Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
Lavaires schreef:
Hey, sorry, ik heb er even uitgebreid over getypt, want het lijkt me echt een intens lastig dilemma om doorheen te gaan. Hopelijk heb je hier iets aan en kunnen jij en je vriend er samen goed uitkomen.
Ik denk dat het allerbelangrijkste is om voor jezelf helder te krijgen: “Wil ik kinderen, ja of nee?”
Zolang je daar voor jezelf niet zeker van bent, kun je er ook niet echt duidelijk over praten met hem. Het is natuurlijk iets wat je samen moet bespreken, maar hij spreekt zijn kinderwens wél duidelijk uit. Zou je hem dat dan afnemen? Dat klinkt misschien hard, en ik hoop natuurlijk dat jullie er samen uitkomen. Maar iemand die zijn droom moet opgeven, hoe je het ook bekijkt, dat is niet niks. Voor hem niet, maar ook zeker niet voor jou. Don’t get me wrong, het kan net zo goed een droom zijn om géén kinderen te willen. Ik ken toevallig ook een paar mensen bij wie dat zo is.
Er zijn daarnaast ook veel andere mogelijkheden. Als je er zelf nooit echt mee bezig bent geweest, zijn de negatieve of ‘horrorverhalen’ over kinderen vaak het eerste waar je aan denkt. Neem echt de tijd om goed uit te zoeken wat jij wil. Je moet nooit iets doen waar je je niet goed bij voelt, ook al ben je nu bang om je relatie te verliezen.
Wat je zegt over autisme begrijp ik, maar dat hoeft geen reden te zijn om niet aan kinderen te beginnen. Een kind met twee liefdevolle ouders komt echt op z’n pootjes terecht. Als je er samen voor wilt gaan, zijn er zoveel manieren. Maar begin bij jezelf: doe je eigen onderzoek, vorm je eigen beeld, zónder de mening van een ander. Want zoals je zelf zegt: jij bent degene die het zou moeten dragen, niet hij.
In een relatie moet je elkaar niet in de weg zitten als het om dromen gaat. Ik vind het juist mooi dat hij dit gesprek met je aangaat. Maar het idee van “afwachten tot na het samenwonen” is ook weer zoiets... Waarom settelen als jullie nog niet op één lijn zitten qua dromen, wensen en toekomstbeeld? Als je dan over twee jaar tot een conclusie komt, kun je zeggen: “Maar nu zijn we al acht jaar samen…” Dat voelt dan ook weer dubbel vind je niet?
Weeg dus álle opties af, en doe dat echt in jouw eigen belang, ook opties zoals adoptie, enzovoort. (Genoeg lieve kindjes die een fijne thuis zoeken haha). Als je hem uiteindelijk duidelijk kunt zeggen: “Ja, op deze of deze manier”, of juist een heldere ''nee'' (want er is echt niets mis met geen kinderen willen!), dan is het aan hem om te bepalen of hij daarmee kan leven. Het zou natuurlijk ontzettend pijnlijk zijn als hij besluit de relatie te beëindigen, maar als hij zijn droom niet wil opgeven, is dat zijn keuze. En voor jou geldt precies hetzelfde.
Ik hoop niet dat je denkt dat ik zijn kant kies, want dat is absoluut niet zo. Maar ik merk dat de reacties hier best eenzijdig zijn. En ik denk dat het goed is om je ervan bewust te zijn dat iedereen recht heeft op zijn of haar dromen — jij dus ook, maar hij net zo goed. En hopelijk echt natuurlijk samen.
ik weet al langere tijd dat die een kind wil was die in begin van onze relatie heel duidelijk over maar dat die nu de issue gaat pressen als in ja als we geen kind nemen dan ga ik bij je weg dat is dan weer heel hard naar mij dus ja het is lastig. Ik hou zielsveel van mijn vriend en zie een toekomst met hem ook echt wel voor me maar ja als hij daar een kind in wil en ik besluit liever niet dan dat die me weggaat voor een ander. Ik zie mezelf nog niet als moeder heb dat niet weet niet of je als je zwanger bent en het geboren is dan meer dat gevoel krijgt maar ik loop niet warm voor de eerste x jaar van het leven van een baby/kind. Vooral als ik zie hoe het zusje van mijn vriend het er maar druk mee heeft, ze heeft een kind van 1 nu maar dan nog is het nog niet zover dat het kan zeggen dat het honger heeft of dat het pijn heeft of iets in die trend nu wordt je met tijd wel handig in herkennen van huiltjes maar ja dan nog. Hey, sorry, ik heb er even uitgebreid over getypt, want het lijkt me echt een intens lastig dilemma om doorheen te gaan. Hopelijk heb je hier iets aan en kunnen jij en je vriend er samen goed uitkomen.
Ik denk dat het allerbelangrijkste is om voor jezelf helder te krijgen: “Wil ik kinderen, ja of nee?”
Zolang je daar voor jezelf niet zeker van bent, kun je er ook niet echt duidelijk over praten met hem. Het is natuurlijk iets wat je samen moet bespreken, maar hij spreekt zijn kinderwens wél duidelijk uit. Zou je hem dat dan afnemen? Dat klinkt misschien hard, en ik hoop natuurlijk dat jullie er samen uitkomen. Maar iemand die zijn droom moet opgeven, hoe je het ook bekijkt, dat is niet niks. Voor hem niet, maar ook zeker niet voor jou. Don’t get me wrong, het kan net zo goed een droom zijn om géén kinderen te willen. Ik ken toevallig ook een paar mensen bij wie dat zo is.
Er zijn daarnaast ook veel andere mogelijkheden. Als je er zelf nooit echt mee bezig bent geweest, zijn de negatieve of ‘horrorverhalen’ over kinderen vaak het eerste waar je aan denkt. Neem echt de tijd om goed uit te zoeken wat jij wil. Je moet nooit iets doen waar je je niet goed bij voelt, ook al ben je nu bang om je relatie te verliezen.
Wat je zegt over autisme begrijp ik, maar dat hoeft geen reden te zijn om niet aan kinderen te beginnen. Een kind met twee liefdevolle ouders komt echt op z’n pootjes terecht. Als je er samen voor wilt gaan, zijn er zoveel manieren. Maar begin bij jezelf: doe je eigen onderzoek, vorm je eigen beeld, zónder de mening van een ander. Want zoals je zelf zegt: jij bent degene die het zou moeten dragen, niet hij.
In een relatie moet je elkaar niet in de weg zitten als het om dromen gaat. Ik vind het juist mooi dat hij dit gesprek met je aangaat. Maar het idee van “afwachten tot na het samenwonen” is ook weer zoiets... Waarom settelen als jullie nog niet op één lijn zitten qua dromen, wensen en toekomstbeeld? Als je dan over twee jaar tot een conclusie komt, kun je zeggen: “Maar nu zijn we al acht jaar samen…” Dat voelt dan ook weer dubbel vind je niet?
Weeg dus álle opties af, en doe dat echt in jouw eigen belang, ook opties zoals adoptie, enzovoort. (Genoeg lieve kindjes die een fijne thuis zoeken haha). Als je hem uiteindelijk duidelijk kunt zeggen: “Ja, op deze of deze manier”, of juist een heldere ''nee'' (want er is echt niets mis met geen kinderen willen!), dan is het aan hem om te bepalen of hij daarmee kan leven. Het zou natuurlijk ontzettend pijnlijk zijn als hij besluit de relatie te beëindigen, maar als hij zijn droom niet wil opgeven, is dat zijn keuze. En voor jou geldt precies hetzelfde.
Ik hoop niet dat je denkt dat ik zijn kant kies, want dat is absoluut niet zo. Maar ik merk dat de reacties hier best eenzijdig zijn. En ik denk dat het goed is om je ervan bewust te zijn dat iedereen recht heeft op zijn of haar dromen — jij dus ook, maar hij net zo goed. En hopelijk echt natuurlijk samen.
mss een kind wat al wat ouder is beter want ja die kunnen zeggen dat ze honger hebben en ik ben zeer gesteld op mijn lichaam en ja dan wordt je hele lichaam anders om nog maar te zwijgen over lekkende tetten en slapenloze nachten.
vind dat mannen makkelijk praten hebben als ze vader willen worden, ja even de daad doen en raak schieten en dan 9 maanden wachten en dan is de baby daar maar ze hoeven de baby niet te dragen nog te baren en krijgen ook geen lekkende tetten.
20
