Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSORPG]One day your life will flash before

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
*One day your life will flash before your eyes. Make sure it counts.

Met lieve <3

Me:

Abigail Olivia Victoria Brown
21 years

Luke Hemmings

Demish
Internationale ster

Demish schreef:

Sorell Rummage

Michael Clifford

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Hello loves

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Meeeeeeeeeeeeeeeeeeeel

~
Vandaag was de dag waar Sorell naar uit had gekeken. Hoe lang was het geleden dat ze hem voor het laatst had gezien? Meerdere maanden, daar was ze zeker van. Natuurlijk hield ze contact met hem. Ze probeerden elkaar te bellen, te video-bellen met hun telefoons en ze stuurden elkaar regelmatig berichtjes, maar dat was anders. Sorell mistte het om hem echt naast haar te hebben, om samen de gekke avonturen te herbeleven die ze jaren geleden hadden meegemaakt. Nu zij eindelijk klaar was met haar studie, maar er nog niet aan toe was om te werken, had ze tijd genoeg om hem op te zoeken en Luke had haar verzoek meteen onthaald met veel enthousiasme en vrolijkheid. Het had erop geleken alsof hij zijn beste vriendin graag had willen zien, net zo graag als dat zij haar beste vriend had willen zien.
Wat voelde alsof het een dag geleden was, was ze samen met Abigail het vliegtuig ingestapt. Ze kende Abigail al een langere tijd, omdat het blonde meisje altijd bevriend was geweest met Michael en hij weer met Luke. Ontzettend veel contact hadden ze niet met elkaar, al spraken ze zo nu en dan wel eens af. Vaak waren de jongens dan ook het onderwerp van het gesprek. Het was dan ook bizar hoe hun gehele leven was gelopen. Zij hadden al meerdere keren de wereld over gereisd, terwijl Abigail en Sorell beide in Australië achter waren gebleven om daar te studeren en een leven voor henzelf op te bouwen. Nu stonden ze bij de bagageband te wachten op hun koffers.
Sorell haalde haar telefoon uit haar broekzak. Toen ze net aan waren gekomen op LAX had ze hem al van vliegtuigstand gehaald en had ze Luke laten weten dat alles goed was verlopen en dat ze elkaar ieder moment weer zouden kunnen zien. Luke en Michael zouden hen ophalen. Iets wat voor hen best riskant was. Sorell had enkel verhalen van Luke gehoord over hoe gek de fans konden zijn, maar gelukkig was het nu niet bekend dat ze op het vliegveld waren. Sorell hoopte dat Luke zijn vermomming, want die had hij volgens zichzelf gehad, meer was dan een pet en een zonnebril. Luke kennende niet.
‘Is dat niet jouw koffer?’ vroeg Sorell aan Abigail en ze wees naar de koffer die zojuist de band op was komen rollen. ‘Oh, en daar is de mijne!’ Iets achter de koffer van Abigail lag nu ook haar koffer. Een rode met allerlei stickers er op die ze door de jaren heen had verzameld. Sommigen waren verkleurd, anderen waren er half af gesleten, maar ze zou nooit de moeite doen om ze er allemaal af te halen, om er nieuwe overheen te plakken.
Zodra de koffers langs hen heen kwamen, pakte Sorell haar eigen koffer van de band. Ze draaide hem op zijn kant en trok het handvat omhoog, zodat ze hem straks achter zich aan zou kunnen trekken. ‘Zullen we dan maar gaan?’ Stiekem kon ze niet wachten om op Luke af te lopen en hem een knuffel te geven.

Toen Abigail met het idee was gekomen om hem op te zoeken in Los Angeles, was Michael die dag behoorlijk blij geweest. Hij had haar al in tijden niet meer gezien. Natuurlijk deden ze hun best om contact te houden, maar op sommige dagen ging dat beter dan op andere. Zeker als hij en de jongens druk waren met het touren of het promoten van hun nieuwe muziek, of juist het maken van nieuwe muziek. Met dat laatste waren ze nu bezig, maar een creatief proces kon je zo lang mogelijk rekken en daarom had Michael er niks op tegen gehad om een aantal weken vrij te nemen, zodat hij tijd door kon brengen met Abigail. Daarnaast zou Luke ook iemand ontvangen, namelijk Sorell.
Zelf stond Michael al een tijdje bij de aankomsthallen. Hij had meerdere keren de borden gecheckt om er zeker van te zijn dat hij hier goed stond, maar ook om te zien of er niks aan de hand was met het vliegtuig waar Abigail in had gezeten. Zelf had hij het niet zo op vliegen. Zeker niet alleen. Gelukkig gebeurde dat bijna nooit, maar het was wel eens voor gekomen en zijn angst had toen veel hoger gezeten dan dat hij aan iedereen had laten blijken. Abigail had niet alleen in het vliegtuig gezeten en Michael had de indruk gekregen dat ze zoiets ook niet erg zou hebben gevonden. Ze leek vooral heel blij te zijn dat ze elkaar eindelijk weer zouden zien. Iets waar hij over mee kon praten.
Met zijn handen in de zakken van zijn hoodie, keek hij om zich heen. Hij probeerde zo min mogelijk op te vallen. Hij en de jongens hadden al een tijdje geen optredens meer gehad en over het algemeen waren de fans een stuk rustiger geworden. Hij hoopte dat niemand hem en Luke zou herkennen. Zelf had hij niet meer moeite gedaan dan om de capuchon van zijn hoodie over zijn hoofd te trekken. Zijn bril hielp misschien ook iets, maar hij was niet onherkenbaar. Dat wilde hij ook niet zijn, zeker niet voor Abigail.
Michael keek opzij naar Luke. Ook hij leek blij te zijn dat hij zijn beste vriendin van vroeger eindelijk weer eens zou zien. Wel hadden ze in Los Angeles ook andere vrienden gemaakt, waaronder een paar meiden. Toch merkte Michael dat het anders was, dat het ook altijd anders zou zijn. Hij had zoveel dingen met Abigail meegemaakt. Dat maakte haar een stuk specialer.
‘Zie jij ze al?’ vroeg hij aan Luke, toen de eerste mensen door de deuren heen kwamen. Michael had het idee dat hij Abigail meteen zou herkennen, met haar lange blonde haren. Luke dacht waarschijnlijk net zo over Sorell. Het was echter redelijk druk bij de aankomsthal en Michael had zijn beste vriendin tot nu toe nog niet gezien. Wel had hij al enkele berichtjes van haar gekregen, dus hij was er zeker van dat ze er ieder moment aan zou kunnen komen.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
MELLLLLL

