Forum

Shishil schreef:
Mag ik vragen hoe jouw strenge opvoeding was? Ik heb namelijk gemerkt dat er heel veel verschillende interpretaties zijn van streng, ben gewoon nieuwsgierig

Lavaires schreef:

Oh dat is wel erg heftig dat je in therapie bent gaan moeten, waar door kwam dat? Als je het niet wilt vertellen is dat ook goed ♥

Erg streng... Voornamelijk mijn stiefmoeder (we woonde ook in haar huis met mijn vader en broertje). Ze heeft me vaak de badkamer laten poetsen, alle was van iedereen laten strijken of de joekel van een tuin laten onkruid plukken toen ik nog op de middelbare school zat terwijl ik huiswerk moest maken... Ik mocht ook niet mijn telefoon na 21:30 hebben. Als ik een feestje had mocht ik nooit mee stappen en moest ik om 23u thuis zijn, ondanks feestjes en uitgaan bij ons vaak rond die tijd pas begon. Ik heb nooit zakgeld gehad en ze hebben me nooit leren sparen. Oh ik mocht ook niks online bestellen dus dat heb ik ook pas op mijn 17e geleerd van mijn vriend Om maar even kleine voorbeeldjes te noemen haha.
Ik heb er veel problemen mee gehad omdat ik een heel sociaal persoon ben en dat vaak heel erg beperkt werd op diverse manieren. Ook werd ik uiteindelijk zwaar opstandig en kreeg ik heftige ruzies met mijn stiefmoeder. Bij mijn moeder was het sowieso alle vrijheid dus om dan steeds heen en weer te gaan is steeds een grote switch. Uiteindelijk toen ik op het MBO zat, op mijn 18e verjaardag heeft mijn stiefma de sleutels ingenomen en heeft ze me op straat gezet. Heel heftig maar nu 2 jaar verder ben ik er veel beter uitgekomen. We hadden vooral afstand nodig van elkaar. Uiteindelijk raak je elkaar zo zat. Mijn stiefma is ook echt van de oude stempel. Zij is zelf ook het huis uitgezet op d'r 18e dus het is letterlijk haar trauma die ze op mij uit ben ik gaan leren. Jongeren rond onze leeftijd hebben over het algemeen wel veel problemen met strenge ouders en dit komt doordat onze ouders ook zo zijn opgevoed. Heel hypocriet eigenlijk maar het is een stuk onbegrip en communicatie wat ze nooit geleerd hebben dus ook niet weten hoe ze dat kunnen veranderd. Ik heb vorig jaar de videos van N'tima Preusser op TikTok ontdekt en zij streeft er dus heel erg naar om haar kinderen met respect en communicatie op te voeden en door die videos ben ik gaan leren waarom mijn ouders me zo behandelde en waarom ik daar dan tegen in ging, etc. Echt eye-opening! Het is natuurlijk niet om het goed te praten wat onze ouders doen, maar het biedt wel nieuwe perspectieven. Toen ik zelf nog thuis woonde was het gewoon weg kut, mijn ouders begrepen mij niet en ik hun niet. Veel Jeugdzorg over de vloer gehad tot ze zeiden ''Goh je wordt over 2 weken 18, kun je niet beter op jezelf gaan wonen want jij doet niks fout maar je stiefma wil en kan gewoon niet veranderen.'' Dus ik heb me echt jaren lang onbegrepen en verwaarloosd gevoeld. Advies geven hierover vind ik dus erg lastig, het enigste wat je kunt doen is blijven praten met mensen en met je ouders zelf. Communiceren is echt heel belangrijk. Keer rond de tafel zitten met ze en vertellen dat je geen 11 meer bent maar een volwassen vrouw van 22... Sommige ouders vinden dat erg lastig om te ''accepteren''

Shishil schreef:
Wauw heftig meis, dat wens ik niemand toe! Ben blij dat het nu veel beter gaat en je naar ''antwoorden'' bent gaan zoeken. Ik snap echt dat het kan helpen als je weet waar het aan gelegen heeft idd, waar het vandaan komt en waarom. Dat helpt denk ik ook veel met het ''healing'' proces. 

Mijn situatie is wel anders. Mijn ouders zijn nog samen, mijn moeder is een schat en is totaal niet streng ik vertel haar ook alles, mijn vader is meer het probleem. Trauma's heb ik voornamelijk opgelopen toen ik klein was, mijn vader sloeg me als kind zijnde, gelukkig is dat nu ik ouder ben minder/niet. Daarnaast is hij een narcist en is het heel lastig om daarmee om te gaan, omdat hij gewoon niet weet wat hij doet en hij ziet niet dat hij wat fouts doet. Daarnaast leef ik nog steeds in een omgeving waar hij gewelddadig is tegenover mijn moeder en dat ik ook de enige reden waardoor ik het lastig vind om uit huis te gaan en haar achter te laten. Daar voel ik me dan schuldig en verantwoordelijk voor. Maar om ook wat voorbeeldjes te geven, als kind zijnde is het erin gestampt dat ik nooit niet ook maar is mocht praten met een jongen. Laat ik zeggen dat hij zelfs kwaad werd toen ik in groep 5 op een klassenfoto naast een jongen zat. Naarmate ik ouder ben geworden is hij daarin wel flink ''verbeterd''. Maar ik mocht nooit bij vriendinnen slapen, feestjes mocht sws niet zelfs geen kinderfeestje. Ik ben nooit op schoolreizen geweest om even wat voorbeeldjes te noemen. Dit is tegenwoordig echt een stuk beter geworden, ik mag meer en hij is soepeler geworden, maar alsnog leef ik in constante angst voor mijn vader. Bij voorbaat ga ik al afspraken vermijden, omdat ik het al eng vind om toestemming ervoor te vragen. Gelukkig heb ik mijn moeder die helpt me wel enorm, maar het is gewoon echt k*t hoe het thuis speelt. We zijn met 4 meiden (ik en mijn zusjes) en mijn jongste zusjes hebben dit gelukkig niet zo ervaren, dus daar ben ik echt blij mee.

Zoals jij ook al zei, ik ben recentelijk eigenlijk erachter gekomen dat ik een super sociaal iemand ben, maar door mijn situatie heb ik dat nooit beseft, omdat ik altijd tegen gehouden werd snapje?

Lavaires schreef:
Pff wat verschrikkelijk... Weet dat je me altijd mag mailen of appen als er wat gaande is! Is ook echt niet oke dat hij zo geweldadig is, moet wel verandering in komen want je kan natuurlijk niet voor altijd thuis blijven. Dat is alsof je inderdaad gewoon wordt tegen gehouden om jezelf te zijn, sociaal te zijn inderdaad en überhaubt je groei als mens. En dat is een van de ergste dingen, want als mens zijnde moet je kunnen groeien en leven, daarvoor leven we ook toch? c;
Heb je er ooit met iemand van school ofso over gepraat?? Lijkt me dat als het al jaren bezig is het ook wel je school of iets heeft beïnvloed op een bepaald moment? <3

Shishil schreef:
Lief dankje!
Ik heb altijd het meeste steun aan mijn zus en moeder gehad, zij zijn ook de enige die hetzelfde hebben ervaren en die het volledig snappen. Ik spreek hier ook niet zo lang zo open over, heb het heel lang voor mijzelf gehouden, omdat ik bang was. Dat heeft zeker een effect gehad op mijn mentale gezondheid, gelukkig gaat dat nu beter. School heeft er nooit van geweten, ik ben altijd ondanks alles doorgegaan en gelukkig heeft mijn educatie er niet onder gelijd. Voor mij was het altijd ook ''normaal'', omdat ik niet beter wist totdat ik erachter kwam dat dit echt niet normaal was. Verder altijd alleen mee gedealt en er alleen maar sterker van geworden! 

Lavaires schreef:

Oh dat is wel erg heftig dat je in therapie bent gaan moeten, waar door kwam dat? Als je het niet wilt vertellen is dat ook goed ♥

Erg streng... Voornamelijk mijn stiefmoeder (we woonde ook in haar huis met mijn vader en broertje). Ze heeft me vaak de badkamer laten poetsen, alle was van iedereen laten strijken of de joekel van een tuin laten onkruid plukken toen ik nog op de middelbare school zat terwijl ik huiswerk moest maken... Ik mocht ook niet mijn telefoon na 21:30 hebben. Als ik een feestje had mocht ik nooit mee stappen en moest ik om 23u thuis zijn, ondanks feestjes en uitgaan bij ons vaak rond die tijd pas begon. Ik heb nooit zakgeld gehad en ze hebben me nooit leren sparen. Oh ik mocht ook niks online bestellen dus dat heb ik ook pas op mijn 17e geleerd van mijn vriend Om maar even kleine voorbeeldjes te noemen haha.
Ik heb er veel problemen mee gehad omdat ik een heel sociaal persoon ben en dat vaak heel erg beperkt werd op diverse manieren. Ook werd ik uiteindelijk zwaar opstandig en kreeg ik heftige ruzies met mijn stiefmoeder. Bij mijn moeder was het sowieso alle vrijheid dus om dan steeds heen en weer te gaan is steeds een grote switch. Uiteindelijk toen ik op het MBO zat, op mijn 18e verjaardag heeft mijn stiefma de sleutels ingenomen en heeft ze me op straat gezet. Heel heftig maar nu 2 jaar verder ben ik er veel beter uitgekomen. We hadden vooral afstand nodig van elkaar. Uiteindelijk raak je elkaar zo zat. Mijn stiefma is ook echt van de oude stempel. Zij is zelf ook het huis uitgezet op d'r 18e dus het is letterlijk haar trauma die ze op mij uit ben ik gaan leren. Jongeren rond onze leeftijd hebben over het algemeen wel veel problemen met strenge ouders en dit komt doordat onze ouders ook zo zijn opgevoed. Heel hypocriet eigenlijk maar het is een stuk onbegrip en communicatie wat ze nooit geleerd hebben dus ook niet weten hoe ze dat kunnen veranderd. Ik heb vorig jaar de videos van N'tima Preusser op TikTok ontdekt en zij streeft er dus heel erg naar om haar kinderen met respect en communicatie op te voeden en door die videos ben ik gaan leren waarom mijn ouders me zo behandelde en waarom ik daar dan tegen in ging, etc. Echt eye-opening! Het is natuurlijk niet om het goed te praten wat onze ouders doen, maar het biedt wel nieuwe perspectieven. Toen ik zelf nog thuis woonde was het gewoon weg kut, mijn ouders begrepen mij niet en ik hun niet. Veel Jeugdzorg over de vloer gehad tot ze zeiden ''Goh je wordt over 2 weken 18, kun je niet beter op jezelf gaan wonen want jij doet niks fout maar je stiefma wil en kan gewoon niet veranderen.'' Dus ik heb me echt jaren lang onbegrepen en verwaarloosd gevoeld. Advies geven hierover vind ik dus erg lastig, het enigste wat je kunt doen is blijven praten met mensen en met je ouders zelf. Communiceren is echt heel belangrijk. Keer rond de tafel zitten met ze en vertellen dat je geen 11 meer bent maar een volwassen vrouw van 22... Sommige ouders vinden dat erg lastig om te ''accepteren''

Shishil schreef:
Wauw heftig meis, dat wens ik niemand toe! Ben blij dat het nu veel beter gaat en je naar ''antwoorden'' bent gaan zoeken. Ik snap echt dat het kan helpen als je weet waar het aan gelegen heeft idd, waar het vandaan komt en waarom. Dat helpt denk ik ook veel met het ''healing'' proces. 

Mijn situatie is wel anders. Mijn ouders zijn nog samen, mijn moeder is een schat en is totaal niet streng ik vertel haar ook alles, mijn vader is meer het probleem. Trauma's heb ik voornamelijk opgelopen toen ik klein was, mijn vader sloeg me als kind zijnde, gelukkig is dat nu ik ouder ben minder/niet. Daarnaast is hij een narcist en is het heel lastig om daarmee om te gaan, omdat hij gewoon niet weet wat hij doet en hij ziet niet dat hij wat fouts doet. Daarnaast leef ik nog steeds in een omgeving waar hij gewelddadig is tegenover mijn moeder en dat is ook de enige reden waardoor ik het lastig vind om uit huis te gaan en haar achter te laten. Daar voel ik me dan schuldig en verantwoordelijk voor. Maar om ook wat voorbeeldjes te geven, als kind zijnde is het erin gestampt dat ik nooit niet ook maar is mocht praten met een jongen. Laat ik zeggen dat hij zelfs kwaad werd toen ik in groep 5 op een klassenfoto naast een jongen zat. Naarmate ik ouder ben geworden is hij daarin wel flink ''verbeterd''. Maar ik mocht nooit bij vriendinnen slapen, feestjes mocht sws niet zelfs geen kinderfeestje. Ik ben nooit op schoolreizen geweest om even wat voorbeeldjes te noemen. Dit is tegenwoordig echt een stuk beter geworden, ik mag meer en hij is soepeler geworden, maar alsnog leef ik in constante angst voor mijn vader. Bij voorbaat ga ik al afspraken vermijden, omdat ik het al eng vind om toestemming ervoor te vragen. Gelukkig heb ik mijn moeder die helpt me wel enorm, maar het is gewoon echt k*t hoe het thuis speelt. We zijn met 4 meiden (ik en mijn zusjes) en mijn jongste zusjes hebben dit gelukkig niet zo ervaren, dus daar ben ik echt blij mee.

Zoals jij ook al zei, ik ben recentelijk eigenlijk erachter gekomen dat ik een super sociaal iemand ben, maar door mijn situatie heb ik dat nooit beseft, omdat ik altijd tegen gehouden werd snapje?

@Lavaires 

Lavaires schreef:

Echt diep veel respect dat je hier al die jaren mee rond hebt gelopen, oprecht, dat is heel heftig en breekt mijn hart 3 Wel kei fijn dat je steun hebt aan je moeder en zus, dat is heel belangrijk! Wat je nu vooral kunt doen is werken aan je healing en dat gaat erg lastig zijn omdat je nog in die omgeving zit, dus het gaat niet op een tempo waarschijnlijk. Maar hierover praten is al een stukje healing, besef dat.♥
Hoe oud zijn je zusjes als ik vragen mag??

Shishil schreef:
Dankje! Ja klopt het lastigste is dat ik er nog steeds in zit en vooral door mijn narcistische vader die niet eens beseft dat we dit zo ervaren en de trauma's die we hebben opgelopen door hem. Elke dag is onvoorspelbaar en elke dag is een dag waar we moeten doen alsof er nooit iets gebeurt is en dat vind ik het lastigste. Jaa zeker het praten erover heeft mij ook echt geholpen, dankje voor het luisteren 

Mijn zus is 24, ik 21, 16 en 13