5SOSO|| No matter the situation, never let - Forum

Elysium schreef:
Gehuld in de meest mooie kleding, moest niet meer onwennig voelen. De afgelopen jaren hadden voor Lennon bestaan uit een hele verandering als het ging om haar garderobe. Zwarte skinny jeans met een blouseje erop, waar ooit mensen raar van op hadden gekeken omdat ze zo netjes waren, waren nu lang niet meer genoeg. Van het loon dat ze elke maand op de bank kreeg, kon Lennon misschien nog niet de designerkleding kopen waar heel veel mensen van het recherchekantoor in liepen. Ondertussen was het meisje behendig geworden in het shoppen van bekende merken voor een heel wat lagere prijsje. Er waren genoeg mensen die hun kleding niet meer wilden om ze het één keer hadden gedragen. Soms kwam het voor dat er een naadje kapot was gegaan, maar ondertussen wist Lennon al lang hoe ze dat maken en probeerde ze de kleding te kopen, voordat de tweedehandswinkels het zelf deden.
Gehuld in haar laatste pareltje, een jumpsuit, stond Lennon voor het gebouw waar het feest al een tijdje geleden los was gebarsten. Zien en gezien worden, daar ging het om in dit wereldje. Dat was ook de reden dat ze zich op het moment ineens ongemakkelijk begon te voelen. Ondanks dat ze in Los Angeles leefde en er ook al grote zaken van bekende mensen waren geweest bij het kantoor, had Lennon zich nog nooit binnen deze kringen bevonden. Ze werkte immers ook nog niet heel erg lang bij het kantoor, dat ieder jaar een afgestuurde studente aannam. Ondertussen werkte ze er al iets van twee jaar, maar aan meer dan alleen administratie was ze niet gekomen. Dat was echter totdat de hoofd van de afdeling op haar veel te kleine kantoortje, dat ze met Jocelyn moest delen, was binnen gekomen. In eerste instantie had Lennon gedacht dat de man verkeerd had gezeten. De andere optie die door haar hoofd was gegaan, was dat ze een berg aan nieuwe papieren hadden moeten archiveren. Er was nooit in haar hoofd opgekomen dat ze uit waren gekozen voor een zaak.
Dat het te maken had met hun leeftijd en het feit dat ze ook nog eens vrouwen waren, was wel duidelijk. In eerste instantie had Lennon zich dan ook een beetje bezwaard gevoeld. Een zaak was echter een zaak en daarom stond ze nu samen met Jocelyn voor een gebouw waar al genoeg bekende mensen binnen waren.
Het tweetal was er niet om zelf te feesten, ze zouden ook zoveel mogelijk moeten proberen om aangeboden drankjes op de een of andere manier af zien te schepen, want ze moesten een zo’n scherp mogelijke blik te hebben, om zoveel mogelijk voor elkaar te krijgen waar ze voor kwamen. Het was niet meteen informatie, maar ze moesten wel proberen om zo dicht mogelijk bij een paar jongens te komen.
"Lennon Thindrel en Jocelyn Winters." Gaf Lennon door aan de man die een gastenlijst bij hield. Niet veel later werden de twee dames doorgelaten en begon voor hen het echte werk.

Nog maar enkele dagen geleden had zich iets vreselijks voorgedaan. Een dood van een jonge vrouw, was al erg genoeg. Een dood, die breed uitgemeten werd in de pers, was nog zoveel erger. Beelden die zich niet hadden moeten verspreiden, waren behoorlijk snel de wereld over gegaan. Terwijl de mensen die er in de buurt waren geweest, er helemaal niets van begrepen.
Michael kon er nog steeds niet met zijn hoofd bij. Hoe het ene moment nog zo goed was geweest. Hij had op het podium gestaan, samen met de andere drie jongens met wie hij een band vormde. Ze waren niet ver van huis geweest, waardoor er enkele vrienden waren komen kijken naar het concert. Wat één van de mooiste avonden van de tour had moeten zijn, was al snel veranderd toen ze na de tijd nog een klein feestje hadden willen houden. Het was gezellig begonnen, daar niet van. Maar aan het einde van de avond was het een regelrechte ramp geweest. Het enige wat Michael zich nog van de avond kon herinneren was hoe verstijfd hij zich had gevoeld toen hij haar lichaam op de grond had zien liggen. Hoe de rest van de avond op ging in een grijze wolk die alles wazig maakte. Haar dode lichaam, dat was het enige waar hij aan kon denken.
Gwen, het meisje dat al een tijdje bevriend was met alle jongens van 5 Seconds Of Summer, was weggenomen van deze wereld. Niemand snapte wat er precies was gebeurd. Michael kon zich niet eens meer herinneren hoe het was geweest toen hij op het podium had gestaan. Alles was weg geweest. Echt alles.
Ondertussen was er een onderzoek in de gang. Wat Michael er van mee had gekregen, ging de politie er vanuit dat er geen sprake was van een natuurlijke dood. Dat was dan ook de reden dat haar lichaam nog onderzocht werd. Veel verstand had Michael er niet van, maar hij wist wel dat hij van de week naar een begrafenis was geweest, nog niet eens de kans had gekregen om echt afscheid te nemen, maar nu al weer zijn verplichtingen na moest komen.
Een feest was misschien de beste afleiding, maar als Michael het niet als verplichting had gekregen om er naar toe te gaan, was hij er ook zeker niet geweest. Er hadden bijna mensen aan te pas moeten komen die hem naar buiten hadden gesleept, maar uiteindelijk was hij uit zichzelf toch maar naar het feest gegaan. Ondanks dat het ontzettend hypocriet vond. Een feest vieren, terwijl er net iemand was overleden. Iemand die best veel voor heel wat mensen had betekend. Het had juist een tijd van rouw moeten zijn.
De jonge muzikant probeerde het beste van de avond te maken. Zo was hij al een paar keer bij de bar geweest om een biertje te halen. Probeerde hij te doen alsof alles goed met hem was, waar hij ook nog best wel eens goed in was. Het belangrijkste was misschien nog wel, dat hij de mensen die dingen wilden weten, totaal ontweek, want hij had geen zin om op Gwen te praten.
Tanden op elkaar, door blijven vechten, je kunt dit.
~