Abigail streek een plukje van haar lange blonde haar achter haar oor, terwijl ze kort op haar lip beet. Ze had enorm naar deze dag uit weten te kijken. Ze had haar beste vriend, Michael, al ontzettend lang niet meer gezien. Natuurlijk probeerde ze zoveel mogelijk contact met hem te onderhouden. Zo veel als mogelijk was, maar het was toch anders geweest. Ze stond veel liever naast zijn zijde, zoals het vroeger altijd was geweest. Nu had ze hem toch al een aantal maanden niet meer gezien, vanwege het feit dat hij zo veel onderweg was geweest. Stiekem was ze een klein beetje jaloers op haar beste vriend geweest. Jaloers op dat hij al zo veel van de wereld heeft mogen zien. Abigail hield enorm veel van reizen en droomde er zelf van om heel de wereld te mogen zien, vandaar dat ze net een studie in het toerisme had afgerond. En hoe kon ze dat beter vieren dan door haar beste vriend op te zoeken in de States. Een geamuseerde glimlach verscheen er rond haar lippen. Ze had de jongen gemist. Maar echt enorm gemist. Ze deden enorm veel samen. Tevens was ze trots op wat hij inmiddels had bereikt.
Nu ze er wat dieper over nadacht, was het toch behoorlijk veel wat zowel Michael als de andere jongens hadden doorgemaakt. Van een aantal kleinere shows in Australië tot het uitgroeien tot wereldberoemde sterren. Ze was zo trots op haar beste vriend geweest en daarbij had ze hem overal in willen steunen. Het was natuurlijk niet niks, zeker niet als ze soms de verhalen van hem aanhoorde. Daar stond ze soms echt van te kijken. Hoe gek sommige fans wel niet konden zijn, ook al waren die natuurlijk belangrijk voor de jongens. Dat kon ze ook heel goed begrijpen. Glimlachend schudde ze haar hoofd en stak haar handen iets verder in de zakken van het jasje dat ze aan had.
Ze betrapte zichzelf erop dat er een kleine geeuw haar lippen wist te ontsnappen. Het was een enorm lange vlucht geweest. Het is ook niet niks om van Australië naar LA te vliegen. Ze hadden zeker 15 uur in het vliegtuig gezeten en dat kon ze heel goed merken. Ze vond het dan ook fijn om eindelijk weer even te kunnen staan en haar benen te kunnen strekken. Ze had het nooit erg gevonden om te vliegen. Zeker niet nu ze haar beste vriend eindelijk weer op kon zoeken. Daarbij hadden ze een een aantal weken dat ze met elkaar door konden brengen en ze moest zeggen dat ze daar echt op zat te wachten. Ze vond het verschrikkelijk zo lang zonder hem te moeten zijn. Ze vond het ook zonde om hem voor een kortere tijd op te zoeken, vandaar dat ze had besloten om nu te gaan, zodat ze wat meer tijd met hem door kon brengen. Gelukkig was dit ook echt mogelijk en had Michael ook enorm enthousiast geklonken toen ze het idee voor had gesteld. Daarbij was ze ook niet de enige die naar Los Angelos gevlogen was. Ze was samen met Sorell, de beste vriendin van Luke. Heel goed gingen de twee niet met elkaar om, maar soms spraken ze wel eens af. Ze vond haar super aardig en vond het fijn iemand te hebben die het zelfde doormaakte als zij zelf. Het was iets wat niet iedereen leek te begrijpen en het was fijn om met iemand te praten die dat wel deed. Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen.
Het duurde niet heel lang voor de koffers van de twee meiden op de band verschenen. Gelukkig maar. Ze wilde nu zo snel mogelijk naar haar beste vriend. "Gelukkig is dit ook snel gegaan" zei ze met een glimlach, nadat de twee de koffers van de band hadden weten te halen. Kort keek ze om zich heen, voor ze Sorell weer glimlachend aan keek. "Dat lijkt me een goed idee" antwoordde ze de vraag en beet zachtjes op haar lip. Ze pakte haar koffer en begon rustig richting de uitgang te lopen, waar de jongens hoogstwaarschijnlijk op hen stonden te wachten.

Luke stond met een brede grijns te wachten bij de aankomsthal op LAX. Het was de dag dat zijn beste vriendin hier aan zou komen om hem op te komen zoeken. Toen ze het voorstelde was hij enorm enthousiast geweest. Hij had haar in maanden niet meer gezien. Wel had hij zo veel mogelijk contact met haar proberen te onderhouden. Dat was belangrijk voor hem geweest. Het was belangrijk voor hem on contact te onderhouden met mensen om wie hij het meeste gaf. En Sorell was iemand waar hij enorm veel om gaf. Hoe kon het ook anders. Ze was zijn beste vriendin. Soms was het moeilijk om zo lang van huis te zijn en haar voor een langere tijd niet te zien. Datzelfde gold ook voor zijn familie. Daarom was hij ook zo enthousiast geweest toen ze vertelde dat ze voor een aantal weken langs wilde komen. Op die manier konden ze eindelijk weer eens wat tijd met elkaar doorbrengen.
De afgelopen maanden waren de jongens enorm druk geweest. Minder in het optreden, maar drukker in het schrijven en maken van nieuwe muziek. Iets waar gewoonweg veel tijd in ging zitten. En om eerlijk te zijn vond hij het ook wel even lekker om daar een pauze voor in te lassen, zodat ze ook andere dingen konden doen. Hoewel hij het geweldig vond om nieuwe muziek te maken. Sowieso het muziek maken vond hij helemaal geweldig. Het was zijn droom om de wereld af te gaan en voor fans te mogen optreden. Een droom die na hard werken werkelijkheid was geworden. Soms besefte hij het nog niet helemaal. Het idee hebbende dat hij in een of andere droom was beland waar hij ieder moment uit wakker kon worden. Toch was het een heel ander verhaal geweest. Het was de werkelijkheid geweest. En daar was hij enorm dankbaar voor. Dat was iets wat hij niet in woorden uit kon drukken. Hij en de andere konden hun fans dan ook niet vaak genoeg bedanken. Door hun konden ze doen waar ze het meest van hielden. Hoewel hij wel enorm kon waarderen dat hun fans een stuk rustiger waren geworden. Soms was het een hele chaos om ergens naar toe te gaan. De fans konden het soms behoorlijk hectisch maken en dat was iets wat hij graag wilde voorkomen. Niet voor zichzelf, maar voor de meiden. Hij wilde gewoon samen met Sorell tijd door brengen en hij moest toegeven dat het dit moment een stuk moeilijker kon maken als er ook nog eens een horde fans had gestaan.
Gelukkig was het op het moment niet zo. En van de berichtjes die hij van Sorell had mogen ontvangen, kon hij uithalen dat ze er bijna zouden zijn. Nu stond hij samen met Michael te wachten tot de meiden naar buiten zouden komen lopen. Hij had al een aantal mensen zien passeren, dus heel lang zou het niet duren. Een kleine grijns verscheen er rond zijn lippen, terwijl hij zijn blik toch iets wat gespannen op uitgang had gevestigd. Het duurde niet heel lang meer voor hij recht in een maar al te bekend gezicht krijgt. "Daar heb je ze" zei hij met steeds breder wordende grijns.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Gelukkig was Abigail het er mee eens dat ze snel naar hun vrienden toe zouden gaan. Sorell kon nu eigenlijk ook niet meer wachten. In het vliegtuig had ze nog kunnen slapen, een film kunnen kijken en kunnen genieten van het idee dat ze bijna bij Luke zou zijn, maar nu wilde ze naar jaar beste vriend toe. Ze was ontzettend benieuwd naar zijn appartement, zijn hond en gewoon zijn hele leven. Ook hoopte ze om te zien dat Luke nog altijd was. Hij had meer geld, maar hij werkte er ook hard voor en Sorell wilde graag geloven dat haar beste vriend nog steeds dezelfde jongen was die ooit een cover op YouTube had geplaatst zonder te weten wat er met hem zou gebeuren over een paar jaar.
Met haar koffer liep ze door de gangen, opzoek naar de deur die haar naar haar beste vriend zou leiden. Uiteindelijk zag ze de opengeklapte deuren. Achter de hekken stonden aardig wat mensen en ze moest toch eerst een paar keer goed kijken, voordat ze Luke uiteindelijk zag. Hij was een stuk langer dan ze gewend was, zijn bleke kaaklijn had gezichtshaar gekregen, maar het was nog steeds haar Luke. Ze zag dat hij haar in de gaten had gekregen en door zijn steeds groter wordende grijns, moest zij ook grijnzen!
Het liefst wilde ze zijn naam uitschreeuwen, maar ze wist niet in hoeverre Luke rekening had gehouden met de fans en of zij dat ook zou moeten doen. Daarom baande ze zich, zo snel als ze kon, door de mensen heen en liep ze naar Luke toe. Haar koffer liet ze voor wat het was, zodat ze hem eindelijk weer een knuffel kon geven.
‘Hé,’ fluisterde ze glimlachend. Ze was ontzettend blij om hem te zien. ‘Ik vind het zo fijn dat we dit hebben kunnen regelen!’ bekende ze hem. De eerste paar dagen zou ze wel moeten wennen aan het grote tijdsverschil wat er tussen Australië en Los Angeles zat, maar ze had Luke al om advies gevraagd. Die had weer gezegd dat ze eigenlijk gewoon door moest gaan alsof dit een normale dag was, wat betekende dat ze nog een halve dag te gaan had. Ze was moe, maar de moeheid zou ze nog wel een tijdje kunnen onderdrukken.
‘En ik heb je gemist,’ zei ze vervolgens tegen hem, want dat was de waarheid. Ze had het hem al vaak genoeg laten weten. Niet tijdens elk gesprek, maar het kwam vaak ter sprake. Niets was mooier dan om te horen dat hij haar ook miste, dat hij aan haar dacht. Er waren momenten waarop Sorell had verwacht dat hun vriendschap zou verwateren. Niet omdat Luke die persoon was, maar omdat dat meestal was wat er na een tijdje gebeurde tussen twee vrienden. Zeker als ze zo ver weg woonden van elkaar, maar daarnaast had Luke ook nog eens een druk bestaan. Dat hun vriendschap nog steeds stand had gehouden, vond Sorell ontzettend bijzonder.

Op het moment dat Luke, Sorell al had gevonden, had Michael al lang gezien dat Abigail nu ook aanwezig was in dezelfde ruimte als hij. Enthousiast stak hij zijn hand op, blij dat hij zijn beste vriendin eindelijk weer eens kon zien. Hij moest toegeven dat hij nog lang niet had bedacht wat ze allemaal zouden kunnen doen. Hij wilde haar graag Los Angeles laten zien, maar of hij daar zelf de beste persoon voor was, wist hij niet. Het strand en de stad bezocht hij niet al te vaak, maar hij had wel een paar favoriete plekjes die hij graag met haar wilde delen.
De meiden leken hen ook al te hebben gevonden tussen de vele anderen die waarschijnlijk een geliefde of een goede vriend op stonden te wachten. Sorell was de eerste die zich tussen de mensen door duwde, zodat ze uiteindelijk naar Luke kon. Abigail kwam achter haar aan en het duurde niet lang voordat ze voor Michael stond. Met een grote glimlach sloot hij haar in zijn armen. Toen ze elkaar hadden leren kennen was er niet veel hoogteverschil tussen hen geweest, maar nu stak hij toch al een tijdje boven haar uit. Dat was ook al zo geweest toen hij Australië had verruild voor Los Angeles, maar elke keer als hij er aan zag, werd hij er aan herinnerd.
‘Hi Abbi,’ zei hij tegen haar, waarna hij haar nog eens goed vastnam. Misschien was dit wel precies wat hij nodig had. Iemand die hem al zijn hele leven kende, iemand die niet met hem bevriend wilde raken om wat hij deed of hoeveel geld hij te besteden had. Natuurlijk, hij had een vriendengroep die hij nu ook vertrouwde, maar het waren vrijwel allemaal mensen die hij in Los Angeles had leren kennen. Hij had Luke, Calum en Ashton en ze probeerden elkaar zoveel mogelijk te helpen waar het kon, maar het was fijn om Abigail hier te hebben, wetende dat ze hem gewoon zo behandelen als het rotjochie dat jaren geleden bij haar in de klas had gezeten.
‘Ik hoop dat de vlucht niet te zwaar was?’ Hij had zelf meerdere keren van Sydney naar Los Angeles gevlogen en hij had toch altijd moeite gehad met het tijdsverschil. Hij had het niks gevonden om zo lang ergens te moeten zitten, vooral omdat het iets was waar hij verder niet veel controle over had. Turbulentie gebeurde, vertraging gebeurde. Als het had gekund, had hij zich zo naar de andere kant van de wereld gezappt. Als dat mogelijk was geweest, had hij zijn beste vriendin ook een stuk vaker kunnen zien.
‘Wil je hier nog wat drinken, of wil je liever meteen naar huis?’ vroeg hij aan Abigail, wetende dat ze waarschijnlijk wel wat koffie kon gebruiken. Dat had hij natuurlijk ook in huis, maar als ze liever hier wat wilde drinken, dan was dat onmogelijk. ‘Ik ben hier toch met de taxi naar toe gereden, dus we kunnen naar mijn huis wanneer je maar wil.’

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail volgde Sorell naar de uitgang. Kort beet ze op haar lip, terwijl ze haar beste vriend probeerde te vinden tussen de menigte. Dat ging nog knap lastig gezien de drukte. Sorell had de jongens blijkbaar eerder gevonden dan zij. Daarom volgde ze de bewegingen die het meisje maakte en zag haar beste vriend staan. Ze glimlachte toen hij enthousiast zijn arm op stak. Nu pas merkte ze hoe veel ze die jongen had gemist. Ze voelde zelf het enthousiasme in haar opkomen en baande zich ook een weg door de menigte, zodat ze na al die maanden eindelijk haar beste vriend weer eens kon begroetten. En dan niet via de telefoon of via de computer, maar nu stond ze gewoon in dezelfde ruimte als hem. Binnen een aantal seconde stond ze dan ook voor haar beste vriend. Hij stak nu al een tijdje boven hem uit, waardoor ze toch echt naar hem op moest kijken. Ze grinnikte bij de gedachte.
"Hi Mickey"wist ze uit te brengen op het moment dat hij haar in zijn armen trok. Haar koffer had ze inmiddels los gelaten en sloeg ze haar armen stevig om hem heen. Ze begroef haar hoofd even in zijn shirt, wat ze vroeger maar ook al te vaak deed God, wat had ze dit gemist. Ze vond het fijn eindelijk weer met hem te zijn. "I missed you' fluisterde ze. Zachtjes beet ze op haar lip en kon het niet laten om even haar ogen te sluiten. De welbekende geur die hij bij zich droeg, drong haar neusgaten binnen. Het voelde vertrouwd en het voelde enorm goed. Een glimlach verscheen er rond haar lippen, voor ze haar ogen wee opende en haar beste vriend weer aankeek. "De vlucht viel mee. Hij was alleen echt enorm lang. Ik ben blij dat ik eindelijk weer even op mijn benen kan staan. En dat ik eindelijk weer eens tijd door kan brengen met jou natuurlijk" zei ze grinnikend. Ze hield hem nog steeds vast. Loslaten wilde ze gewoon nog niet. Bang dat dit een droom was, waarin ze ieder moment uit kon ontwaken. Een brede grijns verscheen er rond haar lippen. "Als het kan, wil ik nog wel wat halen. Misschien iets voor on the go?"vroeg ze glimlachend aan hem.
Ze bekeek haar beste vriend eens goed. Ze begon het steeds meer te beseffen dat ze een aantal weken samen door zouden brengen. En dat maakte haar eigenlijk alleen maar enthousiaster. De tijd die ze met hem door kon brengen was schaars en daarom koesterde ze ieder moment dat ze met haar beste vriend door kon brengen. Natuurlijk was ze trots op wat hij had bereikt. Ze wist dat dit iets was wat hij heel graag wilde doen. En daar steunde ze hem volledig in. Ondanks dat betekende dat ze hem niet zo vaak meer zag dan ze gehoopt had. Zeker nu hij Sidney had verruild voor Los Angelos. Maar nu hadden ze tijd genoeg. En daar keek ze dan ook maar al te graag naar huis. "Misschien dat we ook wat kunnen eten?"vroeg ze hem, terwijl ze hem met een geamuseerde glimlach aan keek.
Ook al kon ze ook niet wachten om Los Angelos te verkennen. Het was haar eerste keer in Amerika en wilde daar ook zo veel mogelijk van mee krijgen. En dat ze dat samen met haar beste vriend kon doen, maakte het eigenlijk alleen maar beter.

Luke hield Sorell maar al te goed in de gaten. Hij volgde de bewegingen die ze maakte, terwijl ze zich een weg door de menigte baande om zo ben hem uit te komen. Hij was ontzettend blij om zijn beste vriendin weer te zien. Men moest hem niet verkeerd begrijpen. Hij beschouwde de jongens als zijn beste vrienden, maar de band die hij met Sorell had, was anders. Haar kende hij toch het langste en de band die hij met haar had, is enorm bijzonder. Om eerlijk te zijn had hij met niemand een sterkere band dan met haar. En hij wist dat hij dat moest koesteren. Hij waardeerde de vriendschap die hij met haar had enorm.
De grijns die inmiddels op zijn gezicht stond, kon niet groter worden. Zeker niet nu zijn beste vriendin eindelijk voor zijn neus stond. Niet veel later voelde hij de armen van zijn beste vriendin om zich heen en kon hij het niet laten om haar in een dichtere omhelzing te hebben. Hij kon niet ontkennen dat het enorm goed voelde om haar eindelijk in Los Angelos geweest. Hij had haar al veel te lang niet gezien en hij kon dan ook niet wachten om wat tijd met haar door te brengen. Het was iets anders dan heel de dag muziek schrijven, waar hij ook enorm van kon genieten, maar hij vond het fijn dat hij nu eindelijk wat tijd met Sorell door kon brengen. "He" zei hij zachtjes tegen haar. "Ik ben blij dat je er bent. Echt heel blij" zei hij zachtjes tegen haar. Het was echt zo. Het was maanden geleden dat hij haar zo vast had kunnen houden. "Ik jou ook" zei hij uiteindelijk tegen haar. Hij keek haar aan, met een tevreden grijns rond zijn lippen. "Wil je nog wat hebben? Iets te drinken. Iets te eten?"vroeg hij grijnzend aan haar. Hij kon begrijpen dat ze nog iets wilde na zo'n lange vlucht. Maar als ze gelijk naar het appartement wilde, vond hij dat ook geen probleem. Hij liet de keuze over aan haar. Hij vond het allang goed dat ze samen dingen konden doen. Als ze de stad in wilde gaan, vond hij dat ook geen probleem. Ze konden het ook wat rustiger aan doen en relaxen in zijn appartement. Alles was goed voor hem. Zolang de twee maar wat tijd door konden brengen.
"Ik heb trouwens nog wat voor je. Aangezien je geslaagd bent voor je studie" zei hij met een brede grijns tegen haar. Hij had wat voor haar gekocht en kon niet wachten om haar dat persoonlijk te geven. Het was ook niet niks. Afstuderen en hij moest eerlijk toegeven dat hij enorm trots was geweest op haar. Daarom had hij een cadeau voor haar gekocht dat op haar lag te wachten in het appartement.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Samen met Luke had ze haar jeugd meegemaakt. Hij was daar een groot deel van geweest, ondanks dat het soms niet meer zo leek. Toch had ze nog een aantal foto’s op haar kamer staan waarin ze samen met het blondje jochie stond. Ze had er altijd om kunnen lachen, bij het zien van de foto’s. Ze had vaak genoeg teruggedacht aan de momenten die ze samen hadden gehad. Ze hadden hun ouders vaak genoeg beetgenomen, of dat hadden ze gedacht. Dan hadden ze stilletjes op haar zolder gezeten en dan waren ze zogenaamd zoek geweest, terwijl hun ouders best hadden geweten dat ze twee kinderen nog niet hadden willen stoppen met spelen op het moment dat de deurbel had geklonken en de moeder van Luke voor de deur had gestaan om hem op te halen.
Nu zouden ze hele andere avonturen beleven. Ze zouden Los Angeles in kunnen gaan. Luke had vast genoeg plekken die hij haar wilde laten zien. Zelf was Sorell ook benieuwd naar hoe het zou zijn als ze samen uit zouden gaan, sinds ze dat eigenlijk nog nooit hadden gedaan. Luke was vertrokken voordat hij oud genoeg was geweest om te drinken, al had hem dat in Amerika waarschijnlijk nooit tegen gehouden.
‘Hmm, misschien wat koffie? De vlucht was echt heel erg lang.’ Daar hoefde ze Luke niks over te vertellen. Hij had deze afstand een stuk vaker gevlogen dan zij, dus hij wist al lang hoe vervelend het was om een hele tijd in het vliegtuig te zitten. Aan het begin was het nog niet zo erg, maar na een tijdje had je gewoon vrij weinig te doen, waardoor je ook niet meer lekker zat en dan was het eigenlijk gewoon afwachten totdat je uiteindelijk weer op de grond zou landen.
‘Nee, echt? Dat had helemaal niet gehoeven!’ zei Sorrel gevleid, wetende dat ze er nu toch niets meer aan zou kunnen veranderen. Het was lief van Luke om er aan te denken. Natuurlijk had ze hem enthousiast opgebeld met het goede nieuws, namelijk dat ze eindelijk klaar was met studeren. Ze wist echter nog niet zo goed wat ze precies met haar diploma wilde doen, wat betekende dat ze eigenlijk een paar vrije maanden had. Haar ouders hadden haar vast graag meteen zien werken, maar hoe konden ze nou nee zeggen tegen een bezoekje aan de jongen wie vroeger zo vaak bij hen op de vloer was gekomen?
‘Nu ik weet dat je iets voor me mee hebt genomen, hoef ik helemaal niets meer,’ zei ze lachend, terugkomend op haar eerdere opmerking. ‘Laat die koffie maar zitten, die drink ik wel bij jou thuis!’ Stiekem was ze best nieuwsgierig naar wat Luke voor haar uit had gekozen. Twee beste vrienden kenden elkaar natuurlijk door en door, wat betekende dat cadeautjes geven eigenlijk alleen maar moeilijker werd. Je wist precies wat diegene al had, of je wist juist wel een cadeautje, maar het was onmogelijk te krijgen. Zelf had ze niks aan Luke gevraagd, dus ze vroeg zich af wat zijn cadeautje kon zijn.

Michael kreeg mee dat Luke voor Sorell iets had gehaald, omdat ze haar diploma in ontvangst had mogen nemen. Iets wat voor Abigail ook het geval was, maar Michael had er totaal niet over nagedacht om ook iets voor haar te kopen. Natuurlijk verdiende ze wel een cadeautje, daar was hij het absoluut mee eens, maar hij had er niet bij stil gestaan dat hij iets had moeten halen. Iets wat Luke duidelijk wel had gedaan en overigens best met Michael had mogen delen, want nu leek het net alsof hij er helemaal niet aan had gedacht! Dat was misschien wel waar, maar zo erg zou dat nog niet zijn geweest als Luke ook niks had gehad.
‘Shit! Ik ben helemaal iets voor je vergeten te halen,’ bekende hij aan Abigail. ‘Je mag iets uitzoeken als we de stad in gaan, beloofd,’ zei hij dan ook snel. Cadeautjes kopen was sowieso niet zijn beste eigenschap. Hij zocht vaak online iets uit. Natuurlijk kende hij Abigail wel, wat betekende dat hij wel een paar kleine cadeautjes kon verzinnen, maar dat was toch anders. Ze verdiende iets groots, want een opleiding halen deed je niet zomaar. Daar deed je echt wel een paar jaar over en het was zwaar werk! Abigail had toerisme gestudeerd, dat wist hij nog wel. Wat ze er mee zou doen, daar had hij nog geen weet van. Dat was iets waar hij naar zou kunnen vragen.
‘We beginnen wel met koffie en wat te eten to go,’ zei hij tegen Abigail. ‘Er is hier genoeg. Volgens mij zit er om de hoek wel een tentje waar we wat kunnen halen om mee te nemen. Ik trakteer.’ Hij had nu toch een beetje het gevoel dat hij haar dat verplicht was. Deels omdat ze zo ver had gereisd om hem te zien, deels omdat hij was vergeten om een cadeautje voor haar te kopen.
‘Gaan jullie dan mee?’ vroeg Michael aan Luke en Sorell. Hij kon zich nog wel herinneren hoe close die twee waren geweest. Aan het begin had Michael, Luke nooit echt gemogen. Hij had hem echter vaak genoeg met het meisje rond zien lopen. Toen was het nog niet echt cool geweest om zoveel met een meisje om te gaan, maar dat was na een paar jaar wel veranderd. Meisjes veranderden een stuk sneller in de puberteit en dat zagen anderen weer. Al was Abigail voor hem eigenlijk altijd Abigail gebleven, het meisje dat hij al jaren kende.
‘Nee, ik wil het cadeautje van Luke weten!’ zei Sorell lachend, waarna ze naar Abigail liep om haar een knuffel te geven. Michael had niet verwacht dat de twee zo goed bevriend waren, maar in Los Angeles knuffelden mensen elkaar ook wel om minder.
‘Leuk om je te weer eens te zien, Sorell,’ zei Michael tegen het meisje, waarna hij haar ook een snelle knuffel gaf. Een hele andere, veel ongemakkelijkere knuffel dan die hij zojuist aan zijn beste vriendin had gegeven.
Verschil moest er wezen.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail kon het niet laten om zachtjes te grinniken door de opmerking die haar beste vriend zojuist gemaakt had. Kort schudde ze haar hoofd. Ze wist dat haar beste vriend niet de beste was in cadeautjes en daarbij vond ze het ook totaal niet erg dat hij niks voor haar had gekocht. Ze vond het al geweldig dat ze haar tijd hier met hem door kon brengen. Dat was voor haar het belangrijkste. Zeker nu ze hem zo lang niet gezien had. Daar had ze het soms behoorlijk moeilijk mee. Hij was de jongen met wie ze alles had weten te delen. Met wie ze zo ongelofelijk veel mee samen had gedaan. Zachtjes beet ze op haar lip. Vroeger zagen ze elkaar dagelijks, terwijl ze er nu niet eens meer raar van op keek als er maanden voorbij gingen voor ze hem weer kon zien.Vaak genoeg was dat maar ook van korte duur geweest. Het werd wel steeds minder. In het begin had ze het hier moeilijker mee dan nu. Hoewel ze hem nu alsnog behoorlijk kon missen. Dat nam niet weg dat ze hun band nog even sterk was als voor heen. Ze durfde zelfs te zeggen dat hun band nu nog sterker was geworden. Ook al had ze nu niet zo veel contact meer met hem had als ze zou willen. Dat was één van de nadelen van de gehele situatie. Niet dat ze niet trots op deze jongen was. Ze wist dat hij er hard voor werkte. Dat had hij altijd al gedaan. Daarbij wist dat hij hier enorm van koon genieten en ze kon niet ontkennen dat het haar goed deed. Ze had hem een aantal keer zien optreden en ze vond het geweldig om hem op die manier te zien. Een glimlach verscheen er rond haar lippen, terwijl die gedachte door haar hoofd heen ging.
Toch leek hij zich een klein beetje schuldig te voelen over het feit dat hij haar niks had gekocht Daar kon ze eerlijk gezegd behoorlijk om lachen. Zeker omdat ze er zelf helemaal niet mee zat. "Don't you worry. Het geeft niet. Ik ben allang blij dat ik je eindelijk weer eens voor mijn neus heb staan. Het voelt als jaren sinds ik je voor het laatst gezien heb en nu kan ik je eindelijk weer eens voor een aantal weken lastig vallen. Like the good old days"zei ze met een glimlach tegen hem. Thuis in Australië had ze genoeg andere vrienden waar ze mee omging, maar een band zoals ze met Michael had, was ze niet meer tegen gekomen. Dat deed haar alleen maar beseffen dat hun vriendschap behoorlijk bijzonder was.
Ze draaide zich uiteindelijk om naar Luke en Sorell. Vlak voor het moment dat Michael hen vroeg of ze mee gingen. Ze lachte om de opmerking die haar vriendin maakte. Ze kon het ook wel goed begrijpen dat ze achter het cadeautje wilde komen. Abigail zou hetzelfde hebben gehad, al moest ze eerlijk zijn. Ze knuffelde haar terug en kon het niet laten om vervolgens naar Luke te grijnzen. Ze vond het daarbij totaal niet erg om nu al wat alone time door te brengen met haar beste vriend.

Luke kon enorm genieten van het enthousiasme van zijn beste vrienden. Een brede grijns verscheen er rond zijn lippen. Hij was blij haar eindelijk weer in levende lijven te zien. Het was enorm lang geleden sinds ze elkaar voor het laatst hadden gezien. Dat was niet altijd even makkelijk geweest. Zeker omdat er, net zoals nu, bijna een jaar overheen kon gaan. Nu hij er zo over na dacht, was het toch een behoorlijk raar idee geweest, omdat ze elkaar vroeger zo veel zagen. Hij had haar graag vaker willen zien, maar door de drukte met de band, ging het gewoon niet. Hij had de afgelopen jaren zo veel over zich heen gekregen. Het was als een sneltrein voorbij gegaan en hij moest zeggen dat dit zijn droom was. Vanaf toen hij nog een jochie was, plaatste hij video's op youtube. In de hoop dat hij gezien zou worden. Ontdekt door iemand die wat in hem zou zien. En op de een of andere manier was het hem gelukt. Niet alleen, maar samen met drie van zijn beste vrienden. Het duurde even voor ze op gang waren. Louis over hen wist te tweeten. Het eerst mogen touren met One Direction. Het was een grote verandering voor de jongens geweest. Hij had er ieder moment van genoten en hij genoot nog steeds, hoewel ze op het moment niet al te druk bezig waren met het touren, maar juist met het maken van nieuwe muziek. Ze wilde hun fans altijd inspireren via hun muziek. Een concert moest een plek zijn waar hun fans zichzelf konden zijn. Konden genieten van de muziek. Het samen zijn. Sommige fans konden behoorlijk gek zijn, maar op het podium kon hij er eerlijk gezegd behoorlijk om lachen. Fans die enorme afstanden reisden om hen te komen zien. Fans die er alles aan deden om ook maar even op te vallen tijdens een concert. Dat was mooi om te zien. Hoewel hij dit ook miste, moest hij toegeven dat hij het ook fijn vond om nieuwe muziek te maken. Op deze manier konden ze hun dagen zelf indelden en dat zorgde ervoor dat hij nu een aantal weken vrij kon nemen, zodat hij die samen met zijn beste vriendin door kon brengen.
Hij was haar enorm dankbaar. Ze was net enorm onderweg geweest om hem te kunnen zien. Hij kon ook niet wachten om meer tijd met haar door te brengen. Ze hadden het al veel te lang moeten missen en hij was blij dat ze nu toch een aantal weken voor de boeg hadden. Zo lang hadden ze volgens hem nog nooit gehad en hij kon echt niet wachten. "Tuurlijk wel. Je slaagt tenslotte maar één keer "zei hij met een tevreden grijns tegen zijn beste vriendin. Hij was oprecht super trots geweest op haar. Het was een enorme prestatie en hij vond dat ze dan ook een cadeau verdiende. Hij knikte toen ze terug kwam op haar vorige opmerking. "Dan gaan we naar het appartement" zei hij met een tevreden grijns tegen haar. Zo konden Michael en Abigail al wat tijd samen doorbrengen, terwijl hij zich vermaakte met zijn beste vriendin. Het voelde echt goed om haar hier in Los Angelos te hebben. Hij was in geen tijden zo enthousiast geweest. En die enthousiasme kon hij ook moeilijk verbergen. "Dan zien we jullie weer bij het appartement?"zei hij tot slot tegen Michael en Abigail. Aangezien die twee andere plannen hadden gemaakt. Hij hoopte dat het niet erg zou zijn, maar hij had het idee dat het niet heel veel uit zou maken als ze nu al hun eigen weg zouden gaan.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Ik vind het heel erg lief van je dat je iets voor me hebt gehaald,’ zei ze glimlachend tegen Luke. ‘En het is wel de bedoeling dat je maar een keer slaat, ja,’ zei ze daarna lachend. Natuurlijk kon je altijd nog een andere opleiding volgens. Daar was eigenlijk ook niets mis mee. Genoeg mensen deden dat? Sorell kon er zo al een aantal opnoemen. Er waren zelfs mensen in haar klas geweest die eerst iets anders hadden gedaan, maar toen was ze blijk dat zij in een keer naar diploma in de pocket had en dat ze er niet langer over hoefde te doen dan nodig was.
‘Yay!’ zei Sorell vrolijk toen Luke zei dat ze naar het appartement zouden gaan. In werkelijkheid kon het cadeautje haar niet eens heel erg veel schelen. Ja, het was ontzettend lief dat Luke er aan had gedacht om iets voor haar te kopen, maar ze had in eerste instantie niets van het cadeau geweten en dan nog was ze hier gekomen. Ze was niet de wereld over gevlogen om een cadeautje in ontvangst te nemen. Ze was naar Los Angeles gekomen omdat ze graag bij Luke wilde zijn, omdat ze al zijn verhalen wilde horen over hoe het nou echt was. Natuurlijk hadden ze dat al wel eens besproken, maar Sorell kon altijd merken wanneer haar beste vriend een neppe glimlach opzette om haar te verzekeren dat het goed met hem ging. Dat terwijl er ook wel mindere dagen tussen zouden moeten zitten. Niemand zijn leven was perfect. Dat van Luke nog misschien wel minder dan het hare.
Ze keek nog afwachtend naar Michael en Abigail, maar Michael leek te knikken en met dat hadden ze de toestemming om naar het appartement te vertrekken zonder de andere twee. Iets wat Sorell niet erg vond. Niet dat ze Michael en Abigail niet mocht, maar ze zou het ook niet erg vinden om alleen tijd door te brengen met Luke. De jongens woonden immers in een gezamenlijk appartement, wat betekende dat ook Michael en Abig er zouden zijn. Net zo leuk, maar ze hoopte dat ze ook nog wat tijd alleen met Luke zou kunnen doorbrengen.
Samen met haar beste vriend liep ze naar de uitgang van LAX. Daar stonden tientallen taxi’s te wachten totdat ze iemand op zouden kunnen halen en weg zouden kunnen brengen. Sorell wist dat Luke ook met de taxi was gekomen, dus ze besloot om er gewoon eentje naar toe te lopen. ‘Hij weet het adres,’ vertelde ze aan de chauffeur, waarna ze naar Luke knikte. De chauffeur pakte vervolgens haar koffer aan en legde deze zorgvuldig in de achterbak. Zelf nam ze alvast plaats achterin, hopend dat Luke dat ook zou doen.
Ze zette haar rugzak op haar schoot en viste haar portemonnee er uit, om te kijken of haar geld er nog in zat. Ze had haar Australische dollars al omgewisseld voor de Amerikaanse toen ze in Sydney op het vliegveld was geweest en waarschijnlijk had ze nog wel genoeg cash om de rit te kunnen betalen.
‘Hoe lang in het ongeveer naar het appartement?’ vroeg ze toen Luke eenmaal plaats had genomen.

Ondanks dat Abigail hem er van had verzekerd dat het niet erg was dat hij vergeten was om een cadeautje te kopen, vond Michael het zelf wel een beetje vervelend. Het was iets waar hij best aan had kunnen denken. Ze was zijn beste vriendin en ze had een behoorlijke prestatie geleverd, namelijk het behalen van haar diploma. Hij had haar natuurlijk al wel gefeliciteerd en hij had ook wel meerdere malen laten weten dat hij trots op haar was geweest, maar dat was toch anders dan een cadeautje. Hij zou zich er nog wel eventjes slecht over voelen, maar hij zou ook zijn best doen om dat niet aan zijn beste vriendin te laten zien, aangezien ze had beloofd dat het echt niks uitmaakte. Zolang ze hem maar kon irriteren en lastigvallen.
‘Ik denk dat ik jou nog meer lastig ga vallen dan jij mij,’ zei Michael lachend. Hij had nog wel eens de neiging om lang op te blijven en te gamen. Hij probeerde zich wel aan vaste tijden te houden, zeker als hij de volgende dag weer in de studio moest zijn. Hij wilde daar ook niet met een slaperig hoofd zitten terwijl de rest heel actief bezig was met een nieuw nummer. Dat was dan oneerlijk tegenover hen. Iedereen moest er even hard voor werken, anders zou er nooit een nieuw album komen. Iets wat, uiteindelijk, wel de bedoeling was.
Luke en Sorell hadden besloten om alvast naar het gedeelde appartement van Luke en Michael te gaan. Iets wat Michael zelf niet heel erg vond. Hij had nog genoeg tijd om eventueel nog met Sorell te praten en Luke zag hij eigenlijk wel elke dag. Nu had hij de tijd om eventjes alleen te zijn met zijn beste vriendin en dat vond hij eigenlijk veel belangrijker. Michael wachtte dan ook totdat Luke en Sorell echt uit het zicht waren verdwenen, waarna hij zich weer richtte op Abigail.
‘Zullen we dan maar wat eten en drinken opzoeken? Dan nemen we daarna een taxi en dan kunnen we thuis kijken wat je wil doen?’ Hij kon zich wel voorstellen dat ze moe was. De vluchten waren echt heel erg slopend. Zelf als je in het vliegtuig kon slapen, was je bij aankomst nog steeds best moe. Daar kwam dan ook nog eens het tijdverschil bij kijken, waardoor het eigenlijk niet te doen was om de eerste dag meteen iets te gaan doen.
Michael nam de koffer van Abigail over, omdat er waarschijnlijk wel wat in zat en ze had al een lange vlucht achter de rug. Dan hoefde ze niet ook nog eens haar eigen koffer te dragen. ‘Oef, je hebt er wel heel erg veel in gedaan,’ zei hij plagend. Het viel vast wel mee. Ze had voor een aantal weken gepakt en Michael vond het knap dat het in één grote koffer kon. Als hij op tour ging, nam hij vaak genoeg mee. Al kwam het nauwelijks voor dat hij echt nadacht over wat hij mee zou nemen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld