ORPG - Desert rose - Forum - Virtual Popstar

schreef:
Zahra

De mesdemet stond in een tinnen blik op haar kaptafel. Met een fijn penseel van varkenshaar bracht ze de zwarte cosmetica aan rond haar ogen. Het zwart was net zo donker als haar haren en gaf een schril contrast met haar heldere ogen. Haar ogen waren goud met een rand van smaragdgroen errond. Haar wimpers waren lang en dik, maar ze zette ze nog wat extra aan door het penseel er ook even tegen te drukken.
Zahra streek daarna haar jurk glad. De tuniek was zo licht en wit, dat het doorscheen. De stof drukte tegen haar lichaam aan en verhulde weinig voor het oog. Daarom trok ze nog een bovenkleed aan met korte mouwen waarvan ze de decolleté net onder haar borsten vastmaakte waardoor haar lichaam nog steeds weinig aan de verbeelding overliet. Keurig legde ze de juiste vouwen in haar bovenstuk en hing een brede waaier aan kralen over haar schouders heen. De kralen verborgen de blik op haar borsten, maar het verstopte niet alle ontblote huid.
Met haar borstel splitste ze haar haren mooi in het middel en zorgde ervoor dat ze deze vastmaakte achter haar oor aan elke kant, de losse golven liet ze over haar schouders vallen over de welvingen van haar borsten en bekeek zichzelf nog een laatste maal voor ze zich naar het feest begaf. Om haar voeten zaten fijne leren schoenen gegoten, een luxe van haar hogere positie dan het gewone volk.
"Priesteres Al-Misri," groette de bewaking aan haar deur haar en Zahra glimlachte klein naar hen.
Op de voet werd ze gevolgd door de bewaking, verkregen van de regerende farao die niets liever wou dan zijn favoriete priesteres veilig in zijn paleis.
Zahra stapte stevig door, het feest was al begonnen en ze wou een memorabele indruk nalaten. Tenslotte was ze de hoge priesteres van de tempel van Bastet. Niet alle dagen verliet ze het heilig grondgebied om zich te mengen onder het volk. Echter maakte ze een uitzondering voor de uitnodiging naar het koninklijk paleis. Hier kon ze nieuwe contacten leggen, mannen en vrouwen lonken naar haar volgelingen die met alle plezier al hun wensen en dromen vervulden.
Het was een eervol beroep, maar dat was niet hoe ze het zelf zag. Dochters en zonen smeekten om een plek in haar tempel om te werken voor Bastet en de opleiding te volgen, de godin in zich te voelen en Bastets onderdanen te zijn. Zijzelf had die keuze nooit gehad. Het had oneervol gevoeld. Nog altijd voelde ze zich geschonden. Zowel lichamelijk als mentaal.
Ondertussen was het een lange tijd geleden en alles was gebeurd voor ze zich echt tot Bastet had kunnen wijden, nog onvruchtbaar. Sindsdien had ze zich zelden bij de rijken vertoond, wensen vervuld. Tegenwoordig kwam daar verandering in. De verwachtingen groeiden tegenover haar en haar lichaam. Over de jaren heen had ze nog enkele nachten met mannen én vrouwen doorgebracht en daarna had ze zich voorbehoedend gereinigd. Gelukkig had het geresulteerd in kinderen in de rijke gezinnen en ze was blij dat Bastet zich achter haar schaarde, haar beschermde en het onmogelijke waarmaakte via haar lichaam. En toch. Toch wou ze dat de godin andere verwachtingen van haar had.
"Priesteres Al-Misri!" kondigde de bediende luid aan als hij haar in het vizier kreeg.
Zahra minderde geen vaart en stapte met een galante, maar stevige tred de zaal in. Hoofden draaiden zich naar haar en ze tilde haar kin lichtjes de lucht in. Met een brede glimlach liet ze haar blik over de fluisterende menigte heen glijden en beantwoordde ze de priemende blikken met een warme lach en een knik van haar hoofd ter begroeting.
Het verwonderde haar keer op keer hoe schaamteloos iedereen haar in zich opnam, keurend alsof ze koopwaar was. Ze was de verpersoonlijking van de vruchtbaarheidsgodin en leek dit uit te stralen. Menig blikken veranderden van nieuwsgierig naar hongerig. Vruchtbaarheid stond centraal voor iedereen. Binnen het huwelijk, binnen vriendschappen, binnen politieke akkoorden, binnen de landbouw. Het was immens belangrijk. Daarom apprecieerde iedereen haar aanwezigheid. Wat ze niet apprecieerden, was het feit dat ze haar lichaam gebruikte als beroep, als overlevingsmiddel en als magisch genezingsmiddel voor al dat een helpend handje nodig had om iets nieuws te doen ontluiken.
En toch wou iedereen van haar lichaam proeven en haar kracht ontdekken.
Zahra's blik schoot over de menigte heen terwijl ze in beweging bleef, wanhopig op zoek naar een bekend gezicht om zich toe te richten. Echter zorgde ze ervoor dat al haar bewegingen beheerst en sereen gebeurden, de onzekerheid en paniek bestond enkel in haar hoofd. Bang om door de mand te vallen, bang om te verraadden dat ze hier niet wou zijn en dat ze hier alleen was omdat dit Bastets wil was, de weg van haar godin die alles voor haar uitstippelde. Zowel het goede als het kwaad.