Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG ~ Unfortunate gifts schrijftopic

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

We are all different
None the same
So who are we
To judge insane
To see the world
Through different eyes
The things you’d see
Such sweet surprise
Describe a colour
With my senses
Feel freedom from
Enclosing fences
Built by peers
Sane and normal
Doctors probing
Pills and potions

Welcom in the Golden Oak institute een opvangplaats voor kinderen met oncontroleerbare gaven. Deze tieners zijn niet alleen een gevaar voor zichzelf, maar ook voor hun weide omgeving. Het Goldon Oak institute is voor hen een veilige thuishaven. Hier worden ze begeleid en continu in de gaten gehouden zodat er hen en de andere leerlingen niets kan overkomen. Ze worden ook beschermd tegen mensen van buitenaf die hun gaven zouden willen gebruiken voor slechte doeleindes.
Toch zijn niet alle leerlingen van Golden Oak hier zo blij mee. Ze hadden ook niet bepaald een keuze in de kwestie. Word je gevaarlijke gave ontdekt, dat word je erheen gestuurd zo simpel is het. Wangedrag en ontsnappingspogingen zijn dus dagelijkse kost, maar worden streng bestraft.

Regels van Golden Oak:
- Na 22uur kom je niet meer van je kamer
- Jongens en meisjes slapen apart
- Iedereen draagt een armband met een volgzender die ten alle tijden aan moet blijven.
- Je mag enkel in de tuin onder begeleiding
- Bewoners die zich gedragen mogen wekelijks mee op een tripje naar de buitenwereld.
- Elke zaterdagnamiddag is een bezoekmoment voor familie ingepland.
- Bewoners hebben elk een nummer op basis van de schade die ze kunnen veroorzaken. Nummers zijn respectievelijk:
1: De persoon vormt geen gevaar voor anderen, maar wel voor zichzelf.
2: De persoon vormt een gevaar voor zichzelf en zou anderen licht kunnen verwonden.
3: De persoon kan fysieke/psychologische schade aanrichten aan zichzelf en anderen, maar kan dit relatief controleren.
4: De persoon kan zware fysieke/psychologische schade aanrichten, maar deze is meestal niet letaal.
5: De persoon kan grootschalige fysieke en psychologische schade aanrichtten aan zichzelf en anderen, vaak met de dood als gevolg.

Het is een instituut gelegen in een afgelegen bosrijk gebied (het land staat eigenlijk vrij. Ik ben meer geneigd om Engeland te nemen, maar kan ook een ander land zijn als jullie dat liever willen). Hoe dan ook langs de buitenkant is de facade van wat eens een oude kostschool was bewaard. Langs binnen is alles echter, volledig vernieuwd. De binnenkant bestaat vooral uit glas en beton, strakke lijnen, moderne technologie. Hier en daar zijn schilderijen of aandenkens uit de oude school bewaard gebleven. De voornaamste ruimtes zijn de trainingsruimtes, eetzaal, bezoekersruimte, ontspanningsruimte en zwembad op de begane grond, de laboratoria ondergronds, de bibliotheek en kamers van de bewoners op de eerste verdieping en de vertrekken van het personeel op de tweede verdieping.

Girls
Literacity ~ Rose Lynn Mae ~ p1
LilyAllen ~ Freya Willow ~ p4
Shinde ~ Lilith Orlov ~ p8
Seaweedbrain ~ Josephine Arrington ~ p5
Daynty ~ Erin Harlow ~ p12

Boys
Dauntless ~ Asa Ford ~ p1
Ladybambi ~ Drew Drowntown ~ p1
Beethoven ~ Felix Perrault ~ p8
Duchess ~ Rex Hawkins ~ p2

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Erin
‘Kom op’, mompelde ze geërgerd tegen zichzelf. De jongedame blies een lok haar uit haar gezicht en trok het elastiek in haar haren strakker aan. Haar donkerblonde lokken zaten bijeengebonden in een hoge paardenstaart, maar enkele plukjes waren los geglipt en omlijstten nu enigszins warrig haar gezicht.
Erin zette een stap naar achteren, balde haar handen tot vuisten en verplaatste haar gewicht naar haar achterste voet. Ze zakte iets door haar knieën en telde in haar hoofd van drie terug naar nul. Ze bewoog naar voren, liftte haar achterste voet op en zwaaide haar been met alle kracht die ze in zich had naar voren. De klap van haar voet die tot stilstand kwam tegen de bokszak galmde door de trainingsruimte. Sceptisch bekeek Erin de plek waar de bokszak een paar seconden iets ingedrukt bleef door de trap. Het zat iets lager dan haar ooghoogte, wat een lichtelijk gefrustreerde zucht bij haar opwekte. Het was hoog, maar niet hoog genoeg. Erin wist dat ze haar voet meer de lucht in kon krijgen, maar ze was lui geweest de afgelopen weken - en dat merkte ze terug in haar uithoudingsvermogen. Toch voelde het fijn om zich even te kunnen laten gaan op een bokszak, om haar frustraties eruit te gooien op iets dat níet onmiddellijk naar de leiding zou rennen omdat ze hem pijn had gedaan. Hij had zijn handen thuis moeten houden, dat was alles, maar die woorden in al hun eenvoud, hadden hun weg tot zijn bekrompen hersenen blijkbaar niet gevonden. Het was dom dat hij niet op de hoogte was van de fluisteringen in de gangen - Erin nam althans aan dat iemand die enigszins luisterde naar wat er rondging over leerlingen, niet zo ondoordacht zou zijn om iets te proberen bij haar. Mensen bleven haar verrassen.
Het was fijn om zich te kunnen laten gaan, maar toch prefereerde ze een tegenstander die terugvocht, die iets meer van een uitdaging bood. Ze nam opnieuw een goede beginpositie aan, ditmaal om het geweld van haar vuisten los te laten op de zak. Op de achtergrond hoorde ze de klokken van het instituut acht uur slaan.
‘Nu al?’ Erin wierp een korte blik over haar schouder, op de openstaande deuren van de trainingszaal. Voor haar gevoel was het slechts enkele minuten geleden dat ze over de drempel was gestapt voor een vroege training. Soms verbaasde het haar hoe snel een uur voorbij kon vliegen.
Het vooruitzicht dat de gangen binnen nu en een paar minuten zouden volstromen met hongerige leerlingen op weg naar het ontbijt, betekende eveneens dat het einde van haar training in zicht was. Desondanks voelde ze zich nog alles behalve gemotiveerd om zichzelf naar de eetzaal te slepen. Nog een paar minuutjes, sprak ze met zichzelf af toen ze haar maag voelde rommelen, en ze zwaaide opnieuw haar voet naar de bokszak.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Mag ik alsjeblieft koffie?"
"Naam."
"Asa Ford" Alsof die naam niet te lezen was op het borstzakje van zijn uniform. De begeleidster die aan het buffet stond overliep een lijst met de namen van alle bewoners en hun specifieke dieetrestricties.
"Sorry hier staat dat je geen cafeïne mag innemen. Het kan risicovol zijn..." Hij deed niet eens de moeite om de rest van haar uitleg te horen. Elke dag al had Asa geprobeerd een kop koffie bij het ontbijt te krijgen, maar de mensen hier vonden het te gevaarlijk. Wat als het zijn demonen zou aanwakkeren.
"Een kop thee zou een alternatief kunnen zijn?" Wel dat was wat hij meestal nam in de plaats, dus waarom niet...
'Laat ons gewoon helpen Asa. Het is toch niet normaal dat ze je geen koffie geven. Laat ons even toe en er wordt je nooit nog iets geweigerd.'
De begeleidster keek hem bezorgd aan, sinds hij opeens een beetje in het niets voor zich uit begon te staren. "Eeuhm thee zei u. Ja alsjeblieft een kop thee." Hij glimlachte, alles om zo normaal mogelijk over te komen. Vanuit zijn ooghoek hield hij de vrouw in de gaten. Zou ze er iets over opschrijven? Straks zouden ze weer één of andere priester laten komen, die er zeker van was alle duivels bij hem uit te kunnen drijven. De ochtenden waren altijd het zwaarst. Hij moest verplicht minstens tien minuten luisteren naar bijbelverzen om zich daarna te douchen met gewijd water. Een kop koffie zou het ideale medicijn zijn tegen zijn ochtendhumeur, maar helaas, cafeïne zou hem blijkbaar in een monster veranderen. Hier en daar waren nog enkele vrije tafeltjes. Hij nam plaats aan datgene dat hem het beste overzicht over de eetzaal bood. Hij mocht dan wel geen zin hebben om met mensen te praten, wat mensenkijken terwijl hij zijn havermout naar binnen lepelde wist hij wel te appreciëren.

Account verwijderd

schreef:
Lilith stond achteraan in de rij voor het ontbijt. Haar handen voelden klam aan en keek schichtig om zich heen. Onder haar ogen stonden donkere kringen door het slaapgebrek de afgelopen dagen. Na al die tijd onder mensen komen, was het meest stressvolle dat ze kon ondergaan. Tenslotte, onder mensen van haar leeftijd komen. Haar isolatie was niet zuiver geweest, aangezien ze wel bepaalde mensen van de begeleiding was blijven zien.
Stap voor stap kwam ze dichter bij het buffet. Met elke stap die ze nam screende ze haar omgeving om zeker te zijn dat niemand tegen haar op zou botsen. Normaal gezien was haar kracht niet voelbaar door stof, maar ze wist dat alles op scherp stond. Hoe hard ze haar best ook deed, ze kon niet eens haar ademhaling onder controle krijgen, laat staan haar krachten. Gelukkig was vrijwel haar hele lichaam bedekt, alleen haar handen en gezicht waren niet bedekt onder haar kledij. Dit stelde haar enigszins gerust.
Voor ze haar plateau aannam, veegde ze haar handen af aan de stof van haar kleren. Door alle opwinding over haar eerste dag in het gewone deel van het instituut, had ze het snikheet en het liefde van al zocht ze de friste op van haar kamer. Al zou haar kamer niet langer de isolatiecel zijn. Dat zou pas wennen worden. Gelukkig zou ze vandaag ook naar buiten mogen, iets waar ze anders naar uitkeek. Alleen zou het wennen zijn dat ze de buitenruimte niet voor haarzelf had, zoals altijd wanneer ze op aangepaste uren eens de kans kreeg een frisse neus te halen, ver buiten bereik van andere leerlingen. Nu zou ze alles moeten delen met anderen en dat beangstigde haar.
Lilith boorde haar tanden in haar lip als ze de plateau aannam en haar eten verzamelde. Daarna draaide ze zich om en staarde de zaal door. Nu kwamen de moeilijke keuzes, ging ze alleen zitten of nam ze ergens plaats? Twijfelend staarde ze om zich heen tot iemand tegen haar opbotste: 'loop door,' bromde en zij bijna opsprong van schrik waardoor ze bijna haar krachten losliet en de plateau stevig moest vasthouden om die niet met een rotvaart tot het einde van de zaal te laten keilen. Dat haar krachten buiten haar lichaam begonnen treden, dat was immens vervelend. Gelukkig was dat tot nu toe het enige wat ze voelde aankomen en kon inperken, tenslotte in de meeste gevallen. Ietwat verloren zette ze een stap vooruit en besloot alle tafels te passeren en op haar gevoel te vertrouwen, welke ze nu moest kiezen.

Account verwijderd

schreef:
Adam stond zich te vervelen achterin de rij. De stijve kleren stonken naar goedkoop wasmiddel en zijn rug jeukte ervan. Het ergerde hem hoe levenloos iedereen hier leek en hij voelde zich nu al gefrustreerd door zo strak in de pas mee te lopen. Als hij dit nog lang zou moeten volhouden, werd hij officieel net zo gek als al de rest hier. Met zijn voet tikte hij tegen de vloer terwijl ze stapje voor stapje vooruit schoven en hij zin had om gewoon rechtdoor te lopen en toe te kijken hoe iedereen tegen hem af ketste. Hij vond het altijd amusant dat anderen als bowling kegels omver werden gegooid als hij zich door een massa baande.
Wat in gedachten verzonken, liep hij tegen een meisje op dat versuft in het gangpad stond en moest zichzelf afremmen om haar niet af te kaatsen zoals hij in zijn dagdromen daarnet voor zich had gezien. Haar handen klemden zich gewoon harder om de plateau heen en hij rolde met zijn ogen terwijl hij langs haar slalomde en zich dieper in de zaal begaf. Met een iets te harde klap zette hij zijn plateau neer voor een andere jongen en keek naar zijn havermout. Al kon hij het net zo goed kots noemen. Adam was blij dat zijn maaltijd uit een iets rijkelijker maal bestond. Op zijn bord lag een banaan, eieren met spek en een groot stuk brood met boter. Duidelijk hadden ze hem serieus genomen als hij zei dat zijn krachten in toom houden hem hongerig maakte en hij goed moest eten of anders de boel ging slopen. Nooit had hij verwacht dat dreigen hielp in instellingen zoals dit.
"Hoe lang zit je hier al?" vroeg hij zonder schroom aan de jongen voor hem en nam al gulzig een hap van zijn ontbijt.
Als hij zich hier niet steendood wou vervelen, moest hij vrienden maken en die ging hij niet vinden door eenzaam in een hoekje te zitten schreien. Hij zou er snel genoeg achter komen wie hij kon uitstaan en bovenal wie hém kon verdragen. Hij was tenslotte niet de makkelijkste om mee om te gaan.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Het was misschien wel de duizendste dag dat Josephine wakker werd in Golden Oak en dat was toch wel een beetje treurig. Toen ze voor het eerst hier was geplaatst, dacht ze dat ze snel genoeg weg zou komen, maar dat viel toch wel vies tegen. Ze werd wakker in haar onpersoonlijke kamer. Eigenlijk kon je het niet eens een slaapkamer noemen, want het was helemaal leeg van alles wat brandbaar kon zijn. Ze had een ebook in plaats van gewone boeken, ze had dan weliswaar een bureau, maar daar zaten al wat smeltplekken op van de keren dat zij met haar handen op de tafel had gelegen en dat niet door had gehad. Er was weinig persoonlijks in de kamer en alles in de kamer herinnerde Josie alleen maar aan haar krachten, die veel meer pijn en moeite waren dan dat het opleverde. Op sommige dagen ging het gemakkelijker af dan andere, en ze wist nu al dat vandaag een rotdag zou worden. Als eerst had ze een nachtmerrie gehad, waarin zij weer een gebouw compleet in de fik had gezet, waarna, blijkbaar, haar handen bezig waren met het verhitten van het kussen, dat al begon te roken. Door die rook ging het brandalarm af in een andere kamer en kwam er een begeleider aan met een emmer water die het over haar heen had gegooid, om maar zeker te zijn dat ze niet per ongeluk haarzelf in de fik zou zetten.

Waar het ook voor had gezorgd, was dat Josie dus helemaal nat werd en dat haar ochtend werd geruïneerd. Ze had niet eens de moeite genomen om te gaan douchen en had alleen haar haar drooggemaakt. Er werd verwacht dat ze een zonnebril op zou doen, want dat zou ervoor zorgen dat ze met haar blik minder snel voorwerpen en mensen zou gaan laten verbranden en ze moest ook handschoenen aandoen, ook om ervoor te zorgen dat ze niet zo snel dingen zou gaan verbranden, alleen viel dat nogal tegen. Handschoenen waren onhandig en het werkte niet ideaal. Vandaag had ze dus handschoenen aangedaan waar alleen haar handpalmen mee bedekt waren. Handschoenen waren handschoenen en vandaag werd ze al wakker gemaakt door een begeleider, dus vond ze dat ze haar niet nog eens mochten gaan storen en moeilijk doen. Wel deed ze haar zonnebril op, omdat dat ook haar wallen zou gaan verbloemen. Met haar badjas aan ging zij naar het ontbijt. Ieuw, zou vast weer eens smerig zijn. Het zou ook wel weer eens niet. "Koffie graag," vroeg ze nors aan de begeleider. De begeleider keek haar aan met een lach. "Wil je het koud of warm hebben?" Op een andere dag had zij het wel kunnen hebben, maar vandaag niet. "Sterf," zei ze dus. De begeleider keek haar aan en leek toen een notitie te gaan maken. Kutzooi, dacht ze, nu moest ze weer naar een of andere psycholoog of naar een of andere afdelingsleider om excuses te maken. Ze had daar dus echt totaal geen zin in. Josie griste ook snel haar ontbijt en de warme koffie mee en liep toen weg, naar een vrije tafel. Het was niet dat ze geen zin had om bij iemand te zitten, maar ze wilde haar koffie gaan opdrinken voordat ze het door haar frustratie en chagrijnigheid liet verdampen. Het zou niet eens de eerste keer zijn dat het haar overkwam. Het ontbijt was overigens echt weer teleurstellend, het waren gewoon twee sneetjes brood met ham en kaas. Josie miste haar vroegere ontbijt, wat niet zo matig was en haar wel enthousiast maakte voor de dag.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Zoals elke ochtend kwam Freya vol zenuwen aan bij de eetzaal. Ze was nog maar net de kamer binnengestapt of ze was al gelijk overweldigd door het aantal mensen die in de zaal zat -- en daarmee ook het aantal geesten die ze kon zien. Het aantal stemmen die zich Freya's hoofd probeerden door te dringen waren immens, en het was dan ook moeilijk om deze op de achtergrond te houden. Wankelend bewoog Freya zich richting de rij voor het eten en bleef ze daar stilstaan. Haar ogen bewogen zich over de kamer heen en ze zag het aantal geesten die naar haar keken toenemen. Ze kon het gegil in haar hoofd al praktisch voelen aankomen, en wendde haar blik snel af en concentreerde zich op de persoon die voor haar stond. Ze kon zijn eigen geest al rond hem heen zien zweven, en ze kon hieraan zien dat ze jongen zich wel prima voelde, maar ze deed haar best om hier niet op te letten. Als Freya mensen vertelde over haar gave, waren ze onder de indruk of waren ze blij voor haar. Echter wist niemand hoeveel schade Freya's gave had gemaakt op haar eigen welzijn. Geesten van mensen, zowel levend als dood, bleven Freya achtervolgen, waar ze ook ging, ook als ze de enige persoon in de kamer was. De geesten praten tegen haar, geven haar advies, worden boos, schreeuwen in haar hoofd en proberen haar dingen te laten doen. Het allerergste was nog dat er geen enkele remedie voor is; andere mensen in het instituut kregen medicijnen, handschoenen, brillen of andere dingen waarmee ze hun gaven konden onderdrukken; maar er was niks dat Freya kon helpen, behalve de psychologische hulp in het instituut. Doordat ze haar gave al ontdekte toen ze zes jaar oud was, heeft Freya een aantal manieren bedacht waardoor ze haar gave zelf kon onderdrukken. Op andere dingen focussen en mediteren waren haar beste manieren. Maar dit ware geen permanente oplossingen; dit kon ze alleen maar doen om de geesten voor een aantal minuten van zich af te houden. Freya werd langzamerhand gek van haar gave, en dat is een van de redenen dat ze in Golden Oak is beland. Er is geen plek voor haar in een normale samenleving, dus werd ze door haar ouders hierheen gestuurd. Het was misschien niet de fijnste plek om naartoe te worden gestuurd, maar Freya moest toegeven at ze het hier wel prima had. Haar ouders kwamen haar nog opzoeken, ze had vrienden kunnen maken wat eerst onmogelijk leek en zo kon op elk moment van de dag bij een van de psychologen aankloppen. Natuurlijk miste Freya de buitenwereld en haar vrijheid, maar Golden Oak was een redelijk alternatief. Zonder Golden Oak was Freya jaren geleden al gek geworden; hier kon ze haar gekheid limiteren tot tegen haarzelf praten.
Over Golden Oak gesproken, Freya was zonder dat ze het door had beland bij de voorste rij van het ontbijt. De dame die het ontbijt serveerde gaf haar wat ze elke dag nam, ze kende het inmiddels uit haar hoofd, en Freya stapte met haar dienblad uit de rij. Ze werd gelijk geconfronteerd met de grote, drukke ruimte, en dit maakte haar heel erg zenuwachtig. Gelijk merkte ze dat meerdere stemmen door haar hoofd heen weergalmden, de stemmen van geesten van de mensen om haar heen, en ze deed zo hard haar best om deze te onderdrukken. Enigszins wanhopig scande ze de zee van mensen opzoek naar iemand die ze herkende; en uiteindelijk zag ze iemand. Een meisje genaamd Josie. Een zwak glimlachje verdween op Freya's gezicht terwijl ze zo snel mogelijk richting Josie's tafeltje liep, weg van de stemmen die haar hoofd in wilden dringen. Eenmaal bij het tafeltje gekomen zette ze haar dienblad neer en ging ze tegenover het meisje zitten. Freya hoefde maar een blik te werpen op de geest van het meisje die om haar heen cirkelde om op te merken dat ze ietwat geïrriteerd was. "Goedemorgen Josie" zei Freya zwakjes en ze glimlachte even.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Asa lepelde rustig zijn havermout naar binnen, een smakeloze brij. Elk voorwerp, elk soort voedsel dat in hem ook maar enig soort van emotie zou kunnen opwekken, werd hem ontzegd. Zijn leven hier was net zoals de havermout, smaakloos, saai. Het personeel leek niet door te hebben dat ook saaiheid zijn grenzen kende. Hij was niet tegen al hun maatregels. Die psalmen en het heilig water werkten om de demonen op afstand te houden. Het was waar dat zijn lichaam niet langer hun speelbal was, over te nemen wanneer ze maar wilden. Hij had nu de controle, deels dan toch. Soms namen ze even de bovenhand, maar dingen waren niet meer geëscaleerd zoals vroeger.
Vanuit zijn ooghoek spotte hij Josie die binnenkwam. Hij wist dat zij wel koffie kreeg bij het ontbijt, als hij haar nu eens zou vragen of ze een extra kop koffie kon regelen. De kans was klein dat ze het zomaar zou doen, maar het was een kleine moeite. Asa wilde net opstaan toen een jongen zijn plateau hardhandig neerzette op de plaats voor hem. Zijn houding was nogal intimiderend. Misschien had hij ook wel last van een ochtendhumeur. Of hij was net aangekomen. De eerste dagen waren altijd de zwaarste. Zo was het toch voor Asa geweest. Hoe dan ook wist hij niet precies hoe te reageren en staarde slechts naar het ontbijt van de andere jongen, dat er overigens veel lekkerder uitzag.
"Drie jaar en ik denk niet dat ik hier vroeg of laat uitkom." antwoordde Asa rustig nadat hij grondig had overwogen of de jongen het wel echt tegen hem had. Ze zaten alleen aan een tafel, maar hey hij sprak zelf geregeld met andere entiteiten. In Golden Oak wist je nooit. Daarbij lieten de meesten hem met rust, gezien hij soms nogal prikkelbaar kon reageren.
"Dus mag ik aannemen dat je nieuw bent hier? Je gezicht ziet er niet bepaald bekend uit. Het staat me ook niet aan trouwens die rotsmoel van je. Kan je niet ergens anders heen oprotten. Je hoofd verpest mijn ontbijt." Ja ochtenden waren altijd het moeilijkst om de demonen weg te houden. Ze konden niet veel doen, maar hielden ervan anderen uit te lokken. Als het dan tot een gevecht uitdraaide was de kans groter dan Asa een beroep op hen zou doen, volledige controle zou geven.
"Sorry, sorry. Wat ik net zei, dat was ik niet. Het is nogal ingewikkeld, maar hey jij weet net zo goed als ik dat iedereen hier 'speciaal' is zoals ze dat hier noemen." Speciaal hij vond het zo'n belachelijk woord. Freaks vond hij beter passen of een gevaar voor zichzelf en de hele samenleving. "Hoe dan ook nieuw of niet nu weet je meteen dat ik niet het beste gezelschap ben om s'ochtends je eitje mee op te eten, maar ik wil je gerust zeggen bij wie je wel terecht kan en wie je best ontwijkt. Het is best treurig maar sommige mensen hier voelen zich nogal superieur en ze gaan je waarschijnlijk proberen testen. Iedereen wilt altijd weten wat voor vlees er in de kuip ligt. Ergens kun je het hen niet kwalijk nemen."

Account verwijderd

schreef:
Het was duidelijk dat Adam zijn mensenkennis niet de beste was, aangezien hij van alle personen er niet bepaald de meest heldere uitgepikt had. Met een opgetrokken wenkbrauw luisterde hij naar de 'begroeting'. Zo onder de indruk van het lef van de jongen voor hem, bleef zijn mond even openhangen en zijn vork met een stuk spek bleef ervoor hangen alsof hij bevroor. Het was een bizarre ervaring om iemand een simpele opmerking en vraag te horen stellen, met een belachelijk directe belediging eraan gekoppeld. Als zijn metgezel aan het ontbijt niet zo slim was geweest om zichzelf meteen te excuseren en ergens een flauw excuus vandaan te toveren, dan was de kans groot geweest dat Adam zichzelf niet had kunnen weerhouden om hem aan zijn keel over de tafel te sleuren. Een kort lontje had hij op zich niet, maar dat betekende niet dat hij zich zomaar liet beledigen zonder erop te reageren.
"Ja. Nieuw."
Adams mond vertrok in een grimas. Van alle speciale gevallen, was de jongen tegenover hem alleszins al één van de speciaalste. Adam zelf voelde zich absoluut niet geestesziek en lichamelijk ziek was hij allesbehalve, maar werd wel zo bestempeld. Duidelijk gold dit niet voor iedereen hier en waren er niet enkel lichamelijk problemen aan de orde. Eigenlijk had hij nooit een idee gehad van wat er hier aan te treffen viel. Zelden kwam hij in aanraking met anderen en hun krachten.
"Wel, Asa."
Nu pas viel Adam zijn naamplaatje op. Oplettendheid was niet zijn sterkste punt.
"Wie gaat me testen en wat kan ik verwachten? Want ik ga geen uitdaging uit de weg," grijnsde hij breed en gooide daarna een groot stuk spek naast de kom havermout van Asa.
"Jouw ontbijt is er één om medelijden mee te krijgen," merkte hij nog op en het kon hem weinig schelen of zijn gebaar in goede aarde viel of niet. Het viel tenslotte niet te ontkennen dat het een triestig ontbijt was en dat dat van Adam een stukje hemel op aard was, zeker voor iemand zoals Adam die zelden een vast thuis had en daar hoorde honger en voedsel uit blik vaak bij.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Toen hij wakker werd, kwam de harde realiteit weer bij Rex binnenzetten. Hij was niet in zijn vertrouwde slaapkamer, thuis bij zijn ouders. De kamer waarin de lucht van geschroeide dekens en verbrand hout niet meer weg te denken was - een geur waarbij hij zich inmiddels thuis voelde. Hij zou zichzelf niet meer uit bed sleuren om naar school te sjokken. Misschien had hij zijn vrienden twee dagen geleden voor het laatst gezien.
Twee dagen geleden, toen een aantal jongens tijdens de pauze het geniale idee kregen om Rex uit de tent te lokken. Twee dagen geleden, toen Rex inderdaad zijn kalmte verloor. Hij was wel vaker kwaad, maar hij deed zijn best om het koken van woede aan de binnenkant te laten. Daar zag niemand het. Twee dagen geleden, had hij echter zichzelf, en de tafel waar hij aan zat, en het shirt van een van die rotjongens in brand gestoken. En dat allemaal omdat hij een te kort lontje had.
Hij was vertrokken. Gelijk door naar huis gegaan. natuurlijk had Rex ook wel begrepen dat dit nieuws direct naar buiten zou komen. Hij wist hoe het eruit zag; soms waren het alleen zijn handen en haar, maar als hij echt flink kwaad was, dan stond hij van top tot teen in brand. Voor een buitenstaander moest het een eng gezicht zijn; Rex voelde er namelijk weinig van. Hij was inmiddels zowat immuun voor hitte geworden en gaf er dus weinig om als hij in lichte laaie stond.
Het schoolpersoneel dacht daar anders over.
De volgende avond hadden ze hem gevonden, al was het niet de politie, zoals hij eigenlijk verwacht had. Ze hadden aan zijn ouders en hem uitgelegd wat er gebeuren ging, waar ze hem heen zouden brengen, voordat ze hem brachten naar Golden Oak. Veel van het instituut had hij nog niet gezien; het was avond geweest en ze hadden hem gelijk naar zijn kamer gedirigeerd. Een kamer die flink vuurvast gemaakt was. Ze waren nog net zo gul geweest hem een daadwerkelijk bed te geven. De steriele geur deed hem meer denken aan een ziekenhuis of een internaat.
Dit zou zijn leven nu zijn. In ieder geval tot hij leerde zichzelf en zijn "gave" te beheersen. Zijn gave hadden ze het genoemd. Rex zag het zelf meer als een vloek.
Met een diepe zucht slingerde hij zijn benen uit bed en trok hij de kleding aan die ze hem gegeven hadden, zijn voor en achternaam naar zijn idee veel te groot op zijn borst genaaid. Hoe hij er nu naar verlangde terug naar school te gaan... Hij liep maar gewoon met de stroom in de gang mee naar de eetzaal, die op haar beurt ook al goed vol zat. Ergens had het misschien toch wat weg van de schoolkantine. Iets wat zijn humeur dan toch iets deed verbeteren. Na langs het buffet gelopen te hebben -en alle koude dingen links te hebben laten liggen- plofte hij maar op een willekeurige bank neer. Hij wilde hier niet zijn, en het laatste wat hij wilde was zijn vrienden op de eerste dag al te vervangen.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Rose zat inmiddels 1,5 jaar op Golden Oak nu, maar hoe langer ze er zat hoe erger ze het begon te vinden. In het begin viel het nog wel mee, maar steeds als ze weer in contact kwam met de gave van een ander, dan liepen de mensen bij haar weg. Ze was gewoon een gevaar voor iedereen die ze tegenkwam. Letterlijk. Soms kwam het ook uit het niets en niet alleen als ze in een mindere bui was of zelfs kwaad.
Toch wist ze haar tijd hier wel te besteden door middel van creatieve bezigheden als tekenen en schilderen. Zo kon Rose het beste haar gevoel kwijtraken wanneer er weer zo'n bui geweest was. Het had er ook al eens voor gezorgd dat er doden gevallen waren en vooral wanneer ze in aanraking kwam met een gave die ze niet kende. Zo moest iemand het leven geven toen Rose volledig in paniek raakte na een overname van een gave die te maken had met bliksem. Paar dagen isolatie had het Rose opgeleverd.
Ondanks de gevaren die haar gave met zich meebracht, had ze toch wel vrienden gemaakt. In elk geval liep Freya niet van haar weg en ze ging ook wel eens om met Asa, wat best fijn was, maar tot nu voelde ze zich bij Freya het meeste op haar gemak. Anders was het maar zien of iemand bij haar was uit medelijden of niet.
Rose legde de laatste hand aan haar schilderwerk van nu voor ze besloot dat het wel even goed was om vervolgens haar spullen aan de kant te leggen en op weg naar de eetzaal te gaan. Daar nam ze haar gewoonlijke ontbijt en liep gelijk naar de tafel waar ze Freya al zag zitten. 'Hey, Freya. Je bent er al vroeg bij, zo te zien.'

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Lachend was een jonge Drew te spelen met een jongetje waarvan hij de naam niet meer kende. Zijn groene ogen keken stralend om hem heen, terwijl zijn bruine lokken vrolijk op en neer sprongen terwijl hij door de grote tuin achter hun huis aan het rennen was. Wie het eerste op het klimrek aan de andere kant van de tuin was. Een wedstrijd die Drew over het algemeen verloor. Hij was te afgeleid. Als er een vogeltje voorbij vloog dan stond Drew vaak al stil om er even naar te kijken. Dit keer echter was dat niet zo en raakte hij als eerste het klimrek aan.
De omgeving veranderde. Van de grote tuin naar de hal van de villa waar Drew zijn eerste jongere jaren in had doorgebracht. Drew was kwaad, maar waarom? Hij had geen idee. Voor hem stonden een man en een vrouw, zijn ouders. “Drew alsjeblieft, kalmeer. Tel tot tien, er is niets aan de hand” zei Drew, maar het was al te laat. Drew kon niet meer kalmeren en het tafereel veranderde weer. Dit keer lagen zijn beide ouders in de zelfde gang op de grond, dood. Zijn moeders ogen keken naar het plafond, maar ze zagen niets meer terwijl zijn vaders ogen gesloten waren. Op dat moment wist Drew niet wat er was gebeurd. Hij was te jong om het te beseffen. Te beseffen wat voor monster hij was. Een besef wat pas vele jaren later zou komen.
Drew werd uit zijn droom gewekt door een zacht klopje op de deur. Niet zo hard dat het hem echt wakker zou maken als hij diep zou slapen, maar het personeel wist wel dat hij soms een ochtendhumeur kon hebben en dat was iets wat ze wanhopig probeerden te voorkomen. Vandaar dat hij niet echt gewekt zou worden. Ze deden het omdat het volgens de regel moest, maar wel zo subtiel dat hij gewoon door kon slapen als hij dat wilde. Van zijn droom kon Drew zich niets meer herinneren, maar aan zijn bezweette bed te merken was het geen fijne droom. Even zuchtte Drew zacht, terwijl hij zichzelf met moeite uit zijn bed hees en een hand door zijn warrige gekleurde haren haalde om vervolgens zichzelf naar de badkamer te sleuren en een korte douche te nemen. Soms vroeg Drew zichzelf af waarom hij nog wakker werd. Wat had het voor zin om het bed uit te komen? Er gebeurde hier toch niets, hij mocht niet naar buiten of een eigen leven leiden. Het enige wat er gebeurde als hij uit zijn bed kwam, was dat hij misschien zijn gave niet meer zou beheersen en er problemen zouden komen. Toch besloot Drew daar niet aan te denken en concentreerde zich op de warme water druppen die langs zijn rug omlaag liepen. Het klonk een beetje dwaas, maar Drew kon hier echt van genieten. Een warme douche na het slapen. Even rustig wakker worden voor hij zichzelf in de menigte zou gooien om te gaan ontbijten. Meestal probeerde Drew de menigte ook te ontwijken. In zijn twee jaar op Golden Oak hadden de meeste mensen al wel geleerd van Drew zijn gave en ontweken hem, maar in de vroege ochtend kon er veel gebeuren. Iemand die met een slaperige kop tegen hem aan stootte of zo gebeurde vrij snel tenslotte. Meestal ging hij dan ook ontbijten als het ontbijt eigenlijk al afgelopen was. Zo lang bleef hij zijn ochtendritueel in zijn slaapkamer wel uitstellen.
Vandaag was echter anders. Onbewust was hij blijkbaar sneller klaar dan hij van plan was en even beet Drew op zijn lip. Zou hij naar de kantine gaan om te ontbijten? Of zou hij nog even wachten. Een beetje onzeker keek Drew naar zijn slaapkamer deur, terwijl hij het shirt van zijn uniform strak streek en haalde vervolgens diep adem. Hij smachtte echt naar een kop warme koffie, al betwijfelde hij of hij het zou krijgen. Waarschijnlijk zou hij afgescheept worden met een kop thee of misschien wat melk of zo. Vroeger gebruikte hij zijn gave dan wel eens stiekem als hij een neutraal humeur had, maar die truc werkte ook niet meer. Zelfs het personeel keek hem niet meer aan.
Even zuchtte Drew zacht, maar pakte toen de zonnebril die naast de deur van zijn slaapkamer op een tafeltje lag en deed die in het borstzakje van zijn uniform, waardoor zijn naamplaatje een beetje bol kwam te staan. Hij zou naar buiten gaan en ontbijten, maar had een schurft hekel aan zijn zonnebril. Hij deed die bijna nooit op, maar hield hem wel altijd bij hem. Het personeel vond het verschrikkelijk dat hij weigerde zijn zonnebril op te zetten. Zeker aangezien hij vaak te laat was met zijn zonnebril weer op te zetten, maar dat kon Drew niets schelen. Hij weigerde de bril op te zetten als het niet hoefde. Hij was toch binnen? Waar sloeg het op om een zonnebril op te zetten?
Al snel kwam Drew aan in de kantine en zuchtte zacht toen hij zag hoe druk het was. Natuurlijk, het was er altijd druk als Drew op een normaal tijdstip ging ontbijten. Rustig liep Drew naar de rij toe en sloot achteraan. Meteen keken een paar oudere leerlingen naar de grond, toen ze zagen dat Drew zonder zijn zonnebril op in de kantine kwam. Een begeleider kwam op hem af. “Drew, moet jij geen zonnebril op hebben?” vroeg hij en keek ook naar de grond, waardoor Drew met zijn ogen begon te rollen. “Ik heb een neutraal humeur, dus dat is niet nodig” zei Drew rustig en zonder enige emotie en de begeleider twijfelde even. “Hou dat humeur alsjeblieft zo. Ik heb geen zin in moeilijkheden en gedoe” zei Drew en de begeleider maakte een aantekening van zijn dreigement, wat Drew even deed zuchtten. Natuurlijk, ze hielden hier wel erg veel van aantekeningen maken.
Na een tijdje was Drew aan de beurt.
“Een kop koffie alstublieft” zei Drew rustig en vertelde vervolgens zijn naam toen daarom gevraagd werd.
“Zo te zien mag je geen cafeïne hebben. Heb je liever zin in thee?” vroeg de begeleidster en Drew zuchtte zacht.
“Met extra suiker graag” zei Drew en weer schudde de begeleidster haar hoofd.
“Hier staat dat je ook geen suiker mag. Het kan een negatieve invloed op je gave hebben” zei ze en Drew zuchtte geïrriteerd. Die stomme regels.
“Geef me maar gewoon iets” zei Drew en liep vervolgens de kantine in toen hij zijn eten en kopje thee had gekregen. Even keek Drew om zich heen. Inmiddels was hij al zo laat in de kantine dat er bijna geen plek meer was. Alleen bij Asa was nog een beetje plek. Op zich vond Drew het niet heel erg om naast hem te zitten. Ze hadden allebei een gave waarbij je moest oppassen en Drew wist dat Asa van alle leerlingen dat ook het meeste zou doen, zolang hij tenminste niet bezeten was door demonen. Dat was een klein puntje bij Asa. Die andere jongen daarin tegen kende Drew niet en hij wist dus ook niet hoe hij zou zijn. Net toen Drew aankwam, hoorde hij hoe de demonen Asa kort overnamen en hij vervolgens zijn excuses aan de jongen voor hem aanbood. Asa zijn gave was echt wat, zeker als je het niet wist. Van een schat van een jongen kon hij in een paar tellen heel anders worden.
“Goedemorgen” zei Drew rustig en ging aan de andere kant van de tafel zitten, aangezien hij wist dat zowel Asa als hijzelf van wat afstand en rust hielden.

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:
Een diepe zucht rolde over zijn lippen terwijl hij zijn lichaam afdroogde. Het was weer een nieuwe dag in dit instituut. Het was iets waar hij nooit om gevraagd had en hij wist ook niet precies waarom hij nog hier was. Ze vertelden hem telkens dat het voor zijn eigen veiligheid was; en die van anderen natuurlijk. Nu was hij niet echt een gevaar voor zichzelf, want hij kon zichzelf niet met zijn eigen gave verwonden. Al begreep hij wel waarom het gezegd werd dat het ook voor zijn eigen veiligheid was. Blijkbaar liepen er ook mensen op de wereld rond die graag gebruik maakten van de gaves van mensen. Niet dat hij dat ooit mee had gemaakt en hij vond zichzelf sterk genoeg in zijn schoenen staan om zich in de verleiding te laten komen om voor iemand te gaan werken die zijn gave wilde gebruiken. Het was nu al enkele jaren geleden dat hij op het Golden Oak terecht was gekomen, nadat hij de zoveelste persoon het gekkenhuis in gejaagd had. Het begon heel onbewust, zijn gave. Toen hij nog redelijk jong was, lukte het hem al om in de iemand gedachten te kruipen. Hij hoefde er niet eens moeite voor te doen; soms gebeurde het gewoon. Dan zag hij plotseling iets vanuit de ogen van een ander. Hij was er toen ook niet echt mee bezig geweest, maar hoe ouder hij werd, hoe meer hij merkte wat hij er allemaal me kon doen. Het begon heel onschuldig: hij liet mensen dingen zien die er niet waren. Dingen in hun gedachten die ze graag wilden en hij liet ze zien, zodat ze dachten dat ze het ook hadden. Het werd steeds erger; hij merkte dat hij ervan genoot wat hij met andere mensen kon doen. Vooral de mensen die het leuk vonden om hem belachelijk te maken, waren zijn slachtoffer geworden. Vooral toen hij besefte dat hij zijn gave niet altijd onder controle kon houden en het soms ook te ver ging. Hij had geen kwade bedoeling gehad, maar toch liep het uit de hand. In eerste instantie wat Felix daarvan geschrokken, maar uiteindelijk besefte hij dat hij genoot van de macht die hij had en maakte hij er volop gebruik van. Totdat hij dus opgehaald werd door meerdere begeleiders van Golden Oak en hij hier mee naartoe gesleurd werd. Nu zat hij dus op een school vol met gevaarlijke gekken. Hoewel hij zich prima kon beschermen, waren er ook gaves waartegen hij niets kon doen. Mensen die vanuit het niets ontploften of je dodelijk konden aanraken. Daartegen kon hij gewoon vrij weinig doen. Wat dat betreft liep iedereen hier altijd een risico, ongeacht of ze nou altijd in de gaten werden gehouden of niet. Nu moest hij toegeven dat hij het af en toe ook wel leuk vond om zijn gave te testen op andere mensen. Hij wilde gewoon kijken hoe ver hij kon gaan, zonder dat de begeleiding het zou merken. Jammer genoeg kwam hij meestal niet heel ver. Ze waren er hier op gehamerd om te zien wie bezig was met het gebruiken van zijn gave en wie niet. Een hard gebonk op zijn kamerdeur vertelde hem dat het tijd was om te gaan ontbijten. Hij hees zich in zijn schooluniform en zette een charmante glimlach op zijn gezicht, waarna hij zijn deur opende. “Ik ben er klaar voor, hoor,’’ zei hij met een knipoog tegen de begeleidster die bij zijn deur stond. Ze was misschien een paar jaar ouder dan hij, maar niet veel. Ah ja, vrouwen.. Hij kon zijn ogen vaak niet afhouden van een schoon exemplaar en deze begeleidster was zeker niet mis. Samen met haar liep hij dan ook naar de eetzaal om zijn ontbijt op te halen. Het was gewoon iets dat moest om te kijken of er dingen waren die hij niet mocht hebben, omdat ze zijn gave triggerden. Gelukkig was dat bij hem niet het geval, dus hij snapte niet helemaal waarom er op hem gelet moest worden alsof hij een kleuter was. Toch glimlachte hij naar haar zodra hij zijn dienblad met ontbijt in handen had. “Bedankt voor deze gezellige wandeling.’’ Vervolgens liep hij stug door om een plekje te zoeken. Ergens achterin de eetzaal, zag hij een blonde jongedame in haar eentje zitten. Hij trok zijn wenkbrauw op en er verscheen een grijns rond zijn lippen, waarna hij op de tafel afliep. Voordat hij tot stilstand kwam bij de tafel, veranderde zijn grijns weer in een glimlach. “Hey, vind je het erg als ik erbij kom zitten?’’ Vroeg hij aan haar. De indruk die ze wekte terwijl ze hier alleen zat, was er eentje waar Felix van hield.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Josephine's rust was al snel verstoord, maar het was geen ramp. Ze mocht Freya wel en haar gave was gelukkig niet heel gevaarlijk. Er waren veel jongeren met een laag nummer, maar die hoefden meestal niet zo lang in Golden Oak te zijn, tenminste, niet zo lang als dat zij er waarschijnlijk zou moeten zitten. "Goeiemorgen, ik hoop dat jouw morgen iets beter was dan die van mij," grapte ze. Haar irritatie begon langzaam weg te ebben. "Ik denk dat ik straks een afspraak zal krijgen met een begeleider, ik heb misschien verteld dat die op mocht rotten," voegde ze er daaraan toe. Oké, ze had dat niet precies gezegd, maar het mocht toch niet, wat ze had gedaan. Ze deed haar handschoen uit, legde die naast haar bord neer en legde haar hand op haar brood. Als ze haar dan een saai ontbijt gaven, konden ze er niets van zeggen als zij het wat ging verbeteren. Een dag beginnen met een tosti was altijd een beter idee. Josie nam snel een slok van haar koffie, toen Rose er ook bij ging zitten. "Morgen," groette zij haar. Ze voelde hoe de broodjes onder haar hand warmer werd door haar gave en er kwam wat rook onder haar handen vandaan. Voor alle nadelen die haar gaven meebrachten, en dat waren er heel erg veel, waren er ook een paar voordelen en die waren allemaal voedselgerelateerd. "Vinden jullie het ook niet weer tijd om iets leuks te gaan doen?" Vorige maand had ze een drankavond georganiseerd, maar die was een beetje uit de hand gelopen en een paar mensen hadden de nacht verder in de isolatie doorbracht en uit eigen ervaring wist Josie dat een kater hebben in de isolatiecel niet ideaal was. Of ze konden een truth or dare-avond ervan maken en dat zou ook wel grappig zijn. "Oh, iedereen is al klaar om naar de lessen te gaan?" Ze had even rondgekeken, maar was er achter gekomen dat zij de enige leek te zijn die in haar badjas aan het ontbijten. Eigenlijk wist ze wel dat ze niet in haar badjas moest gaan ontbijten, maar ze had eerder geen zin gehad om zich helemaal om te kleden.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Het geroezemoes in de gangen nam langzaam maar zeker toe tot een punt dat ze het niet langer buiten kon sluiten. Ook haar lege maag liet meer en meer horen dat het nu toch echt wel zin kreeg in wat te eten.
Erin liet ze bokszak met rust en liep naar de zijkant van de zaal toe, waar ze bukte om haar flesje water van de houten bank af te pakken. Ze draaide de dop er vanaf en dronk gulzig een paar slokken. Ondertussen nam ze zichzelf op in de spiegels die de wand aan de andere kant van de zaal besloegen. In de trainingszaal bleef altijd een zekere kou hangen, vooral vlak na de nacht, dus gezweet had ze niet echt. Bovendien hing er nog een lichte geur van deo en parfum om haar heen. Ze zette het flesje weg en reikte naar het elastiek in haar haren, om deze los te trekken. Met haar vingers kamde ze door haar haren om ze enigszins te fatsoeneren, hoewel ze een warrige aanblik beven houden. Het kon er nog prima mee door, besloot ze. Ze was zelfverzekerd genoeg - of een tikkeltje arrogant, dat was maar net hoe iemand het bekeek - om te weten dat ze er zelfs met een niet zo perfect kapsel prima uitzag.
Erin gooide haar waterflesje in de linnen tas die ze mee had en trok daar een zwart vest uit, welke ze over haar knalroze sporttopje aantrok. Gedachteloos plukte ze een stofdeeltje van haar sportlegging. Haar outfit was heel wat anders dan het schooluniform waar de leerlingen het grootste deel van de week in rond moesten lopen, maar Erin vond dat de schoolkantine geen ruimte was waar het uniform perse nodig was. Er liepen ook wel eens mensen rond in wat nog het meeste leek op hun pyjama. Als er mensen afgeleid raakten, was het niet haar probleem, toch?
Ze hing de tas over haar schouder en keek een keer achterom naar de lege zaal alvorens de gang op te stappen en de deur achter haar dicht te trekken. Al in de hal van de school hoorde ze het lawaai dat uit de kantine kwam. Gelach, gepraat, dienbladen die tegen elkaar sloegen. Erin schudde haar haren over haar schouders naar achteren, drukte haar mondhoeken omhoog tot een glimlach en stapte de drukke ruimte in. Haar ontbijt leek op wat ze meestal had: fruit, yoghurt met wat muesli en een beker sinaasappelsap. De blikken van het keukenpersoneel negerend, zette ze haar dienblad vol, waarna ze deze in haar handen nam en zich behoedzaam een weg manoeuvreerde naar een tafeltje waar ze twee bekende gezichten had gezien. Ze was net op tijd binnen gehoorafstand om Josies vraag te horen.
‘Wat leuks doen?’ herhaalde Erin, terwijl ze met een brede grijns haar dienblad ietwat hardhandig op het tafeltje neerzette. ‘Hoor ik daar een tweede drankavond aankomen? I’m in.’ Ze trok een stoel naar achteren, dumpte haar tas op de grond en ging zitten. ‘We zouden eens seven minutes in heaven moeten doen.’ De grijns op haar gezicht werd iets breder terwijl ze Freya en Josie beurtelings aankeek en een korte blik wierp op het andere meisje dat erbij zat. ‘Dan kunnen we vast lachen. En bij een paar jongens weet ik wel wat ik met ze zou doen als ik zeven minuten met ze had.’ Erin wiebelde veelbetekenend met haar wenkbrauwen en prikte een aardbei aan haar vork.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Asa keek dankbaar naar het stuk spek dat hem werd toegeschoven. Hij mocht deze nieuweling wel, Adam zoals hij bleek te heten afgaande op zijn naamplaatje. Hij scande de omgeving en begon het vlees haastig naar binnen te werken voor iemand van het personeel iets zou opmerken. Natuurlijk hingen er ook nog camera's, maar van het eten van andermans voedsel zou heus geen probleem worden gemaakt. Het was meer een aanvulling voor wanneer er werkelijk iets verkeerd ging. Dan zou de schuld worden gestoken op die ene keer dat iemand hem wat 'verboden' voedsel had toegestopt zodat Golden Oak de verantwoordelijkheid van zich af kon schuiven.

"Bedankt, je zou bijna vergeten hoe heerlijk dit is. Wat dat testen betreft, natuurlijk zul je zo nu en dan naar het lab moeten. In se hangen de experimenten die ze uitvoeren vooral van jezelf af. Er wordt veel meer medeleven getoond voor diegene die mooi in de pas lopen, maar het lab is niet je grootste zorg op dit moment, dat zijn de drie mensen die aan dat tafeltje zitten in het midden van de zaal, die jongen met zijn zwarte krullen. Hij noemt zichzelf Midas, maar zijn echte naam is Joachim, verandert alles wat hij aanraakt in goud. Hij vindt zichzelf heel wat en vindt het nodig om zijn 'superioriteit' te tonen aan elke nieuweling. Geen zorgen zolang je in een van de openbare ruimtes bent met veel mensen om je heen zullen ze je niets doen. Het zijn net roofdieren, die wachten tot hun prooi alleen is. Veel meer dan wat bedreigingen zijn het meestal niet, zolang je jezelf gedeisd houdt natuurlijk. Ooit heeft hij de ogen van een meisje in goud veranderd, nadat ze probeerde haar gave op hem te gebruiken. Het is schandalig dat hij met zo'n dingen weg kan komen, maar dat zijn nu eenmaal de privileges als je ook de nummer één verklikker bent van Golden Oak. Mijn raad is hem vooral zoveel mogelijk ontwijken." Op het moment dat hij was uitgesproken, nam Drew plaats aan dezelfde tafel. Het viel op dat hij zijn bril niet op had. Asa wist dat de jongen het niet leuk vond om daarover aangesproken te worden, maar ergens wrong het wat tegen. Als er een manier was om je krachten wat meer onder controle te houden, waarom gebruikte je die dan niet? Ach in deze discussie had hij momenteel geen zin. "Goeiemorgen Drew, heb je Adam al ontmoet. Hij is nieuw hier."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld