesloten en het enige wat ze nog hoorde waren voetstappen. Haar handen grepen naar de binnenkant van de kofferbak en met veel moeite probeerde ze de kofferbak te openen. Enkele keren schopte ze zo hard mogelijk er tegenaan, zonder zich zorgen te maken over de schade. 'Let me go!', haar schreeuw werd vervolgd door een schop tegen de kofferbak. Meerdere keren had ze om hulp geroepen, zonder een reactie terug. Het was te verwachten.
De auto werd snel gestart en ze voelde hoe ze wegreed. Radeloos draaide ze zich om en zocht ze naar een voorwerp waarmee ze zich kon verdedigen. Het enige wat ze voelde was kleding. Het was pikkedonker en ze kon niks zien. Voor de zoveelste keer schopte ze tegen de deur van de kofferbak aan.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De herrie die geproduceerd werd in de achterbak van de auto negeerde hij. Geen greintje van medelijden vertoonde Diego. Waarom zou hij? Vertoonde haar lieftallige vader respect voor hem toen hij hem in de cel gooide, hem achter liet als een wild beest? Nee, zijn dochter zou hij dus precies hetzelfde behandelen, hoe onschuldig de jongedame ook mocht zijn. Niks had zij hem misdaan, maar sinds hij geen andere manier kon bedenken om wraak te nemen, moest het. Diego kon de man vermoorden, hoewel dat te simpel was. Enkel zijn omgeving zou er last van hebben, de man die zichzelf een politieagent noemde daarentegen zou er makkelijk afkomen. De autoradio draaide hij grofweg luider zodat de beat het lawaai vanuit de kofferbak overbrugd werd. Het zou nog een twintigtal minuten duren voordat ze aankwamen bij het bendehuis en hoe amuserend het geschreeuw ook klonk, begon het naarmate ze vaker haar stem gebruikte, irritant te worden.De rit zette hij gewoonweg verder, luisterend naar de prettige beat die zijn oren binnendrong en door de gehele auto galmde.

Put a ring on a middle finger, fuck you
Hope it stings just a little when it cuts through
Kept it distant from the women that be tellin' lies
All them stories you ain't told, you can tell 'em now
I don't get enough credit
Let's just get it understood, we get enough credit
I make it work either way 'till the peace stop
I'm seeing all my enemies throw the peace sign, no peace

► At the gang house...

Nadat hij de auto netjes geparkeerd had, stapte hij uit om vervolgens de jongedame te bevrijden uit de achterbak. Hij vermoedde dat een kofferbak alles behalve comfortabel lag en hoe egoïstisch hij ook was, gunde hij het niemand om zo'n lange tijd vast te zitten in zo'n kleine ruimte. Het meisje had geluk met haar lengte. Was ze langer geweest had ze haarzelf bijna moeten dubbelplooien om erin te passen. Diego opende de achterbak en tilde haar vervolgens eruit om haar daarna weer op haar eigen voeten te zetten.
"Recalcitrate makes no sense, screaming even less since no one can hear you," vertelde hij. Haar arm nam hij voor de zekerheid vast vooraleer ze alsnog de mogelijkheid kreeg om te ontsnappen. Hij ging er niet van uit dat het haar zou lukken, maar nam liever het zekere voor het onzekere. Vervolgens zette hij zijn passen verder naar het huis toe. Het was namelijk te koud om gewoonweg buiten te blijven staan. Hij stond zowat te bevriezen, al was het de koude waard geweest."Just work with it, that will make it easier for both of us."
Hardhandig sleurde hij de jongedame mee naar binnen toe, de deur gesloten om vervolgens verder het bendehuis in te gaan. Een geur van sigarettendamp en alcohol dronk zijn neus binnen, een geur die hij naarmate hij langer doorbracht in het huis gewoon geworden was. Sterker nog, hij gaf er niks om. Het gaf hem een prettig gevoel. Verscheidene mensen bevonden zich in de leefruimte van het huis waaronder ook enkele vrouwen gekleed in strakke jurkjes, alhoewel het compleet vrijwillig was. Toch, wandelde hij verder. Zijn weg gebaand de trap op om naar de eerste verdieping te gaan met nog zijn steeds zijn hand om haar arm geklemd.

Account verwijderd

schreef:
Meerdere keren probeerde Maggie los te komen, ze probeerde zelfs om de deur van de kofferbak los te krijgen. Niks werkte en hoe meer ze haar best deed, hoe minder effect het had. De muziek was hard te horen. Het was vreselijk muziek. Genoeg scheldwoorden kwamen er aan bod en de woorden waren te volgen, maar van sommige wist ze de betekenis niet. Ze wist zeker dat de persoon die in de auto zit een slecht iemand is. Helaas wist ze niet wat hij wilde en wat hij van plan was, maar het beloofde niks goeds. Nog één keer tastten haar handen de kofferbak af, maar nog steeds was er geen voorwerp die ze kon gebruiken. Haar telefoon lag ergens op de grond en het was zeer waarschijnlijk dat ze hem niet terug zou krijgen. In haar hoofd probeerde ze iets te bedenken om te vluchten, maar tevergeefs. Alles wat ze kon bedenken had ze al uitgeprobeerd en alles was nutteloos.

Het leek wel uren te duren voordat de auto was gestopt. Het geluid van de motor vervaagde en maakte plaats voor stilte. Ze luisterde aandachtig naar de geluiden om haar heen. Voetstappen leken dichterbij te komen en vervolgens stopten ze. De kofferbak werd geopend. Ze zag het als een kans om te vluchten, maar ze was te laat. De man pakte haar binnen enkele seconden vast en zette haar op de grond. Ze probeerde zich van zijn greep los te krijgen, maar dat had geen nut. 'My father will find you', siste ze. Haar doel was om hem misschien bang te maken, maar aan zijn uiterlijk te zien leek hij haar geen type die bang zou zijn voor de politie. Het was donker, maar het licht van de straatlantaarn zorgde ervoor dat ze de persoon voor haar minimaal kon zien. Ze had niet lang de kans om hem goed in zich op te nemen, want hard getrek aan haar arm zorgde ervoor dat ze bijna haar evenwicht verloor. Maggie probeerde zich los te trekken, maar tevergeefs. Ze probeerde alles om los te komen, maar toch bleef haar arm vast tussen zijn hand.
Algauw liep ze een gebouw in die verlaten uit leek te zien. Het was niet de buitenkant die ervoor zorgde, maar de binnenkant. De mensen die hier zaten waren geen mensen waarmee ze ooit bevriend zou kunnen worden. De verschrikkelijke geur van sigaretten en alcohol zorgde ervoor dat ze moest hoesten. De meisjes die hier rondliepen zagen er vreselijk uit. In vergeleken met wat Maggie aanhad, waren ze bijna bloot. Hun jurkjes waren strak en ze bedekten maar een heel klein deel van hun lichaam. Waar was ze beland? De personen leken niks te merken en gingen gewoon verder waarmee hun bezig waren. Nog steeds werd ze meegesleurd door de jongen. Meerdere keren probeerde ze zich los te maken. 'Just.. let me go. What do you want? You want money?', haar stem klonk hopeloos, maar zo voelde ze zich ook.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"I'm sorry gorgeous, but he won't find you in here," verzekerde hij de jongedame. Het bendehuis lag zodanig afgelegen dat het onvindbaar was voor wie dan ook. Zelfs politieagenten waren er nooit eerder in geslaagd het pand te vinden en dat zouden ze ook nooit doen. Niks had het meisje nog bij de hand waarmee ze opgespoord kon worden. Haar mobiel was grofweg terechtgekomen op de vochtige straat, vermoedelijk was het glas volledig gebarsten en was het toestel onbruikbaar sinds het pijpenstelen regende. Hoe dan ook, viel hij niet bang te krijgen door enkele simpele bedreigingen. Politie was geen gevaar voor hem sinds hij ze altijd te slim af was. Diego was eerder een bedreiging voor de politie in plaats van zij voor hem.
Eenmaal ze aangekomen waren bij één van de vele kamers die zich in het huis bevonden, opende hij de deur. Het licht deed hij aan door middel van op de lichtschakelaar te duwen. Een grauwe kamer, bekleed met slechts een oud bed en een kast werd zijn uitzicht. Het was niet zijn kamer. Het werd de toekomstige kamer van de jongedame naast hem. Eenmaal ze in de kamer stonden, sloot hij de deur achter hen waarna hij haar losliet. Nu ze binnenwaren gunde hij haar voor eventjes wat vrijheid, voor hoe kort die ook zou duren.
Het was zeer amuserend hoe onwetend de jongedame bleek te zijn over de gang van zaken. Geld stond zeer hoog op zijn verlanglijstje, al stond wraak een stuk hoger. Wat hij met haar zou doen, wist hij nog niet precies. Sterker nog, het enige idee dat Diego had uitgedacht was haar ontvoering. De rest ging vanzelf. Misschien organiseerde hij een marteling? Of zou hij haar uiteindelijk grofweg vermoorden? Hij had tijd genoeg om een keuze te maken.
"Some money would be nice, but no, that ain't the reason why you're here. I just want revenge," sprak de jongeman uit alsof het niks was. Voor hem was het ook niks. Talloze keren had hij wraak genomen wanneer iets hem niet zinde. Het was een gewoonte voor hem. Wanneer hij niet kreeg wat hij wilde, kon het hem zodanig woedend maken dat hij niks anders wist dan wraak. Het was gewoonweg hoe hij was.
Hij baande zijn weg naar de kast toe, een schuif geopend om daar een paar handboeien uit te halen. Zoals er vermoedelijk door zijn hoofd zou spoken, had hij er geen vreemde plannen mee. Het was simpelweg uit voorzorg. Harteloos trok hij de jongedame mee naar het bed. Eenmaal ze erop zat, verbond ze haar met de handboeien aan één van de ijzeren stangen aan het bed zodat een ontsnappingspoging onmogelijk werd. Misschien was het slechts voor even, misschien voor langer. Het hing van haar gedrag af. "In case you try to escape."

Account verwijderd

schreef:
De grote gang leidde naar verschillende kamers. Er waren meer dan vijf deuren en er liep zelfs een trap naar een tweede verdieping. Het gebouw was groot en het leek erop dat er ook veel personen erin woonden. Maggie wist niet wat voor mensen hier woonden, maar ze vermoedde dat het criminelen konden zijn. De mensen die zich in dit gebouw bevonden probeerde ze al d'r hele leven te ontwijken en nu zat ze met zulke mensen onder één dak. Ze paste hier helemaal niet en ze wilde daarom zo snel mogelijk weg hier, omdat ze zich hier niet op haar gemak voelde.
Algauw werd Maggie een kamer ingeduwd. Het licht werd aangezet en hoe klein die ook was, hij verlichtte de kamer goed genoeg. Een oude bed en een kast waren de enige meubels die er stonden. er was één raam te zien, maar de houten planken die ervoor vastgespijkerd waren zorgden ervoor dat die compleet nutteloos was. Alles in deze kamer leek oud te zijn. Het leek er zelfs op dat de kamer een hele tijd leegstond. Ondertussen was haar arm losgelaten en was er enkel een lichtrode handafdruk te zien op haar huid. Nog steeds wist ze niet waarom ze hier was en ze wilde het graag weten. De mannelijke persoon voor haar kende ze helemaal niet. Ze kon zich niks herinneren of ze hem ergens had gezien. Hij leek voor haar een vreemde. Ze vond het daarom ook raar dat ze zich nu ook met hem in één kamer bevond.
'Revenge? Revenge for what? I don't know you. Why am I here? What are you going to do with me?', ze kon haar vragen niet stoppen. Ze wilde weten waarom ze hier was en wie de persoon voor haar was. Nog nooit had ze iets verkeerds gedaan, dus ze snapte niet waarom hij wraak wilde. Hoe graag ze hier ook wilde weggaan, het kon niet. Hij had de deur achter zich gesloten zodat zij niet kon vluchten. Haar ogen volgden zijn bewegingen om te zien wat hij aan het doen was. Zijn hand verdween voor een korte tijd in een schuif om er vervolgens een stel handboeien eruit te halen. Met grote ogen keek ze naar het voorwerp in zijn hand, terwijl ze enkele stappen naar achter liep. 'Wh-... What are you going to do with those?', ze voelde haar stem op het einde van de zin trillen. Voor de tweede keer vandaag werd ze meegetrokken door dezelfde persoon. Ze werd op het bed geduwd en vervolgens zaten haar polsen vast tussen de handboeien. Enkele keren probeerde ze zich los te trekken, maar het zorgde alleen voor pijn in haar polsen. Ze vestigde haar ogen op de donkerharige jongen. 'Why are you doing this?', hoe meer ze aan de boeien trok, hoe meer pijn er in haar polsen werd veroorzaakt. Zuchtend gaf ze zich over, terwijl ze haar blik op haar benen vestigde. Ze snapte niet hoe mensen zo konden zijn. Altijd probeerde ze aardig te zijn voor mensen en wilde ze een eerlijk mens zijn. Helaas was niet iedereen zo.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Because your father thought it was a good idea to lock me up in jail," bracht Diego uit, tegen de muur geleund met zijn rug en zijn armen gekruist. Hij had niet verwacht dat de jongedame veel wist, hoewel hij haar intelligenter had verwacht. In de weinige dagen dat hij in de gevangenis had doorgebracht, wachtend tot zijn vrienden kwamen opdagen om hem te helpen ontsnappen, had hij haar enkele keren gezien. Hij was onwetend over haar naam en alle rest van haar persoonlijkheden, al kon hij haar uiterlijk precies herinneren. Natuurlijk, er kwamen amper vrouwelijke wezens in de gevangenis. Ze hadden er niks te zoeken."I could just kill him, but then I heard he has a daughter and there's no more worse revenge than abduct the lovely daughter of your enemy," ging hij schaamteloos verder. Het was daadwerkelijk zijn plan. Hij moest toegeven dat het jammer was voor de jongedame. Ze was nog jong, maar zou de rest van haar leven moeten verderzetten in een bendehuis. Het wende uiteindelijk wel, daar was hij getuige van geweest sinds hij er zijn tijd al een best lange tijd verdreef. Hij had geen keuze gehad, het was een bendehuis of op straat leven.
"I don't know what I gonna do with you. But don't worry, I'm not going to kill you. At least, it depends on your behaviour," vertelde Diego. Desondanks de jongedame enerzijds het recht bezat om te weten wat er met haar zou gebeuren, hield hij alles voor zich. Voor een misdadiger als Diego was het enkel en alleenongunstig om zijn plannen te vertellen. Daarnevens vond hij het zeer amuserend om mensen onwetend te houden.
"It's a precaution," zei Diego. Ontsnappen zou nogal moeilijk gaan, al sloot hij de kans dat het haar zou lukken niet uit. "If I notice you stop trying to escape, I'll take them off," beloofde hij haar.Wanneer hij merkte dat ze zich gedroeg en geen aanstalten meer maakte om het huis uit te glippen, liet hij haar vrij door het huis gaan zo veel ze wilde. Eerst moest ze op de hoogte zijn van de regels die golden.

"So, do you wanna tell me your name? Or are you too stubborn?"

Account verwijderd

schreef:
Maggie's aandacht werd volledig naar de jongen gestifd wanneer hij over haar vader begon. Ze kon het weten. Nog nooit had ze hem in de gevangenis gezien, maar dat was logisch aangezien die erg groot was. 'I think that he had a good reason for it', zei ze. Haar vader had er echt wel een rede voor en hij sloot mensen niet zomaar op. Hij was een goede agent en hij genoot van zijn werk. De handboeien begonnen haar te irriteren, aangezien ze ervoor zorgden dat ze zich niet bepaald kon bewegen. Toch bleef ze rustig, aangezien hij ze dan misschien van haar polsen zou afhalen. Hoofdschuddend luisterde ze naar wat hij vertelde. 'How can you be so heartless?', dat was de vraag die ze al langer wilde stellen. Haar ogen probeerden de zijne te ontmoeten, op zoek naar enkel gevoel. Het leek erop dat deze situatie hem niks deed terwijl ze zelf verschillende gedachten over deze situatie had. Ze werd ontvoerd en natuurlijk vond ze dat beter dan dat haar vader werd vermoord. Ze zou alles doen voor haar familie en als ze ontvoerd moest worden, dan had ze geen keus. Alles was beter dan dat één van haar familieleden zou worden vermoord. Helaas wist ze niet wat haar ontvoerder met haar van plan was, maar ze hoopte er snel achter te komen. De onwetendheid maakte haar gek, aangezien ze altijd alles onder controle wilde houden. Meerde keren kreeg ze de bijnaam "controlefreak" van haar vrienden. Ze vond het niet erg, aangezien haar vrienden haar niet zouden begrijpen. Voor elke situatie had ze altijd wel een planning, behalve voor deze. Daardoor voelde ze zich radeloos en wist ze niet wat ze moest doen.
Haar mond opende zich een stukje wanneer hij klaar was met praten. Nooit zal ze snappen hoe mensen onschuldige mensen konden vermoorden. Stress zorgde ervoor dat ze zenuwachtig werd van de situatie. Snel keek ze van haar ontvoerder weg, om een plan te verzinnen om te ontsnappen. Niks leek logisch en het leek haar moeilijk om nu weg te komen aangezien haar handen vastzaten en de deur op slot was. Een zucht rolde over haar lippen heen en ze knikte. 'I can't escape because the door is closed, remember?', ze had geen idee hoe lang hij haar hier wilde houden. Hopelijk niet lang. 'Maggie', antwoordde ze. Ze had gedacht dat hij alles van haar wist, maar dat was dus niet zo.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"There's no reason good enough to lock me up in jail," bracht Diego uit alsof het niets was. Toch zat er enkel waarheid achter zijn nogal vreemde woorden. Hij had talloze misdrijven en misdaden gepleegd, gaande van dronken rijden tot mensen vermoorden, maar niets had hem ooit in de gevangenis gehouden. De hele dag achter slot en grendel zitten was niks voor hem. Nee, hij had actie nodig en dat zou uitlopen tot het uitmoorden van bewakers en misschien zelfs enkele medegevangenen. Het was beter voor iedereen dat hij steeds weer uit de gevangenis kon glippen en het voor elkaar wist te krijgen om ongezien door de drukke straten van de stad te lopen zonder opgepakt te worden.
"In this world, you've no other choice than being heartless," mompelde hij. De wereld was hard en de enige manier om door die gruwelijkheid heen te komen was door zelf hard te zijn.
"There are many other ways to escape, they always find a way, so I take it rather safe than sorry." Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand ontsnapte uit het huis. Niet dat diegene ver kwam. Er was altijd iemand om diegene van het leven te beroven. "Well... Maggie, we're going to be stuck together for a long time, so you can better behave normally. I'm not afraid to kill you, just like the rest in this house."
"Eh.. Diego, there's someone who wants to speak with you." Een individu stormde de kamer uit het niets binnen om een boodschap door te geven. Wat het ook betekende, klonk alles behalve belangrijk. Hij had andere dingen te doen dan spreken met iemand, hij moest zorgen dat het irritante meisje die hij in huis had gehaald gehoorzaamde. Diego vertrouwde de jongedame voor geen haar, dus moest ze in de gaten gehouden worden.
"Is that really necessary?"
"Yeah... You know the boss doesn't like waiting."
"Keep an eye on her, okay? I'll be back in a few minutes," bracht hij nog uit vooraleer hij de kamer verliet. Konden ze hem dan ook niet voor heel even met rust laten?

Account verwijderd

schreef:
Met grote ogen keek Maggie hem aan. Voor even wist ze niet of hij serieus, maar aan zijn blik veranderde er niks. Zijn serieuze uitstraling bleef hetzelfde. Hoewel ze hem niet kende, kon ze makkelijk aan hem zien dat hij wel meerdere misdrijven op zijn naam had te staan. Net als de rest van dit huis waarschijnlijk. Dit was zeker weten niet het gezelschap waar ze bij hoorde. Van dit soort mensen wilde ze niks. Alhoewel ze altijd uitkeek voor zulke mensen, vandaag stond ze in het huis van een bende, als ze het zo kon noemen. Ze had gewild dat ze gewaagder zou zijn. Jammer genoeg durfde ze niks bij haar kidnapper te doen, bang dat hij haar of haar geliefde vader zou vermoorden.
Schuddend keek ze naar de grond bij het horen van zijn woorden. Ze zei er niks op, maar toch had ze er een andere mening erover. 'I will..', zei ze wanneer hij haar vertelde dat ze zich normaal moest gedragen. Had ze een andere keuze? Ze zou proberen om zijn vertrouwen te winnen. Vervolgens zou ze, wanneer ze de kans zou krijgen, vluchten. Aangezien ze de buurt niet kende, zou ze maar hopen dat ze een goede verstop plek zou kunnen vinden. Ze hoopte dat ze überhaupt de kans kreeg om te ontsnappen.
Langzaam keek ze op wanneer een andere man de kamer inliep. Ook hij zat vol met tatoeages, zelfs meer dan haar ontvoerder. Hoewel ze allebei de mannen niet vertrouwde, wilde ze niet alleen blijven met de nieuweling. Toch durfde ze haar mond niet te openen en bleef ze de hele tijd stil, totdat de jongeman zich langzaam haar richting op bewoog. Ze durfde hem niet aan te kijken. Hij nam plek naar haar op het bed. 'What's your name, gorgeous?', ze voelde zijn ogen op haar branden, maar ze verroerde zich niet. 'That.. doesn't matter', vertelde ze, zacht. Een kleine gegrinnik kwam van zijn kant gevolgd door een hand op haar been. Geschrokken schoof ze opzij, maar hij kneep zo hard in haar been dat ze bleef zitten. 'Let's have fun, then.'

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Geïrriteerd plaatste hij de telefoon aan zijn oor om vervolgens een gesprek met zijn al dan niet geliefde baas te starten. Hij wist wat het betekende. Diego mocht de problemen van een ander weer eens oplossen sinds zijn baas liever geen bloed aan zijn handen kreeg. Hijzelf had echter geen enkel probleem met moorden, zeker niet wanneer hij weer eens een mooi bedrag op zijn rekening gestort kreeg om vervolgens de schulden die hij en zijn familie gemaakt hadden langzamerhand af te betalen. Hoe dan ook, was er nog een lange weg voor de boeg sinds de schulden zodanig hoog waren dat het jaren zou duren eer ze afbetaalt waren, daarnevens was hij in een wereld terechtgekomen waar hij vermoedelijk nooit meer uitraakte.
"Yeah?"
"Ah, Figueroa. I've got a new mission for you. Do you remember that guy who had hacked our banking system? Well.. I tracked his location and I found him, but now you have to kill him before he leaves. I'll send you the rest of the information by text, okay?"
"Well... I don't have an other choice, have I?"
"No you haven't. I'm gonna send you his location right now so you can kill him immediately. Goodluck."
Alvorens hij een weerwoord in de strijd kon gooien, werd de lijn verbroken waardoor een piepend geluid zijn gehoor binnendrong. De telefoon legde hij weer op zijn plaats waarna hij zijn weg terug baande naar de kamer waar Maggie zat met Jack aan haar zijde die haar vermoedelijk amper met rust kon laten. Iedereen wist hoe de jongeman in elkaar zat. Met zijn poten van vrouwelijke individuen blijven was geen van zijn talenten. De woorden die hij nog net kon meeluisteren lieten hem dan ook met zijn ogen rollen. Zonder sein opende hij de deur sinds hij kloppen onnodig vond. Zijn ogen vielen op Jack die Maggie overduidelijk aan het lastigvallen was en desondanks hij de jongedame niet mocht, vond ze het gewoonweg te zielig om aan te zien en verbrak hij zijn pret. "You can leave." Met een diepe zucht stond de jongeman op van het bed en wandelde hij naar de deur. "You really are a killjoy, Diego," vertelde hij nog vooraleer hij de ruimte verliet.

Account verwijderd

schreef:
Angst was het enige wat Maggie voelde. Angst voor de man, bang dat hij iets zou doen wat ze niet wilde. Ze hoopte dat hij ontvoerder terug zou komen. Niet omdat ze hem mocht, maar omdat ze hoopte dat hij hem zou stoppen. Nog nooit had iemand van het mannelijke geslacht haar zo aangeraakt. De boeien zorgden ervoor dat ze niks kon doen, ook al zou ze dat wel willen. Ze voelde zich onveilig, wat ervoor zorgde dat ze deze plek zo snel mogelijk wilde verlaten.Toch wist ze dat het haar niet zou lukken, aangezien de man naast haar als beveel had gekregen om op haar te letten. 'I don't want to make fun with you', probeerde ze te laten merken met haar woorden. Hij leek het eerder amusant te vinden dan serieus. Langzaam schudde hij zijn hoofd bij haar opmerking. Wanneer hij zijn mond opende om iets te zeggen kwam er iemand binnen. De ondertussen bekende postuur kwam de kamer weer in. Zijn ogen waren op de twee personen gericht. De neiging om hem te bedanken was hoog, hoewel ze wel haar mond hield. Ze kon hem niet bedanken, aangezien hij diegene was die haar had ontvoerd. De man was al snel verdwenen, wat ervoor zorgde dat Maggie enkel opluchting voelde.
Haar blik had ze weer op haar ontvoerder gefocust. Niet wetend wat ze moest zeggen bedacht ze dingen in haar hoofd, om ervoor te zorgen dat ze weg kon komen. Niks leek goed genoeg, aangezien ze de meeste dingen had geprobeerd. Ze had hem niks te geven, aangezien ze niks had. Enkel was hij wilde was wraak. Nooit had ze gedacht dat zij zou worden als wraak tegenover haar vader. Ze nam haar vader in haar hoofd, nadenkend wanneer hij erachter zou komen dat ze verdwenen was. Hij zou er kapot van zijn, maar ze wist dat hij haar zou proberen te vinden. Haar ogen had ze op de vieze vloer gefocust.

'What's your plan?'

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het feit dat de jongeman hem een pretbederver had genoemd deerde hem weinig. Sterker nog, hij hield ervan om iemand anders pret te bederven. Daarnevens gunde hij Jack geen enkel plezier met Maggie. Weinig vrouwen uit het huis hadden nog geen geslachtsgemeenschap gehad met hem en aan de roddels die de meiden aan elkaar vertelden te horen, wist iedereen dat Jack alles behalve een rustig type was als het ging om een bed delen met iemand van het vrouwelijk geslacht. Aangezien het Maggie vermoedelijk ontzettend zou afschrikken, kon hij het amper over zijn hart krijgen om hem gewoonweg zijn gang te laten gaan. Hij mocht zich dan wel merendeels van de tijd misschien wel als een klootzak te gedragen, maar een hart had hij zeker wel. Aan haar lichaamshouding te merken wist de jongedame geen woorden uit te brengen, al was dat ook onnodig. Diego was alles behalve in de stemming voor gezellige gesprekken, dat was hij nooit.
"Right now? Making some money by kill someone, so I have to go. You can come with me if you want, or I'll let that dude keep an eye on you again," vertelde Diego. Het leek hem sterk als Maggie koos om opnieuw met Jack opgescheept te zitten aangezien ze vermoedelijk wist wat er dan zou gebeuren. Nu had Diego haar nog kunnen beschermen van zijn lust naar vrouwen, maar wanneer hij een eindje van huis was, moest ze het zelf zien op te lossen. Daarnevens mochten haar handboeien uit wanneer ze naar buiten ging aangezien het wellicht zou opvallen dat er wat aan de hand was als iemand haar met handboeien rondom haar polsen zou zien. Niet dat de plaats delict zeer openbaar was, maar hij nam liever het zekere voor het onzekere.

"The choice is yours."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld