Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ The hope that hides inside the cloud

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

Broken boy
Yet to find a way around
A dark and ever-growing cloud
That has him always looking down

Gideon Lorne ~ 22

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Elaine Katherina Mikhailov, 20

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
De nacht was donker als altijd. De duisternis hing als een dikke, drukkende sluier om haar heen, liet schaduwen onheilspellend tussen de vele bomen door spelen. Ze haatte het en hield ervan tegelijkertijd. Het donker had altijd iets geruststellends en stils, als een onuitgesproken belofte dat het niet door zou vertellen wat het zag. Anderzijds voelde ze zich altijd bekeken in het donker, alsof er in die schaduwen tientallen ogen heimelijk naar haar keken, iedere beweging die ze maakte, volgend. Natuurlijk was het irrationeel om zo te denken - er leefde hier niet veel meer.
En de dingen die er leefden? Daar bleef ze liever bij uit de buurt.
Er klonk geritsel in de struiken. Haar blik schoot naar links, in de richting waar het geluid vandaan was gekomen, en meteen hield ze haar pas in. Langzaam gleden haar ogen langs het dichte struikgewas, speurend naar de bron van het geluid. Haar lippen waren door de concentratie iets uiteen geweken.
Voor even werd de wolkensluier voor de maan iets dunner en in het bleke licht zag ze de vaalbruine vacht van een hertje. Een klein exemplaar was het dit keer, een jong hertje nog waarschijnlijk. Vastberaden klemde Elaine haar vingers steviger om het lemmet van haar mes heen, zonder haar blik ook maar een seconde los te maken van het hertje. Nietsvermoedend stond het tussen de struiken, slechts een kleine vier, vijf meter van haar af. Het hoofd van het dier ging half schuil achter een boomstam, maar de hals was gemakkelijk bereikbaar voor haar mes. Een kans als deze zou ze niet snel weer krijgen - het hert was zó dichtbij.
Voorzichtig bracht ze haar gewicht meer naar haar achterste voet en tegelijkertijd bewoog ze haar hand met daarin het mes langs haar hoofd naar achteren, klaar om het wapen te werpen. Met dat ze meer naar achteren leunde, knapte er een takje onder haar voet door het extra gewicht.
Met een ruk trok het hert zijn hoofd omhoog en draaide het haar kant op. Nu pas zag Elaine dat er een tweede hoofd uit de kaak van het hert groeide. Een misvormd hoofd met lange, stompe hoektanden en gezwollen ogen.
Ze aarzelde net een moment te lang. Het hert schoot weg tussen de bomen en haar mes boorde zich met hoge snelheid in een boom. ‘Verdomme’, vloekte ze binnensmonds. Een korte, geïrriteerde zucht gleed over haar lippen en ze streek een lok haar terug achter haar oor. In haar borstkas voelde ze haar hart hevig tekeer gaan. Ze zou nooit wennen aan de misvormde dieren, hoeveel ze er ook zou zien. Niet alle dieren hadden misvormingen, net zoals niet alle mensen in de gemeenschap in staat waren tot onverklaarbare dingen.
Elaine veegde haar klamme handen af aan de spijkerstof van haar skinny jeans en stapte het struikgewas in om haar mes terug te halen. De oogst die uit de kas kwam, was niet slecht dit jaar, maar na een tijdje ging het vervelen om steeds maar weer hetzelfde te eten. Zoveel variatie zat er immers niet in de gewassen die gekweekt werden. Ze verlangde naar wat vers vlees, maar daar zou ze nog even geduld voor moeten hebben. Geërgerd trok ze het mes uit de boom.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Jarenlang hadden ze hem hierop voorbereid. Vanaf zijn geboorte hadden ze hem over deze plek verteld, over de gruwelen en gevaren die achter elke boom loerden. Gideon had gedacht klaar te zijn, helemaal voorbereid, maar nu ze hem hier hadden achtergelaten, voelde hij zich vooral eenzaam en onbekwaam. Elke stap die hij zette, stelde hij in twijfel. Ging hij de juiste richting uit? Wist hij zijn opdracht nog? Natuurlijk wist hij die nog, zijn opdracht was hem dag en nacht opgedreund. Ze hadden hem een heel stuk bij het gebied vandaan gedropt. Hij was op zichzelf naar de exclusion zone gereisd, dat zou minder verdenking oproepen dan een helikopter die hem vlakbij neerzet. Het is niet alsof er eerder al geen pogingen werden ondernomen om meer tot hen door te dringen. Er waren drones gestuurd, afluisterapparatuur, maar de radioactieve straling in samenwerking met het scherpe opmerkingsvermogen van deze wezens maakte dat elk van deze onderzoekspogingen tot een mislukking had geleid. Hij was hun ultieme wapen, hun laatste hoop. Falen was voor hem geen optie. Hij had de bewoonde wereld steeds meer en meer zien verdwijnen. Takken kraakten onder zijn voeten. Het was moeilijk om zijn weg te vinden tussen het dichte struikgewas. De natuur had in dit gebied duidelijk de overhand.
Er was geen kaart, slechts een vage omschrijving waar zijn wereld eindigde en die van hem begon. In zekere zin werd Gideon aan zijn lot overgelaten. Dat de straling hem niet deerde, maakte het er niet makkelijker op te beslissen of hij zich op vijandig terrein bevond. Het was alleszins al een tijd geleden dat hij nog een teken van leven was tegengekomen. Het geluid van beweging haalde hem uit zijn gedachten. Hij drukte zichzelf tegen de grond. Vanuit zijn standpunt zag hij een dier, iets hertachtig. De misvormde kop brachten zowel fascinatie als angst in hem naar boven. Langs het hert zag hij nog iets bewegen, al was het moeilijk vormen te onderscheidden in de duisternis. Het dier leek te schrikken, zocht naar de snelste ontsnappingsroute en sprong zijn kant uit. Gideon kon zichzelf nog maar net opzij rollen. Zou de andere levensvorm hem hebben opgemerkt? Zijn uitwijking had wel wat lawaai gemaakt, maar hopelijk was deze overstemt door het beest zelf. Als hij nu stil genoeg bleef liggen zou het ding de persoon hopelijk van zelf vertrekken. Hij wist niet zeker met wat hij te maken had. In dit gebied wist je dat nooit zeker.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Tussen de bomen door schoot het hert weg, waarna de ranke gedaante al snel samensmolt met de schaduwen tussen de bomen. Elaine had een poging kunnen doen het te achtervolgen of de sporen van het dier te volgen naar de plek waar het hopelijk een nieuwe pluk gras had gevonden om te grazen. Echter, op dat moment schoof een nieuwe wolk voor de maan, waarmee het kleine beetje bleke licht verdween.
Elaine blies was stof van de boomschors van het lemmet van haar mes en blies een lok haar uit haar gezicht. Daar ging haar avondeten - en tevens een waardevol ruilmiddel. Ze wist precies bij wie ze met een hert met twee koppen terecht kon in de gemeenschap. Anna, een al bejaarde vrouw, wilde altijd alle dieren met dergelijke, zichtbare mutaties hebben. Ze onderzocht ze, of zoiets. Elaine had haar wel eens vaker dieren met mutaties geleverd, vaak waren het vogels. Soms bleef ze rondhangen in Anna’s hut, met een mengeling van afschuw en fascinatie kijkend naar de vele opgezette dieren die de vrouw had staan, naar organen in potjes en naar roestige medische spullen waarmee ze de dieren opensneed. Nooit had Elaine echter een eenduidig antwoord gekregen op de vraag wat de vrouw precies voor onderzoek deed. Wat hoopte ze te ontdekken? Het raadsel achter de mutaties? Hoopte ze een link te vinden tussen de mutaties die voor misvormingen zorgden en de mutaties die sommigen binnen de gemeenschap onverklaarbare gaven bezorgden?
Haar zesde zintuig merkte de aanwezigheid op voor het geluid het verraadde. Een siddering trok langs haar ruggengraat, bracht de haartjes op haar armen overeind, vlak voor het geluid van een brekend takje haar oren bereikte.
Met een ruk keek Elaine op van haar mes, waar ze in gedachten verzonken naar had gestaard. Een moment schoot door haar hoofd dat het hert misschien terug was gekomen, of dat het nog ergens in de buurt was. Maar daarvoor had het geluid te dichtbij geklonken - een haar instinct zou haar niet waarschuwen voor een hert.
Elaine klemde haar vingers steviger om het mes en liet haar andere hand zakken. Doodstil bleef ze staan waar ze stond, tussen de grote bladeren van de varens. Het enige dat bewoog waren haar ogen, en heel langzaam haar hoofd terwijl ze haar blik over de omgeving liet glijden. Tussen haar wenkbrauwen lag een frons van concentratie. Elaine focuste al haar aandacht op de minuscule veranderingen die haar energieveld prikten. Na een paar seconden voelde ze het, een kleine verandering in de energie die om haar heen gonsde. Dat kon maar één ding betekenen. Ze was niet alleen.
Net zo snel als de prikkeling was gekomen, verdween het weer, maar ze wist genoeg. Ze keek naar rechts en tuurde in het struikgewas. Het was nauwelijks te zien in de duisternis, de onregelmatigheid in de struiken, die zich net iets donkerder aftekende tegen de ondergrond. Er lag iemand, verscholen tussen de struiken. Elaine kon vanaf hier niet zien wie het was, of het iemand uit de gemeenschap was. Maar iemand uit de gemeenschap had geen reden om zich zo te verschuilen voor haar.
Ze zette een paar geruisloze stappen dichter naar de persoon toe, waarna ze zich zonder waarschuwing op de persoon wierp. Ze greep zijn bovenarm, draaide de persoon op zijn rug en drukte zijn andere arm met haar knie tegen de grond. Haar mes drukte ze tegen zijn keel. ‘Wie ben je en wat doe je hier?’

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hij had eerder moeten beslissen het op een lopen te zetten. Waarom was hij niet meteen recht gesprongen, het hert achterna. Gideon was slecht in het maken van beslissingen. Dat gebeurde er nu eenmaal als anderen je leven lang de beslissingen voor je namen. Dus nu stond hij hier, zijn arm pijnlijk tegen zijn rug gedrukt, een mes tegen zijn keel. De toon van haar stem was vastberaden. Ze zou niet het minste aarzelen om het de keel over te snijden. Als het hert hem nog niet had overtuigd, wist hij het nu zeker. Hij was in de exclusion zone.
"Mijn naam is Gideon, Gideon Lorne. Ik ben op de vlucht, de politie zoekt me, onterecht. Ik dacht hier veilig te zijn. Hier woont toch al jaren niemand meer?" Zijn woorden hadden weinig samenhang. Hij wist ze slechts sputterend naar boven te brengen. Niet dat een mes tegen de keel het ergste was wat hij reeds had meegemaakt. Oh nee, hem waren dingen aangedaan waardoor hij zelfs met een dolk tegen de keel het hoofd koel kon houden. Zelfs in de meest benarde situatie wist hij de illusie te scheppen een verwarde, ongevaarlijke jongen te zijn. Als hij haar aanval had geblokkeerd, had ze geweten dat hij sterk was, een bedreiging. Wie weet zou hij dan nu al dood zijn. Nu was hij slechts een zwakke jongen uit de buitenwereld. Het was nog altijd niet uitgesloten dat ze hem om zou brengen, maar zolang hij haar er van kon verzekeren dat ze dat op eender welk moment alsnog kon doen, vergrootte hij zijn kansen te overleven.
"Alsjeblieft, laat me alsjeblieft leven. Als je geld wilt, mijn portemonnee zit in mijn rugzak. Ik smeek je neem alles mee, maar laat mij alsjeblieft gaan."

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Hij hoorde hier niet te zijn. Eén blik op het in schaduwen gehulde gezicht van de persoon was voor haar genoeg om die conclusie te kunnen trekken. In een gemeenschap van een kleine vijfhonderd mensen had ze iedereen wel een keer gezien. Het was eerder regel dan uitzondering dat ze iemand niet bij naam kende.
Terwijl ze wachtte op een antwoord, nam Elaine de persoon die ze tegen de grond gedrukt hield in zich op. Zijn donkere haren smolten samen met de duisternis van de nacht en in zijn ogen lag een mengeling van schrik en iets dat ze niet helemaal kon plaatsen. Wat deed hij hier in godsnaam? Elaine had al jarenlang geen buitenstaander meer gezien. De vele borden die waarschuwden voor straling hielden de meeste nieuwsgierigen op afstand, en anders deden de illusies die Alexei langs de randen van de CEZ had opgeroepen dat wel - dat was het idee, dan toch. Het was haar een raadsel hoe deze jongeman zover het gebied in was weten te dringen. Het intrigeerde haar.
‘Gideon’, herhaalde ze zijn naam, de onbekende klank ervan proevend op haar tong. Als het feit dat ze hem niet herkende hem niet weg had gegeven als buitenstaander, dan had zijn naam dat wel gedaan. ‘Op de vlucht voor de politie?’ Elaine kantelde haar hoofd iets, liet haar ogen vertwijfeld over zijn gezicht gaan. De politie was een begrip dat niet bestond in de CEZ-gemeenschap, maar ze wist wat het was. Dat ze afgezonderd leefden hier, geïsoleerd van de rest van de wereld, betekende niet dat ze helemaal wereldvreemd waren. Ze wisten genoeg over de buitenwereld - genoeg om te weten dat hun geheim koste wat het kost bewaard moest blijven.
Elaine liet haar mes iets zakken, maar bleef het wapen bij zijn keel houden. ‘Dus je dacht dat het een goed idee was om een nucleair gebied in te rennen?’ Een kort lachje kwam over haar lippen. ‘Ik ben er nog niet helemaal over uit of je dat hartstikke dom maakt, of juist erg slim. Maar het zal vast hebben geholpen.’
Na zijn nieuwe smeekbede was ze een paar seconden stil, overpeinzend of ze hem moest geloven of niet. Hij zag er ongevaarlijk uit, of hij nu de waarheid sprak of niet. ‘Ik was niet van plan om je te gaan vermoorden’, sprak ze op luchtige toon terwijl ze hem losliet en het mes terug stak in de schede aan haar broekrand. ‘Maar ik weet niet of de wolven en beren in dit gebied daar hetzelfde over denken.’ Elaine zette een stap achteruit, zodat ze hem beter in zich op kon nemen. Zou ze hem meenemen naar het kamp? De kans was groot dat de straling hem al snel parten zou gaan spelen, binnen enkele weken of maanden. Hem terug laten keren naar de buitenwereld was hoe dan ook geen optie. Van jongs af aan werd er bij ieder kind in de CEZ in gedreund dat niemand van de gemeenschap mocht weten als dat niet nodig was.
‘Ik weet wel een plek waar je naar toe kan. In ieder geval voor een tijdje’, zei ze uiteindelijk. Wellicht had het kamp nog iets aan hem. De laatste tijd werd er weer gepraat over een ritueel en wie weet zou de jongeman daarbij van pas komen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het lemmet zakte, haar grip verzwakte. Ze kon nog steeds toeslagen, maar op dat moment wist Gideon al dat hij veilig was. Ze was wantrouwig. Hoe kon het ook anders. Ze zouden hier vast nooit vreemdelingen zien. Zoals ze zelf suggereerde was het een heel domme actie om hierheen te komen. Eenmaal volledig vrij stond Gideon op en veegde wat aarde van zijn kleding. Nu kon hij haar eindelijk zelf bestuderen. Het verbaasde hem hoe menselijk ze eruit zag, al was het donker. Wie weet wat voor monsterlijke kenmerken zich in het daglicht zouden onthullen. Daarbij had hij geleerd dat de straling niet enkel op het uiterlijk een uitwerking kon hebben. Een dolk was nog het minste wapen dat deze wezens tot hun beschikking hadden. De echte mutatie zat vanbinnen, geankerd in hun DNA, dat was de reden dat hij het meisje voor hem onmogelijk mens kon noemen, hoezeer ze ook op elkaar leken.
"Het was niet alsof ik veel te verliezen had eerlijk gezegd. Dit gebied, daar zouden ze me nooit volgen. Al had ik niet gedacht om er een levende ziel tegen te komen. Je hoort weleens verhalen, maar ik dacht altijd dat die slechts werden verteld om kinderen uit de buurt te houden. En de dieren, dat hert. Zien alle dieren er zo uit? Is dat wat de straling doet?" Als de herten er al zo monsterlijk uitzagen, wilde hij maar al te graag een ontmoeting met de roofdieren vermijden.
Ze wilde hem meenemen naar een geheimzinnige plek, hun kamp misschien? Maar waarom? Waarom zou ze hem zo snel vertrouwen. Het was waar dat hij niets zou kunnen beginnen tegen een hele groep van hem, al was het toch niet slecht op sceptisch te blijven. Langs de andere kant zou het een enorme doorbraak zijn als dit meisje hem naar de grotere groep kon leiden. Hij had zijn opdracht gekregen, wist welke risico's er aan vast hingen en was bereid deze te nemen. "Bedankt, om me te helpen. Dus jij woont hier echt, je hele leven al? Ik kan het nauwelijks geloven. Hoe heet je trouwens?" Het waren een heleboel vragen, te veel misschien, maar wat anders zou je verwachten van een jongen die plots in een voor hem totaal nieuwe omgeving terecht is gekomen.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
De manier waarop de jongeman haar bekeek, gaf haar een oncomfortabel gevoel. Het gevoel alsof ze onder een vergrootglas lag en hij haar observeerde, alsof hij zocht naar iets en hij dacht dat in haar uiterlijk te vinden. Elaine plaatste een hand in haar zij, hief haar kin iets en keek hem aan, hopend dat het oogcontact hem wellicht af zou schrikken nog langer zo naar haar te kijken.
Zwijgend luisterde ze naar zijn uitleg. Hij had niets te verliezen, was daarom de CEZ in gevlucht. Een mens moest wel heel wanhopig zijn om tot zo’n rigoureuze oplossing over te gaan. Wist hij dan niets van de gevaren van straling? Had hij de talloze waarschuwingsborden langs de rand van de zone niet gezien? En hoe was hij door het web van illusies heen gekomen, dat de meeste buitenstaanders net zo hard de zone uit leidde als ze erin waren gekomen? Elaine probeerde de puzzelstukjes in haar hoofd in elkaar te passen. Er klopte iets niet helemaal aan deze jongeman en dat zat haar niet lekker.
Haar ogen vernauwden zich iets toen hij over verhalen begonnen. Woorden en geruchten die rondgingen over de mensen die in de exclusion zone leefden. Wat kon ze erop zeggen? Het lukte haar zo snel niet om met een antwoord te komen dat niets weggaf over de gemeenschap die zich hier schuilhield. Misschien was het beter om hem niet meteen mee naar het kamp te nemen, bedacht ze zich. Hij stelde veel teveel vragen.
‘Nee, niet alle dieren zien er zo uit.’ Dat kon ze hem wel vertellen. ‘En ja, dat is wat straling doet.’ Kort kruisten haar ogen met de zijne. ‘Onder andere.’
Haar wenkbrauwen bewogen zich even iets omhoog toen de volgende stroom woorden over zijn lippen kwam. Het duizelde haar, de hoeveelheid vragen die hij stelde. Het waren vragen waar ze geen antwoord op wilde geven, waar ze geen antwoord op kón geven zonder teveel te zeggen.
‘Ik heb nooit gezegd dat ik hier woon’, reageerde ze schouderophalend. Elaine maakte een korte beweging met haar hoofd waarmee ze hem aangaf om haar te volgen. In plaats van in oostelijke richting te lopen, waar ze vandaan was gekomen en waar het kamp was, zette ze koers in noordwestelijke richting. Ze wist de ideale plek waar ze hem onder kon brengen. Tot de stralingsziekte hem teveel zou worden en in het zeldzame geval dat hij niet binnen een paar uur of een paar dagen ziek zou worden, tot ze het hoofd van het kamp in had gelicht over de situatie. Gek genoeg merkte Elaine bij de gedachte aan het laatste dat er een licht gevoel van weerzin in haar buik opborrelde.
Ze drukte het gevoel weg en focuste zich op het vinden van een pad door het dichte struikgewas. ‘Mijn naam is Elaine’, antwoordde ze een tikkeltje laat op zijn laatste vraag. Over haar schouder wierp ze een blik achterom, om te zien of hij haar inderdaad volgde. Voor iemand die niet thuis hoorde in de CEZ bewoog hij zich verrassend geluidloos door het bos.
‘Ik ben wel benieuwd…’ begon ze na een paar minuten stilte. ‘Waarom zat de politie achter je aan? Wat denken ze dat je gedaan hebt?’ Het moest wel iets ernstigs zijn, als hij zo bang was voor de gevolgen van een arrestatie dat hij de bossen van Tsjernobyl in was gevlucht.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Ze was duidelijk op haar hoede, begrijpelijk. Gideon vermoedde dat ze hier niet vaak gasten over de vloer kregen. "Onder andere?" herhaalde hij haar woorden. "Wil ik weten wat die straling nog doet?" Hij beantwoordde zijn eigen vraag nog voor Elaine kon antwoorden "Goh nee, misschien beter niet. Ik hoop hier toch weer weg te zijn voor ik daar achter kom." Hij volgde haar op de voet, zijn blik op de grond gericht zodat hij tijdig boomstronken en andere hindernissen kon ontwijken. "Oh sorry ik dacht...ik nam aan omdat je hier je weg wel lijkt te kennen dat je hier toch al een tijdje bent en dit lijkt me nu niet bepaald een plek waar je gewoon wat komt rondhangen." Ze wandelden even in stilte verder, misschien maar beter om geen aandacht te trekken van alle dieren, de wolven en beren waar ze eerder een opmerking over maakte. "Huh, waarom de politie me zoekt. Wel eeuh kan ik het niet vertellen eenmaal we zijn aangekomen, kwestie dat we beide veilig zijn? Zie het als een verhaal in ruil voor onderdak." Dat was echt een belachelijke deal die geen enkel mens met een beetje verstand zou aannemen. "Ok nee je verdient het wel om het te weten. Het is alleen. Ik heb niets gedaan echt niets en toch...Het was niet mijn schuld, als Blake niet... Sorry ik loop wat voorop op mezelf." Gideon zuchtte, hij had niet bepaald zin om hieraan te beginnen. Het plaatste hem niet bepaald in een goed daglicht. "Wel ik studeerde chemie en op een feestje, we waren beiden al redelijk dronken, maar mijn vriend Blake en ik hadden plots het ingenieuze idee een drug te ontwerpen. Je weet wel om onze studentenlening mee af te betalen. De dagen erop bedachten we een heel recept. Het leek me een leuke uitdaging, tot bleek dat dit voor Blake niet gewoon wat plezier was. Ik hoorde er een maand ofzo niets meer over tot hij me plots een envelop overhandigde. De eerste batch was verkocht, succesvol. Uiteindelijk had ik een groot deel van het werk gedaan, dus ik verdiende op zijn minst een deel van de winst. Ik had dat geld niet moeten aannemen, maar het was zoveel en financieel zat ik nogal krap in die periode. En toen..." Gideon stopte met praten. Hij wilde niet verder vertellen, maar wie A zegt kan net zo goed B erbij nemen. "Toen vielen de eerste doden. Een fout in de berekeningen. Het was ook nooit mijn doel geweest die drug echt op de markt te brengen. Blake wilde de schuld natuurlijk zoveel mogelijk van zich af schuiven. Mijn naam stond bovenaan het recept, hij had zelfs de mail nog waarin ik het naar hem doorstuurde. Van je vrienden moet je het hebben he. Het enige wat hij deed was me inlichten alvorens de schuld naar mij te schuiven, me een kleine voorsprong te geven en wel daarom ben ik nu hier."

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Wilde hij weten wat de straling nog meer deed? Elaine liet een schamper lachje horen. Nog voor ze een antwoord kon formuleren op zijn vraag, beantwoordde hij die zelf. Hij nam haar de woorden uit de mond. Nee, hij wilde niet weten wat de straling nog meer deed. Het liet wolven nog efficiënter samenwerken, nam hen de angst voor mensen af. Het liet beren klauwen groeien groter en scherper dan normaal was. En het zorgde voor talloze misvormingen, zoals het hert met de twee hoofden. De meeste misvormde schepsels waren niet levensvatbaar, of hielden het alleszins niet lang vol, maar sommigen hadden geluk.
Een korte blik wierp Elaine over haar schouder. Hij klonk zo zelfverzekerd, zo nonchalant over het feit dat hij een stralingsgebied in was gelopen. Alsof hij een kampeertripje ging maken in dit bos en verwachtte over een paar dagen doodleuk terug te keren naar huis. Hoe kon hij zo achteloos doen over de straling? Wist hij dan niet hoe dodelijk het kon zijn?
Ze had die naïeve droom van hem als een bubbel uit elkaar laten spatten, maar Elaine bleef stil. Waarom zou ze zijn hoop vertrappen? Het zou weinig aan de situatie veranderen.
De ruil die hij haar voorstelde, klonk lichtelijk belachelijk - ze kon hem ook gewoon hier achter laten. Gelukkig realiseerde hij zich dat zelf vlak nadat hij de woorden hardop uit had gesproken. Elaine glimlachte kleintjes voor zichzelf uit, waarna ze luisterde naar zijn verhaal.
‘Lekkere vriend was hij’, merkte ze op eens hij uitgepraat was. ‘En je had dit verhaal niet aan de politie kunnen vertellen? Ze had geen idee hoe naïef ze klonk, hoe goedgelovig. Ze wist enkel wat de politie was bij definitie, uit de verhalen van de ouderen, die het leven in een normale wereld nog hadden meegemaakt. Anna was zo iemand die altijd dergelijke dingen wist te vertellen. Waar de meeste andere kinderen haar huisje altijd met een grote boog vermeden omdat alle opgezette dieren binnen er afschrikwekkend over kwamen, was Elaine als kind vaak bij de vrouw te vinden geweest. Ze had altijd fascinerende verhalen. Nu ze groter was, wist ze dat de meeste verhalen waarschijnlijk niet waar waren, of op zijn minst erg aangedikt om ze dramatisch te maken. Maar het gaf haar altijd iets nieuws om over na te denken, prikkelde altijd haar verbeelding over de wereld buiten de CEZ.
Terwijl ze een paar takken opzij duwde en tuurde naar de gebouwen die een eindje verderop tussen de bomen door zichtbaar werden, schoot er een idee haar gedachten binnen. Zou Gideon haar meer willen vertellen over de buitenwereld?
Een kleine schaduw schoot voor haar voeten langs. Elaine bleef meteen stilstaan en stak haar hand op als teken dat de jongeman achter haar haar voorbeeld moest volgen. Haar andere hand lag op het heft van haar mes en ze hield haar oren gespitst op de geluiden om haar heen.
Toen ze na een paar seconden geen vreemde geluiden op had gevangen, ontspande ze weer iets. Waarschijnlijk was het maar een konijn geweest - je wist hier maar nooit.
‘Hier zou je veilig moeten zijn.’ Elaine was aan de bosrand blijven staan en draaide zich een kwartslag zodat ze naar hem kon kijken. ‘In ieder geval voor een tijdje.’ Voor haar lagen gebouwen. De meeste ramen kapot of zo vies dat je er nauwelijks doorheen kon kijken. Ranken klimop begroeiden muren en wortels drukten het steen uit elkaar. ‘Welkom in Tsjernobyl’, zei ze met een halfslachtig glimlachje.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ja als ik hem ooit terugzie..." maar zou het ooit tot dat punt komen. Er was Gideon nooit vertelt over het daarna. Hij kende de opdracht die hij moest uitvoeren, maar over de toekomst was er nooit gesproken. Hij nam aan dat hij zou terugkeren, misschien voor een nieuwe missie zou worden ingezet. Al was er ook een kans dat dit zijn eerste en laatste opdracht zou zijn, dat hem na dit een pensioen stond te wachten. Allemaal zorgen voor morgen, eerst moest hij zich op het nu focussen, zien dat hij de eerste dag doorkwam. Elaine mocht dan wel beweren dat ze hem naar een veilige plaats was, niets leek hem echt veilig in de CEZ. "Wel waar ik vandaan kom, geeft de politie niet zoveel om de waarheid, maar meer om het vinden van een schuldige. Ze denken nogal rechtlijnig. Als er bewijs in mijn richting wijst en dat betekend dat ze iemand voor een daad kunnen straffen en dat de gemoederen tot rust brengt, dan wordt er niet echt verder gedacht over wat echt de waarheid is. De maatschappij is fucked up, maar hey dat is nu ook niet bepaald nieuw nieuws." Als dit meisje echt van hier afkomstig was, was het begrijpelijk dat ze maar een vaag idee had van alles wat er zich buitenaf afspeelde. Al wist Gideon dit soort dingen ook slechts omdat ze hem door anderen waren aangeleerd. Wanneer hij het lab mocht verlaten was dat altijd onder streng toezicht van de wetenschappers, voor een test, om te zien hoe delen van zijn training zich uitten in de praktijk. Hij testte zijn sociale vaardigheden niet omdat hij dat wilde. Hij begroette iemand niet omdat de persoon hem er sympathiek uitzag, nee alles was in het kader van zijn training, zijn opdracht, zijn doel.
Hij botste bijna tegen haar op toen ze plots halt hield, zette zijn zintuigen op scherp, klaar om te vluchten bij de minste vorm van gevaar. De kust bleek veilig te zijn. Ze kwamen uit op een reeks verlaten gebouwen, vervallen door de jaren heen, terug heroverd door de natuur rondom. Hij wandelde naar de ingang van het dichtstbijzijnde gebouw. De deur was verdwenen, net zoals de meerderheid van de ramen. "Wow bijna zo goed als een vijf-sterrenhotel" merkte hij op met enig sarcasme in zijn stem, al was hij Elaine wel dankbaar. Zonder haar had hij de eerste nacht hoogstwaarschijnlijk in het bos doorgebracht, schuilend onder een primitieve hut gemaakt van wat takken steunend op een omgevallen boomstam. "Dus wat is jou plan, terugkeren of breng je hier ook de nacht door. Ik heb een blik bonen mee dat we zouden kunnen delen, zie het als een wederdienst."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld