Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO ● Cause I've been dreaming about a

Demish
Internationale ster

Demish schreef:

*Cause I've been dreaming about a sweater for two

Samen met mijn lieve naamgenootje <3

Rain Claudell

Michael Clifford

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Yay!

Abigail Flint.

Ik haalde een hand door mijn lange blonde haar heen, terwijl ik kort om mijn lip beet. Ik moest toegeven dat ik nog best nerveus was, gezien wat er allemaal ging komen. Ik was een onderdeel van de crew van 5 seconds of summer en de droom van de jongens was eindelijk werkelijk geworden. Op het moment waren de jongens, de rest van de crew, de beste vriendin van Calum en ik in Stockholm, waar de allereerste tour van de jongens van start zou gaan. De crew en ik waren al even bezig geweest om alles in orde te maken. De jongens traden dan wel op in kleine locaties, maar toch kwam er meer bij kijken dan men dacht. Ik was dan hard bezig geweest om alles voor elkaar te krijgen. Ik was niet echt geschikt om echt het zware werk te verrichten, maar daar had ik dan weer mijn mannen voor. Ik was ervoor om het overzicht te bewaren. Er voor zorgen dat alles volgens de planning verliep en dat alles precies zou verlopen zoals het zou moeten. Het was een taak waar enorm veel druk op lag, maar het was iets wat ik met alle liefde deed. Ik hield ervan om voor de jongens te werken. Ik had een goede band met ze en ik zag de rest van de crew ook als mijn tweede familie. Zeker nu ik voor een langere tijd weg van huis zou zijn. Ik was een van de jongste die hier op het moment rond liep, maar dat maakte me eigenlijk niet heel veel uit. Ik genoot van de mensen die ik om me heen had en ik had vaak de grootste lol. Omdat de crew eigenlijk gedwongen werd om veel tijd met elkaar door te brengen, hadden we al veel onderonsjes en haalden we vaak genoeg grappen met elkaar uit. Dit moest ook kunnen, vond ik. Het was zwaar, maar ook vooral hard werken, omdat we de jongens ook zeker niet teleur wilde stellen, waardoor het ook belangrijk was om het zo af en toe wat luchtig te houden. Zeker nu het eerste concert om de hoek kwam kijken.
We hadden een paar hectische dagen achter de rug gehad. Toch hadden we het een dag voor het concert gewoon geflikt. En ik moest zeggen dat ik behoorlijk trots was. Ik was momenteel voor een laatste keer in de zaal. De rest van de crew had vrij gekregen, aangezien alles toch al geregeld was. Toch kon ik het niet laten om alles voor een laatste keer te checken. Ik was een echte perfectionist en ik moest er zeker van zijn dat alles op zijn plek stond, iedereen wist wat hij of zijn op de dag van het concert moest doen, dat de locatie op de hoogte was van alle informatie en noem het maar op. Toch leek alles te kloppen, terwijl ik mijn rondes door de locatie maakte en haalde opgelucht adem. Ik besloot dat het voor mij ook genoeg was geweest. De hectische dagen hakte er toch wel in en moest eerlijk toegeven dat ik deze vrije dag toch echt ontspannen wilde doorbrengen. Het was belangrijk om je rust te pakken op de momenten dat het kon en dat was precies hetgeen wat ik voor de rest van de dag zou gaan doen. Morgen zou al druk genoeg worden.

Calum.

De afgelopen tijd was onwerkelijk geweest. Ik kon het nog steeds niet bevatten. Het leek een droom. Een droom waar ik niet uit wakker wilde worden. Het was ons gewoon gelukt. Hetgeen waar we zo hard voor gewerkt hadden. Onze droom. Het was gelukt om een contract te tekenen bij een platenlabel en we gingen gewoon op tour. Hoe we het hadden geflikt, wist ik nog steeds niet. Het was nog steeds niet echt tot me door gedrongen, hoewel we inmiddels al in Stockholm waren. Het was waar hun eerste concert gehouden zou worden. Het was in een kleine zaal, maar dat maakte me helemaal niets uit. Ik was allang blij dat we deze kans mochten ontvangen. Ik had natuurlijk altijd de hoop gehad dat zoiets als dit zou gebeuren, maar dat het daadwerkelijk gebeurd was, was onbeschrijfelijk. Ik was trots, hoewel de tour nog niet eens begonnen was. De eerste stap was immers al gezet. Deze tour zou bepalend zijn voor onze carrière. Zou deze tour goed verlopen, zouden ze misschien in grotere locaties op mogen treden. Dat was het volgende doel. Toch was het belangrijk om ook te genieten van het moment dat ik met de jongens mocht delen. Het was onze droom geweest om te touren en op te treden voor onze fans, maar het moest natuurlijk wel aanslaan. Het kon zijn dat onze fans het helemaal niks vonden. Dan kon de droom ook weer zo afgelopen zijn. Dat besefte ik me maar al te goed.
Daarom was ik dan ook ontzettend blij dat ik morele steun mee had genomen. Rain was met ons meegegaan op tour. Het was een meisje dat ik in Los Angelos had leren kennen en het klikte meteen tussen ons. Ik mocht haar graag en ik was haar dan ook gaan zijn als mijn beste vriendin. Ik wilde haar hier dan ook heel graag bij betrekken. Ik zou het ergens ook niet zonder haar kunnen, als ik eerlijk mocht zijn. Ik vond het fijn om met haar te praten. Ze hield me met beide benen op de grond, op de momenten wanneer dit nodig was en wist me ook goed op mijn plek te zetten. Een kleine grijns verscheen er rond mijn lippen, terwijl deze gedachten door me heen schoot. Ik had ook besloten om deze vrije dag met haar door te brengen. Vrije dagen hadden ze niet veel, dus ieder moment dat ik samen met haar door kon brengen pakte ik dan ook met beide handen aan. En ergens vond ik het ook fijn als mijn gedachten niet op het concert van morgen waren gericht. Het maakte me alleen maar nerveus en ik kon de afleiding goed gebruiken.
Ik stond inmiddels voor haar kamerdeur en haalde een keer diep adem. Ik keek nog even om me heen, waarom wist ik niet, voordat ik op de deur klopte en geduldig wachtte tot het meisje open zou doen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rain.
Zelf had ik nooit verwacht dat ik me ooit in een hotelkamer in Stockholm zou bevinden. Ik had altijd wel de droom gehad om naar Europa te gaan. Het was een land vol cultuur en inspiratie. Alleen al het feit dat op zo’n klein stuk land, in vergelijking met Amerika, zoveel verschillende talen werden geschreven en gesproken. Dat was in mijn ogen echt iets bijzonders en ik had ook niet kunnen wachten om er naar toe te gaan toen Calum aan me had gevraagd of ik met hem en de jongens mee had willen reizen voor hun eerste tour.
Ik kende Calum sinds hij in Los Angeles was komen wonen. Daar hadden hij en zijn vrienden het geprobeerd om te maken als band, maar dat was lastiger geweest dan gedacht. Lang niet iedereen had interesse gehad in hun muziek. Iets wat ik nooit had begrepen, want ik had hun nummers altijd geweldig gevonden. Er zaten poëtische teksten in, vol met gevoelens en de perfecte melodie om het af te maken. Altijd als Calum me iets had laten horen, had ik positief gereageerd. Niet alleen omdat hij een vriend van me was, maar ook omdat ik het echt goed had gevonden!
Een paar maanden geleden hadden ze eindelijk een recorddeal binnen gesleept en ondanks dat ze nu nog druk aan het schrijven en opnemen waren van hun album, hadden ze al een eerste tour gepland. In de jaren dat ze in Los Angeles hadden gewoond, hadden ze namelijk al genoeg nummers geschreven. Zo hadden Calum en ik elkaar zelfs ontmoet! Ik had hem zien schrijven in een café, in een schrift met een harde kaft, en hij had mijn aandacht meteen getrokken. Toen hij zich klaar had gemaakt om weg te gaan, had hij wat weg gegooid en had hij zijn schrift op de tafel laten liggen. Ik had hem er zo geconcentreerd en intens in zien schrijven dat het wel belangrijk voor hem had moeten zijn, dus ik had het snel gepakt en was achter hem aan gegaan, zodat ik het aan hem terug had kunnen geven. Hij had er best verlegen op gereageerd en sinds die verlegen glimlach, was ik helemaal dol op hem geworden. Als vrienden dan!
Vandaag was de dag voor de eerste show en voor het eerst was het echt een vrije dag, zonder promo en andere dingen die de jongens moesten doen. Ik had met Calum afgesproken om de stad in gegaan en zoals verwacht, klopte hij rond de afgesproken tijd op mijn deur. Ik kwam van mijn bed af en pakte snel een oude college sweater, aangezien het buiten sneeuwde en ik niet echt een winterjas mee had genomen. Dit zou wel genoeg zijn.
Met een grote glimlach opende ik de deur voor Calum. ‘Hé! Heb je al bedacht waar je naar toe wil?’ Ik liet de deur open en draaide me weer om, zodat ik mijn tas kon pakken. Ik wilde vooral mijn telefoon mee, zodat ik goede foto’s zou kunnen maken van de omgeving! Ik gooide de kleine rugzak over mijn schouder en pakte als laatste het pasje van de hotelkamer, waarna ik me weer omdraaide naar Calum. ‘Of wil je gewoon liever rondlopen?’

Michael.
Als iemand me een jaar geleden had verteld dat het eindelijk zou lukken en dat we nu aan het begin van onze tour zouden staan, dan had ik diegene nooit geloofd. Het verhuizen naar Los Angeles had ons allemaal een goede stap geleken om de band omhoog te tillen, maar waar we geen rekening mee hadden gehouden, was dat de stad ontzettend competitief was. Er waren meer bands geweest die daar naar toe waren gegaan om een plaats op te nemen, hopelijk een nummer één te scoren en vervolgens een heel album te maken. Het had ons wel flink tegen gezeten in de tijd dat we er waren geweest en er waren momenten gekomen waarop ik echt had willen stoppen, bang dat het nooit zou lukken en dat het om de één of andere reden mijn schuld zou zijn geweest. Ik was degene die de band had willen beginnen, die naar Los Angeles had willen gaan. Ik had beloofd dat ik hier een succes van zou maken en dat was voor een hele lange tijd niet gebeurd.
Nu was het dan toch zo ver. Nog geen maand geleden hadden we onze eerste single, Want You Back, uitgebracht. Hij was goed ontvangen door de fans die ons al volgden op YouTube, Twitter en Instagram, maar we hadden nooit verwacht dat we shows uit zouden verkopen. Zeker omdat we echt nog nauwelijks iets hadden uitgebracht! We hadden wel heel wat nummers geschreven. Sommigen hadden we zelf online gezet. We hadden dan ook alles zelf gefilmd, dus geweldige kwaliteit was het niet geweest. Voor het eerst hadden we een echte muziekvideo opgenomen en ook die zou snel met iedereen worden gedeeld.
Hetgeen waar ik echter het meest bang voor was, was de tour. Dit zou de eerste keer zijn dat mensen ons live zouden horen spelen. Wat als ze ons toch niet leuk vonden? Wat als ze ons meest recente nummers niks zouden vinden? Of wat als we gewoon keihard suckten? Het waren allemaal gedachten die door mijn hoofd gingen en ondanks dat ik wist dat de rest er net zo over dacht, leek ik er meer last van te hebben dan de anderen. Ashton schudde het vaak van zich af en gaf er een positieve draai aan, terwijl Luke het er niet eens over had. Calum had een goede vriendin mee, die hem wel uit het hoofd praatte dat het eventueel slecht zou kunnen gaan. Het zou fijn zijn om ook zo’n iemand te hebben.
Om mijn gedachten toch een beetje rust te gunnen, was ik in mijn eentje naar de venue gegaan. Ik had gehoord dat de crew er toch al bezig was geweest, dus dat ik gewoon naar binnen had gekund. Ik was net aangekomen en liep nu door de juiste gangen naar de zaal. Ondanks dat het nog best groot was, zag ik meteen hoe dichtbij de fans wel niet zouden staan. Ik zou de hele eerste rij aan kunnen kijken, maar zij zouden mij ook zien. Muziek spelen vanaf social media was veilig, omdat het alleen ik en de rest was geweest. Nu zou er duizend man bij zijn.
Ik zag Abigail in de zaal staan, één van de weinige vrouwen die in de crew werkte. Ik vond het heel knap van haar dat ze zich zo staande kon houden tussen alle mannen. Ze was ook wel heel erg goed in haar werk en daarnaast was ze ook nog eens een heel aardig en begripvol persoon.
‘Hi Abi,’ zei ik zachtjes, omdat ik haar niet wilde laten schrikken. ‘Ik had gevraagd of ik hier even mocht kijken? Ik hoop dat het oké is. Ik zal proberen niet teveel in de weg te lopen.’ Al leek het voornamelijk alsof zij de enige was die zich hier bevond van de crew.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik keek nog even om me heen en kon het vervolgens niet laten om tevreden te glimlachen. De zaal zag er goed uit en alles leek in mijn hoofd te kloppen. Het kon ook niet anders. Ik had de mannen flink laten werken. Ik was niet het type persoon dat half werk wilde leveren. Het moest er op en top uit zien, alles moest werken en dan pas was ik tevreden. Ik had het zo af en toe wel eens naar mijn hoofd gekregen. Dat ik soms te hard kon zijn, maar ik kon aan de groep merken dat ze het maar al te fijn vonden dat ze een dagje vrij hadden. Met hard werken, kwam ook het belonen om de hoek kijken. En dat was in dit geval een vrije dag. Ondanks dat, bevond ik me toch weer op dezelfde locatie en dat vond ik niet erg. Ik kon nog genoeg van de stad zien vandaag, maar ik wist dat ik er niet van kon genieten als ik het laatste rondje niet gedaan zou hebben. Het was iets wat ik moest doen. Het klonk heel stom, maar het gaf mezelf toch heel wat rust. Het was het allereerste optreden van de jongens en ik had de afgelopen dagen ook gemerkt dat de crew zenuwachtig was. Niet voor onszelf natuurlijk, maar voor de jongens. Het was een grote stap in de goede richting en ik moest eerlijk toegeven dat ik het niemand meer gunde dan deze vier jongens. Het betekende veel voor ze. Dat wist ik heel goed en het waren vier hardwerkende jongens. Ze hadden zich hier heel hard naar toe weten te werken en ergens was ik ook trots op dat ze het nu toch wel hadden bereikt, ondanks dat de crew nu wat harder moest werken de komende weken. Maar dat hoorde er nu eenmaal bij en we wisten nu eenmaal waar we aan begonnen waren.
Nu ik het voor mezelf had afgesloten moest ik toch maar eens gaan bedenken wat ik wilde gaan doen vandaag. Ik kon alle kanten op. Ik had niemand waar ik rekening mee moest houden. Niet dat ik het erg vond. Ik vond het fijn om op sommige momenten op mezelf te zijn, hoewel ik toch wel een echte mensen mens was. Ik vond het fijn om onder de mensen te zijn, hoewel ik niet het middelpunt van de aandacht moest zijn. Ik was gewoon enorm sociaal aangelegd en ik vond het dan ook heel leuk om nieuwe contacten te leggen. Dat was een grote reden om te gaan werken in de branche waar ik nu in terecht was gekomen. Hoewel het vrijwel alleen maar mannen waren waar ik mee werkte, had ik het toch enorm naar mijn zin. Het was super gezellig en ik kon het eigenlijk met iedereen wel goed vinden. Dat was natuurlijk ook heel belangrijk. Dat de werksfeer goed zou zijn. Anders was het niet te doen. Zeker niet als je als een team samen moest werken. Natuurlijk waren er soms wel eens irritaties, maar die werden vrijwel gelijk uit gesproken. Zoals het hoorde, al vond ik dat zelf. De samenwerking was heel belangrijk. Zeker tijdens de concerten, maar ook tijdens het opbouwen en afbreken. Hoe beter we samen zouden werken, hoe sneller en soepeler alles zou verlopen. En ik moest eerlijk toegeven dat het hier wel goed te werk ging. Ik was dan ook erg tevreden over ons team en dat liet ik mijn collega's ook maar al te graag merken. Dat was ook enorm belangrijk!
Uiteindelijk werd ik mijn gedachten gehaald door een bekende stem. Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen, voor ik me omdraaide om Michael aan te kunnen kijken. Van alle jongens vond ik hem toch wel het aardigst, als ik heel eerlijk mocht zijn. "Hi" antwoordde ik hem. "Natuurlijk, ga je gang. We zijn eigenlijk al klaar met opbouwen. Ik heb de rest van de crew een dag vrij gegeven, maar ik kon het eigenlijk niet laten om een laatste ronde te lopen. Gewoon om er zeker van dat alles klopt. Ik ben zo ook weer weg" zei ik met een glimlach tegen hem, voor ik een plukje van mijn haar achter mijn oor streek. "Ben je een beetje klaar voor morgen?"voegde ik er uiteindelijk aan toe. Ik kon begrijpen dat ze nerveus zouden zijn, maar het leek me ook iets om enorm naar uit te kijken. Zeker als je er zo hard voor gewerkt hebt. Het leek me dan ook heel gaaf om op het podium te kunnen staan, hoewel het niets voor mij was. Maar ik me er wel in verplaatsen. Ik hoopte dat het goed uit zou pakken. Ik zou het zo gaaf vinden! En dat meende ik uit de grond van mijn hart.

Calum.
De manier waarop ik Rain had leren kennen, was eigenlijk best grappig. Ik had haar leren kennen in een café, waar ik mijn schrift met songteksten had achter gelaten. Ik vroeg me nog altijd af, hoe ik zo stom had kunnen zijn om dat schrift te vergeten, omdat ik mijn hart en ziel blootgaf in dat schrift. Ik droeg het ook vrijwel altijd bij me. Mocht er toevallig een tekst te binnen schieten, dan had ik altijd wat bij me om het in op te schrijven. Het schrift was dan ook heel belangrijk. Maar toch was ik heel dankbaar dat ik het die ene dag gedaan had. Anders had ik Rain nooit ontmoet. En ik was haar ook heel dankbaar dat ze die ene dag achter me aan gekomen was. De kans was groot dat ik mijn schrift nooit meer terug zou zien. En daar moest ik eerlijk gezegd niet aan denken. Het schrift stond vol met songteksten en andere gedachten en ik wilde niet dat in de verkeerde handen terecht zou komen. Je wist maar nooit wat mensen met dat soort dingen konden. Ik schudde mijn hoofd en zette die gedachte van me af. Gelukkig was dit niet gebeurt en had ik het geluk dat ik het meisje mocht ontmoeten, waar ik nu op stond te wachten. Nadat ze me het schrift had overhandigd, hadden we nog even staan praten en ik mocht haar gelijk. Ze was zo oprecht en heel erg lief! Eigenschappen die ik nog steeds enorm kon waarderen. Ik was blij dat het mogelijk was dat ze met ons mee had gekund en dat ze het ook leuk had gevonden om mee te gaan. Het had ook gekund dat ze niet mee had gewild of het gewoonweg niet had gekund. Het zou minder leuk zijn geweest, maar ik had het volkomen begrepen. Toch was ze met ons in Stockholm en ik vond het echt geweldig! We kende elkaar nu ook al zo'n drie jaar en ze had heel veel van ons proces meegekregen. Ik liet haar vaak genoeg stukken van teksten horen en ik vond haar mening dan ook heel belangrijk. Gelukkig was ze vrijwel altijd positief als ik wat liet horen. Het gaf me toch wat meer hoop en het sleepte me toch wel door de periode heen waarin het minder leek te gaan. Ieder van ons had onze eigen manier van het verwerken van een afwijzing en ik had mijn beste vriendin die me daar enorm in hielp. Nog iets waar ik haar dankbaar voor was. Een kleine grijns verscheen er rond mijn lippen.
Ik werd uit mijn gedachten gehaald op het moment dat de deur open ging. "Hey you" zei ik opgewekt. Ik trok haar in een omhelzing. Het was goed haar weer te zien, ook al brachten ze enorm veel tijd met elkaar door. Toch had ik het altijd enorm naar mijn zin, iedere keer dat ik bij haar was. Zo ging het nu eenmaal. Ik voelde me op mijn gemak bij haar, en dat vond ik toch heel belangrijk in een vriendschap. Ik liet haar weer los en dacht even na over de vraag die ze me gesteld had. "Ik denk dat we gewoon wat rond kunnen lopen. En als we iets interessants tegen komen, kunnen we dat natuurlijk altijd bekijken" zei ik met een grijns tegen haar. "Of jij moest iets gedachten hebben? Iets wat je heel graag wil zien? Dan kunnen we daar uiteraard naar toe gaan" voegde ik daar nog aan toe. Ik had op het moment niet specifieks in gedachten, maar dat vond ik ook helemaal niet erg. Het was de eerste keer dat ik in Stockholm was, dus was het sowieso wel indrukwekkend. Wat we ook zouden doen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rain.
Elke dag was ik ontzettend dankbaar om Calum mijn vriend te kunnen noemen. Hij was een hele bedachtzame jongen, in wiens hoofd vaak veel meer omging dan dat hij werkelijk deed voorkomen. Hij had me een keer delen van zijn nummers laten lezen, ook de nummers die hij nooit aan de anderen had voorgelegd. Calum had een manier van woorden uitdrukken die ik ontzettend bijzonder en uniek vond. Toch zat er ook een hele andere kant aan de rustige jongen. Hij was zeker wel in voor een avontuur of een feestje. Iets wat we in Los Angeles ook zeker vaak samen hadden gedaan. De jongens leken hun eerste tour nu heel serieus te nemen, dus misschien dat ze het iets rustiger aan zouden doen. Al kon ik het me ook voorstellen dat we na hun eerste show toch wel een drankje zouden doen om het te vieren.
‘Ik heb wel gekeken naar wat er allemaal is, maar ik heb niet meteen iets gevonden waar ik naar toe wil,’ zei ik tegen Calum. ‘Ze hebben vooral veel musea, maar het is zo zonde om met dit weer binnen te zitten.’ Dat klonk misschien vreemd, aangezien het behoorlijk koud was en er lag sneeuw! Het was echter wel zonnig en dat was een hele mooie combinatie. Vooral de witte sneeuw, met de blauwe lucht en dan het donkerblauwe water wat door de stad stroomde. Het voelde haast alsof het een magische plek was, heel anders dan de stad waar Calum en ik beide woonden.
‘Dus ik denk dat rondlopen totdat we iets vinden, wel een goed idee is,’ zei ik glimlachend. Ik liep de kamer uit en wachtte tot Calum dat ook was, zodat ik de deur achter me dicht kon doen. Ik liep met hem naar het trappenhuis van het hotel en zo liepen we samen naar de lobby. Vanuit daar kon ik zien dat er een stuk of tien meisjes voor de deur van het hotel stonden te wachten. Ik had wel geweten dat de jongens wat fans hadden in andere landen. De shows waren zelfs uitverkocht! Ik had echter niet zo snel gedacht dat de fans hen ook zouden opwachten voor het hotel, of iets in de richting. In Los Angeles hadden we dat eigenlijk nog nooit meegemaakt.
‘Ze zijn wel heel erg dedicated. Dat heb je goed voor elkaar, Hood,’ zei ik en ik porde hem plagend in mijn zij met mijn elleboog. Ik had Calum eigenlijk nog nooit echt met zijn fans gezien en ergens was ik wel nieuwsgierig naar hoe hij dat aan zou pakken, maar ik wilde hem niet dwingen om nu via die uitgang naar buiten te gaan. Tien meisjes waren misschien niet heel erg veel personen, maar het waren toch wel tien meisjes en wij konden beiden niet weten wat ze van hem wilden!
‘Wil je via daar naar buiten? Of zullen we een andere weg zoeken?’ Ik kon me niet voorstellen dat Calum zijn fans niet wilde ontmoeten, aangezien het toch wel heel bijzonder was om iemand te ontmoeten die echt van jouw muziek hield. Dat leek me in ieder geval! Mijn droom was toch wel om een boek te schrijven waar mensen zich toe aangetrokken zouden voelen, zich er mee zouden kunnen identificeren. Calum had dat al deels bereikt met zijn nummers en zijn muziek. Toch leek het me ook wel heel confronterend om opeens voor de fans te staan.

Michael.
We hadden, naar mijn mening, wel echt een geweldige crew. Ik had niet verwacht dat er zoveel mensen nodig waren voor een tour. Daar kon je je blijkbaar toch in vergissen. We hadden mensen nodig voor het licht en geluid, mensen die de apparatuur versleepten en installeerden. Mensen die alles regelden. Mensen die zorgden dat we van hotel naar hotel konden, waaronder de chauffeurs van de bussen, maar ook een tourmanager die zorgde dat alles goed verliep. Abigail was ook één van de mensen die er voor zorgde dat alles zo goed mogelijk verliep, voornamelijk in de venue zelf. Het leek erop dat ze nu behoorlijk haar best had gedaan, wat ik wel terug zag in hoe goed het er hier allemaal uit zag.
‘Ja, dat snap ik wel,’ mompelde ik. Als ik verantwoordelijk was voor het gehele decor, het licht en geluid, dan zou ik ook willen weten dat alles goed zou gaan. Dat er niets fout zou kunnen gaan en dat het in ieder geval niet aan mij zou liggen als er iets mis zou gaan tijdens de show. Al zou het nooit aan Abigail kunnen liggen. Zij deed haar werk zo goed als ze kon. Misschien zelfs nog wel beter. Alles zag er perfect uit. De geluidsbooth stond al volledig klaar, zodat het geluid morgen tijdens de show geregeld zou kunnen worden. Ook het decor was al volledig opgebouwd, inclusief ons logo dat achter ons zou schijnen als we zouden spelen. Het was onmogelijk dat er iets niet aan klopte. ‘Maar doe rustig aan, ik wil je niet wegjagen,’ zei ik nog snel. Zij hoorde hier immers te zijn, ik niet.
Ik stopte de handen in de zakken van mijn jasje en keek om me heen. Het was haast ongelooflijk dat deze ruimte morgen gevuld zou zijn met mensen die ons graag zouden willen zien. Zouden ze ons goed vinden? Misschien zouden ze wel geen enkel nummer leuk vinden, zouden ze het album niet kopen en zou het een complete flop worden. Een one hit wonder. Dat wilde ik niet zien, maar dat soort dingen gingen soms wel door mijn hoofd.
Ik liep naar het podium toe, omdat ik toch van dichterbij wilde bekijken. Ik liep naar links, rechts voor als wij het podium op zouden komen. Dat zou mijn plek worden. Daar zou ik mijn gitaar bespelen, zingen en voor het eerst écht een eigen show hebben.
Ik draaide me om naar Abigail, wie vroeg of ik klaar was voor morgen. Mijn eerste antwoord was: natuurlijk! Iedere muzikant droomde hier van en ik was oprecht heel erg blij met alle kansen de we nu kregen, maar dat nam niet weg dat er ook zorgen door mijn hoofd vlogen. ‘Wil je een eerlijk antwoord, of het antwoord wat iedereen wil horen?’ vroeg ik aan haar.
Ik nam plaats op de rand van het podium en duwde me met mijn handen er iets verder op, waardoor mijn benen een beetje over de rand bungelden. Ik had wel geleerd dat ik het beste kon zijn over mijn gedachten. Niet alleen tegen mijn vrienden, maar ook tegen mensen zoals Abigail. Ze had echter zo hard gewerkt en ze leek ontzettend trots te zijn op alles wat hier stond, waardoor ik haar niet het idee wilde geven dat ze het allemaal voor niks had gedaan. Want dat was absoluut niet waar.
‘Ik heb er echt heel erg veel zin in,’ zei ik, wat geen leugen was. Het was echt iets waar ik naar uit keek. Ik wilde al heel lang onze muziek spelen voor echt publiek, maar het was een stuk minder veilig. Ik wilde toch wel graag dat alles goed zou gaan. Dat ik geen woorden zou vergeten, of de verkeerde akkoorden zou spelen. Ik wist echter ook dat er een kans bestond dat het wel zou gebeuren. Het zou iedere artiest kunnen gebeuren, maar vreemd genoeg voelde het zwaarder als het mij zou gebeuren.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik streek een plukje van mijn lange blonde haar achter mijn oor, terwijl ik nog een keertje om me heen keek. Ik was benieuwd naar hoe het morgen zou gaan. Ik hoopte dat mijn collega's morgen net zo hard zouden werken als de afgelopen dagen. Dan was ik er van overtuigd dat het goed uit zou pakken. Daar had ik dan ook het volle vertrouwen in. Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen. Toch was ik heel enthousiast dat ik hier mocht staan. Reizen was altijd een van mijn grootste dromen geweest en op dit moment stond ik gewoon in Stockholm. Ik zou dan ook zeker gaan genieten van de vrije dag die ik hier had. Op de momenten dat de jongens een interview hadden en de dagen dat ze geen concert zouden hebben, zou ik zeker wat van de steden verkennen. Ik hoopte veel mee te kunnen krijgen, ook al wist ik dat mijn werk op de eerste plek kwam te staan. Ze zouden vooral druk bezig zijn om de zaal in orde te krijgen. Om er voor te zorgen dat alles tot in de puntjes geregeld zou zijn. Perfect. Dat was iets waar ik voor streefde en met minder was ik niet tevreden. Ik hoopte dan ook dat mijn mannen morgen net zo hard zouden werken, als dat ze de afgelopen dagen hadden gedaan. Ik wilde de jongens geen hoofdzorgen brengen. Niet wat dit betreft tenminste. Ik wilde niet nog meer druk op hun schouders leggen en ik vond dat dit het minste was wat ik kon doen.
Mijn blik gleed uiteindelijk naar Michael, die me vertelde dat hij me niet wilde wegjagen. 'Het geeft niet. Mijn laatste ronde zit er weer op. Alles ziet er goed uit. Het werkt allemaal, dus ik ben tevreden en ik ben ervan overtuigd dat het morgen helemaal goed gaat komen. Bovendien is dit onze enige vrije dag de komende dagen en ik moet eerlijk toegeven dat ik graag nog het een en ander van Stockholm wil zien" zei ik met een glimlach tegen de jongen. Toch maakte ik nog geen aanstalten om weg te gaan. Ik had immers geen haast en ik vond het fijn om in zijn gezelschap te zijn. Een glimlach verscheen er rond mijn lippen. Voor ik antwoord gaf op de vraag of ik een eerlijk antwoord wilde of het antwoord wat ik wilde hoorde. Ik schudde kort mijn hoofd en besloot, om voordat ik antwoord gaf, mezelf naast hem neer te zetten. Ik stapte naar het podium, zette mijn handen op de rand van het podium en duwde mezelf omhoog, zodat ik uiteindelijk naast hem terecht kwam. "Ik denk dat ik toch wel je oprechte antwoord wil horen" zei ik tegen hem. Ik vond het niet erg om nog wat met hem te praten en ik vond het niet erg om hem een luisterend oor te bieden. Dat kon soms heel belangrijk zijn voor iemand. Iemand die naar je luistert. Je serieus neemt en je zo goed mogelijk probeert te helpen. Dat had ik soms ook wel eens nodig. Ik was een vrouw en ik was pas 21 jaar. Dat zorgde ervoor dat ik mezelf keer op keer moest bewijzen in de wereld waarin ik werkte. Dat maakte het toch wat moeilijker op sommige momenten en ik moest toegeven dat het me zo af en toe ook enorm uitputte. Omdat ik graag wilde laten zien dat ik het wel aan zou kunnen. En toch moest ik zeggen dat ik me soms niet helemaal begrepen voelde, aangezien ik vrijwel alleen met mannen werkte. Hoe ze hun best ook deden. Op dat soort momenten belde ik altijd mijn moeder.Ik vond het fijn om met haar te praten en haar raad deed me altijd goed. Misschien dat ik Michael kon helpen. Ik zou er in ieder geval voor zorgen dat hij zich gehoord voelde.

Calum.
Een kleine grijns verscheen er rond mijn lippen. Ik was benieuwd naar wat Stockholm ons te bieden had en was benieuwd naar hoe de stad eruit zou zien. Ik vond het fijn dat mijn beste vriendin bij mijn zijde was. Ik kon er dan alleen maar meer van genieten. Het betekende echt heel erg veel voor me. Ik stak mijn handen in de zakken van mijn was en beet kort op mijn lip. Rain en ik brachten enorm veel tijd met elkaar door. Het klikte dan ook heel erg goed. We vulde elkaar heel goed aan. De ene eigenschap die de een niet had, had de ander juist weer wel en dat maakte de twee een heel goed team. Daarom vond ik het fijn dat ik dit moment met haar kon delen. Ze zorgde er toch voor dat ik me wat rustiger voelde. Het was een chaotische periode geweest en ik was enorm zenuwachtig voor morgen. Ik wist dat ik er van moest genieten, maar er lag ergens ook heel erg veel druk op. Aangezien dit een alles of niets situatie betekende. Zo zag ik het dan tenminste en dat zorgde er ook voor dat ik mezelf af en toe helemaal gek kon maken van de zenuwen. Ik kon de afleiding dan ook goed gebruiken en daar had ik Rain voor. Ze hoefde er eigenlijk niets bijzonders voor te doen. Gewoon haar gezelschap was al genoeg om me op andere gedachten te brengen en dat was een goed teken. Ik kon me eigenlijk altijd een beetje ontspannen op de momenten dat ik met haar was en dat was natuurlijk ook heel belangrijk. Ik moest er ook voor zorgen dat ik van mijn tijd hier genoot. Het was belangrijk dat ik niet te veel zenuwen zou hebben. Gezonde zenuwen waren ook zeker goed, maar aan de andere kant moesten ze ook niet de overhand nemen want dan kon het ook de hele andere kant op slaan. Misschien dat het allemaal wat minder werd, zodra ze morgen eigenlijk op het podium hadden gestaan. We zouden dan weten hoe het zou zijn. Het zou niet meer de eerste keer zijn dat ze zo'n optreden zouden hebben. Misschien maakte dat het wat beter.
Toch zette ik de gedachten van me af. Het was tijd om te genieten en wat tijd door te brengen met mijn beste vriendin. Het concert werd even een zorg voor later. Ik knikte. "Het is inderdaad heel mooi weer" gaf ik eerlijk toe. zo vaak was ik nog niet in aanmerking gekomen met sneeuw en ik vond het nog steeds geweldig. Ik kon er nog steeds van genieten en ik vond het nog steeds even prachtig. Zeker met de zon en een strakblauwe lucht erbij. Ondanks dat het buiten toch behoorlijk koud was. "Dus dan lopen we lekker een stukje rond' zei ik met een tevreden grijns. Zolang ik maar naar buiten kon, vond ik het prima. Soms leek het mij ook lekker om gewoon lekker op mijn hotelkamer te blijven, maar daar was vandaag niet aan besteed.
Ik kon het niet laten om kort te lachen om de opmerking die het meisje vervolgens wist te maken. "Ik sta er nog steeds van te kijken" moest ik eerlijk toegeven. We hadden er fans tussen zitten die heel veel voor ons over hadden en daar had ik bewondering voor gehad. Zonder de fans hadden ze er ook zeker niet gestaan. Ik keek even naar de deur en zag een stuk of 10 fans buiten staan. "Ik denk dat we wel door de voordeur naar buiten kunnen gaan. Heel veel fans zijn het niet en ik moet zeggen dat ik het ook heel erg gaaf vind om met ze te praten. Als je dat niet erg vind tenminste? Het zal niet heel lang duren. En we kunnen ook echt zo weer door, maar als je dat niet wil, kunnen we ook door een andere uitgang naar buiten" zei ik glimlachend tegen haar. Ik was wel vaker door fans aangesproken op straat. Nog niet heel veel, maar het was wel eens voorgekomen. Ik kon begrijpen als Rain daar niet heel erg op zat te wachten en ik wilde ook zeker rekening met haar houden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rain.
‘Het is ook heel bijzonder,’ zei ik tegen Calum, omdat het dat ook echt was! Mensen betaalden geld om zijn muziek te horen, om hem te zien spelen. Ze kwamen zelfs naar de deur van het hotel om hem eventjes te zien, of zelfs met hem te praten! Dat was iets wat lang niet iedereen gebeurde. Calum leefde nu echt zijn droom en als een goede vriend van hem, kon ik eigenlijk niet trotser zijn! Ik gunde hem al het geluk in de wereld en het leek alsof de wereld om hem heen daar nu hetzelfde over leek te denken. We waren nu immers hier in Stockholm en over een dag zou hij voor het eerst op het podium staan, met zijn eigen headline show. Ik was toch wel heel blij en vereerd dat ik die bij mocht wonen!
‘Nee joh, ik wil de superster wel in actie zien!’ zei ik plagend tegen hem. Ik vond het niet erg om langs de fans te moeten. Ik wist eerlijk gezegd niet zo goed wat ze van mij vonden. Ik merkte de laatste tijd wel dat ik wat meer volgens had gekregen op Instagram, omdat ik hier en daar wel eens een foto van mij en Calum plaatste. Ik controleerde altijd wel of hij het oké vond, want ik wilde niet zomaar iets plaatsen zonder zijn toestemming. Meestal kregen onze foto’s samen ook wel de meeste likes en vooral veel reacties. Fans leken het wel leuk te vinden. Ik had het zelf in ieder geval nooit negatief ervaren. Wel had ik eens de vraag gekregen of er misschien iets meer was tussen mij en Calum, maar dat was niet het geval! We waren gewoon hele goede vrienden. Dat was eigenlijk alles!
‘Kom.’ Ik gebaarde naar buiten en liep vervolgens ook naar de uitgang. Ik zag de gezichten van de meisjes oplichten toen ze door kregen dat Calum naar buiten kwam. Ik wist niet hoe lang ze er al stonden. Ze leken wel gekleed te zijn voor het weer. In ieder geval meer dan ikzelf! Gelukkig maar, want als ze hier al een tijdje hadden gestaan, dan zouden ze het wel koud krijgen! Ik vond het wel echt vreemd om me te beseffen dat ze op iemand aan het wachten waren die ik dagelijks kon spreken. In hun ogen had ik het misschien wel behoorlijk goed voor elkaar. Ergens snapte ik ook wel dat ze op hem, of één van de andere jongens, wilden wachten. Het waren alle vier hele interessante personen, waar ik zelf graag mee praatte.
‘Hé Calum!’ riepen een paar meisjes, waardoor ik toch wel een beetje moest lachen. Vooral omdat ze een heel leuk accent hadden, wat ik eigenlijk nog niet eerder had gehoord! Ik wist dat ze Zweeds spraken hier, maar ik had geen idee hoe het zou klinken en of ik er iets van zou verstaan. Ik bleef ondertussen gewoon stil staan, omdat Calum aan had gegeven dat hij toch wel graag met een paar fans wilde praten. Het leek me ook wel heel interessant om meer van je eigen fans te weten!
‘We vroegen ons eigenlijk af of je misschien op de foto wilde?’ vroeg één van de meisjes, die al klaar stond met haar telefoon. Ik snapte wel dat ze een foto wilden, maar ik vond het eigenlijk wel een gekke vraag om als eerste te stellen. Als ik iemand zou mogen ontmoeten van wie ik fan was, zou ik het waarschijnlijk heel anders aan pakken. Aan de andere kant, dat zei ik nu. Misschien zou ik ook wel niet meer weten wat ik zou moeten zeggen en zou er zoiets uit komen.
‘Moet ik ze anders maken?’ stelde ik voor, waarna ik naar Calum keek. ‘Als je het tenminste goed vindt?’ Ik wilde niets aan hem opdringen, al kon ik wel aan hem zien dat hij het heel bijzonder vond om hier te staan.

Michael.
Het voelde allemaal alsof het nog maar gisteren was gebeurd. Ik kon me nog herinneren dat Calum, Luke en ik een band hadden willen beginnen. Het was een soort grap geweest. Iets wat we buiten school hadden kunnen doen. Toch hadden we het allemaal serieus genomen. Ik was zelfs zo serieus geweest dat ik de naam had bedacht en social media accounts aan had gemaakt. Toen we uiteindelijk wat covers hadden geplaatst, hadden we zelf ook nummers moeten schrijven. Kort daarna was Ashton bij de band gekomen en ook hij had er echt van alles ingegooid. Hij was misschien nog wel serieuzer geweest dan ik, had ons naar een ander niveau willen brengen. Uiteindelijk hadden we met z’n allen de beslissing gemaakt om naar Los Angeles te verhuizen, hopend dat we daar meer kansen zouden krijgen dan in Sydney. Dat was allemaal in 2015 gebeurd en nu waren we hier. Het had ons drie jaar gekost, maar we waren eindelijk op de plek waar we hadden willen zijn. Omdat opeens te hebben bereikt, voelde heel gek. Nu moesten we nadenken over nieuwe doelen. Over ons album en wat we wilden bereiken met de muziek die we hadden gemaakt. Iets wat ik me nog niet besefte. Voor mij was het eerstvolgende doel om de eerste show door te komen en deze goed te spelen. Het liefst zou ik al door willen spoelen naar morgenavond, zodat de show al geweest was en ik mezelf zou kunnen vertellen dat het allemaal goed zou komen. Dat kon echter niet.
Ik was ergens wel verbaasd over het antwoord van Abigail. De meeste mensen gingen toch liever voor het wenselijke antwoord. Net zoals dat mensen eigenlijk alleen maar vroegen hoe het met je ging, om vervolgens te hopen dat het allemaal maar goed ging en je niet met alle problemen bij hen kwam. Het was sociaal wenselijker om te zeggen dat alles goed ging, er niets aan de hand was en dat als er al iets was, het maar een klein ding was en het wel weer goed zou komen. Abigail wilde echter mijn eerlijke antwoord, waardoor ik me besefte dat ik hem nu ook zou moeten geven. Misschien zou ze het wel een dom antwoord vinden, of belachelijk dat ik me ergens zorgen om maakte. Ik had nu toch eindelijk waar ik van had gedroomd? Wat was er dan nog om over te piekeren? Nou, volgens mijn hoofd was er dus genoeg.
‘Ik vind het best spannend,’ gaf ik toe, terwijl ik mijn ogen op de grond onder ons hield. Ondertussen gleden mijn vingers over de rand van het podium, om zo maar iets te doen te hebben. Ik was me er van bewust dat ik het vaak deed. Als ik het echter niet deed, lette ik op van alles en nog wat en dit leidde me tenminste een beetje af. Ook van mijn eigen gedachten. ‘Het is gewoon… Voor het eerst gaan mensen ons écht zien, weet je wel?’ vroeg ik aan haar. ‘Wat betekent dat ze ook de fouten kunnen zien of horen. Misschien raken ze wel teleurgesteld van onze show, of vinden ze de muziek niks.’ Als ze de muziek niks zouden vinden, dan zouden ze het album niet kopen. En als ons album niet goed verkocht of beluisterd zou worden, dan was dit alles maar van korte duur. Dan zouden we misschien wel terug moeten naar Sydney en was het maar een klein avontuur geweest. Een fantasie.
‘Maar hé, wat heb ik eigenlijk te klagen?’ zei ik vervolgens met een flauwe glimlach. We mochten onze eerste show spelen in Europa. We hadden in totaal zesentwintig shows op de planning staan, over de gehele wereld! We zouden sowieso nog terug gaan naar Amerika én we zouden zelfs nog in Sydney spelen, waar onze families allemaal zouden komen kijken. Die shows leken echter nog heel erg ver weg. Zelfs de show van morgen leek nog ver van me af te staan. Alsof hij pas over maanden zou zijn.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik had het idee dat Michael een tikkeltje nerveus was, maar ik kon het hem alles behalve kwalijk nemen. Ik voelde de zenuwen zelf ook en ik was nog maar onderdeel van de crew. Ik hoefde niet te doen wat hij moest doen. Ik vond het dan ook heel erg knap. Op het podium staan was niets voor mij. Echt niets voor mij! Nee, een plek achter de schermen was goed genoeg. Het was waar ik me thuis voelde. Ik had altijd wel iets met concerten en evenementen, maar meer het hele organiseren daarvan. Daarom had ik besloten om daar een opleiding mee te doen en had die dat ook pasgeleden afgerond. Dat deze baan op mijn pad kwam rollen, was ook een vette bonus. Ik mocht doen wat ik leuk vond voor een opkomende band. Ik had natuurlijk al hun nummers geluisterd en ik moest toeven dat ik ze heel erg goed vond. Hun muziek sprak me enorm aan en ik had veel respect voor de jongens. Het was hard werken, dat wist ik heel goed, maar ik had ergens het idee dat je er ook veel voldoening uit kreeg. Dat idee had ik bij veel artiesten tenminste. Je kon vaak zien dat ze hun fans maar al te dankbaar waren dat ze mochten doen waar ze van hielden. En dat was ook logisch, want zonder fans kom je nergens. Je moet wel een groep mensen achter je hebben staan die naar je muziek luisteren en het daadwerkelijk goed vinden, anders kom je als artiest ook nergens. Het begin was er voor de jongens. En ik kon begrijpen dat het zenuwslopend kon zijn.
Ik vond de manier waarop Michael reageerde behoorlijk schattig. Daar kon ik gewoon niet omheen. Misschien was hij nog niemand tegen gekomen die zijn oprechte antwoord wilde weten. Dat verbaasde me eerlijk gezegd. Ik was een echte mensen mens. Ik vond het belangrijk dat het goed ging met de mensen om me heen. Dat ze zich goed voelde en bovenal was het belangrijk dat ze hun hart konden luchten zonder dat ze het idee hadden dat er op ze neer gekeken werd. Het was ook niet niks wat ze mee maakte en ik snapte dat het je enorm aan het denken kon zetten. Ik luisterde naar wat hij me te vertellen had en glimlachte. Ik begreep wat hij bedoelde. Het zou mij ook enorm spannend lijken. Ik had dan ook enorm veel respect voor hem. En voor de rest van de jongens, natuurlijk. "Het is ook heel spannend. Het is niets niks wat jullie te wachten staan. Maar zie het maar zo, de fans staan hier omdat ze jullie willen zien. Ze staan er echt niet voor niets. Ik durf te wedden dat ze van jullie muziek houden. En fouten maken is menselijk, Michael. Jullie hebben hier zo hard voor gewerkt, dat ik zeker weet dat het goed gaat komen. Zenuwen voor een optreden zijn juist goed, al moet je het niet te veel in negatieve gedachten omzetten" zei ik tegen hem.
Toch schudde ik even mijn hoofd. "Het is juist goed om over deze dingen te praten en je hart te luchten. Al is het maar tegen mij. Je moet het toch aan iemand kwijt kunnen. En ik vind dat af en toe best wel eens mag zeggen wat je dwars zit" zei ik tegen hem. "En voor zover het helpt, ik heb echt alle vertrouwen in jou en de andere jongens. Jullie zijn echt geweldig. De manier waarop jullie op het podium staan, laat echt zien dat jullie echt genieten van wat jullie doen en dat is heel mooi om te zien. Daarbij maken jullie echt te gekke nummers! Je kan zien dat ze echt vanuit het hart komen en ik weet zeker dat de fans dat ook zullen waarderen. Ik geloof er in dat het goed gaat komen" zei ik, om hem wat op te beuren. Daarbij meende ik ook wat ik zei. Ik vond ze echt super goed en hij mocht dan ook echt wat zekerder zijn over zijn zaak! Hij mocht trots zijn op wat hij had bereikt en het was belangrijk dat hij er van zou genieten.

Calum.
Ik vond het fijn dat Rain instemde om door de voordeur naar buiten te gaan. "Daar heb je een punt" zei ik met een grijns tegen haar. Ik wilde de fans graag ontmoeten. Ik had namelijk het vermoeden dat ze er toch al een tijdje stonden en ik wilde ze ook zeker niet teleurstellen. Ik wist niet waarom, maar ergens voelde ik me toch ook een klein beetje verplicht om naar buiten te gaan. En daarbij was het toch ook wel weer leuk om ze te ontmoeten. Ik was ze alleen maar dankbaar. Dankzij de fans kon ik doen waar ik van hield. Ik kon muziek maken en er nog van leven ook. Nu kon ik zelfs met de jongens op tour en dat vond ik al helemaal geweldig. Als je mij dit 3 jaar geleden had verteld, dan had ik je in je gezicht uit gelachen. Natuurlijk was het altijd al een droom van me geweest om voor een publiek op te treden, maar dat het daadwerkelijk werkelijkheid zou worden, was tot nu toe alleen iets wat ik kon hopen. Toch hadden we het met zijn vieren geflikt en ik was trots op ons. Natuurlijk was ik mijn beste vriendin ook enorm dankbaar. Ik vond dat ze ons goed geholpen had de afgelopen jaren. Ik kon altijd bij haar terecht met mijn onzekerheden, als ik het niet meer zag zitten, of als ik juist goed nieuws met haar wilde delen. Kortom, ze had me er toch behoorlijk doorheen gesleept. Ik wilde haar er bij dit proces ook heel graag bij hebben, omdat dit toch een hele ervaring op zichzelf was en ik het fijn vond dat ik op deze manier makkelijk bij haar terecht kon. En ergens was het toch mijn manier om haar te bedanken voor alles wat ze voor me gedaan had.
"Superster? Nu maak je me toch echt verlegen" zei ik lachend tegen Rain. Ik wist dat ze me zo noemde om me te pesten. Ik zag mezelf dan ook totaal niet als een superster. En ik denk dat ik mezelf ook nooit op zo'n manier zou zien. Dat verwachtte ik van de andere jongens trouwens ook niet. We waren gewoon vier simpele jongens uit Sydney die het probeerde te maken in de muziek wereld. En met heel veel geluk hadden we dan eindelijk een kans gekregen. Een kans die we met beide handen aan hadden gepakt. Een grijns verscheen er rond mijn lippen. Ik was blij met de jongens met wie ik samenwerkte. Ik beschouwde ze inmiddels al als familie, zo belangrijk waren ze inmiddels voor me geworden. Ik zou ze dan ook voor geen goud in willen wisselen. Ze waren hardwerkende jongens, net zoals ik en ik vond het echt geweldig dat we dit met zijn vieren mee mochten maken.
Ik volgde Rain naar buiten, waar ik vrijwel gelijk begroet werd door de fans. Ik kon het niet laten om te grijnzen. Het was raar, maar gaaf tegelijkertijd. Dat ze gewoon al die tijd stonden te wachten, puur om mij of een van de andere jongens voor een aantal seconde te zien. Het was te gek voor woorden en ik vond het nog steeds enorm bijzonder. "Hello girls. Gaat alles goed?"vroeg ik de meiden. Ergens vond ik het ook fijn dat de fans leken te accepteren. Je zag maar al te vaak dat er veel haat werd gespuwd, zodra er maar een 'onbekende' op foto's verscheen. Gelukkig was het met onze fans niet zo en daar was ik ze enorm dankbaar voor, aangezien Rain toch heel belangrijk voor me was. Ik zou het dan ook verschrikkelijk vinden als ze haat over zich heen zou krijgen. "Natuurlijk wil ik op de foto!"antwoordde ik, toen dit werd gevraagd door een van de meisjes. Mijn blik gleed naar Rain, toen ik haar opmerking hoorde. "Dat maakt het misschien wel wat makkelijker. Als je het zou willen doen, heel graag" zei ik tegen haar. Het voelde goed dat ze het niet erg vond dat ik even de tijd nam om met de fans te praten. Ik vond dat echt heel gaaf van haar! Ik had het idee dat het haar ergens toch trots maakte dat het eindelijk gelukt was en dat maakte haar een ontzettend goede vriendin. Het was een vriendschap die ik zeker zou koesteren. Zeker omdat je in dit soort tijden niet wist wie je kon vertrouwen. Ik ben dan ook blij dat ik haar had leren kennen voor dit alles gebeurde. Ik wist dat ze een echte vriendin was en deze vriendschap zou ik niet meer laten gaan. Ik zou wel gek zijn!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rain.
Het was aandoenlijk om Calum met de fans te zien. Hij leek er nog niet helemaal gewend aan te zijn, maar tegelijkertijd was wel te merken dat hij echt zijn beste beentje voor wilde zetten bij hen. Zij kenden hem natuurlijk ook op een hele andere manier dan ik. Zij hadden hem leren kennen via de online filmpjes, waar hij bas had gespeeld en zo nu en dan had gezongen. Natuurlijk hadden de jongens zo nu en dan ook een Q&A gedaan en zo kwam je, als fan zijnde, toch nog wat meer te weten. In een vriendschap was dat anders. Dan deed je dingen samen en kwam je zo meer over elkaar te weten. Zo wist ik precies welke koffie ik voor Calum moest bestellen, terwijl hij weer wist dat ik liever geen koffie aanraakte. Met een verse muntthee maakte hij me een stuk blijer! Naarmate een vriendschap groeide, leerde je dat soort dingen over elkaar. Er waren vast nog steeds dingen die we geheim hielden voor elkaar, of verhalen die we simpelweg nog nooit hadden verteld. Dat maakte ook niet uit, want voor mijn gevoel zouden we nog jaren vrienden zijn. Dat betekende dat we ook nog alle tijd hadden om elkaars verhalen aan te horen.
‘Natuurlijk wil ik dat doen, geen probleem!’ zei ik glimlachend. Ik vond het niet erg om te doen? Ik vond het sowieso wel leuk om foto’s te maken van Calum. Gewoon voor de lol, wat vaak van die scheve foto’s werden. Ik was niet de beste fotograaf ooit, zeker niet als ik meer Calum aan het pesten was dan dat ik echt serieus bezig was, maar dit soort foto’s zouden nog wel moeten lukken! Ik nam dan ook één van de telefoons aan van de meisjes, die vervolgens naast Calum ging staan. ‘Ik maak er gewoon een paar hoor!’ zei ik tegen het meisje, zodat ze wist wat ik aan het doen was op haar telefoon. Het leek me wel fijn dat ze een aantal foto’s had om uit te kiezen. Ieder meisje kende het probleem wel van selfies maken. Vaak maakte je er een stuk of dertig en misschien zaten er dan net één of twee goede tussen!
‘Lachen!’ zei ik, om aan te kondigen dat ik nu een paar foto’s zou maken. Het was misschien een hele standaard foto, maar wie weet zou dit wel heel erg veel voor dat meisje betekenen! Ik kon natuurlijk niet in haar hoofd kijken, maar als Calum en de rest zo belangrijk voor haar waren dat ze hier de hele dag wilde staan, dan was ze vast echt fan en zou dit kleine momentje al een moment zijn wat ze lang zou blijven koesteren!
Na de foto kwam nog een knuffel en zo gingen we alle meisjes af, zodat iedereen een foto met Calum had gekregen. Ik gaf de laatste telefoon terug aan het meisje dat zojuist met Calum op de foto was geweest. ‘Dankjewel! Het is echt heel erg lief dat je de foto’s wil maken. Lang niet iedereen doet dat!’
Ik haalde mijn schouders op. Ik vond het niet erg om te doen! Natuurlijk, ik wilde graag wat tijd met alleen Calum doorbrengen. Dat soort momenten waren nu wel wat zeldzamer geworden, omdat er zoveel mensen om ons heen waren en hij ook genoeg afspraken had staan met de band. Ik vond de rest van de jongens ook heel erg leuk en gezellig, maar op dagen zoals deze wilde ik toch ook graag iets leuks doen met alleen Calum. Om eerlijk te zijn, werd je na een tijdje toch wel gek van die vier jongens. Wel op een goede manier, maar dan was het verfrissend om met alleen Calum te lopen.
‘Hebben jullie toevallig nog tips voor ons? Waar we misschien naar toe kunnen gaan, of waar we iets lekkers kunnen eten?’ Zij woonden hier waarschijnlijk, dus zij hadden vast een idee van waar we naar toe konden gaan!

Michael.
Ik knikte. Het was inderdaad goed om te praten over de dingen die je dwars zaten, maar het klonk zo ondankbaar op momenten zoals deze. Alsof ik het helemaal niet wilde. Alsof ik liever nog in ons gezamenlijke huis in Los Angeles zat, met de gordijnen dicht en mijn game-console aan. Wel was het fijn dat Abigail mijn woorden niet had ontkend. Sommige mensen deden dat wel. Dan zeiden ze dat je je niet moest aanstellen, dat je toch alles had wat je wilde. Dus wat kon er dan nog spannend of eng aan zijn? Abi had het niet ontkend en daar was ik zelf wel heel erg blij mee. ‘Je hebt gelijk, over beide dingen trouwens.’ Het was wel echt fijn om met haar te praten, al wilde ik haar echt niet teveel lastig vallen met mijn zorgen. Dat was nergens voor nodig.
Ik wist nooit zo goed wat ik moest doen met al die complimentjes. Wederom was dat op het internet anders. Ik las wel wat de fans van onze muziek vonden, of wat ze reageerden op onze foto’s. Dat soort dingen typte je echter een stuk gemakkelijker en niemand zag hoe je er in het echt op reageerde. Abigail kwam nu met een stroom aan complimentjes, die voornamelijk gingen over hoe goed onze muziek was en dat we echt goed speelden. Dat het allemaal uit ons hart kwam en dat zowel zij als onze fans echt van de muziek hielden. Ze was echt de positiviteit zelve, wat ergens wel fijn was om te horen. Aan de andere kant zei ze misschien wel wat ze dacht dat ik graag wilde horen.
Ik trok een beetje aan mijn mouwen, zodat ze over mijn vingers vielen. ‘Dat is lief van je om te zeggen,’ zei ik wat ongemakkelijk, omdat ik niet echt wist wat ik anders moest zeggen! Ik wist ook niet of ik het helemaal geloofde, maar dat was niet iets waar ik Abigail nu mee lastig wilde vallen. Ze werd immers niet betaald om alles goed te praten wat ik zei, of om als een soort therapeut naast me te zitten. Al vond ik het ergens wel fijn dat ze het deed. Meisjes gingen er toch anders mee om dan jongens. Die benoemden dingen vaak anders. Niet dat de anderen hier slecht mee om zouden gaan. Ik wist dat ik dit soort dingen ook met hen zou kunnen bespreken. Toch voelde het ook wel fijn om met iemand te praten die niet in de band zat.
Ik besloot om het onderwerp te veranderen, omdat ik niet heel veel langer over mijn gevoelens wilde praten. Ergens hielp het wel om hier op het podium te zitten en de zaal in te kijken. Het voelde niet eens heel groot aan, de ruimte dan, maar het was wel een groot iets. Een eigen show, onze eigen nummers, onze fans. Het zou morgen allemaal gebeuren en ik zou het mogen delen met drie van mijn beste vrienden en de mensen waar we mee werkten. Dus ook Abigail! Ik vond het nog steeds heel bijzonder dat ze op zo’n jonge leeftijd hier stond en al die mannen aan het werk kreeg. Bij ons was het al een wonder als we allemaal op tijd kwamen of ergens op tijd klaar stonden, maar zij kreeg het voor elkaar om een hele zaal goed op te bouwen!
‘Wat waren eigenlijk je plannen voor de rest van de dag? Ik hoop niet dat ik je te lang heb opgehouden.’ Ze had net immers gezegd dat ze hier klaar was geweest! Dus ze had vast graag weg willen gaan. Misschien had ze ook wel de stad in willen gaan, zoals Rain en Calum dat ook van plan waren geweest vandaag. Ik wist eigenlijk niet wat Luke en Ashton zouden doen, waarschijnlijk hetzelfde. Die twee waren misschien wel het meest outgoing en avontuurlijk van de groep, dus wie weet waar zouden belanden.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik vond het fijn dat de jongen naast me mij in vertrouwen nam. Ik wist dat het soms moeilijk kon zijn om iemand aan te spreken om vervolgens je hart bij iemand te luchten. Ik had daar zelf ook een periode last van gehad. En lang ook. Tot op het punt dat ik er achter kwam dat het juist enorm opluchtte, iedere keer als ik met iemand over mijn problemen praten. Natuurlijk vertelde ik die niet aan de eerste beste persoon die ik tegen kwam, maar iemand die ik goed kende en beschouwde als één van mijn vrienden vertrouwde ik die dingen nu wel al wat sneller toe. Bovendien waren vrienden er om je te helpen. Ik bedacht me altijd maar dat ik precies hetzelfde zou doen als de rollen om waren gedraaid. Het was een fijn gevoel om te weten dat iemand je zoiets toevertrouwde. Je onzekerheden blootgeven was niet niks. Je stelt je kwetsbaar op en dat was niet voor iedereen even makkelijk weggelegd.
Ik glimlachte bij het horen van zijn opmerking, hoewel ik een klein beetje het idee kreeg dat ik hem ongemakkelijk liet voelen. Dat was totaal niet mijn bedoeling geweest, aangezien ik hem eigenlijk alleen wat moet in probeerde te praten. Wat ik hem zei meende ik overigens wel. Ik was het type dat nooit het wenselijke antwoord gaf, hoe graag mensen dat wilde horen. Het was vaak dan ook niet hetgeen wat ze nodig hadden. Ik vond dat je altijd moest zeggen waar het op stond. Eerlijkheid bracht je uiteindelijk toch ook het verst. Een eigenschap die ik had overgenomen van mijn vader. Een persoon die ook enorm belangrijk voor me was. Ik had heel veel aan hem te danken. Ik had zijn doorzettingsvermogen en zijn oog voor detail. Dat gecombineerd met het zeggen waar het op stond, zorgde er voor dat ik soms een regelrechte kopie van mijn vader was. Maar ach, ik kon er wel om lachen.
Ik keek Michael uiteindelijk weer aan en kon het niet laten om kort mijn schouders op te halen. "Ik had eigenlijk nog geen concrete plannen gemaakt. Ik zou wel wat van de stad willen zien. Gewoon een beetje rond struinen en kijken wat Stockholm allemaal te bieden heeft. Er zijn geen specifieke dingen die ik echt zou willen zien, maar een frisse neus halen is altijd wel lekker" zei ik met een glimlach tegen hem. Toch vond ik het niet erg om hier nog naast hem te zitten. Ik wist dat ik het niet verplicht was, maar ik had er dan ook absoluut geen problemen mee. Ik vond het altijd wel gezellig met Michael en ik nam het hem dan ook zeker niet kwalijk dat hij me wat langer hier had gehouden. Het laatste rondje was dan toch nog ergens goed voor geweest. En ik kon met een gerust hart de deur uit en ik had een goed gesprek met Michael kunnen voeren. Erg veel diepgaande gesprekken hadden we dan ook niet gehad. Dat was niet erg, maar ik vond het dan wel bijzonder dat het nu dan wel gebeurde. Ik beet even op mijn lip en dacht even na. Misschien dat we samen op pad konden gaan. De crew was inmiddels al verdwenen en ik wist dat Calum Rain mee de stad in zou nemen. Wat Ashton en Luke aan het doen waren wist ik niet. Het kon zijn dat zij er ook samen op uit waren getrokken, maar het kon ook heel goed dat ze het hotel niet wilde verlaten. Misschien gold dat ook voor Michael, maar ik kon het hem natuurlijk altijd vragen. Als hij er niet op zat te wachten, zou ik immers toch gaan en zou ik het hem dan ook helemaal niet kwalijk nemen. Je moest ook geen dingen doen waar je niet op zat te wachten. "En wat zijn jouw plannen voor de rest van de dag?"vroeg ik hem. Het leek me verstandiger om daar eerst naar te vragen, voordat ik gelijk met de deur in huis zou vallen.

Calum.
Het duurde niet lang voor ik met alle meisjes op de foto was geweest. Ik had een praatje met ze weten te maken en ik kon de dankbaarheid op hun gezicht zien staan. Het was voor hen heel belangrijk en ergens kon ik me daar wel in vinden. Als ik terugdenk aan mijn grote voorbeelden, dan zou ik het ook een eer vinden om hen te ontmoeten, ook al was het maar voor heel even. Dat hadden deze meisjes ook gehad en het feit dat ik daar de tijd voor nam, maakte hun dag waarschijnlijk ook weer goed. Ik vroeg me dan ook af hoe lang ze hier wel niet stonden te wachten. Ik vond het überhaupt wel bijzonder dat ze erachter waren gekomen in welk hotel we zaten. We deden geen te opvallende dingen en we deelden die informatie ook niet met mensen die er niets mee te maken hadden. Ik stond er een tikkeltje versteld van en misschien was het toch ook wel wel een tikkeltje beangstigend. Het betekende dat je fans overal achter konden komen, zolang ze hun zinnen er maar op hadden gezet. Een kleine grijns verscheen er rond mijn lippen. Ik had een rijke fantasie en liet mijn gedachten dan ook vaak de vrije loop gaan. Ik soms compleet in mijn eigen wereld en kreeg niet heel veel mee van de dingen die er om me heen gebeurde. Dat was niet altijd even handig, maar het was wel fijn om soms helemaal te kunnen ontsnappen aan de realiteit. Ik geloofde erin dat we dat allemaal wel konden gebruiken.
Ook nu was ik even in mijn gedachten verzonken geweest, al leek het niet heel erg op te vallen. Daar was ik blij om, want ik wilde mezelf ook zeker niet voor schut zetten bij mijn fans. Daar was ik ook bang voor dat het morgen zou gebeuren. Ergens had ik de angst dat het concert in een grote mislukking zou eindigen. Dat we de fans zouden teleurstellen en dat ze ons eigenlijk toch niet goed genoeg vonden. Daar kon ik erg mee zitten en daar had ik dan ook veel over nagedacht. Aan de andere kant was ik ook weer heel enthousiast. Want dit kon natuurlijk ook super goed uitpakken. De show kon super goed gaan. Fouten maken was menselijk, maar het moest niet de overhand gaan nemen. Het was een soort van tweestrijd waar ik mee zat en waarvan ik hoopte dat het laatste uit zou komen.
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door Rain, die de meisjes vroeg of ze misschien nog tips voor ons hadden. Daar had ik zelf eigenlijk nog helemaal niet aan gedacht en ik vond het slim van haar om te vragen. Ze kwamen natuurlijk van hier en konden ons vertellen over de beste plekken in Stockholm. Een kleine grijns verscheen er rond mijn lippen. Dit was weer een typisch moment waarop de twee elkaar goed aan wisten te vullen. Ik was er eerlijk gezegd ook benieuwd naar, al zal ik zelf totaal niet weten waar ik het zou moeten zoeken. Om het dan te vragen aan de mensen die er vandaan kwamen, was een slimme zet van haar geweest. Ik keek de meisjes met een nieuwsgierige blik aan, aangezien ik toch wel benieuwd was waar de meisjes mee zouden komen. En zo te zien vonden ze het helemaal niet erg om ons te overladen met informatie. Kleine restaurantjes, waar ze zelf enorm van konden genieten. Bezienswaardigheden die eigenlijk nog niet ontdekt waren door de toerist. Zaken die we echt niet mochten missen. Er kwam een hele waslijst aan informatie, maar ik wist zeker dat we heel veel met die informatie konden doen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rain.
De meisjes kwamen met ontzettend veel opties. Niet alleen met restaurantjes, maar ook met verschillende bezienswaardigheden die de toeristen nog niet hadden ontdekt. Ik had een paar namen geprobeerd op te slaan in mijn telefoon, maar de taal was ontzettend lastig om te begrijpen. Volgens mij schreef je de woorden heel anders dan dat je ze uitsprak, wat maakte dat ik dingen waarschijnlijk nu compleet verkeerd op had geschreven. Dan zouden Calum en ik het op moeten zoeken, maar dat maakte dan verder ook niet veel uit. We zouden er vanzelf wel komen. En het was ook niet erg als we niks zouden vinden. Ik vond het juist altijd wel leuk om gewoon rond te lopen. Los Angeles kende ik dan wel een stuk beter, maar ook daar waren er nog genoeg plekken en straatjes die ik niet goed kende. Voor Stockholm hadden we jammer genoeg niet alle tijd om alles te bezoeken, maar dat maakte niet uit. Over een paar dagen zouden we weer ergens anders zijn!
‘Dankjewel meiden!’ zei ik nog tegen ze, waarna ik mijn telefoon weer in de zak van mijn sweater stopte. Ik wachtte totdat Calum ook gedag had gezegd, aangezien ze natuurlijk voor hem waren gekomen en ik pas weg wilde gaan als hij dat ook wilde. Ik kon niet zomaar bepalen wanneer Calum klaar was met de fans en wanneer hij weg ging of niet! Het leek nu wel een beetje klaar te zijn. De meisjes bleven wel voor het hotel staan, misschien dat ze hoopten dat de rest nog zou komen. Ik wist niet wie er al weg was en wie niet. Misschien waren Ashton en Luke al naar buiten gegaan en ik had eigenlijk geen idee wat de plannen van Michael waren geweest. Veel maakte het niet uit, want ze hadden toch de hele dag vrij. Ze hoefden natuurlijk ook niet de hele dag met elkaar door te brengen. Het leek me juist ook wel fijn om zo nu en dan je eigen ding te doen. Niet iedereen wilde ook dezelfde dingen zien? Leek mij dan! Misschien dat Ashton en Luke ook wel met ons mee hadden gewild, maar misschien hadden zij juist wel compleet iets anders willen doen en het was ook goed dat de jongens elkaar daar in vrij lieten. Dat was denk ik ook wel nodig. Soms had je ook behoefte aan even tijd voor jezelf. Calum had dat ook wel eens? Ik ook. Dan was het juist belangrijk dat je dat soort dingen ook aan elkaar gunde.
‘Misschien dat we ergens een plekje aan het water kunnen vinden om koffie te drinken?’ stelde ik aan hem voor. Het hoefde niet meteen nu. We konden ook eerst een stukje lopen en genieten van het weer. Het zag er namelijk wel prachtig uit! Ondanks dat het koud was, scheen er nog wel een zonnetje en de sneeuw glinsterde er prachtig in. Ik hield mijn handen wel in de zak van mijn sweater, want het was toch behoorlijk koud zo!
Ik keek opzij naar Calum en glimlachte. Ik vond het gewoon fijn om hem zo te zien. Hij zag er gelukkig uit, enthousiast. Hij wist heel goed dat dit een nieuw deel in zijn leven was, wat natuurlijk ontzettend speciaal was! Dat hij er dan voor had gekozen om dit met mij te delen, vond ik ook heel bijzonder! Ik snapte heel goed dat je dit succes met iemand wilde delen die speciaal voor je was, of dat nou familie was, een goede vriend of misschien wel een speciaal iemand. Calum had gekozen voor mij, waardoor ik me toch wel besefte hoe speciaal onze vriendschap wel niet was.

Michael.
Het waren maar simpele zorgen. Zorgen die iedereen misschien ook wel had. Iedereen ging er echter anders mee om. Calum kon er bijvoorbeeld over praten met Rain. Ashton negeerde zijn zorgen misschien wel en gooide het allemaal op het positieve. Iets waar ik hem soms wel voor bewonderde. Ik zou willen dat ik zo positief kon zijn over alles wat er op ons pad kwam, maar dat was ergens ook onmogelijk? Dit soort dingen waren heel spannend en angst hoorde er misschien ook wel bij. Al bedoelde ik daar niet zozeer mee dat Ashton dat niet voelde. Hij ging er gewoon anders mee om.
Ik dacht eventjes na over de vraag van Abigail. Voor de rest had ik eigenlijk niet echt plannen gehad. Dat ik hier naar toe was gegaan, was eigenlijk al een impulsieve actie geweest. Normaal had ik waarschijnlijk ervoor gekozen om binnen te zitten. Ik wilde zeker wel wat zien van de stad, maar ik zou niet zo snel in mijn eentje gaan. Calum zou vandaag met Rain op stap gaan en ik wilde me niet zomaar daar bijvoegen. Ondanks dat Calum en ik al heel lang bevriend waren, was de vriendschap van hem en Rain anders. Misschien kwam dat ook wel doordat Rain een meisje was, hoe stom dat ook klonk. Ik had aan het begin wel eens gevraagd of Calum iets in haar had gezien, meer dan alleen vriendschap. Het was natuurlijk mogelijk voor jongens en meiden om vrienden te zijn, wat bij die twee ook wel het geval was. Toch voelde het toch een beetje vreemd om er zomaar naast te gaan lopen. Net zoals dat Ashton en Luke nu wat gingen doen. Die twee waren soms zo avontuurlijk dat het toch leek alsof ik ze wat belemmerde met mijn behoefte om rustig aan te doen.
‘Ik had nog niet echt plannen,’ zei ik daarom ook maar. Abigail had ook niet echt plannen gehad, behalve dat ze dan toch graag naar buiten zou willen gaan. Misschien had ik haar nu wel opgehouden. Al leek het er niet op dat ze het heel erg had gevonden om met me te praten. Ze had juist benadrukt dat het heel erg goed was dat ik nu iets aan haar had verteld. Ze had ook wel een hele open houding, waardoor ik het waarschijnlijk ook zo gemakkelijk aan haar had verteld. Het luchtte ook wel op, maar het nam de gevoelens niet meteen weg. Ik wist dat het stom was, maar het ging gewoon door? Elke gedachte ging weer over in een andere, waardoor mijn hersenen bleven malen en daardoor kon ik ook nog wel eens uren wakker liggen. Iets wat ik nu niet echt kon gebruiken, aangezien we toch wel drukke dagen hadden, met veel shows en andere promo-dingen. Daarom probeerde ik ook wel echt mijn rust te nemen, zeker op dagen zoals deze. Ergens had ik wel zin om naar buiten te gaan, maar ik wist niet zo goed of Abigail wel zat te wachten op mijn gezelschap. Daar zou ik echter niet achter komen als ik het niet zou vragen.
‘Wil je misschien ergens samen naar toe?’ vroeg ik aan haar. ‘Als je liever alleen wil gaan, dan is dat natuurlijk ook niet erg. Ik bedoel, je wilde al graag alleen gaan. Of misschien wel met iemand van de crew.’ Ik haalde mijn schouders op. Ze was misschien niet veel ouder dan ik, maar de crew bestond ook niet uit alleen maar mannen van veertig. Er zaten wel meer jongere jongens tussen, waar ze misschien ook wel bevriend mee was. Dus misschien had ze wel plannen met één van hen. Dat kon ik me nog best voorstellen.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik liet mijn blik voor een laatste keer de zaal rond glijden. Ik was zo benieuwd naar hoe de show zou gaan lopen morgen. Ik was ergens ook enorm enthousiast. Ik vond het zo gaaf om te zien dat de jongens hier morgen op mochten treden. Ik was onder de indruk wat de jongens bereikt hadden in de afgelopen maanden en ze hadden hier enorm hard voor gewerkt. Ik heb de jongens al een aantal keer horen sound checken. En het klonk echt heel erg goed. Ik hoopte dan ook echt dat het morgen goed zou gaan. Het was ze gegund. Iedereen die een onderdeel was van de crew, vond het geweldig om te zien. Ze waren dan ook stuk voor stuk erg enthousiast en dat was mooi om te zien. Het zorgde er dan ook voor dat de mannen een stuk harder werkte en ik hoopte dat het ook zo zou blijven. Het kon er voor zorgen dat we tijdens de tour ook wat meer vrije tijd zouden hebben, maar natuurlijk zat er geen haast achter. Het ging erom dat het er uiteindelijk perfect uit zou zien en ik moest zeggen dat het deze eerste keer behoorlijk goed gelukt was. Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen. De gedachten dat ze hard hadden gewerkt en dat het er goed uit was komen te zien, gaf me toch enorm veel voldoening. Het was een soort beloning op het harde werken. En de vrije dag was ook mooi meegenomen. Het was ook goed om je rust te pakken en ik wist dat de crew zich op dit moment goed zou vermaken. Ze hadden het ook verdiend om er even tussenuit te gaan. Het was hard werken geweest en het we hadden het gewoon maar geflikt.
Mijn blik gleed naar de jongen naast me en glimlachte naar hem. De vraag die hij me stelde, had ik ergens wel verwacht. Ik had het gehoopt dat hij het zou vragen tenminste. Hij had ook niets van me moeten hebben. Dat ik er alleen was om naar hem te luisteren. En om hem wat advies te geven, maar dat het daar ook bij bleef en dat hij verder alleen wilde worden gelaten. Toch vroeg hij me om samen wat te doen. Erg vond ik het niet. Ik vond het fijn om samen wat te gaan doen. Ik mocht de jongen graag en ergens vond ik het ook niet erg om hem wat beter te leren kennen. Bovendien was het ook een stuk gezelliger om in het gezelschap van iemand te zijn. Ik was ook graag in het gezelschap van anderen. Ergens was het ook tof om een nieuwe stad te ontdekken. Erg vond ik het niet om alleen te zijn. Ik kon me dan ook prima in mijn eentje vermaken. Ik vond het ook niet erg om iemand aan te spreken en een praatje met een onbekend persoon te maken. Je haalde er de meest gekke gesprekken uit. Daarbij kon ik ook enorm van de rust genieten. Ik was wat dat betreft ook enorm tegenstrijdig. Ik genoot ervan om onder de mensen te zijn, maar aan de andere kant vond ik het ook heel fijn om af en toe even alleen te zijn. Om mijn eigen gedachten even op een rijtje te zeggen. Dat vond ik het fijnste wat er is. Ik kon af en toe ook enorm chaotisch zijn, omdat ik heel veel aan mijn hoof had. Dan glipte ik er gewoon even tussenuit en ging ik een stukje lopen.
Uiteindelijk zette ik die gedachten van me af en beet ik kort op mijn lip. "Dat lijkt me leuk"antwoordde ik uiteindelijk. Ik sprong dan uiteindelijk van het podium af en keek hem toen glimlachend aan.

Calum.
Het was fijn om te zien dat de meisjes zo behulpzaam waren. De meisjes waren ontzettend lief en wilde hen oprecht helpen. Het minste wat ik kon doen was hen bedanken. Ze stonden waarschijnlijk al zo lang te wachten om de jongens misschien een aantal seconde te zien en daarbij wilde ze Rain en mij maar al te graag helpen om de stad te ontdekken. Ergens vond ik het ook een stuk fijner om het aan de locals te vragen. Die wisten heel veel dingen en vaak ook nog niet gevonden door de massatoerist. Het waren vaak kleine plekjes zoals kleine restaurantjes in afgelegen straatjes. Het zou niet de eerste optie zijn, maar wanneer je er eenmaal gaat zitten, is het eten echt geweldig. Daar doe je het dan ook voor. Daarom vond ik het ook zo leuk om maar gewoon wat rond te lopen. Een klein beetje te kijken wat een stad nu eenmaal te bieden had. Natuurlijk was het ook leuk om de algemene, bekende attracties te bezoeken. Dat waren nu eenmaal de dingen die een stad populair maakte. Maar de kleine dingetjes waren de dingen die een stad nu eenmaal nog beter maakte. De meiden hadden ons veel opties gegeven en ik had gezien dat Rain zo veel mogelijk mee had proberen te schrijven. Ik vond het ergens ook wel weer grappig om te zien. Ik hoopte dat we het een en ander nog konden vinden. Het leek me leuk om die dingen te bezoeken en het leek erop dat het een enorm lachwekkende dag zou worden. Hoewel ik het ook niet erg vond om gewoon maar rond te lopen. Zolang ik mijn beste vriendin maar bij mijn zijde zou hebben.
Ik dacht even na over de vraag die ze me stelde. Ik vond het eigenlijk wel een goed idee. Hoewel er een strakblauwe lucht en een zonnetje aanwezig waren, was het toch behoorlijk koud in de stad. Het was heel anders in vergelijking met Sydney of Los Angelos en ik moest er dan ook enorm aan wennen. Een warm drankje kon ik dan ook zeker niet weerstaan. Een kleine grijns verscheen er rond mijn lippen. "Dat lijkt me een heel goed idee" zei ik glimlachend tegen haar. Ik stak mijn handen in de zakken van mijn jas en keek kort om me heen. "Laten we maar gewoon een kant op gaan" zei ik grijnzend, aangezien ik niet zo snel iets herkende of iets van een tentje zag. Ik was blij dat ik haar met me mee had genomen. Ik voelde me toch een stuk prettiger met haar aan mijn zijde. Ik voelde me oprecht een stuk meer ontspannen. De zorgen die ik had, waren al grotendeels weggevaagd en ik vond het echt niet erg om dit vaker te herhalen. Er was bovendien niets mooiers om de wereld te ontdekken dat met mijn eigen beste vriendin. Ik had nooit gedacht dat dit mogelijk zou zijn en ik zou je voor gek verklaren als je me vertelde dat dit een werkelijkheid zou worden. Toch stonden we hier en ik zou het voor geen goud willen missen. "Ik ben echt heel erg blij dat je met me mee bent" zei ik dan ook uiteindelijk tegen het meisje naast me. Ik was haar echt heel erg dankbaar en ik vond dat ze dat ook moest weten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rain.
Waarschijnlijk zou er bij ieder hotel straks een grotere groep van fans zijn. Als ze eenmaal door zouden krijgen dat de jongens wel eventjes met hen wilden praten, zouden ze zich vast verzamelen voor de ingang. Ik was juist heel benieuwd hoe zich dat zou ontwikkelen, net zoals hoe de jongens het zouden doen op het podium. Ik had het hier en daar al wel gezien, maar nog nooit op deze manier. Ik zou zelf morgen ook bij de show zijn. Natuurlijk zouden de fans vooraan mogen staan. Ik wist nog niet of ik backstage zou gaan staan, of ergens boven op het balkon. Ik wilde ze hoe dan ook wel zien spelen, want ik was echt heel nieuwsgierig naar hoe de show in elkaar zou steken! Daar waren ze nog best geheimzinnig over geweest. Ondanks dat Calum me vaak nieuwe dingen liet lezen, had hij hier nog niks over gezegd. Op hun single na wist ik niet eens welke nummers ze zouden spelen! Ik had wel een paar favorieten, waaronder Youngblood en Moving Along. Die nummers had ik mogen horen toen ze waren opgenomen en ze hadden echt heel goed geklonken! Dat was echter in de studio geweest en volgens Calum klonk live toch alles anders!
‘Iemand voelt zich een beetje emotioneel,’ zei ik lachend, al vond ik het alleen maar lief dat Calum zoiets tegen me zei! Ik voelde me namelijk heel vereerd dat ik de persoon was die hij mee had gevraagd. Hij had meer vrienden? Er waren mensen met wie hij aan nummers had gewerkt, mensen met wie hij simpelweg andere dingen deed dan met mij, maar toch had hij voor mij gekozen. Lachend haakte ik mijn arm door die van hem. Zo liepen we wel eens vaker, we gaven elkaar ook vaak genoeg ook een knuffel. Dat hoorde in mijn ogen ook gewoon bij vriendschap? Of je nou man en vrouw was of niet, je kon elkaar best een knuffel en een kus geven als blijk van waardering voor de ander! Niet dat ik hem zomaar op zijn mond zou zoenen, maar dat zou ik ook niet bij een meisje doen! Je kon echter best arm in arm lopen als vrienden. ‘Maar zonder alle gekkigheid: ik ben heel erg blij dat je me mee hebt gevraagd. Dit is echt iets speciaals en ik voel me vereerd dat je dit alles met mij wil delen,’ zei ik tegen hem en ik hoopte dat hij wist dat ik het ook meende.
Ik zag verderop een klein tentje. Door het raam kon je net het warme licht van een aantal lampen zien en er stond een bord buiten met uitnodigende krijttekeningen van verschillende soorten taarten en koffies. Wat er precies op het bord stond, kon ik niet lezen, aangezien het een compleet andere taal was. Toch zag het er wel heel erg leuk uit! Daarnaast liepen we nu ook al een tijdje buiten en ik had toch wel behoefte aan een warme muntthee! Calum dronk vaker liever koffie, wat ook prima was! Volgens mij had je dat ook wel nodig met een baan zoals die van hem. Zeker nu we zoveel zouden gaan reizen. Zelf had ik het niet zo op koffie, maar wie weet zou dat nog gaan veranderen.
‘Zullen we daar naartoe? Ik trakteer wel. Ik heb euro’s gewisseld op het vliegveld.’ Dat was één van de eerste dingen die ik daar had gedaan, omdat ze in Europa overal met euro’s betaalden! In Engeland betaalden ze zelfs nog met de pond! Daar zouden we ook nog naar toe gaan, maar tegen die tijd zou ik mijn geld wel weer omwisselen. Voor nu waren we in Europa, waar we de euro nodig hadden. Ergens was het wel verwarrend dat ze zoveel verschillende munteenheden hadden. In Amerika hadden we gewoon de dollar!

Michael.
Het verbaasde me ergens wel dat ze wat met me wilde doen! Ze had immers al een soort van plannen gehad. Tenminste, ze had iets alleen willen doen en misschien had ze dat juist wel heel erg nodig gehad! Ik wilde dat niet van haar afnemen, maar het leek er niet op dat ze het echt heel erg vond, of dat ze het idee had dat ik me aan haar opdrong. Ze leek het juist wel leuk te vinden dat ik met haar mee wilde, al hadden we nog niet echt een compleet plan.
‘Oké, cool,’ zei ik glimlachend. Abigail sprong al van het podium af en ik deed hetzelfde. Ik draaide me om en keek nog eens goed naar het podium, voor de laatste keer vandaag. Morgen zou ik hier weer zijn. We zouden soundchecken en we hadden zelfs een paar meet en greets die mensen hadden gewonnen. Daar was ik ook nog wel nerveus voor, want ik wist gewoon niet zo goed wat ik moest verwachten? Het zou niet heel erg lang duren. Een minuut of vijf per persoon volgens mij. Dat terwijl ze eigenlijk wel meer tijd verdienden. Zonder de fans hadden we immers nooit hier gestaan! Aan de andere kant kon ik me niet voorstellen dat mensen echt een lange tijd met ons door wilde brengen. Misschien met iemand zoals Ashton, die altijd wel een verhaal te vertellen had en altijd geïnteresseerd over kwam. Of Luke, die altijd beleefd deed. Ik wist op dat soort momenten echt niet wat ik moest zeggen.
‘Hoe ben je eigenlijk in dit beroep gerold?’ vroeg ik aan haar, omdat ik het idee had dat ik toch iets aan haar moest vragen. Daarnaast was dit niet echt iets wat veel vrouwen deden! Niet dat vrouwen het niet konden doen, absoluut niet! Ik was er van overtuigd dat mannen en vrouwen in staat waren tot hetzelfde en ik bedoelde het ook helemaal niet op een nare manier. Het was echter wel een feit dat er hier veel meer mannen rondliepen, ook omdat er veel dingen gesjouwd moesten worden en vanuit vroeger waren daar altijd al mannen voor gebruikt? Niet dat Abigail het niet zou kunnen. Juist wel! Ik vond het juist heel erg stoer dat ze alles zo regelde en dat al die jongens en mannen ook echt naar haar luisterden. Daardoor had ze toch een bepaald soort respect over zich heen hangen.
‘Niet dat ik denk dat het vreemd is of zo. Ik vind het juist heel erg cool dat je dit doet! Ik denk dat we dit allemaal ook wel nodig hebben. Ik bedoel, je lijkt een persoon die het allemaal wel onder controle heeft.’ Iets wat wij niet altijd hadden! Maar daarvoor waren we misschien ook wel jongens voor. We waren dan nu wel allemaal in de twintig, maar voor mijn gevoel waren we nog lang niet uitgegroeid. Een mens zou, als het goed was, ook altijd door blijven groeien en zich blijven ontwikkelen. Ik hoopte dan ook dat wij dat zouden doen, ook als band.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik vond het leuk dat Michael me had gevraagd om wat samen te doen. Hij leek me een heel aardige persoon. Natuurlijk had ik zo nu en dan al wel eens met hem gepraat, maar het was vooral oppervlakkig geweest. Eigenlijk had ik nog nooit een diepgaand gesprek gehad. Niet met hem dan tenminste. En dat vond ik heel erg fijn, als ik eerlijk mocht zijn. Het was een teken dat de jongen zich toch een klein beetje open had gesteld. Het kon heel goed bij deze ene keer blijven natuurlijk, al had ik het niet erg gevonden als het vaker zou gebeuren. Dit was een hard wereldje en je moest wel eens tegen een stootje kunnen. Iemand aan je zijde hebben die je daar mee kon helpen, was altijd mooi meegenomen. Bovendien werkte ik eigenlijk niet met mensen van mijn leeftijd. Alleen de jongens waren van dezelfde leeftijd als ik, nu ik er zo over nadacht. De eerstvolgende die iets wat in de buurt kwam, was toch al 35 jaar geweest. Dat was toch al een verschil van 14 jaar. Dat maakte het soms ook wel moeilijk. Mijn vriendinnen moest ik nu missen, maar daar kreeg ik wel een hoop voor terug. Ik mocht de wereld over reizen en mocht een beroep uitvoeren die ik het liefste beoefende. Toch had ik niet verwacht dat ik zo snel in dit wereldje zou rollen en dat het überhaupt zo goed zou gaan. Ik wist de mannen toch aan te sturen zonder al te veel tegenspraak en gezeur over me heen te krijgen. Ze deden toch vrijwel gelijk wat ik van ze vroeg en ik kon ook zeker niet ontkennen dat ik daar trots op was. Ik grinnikte om die gedachte. Zelf vond ik het toch een behoorlijke prestatie.
Ik keek naar Michael en volgde de bewegingen die hij maakte, terwijl hij van het podium af sprong en ik glimlachte naar hem. Toch voelde ik me niet ongemakkelijk bij hem in de buurt. Integendeel. Ik voelde me juist heel erg op mijn gemak en dat kon ik toch wel waarderen. Hoewel ik niet het type was dat me snel ongemakkelijk voelde bij iemand. Ik streek een plukje van mijn haar achter mijn oor en glimlachte toen ik de vraag van Michael hoorde. Het was niet de eerste keer dat mij die vraag gesteld werd, hoewel ik het alles behalve erg vond om hem te beantwoorden. Je zou het namelijk niet heel snel verwachten dat een vrouw in deze wereld terecht komt. Ook in deze crew was ik eigenlijk een uitzondering. Zeker op deze leeftijd. Kort beet ik op mijn lip, terwijl ik toch nog heel even nadacht over het antwoord dat ik hem zou geven. "Ik moet toegeven dat ik heel erg van reizen hield. Ik vind het geweldig om verschillende landen te bezoeken en ik zou graag de heel wereld willen zien. Daarbij houd ik ook heel erg van muziek. Zingen kan ik niet, maar dat weerhoud me er niet van om keihard mee te zingen in de auto of onder de douche. En ik houd ook heel erg van het bespelen van de piano. Maar ik zou nooit kunnen doen wat de jongens en jij voor elkaar krijgen. Ik zou het niet kunnen. Wat dat betreft blijf ik toch liever op de achtergrond" begon ik met vertellen. "En eigenlijk heb ik door de jaren heen ontdekt dat het aansturen van mensen me toch heel goed afgaat. Ik probeer mijn medemens altijd met respect te behandelen. Ik vind ook dat je iemand moet behandelen op de manier waarop je zelf ook behandeld wil woorden. Maar toch krijg ik het telkens weer voor elkaar om mensen aan het werk te zetten en ook daadwerkelijk aan het werk te zetten op een manier waarop alles er ook goed uit komt te zien en er goed werk geleverd wordt. Toen ben ik een beetje gaan zoeken naar iets wat deze drie elementen met elkaar combineerde en kwam toen in deze wereld terecht. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik niet verwacht had dat alles zo snel zou gaan. Ik bedoel, ik vind mijzelf nog behoorlijk jong en heb toch best een belangrijke positie. Al zeg ik het zelf natuurlijk. Maar ik vind dat alles er perfect uit moet zien en dat heeft goede aansturing nodig" vertelde ik de jongen uiteindelijk. Ik wilde niet uit de hoogte komen. Deze baan betekende veel voor me en ik was maar al te blij dat ik deze kans aangeboden had gekregen, hoewel ik wel vond dat ik me iedere keer weer moest bewijzen. Al denk ik dat dat toch meer in mijn hoofd zat, dan dat daadwerkelijk het geval zou zijn.

Calum.
Ik vond het echt heel erg tof dat er een groep fans voor de deur had gestaan. Ze gaven toch hun vrije tijd op in de hoop je te zien. Daar konden ze soms heel lang wachten en waren vervolgens heel erg blij met een foto. Toch was ik blij dat het nu maar een kleine groep was geweest. Met een stuk of tien fans kon konden zowel de andere jongens als ik een praatje maken en konden we met ze op de foto. Net zoals ik net had gedaan en ik moest zeggen dat het met zo'n klein groepje een stuk gemakkelijker ging. Mochten ze wat populairder worden, waar ik stiekem toch ook op hoopte, kon het heel goed zijn dat de groepen alleen maar groter werden. Dat er niet tien, maar misschien wel vijftig mensen voor de hoteldeuren zouden staan. Natuurlijk zou ik dan begrijpen dat iedereen een praatje met hen wilde maken en dat iedereen een foto met hen wilde, maar door de tijd zou dat waarschijnlijk niet gaan. De jongens hadden een heel strak schema en een vrije dag was dan ook bijzonder. Daarom kon ik ook genieten van een dag als deze. Waarop ik kon genieten van een stad en een dag waarop ik tijd door kon brengen met mijn beste vriendin, want daar ging het eigenlijk ook wel weer een beetje om. Een kleine grijns verscheen er rond mijn lippen. Aan de andere kant betekende het wel dat de jongens gewoon niet zo veel tijd zouden hebben. Wat betekende dat ze niet met iedereen kon praten op de momenten dat de groepen daadwerkelijk zouden groeien. Mochten ze populairder worden natuurlijk. Want je wist het eigenlijk nooit. We wisten niet wat er zou gaan gebeuren. Deze tour zou dat voor ons bepalen.
Dat maakte me ook wel weer nerveus. Er lag veel druk op. Voor mij dan tenminste. Ik vond het belangrijk dat het goed zou gaan. Muziek maken was voor mij enorm belangrijk en ergens was ik bang dat onze droom in duigen zou gaan vallen. Ik was bang dat de fans onze muziek niet goed op zou vatten en het helemaal niks zouden vinden. Dat maakte me onwijs zenuwachtig en ik wilde er alles aan doen om dat voorkomen. Daarbij was het natuurlijk ook heel erg anders dan het maken van youtube video's. Video's kon je nog maken naar hoe je dat zelf wilde. Je kon nummers over doen, mochten ze niet helemaal lekker lopen, zonder dat fans er ook maar iets van zouden merken. Dat was wel het grootste voordeel. Fans zouden nu de kleinste fouten merken en de jongens zouden ook geen kans hebben om het over te doen. Het was belangrijk om net te doen alsof het niet gebeurt was en gewoon door te spelen. Dan zouden ze het minste opvallen.
Toch hoopte ik dat ik het vooral naar mijn zin zou hebben tijdens deze tour. Het was belangrijk om plezier te hebben in wat je deed. Muziek maken was toch echt wel mijn passie, dus leek het mij niet zo moeilijk om plezier te maken tijdens het touren. Het was toch iets niets en ik vond het dan ook een hele bijzondere ervaring. Het was niet iets wat je zomaar mee zou maken. Daar waren de jongens het levende bewijs van geweest. Het had heel lang geduurd voor de jongens deze kans aangeboden hadden gekregen. Dat zorgde ervoor dat ik er extra hard voor wilde werken.
Mijn blik gleed naar mijn favoriete persoon naast mij en ik kon het niet laten om naar haar te glimlachen. Ik pookte haar in haar zei. "Je weet heus wel dat ik je heel dankbaar ben" zei ik grijnzend tegen haar. Vervolgens keek ik naar het zaakje waar ze naar toe zou willen. "Dat lijkt me goed" zei ik glimlachend tegen haar. "En dat is heel slim van je' voegde ik er aan toe. Aangezien ik eigenlijk geen tijd had om het zelf nog te doen en ik moet eerlijk toegeven dat ik er ook nog niet aan had gedacht. Als ik hel eerlijk mocht zijn. Ik liep naar het zaakje en opende vervolgens de deur voor Rain. "Na u" zei ik glimlachend tegen haar.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rain.
‘Weet ik ook!’ zei ik lachend. ‘Maar ik ben jou ook heel dankbaar.’ Hij deed ook genoeg voor mij! Als ik hem op mijn beurt iets wilde laten doorlezen, dan mocht dat ook en gaf hij er zijn eerlijke mening over. Eentje die ik vaak wel nodig had, want daardoor kon ik tenminste weer verder.
‘Dankjewel,’ zei ik lachend en ik maakte een overdreven buiging voor Calum,, aangezien hij netjes de deur voor me open had gehouden. Ik vond het altijd een beetje onzin als meisjes riepen dat een jongen dat voor ze moest doen. Er was vast niets mis met hun handen? Natuurlijk was het netjes als je een deur voor iemand open hield, maar ik vond niet dat als je een man was, dat zou moeten doen voor een vrouw. Het was eerder een algemeen ding in mijn ogen, dat je de deur open hield voor wie er dan ook achter je liep! Calum bedoelde het nu gewoon netjes en ik vond dit juist ook heel erg leuk, maar het was niet iets wat ik van hem verwachtte, alleen maar omdat hij een jongen was. Iets wat hij ook wel wist. We hadden vaak genoeg dit soort gesprekken. Gewoon hoe we over bepaalde zaken dachten. Dat moest je als vrienden ook wel kunnen bespreken.
Ik zocht binnen een plekje bij het raam, zodat we naar buiten konden kijken. Dat was iets wat ik zelf altijd heel erg leuk vond, vooral omdat je dan ook naar de mensen buiten kon kijken. Al die mensen hadden een eigen verhaal, een reden waarop ze op dat moment door de sneeuw liepen. Misschien was iemand wel onderweg naar een geliefde, of moest er een hond worden uitgelaten. Het was intrigerend om daar over na te denken. Misschien dachten mensen ook wel na over ons? Misschien vroegen de fans die we net hadden gesproken zich wel af wat we zouden gaan doen, waar we naartoe zouden gaan en wat onze relatie precies was. Het was menselijk om nieuwsgierig te zijn, al bestond er natuurlijk ook iets als een overkill. Dat bestond echter overal, met alle eigenschappen. En als iets teveel werd, dan ging het al snel bergafwaarts.
Ik pakte de kaart, waar gelukkig ook in het Engels op stond wat we zouden kunnen bestellen. Ik had het al voor me gezien dat we straks een onmogelijke naam hadden uit moeten spreken, alleen maar voor een kopje koffie of thee. Gelukkig was dat niet het geval. Anders hadden we vast veel te erg om elkaar moeten lachen en hadden we uiteindelijk helemaal niet meer kunnen bestellen, omdat we de slappe lach hadden gehad door de woorden die we uit hadden willen spreken, maar ergens in de lucht waren blijven hangen.
‘Zeg Cal,’ begon ik, waarna ik over de rand van de kaart naar hem keek. ‘Jullie hebben best veel vrouwelijke fans, toch?’ vroeg ik. Het was een random gedachte die door mijn hoofd was geschoten. Ik snapte wel dat al die meisjes hen leuk vonden. Ze waren stuk voor stuk hele knappe jongens en in de tijd dat ik ze had gekend, waren ze ook heel erg goed opgedroogd! Daarnaast hadden ze ook allemaal een hele leuke persoonlijkheid. Die zagen de fans misschien wat minder, maar toch schemerde het net genoeg door. Ik vroeg me echter wel af of ze ooit iets met die aandacht zouden doen? ‘Denk jij dat één van jullie ooit iets met een fan zou doen?’ vroeg ik grijnzend aan hem. ‘Stel nou dat er écht een mooi meisje in het publiek staat en je haar ziet tijdens de show. Zou je dan nog proberen om haar na de show te spreken? Of misschien één van de anderen?’ Ik was nou eenmaal een nieuwsgierig persoon en ik vond het leuk om Calum een beetje te pesten! Hij had nog nooit echt een serieuze relatie gehad in de tijd dat ik hem had gekend. Niet dat het hoefde, en hij kreeg ook wel genoeg aandacht, maar ik vond het toch leuk om hem er een beetje mee te pesten.

Michael.
Ik luisterde aandachtig naar Abigail. Er waren altijd een paar onderwerpen waar je naar kon vragen als je elkaar nog maar net kende. Werk was één van die dingen. Nu werkte ze in principe voor mij. Al klonk dat eigenlijk heel vreemd. Ik was niet echt haar baas? Ik was niet de persoon die bepaalde of ze goed werk had geleverd of niet. Toch zette ze wel alles voor ons klaar, had ze dit geweldige podium opgebouwd waar de jongens en ik morgen zouden kunnen spelen. Dat was echt geweldig en toch wel een hele prestatie. Daarnaast leek ze dit ook echt heel erg leuk te vinden, want ze kwam met een heel verhaal over hoe ze dit had willen doen en hoe ze er terecht was gekomen. Het viel me ook op dat ze piano speelde! Iets wat ik wel heel erg cool vond om te horen. Als je iemand ontmoette die ook muziek maakte, dan had je automatisch al een soort van band? Ik had haar nog nooit horen spelen, maar misschien zou dat ook nog komen. We hadden immers ook een keyboard op het podium staan waar Calum zo nu en dan op speelde! Ze vertelde echter nog zoveel meer, waar ik toch ook wel op probeerde te letten. Ik wilde niet dat ze dacht dat ik niet naar haar luisterde!
‘Wauw,’ zei ik, toen Abigail kwijt was met haar verhaal. Ze had ongelooflijk veel verteld. Ze had verteld over dat ze zelf liever op de achtergrond bleef, maar wel heel erg veel van muziek en reizen hield! Ook dat ze had gemerkt dat het leiding geven altijd wel goed was gegaan en dat ze zo eigenlijk hier was gekomen. Ze leek me ook wel iemand die hier echt heel goed in was. Zoals ze zelf ook al had gezegd: alles moest er toch wel perfect uit zien en daar had je wel een bepaalde visie voor nodig. Eentje die zij duidelijk had! Ik vond het heel bewonderingswaardig dat ze er ook zo goed over kon vertellen, want lang niet iedereen kon dat! Haar ogen glommen nog steeds van haar verhaal, wat wel aangaf dat ze dit echt ontzettend leuk vond om te doen en dat ze hier ook op haar plekje stond. ‘Het is wel duidelijk dat je hier echt op je plekje zit en dat je het echt leuk vindt om te doen. Dat is een goed iets.’ Ze was nog helemaal niet zo oud, maar ze wist wel wat ze wilde met haar leven! Dat was echt knap. Ondanks dat ik wel wist wat ik wilde in mijn carrière, wist ik echt niet wat ik met de rest van mijn leven zou willen doen. Dat terwijl ik daar soms wel gedwongen over na had moeten denken, omdat het soms toch had geleken alsof de band niets zou worden. We hadden het echter volgehouden en daardoor stonden we nu toch in Zweden. We hadden onze eigen tour en ons eigen album zou uit worden gebracht. Beter kon het eigenlijk niet.
Ondertussen waren we al naar buiten gelopen. Ik had nog even geknikt naar de mensen van de venue zelf, omdat ze zo vriendelijk waren geweest om me binnen te laten. Ik had het wel fijn gevonden om alles even rustig te kunnen bekijken, want ik wist dat als ik hier morgen zou staan met Luke, Calum en Ashton, ze alle drie zo onder de indruk zouden zijn dat er alleen maar veel werd geschreeuwd en filmpjes werden gemaakt voor Instagram en andere social media platformen. Daarnaast was ik ook wel blij dat ik Abigail tegen was gekomen, want daardoor had ik toch mijn zorgen er eventjes uit kunnen gooien.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik keek om me heen, terwijl ik met Michael de zaal uit liep. Ik had mijn verhaal nog nooit echt gedeeld met iemand. Veel mensen, waren net zoals Michael, geïnteresseerd in hoe ik in dit wereldje terecht ben gekomen. Sommigen vond het een apart idee. Vonden het wereldje eigenlijk helemaal niet voor vrouwen. Vonden dat het alleen in de handen van mannen moest blijven. Vrouwen konden dan werk dan ook niet aan. Sommigen vonden juist het tegenovergestelde. Die vonden het juist stoer dat een jonge vrouw het had gemaakt in dit wereldje. Ze hadden er respect voor gehad en zouden me het niet snel nadoen. Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen. Het was fijn om te horen. En de negatie reacties liet ik toch ook maar vaak achterwegen. Het deed me niets. Zolang ik maar deed wat ik leuk vind. Dat was voor mij toch het belangrijkste.
Ik beet kort op mijn lip en bedankte de mensen die hier werkte, terwijl we langs hen liepen. Ze hadden ons enorm geholpen de afgelopen dagen en daar was ik ze enorm dankbaar voor. Ik had hun hulp hard nodig gehad. Aangezien er een planning gemaakt moest worden die ook aansloot bij de wensen van de locatie. Ook hielpen ze een handje om er voor te zorgen dat alles daadwerkelijk klaar kwam te staan. Natuurlijk konden mijn mannen het heel goed alleen af, maar een paar extra handen op zijn tijd, was toch heel fijn.
Ik grinnikte bij de opmerking die de jongen maakte. Dat was een reactie die ik eigenlijk nog nooit had gehad. "Bedankt" zei ik grinnikend. "En als ik te veel praat, mag je me ook gewoon onderbreken hoor. Ik heb nu eenmaal de gewoonte om veel te vertellen" zei ik tegen hem. Het was gewoon eenmaal zo. Ik was als klein meisje al een echte prater geweest. Zeker wanneer het ging over de dingen die ik echt leuk vond om te doen. En daar viel mijn werk ook onder. Ik ging er met veel plezier naar toe. Het was enorm gaaf om te doen. Ik werkte dan ook ontzettend hard. Ik wilde dat het er goed uit kwam te zien. Het voelde als een verantwoordelijkheid en ik vond dat ik goed moest presteren.
Eenmaal buiten aangekomen beet ik zachtjes op mijn lip. "Dus, waar wil je naar toe?" vroeg ik met een glimlach aan de jongen naast me. Ik vond eigenlijk alles goed. Er waren geen specifieke dingen die ik wilde bezoeken. Al zag ik maar wat meer van de stad. Dat was voor mij goed genoeg geweest. Het scheen een mooie stad te zijn en ik was benieuwd naar wat deze stad allemaal te bieden had.
Hoewel ik niet altijd alles hoefde te zien. Ik vond het ook prima om een dag binnen te zitten. Dan kon ik me ook prima vermaken. Muziek maken, als het kon. Series kijken. Gamen. Ik kon me echt met alles vermaken. Ik stak voorzichtig mijn handen in de zakken van mijn jasje. Ik keek om me heen. Ik zou niet weten welke kant we op zouden moeten gaan. Ik was het type dat heel makkelijk verdwaalde. Mijn richtingsgevoel was dan ook alles behalve goed. Uiteindelijk gleed mijn blik dan ook weer naar Michael en glimlachte naar hem.

Calum.
Een kleine glimlach kwam er rond mijn lippen te staan. Ik vond het echt heel erg fijn om Rain hier bij me te hebben. Ik had enorm veel aan haar steun. En ik kon ook echt altijd bij haar terecht, ongeacht waar ik mijn zat. Ze was bovendien een van de weinige die me door en door kende en daarom vond ik het zo fijn om haar hier te hebben. Een blik zei vaak al genoeg. Veel meer dan dat hoefde ik haar ook niet te zeggen en het zorgde ervoor dat ik me toch wat meer op mijn gemak voelde hier. Natuurlijk had ik nog mijn zenuwen. Die zou ik altijd blijven hebben. Gezonde zenuwen waren goed, dat wist ik zelf ook wel, maar ze zaten er wel. Daarbij had ik natuurlijk ook nog de jongens om mee te praten. We zaten tot slot van rekening in hetzelfde schuitje, maar het was toch anders als ik met Rain praatte. Ze snapte me vrijwel gelijk en wist me het beste advies te geven. Iets wat ik heel prettig vond, want dat kon ik gewoon goed begrijpen.
'Dat is altijd goed om te horen" antwoordde ik haar opmerking. Ik vond dat we elkaar goed aanvulde. Als vrienden zijnde en het was toch heel belangrijk om zo iemand in je leven te hebben. Ik schoot uiteindelijk in de lach en schudde mijn hoofd. Rain wist me altijd aan het lachen te maken. Ook al was het maar om de meest kleine dingen zoals dit. "Your welcome my lady" zei ik om haar een klein beetje te pesten en volgde haar uiteindelijk naar binnen. Ik kon het niet laten om heel even om me heen te kijken. Het was een klein zaakje, maar het zag er wel heel leuk uit. Ik was benieuwd naar wat dit zaakje ons te bieden had. Ik volgde Rain naar een tafeltje en nam tegenover haar plaats.
Ik pakte een van de kaarten die voor ons lagen en begon er een beetje in te bladeren. De keus die ze hadden was enorm. Gelukkig stond er ook een Engelse vertaling van wat het zaakje te bieden had. Google vertalen bracht je natuurlijk wel een heel eind, maar ik dit maakte het gewoon een stuk makkelijker. Hoewel, makkelijker? De keus was hier enorm, waardoor ik eigenlijk niet zo goed wist waar ik beginnen moest. Waarschijnlijk ging ik wel voor de koffie, maar zelfs dan had ik nog meer dan genoeg keus. Zacht beet ik op mijn lip, terwijl ik me focuste op de verschillende soorten koffie die ze hadden.
Uiteindelijk werd ik toch uit mijn concentratie gehaald door de vraag van Rain. Een kleine grijns verscheen er rond mijn lippen. Het grootste gedeelte van onze fans bestond inderdaad voornamelijk uit vrouwen. Dat was mij ook opgevallen. En ik moest eerlijk toegeven dat ik er niet echt mee zat. Ik vond het ergens ook wel leuk. Geen van ons had nog een vriendin en in Australië had geen van ons nog nooit zoveel aandacht van het andere geslacht gehad, dus dat dat nu in een keer aan het omdraaien was, was niet onopgemerkt gebleven. "Dat klopt" zei ik haar. Die vraag die daarop volgde had ik ergens ook wel verwacht. We stelde elkaar wel vaker van dat soort vragen, puur om elkaar gewoon te pesten. Toch haalde ik kort mijn schouders op. "Ik weet het niet" gaf ik eerlijk toe. Ik had daar eigenlijk ook niet heel erg veel over nagedacht, moest ik eerlijk zeggen. 'Ik denk het niet. Hoe knap ze ook mag zijn. Ik denk niet dat ik dat zomaar zou doen. En ik denk de jongens ook niet" zei ik glimlachend tegen haar. Ik was niet het type dat snel op iemand af zou stappen, ook niet naar een van de fans. Misschien dat het nog zou veranderen, maar voor mij hoefde het nu ook niet echt. "Weet jij al wat je wil?"vroeg ik vervolgens aan haar.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld