Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Demigods

Account verwijderd

schreef:
Een ORPG van mij en Demish. Gelieve niet te reageren. c:

Mare Willow Adams

Aaron Donaire

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Johanna "Josy" Maine

Ayer Mason Smith

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Twee paar lichtblauwe ogen scanden de omgeving. Om haar heen zag ze niets anders dan bomen, aarde en bladeren die al op de grond waren gevallen. De vingers aan haar rechterhand omklemden haar boog, terwijl er een pijl losjes in haar linkerhand lag. Op kamp Halfbloed was het de gewoonte om verschillende spellen te spelen, zoals vlaggenroof. Dat spel bestond uit twee verschillende teams, beide met een vlag die ze moesten verstoppen. Nu bevond Josy zich echter alleen. Er was geen ander lid van het kamp in de buurt en op dit moment wist ze niet of het haar beangstigde, of dat ze blij was dat er momenteel niemand in de buurt was.
Als dochter van Apollo was de pijl en boog één van de wapens waar ze het sterkste in was. Sinds ze een aantal jaren geleden op het kamp was gearriveerd, had het wapen haar meteen getrokken. Ondanks dat ze ook oefende met een zwaard, bleef de pijl en boog haar favoriet. Ondertussen was Josy in staat om met een grote snelheid een pijl af te vuren en weer een nieuwe te pakken. Dankzij de kinderen van Hepheustos, had ze een set waarvan de pijlen, nadat ze hun doel hadden geraakt, automatisch weer in haar koker belandden.
‘Attentie, helden!’ klonk er plotseling door het bos. Josy herkende de stem van Dionysos uit duizenden. Het leek alsof hij naast haar had gestaan met een megafoon in zijn handen, maar nog altijd was ze alleen in het bos. Gespannen wachtte ze af tot meneer D. zijn verhaal zou vervolgen. ‘Jullie allen bevinden zich op een locatie rondom het kamp. Wij zijn opzoek naar de eerste vier helden die zich weer melden op het centrale plein, bij het kampvuur. Wij willen de besten vier helden zien verschijnen. Doe jullie best. Denk er aan: alles is toegestaan in liefde en oorlog.’
Bedachtzaam wachtte Josy af of er nog meer volgde, maar het bleef stil om haar heen. Haar opdracht was nu om zo snel mogelijk terug te rennen naar het kamp, ongeacht wie ze tegen zou komen. Bedenkelijk keek ze om zich heen, zoekend naar een punt dat ze herkende. Ze stond tussen metershoge bomen, in de verste verte was niets anders te zien dan bos. Haar ogen gleden naar de hemel boven haar, waar de zon stond te stralen. Door de zon hoopte ze haar positie te bepalen, en niet veel later begon ze te rennen in de richting van het noorden, in de hoop dat de zon haar niet in de steek had gelaten en het kamp daadwerkelijk daar was.

In stilte had Ayer de mededeling van Dyonisos beluisterd. Hij had de conclusie getrokken dat er een belangrijke questee aan zat te komen, anders zouden ze nooit zoeken naar de vier sterkste helden op het kamp. Wat de questee precies zou zijn, wist hij zelf ook niet. Hij was echter wel van plan om zo snel mogelijk terug te komen, want door de mysterieuze toon van meneer D., was zijn nieuwsgierigheid geprikkeld. Wat er ook aan de hand was, hij wilde weten waarom ze vier helden nodig hadden en het liefst wilde hij er nog één van zijn.
Zelf bevond Ayer zich op een klif, wat er voor zorgde dat hij niet veel meer kon dan richting het bos lopen wat grensde aan de klif. Met grip op het zwaard dat hij mee had genomen, beende hij richting het kamp. Rennen zou alleen maar aandacht trekken en dat was iets wat hij niet kon gebruiken. Hij kende zijn kampgenoten en hij wist dat er een aantal tussen zouden zitten die rennend op elkaar af zouden stormen, zodat ze al vechtend naar het kamp zouden kunnen komen. Het waren voornamelijk de heethoofden van Ares die vaak meteen in gevecht wilden gaan. Zijn moeder was Athena en als zoon van de godin van de strategie, kon Ayer niet anders dan deze situatie te analyseren en zo bekijken dat hij er uiteindelijk als beste uit zou komen. Hij zou echter eerst de goede richting op moeten lopen.
Omdat het kamp ook grensde aan de zee, probeerde Ayer wel de kustlijn te volgen en niet al te ver het bos in te gaan. Ondertussen probeerde hij zich te focussen op de geluiden om zich heen, hopend dat er niet al te veel helden op dit stuk land waren gedropt. Hij was best een sterke vechter, maar hij kwam hier liever zonder kleerscheuren van af.
Tot nu toe was hij nog niemand tegen gekomen, maar Ayer wist dat dat niet betekende dat er ook niemand om hem heen was. Hij probeerde niet alleen de omgeving op de grond in de gaten te houden, maar ook de bomen. Hij wist dat de bomen groot en sterk genoeg waren om een persoon te houden, en ook dat er een paar verdomd goede klimmers op het kamp rondliepen. Iemand zou hem zo vanuit een boom aan kunnen vallen en Ayer wilde daar op voorbereid zijn. Toch was het tot nu toe behoorlijk rustig. Nu hij wist wat de bedoeling was, vond hij die rust alles behalve voorspoedig.

Account verwijderd

schreef:
De boodschap van Dyonisos was onduidelijk geweest, maar op hetzelfde moment had het niet duidelijker kunnen zijn. Er stond iets te gebeuren, iets groots. Dyonisos wilde de vier besten, dat betekende dat hen iets te wachten stond. Mare geloofde niet dat het iets positiefs zou zijn. Een zucht gleed over haar lippen terwijl ze haar omgeving afspeurde naar eventuele aanwijzingen. Een geweldig gevoel voor richting had ze niet, nooit gehad ook. In deze situatie was dat misschien een probleem.
Mare was nooit erg competitief geweest. Er waren andere kinderen van Aphrodite die dat wel waren, maar zij niet. Genen kwamen van beide ouders. Toch deed ze altijd weer haar best. Ze hoefde niet te winnen, maar ze kon het niet laten om haar best te doen.
De bomen om haar heen leken allemaal hetzelfde. Ze zag niets anders dan bomen. Ze was niet goed met de zon, maar ze had geen andere keuze dan daarop te navigeren. Ze gokte dat ze zich ten noorden van het kamp bevond, dus begon ze te lopen richting het zuiden. Als ze het niet zou halen, had ze in elk geval haar best gedaan. Met haar ogen speurde ze de omgeving af, maar het was opvallend rustig. Misschien was ze als een van de enigen gedropt aan deze kant van het kamp, maar veel vertrouwen had ze daar niet in. Er stond hen iets te wachten, daar was ze zeker van. Haar handen gleden om de lemmeten van de messen in haar riem. Ze prefereerde haar messen boven haar verleiding, maar haar verleiding was over het algemeen vele malen effectiever. Ze voelde zich niet helemaal gemakkelijk bij het verleiden, wetende dat het niet echt was, wetende dat het wezen in kwestie niet echt bij haar wilde zijn.

Grote kansen kwamen maar zelden voor. Als een grote kans zich voordeed, moest hij die grijpen. In tegenstelling tot zijn vader, was Aaron geen opgever. Dat was misschien waarom hij niet verloor. Als hij gewond raakte, ging hij door tot het bittere eind. Als de dood hem te pakken kreeg, had hij daar vrede mee.
Ver van het kamp zat hij niet, bedacht hij zich al snel. Hij bevond zich aan de rand van het bos, de kustlijn zag hij tussen de bomen door. Een paar kilometers, maximaal. Hij deed geen moeite om zachtjes of voorzichtig te zijn. Als hij iemand tegen zou komen, zou hij daar nog een centimeter voor opzij gaan. Hij begon te rennen. Hij trainde veel, elke dag enkele uren. Rennen was geen probleem, zelfs niet met het zwaard dat hij ten alle tijden bij zich droeg. Het duurde echter niet lang voor hij de eerste tegenkwam.
'Kinderen van Ares, allemaal even voorspelbaar.' De man die die woorden uitsprak, stond slechts enkele meters van hem verwijderd. Nog geen seconde dacht hij na en een seconde of 7 later lag de man languit op de grond. Hij zou straks wel weer wakker worden, als hij al lang weg was. Die zelfingenomen grijns stond hem gewoon niet aan. Direct rende hij door, langs de rand van het bos. Langs de kust zag hij weinig. Ze waren allemaal getraind, ze wisten goed dat het niet veilig was om je over een open plek te bewegen. Iedereen had vrij schot op je. Met een zwaard als het zijne kwam je niet zo ver, maar met pijl en boog kwam je al een heel stuk verder.
'Kom op, kom op,' mompelde hij terwijl hij zich voortbewoog. De afstand had hij duidelijk verkeerd ingeschat. Die paar kilometers waren al voorbij en er was nog geen spoor van het kamp te vinden. Hij twijfelde niet aan zijn eigen inschattingsvermogen, er was iets veranderd.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Al rennend probeerde Josy haar omgeving in de gaten te houden. Tot nu toe had ze nog geen ander lid van het kamp gezien, maar ze wist dat het niet lang zou duren voordat het zou gebeuren. Er waren honderden kinderen. Jong en oud, sterk of snel. Ieder had zijn eigen specialiteit en dat maakte iedereen even gevaarlijk. Sommigen misschien net iets meer dan anderen, dacht Josy met een lichte glimlach als ze dacht aan de jongere kinderen. Die zouden simpelweg nooit zo snel zijn, nooit zo sterk zijn. Hun tijd zou ook nog wel komen. Daarnaast vond Josy haarzelf een goede toevoeging aan ieder team dat er op uit zou worden gestuurd, omdat zij wist hoe ze wonden kon helen met verschillende kruiden en drankjes.
Plotseling hoorde ze vlugge voetstappen achter haar. Met een ruk draaide ze zich om en richtte ze de pijl op de jongen die aan was komen rennen. Ze gokte dat hij een jaar of veertien was. Ze wist eerlijk gezegd niet in welk huis woonde, waar hij vandaan kwam. Hij leek jong en dat betekende dat ze hem wel aan zou kunnen.
De jongen was tot stilstand gekomen en hij leek niet te weten wat hij moest doen nu er een pijl op hem gericht was. Iets waardoor Josy iets zekerder werd en er een glimlach op haar gezicht verscheen. Ze vertrouwde hem echter niet genoeg om haar pijl te laten zakken en door te rennen, wetend dat hij vast nog een trucje achter de hand had om haar aan te vallen. Daarom liet ze de pijl en boog iets zakken. De vuurde de pijl af en die belandde in de voet van de jongen, die het uitschreeuwde. Het was niet een mega-verwonding. Enkel genoeg om hem even bezig te houden. Josy draaide zelf snel om en rende weer verder in de richting van het kamp.
Josy had het gevoel dat ze dichter bij het kamp aan kwam, want er klonken steeds meer stemmen om haar heen, maar dat was niet het enige. Zwaarden kletsten tegen elkaar aan, aanvallende schreeuwen weerklonken door het hele bos. Iets verderop zag ze hoe drie jongeren met elkaar in gevecht waren, terwijl ergens anders iemand aan haar benen in een boom hing, terwijl ze het wapen van de jongen onder haar af probeerde te pakken. De opdracht van Dyonisos had genoeg losgemaakt. Misschien wel teveel, want iedereen leek dit behoorlijk serieus te nemen.

Ondanks dat Ayer langs de kust was blijven rennen, had hij het kamp niet zo snel gevonden als dat hij had gehoopt. Hij wist echter aan welke kant van de zee zat en daardoor had hij nog steeds alle vertrouwen in de keuze die hij had gemaakt. Ook omdat hij nog niemand anders tegen was gekomen. Zijn vertrouwen nam echter snel af toen hij merkte dat de zee steeds verder weg leek te raken en hij steeds meer in het bos belandde. Waarschijnlijk had de zee een andere richting aangenomen, of was de klif niet verder gegaan. Daardoor had Ayer geen andere keuze dan het bos in te rennen.
Het bos was moeilijk om te overzien. Door alle bomen zouden andere helden zich kunnen verstoppen, hem aan kunnen vallen zonder dat hij het door zou hebben. Hij probeerde alles in de gaten te houden, zoals hij ook was begonnen, maar hij merkte dat hij steeds minder omhoog keek terwijl hij rende. Hij wilde graag bij de vier beste helden horen, maar hij had het idee dat hij daardoor wel op zou moeten schieten. De strategie zakte iets verder in zijn achterhoofd, terwijl hij zijn best deed om de stronken onder zijn voeten te ontwijken.
In de verte zag hij opeens een gedaante. Eentje waarvan hij al snel concludeerde dat het een meisje was. Ze had lange, blonde krullen en haar lichaam bewoog zo gracieus en simpel tegelijk dat Ayer alleen maar kon gokken op dat het een dochter van Aphrodite was. Alle kinderen van Aphrodite waren bloedmooi en ze kregen dan ook vaak aandacht, ook buiten het kamp. Natuurlijk kon Ayer als gezonde jongen ook niet ontkennen dat er hele mooie meisjes tussen zaten, maar hij had het niet zo op de kinderen van Aphrodite. Hij wist wat de geschiedenis was tussen Athena en Aphrodite. Ondanks dat dat niet zijn mening over een ander mocht beïnvloeden, deed het dat wel. Onbewust, natuurlijk.
Hij had echter wel het idee dat hij een dochter van Aphrodite aan kon. Hij gokte dat ze haar verleiding in de strijd zou gooien, aangezien dat vaak ook het enige wapen van Aphrodite was geweest in alle mythen. Om die verleiding te ontwijken, besloot hij zonder al te veel aandacht aan het meisje door te rennen. Doordat hij haar echter wel in de gaten hield en niet oplette waar hij liep, struikelde hij en viel hij vol tegen het blonde meisje aan.

Account verwijderd

schreef:
Zo nu en dan zag ze iemand voorbij schieten, maar ze bleef ver uit de buurt bij de gedaanten. In eerste instantie was het nog zo stil geweest, maar nu hoorde ze diverse geluiden vanuit verschillende kanten komen. Zwaarden die tegen elkaar sloegen, geschreeuw, klappen. Het was menens, ze was niet de enige die dacht dat dit serieus was. Er was iets gaande, maar ze wist niet wat.
Toen er iemand tegen haar op knalde, schrok ze. De jongen in kwestie had ze niet aan zien komen, maar de jongen leek het zelf ook niet echt aan hebben zien komen. Hij deed haar niet direct iets aan, alsof het niet zijn bedoeling was bij haar in de buurt te komen. Langzaam stapte ze achteruit, waarbij ze de jongen nauwlettend in de gaten hield. Ze kon ervoor kiezen om de messen in haar handen te gebruiken, ze kon ervoor kiezen hem te verleiden, ze kon er ook gewoon vandoor gaan. Die laatste optie bracht echter een behoorlijk risico met zich mee, want ze geloofde niet dat de jongen haar zo maar zou laten gaan. Ze maakte haar beslissing, sprong bijna bovenop hem en drukte haar lippen tegen de zijne. Dwingend en kort, waarbij ze hem een enkele seconde later alweer losliet.
'Je laat me gaan,' beval ze hem, waarna ze direct begon te rennen. Het was niet genoeg om hem uit de competitie te halen, maar het zou hem allicht heel even verwarren. Ze had in elk geval heel even om aan hem te ontkomen. Ze keek niet om, ze analyseerde haar omgeving niet langer, ze rende alleen maar. Ze rende tot ze haar longen voelde branden in haar lichaam en haar benen haar bijna niet meer konden dragen. Toch rende ze door. De jongen die ze daarnet ontmoet had, was niet blij met wat ze gedaan had. Niemand was ooit blij met wat ze deed. Ze gebruikte hen als haar persoonlijke speeltjes en hoewel ze het zelf nooit meegemaakt had, kon ze zich niet voorstellen dat het fijn was om gebruikt te worden.

Het was zo veel verder dan hij verwacht had. Normaal gesproken kon hij alles prima inschatten, maar vandaag leek het allemaal niet mee te werken. Hij rende door. Zo nu en dan haalde hij uit met het zwaard in zijn handen, maar de meesten leken redelijk uit zijn buurt te blijven. Hij was duidelijk een kind van Ares. Niemand zocht graag een gevecht met hem op. Misschien was dat omdat hij altijd een redelijk bekende positie had gehad op het kamp, misschien omdat zijn vader anderen afschrikte. Wat het ook was, slechts een enkeling durfde het aan om op zijn pad te komen. Dat maakte hem niet langzamer. Hij stopte niet met rennen en enkele seconden later kon hij vaak weer door. Deze opdracht was voor hem gemaakt. Hij voelde zich redelijk onoverwinnelijk in dergelijke opdrachten. Zo lang hij het niet moest opnemen tegen andere kinderen van Ares, zat hij goed. Ook de kinderen van Aphrodite ontweek hij liever. Hij had een ding voor mooie vrouwen, dat ontkende hij niet. Hem verleiden was simpelweg niet de moeilijkste opgave en een kind van Aphrodite had er nooit moeite mee.
Zijn eerdere gedachten deden hem echter geen goed. Hij kende de andere kinderen van Ares en een meter of tien voor hem bevond zich Nora. De vrouw rende niet, ze keek slechts met een glimlach naar hem.
'Hey Aaron, leuk je te zien. Lang geleden.' Hij had Nora een tijd ontlopen, dat was waar. Hij stopte met rennen en keek naar haar, terwijl ze langzaam rondjes begon te lopen. Nauwlettend liet hij elke beweging in de gaten. Zij deed precies hetzelfde.
'Ik vond je leuker toen ik je niet zag,' bromde hij. Ja, hij was even bij Nora geweest. Heel even. De vrouw was compleet gestoord. Nora schreeuwde naar hem en het eerste mes vloog langs zijn gezicht. Hij keek kort om, het mes stond recht achter hem in een boom. Hij draaide verder, ontweek het ene na het andere mensen. Hij wachtte af tot ze een verkeerde stap zou zetten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Als ze echt alleen de vier besten wilden, betekende dat er echt iets groots aan zat te komen. Dat het niet zomaar een opdracht zou zijn om hen uit te dagen, om hen bezig te houden. Als ze volwaardige halfgoden wilden, halfgoden die wisten hoe ze moesten handelen in bepaalde situaties, dan was het echt iets belangrijks. Het moest echter ook iets intensiefs zijn. Anders hadden ze er nooit voor gekozen om de leden van het kamp op deze manier met elkaar te laten vechten. Aan de andere kant: het was wel de typische humor van hun kampleider om tientallen leden rond te laten rennen en op elkaar in te laten hakken.
Josy negeerde het vechtende drietal en rende door. In de tijd dat ze had gerend, wat misschien wel vijftien minuten was geweest, maar het kon ook meer zijn, was ze aan aantal anderen tegen gekomen. Sommigen hadden haar genegeerd, op anderen had ze een pijl af moeten schieten. Ze had het idee dat ze steeds dichter bij het kamp kwam. Haar gevoel gaf aan dat het niet ver meer kon zijn, maar misschien was het ook wel haar lichaam dat hoopte dat het niet meer ver zou zijn. Ze had een prima conditie, maar ze was nu toch al een tijd aan het rennen en ze merkte dat haar lichaam langzaam aan begon te geven dat het niet veel langer door zou kunnen gaan.
In de verte zag ze twee anderen tegenover elkaar staan. Een jongen en een meisje, ongeveer van haar eigen leeftijd. De jongen herkende ze als Aaron. Hij was behoorlijk bekend op het kamp. Misschien door zijn uiterlijk, of doordat iedereen wist dat hij niet iemand was om mee te sollen. Het andere meisje kwam ook uit de groep kinderen van Ares. Ergens vond Josy het wel een vermakelijk beeld. Natuurlijk zagen de kinderen van Ares elkaar als vijanden, in plaats van dat ze elkaar juist probeerden te helpen.
Ze wist echter ook dat ze niet zomaar langs die twee zou komen. Daarom klom ze zo snel mogelijk in een boom, zocht ze een goede schuilplaats tussen de bladeren en keek ze afwachtend naar de twee. De jonge vrouw had een mes richting de jongen gegooid, maar had gemist. Het mes was in dezelfde boom beland als waar Josy zat, maar ze wist dat een dochter van Ares zich nooit zorgen zou maken over het mes dat in een boom zat, terwijl ze nog een ander mes had. Josy zat klaar, haar pijl en boog in de aanslag, terwijl ze het gevecht onder haar bekeek.

De botsing tussen Ayer en de dochter van Aphrodite had voor een afwachtende situatie gezorgd. Zij had een paar stappen naar achteren gezet, wat hem de kans had gegeven om snel overeind te krabbelen. Hij had een zwaard en hij was van plan om het te gebruiken, maar hij wachtte de actie van het meisje af. Hij had echter niet verwacht dat ze haast op hem zou duiken en vervolgens haar lippen op die van hem zou planten. Het waren maar een paar seconden geweest en hij had nauwelijks de tijd gehad om te reageren. Het meisje had hem al weer los gelaten en vervolgens zei ze als een soort bevel dat hij haar zou laten gaan.
Iets wat hij in eerste instantie ook deed. Verdwaasd en verward keek hij het meisje na. ‘Wat?’ mompelde hij zacht. Het meisje had hem gezoend, het was duidelijk dat ze haar goede uiterlijk had willen gebruiken en het had haar op dit moment genoeg tijd gegeven om van hem weg te rennen zonder dat hij haar iets aan had kunnen doen, al was dat in eerste instantie nooit zijn plan geweest. Hij had haar eerder willen ontwijken, maar hij had zich niet aan zijn strategie kunnen houden. De dochters van Aphrodite werden misschien onderschat, maar dit meisje had zojuist wel een voorsprong gecreëerd voor haarzelf.
Het gekraak van een tak zorgde er voor dat Ayer weer met beide benen terug kwam op deze wereld. Hij realiseerde zich wat het meisje had gedaan en hij zette de achtervolging in. Hij wist niet of hij het meisje ook echt zou verwonden, maar hij zou haar in ieder geval niet zomaar weg laten komen met het feit dat ze hem had gezoend. Hij wilde zijn hoofd al helemaal niet op hol laten brengen door een dochter van Aphrodite, want dat was waarschijnlijk precies was het meisje had gewild.
Het duurde niet lang voordat hij het meisje weer in zicht kreeg. Hij kon een aantal dingen doen: hij kon langs haar rennen, hopen dat ze hem niet weer zoiets zou flikken, hij zou achter haar kunnen blijven of hij zou er voor kunnen zorgen dat ze niet eens meer de kans zou krijgen om op tijd bij het kamp aan te komen. Hij kwam steeds dichterbij en ondertussen bleef hij in zijn hoofd malen over wat de slimste tactiek zou zijn. Vanuit zijn ooghoeken zag hij een pand wat hij meende te herkennen en hij besloot om het pad te nemen. Hij liet de dochter van Aphrodite voor wat ze was. Hij gokte dat zij toch niet tot de beste vier zou behoren.

Account verwijderd

schreef:
Ze zou toch zweren dat ze dichtbij moest zijn. Het pad dat ze bewandelde, had ze ooit al eens eerder gelopen, dat wist ze zeker. Toch leek ze haar bestemming maar niet te bereiken. Rechts en links van haar schreeuwden mensen. Een enkele keer kwam ze iemand tegen, maar niemand zocht een confrontatie met haar. Verrassend was het niet. Kinderen van Aphrodite, voornamelijk de vrouwen, waren niet echt geliefd. Ze nam het niemand kwalijk, met een kind van Aphrodite wist je het gewoon nooit. Iedereen twijfelde altijd aan hen, puur en alleen omdat ze in staat waren met gevoelens te spelen. Het was niet alsof ze dat nu graag deed. Alleen als ze geen andere optie had. Zoals net. Ze had het nooit gewonnen van de jongeman. Hij was zeker sterker en met een stel messen kon ze weinig beginnen tegen het zwaard dat hij in zijn handen had gehad.
Op een gegeven moment stopte ze met rennen. Haar conditie was goed, maar niet zo goed dat ze een half uur aan een stuk kon rennen. Ze hijgde en keek om haar heen. Ze moest dichtbij zijn, maar haar hoofd draaide en verderop hoorde ze alweer andere aankomen. Toch dwong ze haarzelf door te lopen, waarbij ze gelukkig de eerste paar minuten niemand meer tegenkwam.
Natuurlijk was dat geluk maar tijdelijk. Een meisje liep voor haar. Ze wist niet of het meisje door had dat ze achter haar liep, maar nog voordat ze hierover kon denken, het mes was recht in haar been gevlogen. Het meisje gilde het uit, maar ze had nu geen tijd om zich er druk over te maken. Ze zouden haar wel helpen, ze had niets ernstigs geraakt. Ze rende langs het meisje op, waarbij ze een heleboel woorden naar haar woorden gegooid kreeg. Ze nam het haar niet kwalijk, ze had net een mes in haar been begraven. Ze rende verder, de duizeligheid en pijn negerend. Tot haar grote opluchting zag ze het welbekende kamp in de verte, het motiveerde haar alleen maar om nog harder te rennen. Misschien zou ze het halen, die eerste vier...

Het ene na het andere mes vloog langs zijn hoofd, maar ze raakte niet één keer. Ze wilde hem wel raken, maar ze was te voorspelbaar. Nora was altijd al voorspelbaar. Ze raakte gefrustreerd omdat ze niet raakte, waardoor ze fouten ging maken. Ze werd nu ook gefrustreerd. Ze keek naar hem als een verwilderd dier en elke keer dat ze miste, schreeuwde ze het gefrustreerd uit. Hij hield haar in de gaten, tot ze de fout maakte waar hij op had gewacht.
'Je had bij die junkie van een moeder moeten blijven, Aaron,' riep Nora uit. Hij stopte met lopen, stond stil. Natuurlijk vatte Nora dat op alsof haar woorden hem iets deden. Razendsnel gooide ze een mes op hem af, maar nog voor ze de tijd had om een nieuw mes te pakken, had hij zich bovenop haar geworpen. Ongenadig haalde hij naar haar uit, waarbij zijn vuist de zijkant van haar hoofd met flinke kracht raakte. Nora gilde het uit en hij haalde een tweede keer uit, waarna het verrassend stil bleef. Hij duwde zichzelf overeind en klopte enkele bladeren van zijn shirt, waarna hij kort naar Nora keek. Ze zou niet lang buiten bewustzijn blijven, maar in elk geval zou ze de komende dagen nog met flinke hoofdpijn rond lopen. Hij spuugde op de grond. Nora was niet slecht in vechten, maar ze was ook niet goed genoeg. Niet snel genoeg, niet sterk genoeg.
Zijn blik scande zijn omgeving. Hij zou niet weglopen zonder te weten wat de risico's daarvan waren. In eerste instantie zag hij niets, maar toen hij opnieuw keek, zag hij een pijl tussen de bladeren door steken.
'Je kunt ervoor kiezen om te schieten, maar dat zou een achterlijke keuze zijn. Ik kan die vier misschien niet meer halen, maar jij ook niet.' Hij wachtte geen reactie af, hij draaide zich om en begon weer te rennen. Hij wilde nog steeds bij de beste vier zitten. Over een pijltje in zijn schouder maakte hij zich niet zo druk, dat deed er op dit moment niet toe. Bovendien, als de desbetreffende persoon zou schieten, zou diegene het kamp voorlopig alleen nog zien vanuit de ziekenboeg.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In stilte bekeek Josy het gevecht onder haar. Het duurde even voordat ze het meisje herkende als Nora. Dit was niet alleen het gevecht tussen twee heethoofden, maar ook een gevecht tussen twee oude geliefden, al was dat misschien net een te groot woord. Waarschijnlijk had Aaron haar gedumpt en was Nora daar nog woedend over, al was er vrij weinig waar een kind van Ares niet moeilijk over deed. Josy merkte dat de woorden van het meisje een duidelijke impact hadden op de jongen. Iets wat in Nora haar nadeel werkte, want Aaron had haar met een paar bewegingen op de grond gekregen en na een paar seconden lag ze al bewusteloos op de grond.
Ze spande haar boog en net op het moment dat ze wilde schieten, leek Aaron haar door te hebben. Ze beet op haar lip om een vloek in te houden, wetend dat hij gelijk had. Als zij nu het gevecht aan zouden gaan, zou ook zij het niet halen om bij de eerste vier te komen. Ze stopte haar pijl terug in de koker en wisselde hem om met een andere. Eentje die sterk genoeg was om haar lichaamsgewicht te houden. Aan de pijl zat tevens een sterk touw vast. Ze klom snel iets verder omhoog, nam plaats op een tak en vuurde de pijl af naar een paar bomen verderop. De pijl wikkelde zich als een soort haak om een stevige tak. Josy controleerde of hij goed vast zat en sprong vervolgens van de tak. Aan het touw slingerde ze door het bos. Haar voeten raakten een paar meter voor Aaron de grond. Ze gaf een flinke ruk aan het touw, ving de pijl en stopte hem in de koker, waarna ze het op een rennen zette.
‘Wie zei dat de pijl voor jou was?!’ riep ze vervolgens naar achteren. In eerste instantie was de pijl wel voor hem geweest, maar nu lag ze een paar meter voor hem. In de verte zag ze het kamp, wat betekende dat ze er bijna was. Ze had nog geen signaal gehoord dat er al iemand aan was gekomen, dus ze gokte dat er nog een kans was dat ze bij de eerste vier zou komen. Het was misschien een grote gok, maar het was er eentje die ze wilde nemen. Daarom dwong ze haar lichaam om het nog even vol te houden, dwong ze haar benen om nog net iets harder te rennen.

De korte route had Ayer goed gedaan. Hij kwam nauwelijks iemand tegen, waarschijnlijk omdat niet iedereen bekend was met de route. Ondertussen was hij wel bang dat ook hij het niet meer zou halen om bij de eerste vier te komen. Hij wist niet in hoeverre er al anderen op het kamp waren. Misschien was zijn geren wel nutteloos, maar hij gokte dat meneer D. dat wel zou laten weten. Het was niet zomaar een wedstrijd. Het ging om iets groots. Daarom gokte Ayer dat er ook wel om zou worden geroepen als er iemand als eerste op het kamp zou zijn. Iets wat nog niet was gebeurd.
Door de bomen zag hij langzaam de ingang van het kamp. Dat betekende dat zijn instinct en kennis hem niet in de steek hadden gelaten. Hij probeerde alles te geven, zichzelf er toe te zetten om zo hard te rennen. Hij zag niemand anders, wat betekende dat niemand dit van hem af zou kunnen pakken, mochten er al niet vier leden van het kamp lachend op hem staan te wachten. De aarde onder zijn voeten maakten plaats voor de klinkers van het kamp, de bomen om hem heen werden steeds minder en uiteindelijk vond Ayer zichzelf tegenover meneer D. Hijgend speurde hij de omgeving af, opzoek naar andere leden van het kamp. Hij zag echter niemand.
Meneer D. gaf hem enkel een kleine glimlach en riep vervolgens: ‘De eerste kampioen is binnen!’ Zijn stem galmde niet alleen over het kamp. Ayer wist zeker dat ook de rest het zou kunnen horen. De rest, wie hij blijkbaar had verslagen. Hij leunde op zijn zwaard en probeerde langzaam op adem te komen, terwijl hij zich probeerde te beseffen wat Dionysos net had gezegd. Hij was de eerste. Van alle kampleden die mee hadden gedaan, stond hij als eerste weer op de grond van het kamp.
Langzaam kwam hij weer op adem. Voor zijn gevoel stond hij hier al een paar minuten. Hij kon haast niet geloven dat hij de eerste was. Als zoon van Athena zou het misschien niet een hele grote verbazing moeten zijn, maar dat was hem voor hem wel. Vooral omdat hij nauwelijks zijn zwaard had hoeven te gebruiken. Hij wilde vooral het gezicht van het meisje zien dat hem zojuist had gezoend. Ze zou vast verbaasd zijn dat hij hier stond. Iets waar hij dan toch wel wat voldoening uit zou halen, ondanks dat het al voldoening genoeg was om hier als eerste te mogen staan.

Account verwijderd

schreef:
Het kamp kwam steeds dichterbij. Haar hele lichaam protesteerde, maar ze dwong haarzelf door te rennen. Nog heel even, nog heel even rennen en ze zou er zijn. Een ander gedaante was haar voor geweest, maar ze gaf er helemaal niets om. Het maakte haar niet uit of ze eerste, tweede of zelfs vierde zou zijn. Ze was niet erg competitief en haar plaats kon haar weinig schelen. Dat ze het überhaupt haalde, was al een hele overwinning.
'Verdomme,' vloekte ze toen een pijl langs haar hoofd op suisde. Ze keek om, maar zag niemand. Waarschijnlijk zat er nog een behoorlijk afstand tussen haar en diegene die een pijl naar haar hoofd had geschoten. Ze rende door, nog harder. Nog twee pijlen suisden langs haar op, waarvan één haar shirt scheurde. Ze zag dat haar arm begon te bloeden, maar door alle adrenaline die door haar lichaam pompte, voelde ze geen pijn.
Nog honderd meter, nog vijftig meter, nog tien meter. Ze viel bijna het kamp binnen, maar ze herpakte haarzelf al snel weer. Haar blik gleed rond, bestudeerde meneer D. In eerste instantie reageerde hij niet, maar vervolgens gebaarde hij naar de enige andere persoon die in het kamp stond.
'Gefeliciteerd, je bent de tweede kampioen.' Een diepe zucht gleed over haar lippen en ze liet haarzelf al snel op de grond zakken. Haar benen waren moe, haar longen deden pijn en haar hartslag was bijna onmenselijk te noemen. Haar blik gleed naar de man waar Dionysos naar had gebaard. Naar de man die ze zo net nog gekust had. Opnieuw gleed een zucht over haar lippen. Ze had geen idee wie de jongen was, maar eigenlijk maakte dat ook niet uit. Niemand was ooit blij met haar kus. Ze hield haar hoofd iets schuin terwijl ze hem bekeek, maar zei niets. Ze had geen keuze gehad. Ze had het nooit bereikt als ze de jongen op haar in had laten hakken met zijn zwaard. Liever een kus dan een zwaard tussen haar ribben.

Er kwam geen pijl. Verrassend was het niet. Wat hij had gezegd, was de waarheid geweest. Iedereen die hem kende, wist dat hij iemand niet zou laten gaan zodra ze hem uitgedaagd hadden. Als de desbetreffende persoon zou schieten, was het waarschijnlijk voor hen beide afgelopen.
Enkele meters voor hem kwam een meisje neer, hij twijfelde er niet aan dat zij degene in de boom geweest was. Grote kans dat ze een dochter van Apollo was, gezien haar wapenkeuze. Hij was echter niet van plan haar iets aan te doen. Als zoon van Ares werd hij geacht meedogenloos te zijn, voor een groot deel was hij dit ook, maar hij kende respect. Het meisje dat enkele meters voor hem rende, had ervoor gekozen hem te laten voor wat hij was, dus besloot hij hetzelfde te doen. Zo lang zijn plek niet in gevaar kwam, had hij nog het respect haar te laten gaan.
Een eerste galm klonk, een tweede galm klonk niet veel later. De eerste twee helden hadden het kamp bereikt. Hij zou het kamp ook snel bereiken. Hij begon harder te rennen, waarbij hij een groot deel van de afstand tussen hem en het meisje voor hem overbrugde. Nog een meter of honderd, dan zouden ze er zijn. Zonder verder nog op het meisje te letten, rende hij door. Zo hard hij kon. Net zo lang tot hij zich eindelijk in het kamp bevond. Hij had het gehaald, de eerste vier. Weliswaar niet als eerste, maar hij had het gehaald.
'We zijn compleet.' De stem van Dionysos galmde door het kamp. Hij haalde een hand door zijn haren en leunde tegen een paal, waarbij hij de drie overige helden langzaam bekeek. Zoon van Athena, dochter van Aphrodite en dochter van Apollo, dat waren de overige drie helden. Ze waren makkelijk te herkennen, ieder van hen had een eigenschap die hun achtergrond verraadde. Ze leken allemaal vermoeid, allemaal uitgeteld, maar hij moest toegeven, dat was hij ook. Ieder van hen had alles gegeven om hier nu te staan. Hij geloofde echter niet dat dit alles was. Dat ze alles gegeven hadden voor niks. Vragend keek hij naar Dionysos, hij wilde duidelijkheid.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Tegen haar verwachting in viel Aaron haar niet aan. Iets wat hij had kunnen doen. Josy bevond zich enkele meters voor hem en dat gaf Aaron de gelegenheid om haar van achteren aan te vallen. Ze wist niet of ze het moest gooien op respect, omdat zij hem ook had laten gaan, of dat hij simpelweg niet laf over wilde komen, maar ze was blij dat hij haar met rust liet, al merkte ze dat Aaron wel steeds sneller begon te rennen. Zeker toen er werd vermeld dat de eerste twee helden bekend waren. Nu maakte het misschien niet eens meer uit of ze als derde of vierde op het kamp zou komen, als ze er maar zou belanden.
Niet veel later stond ook zij bij de andere drie kampioenen. De beste vier. Aaron stond er ook bij, wat geen verrassing was. Hij had haar op het laatste moment nog ingehaald. Ze herkende de zoon van Athena, in ieder geval de scherpe kaaklijn en zijn gespierde lichaam. De laatste van de groep was overduidelijk een dochter van Aphrodite. Prachtig, maar zeker niet te onderschatten als ze zich bij de beste vier bevond, daar was Josy van overtuigd.
Meneer D. liet alle leden van het kamp weten dat de eerste vier bekend waren, en dat de rest van het kamp dus geen moeite meer hoefde te doen en ze allemaal rustig naar het kamp terug konden keren. Vervolgens draaide hij zich naar de vier. Allemaal waren ze uitgeput door het vele rennen, het ontwijken van andermans wapens en de moeite die ze hiervoor hadden gedaan, maar Josy wist ook zeker dat zij niet de enige was die zich nu voldaan voelde.
‘Als jullie mij willen volgen,’ zei de man enkel, waarna hij zich omdraaide en naar zijn kantoor liep. Josy keek voor één seconde naar de andere drie en volgende vervolgens de leider van het kamp. Ze gokte dat ze de uitleg voor hun opdracht zouden krijgen. Eentje die andere leden van het kamp niet zouden mogen horen.
Het kantoor van meneer D. zag er wijs uit, als dat een goede benaming was. Er stonden meerdere boekenkasten, vreemde objecten, een bureau en er lagen meerdere Perzische tapijten op de grond. ‘Neem plaats,’ gebood de man, wie gebaarde naar de vier stoelen die klaar waren gezet. Zelf nam Josy plaats op één van de stoelen die aan het uiteinde stonden, terwijl ze rustig afwachtte wat er verteld zou worden.

Het duurde niet lang meer voordat er meerdere leden van het kamp bij kwamen. Tot Ayer zijn verbazing was de dochter van Aphrodite de tweede die het kamp had bereikt, wat betekende dat ze samen deze opdracht uit zouden moeten voeren. In Ayer zijn ogen betekende dat ook dat hij zou doen alsof de kus nooit was gebeurd. Een opdracht was belangrijker dan de mislukte tactiek van het meisje. Ayer vond altijd dat het mislukt was. Hij was hier immers als eerste geweest. De derde en de vierde kampioen kwamen vlak na elkaar aan. Een zoon van Ares, Aaron, en een dochter van Apollo. Hij herkende haar gezicht en haar donkere, wilde haren, maar er schoot hem geen naam te binnen.
In stilte volgde hij meneer D. naar zijn kantoor, terwijl hij zich afvroeg wat voor opdracht het precies zou zijn. Als ze de beste vier hadden gewild, moest het iets groots zijn. Misschien was het toeval, maar geen van hen had dezelfde vader of moeder. Misschien dat ze daar bewust voor hadden gekozen, het spel en de gevechten zo hadden gemanipuleerd dat er vier verschillende helden op het kamp waren gearriveerd. Met al hun verschillende eigenschappen, gokte Ayer dat ze nog best wel eens een goed team zouden kunnen vormen.
‘Jullie hebben je vast al beseft dat we niet zomaar opzoek zijn gegaan naar de beste vier,’ begon meneer D. De serieuze toon in zijn stem deed Ayer enkel knikken. Hij wilde het verhaal niet onderbreken. ‘Hades heeft een wapen te pakken gekregen. Een zeer machtig wapen. Ondanks dat het hem niet op de Olympus kan brengen, kan hij er wel de menselijke wereld binnen mee komen. Dit moet absoluut voorkomen worden. Geen enkel mens is opgewassen tegen de god van de onderwereld.’ De ernst van de situatie werd Ayer meteen duidelijk. Hades was een vreselijke, meedogenloze god. Als hij de mensenwereld binnen zou dringen, zou het gedaan zijn met de mensheid.
‘Natuurlijk zijn jullie zelf ook nog niet opgewassen tegen iemand zoals Hades,’ ging meneer D. verder. Iets waarin Ayer hem wel gelijk moest geven. Hij, als achttienjarige, was absoluut geen partij voor Hades. Toch had hij het idee dat hij hier wel goed zat, zeker toen hij het gezicht van meneer D. zag. ‘De goden hebben enkele opdrachten voor jullie opgesteld. Deze opdrachten zijn zo ontwikkelt dat ieder van jullie, jullie krachten zullen optimaliseren. Samen zouden jullie dan in staat moeten zijn om Hades te verslaan.’

Account verwijderd

schreef:
Ze had eerder jongens gezoend, maar het idee dat ze er een gezoend had waar ze een poos mee om zou moeten gaan, maakte haar enigszins ongemakkelijk. Ze waren gekozen om een reden, ze zouden hoe dan ook nog met elkaar te maken krijgen. De jongen zei niets en leek ook niet al te veel aandacht voor haar te hebben, maar ze geloofde niet dat hij niet wist dat zij het geweest was. Haar rode krullen waren redelijk typerend.
Een zucht gleed over haar lippen toen ze opmerkte dat ze flink geraakt was door de pijl die haar shirt gescheurd had. Haar shirt kleurde langzaamaan bloedrood. Kort keek ze naar de anderen, maar ze ging er niet vanuit dat zij ook maar enige hulp zouden verlenen. Ze scheurde een stuk van haar shirt af en bond het rond de wond. Ze zou straks nog wel even naar de ziekenboeg gaan om het te laten hechten.
Ze volgde meneer D. en de overige helden en keek rond in het kantoor. Dionysos had een mooi kantoor, met een heleboel boeken en vreemde objecten. De vier stoelen had hij duidelijk neergezet voor hen en al snel zaten ze naast elkaar naar Dionysos te kijken. Het verhaal dat hen verteld werd, maakte haar een beetje nerveus. Hades, de meest meedogenloze god die er was, zou de mensheid van de aarde vegen. Zij zouden opgewassen moeten zijn tegen Hades na enkele opdrachten. Zij, dochter van Aphrodite, zou daadwerkelijk een aandeel hebben in het redden van de mensheid. Dochters van Aphrodite werden vaak onderschat. Misschien zelfs zo erg dat ze haarzelf ook onderschatte, maar zij was ook een deel van dit team.
'Beginnen we nu?' vroeg ze voorzichtig. Dionysos keek naar haar, bestudeerde haar, maar schudde toen zijn hoofd. Ze zouden niet nu beginnen. 'Ik verwacht jullie morgen bij zonsopgang op het centrale plein.'

Als hij moest gokken, zou hij erop gokken dat de zoon van Athena hier als eerst geweest was. Hij had niets tegen de dochters van Aphrodite, maar ze waren simpelweg niet zo gericht op overleven en vechten als dat de kinderen van Athena waren. De kinderen van Athena en Ares waren technisch gezien een goede combinatie, maar het werkte in de praktijk lang niet altijd zo. De kinderen van Athena waren van de strategieën, terwijl de kinderen van Ares meer van de brute kracht waren. Je zou zeggen dat het een ultieme manier van vechten was.
Zijn blik verplaatste zich naar de dochter van Apollo. Haar uiterlijk was op zijn minst uitzonderlijk te noemen. Haar lichtblauwe ogen stonden in contrast met haar donkere haren. Ze was geen dochter van Aphrodite, maar ze zou het wel zo kunnen zijn. Interessant.
Hij liep achter Dionysos aan naar zijn kantoor en nam plaats, waarna hij geboeid luisterde. Hij wist wel dat er iets groots aan de hand was, maar hij had niet gedacht dat het zo groot zou zijn. Hij moest echter toegeven dat het goed klonk, zijn krachten optimaliseren. Hoewel hij nu eigenlijk al nooit verloor, wilde hij zichzelf altijd weer verbeteren, altijd weer bewijzen. Hij trainde elke dag, maar op een of andere manier kon hij nooit bereiken wat hij wilde bereiken. Hij knikte, dit was zijn uitgelezen kans.
'Ik zal jullie nu even laten, want jullie hebben vast nog niet de kans om kennis met elkaar te maken. Vergeet niet dat jullie nu een team vormen. Leuk of niet, jullie zitten nu aan elkaar vast.' Dionysos kwam overeind en knikte, waarna hij zijn kantoor verliet. Alles was nog vaag, maar dat was waarschijnlijk ook de bedoeling.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Alles wat meneer D. had gezegd, klonk behoorlijk vaag. Josy had enkel begrepen dat ze het uiteindelijk tegen Hades op zouden moeten nemen. Iets waar ze nu nog niet toe in staat zouden zijn, maar daar zou verandering in komen door opdrachten van de goden. De goden hadden specifieke opdrachten voor hen ontwerpen. Waarschijnlijk zou ze nooit dichterbij haar vader komen dan de opdracht die hij voor haar en de rest van haar team had ontworpen, ondanks dat ze niet eens wist of Apollo hier wel een rol in speelde.
Josy en Aaron hadden elke beide gespaard. Zij had niet op hem geschoten, hij had haar met rust gelaten toen ze voor hem had gerend. Nu ze samen in een team zaten, kon Josy niet anders dan blij zijn. Ze gokte niet dat ze meteen vrienden zouden worden, maar het zou een stuk lastiger zijn om in een team te zitten met iemand die haar zojuist nog had geprobeerd te verwonden. Er was een soort onuitgesproken respect tussen hen, nu ze wisten dat ze elkaar beide konden vertrouwen. Tenminste, er was genoeg vertrouwen tussen hen doordat ze elkaar niet neer hadden gehaald.
Dionysos had hen alleen gelaten. Iets wat volgens hem waarschijnlijk alleen maar goed zou zijn, zodat ze elkaar zouden kunnen leren kennen. Josy wist echter niet zo goed wat ze nu moest zeggen, of wat ze nu moest doen. Wel realiseerde ze zich dat het andere meisje een wond op haar arm had. Eentje die behoorlijk bloedde, al hoefde dat niet te betekenen dat ze ook echt ernstig gewond waren. Aan haar gezicht te zien, had ze er ook niet heel erg veel last van. Josy had echter wel het gevoel dat er even naar gekeken moest worden. ‘Moet ik straks met je meelopen naar de ziekenboeg? Ik kan wel even naar de wond op je arm kijken,’ bood ze aan.
Haar lichtblauwe ogen scanden de twee jongens. Ze leken verder ongedeerd te zijn, wat betekende dat ze geen tripje hoefden te maken naar de ziekenboeg. Josy gokte dat de ziekenboeg ondertussen al behoorlijk druk zou zijn en dat ze haar hulp daar goed zouden kunnen gebruiken, maar ze stond hier niet voor niets. Ze hoorde nu bij de beste vier en op dit moment was dit team haar eerste prioriteit. Ergens had Dionysos ook wel een punt. Een team zou niet goed werken als ze elkaar niet zouden leren kennen.

Ayer probeerde alles zo goed mogelijk in zich op te nemen. Ze zouden moeten vechten tegen Hades. De meeste questees bestonden uit het vechten tegen andere wezens, mythische figuren die het kamp bedreigden, maar nog nooit was er iets voorgekomen zoals dit. Een opdracht om te vechten tegen de god van de onderwereld, een opdracht die zodanig zouden moeten uitvoeren dat de mensenwereld zonder zorgen door zou kunnen blijven bestaan. Ayer wist dat hij en zijn teamgenoten hier nog lang niet klaar voor zouden zijn. Zelfs met de opdrachten van de goden zou het een moeilijke taak worden om Hades te verslaan.
De opdrachten interesseerden hem wel. Dionysos had geen aantal genoemd, er was vrijwel niets bekend over de verschillende opdrachten die ze zouden krijgen, maar hij gokte dat de goden er goed over na hadden gedacht. Dat Athena niet met een simpele puzzel zou komen, of dat Ares enkel een monster op hen af zou sturen. Er zou vast meer achter zitten, en het leek Ayer het beste om wat extra onderzoek te doen naar de goden. Hij kende de meeste verhalen wel, maar wie weet zou hij een paar hints kunnen tegen komen over wat de goden voor opdrachten hadden gecreëerd.
Zijn plan om op onderzoek uit te gaan werd echter tegengehouden. Meneer D. vond dat ze elkaar moesten leren kennen. In eerste instantie zou het ook nuttig zijn om te weten wie zijn teamleden waren, zeker als ze zouden weten wat ze precies aan elkaar zouden hebben. De dochter van Apollo bood echter het meisje met de rode krullen al aan om haar te helpen met haar wond. Ayer gokte dat het niet een hele erge wond was, aangezien ze nog niet schreeuwend op de grond lag van de pijn. ‘Ze heeft het zelf al zo verbonden dat het bloeden straks wel stopt,’ merkte hij dan ook op en hij knikte naar het stuk van het t-shirt dat het meisje rond haar arm had gebonden. Hij kreeg enkel een scherpe blik van de dochter van Apollo terug.
‘Ik denk dat er belangrijkere dingen zijn om ons zorgen om te maken dan een kleine schram.’ Ayer haalde zijn schouders op en keek naar de rest van het team. Hij wilde zich niet direct opstellen als leider, maar waarschijnlijk wist hij het meeste van de goden. Daarnaast had hij een natuurlijke eigenschap voor dit soort dingen, dankzij zijn moeder. De enige wie waarschijnlijk ook voor de positie van leider zou willen gaan, was Aaron.

Account verwijderd

schreef:
Opdrachten, Hades. Het duizelde haar een beetje. Ze wist echter niet zeker of het de opdracht was die haar duizelde, of haar bloedverlies. Wat het ook was, ze had het niet mis gehad toen ze gedacht had dat dit iets groots zou zijn. Ze twijfelde er zelfs een beetje aan of het niet te groot voor haar was. De anderen waren sterk, strategisch en behendig, maar zij was geen van dat alle. Het enige wat zij kon doen, was verleiden. Ze vroeg zich af of ze daar überhaupt iets aan zou hebben tijdens de opdrachten. Ze zouden vast geen mensen kiezen die ze met een zwaai van haar hand onder controle had. Ze zouden vast wezens kiezen die immuun voor haar waren. Een zucht gleed over haar lippen.
Ze keek op toen ze het meisje naast haar hoorde praten. Heel vlug checkte ze de anderen, maar ze kwam al snel tot de conclusie dat zij de enige was die gewond was geraakt. Natuurlijk moest haar dat overkomen. Ze dachten vast nu al dat ze zwak was.
'Kun je hechten? Jezelf hechten is niet zo gemakkelijk.' Ze negeerde de jongen compleet. Hij was waarschijnlijk gewoon boos omdat ze hem in de weg had gezeten. Ze begreep het, maar hij zag ook wel dat ze flink bloedde en het niet slechts een schrammetje was.
'Mare,' stelde ze haarzelf uiteindelijk voor. Ze keek naar de anderen op en bekeek hen stuk voor stuk. Ze glimlachte geamuseerd toen ze zag dat Aaron ervoor koos zich niet voor te stellen. Iedereen wist wie Aaron was en hij wist dat zelf ook. Hij zag er leuk uit en hij presteerde behoorlijk, je kon hem bijna niet over het hoofd zien. Zijn bekendheid bracht echter ook nadelen met zich mee. Zelfs op een kamp voor halfgoden werd er behoorlijk geroddeld. Soms had ze medelijden met hem, maar ze zag hem er nooit onder lijden.

Van tevoren had hij kunnen weten dat de vier besten een team zouden vormen, maar hij had er niet bewust over nagedacht. Aaron was niet echt een teamspeler. De enige die hij vertrouwde, was hijzelf. Anderen waren onvoorspelbaar en konden vaak niet hetzelfde presteren als hij. Nu had hij echter weinig keus. Geen van hen had dezelfde vader of moeder, waardoor bepaalde kwaliteiten die hij niet bezat, wel in het team zouden zitten. Hij hoopte maar dat het genoeg was om het te laten werken.
'En waar stel jij voor dat we ons op dit moment zorgen over maken?' vroeg hij, toen hij de woorden van de zoon van Athena hoorde. Het was de zoon van Athena, grote kans dat hij zich druk ging maken over de opdrachten die ze zouden krijgen. De goden waren niet stom, ze zouden hen geen opdrachten geven waar ze van tevoren al van op de hoogte waren. Als ze het wisten, zouden ze zich voorbereiden en zouden hun krachten waarschijnlijk alsnog niet geoptimaliseerd worden. Hij haalde een hand door zijn haren en bestudeerde de jongen. Hij had al voorspeld dat de samenwerking in de praktijk niet zo gemakkelijk zou zijn, maar zijn vermoeden was nu al bevestigd. Hij schudde zijn hoofd en keek naar de andere twee. De dochter van Aphrodite, Mare, zou haar arm inderdaad moeten laten hechten. De dochter van Apollo leek ongedeerd. Zij had hem laten gaan en daarvoor in ruil had hij haar laten gaan. Ze waren er uiteindelijk allebei zonder kleerscheuren vanaf gekomen.
Hij voelde de enigszins ongemakkelijke sfeer en hij prikte er niet doorheen. De dochter van Aphrodite en de zoon van Athena waren duidelijk niet zo dol op elkaar. Hij moest eerlijk toegeven dat hijzelf ook niet zo dol was op de zoon van Athena. Gezellig was het in elk geval zeker niet te noemen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De wond van de dochter van Aphrodite leek niet heel ernstig te zijn. Misschien dat er enkel iets teveel bloed uit kwam, maar een arm bloedde, in Josy haar ervaring, al best snel. Misschien was de snee nog wel niet eens zo diep, maar ze zou er straks beter naar kijken en dan zou ze kunnen oordelen wat ze er precies mee zou gaan doen. Als het echt gehecht zou moeten worden, dan zou ze het meisje wel meenemen naar de ziekenboeg en dan zou het snel weer beter gaan.
‘Natuurlijk kan ik hechten,’ sprak Josy. De meeste kinderen van Apollo kenden wel de basis EHBO-trucjes. Sommigen hadden een groter talent voor het brouwen van drankjes om de pijn te verminderen of kwaaltjes te genezen. Anderen hadden het fysieke gedeelte van de zonnegod geërfd, waar Josy er één van was. Ze kon wel een drankje brouwen, maar het had haar langer geduurd dan anderen. Iets wat haar aan het begin wel dwars had gezeten, want Apollo stond juist bekend als de god van de geneeskunde. Ze wist echter ook dat geen enkele halfgod hetzelfde was en ergens was ze blij met haar vecht-tactieken, want anders had ze hier niet gestaan. Daarnaast kon ze het meisje, wie zich voor had gesteld als Mara, wel helpen en dat was het belangrijkste.
‘Josy,’ stelde ze haarzelf voor. De jongens leken ondertussen al bezig te zijn met wie er de leiding zou nemen. Zelf was Josy niet echt het type dat naar voren zou stappen om de leiding ook echt te nemen, maar ze wist niet wie ze op dit moment prefereerde. De zoon van Athena of de zoon van Ares. Wellicht dat ze beide een goed team zouden kunnen vormen als ze hun kwaliteiten zouden combineren, maar het was maar de vraag of ze dat ook wilden.
‘Ik stel voor dat we ons focussen op de opdrachten. We moeten weten wat we kunnen verwachten. Hoeveel opdrachten er komen, wat voor soort wapens we nodig hebben, waar we precies naar toe moeten en wat we mee moeten nemen,’ hoorde ze de zoon van Athena zeggen. Natuurlijk had hij daar allemaal al aan gedacht. Josy vroeg zich altijd af of er een soort machine in het brein van de kinderen van Athena zat dat begon te werken op het moment dat ze nieuwe informatie binnen kreeg. Een soort computer, maar dan nog tien keer zo snel.
‘We kunnen ons daar niet op focussen als een deel van ons team gewond is,’ wierp ze tegen.

Ayer vond zijn eigen idee het meest logische. Er was veel om rekening mee te houden. Natuurlijk zou ieder teamlid het wapen moeten kiezen waar hij of zij zich het meest comfortabel bij voelde, maar hij had het idee dat een paar messen en een pijl en boog het niet zouden winnen van een groot, kwaadaardig monster. Dus dat zou betekenen dat de twee meisjes nog een ander wapen mee zouden moeten nemen. Hij ging er namelijk wel vanuit dat ze met meerdere wapens overweg zouden kunnen. Ook de rest van wat ze mee zouden nemen, was belangrijk. Ze wisten niet eens waar ze naar toe zouden moeten. Of ze in de bossen zouden blijven, of ze naar zee zouden gaan of misschien juist de grote stad in. Voor iedere plek had je weer andere benodigdheden nodig en het was in zijn ogen belangrijk om daar over na te denken.
Josy, de dochter van Apollo, was het duidelijk niet eens met zijn idee. Ze leek de schram van Mare belangrijker te vinden. Hij wist zeker dat er vrijwel niets aan de hand was met Mare. Misschien kwam het door de zoen die ze hem net had gegeven, maar als dat haar beste tactiek was geweest om iemand af te leiden, of te stoppen, dan wist hij niet zeker of ze wel echt een aanwinst was op het team. Josy was waarschijnlijk gevallen voor de zielige ogen en het bleke gezicht van Mare, waardoor ze de bloedende schram op haar arm belangrijker vond dan hetgeen waar ze op dit moment echt over zouden moeten praten.
‘Ik gok dat zo’n kleine snee niet echt een probleem is om op te lossen, zeker voor een dochter van Apollo,’ merkte Ayer op, terwijl hij naar de twee meisjes keek. Het liefst wilde hij zeggen dat als Josy er niet toe in staat was om de wond van Mare binnen een paar seconden op te lossen, ze twee teamleden hadden wie niet helemaal op hun best waren, maar hij besloot zich op het laatste moment in te houden. ‘Hoe dan ook, het is wel belangrijk dat we dit soort dingen bespreken. We kunnen niet morgenochtend vertrekken zonder dat we een soort plan hebben. Dan redden we het al helemaal niet en dan is er een grote kans dat Hades zijn plan zal werken, wat het plan dan ook misschien is. Dat moeten we voorkomen.’

Account verwijderd

schreef:
Ze knikte toen de dochter van Apollo haarzelf voorstelde als Josy. Josy leek vriendelijk, lief zelfs. Ze had nooit een hekel gehad aan de kinderen van Apollo, of de kinderen van welke andere god dan ook, maar het verbaasde haar wel dat het meisje graag wilde dat er iets met haar arm gebeurde. Ze had verwacht dat de anderen niet zo veel aandacht aan haar zouden besteden, sinds zij waarschijnlijk de zwakste schakel in deze groep zou zijn.
Enigszins geïrriteerd keek ze naar de zoon van Athena, die niet de moeite had genomen zichzelf voor te stellen. Niet dat het haar uitmaakte, maar het zou een hoop tijd kosten als ze hem constant aan moesten spreken als de zoon van Athena. Misschien zou ze hem zelf wel een bijnaam geven. Dat zou allicht een bijnaam worden waar hij niet blij mee was.
'Val je op mannen of heb ik je eerste kus van je afgenomen?' Ze was wel gewend dat anderen het niet fijn vonden als ze hen gebruikte, maar alles wat ze de zoon van Athena aan had gedaan, was hem voor even verwarren. Ze had hem niet gebruikt, ze had hem zijn kans niet ontnomen om hier te staan. Ze schudde haar hoofd en keek even naar Aaron toen ze hem zachtjes hoorde lachen. Aaron was wat dat betreft niet onervaren, hij was ook wel eens bij een dochter van Aphrodite geweest. Hij had het alleen niet zo zwaar opgenomen als de zoon van Athena nu deed. En dat terwijl Aaron een zoon van Ares was. Alle kinderen van Ares bezaten een behoorlijk kort lontje. Het kon bijna niet anders dan dat ze de zoon van Athena meer aangedaan had dan slechts een kus.
'Misschien is het beter om even uit te rusten en elkaar over een uur weer terug te zien,' verzuchtte ze. De spanning was om te snijden.

Het bleef gespannen. Aan de ene kant stond de zoon van Athena, aan de andere kant stonden Josy en Mare. Hij voegde zich bij geen van beide kanten. De zoon van Athena had gelijk, ze moesten zich inderdaad voorbereiden op morgen, hoewel hij twijfelde aan de methode. Ook Josy had gelijk, want ze konden niet op pad gaan terwijl één van hen gewond was. Geamuseerd volgde hij het gesprek tussen de drie, tot Mare een redelijk gewaagde vraag aan de zoon van Athena stelde. Zacht lachte hij, hij kon het niet helpen. De dochters van Aphrodite waren tot een heleboel in staat met een simpele kus. Blijkbaar had de zoon van Athena daar zonet kennis mee gemaakt.
'Laat hen haar arm even hechten, lover boy. Wij kunnen ondertussen wel bespreken hoe we het willen aanpakken en dan lichten we de dames in als ze terug zijn.' De zoon van Athena had ervoor gekozen zich niet voor te stellen, dus kwam hij met zijn eigen naam. Josy en Mare leken niet op zoek te zijn naar enige vorm van leiding, dus het was waarschijnlijk het beste als die twee zich zouden focussen op het herstel van Mare, terwijl lover boy en hij bespraken hoe ze het zouden aanpakken. Hij zou het niet accepteren als hij geen inspraak had in het plan. De kinderen van Athena waren misschien strategisch, maar ze waren niet alwetend. Ook hun strategieën mislukte. Er was in elk geval een reden waarom hij het ook won van kinderen van Athena. Hoewel hij deze jongen nog nooit eerder ontmoet had, geloofde hij niet dat hij een uitzondering was en geen fouten maakte.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld