Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Demish

Account verwijderd

schreef:
Een ORPG met Bo. Gelieve niet te reageren. c:

Aaron Donaire

Demish
Internationale ster

Demish schreef:

Shae Stanley

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was koud. Naar koud. Niet de gezellige kou die kwam kijken bij sneeuw, warme openhaarden en chocolademelk in een mok. De wind blies door al haar kleding heen, de lucht was grijs en er was nergens een grassprietje of een groen blaadje te vinden.
Wat er wel om haar heen was, was ijzer. Oud ijzer. Shae bevond zich op een verlaten sloperij, voornamelijk voor auto’s. Overal om haar heen stonden, of lagen, auto’s die hun eigenaren hier ooit naar toe hadden gebracht. Er misten deuren, motorkappen of onderdelen. Sommige auto’s waren zo goed als in elkaar geprakt. Al met al had het een sombere sfeer, maar voor Shae was deze plek alles behalve somber. Het was een plek waar ze vaak had gezeten, samen met Aaron. Het was de plek waar ze naar toe waren gegaan als ze geen zin hadden gehad in een les. Een plek die hij haar had laten zien. Ze hoopte dat hij hier nu ook zou zijn, maar ze wist dat het haast onmogelijk was. Waarom zou hij hier zijn, toevallig op de precieze tijd dat zij door de rijen door de auto’s liep. Het was een grote gok, maar wel een gok die ze had moeten nemen.
Het was al een hele tijd geleden dat ze op deze plek was geweest, maar het was ook een lange tijd geleden dat ze Aaron voor het laatst had gezien. Aaron was in deze stad gebleven, terwijl Shae het besluit had gemaakt om ergens anders te gaan studeren. Iets waarin hij haar had gesteund, waar ze op dat moment heel blij mee was geweest. Zij en Aaron waren toch al enkele jaren bevriend geweest en ze had hem altijd beschouwd als één van haar beste vrienden. Jammer genoeg was het contact nu verwaterd.
Er waren in totaal drie-en-een-half jaar voorbij gegaan. In die jaren was Shae nog wel terug gekomen en had ze haar vriend ook bezocht, maar ze had wel gemerkt dat het anders was geworden. Zij was bezig met tentamens en toetsen, ze kwam steeds verder in haar leven. Aaron ook, maar op een andere manier. Ook hadden ze, als ze deze stad had opgezocht, niet veel tijd gehad omdat ze ook tijd had moeten besteden aan haar familie.
Het laatste half jaar had ze op de campus van haar school gezeten, haast opgesloten met haar laptop en boeken, werkend aan haar eindopdracht. Shae had echter nooit verwacht dat het haar zo zwaar zou vallen en dat ze er zoveel hulp bij nodig zou hebben als dat ze nu had. Door die hulp was ze echter uit haar kamer gegooid, want die had ze niet meer kunnen betalen. Dat was de reden dat ze terug was verhuisd naar het huis van haar ouders, die haar met open armen hadden verwelkomd.
Ze was nu ongeveer een week thuis. In die tijd had ze Aaron nog niet gezien, maar ze was wel naar hem op zoek gegaan. Ze was alle plekjes af gegaan die ze zich nog had kunnen herinneren. De plekjes die hij haar had laten zien, maar ook de plekjes waar ze samen herinneringen aan hadden. Tot nu toe had ze echter nog geen succes gehad in haar zoektocht.
Een haar windvlaag deed Shae rillen. Toch was ze vastbesloten om door te blijven lopen. Ze zou niet weg gaan voordat ze er zeker van zou zijn dat Aaron ook hier niet was. Ze stak haar handen nog dieper in de zakken van haar jas en trok haar schouders op, om als het ware een warme plek voor haarzelf te creëren.
De waarheid was dat ze niet zomaar opzoek was naar Aaron. Er waren meerdere redenen dat ze hem nodig had. Natuurlijk, ze wilde hem graag zien. Ze wilde weten hoe het met hem ging, want ze wist dat zijn leven niet zo rooskleurig was geweest als dat van haar. Ze had echter ook nog andere motieven bij deze ontmoeting en ze hoopte dat hij haar zou kunnen helpen. Ze had hem namelijk echt nodig.

@Auloire

Account verwijderd

schreef:
Zijn hoofd bonkte en zijn ledematen deden pijn. Hij wist dat het geen goed idee geweest was om zich te bezatten, maar hij had het toch gedaan. Voor zo ver hij zich kon herinneren was hij al heel lang niet meer zo dronken geweest als dat hij afgelopen nacht geweest was. God, hij kon zich niet eens herinneren hoe hij de sloperij gehaald had. Het grootste deel van zijn nacht was verdwenen.
'Verdomme,' bromde hij toen hij de deur van de auto met enige moeite openduwde. Het was behoorlijk koud buiten, een stuk kouder dan gisteren. Tweeëntwintig winters had hij al meegemaakt, maar elke winter voelde als zijn laatste winter. De auto's zorgden ervoor dat hij droog zat en beschut was tegen de wind, maar het bleef koud. Alle auto's waren gestript van nog werkzame onderdelen en dat betekende dat het onmogelijk voor hem was een auto te starten en de verwarming aan te zetten. Een geërgerde zucht gleed over zijn lippen, het wilde hem ook nooit echt meezitten.
Rustig sjokte hij tussen de rijen met auto's door. Al zijn spullen lagen in de auto die nog het dichtst bij comfortabel kwam. Een oude Volvo. De volledige voorkant was in de prak gereden, maar zowel de stoelen voorin als de bank achterin waren nog intact. Ondanks dat de voorkant compleet in elkaar zat, was hij nog steeds winddicht. Hij wreef wat in zijn ogen terwijl hij naar de oude Volvo liep. Misschien moest hij zich vanavond gedeisd houden. Dat dacht hij echter elke dag.
Toen hij de Volvo bereikte, stapte hij in de auto en begon hij te rommelen in het dashboardkastje.
'Paracetamol, paracetamol,' mompelde hij tegen zichzelf, waarna hij het doosje uit het kastje toverde en hij er direct twee uit nam. Er waren maar een paar dingen die hij altijd op voorraad had, paracetamol was daar één van. Hij leunde met zijn hoofd tegen de hoofdsteun en sloot zijn ogen, waarbij hij rustig door zijn neus inademde en weer door zijn mond uitademde. Vroeger was hij een heethoofd geweest. Als puber was hij ontzettend gefrustreerd geweest, boos op alles en iedereen. Het was niet eerlijk geweest dat hij elke avond op zoek moest naar een plek om te slapen en dat anderen gewoon een eigen kamer met een eigen bed hadden. Inmiddels was hij niet meer zo gefrustreerd, niet meer zo boos. Zou het leven ooit eerlijk voor hem zijn? Nee, waarschijnlijk niet, maar hij had geleerd om te accepteren dat het nu eenmaal was zoals het was. Bovendien had hij momenteel veel meer aan zijn hoofd dan slechts zijn eigen geluk, over geluk dacht hij al niet meer na.
Hij zuchtte toen hij de wind langs de auto hoorde gieren. Hopelijk was morgen een betere dag, de winter was niet alleen voor hem een zwaar seizoen, voor zijn moeder was het een nog vele malen zwaarder seizoen. Hij wist niet of ze door nog een winter heen zou komen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ze herinnerde zich nog maar al te goed de dag dat Aaron haar deze plek had laten zien. Ze waren beide niet ouder geweest dan een jaar of vijftien en hij had, verrassend genoeg, geen zin gehad in de saaie, verplichte lessen die ze die dag hadden moeten volgen op school. Shae had toen al een aantal jaar ervaring met de jongen gehad en ze had geweten dat zijn aanwezigheid op school nooit meer dan vijftig procent zou zijn. Ze had zich echter ook voorgenomen om zich niet mee te laten te trekken door die Aaron. Iets wat haar op die dag niet was gelukt, want Aaron had haar over weten te halen om de lessen te laten voor wat ze waren en mee te gaan naar deze plek. Uiteindelijk wist Shae niet eens meer welke lessen ze toen eigenlijk had moeten volgen. Ze wist alleen nog hoe hun dag was verlopen.
Ze waren eerst naar de supermarkt gegaan en daar had Shae een zak chips en flesjes drinken voor hen gekocht. Vervolgens waren ze de bus in gegaan en daarna hadden ze nog een heel stuk moeten lopen naar de sloperij. Toen ze daar aan waren gekomen, was Shae behoorlijk verbaasd geweest. Ze had niet begrepen waarom Aaron deze plek met haar had willen delen.
Ze hadden echter uren door de rijen auto’s gelopen, ze hadden gepraat over oppervlakkige onderwerpen en ondertussen wat gegeten en gedronken. Na die ene middag waren er nog veel meer dagen gekomen waarop zij beide hier te vinden waren geweest. Het waren momenten geweest waardoor Shae had kunnen ontsnappen aan de dagelijkse sleur. Daar was ze altijd gevoelig voor geweest. Haar leven was alles behalve dramatisch of veelbewogen, maar dat was juist de reden dat ze wat spanning nodig had gehad. Wat meer, iets extra’s. Iets wat Aaron haar had kunnen geven.
Shae werd uit haar getrokken door een beweging die ze waarnam vanuit haar ooghoek. Ze stopte met lopen en bleef staren naar de plek waar ze zojuist wat beweging had gezien. Het had een dier kunnen zijn, een vogel of een kat die hier toevallig langs was gekomen. Het was echter geen dier. Het was een mens en Shae wist dat het maar één mens kon zijn. Of iemand anders had deze plek moeten ontdekken in de tijd dat zij hier niet was geweest. Die bruine haren en brede rug konden echter maar van één iemand anders zijn.
Shae haalde diep adem en liep langzaam op de auto af. Een oude Volvo, waar de voorkant zo in de prak gereden was dat er nauwelijks nog iets van over zat. Ze kwam op ongeveer een meter afstand tot stilstand. Nu kon ze zien dat het inderdaad Aaron was. Een goede vriend van haar, misschien wel haar beste vriend in de tijd dat ze op de middelbare school had gezeten, zat met zijn hoofd tegen de steunleuning aan. Uiteraard zag hij er ouder uit, maar het was nog steeds Aaron.
Ze schraapte haar keel. ‘Aaron?’ voorzichtig zette ze nog een stap naar de auto toe. Ze wist echter niet wat ze verder moest doen. Hem knuffelen voelde raar, niet gepast. Daarnaast vond ze het best vreemd dat hij hier was, ondanks dat ze er ergens ook op had gehoopt. Er gingen zoveel dingen door haar hoofd, wat het niet makkelijk maakte om een gepaste reactie te vinden, gericht op een vriend uit haar jeugd.

@Auloire

Account verwijderd

schreef:
Vanavond zou hij zich echt gedeisd houden, vanavond zou hij echt niet de kroeg in lopen, te veel drinken en bij iemand in bed belanden. Vanavond zou hij gewoon hier blijven, alleen in de oude Volvo, hopend dat hij snel in slaap zou vallen. Slapen op de achterbank was alles behalve comfortabel, maar iets beters had hij niet. Het was nog altijd beter dan op de grond slapen, niet beschut tegen regen en wind. Toen hij nog afhankelijk geweest was van zijn moeder, had hij wel op de grond geslapen. In een klein schuurtje dat hen niet goed kon beschermen tegen de wind en de kou. Ze hadden droog gelegen, maar het was zo koud geweest dat hij nog tijden last had van zijn vingers en tenen.
Een frons verscheen op zijn gezicht toen hij dacht zijn eigen naam te horen. Hij opende zijn ogen en keek enigszins gedesoriënteerd om zich heen, tot zijn blik viel op een persoon. Hij hield zijn hoofd iets schuin en duwde de deur van de auto open, waardoor hij voor zijn gevoel een beter beeld kreeg van de persoon die slechts een halve meter van de auto stond. Shae? Een beetje verbaasd keek hij naar de vrouw met wie hij vroeger zoveel tijd doorgebracht had. Hij had haar nog enkele keren gezien sinds haar vertrek, maar het was nooit meer zo geweest als dat het vroeger geweest was. Ze was er niet genoeg om de band te laten voortbestaan. Zij had haar leven en hij had haar leven.
'Shae? Wat doe je hier?' vroeg hij verbaasd. Ze was drieënhalf jaar weggeweest, hij wist wanneer ze naar huis kwam. Normaal gesproken was ze niet thuis rond deze tijd.
Het was raar om Shae hier zo te zien staan. Ze hadden elkaar zo vaak ontmoet op deze sloperij, ze hadden hier zo veel tijd doorgebracht samen. Shae was misschien wel de enige echte vriendin die hij ooit gehad had. Hij had haar vertrouwd, bij haar had hij geweten dat ze niet met hem omging om iets gedaan te krijgen. Alle anderen gingen met hem om omdat ze iets van hem wilden. Nu vertrouwde hij haar nog steeds, maar het was een ander soort vertrouwen. Het was een overblijfsel van wat ooit geweest was.
'Wil je erbij komen zitten?' vroeg hij, terwijl hij met zijn hoofd naar de bijrijdersstoel knikte. Shae zou hier niet komen zonder reden, niemand kwam hier zonder reden. Het was een sloperij, je had hier alleen iets te zoeken als je van je schroot af moest. Hij geloofde niet dat Shae hier kwam om van een auto of van ijzer af te komen, hij geloofde dat ze hier voor hem kwam. Waarom ze voor hem kwam, wist hij niet. Ze hadden al maanden geen contact meer met elkaar gehad, de laatste keer dat ze thuis geweest was en met hem gepraat had, was zeker al meer dan een half jaar geleden. Dat betekende echter niet dat hij het vervelend vond dat ze hier nu stond, want ondanks dat ze zo lang geen echt contact meer gehad hadden, was hij niet gestopt met om haar geven.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat Aaron haar een hele simpele vraag had gesteld, kon Shae niet met een concreet antwoord komen. Er waren miljoenen redenen waarom ze nu hier was en niet op haar campus. Er waren redenen waarom ze specifiek hier naar toe was gekomen, opzoek naar hem, maar geen van die redenen durfde ze nu hardop tegen hem te zeggen. Hij was duidelijk verbaasd over haar plotselinge verschijning, misschien nog wel verbaasder over dat ze hem hier had gevonden, tussen honderden rijen met auto’s en onderdelen. Shae moest toegeven dat als ze nog langer in haar gedachten had gezeten, ze hem waarschijnlijk niet eens had gezien.
Aaron nodigde haar al snel uit om er bij te komen zitten. Het was niet de eerste keer dat ze in een auto zoals deze hadden gezeten. In de tijd dat ze hier samen vaak rond hadden gedwaald, was het haast een wedstrijd geweest om wie de beste, meest comfortabele auto had kunnen vinden. Het was Shae wel duidelijk dat Aaron die had gewonnen, want ondanks dat de voorkant van de Volvo volledig in prak was gereden, leek de rest van de auto er nog behoorlijk goed aan toe te zijn. ‘Graag.’
Ze liep naar de auto toe en stap vervolgens in aan de bijrijderskant. Ze trok de deur achter zich dicht en draaide zich vervolgens iets naar Aaron toe, zodat ze hem beter kon bekijken. Aan zijn gezicht te zien was het niet heel lang geleden dat hij wakker was geworden en ze gokte dat hij last had van een kater. Dat gezicht kende ze maar al te goed, ondanks dat er wel wat verandering in was gekomen.
Aaron had altijd al een volwassen blik in zijn ogen gehad. Alsof hij meer wist dan dat goed voor hem was geweest op zijn leeftijd, maar nu leek zijn uiterlijk volledig te zijn aangepast aan die volwassenheid. Zijn kaaklijn was prominenter, de manier waarop hij tegenover haar zat was anders. Ze wist alleen nog niet hoe anders.
Aan de spullen in de auto te zien, sliep Aaron hier wel vaker. Shae had altijd al geweten dat Aaron vaak overal en nergens had geslapen en er waren ook echt wel momenten geweest waarop ze hem aan had geboden om bij haar in de logeerkamer te verblijven, maar nadat hij dat aanbod een paar keer af had gewezen, was ze gestopt met het te vragen. Nu, jaren laten zaten ze samen in een kapotte Volvo.
Het dashboard kastje was nog open en Shae haar ogen vielen op een pakje met sigaretten en een aansteker. ‘Mag ik?’ vroeg ze aan Aaron, al wist ze het antwoord wel. Daarom pakte ze ook twee sigaretten, eentje voor haar en eentje voor Aaron. Ze stopte de sigaret tussen haar tanden en stak hem aan, waarna ze de overige sigaret en de aansteker aan Aaron gaf. Als Aaron haar een paar jaar geleden een sigaret aan had geboden, had ze hem waarschijnlijk nooit aangenomen. Het roken hielp haar echter om haar gedachten te verzetten, om haar andere verlangen tijdelijk te verdoven.
Ondanks dat Aaron haar had gevraagd wat ze hier deed en ze hier nog steeds geen antwoord op had gegeven, besloot Shae om eerst hem een vraag te stellen. Ze hadden misschien al in geen tijden meer met elkaar gepraat, maar Aaron bleef iemand die ongelooflijk belangrijk voor haar was geweest en ergens was hij dat nog steeds. Zijn welzijn was dan ook iets wat er toe deed en Shae wilde graag weten hoe hij nu in het leven stond, al zei het al heel veel dat deze auto zodanig was ingericht dat Aaron hier zo nu en dan kon blijven slapen.
‘Hoe gaat het met je?’

@Auloire

Account verwijderd

schreef:
Zijn blik volgde haar toen ze naar de andere kant van de auto liep, waarna ze plaats nam op de bijrijdersstoel. Hij had Shae voor het eerst ontmoet op school, maar dat was niet de plek waar ze bevriend geraakt waren. Zijn aanwezigheid was op zijn zachts gezegd belabberd. Het was ook geen verrassing dat hij uiteindelijk geen eindexamens had mogen maken. Shae had hij ontmoet buiten school, ergens op straat. Hij had geweten wie ze was, maar voor die dag had hij nog nooit een woord tegen haar gesproken. Op school was hij nooit de meest geliefde leerling geweest. Shae en hij hadden het echter wel goed met elkaar kunnen vinden, ondanks de grote verschillen. Terwijl hij voornamelijk bezig was met zichzelf, had zij zich wel kunnen richten op de toekomst. Zij had ook een mooi toekomstperspectief gehad. Ze had het altijd goed gedaan op school en voor zo ver hij wist, was dat nu ook het geval op haar studie.
Het verbaasde hem dat Shae vroeg om een sigaret, maar hij knikte slechts. De laatste keer dat ze elkaar echt gesproken hadden, had ze nog niet gerookt. Hij was al jong begonnen met roken, maar zij was daar nooit in meegegaan. Roken was in die tijd niets voor haar geweest. Hij nam de sigaret van Shae aan en hield het vlammetje van de aansteker bij het uiteinde van de sigaret. Een zucht gleed over zijn lippen.
De vraag die ze hem stelde, was een vraag waar hij altijd al een hekel aan gehad had. Het draaide allemaal om perspectief. Het draaide allemaal om het oogpunt van waaruit je het bekeek. Had hij het goed als je hem vergeleek met de kinderen uit de arme landen? Ja, waarschijnlijk wel. Had hij het goed als je het vergeleek met de gemiddelde mens hier? Nee, niet echt. Hij had de neiging om zijn schouders op te trekken, maar dat was niet het antwoord waar ze naar zocht en wat haar verduidelijking zou geven.
'Ik denk dat er voor mij niet zoveel veranderd is in de afgelopen paar jaren.' Hij werd ouder, maar zijn leven was er niet beter op geworden. Hij werkte hier op de sloperij als hij tijd had, maar zijn moeder eiste veel tijd op en daarnaast was er ook lang niet altijd iets te doen. De schulden die zijn moeder maakte, liepen met de dag op en door alle schulden die zij gemaakt had, was hij niet in staat om meer te kopen dan noodzakelijk. Het was geen bewuste keuze geweest om dakloos te zijn, want een andere keuze had hij nooit gehad. Een andere keuze zou hij ook nooit krijgen.
'Hoe gaat het met je studie? Je bent bijna klaar toch?' Hij had haar gesteund in de keuze om te vertrekken. Het was beter voor haar geweest. De paar maanden na haar vertrek waren zwaar geweest, maar na die maanden had hij zijn leven weer opgepakt. Ze hadden elkaar beloofd contact te houden, maar iedereen wist dat dat nooit liep zoals je wilde. Zij waren daar geen uitzondering op geweest. Hun contact was flink verwaterd en hoewel ze elkaar wel kort spraken als ze terugkwam, was het anders geweest. Het verbaasde hem dan ook dat ze naar hier gekomen was. Dat was iets wat ze vroeger gedaan had, maar waarvoor ze nu geen tijd meer had. Het was niet alsof hij het niet fijn vond dat ze gekomen was, maar het verbaasde hem wel.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In de afgelopen jaren had Shae zich wel eens afgevraagd of Aaron aan haar had gedacht. Bij haar was het nog wel eens voorgekomen dat de jongen zomaar in haar hoofd had gezeten, zonder een echte reden. Ze had vaak terug gedacht aan hun vriendschap en hoe speciaal die eigenlijk was geweest. Ze waren vast niet de eerste twee jongeren die beide uit een andere wereld waren gekomen, maar als Shae keek naar hoe haar eigen leven eruit had gezien ten opzichte van het leven van Aaron, was het toch wonderlijk dat ze het zo goed hadden kunnen vinden met elkaar.
Shae wist wat het betekende als Aaron zei dat zijn leven niet was veranderd. Dat betekende dat hij nog altijd geen vaste woonplaats had, dat er geen spraken was van een écht toekomstbeeld, al was zij niet degene die hem daar nu op kon wijzen. Waarschijnlijk zaten hij en zijn moeder nog steeds diep in de problemen en was er niemand die hen kon helpen. Al zouden die mensen er wel zijn, het was maar de vraag of ze de hulp aan zouden nemen.
Haar studie was een gevoelig puntje. De eerste jaren had ze met gemak overleefd. Ze had haar studiepunten gehaald, haar verslagen geschreven en ze had zo nu en dan ook nog wat tijd gemaakt voor haar klasgenoten en vriendinnen. Nu echter haar laatste jaar aan was gebroken, was het een stuk lastiger geworden voor Shae. Het was begonnen toen ze had moeten werken aan haar scriptie. Ze had uit paniek, omdat ze haast te laat was geweest met het indienen van haar voorstel, een onderwerp gekozen wat haar nauwelijks lag. Daardoor was haar motivatie om te schrijven al weg. Met elke deadline die ze had, kwam ze in tijdnood. Ze had die tijdnood voor willen zijn en daarom was ze opzoek gegaan naar pillen die haar hadden kunnen helpen om iets langer op te blijven, om net dat beetje door te zetten zodat ze haar verslagen en concepten wel op tijd af zou hebben. Op een gegeven moment hadden de pillen echter niet meer geholpen en had ze opzoek moeten gaan naar iets anders. Dat was echter niet wat ze Aaron nu wilde vertellen.
‘Het gaat,’ antwoordde ze daarom. Ze inhaleerde diep en blies vervolgens een wolkje van rook uit. ‘Ik kon me niet meer concentreren op de campus, dus heb ik besloten om weer hier te komen wonen.’ Het was een leugen. Een leugen die met veel te veel gemak over haar lippen was gerold en ergens wist ze dat als er één persoon op deze aardbol rondliep tegen wie ze niet hoefde te liegen, dat Aaron was. Ze kon echter niet anders dan liegen. Ze wilde niet dat Aaron wist waarom ze werkelijk terug was gekomen. Niemand wist het, overigens. Ook haar ouders dachten dat ze enkel thuis was gekomen voor meer concentratie en het feit dat ze hen heel erg had gemist. Dat laatste was dan misschien wel waar, maar het was nooit een reden voor Shae geweest om terug te verhuizen.
‘Ik ben eigenlijk al een week terug. Ik probeerde je te vinden,’ gaf ze toe. Ze snapte dat het lastig was voor Aaron om onderdak te vinden, maar dat had het voor haar ook lastig gemaakt om hem te zoeken. Daarnaast wilde ze wel dat hij wist dat hij één van de eerste personen was geweest die ze graag had willen opzoeken. Vroegere beste vriendinnen en oude vriendjes deden haar niks meer, maar Aaron had altijd een plekje in haar hart, als vriend, en waarschijnlijk zou dat ook altijd zo blijven.

@Auloire

Account verwijderd

schreef:
Vroeger had hij haar gevoelens altijd van haar gezicht af kunnen lezen, maar dat was veranderd. Nu kon hij haar gevoelens en gedachten niet meer van haar gezicht aflezen. Hij hield zijn hoofd iets schuin terwijl hij haar bestudeerde, maar na enkele seconden gaf hij op. Shae was veranderd, ze had een geheel andere uitstraling dan ze vroeger gehad had. Ze was veranderd. Dat was niet zo gek, want hij was ook veranderd. Hij was langer en gespierder geworden. Zijn gezicht was hoekiger geworden en tegenwoordig liet hij zijn stoppels staan. Ze waren ouder geworden, volwassener.
Langzaam blies hij de rook uit zijn longen, denkend aan Shae's woorden. Shae had vroeger nooit moeite gehad met concentreren, maar het leven was veranderd. Hij kon zich wel voorstellen hoe het eraan toeging op de campus, hij was wel eens bij iemand blijven slapen die op een campus verbleef. De volgende ochtend was hij nieuwsgierig bekeken door drie paar vrouwelijke ogen. Preuts was hij niet, maar op dat moment had hij wel een beetje vreemd gekeken. Hij had zich niet kunnen herinneren of ze er de avond daarvoor ook geweest waren.
'Je kunt hier altijd een auto uitzoeken om in te studeren,' grapte hij. Zijn situatie was allesbehalve grappig, maar hij probeerde er iets van te maken. Het was makkelijker om erover te grappen dan het was om te praten over hoe moeilijk het soms was.
Een glimlach speelde rond zijn lippen toen ze hem vertelde dat ze al een week terug was, dat ze geprobeerd had hem te vinden. Maar weinig mensen hadden werkelijk moeite gedaan om hem te vinden. Shae had wel moeite gedaan, ondanks dat ze al jaren geen goed contact meer gehad hadden.
'Ik slaap nogal regelmatig bij iemand anders,' gaf hij toe. Dit was de plek waar hij sliep als hij niemand gevonden had om bij te blijven slapen of als hij geen zin had om bij iemand te blijven slapen. Wat dat betreft was zijn leven wel veranderd. Vroeger was hij niet bezig geweest met vrouwen, maar nu was dat een ander verhaal. Zeker vier keer per week sliep hij bij een andere vrouw. Soms minder, soms ook meer. Vooral in de winter sliep hij nogal regelmatig bij een ander. Hij was er tegenover iedereen redelijk open over, ook tegenover de vrouwen met wie hij sliep. Hij was niet de man voor een relatie, het was iets eenmaligs en daarna zou het niet meer gebeuren. Dat kon simpelweg niet. Vrouwen hadden de neiging om voor hem te zorgen, om te denken dat ze zijn leven konden beteren. Dat ging niet. Hij vond het leuk voor een nacht, maar hij kon zich niet voorstellen dat het ooit meer zou worden dan dat.
'Hoe gaat het met je ouders?' Hij had haar ouders niet meer gezien na haar vertrek. Stiekem had hij hen er altijd van verdacht geen fan te zijn van hun vriendschap, maar ze waren altijd vriendelijk tegen hem geweest. Dat contact was echter volledig verdwenen na Shae's vertrek.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Shae wist dat Aaron een grapje maakte, maar ergens klonk het nog niet zo gek om in een verlaten auto te kruipen met haar boeken. Al was haar concentratie totaal niet de reden dat ze hier naar toe was verhuisd. Als ze eenmaal had wat ze nodig had, in de vorm van een paar pillen, dan lukte concentreren haar aardig en schreef ze zo een aantal pagina’s voor haar onderzoek. Jammer genoeg schrapte ze die pagina’s vaak weer als ze een dag later zag wat ze had geschreven. Toch vond ze het grapje van Aaron een goed idee. Het had iets nostalgisch om in één van deze auto’s te kruipen en daar te zitten. Ze had dat al zo vaak samen met hem gedaan, al was dat niet geweest om te leren. ‘Ik denk dat ik dat nog ga doen ook,’ ging ze in op zijn grap, met een lichte glimlach op haar gezicht.
Opnieuw nam ze een trek van haar sigaret. Ze wist niet hoe het verder zou gaan tussen haar en Aaron. Ze hoopte dat ze elkaar weer vaker zouden gaan zien, maar het was maar net waar Aaron behoefte aan had. Hij gedroeg zich nu niet vreemd tegenover haar, maar Shae wist dat ze hem in feite hier achter had gelaten en ze wist wat voor effect dat kon hebben op iemand zoals Aaron. Al was ze er nu nog niet aan toe om dit met hem te bespreken. Ze zouden vanzelf wel zien hoe het zou lopen.
Ondanks dat het alles behalve leuk was om te horen dat Aaron vaak bij een ander moest slapen, zag Shae er nog wel een beetje humor in. Ze had namelijk wel een voorgevoel bij wie Aaron bleef slapen, namelijk het vrouwelijk geslacht. Zelfs als tiener was Aaron al een aantrekkelijke jongen geweest, maar nu hij echt zijn mannelijke gelaatstrekken en bouw had gekregen, snapte ze heel goed dat er vrouwen waren die hem maar al te graag een slaapplek aan wilden bieden. Ze wist niet in hoeverre Aaron gebruik maakte van zijn uiterlijk, maar ze gokte dat hij niet vies was van een beetje vrouwelijke aandacht.
‘Ik ben blij dat dit niet je vaste slaapplek is,’ antwoordde ze enkel, wetend dat het nog wel eens zo had kunnen zijn dat hij hier maanden achter elkaar sliep. Al was het haar wel duidelijk dat hij hier vaak genoeg kwam, want anders hadden er geen basis-dingetjes gelegen,, zoals bijvoorbeeld het pakje sigaretten en de aansteker. Ook had ze een doosje met paracetamol gezien, bijna op.
‘Oh, ze zijn nog steeds hetzelfde. Druk bezig met werk, maar ondanks dat lijken ze behoorlijk blij dat ik er weer ben.’ Shae haalde haar schouders op. Het was niet dat haar ouders verschrikkelijk waren. Ze waren enkel heel goed in het werk wat ze deden, wat betekende dat Shae in haar tienerjaren aardig wat momenten alleen in het huis door had gebracht. Iets wat ze nooit erg had gevonden, zeker omdat ze Aaron zo nu en dan had kunnen uitnodigen. Ze had wel geweten dat haar ouders niet heel blij waren geweest met de vriendschap. Aaron was niet het type geweest waarvan ze hadden gewild dat Shae er mee om was gegaan. Hij was nauwelijks aanwezig geweest op school en hij had genoeg problemen gehad. Shae gokte dat ze daarom niet zo fan van hem waren geweest, maar zij en Aaron hadden zich er nooit door tegen laten houden.
‘En… jouw moeder?’ Ze had wel geweten dat zijn moeder nooit in staat was geweest om voor hem te zorgen. Tenminste, niet zoals de ouders van Shae dat voor haar hadden gedaan. Shae had er nooit aan getwijfeld dat de vrouw niet van haar zoon had gehouden, maar er waren echter andere dingen voor haar geweest die net wat belangrijker waren. Waar ze precies aan verslaafd was, had Shae nooit geweten. Enkel dat het de verdovende middelen waren waar de vrouw meer oog voor had gehad dan haar eigen zoon.

@Auloire

Account verwijderd

schreef:
Ergens leek hij een vleugje van vermaak op haar gezicht te lezen toen hij haar vertelde dat hij nogal regelmatig bij iemand anders sliep. Het was vrij snel begonnen nadat Shae vertrokken was. Ze hadden veel tijd met elkaar doorgebracht en onbewust had ze hem een soort stabiliteit geboden die hem ervan weerhield dingen te doen die niet helemaal geaccepteerd waren. Toen dat wegviel en zijn stabiliteit verdween, had hij toegegeven aan alle verlangens die hij gehad had. Vooral die eerste paar maanden was het ernstig geweest, was hij vrijwel geen enkele nacht alleen geweest, maar ook na die eerste paar maanden was hij niet veel alleen geweest. Vrouwen waren uiterst interessant en amusant, zeker als hij gedronken had. Klaarblijkelijk gold datzelfde voor hem, want er waren nog maar weinig vrouwen geweest die zijn aandacht niet gewaardeerd hadden.
Hij knikte toen Shae vertelde dat haar ouders hetzelfde waren als voorheen. Haar ouders waren altijd druk geweest met werk, maar de liefde die ze voor Shae hadden was daarom niet minder geweest. Hij twijfelde er niet aan dat haar ouders erg blij waren met haar terugkomst. Niet alleen hij had haar gemist toen ze vertrokken was.
Rustig blies hij de rook uit zijn longen terwijl hij nadacht over de vraag die ze hem gesteld had. Over zijn moeder viel een heleboel te vertellen, maar tegelijk viel er ook niets te vertellen. Alles wat haar overkwam, was een gevolg van haar enorme verlangen naar drugs. Haar leven had niet zo ongelukkig hoeven zijn, maar de drugs hadden haar het geluk ontnomen. Ze hadden het niet alleen haar ontnomen, maar hem ook.
'Ik denk dat ik de keren dat ik dacht dat ze dood zou gaan niet meer kan tellen op twee handen.' Zijn moeder zou doodgaan als ze bleef gebruiken, maar haar lichaam zou stoppen ook niet aankunnen. Hoe je het ook zou wenden of keren, zijn moeder had in geen enkel scenario een redelijke overlevingskans. Het was een wonder dat ze het überhaupt zo lang volgehouden had. Hij wist echter niet of hij blij moest zijn met dat wonder. Soms dacht hij dat het beter zou zijn als ze zou komen te overlijden. Het leven dat ze had was het woord leven niet waardig en hij wenste niemand toe waar zijn moeder doorheen ging. De schulden bleven zich opstapelen en hoewel hij ontzettend zijn best deed om het allemaal bij te houden, gebruikte zijn moeder veel meer dan hij kan verdienen. Zelfs als hij alleen nog maar zou werken en niet meer zou slapen, verdiende hij te weinig.
'Het wordt weer winter, ik weet niet of ze door deze winter heen gaat komen.' Hij was geboren in de winter, deze winter zou hij drieëntwintig jaar oud worden, wat betekende dat zijn moeder al door tweeëntwintig winters heen gekomen was. Hij kon niet begrijpen hoe het mogelijk was, maar hij wist dat elke winter de laatste kon zijn.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De situatie van Aaron en zijn moeder was altijd al slecht geweest, dat had Shae wel geweten. Ze had Aaron echter nooit veroordeeld voor de acties van zijn moeder. Misschien was dat ook wel gekomen doordat ze hem had ontmoet voordat ze precies had geweten wat zijn verhaal was geweest. Niet dat er op school geen roddels over hem waren verspreid. Hij was die jongen geweest die nooit zijn gezicht had laten zien tijdens de lessen en als hij er wel was geweest, had hij de leraar niet verrast met slimme antwoorden. Shae had altijd wel gedacht dat hij het had gekund. Aaron was niet dom, dat zeker niet. Hij had gewoon de pech gehad dat hij op een slechtere plek in de wereld was gekomen. Het was niet iets waar hij iets had kunnen doen. Ondanks dat Shae vaak genoeg medelijden voor de jongen had gevoeld, had ze hem nooit met medelijden behandeld. Dat was ook niet iets wat Aaron zou hebben gewaardeerd.
De woorden van Aaron waren heftig. Als hij de keren dat hij had gedacht dat ze dood was, al niet meer op twee handen kon tellen, dan was dat veel te veel. Al was één keer eigenlijk al te veel. Shae wilde zich niet eens indenken hoe het moest zijn om iemand te vinden en te denken dat diegene dood was. Dat ze, na al die tijd, geen kloppend hart meer had. Aaron hield van zijn moeder, misschien wel meer dan dat hij het soms deed lijken. Shae kon zich alleen maar voorstellen dat het ongelooflijk veel pijn deed om iemand op die manier te zien. Toch moest ze toegeven dat ze nu ook de moeder van Aaron begreep. Ze begreep het verlangen naar het gevoel dat vrij kwam bij drugsgebruik. De verlossing, het niet meer geven om iets. Alsof de wereld je niets meer zou kunnen doen.
Ergens was het bizar dat Aaron zich meer zorgen maakte om zijn moeder dan om zichzelf. Het werd winter, daar had hij gelijk in. Zijn moeder zou het zwaar hebben, maar Aaron ook. Hij zou ook moeten overleven, net zo erg als zijn moeder. Al gokte Shae dat de jongen rekende op het verblijf bij andere vrouwen, die hem vast voor een nachtje wel in huis wilden nemen.
Shae rookte haar sigaret op en draaide vervolgens het raampje van de auto open, zodat ze hem naar buiten kon gooien. Vervolgens draaide het raampje snel weer dicht, zodat de koude lucht niet binnen kon dringen. Al was het niet bijster warm in de auto zelf.
‘Ik hoop dat ze het haalt, Aaron,’ zei Shae zacht. Ze meende het wel. Ze hoopte voor Aaron dat zijn moeder zou blijven leven, al was het overleven van de winter geen garantie dat het beter zou gaan. Dat betekende enkel dat ze meer tijd zou hebben om door te gaan met gebruiken. Dat was niet iets wat Shae voor haar wilde. Aaron vast ook niet, maar Shae wist niet wat ze anders op hem moest antwoorden. Ze gunde hem niet de pijn om zijn moeder nog een keer te vinden, om vervolgens te concluderen dat ze echt overleden was.
‘Als je echt een plek nodig hebt om te slapen van de winter, dan weet je me te vinden, toch?’ Al wist ze haast wel zeker dat Aaron niet voor haar deur zou staan om te vragen of hij zou kunnen blijven slapen. Toch wilde Shae het aanbieden. Dan wist ze in ieder geval dat ze alles had gedaan wat ze had kunnen doen. Of haar ouders er blij mee zouden zijn dat Aaron opeens weer in hun leven was, wist ze niet. Het maakte haar ook eigenlijk niets uit. Aaron had nooit een slechte invloed op haar gehad. Ze had juist altijd het idee gehad dat ze elkaar omhoog hadden getrokken. Natuurlijk, ze was wel eens met hem weg gegaan van school en ze had wel eens een paar lessen gemist, maar ieder kind had dat wel. Daarnaast had Aaron juist voor een beetje spanning in haar saaie leventje gegooid.

@Auloire

Account verwijderd

schreef:
'Ik weet niet of ik dat ook doe.' Wenst hij zijn moeder de dood toe? Nee, dat deed hij niet. Meer dan wat dan ook zou hij willen dat zijn moeder kon leven, daadwerkelijk kon leven, maar die kans had zijn moeder niet. Zijn moeder was al verslaafd geweest voor zijn geboorte. Waarschijnlijk had ze op een dag het bed gedeeld met een man om haar drugs te kunnen betalen, waar hij vervolgens uit voortgekomen was. Het was zeker niet haar bedoeling geweest om een kind op de wereld te zetten, dat was meer dan duidelijk geworden in de loop der jaren. Ze was niet in staat om hem op te voeden, maar op een of andere manier was hij wel door zijn afhankelijke jaren heen gekomen. Al zo lang hij zich kon herinneren, had hij voor zichzelf gezorgd, maar als baby was dat niet mogelijk geweest. Het was hem nog altijd een raadsel hoe hij door die jaren heen gekomen was.
'Ik denk niet dat je ouders erg gelukkig zouden zijn met mijn komst,' merkte hij op. Hij kon zich al wel een voorstelling maken van hun reactie als hij voor de deur stond. Misschien was dat ook waarom hij nooit bij Shae was gebleven als haar ouders thuis waren, hij wist dat ze hem zagen als een soort last. Zelfs als puber, een fase waarin hij opstandig en egoïstisch hoorde te zijn, had hij begrepen waarom mensen op die manier over hem dachten. Het enige wat hij meebracht, was narigheid. Het was waarom hij zich zelden aan mensen bond, wetende dat hij weinig goeds in iemand leven bracht. Het was waarschijnlijk waarom hij zo makkelijk geaccepteerd had dat Shae ergens anders ging studeren, niet één keer had hij geprotesteerd.
'Moet je nu dagelijks op en neer gaan reizen?' vroeg hij, in een poging het onderwerp te veranderen en zijn gedachten te verzetten. Shae had niet dichtbij gestudeerd, bovendien had ze vast een leven daar opgebouwd. Ze had daar vast vrienden, misschien zelfs een vriend. Hij was er niet van op de hoogte, maar hij besefte zich ook dat hij vrij weinig wist over Shae's huidige leven. Vroeger had hij een heleboel geweten, maar dat veranderde als je elkaar niet meer dagelijks zag. Heel even bleef zijn blik op Shae hangen. Haar aanwezigheid was nog steeds geruststellend, ze keek nog steeds op dezelfde manier naar hem en ze leek zijn welzijn nog steeds even belangrijk te vinden. Er was een heleboel veranderd, maar dat was niet veranderd.
'Hoe gaat het met jou, Shae?' Hij besefte zich dat hij gevraagd had naar haar studie en haar ouders, maar niet naar haar. Zij leek te geven om zijn welzijn, maar hij had nog geen seconde aandacht besteed aan het hare.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ergens begreep Shae hem wel. Als haar eigen ouders in de situatie zouden zitten waarin de moeder van Aaron zat, zou ze waarschijnlijk niet eens weten hoe ze er mee om moest gaan. Aaron ging er al jaren mee om. Iets wat ze altijd knap van hem had gevonden. Het was niet iets wat een kind hoorde te doen. Ouders hoorden voor kinderen te zorgen en niet andersom, maar Aaron had al gemerkt hoe het was om voor iemand te zorgen. Niet dat hij elke dag van zijn leven naast zijn moeder had gestaan om haar overeind te helpen, maar hij was er wel geweest. Hij wist hoe zijn moeder leefde, maar misschien was het wel geen leven meer te noemen. In dat geval snapte Shae wel waarom Aaron twijfelde of hij wilde dat zijn moeder de winter door zou komen.
‘Dat hebben ze waarschijnlijk nooit gedaan,’ merkte Shae op. Het maakte haar echter niet veel uit. Dat had het nooit gedaan. Jaren geleden had ze echter nog naar haar ouders moeten luisteren. Ondertussen was ze oud genoeg om zelf uit te maken wie ze uitnodigde en met wie ze om ging. ‘We zijn geen 14 meer, Aaron. Als ik jou uitnodig, dan moeten ze daar maar mee dealen.’ Ze haalde enkel haar schouders op. Aaron was al die tijd al haar vriend geweest en haar ouders zouden toch niet direct iets zeggen als hij aanwezig zou zijn in hun huis. Dat zou dan pas achteraf komen, wat betekende dat ze eigenlijk al te laat zouden zijn met hun commentaar.
Ze schudde haar hoofd op zijn vraag. ‘Nee, ik heb eigenlijk nauwelijks nog lessen. Ik moet nu vooral aan mijn scriptie werken en dat kan thuis, of in de plaatselijke bibliotheek.’ Op haar school had ze daar ook vaak geleerd en dat had haar altijd wel geholpen. Ondanks dat ze nu nog wat extra stimulatie nodig had om te leren en ergens aan te werken, was dat nog steeds een plek waar ze graag kwam. De rust en het zitten tussen al die boeken was iets wat ze altijd al had gewaardeerd.
Aaron vroeg hoe het met haar ging. Een vraag die ze ook al had moeten beantwoorden bij haar ouders. Daar had ze geantwoord dat het goed ging, maar dat ze enkel moe was van al het studeren en het werken aan haar scriptie. Ondanks dat Aaron niet uren door zou vragen, wist ze dat ze er niet zo gemakkelijk van af zou komen.
‘Het gaat wel oké?’ gaf ze eerlijk toe. Dat was eigenlijk de beste benaming voor hoe het nu met haar ging. Het was niet zo dat ze zich heel slecht voelde. Nu in ieder geval niet. Er waren echter wel momenten geweest waarop ze zich zo wanhopig had gevoeld dat ze haast niet meer had geweten wat ze had moeten doen. Nu voelde ze zich nog redelijk rustig, alsof ze de controle had over de hele situatie. ‘Het studeren is behoorlijk… Overweldigend. Ik had wat meer rust en ruimte nodig.’ Dat was wat ze haar ouders had verteld. Er zat deels waarheid in, dus ze hoopte dat Aaron haar zou geloven.

@Auloire

Account verwijderd

schreef:
Geamuseerd keek hij Shae aan. Ze leek zich nooit druk gemaakt te hebben over haar ouders. Shae had graag zijn vriendin willen zijn en het leek haar nooit iets uitgemaakt te hebben wat anderen daarvan vonden. Op school was er genoeg over hem gesproken, maar ze leek zich daar nooit iets van aan te trekken. Hij had dat bewonderd aan haar, dat ze niet beïnvloed werd door anderen en hun mening, hij wist hoe moeilijk dat was. Zeker als het kwam van je eigen ouders en je vrienden.
'Het geeft niet, Shae. Ik neem het je ouders niet kwalijk.' Hij wist niet of Shae wist hoe hij erover dacht, maar het kon bijna niet anders dan dat ze dat wel wist. Er was vrij weinig wat hij Shae niet verteld had binnen hun vriendschap, zelfs hij had iemand nodig gehad om tegen te kunnen praten. Als je zoveel tijd alleen doorbracht, werd je vanzelf spraakzaam als je wel iemand zag. Tegenwoordig werd dat minder, tegenwoordig sprak hij genoeg vrouwen om ook stil te kunnen zijn bij andere ontmoetingen.
'Waar gaat je scriptie over?' vroeg hij nieuwsgierig. Het was Shae, waarschijnlijk had ze een of ander onderwerp gekozen waarmee ze de wereld zou veranderen. Ze was altijd al slim geweest, hij had nooit getwijfeld aan haar kunnen toen ze zich ingeschreven had voor haar studie.
Dat ze antwoordde dat het wel oké ging, gaf direct al aan dat het niet geweldig ging. Daar vroeg hij echter niet op door, want het klonk niet meer dan logisch voor hem. Ze was terug verhuisd naar hier en het klonk alsof ze nog bakken met werk had voor haar scriptie. Niemand voelde zich geweldig als ze nog bakken met werk hadden. Hij zou haar graag willen helpen, maar hij had nooit het niveau gehaald dat zij wel gehaald had. Hij geloofde niet dat hij dom was, maar hij was ook niet zo slim als dat Shae was. Shae had de middelbare school wel afgemaakt, zij was wel een studie gaan doen en nu was ze aan het afstuderen.
'Ik snap het,' knikte hij toen ze wat extra uitleg gaf. Zijn blik gleed even door de voorruit, ruimte had hij genoeg. Rust eigenlijk ook, maar in zijn hoofd was het vaak complete chaos. Het was niet alsof hij constant iets moest doen, maar zijn zorgen waren erg overweldigend. Zijn zorgen gaven hem hoofdpijn en hoe hard hij ook probeerde zich eroverheen te zetten, het wilde hem nooit lukken.
Heel even staarde hij in stilte voor zich uit, niet zeker over wat hij moest zeggen. Vroeger was het makkelijk geweest om tegen haar te praten, maar nu was het lastiger. Ze wist niet alles meer en hij wist ook niet of hij alles wilde vertellen. Hij wist ook niet of het haar bedoeling was om hem vaker op te zoeken of dat dit eenmalig was, haar verschijning was een complete verrassing geweest.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld