Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Demish
Internationale ster

Demish schreef:

*Lord, forgive me for the things I’ve done. I was never meant to hurt no one

Samen met lieve Melanie <3

Waarschijnlijk slaat het voor jullie nergens op, maar dat maakt niet uit. Wij snappen het wel.

Overzicht personages
_______________________________________

Vampires
Linn
Naylene
Rhi
Edyn
Ashton
Michael
Rhett

Werewolves
Calum
Lotus
Liam
Lennon

Witches
Cameron
Desh
Rain

Humans
Luke
Carole
Bailey
Harry

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De onbekende bossen hadden hem nog niet naar zijn bestemming gebracht. In zijn achterzak brandde het korte bericht dat hij voor haar had geschreven. Kort maar duidelijk, zo waren hun berichten naar elkaar altijd al geweest. Aan ieders handschrift was af te lezen van wie het kwam, dus ook het ondertekenen met een naam was al jaren niet meer van toepassing op het stel. Nu hij enkele uren geleden aan was gekomen in de stad, de stad waar zij ook was, wilde hij zijn aanwezigheid aan haar duidelijk maken, maar niet door direct voor haar te verschijnen. Dat zou te simpel zijn. Hij hield er meer van als hij haar kon opwachten, als ze naar hem toe zou komen in plaats van andersom.
Terwijl hij door het bos had gewandeld, had hij zich afgevraagd waarom Rhi, de leider van de groep waar hij mee reisde, hen hier had gebracht. Hij vroeg zich af of het iets te maken had met haar, degene naar wie hij nu op weg was, en de groep die zij bij zich had. Ashton vroeg zich af of Rhi er iets van wist, of ze opzoek was naar meerdere Vampieren. Als dat zo was, zou hij haar snel uit die droom kunnen halen. Er was een reden waarom Ashton zich jaren geleden van die groep had verwijderd.
Zijn geschiedenis met de groep ging tientallen jaren terug. Hij had Naylene gevonden, degene voor wie de het bericht in zijn achterzak bedoeld was, en zij had hem meegenomen naar de rest. Eenmaal daar had hij een lading regels over zich heen gekregen. Regels waar hij het niet mee eens was geweest. Als Vampier wilde hij het spel, het genot van de jacht en uiteindelijk de bevrediging die er bij kwam kijken als hij zijn tanden in iemands huid zette. Dat alles was hem verboden en ondanks dat Ashton het eerst vol had willen houden, deels voor degene die hem mee had genomen, was hij er snel achter gekomen dat die levensstijl niets voor hem was geweest. Hij wilde jagen, scheuren en er van genieten, zoals dat de bedoeling was.
Uiteindelijk had hij zich, enkele jaren geleden, aangesloten bij Rhi en een aantal anderen. Samen met die groep was hij naar verschillende grote steden gereisd. Steden over de hele wereld, steden waar altijd iedereen naar toe wilde. Los Angeles, New York, Londen, Parijs. Waarom Rhi dan ook naar een stad als Boise had gewild, wat hoog in het westen van de Verenigde staten lag, wist hij ook niet. Er waren bergen en het was geen lelijke omgeving om tegen aan te kijken, maar voor Amerikaanse begrippen was het een kleine stad en zo voelde het voor Ashton ook. Het enige voordeel was dat hij nu dicht in de buurt was van Naylene.
Ondanks dat de avond al begonnen was, scheen de zon nog tussen de bomen door en verlichtte ze het pad voor hem. Er waren tijden geweest dat hij niet in de zon had kunnen lopen, dat hij had moeten wachten op de nacht. Nu hoefde hij dat al jaren niet meer te doen, dankzij de ring die hij standaard rond één van zijn vingers droeg.
In de verte hoorde hij het geluid van snelle passen over het zanderige pad. Het was overduidelijk dat er iemand zijn kant op kwam, waarschijnlijk iemand die aan het hardlopen was door de bossen. Ashton liep in de richting van het geluid en zag al snel een dat het een jonge vrouw was, waarschijnlijk net zo oud als dat hij er uit zag. Haar blonde haren zwiepten mee in het ritme van haar pas. Aan haar lichaam te zien had ze de beweging niet nodig.
Ashton moest zijn best doen om een grijns in te houden. Het was al even geleden dat hij zich te goed had gedaan aan wat bloed, dus ze kwam op het perfecte moment. Ashton was zich er van bewust waar hij was. Het park waar hij nu was, lag namelijk enkele kilometers van de stad af. Met zijn snelheid maakte die kennis echter weinig voor hem uit. Wat voor hem belangrijker was, was dat hij verder geen aanwezigheid kon horen of zien, wat betekende dat hij en de blondine de enige waren. Dat maakte het voor hem alleen nog maar verleidelijker om door te gaan met wat hij in zijn hoofd had.
Zodra het meisje op het pad kwam waar hij ook liep, stapte hij iets opzij en stak hij zijn hand naar haar op, om haar duidelijk te maken dat hij met haar wilde praten. Ze kwam recht voor hem tot stilstand. Haar wangen waren rood van de inspanning. Ashton kon haar hart horen kloppen, hoe het al het bloed rond pompte in haar lichaam.
‘Hoi,’ begroette hij haar. ‘Ik ben nieuw in de stad en dit leek me een mooie plek om te wandelen, maar ik heb eigenlijk geen idee waar ik ben. Ik vroeg me af of jij enig idee hebt hoe ik terug kom bij de parkeerplaats?’ Hij was hier niet met de auto gekomen, noch boeide het hem waar de parkeerplaats zich bevond. Al zijn aandacht ging naar het meisje en wat ze hem te bieden had. Het bericht in zijn achterzak was hij al volledig vergeten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Voor Amerikaanse begrippen was Boise een kleine stad. Het viel in het niet bij steden als New York, Los Angeles en Chicago. Veel mensen die in de stad werden geboren, verlieten het gebied rond de tijd dat ze zelf een gezinnetje op wilden bouwen. Portland en Salt Lake City waren dan de veilige opties.
Edyn had genoeg familieleden weg zien gaan. Neefjes, nichtjes, ze hadden er allemaal voor gekozen om iets nieuws op te bouwen in de grote stad. De afgelopen jaren waren voor haar echter gekenmerkt door afscheid nemen. Haar beide broers hadden er voor gekozen om te verhuizen. Een keuze waar Edyn ook voor had gestaan, in tegenstelling tot de meeste mensen van haar leeftijd, had ze er voor gekozen om in de stad te blijven, waar ze was geboren.
In de afgelopen jaren had Edyn een goed leven voor haarzelf opgebouwd. Ze was altijd gek geweest op kinderen. Bij haar thuis waren er altijd kleine kinderen geweest, omdat haar ouders er voor hadden gekozen om pleegkinderen een kans te geven op een goed leven. Voor Edyn was het dan ook geen moeilijke keuze geweest, ze had iets met kinderen willen doen. Nu stond ze iedere dag voor een klas met jonge kinderen, om ze in hun jonge leven alles mee te geven wat ze kon.
Nu was het hartje zomer. Zomer betekende vakantie, de weken waar mensen zo naar uitkeken. Iedereen behalve Edyn. Ze deed niets liever dan in de klas staan. Nu het niet kon, miste ze het wel echt. Stiekem was ze al weer de dagen aan het aftellen totdat het weer september was.
In de tussen tijd hield Edyn zich bezig met verschillende dingen. Natuurlijk bracht ze zoveel mogelijk tijd door met haar broertjes en zusjes. Zeker als haar ouders moest werken. Stiekem probeerde ze dan wel haar nieuwe ideeën uit, om te kijken hoe de kinderen er op reageerden.
Op andere dagen bracht Edyn haar tijd door in een kleine, maar populaire, bakkerij in het stadje, gerund door één van Edyn haar beste vriendinnen. Carole maakte echt de heerlijkste cupcakes, gebakjes en de mooiste taarten. Ze was echter nooit beroerd genoeg om Edyn wat te laten proeven. Ze kon echter niet alles aannemen, het meisje moest ook verdienen aan het geen wat ze deed. Ongeveer iedere bewoner kwam wel eens in de week bij de bakkerij, waardoor het wel goed zou komen. Edyn betaalde echter altijd netjes en anders liet ze wel wat achter in de fooienpot.
Om een beetje in de vorm te blijven, sportte de blondine een paar keer per week. In High School was het meisje een cheerleader geweest. Sindsdien was ze nog steeds bezig met sport, maar niet meer op zo’n frequente basis. Eens in de week ging ze naar een yogaklasje en als ze tijd over had, dan reed ze graag naar de bossen om een stukje te rennen.
De bossen waren in de zomer een hele andere plaats dan in de winter. Met tempraturen die boven de twintig graden kwamen, hadden de bossen iets verkoelends. Zelfs nu Edyn al een tijdje aan het rennen was, vond ze het nog heerlijk in het bos. Er hing een bepaalde sereniteit in het bos. Ondanks dat Edyn een druk meisje was, kon ze de rust wel echt waarderen.
Tot haar verbazing zag ze een jongen midden op het pad staan. Omdat ze hem op tijd had gezien, begon ze al iets zachter te rennen. Haar adem was sneller dan normaal, wat niet gek was omdat ze al een aantal kilometer had hardgelopen. Ze vroeg zich wel af wat de jongen hier deed. Edyn kende de meeste mensen in de stand of hij had wel eens van ze gehoord. Deze jongen kon ze zo snel niet plaatsen.
Al snel merkte Edyn al dat de jongen was verdwaald, waardoor ze meteen een beetje medelijden met hem kreeg. Het was niet fijn om niet te weten waar je was. Dat was Edyn ook wel eens gebeurd. Edyn was soms niet echt oplettend, waardoor het bij haar makkelijk ging. Misschien had deze jongen wel precies hetzelfde.
"Ooh wat leuk! En vervelend natuurlijk!" Nu Edyn bij de jongen was, hoefde hij zich nergens meer zorgen over te maken. "Ik ben Edyn!" Ze stak haar hand uit, zodat ze die van de jongen kon schudden. "En ik kan wel even met je meelopen naar de parkeerplaats, het is nog wel een stukje." Ze was ongeveer halverwege haar ronde, wat betekende dat ze nog een eindje moest, maar ze vond het niet erg om dat stukje te lopen om de jongen te helpen.
"Dan kan ik je ondertussen misschien iets vertellen over de stad? De leuke dingen die je kan doen!" Edyn was van nature behulpzaam, ze vond het zelfs leuk om dit soort dingen. Er waren genoeg mensen die de stad hadden verlaten. Edyn zou dat niet zo snel doen. Ze was gek op Boise, het was haar stad en daar wilde ze graag andere mensen in meenemen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat Boise niet de meest grote stand was, was het wel een drukke stad. Een moord hier en daar zou niet zo snel opvallen, een vermissing waarschijnlijk ook niet. Als Vampier zijnde waren er regels waar men zich aan kon houden, maar Ashton koos er meerdere keren voor om het niet te doen. Daarom had hij, jaren geleden, ook er voor gekozen om de eerste groep te verlaten. Hij had niet willen leven volgens de regels van een ander. Hij maakte zijn eigen regels wel.
Dat was ook waarom hij zich nu bij de groep van Rhi had gevoegd. Rhi deed er niet moeilijk over als iemand een mens vermoordde, of iets aandeed. Rhi vond dat het er bij hoorde. Als Vampier was je een roofdier, haalde je alles uit het spel dat je met een prooi kon spelen. Waarom zou dat weg moeten worden genomen? Alleen maar om een paar mensen te beschermen? Ashton was het in dat opzicht zeker met haar eens. Af en toe was Rhi een grote bitch en leek ze Ashton niet zo te mogen, maar hij had haar nooit zo erg geïrriteerd dat ze hem aan de kant had gezet. Waarschijnlijk zou ze dat ook niet snel doen, want hier en daar bracht hij wel eens nuttige informatie in. Ashton had echter ook vaak genoeg zijn eigen agenda. Dat was ook de reden dat hij weg was gegaan van de groep en de omgeving was gaan verkennen. Dat was in ieder geval zijn excuus geweest. Hij had nog andere plannen gehad, maar dat die nu even verhinderd werden, ergerde hem totaal niet.
Het meisje leek de behulpzaamheid zelve te zijn. Ze stelde zich voor als Edyn. Ondanks dat Ashton nooit aandacht besteedde aan hoe zijn slachtoffers heetten, speelde hij het spelletje mee en nam hij haar hand aan. ‘Mijn naam is Ashton.’ Ook dat zou voor het meisje niet veel uit maken. Binnen enkele minuten zou ze bloedend op de grond liggen en uiteindelijk zou niets van de wereld haar nog iets doen. Ashton was namelijk niet van plan om haar te laten leven. Hij wilde niet het risico nemen dat er iets mis zou gaan en dat ze de volgende dag schreeuwend in het dorp liep, roepend dat ze was aangevallen door een vampier. Dat soort drama kon hij niet gebruiken.
Edyn maakte het hem haast te gemakkelijk. Ze bood hem niet alleen aan om hem terug te brengen naar de parkeerplaats. Ze wilde hem ook nog eens over de stad vertellen waar hij zich nu in bevond. Dat terwijl Ashton het niet veel interesseerde. Hij wilde enkel weten waarom Rhi hier naar toe had gewild. Dat zou hij echter niet te weten komen door te luisteren naar Edyn, die waarschijnlijk alle geweldige plekken van de stad op zou noemen. Rhi ging niet naar een stad voor de toeristische attracties. Ze had zo haar eigen redenen, wist Ashton. Jammer genoeg bleven die redenen altijd geheim.
‘Dat zou heel erg fijn zijn. Ik weet nog niet veel van de stad.’ Niet dat het hem ook maar iets interesseerde wat deze stad te bieden had. Langer dan een paar weken zouden ze er waarschijnlijk toch niet blijven. Toch ging Ashton mee in het spelletje wat hij zelf had gecreëerd. Met Edyn had hij het niet beter kunnen treffen. Er zouden meisjes zijn geweest die het vreemd hadden gevonden dat hij hier zomaar had gestaan en hen aan had willen spreken. Zijn uiterlijk hielp er wel degelijk bij, wist Ashton. Toch waren er mensen die voorzichtiger waren dan de blondine die nu naast hem liep. Zij leek niet in te zien dat Ashton hele andere plannen had.
Normaal gesproken gebruikte hij zijn dwang om te krijgen wat hij wilde. Als het meisje nu door was gelopen, had hij haar waarschijnlijk gedwongen om te blijven staan, om nog even een praatje met hem te maken voordat ze weer door ging met het hardlopen. Ashton moest toegeven dat hij een beetje weerstand wel leuker vond, want daardoor moest hij zelf ook beter zijn best doen. Er was echter ook niets mis met een maaltijd die op een zilveren bord voor hem werd gepresenteerd.
Om het toch nog iets interessanter te maken, besloot Ashton om het wat interessanter te maken voor hemzelf. Als Edyn en hij enkel een stukje zouden lopen, dan zou het uiteindelijk te gemakkelijk worden en Ashton hield er wel van om zijn eerste moord in de stad een goede te maken. Alsof het de richting zou aangeven voor hoe hij het de rest van de tijd zou doen. Als Edyn een voorbeeld was van hoe iedereen zich gedroeg in deze stad tegenover een vreemdeling, zou het al snel saai worden.
Terwijl Edyn begon over de stad, liep Ashton langzaam met haar mee. Hij wachtte het juiste moment af, voordat hij met zijn snelle bewegingen uit haar zicht verdween. Toen Edyn door had dat hij zich niet meer naast haar bevond en ze om zich heen keek, verscheen Ashton weer voor haar, met een grijns op zijn gezicht.
‘Is er iets?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De stad waar Edyn op was gegroeid had alles in zich. De voordelen van de stad, gecombineerd met de mooie dingen aan het platteland. Er was genoeg natuur in de omgeving. Ondanks dat men daar dan eventjes voor moest rijden. Dan had je ook echt wel wat. De bossen waren iedere dag anders. De kleuren veranderden, de lichtinval was anders. Er was altijd wel een soort van schoonheid te ontdekken.
De zomers waren heerlijk, met tempraturen rond de twintig graden. Dan was het bos heerlijk om verkoeling te zoeken, ook omdat er genoeg meren in de buurt waren waar vaak groepjes naar toe gingen. In de zomer waren de bossen juist een plek waar werd genoten van sneeuw. Waar kinderen naar toe gingen om op een slee te rijden, om sneeuwballengevechten te gehouden.
Edyn nam het bos vaak genoeg in haar op. Als ze rende, flitste alles langs haar voorbij, maar ze genoot er weldegelijk van. De geur, de lucht, misschien zelfs een beetje van de rust. Ze was niet een persoon die graag in rust zat. Het liefst had ze zoveel mogelijk mensen om haar heen. Sporten was echter ook belangrijk in haar leven. Ze was misschien geen cheerleader meer, maar haar lichaam vroeg genoeg voor iemand van haar leeftijd, dus ze gaf het ook genoeg terug
Ergens vond Edyn het echt geweldig dat ze nu iemand tegen was gekomen. Haar stukje hardlopen was er door onderbroken, maar dat kon later wel weer op worden gepakt of ze sloeg het gewoon voor een deel over. De jongen met wie ze nu door het bos liep, was nieuw in de stad. Andere mensen hadden het misschien gek gevonden dat hij dan als een van de eerste dingen had gekozen om het bos in te gaan
Edyn hoorde echter niet bij die mensen. Ze vond het altijd leuk om een nieuw persoon te leren kennen of dat nou een kleuter was van een jaar of vier, iemand van haar eigen leeftijd of iemand die heel wat ouder was. Ieder persoon had iets moois in zich.
"Ik woon hier al mijn hele leven! Dus ik kan je genoeg vertellen!" Het lag er ook een beetje aan wat Ashton leuk vond. Edyn wist dat ze nog wel even de tijd hadden om terug te lopen, dus daar kon ze nog altijd achter komen. Ze wilde sowieso vertellen over de populaire dingen die in de stad te doen waren.
Er waren genoeg plaatsen waar mensen van hun leeftijd kwamen. Edyn schatte Ashton namelijk niet heel erg veel ouder dan dat ze zelf was. "Er zijn zoveel leuke dingen hier. Heel veel leuke plaatsjes waar je een keer wat kan eten of drinken. Een vriendin van mij bakt echt hele lekkere cupcakes! En iets verder op zit een leuke bar." Al moest Edyn eerlijk toegeven dat ze niet zo heel erg vaak meer in de bar kwam. In ieder geval als ze wist dat Luke moest werken. Toch was ze stiekem ook wel gek op de gerechten die Cameron maakte, dus als ze een keer geen zin of tijd had om te koken, ging ze er wel eens langs.
"En je komt echt in een goede tijd van het jaar. Er zijn zoveel leuke dingen te doen in de zomervakantie!" Niet alleen waren er dingen voor kinderen, maar er waren ook echt grote feesten, zodat iedereen van zijn vrije tijd kon genieten. "Er is iedere week een dansavond, met iedere keer een andere soort dans." Edyn was er vaak genoeg naar toegetrokken door Carole. Ze kon er zeker niet over klagen, het waren leuke avonden. Edyn stond vaak de hele avond te dansen met haar vrienden.
"En aan het einde van de zomer is er altijd een luchtballonen festival! Met muziek en heel veel eten en drinken en natuurlijk allerlei verschillende soorten ballonen." Edyn keek even opzij, waar ze Ashton verwachtte. Hij was er echter niet! Ze keek om zich heen, om te zien of hij niet ergens was blijven staan om te kijken, het kwam haar ook wel eens voor namelijk. Hij liep ook niet achter haar.
Uiteindelijk kwam Edyn haar blik weer op het pad voor haar, waar ze Ashton ineens zag staan. Ze begon zachtjes te lachen, omdat ze hem daar niet had verwacht. Ze wist ook niet precies wat er was gebeurd. Waarschijnlijk had ze zo diep in haar verhaal gezeten, dat ze niet meer helemaal op had gelet. Dat dacht ze zelf in ieder geval, het gebeurde ook wel vaker.
"Ooh ik dacht eventjes dat ik je kwijt was!" Giechelde Edyn. Ze had echt niet verwacht dat Ashton ineens voor haar zou staan, maar daar was hij op het moment wel. Nog steeds moest ze er een beetje om giechelen.
"Sorry, ik was waarschijnlijk zo bezig met alle dingen. Maar je hebt ook wel echt heel erg veel leuke dingen in de stad!"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er waren Vampieren die dit weigerden te doen. Die leken te geven om het menselijk leven. Iets wat Ashton zelf belachelijk vond. Hij was een Vampier. Hij hoorde bloed te drinken. Dat was zoals de natuur het bedoeld had. Écht bloed, dat wel. Zelf zou hij niet tevreden zijn met het bloed uit een plastic bloedzak. Daar was niets spannends aan. Het zou misschien wel zijn honger stillen, maar het zou hem niet geven wat hij wilde. Het leukste aan alles was dat hij kon jagen, dat hij kon spelen met zijn eten. Iets wat misschien niet hoorde, maar Ashton genoot daar het meeste van.
Toen hij net een Vampier was geweest en zich bij de groep van Naylene had gevoegd, hadden ze er anders over gedacht. Ze hadden hem regels opgelegd, hem laten leven van niets meer dan een paar bloedzakken per week. Een levensstijl die hij simpelweg niet aan had kunnen houden, hoe graag sommigen van hen dat ook van hem hadden gewild.
Ashton had het zelf niet begrepen. Dat hij niet had mogen doden, daar had hij nog in kunnen komen. De mensen aan wie hij zich voedde, hoefden niet altijd dood? Het bloed dat door zijn aderen stroomden, liet elke wond genezen en met zijn dwang zou hij zelfs zijn aanval kunnen verdwijnen uit de herinneringen van degene wiens bloed hij zo gulzig had gedronken. Edyn was echter niet een snelle maaltijd. Ze zou zijn eerste moord worden van deze stad. Eentje die echter een stuk minder spannend zou worden dan dat Ashton had gepland, want dit meisje leek zich niet eens bezig te houden met wat Ashton deed en hoe hij zich gedroeg. Ze leek alleen maar te willen vertellen hoe geweldig de stad was waar hij zich nu in bevond. Als alle mensen zoals haar zouden zijn, was er niet veel spannends aan.
Normaal gesproken reageerden de meeste mensen toch wat geschrokken als iemand opeens verdween en vervolgens weer verscheen voor hun neus. Edyn leek niet vatbaar te zijn voor Ashton zijn trucjes, want ze giechelde enkel. Alsof ze hem echt eventjes kwijt was geweest. Ashton had eerst nog gedacht dat Edyn een leuke prooi zou zijn, maar hij merkte nu al dat hij vrijwel heel gemakkelijk zou gaan als hij er zelf niet wat leuks van zou maken. Edyn leek hem nu volledig te vertrouwen. Ze leek zelfs niet een klein beetje bang te zijn voor hem. Dat terwijl hij toch graag de angst in de ogen van zijn prooi zag.
‘Het was niet jouw fout,’ zei Ashton. ‘Ik kan heel snel bewegen. Sneller dan een mens, aangezien ik er geen meer ben.’ De woorden rolden over zijn lippen alsof het het meest normale was wat hij ooit had gezegd. Voor zijn gevoel was hij ook geen mens meer, ondanks dat hij er nog wel zo uit zag. Hij was een Vampier. Een jager, een bovennatuurlijk wezen dat maar één doel voor ogen had op dit moment.
Ashton legde zijn handen op de schouders van Edyn, zodat hij haar tegen kon houden. Al leken zijn woorden nog niet binnen te komen in het blonde hoofdje dat hij voor zich had.
‘De meeste mensen schrikken er van als ik ze zoiets vertel. Ze vinden het eng of zijn bang dat ik ze iets aan doe. Ik denk dat jij je ook zo voelt,’ zei Asthon op een rustige toon, terwijl hij recht in de blauwe ogen van het meisje keek. De dwang die hij uit kon voeren, vond hij waarschijnlijk het leukste aan het Vampier zijn. Hij kon een mens tot alles dwingen, zolang ze niet wisten van het bestaan van Vervain. Het dwingen van mensen maakte alles vaak net iets interessanter.
Hij voelde het lichaam van Edyn verstarren onder zijn handen en hij zag iets in haar blik veranderen, maar met zijn handen kon hij haar met gemak op haar plaats houden.
‘Waarom laat je me niet zien hoe ver je kan rennen?’ vroeg Ashton, waarna zijn hele gezicht veranderde. Hij ontblote zijn hoektanden en er vormden donkere aderen onder zijn ogen, terwijl zijn pupillen een donkere kleur aannamen. Dit zou haar toch voldoende moeten laten schrikken, waardoor het voor Ashton toch een stuk aantrekkelijker zou moeten worden om haar achterna te zitten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De woorden van Ashton leken in eerste instantie niet bij Edyn binnen te komen. De woorden waren ook gek. Er waren geen mensen die vertelden dat ze geen mens meer waren. Het niet-mens zijn hielp daar natuurlijk ook wel aan mee.
Voor Edyn bestonden er alleen maar mensen en natuurlijk ook dieren. Ze had zelf een huisdier, een klein mopshond, die minstens net zo vrolijk was als zijn baasje. Het liefst nam Edyn hem mee naar dit bos. Er waren dagen waarop ze dat ook wel deed, maar dan kon ze niet hardlopen. Af en toe moest ze dan de keuze maken om Pixie alleen thuis te laten, zoals ze dat vandaag had gedaan.
Edyn haar lichaam leek helemaal te verstijven toen ze woorden van Ashton hoorde. Er was iets aan zijn ogen, de manier waarop hij de woorden uitsprak wat er voor zorgde dat ze helemaal niets meer kon. De woorden kwam haar hoofd binnen, zoals er nog nooit woorden aan waren gekomen.
Ineens begreep haar een gevoel van angst. Iedere cel in Edyn haar lichaam was bang. Bang voor de jongen die voor haar stond. Ze probeerde te bedenken waarom ze bang voor hem was, maar die gedachten gingen net zo snel haar hoofd uit als ze er in waren gekomen. Er was helemaal niets anders wat er toe werd gelaten behalve angst.
Ondanks dat Edyn was vastgenageld aan de grond kon ze zweren dat haar benen onder haar begonnen te trillen van angst. Haar hart was harder aan het kloppen en zelfs haar adem begon zwaarder en zwaarder te worden. De handen van Ashton voelde als vuur op haar huid, alsof ze haar ieder moment iets aan konden doen.
De volgende woorden van Ashton kwamen maar al te goed binnen. Zelfs als Edyn in haar gewone staat zou zijn, was ze geschrokken van hetgeen wat er vervolgens gebeurde. Er was iets gebeurd met het gezicht van de vrolijke jongen die haar de weg had gevraagd. Zijn ogen hadden waren veranderd van hazel naar een diepe kleur rood, die ook doortrok op de rest van zijn gezicht, alsof iedere ader beter te zien was. Hetgeen wat het meeste opviel waren de tanden. Scherpe tanden alsof ze bij een roofdier hoorde.
Toen de orders die Edyn waren gegeven, goed bij haar door waren gedrongen, maakt ze zichzelf los en begon ze te rennen. Ondertussen kwam er een gil over haar lippen heen. Ze zat nog vol met angst. Bang voor wat er aan zat te komen.
Uit paniek rende Edyn van het pad af. Iets wat ze nog nooit had gedaan. Haar vader had haar vroeger ooit eens verteld dat ze in het bos altijd op het pad moest blijven, sindsdien had ze zich er altijd aan gehouden. Op het moment zag ze geen andere optie.
Abrupt kwam Edyn tot stilstand toen ze Ashton voor zich zag. Hij was snel! Heel erg snel, zoals hij al had gezegd. Het boezemde Edyn alleen nog maar meer angst in. Ze wist niet meer wat ze moest doen. Rennen, want dan had Ashton haar opgedragen.
Edyn draaide zich zo snel mogelijk om en begon een andere kant op te rennen. In paniek keek ze niet meer goed waar ze precies rende, waardoor ze struikelde over een grote tak die op de grond had gelegen. Toch ging er maar één ding door haar hoofd: rennen! Ze moest laten zien hoe goed ze was in het rennen. Dus ondanks dat haar been pijn deed, stond Edyn zo snel mogelijk weer op en begon ze weer te rennen. Het was al te laat voor haar, dat was ook hetgeen wat door haar hoofd heen ging. De angst was misschien nog wel sterker dan al het andere.
"Sorry!" Bracht Edyn uit. Het was uit angst. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze was bang, heel erg bang en ze wilde dat het stopte. Misschien hielp het om sorry te zeggen. Logica ging normaal al niet door haar hoofdje heen, nu was het al helemaal ver te zoeken.
Ashton was overal. Als Edyn de ene kant op rende, haalde hij haar zo in. Ging ze de andere kant op, was ze er zo weer. Er was niets meer aan te doen. Hij was snel, veel te snel! Iets waar Edyn echt niet overheen kon.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Dit was waar hij van genoot. De jacht, het achtervolgen van zijn prooi. Hij had haar dan wel gedwongen om bang te zijn, wat betekende dat het enkel en alleen maar tussen haar oren zat. Toch kon hij iedere keer als hij voor haar stond, zien hoe de angst weerspiegelde in zijn haar blauwe ogen. De angst werd groter en groter en Ashton wist vrijwel zeker dat ze ondertussen zo bang was dat het niet meer enkel het gevolg was van zijn dwang, maar dat hij haar wel degelijk zo gek maakte dat ze als maar banger en banger werd.
Door constant voor haar neus te verschijnen en haar vervolgens weer de kans te geven om weg te rennen, merkte hij dat haar lichaam langzaam moeier werd. Haar hart maakte overuren van de inspanning in combinatie met de angst. Hij kon het maar al te goed horen kloppen. Ze bleef maar rennen, omdat dat hetgeen was wat hij haar had opgedragen. Hij had willen zien hoe goed ze dat had gekund, dus dat zou ze blijven doen totdat hij haar zou laten stoppen.
Toen ze, met haar hoge adem, zich verontschuldigde tegenover Ashton, begon hij te lachen. Hij snapte niet eens waarvoor ze sorry zei op dit moment. Misschien dat ze dat ze iets fout had gedaan en dat hij haar daarom probeerde te straffen, maar ze had vrijwel niets fout gedaan. Ze had gewoon de pech dat hij haar tegen was gekomen op zijn toch en dat hij het niet had kunnen laten om wat meer lol met haar te maken dan dat ze zelf had gewild.
‘Oh, Edyn toch. Het is toch helemaal niet jouw schuld?’ vroeg Ashton, maar zodra Edyn zich in de richting van zijn stem keerde, was hij al verdwenen. Ze zou er gek van moeten worden, bedacht Ashton zich. Toch leek ze nog steeds met één ding bezig te zijn: rennen. Rennen totdat ze niet meer zou kunnen.
Hij rende naar Edyn toe en stopte haar door haar armen vast te pakken en haar zo tegen te houden. ‘Nu hebben we wel genoeg gerend, vind je ook niet?’
Haar lichaam leek in één keer de rust weer te vinden, waardoor ze haast haar evenwicht verloor en tegen hem aanviel. Ashton grijnsde en nam haar stevig vast. Hij had haar alleen maar laten stoppen met rennen, maar bang was ze vast nog steeds. Hij voelde echter hoe haar hart als een bezetene klopte en hoe haar borstkas in een hoog tempo op en neer schoot.
‘Lieverd toch. Het komt allemaal wel goed,’ suste Ashton haar. In eerste instantie leek het alsof hij door haar blonde haar aaide, maar in werkelijkheid duwde hij de staart waarin ze het had gebonden, aan de kant. Zo kwam haar hals voor hem vrij en had hij alle toegang die hij nodig had.
Edyn leek niet te snappen wat er aan de hand was, of hoe ze moest reageren op wat er nu gebeurde. Hij kon de twijfeling in haar ogen zien, gemengd met angst. Tranen gleden over haar wangen, terwijl haar handen gebald waren tot vuisten. Ze was doodsbang en dat was precies wat hij had willen bereiken.
Hij zou haar kunnen dwingen om niet te bewegen, om niet te gillen als hij zijn slag zou slaan. Hij haar zelfs kunnen laten geloven dat hij het geen pijn zou doen, maar nu koos hij voor de ouderwetse moord. Er was niemand in de buurt die haar zou horen. Ze waren nog lang niet bij de parkeerplaats, waar ze zogenaamd naar toe hadden gemoeten. Door al haar geren waren ze juist verder van af geraakt. Daarnaast zou het ook nog wel even duren voordat ze haar terug zouden vinden. Dit was een groot gebied en Ashton zou haar niet open en bloot laten liggen. Al zou hij dat wel doen, ze leek niks van identificatie te hebben. Dat betekende dat men toch niet zou weten wie er bebloed in het bos had gelegen.
‘Het zal allemaal snel over zijn,’ verzekerde Ashton haar, waarna hij zijn tanden ontblote. In één beweging trok hij haar dichter tegen zich aan en zette hij zijn tanden in haar hals. Het blonde meisje in zijn armen begon te gillen van de pijn en leek tegen te stribbelen, waardoor hij haar alleen nog maar strakker vasthield. Haar warme bloed gleed zijn keel binnen en hij voelde hoe haar lichaam langzaamaan zwakker werd in zijn handen. Uiteindelijk was ze niets meer dan een lijk in zijn armen.
Hij liet haar los en met een klap belandde ze op de grond. Het verse bloed glinsterde rond zijn lippen en mondhoeken en enkele druppels gleden over zijn kin. Met zijn voeten duwde hij haar iets van het pad af, achter een oude boomstam. Zo zou het maximaal een paar dagen duren voordat ze zou worden gevonden.
Met de rug van zijn hand veegde hij het bloed van zijn lippen, waarna hij de rest schoon depte met een geruite zakdoek. Nu dit was gebeurd, kon hij zijn tocht voorzetten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het daglicht was voor altijd weg. De wereld was niet meer haar plaats. Bruut vermoord. Weggenomen van haar wereld. Haar familie, vrienden, zelfs de kinderen in haar klas die afscheid moesten nemen van de jonge blonde vrouw. Dat was in ieder geval de bedoeling geweest. Ze had als voer moeten dienen voor Ashton, daarna was haar leven niet nuttig meer en had hij haar voor dood achtergelaten in het bos.
De duisternis was niet blijvend. Gevuld met de angst die ze eerder had gevoeld, was Edyn ook wakker geworden. Haar lichaam voelde alsof er nooit iets was gebeurd. Alsof ze een paar uur geleden niet beroofd was van al haar bloed, maar gewoon in slaap was gevallen in het midden van het bos.
Het enige wat Edyn op viel was hoeveel honger ze wel niet had. Net zoals haar lichaam heel anders aanvoelde. Voor haar was het ook totale paniek geweest. Iemand had haar aangevallen, ze was hulpeloos geweest omdat de jongen dingen van haar had gevraagd die ze wel had moeten gehoorzamen.
Heel lang was Edyn niet alleen geweest in het bos. Er waren mensen aangekomen. Ergens was het meisje nog in paniek geweest, bang dat er weer wat zou gebeuren. Aan de andere kant had ze gewoon hulp nodig gehad. Daarom was ze op de stemmen afgelopen, die veel verder waren geweest dan ze had gedacht. Toch was ze er veel sneller geweest dan ze had gedacht.
Gelukkig waren het vriendelijke gezichten geweest. Een vrouw en een man, niet heel erg veel ouder dan dat ze zelf was. Ondanks dat Edyn nog compleet in paniek was geweest, hadden mensen geprobeerd haar te helpen. Ze hadden het zelfs voor elkaar gekregen om haar wat rustiger te krijgen. Ze had niet meer in haar eentje door het bos hoeven te lopen. Ze had niet bang hoeven zijn voor iemand die haar nog een keer aan kon vallen.
Het had een tijdje geduurd voordat ze het bos uit waren. In die tijd had Edyn een beetje haar verhaal kunnen doen. Ze had niet willen zeggen dat ze echt aan was gevallen. Toch zag ze de ogen nog precies voor haar. De jongeman die in eerste instantie de weg aan haar had gevraagd. Ze had hem graag willen helpen. Nu kon ze alleen nog maar de ogen van een vreselijke man voor zich zien. Hoe de lichte kleur, zich had veranderd in een diepe rode kleur, hoe dat verder was getrokken in de rest van zijn gezicht. Zijn tanden waren nog het meest opvallend geweest. Edyn kon zich niet herinneren dat ze iemand had gezien met zulke tanden. Alles had voor angst gezorgd. Toch durfde ze er niet over te praten.
Onderweg had het meisje gepraat over kleine dingetjes. Ze was heel erg op haar hoede geweest. Ook deze mensen had ze niet gekend, dus ze wist niet waar ze op uit waren. Normaal gesproken vertrouwde ze iedereen, dus uiteindelijk was dat ook hetgeen waar ze in haar hoofd op uit was gekomen.
Edyn had nooit gedacht dat ze uit zou komen bij een sportschool aan de rand van de stad. Een oude boksschool, die al jaren leegstond. Er was een tijd dat het een populaire plaats was geweest, nu was dat het niet meer.
Angst begon zich weer in Edyn haar borst op te kroppen. Haar stappen werden langzamer. Ze zat er zelfs over na te denken om naar achter te stappen. Weg te lopen. Dit was niet te vertrouwen! Ze wilde dit niet nog een keer! Dit hoorde niet! Ze wilde gewoon naar huis, naar haar hondje. Alles vergeten wat er allemaal was gebeurd en nu leek het allemaal op nieuw te gebeuren.
"Dat dacht ik niet meisje." Edyn werd stevig vastgepakt op het moment dat ze weg probeerde te komen. Ze werd mee naar binnen getrokken. Er ging van alles door haar hoofd heen. De angst die ze net had gevoeld was weer terug en ook deze keer kon ze niet heel erg veel doen. De twee waren te sterk en kregen het voor elkaar om Edyn mee naar binnen te nemen.
"Rhi." Riep de vrouw, terwijl de man Edyn in bedwang probeerde te houden. Edyn werd uiteindelijk meegenomen naar een zaaltje waar vroeger duidelijk trainingen werden gehouden. Er hingen nog steeds bokszakken, waar een meisje zich duidelijk op aan het uitleven was.
"Alsjeblieft ik heb niets gedaan! Als je iemand wil hebben moet je de jongen hebben die me aan heeft gevallen!" Dit was de eerste keer dat Edyn er iets over zei. Ze had echt geen idee waarin ze terecht was gekomen, maar de tranen vlogen alweer over haar wangen.
"Ze is aan het veranderen." Gaf de man aan. Edyn keek wat heen en weer. "Ik verander niet? Ik ben gewoon Edyn!" Ze snapte er nu helemaal niets meer van. Ze wilde hier ook helemaal niet zijn, ze wil terug naar huis. Naar Pixie!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Stoot na stoot belandden haar handen in de stevige bokszakken. Er zaten al deuken in en verschillende stukken van het harde materiaal waren bij elkaar getaped. De ketting waar de zak aan hing, kraakte bij elke beweging die het maakte, maar het hield haar niet tegen om een deel van haar kracht erop te uiten. Het was enkele uren geleden dat ze hier aan was gekomen en voor Rhi was dit de perfecte manier om haar gedachten op een rijtje te zetten. Ze had haar korte haren naar achteren gebonden met een elastiekje, zich afgezonderd van de rest en had zich volledig gefocust op het sporten.
Normaal gesproken had ze nooit gekozen voor een stad als deze. Boise was misschien niet de kleinste stad, maar het noorden van Amerika had haar nooit getrokken. Rhi ging voor de drukte waar ze in op kon gaan, voor de nachtclubs waar niemand kon zien of ze iemand aan het verslinden was, of dat ze heel erg op ging in een lustvolle avond. Boise had echter andere aspecten die haar en haar groep hier naar toe hadden gebracht.
Het was een groep van zeven vampiers, exclusief haarzelf. Ze was hen door de jaren heen tegen gekomen. Sommigen kozen om te blijven, anderen kozen om verder gaan. Rhi had daar nooit iets op tegen gehad. Er waren geen verplichtingen voor de vampiers die haar vergezelden, zolang ze maar wisten dat zij degene was die de baas was en dat ze haar niets moesten flikken. Iets wat, tot nu toe, altijd goed was verlopen. Niemand sprak haar tegen. Als ze dat wel deden, dan zouden ze vanzelf de gevolgen merken.
Haar work-out werd verstoord door twee van de vampieren uit haar groep. Ze hadden echter iets nieuws meegenomen. Iemand wie Rhi al irriteerde op het moment dat ze de oude trainingzaal binnen liep, aangezien ze meteen begon te ratelen over een jongen die haar had aangevallen, met de tranen nog over haar wangen. Ze werd stevig vastgehouden door de mannelijke vampier, genaamd Ace.
Rhi trok haar handschoenen uit en gooide ze aan de kant, terwijl ze naar de blonde, jonge vrouw toe liep. Langzaam liet ze haar grijze ogen over haar heen glijden. Ace vertelde dat ze aan het veranderen was, wat maar één ding kon betekenen. Haar lichaam was zich langzaam aan het omzetten naar iets wat meer dan menselijk was. Iets wat sneller, gevaarlijker en dodelijker was. Een vampier. Dat kon echter niet gebeuren zonder dood te gaan, wat betekende dat dit meisje dood was gegaan.
Met haar vingers nam ze het gezicht van het meisje vast. Haar vingers begroeven zich in de zachte wachten, waar de tranen nog altijd overheen rolden. Met haar duim duwde ze de lippen van de blondine omhoog, waardoor ze zicht kreeg op twee hoektanden die een scherper waren dan die van een mens. Ze trok haar hand terug en keek naar de twee vampiers die de blondine mee hadden genomen.
‘Waarom is dit mijn probleem?’
‘Omdat wij de enige vampieren in de buurt zijn? Het moet iemand van ons zijn geweest,’ zei de vrouwelijke vampier. Het was een brunette wie nog niet lang bij de groep van Rhi zat. Als ze dat wel had gezeten, dan had ze waarschijnlijk geweten dat zelfs als Rhi en haar groep echt de enige vampieren in de omgeving waren geweest, het haar nog steeds niet uit had gemaakt dat iemand deze vrouw had veranderd. Het punt was echter dat ze niet de enige vampieren waren en dat Rhi dat detail nog eventjes geheim had willen houden.
‘Ga,’ zei Rhi, en ze gebaarde met haar hand naar de vrouwelijke vampier. Ondanks dat ze even beledigd leek, verdween ze wel meteen. Dat liet Rhi alleen over in de zaal, samen met Ace en de vampier die in verandering was.
Rhi sloeg haar armen over elkaar en keek naar de blondine. ‘Je zei dat je aan was gevallen, door een jongen,’ begon ze. Rhi wist vrijwel zeker dat het iemand van haar groep was. De vampieren die al aanwezig waren in deze stad, hadden zich te houden aan regels. Regels die duidelijk beschreven dat er niet gedood mocht worden. Waarschijnlijk mochten ze zelfs niet drinken van mensen. Iets waar Rhi zelfs niets op tegen had, maar iemand had dit meisje achter gelaten en als haar groepsleden dit meisje niet hadden gevonden, dan was haar aanwezigheid in deze stad veel sneller uit gekomen. Iets wat Rhi niet wilde hebben.
‘Kan je de jongen omschrijven?’ vroeg Rhi. Haar groep was niet al te groot en het was duidelijk niet Ace, maar Rhi had al een aantal namen in haar hoofd die hiervoor hadden kunnen zorgen. Zelf had ze er ook niets op tegen om iemand te vermoorden, net zoals de meesten uit haar groep. Er waren er echter maar een paar die ook in staat zouden zijn om iemand te veranderen in een vampier.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er waren plaatsen waar ouders hun kinderen niet wilden laten spelen. Voor zolang Edyn zich kon herinneren was de wijk waar ze zich nu in bevond, er eentje waar niet veel goede dingen gebeurden. Waar het vroeger het sportieve hart van de stad was geweest, waren er nu vooral vervallen gebouwen te zien. Flatjes die meer leeg stonden dan dat er mensen woonden, wisselden zich af met gebouwen zoals deze. Vroeger was het bedrijvig geweest, er waren veel mensen naar de boksschool gekomen.
De ongemakkelijkheid had Edyn haar lichaam overgenomen. Ze was bang, wilde rennen. De boksschool zorgde voor de koude rillingen en niet alleen omdat het koud was. De jongen die haar vast hield, hielp er ook wel echt aan mee.
Blauwe betraande ogen probeerden zoveel mogelijk van de ruimte in zich op te nemen. De boksballen, de ring en alle andere attributen deden Edyn niet zoveel. Haar ogen bleven op de jonge vrouw hangen, die de jongen achter haar Rhi had genoemd.
De woorden die werden gesproken, gingen compleet langs Edyn heen. Ze kreeg weinig mee over vampiers of een verandering. Haar ogen hielden de jonge vrouw vooral in de gaten. Afwachtend op wat er ging gebeuren. Haar ogen gleden langs haar lichaam naar beneden en weer omhoog. Bedekt onder tatoeages, die goed opvielen omdat het meisje net zoals zijzelf een sportoutfit aan had. Het maakte haar strenger.
Toen Edyn bij haar gezicht uitkwam, probeerde ze die zo goed mogelijk af te lezen. Rhi was een knappe vrouw. Met haar haar uit haar gezicht viel haar kaaklijn goed op. Al met al was het iemand naar wie je bleef kijken. Als Edyn niet in deze situatie had gezeten, had ze waarschijnlijk wel gezegd dat het meisje er leuk uit zag. Voor Edyn waren dat soort complimenten het normaalste van de wereld.
Edyn probeerde terug te deinzen toen haar gezicht vast werd genomen, bang voor wat er ging gebeuren. Ze werd weer op een manier vastgenomen die ze niet prettig vond, voor haar dreigend over kwam. Angst was af te lezen in haar blauwe ogen. De ogen die haar bekeken hadden verre van hetzelfde in zich, ze waren rustig, misschien zelfs een klein beetje geïrriteerd.
"Wat doe je?" Probeerde Edyn uit te spreken. De woorden werden heel erg vervormd omdat haar lip ineens omhoog werd getrokken. Ze snapte niets van wat er gebeurde, of wat er gebeurd was. Ze stond bijna te trillen van angst. Ze wilde niet dat het voorval in het bos zich zou herhalen.
"Ik ben niet aan het veranderen. Ik ben gewoon Edyn."
Dit keer hoorde Edyn de woorden wel. Het meisje dat haar mee had genomen naar deze plaats, had het over vampieren. Maar die bestonden niet? Ze kwamen alleen in films voor. Zoals Twilight. Op het moment begon Edyn dan ook te twijfelen of ze niet aan het slapen was, misschien droomde ze alles wel gewoon?
"Vampieren zoals in Twilight?" De woorden waren eruit voor Edyn er erg in had. Ze snapte niet waar de mensen het over hadden gehad. Het was gek om het over vampieren te hebben alsof het de normaalste zaak van de wereld was. De hele hype was al weer over. Nog steeds vond Edyn het best leuk om te films te kijken, maar het was niet meer zoals het een paar jaar geleden was.
Edyn raakte weer wat op haar gemak toen haar gevraagd werd over de aanval. Er was eindelijk iemand die haar wilde helpen. Ondanks Rhi er streng uit zag, begon ze het meisje wel echt te mogen. Ze deed nu wel echt de best om haar kant van het verhaal te krijgen, iets wat ze graag kwijt wilde.
"Ja dat klopt." Voorzichtig knikte Edyn. Ze haalde even diep adem zodat ze kon vertellen hoe de jongen eruit had gezien. "Hij was langer dan ik was. Hij had in eerste instantie hele lieve ogen, een beetje tussen groen en bruin?" Fluisterde Edyn zachtjes. Er gleden nog steeds wat tranen over haar wangen, ze kon niet geloven dat dit allemaal was gebeurd. Nog steeds was de angst aanwezig en die leek ook echt niet weg te kunnen gaan. "Donkerblond of lichtbruine haren?" Ze probeerde zich zoveel mogelijk dingen van Ashton te herinneren.
"Hij zei dat hij Ashton heette." Besloot Edyn, misschien kende Rhi hem! Dan kon ze haar helpen om hem uit de buurt te houden, om de angst enigszins weg te laten. Misschien moesten ze wel naar het politiebureau. Een plaats waar Edyn nog nooit eerder was geweest, ze had ook geen idee hoe het in zijn werk zou gaan.
"Zijn ogen werden ineens heel erg eng. Rood? En zijn hele gezicht ook en hij liet me rennen en ik was echt heel erg bang. En volgens mij heeft hij me daarna gebeten maar dat is gek toch? Droom ik?" Fluisterde Edyn zachtjes, ze wilde wakker worden uit deze vreselijke nachtmerrie.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Deze mededeling was er één die ze nog niet had kunnen gebruiken. In iedere andere stad was het niet erg geweest, had ze de vampier die hier verantwoordelijk voor was geweest waarschijnlijk niet eens aangesproken op zijn gedrag, maar nu had ze haar aanwezigheid nog even geheim willen houden. Het had een verrassing moeten zijn, maar nu had iemand haar dat toch een stuk moeilijker gemaakt. Of ze echt blij was met het feit dat zij nu een vampier in verandering bij zich had, wist ze niet. Wel wist ze dat het niet haar verantwoordelijkheid was. Wie haar dan ook had veranderd, diegene mocht er voor gaan zorgen. Zij was dat niet van plan te doen. Jonge vampieren kostten meer werk dan dat ze opleverden.
De blondine leek doodsbang te zijn, verward door de woorden die Rhi en Ace uit hadden gesproken. Rhi besteedde er echter geen aandacht aan. Het was al moeilijk genoeg om iemand uit te leggen dat ze een vampier werd, laat staan dat ze er ook nog eens domme boeken bij moest betrekken om het uit te leggen. Dat zou allemaal wel later komen. Voor nu was het Rhi haar prioriteit om er achter te komen wie dit de blondine aan had gedaan. Informatie die de vrouw nog vrij makkelijk aan Rhi gaf, alsof ze haar wel vertrouwde.
De jongen had ogen gehad die een onbeschrijfelijke kleur hadden gehad. Tussen groen en bruin. Lichtbruine of donkerblonde haren. Als het een vampier van Rhi haar groep was geweest, en daar ging ze eigenlijk wel vanuit, dan wist ze al wie ze moest hebben. Het was een vampier die al enkele jaren met haar mee reisde. Eentje die misschien net zo zorgeloos was als zijzelf, maar ook één met een duidelijke zwakte. Haar vermoeden van de vampier werd alleen maar bevestigd toen Edyn, want zo heette ze, de naam van de jongen noemde. Ashton.
‘Ashton,’ herhaalde Rhi. Ze schudde haar hoofd, wetende dat die sukkel het voor haar had verpest. De anderen hadden Edyn misschien op tijd weg gehaald, maar dat betekende wel dat er mensen zouden zijn die haar zouden missen. Die het op zouden merken dat ze niet meer naar huis was gekomen, zoals ze dat wel hoorde te doen. Daarnaast wist Rhi maar al te goed waarom Ashton zich al in de stad had gewaand. Rhi en haar groep waren niet de enige vampieren en één van de wezens die aanwezig was in deze stad, was precies de zwakke plek van Ashton.
‘Irwin?!’ riep Rhi nu harder. Ze wist dat ze niet hard hoefde te roepen als hij in de buurt was. Hij zou haar toch wel horen, maar door haar stem te verhogen, zou hij waarschijnlijk wel eerder komen. Toen hij na een paar seconden er nog niet was, begon Rhi rond te lopen in de zaal. ‘Irwin, ik weet dat je hier bent! Beter laat je nu dat domme hoofd van je zien, want anders trek ik hem er af, zodat je dit zelf kan zien!’ Om haar woorden nog wat kracht bij te geven, duwde ze met haar hand tegen één van de stootzakken, die met een behoorlijke kracht naar achteren bewoog.
‘Je hoeft niet te schreeuwen,’ hoorde ze achter zich, waardoor ze zich omdraaide. Ashton stond tegenover haar, met de zelfvoldane blik die ze van hem gewend was.
‘En jij hoefde het niet op te fucken, maar dat heb je wel gedaan,’ zei Rhi, waarna ze naar Edyn gebaarde. Dat het meisje nog had verteld over de ogen van Ashton en dat hij haar had gebeten, maakte Rhi niet heel erg veel uit. Net zoals dat ze verward of bang was. Daar had ze op dit moment geen interesse in. Ze wilde alleen maar weten waarom Ashton zo dom was geweest om het meisje in een vampier te veranderen. Dat had hij vrijwel nooit gedaan in de tijd dat ze hem kende en als hij het al had gedaan, had hij het wel iets slimmer aangepakt.
Nu pas leek Ashton door te hebben wie er in de ruimte stond. Rhi zag hoe zijn ogen over het meisje heen gleden. Hij leek verrast te zijn, wat Rhi een indicatie gaf dat hij misschien niet degene was geweest die haar had veranderd. Toch was hij wel degene die haar aan had gevallen en waarschijnlijk ook had vermoord.
‘Nee, dat kan niet. Ik weet echt zeker dat ik d’r heb vermoord!’ zei Ashton, alsof de blondine niet eens aanwezig was in de ruimte.
‘Dat zou goed kunnen,’ zei Rhi, maar ze was er niet van te spreken. ‘Maar jouw gebrek aan vaardigheden is niet de reden waarom ze niet dood ligt te bloeden in het bos. Kijk maar eens goed,’ suggereerde ze. Ashton zou vanzelf wel door hebben wat er precies met de jonge vrouw aan de hand was. Daar was hij nog wel slim genoeg voor.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Boise was geen dorp, er woonden redelijk want mensen. Edyn wilde graag denken dat ze veel mensen kende en ergens deed ze dat ook wel. Omdat ze een kleuterjuf was, had ze in de afgelopen jaar al heel veel mensen ontmoet. Ouders van kinderen, tantes en oom, zusjes, broertjes en soms ook opa’s en oma’s. Bij ieder persoon die de jonge vrouw leerde kende was ze even vriendelijk. Ze probeerde hen hartelijke te ontvangen, zeker als ze bij haar op school voorbij kwamen.
Mensen die ze nog nooit eerder had gezien, stonden nu echter voor haar. Al begreep Edyn het niet helemaal goed. Haar gezelschap had het telkens over vampiers. Edyn had er wel eens over gehoord, maar dat was uit films en boeken. Twilight bijvoorbeeld. Daar bleef het echter bij en dat hoorde ook. Vampiers waren iets uit de fantasie van mensen. Verhalen die ooit heel anders waren begonnen, misschien zelfs om mensen bang te maken. Ondertussen was er iets moois van gemaakt.
Toch begon Edyn heel erg te twijfelen aan alles wat ze dacht. Ze had het woord al een paar keer gehoord en ze kon zich de aanval van Ashton maar al te goed voor haar geest houden. Vampiers gingen als eerst op de nek af.
Voorzichtig bracht Edyn haar vingers naar haar hals. Als ze echt was gebeten door een vampier, dan moesten er twee kleine hobbeltjes te voelen zijn toch? Iets wat niet het geval was. Ze voelde helemaal niets. Haar hals was gaaf, zoals hij altijd al was geweest.
Edyn kreeg de kans om het gezicht van Rhi goed te bestuderen, terwijl ze iemand riep. Er was een soort kalmte zichtbaar, maar er was ook wel iets anders. Edyn wist dat het meisje heel erg veel lef in zich had. Dat was wel te zien aan haar uiterlijk. Daarbij had ze net heel stevig geweest tegen de stootzak. Wat haar toch een beetje intimiderend maakte. Deze hele situatie trouwens. Edyn had echt geen idee wat ze moest doen. Er was van alles gezegd. Dingen aan haar gevraagd. Ze hoopte maar dat ze het meisje niet tegen zich zou hebben. Het enige wat ze wilde was naar haar huis, om te kunnen knuffelen met haar hondje. Toch wist ze ook wel dat het nodig was om de jongen die haar aan had gevallen te stoppen en als Rhi daar mee kon helpen, wilde ze hier best nog blijven.
Alle gedachten leken Edyn haar hoofd weer te verlaten toen ze de jongeman de ruimte binnen zag komen. Ashton! Hij was er echt. Ze had niet verwacht dat hij hier zou zijn.
"Dat is hem!" Riep Edyn in paniek uit.
Het blonde meisje probeerde te kijken hoe ze weg moest komen. Angst was een van de weinige dingen dat weer terug kwam in haar lichaam. Ze was bang dat het weer zou gaan gebeuren, dat hij haar weer aan zou vallen!
Het was dat Edyn vast werd gehouden, anders was ze al lang door de deur gerend. Ze probeerde wel haar best te doen om uit de greep te komen, maar niets wat ze probeerde te doen lukte. Het was alsof ze weer door Ashton in haar greep werd gehouden, maar nu was het niet echt Ashton. Het was iemand die haar vast hield, terwijl ze de jongeman moest kijken die haar nog geen paar uur geleden aan had gevallen.
Het gezicht van Ashton kwam steeds dichterbij, waardoor Edyn alleen nog maar meer begon tegen te stribbelen. Ze wilde dit niet! Ze wilde gewoon leven. Op het moment hoorde ze op haar bank te zitten, nadat ze net onder een lange, warme douche had gestaan en nog even met Pixie een rondje had gelopen. Dit was niet de plaats waar ze hoorde te zijn! En al helemaal niet de personen met wie ze hoorde te zijn.
"Alsjeblieft, doe me niet nog een keer pijn." Mompelde Edyn moeilijk. Ze wist niet wat ze anders moest zeggen. Hoe ze de jongen er van moest weerhouden dat hij haar nog een keer aan zou vallen. Want Rhi leek er niet heel erg veel aan te willen doen, terwijl Edyn wel had gedacht dat ze zou helpen! Zelfs diegene die haar vasthield deed helemaal niets. Hij had Ashton gewoon dichterbij laten komen, terwijl ze zelf niet veel had kunnen doen.
"Het was echt niet de bedoeling om iets verkeerd te doen. Ik was gewoon aan het hardlopen. Ik wil terug naar huis, naar mijn hondje, hij is helemaal alleen." Haar ogen stonden smekend. Ze wilde hier echt weg. Ze wilde naar huis. Al het gedoe over vampiers vergeten, want dat kon echt niet waar zijn. En het kon al helemaal niet dat zij nu juist diegene zou zijn die er in eentje zou veranderen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat Rhi zelf nog geen dertig jaar een vampier was, had ze hier en daar wel eens een mens veranderd. Soms was het nodig geweest, soms had ze het leuk gevonden om de mensen die had veranderd, te zien panikeren. Ze had echter nooit de meest voorkomende reden gebruikt. Wel had ze altijd haar zaken op orde gehad en was ze zich bewust geweest van waar ze mee bezig was geweest. Ashton duidelijk niet, want dit meer zijn probleem maakte dan het hare.
‘Fuck,’ was het enige wat Rhi vanuit Ashton hoorde. Dat zei voor haar al genoeg. Hij had gevonden waar Rhi hem naar op zoek had gestuurd. Hij had door dat dit meisje niet meer menselijk was en dat ook nooit meer zou kunnen worden. Voor Edyn zou het enkel mogelijk zijn om dood te gaan, of om vampier te worden. Iets wat Rhi haar zorg eigenlijk al niet meer was. Ze kende de blondine niet en het maakte haar ook niet veel uit wat er met haar zou gebeuren. Als het aan haar lag, zou ze niet eens de uitleg geven die een vampier in verandering nodig zou hebben om een wel afgewogen keuze te maken.
‘Rhi, I swear to god. Ik heb haar geen bloed gegeven. Zo stom zou ik echt niet zijn geweest, dat weet je,’ verzekerde Ashton haar. Iets waar Rhi enkel haar schouders op haalde. Ashton was niet haar slimste troef. Niet in dat opzicht in ieder geval. Hij was impulsief, een tikkeltje egoïstisch, maar wist hoe hij als een vampier moest leven en dat was iets wat ze aan hem waardeerde.
‘Hoe komt het dan dat ze nog leeft?’ vroeg Rhi aan Ashton, het huilende gezeur van Edyn negerend. Edyn leek zelfs te denken dat het haar schuld was dat Ashton haar had aangevallen. Misschien was het dat ook wel, omdat ze zo dom en naïef was geweest om hem te helpen. Het was echter niet haar schuld dat ze nu nog steeds in leven was. Iemand had haar bloed gevoerd. Ashton was het niet geweest, Rhi ook niet. De rest van haar groep kon ze wegcijferen, wat betekende dat het één van de andere vampiers in deze stad moest zijn geweest. Als ze slim waren geweest, hadden ze haar dat laten vergeten. Rhi wist echter dat alle herinneringen die weg waren genomen, alle momenten waarop een mens was gedwongen door een vampier, weer terug keerden op het moment dat ze veranderden. Dus ze zouden er achter moeten kunnen komen wie haar bloed had gegeven. Al was dat niet hetgeen waar Rhi geïnteresseerd in was.
Rhi zag Ashton bedenkelijk kijken. Het leek alsof hij bezig was met een grote puzzel, maar de laatste stukjes niet kon vinden. Ondertussen zeurde Edyn dat ze naar huis wilde, omdat haar hondje alleen was. Rhi had het idee van een huisdier nooit echt begrepen. Ze zag niet in waarom het nuttig was. Het bracht alleen maar meer zorgen en gedoe.
‘Als ik het niet was, en geen van ons, dan moet het een andere vampier zijn geweest!’ zei Ashton, die pas leek te snappen wat hij had gezegd, toen de woorden hardop door de kamer vlogen. De muren hielden ze echter gevangen, waardoor niemand in de stad zou horen wat Ashton had gezegd. Niemand, behalve als diegene bewust aan het luisteren was.
‘Maar dat wist je toch al, Ash?’ vroeg Rhi aan hem. Ze wist heel goed waar hij de afgelopen paar uur was geweest, naar wie hij opzoek was geweest. ‘Je hebt niet voor niets persoonlijk dat briefje afgeleverd aan Naylene. Je weet dat zij niet de enige is, aangezien ze altijd trouw iemand anders volgt.’
Asthon zijn gezicht was strak, alsof hij niets meer wist te zeggen. Waarschijnlijk besefte hij zich nu waarom Rhi deze stad uit had gekozen, maar wat haar plannen waren, wilde ze nog niet delen met Ashton, of met iemand anders.
‘Hoe dan ook. Jij hebt haar vermoord, wat blijkbaar niet goed is gegaan. Dus het is jouw probleem, wat betekent dat jij het mag oplossen,’ zei Rhi en ze gebaarde naar Edyn. Ze liep naar de blondine toe en beek haar nog eens goed. ‘Ik hoop voor je dat hij besluit je nog eens te vermoorden, of je dood te laten gaan. Je zou waarschijnlijk een shitty vampier worden en daar wordt niemand echt vrolijk van,’ zei ze tegen Edyn. Daarna richtte ze zich weer tot Ashton.
‘Je ziet maar wat je doet, Irwin. Mocht je nu twijfelen aan je vaardigheden, dan kan je haar altijd in één van de zalen gooien. Ver komt ze toch niet en langer dan een paar dagen houdt ze het niet vol.’
‘Wat ga jij dan doen?’ vroeg Ashton, eerder nieuwsgierig dan wantrouwend.
‘Alsof ik dat ooit aan jou vertel? Regel jij nou maar wat je met dat blonde probleempje doet en zorg dat ze stopt met huilen, want dat is echt irritant.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De wereld waar Edyn in werd getrokken hoorde helemaal niet te bestaan. Alleen in boeken en films, was het iets wat logisch was. In de echte wereld waarin zij leefde, kon het niet zo zijn dat ze tegenover vampiers stond. Ze begon dan ook steeds meer te twijfelen aan alles. Stond ze hier wel echt? Had ze niet van alles gedroomd. De aanval van Ashton, dit alles, het kon best nep zijn toch? Een hele slechte droom. Een nachtmerrie zelfs! Maar waarom werd ze dan niet wakker?!
De angst in haar lichaam vertelde Edyn dat het wel echt moest zijn. Ze had vaker nachtmerries gehad Dromen waarin ze mee werd getrokken in beelden dat haar familie dood ging, dat er iets met Pixie gebeurde of zelfs dat ze ergens van af viel. Op al die momenten was ze bang geweest. Die angst was echter snel weg gegaan op het moment dat ze wakker was geworden. Wat snel gebeurde!
Nu bleef de angst door het lichaam van de blondine gieren. De angst die ze had gevoeld toen Ashton haar had verteld dat ze bang moest zijn. De ogen die haar aan hadden gekeken en haar nu weer leken te bestuderen. Edyn probeerde haar blik af te wenden, zodat ze hem niet meer aan hoefde te kijken. Haar angst bleef echter.
Er was een heel gesprek gaande tussen Rhi en Ashton. Er was geen woord dat Edyn echt meekreeg. Ze ving er wel een paar op, maar ze kon er niet veel meer. Ze was alleen maar aan het bedenken hoe dit had kunnen gebeuren en hoe ze uiteindelijk weer wakker kon worden. Ze kon geen vampier zijn. Deze mensen voor haar toch ook niet? Misschien was het allemaal wel een grote grap. Zelf kon ze echter niet om lachen!
De leider van de groep, want dat leek Rhi te zijn, kwam op Edyn afgestapt. Waar ze eerst had gedacht dat het meisje haar zou helpen, wist ze nu wel zeker dat ze het niet zou doen. Anders had ze Ashton er echt niet bij geroepen. Ze waren een deel van een groep! Een groep met vampiers?
Edyn haar gezicht sprak genoeg over hoe ze zich voelde: verward. De tranen bleven over haar wangen glijden. Ze wilde hier niet meer zijn. Nu wilde ze echt naar huis. Alles vergeten! Of ze wilde wakker worden, dat was ook nog een optie.
De tranen leken even te stoppen toen Rhi aangaf dat ze hoopte dat Ashton haar nog eens vermoordde. Nog eens?! Kon dat?! Kon een persoon twee keer worden vermoord! Als er vampiers bestonden kon dat blijkbaar wel. Maar die bestonden niet. Dit was een droom! Misschien had ze afgelopen tijd wel naar Twilight gekeken en had ze van alles gefantaseerd. Waarom had ze dan niet voor de leuke dingen gekozen.
"Nee, alsjeblief, laat hem me niet nog een keer vermoorden!" Ondanks dat ze niet snapte wat er uit haar eigen mond kwam, vond Edyn het wel nodig om te smeken. Iedereen zou smeken om zijn of haar leven te redden!
"Ik beloof dat ik een goede vampier wordt!" Op het moment wist Edyn eigenlijk zelf niet eens wat er uit haar mond kwam. Het waren echter de dingen die in haar op kwamen. Ze had niet eens van het bestaan van vampiers geweten, laat staan dat ze wist hoe een goede vampier zich moest gaan gedragen. Ze wist niet eens of ze dat wel wilde. Het leek haar best mooi om te glitteren in daglicht, maar ze wilde geen bloed drinken! Bloed was smerig. Als ze bloed zag bij één van de kinderen in de klas, moest het zo snel mogelijk weg. Dan maakte ze het schoon en zocht ze een leuke pleister uit, om de auwa te verbergen.
Rhi leek er alleen maar van moeten te lachen. Edyn kon er zelf niet om lachen! Helemaal niet toen ze Ashton zijn ogen weer in haar richting zag kijken.
"Alsjeblieft. Ik heb je niets misdaan?" Ze had niets verkeerd gedaan! Ze had hem alleen maar proberen te helpen met de weg! Iedereen had dat waarschijnlijk gedaan, zeker omdat Ashton het had een soort van had gevraagd. Edyn had echt gedacht dat ze hem had kunnen vertrouwen. Er was niets aan hem, wat vertelde dat ze dat niet zou moeten doen! Het was een jongeman, die vrolijk overkwam, zin had om een babbeltje te maken! Iets wat Edyn ook altijd had! Nu stonden ze echter hier en het enige wat Edyn kon doen, was hopen dat ze zou blijven leven, wat dat in dit geval dan ook mocht betekenen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi had het zijn verantwoordelijkheid gemaakt. Misschien was het dat ook wel. Hij was degene die haar aan had gevallen, maar hij was er zeker van geweest dat ze dood was geweest. Hoe had hij kunnen weten dat ze het bloed van een vampier in zich had gehad? Er was geen magische manier om daar van te voren achter te kunnen komen. Tenminste, niet dat hij wist. Hij had wel geweten dat er andere vampieren in de stad waren geweest. Naylene was er immers ook, wat betekende dat er zeker nog zeven anderen waren. Toch had Ashton niet verwacht dat de leider van de groep toe zou staan dat ze om de haverklap mensen hielpen door hen bloed te geven.
Nu Rhi was vertrokken, was hij alleen met Ace en Edyn in de ruimte. Het zou gemakkelijk zijn om haar te vermoorden. Het enige wat hij hoefde te doen, was haar hart uit haar borstkas trekken. Dat zou genoeg zijn en dan zouden ze van haar af zijn. Het leek Rhi niet uit te maken op welke manier hij het zou doen. Ze was duidelijk boos op hem geweest, omdat hij nu hun positie weg had gegeven. Dan had ze, in zijn ogen, maar duidelijker moeten zijn. Ze had hem moeten vertellen dat hij niemand had mogen vermoorden. De vraag was dan wel of hij zich er aan had gehouden. Hij was nooit echt goed geweest in het volgen van de regels.
Ashton liep naar Edyn toe, zodat hij voor haar stond. Hij stak zijn handen in de zakken van zijn jasje en bekeek haar nog eens goed. ‘Een goede vampier zal je sowieso niet worden,’ merkte hij op. Ze was veel te naïef geweest. Hij had haar haast moeten dwingen om bang voor hem te zijn, omdat ze niet door had gehad wat hij had geprobeerd te doen. Die naïviteit zou haar alleen maar tegen werken. Ze zou waarschijnlijk geen mensen pijn willen doen en als ze het wel zou doen, zou ze zichzelf er mee gek maken. Dat alles waren genoeg redenen om haar niet te laten veranderen in een vampier.
‘Dat is waar. Je hebt me inderdaad niets misdaan,’ zei Ashton bedenkelijk. Hij liep een rondje om het meisje en Ace. Ondanks dat hij haar al had vermoord, leek hij nu eindelijk een spelletje te kunnen spelen waar hij zo vaak van genoot. Het meisje was nog steeds doodsbang en ze leek hem echt te willen overtuigen dat ze haar best zou doen. Ashton wist echter dat Rhi er niet blij van zou worden als hij haar zou laten veranderen, maar hij vond het te leuk om met haar blonde hoofdje te spelen. Als hij haar zou vermoorden, zou dat alweer voorbij zijn.
‘Sterker nog, je was een behoorlijk lekkere maaltijd. Eén van de besten die ik de laatste tijd heb gehad. Wel een beetje gemakkelijk, maar soms moet je dat maar voor lief nemen.’ Ashton kwam weer voor haar tot stilstand. Haar rode wangen waren bedekt met tranen en ze stond haast te trillen op haar benen.
‘Alsjeblieft,’ smeekte het meisje snikkend. Ze leek duidelijk niet dood te willen. Ze had er vast een hoop redenen voor gehad. Misschien had ze wel een relatie. Ze had vast een baan, familie en vrienden. Ze was nog niet klaar om haar leven te laten eindigen in het niets. Misschien kon hij haar nog wat valse hoop geven. Rhi had gezegd dat hij haar in één van de zalen had kunnen gooien en op dat moment was dat wel een verleidelijk idee.
‘Ik zal je niet vermoorden. Nog niet.’ Ashton haalde zijn schouders op en keek weer naar Edyn. ‘Dat zal je uiteindelijk zelf wel doen. Als je geen bloed drinkt, zal je er vanzelf zo gek van worden dat je me zal smeken om je te doden. Of ik geef je een staak en je doet het zelf,’ zei hij. Bij het idee alleen al kwam er een grijns op zijn gezicht. Zeker toen hij de reactie van Edyn zag. Hij hield er van om dit soort spelletjes te spelen. Ashton draaide zich om naar Ace en gebaarde naar de deur. ‘Er is vast wel een zaal vrij. Sluit haar daar maar in op. We zullen zien hoe lang het duurt voordat ze gek wordt.’
Zelf gokte Ashton dat het maximaal een paar dagen zou duren. Hij wist hoe erg de bloeddorst kon zijn als vampier, maar als iemand die nog in verandering was, was het vele malen erger. Uiteindelijk zou Edyn zo gek worden dat ze zichzelf iets aan zou willen doen. In dat geval zou ze zijn probleem ook niet meer zijn.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld