Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Legend of the Blood Moon

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Supernatural orpg ft. the lovely

WARNING: mobster scene

x

-

Axel Dakota Guyan

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:

Erin Nisha Harlow

And like the moon she had a side of her so dark,
that even the stars couldn't shine on it;
She had a side of her so cold,
that even the sun couldn't burn on it.

-

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
De schaduwen sloten zich beklemmend dicht om haar heen naarmate ze dieper het steegje in sloop. Hoe verder de twee figuren enkele meters voor haar zich van het licht van de straatlantaarns verwijderden, hoe lastiger het werd om ze te onderscheiden van de nachtelijke duisternis. Gelukkig was jagen in het donker haar specialiteit, en op het doel na verschilde deze jacht weinig van de voorgaande. Toch voelde Erin haar hart als een razende tekeer gaan in haar borstkas, hoe hard ze ook probeerde om de zenuwen onder controle te houden. Af en toe was ze bang dat de mannen voor haar haar hartslag haast moesten kunnen horen, maar dat sloeg natuurlijk nergens op. Alleen een weerwolf met zijn bovenmenselijke gehoor zou een hartslag op kunnen pikken als hij dat wilde - en ze had zichzelf ervan verzekerd dat er geen weerwolven in de buurt waren. Als ze eenmaal aan was gekomen bij het pand waar ze deze mannen naartoe volgde, echter, kon ze dat niet langer met eenzelfde zekerheid zeggen. Er deden zich in de omgeving geruchten de ronde over een lid van de Red Scorpions dat de bende zwaar in het voordeel stelde. Hij was sterker dan wie dan ook, zijn reflexen waren opmerkelijk en hij kon mensen met zijn blote handen verscheuren. Erin wist niet tot in hoeverre de geruchten de waarheid waren of waren aangesterkt om een sensationeel verhaal te maken, maar iets in haar zei haar dat dit “geheime wapen” wellicht meer was dan een mens.
In haar onoplettendheid tikte haar voet tegen een leeg frisdrankblikje aan. Een fractie van een seconde bevroor Erin op haar plek, waarna ze zich vluchtig terugtrok in de schaduwen onder een brandtrap langs één van de gebouwen aan weerskanten van het steegje.
‘Did you hear something?’ Een klein stukje verderop waren de mannen stil blijven staan.
De ander liet een kort lachje horen. ‘No, I didn’t hear anything.’
In het donker kon Erin nog net zien hoe de man die als laatste gesproken had naar de ander grijnsde.
‘You know the boss doesn’t like it when you’re doing drugs while on a mission.’
‘Shut the fuck up, Ian,’ bromde de ander. ‘I swear I heard something.’
De man die de naam Ian droeg, draaide zich om en liep verder. ‘It was probably just a rat. I doubt someone is stupid enough to follow us.’
Dat leek de ander te overtuigen, want na een laatste blik het steegje in draaide ook hij zich om, om verder te lopen. Een flauwe, zelfingenomen glimlach gleed over Erins gezicht. Ze moesten eens weten - waarschijnlijk zou ze hen om kunnen leggen voordat ze een woord uit hadden kunnen brengen.
Maar dat was niet waarvoor ze hier was. Ze had hen nodig om haar te brengen naar de persoon die ze wilde zien.
Erin volgde de mannen ruim twintig minuten lang door een doolhof van steegjes, nauwe straatjes en over slecht verlichte wegen langs gebouwen die zichtbaar aangetast waren door de tijd. Het was de soort buurt waar ouders hun jonge kinderen altijd voor waarschuwden. Zijzelf maakte zich weinig zorgen over de gevaren die hier op de loer kunnen liggen. De kans was groot dat zij het gevaarlijkste was dat hier ronddwaalde.
‘I don't understand why he couldn't just give us a car this evening,’ mopperde de naamloze man terwijl de twee een straat overstaken en het met onkruid overwoekerde parkeerterrein van een fabriekspand op liepen. Of een voormalig fabriekspand was eigenlijk een betere benaming voor het gebouw.
Erin voelde haar hartslag weer omhoog schieten toen de mannen op een deur af liepen en begroetend knikten naar degene die daar buiten op wacht stond. Dit was het deel van haar plan waar ze eigenlijk helemaal niet zo goed over na had gedacht, besefte ze nu. Hoe ging ze in godsnaam binnenkomen? Hoewel kogels haar niet zo snel zouden doden, prefereerde ze het om niet meteen doorzeefd te worden.
Een paar minuten observeerde ze het gebouw vanachter een paar auto’s. Het was onmogelijk om de man die wachthield te benaderen zonder gezien te worden. Het open terrein om het gebouw heen bood geen enkele beschutting en in het licht van de lantaarnpalen zou hij haar ongetwijfeld zien. Er zat niets anders op dan een toneelstukje op te voeren en te hopen dat hij er lang genoeg in zou trappen om hem uit te schakelen.
Erin sloop terug naar de straat en volgde vervolgens het trottoir naar de ingang van het parkeerterrein. Alsof ze geen idee had in wat voor wijk ze zich bevond, liep ze op het gebouw af. De man bij de deur kreeg haar vrijwel onmiddellijk in het oog. Hij bracht zijn hand naar het pistool op zijn heup, maar pakte het wapen nog niet.
‘Hé!’ riep hij. ‘What do you think you're doing here?’
Erin hield haar pas even aarzelend in alvorens verder te lopen. Ze was nog niet dichtbij genoeg.
De man haalde nu het pistool uit haar holster en stapte naar voren. ‘Stand still.’ Hij laadde zijn wapen. ‘I said, stand still!’
Ze bleef stilstaan en hield haar handen omhoog om aan te tonen dat ze geen kwaad in zin had. 'D-don't shoot, please. I had a fight with my boyfriend and he kicked me out of the car. I have no idea where I am and my phone battery died. Could you please help me?
Na een paar seconden gespannen stilte liet hij het pistool zakken. Hij zuchtte - overduidelijk geërgerd dat een verdwaald meisje zijn tijd aan het verdoen was - en liep op haar af.
Nog vier meter tussen hen in. Drie, twee…
Zodra hij dichtbij genoeg was, schoot ze naar voren. Ze greep zijn schouders vast en gaf hem een knietje in zijn kruis, hard genoeg om hem dubbel te laten klappen en hem nog een paar uurtjes een aandenken aan haar te laten hebben. Voordat de man naar zijn wapen kon grijpen, griste ze het pistool uit de holster. Na een flinke klap tegen zijn slaap zakte de man ineen op de grond. Erin hurkte naast hem neer en zocht in de zakken van zijn leren jasje naar de sleutels van de deur. Waarom had de man in zijn eentje de wacht gehouden? Een kind zou nog kunnen bedenken dat dat niet bepaald slim was. Zouden de Scorpions echt zo’n grote steek laten vallen?
Met dat Erin de sleutelbos vond, kreeg ze het antwoord op die vraag: Nee, ze waren niet zo dom. Achter haar klonk een waarschuwende kreet en op dat moment wist ze dat ze een probleem had.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Ready... Set... Match!"

De ruimte werd gevuld met gejuich, gejoel en geschreeuw. De hitte van de deelnemers weerkaatste door de kelder, daar waar elke omstander stond te zwoegen om naar de match te kunnen kijken. Niemand van hen klaagde echter. Het was het entertainment waar ze elk van hielden en een tafereel die ze voor geen goud wilden missen. Ook dit keer waren er meer op komen dagen dan de vorige match, makend dat de kelder volgepakt stond met bendeleden. Iets waar Dakota vrij weinig last van had. Er werd als vanzelf ruimte voor hem gemaakt aan de rand van de zogenoemde ring, en was dat nog niet het geval dan zorgde hij er zelf wel voor.
Met een grijns rond zijn lippen bekeek hij de twee deelnemers. De een was breed gebouwd, getraind als een bodybuilder met een te groot ego. De ander leek eerder een groentje met te veel lef, diegene op wie weinig geld in werd gezet maar desalniettemin een underdog zou blijken te zijn. Daar was Dakota tenminste van overtuigd. Hij had geen twijfels gehad om een deel van zijn vermogen in te zetten op de slungelige jongen van grofweg 1 meter 90. Hij kende Bryce - de bodybuilder - maar al te goed en als hij iets wist, was het dat hij overmoedig zou worden. En zodra dat gebeurde, was er de kans voor het groentje om hem de grond in te slaan. Zeker van zijn zaak stond hij dan ook elke beweging te bekijken, het flesje bier in zijn hand lichtelijk laten draaien in zijn grip.
Een voorspelling die niet minder waar was. Een rake klap werd al snel uitgedeeld op de kaak van Bryce, waarna hij de mannen om hem heen hoorde juichen. "What the fuck are you doing?!" Het gefrustreerde geroep van Grayson bereikte zijn oren. Geamuseerd wierp hij een blik opzij om het geïrriteerde gelaat van een van zijn medebendeleden te zien verschijnen. "You're rooting for the wrong one once again, fella," greens hij hem toe.
"Are you blind? The guy has guns the size of your head." Grayson fronste. Dakota schudde slechts zijn hoofd. "The same goes for his arrogance. He's getting sloppy," murmelde hij, toekijkend hoe de man zich weer staande bracht en wat strompelend naar achter liep. Voor de klap had Bryce zijn handen voor zijn gezicht weg laten zakken. Hij had te veel vertrouwen dat hij toch niet geraakt zou worden en dat was waar hij de fout in ging.
"Cmon. You aren't seriously telling me you think the rookie is going to knock him cold?" vroeg de jongen hem, een reactie die zijn mondhoeken alleen maar verder omhoog liet trekken. "Are you on drugs or something?" Een echt antwoord daarop gaf hij hem niet, maar zijn gezicht verried genoeg over het feit dat hij het lachwekkend vond. "Just wait and see," lispelde hij voor zich uit.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Met een ruk keek Erin over haar schouder. Een man kwam om de hoek van het gebouw heen gerend, in zijn ene hand een mobiel waarmee hij ongetwijfeld iemand binnen waarschuwde, en zijn andere hand ging naar zijn pistool.
Fuck. Erin rukte de sleutels uit de jaszak van de bewusteloze bewaker voor haar. Bij het zien van de hoeveelheid sleutels die eraan zat, groeide haar paniek alleen maar. Ze voelde het vanuit haar borstkas een weg omhoog kruipen, haar keel dichtknijpen. Het was een beangstigend gevoel - het gevoel van controle verliezen. En de gedachte aan wat er gebeurde als ze de controle over haar emoties verloor, maakte dat de waas voor haar ogen alleen maar erger werd.
‘Get away from him!’ schreeuwde de man die op haar af kwam gerend. Het was duidelijk dat hij haar nog niet als een heel grote dreiging zag, anders zou hij niet zolang hebben gewacht met het overhalen van de trekker. En nu zou ze hem de kans daar niet meer voor geven. Sneller dan hij met zijn menselijke ogen kon volgen stond ze voor hem. Ze sloeg het wapen uit zijn hand, greep zijn arm vast en brak deze bruut doormidden op haar bovenbeen. De man schreeuwde, maar het drong amper tot haar door.
‘I didn’t ask for this either,’ mompelde ze bij wijze van een zwakke verontschuldiging. Ze betwijfelde of de man het kon waarderen. Vlak na de woorden werd haar gezichtsuitdrukking harder. ‘But you made me do this.’
Erin balde haar handen tot vuisten en stompte hem op zijn kaak met al haar ongecontroleerde, onmenselijke kracht. De man strompelde een paar passen achteruit en zakte uiteindelijk door zijn knieën op het asfalt van de parkeerplaats. Ze wist niet of hij bewusteloos was of simpelweg verdwaasd door de klap - en wellicht geschokt dat het hem één of twee tanden had gekost - maar ze was niet van plan dat te blijven afwachten. Ze griste het pistool van de grond en rende naar de deur toe.
De eerste sleutel paste niet. De tweede ook niet. Haar vingers trilden van de adrenaline die door haar lichaam raasde terwijl ze de derde sleutel probeerde het slot in te wurmen. Achter de deur klonken voetstappen en luider wordende stemmen. Vanuit haar ooghoeken kroop de waas verder haar blikveld in, terwijl de paniek zijn greep op haar keel verstevigde.
‘Please, open,’ smeekte ze. Eindelijk. De vierde sleutel gleed moeiteloos het slot in. Ze draaide het slot open en wierp ondertussen een blik over haar schouder. De man die ze had neergeslagen krabbelde overeind. Zelfs vanaf een afstandje kon ze zien dat zijn ogen puur vuur schoten.
‘Get Axel,’ grauwde hij in zijn mobiel, slecht verstaanbaar door het bloed dat uit zijn mond droop. ‘This one’s not human.’
Erin wilde er niet eens over nadenken wie de Axel waar hij het over had kon zijn. Ze rukte de deur open, hopend dat de weg naar haar doel vanaf hier een stuk minder obstakels zou bevatten.
Maar dat was naïeve hoop. Ze stapte de fabriekshal in op hetzelfde moment dat door twee deuren aan de andere kant een stuk of vijf bewapende mannen binnen stormden. Wanhopig en machteloos voelde ze het laatste restje controle wegglippen, als water dat tussen haar vingers door ontsnapte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn voorspelling had niet meer waar kunnen zijn. In een tijdspan van minuten had het groentje Bryce de genadeklap gegeven, waardoor zijn lichaam met een doffe klap op de cementen vloer terechtkwam. Geen greintje van leven leek zichtbaar te zijn zodra de man over de grond weggesleept werd. Datgeen wat Grayson irriteerde maar bij hem slechts tevredenheid opbracht. Hoofdschuddend zag hij hem wegkijken van de ring. "The rookie had some luck this time." Dat hij zijn geld kwijt was voor deze ronde vond hij vast ook niet al te best, maar toch wist de jongen hem een grijns te geven het moment dat de nieuweling op hen afstapte.
"Who's next!" De winnaar hief enkele keren zijn armen op, het gejoel van de medestanders opgewekt om langs de ring te lopen. Dakota schonk hem amper aandacht. Hij zou een sukkel zijn als hij hem uit zou kiezen als volgende tegenstander; niemand deed dat zomaar. Dat was hem alleen nog niet zo duidelijk, zo bleek het. Nog voor hij een slok van zijn biertje had kunnen nemen, zag hij het slungelige gedaante voor hem tot stilstand komen. Een stilte in de kelder volgde.
"I heard you're the man around here," werd hem verteld met enige spot hoorbaar. "But yet you ain't in this ring. What's with that?" Een frons ontstond op zijn gelaat, niet wetend of hij hem uitlachen moest of hem afbranden moest voor het feit dat hij hem dacht voor schut te zetten. "Are you sure you want me as your competition?" Hij hief een wenkbrauw op, hem recht in zijn ogen gekeken om een glinstering van twijfel voorbij te zien komen. Even had hij hem van zijn stuk gebracht. Vervolgens keerde dezelfde, achteloze uitstraling terug en wees hij uitdagend naar de ring achter zich.
"What? You don't dare to get into the ring anymore?" Zijn gelach klonk door de kelder, opgevolgd door het gejuich van de rest. Hij had nu zijn eigen doodvonnis getekend; dat was alleen niet iets wat de jongen zich zelf leek te beseffen. Een laatste slok nam hij van zijn bier voor Dakota deze onverschillig tegen Grayson's borstkas drukte, die het flesje wat beduusd aanpakte.
"It's your funeral." Hij liep naar de andere kant van de ring en liet zijn ogen fel bij de zijne. "One punch, greenie. That's all you get. Then I'm coming for you," lispelde hij. "So you better make it a good one."
Zijn bevel werd zonder meer opgevolgd. Hij zag hem dichterbij stappen, zijn handen in vuisten voor zijn gezicht gehouden om niet veel later naar hem uit te halen. Hardhandig kwam zijn klap tegen Dakota's neus, waar een klein straaltje bloed uit ontsnapte om tegen zijn klamme huid naar beneden te sijpelen. Lachend veegde hij het bloed onder zijn neus weg. "Good try." In een kwestie van een seconde hief ook hij zijn handen op, zijn vuist tegen zijn slaap aangeslingerd om de jongen achteruit te zien stommelen. Het was nog niet op zijn hardst geweest, maar Dakota voelde zijn visie al schommelen tussen het duister en het licht. Nog een paar klappen en hij zou zijn weerwolf gen op de voorgrond voelen treden.
Zover kwam het echter niet. Hij was op hem afgestapt en had normaals uitgehaald naar zijn gezicht, ditmaal zijn oogkas, maar daar bleef het ook bij. Er was geschreeuw bij de ingang dat hem had gewekt uit zijn trance. Een sereniteit keerde terug in de daarvoor zo luidruchtige menigte, waar een enkeling zijn weg tussendoor baande om bij de ring te komen.
"Axel! Get up there," werd hem al hijgend toegeroepen. "We got an intruder ripping through our guards upstairs."
Al grommend volgde hij de man de trap op naar boven, daar waar het kabaal al snel door de gangen echode. Eenmaal boven werd hij geconfronteerd met een scene van bloed en bewegingsloze lichamen. Hij volgde ze naar een gedaante aan het begin van de gang; een ietwat tenger figuur die hij niet herkende, behalve aan het feit dat ze een vrouw was. De wijze waarop ze de gedaantes voor haar uitschakelde, wees er alleen op dat ze nog meer was dan dat. Dat kon niet anders. Dakota had desalniettemin geen tijd om hier verder over na te denken.
In een impuls stormde hij op haar af, haar arm ontmoet voor ze een laatste klap uit had kunnen delen tegenover een van hun mannen. Wachten op de weerwolf in hem hoefde hij niet meer. Hij voelde de immense adrenaline al door hem heen stromen, hem de kracht gegeven om haar te overmeesteren in een paar secondes. Hij had haar lichaam al tegen de muur gepind voor ze zijn lichaam ook maar ergens had kunnen raken.
"Clear the interrogation room," riep hij naar achteren. "And get me the damn kit." Hij verstrakte zijn grip op haar armen en draaide deze achter haar rug vast, zijn andere hand langs de rand van haar schouder gelaten om haar voor zich uit te kunnen sturen. Bruut duwde hij zich voor haar uit om met hem mee te lopen. "Walk."

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
De waas die voor haar ogen verscheen was haar akelig bekend. Het gevoel van machteloosheid en frustratie omdat ze er niet tegen kon vechten, omdat ze niet sterk genoeg was om de controle terug te grijpen voor alles escaleerde. Het enige dat ze kon doen was hopen. Hopen dat ze geen spoor van doden achterliet - dan zouden ze haar al helemaal niet meer willen hier. Als ze het dan überhaupt nog na kon vertellen.
Schoten galmden door de ruimte, geschreeuw weerkaatste tussen de muren en er was bloed. Bloed uit de schotwond in haar zij, bloed uit de gebroken neus van haar eerste belager, bloed van tanden die op de stenen vloer hagelden. Ergens halverwege drong het tot haar verdwaasde hersenen door dat ze niet langer een pistool vasthad, maar het vuurwapen had verwisseld voor een klein mes, waarvan de punt niet veel later werd begraven in de schouder van een ander bendelid.
Erin wist niet zeker hoeveel van de mannen ze had afgeschud toen op een gegeven moment er niet langer eentje was die zich halsoverkop op haar stortte. Ze bleef stilstaan middenin de hal, haar handen en kleren bloederig, haar borstkas op en neer zwoegend alsof ze zojuist een marathon had gelopen. Of twee.
Er waren wapens op haar gericht, zag ze, maar de mannen leken de trekker niet over te willen halen, waarschijnlijk bang dat het haar terug zou doen omslaan in de vechtmachine van vlak daarvoor.
Maar blijkbaar hadden ze er toch niet helemaal van geleerd. De deur waardoor zij even geleden naar binnen was gekomen zwaaide open en kwam met een klap tot stilstand tegen de muur. Het onverwachte en harde geluid liet de adrenaline opnieuw pieken en met vlammende ogen draaide ze zich om naar het bendelid dat op haar afkwam. Erin moest een vuist in haar buik incasseren en hief automatisch haar hand om hem eenzelfde klap terug te geven, alleen dan harder.
Middenin de lucht werd haar arm beet gegrepen. Voor Erin goed en wel doorhad wat er gebeurde, voelde ze de koude muur met een klap tegen haar rug aan en zat ze vastgepind tegen het steen. In een reflex probeerde ze zich los te worstelen, in de veronderstelling dat het geen probleem moest zijn, maar ze zat muurvast. De verbazing om dat feit maakte dat de waas van de paniek in één klap voorbij was. Erin knipperde met haar ogen, een tikkeltje verdwaasd, alsof ze net was wakker geworden uit een lange slaap.
‘O my god, finally. Thank you,’ was het eerste dat ze met onvaste stem uitbracht. Het leek voor hem wellicht misplaatst, maar wie weet hoeveel slachtoffers ze nog had gemaakt als hij haar niet gestopt had.
Toen ze haar ogen opsloeg naar degene die haar tegen de muur gedrukt hield en bevelen blafte naar de mensen achter hem, keken twee groenbruine ogen haar kil en hard aan. Dat was echter niet hetgeen dat maakte dat ze hem net een tikkeltje langer aanstaarde. Over zijn ogen leek iets van een wazig laagje te liggen. Het was zo subtiel dat ze het nauwelijks zag in de schemer van de hal, maar het was onmiskenbaar. Haar instinct roerde zich in haar buik. Hij is niet menselijk.
Voor ze erover na kon denken trok hij haar van de muur af. Haar armen werden pijnlijk ver op haar rug gedraaid en niet al te zachtzinnig duwde hij haar in de richting van één van de deuren. Vlak voordat ze de gang in werd geduwd wierp ze een blik achterom om te zien wat ze had aangericht. Meteen had ze er spijt van.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De geluiden van haar stem kwamen huiverend op hem over. Ze bedankte hem, maar waarvoor wist hij niet. En waarschijnlijk was ze daar nog iets te vroeg mee; als er iets zeker was, was het dat ze de komende paar uur niet als prettig zou ervaren. Allesbehalve. Ze had een deel van hun crew uitgemoord en alleen al daarom zag men liever haar hoofd op een stok, dan haar levende lichaam nog ooit door dit gebouw te zien wandelen. Ze had haar eigen graf gegraven.
"Don't thank me just yet," murmelde hij grof voor zich uit. Hij duwde haar richting de gangen, daar waar het stelsel van deuren hen leidde naar de kamer waar hij naar opzoek was. De effen, betonnen muren kwamen hen tegemoet met elke stap die hij zette. Een enkel raam sierde de muur waardoor een lege kamer te bekennen was. Leeg, op een stoel na die in het midden van de ruimte zijn plek had gekregen om daar steevast te blijven. De vorige gevangene was al weggeleid voor ze daar aan waren gekomen. Een klein spoor van bloeddruppels ving hij nog op op de grond. Vaag dacht hij een paar gedaantes om de hoek te zien verdwijnen, zij die de kamer voor hem en hun nieuwe indringer geleegd hadden.
Zwijgend dreef hij haar naar binnen, lopend naar de metalen stoel waar hij haar enigszins lomp op duwde. "Sit." Voor comfort was dit bezoek niet bedoeld. Dat mocht duidelijk zijn door de ketenen die langs de muur vierden, wachtend op hem om ze in handen te nemen en ze te gebruiken.
Tweemaal werd er op de deur geklopt. Vervolgens zag hij het gezicht van Merlin verschijnen, een kleine zwarte koffer op de grond gelegd zonder er meer woorden aan vuil te maken. Nog geen seconde later zag Dakota hem weer verdwijnen in de gang, de deur achter zich dichtgeslagen alsof er nooit een ander gedaante in de ruimte was geweest.
Bang dat ze zou ontsnappen, was hij niet. De deur werd bewaakt en zou daardoor alleen geopend worden, als dat noodzakelijk was. Het feit dat Merlin net klopte was puur uit manieren geweest. De deur was door de bewakers geopend, niet door hem. Laconiek wandelde hij dan ook naar de ketenen, deze vastgepakt en meegenomen naar de kit. Het was tijd om de indringer eens te laten lijden voor wat ze had gedaan.
"Don't bother trying to escape. This door only opens when it's supposed to." Hij gunde haar nog geen blik, zich volledig gefocust op de koffer die hij voor zich opende. Er zaten een paar wapens en tientallen flesjes en kruiden in, maar er was er maar één tussen waarin hij geïnteresseerd was. Vervain. Haar lichte huidskleur, haar snijtanden en haar ongelooflijke snelheid hadden genoeg aan hem verraden om geen andere mogelijkheid meer te kunnen zien.
Hij opende het flesje, de vloeistof even laten golven in het glas door met zijn handpalm rondes te draaien. Echter druppelde hij het al snel over de ketenen, het metaal beetje voor beetje overgoten met het vergif. Voor hem was het plezierig om te doen. Zij zou het desondanks wat minder gaan waarderen, dacht hij zo.
"You murdered our people. Therefore, I should already put you in a grave," opperde hij grimmig. "But since you're not human, you get one chance to explain why the fuck you're here." Dat dat niet de echte reden was waarom hij haar ondervragen wilde, was iets dat hij voor zichzelf hield. Het ging haar geenszins aan waarom hij dit haar vroeg. Daarbij was Dakota niet van plan om aan haar door te spelen dat hij het plannetje van zijn vader doorzag. Nee, hij kon beter voor dom spelen en doen dat er niets aan de hand was. Anders zou hij precies doen wat Akrit wilde dat hij deed.
Hij liep naar haar toe, de ketenen strak om haar polsen en de stoel gebonden. Haar roodgloeiende huid onder het metaal liet voor een fractie van een seconde een ingenomen grijns op zijn gelaat achter. Zijn expressie veranderde alleen al snel naar emotieloos zodra hij weer van haar vandaan liep om de kit weer op te zoeken. Met een zucht haalde hij er een houten mes uit. "Give me a good answer, and I might spare you a little bit. Give me a bad one and I'll make your stay here a never ending hell." Hij leunde tegen de wand en liet zijn rug tegen het koude gesteente rusten. Zacht liet hij de punt van het mes tegen de muur botsen, keer op keer weer om de ruimte te vullen met een lugubere echo.
"So... what's it gonna be?"

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Hij is niet menselijk.
De woorden bleven door haar hoofd galmen. De waas die over zijn ogen had gelegen, stond op haar netvlies gebrand. Ze had het idee dat ze een keer eerder iets dergelijks had gezien, lang geleden, maar de herinnering die bij dat gevoel van herkenning hoorde, kwam niet naar boven gedreven. Misschien doordat haar uitbarsting van even geleden nog na zinderde in haar lichaam en haar hersens verdwaasde, of doordat de herinnering van te lang geleden was.
Wat zou hij zijn? Terwijl de jongeman haar een smalle gang door duwde, ging ze in gedachten de opties langs. Hij was geen vampier - daar was zijn huid niet bleek genoeg voor en had hij niet snel genoeg voor bewogen. De kracht waarmee hij haar schijnbaar moeiteloos overmeesterd had, gaf haar eerder het vermoeden dat hij iets was dat richting een weerwolf neigde, maar met zekerheid kon ze dat niet zeggen. En ze betwijfelde of hij het haar zomaar zou vertellen als ze het aan hem vroeg.
Het kamertje waar ze in werd geduwd was onmiskenbaar een verhoorruimte. De paar bloeddruppels die voor de drempel een klein spoor vormden, ontgingen haar niet. Haar ogen werden als een magneet naar de rode druppels toegetrokken en ze voelde een oncomfortabel getintel bij haar hoektanden. Ze had niemand gebeten vanavond, maar het bloed dat had gevloeid maakte haar wel dorstig nu de onbeheerste uitbarsting zoveel energie opgeslurpt had.
Erin liet zich zonder te protesteren neerduwen op de stoel en luisterde naar zijn woorden zonder dat ze daadwerkelijk tot haar doordrongen. Ze was er niet op uit om te ontsnappen - ze had niet zoveel moeite gedaan om binnen te komen, alleen om te proberen zo snel mogelijk weer weg te vluchten. Hoewel, bij het zien van de haast sadistische blik in de ogen van de jongeman was wegvluchten wel even een heel verleidelijke optie.
‘Goodluck putting me in a grave,’ merkte ze honend op. ‘My clan tried to do that as well. Multiple times. They failed.’ De gedachte aan die herinneringen liet haar huiveren. Ze vonden haar een monster - voor zover vampiers niet per definitie al monsters waren - en welgeteld drie keer hadden één of meerdere leden van haar clan geprobeerd om haar te doden. Om de rest te redden, zeiden ze. Omdat ze oncontroleerbaar was, omdat haar uitbarstingen gevaarlijk waren. Alsof zij er wat aan kon doen dat dat gebeurde? Voor zover zij wist, was het iets waarmee ze geboren was. Doden was niet gelukt, dus daarna hadden ze het geprobeerd uit haar te bannen met pijn. Wellicht waren de anderen vooral bang geweest voor de legende die eromheen hing. Ze wist het niet.
Wat ze wel wist, was dat de jongeman die haar in deze ruimte vergezelde haar ook pijn zou gaan doen. Het zou haar haast nostalgisch maken naar het thuis dat ze had achtergelaten, bedacht ze zich verbitterd.
Onwillekeurig stribbelde ze toch iets tegen toen hij de ketenen om haar polsen bond. Het goedje dat hij erop had gesmeerd, brandde scherp en venijnig in haar huid. Erin klemde haar kaken op elkaar en vertrok haar gezicht, maar ze wist een geluid van pijn binnen te houden.
Na een paar seconde nam de ergste hevigheid van het branden af. Met een gejaagde ademhaling keek ze naar hem omhoog.
‘I’m here because I want to talk to you, to your leader,’ antwoordde ze. Hoe moest ze het in godsnaam aan hem uitleggen? In haar hoofd had ze voorbereid wat ze wilde zeggen, maar ze had zich ingebeeld dat het in een veel meer… ontspannen setting zou zijn geweest. Zonder dat ze zich eerst door een tiental bewakers heen had gevochten. ‘Besides, I didn’t murder all of them,’ corrigeerde ze hem. ‘Only a few. They shouldn’t have attacked me! If the guard outside had just… stayed away.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was alsof ze de geluiden om haar heen op het begin niet eens meekreeg. Elke blik die Dakota van haar opving, was een afwezige. Wellicht boeide haar het niet dat ze in een overhoorkamer was geplaatst, of was ze op een zelfmoordmissie gegaan om hier wat van haar rivalen uit te schakelen. Hoe dan ook leek het alsof ze zich nog niet helemaal besefte welk lot haar anders te wachten stond; het afvoerputje onder de stoel waar ze op zat was er immers niet voor niets.
Toch hadden zijn woorden haar uiteindelijk gewaakt. Meer dan dat zelfs. Er kwam een arrogantie naar boven drijven die Dakota nog niet bij haar gespot had, vooraleer ze haar mond had geopend. Hij hief een wenkbrauw op. "Feisty too, huh." Hij draaide het mes in kleine cirkels, zijn hand in beweging gehouden uit ongeduld. "And an outcast. Sorry to disappoint you, but we don't take in traitors." Een scheve grijns werd op zijn gelaat zichtbaar. Als ze dacht dat ze haar zo aan zouden nemen en wel met een binnenkomst als deze, dan was ze werkelijk nog dommer dan hij haar al in had geschat.
"Oh, you want to talk to the leader?" Hij kon zijn oren niet geloven toen ze dat kenbaar maakte, het haast onmogelijk gemaakt voor hem om haar serieus te nemen. "You should've made a better entrance then." Dakota duwde zich weer van de wand af. "But fine, I'll take the bate." Traag maar zeker brachten zijn voetstappen hem dichter bij het meisje op de stoel, daar waar hij aan haar linkerzijde tot stilstand kwam. De scherpe rand van het mes drukte hij zonder enige genade tegen haar nek, daar waar het vergif in aanraking kwam met haar huid en het metaal lichtelijk op haar insneed. Het sissende geluid van de chemicaliën tegen haar nekvel hoorde hij tevreden aan. Hij had haar precies waar hij haar hebben wilde.
"Now, tell me. What do you want from Semion?" gromde hij haar toe. "And who the hell sent you?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld