Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Dawn of time

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:

"Those that fail to learn from history are doomed to repeat it."

---

Shreya Lucy Williams

Nathaniel "Nathan" Sheridan

Een orpg met geweldige @Shinde

Account verwijderd

schreef:

Metin Demirer

Eve Anderson

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Shreya
Het gebouw voelde als een tweede huis voor haar. De kale gangen, de grauwe vloertegels en de tl-buizen aan het plafond die een steriel en onpersoonlijk wit licht verspreidden. Als ze niet beter zou weten, zou ze zeggen dat het op een ziekenhuis leek, of wellicht een fancy en dubieus onderzoeksinstituut. Maar ze wist wel beter - en zowel een ziekenhuis als een laboratorium kwamen niet bepaald in de buurt bij wat het moderne gebouw aan de rand van Washington D.C. daadwerkelijk accommodeerde. Vanaf de buitenkant en in het grootste deel van het gebouw zag het eruit als een doodgewoon kantoorgebouw. Enkel in de westelijke vleugel, waar blikken naar binnen toe verhinderd werden door een gebrek aan ramen, schemerde door dat dit niet het doorsnee kantorencomplex was.
De leren zolen van haar schoenen tikten zacht op de vloertegels, terwijl ze zich samen met een collega naar de ruimte begaf waar het portaal op haar stond te wachten.
‘Heb jij het al gehoord?’ Cecelia wierp haar van opzij een vragende blik toe. ‘Over de nieuweling die ze gerekruteerd hebben?’
Even staarde Shreya bedenkelijk naar de gang die zich voor hen uitstrekte, voor haar te binnen schoot waar Cecelia het over had. Het kon maar één iemand zijn - in de gangen werd er vanaf het moment dat ze een kleine week geleden terug was gekeerd over haast niets anders gepraat. ‘De huurmoordenaar, bedoel je?’
Meteen knikte Cecelia hevig. ‘Ja! Metin Demirer is zijn naam, heb ik gehoord van Lucian, van operations. Er is op internet niets meer over hem te vinden, maar Lucian zei dat de meeste van de geruchten kloppen.’
‘Ja, ze hebben zijn verleden vast helemaal gewist online.’ Shreya beet bedenkelijk op haar lip. ‘Ik snap niet wat de directie bezielt’, zei ze hoofdschuddend. ‘Wie heeft ooit bedacht dat het een goed idee was om een crimineel mee te sturen op missies?’
‘Een huurmoordenaar nog wel!’ vulde Cecelia aan. ‘Hij heeft vast ook totaal geen verstand van geschiedenis. Ik snap het echt niet.’
Shreya knikte langzaam, waarna ze kort haar schouders ophaalde. ‘Ach, hij zal vast nog een heel trainingsproces moeten doorgaan. Tegen die tijd zien ze misschien wel in dat het een fout is om hem toe te laten. Misschien kan ik na mijn missie nog wel met mr. Buron praten, hem op andere gedachten brengen.’
Cecelia knikte instemmend en bleef staan bij twee dubbele deuren aan het einde van de gang. ‘Hier moet je zijn vandaag. Succes op je missie. Doe voorzichtig, oké?’
Shreya trok haar mondhoeken op tot een halfslachtige glimlach. ‘Dat doe ik toch altijd?’ Ze haalde haar pasje langs de scanner, waarop de deuren opengleden.
De ruimte met het portaal was een ronde zaal met een hoog plafond. Het was er redelijk kaal, op een paar apparaten aan. Functionaliteit was belangrijker dan een knusse inrichting, dat straalde het hele gebouw uit.
Shreya stapte af op de persoon van operations die de leiding had over deze missie en schudde hem kort de hand.
‘Is alles duidelijk?’ informeerde hij.
Ze knikte instemmend. De afgelopen dagen had ze de documenten aandachtig doorgelezen. Het klonk als een uitdagende missie in een risicovolle tijd, maar ze had wel weer behoefte aan een keer een uitdaging.
‘Alleen in het dossier stond geen partner vermeld’, zei ze, terwijl ze zichzelf bekeek in een spiegel die aan de wand hing. Het was altijd even wennen om zichzelf te zien in de kleding die aansloot op de tijd waar ze naartoe zou gaan. ‘Ga ik alleen?’ Met haar wenkbrauwen vragend iets opgetrokken, draaide ze zich naar de man om.
‘Nee, je gaat niet alleen. Het was lange tijd onduidelijk of de partner die we in gedachten hadden voor deze missie beschikbaar zou zijn.’ Een moment pauzeerde hij. ‘Je partner voor deze missie is Metin Demirer.’

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Eve

Eve lag op haar rug in het water. De golven waren stil vandaag en duwden haar keer op keer terug naar het strand. Vandaag kon ze wel uren staren naar de witte wolken die voorbij dreven in allerhande figuren. Als ze weer strandde en het koude zand onder haar handen voelde, stond ze recht. Haar haren vielen sluik langs haar gezicht, maar de textuur verried al dat ze na haar middag in zee een wilde bos golvende krullen zou krijgen.
Van alle avonturen die ze tegenkwam met Nathan was hier op Port Royal stranden, een uithoekje van de kolonie van Santiago, het mooiste tot nu toe. Hun reis was begonnen in het Noorden van de Britse kolonie waar haar pad met Nathan voor het eerste was gekruist. Nooit eerder had ze in liefde op het eerste gezicht geloofd, maar nu wist ze wel beter.
Sindsdien had ze haar stiefmoeder met veel plezier had achtergelaten en al haar goud en juwelen meegenomen. Vanaf de dag dat haar vader overleden was, wist ze dat ze haar familie op wou zoeken op deze kolonie. Helaas was ze haar oom Edward D’Oyley net mislopen. Hetzelfde jaar als zij aankwam op Jamaica, was Lord Winsor de commandant en waren haar tante en oom allang terug op zee richting Engeland.
Het frustreerde Eve enorm dat ze keer op keer overal alleen eindigde en voorlopig was Nathan haar enige houvast. Geen stabiele houvast, want ze werd van hot naar her gesleept en hoe graag ze hem ook zag, op dagen als deze wou ze dat hij geen voortvluchtige was.
“Nathan, darling,” riep Eve terwijl ze naar hem toe liep en de zoom van haar onderjurk, die tegen haar lichaam plakte, uitwrong. Weldra zou haar onderjurk stijf en hard worden door het zout in het zeewater en ze miste een bad.“Wanneer ga je weer aan de slag. Ik heb genoeg van kokosnoten en vis. Of verkoop ik nog wat juwelen?” vroeg Eve.
Hoeveel ze ook hield van slapen onder de sterrenhemel met hem aan haar zijde. Ze had een bloedhekel aan insecten en bovendien voelde ze zich het merendeel van de tijd extreem onveilig zonder dak boven haar hoofd. Klaar om prooi te worden van overvallers of wilde dieren. Na haar laatste ontmoeting met een dikke slang, had ze haar ontevredenheid over hun situatie al meer dan duidelijk gemaakt met een scala aan scheldwoorden waarvan ze zelfs eerst het bestaan niet van had geweten.
Nu pakte ze het anders aan. Eve ging op haar knieën voor Nathan zitten en legde haar handen op zijn benen zodat ze zich wat meer rechtop kon duwen om hem te kussen.
“Doe het voor mij,” zei ze en trok een pruillip.
Over pottenkijkers maakte ze zich geen zorgen. Hoe ze er ook uitzag, Nathan beschermde haar toch. Bovendien moest ze zich toch ergens opfrissen en ze ging echt niet haar mooie jurken in zout water wassen. Er zat dus niets anders op dan voorlopig in haar onderjurk op te drogen onder het wakende oog van Nathan. Daarnaast had ze tegenwoordig standaard een dolk in haar laars en kon ze wel een mep verkopen.

Account verwijderd

schreef:
Metin bekeek de grauwe vloertegels terwijl hij aan de deur van een kantoor wachtte. Vriendelijk had hij het aanbod van de secretaresse afgeslagen om te gaan zitten en leunde in de plaats tegen de koude tegelen wand die hem een ziekenhuis vibe gaf. Het was er duister en bijna slechtverlicht door het gebrek aan zonlicht. Dat hij zich ooit in zulk gebouw zou vertoeven om nota bene te solliciteren voor een job, had hij nooit gedacht. Al was deze job geen alledaagse job die je kon vinden in de kranten of met een klik op het internet. Hij was persoonlijk gecontacteerd en voor een keer had hij zich gevleid gevoeld. Vaak kreeg hij aanbieden die afweken van zijn kunnen, maar dit... Dit was op een ander niveau.
Twee vrouwen passeerden hem druk kwetterend en automatisch trok het zijn aandacht. Hem viel alles op. Het hielp natuurlijk ook dat er na een dramatische denkpauze zijn naam bijna uitgeschreeuwd werd met het woord huurmoordenaar een gekoppeld. Het liet hem even grijnzen. Twee jonge vrouwen. Nooit onderschatte hij iemand, maar hadden twee vrouwen net verklaard dat een 'huurmoordenaar' zoals hij niet in staat was om één of ander stom beeldje in het verleden te vinden. Ze zouden hem vast dankbaar zijn als ze eens echt met gevaar oog in oog kwamen.
Eén van de vrouwen ging door de dubbele deuren, de andere draaide zich op en leek hem nu pas te zien. Metin toverde een glimlach tevoorschijn.
"Metin en jij bent?" vroeg hij en stak zijn hand uit, waarbij de vrouw eerst een stap achteruit zette voor ze die schudde met een klam handje.
"Cecelia," zei ze en keek over haar schouder heen naar de dubbele deuren die zonet achter haar vriendin gesloten waren. Zou ze zich werkelijk zorgen maken om zijn aanwezigheid? Soms was het ergerlijk hoe mensen hem zagen, alsof hij voor een tientje of uit het niets anderen het leven ontnam. Net daarom vertelde hij aan niemand zijn beroep. Het was namelijk niet illegaal en het was puur op militair niveau dat hij opdrachten aannam, echter was dat natuurlijk geen publieke informatie.
Vanaf de deuren uit zichzelf openden en de vrouw samen met de leidinggevende, draaide zich naar hem. Het was een knappe vrouw, dat kon hij niet ontkennen. Haar huid was zongebruind en had bijna een gouden glans, ook haar haren hadden veel zon gezien wan er zaten lichte plukken blond in die haar ogen deden oplichten. Tegelijkertijd zag ze er zeker professioneel uit, zelfs al zag ze eruit alsof ze naar een verkleedfeestje gaat.
"Shreya vermoed ik," sprak Metin en stapte de kamer in.
Hem was net de uitleg over de missie gegeven en daarna had hij een boek meegekregen met informatie waar hij zich over zou moeten buigen en doorheen worstelen. Het werd geen pretje om over de 17de eeuw te leren. Gelukkig hoefde hij zich geen zorgen te maken over taal, dat werd blijkbaar voor hen gefilterd door een handig oortje. Alleen de zender in zijn arm, daar baarde hij zich zorgen over. Iets krachtig genoeg om dimensies en tijden te overschrijden.
"De kleren staan je prachtig," merkte hij op en voegde zich bij het gezelschap.
Gelukkig gingen ze niet op zoek naar een mummie in de Ijstijd. Zuid-Amerika leek hem wel gezellig, warmte, zon, het voelde haast als een vakantie in het paradijs.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Nathan
Twee jaar geleden, toen zijn leven voor zijn gevoel uit elkaar was gespat, had hij niet kunnen denken dat een leven als voortvluchtige zo ontspannen kon zijn. Van stress of zorgen waren althans geen spoor te bekennen op dit moment. Hij zat onderuitgezakt aan de rand van het smalle strandje even buiten Port Royal, met zijn rug tegen een palmboom aan. De felle zon tekende door de bladeren van de palmbomen heen strepen van schaduw en licht op zijn lichaam en verspreidde een aangename warmte. Het zachte zeebriesje zorgde zo nu en dan voor een erg welkome verkoeling. Het voelde haast alsof hij op vakantie was in een zonnig en tropisch oord. Een vakantie in de 17e eeuw weliswaar, maar het was verbazingwekkend hoe snel hij eraan gewend was geraakt. Hij was er dan ook op getraind om zich razendsnel aan te passen aan steeds veranderende situaties en tijden, om feilloos op te gaan in de tijd waar hij naartoe werd gezonden. En hoewel de situatie inmiddels wel een tikkeltje anders was, kwamen zijn vaardigheden nog steeds erg goed van pas. Ook zijn militaire training had meer dan eens erg in zijn voordeel gewerkt de afgelopen jaren. De vaardigheden die hij had opgedaan in zijn tijd bij het leger, plus het feit dat hij meer wist over dit tijdperk dan de mensen die er op dit moment in leefden, hadden hem geholpen om rond te kunnen komen. Al zei hij het zelf, hij had een aantal indrukwekkende inbraken op zijn naam staan - alleen daarmee had hij ook vijanden gemaakt.
En dat bracht hem hier, op dit strand buiten Port Royal met een jongedame die hij een aantal maanden geleden had ontmoet. Nathan had zichzelf prima in zijn eentje weten te redden, maar voor hij Eve had ontmoet, had hij vooral op de automatische piloot geleefd. Of overleefd, dat was wellicht een betere omschrijving. Eve had weer een beetje leven terug in hem gebracht.
Nathan opende zijn tegen de zon gesloten ogen toen hij twee handen op zijn benen voelde, gevolgd door Eves zachte lippen tegen de zijne. Hij beantwoordde haar kus kort, waarna hij zijn hoofd terug tegen de boomstam liet zakken om haar aan te kijken. Haar verschijning zou hem nooit gaan vervelen, al helemaal niet nu de contouren van haar lichaam beter zichtbaar waren doordat de doorweekte stof van haar onderjurk tegen haar huid plakte.
‘Wat is er mis met kokosnoten en vis? Smaakt allebei prima’, zei hij schouderophalend, om haar een beetje te plagen. Nathan plaatste zijn handen naast zich in het zand en duwde zichzelf iets meer overeind. ‘We kunnen straks wel in het stadje gaan kijken. Misschien valt daar nog iets te halen en er is vast wel wat werk te vinden.’ Met zijn vingers streek hij een lok van haar natte haren achter haar oor. ‘We kunnen je juwelen beter bewaren voor als het echt niet anders kan.’ En hij was niet van plan om het zover te laten komen.

@Shinde

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Shreya
Haar mond viel bijna open toen de naam van haar partner voor deze missie haar oren bereikte. Een moment was ze stil. Had ze het goed gehoord? Hadden haar hersenen de naam niet verdraaid, omdat ze onbewust nog waren blijven hangen bij het gesprek met Cecelia?
De man moest de mengeling van verbazing en ongeloof op haar gezicht hebben gezien. ‘Het is ook niet mijn idee’, zei hij schouderophalend voor ze er een opmerking over kon maken. ‘Het zijn orders van bovenaf. Je bent erg waardevol voor hen, voor deze organisatie, en zowel de opdracht als het jaartal van deze missie zijn niet de meest veilige.’
Shreya knarste met haar tanden. Ze was zich er goed van bewust dat deze missie veel risico’s kende - die stonden uitgebreid beschreven in het dossier en liepen uiteen van de wetteloosheid in Port Royal, tot moordlustige piraten en andere kapers die mogelijk op het beeldje uit waren - maar een huurmoordenaar als haar bescherming? Dat was wel een heel… rigoureuze oplossing.
‘En Noah dan?’ vroeg ze. ‘Hij is vaker mee geweest als bescherming op riskante missies. Waarom kan hij niet mee?’
‘Mr. Dawson is op dit moment bezig met een andere missie. De directie is bovendien van mening dat - en dit zijn hun woorden - mr. Demirers vaardigheden nog veel verder gaan dan die van Dawson.’
De man draaide zich om naar het bedieningspaneel om de instellingen te controleren en daarmee leek het gesprek over te zijn. Shreya wilde gefrustreerd met een hand door haar haren gaan, maar bedacht zich net op tijd dat deze in een kunstig kapsel gevlochten waren door de haarstyliste. Een kapsel dat aansloot op de tijd waar ze naartoe zou reizen, maar dat tegelijkertijd praktisch was en niet teveel in de weg zat. Shreya hoopte dat ze deze missie zonder al teveel problemen of confrontaties tot een goed en vlug einde kon brengen, maar iets in haar zei haar dat het dit keer niet zo gemakkelijk ging worden. Een dubieuze handelaar in een stad die geen wetten kende en een beruchte piratenkapitein waren immers niet de meest eenvoudige personen om bij in de buurt te komen zonder zelf in problemen te raken.
Maar toch, was daar echt een huurmoordenaar voor nodig? Ze was niet van plan slachtoffers te maken op deze missie, dat was ook nooit de stijl van de organisatie geweest. Het was totaal niet logisch dat ze een moordenaar gerekruteerd hadden.
Shreya draaide zich om toen ze de deuren open hoorde schuiven. Haar ogen ontmoetten die van de man die naar binnen stapte. Ze herkende hem - ze had hem vlak daarvoor nog met Cecelia gepasseerd in de gang. Meteen schoten haar gedachten terug naar hoe Cecelia op een niet al te zachte toon over de huurmoordenaar gepraat had. Waarschijnlijk had hij alles kunnen horen. Dat was echter niet iets waar Shreya zich zorgen om maakte, hij mocht best weten hoe er over zijn aanwezigheid hier gedacht werd. En ze was niet van plan zich zo gemakkelijk door hem uit het veld te laten slaan, hoe intimiderend hij er ook uitzag in zijn ouderwetse kleding en met zijn wapens. En dat waren enkel nog de wapens die hij zichtbaar droeg, bedacht ze zich.
Shreya stapte op hem af en schudde hem kort de hand. ‘Dat klopt’, beaamde ze. Het viel haar mee dat hij zich in ieder geval enigszins in leek te hebben gelezen. Ze knikte kort en bedankte hem voor het compliment over haar kleding, waarna ze zich tot het hoofd van deze missie richtte. De man had alle instellingen inmiddels voor elkaar.
Shreya wierp een korte blik opzij. ‘Heb je nog vragen voor we gaan?’

@Shinde

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Eve
Eve glimlachte breed naar Nathan met haar tanden bloot nadat hij haar kus had beantwoord en wachtte zijn antwoord af. Met een lach, duwde ze zacht tegen zijn knie aan.
“Niet een hele week aan een stuk,” grinnikte Eve naar haar geliefde en leunde achterover als jij zichzelf iets meer overeind duwde.
Haar krullen schikte ze ondertussen met haar handen en keek Nathan vanonder haar wimpers aan. Hopelijk kwam hij met een beter aanbod. Vaak maakte het hem niet uit wat ze deden. Eve wist over zijn verleden en zijn grote inbraken, die hem meer dan eens een fortuin hadden opgeleverd, en nu die voorbij waren, was het soms moeilijk om weer een doel voor ogen te hebben. Daarom koos Eve allerhande leuke reisbestemmingen en plekjes uit, op zoek naar nieuwe avonturen.
“Oké, klinkt goed,” stemde Eve al gedwee in en liet haar vingertoppen over de zijkant van zijn onderarm glijden.
Van zijn gezelschap en uiterlijk kon ze nooit genoeg krijgen. Hij was de knapste man die ze ooit had gezien, al zorgde haar blinde liefde ervoor dat ze voor niemand anders dan hem oog had.
“Je hebt gelijk,” zei Eve toen ze zijn blik weer opzocht, “ik wil ze nog niet kwijt.”
Niet alleen waren haar juwelen haar enige bezit op dit moment, ze waren ook de enige herinnering aan haar vader en moeder. Haar moeder had ze jaren geleden in het kraambed met een jongere broer of zus verloren en haar vader had zichzelf kapot gedronken. Met haar stiefmoeder als enige persoon in haar leven thuis, had ze met alle plezier haar spullen gepakt, met die van die heks erbij. Alles van juwelen van haar stiefmoeder waren allang weg. Op elke bestemming met Nathan verkocht ze er één gewoon om ervoor te zorgen dat ze ze nooit meer terug zou kunnen vinden. Helaas zat ze sinds kort door haar voorraad heen en bleven alleen haar eigen juwelen over vol herinneringen. Dat zorgde ervoor dat ze ze graag wou houden, tevens wou ze ook kwijt door de zwaarte van de herinneringen die eraan vast hingen. Telkens als ze die herinneringen weer ophaalde, voelde ze zich immens slecht. Het liefste van al deed ze alsof ze een compleet nieuw leven had en vergat daarbij alles en iedereen die ze daarvoor ooit had liefgehad. Al lukte het niet altijd om op dat gevoel te teren, tenslotte was ze hier naartoe gekomen om haar oom op te zoeken. Helaas was hij al richting het vaste land verdwenen, mijlen ver over zee en opnieuw had ze niemand anders dan Nathan om haar leven met wat licht te vullen.
“Kom,” zei ze ze als Nathans vingertoppen zacht een lok haar wegstreken en ze nam zijn beide handen beet om hem overeind te trekken.
“Ik begin te piekeren als ik hier nog langer moet in de zon liggen nietsen,” grinnikte ze zacht en lachte haar sombere gedachten weg door te trekken aan nathans handen in een verwoede poging hem overeind te krijgen op twee voeten met haar veel kleinere en tengerdere lichaam dat absoluut geen tegengewicht bood om hem recht te helpen.

Account verwijderd

schreef:
Metin

Haar botheid was te verwachten. Niet alleen had Metin haar persoonlijk horen roddelen en haar ongenoegen uiten, hij wist ook dat vrijwel niemand in dit kantoor achter zijn aanwerving stond. Al vroeg hij zich af wie er in godsnaam vrijwillig door de tijd reisde om op lucratieve wijzen oude artefacten te verzamelen. Zelf was hij meester in gevechtssporten en geen gevecht was hem te zwaar, dit was toch een basis waarop ze zouden moeten screenen...
Uiteindelijk had hij er zich geen zorgen om gemaakt zolang Shreya een beetje haar mannetje kon staan, leek deze opdracht hem fantastisch. Zijn dagdagelijkse beroep was al een behoorlijke uitdaging, maar om dit uit te oefenen in oude tijden, dat was echt een hoger niveau. Geschiedenis was niet zijn favoriete vak geweest, maar hij was leergierig en er kwam zoveel meer bij kijken dan pure kennis dat hij deze kans niet kon afslaan.
"Waar kan ik me aan verwachten als we straks vertrekken?" vroeg Metin en wendde zijn blik af van hun leidinggevende.
In zijn job zag hij zichzelf meer als een freelancer, iemand wiens diensten konden ingehuurd worden en hij had de keuze voor wie hij wel en niet werkte. Op die manier had hij nooit een echte baas. De reden waarom was simpel, hij verdroeg autoriteit compleet niet. Ook nu kon het hem compleet niet schelen wie er boven hem stond, wie er toe deed stond hier naast hem. De vurige blondine met de strenge blik die uit de hoogte op hem neerkeek. Haar moest hij overtuigen van zijn kunnen, ze zouden tenslotte een lange tijd samen doorbrengen vanaf nu.
Alles zou nu beginnen met de rit door de tijd. Het maakte hem immens nieuwsgierig naar het gevoel en de ervaring. Wie op aarde kon tegenwoordig al beamen dat ze door de tijd konden reizen. Het was een absurde luxe binnen een topgeheim project en hij zou op de minieme lijst van tijdreizigers komen te staan. Als dit ooit publiekelijke kennis werd, ging hij mogelijks de geschiedenisboeken in als één van de eerste tijdreizigers. Al was het tegelijkertijd beangstigend dat dit allemaal nog in de kinderschoenen stond. Het was al jaren gaande, maar wat waren enkele luttele jaren in vergelijking met de miljoenen jaren dat de aarde hier al bestond...
"Oh en ons achtergrond verhaal. Ik zie dat we getrouwd zijn," merkte Metin terloops op en stak zijn hand op.
Rond zijn ringvinger glansde een gouden ring, de perfecte verklaring waarom ze samen tijd doorbrachten en ideaal om andere geïnteresseerden op afstand te houden. Tenslotte ging hij met een knappe vrouw door de tijd reizen en hij hoefde niet om haar aandacht te moeten knokken.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Shreya
Waar kon hij zich verwachten als ze over een paar minuten door het portaal zouden stappen? Shreya voelde de neiging om met haar ogen te rollen, of om een zucht over haar lippen te laten gaan omwille van die vraag, dat een klassiek voorbeeld was van vragen die nieuwelingen stelden voor hun eerste missie. Op het laatste moment slikte ze de woorden in, zichzelf eraan herinnerend dat zij een kleine twee jaar geleden precies diezelfde vraag had gesteld aan haar toenmalige partner.
‘Meestal is het een verlaten gebouw’, antwoordde ze. ‘Waarschijnlijk aan de rand van de stad of even daarbuiten. Een pakhuis zou een voor de hand liggende keuze zijn in de tijd waar we naartoe gaan, gok ik zo.’ Daarnaast zou het gebouw waar ze in 1660 terecht zouden komen op iets hogere grond moeten liggen dan het grootste deel van Port Royal zelf, gezien het feit dat veel van de gebouwen van de stad na een aardbeving in 1692 onder de zeespiegel waren verdwenen.
‘Het kan zijn dat het reizen je duizelig maakt, vooral de eerste paar keren gooit het je evenwicht enorm in de war. Maar als je een paar minuutjes wacht, trekt het wel weer weg’, legde ze hem uit. Het was een wijze raad waarvan zij had gewild dat iemand het haar had gezegd de eerste keer dat ze een portaal door was gestapt. De duizeligheid was zo overweldigend geweest, dat het beklemmend was. Pas na een paar minuten was het gevoel langzaamaan gaan liggen en was de omgeving voor haar ogen tot stilstand gekomen. Schadelijk of gevaarlijk was het niet, onprettig wel.
Haar blauwe ogen zakten af naar de gouden ring met daarin een kleine robijn die rond haar vinger schitterde. ‘Als het aan mij ligt, niet voor lang’, merkte ze op terwijl ze het sieraad bekeek. Het was een mooie ring, dat kon ze niet ontkennen. Dat maakte het des te jammerder dat de ring haar voortdurend zou herinneren aan wie haar partner bij deze missie was. ‘Dus geniet er maar niet teveel van’, voegde ze aan haar opmerking toe, waarbij ze Metin een nadrukkelijke blik toewierp.
De leidinggevende schraapte zijn keel. ‘Zijn jullie klaar om te gaan?’
Na een schuine blik op de man naast haar knikte Shreya. Ze twijfelde er niet aan dat Metin van zich zou laten horen, mocht hij nog meer vragen hebben. Ze zou echter alle tijd hebben om meer duidelijkheid te scheppen voor hen eens ze in het juiste jaartal aangekomen waren. Ondanks dat ze er pas drie weken weer was van haar vorige missie, voelde ze de vertrouwde kriebel in haar buik nu ze op het punt stond opnieuw terug de tijd in te reizen. Dat gevoel van opwinding en spanning zou nooit oud worden.
De leidinggevende toetste een aantal dingen in op een touchscreen, waarna hij gebaarde dat ze hun gang konden gaan. Shreya stapte de paar treden af naar de verlaging in het midden van de ronde ruimte, waar de portaal stond. Het had nog het meeste weg van een deurpost, alleen dan zonder deur erin.
‘Volg mij’, zei ze tegen Metin, waarbij ze een kleine glimlach op haar gezicht wist te toveren. Ze ademde eenmaal in en uit, waarna ze door de portaal heen stapte.

@Shinde

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Nathan
Zijn mondhoeken krulden zich op tot een flauwe grijns bij het horen van haar protest. Hij wist dat ze zo zou reageren op zijn opmerking dat er niets mis was met vis en kokosnoten en dat maakte het des te amusanter om die reactie bij haar uit te lokken. Bovendien zag hij graag die lach op haar gezicht, al helemaal nu de afgelopen twee, drie weken vooral hadden bestaan uit reizen en het vinden van een potentiële nieuwe plek waar ze zich konden vestigen.
Zijn ogen volgden haar vingers, die over zijn onderarm kriebelden. Zodra ze bij zijn hand aankwamen, verstrengelde hij zijn vingers met de hare.
Instemmend knikte hij. ‘Dat dacht ik al wel’, antwoordde hij met een kleine glimlach. Eve had het nooit in zulke duidelijke bewoordingen tegen hem gezegd, maar hij wist dat de juwelen die ze nog had, veel voor haar betekenden. Ze waren van haar ouders, de enige tastbare herinnering die ze nog van hen had. De juwelen van haar stiefmoeder had ze met plezier verkocht voor goudstukken waarmee ze eten, drinken, kleding en een verblijfplaats konden betalen. Ieder juweel had hen weer een tijdje van alles voorzien gehouden, maar helaas waren de sieraden van haar stiefmoeder er inmiddels aardig doorheen.
‘Ongeduld’, mompelde Nathan toen Eve besloot dat het tijd was om het strand te verlaten en iets te gaan doen. Wel speelde er een klein lachje om zijn lippen. Ze had gelijk, het was tijd dat ze naar de stad zouden gaan en iets zouden ondernemen. Werk zoeken voor hem, om precies te zijn. Nathan twijfelde er niet aan dat er in Port Royal klusjes waren die hij uit zou kunnen voeren. Het laden en lossen van schepen, een beveiligingsklus of het in elkaar zetten van dingen. De kennis die hij had uit de moderne tijd vormde voor hem in veel opzichten een groot voordeel. In een wetteloze stad als deze viel er op elke hoek van de straat wel iets te halen.
‘En jij?’ vroeg hij, terwijl hij meegaf en Eve hem overeind liet trekken. Hij liet haar handen los en klopte het zand van zijn kleren af. ‘Waar ga jij je dagen mee vullen als ik aan het werk ben?’ Van hem hoefde ze niet perse te werken - en dat sloot perfect aan op de tijdsgeest van 1660. Toch waren er in Port Royal wel degelijk vrouwen die werkten, met name in de vele bordelen. Hij zou Eve echter nooit dergelijk werk laten doen, hoe wanhopig ze ook waren om inkomsten.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Metin

Het viel Metin op dat Shreya moeite deed om haar gezicht in de plooi te houden. Het kwam onbeleefd over omdat hij oprecht niet wist wat te verwachten en het meer een poging was om haar een kans te geven zich als meer leidinggevende rol op te pikken, maar op een laagdrempelige en toegankelijke manier die hij kon verdragen. Echter zaten er weinig leiders capaciteiten in haar klaarblijkelijk omdat enige uitleg voor haar al te zwaar viel.
“Oké,” antwoordde hij kort als ze blijkbaar toch de moeite nam om kort iets toe te lichten.
Het droop er vanaf hoe vervelend ze het vond dat hij meeging op de jacht. Na haar korte uitleg, die ondanks haar gezichtsuitdrukking wel nuttig was, maakte ze opnieuw haar ongenoegen duidelijk over de situatie. Dit ging een wanhopige missie worden op vlak van vriendschappen sluiten op zijn nieuwe job. Shreya was allerminst aardig en elke goedlachse poging om een vriendelijke indruk op haar te maken, leek ze niet de intentie te hebben om zelf een goede eerste indruk na te laten.
Over het feit of hij klaar was om te gaan, hoefde hij niet te twijfelen. Metin stond te popelen om aan te zetten en het avontuur lonkte hem enorm. Dit zou het begin zijn van een nieuwe ervaring waar velen slechts van konden dromen. Net op het moment dat hij alle hoop had opgegeven met Shreya, schonk ze hem een kleine glimlach als ze door het portaal heen stapte.
Verbaasd over haar kleine poging om alsnog vriendelijk te zijn. Metin wist het te appreciëren en stapte zelf met een brede glimlach door het portaal, het avontuur vol tegemoet. Al snel stierf die glimlach weg als zijn maag zich keerde en het voelde alsof hij door de lucht tuimelde. Alle kanten werd hij uit gezwaaid en het voelde alsof hij in een wasmachine zat. Daarna voelde hij zijn twee voeten weer op de grond en een oorverdovende stilte volgde, terwijl zijn beeld moest terug op zijn plaats kantelen.
De wijze raad van Shreya nam hij ten harte en focuste zich op één punt terwijl hij zijn lichaam liet wennen aan alles dat het net doorstaan had. Pas als hij enigszins bekomen was, legde hij zijn hand op zijn dichtstbijzijnde zwaard en zocht naar zijn geïrriteerde metgezel.

Account verwijderd

schreef:
Eve

"Ik ben niet ongeduldig," protesteerde Eve nog met een lach en hield Nathan met wat zand van zijn rug af te wrijven.
Zelf nam ze haar jurk van de stapel bladeren die gezorgd hadden dat het grotendeels zandvrij was. Met veel moeite sloeg ze de jurk uit in de wind en vervloekte haar kreukelige onderjurk die allerminst comfortabel zat. Met een zucht wurmde ze zichzelf in de laag stof en gespte haar korset toe. Halflange mouwen die op poften en een boothals waren de mode en die trend volgde ze gretig.
"Ik?" antwoordde Eve verbaasd.
Het was iets waar ze oprecht nog niet over nagedacht had. Tot nu toe hadden ze nog niet het probleem gehad dat hun geld op was en Nathan moest werken. De simpele oplossing was dat zij thuis de was en de plas deed en voor de rest een gezinsleven op zich nam. Dat deden de meeste vrouwen. Echter waren zij niet het doorsnee koppel. Allereerst hadden ze geen huis of een thuis, dus ze moest er iets op vinden om haar dagen door te brengen zonder hem.
"Ik weet het niet. Misschien is er een toekomst voor me weggelegd als barmeid," zei Eve schouderophalend en probeerde het zich voor te stellen, zij aan het werk.
Vroeger was zij diegene geweest die vrouwen aan het werk stelde, dienstmeisjes en naaisters, ze hadden ook een kokkin gehad en al die hulp miste ze soms wel wat. De gedachte dat ze nu zelf een dienstmeisje kon worden of in een bar aan de slag moest, schrok haar wel af. Echter was het even gevaarlijk als een hele dag alleen doorbrengen op het strand of in de stad. Zolang ze geen huis hadden om in te verblijven zou het werken zijn of alleen in de straten rondhangen.
“We kunnen ook verkleedkleren zoeken en straattoneel spelen,” lachte Eve en begon aan de wandeling naar de stad.
Haar voeten zakten weg in het mulle zand en de wind droogde met harde stoten hete lucht haar krullen. Overal voelde ze zich thuis, zelfs zonder een dak boven haar hoofd. Zolang Nathan er maar was, met zijn eeuwige geduld en zijn gave om van het ene avontuur in het andere te vallen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld