Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG ~ The gods are lazy shits, again, schrijf

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Link naar info/praattopic: http://virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=763683

Beginsituatie: De goden zijn net aangekomen op Elliots appartement. Ze staan in de hal beneden en gaan elks een eigen appartement kiezen of Elliot begroeten, hangt van je char af natuurlijk.

Rollen:
Oude goden:
- Diana, jacht en natuur (p1), Seaweedbrain
- Hathor, Hemelgodin, vreugde, schoonheid, muziek, liefde, p5, TheBurrow (nog niet uitgewerkt)
- Skadi, jacht en winter, p6, Sansa
- Sitri, lustdemon, p4, Dauntless

Nieuwe goden:
- Diplomacy, oorlog en diplomatie, p1, Dauntless
- Llyradios, god van elektriciteit p6, Houvanramb
- Valentino, one-night-stands, p4, Duchess
- Luna, god van de ruimte, p6, LilyAllen
- Veeda, godin van digitale tijdperk, p5, Demish

Awkward human:
- Elliot Jamieson, p1, Seaweedbrain

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Diplomacy keek er enorm tegenop om een gebouw te moeten delen met andere mensen. Vooral de oude goden. Ze hadden afgedaan, waren niet langer nodig. De nieuwe goden vormden het nieuwe tijdperk dat was aangebroken, waarom bestonden die oudjes zelfs nog. Ze wist wel dat ze ouder en vooral wijzer waren en je ze met respect hoorde te behandelen. Echter van haar hoefden ze niet veel meer te verwachten dan tolerantie. Hetzelfde gold voor de mens. Bij intrede had ze hem na een stevige handruk, meteen een dikke papierstapel overhandigd. Haar huurtermen en leefregels. Indien hij er problemen mee had mocht hij komen aankloppen om ze te bespreken, al zou hij deze afspraak wel in moeten plannen. Ze was een drukbezette dame en had wel meer te doen, dan zich te bekommeren om de noden van één mens.
Ze had niet de moeite genomen beneden te blijven om iedereen te ontmoeten. Meteen was ze de lift ingeschoten om alle appartementen te bekijken. Haar keuze was snel gemaakt. De loft bovenaan in het gebouw was perfect om hoogstaande gasten te ontvangen. Als ze er werk in stak zou ze het tot een professionele werkruimte kunnen omtoveren. Als ze haar werkgevers hier zou kunnen ontvangen, zou ze haast meteen een promotie krijgen. Ze zag het nu al voor zich. Morgen arriveerde haar verhuiswagen met het nodige meubilair. Voor het schilderen zou ze eventueel een kunstgod op kunnen zoeken. Ze zouden vast en zeker tot een consensus kunnen komen over de prijs. Wat was het toch heerlijk als dingen volgens plan verliepen. Wel de mens was al op de hoogte van de huisregels, maar dat gold nog niet voor de rest. Gelukkig had ze een overvloedig aantal extra exemplaren uitgeprint dat ze in de gangen begon op te plakken en onder de deuren van de andere appartementen schoof.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het grote appartementencomplex was precies iets wat paste bij Veeda. Ze zou er met anderen goden wonen, maar tegelijkertijd zou ze toch genoeg ruimte hebben voor haarzelf. Ze zou haar eigen ding kunnen doen zonder dat ze iemand er mee zou storen, en zij haar. Het deed haar denken aan de vele informatie in haar hoofd. Het was allemaal geordend, niets zoefde door elkaar. Vee kon zich ook niet voorstellen dat er mensen en goden waren die met een warrig hoofd konden leven. Als het te druk werd in een menselijk hoofd, dan spoelde het op een gegeven moment toch over? Net zoals het geheugen van een computer. Nu had Veeda gelukt dat haar geheugen immens groot was.
Ondanks dat het concept van het complex perfect in haar manier van leven paste, was Veeda nerveus. Het kriebelde in haar maag op het moment dat ze het grote complex binnenliep. Ze wist niet goed wat ze moest doen, vooral als het ging om het begroeten van de andere goden. Er waren goden die een hekel hadden aan alles wat nieuw was, al helemaal het digitale tijdperk waarin er nu werd geleefd.
Veeda had uit haar instructies begrepen dat ene Elliot de baas was van het complex en dat ze naar hem toe zou moeten als ze enkele vragen had. Toen ze eenmaal de ruimte goed rond had gekeken, zag ze een mens staan. Waarschijnlijk was het Elliot. Met zijn bruine krullen en zijn vriendelijk gezicht leek het Veeda geen verkeerde man, maar ze was nooit goed geweest in het voorstellen van haarzelf. Zeker niet naar anderen toe. Daarnaast was dit ook nog eens een mens. Veeda had altijd het idee gehad dat ze zich dommer voor moest doen bij mensen, omdat ze vaak niet op de snelheid dachten waarop zijzelf haar gedachten de vrije loop liet gaan.
Wat ongemakkelijk haalde ze een hand door haar blonde haren. Met haar andere arm klemde ze een dure laptop tussen haar arm en haar lichaam in. Het was niet de enige laptop die ze bij zich had. De apparaten hadden altijd al haar interesse gehad, maar veel waren te groot geweest om met de hand te vervoeren. Dus die zouden later komen.
Omdat Veeda toch iets moest, schuifelde ze voorzichtig naar de jongeman toe. Niet wetend of ze haar hand uit moest steken of dat er een andere vorm was om een mens te begroeten, besloot ze haar afstand te houden.
‘Ben jij Elliot?’

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Elliot had een zware week achter de rug en dat was zelfs voordat de goden aankwamen. Aan het begin van de week gingen opeens al zijn klanten weg en stond het gehele appartementencomplex leeg. De dag daarna kreeg hij een verdacht briefje, waarop stond dat er goden kwamen en dat het briefje van God was. Hij dacht oprecht dat het een nep-bericht was en had er niet veel aandacht aan geschonken en had meteen advertenties op internet gezet voor nieuwe bewoners. Die er ook kwamen. Alleen waren het goden. Elliot kon het zien. Ze waren knapper en machtiger en sommigen zagen eruit alsof ze misplaatst waren. Alsof ze duizend jaar geleden thuishoorden. Hij keek verbaasd naar de goden en stak zijn hand uit, want dat was beleefd. Wat moest hij doen? Hij moest ze behandelen als klanten, maar hoe moest hij dat doen als hij technisch gezien een mier was voor hen. De eerste god die naar hem toe kwam schudde hem de hand en gooide een stapel papieren in zijn armen. "Oef," kreunde hij, verrast van het plotselinge gewicht. En toen was de eerste god alweer weg. Oh. De tweede godin die naar hem toe kwam, vroeg of hij Elliot was. "Eh, ja, ik ben Elliot Jamieson, aangenaam," zei hij vriendelijk naar de tweede godin, terwijl hij de stapel papieren op het tafeltje naast hem neerlegde. Hij had niet eens gezien wat voor papieren het waren. Hij besloot ze die avond te gaan lezen, of tenminste vlug door te kijken. Elliot stak zijn hand uit. "En u bent? U kunt een appartement uitkiezen trouwens, er zijn er meer dan genoeg."

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Luna was dolblij toen ze hoorde dat ze de mensenwereld in mocht, ook al was het met andere goden. Haar hele leven heeft ze zich al afgevraagd hoe normale mensen leven. Ze is overigens nog maar een paar jaar geleden gecreëerd door de goden op de Olympus. Ze heeft nog nooit iets gezien van de wereld, ze kon alleen maar luisteren naar de verhalen van de goden daar. Ze was altijd verwonderd door de manier waarop de goden vertelden over de mensenlevens en hoe ze reageerden als ze nieuws kregen over de goden.

Eenmaal binnen in het appartementencomplex kijkt Luna om zich heen. Ze vond het een fantastische plek. Gelijk komt er een jongen met krullend haar op Luna af. "Hallo, mens!" zegt Luna en ze schud enthousiast zijn uitgestoken hand. "Wat een prachtige plek hier!". Elliot zegt niks en kijkt Luna raar aan. Hij denkt waarschijnlijk dat ze vreemd enthousiast is. "Sorry, vergeten voor te stellen" zeg ik en ik trek een schaapachtig lachje tevoorschijn. "Ik ben Luna, godin van de ruimte. Sorry dat ik zo enthousiast ben, het is altijd al mijn droom geweest om in de mensenwereld te zijn".

Na een korte voorstelronde met Elliot is ze blijer dan dat ze al was, ze mag hem graag. Helaas waren er verder in de lange hal geen andere goden voor haar om te ontmoeten. Luna pakt gelijk de sleutel van het appartement op de hoogste etage. Die is alvast voor haar.

Luna besluit dat ze graag de andere goden wilt ontmoeten en gaat zitten op het bankje in de hal. Ze pakt haar medaillon en gaat de planeten bekijken; ze moet er natuurlijk wel voor zorgen dat er rust is in de ruimte.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Waarom moest ze hier eigenlijk weer heen? Ze was het weer even kwijt. Het was immers al zeker duizend jaren geleden dat ze deze aarde bewandeld had. Mogelijk ook wel langer, tijd ging anders op de plek waar ze was geweest. Alles ging daar anders. Desondanks was ze hierheen gekomen, er was iets dat haar hierheen trok. Een glimlach speelde rond haar lippen terwijl ze even naar haar donkere haren keek. Ze had dit uiterlijk aangenomen, omdat ze gezien had dat de mens veranderd was. Als ze op dit moment als Egyptische vrouw zou verschijnen zou het niet kloppen, ze was op een ander continent. Dat was ook alles wat ze wist. Meer was haar niet bekend.
Met een rustige pas liep ze het appartementencomplex binnen, Hathor wist dat er ook nieuwe goden moesten zijn. Direct vielen die voor haar buiten de boot. Ze waren anders, nieuwer. Dat maakte ze jonger en voor haar minder wijs. Natuurlijk waren ze bekender met hoe het er nu aan toe zou gaan, maar mensen hadden haar duizenden jaren aanbeden. Zelfs op het moment dat een farao probeerde het monotheïsme in te voeren, hield zij stand. De mens hield nou eenmaal van haar. Nog altijd was ze overal, ze was meer dan alleen godin van de hemel. Liefde, muziek en schoonheid. Heden ten dage zou dat ook nog spelen, mogelijk anders maar het was er wel. Het was aan Hathor om uit te vinden hoe dat veranderd was en hoe ze haar weer konden aanbidden. Dat had ze namelijk gemist. Natuurlijk had ze dat gemist. Als er niet meer tot hen gebeden werd.. Het was een leeg gevoel waar ze het liever niet over had.
In de hal zag ze op dit moment twee godinnen staan die ze niet kende, het moesten nieuwe zijn. Ondanks dat Hathor Egyptisch was, kende ze de meeste Griekse en Romeinse oude goden wel. Ze waren immers erbij gekomen zodra de veroveringen waren begonnen. Daarnaast stond iemand die haar als laatste opviel. De mens. Dat moest degene zijn die de naam Elliot droeg. Fronsend keek ze even naar hoe hij een hand uit stak, wat hield dat in? Het zorgde dat ze even afgeleid was en niet helemaal mee kreeg wie het meisje was. Wel had ze Elliot daarvoor horen zeggen dat ze een appartement mochten kiezen. Nadat het meisje weg was, achter haar naam zou ze vanzelf wel komen, liep Hathor richting de jongen. Even knikte ze hem toe. Ze begreep inmiddels wel dat hij niet wist wie ze waren. "Hathor, hemelgodin en van vreugde, schoonheid, liefde en muziek." Even wachtte ze tot hij voor haar zou knielen, het was ook maar beter dat ze niet in haar goddelijke gedaante was. Het zou hem verpesten, dat zou hij vast niet aankunnen als ze hem zo bekeek. Daarna gleed haar blik naar de sleutels, ze liet haar gevoel spelen en koos er rustig een. Ze had zo het idee dat ze een mooi uitzicht zou hebben, ook al was dit niet de bovenste verdieping. Kalm keek ze nog even naar Elliot en liep toen weg. Haar spullen zouden nog komen. Ze had zich een beetje laten adviseren maar haar kamer zou een Egyptische stijl krijgen, ze moest toch een beetje het gevoel van vroeger en thuis behouden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nadat ze zichzelf had voorgesteld als Veeda, de godin van het digitale tijdperk, had ze nog een laatste blik geworden op de grote stapel aan papieren die de jongeman bij zich had gehad. Naar haar idee was papier volledig nutteloos. Alles wat er nu op dat papier geprint stond, had net zo goed online kunnen worden gemaild, wat de inhoud er van ook precies was. Het was sneller, gemakkelijker en iedereen zou er toegang toe hebben. Al betwijfelde Veeda of alle oude goden wisten van e-mail en hoe ze het moesten gebruiken. Elliot, als mens zijnde, moest dat wel weten.
Toen de godin van de ruimtevaart binnen kwam, met haar aanwezige persoonlijkheid, besloot Vee het mens te bedanken voor zijn uitleg. Daarna pakte ze haar spullen en dook ze in één van de liften. Haar lichte ogen gleden langs de verschillende knoppen en uiteindelijk koos ze voor de eerste etage, die aangegeven stond als 10. Het deed haar denken aan de binaire codes, die voornamelijk bestonden uit eentjes en nulletjes. Het was de één na laatste etage, net zonder het penthouse.
De liftdeuren sloten en de lift zelf bracht Veeda op een redelijk langzaam tempo naar de tiende etage. Zelf had ze er waarschijnlijk veel sneller kunnen komen en ergens verbaasde het haar dat de mensen nog niet uit hadden gevogeld hoe ze de lift iets sneller zouden kunnen laten gaan zonder dat ze henzelf in gevaar zouden brengen. Want dat was het vaak met mensen. Sommigen van hen zagen digitale en technische zaken als iets gevaarlijk, terwijl het dat totaal niet hoefde te zijn.
Veeda bekeek zichzelf in de spiegel en ze besefte zich nu pas dat haar bril iets af was gezakt. Ze schoof hem weer terug met haar vingers op de brug van haar neus. Beter. De bril had ze laten maken door een goede vriend van haar, de god van de Optiek.
Een irritant geluidje liet Veeda weten dat ze op de juiste etage was beland. Ze stapte de lift uit en keek om zich heen. Er waren nog een aantal andere appartementen op de gang te vinden, maar de deur met het nummer 101 er op trok haar aandacht. Niet alleen door het nummer, maar ook omdat er een blaadje op was geplakt. Een blaadje, zag ze nu, die ook op andere deuren was geplakt en zelfs op de muren.
Zuchtend schudde ze haar hoofd. Al die blaadjes opplakken had vast veel tijd gekost, terwijl het ook anders had gekund.
Veeda liep naar het appartement dat ze uit had gezocht en ze haalde het blaadje er van af. Het waren leefregels van niemand minder dan Diplomacy. Ondanks dat Veeda van regels hield, vond ze het onnodig om ze te laten printen. Ook dit had de godin, die hier blijkbaar ook woonde, beter kunnen mailen.
Diplomacy was zelfs nog in deze gang bezig om meerdere blaadjes op te hangen.
‘Je had jezelf zoveel tijd bespaard als je deze regels gewoon had gemaild. Niemand neemt nog de moeite om dit alles door te lezen,’ merkte Veeda dan ook op.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Diana

Het ene moment was ze aan het jagen in Canada, het andere moment was ze naar New York en werd haar verteld dat ze naar ene Elliot moest gaan. Wat niet heel moeilijk was, want ze werd voor het gebouw geteleporteerd. Diana liep naar binnen en zag meer goden staan. Ieuw, meer goden. En ze waren niet eens Romeins. Ze snoof, want zij was eenmaal nou veel beter dan de rest van de goden, en zeker die nieuwe goden. Ook al was zij dan haar krachten redelijk kwijt. Toen ze een kat zag, ging ze een gesprek aan met hem.

"Hoi, hoe gaat het?" begon ze.
"belastingvrij."
"???"
"kledingkast."
"laat maar zitten."

Diana stond op en keek zenuwachtig om haar heen. Hopelijk was er niet nog een god die met dieren kon praten, want dat zou behoorlijk beschamend zijn. Ze wist dat haar krachten af waren genomen. De laatste honderd jaar had ze zich ook nauwelijks laten zien aan de mensheid en daarmee verloor ze een heel aantal volgers. De godin keek even naar de anderen, deed haar boog over haar schouder en liep met grote stappen naar de lift. Phuh, moest ze nou echt die sterveling groeten? In tien jaar was hij toch waarschijnlijk dood, dus waarom zou ze de moeite doen? De lift ging te sloom voor haar, dus ze rende met elegante stappen de trap op. In een rij met kamers koos ze de achterste, bij het grote raam. Er hing al een regellijst, die Diana meteen verfrommelde en op de grond gooide. Toen liep ze de kamer in en plofte op het bed.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Skadi sloop door de bossen. Zachtjes hoorde je de sneeuw onder haar voeten kraken. Ze wilde nog één keer een dier neer schieten voordat ze n aar haar appartement toe werd gestuurd. Ze maakte het puntje van haar pijl scherper met wat ijs. Ze zag een groep rendieren voorbij lopen en maakte een gebaar dat Rane moest bukken. Rane was bijna altijd bij haar al helemaal als ze op jacht kon gaan. Skadi richtte op een rendier en schoot de pijl af. Ze schrok toen ze opeens een vel licht zag. Ze stond voor een enorm appartementencomplex. Skadi keek naar Rane en zag dat ze een witte herder was. “Vooruit dan maar” mompelde ze terwijl ze naar binnen liep. Ze zag een man bij de balie staan, dat zou Elliot moeten zijn. “Hallo ik ben Skadi.” Zei ze met een glimlach. Ze stak haar hand uit. “Ik hoop dat het geen probleem is dat ik mijn wolf… hond heb meegenomen?” Ze keek naar Rane en maakte een gebaar dat ze naar haar toe moest komen. Skadi aaide Rane over haar hoofd. Ze legde haar papiertje op de andere papieren en pakte de sleutel. “Aangenaam kennis te maken.” Ze knielde voor Rane neer en gaf haar een knuffel. Skadi keek vlak daarna rond of er nog andere goden waren binnengekomen die ze herkende, maar ze herkende niemand. Ze stond op en liep in de richting van de kamer die ze toegewezen had gekregen. Toen ze eenmaal voor de deur stond draaide ze hem langzaam open. Ze keek verbaasd de kamer rond en liep naar de tv toe. "wat is dit?" mompelde ze tegen haarzelf terwijl ze op een knopje klikte. De tv ging aan en Skadi gilde het uit van de schrik. Ze liep naar de deur en trok hem open. Ze rende weer naar beneden. Toen ze weer voor Elliot stond keek ze hem even aan. "Wat is dat duivelse ding in mijn appartement. Alle goden nog aan toe..." Ze keek even naar Rane ene vervolgens weer naar Elliot.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
De laatste jaren sliep Sitri voornamelijk op straat of in andermans bed. Zo zag je leven er nu eenmaal uit als mensen je niet langer aanbaden. Wat miste hij die goede oude tijd. Een tijd waarin er feesten speciaal voor hem waren. Waarin hij mensen niet enkel naar elkaar maar ook naar hem kon doen smachten. Toen hij nog werd behandeld als een god, niet als een aan lager wal geraakte prostituee. Wel blijkbaar was er toch een lichtpuntje in zijn leven, namelijk een appartement, dat hij zou delen met andere goden.
"Hallo allemaal!" riep hij opgelaten toen hij de hal binnenkwam. De oude goden die nog beneden waren omhelsde hij en gaf hij drie kussen op de wang, alsof ze oude vrienden waren die hij lange tijd niet had gezien. De andere, nieuwe goden ontsnapten ook niet aan zijn welkomstgroeten. Al was wel te merken dat hij bij hen iets terughoudender was. Ze waren voor hem onbekend. Zij waren het die zijn plaats in hadden genomen en dat maakte hem jaloers.
"Jij moet Elliot zijn." zei hij uiteindelijk en richtte zich tot de mens. "Hallo mijn naam is Sitri. Dankjewel dat we hier mogen wonen. Ik ben er zeker van dat we nog heel wat leuke dingen samen gaan doen." Hij knipoogde naar de jongeman en liet het bakje sleutels voor wat het was. "Als je het niet erg vindt hou ik je nog even gezelschap. We moeten natuurlijk ook een bacchanaal houden. Er gaat niets boven een goed ouderwets bacchanaal. Vind je ook niet." Hij richtte zich op het meisje dat op een bankje zat en naar een medaillon keek.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Luna is teleurgesteld als ze allerlei goden ziet aankomen, maar geen neemt de tijd om met haar te praten. Ze weet dat er meer goden zijn, ze zag een godin naar de liften gaan toen ze binnenkwam. Nu zit Luna hier, alleen, te kijken naar haar medaillon. Ze vraagt zich af of ze misschien te enthousiast was en haar kansen op nieuwe vriendschappen, vooral met het mens, verpest had. Maar Luna kan het niet laten, ze is nog nooit zo blij geweest in haar korte bestaan. Ook al is ze nog maar voor een halfuurtje in de mensenwereld, ze is nu al super blij om hier te zijn en kan niet wachten om er meer in op te gaan, vooral in de vorm van een baantje.
Luna bekijkt haar medaillon meer. Ze vind hem prachtig en het heeft een speciale betekenis. In de Olympus, waar ze voor een tijd geleefd heeft met de oude goden, heeft ze hem gekregen. Helaas niet van Urania of Artemis, de goden die vroeger een deel van de ruimte representeerden en bestuurden, maar van een van de kleinere goden. Luna heeft er veel ontmoet, maar weet niet precies meer wie het was. Deze goden waren vriendelijk, maar ze keken wel altijd op Luna neer alsof ze een onderdaan was. Dat snapt ze ook wel, ze is een nieuwe godin en zou voor hen moeten buigen, maar dat deed ze nooit. Luna besefte ook wel dat het nieuwe tijdperk is aangebroken en de ouderen minder belangrijk en machtig zijn, echter heeft Luna nog steeds veel respect voor deze goden, ze zijn een stuk wijzer. Echter moest Luna snel verantwoordelijkheden leren, ze kon niet terugvallen op één van de oude goden.
Luna ging zo op in haar medaillon, dat nu een bewegend plaatje van de Melkweg liet zien, dat ze niet doorhad dat er een oude god naar haar toe kwam en naast haar ging zitten.
De oude god kucht even en Luna schrikt ervan. Het medaillon laat ze vallen en het klapt dicht. "Sorry, ik had je niet gezien" zegt Luna. Luna grist hem snel van de grond en doet hem weer om. Als ze hem weer omheeft, komt haar enthousiaste humeur weer terug. Luns herkent de jongen gelijk, het is Sitri, een lustdemon. "Hallo ik ben Luna, de godin van de ruimte, goed je te ontmoeten!".

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Toen Valentino voor het gebouw stond, leek het al erg levendig binnen. Even dacht hij na of er een afgesproken tijd geweest was, maar hij kon het zich niet herinneren. En zo wel, dan was dat ook jammer. Hij was er nu toch? Terwijl hij het gebouw inliep, duwde hij zijn zonnebril op zijn hoofd. Het was mooi druk in de hal, maar er was duidelijk één iemand die niet goed tussen de rest paste. Hoe kon het ook anders, als enige mens tussen zo'n grote groep goden. Hij dacht er even over om naar hem toe te lopen, maar besloot toen dat de mens zijn aandacht waarschijnlijk niet eens waard was.
Valentino zuchtte en besloot wél nog even in de hal te blijven. Misschien waren er interessante goden aanwezig. En zo niet, dan kon hij zich altijd nog verlagen tot het niveau van de sterveling. Het was niet alsof hij dat nooit eerder gedaan had, maar als het enigszins vermeden kon worden...
Als het echt niks aan was in de hal, kon hij altijd vast naar boven en een apartment uitzoeken. Dat kon nog eens wat worden. Uitzicht maakte hem weinig uit, gezien hij waarschijnlijk toch dag en nacht de gordijnen dicht zou hebben - als hij al in zijn appartement te vinden zou zijn. Valentino was geen thuisblijver, hoewel hij ook prima een dag op de bank zou kunnen liggen. Zijn idee van vermaak was wat anders dan dat van de meesten. Hij kon dan ook uren kijken naar de verschillende goden die af en aan liepen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
In één van de gangen kwam Diplomacy Veeda tegen. De oorlogsgodin had regelmatig met haar domein te maken. Technologie was immers iets wat hand in hand samenging met de nieuwe manier van oorlogsvoering. Al was ze zelf iets conservatiever wat het gebruik van technologie betrof. Zoals altijd zocht ze naar een compromis. De oplossing die voor beide partijen hetzelfde zou zijn, daar leek Veeda in haar ogen niet bij stil te staan.
"Ik ben me bewust van je voorkeuren, maar mag ik je er aan herinneren dan we sinds vandaag samenwonen met oude goden. Sommigen van hun zullen niet bekend zijn met het principe e-mailen. Brieven begrijpt iedereen en lijkt mij dus het beste alternatief. Het is ook een stuk persoonlijker. Een mail met regels verdwijnt zonder te openen al in de prullenbak, nu wordt dit papier ten minste vastgenomen in zijn geheel, zonder slechts een vage titel. Echter zal ik je een exemplaar per mail verzenden. Het is een kleine extra moeite," voegde ze er op het einde aan toe. Daarvoor was ze hier natuurlijk. De relaties tussen iedereen optimaal houden. Chaos voorkomen, zorgen voor sociale orde. "Ik was trouwens van plan pizza te bestellen vanavond, zin om mee te eten?"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat Diplomacy gelijk had en er ook zeker oude goden in het appartement zouden komen te wonen, snapte Veeda niet waarom zij degene was die zich aan zou moeten passen. Het digitale tijdperk was nu, het was belangrijk. Mensen deden niks meer via brieven. Zelfs bestellingen voor eten en andere producten werden online gedaan. Dus als je het aan Veeda zou vragen, zouden de oude goden zich aan moeten passen aan de nieuwe goden en zeker aan iemand zoals haar. Ze waardeerde en respecteerde de goden, maar ze zag hen niet meteen als ouder en wijzer. In Veeda haar ogen betekende ouder vaak ook naïever en het leek alsog ze minder begrip hadden voor de wereld.
‘Een mail zou fijn zijn.’ Ondanks dat haar ogen prima werkten en ze de woorden op papier kon lezen, vond ze het fijner om naar een scherm te staren. Het was voor haar logischer en vreemd genoeg leken haar ogen dat juist beter te trekken. Daarnaast waardeerde ze het dat Diplomacy voor haar in ieder geval een mail rond wilde sturen. De blaadjes zouden echter wel een tijdje blijven hangen, daar was Veeda van overtuigd. Zolang er geen belachelijke dingen op stonden, vond ze het prima.
Toen Diplomacy haar uitnodigde om samen pizza te eten, moest Veeda op haar tong bijten. Ze had namelijk willen vragen of dat wel was toegestaan volgens de regels die de godin zojuist had uit gedeeld, maar het lukte haar nog net om zich in te houden. Diplomacy zou de vraag vast niet hebben gewaardeerd en eigenlijk wilde Veeda ook wel eens wat anders dan een avond doorbrengen met haar geliefde techniek, al kon ze nog steeds niet wachten tot al haar computers zouden arriveren, zodat ze die aan zou kunnen sluiten.
‘Pizza klinkt goed. Hoe laat had je in gedachten? Als we online bestellen, kunnen we aangeven wanneer we de pizza willen eten.’

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Daar stond de jonge god, vlak naast een elektriciteitsmast. Een zacht gezoem, wat normale mensen niet konden horen, klonk uit de kabels naar zijn oor. Een geluid dat zijn krachten leek te versterken. Hem leek te verblijden. De naam van deze jonge god? Llyradios, maar in de menselijke wereld zo hij doorgaan onder de naam Lloyd. Het liefst was Llyardios wat langer gebleven. Was hij bovenin de mast geklommen om daar te genieten van het uitzicht en de kracht van de elektriciteit. Echter, had hij daar weinig tijd voor. Hij moest op weg naar een appartementencomplex hier niet heel erg ver vandaan. Een complex die hij met een aantal andere goden en een mens zou moeten delen.
Persoonlijk zag Llyardios daar erg tegenop. Hij vond het fijn om vriendschappen te sluiten, maar goden waren onvoorspelbaar. De ene vond zichzelf honderd keer beter dan de andere, de ander was super agressief en zou bij de eerste en beste fout direct een oorlog beginnen die duizenden menselijke slachtoffers maakte en zo kon hij nog wel even doorgaan met de problemen opsommen. Toch zou hij de anderen een kans moeten geven. Wie weet, viel het allemaal wel mee. Er waren vast wel een aantal goden waar hij rekening mee moest houden, maar hij wist zeker dat er ook wel goden waren die leuk waren in de omgang.
De weg van de elektriciteitsmasten naar het appartementencomplex was verder dan Llyardios had verwacht en even twijfelde hij zich gewoon in elektriciteit om te zetten en met behulp van de elektriciteitskabels naar het appartementencomplex te reizen. Echter was de weg vinden via de elektriciteit best lastig. Straks zou hij in het verkeerde complex terecht komen en hij had geen zin om de mensen uit te leggen hoe hij daar gekomen was en wat hij daar deed. Daarom besloot hij maar op de ouderwetse, menselijke manier te reizen. De benenwagen wel te verstaan.
Terwijl Llyardios aan het lopen was, kon hij alles goed in zich opnemen. De wereld van de mens was heel anders dan hij zich had voorgesteld. Anders dan hij van de oudere goden had gehoord, maar die waren waarschijnlijk ook al eeuwen niet meer in de mensenwereld geweest. Het was logisch dat de mensen zich verder hadden ontwikkeld, anders hadden ze hem ook niet nodig gehad en waren de oude goden genoeg geweest. De mens had zich ontwikkeld en nu moest llyradios leren hoe hij in deze wereld moest overleven. Een wereld met een weg van drie verschillen. Vierkante blokjes om op te lopen, een streep rood met een vreemd wit plaatje en vervolgens een brede strook waar snelle voertuigen op wielen overheen reden met een ongelooflijke snelheid. Llyardios voelde dat de voertuigen elektriciteit in zich hadden. De elektriciteit noemde de voertuigen auto’s, maar aangezien de auto’s zo snel weer vertrokken waren, kon hij er niet achter komen wat het verder was. Het verbaasde hem dat het niet allemaal door elkaar heen ging. Alsof er regels waren, waar hij zich aan moest houden, maar die hij niet kende. Toen hij de brede weg over wilde steken bijvoorbeeld, kwam er een ongelooflijk beangstigend geluid uit de auto, die met piepende banden tot stilstand kwam om vervolgens tegen hem te vloeken, te tieren en te schelden. De mannelijke inzittende moest eens weten dat hij zojuist een god had uitgescholden, maar Llyardios besloot het te laten voor wat het was. De man was waarschijnlijk zo erg geschrokken van zijn plotselinge oversteek, dat hij zich geen houding wist te geven en dit was dan een normaal gedrag voor een mens. Zonder iets te zeggen of zijn excuses aan te bieden voor zijn onverwachte oversteek, liep Llyardios naar de overkant om vervolgens zijn weg naar het appartementencomplex te vervolgen.
Na het verkeersongeluk was Llyardios al snel aangekomen bij het appartementencomplex en besloot nog even aan de voorkant te blijven staan. Hij voelde hoe er apparaten aan het elektriciteitsnetwerk gekoppeld werden en aangezet werden, toen er opeens ook een gil klonk. Waarschijnlijk een van de oude goden die niets snapte van de elektriciteit van tegenwoordig. Wat je ermee kon doen. Goed Llyardios snapte dat ook niet allemaal. Hij was tenslotte niet de god van de technologie, maar veel snapte hij gelukkig wel. Rustig besloot hij om maar naar binnen te lopen. Het was al druk binnen. Was Llyardios te laat? Het was ook niet meer dan logisch, na wat er tussen hem en de mens was gebeurd. Het had wat tijd opgeslokt om de man hem te laten uitvloeken, voor hij eindelijk de weg was overgestoken. Echter leek het erop alsof sommigen hier ook nog maar net waren, dus dat scheelde. Rustig keek hij over de goden heen. Sommigen waren oude goden, anderen kende hij nog niet. Een iemand viel hem het meeste op. De mens. Die had niet zo’n typische goden aura of wat dan ook. Het was een simpel mens en dat was duidelijk te zien. Een wanhopige godin zat met hem te praten. Waarschijnlijk was het een oude, al kon hij zo één, twee, drie niet op haar naam komen, maar hij besloot dat het beter was om even te wachten. Wat er ook aan de hand was, hij had geen zin om oppas te spelen voor een oude god. Rustig liep hij dan ook naar de stoelen, waar een oude godin en een nieuwe godin zaten en ondertussen werden de lichten boven hem iets feller als hij langs liep. Dat kwam doordat er meer elektriciteit doorheen stroomde. Rustig ging hij bij de twee goden zitten en glimlachte even. “Goedemorgen, ik ben Llyardios. Godheid van de elektriciteit” stelde hij zich aan de anderen twee goden voor. Hij was benieuwd met welke andere goden ze nog samen zouden wonen. Zouden er al goden zijn, naast de wanhopige godin, die een kamer hadden uitgekozen? Zouden alle leuke kamers al weg zijn? Ach, wat maakte het hem ook uit? Zolang er maar veel elektriciteitspunten in zijn kamer waren vond hij het eigenlijk wel goed.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ik zei dat we zeker een bacchanaal moeten organiseren. Ter ere van onze nieuwe woonst." Herhaalde Sitri lichtjes gepikeerd. Hij verwachtte dat wanneer hij met iemand praatte. Ze een en al aandacht hadden voor hem. Toch zou hij zijn humeur niet zomaar laten verpesten door Luna. Ze was jong en volgens hem had de jongere generatie verleerd wat respect was. Ze waren dan ook nooit aanbeden zoals hen, met tempels en bloedoffers.
"Ik ben Sitri, lustdemon, maar dat wisten jullie waarschijnlijk al." Merkte hij op, aangezien er nog een andere god bij hen was komen zitten, Llyardios genaamd. "Het was leuk kennis met jullie te maken, maar ik denk dat ik beter even een appartement kan zoeken, voor alle goeie benomen zijn." Sitri sprong recht en begon aan de zoektocht van zijn nieuwe woonplaats. Bijna alle appartementen waren leeg, onbemeubeld. Wie wilde er nu in een lege kamer wonen. Heel toevallig trof hij een kamer aan die reeds volledig was ingericht. De kamer straalde geen luxe uit, maar was wel knus en gezellig. Sitri liet zichzelf op het bed vallen, wat natuurlijk het belangrijkste onderdeel van de kamer vormde en grondig moest worden uitgetest. Wie weet zou hem dat vanavond nog lukken met een van de goden, of de mens.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld