Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg ft. Demish

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
Gelieve niet te reageren doorheen het verhaal

Naam: Zeff Rivera
Innerlijk: beetje ongeduldig, plichtsgetrouw, loyaal, sportief, doorzetter

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
Ik lag op het gras in het park, niet ver van Rain haar school vandaan. Ik wilde haar niet te lang alleen laten, want als ik haar zocht, dan was er altijd de mogelijkheid dat de anderen haar ook aan het zoeken waren. Vanaf hier zou ik meteen weten of ze in gevaar was of niet, want ik moest haar veilig zien te houden.

Rain was het meisje waar ik naar op zoek was geweest. Ik wist het zeker, ik had het meteen gezien. Ze rook zelfs anders dan de mensen rondom haar, maar dat wist ze zelf natuurlijk niet. Ze leek zich niet bewust van hoe speciaal ze wel niet was, anders ging ze natuurlijk niet naar die school. Ze verdeed haar tijd daar, het enige nuttige dat ze van die mensen kon leren, was lezen en schrijven en dat had ze al lang onder de knie. Zelfs haar eigen ouders leken niet in de gaten te hebben hoe speciaal hun dochter wel niet was, maar dat betekende niets. In deze wereld kon je kinderen adopteren en doen alsof ze van jou waren zonder dat iemand er iets van zei, dus misschien waren het niet haar echte ouders. Soms snapte ik deze wereld niet goed.

Ik wierp een blik op mijn horloge en zag dat ik nog tien minuten had voordat Rain haar school uit was. Ik kende haar rooster ondertussen van buiten, zo vaak had ik het ding vast gehad om er zeker van te zijn dat ik altijd wist waar ze was. Dit was te belangrijk om te verknallen, dus ik mocht haar niet kwijt raken.

Ik wist nog steeds niet hoe ik het haar moest vertellen zonder over te komen als een gestoorde idioot, maar hier blijven piekeren had ook geen zin. Ik stond soepel recht en liep richting haar school. Het voelde raar om een gewone wandeling te kunnen maken, maar ik genoot er nog steeds evenveel van als vroeger. Eigenlijk had ik zin om te lopen, maar ik wist dat dat me vreemde blikken zou opleveren en ik probeerde niet te hard op te vallen. Ik was al een stuk groter en gespierder dan de gemiddelde mens, dus ik moest niet te veel doen om de aandacht te trekken.
Aangekomen aan de school, ging ik op een bankje tegenover de poort zitten, wachtend op Rain, het meisje dat geen idee had van haar eigen lot.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rain Claudell

Heb je ooit het gevoel gehad dat je je hele leven al in dezelfde plaats woont en iedereen kent, maar dat er plotseling iemand is die je opvalt? Iemand die je in de achttien jaar dat je door hetzelfde, saaie stadje loopt, nog nooit hebt gezien, maar dan opeens een paar keer per dagen tegen komt? Ik wel.
De eerste keer had ik gedacht dat het toeval was geweest. Dat ik de grote, brede jongen toevallig twee keer tegen was gekomen terwijl ik pauze had gehad van werk en vervolgens toen ik in de avond snel wat boodschappen had moeten halen voor mijn moeder. Nu wist ik echter niet meer zo zeker of het toeval was.
Een paar weken geleden was de eerste keer dat ik hem had gezien, tijdens mijn pauze. Ik was naar buiten gelopen om een klein deel van de middagzon mee te pakken en terwijl ik voor het kleine café had gestaan, had ik hem aan de overkant van de straat zien zitten. Zijn blonde haren hadden het zonlicht opgevangen en zijn grote, brede lichaam had mijn aandacht getrokken. Zodra hij mijn kant op had gekeken, had ik mijn blik afgeweken en gedaan alsof ik hem niet had gezien. Iets wat nu onmogelijk was, omdat ik hem voor mijn gevoel elke dag tegen kwam. Ik wist niet wie hij was, nog wat hij kwam doen, maar elke keer als ik hem zag, voelde ongemakkelijk. Alsof we beiden wisten dat hij hier voor mij was, maar geen van ons leek te situatie te willen verduidelijken.
Samen met één van mijn vriendinnen, één van de weinigen, liep ik het plein op. Het eerste wat ik deed was rondkijken. Kijken of híj er misschien was. Het duurde een paar seconden voordat ik hem zag zitten. Nonchalant, op een bankje. Toch leken zijn ogen gefocust, vastberaden. Alsof hij ergens naar opzoek was.
‘Rain, hij is er weer!’ fluisterde Yael, maar ze leek eerder blij om de jongeman te zien dan bang, of ongemakkelijk. Zo voelde ik me wel. ‘Misschien moet je met hem gaan praten?’
‘Wat? Nee!’ zei ik meteen en ik schudde verwoed mijn hoofd. Ik wist niet eens wie hij was, of waarom ik hem steeds tegen kwam, maar ik was niet van plan om met hem te praten. ‘Hij is hier waarschijnlijk niet eens voor mij.’
‘Natuurlijk is hij dat wel! Misschien is hij wel net zo verlegen als jij,’ fluisterde Yael. Mijn ogen gleden opnieuw naar de jongen op het bankje. Hij was vele dingen, maar hij leek me alles behalve verlegen.

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
Rain kwam naar buiten gelopen met een vriendin. Het meisje had ik al eerder gezien, niets gevaarlijk aan, gewoon een normaal mens dat het goed voor had met Rain, dat had ik meteen nagekeken. Ik wist niet hoe ze heette, maar dat boeide me niet. Ze kon me ook weinig schelen. Als alles volgens plan verliep, zou ik hier binnenkort toch weg zijn, samen met Rain.

Ik scande vlug de omgeving af, maar ik was redelijk gerust. Mijn neus zou me eerder waarschuwen dan mijn ogen en trouwens, wie zou Rain in dit afgelegen plekje gaan zoeken. Ik had al moeite moeten doen om haar te vinden, maar met enige hulp had ik haar woonplaats kunnen achterhalen. Daarna was het simpel geweest, Max, een vriend van me, had haar op Facebook laten zien en na enig prutsen en veel ongeduldig geklik, was ik veel over haar te weten gekomen. Ik snapte al die heisa rond technologie niet en kon er zelf totaal niet mee overweg, maar deze keer was het handig geweest. Rain haar werkplaats, geboortedag, opleiding... hadden erop gestaan. Genoeg om te weten hoe ze haar dagen doorbracht en dat ergerde me, iedereen hier gaf zoveel over zich prijs zonder de gevolgen te beseffen.

Ik keek weer naar Rain en haar vriendin. De vriendin leek enthousiaster om me te zien dan Rain zelf, maar ik zou niet op hen afstappen waar haar vriendin bij was. Ik had geen tijd voor onbelangrijke gesprekjes, waarbij ik de helft van de tijd zou moeten liegen. Hoewel het idee al in me was opgekomen om Rain via haar vriendin te bereiken, maar dat wilde ik enkel doen als het niet anders kon. Het zou niet eerlijk van me zijn om haar vriendin hierbij te betrekken.

Ik bleef dus zitten nog steeds gefocust op Rain. Ik zou vandaag met haar praten zodra ze alleen was, nam ik mezelf voor. Ik had nog steeds geen idee hoe ik het zou brengen, maar ik kon het niet langer rekken. Misschien kon Rain onopgemerkt blijven, maar ik was er zeker van dat iemand wel eens naar mij op zoek zou kunnen gaan en zo zouden ze Rain ook kunnen vinden en dat moest ik absoluut vermijden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Yael was een stuk enthousiaster over de jongen dan ik. Toen ik haar in vertrouwen had verteld dat ik het idee had gehad dat hij me volgde, want na een paar keer had het daar wel op beginnen te lijken, had ze enkel gelachen en gedaan alsof het een groot probleem was dat er een jongen achter me aan zat. Misschien had ze ook wel gelijk gehad en stelde ik me aan, maar het was vreemd dat ik hem keer op keer zag? Hij zag mij ook, dat wist ik gewoon. Ik hoefde niet eens meer te kijken om te weten dat zijn blik op mij was gericht. Yael zag het misschien als een wanhopig, romantisch en verlegen gebaar, maar ik zag het als iets heel anders. Ik wist alleen nog niet wat.
Terwijl we samen de straat op liepen, probeerde ik mijn blik weg te houden van het bankje waar hij op zat. Hij had waarschijnlijk al door dat ik hem had gezien. Ik wilde hem ook niet het voldane gevoel geven dat het me iets deed dat hij er zat, ondanks dat ik niet zo’n goede actrice was en hij zelfs dat al door zou hebben.
Ik probeerde me te focussen op het verhaal van Yael, tot ze plotseling stopte met lopen. Er was lichte paniek in haar ogen te zien en ik keek geschrokken achterom. De eerste ingeving die ik had, was dat er iets met de jongen op het bankje aan de hand was. Hij zat er echter nog steeds, ondanks dat het lastiger te zien was nu we al aan het einde van de straat waren. ‘Wat? Wat is er?’
‘Ik ben één van mijn opdrachten vergeten in mijn kluisje. Loop alvast maar door. Ik haal je straks wel weer in,’ zei Yael en voordat ik kon protesteren, had ze zich alweer omgedraaid en liep ze terug naar de poorten van de school. Ik zuchtte en schudde mijn hoofd. Yael was een lief meisje, maar behoorlijk chaotisch en soms een beetje vergeetachtig.
Ik twijfelde of ik niet moest blijven wachten. Ik wist dat Yael me uiteindelijk wel in zou halen en dat er niet veel zou kunnen gebeuren, maar toch. Ik zag vanuit mijn ooghoeken de jongen op het bankje en het leek alsof hij overeind kwam, wat voor mij het teken was om me weer om te draaien en door te lopen. Misschien werd ik wel langzaam gek en had die hele jongen geen idee van mijn bestaan, maar ik had hoe dan ook geen interesse om met hem te praten, of wat hij ook in zijn hoofd zou kunnen hebben. Daarom stak ik snel de straat over, richting mijn huis.

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
Ik bleef naar Rain kijken, maar bleef wel zitten. Ik zou hen wel op een gepaste afstand volgen, wachtend tot ze alleen was. Zelfs in mijn eigen gedachten kwam dat raar over, maar dit was een noodgeval en ik kon me geen fouten permitteren. Rain keek mijn kant niet meer op, maar ik wist dat ze me wel gezien moest hebben. Ik viel behoorlijk hard op tussen de mensen rondom me, die allemaal minstens 10 centimeter kleiner waren dan ik.

Ik volgde Rain met mijn ogen, maar bleef in dezelfde positie zitten zodat het niet te hard opviel dat ik haar in de gaten hield. Het geluk leek aan mijn kant te staan, want haar vriendin stopte plots en liep na een korte mededeling terug naar school. Ik wachtte even en kwam toen recht, vanuit mijn ooghoek zag ik dat Rain zich omdraaide en wegliep. Lekker dan, zo kwam ik helemaal over als een creepy stalker.

Ze stak de straat over en leek in de richting van haar huis te lopen, dus ik moest snel zijn. Ik kon niet met hara praten als ze thuis was en haar ouders in de buurt. Ik besloot een stukje te rennen om haar in te halen. Ik liep nu recht achter haar, nog steeds niet wetend wat ik moest doen, maar dit was misschien één van mijn laatste kansen. Ik legde voorzichtig mijn hand op haar schouder zodat ze zou stoppen, zo had ik meer tijd om met haar te praten.

"Hey Rain, ik ben Zeff, kunnen we even praten," vroeg ik haar en kon mezelf toen wel slaan. Way to go, Zeff, totaal niet raar dat je haar naam zomaar weet, beste opener ooit, dacht ik zuur in mezelf. "Het is best belangrijk," ga ik verder. Opdracht is opdracht, ik kon mijn woorden toch niet terugnemen dus kon ik er beter niet te lang bij stil staan dat ze me waarschijnlijk behoorlijk raar vond. Het hielp waarschijnlijk ook niet dat ze een heel stuk kleiner was dan ik en ik ongeveer twee keer zo breed was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Lopend naar school was altijd een goede optie geweest, maar nu ik constant die jongen tegen kwam, wist ik niet meer of ik het nog wel moest doen. Het was misschien maar vijf minuten lopen en er kon weinig gebeuren in vijf minuten, maar tegelijkertijd ook heel erg veel. Misschien dat ik voortaan met Yael mee kon rijden, die nog wel eens met haar eigen auto ging. Al vond ze de donkerblonde jongen die aan de overkant van de school had gewacht vast geen goed excuus om voortaan de auto te nemen.
Geschrokken draaide ik me om toen ik een hand op mijn schouder voelde. Ik slikte toen ik de jongen voor me zag staan. Met zijn lange, brede lichaam kwam hij heel intimiderend over. Ik voelde een koude rilling langs mijn rug glijden en ik zette een stap naar achteren, waardoor zijn vingers van mijn schouder gleden.
Ik probeerde hem te bekijken zonder hem de indruk te geven dat ik hem niet vertrouwde, of dat ik bang voor hem was, maar hoe kon ik hem die indruk geven als ik het idee had dat ik stond te trillen op mijn eigen benen? Hij had zich zojuist voorgesteld als Zeff en blijkbaar wilde hij praten. Of het was de meest stomme openingszin ooit, of het was zijn manier om mij lang genoeg aan te praat te houden zodat hij iets zou kunnen doen.
Ik haalde diep adem en ik stond op het punt om te zeggen dat ik niet met hem wilde praten, maar ik besefte me dat dit misschien wel het enige moment zou zijn waarop ik zou kunnen vragen waarom hij me volgde. Hij had volgens mij opzettelijk gewacht totdat Yael weer terug was gelopen naar school, zodat ik alleen was geweest. Iets wat alarmbellen zou moeten laten afgaan en ik moest toegeven dat ze ook behoorlijk rinkelden in mijn hoofd, maar misschien dat als ik hem terecht zou wijzen, hij niets meer zou doen?
‘Waarom volg je mij?’ vroeg ik daarom, al kwamen de woorden lang niet zo zeker over mijn lippen als dat ik had gewild. Ik probeerde langs zijn schouder naar de straat achter hem te kijken, in de hoop dat ik Yael zou zien. Hij had net ook niet op me af durven komen met haar in de buurt, dus misschien dat hij wel weg zou gaan als hij haar zou zien. Ik kon door zijn brede postuur echter niet veel zien en daardoor kon ik niets anders doen dan recht in het gezicht kijken wat ik juist zo graag had willen ontwijken.

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
Ik merkte dat ze inderdaad een beetje angstig was, door haar geur. Angstzweet kon je namelijk ruiken, zeker met een neus zoals de mijne, dus ik kwam niet dichterbij toen ze een stap achteruit zette. Ik had het gevoel dat ze zich zelfzeker probeerde op te stellen, maar dat lukte niet helemaal. Ergens had ik met haar te doen, het moest vast niet leuk zijn om gevolgd te worden en niet te weten waarom. Rain wist zo weinig van zichzelf, bedacht ik me even somber, maar daar zou ik verandering in brengen. Dit idee gaf me weer moed in het plan. Ja, ik zou waarschijnlijk haar gekende wereld omver blazen, maar ik zou haar zoveel meer teruggeven.

"Omdat je belangrijk bent en ik moet je daarom ook spreken," zei ik vastberaden, "maar dan wel niet hier," voegde ik eraan toe, toen ik om me heen keek. Rain en ik trokken wel wat aandacht en dat wilde ik vermijden. Ik keek terug naar Rain en gaf haar een bemoedigende glimlach. "Laten we naar het park gaan, jij kan je vriendin sms'en dat je daar dan zit met mij, dan is er iemand op de hoogte dat je bij mij bent als je je daar beter bij voelt," zei ik. Ik probeerde het als een vraag te laten klinken, maar dat lukte me niet zo goed. Ik was niet gewend om veel vragen te stellen, meestal deden mensen gewoon wat ik hen opdroeg, maar ik had het gevoel dat dat bij Rain niet echt zou werken. Ik bleef haar aankijken, wachtend op een antwoord. Ze kwam voor zo'n klein meisje best wel standvastig over. Ze had niet 100% zelfzeker geklonken, maar dat was niet zo moeilijk als je tegen iemand moest praten die er, in haar ogen, waarschijnlijk ietwat dreigend uitzag

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hij had me belangrijk genoemd. Hij had dan wel niet gezegd waarvoor, maar er had ernst in het woord gezeten. Dat terwijl iemand zoals ik nooit belangrijk kon zijn. Ik was gewoon een jong meisje dat naar school ging, een bijbaantje had om wat geld te verdienen en daarna naar huis ging om vervolgens in bed te kruipen met een goed boek. Er was niets speciaals aan mijn donkerbruine haren, blauwe ogen en lichte huid. Ik wist niet waarom deze jongen dacht dat ik belangrijk was, maar ik gokte dat hij de verkeerde persoon voor zich had. Dat kon haast niet anders.
Hij had echter ook toegegeven dat hij me had gevolgd en daardoor kreeg ik het idee dat het alles behalve slim was om met hem mee te gaan naar het park. Misschien was het wel een truc dat hij had gezegd dat ik Yael een berichtje kon sturen. Yael zou het toch alleen maar leuk vinden, alsof het één of andere date was. Dat terwijl hij wel de laatste jongen was waarmee ik op date zou willen. Toch was er iets aan zijn bemoedigende glimlach en afwachtende ogen. Iets waardoor ik het gevoel kreeg dat ik haast wel met hem mee moest.
‘Vijftien minuten, daarna moet ik weg,’ mompelde ik en ik haalde mijn telefoon uit mijn tas. Ik stuurde een berichtje naar Yael met de mededeling dat ik in het park was en dat ze daar naar toe moest komen als ze haar opdrachten had gevonden. Ik hoopte dat ze op haar telefoon zou kijken, al deed ze dat vaak genoeg en zou dat dus niet echt een probleem moeten zijn.
Ik keek van onder mijn wimpers op naar Zeff en in mijn hoofd vervloekte ik mezelf dat ik zojuist toe had gezegd om met hem mee te gaan. Het park was echter een behoorlijk toegankelijke locatie en rond deze tijd zouden er vast meer mensen zijn, dus wat zou hij uiteindelijk kunnen doen? Ik zuchtte en draaide me om, waarna ik richting het park liep. Ik voelde er niet voor om naast hem te lopen, of te doen alsof ik hem al kende. Ik had geen idee wie hij was en dat hij zojuist toe had gegeven dat hij me had gevolgd én dat ik belangrijk was, betekende niet veel goeds. Misschien dat als ik zijn verhaal aan zou horen, hij vanzelf een keer weg zou gaan. Daar probeerde ik in ieder geval op te hopen.

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
Ik probeerde geduldig te wachten tot ze klaar was om te gaan. Ze had gelukkig toegezegd, want haar alles vertellen onder dwang had me niet zo'n goed idee geleken. Ik merkte dat ze nog steeds twijfelde, maar ze liep toch richting park. Ze liep een klein beetje voor me, maar ik had de laatste dagen zo vaak achter haar aangelopen, dat het me niet meer stoorde.

Eenmaal bij het park nam ik de leiding en liep naar mijn favoriete plek in het park, een stukje omhoog onder een grote boom. Je kon van daaruit bijna het hele park zien, maar er liepen niet veel mensen de heuvel op dus we konden in alle rust praten. Ik keek niet achterom om te zien of ze me nog volgde. Ik had haar geur in mijn neus en zou het meteen merken als die weg was.

Ik ging naast het bankje op het gras zitten op gepaste afstand van Rain en op deze manier stak ik niet meer zo'n stuk boven haar uit. Ik keek naar de mensen in het park in plaats van naar haar en scande de omgeving af. Er waren veel mensen die door het park kuierde zonder zorgen aan hun hoofd. De zorgen die ze hadden, waren niets in vergelijking met de zorgen die ze zouden moeten hebben. Ik draaide me naar Rain en bewonderde haar om haar moed. Ze was hier met een wildvreemde waartegen ze niet op kon als het verkeerd zou lopen en toch was ze hier vrijwillig. Ik snapte waarom zij degene was die we nodig hadden, ze had een bepaalde wilskracht waar je niet buiten kon. Ik zuchtte even en zocht naar mijn woorden, een kwartier was niet lang, dus ik moest dit goed aanpakken.

"Je gaat waarschijnlijk denken dat ik gek ben, maar dat is omdat je geen idee hebt wat er gaande is. Ik ga het je proberen uit te leggen en je moet jezelf de kans geven om erover na te denken," zei ik tegen haar. Ik viel in mijn gewoonte om bevelen te geven in plaats van vragen te stellen, "en het is belangrijk dat je me laat uitpraten, dat moet je beloven". Ik liet een stilte vallen zodat ze kon antwoorden, omdat ik haar niet het gevoel wilde geven dat ik haar in een hoekje dreef.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Zeff leek te weten waar hij naar toe wilde in het park. Dat dat een afgelegen plekje was, waar niet veel mensen makkelijk en snel konden komen, beviel me eigenlijk maar niets. Toch kon ik niet anders dan hem volgen. Ik zou weg kunnen rennen, maar ik wist vrijwel zeker dat hij dan achter me aan zou kunnen komen. Daarnaast was ik ergens ook wel nieuwsgierig naar wat hij te zeggen had. Yael wist waar ik was, en ze zou me vast bellen als ze me na een tijdje niet had gevonden. Toch bleef het vreemd dat ik deze jongeman opeens zo vaak tegen het lijf was gelopen, en dat hij nu met me wilde praten.
Ik nam plaats op het bakje en trok mijn rugzak op mijn schoot. Het voelde als een soort bescherming, ondanks dat een rugzak vrij weinig zou kunnen doen tegen iemand zo groot en breed was als Zeff. Hij was echter wel op de grond gaan zitten, waardoor hij een stuk minder dreigend over kwam. Ik vertrouwde hem echter nog niet volledig en ik wist ook niet of ik dat zo snel zou gaan doen. Ik wist niet eens wie hij was, of wat hij wilde!
Ik luisterde naar Zeff, wie vrijwel opdrong dat ik moest luisteren en dat ik hem de kans moest geven om hem alles te laten vertellen, maar vooral mezelf de kans te geven om na te denken over zijn verhaal. Ik snapte er echt steeds minder van. Misschien had ik wel echt één of andere gek voor me, al leek Zeff dit alles behoorlijk serieus te nemen. Misschien wel te serieus. Hij wilde me zelfs laten beloven dat ik hem uit zou laten praten, iets wat ik waarschijnlijk wel zou doen. Tenzij het echt te vreemd voor woorden zou worden.
‘Oké,’ sprak ik bedachtzaam en ik trok mijn rugzak nog iets beter tegen me aan. ‘Maar dan moet jij me beloven dat als je klaar bent met je verhaal, je me moet laten gaan als ik weg wil.’ Wat hij me ook zou vertellen, het zou duidelijk iets zijn wat ik niet iedere dag hoorde. Als hij wilde dat ik er over na zou denken, dan zou hij me ook die tijd moeten geven, toch? Misschien was deze deal ook enkel een excuus om snel weg te kunnen als het me echt te gek werd, maar ik kon het proberen? Als hij er niet mee akkoord zou gaan, dan zou ik wel proberen om Yael een berichtje te sturen dat ze deze kant op zou moeten komen.

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
Ik was niet helemaal blij met haar voorstel, maar kon er wel inkomen dat ze even tijd nodig had om erover te denken. Ik had nou niet echt alledaags nieuws voor haar en ik verwachtte dat ze sowieso zou denken dat ik niet goed snik was. "Okay dan, maar wel pas als ik klaar ben. Ik ga een paar dingen zeggen die je waarschijnlijk niet leuk vindt om te horen, maar het moet gewoon, het is belangrijk dat je dat weet," antwoordde ik. Ze leek enorm kwetsbaar met die rugzak voor haar, maar het moest, het kon gewoon niet anders. Ik voelde weer een vlaag van medelijden, maar probeerde daar niet te veel aan te denken, dit was te belangrijk. Ik keek weer voor me en dacht even na, met mijn blik op de mensen in het park gericht begon ik mijn verhaal.

"Ik ben dus Zeff Rivera," begon ik, ervan overtuigd dat een voorstellingsronde de beste opener van het verhaal was, "en ik ben hierheen gestuurd om jou te vinden, omdat je belangrijk bent, maar daar kom ik zo op terug. Ik ga naar een school voor mensen die anders zijn, zeg maar in de zin van "krachten" hebben". We willen een zo normaal mogelijk leven hebben, maar niet iedereen is het daarmee eens. Sommige mensen van buiten de school vinden dat we gewone mensen zouden moeten overheersen en ons niet zomaar stil zouden moeten houden. Ze zien onze school als een belemmering en willen ons daarom weg. In het begin was het allemaal redelijk onschuldig, maar nu is het zowat een oorlog". Ik viel even stil, denkend aan de vrienden die al in die strijd gewond waren geraakt. Ik slikte en herpakte mezelf even. Ik keek naar Rain en gaf haar een verdrietige glimlach voor ik verder ging. "Daarom ben ik naar hier gestuurd Rain, jij kan ons helpen. Jij hebt krachten die ons zouden kunnen helpen en ik weet dat het raar klinkt, maar toch is het zo. Je bent hier enkel terecht gekomen door een adoptie, dat heb ik nagekeken anders zat je bij ons op school en waren je krachten al ontwikkeld". Ik beet op mijn lip, damnit, ik had dat van die adoptie niet zo bruut willen laten klinken, maar het glipte er zomaar uit. Ik keek naar Rain in een poging haar reactie te peilen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Wat Zeff me vertelde, klonk als een slecht plot van één of andere fantasyfilm. Hij had gezegd dat hij hier naar toe was gekomen om mij te zoeken. Mij. Een simpele, achttienjarige die als barista in een café werkte en naar school ging. Er was geen enkele reden waarom hij naar mij opzoek zou moeten gaan, maar hij dacht blijkbaar van wel. Hij had het zelfs over mensen die bepaalde krachten hadden, wat echt belachelijk klonk in mijn oren. Zoiets bestond niet? Ik had echter beloofd om Zeff uit te laten praten, dus dat probeerde ik ook te laten doen. Ondertussen frutselde ik een beetje met de touwtjes van mijn rugzak.
Zeff begon over een oorlog en een school voor speciale mensen, wat het verhaal alleen nog maar ongeloofwaardiger liet klinken. Het was al moeilijk te geloven dat er mensen waren met “krachten”, zoals hij het had genoemd, maar dit? Dit was ergens gewoon belachelijk en ik snapte niet waarom ik nog naar hem luisterde. Ik kon weglopen en doen alsof ik nooit met hem had gepraat, maar hij wierp me zo’n trieste glimlach toe dat ik heel even twijfelde of hij toch niet de waarheid sprak.
Toen hij echter zei dat ik ook krachten had en dat ik, volgens hem, enkel hier was omdat ik geadopteerd was, besefte ik me dat dit één grote onzin was. Ik was niet geadopteerd? Zoiets hadden mijn ouders me wel verteld als dat was gebeurd. We hadden een hele open relatie en als ik niet hun biologische dochter was geweest, hadden ze me dat verteld. Ik wist niet wie Zeff was en waar hij vandaan kwam, maar het kleine beetje sympathie die ik voor hem had gevoeld, was nu volledig weg.
‘Dus wat je probeert te zeggen, is dat jij speciale krachten hebt, net zoals ik en dat ik geadopteerd ben?’ herhaalde ik en mijn cynisme was in mijn stem te horen. Ik schrok er zelf van, maar dit was het meest vreemde wat ik ooit had gehoord en ik was er nu wel van overtuigd dat ik hier niks mee te maken wilde hebben! ‘Dat is echt belachelijk.’
Ik wist niet of hij al uit was gepraat. Misschien had hij nog wel meer te vertellen, maar ik wilde er op dit moment niet naar luisteren. Hij had zojuist beweerd dat ik niet bij mijn ouders hoorde. Dat terwijl ik daar al achttien jaar bij woonde. Ik kende hen en zij kenden mij. Er was niets wat we niet van elkaar wisten. We waren familie! Daar zou ik ook niet aan twijfelen door een paar woorden van een complete, misschien wel gestoorde, vreemde. Laat staan dat gezwets over speciale krachten. Dat was al helemaal onzin.

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
Ik kon gewoon aan haar gezicht zien dat ze er geen woord van geloofde. Ik probeerde niet geïrriteerd te raken. Snapte ze nou niet dat dit belangrijk was? Dat er levens op het spel stonden? Ik probeerde de cynische ondertoon in haar stem te negeren voordat ik mijn geduld zou verliezen. Ik haalde een paar keer diep adem.

"ik weet dat dit voor jou wel belachelijk moet klinken, maar toch is het echt zo. Waarom zou ik in hemelsnaam dit allemaal verzinnen? Waarom zou ik naar hier komen, jou beginnen te volgen en informatie over je opzoeken als je niet belangrijk was?," ratelde ik, tot zover mijn geduld, "en ja, je bent geadopteerd. Je bent niet het eerste kind waartegen ze het niet zeggen, hoor, gewone mensen liegen behoorlijk vaak tegen elkaar, zogezegd om iedereen tevreden te houden, maar dat is bullshit. Jij bent de dochter van twee mensen met grote krachten, dus niet de dochter van die mensen die jij je ouders noemt. Je bent anders dan hen Rain en diep vanbinnen weet je dat zelf ook". Ik merkte dat mijn stem onbewust luider was geworden. "Sorry," mompelde ik, "ik ben het niet gewend om mensen te moeten overtuigen, meestal doen ze gewoon wat ik zeg dus ik ben misschien niet de meest ideale persoon om je in te lichten. Ik heb beloofd dat ik je zou laten gaan als ik klaar was en dat ben ik ook. Je weet nu het belangrijkste, ik kan je mijn krachten momenteel niet laten zien en als ik je vertel wat ik ben, geloof je me toch niet. Maar Rain voordat je gaat, besef wel dat er levens op het spel staan, dus denk er gewoon nog eens over, ook al lijkt het nu alsof ik gestoord ben". Ik keek haar verdrietig aan en wendde toen mijn blik af.

Ze geloofde me niet en het was zinloos om het bij haar op te dringen, dat zou alleen maar meer weerstand wekken. Ik had mijn deel van de taak gedaan, nu was het aan Rain en ik hoopte dat ze de juiste keuze zou maken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Omdat je misschien wel gestoord bent? Omdat je realiteit en fantasie niet van elkaar kan scheiden?!’ haakte ik in op zijn woorden. Ik geloofde het niet. Hij had allerlei zaken opgenoemd waarvan ik vrijwel zeker wist dat het niet waar kon zijn. Er bestond niet zoiets als een magische kracht. Wetenschap had die onzin ondertussen al ingehaald en magie en vreemde wezens waren alleen nog maar iets voor in boeken en films. Dus dat er nu iemand voor me zat en me probeerde te overtuigen dat ik speciale krachten had, was iets wat belachelijk was en ik zou het ook nooit geloven.
Hoe sneller hij ratelde en hoe meer hij vertelde, hoe meer ik de drang keek om op te staan en weg te rennen van Zeff. Hij claimde dat ik geadopteerd was. Dat mijn ouders niet mijn ouders waren en dat ik blijkbaar anders was. Iets wat ik niet was! Ik kende mijn ouders en ik was hun dochter! Zoiets wist je? Misschien dat kinderen die geadopteerd waren het gevoel hadden dat er iets niet klopte, maar bij mij klopte alles. Bij ons klopte alles! Zeff had gewoon een verschrikkelijk dom verhaal verzonnen. Ik wist niet waarom en ergens wilde ik het ook niet weten.
‘Je hebt echt serieuze hulp nodig,’ mompelde ik, waarna ik op stond en van hem weg liep. Misschien was er wel serieus iets mis met hem Schizofrenie, of misschien had hij een psychose. Ik wist niet wat er aan de hand was, maar er was iets in zijn hoofd dat hem deze vreemde verhalen deed vertellen. Verhalen die niemand zou geloven. Niet alleen ik, maar niemand die een beetje gezond verstand had! Hij had me gevraagd of ik er over na wilde denken, maar dit wilde ik het liefst zo snel mogelijk vergeten. Ik wilde hier niets mee te maken hebben.
Ik liep zo snel mogelijk de heuvel af en ik zag in de verte al de vuurrode krullen van Yael. Ik wist niet hoe snel ik naar haar toe moest lopen. Ik keek achterom, om te zien of hij misschien achter me aan was gekomen. Iets wat niet het geval was, en daar was ik blij om. Hoe verder ik bij die creepy gast uit de buurt was, hoe beter.
‘Hé! Ik had gehoopt dat jullie ergens stiekem zaten te zoenen!’ grapte Yael, al zag ze aan mijn gezicht dat er iets aan de hand was. Ik hoefde niet eens wat te zeggen om duidelijk te maken dat er iets aan de hand was.
‘Moet ik met je meelopen naar huis?’ vroeg ze, terwijl ze haar arm om mijn middel legde.
Ik knikte enkel. Ik wilde graag naar huis, naar mijn ouders. Het maakte me niet uit wat Zeff over hen had gezegd, want ik wist dat hij had gelogen.

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
Ik bleef zitten waar ik zat, terwijl ze de woorden naar mijn hoofd slingerde. Ik moest op mijn tong bijten om haar geen weerwoord te geven, maar dat zou alles erger maken. Ze zou er heus nog wel eens aan denken, dacht ik somber in mezelf, zelfs als ze dacht dat ik een gestoorde gek was, zouden de dingen die ik gezegd had nog dagen in haar hoofd blijven hangen als een slechte herinnering en dan zou ze er hopelijk toch eens over denken. Hoewel mijn hoop niet groot was, omdat ik aan haar gezicht kon zien dat ze er gewoon geen woord van geloofde. Ik keek haar na toen ze van me wegliep, maar bleef zoals beloofd zitten.

Ik kon niet terug, dacht ik in mezelf, zonder Rain. Trouwens als ik dat deed was ze waarschijnlijk in gevaar. Ik moest hier wel blijven om mijn opdracht proberen af te maken. Ik sloot mijn ogen en dacht aan mijn vrienden en kennissen op school. Ik kon ze niet teleurstellen. ik zou hier blijven totdat Rain zou inzien dat ze anders was en ik zou haar beschermen met mijn leven als dat nodig zou blijken.

Ik opende mijn ogen weer en zag Rain in de verte met haar vriendin. Ze keek even achterom, maar liep toen stug door. Haar vriendin legde haar arm om haar middel en ik was blij dat ze nu niet alleen was. De shock die mijn woorden teweeg hadden gebracht was waarschijnlijk groot en ze zou niet willen dat ik haar naar huis bracht. Ik stond langzaam recht en liep dezelfde kant uit als Rain. Ik had beloofd dat ik haar zou laten gaan, maar dat hield niet in dat ik geen oogje in het zeil zou houden. Trouwens de bed and breakfast waar ik verbleef was maar een straat verder van Rain dus ik moest toch die kant uit. Ik volgde op automatische piloot mijn neus ervoor zorgend dat de afstand tussen mij en Rain groot genoeg was om te voorkomen dat ze me zag. Ik zou ervoor zorgen dat Rain iets nuttig leerde in de tijd dat ze hier bleef, het enige wat ik nodig had, was een plan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld