Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Golden child, lion boy

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:

"Golden child,
Lion boy;
Tell me what it's like to conquer.

Fearless child,
Broken boy;
Tell me what it's like to burn."

Een orpg met

Caéliane Nora Harlow
Princess of England

Aan jou de eer om te beginnen!

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:

Emilio Felipe "James Flint" Galban
Captain of The Grief of the Minnow

Holy water cannot help you now
A thousand armies couldn't keep me out
I don't want your money, I don't want your crown
See, I have to tell you, I've come to burn your kingdom down

begin komt volgende bericht

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Na dagen gevaren te hebben leek het signaal eindelijk daar te zijn. De man die James op de mast gezet had riep eindelijk dat het schip waar nu ze nu al tijden naar zochten in zicht was. Zonder dat de jonge kapitein ook maar iets hoefde te zeggen leek iedereen van zijn bemanning meteen te weten wat ze moesten doen. James kreeg meteen een verrekijker aangereikt waarmee hij naar het schip op de horizon kon kijken. Het was niet alsof ze in de buurt waren, maar het was in zicht en dat gaf James de hoop dat ze het schip konden inhalen. Vooral met hoe de wind stond in vergelijking met de twee schepen moest het niet al te moeilijk zijn om dicht genoeg in de buurt te komen. Dat zou waarschijnlijk nog het moeilijkste zijn van allemaal, genoeg in de buurt komen om het schip te kunnen betreden. Ze waren namelijk niet van plan om het schip van een afstand te bekogelen tot het de bodem van de zee had gehaald. Nee, als dat het plan was dan was het de bemanning zonder enige twijfel gelukt. Toch, James had genoeg vertrouwen in zijn bemanning. Terwijl James het schip in de gaten hield maakte zijn bemanning dat ze dichterbij kwam. Dit bleef zo tot James merkte dat ze dicht genoeg in de buurt waren en het schip wat ze achtervolgen probeerde te ontsnappen. Dit was tijd voor James om in te stappen en zijn bemanning te helpen. “Oke mannen!” Riep de jongeman om iedereens aandacht te krijgen. “Tijd om de kanonnen te klaar te zetten en te richten.” Ondanks James niet van plan was om het schip de zee in te schieten, betekende niet hij helemaal geen geweld zou gebruiken. Hij zou precies genoeg schieten om ervoor te zorgen dat het andere schip niet langer meer van hem kon ontsnappen en hij en zijn mannen dus de tijd hadden om op het schip te komen. Dan nadat ze hadden wat ze wouden hebben konden ze het schip wel helemaal kapot bekogelen maar dus niet voor ze hun prijs hadden.
Eindelijk was The Grief of the Minnow dicht genoeg in de buurt van het schip om hun planken uit te leggen en het schip te betreden. Zodra de planken de 2 schepen verbonden hadden liepen alle mannen van James over naar het schip gevuld met Engelsmannen. Het duurde niet lang voor het geluid klonk van zwaarden die tegen elkaar aangeslagen werden. Een deel van James zijn mannen waren bezig met het vechten terwijl een ander gedeelte het schip in ging op zoek naar waar ze dit allemaal voor deden. Ergens op dit schip zat een vrouw, om preciezer te zijn, de prinses van Engeland. Haar, haar moesten ze hebben. Dat was waarom ze dit schip veroverde. Zelf ging James ook een deur door naar binnen op zoek naar deze vrouw die de engelsmannen naar Spanje probeerde te krijgen. Hij stormde een trap af en begon elke deur die hij langs kwam open te gooien. Tot nu toe leek de man niet veel geluk te hebben en kwam hij alleen maar lege kamers tegen, of kamer gevuld met handelswaren, iets waar hij normaal interesse in zou hebben maar nu had hij niet bepaald de tijd om het schip ook nog te beroven van hun handelswaren.
Het leek even te duren maar naar een beetje rondgelopen te hebben kwam James bij een deur die bewaakt werd door een man. James wist meteen dat dit het moest zijn, dit moest zijn waar de vrouw zat. James keek de man aan en deed zijn zwaard terug in zijn holster. “Luister, niemand hoeft gewond te raken.” De kapitein hield zijn handen omhoog. “Alsof ik dat geloof.” Bromde de andere man terug die zijn wapen meteen op James gericht had. “Geef me de prinses en we kunnen hier beide ongedeerd van weg lopen.” Het zou oprecht zo simpel voor hem zijn als wist hij wel dat het voor de man met het wapen in zijn hand een ander verhaal was. Alsof hij zo makkelijk de prinses van Engeland op zou geven. “Absoluut niet. Als je haar wil zou je toch echt eerst lang mij heen moeten.” James rolde met zijn ogen, wat een cliché maar vooruit. “Als je er op staat.” James pakte het zwaard terug uit het holster en ging het gevecht aan, gemotiveerd om het te winnen, wetende dat de prinses een paar meter van hem verwijderd was.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Zes dagen.
Zes dagen al zag ze niets anders dan de eindeloze wateroppervlakte om haar heen. Er was een tijd geweest waarin het kijken naar de golven en luisteren naar het geluid van de zee ontspannend was geweest. Nu kon ze zich dat haast niet meer voorstellen. Na bijna een week op zee verlangde iedere cel in haar lichaam naar vaste grond onder haar voeten, al was het maar voor een paar minuten. Ze verlangde ernaar om even iets anders te zien dan lucht en zee en de priemende blikken van de bemanning van het schip. “Bemanning” was eigenlijk een te nette benaming voor de mannen die op dit schip leefden. Dat woord liet het klinken alsof het een doodgewoon schip was voor de handel of oorlog. Een schip met fatsoenlijke mensen aan boord. Veel verder van de werkelijkheid af kon het niet liggen.
Een diepe zucht verliet de lippen van de jongedame. Hoe had haar vader het zich in godsnaam in zijn hoofd gehaald om een stel piraten haar naar Spanje te laten brengen? Piraten.
Caéliane maakte haar blik los van het water, waar ze nietsziend naar had zitten staren, en haalde haar onderarmen van de houten reling om rechtop te gaan staan. Om haar heen klonk af en toe was geschreeuw over en weer. Ze wist niet waar de mannen altijd mee bezig waren - met de zeilen, met navigeren, met keer op keer bijna met elkaar in gevecht raken. Het was haast nog erger dan in de verhalen die verteld werden over deze zeelui. Ze kon alleen maar hopen dat Spanje niet ver weg meer was.
Caéliane kneep haar ogen iets samen tegen de felle lucht toen ze iets meende te zien aan de horizon. Even dacht ze dat het een verbeelding was geweest - een losgeslagen hersenspinsel voortkomend uit het feit dat ze al veel te lang geen land had gezien - maar vlak voor ze zich om wilde draaien om terug naar de voorkant van het schip te lopen, zag ze het weer. Het was het eerste object dat ze aan de horizon zag sinds de haven van Dover uit het zicht was verdwenen. Jammer genoeg was het geen land dat ze zag. Het leek meer op een schip. Als ze goed keek, kon ze iets van masten en zeilen onderscheiden, naast de typische vorm van een schip.
Caéliane liet haar handen op de balustrade rusten en bleef naar het stipje aan de horizon kijken, dat langzaam maar zeker dichterbij kwam. Een moment ging het verontrustende idee door haar gedachten dat het wellicht andere piraten waren, maar dan zou er vast allang alarm zijn geslagen op het schip.
Het kijken naar de andere boot had iets rustgevends. Haar rust werd na een tijdje echter verstoord door voetstappen achter haar, gevolgd door een haar inmiddels welbekende stem.
‘Hoogheid, het is verstandig als u naar uw vertrekken gaat.’
Even sloot ze haar ogen, lichtelijk geïrriteerd dat de rust verbroken was, alvorens zich om te draaien naar de man. Het was één van een handjevol koninklijke wachters die haar begeleiden op haar reis.
‘Waarom?’ vroeg ze. Ze maakte nog geen aanstalten om van haar plek te komen. Caéliane wierp een blik over haar schouder. ‘Heeft het iets met dat schip te maken?’
Een korte glimp van aarzeling gleed over het gezicht van de man - dat zei haar al genoeg.
‘Het is voor uw eigen veiligheid. Tot we vast hebben gesteld om wat voor schip het gaat.’ De man gebaarde haar om voor te gaan. Het gebaar was geen verzoek. Met tegenzin liep ze terug naar de voorkant van het schip, waar ze de trap afdaalde naar het ruim. Daar bevonden zich de vertrekken van de kapitein, haar eigen vertrek, een kleine keuken en een opslagplaats. Nog een trap lager waren vertrekken van de rest van de mannen en stonden nog meer dingen opgeslagen.
‘Ik zal het zeggen wanneer u uw kamer weer kan verlaten.’ De wachter opende de deur voor haar en sloot deze eens de binnen stond. Caéliane liep naar haar bed toe, waar ze zich met een zachte zucht op neer liet zakken. Het zat haar niet helemaal lekker, de manier waarop de wachter zo zuinig was geweest met de informatie die hij haar had gegeven. Wat was er met dat andere schip aan de hand?
Ze wist niet hoelang ze al in haar kamer was, toen er plots een luide knal klonk en het hele schip dreunde. Meteen vloog ze overeind. Het boek waarin ze aan het lezen was, viel met een klap op de grond. Was het een explosie geweest? Een kanon dat afgevuurd werd misschien? Dat zou wel een logische verklaring zijn, behalve dat het haar niet geruststelde. Een schip hoorde niet zo te dreunen als er een kanon af werd gevuurd, toch?
Niet lang na de explosie, begon het lawaai. Het begon met hout dat tegen hout aan klapte, daarna geschreeuw. Niet het soort geschreeuw van de mannen die wat normale bevelen naar elkaar riepen, zoals ze de afgelopen dagen gehoord had. Nee, dit klonk als het geschreeuw dat aan een gevecht vooraf ging. Het geluid van zwaarden die tegen elkaar aan sloegen. Caéliane had het gevoel dat haar hart even stopte in haar borstkas. Een aanval, dat kon niet anders.
Ze stond op van haar bed en trok de kist open die aan het voeteneinde stond. Haar kleren zaten daarin, maar onderin had ze ook een dolk verstopt. Ze had het wapen ooit gekregen van een neef, maar niet gedacht het ooit te hoeven gebruiken. Ze hoopte met heel haar hart dat dat vandaag ook niet zou hoeven.
Met het wapen in haar handen geklemd ging ze op de rand van haar bed zitten, luisterend naar de geluiden. Ze voelde zich zo machteloos, hier in haar kamer. Ze had geen idee wat er gebeurde. Wie vielen er aan? Waarom?
Haar adem stokte in haar keel toen ze zware voetstappen op de gang hoorde, stemmen vlakbij haar deur. Ze herkende die van de wachter. Even was het stil, waarna ze kon horen hoe er een zwaard getrokken werd. Caéliane kneep haar vingers nog steviger om het heft van de dolk. Er klonken klappen tegen de deur, alsof iemand daar tegenaan geduwd werd. Ze had geen idee wie aan de winnende hand was. Maar als de indringer zover in het schip was gekomen, kon het niet veel goeds betekenen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was eigenlijk nogal een verbazing voor James dat de man waarmee hij in een duel geraakt was een goed gevecht gaf. Aan zijn kleding te zien leek hij niet 1 van de piraten van het schip te zijn maar kwam hij ook van het kasteel van Engeland, alleen vanwege dit feit was James er niet van uitgegaan dat de man een echte dreiging geweest zou zijn. Toch had de kapitein een moeilijkere tijd met het gevecht dan dat hij zou willen toegeven. Het leek er zelfs even op dat James het niet zou winnen wanneer hij door de man tegen de deur aangedrukt werd. Op het moment stond James met zijn rug tegen de houten deur. Ook al was hij nu nog dichter bij de prinses, dit was nou niet bepaald de ideale situatie voor de piraat. Het zwaard van zijn tegenstander had hij tegen zijn hals aan. De man greep naar het zwaard van James en misschien wat het omdat James een scherp object aan zijn nek had maar hij liet makkelijk gaan van zijn eigen zwaard en gaf geen weerstand wanneer het ging om het overhandigen van het zwaard. Nu had hij helemaal niks meer en wist hij ook niet zo goed wat hij moest doen. Dit was niet echt hoe James verwacht had dat het zou lopen. “Dat is nou jammer…” Grijnsde de man. Het leek even hopeloos voor hem, dat was tot zijn blik viel op een figuur die voorzichtig achter de bewaker van de prinses langskwam. James herkende hem meteen als een piraat van zijn eigen bemanning en was blij om hem te zien. Meteen haalde James zijn blik van de man af en keek weer naar de man die vlak voor hem stond, wachtend tot zijn mede piraat een einde aan hem zou maken. “Ik moet toegeven, het is inderdaad erg jammer.” Vertelde James op een nonchalante toon, hij kon nog net zijn zin afmaken voor er een zwaard door de borst kwam van de bewaker. Vrijwel meteen viel de man naar de grond en landde hij op zijn knieën. Het eerste wat James deed wat terug grijpen naar zijn zwaard waarna hij opkeek naar de man die hem zojuist gered had en hem een kleine knik gaf als een soort bedankte.
“Ze zit hier, geen twijfel over mogelijk.” Gaf James nog aan voor hij zich omdraaide en de deur vrijwel meteen opende. Hier werd hij meteen begroet met het zich van de prinses die op het randje van haar bed zat, in haar handen had ze wat leek een dolk te zijn. James nam rustig de tijd om zijn zwaard weer opnieuw terug te stoppen in het holster. Ondanks dat de vrouw een dolk in haar handen had was hij niet van plan geweld tegen haar te gebruiken. Hij mocht dan wel een piraat zijn maar hij zou zeker niet in een gevecht willen komen met een vrouw, zulke manieren had hij dan ook wel weer. Of het was misschien meer omdat hij de prinses toch wel graag levend wou hebben zodat hij haar kon gebruiken als bedreiging middel of voor ransom geld. Hoe dan ook, hij was niet van plan zijn zwaard tegen haar te gebruiken. “Oke, kalm aan prinses.” James haalde zijn handen weer omhoog en bekeek haar even goed. Het was hem vrijwel meteen duidelijk dat zij het was, puur alleen al door de kleding die ze droeg. “Geen reden voor geweld.” Ging de man verder. “En zeg nou eerlijk, als het jij en ik was… ik denk dat we beide wel weten wie er zouden winnen.” Dit was misschien niet het moment om betweterig gedrag te vertonen maar James kon het niet laten om zich zo op te stellen. “Dus maak het makkelijk voor ons beide en laat ons je meenemen naar ons schip en dan kun jij je leven behouden en ik hoef geen geweld te gebruiken tegen een prinses.” James had geen idee of dit überhaupt zou werken op de prinses, hij wist dat er een hele grote kans was dat ze zich niet zo makkelijk zou overgeven maar tegelijkertijd hoopte James toch wel dat dit het geval zou zijn.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
De geluiden op de gang leken uren te duren. Uren van ijzingwekkende spanning die tergend langzaam aan haar voorbij tikten. Af en toe klonk er een grom of een kreun van pijn. Caéliane kon zich alleen maar inbeelden wat er precies gebeurde op de gang. Hoeveel belagers waren er? Had de wachter de anderen weten te waarschuwen? Ook op het dek boven haar hoorde ze het gestamp van voeten en het geluid van metaal op metaal.
Een schok trok door haar lichaam toen er opnieuw een harde klap tegen de deur klonk. En daarna werd het stil. Ze had het gevoel dat haar hart ieder moment uit haar borstkas kon springen van angst. In paniek schoot haar blik de kleine kamer door, zoekend naar iets dat ze zou kunnen gebruiken. Iets waarachter ze zich zou kunnen verstoppen. Er was niets. Het enige wat ze zou kunnen doen was zich achter het bed verstoppen, maar dat was zinloos.
En de tijd was op.
De deurklink werd omlaag geduwd en meteen daarna zwaaide de deur open, om met een klap tegen de houten muur tot stilstand te komen. Geschrokken veerde Caéliane overeind van het bed, de dolk zo stevig in haar linkerhand geklemd dat haar knokkels er wit wat zagen. Ze keek naar de man die over de drempel naar binnen stapte. Langs hem heen zag ze dat een andere man op de gang bleef staan. De wachter dood aan zijn voeten. Als ze nog enige twijfels had gehad bij de bedoelingen van deze mensen, was het nu wel duidelijk dat ze hier niet met vredige bedoelingen waren.
Haar ogen schoten terug naar de man in haar kamer toen deze begon te praten. Hij hield zijn handen omhoog om zijn woorden kracht bij te zetten, maar erg overtuigend was het niet. Hij had net haar wachter gedood - en dan moest zij geloven dat hij haar niets aan ging doen? Te zien aan zijn kleding was ook hij een piraat. Goede bedoelingen en piraten gingen niet samen.
Ondanks de benarde situatie, kon ze het niet helpen om een kort, spottend lachje te laten horen toen hij zei dat hij wel wist wie zou winnen. Het klonk ronduit arrogant, de manier waarop hij het zei. Als er al een deel in haar was dat zou overwegen om inderdaad te doen wat hij zei, dan was dat door zijn houding tenietgedaan.
‘Ik spring nog liever overboord dan dat ik met jou mee ga’, antwoordde ze fel. Natuurlijk zou ze niet tegen hem op kunnen, maar ze was te koppig, te trots om zonder slag of stoot op te geven. Zelfs na het besef tot haar doordrong dat met hem mee gaan, betekende dat ze niet naar Spanje zou gaan, dat ze voorlopig niet zou trouwen. Tot kort hiervoor had ze daar alles voor over gehad.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
James had gezien dat haar blik op haar voormalige bewaker was gevallen, iets wat natuurlijk niet echt hielp een positief beeld te schetsen van James. Ook al was de bewaker degene die het gevecht begon. Of althans, dat was als je de afgeschoten kanonnen en het feit dat de bemanning van James hun schip op stormde niet mee telde. Dus eigenlijk als je puur keek naar het feit dat James was aankomen lopen, dan was de bewaker begonnen. Al was dat dan misschien maar kwart van het hele verhaal en dus was dat niet geheel eerlijk. De jonge kapitein keek een beetje raar op bij het horen van de lach van de prinses, al was het de man meteen duidelijk in de toon van de lach dat het een spottende lach was. “Oh, kom op prinses… dat is niet aardig om te zeggen.” Al wist James ook wel dat het meer dan begrijpelijk was dat de prinses niet met een wildvreemde piraat mee wou. Hij begon zich zelfs af te vragen hoe haar vader haar überhaupt op een piratenschip gekregen had. Als James in haar schoenen gestaan had, dan was er geen kans in hel dat hij als prinses zijnde vrijwillig op een piratenschip zou staan. Hij was zelf van koninklijke afkomst geweest en wist dus als geen ander hoe de koninklijke familie neerkeek op piraten.
Het feit dat hij van koninklijke afkomst was dat was eigenlijk iets waar hij niet meer vaak aan dacht sinds hij op zee leefde, hij had zelfs een andere naam aangenomen dat zijn vorige naam. Eigenlijk ging dat allemaal prima, het leven op zee was prima voor hem en hij werd op jonge leeftijd al kapitein, iets wat eigenlijk nooit gebeurde. Kapiteinen waren vaak oudere mannen die al jaren op zee leefde, toch was James hier dan op 23-jarige leeftijd en al kapitein van een schip. Hij was in korte tijd toch al wel gevreesde piraat geworden, iets waar hij op een aparte manier toch wel trot op was. Gelukkig zag iedereen op zee hem ook gewoon als kapitein, vooral omdat er weinig mensen waren die wisten van zijn verleden in het kasteel. James deed ook zijn best om het achter hem te laten, alleen wanneer hij nieuws kreeg dat kapitein Crow samenwerkte met Engeland en Spanje om de prinses van Engeland naar Spanje te vervoeren. Dit was wanneer James een kans zag om zijn macht in Spanje terug te grijpen.
Hier was James dan nu, de prinses die hij nu dagen lang gezocht had stond voor hem. Het was bijna een surreal gevoel dat het hem echt gelukt was. Of nou, gelukt? Nu moest hij de prinses nog mee terug krijgen naar zijn eigen schip en de vrouw leek daar toch anders over na te denken. “Als je niet met ons mee gaat dan zullen we je toch met geweld mee terug nemen naar het schip en laten we eerlijk zijn, niemand van ons heeft daar nou daadwerkelijk zin in.” Het liefst had James toch wel dat dit alles makkelijk zou gaan maar het leek er op dat dit niet ging zoals hij gewenst had.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
De man waagde het om op een haast grappende toon op te merken dat het niet aardig was van haar om te zeggen dat ze nog liever overboord sprong dan met hem mee te gaan. Caéliane snoof kort. Want het was wel aardig om een schip te enteren en van haar te eisen dat ze meeging? Om nog maar niet te spreken over de dreiging die van hem en zijn woorden uitging.
Caéliane hield iedere beweging van de man nauwlettend in de gaten, de dolk krampachtig vastgeklemd in haar hand. Hij had gelijk - ze wisten beiden wie er zou winnen als het op een confrontatie aankwam. Toch kreeg ze het idee niet uit haar hoofd dat dit betekende dat ze voorlopig niet in Spanje aan zou komen. En gek genoeg was de opluchting over het feit dat ze voorlopig niet zou trouwen met een man die ze nog nooit gezien had, haast sterker dan de angst voor de man die nu tegenover haar stond. Hoewel beide opties niet erg aangenaam waren.
Hoe verstandig het ook zou zijn om te luisteren naar wat deze man wilde, het zat niet in haar karakter om zijn woorden willoos op te volgen. Daar was ze te trots voor.
Maar dat hoefde hij nog niet te weten.
‘Oké’, zei ze toen hij met geweld begon te dreigen. Ze hield haar handen omhoog als teken dat ze hem niet aan zou vliegen, al bleef ze de dolk vasthouden. Met langzame passen liep ze naar hem toe. ‘Maar dan heb ik op het minst het recht om te weten waar we naartoe gaan.’ Zodra Caéliane dichtbij genoeg was, ramde ze de achterkant van de dolk zo hard mogelijk tegen de neus van de man, waarna ze hem een harde duw naar achteren gaf. Voordat de andere piraat op de gang in kon grijpen, stak ze de dolk in het eerste beste lichaamsdeel van hem dat binnen haar bereik was, zijn schouder. Ze schrok van zichzelf, dat ze in staat was zoiets te doen, maar op dit moment had de paniek de overhand. Zonder kostbare tijd te verspillen, rende Caéliane de gang door. Ze greep de rokken van haar jurk vast om deze iets op te liften van de grond en rende de trap naar het dek op. Eenmaal bovenaan werd ze begroet door de frisse zeewind, vermengd met de roestige geur van bloed. Een moment draaide haar maag zich om toen ze het slachtveld zag waarin het dek was veranderd. Bloed kleurde de planken rood, dode piraten lagen verspreid over het schip en gevechten waren nog steeds bezig. Het aanzicht van de wonden was het ergst. Opengereten kelen, gapende steekwonden in het bovenlichaam. Slechts een paar meter van haar verwijderd lag zelfs een lichaam waarvan het hoofd ernaast lag.
Caéliane slikte de misselijkheid weg. Nadenken, ze moest nadenken. Ze was nu wel hier, maar waar kon ze in godsnaam naartoe? Om haar heen was alleen maar water. En hoewel ze gezegd had nog liever overboord te springen, was dat eigenlijk geen echte optie. Waar zou ze naartoe moeten zwemmen? Wie weet was het dichtstbijzijnde vasteland nog wel tientallen of honderden kilometers ver weg.
Ze was nog niet opgemerkt. De gevechten vonden vooral plaats aan de voorkant van het schip, waar de planken van het vijandelijke schip waren geland. Caéliane haastte zich weg bij het trapgat, richting het achtersteven van het schip.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
James was aangenaam verrast bij het horen dat de prinses toch met hem mee leek te willen gaan. Misschien was ze dan toch verstandiger dan hij verwacht had en in plaats van dat James geweld moest gaan gebruiken leken ze dan toch maar tot een overeenkomst te kunnen komen. Dat was totdat James zijn mond opentrok om haar vraag te beantwoorden maar voor er ook maar een woord uit kon komen kreeg hij een stoot tegen zijn neus aan en niet zo’n lichte ook. Met beide handen greep de man meteen naar zijn neus. “Fucking bitch.” Riep hij uit van de pijn. Al had hij het nog aardig licht getroffen. Ze was slim genoeg geweest om de persoon die de deur bewaakte daadwerkelijk te steken terwijl ze James alleen een flinke stoot gegeven had, hard genoeg om haarzelf tijd te gunnen om weg te rennen. Voorzichtig haalde James zijn handen van zijn neus af alleen om wat bloed te onthullen. Een bloedneus dus. Ze had meer kracht in haar armen dan James haar gegeven zou hebben. Toch, ondanks zijn neus aan het bloeden was had hij nu geen tijd om zich daar zorgen over te maken, de piraat die in de deuropening gestaan had had de dolk ondertussen al uit zijn schouder getrokken. “Ga terug naar het schip en verzorg je wond, ik ga wel achter de prinses aan.” James zou niet zo makkelijk opgeven, zelfs als hij nu rond liep met een bloedende neus.
James greep de dolk uit de hand van de man tegenover hem en rende zo snel als hij kon achter de prinses aan. Eenmaal op het dek moest hij goed om zich heen kijken om de vrouw te vinden tussen alle vechtende mannen. Al snel viel zijn blik op een figuur met jurk die haar weg maakte naar de achterkant van het schip. Een diepe zucht kwam uit de mond van James waarna hij de achtervolging erin zetten. Hij vroeg zich af of ze überhaupt wist dat ze de kapitein een klap verkocht had, zijn vervolgvraag was dan of ze het anders aangepakt zou hebben als ze wel wist dat James de kapitein was van het hele gebeuren.
De vrouw was toch redelijk snel, zelfs als ze een jurk en hakken aan had. Toch kon James toch een aardig gedeelte van de ruimte tussen de twee inhalen, niet dat het nodig was. Zodra ze richting het achtersteven van het schip raakte wist James dat ze nergens meer heen zou kunnen, dan had hij haar. James wist steeds dichterbij te komen en haalde ook alvast zijn zwaard uit zijn holster. Liever had hij zijn wapen niet willen gebruiken als het ging om de prinses maar het leek er op dat het hem anders niet zou lukken. Wanneer de man dicht genoeg was pakte hij haar pols en trok hij de vrouw meteen naar hem toe. Zijn zwaard haalde hij zo snel mogelijk tegen de hals aan van de prinses terwijl hij zijn hand van haar pols naar haar bovenarm verplaatste. “Wat dacht je nou? Dat ik je echt zo makkelijk zou laten gaan.” Het was aan de stem van James duidelijk te horen dat hij boos was. Aangezien hij haar nu vast had begon hij voorzichtig terug te lopen met de prinses, zijn zwaard nog altijd strak aan haar hals.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
De verraste blik die over het gezicht van de man schoot toen ze de dolk tegen zijn neus ramde, was het allemaal waard geweest. Zelfs al had ze nu ongelooflijke spijt van die ondoordachte actie, nu ze op het achtersteven van het dek stond en nergens naartoe kon. Ze klemde haar handen krampachtig om de houten reling en tuurde eroverheen naar het water een paar meter onder haar. De zee was rustig - heel anders dan het stormachtige weer afgelopen nacht - en leek haar haast uit te nodigen om te springen. Ze wist dat ze zich niet moest laten misleiden door die schijn. Het wateroppervlak zag er misschien rustig uit, daaronder sleurden kou en sterke stroming je binnen een paar minuten mee naar de diepten.
Caéliane vloekte binnensmonds - woorden die een prinses eigenlijk niet eens zou moeten kennen. In de paniek waren haar manieren echter wel het laatste waar ze aan dacht. Ze wierp een blik over haar schouder. Meteen zonk de moed haar in de schoenen. De man die ze een dreun verkocht had, kwam haar kant op, zijn zwaard getrokken en een gezicht dat op onweer stond. God, hoe had ze ooit kunnen denken dat hem aanvallen een goed idee was?
Caéliane liet de balustrade los en deinsde achteruit. Haar ogen schoten heen en weer, zoekend naar een uitweg. Zou ze langs hem heen kunnen duiken? Kon ze langs de andere kant terug naar het voordek kunnen komen? Vanbinnen wist ze dat het zinloos was. Ze kon alleen maar rondjes rennen op het schip. Een schip dat krioelde van de vijandige piraten. Het was slechts een kwestie van tijd voor ze haar te pakken zouden krijgen.
Voor ze nog verder naar achter kon stappen, greep de man haar pols beet. Ze verstijde toen ze het koude staal van zijn zwaard tegen haar keel voelde drukken. Vervaarlijk, dreigend, haar eraan herinnerend hoe wreed het leven was. De laatste tijd voelde het alsof ze niets over haar eigen leven te zeggen had.
Zodra haar blik met de zijne kruiste, verdwenen ook de laatste beetjes van het triomfantelijke gevoel dat ze even geleden gevoeld had. Zijn ogen stonden donker, zijn stem klonk zwaar geïrriteerd. Onwillekeurig kromp Caéliane iets ineen.
‘Het was me anders wel bijna gelukt’, bitste ze terug. Ondanks de angst die onder haar huid kroop, weigerde ze om zich zo gemakkelijk te laten kennen. Al zou de angst in haar ogen waarschijnlijk recht door dat koppige masker heen prikken. Wat er ook zou gebeuren, wat de plannen van deze man ook waren, ze zou zich er niet zomaar bij neerleggen.
‘Ik vraag me af wat je kapitein ervan vindt dat je zo met een prinses omgaat.’ Ze was wellicht niet helemaal in de positie om dergelijke opmerkingen te maken, maar ze kon het simpelweg niet laten. Die grote mond had haar wel vaker in problemen gebracht aan het hof. Het was waarschijnlijk één van de redenen dat haar vader haar naar Spanje had gestuurd. In Engeland wees ze de ene na de andere huwelijkskandidaat af, of ze joeg ze weg met haar karakter. Ze vonden haar te opstandig, te brutaal of konden het niet hebben dat ze hun ego krenkte. Caéliane moest er niet aan denken om alleen maar als een stille schaduw aan de zijde van haar man te staan.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
James was opgelucht dat hij de vrouw weer te pakken had kunnen krijgen, hij zou er ditmaal dan ook alles aan doen om de vrouw niet zomaar weer uit zijn grip te laten glijden. Niet dat ze ergens heen kon, of ze zou daadwerkelijk van plan moeten zijn om overboord te springen van het schip. Al ging de jongeman er niet van uit dat dat daadwerkelijk iets was wat de vrouw haarzelf aan zou doen. Met andere woorden, James en zijn bemanning hadden duidelijk de overhand, er zou een wonder moeten gebeuren zou de vrouw van hen gewonnen willen hebben en James geloofde niet in wonderen. “Blijf jezelf dat maar vertellen… maar je maakte geen schijn van kans.” Bromde James vrijwel direct weer terug naar de vrouw.
James kon het niet laten om toch even te lachen om de vraag van de prinses. “Geen zorgen, ik kan je garanderen dat hij precies hetzelfde gedaan zou hebben.” De kapitein was nog niet van plan om haar nu te laten weten dat ze daadwerkelijk met de kapitein te maken had, ze zou daar snel genoeg achter komen wanneer ze uiteindelijk op zijn schip beland was. Wanneer James zijn bemanning zou aanspreken en zou aansturen, dan zou de vrouw zich waarschijnlijk snel genoeg realiseren de fout die ze gemaakt had door de man met de dolk een klap te verkopen. Eerlijk gezegd keek de man nu al uit naar de verraste gezichtsuitdrukking die de vrouw zou hebben.
“Zullen we maar gaan dan?” Een grijn had zijn weg gevonden naar het gezicht van James, wetend dat hij dan toch uiteindelijk gewonnen had van de prinses. Natuurlijk moest hij haar nog richting zijn schip krijgen, dus moest hij niet te vroeg juichen maar de man kon het niet helpen om toch een al het gevoel van een overwinning te hebben. Met de vrouw nog steeds sterk in zijn grip, het zwaard vooralsnog strak aan haar hals, begon hij richting de planken te lopen die hen zouden brengen naar The Grief of the Minnow, het schip van James en zijn bemanning. Dit deed hij uiteraard zo snel mogelijk, hopend dat hij niet gezien zou worden. Gelukkig voor James leek zijn bemanning de vijand druk genoeg bezig te houden, waardoor het nog steeds niemand opgevallen was dat de prinses zich op het dek bevond. De drukte op het schip maakte het daarom dus makkelijk voor de kapitein.
Eenmaal bij de planken liet James zijn zwaard iets zakken en zijn grip op de vrouw werd ook minder strak. “Lopen.”

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Vanuit haar ooghoeken gluurde ze even naar de man, peilde ze zijn reactie nu hij haar opnieuw te pakken had. Naast de ergernis op zijn gezicht, meende ze een glimp van opluchting te zien. Was het omdat hij haar weer had? Opluchting die volgde op de angst dat ze er vandoor was gegaan en hij haar misschien kwijt was geweest? Zacht beet Caéliane op de binnenkant van haar wang. Het was duidelijk dat deze man wist wie ze was, of in ieder geval wat haar positie was. Waarom was hij zo vastberaden om haar mee te nemen? Eigenlijk wilde ze het antwoord op die vraag niet eens weten.
‘Zelfs al maakte ik geen schijn van kans. Ik heb je neus wel mooi verbouwd, hm?’ Ze kon het niet laten hem een zelfingenomen blik toe te werpen, een uitdagende blik haast. Waar was ze toch in godsnaam mee bezig? Als ze niet beter zou weten, zou ze haast denken dat ze wilde dat deze piraat boos op haar werd - voor zover hij dat niet al was. Caéliane weigerde echter toe te geven aan de angst die in haar lichaam borrelde, het was eenvoudiger om een harde muur om zichzelf op te trekken.
Haar wenkbrauwen bewogen zich iets omhoog toen ze zijn lachje hoorde. ‘Ik vraag me af of je die kapitein van je wel zo goed kent’, mompelde ze, toch iets minder zeker dan voorheen. De man klonk wel erg overtuigd van zijn woorden.
De vraag van de man klonk weinig als een vraag. Alsof ze een keuze had. Caéliane liep gedwongen in de richting waarin hij haar duwde, zijn zwaard nog steeds dreigend tegen haar keel aan gedrukt. De chaos op het voordek was gaan liggen. Ze probeerde er niet naar te kijken, maar kon het niet helpen dat haar ogen toch even die kant op gleden. Naar de vele dode lichamen die overal lagen, het bloed dat de planken rood kleurde, naar de gruwelijke verwondingen. Toch stonden er ook nog een heel aantal piraten overeind, waarvan de meesten het schip en de dode lichamen leken af te zoeken naar kostbaarheden. Het beangstigde haar hoe snel de kapers de piraten die haar vervoerden, hadden overmeesterd.
Caéliane bleef even stilstaan voor de houten plank waar de man haar naartoe duwde. Zodra ze die plan over was, kon ze helemaal geen kant meer op. Een vertwijfelde blik wierp ze over haar schouder. Maar waar zou ze anders naartoe moeten? Haar handen namen de rokken van haar jurk beet en tilden deze een paar centimeter op, waarna ze de plank op stapte. Met voorzichtige passen liep ze naar de overkant.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Natuurlijk moest de vrouw nog even een opmerking maken over de klap die de man ontvangen had. Al was de opmerking zelf nog niet eens zo zeer een probleem voor James, het was de blik die ze daarna op haar gezicht had wat maakte dat James zich toch aardig geïrriteerd voelde over het hele gebeuren. Ook was zijn trotsheid toch wel iets aangetast door het feit dat hij zo harde klap gekregen had van een vrouw. Het liefst had hij toch ook wel dat niemand van zijn bemanning het te horen zou krijgen, ze moesten James zien als een sterke man, een voorbeeld voor iedereen en wanneer het bekend zou worden dat hij bijna de prinses kwijtraakte door het feit dat hij een klap van haar kreeg was niet iets wat bij dat imago hoorde. “Oh, ze heeft ook nog eens grappen, hoe leuk? Eens kijken hoelang dat duurt als wij klaar met je zijn.” Het was een absoluut lege bedreiging maar het was niet alsof de vrouw dat hoefde te weten. Zij had geen idee wat haar lot was op dit moment, voor hetzelfde geld zou haar leven niet lang meer doorgaan. Dit was allemaal niet waar en dat was voor één simpele reden, als er iets met haar zou gebeuren dan had James niks meer aan de vrouw en dan was zijn hele plan verpest. Opnieuw, de vrouw hoefde natuurlijk niks te weten van het feit dat ze veilig was, in tegenstelling zelfs, het was voor haar alleen maar beter als ze dacht dat haar leven in bedreiging was, dat betekende dat ze dan misschien beter zou luisteren naar de kapitein. Dat hoopte de man wel althans maar tot nu toe leek de vrouw nog niet geheel naar hem te willen luisteren.
De hoeveelheid plezier wat James haalde uit het feit dat de vrouw geen idee had dat ze met de kapitein te maken had was meer dan het had moeten zijn. Hij kon het simpelweg gewoon niet helpen. Daarbij kwam ook meteen kijken dat hij erg uitkeek naar haar reactie als ze er wel achter zou komen. “Denk dat dat wel goed zit, daar hoef je je geen zorgen over te maken.” Uiteindelijk was er toch niemand die James zo goed kende als dat James hemzelf kende. Misschien zijn moeder maar die was niet langer meer in zijn leven, of eigenlijk was ze er helemaal niet meer en dus dan zou daarna James toch wel degene zijn die hemzelf het beste kende. Soms miste James zijn moeder toch wel, ondanks het feit dat ze een koningin was kende James niemand zo vriendelijk als haar. De macht steeg nooit naar haar hoofd en ze gaf om iedereen om haar heen. Eigenlijk was dat een redelijk contrast tot hoe James kon zijn. De man gaf juist heel erg om het hebben van macht, dat was dan ook de reden geweest dat hij nu de prinses in zijn bezit wou hebben, zodat hij opnieuw weer de macht in Spanje kon terug krijgen.
James volgde de vrouw strak terwijl ze over de plank liepen, er zat minder dan een meter tussen de twee. Wanneer de vrouw bijna aan het einde van de plank was besloot James dat het een slim idee was om haar een duw te geven in haar rug zodat ze voorover zou vallen zijn schip op. “Terugtrekken!” Riep James hard naar zijn bemanning waarna hij op zijn vingers floot. Na zijn mannen duidelijk gemaakt te hebben dat het tijd was om hun vertrek te maken sprong de jonge kapitein van de plank af zijn schip op. Zijn bemanning wist precies wat te doen en het had dus niet lang geduurd voor ze zich verzameld hadden op het schip en ervoor zorgde dat The Grief of the Minnow onderweg was.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
De opmerking veranderde weinig aan haar benarde situatie, maar de ergernis die door de ogen van de man schoot, maakte het, het helemaal waard. Voor eventjes dan toch, voor de angst opnieuw haar gedachten in kroop. Als een hardnekkige, dichte mist die het moeilijk maakte om helder te denken. Slechts oppervlakkig herinnerde ze zich flarden van de lessen die ze vroeger had gehad. Een paar lessen van een gepensioneerde legergeneraal, die als strateeg voor de koning werkte en verantwoordelijk was voor ontsnappingsroutes in het kasteel en de plannen die in werking kwamen bij een aanval op inbraak. Ook een gijzeling was in één van de lessen voorgekomen - wat zij en andere adellijke meisjes die op het kasteel leefden, moesten doen als ze oog in oog stonden met een vijand. Het enige dat Caéliane zich daar nog goed van herinnerde, was hoe onwerkelijk het leek dat zij ooit oog zou staan met een vijand zonder dat er wachters waren om haar te verdedigen. Had ze maar wat beter opgelet.
Tot nu toe had ze zich naar haar idee aardig groot weten te houden bij zijn opmerkingen, maar deze bedreiging maakte dat er toch enkele barstjes in die houding verschenen. Als ze klaar met haar waren. Wat waren ze in godsnaam van plan met haar? In haar hoofd begonnen allemaal doemscenario’s op te borrelen. Ze was dan wel beschermd opgegroeid binnen een koninklijke familie, dat betekende niet dat ze totaal wereldvreemd was. De verhalen en verslagen van piraten die schepen kaapten, de mannen doodden en de vrouwen verkrachten voor ze die overboord gooiden, hadden ook haar oren bereikt. Wat als ze haar meenamen naar één van de piratensteden langs de kust van Frankrijk of erger nog, aan de andere kant van de oceaan, in de nieuwe wereld? Ze had de piraten die haar naar Spanje moesten brengen er wel eens over horen praten. Hoe ze verlangden om weer eens voet aan wal te zetten in Port Royal of op Tortuga. Beiden wetteloze gebieden waar piraten de dienst uit maakten, waar het barstte van de kroegen en bordelen. Alleen de gedachte eraan al veroorzaakte een benauwd gevoel in haar borstkas.
Caéliane was bijna aan het einde van de plan, bijna op het andere schip, toen ze de hand van de man hard in haar rug voelde. De duw bracht haar uit haar evenwicht. Een paar passen struikelde ze naar voren, waarna ze haar balans verloor. Ze voelde de rand van de plank en de balustrade wegglijden onder haar voeten. In een reflex probeerde ze zich ergens aan vast te houden, maar haar handen grepen in het luchtledige. Ze belandde met een klap op het dek van het schip. Een paar splinters drongen in de huid van haar handen, waarmee ze had geprobeerd de val te breken. Vrijwel meteen voelde ze een zeurende pijn zoo haar rechterelleboog trekken.
‘Klootzak’, gromde ze. Caéliane klemde haar kaken op elkaar, verbeet de pijn en krabbelde overeind van de grond. Ze wist zeker dat hij haar geduwd had om haar terug te pakken voor de stomp die ze hem had gegeven. Ze gunde hem niet het plezier om haar pijn te zien.
Zodra ze rechtop stond, moest ze opzij stappen voor de piraten die over de plank terugkeerden naar hun eigen schip. De meesten hadden hun handen vol met kostbaarheden, een paar hadden ergens een juten zak gevonden en deze gevuld met spullen. Haar ogen werden groter toen ze zag dat twee piraten een kist tussen zich in droegen. Dat was de kist waar haar jurken in zaten!
Al snel werd haar aandacht echter getrokken door iets anders. Het was haar bij de eerste paar piraten al opgevallen - ze knikten naar de man die haar hierheen gesleept had. Het zag eruit als meer dan gewoon een vriendelijk gebaar, het betuigde van een zeker respect.
Bij de zesde of zevende piraat begon het Caéliane te dagen. Haar lippen weken iets uiteen van verbazing, ongeloof. En meteen voelde ze een nieuwe steek van angst voor alle brutale opmerkingen die ze eruit gegooid had tegen de man. Hij was de kapitein.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
James had het niet kunnen helpen om toch een brede glimlach op zijn gezicht te hebben bij het zien van hoe de vrouw naar voren was gevallen. Het was toch een beetje verdiende loon geweest in de ogen van de man. Na al haar opmerkingen en de klap die ze hem gegeven had werd het tijd dat ze toch een toontje lager zou gaan zingen en hopelijk was dat hiermee deels gelukt. Zo niet zou hij zeker niet twijfelen om wat vaker geweld te moeten gebruiken. Al kon hij natuurlijk niet te ver gaan in zijn gebruik van geweld en dat wist hij ook wel maar toch wou hij zichzelf nog wel een beetje plezier gunnen door met hemzelf af te spreken om toch ietwat agressie op de vrouw uit te oefenen maar dan dus met mate. Natuurlijk hoefde zij zelf niet te weten dat het met mate was, in de hoop dat het ervoor zou zorgen dat ze zich minder verwend en voornamelijk vervelend zou gaan gedragen. Dat zou nog wel een dingetje worden, dat gedrag van die vrouw. Ze was en bleef natuurlijk een prinses en James had er niet eerder dan nu aan gedacht dat de kans groot was dat ze dat ook nog wel zouden merken in hoe ze zich zou gedragen. Al had James toch wel gehoopt dat de vrouw niet dacht dat ze hier op handen gedragen zou worden en de bemanning van hem tegelijkertijd nu ook haar bedienden waren want dat was absoluut niet het geval. Hier zou ze behandeld worden als een gevangene en dus niet als een persoon van de koninklijke familie.
Steeds meer van de mannen van James kwamen terecht op het schip en door de kleine knik die ze naar James maakte leek de prinses eindelijk door te hebben met wie ze al die tijd te maken gehad had. Een mix van verbazing en angst stond op haar gezicht, het was toch duidelijk van haar gezichtsmimiek af te lezen. Dit was precies de reactie waar hij op gehoopt had, misschien was het nog wel beter. Haar gezichtsuitdrukking was prachtig en dan ook precies de reden dat hij het feit dat hij de kapitein was had achtergehouden. “Wat is er, prinses? Je ziet eruit alsof je een geest gezien hebt.” Nu was het de beurt van James om opmerkingen te maken naar haar, om haar een beetje de gek aan te steken. Hier kon hij toch wel van genieten.
Na de bemanning van James allemaal weer terug was en het schip weg begon te varen van het schip dat ze zojuist beroofd hadden had de jonge kapitein even zijn blik laten vallen op de jonge vrouw. Hij wist dat ze een prinses was van het land Engeland maar veel verder dan dat kwam hij niet. Hij wist verder geen naam, leeftijd of andere dingen die eventueel van belang waren. “Charles.” Riep James terwijl zijn blik op de vrouw bleef. “Neem haar mee naar mijn kajuit.” Charles was een grote man en dus hoopte James dat hij haar makkelijk mee zou kunnen nemen. Na het commando gegeven te hebben begon James met het lopen richting zijn kajuit.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Ze had de kapitein geslagen. Uit alle kapers die rond hadden gelopen op het schip, die haar kamer binnen hadden kunnen dringen, had zij uitgerekend de kapitein een stomp op zijn neus gegeven met haar dolk. Godzijdank had ze hem niet het wapen in zijn schouder gestoken. Die piraat stapte nu de plank af, zijn hand tegen zijn schouder gedrukt. Tussen zijn vingers door zag Caéliane bloed druipen. Hij wierp haar een venijnige blik vol haat toe. Vanbinnen voelde ze een steek van angst door haar heen schieten om de pure haat in zijn ogen, maar toch bewogen haar mondhoeken een fractie van een seconde iets omhoog door de pijn die hem tergde. Wie had gedacht dat ze zo goed kon raken met een dolk?
De kapitein maakte een opmerking over hoe ze eruitzag. Meteen vervaagde de kleine glimlach en verstrakten Caélianes kaken. Ze was zo geschrokken door het besef dat hij de kapitein was, dat ze haar onbewogen houding een paar seconden totaal had laten varen. Zodra die opmerking over zijn lippen kwam, raapte Caéliane de restjes van haar masker weer bij elkaar. Een zwakke poging om niet te laten zien dat ze er echt zo erg van was geschrokken.
‘Was het maar een geest’, mompelde ze, waarbij ze haar ogen een kort moment ten hemel sloeg. Nog steeds was het voor haar makkelijker zich achter opmerkingen te verschuilen dan te laten zien hoe bang ze was. Alleen hoelang zou ze dat nog vol kunnen houden?
De kapitein riep één van zijn mannen naar voren, waarna hij weg beende richting de kajuit. De piraat, Charles, strekte zijn grote hand uit naar haar bovenarm. Caéliane schoot opzij voor hij haar vast kon pakken en wierp hem een norse blik toe.
‘Ik kan heus wel zelf lopen’, snauwde ze. Door de houding van de man flakkerde een moment van vertwijfeling - zou hij haar wel of niet alsnog vastpakken? Caéliane maakte de keuze voor hem makkelijker door haar benen alvast in beweging te zetten en zelf richting de kajuit te lopen. Wat dacht de kapitein dat ze hier nog zou kunnen beginnen? Ze had hem dan wel een bloedneus geslagen, op een schip omringd door vijandige mannen zou ze drie keer nadenken voor ze iets probeerde uit te halen.
Met de breedgebouwde en intimiderend uitziende piraat op haar hielen stapte Caéliane over de drempel een smal gangetje in. Nog net ving ze een glimp op van de kapitein, die een klein stukje verderop een deur door stapte. Met iedere stap die ze dichterbij zijn kajuit kwam, drong de vraag zich hardnekkiger aan haar op: wat wilde hij van haar?
Zwijgend stapte ze de kajuit binnen.
‘Zit.’ De man achter haar knikte naar één van de stoelen bij een klein bureau. Wetende dat dit niet het goede moment was om koppig te doen, liet Caéliane zich neer zakken op de stoel, benieuwd en tegelijkertijd doodsbang voor wat er komen ging.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld