Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Insanity

Account verwijderd

schreef:
Een ORPG met Lespoir, gelieve niet te reageren

Alec

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Audrey

tumblr_static_tumblr

Ik typ mijn stukje hieronder.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Audrey.

Met de grote, donkerbruine koffer in mijn hand stond ik voor de grote dubbele deuren die toegang gaven tot de instelling. Met een verdwaasde blik keek ik uit over het grote terrein dat zich in alle richtingen uitstrekte rondom het oud en treurig uitziende gebouw. Het was vreemd om na al die maanden nu eindelijk weg te gaan. Ik had niet gedacht dat ik het ooit zou denken, maar ik merkte dat ik haast gewend was geraakt aan de dwangmatige rust en orde die je in de instelling vond. Toch was het ook fijn om eindelijk weer vrij te zijn, om niet meer verplicht te leven volgens de aan mij opgelegde regels, maar gewoon te kunnen doen wat ik zelf wilde. Het zou wennen zijn, dat was zeker, maar uiteindelijk zou het allemaal wel goed uitpakken. Daar was ik zeker van.
Ik voelde me anders dan toen ik hier maanden geleden binnen was komen stappen, maar kon niet zeggen dat de verandering positief was. Ik voelde me slapjes, licht in mijn hoofd. De wereld kwam plotseling zo groot, zo onbekend en gevaarlijk op me voor. Maar ik was niet gek. Wat ik altijd had beweerd, was echt. Wat iedereen ook mocht beweren, van mijn ouders tot de talloze psychiaters die ik bezocht had, ik wist dat ik me niets verbeeldde. Ik wist dat ik niet gek was en dat mijn verplichte opname hier totaal onterecht was geweest. Mijn visioenen waren echt. En ze konden me in een verstikkend gebouw opsluiten en me keer op keer vertellen dat ik me dingen verbeeldde, maar er zou niets veranderen. Niet voor mij.

Account verwijderd

schreef:
De hele dag had iedereen het over een nieuw meisje dat binnenkort op school zou verschijnen, een meisje dat gek zou zijn, of zo. Niemand wist waarom ze gek was, maar iemand had via iemand op een andere school gehoord dat ze vertrokken was naar een psychiatrische inrichting. Het zou me niet eens iets verbazen als het uiteindelijk helemaal niet waar was en er helemaal geen nieuw meisje zou verschijnen. Niemand wist hoe oud ze was, hoe ze heette of wanneer ze zou komen, het ging iedereen alleen maar om het feit dat ze gek zou zijn.
'Misschien heeft ze wel iemand vermoord, zou toch vet zijn.' opperde Charlie. Ik kon alleen maar met mijn ogen rollen, als ze echt iemand vermoord had, zou ze echt niet meer naar school mogen. Iedereen gokte naar waarom ze nu precies gek was, maar niemand zou er een goed antwoord op kunnen geven. En als ik eerlijk was, was ik ook niet zo geïnteresseerd, er werd hier constant geroddeld. Over mij was ook geroddeld, maar dat was ook allemaal niet echt waar geweest. Sterker nog, als alle roddels waar waren geweest, was de helft van alle meiden hier al moeder geweest. Als alle roddels waar waren geweest, was ik ondertussen ook al vader geweest van zo'n achttien kinderen. School draaide nu eenmaal om roddels, roddels gaven mensen iets om de verveling te doden.
Na een kwartier stond ik op, het was echt tijd om te gaan als ik niet te laat wilde zijn. Mijn vrienden volgde, het gekke meisje werd even vergeten en grappend liepen we door de gang. School had ik nooit erg gevonden, ik had genoeg vrienden en ik had altijd al goed in de groep gelegen. Ik denk dat dat is was school maakt of breekt, de groep. Ik had genoeg mensen voorbij zien komen in mijn leven om dat te begrijpen, mensen die niet goed in de groep lagen verlieten school en gingen ergens anders heen. Ik plofte op de stoel, het lokaal stroomde langzaamaan vol met klasgenoten en ik kon het grijnzen niet helpen toen Charlie weer eens de idioot uithing om wat aandacht te krijgen van het meisje waar hij nu alweer jaren verliefd op was. Iedereen wist dat zij hem ook leuk vond, maar op een of andere manier had Charlie dat nu nog steeds niet door.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Audrey.

De taxi kwam razendsnel aanrijden en stopte met slippende wielen voor de lange oprit. Ik rende ernaartoe, zwaaide het portier open en ging op de achterbank zitten. In de wagen rook het door de vele walmen verdoezelende parfum heen vaag naar sigaretten. Onopvallend haalde ik mijn neus op en zei mijn adres. De hele rit naar huis zei ik geen woord en zat wat uit mijn raampje te staren en te tobben. Af en toe ving ik de blik van de taxichauffeur op in de achteruitkijkspiegel, maar ik probeerde zijn priemende ogen te negeren. Hij vond me waarschijnlijk maar een vreemd geval en vroeg zich vermoedelijk af wat de reden voor mijn opsluiting was geweest.
Het visioen kwam zo plotseling dat mijn hoofd tegen het raampje sloeg van schrik. Mijn ogen waren wijd opengesperd, dat voelde ik, maar ik zag de bedompte binnenkant van de taxi en de schichtige ogen van de chauffeur niet meer. In plaats daarvan zag ik de taxi van bovenaf, volgde ik hem terwijl hij over de brede, verlaten weg reed. Toen kwam er plotseling een auto om de bocht gevlogen. Ik zag de blik van de berijder: opengesperde ogen, een geluidloos schreeuwende mond. Een blik van doodsangst. Zijn auto schoot de weg over, op de taxi af. Toen de twee auto's uiteindelijk in botsing kwamen, wist ik wat de resultaten van dit ongeval zouden zijn: twee dode mannen en één zwaargewond meisje. Het was me nog nooit eerder gelukt een visioen te manipuleren en de uitkomst te veranderen, en ik wist niet eens zeker of het zelfs wel mogelijk was, maar het viel te proberen. Ik móést het proberen. 'Stoppen, alsjeblieft,' herhaalde ik wanhopig tegen de mij bevreemdend aankijkende chauffeur.

Account verwijderd

schreef:
Oké, misschien vond ik school toch niet altijd leuk. Ik vond het niet erg, maar ik was wel ontzettend verveeld en ik gaapte dan ook onophoudelijk. Ik was niet alleen, ik zag dat de rest er ook last van had. Kort liet ik mijn blik vallen op het meisje waar Charlie zo wanhopig aandacht van wilde. Ik wist dat het een lieve meid was, ondanks dat ze misschien aan de stille kant was. Ze was waarschijnlijk het tegenovergestelde van Charlie, Charlie was echt geen stille jongen. Misschien dat ze elkaar daarom zo leuk vonden, ze waren tegenpolen.
'Gast, je gaat toch niet zeggen dat je haar leuk vindt hè?' zei Charlie met toegeknepen ogen. Een lach gleed over mijn lippen en ik schudde vrijwel direct hoofd. Ze was een aardig meisje, maar natuurlijk zag ik haar niet zo. Niet alleen omdat ze mijn type niet was, maar ik zou ook echt nooit gaan met het meisje dat een van mijn beste vrienden leuk vond. Ik zag de opluchting over Charlie's gezicht glijden, sukkel. Het was zo overduidelijk dat ze elkaar leuk vonden, maar hij had het nog steeds niet door.
Na een paar uur stond ik alweer buiten, ik had zeker geen lange dag gehad. Ik moest zeggen dat ik daar wel aan toe was, een korte dag. Ik nam mijn studie wel serieus, maar soms was ik gewoon toe aan wat rust. Ik gooide mijn rugzak over mijn rug en begon te lopen, ik had het geluk van dichtbij wonen. Na tien minuten opende ik de deur al en plofte ik op de bank. Bijna uit automatisme greep ik naar mijn telefoon, maar ik had niets belangrijks gemist. Ik sloot voor heel even mijn ogen, ik had een zwaar weekend gehad, ik was wel toe aan wat slaap.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Audrey.

Eindelijk duwde hij zijn voet op de rem. We kwamen met piepende banden tot stilstand, en ik hapte opgelucht naar adem en gooide het portier open. Haastig klom ik over de reling aan de kant van de weg en zocht de beschutting van de bomen op. 'Eh — mevrouw?' hoorde ik de chauffeur aarzelend vragen. Ik wenkte hem, en zijn nieuwsgierigheid leek de overhand te krijgen, want hij volgde me.
Om de bocht kwam de auto gescheurd die ik in mijn visioen al gezien had: een rood model met open dak en dure radio die ons dreunende bastonen liet horen. Ook het gegil van de bestuurder was hoorbaar, een langgerekte kreet vervuld van angst. Ik keek hoe hij op onze rijstrook reed en tegen de taxi knalde, en toen met verwrongen motorkap tot stilstand kwam. De man naast me keek me stomverbaasd aan.
'Bedankt me later maar,' mompelde ik. 'Bel de ambulance.'
Hij deed wat ik vroeg en ik klom weer over de reling. Het was misschien harteloos, maar ik voelde me niet schuldig toen ik zonder nog een blik op de geblutste auto te werpen wegliep. Ik had gedaan wat ik kon. Blijven wachten tot de ziekenwagen arriveerde, had geen zin. Ik denk ook gewoon weer aan thuis, eindelijk kan ik er weer heen. Dat is ook gewoon veel belangrijker dan de al dan niet overleden bestuurder. Misschien was ik echt een beetje gek geworden in die instelling.

Account verwijderd

schreef:
Ik werd wakker van het gekrijs van een kind, ik had mijn zus echt de sleutel niet moeten geven. Ik kwam overeind en wreef de slaap uit mijn ogen, ik had niet zo heel lang geslapen.
'Lekker geslapen?' lachte mijn zus. Ik kon een lach niet onderdrukken en keek naar het kind in haar armen. Ze kwam regelmatig langs met de kleine Lore en ik vond het niet erg. Lore was pas een jaar oud, maar ik kon haar elke week zien groeien. Ze kon krijsen als de beste, het was vrij vermoeiend af en toe. Vooral als ik op haar moest passen en ze niet op wilde houden met huilen, maar je vergaf het haar zodra ze je met die grote ogen aankeek. Ik stak mijn armen uit en pakte Lore op.
'Hé kleine, als je nu stopt met huilen dan krijg je een donut van me.' zei ik lachend, ze begreep er natuurlijk niets van, maar Lore leek altijd rustiger te worden als iemand tegen haar begon te praten. Ik keek even op naar Lizzy, ze was nog altijd vermoeid. Begrijpelijk, met een kind dat de hele nacht door huilde. Haar man was ook niet zo'n grote hulp en het was al meer dan eens gebeurd dat ze uit elkaar gingen. Ik weet dat ze van elkaar houden, maar er zijn te veel geheimen. Ik weet dat Lizzy's man nog steeds niet weet dat Lizzy al eens eerder een kind gekregen heeft, maar dat ze hem voor adoptie heeft afgestaan. Ik denk niet dat hun relatie vol gaat houden, maar voor kleine Lore hoop ik het wel. Mijn blik gleed automatisch naar Lore en ik grijns, ze is in slaap gevallen. Ze is een stuk liever als ze slaapt.
'Ik hoorde dat er een meisje uit de psychiatrische inrichting bij jou op school komt.' ik knikte, ik had helemaal geen zin om haar uit te leggen dat ik vermoed dat het slechts geroddel is en dat ik dat al de hele dag heb moeten aanhoren.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Audrey.

Als ik vermoeid thuis aankom, zie ik dat mijn ouders me al voor de deur staan op te wachten. Als vanzelf verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Hoe vaak heb ik hen wel niet vervloekt die eerste nachten in de instelling, toen ik 's avonds verdrietig en eenzaam in bed naar het grauwe plafond lag te staren? Hoe vaak heb ik mezelf niet beloofd dat ik hen zou verlaten, me van hen zou vervreemden? En nu staan we hier tegenover elkaar, en voel ik alleen maar een enorme opluchting. Nu ik me niet meer tussen die verstikkende muren van de instelling bevind, ben ik weer in staat rationeel na te denken; ik besef nu dat mijn ouders nog steeds mijn ouders zijn, dat ze alleen maar het beste met me voor hadden toen ze me op de drempel van het gebouw achterlieten dat uiteindelijk haast een thuis voor me zou vormen. Natuurlijk dachten ze dat er een vijs bij me los zat — dat zou ik toch zelf ook doen als het een ander dan mezelf was overkomen? Het is moeilijk om in bovennatuurlijke dingen te geloven als je het niet zelf uit de eerste hand meemaakt. Ik kan hen dat toch niet kwalijk nemen? Alles wat ze wilden was mij helpen.
'Mam. Pap,' zucht ik en werp me in hun armen. Hun aanraking, hun warmte en hun geur voelen vertrouwd aan. Ik ben weer thuis, onder de hoede van de mensen die me jarenlang hebben grootgebracht en me tegen hun wil in hebben moeten laten gaan, omdat ze echt geen andere oplossing zagen. En ik merk dat ik hen niet nu vergeef; ik heb hen al lang geleden vergeven, zonder dat ik dat besefte.
Ze drukken me tegen zich aan en nemen me zonder morren op in hun cirkel van liefde. 'Dankjewel,' snik ik tegen hun borst, want zonder dat ik dat had beseft waren mijn ogen overgelopen. 'Dankjewel.'

Account verwijderd

schreef:
'En hoe bevalt het je nou, dat alleen wonen?' altijd dezelfde vraag. Ik kon het Lizzy niet kwalijk nemen, ten slotte woonde lang niet iedereen al alleen op mijn leeftijd. Ik was er gewoon altijd al heel erg aan toe geweest, ik had me nooit zo thuis gevoeld in de pleeggezinnen. Lizzy en ik waren altijd dichtbij elkaar geplaatst, maar we hadden nooit samen gewoond. Misschien dat ik daarom had besloten niet bij haar te gaan wonen toen ze achttien werd, ik zou haar meer tot last zijn geweest dan dat het leuk geweest zou zijn. Ik was niet zo'n leuke puber.
'Nog steeds prima.' antwoordde ik, naar de waarheid. Het moment dat ik achttien werd, was het moment dat ik op mezelf was gaan wonen. Mijn vader was overleden voor ik geboren was en mijn moeder overleed 3 jaar na mijn geboorte, ik had ze nooit gekend. Maar ze hadden me wel een flinke erfenis achtergelaten, dat had het mogelijk gemaakt om op mezelf te gaan wonen. Lizzy had het er altijd al moeilijker mee gehad dan ik, zij had herinneringen aan onze ouders. Mijn vader overleed toen zij 7 was en mijn moeder toen zij 10 was. Ze was nog jong, maar herinneringen aan hen had ze wel. Nu ze Lore had, leek ze er sowieso nooit meer aan te denken. Ik denk dat een gezinnetje altijd de oplossing is geweest voor haar, ze wilde altijd al een gezin. Ik was daar minder van, in mijn ogen waren gezinnen niet zo belangrijk. Lizzy zegt dat ik er zo over denk omdat ik nooit in een echt gezin heb gewoond, maar ik denk gewoon dat ik er nog veel te jong voor ben. Ik wil genieten van mijn leven, ik kan me niet voorstellen dat ik op dit moment al in staat zou zijn om voor een kind te zorgen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Audrey.

Die avond maken we samen de pizza's, eten ze samen op, ruimen samen alles af en gaan dan gedrieën in de woonkamer onder een lang deken zitten om een film te kijken. Halverwege haalt de vermoeidheid me echter in en val ik pardoes in slaap, met mijn benen onder me opgetrokken en mijn hoofd op papa's schouder. Als ik weer wakker word, lig ik in mijn bed en trekt mijn moeder de gordijnen open om de eerste stralen zonlicht binnen te laten. 'Opstaan,' zegt ze zacht als ze me moe hoort grommen. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en zwaai mijn benen uit bed. Naar school gaan en vrienden maken voelt als een onmogelijke opgave. De laatste maanden heb ik alleen maar opgetrokken met half-gekken, die soms zomaar ineens de kamer uit kunnen lopen of beginnen te huilen. Ik weet niet meer goed hoe ik normaal moet zijn, of met normale mensen omgaan.
Mijn moeder rijdt me in haar auto naar school en parkeert om de hoek van de straat, waar ze zich in haar stoel naar me omdraait en me onzeker aankijkt. 'Het komt vast wel goed,' spreekt ze me bemoedigend toe, maar ik hoor aan haar stem dat ze dat alleen maar zegt om mij gerust te stellen, niet omdat ze dat echt zo zeker weet. Toch slaag ik erin te glimlachen. 'Vast wel,' zeg ik en stap uit. Voor ik wegloop zwaai ik nog naar haar, al kan ik haar door het verduisterde raampje niet zien.
Als ik de schoolpoort doorloop, slaat de kakofonie aan geluiden bij mij in als een bom. Ik ben het gewend in een stille ruimte te zijn waar iedereen in groepjes op zachte toon met elkaar praat. Hier hoor ik geroep, geschreeuw en gelach. Bijna geef ik toe aan de neiging mijn vingers in mijn oren te stoppen, maar in plaats daarvan druk ik mijn tas dicht tegen mijn lichaam en pers mijn lippen op elkaar. Normaal. Ik moet me normaal gedragen.

Account verwijderd

schreef:
Die ochtend kom ik tegen mijn zin in mijn bed uit, het is veel te vroeg. Lizzy bleef tot laat in de avond hangen, sinds er ook een bedje voor Lore in huis staat. Met een zucht trek ik mijn gordijnen open, het licht verblind me even. Ik heb geen mooi uitzicht, het huis is ook echt niet groot. Maar ik ben al lang blij dat ik iets heb, ik ben mijn ouders erg dankbaar voor hun erfenis, ondanks dat ik ze niet ken.
Ik neem een snelle douche en schiet dan in mijn kleren, waarna ik al mijn spullen in mijn rugzak gooi en het huis uitloop. Als ik mijn telefoon ontgrendel, zie ik dat het raak is. Er is inderdaad een nieuw meisje op school verdwenen en het ziet er naar uit dat ze de leeftijd heeft om in de klas terecht te komen waar ik ook in zit. Eén van mijn vrienden verteld nu al dat ze nog best ook mooi is, iets wat hem enorm verbaasd. Gekke mensen kunnen net zo goed mooi zijn als mensen die niet gek zijn.
Ik loop het grote plein op en begroet mijn vrienden, het geroddel is erger geworden dan gisteren. Nu heeft echt iedereen het over het nieuwe meisje, ze vergeten het niet meer, ze blijven praten.
Ik kijk over het plein, niet dat ik verwacht dat ze alleen op het plein zou blijven staan. Vandaag is anders dan normaal, het is stiller dan normaal. Mensen praten op een zachte toon met elkaar, waarschijnlijk omdat roddelen niet erg aardig is. De sfeer is anders, de groepjes zijn nog duidelijker groepjes. Ik vraag me af of dat komt door het meisje, of dat iedereen ergens een beetje bang van haar is en haar er niet bij wilt hebben. Voor ik het kan vragen met mijn vrienden, is het tijd om naar binnen te gaan. Ik volg de rest het lokaal in en ga aan een tafel zitten, niet lettend op mijn omgeving.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Audrey.

Een meisje loopt langs me en schreeuwt de naam van een vriendin die ze in de verte ziet staan, vlak bij mijn oor. Haastig sprint ik naar de dichtstbijzijnde toiletruimte en sluit mezelf op in het eerste hokje. Zwaar leun ik met mijn rug tegen de muur, hevig in- en uitademend. Het geluid is hier minder, maar nog steeds een aanslag op mijn gehoorgangen. Toch weet ik mezelf hier onder controle te krijgen. Nog maar één keer eerder ben ik eens gehyperventileerd, toen ik net een voet op de drempel van de instelling had gezet. Op dat moment was ik echter in de nabijheid van mijn ouders en maar een dikke poort verwijderd van een heel gebouw vol doktoren. Mij in toom houden was niet zo moeilijk. Maar nu is er niemand die ik ken om me in bedwang te houden, alleen een speelplein vol met puberale, hysterische kinderen die de decibels de lucht in laten schieten.
Als ik voldoende gekalmeerd ben, kom ik het hokje weer uit en was mijn handen zorgvuldig af onder de kraan. Het gevoel van water dat over mijn polsen stroomt, kalmeert me. Ik kan niet verklaren waarom, maar dat is altijd zo geweest. Telkens als ik een paniekaanval voelde opkomen, stormde ik naar de wc's en wist mezelf te beheersen door mijn handen onder koel water te steken. Als de schoolbel begint te rinkelen, sla ik dan eindelijk mijn handen voor mijn oren. Het geluid vibreert door mijn hele lichaam en ik werp schichtige blikken van links naar rechts. Voor me staan twee meisjes die me vreemd aankijken en fluisterend weglopen. Verlegen laat ik mijn handen zakken. Maar hoewel de bel is gestopt met herrie maken, is het alsof het geluid nog steeds door de school schelt en tegen de muren weerkaatst, om zich met kracht in mijn oorschelpen te boren. Ik moet mijn handen weer een minuut lang onder de kraan houden voor ik mijn kalmte hervind.
Als ik even later eindelijk mijn klaslokaal vind, na enkele keren verloren te zijn gelopen, ben ik weer iets rustiger. Hoewel de les eigenlijk al zo'n vijf minuten bezig zou moeten zijn, is de leerkracht nog niet aanwezig en zitten de leerlingen in groepjes met elkaar te kletsen. Ik ga aan een leeg tafeltje zitten en bestudeer de kinderen om me heen.
Na nog eens bijna vijf minuten komt de leerkracht dan eindelijk binnen, zet zijn tasje op zijn tafel en begint les te geven. De andere leerlingen zie ik af en toe tegen elkaar fluisteren en giechelen, maar ik houd mijn mond en luister geïnteresseerd. Het is mij ook niet echt duidelijk waarom ze zoveel praten: de les is toch hartstikke interessant? Want hoewel ik heel veel aspecten van school ontzettend irritant vind — de luidruchtige kinderen, de drang om sociaal te zijn en met anderen te praten —, houd ik van de lessen. Ik houd van nieuwe dingen leren, van luisteren hoe anderen vertellen, van steeds slimmer en slimmer worden. Als je praat terwijl de leerkracht uitleg geeft, kun je toch niet zo aandachtig luisteren? Waarom kom je dan überhaupt naar school?

Account verwijderd

schreef:
'Dus dat is de gek hè?' zegt Charlie zachtjes terwijl hij naar me toe leunt. Heel even kijk ik naar Charlie zonder te begrijpen wat hij zegt, ik balanceer op twee stoelpoten en kijk vlug om me heen. Hij heeft gelijk, er zit iemand in de klas die geen van ons kent. Ze zit alleen aan een tafeltje, duidelijk niet horend in deze klas. Niemand doet moeite om met haar te praten, niemand vraagt haar naam of vraagt haar hoe oud ze is. Iedereen zit in groepjes zachtjes te kletsen, maar zij let op. Als je niet beter wist, zou je denken dat het een hele normale dag is, maar ik wist wel beter. Het geklets was zachter dan normaal en ook de mensen die normaal altijd aandachtig aan het luisteren waren, waren nu aan het praten.
'Misschien is ze wel helemaal niet gek.' fluisterde hij terug. Het kon toch? Misschien was het wel gewoon toeval, is zij een heel normaal meisje dat gewoon op de verkeerde dag binnen liep. Het zou vast wel goed komen, er zouden vast wel wat meisjes zijn die haar op zouden nemen in hun groepje.
'Als ze niet gek was, had ik haar sowieso gevraagd om met me mee naar huis te gaan.' mompelde Charlie en ik begon zacht te lachen. Charlie praatte graag stoer, maar zo was hij helemaal niet. Bovendien, Charlie kon zich dan als een idioot gedragen en had makkelijke praatjes, hij was al helemaal weg van iemand anders. Charlie had behoorlijk wat fouten gemaakt, maar hij zou nooit vreemd gaan. En hoewel ze nog niets hadden, wist iedereen dat het niet ver weg was en zou het wel voelen als vreemdgaan.
De hele les bleef het geroezemoes en heel af en toe hoorde hij het woordje ''gek'' voorbij komen. Iedereen probeerde zacht te praten, maar je had altijd mensen die daar niet zo geweldig in waren.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Audrey.

Ik zie tijdens de les een aantal klasgenoten naar me kijken. Ik schenk geen blik terug aangezien ze daar waarschijnlijk toch niet op staan te wachten, en als ik eerlijk moet zijn durf ik zelfs geeneens terug te kijken. Ik hoor ook gewoon een paar mensen praten en ik weet ook gewoon zeker dat het over mij is aangezien ik een aantal keer het woord "gek" hoor vallen. Zouden ze weten dat ik het ook gewoon kan horen? Of doen ze dat expres? Zulke subtiele mensen heb je natuurlijk. Wat ik op dit moment al door heb is dat ik waarschijnlijk niet goed in de groep zal liggen. Ja, wat verwacht ik ook? Niemand wil omgaan met iemand die net uit een psychiatrische instelling komt en dus "gek" is. Wat eigenlijk helemaal niet waar is, ik ben niet gek, mijn visioenen zijn echt. Anders had ik gisteren ook niet geweten dat die auto tegen de taxi aan zou knallen. Maar goed dat ik dat voor me zag, anders was er een grote kans dat ik er niet meer was. Nu is er alleen iemand zwaargewond, wat overigs ook niet goed is maar ja. Beter één zwaargewonde dan drie doden natuurlijk.

Account verwijderd

schreef:
Het geroezemoes gaat maar door en door en ergens krijg ik medelijden met het meisje, maar ik verwacht niet dat het zal blijven. Ik verwacht dat ze binnenkort wel vrienden vind, ten slotte zitten er genoeg mensen op deze school die nog veel gekker lijken dan zij. Ze ziet er niet eens gek uit, hoewel je dat ook niet kan zien aan de buitenkant. Nou ja, vaak. Er zitten er wel een stel op school hier die gewoon door en door gek lijken, de verhalen die ik over hen hoor bewijzen het tegendeel ook niet. Ik kijk kort naar het bord, maar mijn concentratie is ondertussen wel verdwenen.
De bel schalt door het lokaal, pauze. Kort werp ik een blik op mijn horloge, nog maar twee lessen te gaan. Ik sta op en pak mijn spullen op, waarna ik het lokaal uit loop. Iedereen heeft een soort vaste plek in de aula, er is altijd precies genoeg ruimte voor iedereen. Iedereen lijkt opgewonden, iedereen speculeert over waarom het nieuwe meisje gek zou zijn. Gisteren werd er al een hoop over gepraat, maar vandaag is het nog erger. Iedereen maakt het erger dan het is, waarschijnlijk zat ze daar met een best goede reden.
'Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voor ze gaat.' en ergens was ik dat ook, als alles zo zou blijven zoals nu, dan zou het snel afgelopen zijn. Niet dat ik beweerde dat ze gek was, maar op dit moment leek iedereen dat wel te denken. En als iedereen dat bleef denken, zou ze niemand vinden om mee om te gaan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld