Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Natural. A beating heart of stone

Demish
Internationale ster

Demish schreef:

Natural. A beating hard of stone.
You've got to be so cold,
to make it in this world.

✣

Watch as our fire rages.
our hearts are never tame

Samen met omdat we veel te ongeduldig zijn

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Nay, ik ben thuis!’
Met haar armen vol met twee linnen tassen van de markt liep ze het huis binnen. Ze verwachtte de bekende geluiden van haar beste vriendin te horen. Een bladzijde uit een boek die werd omgeslagen, het tikken van een toetsenbord of het geruis van een spelcomputer. In plaats daarvan werd ze begroet door de geluiden van de zee en het gekraai van een meeuw.
Linn plaatste de tassen op het aanrecht en zocht naar haar telefoon, waar al een berichtje van Naylene op haar wachtte. Ze was vertrokken, maar zou ongetwijfeld tegen het einde van de avond weer terug zijn.
Ze zuchtte en legde haar telefoon aan de kant. Ondanks dat ze wel vaker in een leeg huis thuis was gekomen, zelfs toen ze met z’n drietjes waren, voelde het vreemd. Als Naylene er niet was geweest, dan was Michael er geweest om met haar te praten of om te bekritiseren wat ze nu weer mee had genomen van de markt. Voor een vampier die niet eens verzadigd raakte van eten, was hij ongelooflijk kieskeurig.
Het waren dit soort momenten waarop ze Michael miste, ondanks dat het al bijna twee jaar geleden was dat ze afscheid van hem hadden genomen. Hij was maar een telefoontje van hen verwijderd, maar het was niet hetzelfde.
Linn zette de radio aan en sloeg de deuren naar het strand open om de stilte te vullen en begon aan het opruimen van de spullen die ze mee had gebracht. Het eten borg ze op in de houten kastjes en ze plaatste de stukken fruit kunstig op de fruitschaal, wetende dat Naylene zonder problemen de onderste sinaasappel zou pakken en totaal geen rekening zou houden met de esthetiek die Linn voor ogen had.
Als laatste sneed ze de stengels van de bloemen en takken die ze had gekocht en zocht ze een vaas om haar boeket te arrangeren.
Ze neuriede mee met het nummer op de radio en plaatste de takken en bloemen afwisselend in de vaas. De zon scheen door het keukenraam naar binnen. Groene struiken deinden mee op de wind en in de verte zag ze de rotsen die de kust van Maine zoveel faam gaven, met als kroon een witte vuurtoren. Ze was nog steeds niet gewend aan de zomers in Portland.
Linn draaide de vaas en bestudeerde haar boeket aandachtig. Haar aandacht werd weggetrokken door voetstappen bij de deur, gevolgd door de deurbel. Ze liet de vaas voor wat het was en opende de deur, verrast door de persoon die aan de andere kant van de deurpost stond.
‘Elijah?’
Voor haar stond Elijah Mikaelson, compleet in een pak dat duidelijk maakte dat hij niet voor ogen had gehad om het strand te bezoeken. Zijn jasje hing al over zijn arm, gezien de hitte, maar verder zag hij er onberispelijk uit. Het enige wat ze opmerkte, was de zorgelijke blik op zijn gezicht.
‘Naylene heeft het niet gemakkelijk gemaakt om jullie te vinden,’ zei Elijah enigszins geamuseerd. Zijn ogen lachten echter niet mee. ‘Al geef ik toe, toen een heks me vertelde dat je in Portland, Maine was, dacht ik dat het een truc van Naylene was.’
‘We waren toe aan een nieuwe omgeving,’ legde Linn uit. ‘En je kunt nooit voorzichtig genoeg zijn.’ Portland was geen hotspot voor vampieren en andere wezens, maar ze konden het zich niet veroorloven dat iemand zomaar hun huis binnen zou kunnen treden.
Linn opende de deur verder en stapte opzij. ‘Kom binnen. Naylene heeft het huis zo betoverd dat wij de enigen zijn die kunnen bepalen wie er binnenkomt. We hebben geen mens nodig.’
‘Ingenieus,’ merkte Elijah op, terwijl hij naar binnenstapte. Hij legde zijn jasje op het kastje dat in de gang stond en nam Linn haar hand vast, om haar te begroeten met een kus op de rug van haar hand. ‘Het is goed om je te zien, Linn.’
Ze kon niet anders dan glimlachen. Iets wat meestal gebeurde als Elijah haar opzocht, of andersom. De laatste keer dat ze hem had gezien was
‘Insgelijks.’ Linn leidde hem verder het huis in. Ze gebaarde naar zijn kleding. ‘Al heb ik het niet het gevoel dat je hier bent voor een weekendje weg aan het strand.’
‘Trek je mijn kledingkeuzes in twijfel?’ vroeg hij haar. Een grapje waar Linn misschien om had gelachen als ze niet het idee had dat er iets aan de hand was. Iets wat hij haar niet via een brief of over de telefoon had kunnen vertellen.
‘Nooit. Het is een welkome verandering van de toeristen op het strand.’ Gelukkig was het strand voor hun huis privé terrein. Ze wees naar de opengeslagen deuren, met daarachter de houten veranda. ‘Laten we buiten zitten. Ik pak wat te drinken en dan kun je me vertellen wat er aan de hand is.’
‘Wil Naylene haar verzameling wel delen?’
‘Het maakt haar vast niets uit,’ verzekerde Linn hem. Ze liep de keuken in en pakte twee glazen. Deze nam ze mee naar de kast waar Naylene de drank bewaarde. Ze koos een geopende fles en schonk wat in voor Elijah. Voor haarzelf koos ze iets anders. Ze had de smaak van de bourbon nooit leren waarderen.
Met twee glazen in haar handen liep ze naar buiten. Ze vond Elijah aan de rand van de veranda, met zijn handen op het hek en uitkijkend over het strand.
Linn zette haar eigen glas neer en overhandigde hem het andere. ‘Vertel, Elijah. Wat is er zo dringend dat je hier naar toe bent gekomen?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De witte lakens die over haar naakte lichaam gedrapeerd waren leken de schaamte nog enigszins te kunnen verbergen. Zijn vingers streelden zachtjes over haar bovenarm. Een zachte bries waaide door de opengeslagen deuren. Het bracht de geur van de zee mee, mede als de geluiden van de stad. Een mengeling die Naylene voor even liet vergeten waar ze zichzelf wederom in had geworpen.
Naast haar humde Ashton zachtjes een nummer wat ongetwijfeld, zo gefixeerd als hij was, de afgelopen dagen al in zijn hoofd had gezeten.
Enkele weken geleden had de man nog niet eens geweten waar ze zich had bevonden. Tot hij ineens voor haar had gestaan in de lokale bibliotheek. Een grote grijns in zijn gezicht, een oud boek in zijn handen en de woorden dat hij had beloofd haar altijd te vinden, waar ze ook naar toe zou reizen.
Zoals altijd had Naylene haarzelf aangesproken, verteld dat ze deze keer niet voor zijn woorden zal vallen. Op sommige momenten had ze echter geen kans. Of het kwam dat Ashton altijd de juiste woorden wist te zeggen, of omdat ze zich in deze tijd minder kon verweren omdat ze aanwezigheid van haar beste vriend miste.
Haar mobiel bracht haar terug in de werkelijkheid. Naylene leunde over de rand van het bed heen, waar ze het ding uit de zak van haar jeans viste. Ashton was echter sneller met reageren en leunde ook naar haar toe. Met zijn hand over de hare en een kus op haar schouder probeerde hij haar af te leiden.
“Linn kan zichzelf echt wel voor een paar uur redden.”
“Wie zegt dat het Linn is.” Wierp Naylene tegen. Hopend dat ze gelijk had en dat diegene die haar een bericht had gestuurd iemand van de bibliotheek was geweest. Michael zelfs.
Een zelfvoldane grijns verscheen echter op het gezicht van Ashton die haar mobiel naar haar toe draaide. Op het hoofdscherm was de naam van Linn te lezen, die haar een paar berichten had gestuurd.
De jaren die ze op Ashton had, zorgde er voor dat Naylene met gemak de telefoon uit zijn handen kon grissen. Voordat hij kon protesteren stapte ze uit het bed, zodat ze de berichten kon lezen. Er zat een bepaalde noodzaak achter Linn die haar vroeg om thuis te komen wanneer ze er tijd voor had. Totaal niet dwingend, maar wel verzoekend.
Snel typte Naylene terug dat ze binnen het uur terug zou zijn. Terwijl ze naar Ashton keek, die zich dramatisch terug liet vallen in het matras.
“Ik snap niet dat je na al die jaren nog steeds precies doet wat ze van je vraagt. Je bent een eigen persoon Red, je kunt doen wat jij wil. Je hoeft niet de rest van je leven Linn te blijven pleasen voor iets wat zich honderden jaren geleden heeft voorgedaan.”
Naylene wierp Ashton een strenge blik toe. Hij wist best dat het voor haar niet op die manier voelde. De vriendschap die zij met Linn had, was bijzonder te noemen. Voor haar was het niet meer dan vanzelfsprekend dat ze bij elkaar in het leven waren gebleven. Ze zouden altijd voor elkaar klaarstaan wat er ook gebeurde.
“Ik ben mijn eigen persoon.” Ondertussen liep Naylene naar de open badkamer, die voor het grootste gedeelte één geheel was met de slaapkamer. Ashton had de hotelkamer met gemak geregeld. Toch was Naylene altijd onder de indruk van de smaak die hij tentoonstelde door dit soort plaatsen te kiezen. Plaatsen die hij koos vóór haar. Ze vond het vreselijk om toe te geven dat het ook nog eens werkte ook.
Terwijl Naylene zichzelf een beetje probeerde op te frissen, leek Ashton zich te hebben bedacht dat hij iets meer zou moeten doen om haar te laten blijven. Al snel was hij dan ook in de grote spiegel te zien en had hij zijn handen beide kant van Naylene haar lichaam geplaats. Zijn lippen vonden al snel haar hals. Ze bleven daarna echter ten hoogte van haar oor hangen.
“Je weet dat ik het niet zo bedoelde Red. Natuurlijk ben je je eigen persoon. Je weet hoe sexy ik dat vind.” Naylene liet zichzelf even in de armen van Ashton nemen. Want ondanks alles vond ze zijn aandacht prettig. Het deed haar denken aan alle avonturen die ze samen hadden beleefd. Hoeveel van de wereld ze samen hadden gezien. Ze wist echter ook dat Ashton verlangde naar meer van die avonturen. Hij bedoelde het goed, diep van binnen. Niet iedereen leek echter de manier van zijn woorden te begrijpen. Vooral Linn hoorde vooral de woorden, die soms bot over konden komen, maar niet de betekenis erachter. Naylene had dat wel altijd gedaan. Ashton was een wonderlijke man.
“Mijn punt is: Michael is nu ergens ver weg, samen met zijn vampiervriendinnetje. Daar heeft Linn toch ook vrede mee?”
“Ik kan niet met je weg Ash.” Ze zouden nu niet naar Thailand kunnen reizen, of Zuid-Afrika, of wel land Ashton nu weer in zijn hoofd had gehaald omdat hij op televisie had gezien dat het een populaire reisbestemming was of dat ze daar een of andere meditatieve reis konden maken. De reden was daarvoor, meer dan ooit, hetgeen wat Ashton net zelf al aan had gegeven. Naylene zou Linn niet in haar eentje achter laten.
Ashton leek zijn volgende woorden te bedenken. Al leek het voor Naylene dat ze ook een soort pijn in zijn gezicht kon zien. Natuurlijk waren er wel momenten van zwakte waarin ze niets liever wilde dan met Ashton weggaan, de wereld ontdekken. De laatste jaren hadden ze veel delen van Amerika gezien. Er lag echter nog een hele wereld open, die ze soms wel eens miste.
Rustig ging Naylene door om terug te gaan naar haar huis. Aangezien Ashton ondertussen wist waar ze was, maakt ze zich niet druk dat ze geen tijd meer had om hem te zien.
“Soms vraag ik mij echt af of er nog een dag gaat komen waarop je mij boven ieder ander verkiest, zoals ik bij jou doet.” Naylene was net bezig met de laatste knopen van haar blouse dicht te maken, terwijl ze keek naar Ashton die tegen de deur naar buiten stond. Waarschijnlijk om haar nog een beetje op te houden.
Ze liep echter naar hem toe en nam zijn gezicht in haar handen. De woorden hadden haar geraakt. Ze probeerde te zien of hij het bewust had gedaan. Ze kon echter oprechte pijn in de ogen van Ashton zien, die haar hart verder in haar maag liet zakken. Hoe graag ze wilde zeggen dat ze haarzelf op nummer één zou moeten zetten en dat ze dat in haar leven deed, wist ze ook dat het niet zo was.
“Ik ga geen onderscheid in jullie maken. Ik geef om jullie allemaal. Dat weet je Ash. Ik geef om je.” Ze zette haar woorden kracht bij door hem een kus te geven.
“Nou. Als je me wil laten gaan. Ik beloof je dat we elkaar snel weer zien.” Nu kon Naylene het ook niet meer over haar hart verkrijgen om te zeggen dat dit een fout was geweest. Iets wat ze een paar minuten geleden nog wel had gevonden. Nu voelde het niet eens meer zo.
Met tegenzin liet Ashton haar gaan, wetende dat ze anders gewoon gebruik maakte van het balkon.
“Ik haal je morgenavond op! Wat Linn daar ook van vindt!”

Zoals beloofd was Naylene binnen het uur thuis. De zon had de lucht ondertussen al omgetoverd in een prachtige oranje kleur. Het toverde hun nieuwe woning om in een prachtige plaats.
Van de plaatsen waar ze de afgelopen jaren hadden gewoond, moest Naylene toegeven dat deze plek het meest als thuis begon te voelen. Eindelijk hadden ze een plaats gevonden waar ze met z’n tweeën konden leven. Zeker omdat Naylene gewoon had geweten dat Michael het vreselijk had gevonden. Al was het maar omdat kreeft een hoofdrol speelde in de lokale keuken.
“Linn?”
“Op de veranda!” Liep haar vriendin terug.
Binnen een paar seconden zat ze dan ook op één van de schommelstoelen die op de veranda stond. In het begin had Linn geroepen dat ze voor oude mensen waren. Naylene had het niet kunnen laten om te zeggen dat ze ook oud waren. Op dat moment had ze Michael gemist, die aan had gegeven dat Linn zijn om was. Het waren dat soort momenten waarop Naylene haar beste vriend nog steeds het meest miste.
“Vertel.” Aan Linn haar gezicht was er iets te vertellen. Naylene wilde weten wat het precies was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn haar hoofd tolde door alle informatie die ze van Elijah te horen had gekregen. Ze had gehoopt dat ze, nadat hij weer was vertrokken, de rust zou kunnen vinden om alles op een rijtje te zetten zodat ze het op een logische wijze aan Naylene zou kunnen vertellen. Het tollen was echter niet opgehouden en ze kon nauwelijks bevatten wat Elijah zijn woorden hadden betekent. Niet alleen voor haar, maar ook voor Naylene en wellicht ieder ander wezen dat zich op deze aarde bevond.
Het liefst had ze gewild dat hij bij haar was gebleven totdat Naylene terug was gekeerd, zodat hij zelf zijn voorstel zou kunnen doen, maar Elijah had benadrukt dat hij niet lang had. Zijn familie zat in een benarde situatie en hoe langer hij ze alleen liet, hoe groter de kans was dat er met één van hen iets zou gebeuren. Dat zou hij zichzelf nooit vergeven.
Tegen de tijd dat Naylene terug was gekeerd, had Linn het verhaal meerdere keren in haar hoofd afgespeeld. Ze had geprobeerd te bedenken hoe ze het aan Naylene uit zou leggen, maar ook hoe haar beste vriendin er op zou reageren. Ondanks dat Naylene misschien niets tegen Elijah had, had ze het niet op zijn familie.Linn bestudeerde haar beste vriendin die in de schommelstoel naast haar plaats had genomen. Naylene had haar niet verteld waar ze was geweest, maar Linn kende haar lang genoeg om te weten dat ze op bezoek was geweest bij Ashton. Iets waar ze normaal een opmerking over zou maken, maar ze hield zich in. Er waren zaken die veel dringender waren dan Naylene haar toxic relatie.
Linn frummelde met haar vingers. ‘Elijah is op bezoek geweest.’
‘Natuurlijk,’ zei Naylene alsof het een vanzelfsprekend gegeven was. Ze pakte het glas met drinken wat Linn voor haar klaar had gezet.
Ze keek op van haar handen.
‘Wat bedoel je, “natuurlijk”?’ Naylene gebaarde naar het gezicht van Linn. ‘Je hebt de Elijah blik. Hij komt maar eens in de zoveel tijd voor, maar ik ken hem goed genoeg.’
Beledigd bestudeerde Linn haar gezicht in de ramen van het huis. ‘Ik heb helemaal geen Elijah blik.’ Naylene trok een wenkbrauw op.
Linn zuchtte en wimpelde de opmerking weg. ‘Goed dan, misschien wel. Maar het is niet wat je denkt. Er is niets gebeurd.’ Ze achtte het onmogelijk, maar Naylene haar wenkbrauw schoof nog iets meer omhoog en haar blik werd zo intens dat Linn bijna toe wilde geven dat er wel iets was gebeurd, ondanks dat dat niet de waarheid was.
‘Echt niet!’ hield ze vol. Dat ze de hitte van zijn hand in haar hals nog steeds kon voelen, liet ze achterwegen. Ze sloeg haar armen over elkaar. ‘Je maakt het nu wel heel moeilijk om niet op te merken dat je stinkt naar Ashton zijn te dure luchtje en gewassen hotellakens.’
Zelfingenomen nam Naylene een slok. ‘Dat heb je net gedaan.’
Linn hield haar hand omhoog. ‘Dat ga ik negeren.’ Van Naylene kon ze het hebben. Ze kenden elkaar al te lang om verloren te raken in dit soort kleine discussies. Ze wisten allebei van elkaar dat de één toch wel zou doen waar ze zin in had, ongeacht wat de mening van de ander.
‘Ik neem aan dat Elijah niet in de stad is blijven hangen?’ vroeg Naylene. ‘Geen romantisch weekend aan zee?’ ‘
Nay!’
‘Sorry.’ Ze zette haar glas aan de kant en leunde naar Linn toe, om aan te geven dat ze echt zou luisteren. ‘Vertel me wat hij kwam doen.’
Onzeker waar ze precies moest beginnen, startte Linn haar verhaal. Ze vertelde over Niklaus, wie sinds een paar jaar geleden niet alleen maar een vampier was, maar ook deels weerwolf. Net zoals dat Naylene ook een vampier en een heks was. Het enige verschil was dat het weerwolfgen nog zo menselijk was dat het Niklaus menselijke eigenschappen had gegeven die niemand ooit voor ogen had gehad.
En nu was één of ander weerwolfmeisje zwanger van hem.
De manier waarop Elijah over haar had gesproken had Linn de kriebels gegeven. Ze had gemerkt dat hij het meisje wilde beschermen, dat hij zijn ongeboren neefje of nichtje een kans wilde geven om te overleven. Maar ze kon niet peilen wat zijn intenties daadwerkelijk waren. Iets wat niet vaak voorkwam.
‘Dus Klaus krijgt een kind?’ vroeg Naylene om het verhaal voor haarzelf samen te vatten. Linn kon zien dat haar hersenen overuren maakten om alles te begrijpen. ‘En ze denken dat New Orleans de beste plek is om de moeder van het kind en het kind zelf te beschermen.’
Linn haalde haar schouders op. Ze zette haar voeten zachtjes van de grond af, zodat de stoel heen en weer schommelde. ‘Dat dachten ze, maar ze hadden niet voorzien dat Marcellus de stad niet zomaar op zou geven.’
‘Marcellus,’ herhaalde Naylene. ‘Het kind wat Klaus heeft gered van een leven als slaaf?’
Linn knikte. Ze had Marcellus ontmoet toen hij nog een kind was geweest. Ze had hem zelfs leren schrijven, nadat ze had gezien hoe belabberd zijn handschrift was geweest. Ze had hem verteld dat geschreven woorden het hart van iedere vrouw konden veroveren. Toen hij haar had gevraagd of het ook zou werken op Rebekah, had ze enkel gelachen.
Jaren later had ze hem nog een keer gezien. Nikklaus had hem veranderd in een vampier en hij was net teruggekeerd van de oorlog. Niets van wat Linn zich herinnerde kwam overeen met de persoon die Elijah aan haar had beschreven.
’En hij kwam hier om dat alles aan je te vertellen, omdat?’ vroeg Naylene.Linn wendde haar gezicht af. Dit was het deel van het gesprek waar ze het meest nerveus voor was geweest.
‘Linn?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Nog voordat Naylene vampier was geweest had ze kennis gemaakt met de originele familie. Linn was altijd lovend geweest over hen. Niet op zijn minst over Elijah. Vanaf het begin had Naylene al wel ingezien dat die twee een band hadden die voorbij ieder ander leek te gaan. Dat was het echter net met deze familie. Niets ging boven familie. Niet iedereen in de familie lag haar dan ook. Klaus kwam daarin voorop. Dat hij een kind kreeg, ging zelfs haar brein te boven. Zelfs met zijn nieuw gevonden krachten als een hybride vampier.
Toch had Naylene ook wel door dat dit verhaal niet was om haar in te lichten van de gebeurtenis. Dat had Elijah Linn ook per telefoon kunnen doorgeven. Naylene hield het gezicht van Linn dan ook goed in de gaten. Haar wenkbrauwen trokken zich iets samen, voor een normaal persoon waarschijnlijk amper zichtbaar. Niet haar jaren als vampier, maar ook zeker Linn die al die tijd haar vriendin was geweest hielpen daar ik mee.
“Elijah vroeg of wij daar naar toe konden komen?”
“Wij?” Naylene trok haar wenkbrauwen op. Als Elijah haar daar had willen hebben, had hij minstens kunnen wachten totdat ze weer thuis was geweest om haar daar zelf naar te vragen.
“Hij weet dat ik nergens zonder jou naar toe ga, Nay.”
Naylene moest haar best doen om niet met haar ogen te rollen. Ondanks dat ze geen hekel had aan Elijah, was hij ook niet meteen de persoon met wie ze graag iedere dag op zou trekken. Er was een tijd geweest dat Linn in New Orleans was geweest met Elijah. Zij was toen met Michael achtergebleven. Die keuze leek had ze nu echter niet meer.
“Buiten het feit dat hij mij dat zelf had kunnen vragen, ben ik heel erg benieuwd waarom hij ons daar wil hebben.” Linn. Hij wilde Linn daar hebben. Naylene was vast een leuke bijkomstigheid, mochten ze ooit een heks nodig hebben.
“Hij heeft mij nodig.”
Die woorden waren voor Naylene eigenlijk al genoeg. Ze wist heel goed dat Elijah niet vaak om gunsten van Linn vroeg. In de tijd dat ze hem kende, had hij altijd duidelijk gemaakt dat Linn haar eigen pad moest bewandelen. Nooit had hij zoiets van haar gevraagd.
“Je hebt al een keuze gemaakt of niet?” Voor Naylene was er nog heel veel onduidelijk. Waarvoor was Linn nodig? Het was vast niet alleen om zijn hand vast te houden terwijl hij toe keek hoe zijn broer een kind op zou voeden. De gedachten aan Klaus die een kind op voedde bracht bij Naylene al genoeg kriebels. Iemand zoals hem zou niet eens bij kinderen in de buurt moeten komen. Ze had dan ook medelijden met de jongeman die Linn eerder had benoemd. Klaus had hem opgevoed als zijn zoon. Nu had hij zich vast met goede reden tegen Klaus en zijn hele familie gekeerd.
“In al die jaren heeft hij nog nooit zoiets van mij gevraagd.” Linn speelde met de ring die om haar vinger heen lag. Naylene kon zien dat ze dacht aan al die jaren. Misschien wel de eerste ontmoeting die ze met Elijah had gehad. De verhalen waren groots. Naylene had ze meerdere malen gehoord. Wat Elijah voor Linn had gedaan, ook toen zij er al was geweest, was ook niet niets te noemen.
“Dat betekent niet meteen dat het iets goeds is.” Probeerde Naylene te waarschuwen. Hij had het nooit van haar gevraagd. Dat betekende dat dit veel groter was dan alleen maar een kind dat op de wereld werd gezet en waar ze Linn haar hulp bij nodig hadden.
“Naylene.” Het gebeurde niet vaak dat Linn haar volledige naam gebruikte. Het was al wel te verwachten geweest dat Linn dit serieus nam en dat ze niet met een paar woorden op andere gedachten werd gebracht.
Naylene trok haar benen bij op de stoel, waardoor hij iets wiebelde. Daardoor kon ze zich echter wel iets meer naar Linn draaide.
“Heeft hij verteld waarom hij je nodig heeft? Als New Orleans op het moment geen goede plaats is, dan kunnen ze toch iets anders zoeken?” Naylene snapte niet waarom ze naar de stad moesten.
“De heksen in de stad hebben een vloek op het meisje gelegd. Zodra ze de stad uit gaat, gaan zij en de baby dood.” Daarop kon Naylene alleen maar heel hard zuchten. Heksen.
“Dus ze kunnen niet weg uit de stad.” Dat snapte ze ook wel. Een ongeboren kind en de moeder om laten komen, was niet iets wat onder een plan hoorde te vallen. Daar was zelfs Naylene het mee eens. Ondanks dat ze echt twijfelde aan het feit of het verstandig was om het kind op de aarde te laten komen.
“En de stad is een chaos.” Fluisterde Linn. “Marcellus heeft de heksen onder bedwang, heeft de wolven de stad uit gestuurd en probeert alle vampiers aan te sturen. Er zijn echter heel veel spanningen. Elijah hoopt dat mijn aanwezigheid daar in kan helpen.”
“Je charmes?” Naylene kon zich niet indenken dat het ook maar iets beter zou maken. Linn lag goed bij mensen, het maakte niets uit of dat nou heksen, wolven, mensen of andere vampiers waren. Maar zelfs iemand als Linn kon er niet voor zorgen dat een hele stad die verdeeld was, weer hand-in-hand met elkaar zou kunnen omgaan.
“Zou dat Finn en Kol hebben gered?” Het was misschien een gemene vraag. Maar het ging haar meer om het feit dat de familie altijd onveilbaar had geleken. Totdat ze ineens over de dood van twee van hen hadden gehoord.
“Of gaat het helpen met je jaren in een pijnlijke slaap houden?” Naylene had nog genoeg te zeggen over de familie. Zeker omdat ze er ineens achter was gekomen dat Finn, die ze ooit toch als vriend had gezien, met een reden nooit meer haar had geschreven. Het feit dat hij honderden jaren lang in een doodskist had gelegen, door het toedoen van Klaus, hielp niet echt in het overhalen dat het een goed idee was om naar New Orleans te gaan. Zeker niet om daar Linn haar ‘charmes’ in te gaan zetten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Het was niet hun schild dat Finn en Kol dood zijn gegaan,’ mompelde Linn. Ze had het vreselijk gevonden om te horen dat de twee niet meer leefden, vooral omdat ze daardoor ook hadden geleerd dat hun levens aan één van de drie levende Originals verbonden waren. Maar hun dood was buiten hun familie om gegaan.
‘Maar stonden ze voor hen klaar toen het nodig was?’ vroeg Naylene, terecht. Linn durfde nauwelijks haar hoofd te schudden. Natuurlijk had de familie hun oudste broer dood laten gaan. Ze hadden niets om hem gegeven. Ze hadden hem jarenlang in een kist bewaard. En Kol? Ook hij was op sommige momenten van de aardbodem verdwenen omdat het, volgens zijn familieleden, beter was geweest.
‘Ik weet dat je het niet eens bent met alles wat ze doen, waar ze voor staan,’ verzuchtte Linn. Ze kromde haar vingers om de houten leuning van de stoel. Ze wilde Naylene geen schuldgevoel aanpraten. Ze wilde haar niet dwingen om naar New Orleans te gaan. Ze zou alleen gaan, als dat zou moeten.
Maar door alle mooie woorden van Elijah heen had ze ook gehoord dat hij niet alleen haar nodig had. Met alle heksen in de stad, die zo tegen de vampiers waren gekeerd en tevens ook in bedwang werden gehouden, hadden hij en zijn familie iemand nodig die daar buiten stond.
Iemand zoals Naylene.
Natuurlijk had ze geprotesteerd. Naylene was geen wapen die men te pas en te onpas in kon zetten. En ze zou haar beste vriendin nooit uitlenen aan iemand anders. Maar ze begreep ook waar de vraag vandaan kwam. Elijah deed alles voor zijn familie.
‘Ze zijn alleen een familie wanneer het hen uitkomt,’ zei Naylene. ‘Ze zouden zich allemaal tegen elkaar keren als ze zouden geloven dat dat nodig was.’
Het waren woorden waar Linn geen argument tegenin kon brengen. Ze wisten allebei hoe de familie functioneerde, wat er in de afgelopen halve eeuw was gebeurd. Maar zoals Naylene al eerder had benoemd, Linn had haar keuze al gemaakt. Elijah had haar nodig, om wat voor een reden dan ook. Het was één van de weinige gunsten die hij haar ooit had gevraagd. Dat kon ze niet weigeren.
‘Ik vraag je niet om met me mee te gaan. Natuurlijk zou ik dat wel willen, maar ik kan niet van je vragen om alles hier op te geven. Maar ik wil je wel alle informatie geven. Als je meegaat, moet je weten wat er op je ligt te wachten.’
Naylene keek haar inschattend aan. ‘Ze willen ook mijn hulp, of niet?’
‘Ik heb al gezegd dat het niet zo werkt. Dat dat niet de relatie is die wij hebben, en dat ik nooit, maar dan ook nooit van je zou vragen om je leven te wagen voor hen,’ zei Linn snel. Dat wilde ze duidelijk hebben. Ze was misschien een romanticus en de verleiding was groot om zich mee te laten slepen in het avontuur dat voor haar lag, maar ze was ook trouw aan Naylene.
‘En wat zei hij?’
‘Dat hij dat ook niet van je zou verwachten.’ Linn vertrouwde Elijah op zijn woorden. Hij had nog nooit tegen haar gelogen. Als hij haar vertelde dat hij geen misbruik wilde maken van haar vriendschap tussen haar en Naylene, dan was dat zo. Ze had geen reden om daar aan te twijfelen. ‘En je hebt mijn woord dat het ook echt niet zal gebeuren.’
Naylene knikte, maar zei verder geen woord. Ze leunde achterover in haar stoel, peinzend. Linn snapte dat het een moeilijke keuze was. Het was niet als een eeuw geleden, waar ze in haar eentje was vertrokken naar New Orleans en ze Naylene achter had gelaten bij Michael. En toen was er geen spraken geweest van een eventuele oorlog tussen vampiers, heksen en andere wezens.
Maar Linn zou iedere oorlog trotseren als dat zou betekenen dat zij en Elijah misschien eindelijk een kans zouden hebben. Een echte kans, zonder dat het lot tussen hen beiden zou komen.
‘Oké,’ zei Naylene, zo zacht dat Linn bijna dacht dat ze het had verzonnen. Ze veerde overeind uit haar stoel en keek hoopvol naar Naylene.
‘Je bent gek als je denkt dat ik je daar alleen naar toe laat gaan,’ zei Naylene.
Linn vloog uit haar stoel om haar beste vriendin te omhelzen. ‘Dankjewel, dankjewel! Ik weet dat dit niet makkelijk voor je is.’
Naylene omhelsde haar en streek over haar rug. ‘Ik heb wel tijd nodig. Tijd om alles hier op orde te krijgen, iemand die mijn werk overneemt. En morgen heb ik nog een afspraak staan met Ashton.’
Blijkbaar wonden ze er geen doekjes meer omheen. Maar als Naylene echt bereid was om met haar naar New Orleans te reizen, wie was zij dan no om iets over Ashton te zeggen? Haar vriendin verdiende het om afscheid te nemen van Maine, in ieder geval voor een korte tijd. En Linn had het gevoel dat Ashton toch wel weer zou opduiken, waar ze ook in de wereld zouden zijn.
‘Ja, natuurlijk,’ fluisterde Linn. ‘Neem de tijd die je nodig hebt.’ Als ze zich aan zouden sluiten bij een familie wiens motto draaide om voor altijd en eeuwig, dan kon zij Naylene nog een paar dagen gunnen om zich voor te bereiden.
‘En we zorgen voor een eigen plek in New Orleans.’ Naylene keek naar haar op. ‘Ik wil niet in één huis.’
Linn knikte. Die voorwaarde begreep ze maar al te goed. Zelfs zij zou niet meteen in het huis intrekken waar Elijah het over had gehad.
Linn nam haar beste vriendin nog iets steviger vast. ‘Dankjewel, Nay. Ik weet dat je it alleen maar doet voor mij en dat neem ik niet lichtjes op.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Vanaf het moment dat Naylene Elijah en zijn familie had ontmoet, had ze geweten dat deze dag er aan had zitten komen. Er was iets tussen Linn en Elijah wat ze nooit had kunnen beschrijven. Een soort liefde dat dieper ging dan al het andere. Dat het zich nog nooit in een relatie had geuit was misschien nog wel het meest choquerend geweest. Elijah was er echter altijd voor Linn geweest wanneer ze hem nodig had gehad. Nooit met vragen. Wel zijn best doen voor de antwoorden of oplossingen. Ooit was de tijd gekomen dat hij Linn nodig had gehad in zijn leven. Nu het zover was leek Naylene echter te twijfelen of het hem om Linn haar aanwezigheid ging of de bijkomstigheid dat Naylene er dan ook zou zijn. Elijah wist maar al te goed dat Naylene haar beste vriendin niet zomaar alleen zou laten gaan.
Naylene sloeg haar armen om Linn heen. “Als je dat maar onthoudt.” Zei ze plagend.
De vriendschap die ze hadden ging verder dan een paar jaren. Naylene had in feite haar leven aan Linn te danken. Terwijl Linn haar verhalen meer over Elijah gingen. Haar begin dagen als vampier waren door hem heel anders geworden. Het was misschien wel de reden geweest dat Linn zich om had gedraaid en iemand zoals Naylene was gaan zoeken. Tot aan de dag van vandaag was Naylene, Linn dankbaar voor wat ze voor haar had gedaan. Honderden jaren geleden had ze met zichzelf afgesproken dat ze Linn altijd zou beschermen. Haar zou volgen waar dat nodig mocht zijn.
“Ik was altijd wel jaloers op de verhalen van New Orleans.” Zei Naylene toen Linn weer was gaan zitten. Als er een stad was die bekend stond om zijn hekserij, was het New Orleans. Nou was voodoo wel heel wat anders dan hetgeen wat Naylene kon. Daarbij was ze nooit zo geweest van een groep heksen, een coven. Op de een of andere manier werden heksen onuitstaanbaar als ze in een groep waren. Alsof ze dan ineens niet meer verslagen konden worden. Daar had Naylene altijd een hekel aan gehad.
“Daarbij lijkt het op Maine. Het is alsof de tijd er stil heeft gestaan.” Naylene gebaarde naar het strand. Ze zou het gaan missen. De stad had zoveel in zich. Michael had hen uitgelachen, geroepen dat het een stad was voor oude wijven. Soms was het echter fijn om een stad als dit te hebben. Het bracht Naylene terug in de tijd. Ondanks dat ze gek was op technologie en ook zeker de mode van deze tijd, was er ook iets bijzonders aan de tijden waar ze doorheen had geleefd. De architectuur had iets geruststellends.
Linn zag een goede aanleiding om op haar mobiel te zoeken naar de verschillende plaatsen. Al snel had ze namelijk een hotel aan Naylene laten zien. “Kijk dit is in de French Quarter.” Mijmerde ze.
Naylene keek naar het prachtige hotel dat Linn haar op de foto’s liet zien.
“Is dat de goede plaats? Aangezien je vertelde dat de familie daar eerder heeft gewoond?” Dat betekende dat het nu de plaats was die over was genomen door de ‘verloren zoon’. Ondanks dat Naylene het zeker verkoos boven al het andere. De wijk zag er prachtig uit.
Linn haalde haar schouders op. “Ik zoek nog wel even. Daar heb ik dan toch tijd voor. Als jij met Ashton af hebt gesproken, ben je vast wel even weg.” Plaagde haar beste vriendin haar nog even.
“Kijk uit. Ik kan nog terug komen op mijn beslissing. En naar wie moet je dan komen met je verhalen, als jij en Elijah éindelijk een ding zijn.”
Naylene moest lachen om het gezicht van Linn, omdat het geweldig was om de verbazing te zien. Ze wisten echter beiden dat ze gelijk had. Er stond nu niets tussen hen beiden. Geen andere man. Niet alle dingen die Linn mee had gemaakt. Zelfs Klaus was behoorlijk gek op Linn en zou hen waarschijnlijk niet tegenhouden.
“Kom we moeten Michael eerst even bellen.” Ze hadden afgesproken dat er iets gebeurde in hun leven, ze dat meteen zouden delen. Michael deed zijn best om datzelfde te doen. Zo leek het toch alsof ze een groot deel van elkaars leven waren.
Naylene verplaatste zich naar de trap, die naar het strand leidde. Ze had haar telefoon al snel te pakken en het videobellen stond al aan.
“Als ik niet anders zou weten, dan was je aan het blozen Linn.” Niet dat vampiers dat echt konden doen. Er was echter iets aan het gezicht van Linn wat heel anders stond dan ze de afgelopen jaren hadden gedaan. De verliefdheid was er goed op te vinden en Naylene hoopte dat ze eindelijk de kans zou krijgen die ze al die jaren al verdiende. Ze was hoe belangrijk die liefde voor Linn was.
“Blozen? Wat mis ik hier?” Vroeg Michael aan de andere kant van de telefoon. Een gezicht waardoor Naylene moest glimlachen.
“Elijah was hier!”
“Elijah?! Linn echt?” Het gezicht van Michael sprak boekdelen. Natuurlijk was hij benieuwd wat er met zijn vriendin was gebeurd. Hij zat echter ook vol angst voor de originele familie. Linn had het ooit beschreven als het feit dat Michael nog bang kon zijn voor zijn eigen schaduw. Iets waar Naylene het wel mee eens was. Zelfs nu hij al jaren lang vampier was, kon hij nog bang zijn voor de meest stomme dingen.
“Ashton is hier ook.” Probeerde Linn echter in te brengen. Waardoor Naylene een afkeurende blik van Michael kreeg. Naylene haalde haar schouders op. Ze moest zich al vaak genoeg schamen voor haar relatie met Ashton. In de nabijheid van haar vrienden wilde ze af en toe even doen alsof ze precies wist ze deed.
“We gaan verhuizen naar New Orleans. Naar Elijah.” Gooide Naylene er een schepje bovenop.
“Jullie doen mijn hoofd pijn!” Bracht Michael overdreven uit.
“Oh Mikey!” Was vanuit de achtergrond te horen. Edyn die zich duidelijk een beetje zorgen maakte over haar geliefde. Naylene keek daardoor even naar Linn, wiens blik verraadde dat ze het alleen maar heel schattig vond.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Vertederd keek Linn naar het scherm van de telefoon, waar een deel van Edyn ook in verscheen. Ze knuffelde Michael van achteren en gaf hem een kus op zijn wang. Ze was blij dat Michael iemand had gevonden om zijn leven mee te delen. Aan het begin hadden ze misschien niet in de meest ideale situatie gezeten, maar nu leek haar beste vriend oprecht gelukkig. Dat was iets wat ze iedereen gunde.
‘Waarom gaan jullie verhuizen naar New Orleans?’ vroeg Michael.
Linn had geen behoefte om het verhaal nog een keer uit te leggen, wetend dat Michael het waarschijnlijk een slecht idee zou vinden en zijn best zou doen om het uit hun hoofd te praten. Voordat ze echter kon antwoorden, deed Naylene dat al.
‘Omdat Elijah haar “nodig” heeft.’ Naylene maakte aanhalingstekens met haar vingers. ‘Wat dat dan ook mag betekenen.’
‘Wie is Elijah?’ vroeg Edyn, oprecht geïnteresseerd. ‘En als hij Linn echt nodig heeft, dan is het goed dat jullie gaan!’
‘Elijah is Linn haar fuckbuddy, al zo’n vijfhonderd jaar,’ legde Michael uit aan zijn vriendin. ‘Enge gast, draagt alleen maar pakken. Wie doet nou zoiets?’
‘Michael!’ siste Linn, maar naast haar lachte Naylene alleen maar.
‘Sorry, je hebt gelijk. Soms draagt hij alleen een broek en een overhemd,’ corrigeerde Michael zichzelf, alsof dat hetgeen was waar Linn het over had gehad. Naylene hield het ondertussen niet meer van het lachen. Edyn leek alleen maar verwarder te zijn door het hele gesprek wat ze aan het voeren waren.
‘Een begrafenisondernemer draagt vaak een pak. Ik zie wel wat gelijkenissen. Wat zeg jij, Mike?’
‘Ik haat jullie, allebei,’ mompelde Linn naar haar vrienden. Als ze nog met z’n allen bij elkaar waren geweest, was dit het moment waarop ze de ruimte had verlaten. Nu ze echter niet meer van Michael zagen dan zijn gezicht op een telefoonscherm, wilde Linn niet meteen weglopen.
Michael zei iets tegen Edyn, maar Linn verstond het niet door het gelach van Naylene en het geruis van de zee. Ze zag wel dat Edyn knikte, Michael nog een kus gaf en daarna zwaaide naar het scherm. Michael leek naar een andere kamer te lopen.
‘Ik heb dat boze gezicht wel gemist, Linnie,’ grapte hij. Linn gaf hem een strenge blik die ze hem aan het begin van zijn vampierleven vaak genoeg had gegeven, maar haar ogen glommen met plagerij.
‘Ik begrijp waarom jij gaat.’ Michael keek van haar naar Naylene. ‘Maar waarom ga jij?’
‘Je weet waarom,’ zei Naylene. Ze sloeg haar arm om Linn heen. Met een glimlach liet Linn zich tegen haar beste vriendin aantrekken. In al die eeuwen waren ze nooit lang van elkaar verwijderd geweest. De keren dat het wel zo was geweest, had het niet goed gevoeld. Als Naylene nu naar de andere kant van het land zou willen, of de andere kant van de wereld, zou ze ook meegaan.
Dat was wat ze deden. Ze bleven bij elkaar, beschermden elkaar. Dat was ook de reden dat Linn haar en Ashton in de gaten hield. Ze wist wie hij was, hoe hij zich soms kon gedragen. Het laatste wat ze wilde, was dat iemand zoals Ashton het zelfbeeld van haar beste vriendin aantastte.
‘Je komt wel op bezoek, toch?’ vroeg Linn. Michael had altijd gezegd dat hij vanzelf een keer naar Maine zou komen. Dat was nog niet gebeurd, maar misschien kon hij die plannen nu aanpassen en kon hij afreizen naar New Orleans.
Michael antwoordde niet. Een mens had misschien gedacht dat het scherm was bevroren, maar Linn wist zeker dat er niks mis was met de internetverbinding.
‘Mikey?’
‘Ik weet het niet, Linn. Natuurlijk zou ik jullie graag willen bezoeken, maar New Orleans? Waar zij ook zijn?’
Linn zuchtte. Hij bedoelde Elijah en zijn familie. Linn had hem een hoop verhalen verteld, maar hij had ze nooit ontmoet. Ze had hem al meerdere keren verteld dat als hij ze eens zou zien, dat hij dan ook zou snappen dat ze helemaal geen gevaar voor hem waren. Vijf eeuwen geleden hadden ze Naylene ook ontvangen. Een vriend van haar, was een vriend van hen. Dat was wat Elijah toen had gezegd. Linn wist zeker dat het nu ook zou zijn.
‘Je kunt ook op bezoek komen zonder ze te ontmoeten?’ stelde Naylene voor.
‘Als je Linn los kan trekken van Elijah,’ grapte Michael.
‘Ik denk dat we het beter over de man in Naylene haar leven kunnen hebben. Ik heb al gezegd dat Ashton hier is, toch?’ vroeg Linn en ze keek met opgetrokken wenkbrauwen naar haar beste vriendin.
‘Ja, waarom is Ashton daar?’ vroeg Michael, nu hij zich weer herinnerde wat Linn aan het begin van het gesprek had gezegd.
Linn wilde hem vertellen dat hij heus wel wist wat Ashton hier deed. Het was geen geheim dat Michael ooit gevoelens had gehad voor Naylene. Gevoelens die zij misschien ook wel had gehad, maar toen was Edyn er plots geweest.
Linn gaf Naylene een schouderklopje. ‘Dat is mijn cue. Ik ga maar eens naar binnen; ik moet nog inpakken!’
Ze wierp een handkus naar Michael. ‘Dag, Mikey. Wees voorzichtig, en wees lief voor Edyn. Hopelijk zie ik je snel.’
Ze rende naar binnen, met op de achtergrond de geluiden van Michael en Naylene die met elkaar in discussie gingen over Ashton.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een verhuizing zette altijd veel voeten in aarde. Voor nu hadden Naylene en Linn er voor gekozen om de belangrijkste spullen mee te nemen. Het huis stond nog op hun naam en zouden ze op een later moment nog leeg kunnen pakken. Linn nam de momenten dat ze een nieuw huis krijgen namelijk altijd heel erg ijverig aan als het moment waarop ze een hele nieuwe inrichting kon bepalen.
Aangezien de twee nog geen huis hadden geregeld, maar ze wel zo snel mogelijk in de richting van New Orleans hadden gewild, had Linn daar een prachtig hotel voor hen geregeld. Twee kamers, want daar had Naylene op gestaan.
Naast het uitpakken had Naylene haar tijd besteed aan spreuken die er voor zouden zorgen dat zij en Linn veilig waren in hun kamers. Normaal gesproken konden vampiers binnen komen wanneer een plaats geen woning was. Heksen en weerwolven konden dat altijd. Een tijd geleden had Naylene de spreuken al uitgevonden dat alleen zij de mensen die ze binnen wilden hebben, konden uitnodigen. Waar ze ook waren.
Lang waren ze echter niet in het hotel geweest. Nadat ze klaar was geweest met haar spreuken, had ze nog even de tijd gehad om zich om te kleden, voordat Linn al voor haar deur had gestaan. Ze had met Elijah afgesproken om hem te bezoeken in het huis aan de rand van de stad.
Om hen daar te brengen, hadden de twee vrouwen een auto gehuurd. Naylene had er ook gestaan dat zij diegene was geweest die de auto had uit mogen kiezen. Wetende dat Linn toch niet vaak in de auto zou rijden. Dat was hoe het normaal gesproken ging.
De rit was de grootste gedeelte van de tijd rustig verlopen. Dat had Naylene de tijd gegeven om zich voor te bereiden op hetgeen waar ze binnen zouden lopen. De familie was al niet meer zo groot als de eerste keer dat ze hen had gezien .Ze was ook al lang niet meer zo onder de indruk van de status van de familie. In de jaren had ze haar eigen mening over hen kunnen vormen. Ze wist dat ze binnen liep in een familie waar ze dubbelstandaarden hadden. Linn was er zeer geliefd. Zelf was ze dat zeker niet. Diegene die ze had gemogen leefde ondertussen niet meer. Daarvoor had ze jaren lang gedacht dat hij haar was vergeten, terwijl hij in werkelijkheid neer was gestoken dóór zijn familie en jaren lang in een kist had moeten doorbrengen.
Naylene parkeerde haar auto op het oprit van het oude huis. “Dit doet me echt veel te veel denken aan al die jaren geleden.” Het grote verschil was dat ze nu niet als mens het huis van vampiers binnen liep. Ze voelde zich ook zeker minder ongemakkelijk. De familie had hen nodig, niet andersom, wat destijds wel zo was geweest.
Naylene wachtte totdat Linn uit was gestapt en liet haar als eerste naar het huis lopen. Zoals altijd zag ze er vlekkeloos uit. Het maakte niets uit wat voor kleren ze uitkoos. Het maakte niet eens uit in welke eeuw ze waren. In al die jaren was de mode zo veranderd, maar alles had Linn aangetrokken alsof het totaal voor haar was gemaakt.
Naylene kon zich alleen maar voorstellen hoe belachelijk ze er uit zou zien in de jurk die Linn had gekozen. Of het kwam door de pofmouwtjes die op haar schouders lagen of de split die een deel van haar been liet zien. Naylene had zich er vast niet in thuisgevoeld en dat was misschien wel de reden dat ze het niet kon hebben.
Ze liepen samen naar de deur. Naylene schudde met haar hoofd, om de gedachten van honderden jaren geleden weg te drukken. Het was gewoon bijna grappig te noemen.
De deur werd geopend, nadat ze aan hadden geklopt. Net zoals de jaren geleden stond Elijah in de deuropening. Dit keer liep het meisje waar Linn over had verteld, echter ook in de grote hal.
“Hayley, dit zijn onze gasten waar ik je over vertelde.”
Naylene bekeek het meisje even. Ze kon zich niet indenken dat iemand zoals zij kon vallen voor iemand zoals Klaus. Nou waren er genoeg mensen die voor zijn charmes waren gevallen, terwijl ze niet had begrepen hoe dat precies was gekomen. Charmes waren voor haar in ieder geval niet hetgeen wat hij in zijn gesprekken met haar leek te gebruiken, als hij haar duidelijk wilde maken dat haar heksen kant iets was waardoor ze een monster kon worden genoemd.
“Linn, Naylene, kom binnen.”
Linn stapte als eerste naar binnen, waar ze Elijah omhelsde. Naylene stak haar hand uit naar Hayley, om kennis met haar te maken. Ergens had ze medelijden met het meisje, dat ze zo mee was getrokken in deze familie. Ondanks dat ze veel had te danken aan de familie, wist ze ook dat het niet de meest makkelijke familie was om mee om te gaan. Om het kind van één van hen te dragen leek haar iets vreselijks te zijn. Daardoor zou ze zelf ook een deel van de familie worden. Maar zelfs in hun familie en de beloften, leken ze uitzonderingen te maken.
Nadat Elijah, Linn ook nog een kus op haar hand had gegeven, stapte hij van haar weg.
“Naylene.”
“Elijah.”
Ze gaven elkaar een hand, terwijl hun blik op de andere bleef gericht. Naylene zag hoe Elijah zijn ogen iets samentrokken en onwillekeurig gebeurde bij haar precies hetzelfde.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het huis was in honderd jaar nauwelijks veranderd. Linn kon zich nog precies indenken hoe het er toen uit had gezien. Ze zag haarzelf nog in de deuropening staan, in een prachtige jurk en naast Elijah. Het huis was destijds in het bezit geweest van de gouverneur van de stad en hij had hen zonder problemen uitgenodigd.
Waar zij toen had gestaan, stonden nu Naylene en Elijah. De manier waarop ze elkaar aankeken maakte Linn ongemakkelijk. Beiden leken ze in te schatten wat precies de intenties waren van de ander. Linn wist dat zowel Naylene als Elijah het goed bedoelde. Elijah had haar uit een nare situatie geholpen, Naylene stond voor haar gevoel al een eeuwigheid aan haar zij. Geen van hen wilde dat haar iets overkwam. Toch leken ze daar geen verbinding in te kunnen vinden.
Snel draaide ze zich om naar het meisje, aan wie ze zichzelf nog niet had voorgesteld. Een voorbijganger zou niet kunnen raden dat ze zwanger was, maar Linn hoorde het hartje van de baby kloppen. Het leek haar echter beter om niet meteen over het magische wonder te beginnen.
‘Jij bent vast Hayley. Ik ben Linn.’ Glimlachend stak ze haar hand uit naar het meisje, maar haar goedbedoelde begroeting werd genegeerd. In plaats daarvan sloeg Hayley haar armen over elkaar en wendde ze haar blik af.
‘Ja, dat was al wel duidelijk.’
Hayley zat niet op haar aanwezigheid te wachten, dat stak ze niet onder stoelen of banken. Linn hield haar glimlach echter op haar gezicht en ze trok haar hand terug. Ze zou de reünie niet laten bederven door een hormonale weerwolf die het gevoel had dat haar territorium werd bedreigd.
Een blonde vrouw haastte zich de trap af. ‘Linn, ben jij dat?’
‘Rebekah!’ Enthousiast omhelsde ze de Mikaelson zus. Zij was degene geweest die het meeste overtuiging nodig had gehad, eeuwen geleden. Ze was erg beschermend geweest naar haar oudere broer en was aan het begin zelfs bang geweest dat Linn haar aanwezigheid roet in het eten zou gooien. Maar langzaam waren ze aan elkaar gaan wennen. Rebekah had haar vermaakt met roddels uit de stad en met verhalen over de familie.
Toen Linn zich terugtrok, zag ze dat Klaus zich ook bij het gezelschap had gevoegd. Hij zag er moe uit, alsof geesten hem lastig vielen. Ze kon zich niet eens voorstellen hoe het voor hem moest zijn om terug te zijn in zijn eigen stad, zonder echt welkom te zijn.
Ze liep naar hem toe en sloeg haar armen om hem heen. Ze hoefde hem niet te vragen hoe het met hem ging. ‘We praten later,’ beloofde ze hem. Ze was er van overtuigd dat hij dat wel kon gebruiken.
Klaus knikte en liet haar los.
Linn draaide zich weer om naar de groep. Naylene hield zich goed staande tussen iedereen, iets wat tijdens hun eerste ontmoeting wel anders was geweest. Linn wilde zich echter niet teveel mee laten slepen, zoals ze dat toen had gedaan.
‘We moeten Naylene echt een tour geven door het huis. Nay, je wil niet geloven wat voor een feesten we hier hebben gevierd.’ Omdat de eigenaar van het huis kennis had gehad van vampiers, had de familie een deal met hem gesloten. De keren dat ze het huis hadden bezocht, behoorden tot de leukste avonden die ze in New Orleans hadden gehad.
‘Weet je zeker dat jij en Elijah aanwezig waren op deze feesten, Linn?’ vroeg Klaus. ‘Ik kan me herinneren dat geen van jullie twee nog ergens te bekennen was aan het einde van de avond.’
Kriebels vlogen door haar lichaam bij de gedachten aan die avonden. Klaus had gelijk. Als het mogelijk was geweest, hadden ze zich teruggetrokken in de vele nissen en kamers van het huis.
Ze slikte en keek naar Elijah, alleen maar om te ontdekken dat zijn donkere ogen al op haar waren gericht.
‘Oh, Elijah had een geweldig idee!’ zei Rebekah om de spanning in de ruimte weg te nemen Ze nam Linn haar handen vast. ‘Linn, overtuig Nik alsjeblieft dat het een goed idee is om een feest te houden om jullie komst te vieren. We kunnen iedereen uitnodigen. Vampiers, heksen, weerwolven.’
‘Rebekah, mijn lieve zus. We moeten onze gasten niets opdringen.’ Klaus legde zowel een hand op de schouder van zijn zus als op die van Linn. Zijn ogen waren echter gericht op Naylene. ‘Daarbij, sommigen dingen kunnen beter verborgen blijven.’
Linn schudde haar hoofd. ‘Ik ben het eens met Rebekah. Een feest voor alle bovennatuurlijke wezens in New Orleans. Ze zullen vanzelf zien hoe gastvrij de Mikaelsons zijn. Het zal de gemoederen tussen de verschillende groepen vast sussen.’
Ze ving de trotse blik van Elijah. ‘Dit is precies waarom we je hier nodig hebben.’
Linn keek naar Naylene. Ze wist dat haar beste vriendin er niet van hield om in de schijnwerpers te staan, maar zo hoefde het ook helemaal niet te zijn. ‘Onze aanwezigheid kunnen we in het midden laten. Het kan simpelweg een feest zijn om te laten zien dat jullie alleen maar goede bedoelingen hebben.’
Ze hoopte dat Naylene het idee niet zou afkappen, al was dat misschien alleen maar omdat ze dan de eerder genoemde avonden met Elijah zou kunnen herbeleven.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ondanks dat de familie incompleet was, leek het niet op die manier aan te vallen. Ieder lid van de familie had zijn eigen plek gevonden. Ze mochten nu nog maar met z’n drieën over zijn, toch leek het gemis van de andere twee niet te overheersen. Wellicht omdat ze gewend waren om met z’n drieën te zijn, bedacht Naylene zich.
Er werd gesproken over feesten, alsof het de meest normale gang van zaken was. Naylene wist dat het woord alleen maar hoefde te vallen en het al genoeg kon zijn om Linn op te laten veren. Van oudsher was een feest een goede aangelegenheid om nieuwe gasten te introduceren. Daar zat Naylene zeker niet op te wachten. De rest van de stad hoefde echt niet te weten wie zij waren. De verhalen zouden al snel in de rondte gaan. Daarvoor had ze niet de aandacht van alle groepen nodig.
De blikken waren op Naylene gericht. Alsof het iets uit zou maken of ze met het idee in zou stemmen of dat ze het afwees. Linn had immers al haar gedachten geuit. De woorden van Klaus waren echter hetgeen wat in Naylene haar hoofd bleven spelen. Het gevoel dat zij hier was om hem te helpen, wilde ze het liefst meteen uit zijn hoofd brengen.
“Een feest lijkt me geen verkeerd idee.” Sprak Naylene dan ook uit. Het was amper te zien, maar Naylene zag nog net hoe de ogen van Klaus net iets vertrokken. De rest was al te druk bezig met het feest, leek wel te zijn. Linn was er zelfs zo enthousiast over dat ze haar vriendin even omhelsde.
In de afgelopen jaren was het hen tweeën geweest, wat had gezorgd voor fijne momenten. Naylene wist echter ook dat Linn dit had gemist. Mensen om haar heen. Een groep met mensen die gek op haar waren. Feesten die meer waren dan alleen een drankje doen in de club. Ze gunde Linn dit met heel haar hart. Ze wist echter niet of het hen zou brengen waar ze het wilden hebben.
“Dat staat dan.” Elijah was diegene die het besloot. Op de een of andere manier leek hij altijd de plannen te maken. Wellicht omdat Klaus nog minder te vertrouwen was in het maken van goede beslissingen, bedacht Naylene zich. Het was niet zo dat ze een gruwelijke hekel had aan de familie. Maar het was gewoon hoe ze zich nu voelde. Ze viel er ver buiten. Wellicht deden ze het niet bewust, toch was het altijd goed te voelen.
“Laat ons eerst praten over de gang van zaken. Ik ben zeker dat Linn en Naylene graag willen weten hoe het reilt en zeilt in deze stad, voordat ze in het diepe worden gegooid met het feest.” Elijah wees in de richting van de voorkamer van het huis.
“Naylene, je drinkt nog steeds bourbon?”
“Ja, graag.” Antwoorde Naylene, omdat het meer een vraag was of ze het wilde dan dat ze het dronk. Het lege glas dat in Maine op het aanrecht had gestaan, had haar wel aangegeven dat Elijah wat van haar drank had gedronken.
In de kamer liet Naylene zich op één van de comfortabele stoelen zakken. Al snel had ze een glas van de sterke drank in haar handen. In de jaren was ze gek geworden op de alcohol die in haar keel brandde. Het leek de dorst naar bloed op sommige momenten flink te kunnen verlagen.
Elijah en Klaus waren de enige twee die zich bij hen voegde. Rebekah had Hayley meegenomen naar boven, waar Naylene ze hoorde praten over het feest. Binnen een paar minuten zou het al wel gepland worden. Het zou haar niet eens verbazen dat ze over een paar dagen al op een groot feest zouden staan. Voor die tijd leek het haar goed om te weten waar ze op moest passen in de stad. Zij had geen vijanden, maar op het moment dat mensen wisten dat ze kennissen waren van de familie, zouden die heel erg snel komen. Wat dat betrof was ze het wel eens met Klaus, dat ze niet aan de grote klok hoefden te hangen dat zij hier waren.
“Op het moment zijn de weerwolven nog niet onze grote dreiging.” Begon Elijah.
“Marcellus heeft de heksen onder controle. Hij verbiedt iedere heks om ook maar iets van magie te beoefenen, wanneer dit wel gebeurd dan komt hij hier op een voor ons nog mysterieuze manier achter. Ik moet het je vragen Naylene, om de magie niet te gebruiken wanneer dit niet strikt noodzakelijk is.”
Naylene leek met stomheid geslagen door de woorden. Haar wenkbrauwen trokken zich bij elkaar, terwijl ze in probeerde te schatten of hetgeen wat tegen haar werd gezegd serieus werd bedoeld.
“Het leek jullie geen goed idee om dit eerder te vertellen. Wellicht toen je Linn bezocht in Maine?” Vroeg Naylene.
“Kan ik hieruit opmaken dat het kwaad al is geschiedt?” Constateerde Elijah.
“Kwaad.” Mompelde Naylene. “Als je met kwaad bedoeld of ik mijzelf en Linn wilde beschermen in een hotelkamer in het midden van een stad waar jullie al vijanden voor ons hebben gemaakt, dan ja. Ik heb magie gebruikt om onszelf te beschermen.”
“Luister jij - .” Begon Klaus.
“Niklaus…” Waarschuwde Elijah zijn broer, die weer ging zitten. Naylene had de manier waarop de twee met elkaar omgingen altijd wonderlijk gevonden. Op sommige momenten leek Klaus alles te doen wat Elijah van hem vroeg. Om vervolgens dwars tegen zijn wensen in te gaan.
“Dit leek me wel belangrijke informatie. Als je had gewacht totdat ik thuis was geweest in Maine, hadden we hier over kunnen praten. Je kunt mij het niet kwalijk nemen dat ik voorzorgmaatregelen wil nemen.”
“Niemand neemt je iets kwalijk, Naylene.”
“Zal het heel erg zijn?” Vroeg Linn zich af, terwijl ze naar Elijah keek.
“We hebben geen idee wat voor gevolgen het heeft. Aangezien jullie hier zonder kleerscheuren zitten, zeg ik dat het niet het grootste probleem is geweest. Toch vraag ik je om behoedzaam om te gaan met magie. In ieder geval voor nu.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Wat gebeurt er met de heksen als ze Marcellus zijn regels overtreden?’ vroeg Linn. Haar stem verraadde hoe nerveus ze was. Ze ging bij haarzelf na of Elijah haar had ingelicht, maar dat ze het was vergeten te melden aan Naylene. Dat kon haast niet, want deze boodschap klonk ontzettend belangrijk. Wat als Naylene haarzelf in gevaar had gebracht? Linn twijfelde er niet aan dat Naylene zich staande zou houden in een gevecht, maar ze wist niet waar ze op moest rekenen bij Marcellus.
Geruststellend legde Elijah een hand op haar schouder. ‘Laten we er vanuit gaan dat hij geen idee heeft van de gedane magie. Naylene is, voor nu, veilig. En wat betreft de heksen…’
‘Publieke executie,’ zei Klaus. Hij kondigde het aan alsof het logisch was dat het gebeurde, vanzelfsprekend.
‘Hij doodt ze?’ Geschrokken keek Linn omhoog naar Elijah. Ze legde haar hand op die van hem. Hij had niet overdreven toen hij haar had verteld dat de stad op het punt stond van instorten.
‘Ik vraag me af van wie hij die truc heeft geleerd,’ zei Naylene met een scherpe toon.
‘Ik kan je verzekeren dat ik hem nooit heb aangemoedigd tot dit soort onzin,’ wees Klaus, Naylene terecht.
Linn zuchtte. Als ze zouden blijven hangen in het beschuldigen van elkaar, zouden ze hier nog de hele middag zitten. Dat terwijl ze hier juist waren om de familie bij te staan, om er voor te zorgen dat men elkaar niet aanvloog.
‘De heksen zijn overduidelijk het meest ontevreden over de manier waarop Marcellus deze stad bestuurt,’ zei Linn, voordat Naylene en Klaus zich zouden verliezen in een discussie. Ze keek de groep rond. ‘Zijn zij dan niet de eerste groep die we aan kunnen spreken?’
‘Jammer genoeg zijn de heksen ook niet al te blij met onze komst. En het nieuws over Hayley haar… toestand heeft het alleen nog maar verslechterd.’
Linn keek naar Naylene, die een blik in haar ogen had die ze maar al te goed kende: irritatie. Er was een reden dat Naylene zich nooit aan had gesloten bij een kring van heksen. De manier waarop heksen onderling met elkaar omgingen was, volgens Naylene, verschrikkelijk. Ze werkte beter alleen, met Linn aan haar zijde.
‘En de weerwolven?’ Linn probeerde optimistisch te blijven, maar ze kreeg het gevoel dat de familie niet veel kanten op kon.
‘Ah, Marcellus heeft de weerwolven zeer beperkt,’ verzuchtte Klaus. Linn zag dat het hem wel iets deed. Een groot deel van zijn leven was zijn wolvenkant onderdrukt geweest. Nu was deze dan wel vrij, maar dat betekende niet dat alle pijn die er bij kwam kijken, ook was verdwenen.
‘Hij heeft een heks gevonden die de vloek van de weerwolven heeft omgedraaid. In plaats van dat ze iedere volle maan veranderen in een wolf, veranderen ze iedere volle maan in een mens. De overige tijd spenderen ze als wolf in het moeras.’
Linn was met stomheid geslagen. Ze herinnerde zich Marcellus het meest als kind. Een lieve, gedreven jongen die niets anders had gewild dan zijn familie trots maken. En ook als pas-veranderde vampier had hij diezelfde charme nog om zich heen gehad. Ze zag het niet voor zich dat diezelfde jongen het in zich had om weerwolven zoiets vreselijks aan te doen.
‘Dus hij heeft iedereen onder controle,’ concludeerde Naylene. Ze leunde achterover in de stoel. ‘De vampiers?’
‘De meesten hebben geen daglichtring en komen alleen ’s nachts buiten,’ wist Elijah te vertellen. ‘En hij heeft strikte regels.’
Linn schudde haar hoofd, niet wetend hoe ze anders moest reageren. Ze wist dat er een oplossing moest zijn. Die was er altijd, zeker voor Elijah en zijn familie. De vraag was echter wat het zou kosten. Er stonden levens van zoveel anderen op het spel. Ze konden het niet riskeren dat er heksen, wolven of vampiers zouden sneuvelen. Tenminste, dat was in haar eigen optiek.
‘Als we de wolven er bij willen betrekken, moeten we het feest op de avond van de volle maan houden.’ Dat was de enige manier waarop ze de wolven aan zouden kunnen spreken. ‘En als Hayley ook een weerwolf is, dan zouden ze er misschien wel iets in zien om haar te beschermen. En als we veiligheid kunnen garanderen voor de heksen…’
Er moest iets zijn wat ze er aan zouden kunnen doen.
‘We moeten de oorzaak bestrijden, niet de gevolgen,’ zei Klaus streng. ‘Marcellus moet een toontje lager gaan zingen. Hij loopt hier rond alsof hij koning is, maar hij is niets meer dan verwend jongetje die de vruchten plukt van ons harde werk.’
‘We zullen op z’n tijd Marcellus aanpakken.’ Elijah haalde zijn hand van haar schouder en gebaarde naar de vier in de ruimte. ‘Maar dat kunnen we alleen doen met de juiste mensen achter ons. Heksen, vampieren, weerwolven, allemaal verenigd als één groep om er voor te zorgen dat de rechtvaardige koning van New Orleans zijn troon weer terug krijgt.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Prioriteiten stellen was zeker niet iets waar de Mikaelsons goed in waren, als je het aan Naylene vroeg. Dat waren ze nog nooit geweest. Het leek soms alsof ze het totaalplaatje uit het oog verloren. Klaus die was duidelijk geraakt door de jongeman die hij ooit als zoon had gezien. Naylene wist zeker dat hij daar nog weken in zou blijven hangen. Dat terwijl de andere Mikaelsons hun problemen probeerden op te lossen door een feest te geven. Geen keuzes die Naylene zelf had gemaakt. Zeker niet dat een deel daarvan eerder ter sprake was gekomen dan dat haar magie getraceerd kon worden.
Naylene kreeg dan ook kriebels bij het horen van de woorden van Elijah. Een stad als deze, waar alle soorten magische wezens woonden, had zeker een soort van begeleiding nodig. Een vereniging. Naylene betwijfelde echter of de juiste manier daarvoor was dat één iemand hen bestuurde. Marcellus leek de stad met een ijzeren hand te reageren. Iets wat Klaus met alle liefde van hem over wilde nemen. Naylene wist echter dat in dit soort gevallen er altijd groepen zouden zijn die probeerden om de macht over te nemen.
“Ik ben het tot op een zekere hoogte eens met Elijah.” sprak Naylene dan ook. Zijn woorden hadden zeker een verstandigheid in zich gehad. “Het lijkt mij goed om alle groepen te laten zien dat er een eenheid kan worden bereikt. Al betwijfel ik of dat in alle gevallen ook echt mogelijk is.”
“Kun je dat nader toelichten, Naylene?” Op dit soort momenten kon Naylene, Elijah zeker wel waarderen. Terwijl Klaus onrustig was en het liefst alles aan wilde pakken, was zijn broer bereid om naar haar te luisteren. Zij waren hier met een reden gekomen, dus Naylene vond het ook alleen maar raadzaam om daar samen iets aan te doen. Ze wist nog niet of ze hen wilde helpen en als het al zo was, vroeg ze zich af in hoeverre ze dat wilde doen.
“Ik weet niet met wat voor heksen jullie hier te maken hebben. Ze mogen nu dan wel onder controle zijn, maar geloof me, als ze eenmaal vrij kunnen breken gaan ze waarschijnlijk geen regels meer op willen volgen, van wie dan ook.” Ze kende de geschiedenis van New Orleans niet heel erg goed, maar heksen waren hier altijd geweest. Dat betekende dat er een uitgebreide coven was, misschien wel meerdere. Dat soort covens probeerden nog wel eens hun krachten te halen uit hun voorouders. Waardoor ze dachten dat ze van alles konden maken.
“Wat Marcellus ook over ze heeft en geloof me, dat moet behoorlijk goed zijn als hij dit voor elkaar krijgt. Zodra ze dat af kunnen breken, gaan ze niet de volgende vampier volgen.”
“Dan zoeken we hetgeen wat hij heeft en gebruiken we hetzelfde.” Zei Klaus simpel, alsof de heksen het minst van zijn zorgen waren.
Naylene raakte een beetje geïrriteerd, omdat het voelde alsof ze haar niet serieus namen. Ondanks dat Elijah nog steeds aandacht naar haar keek en de rest van haar gedachten wel leek te willen horen.
“Luister. Ik ben hier niet gekomen omdat ik het zelf zo gezellig vind. Ik ben hier gekomen omdat Linn jullie wilde helpen. Daar wil ik best een handje aan bijdragen. Het lijkt mij goed dat jullie ook echt inzien waar jullie voor staan.”
“Je bent hier net een paar uur. Hoe kan je nou weten waar je precies voor staat.”
“Geen idee Klaus, misschien omdat ik weet hoe heksen in elkaar zitten?” Naylene haar geduld raakte behoorlijk op.
“Oh ja, de eeuwige bastaard heks die niets heeft met andere heksen. Vertel, hebben ze je nooit geaccepteerd als één van jezelf.” Naylene stond op van haar stoel. Ze vond het prima om hier te zijn. Ze wilde zelfs met de familie meedenken. Ze zou zich niet laten behandelen zoals Klaus dat met haar deed. Jaren geleden had hij haar misschien onder de tafel gekregen met een paar woorden, blikken of gedragingen. Nu zou ze dat niet zomaar laten doen.
“Jij hebt veel te zeggen. Jij laat jouw soort nu op hun weerbaarste door de bossen heen lopen. En waarom, omdat jij waarschijnlijk te bang bent om nooit te worden geaccepteerd.”
“Nay.” Wees Linn haar terecht.
“Niklaus.” Ging Elijah verder. “Naylene heeft een punt. Zij weet hoe heksen in elkaar zitten. Daarbij verzoek ik jullie beiden om dit gesprek geciviliseerd verder te zetten.”
Naylene zette haar glas met een klap op de tafel, waardoor er wat vloeistof overheen vloog. Ze was er klaar meer. Ze zag echter het smekende gezicht van Linn. Daardoor ging ze weer op haar stoel zitten en zuchtte ze diep. Ze moest echt haar best doen om niet haar magie op Klaus te gebruiken. Niet omdat ze bang was voor zijn reactie, maar meer om hetgeen wat ze net te horen had gekregen over de magie in deze stad. Ze had geen zin om wanneer ze terug was in het hotel, al aan te worden gevallen door een groep heksen.
“Mag ik nog wat zeggen?” Vroeg Naylene, ze probeerde de kamer een beetje in te schatten. Elijah leek nog steeds haar gedachten te willen horen. Klaus was er al lang klaar mee. Aan Linn was te merken dat ze de spanningen alles behalve fijn vond. Naylene wilde echt wel haar best doen. Anders was ze ook al wel wegelopen.
“Uiteraard.” Elijah gebaarde dat ze nog verder kon praten.
“Je hoeft de groepen niet bang te maken. Je hoeft niet over ze te heersen. Doe iets voor ze waardoor ze voor je willen werken. De heksen zijn een geval apart, maar het lijkt mij goed om daar te beginnen. Misschien niet alleen om ze over te halen naar jullie kant. Maar er is iemand geweest die de vloek over de weerwolven heeft gelegd. Het lijkt mij goed om daar te beginnen. Zoals Linn net al aangaf, Hayley is ook een weerwolf. Klaus…Ook een soort van? Hun kind zou ook een van hen kunnen worden. Als ik iets van weerwolven heb geleerd, is dat zij het soort zijn die hun eigen nog het meest beschermen.”
Naylene keek even naar Klaus. “Misschien is Klaus daar wel het beste voorbeeld van.”
“Was dat een compliment?” Vroeg Klaus cynisch.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn kon zowel Klaus als Naylene het niet kwalijk nemen. Klaus bevond zich in een verschrikkelijke situatie waar hij, voor het eerst in jaren, niet al te veel controle over had. Dus hij haalde uit naar iedereen om hem heen, inclusief Naylene. Vanzelfsprekend kwam ze voor haarzelf op, wat ze ook moest doen. Linn had enkel gehoopt dat ze dit soort discussies nog minstens een paar dagen had kunnen uitstellen.
‘Niklaus, waarom blijf jij niet hier bij Linn. Dan neem ik Naylene mee naar boven om haar de grimoires van moeder te laten zien.’ Elijah merkte, net als zij, dat Naylene en Klaus nu niet in staat waren om het gesprek op een nette manier voort te zetten. Tenminste, Klaus was dat niet. Naylene deed haar best en daar was Linn haar dankbaar voor.
‘Als ik geen magie kan beoefenen, zijn de spreuken van jullie moeder niets veel waard,’ merkte Naylene op.
‘Zie het als een welkomstcadeau. Een teken van onze goede wil. Er zijn maar weinig heksen die de kans krijgen om de spreuken van de eerste heks te bestuderen. Wie weet wat je zal vinden,’ legde Elijah uit. Ondanks dat het een mooi gebaar was, wist Linn dat er ook meer achter zat. Zelf kon de familie niets met de spreuken en ze zouden deze specifieke erfstukken nooit zomaar uitlenen aan een willekeurige heks. Ze hadden iemand nodig die ze vertrouwden.
‘Goed dan,’ besloot Naylene. Ze dronk haar glas leeg en zette het aan de kant, waarna ze overeind kwam.
Elijah wierp nog een blik op Linn. ‘Wellicht kan ik je daarna de stad laten zien. Er is een hoop veranderd sinds de laatste keer dat je hier bent geweest.’
Linn knikte met een grote glimlach op haar gezicht. Ze zou ieder moment aangrijpen om alleen met hem te zijn.
Naylene en Elijah vertrokken naar boven, wat betekende dat ze over bleef met een geïrriteerde Klaus. Het was een wonder dat hij haar niet meteen terecht wees op het gedrag van Naylene.
Linn sloeg haar armen over elkaar. ‘Je hoeft je frustraties niet te uiten op Naylene. Ze is hier om te helpen.’
‘Ze is hier omdat jij dat van haar vroeg,’ corrigeerde hij haar. ‘En ze ging net expres tegen me in. We weten allemaal dat ze nooit zo trouw aan ons is geweest als jij.’
Linn rolde met haar ogen. ‘Naylene is trouw aan mij, maar bovenal aan haarzelf. Ze laat zich leiden door haar eigen gevoel, haar eigen calculaties. Als je haar hulp wil, dan zal je er goed aan doen om dat in te gaan zien. Laat haar zien dat je haar hulp waardig bent, in plaats van het te eisen.’
Klaus schudde zijn hoofd en draaide zich van haar weg alsof hij een peuter was die zojuist te horen had gekregen dat hij geen snoepje uit de pot mocht pakken.
Ze kwam overeind uit haar stoel en knielde naast hem neer. Haar eerste instinct zou altijd zijn om het voor Naylene op te nemen en haar te verdedigen, maar ze wilde ook aandacht hebben voor hetgeen waar Klaus nu middenin zat. Ze was hier niet alleen om Elijah te helpen, maar de hele familie.
Ze legde haar hand op zijn onderarm. ‘Ik begrijp dat dit geen ideale situatie is. En als je er over wil praten, dan ben ik hier voor je. Het enige wat ik van je vraag is dat je Nay niet behandelt als een wapen dat je in wil zetten, maar als de geweldige persoon die ze is.’
Het laatste wat Linn wilde, was dat Naylene gedwongen zou worden om ergens voor te vechten waar ze niet achter stond. Ze wist dat Naylene het zelf niet snel zou laten gebeuren, maar Linn kende de familie lang genoeg om te weten dat ze soms naar de uitersten grepen om te blijven overleven. Ze zetten alles op alles en soms hielden ze daarin geen rekening met de personen die ze pijn deden. Linn weigerde daar zelf slachtoffer van te worden, evenals Naylene.
Klaus liet haar woorden op zich inwerken, maar draaide zich uiteindelijk naar haar toe. ‘Ik moet toegeven dat ik blij ben dat je hier bent, Linn. Het zal Elijah veel goed doen. Ons allemaal.’
Linn glimlachte en klopte zacht op zijn arm, waarna ze overeind kwam. Ze pakte haar eigen glas en gaf die aan Klaus. ‘Schenk me dan nog een drankje in en vertel me alles over Camille. Ze klinkt geweldig.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De afgelopen dagen had Naylene veel van haar tijd in het huis van de Mikaelsons doorgebracht. Waar de meeste zich bezig hadden gehouden met het aanstaande feest. Had Naylene zich terug getrokken in de kamer die Elijah haar had laten zien. Ondanks dat ze ook wist dat de grimoires een middel waren geweest om haar even stil te houden, sloeg ze een kans als deze ook niet af. Eeuwen oude spreuken klonken wellicht gedateerd. Naylene kon er echter ook kennis uit halen.
In haar tijd in het huis, had ze ook de kans gehad om met Hayley te praten. Veel was er niet uit de jonge vrouw te krijgen. Wat het haar echter wel had verteld hadden ook onderliggende lagen gehad. Naylene kon zich alleen maar indenken hoe benauwend haar situatie was. Ze leek haar al behoorlijk jong te zijn om zwanger te worden, om dan ook nog eens in deze hele situatie te worden getrokken leek haar helemaal vreselijk. Zeker omdat de heksen zich al op haar hadden gemunt. Gebonden aan een stad waar alles op spanning stond. Een ongeboren baby die niet met dit alles te maken had, maar wel werd bedreigt.
Al die aspecten hadden er voor Naylene voor gezorgd dat ze wel wilde proberen om de baby, waar de Mikaelsons ook alles voor leken te doen, ook te willen beschermen. Als er iets was waar Naylene niet tegen kon, was het wel onschuldige mensen die in gevechten werden getrokken waar ze niets mee te maken hadden. In dit geval zelfs een ongeboren kind en haar moeder.
Vandaag had ze Linn alleen naar de het huis van de Mikaelsons laten gaan. De voorbereidingen voor het feest waren intussen in volle gang. Iets waar Naylene zich liever niet mee bemoeide. Ze wilde niet weten waar de bloemenarrangementen het beste stonden en wat voor hapjes het beste konden worden geserveerd op welk moment.
De tijd voor haarzelf kwam voor Naylene soms als een geschenk. Zeker de familie leek haar op sommige momenten het hoofd helemaal gek te kunnen maken. Het ontdekken van de stad waar ze zoveel over had gehoord, voelde dan ook als ontspanning.
Ondanks dat de French Quarter wellicht niet de meest veilige plaats was, had het Naylene niet tegen gehouden om juist die wijk in te trokken. Rijk met de geschiedenis, was het dé plaats waar iedereen graag naar toe wilde. Toeristen liepen de winkels plat die claimden dat ze relieken verkochten die te maken hadden met magie. Een groot deel van de winkels wisten niet eens wat ze deden. Hadden inventaris die helemaal niets met magie te maken hadden. Voor Naylene zorgde het enkel en alleen voor momenten waarop ze zachtjes had moeten lachen.
Ze had een platenwinkel bezocht, waar ze een paar platen had gekocht. Alles om maar zo ver mogelijk weg te zijn van het feest wat op haar stond te wachten. Inclusief de jurk die Linn voor haar klaar had gelegd. Ondanks dat haar beste vriendin wist dat ze niet gek was op jurken, kon ze vaak genoeg een uitzondering voor haar maken. Linn hoefde haar alleen maar te vertellen dat ze aan haar had moeten denken tijdens het shoppen en dat het haar geweldig zou staan. Naylene had vaak geen zin om daar tegen in discussie te gaan en gaf Linn dan ook liever haar zin.
In een steegje, ver weg van de meeste toeristische winkeltjes, vond Naylene een plaats waar ze de magie voelde hangen. Haar nieuwsgierigheid nam het van haar over en ze betrad de winkel dan ook. Ergens was ze ook wel benieuwd naar de heksen in de stad. Met haar gehoor moest kon ze wellicht iets opvangen mocht dat nodig zijn. Vanavond zouden de andere groepen weten dat ze bekend was met de Mikaelsons. Nu was dat nog niet het geval, wat haar nog enigszins de vrijheid gaf.
Niet alleen was de verbena en ook de monnikskap meteen goed te ruiken, maar Naylene voelde ook meteen dat alles om haar heen vol zat met alle soorten magie.
“Goedemiddag.” De vrouw achter de balie keek Naylene vol belangstelling aan. Naylene knikte naar haar als begroeting, terwijl ze één van de krappe paden in liep. Daardoor kreeg ze iets meer privacy terwijl ze alles bekeek. Er lagen stenen, waarvan ze wist dat ze locatie spreuken makkelijker en preciezer maakten. Ze wist echter ook dat de stenen het meest onschuldige was wat in de winkel te vinden was. Terwijl ze voorzichtig met haar vingers langs een paar van de voorwerpen ging, voelde ze al hoe de magie haar lichaam binnen probeerde te dringen.
Een klein belletje gaf aan dat Naylene niet meer de enige bezoeker in de winkel was. Terwijl Naylene verder liep naar de toonbank. Daar viel haar iets op wat goed weg was gestopt in de glazenvitrine. Het was een voorwerp waar ze over had gehoord, een needle of sorrow. Een duister object dat er voor kon zorgen dat een moeder haar kind binnen een paar minuten kon verliezen. Naylene vroeg zich af of de heksen wisten wat ze hier in handen hadden. Ze zag echter meteen een bedreiging voor de zwangere weerwolf. Toch wilde ze ook niet meteen de aandacht van de vrouw trekken door naar het object te vragen. Ze glimlachte enkel vriendelijk naar de heks tegenover haar.
De vrouw leek echter alleen langs Naylene te kijken, ze knikte enkel en verliet de ruimte, naar achteren. Dat gaf Naylene aan dat de andere bezoeker van de winkel, iemand was waar de vrouw bang voor leek te zijn.
Toen Naylene zich dan ook omdraaide om het nieuwe gezelschap te bekijken, had ze dan ook snel door dat het de man was die de afgelopen dagen vaak genoeg in de gesprekken langs was gekomen. Uit die gesprekken was echter ook gebleken dat hij al lang niet meer aan werd gesproken met de naam die hem ooit was gegeven. Net zoals Linn had hij er voor gekozen om een kleine verandering te maken.
“Het is niet nodig om mij te overvallen Marcel Gerard.” Naylene bekeek de man eens goed. Wat hij ook had gedaan met de stad, het mocht duidelijk zijn dat de heksen zeker een soort angst voor hem voelden.
“Je weet wie ik ben?” Constateerde hij terwijl hij haar gezicht bestudeerde. Het feit dat ze precies leek te weten wie ze tegenover zich had, leek zijn ego enigszins te strelen en zorgde ervoor dat een grijns op zijn gezicht speelde.
“Jij weet wie ík ben.” Kaatste Naylene terug. “Natuurlijk heb ik gehoord over de zelfbenoemde koning van New Orleans.” Naylene had al verhalen gehoor over hoe Marcel was geweest toen Linn hem eerst had ontmoet. Nu leek hij Klaus zijn voorbeeld te hebben genomen en had hij de hele stad onder controle.
“Waarom ben je hier?” Vroeg Naylene. Dit was geen toevallige ontmoeting. De man voor haar wist wie ze was. Misschien hadden de heksen doorgekregen dat de magie die ze een paar dagen geleden had gebruikt, van haar af was gekomen. Sindsdien had ze geprobeerd om zich afzijdig van dat alles te laten, vooral ter beschermen van haarzelf en Linn. Op sommige momenten was het echter moeilijk om die kant van haar volledig uit te schakelen. In winkels zoals deze was het overal om haar heen te voelen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was al erg genoeg dat zijn stad werd verstoord door de Mikaelsons en hun problemen, die nu ook zijn problemen waren. Het werd nog erger toen hij werd gewezen op een onherkenbare manier van magie beoefenen. De magie die was gebruikt was niet afkomstig uit New Orleans, niet verbonden aan de heksen die hier rondliepen en hun voorouders. Daardoor had hij zijn onderzoek moeten uitbreiden. Hij was misschien niet meteen op de nieuwe heks gestuit, maar wel op iemand die eerder nog niet in zijn stad was geweest.
De laatste keer dat Marcel haar had gezien, was bijna een eeuw geleden. Toen was ze alleen geweest en was ze nooit van Elijah zijn zijde geweken. Nu had ze iemand meegenomen. Een andere vampier. Eentje waarvan hij bijna zeker was dat zij niet de oorsprong kon zijn van de mysterieuze magie, maar tegelijkertijd hield hij zijn opties open.
Wie het ook was, de regels in zijn stad waren duidelijk. Hij tolereerde gaan magie. Niet na wat de heksen hadden geflikt.
‘Ik zou jou hetzelfde kunnen vragen.’ Marcel gebaarde naar de winkel om hem heen. ‘Dit is heksengebied. En vertel me nou niet dat je tijdens een toeristische wandeling toevallig op één van de weinige winkels stuit die daadwerkelijk magische objecten verkoopt.’ Hij keek naar de vrouw achter de balie en hield zijn hoofd schuin. ‘Wat ik trouwens ook niet toesta.’
De vrouw wist niet hoe snel ze achter de balie vandaan moest komen, maar Marcel was haar sneller af. Hij versperde haar de weg naar de doorgang naar achteren, waar ongetwijfeld nog meer magische objecten verborgen lagen.
‘Laat haar met rust,’ sprak Naylene. ‘Ze heeft me niets verkocht. Ze is nergens schuldig aan.’
‘Wat geef jij er om of ze gestraft wordt of niet?’ vroeg Marcel. Hij keek langs de heks heen naar de roodharige vampier. Ze oogde niet bang. Misschien dacht ze dat ze hem aan kon. En als het op fysieke kracht aan zou komen, zou ze zeker winnen. Maar ze waren in zijn stad, waar hij de regels uitmaakte. Daarbij, hij wilde ook helemaal geen vijand maken Naylene.
Zijn blik gleed terug naar de heks, die in tegenstelling tot Naylene wel angstig voor hem stond. Hij knikte naar de deur. ‘Wegwezen.’
Hij stapte opzij en wachtte tot de heks uit de winkel was verdwenen. Naylene bestudeerde een aantal stenen alsof ze nooit was gestoord in haar zoektocht, naar wat dan ook. ‘Je hebt mijn vraag nog steeds niet beantwoord, Marcel.’
‘Ik hoef me niet te verantwoorden in mijn eigen stad.’ Hij stapte naar het schap toe dat hem en Naylene van elkaar scheidde. ‘Maar ik heb het idee dat ik anders ook geen antwoorden krijg op mijn vragen voor jou.’
‘Dat is een goede mogelijkheid,’ zei Naylene terwijl ze reikte naar een dromenvanger die boven hen hing. Op het laatste moment leek ze zich te bedenken en trok ze haar vingers terug. Hij wist niet wat hij zich in had moeten beelden bij de beste vriendin van Linn, maar de manier waarop deze vrouw zich gedroeg, was het niet. En dat maakte haar nog interessanter dan dat hij had gedacht.
‘Oké, ik bijt wel.’ Hij legde zijn armen op het schap. ‘Op de dag dat jij samen met Linn arriveerde, kreeg ik te horen dat er een soort magie werd gebruikt die niet werd herkend door de heksen in deze stad. En ondanks dat ik het niet kan traceren, kan het niet zijn dat het puur toeval is.’ Misschien hadden ze een heks met zich meegenomen, eentje die ze tot nu toe verborgen hielden.
‘Wie zegt dat het geen toeval kan zijn?’ Als Naylene gealarmeerd was, liet ze het niet merken. Ze liep verder de winkel in. Marcel liep aan zijn kant van de ruimte met haar mee en hield haar in de gaten tussen de kiertjes en open plekken in de schappen door.
‘Misschien, maar het is ook geen toeval dat jullie hier zijn. Ik ken de Mikaelsons goed genoeg om te weten wanneer ze iets van plan zijn.’ Het leek misschien alsof Elijah weer werd herenigd met zijn liefde, en dat die liefde toevallig iemand mee had genomen, maar de timing sprak al boekdelen. Net nu de Mikaelsons in het nadeel waren, doken deze twee vrouwen op.
‘Als je dat zo goed weet, waarom probeer je dan via mij antwoorden te krijgen?’ Beiden bereikten ze het einde van de winkel. Waar ze eerst nog gescheiden waren door de inventaris, stonden ze nu recht tegenover elkaar.
Marcel wees met twee vingers naar haar. ‘Omdat jij mijn ticket naar binnen bent voor het feest van vanavond.’
Naylene sloeg haar armen over elkaar. ‘De zogenaamde koning van New Orleans kan niet eens naar een feest in zijn eigen stad?’
‘Ik weet zeker dat Klaus mij daar niet wil hebben, wat betekent dat ik daar wel moet zijn. Wat het nog beter zou maken, is als ik daar op kom dagen met iemand die hij juist heeft ingeschakeld om hem te helpen.’
‘Je wil Klaus uitdagen?’ Ze lachte er om, maar hij zag interesse in haar ogen glimmen. Toch schudde ze haar hoofd. ‘Je bent gek in je hoofd.’
‘Damn right,’ stemde hij lachend met haar in. Hij had geen andere keuze. Hij moest Klaus wel uitdagen, voordat hij zijn geliefde stad weer kwijt zou raken. Daarnaast zou zijn komst met Naylene voldoende afleiding leveren voor hetgeen wat hij daadwerkelijk wilde vinden in het Mikaelson huis.
‘Kom op, wat zeg je er van?’ Hij stak zijn hand naar haar uit. ‘Het kostte me niet veel moeite om er achter te komen dat je hier alleen maar bent omdat je Linn bent gevolgd. En zij zal toch de hele avond aan Elijah zijn geplakt.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld