ORPG - Bloody Frenemies - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Bloody Frenemies

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

ORPG ft.

⭒

The sun,
the moon,
the truth.

⭒

Addison "Addy" Aracelis Hawkins

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:

Ryker // "Ry'' // Delgado // The Alpha

“One day they’d find the bones of a man, not realizing that the beast inside of his body was actually what killed him.”

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het was koud en vochtig buiten. Er stond een stevige wind en het leek alsof de regen elk moment met bakken uit de hemel zou gaan vallen. Ryker keek door zijn raam heen. Hij had net de auto gestart. Hij had een bericht gekregen over een moord dichtbij zijn club. Het was de zoveelste moord deze afgelopen weken, het kon gewoon geen toeval meer zijn. Het waren geen gewone moorden. Geen messen of geweren waren aan de pas gekomen. Het was een manier die enkel hij en zijn pack herkende. Het was letterlijk alsof de lijken waren verscheurd. Ingewanden verspreidt over de plek van de moord. Het lichaam vaak leeggebloed en onherkenbaar voor de medemens. Maar hij wist genoeg, er was iets vreemds aan de hand en hij moest echt gaan uitzoeken waar dit vandaan kwam. Hij kon er haast blindelings op vertrouwen dat er niemand in zijn pack zo roekeloos moordde. Tuurlijk maakte ze fouten en waren ze geen lieverdjes. Maar ze wisten wel hoe en waar ze zulke daden moesten uitvoeren.
Zijn ruitenwissers gingen heen en weer, het piepende geluid was het enige hoorbaar in zijn auto. Het was inmiddels gaan regenen en hij moest haast maken. Als het te lang en te hard zou gaan regenen zouden de sporen uitgewist worden. Hij had het bloed nodig om een of andere geur op te pikken. Hij hoopte wat meer op te kunnen pikken van de wolf die dit op zijn geweten had. Het was een onervaren wolf, dat was zeker. Maar de wolf was erg roekeloos. Hij wilde zijn buurtgenoten beschermen tegen het beest. Hij schudde zijn gedachten van zich af en reed snel naar de plek aan de rand van het centrum. Hij had nog meer te doen vanavond dus hij hoopte zo weg te zijn op plaats delict. Hij had ook zijn beta ingeschakeld om te komen, als het goed is was hij al daar.
Niet veel later arriveerde Ryker bij het lijk. Hij parkeerde zijn auto zo, dat het zicht werd geblokkeerd voor buitenstaanders. Hij had een goede vriend bij de politie die hem hielp en hem alarmeerde bij het vinden van het lijk. De vriend wist wat en wie hij was en gebruikte Ryker wel vaker om misdaden op te lossen. Zijn zintuigen waren honderd keer beter dan die van een mens. Hij stapte uit zijn auto en liep naar het lijk. "Jezus..." mompelde hij terwijl hij door zijn knieën ging. "Het wordt steeds geweldadiger." Hij boog voorover en snoof hier en daar. "Heb jij al iets opgemerkt Jake?" Hij keek zijn Beta aan die zijn hoofd schudde. Dit werd een lange avond.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Een duisternis had zich tot Addison gekeerd, een donkerte die haar op momenten zodanig wist te overspoelen dat ze zich onmogelijk als menselijk kon gedragen. Een welbepaald monster werd in haar naar boven gehaald en onwetend wat haar hiertoe aanzette, handelde ze naar de gedachten die de duisternis in haar opbrachten. Moordlust, wraak, de geur van angst en het genot van de pijnkreten die haar slachtoffers naar buiten brachten. Het deed haar distantiëren van zichzelf, zorgde ervoor dat ze niet exact wist wat haar lichaam op die momenten deed. Louter fracties met blind spots wist ze nadien op te brengen. Dat was ook de reden geweest waarom ze haar eigen spiegelbeeld, dat ze niet herkende van zichzelf, aanstaarde. Ontbloot stond ze voor de staande spiegel in de badkamer. Haar haren in de war, vegen van zand in haar gezicht en hier en daar viel er een takje te bespeuren in haar lange, rode lokken. Desalniettemin had Addison geen tijd te verliezen, gezien ze zich had laten overhalen door haar collega's om uit te gaan. Het was immers zaterdagavond en in plaats van zich te verstoppen op kantoor, besefte ze dat ze een andere vorm van afleiding nodig had die avond. Flitsen van daden die ze had verricht de afgelopen weken schoten door haar hoofd, deden een schuldgevoel opborrelen. Met het water van de warme douche probeerde ze deze nare herinneringen van zich af te spoelen, hopend dat ze zich op die manier minder monsterlijk zou voelen, maar tevergeefs.

Hoedanig ze ook de neiging had gehad haar avond met de collega's af te zeggen en zich thuis op te sluiten, hopend dat de resterende uren van de dag voorbij vlogen, was Addison te beïnvloedbaar aan sociale wenselijkheid. Nee zeggen behoorde zelden tot haar woordenboek, wat ervoor had gezorgd dat haar, nog steeds niet relaxte gedachtegang, wederom overspoeld raakte door het levendige uitgangsleven in de club waarin ze was meegesleurd. De geluiden kwamen sterk binnen, evenals de geur van zweet gecombineerd met alcohol. De diepe bastonen deden haar armhaartjes omhoog staan, ervoor gezorgd dat kippenvel ontstond op haar gehele lichaam. De felle lichtstralen die zich verspreidden doorheen de donkere ruimte prikten in haar ogen. Het was voor Addison onduidelijk geweest of dat het effect was geweest van de nachtclub op zich, of het feit dat haar zintuigen sterker leken te functioneren dan ooit te voren. Haar ongemak probeerde ze echter te verbergen voor haar collega's.
"Kan ik wat voor je meebrengen," hoorde Addison Kenna, één van haar collega's, vragen.
"Doe maar, limoncello met cola is altijd welkom," zei Addison met een geforceerde glimlach op haar gelaat. In een mum van tijd had ze haar bestelde drankje in ontvangt genomen, er gretig van gedronken, wat haar collega aan het lachen bracht.
"Zware dag gehad, huh?" vroeg Kenna lachend.
"Je moest eens weten," was Addison's antwoord geweest.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld