Daynty schreef:
De stilte in de zaal was om te snijden. Verveeld bekeek de jongedame de schilderingen die het plafond sierden, de bloemen die waren uitgesneden in de goud geverfde plinten en de marmeren vloertegels, die zo schoon gepoetst en geschrobd waren dat ze de tegels bijna kon gebruiken als spiegel om te kijken of haar deze ochtend met zorg gestijlde haren nog in model zaten. Enkele lokken waren opgestoken, zodat ze geen last had van haren die continu voor haar gezicht vielen. De rest van haar haren golfden als een goudblonde waterval over haar rug en rond haar schouders, zwierden zachtjes achter haar aan op het moment dat ze met langzame passen rond de grote tafel liep. Gedachteloos gleden haar vingertoppen over het koele steen waaruit de tafel opgetrokken was.
'You can't let him wait even longer, Pompeius', antwoordde ze hoofdschuddend, na een tijdje te hebben nagedacht over de woorden die de man even geleden gesproken had. 'You cannot just tell him another lie.'
Met een druk draaide de man, die zich had opgesteld voor één van de ramen, zich terug naar haar, om met grote stappen naar de tafel toe te benen. 'Don't you dare telling me what I can or can't do', sprak hij haar op een zachte doch dreigende toon toe. Hij plaatste zijn handen op de tafel, boog zich dichter naar haar toe en ving haar blik met de zijne. Jaleesa sloeg haar armen over elkaar en liet een ietwat spottend lachje over haar lippen komen.
'Am I supposed to be scared now?' Nogmaals lachte ze om de dreiging die hij op haar probeerde over te laten komen - ze lachte hem uit. Waar een ander wellicht zou worden afgeschrikt door de dreigende taal van de man, die in het verleden meer dan eens zijn dreigementen waar had gemaakt, boezemde het bij haar bijster weinig angst in. Ze had zijn dreigementen vaak te verduren gekregen, je zou kunnen zeggen dat ze eraan gewend was geraakt. Evenals dat ze eraan gewend was geraakt dat hij haar nooit meer aan had gedaan dan een klap in haar gezicht of bedreiging met wat voor wapen er zo snel ook voor handen was. Nooit was het verder gegaan dan dat en ze was zich prima bewuwst van de reden daarachter. Het was een reden die ze graag uit buitte als ze iets van hem gedaan wilde krijgen of ze hem moest zien te overtuigen van een bepaald standpunt, enkel wanneer dat in haar voordeel was uiteraard.
'Yes, you better be scared', beet hij haar toe. 'Or that pretty face of yours won't be so pretty anymore soon. Is that what you want, hm?'
Jaleesa voelde haar lippen zich opkrullen tot een geamuseerde grijns en opnieuw lachte ze.
'Why am I even talking to you?' verzuchtte ze vervolgens, terwijl ze haar haren over haar schouders naar achter schudde. 'You're waisting my time.' Zonder de man een verdere blik waardig te keuren, liep ze weg van de tafel. De zolen van haar sandalen tikten zacht op de vloer toen ze naar een stoel voor één van de ramen liep. Met een sierlijke draai vlijde ze zich neer op de comfortabele fauteuil, net op tijd om te kunnen zien hoe een onaangekondigde bezoeker de hal binnen kwam stormen. De man beende in één lijn langs haar heen, recht op Pompeius af en dat verraste haar weinig gezien het feit wie de man was. De woorden die hij uit spuwde tegen Pompeius, deden haar vermakelijk grijnzen.
'I told you', merkte ze triomfantelijk op naar Pompeius, waarna ze zichzelf rechterop zette in de stoel. Ze wilde geen woord missen van wat de twee mannen met elkaar bespraken, alsof het een leuke theatervoorstelling was die diende als vermaak - een behoorlijk accurate beschrijving, als je het haar vroeg.
@princesstupid