Forum

Sonder schreef:
Wees trots, ik heb mijn tekst vertaald in niet-high taal.

De waarheid is ondoorgrondelijk en de inktzwarte pijn die over het blad heen is
gekliederd, wordt langzamerhand weggeveegd door enige waterdruppels die de
vreugde zouden moeten representeren. – Iemand die mentaal ziek is heeft een brief geschreven waarin staat dat hij een einde aan
zijn leven gaat maken, inktzwarte pijn omdat hij de pijn met zwarte inkt
uitdrukt, er vallen tranen (waterdruppels) over het blad, tranen van blijdschap
omdat zijn lijden binnenkort voorbij is
Tijdverdrijvend, wachtend tot de laatste zucht het leven beëindigd. Zelfmoord door pillen of dergelijke? Weet het zelf ook niet
Vader had altijd gezegd dat ze zijn lentezon was, zijn waterdruppel, maar de
woorden die ze voor hem had achtergelaten toonde enkel duisternis.
 ‘’Niets leeft, desalniettemin proberen we er het beste van te maken; we
proberen de realisatie van het feit dat niet de dood, maar het leven de
duisternis is, te onderdrukken. Het leven geeft geen verdriet, het leven is
verdriet. ‘’ Oh blijkbaar is het een zij, ik dacht dat ik vanuit een hij schreef, want dat doe ik eigenlijk altijd. Desalniettemin,
voor haar vader was ze de lentezon, dus alleen maar vreugde en geluk, liefde
die een vader voelt. Wat bullshit over dat het leven de last is en de dood deze
van je schouders afneemt en de dood dus beter is.

Als je haar bedenksels op een canvas zou moeten weergeven, zou de schilder het
doek doormidden breken uit een wanhoopspoging om uit haar waanzin te
ontsnappen. Ze was een meermin, een sirene, ze was een kwestieus mysterie, ze
wilden allen bij haar horen, het vraagstuk ontrafelen.  Er was echter geen
oplossing, enkel de realiteit die je diep liet zinken tot het punt waar
zeegedrochten hun ware aard lieten zien, hun stem niet meer kostelijk klinkt,
maar de duisternis van de waanzin bevat. Ze is mysterieus want ze lijdt, mensen willen helpen, mensen vinden dat interessant –
maar de gedachten (waarom schreef ik bedenksels, wat een raar woord) die ze
uitte waren te duister, waardoor ze de mensen die haar hielpen meetrok in haar
depressie en ze ook depressief werden.

Enkel bestaan er geen meerminnen, niemand lokt je het diepe in: ze laten je waterdruppels
niet in inktzwarte pijn veranderen. In ons allen zit een zeegedrocht, wachtend
tot het oogverblindende water ons lokt om een duik in de realiteit te nemen.
Als het inktpotje leeg is en alle realiteit
is verspild, kunnen de waterdruppels de woorden vervagen, echter blijft er
altijd een vlek bestaan op het ooit zo heldere leven dat wij de waarheid
noemen. Weer wat bullshit over dat in ons allen duisternis en verdriet zit, dat we uiteindelijk allemaal realiseren dat de dood
beter is dan het leven. Als het inktpotje, het verdriet, voorbij is wordt je
depressie verjaagd door waterdruppels (vreugde, geluk) – maar inkt verdwijnt
nooit helemaal, het vervaagd, dus een depressie blijft altijd zichtbaar.

Xanaa schreef:
Oh ik lees dit nu ineens HAHAHAHAHA @BlueDream 
Zou wel geniaal zijn, als ik me verveel ga ik sowieso een stukje schrijven waarin ik jou vermoord hehe

Belle schreef:
I like de opdracht, maar ik heb in mijn vrije tijd nog nooit iets geschreven, dus ik heb eigenlijk helemaal geen personages haha. Eerst die maar bedenken dan!

Schrijfwedstrijd schreef:
Hoeft niet bij alle personages, dat laat het woordenlimiet ook niet toe als je dat heel gedetailleerd wil gaan doen. Als het heel duidelijk is dat er geen ontsnappen aan is, is dat ook gewoon goed. 

Belle schreef:
I like de opdracht, maar ik heb in mijn vrije tijd nog nooit iets geschreven, dus ik heb eigenlijk helemaal geen personages haha. Eerst die maar bedenken dan!