Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Wicked ones

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:

"In a fight, they're lethal,
around each other, they melt."

---

Aibell Nastasya Lavrov, 22
She's fire and ice. You'll fear the cold and crave the burn.

Een orpg met

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

You are just a heaven, deaf to what I say
Hell will surely listen but it never feels the same

Quaid Leonidovich Reznikov - 23
Semenovskaya Bratva

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij voelde zich gejaagd. Het ongeduld stroomde door hem heen, makend dat hij niet langer meer in alle rust zijn sigaret op kon roken, maar in plaats daarvan ruwweg een paar trekken nam. Enkele seconden later had hij de peuk al uit het raam van zijn auto gegooid.
Het waren een lange paar weken geweest. Wellicht dat hij daarom zijn hoofd er niet meer zo bij had als gewoonlijk. Het kon hem eigenlijk ook niet veel meer schelen. Hij wist allang aan wie het te danken was waarom alles een chaos was geworden en waardoor hij zich wagen moest op vijandelijk terrein, om alles recht te zetten. Verandering brengen in de situatie kon het desalniettemin niet. Zelfs al wist hij zijn oom als schuldige aan te wijzen van zijn verbanning, had het hem hoe dan ook gedwongen om de lijn te overschrijden naar het Noorden van New York. Het gebied waar elk lid van de Semenovskaya Bratva de kogel verwachten kon, mochten ze dit deel van de stad betreden hebben.
Zijn autorit verging dan ook niet zonder slag of stoot. Meerdere keren had hij om moeten rijden nadat hij een van de Lavrov's of bondgenoten had gespot. Als hij immers door hen gezien zou worden, kon hij net zo goed beginnen met het graven van zijn eigen graf.

Het duurde al met al een half uur langer dan verwacht voor hem om de basis van de Lavrov's te bereiken. Het Tigress hotel en casino lagen aan de rand van de binnenstad en met alle drukbezette steegjes eromheen, had hij vele kilometers via een andere route moeten afleggen om heelhuids de parkeerplaats te halen. De plek waar hij zonder enige vermomming zijn zwarte Mustang parkeerde, om deze er onbeschaamd achter te laten. Undercover gaan was niet nodig voor Quaid om met zelfvertrouwen het terrein van zijn rivalen te verstrijken. De Glock achter zijn riem en het drietal messen boden hem dat al genoeg.
Het grondgebied van de Lavrov's kende hij uit zijn hoofd. Zijn vooronderzoek had hem genoeg opgeleverd om precies te weten waar hij heengaan moest, wilde hij Vladim Lavrov vinden. De beste man verschool zich samen met zijn meest belangrijke bendeleden en bondgenoten op de 65e tot 70e verdieping. Daar waar ze uitkijken konden op de rest van de wolkenkrabbers en zich als een stel prooien konden verbergen. Alsof ze te weerloos waren om zich daadwerkelijk zelf te kunnen verdedigen; men liet hun bewakers en onderdanen het voor hen oplossen. En mocht dat nou net het soort tuig zijn dat Quaid als eerste tegenkwam op het pad naar zijn grootste vijand.
Een bewaker hield de achterdeur bezet, de ingang waar hij binnen komen moest, wilde hij zichzelf naar de liften kunnen loodsen. Het zag ernaar uit dat hij zijn handen al vuil moest maken in de eerste paar minuten van zijn tocht.

De uitsmijter torende lichtelijk boven hem uit, naar hem kijkend met een beestachtige blik in zijn ogen. Hij gaf hem hetzelfde terug. Met wat vijandelijk gegrom stormde hij naar de bewaker toe. Die wist nog niet helemaal waar hij naar zijn pistool grijpen moest, waardoor hij hem had kunnen aanvallen nog voor het wapen uit zijn holster gehaald werd. Quaid had vervolgens een aantal klappen van de bewaker op zijn gezicht moeten incasseren, voor hij hem uiteindelijk gelijk had kunnen maken met de grond. Nadat hij met veel kracht een aantal keren met de achterkant van zijn Glock tegen het achterhoofd van de man had geslagen, leek hij het bewustzijn te hebben verlaten. Het afvuren van een kogel op zijn borstkas was eigenlijk onnodig geweest, maar Quaid had zich even mee laten slepen in zijn frustratie en woede, en had alsnog de trekker overgehaald.
De demper had echter het geluid zodanig verzacht dat het haast onhoorbaar was, dat wat eigenlijk de lol er naar zijn mening vanaf haalde. De enige reden waarom er een grijns rond zijn lippen zichtbaar was geweest terwijl hij over het lijk heen stapte, was omdat hij zojuist een stap dichter bij zijn doelwit was en wel zonder ook maar een beetje te zweten. Het zou misschien makkelijker worden dan hij dacht om de topverdieping van de Tigress te bereiken.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Het uitzicht zou haar nooit gaan vervelen. De talloze wolkenkrabbers die als de wachters van de stad uit de grond omhoog rezen, voor eeuwig reikend naar de wolken, die veelal ver er boven hingen en soms neerdaalden om de gebouwen in een sluier van mist te hullen. De straten, die kaarsrechte lijnen trokken en de stad opdeelden in een gestructureerd en tegelijkertijd chaotisch rasterwerk, en gevuld waren met auto’s, traag voortkruipend in het altijd drukke verkeer van New York. Het was niet moeilijk om het getoeter waarmee de files gepaard gingen erbij in te beelden, maar het had wat om de voertuigen van deze hoogte te zien, in de stilte van haar penthouse. Zover boven de stad hing er een heerlijk vacuüm van stilte en rust. Ze voelde zich klein en nietig door de weidsheid van het uitzicht, maar op hetzelfde moment voelde het alsof de wereld aan haar voeten lag, letterlijk en figuurlijk. Ze genoot van dat gevoel van macht. Wie van de Lavrovs deed dat nu niet?

De jongedame die voor de ramen stond - die zich uitstrekten van de vloer tot het plafond - scheurde haar ogen los van de ondergaande zon en het uitgebreide kleurenpalet waarin de lucht was veranderd, en draaide zich om. Haar hoge hakken tikten tweemaal kort op de marmeren vloertegels alvorens het geluid gedempt werd door het hoogpolige vloerkleed dat onder de hoekbank, twee fauteuils en salontafel lag. Niet de meest egale ondergrond om met stiletto’s op te lopen, maar Aibell draaide haar hand er niet voor om. Er ging bijna geen dag voorbij dat ze haar voeten niet in een paar hoge hakken propte, het was als een tweede natuur voor haar geworden. Ze genoot van het vrouwelijke gevoel dat het haar gaf, van de manier waarop het de lengte van haar benen accentueerde en waarop het vaak onherroepelijk de ogen van mannen net een tikkeltje langer op haar vestigde - hoewel ze zelfverzekerd of arrogant genoeg was om zich er bewust van te zijn dat haar looks eveneens een grote rol speelden daarbij.
Aibell bracht het glas dat ze in haar hand hield naar haar lippen en liet de laatste slok water door haar keel verdwijnen, waarna ze zich iets bukte om het glas op de salontafel te zetten. Een blik op de horloge om haar pols leerde haar dat het tegen zeven uur begon te lopen. Een prima tijd om een drankje te halen in de bar, wellicht even in het casino rond te hangen om te bekijken hoe het er daar aan toe ging. En ze kende zichzelf goed genoeg - natuurlijk zou ze haar ogen niet afwenden mocht haar blik op een aantrekkelijke man vallen. De laatste weken hadden haar dagen voornamelijk bestaan uit het regelen van zaken voor het imperium van de Lavrovs, dus Aibell was van mening dat een beetje ontspanning wel op zijn plaats leek. De sceptische blikken van haar broer die dat ongetwijfeld op zou leveren, nam ze voor lief.

Aibell had haar hand al op het koele staal van de deurklink liggen toen een schel geluid de rust abrupt verbrak. Ietwat verstoord keek ze op. Het duurde een fractie van een seconde voor het tot haar doordrong van de bron van het geluid was.
Resoluut duwde ze de deurklink omlaag en trok ze de deur open, om de gang op te stappen. Eén van de bewakers kwam met grote passen haar kant op gelopen, al pratend in zijn oortje, terwijl hij ondertussen op zijn smartphone keek.
‘James’, sprak ze de man aan. ‘What’s going on? Why is the alarm going off?’
Uiteraard was ze op de hoogte van wat het alarm betekende - het was vooral verbazing vanwege het feit dat ze dit geluid al een tijdlang niet gehoord had. Het was eenvoudig te vergeten dat het alarm überhaupt bestond. Niet veel waren er zo dom om te proberen de bovenste verdiepingen te bereiken zonder dat zij daar toestemming voor hadden - en nog minder wisten het daadwerkelijk te schoppen tot de 65e verdieping of hoger.
‘Someone took down the guards outside and at the elevator and intruded the 65th floor. My men are on it, no need to worry’, antwoordde James tussen het blaffen van enkele bevelen in zijn oortje door.
‘Oh, I’m not worried.’ Een klein lachje rolde over haar lippen terwijl ze richting de liften begon te lopen. ‘Whoever is so foolish to think it’s a good idea to attack us should be the one who’s worried.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij had met haastige bewegingen het autoriteitspasje van de bewaker uit zijn zak gegrist, wanneer scherpe klanken door het gebouw begonnen te echoën. Met een frons keek hij omhoog naar het plafond, zoekend naar de aanwijzingen om te bevestigen wat hij dacht. Lang hoefde hij hiervoor niet te zoeken, zo bleek het, gezien verscheidene rode lampen aan de uiterste rand van de muur begonnen te branden.
De Lavrov's wisten dat hij in het pand had ingebroken, natuurlijk wisten ze dat. Ze zouden het hele complex onder de bewakingscamera's hebben gehangen. Het had hem niets verbaasd al had een beveiligingsmedewerker het gevecht van net tot op de seconde op een beeldscherm gevolgd. Hij baalde slechts dat ze zo snel hadden gereageerd dat het alarm al loeide, vooraleer hij zijn plek in de lift bemachtigd had.
Zijn grijns verging als sneeuw voor de zon. Hij vloekte binnensmonds, zijn looptempo zo verhoogd dat zijn passen haast in lijn lagen met de tonen van het alarm. Een tweede bewaker zag hij vanuit zijn ooghoeken naar hem toe snellen, een wapen geklemd in zijn handpalm en zijn vinger krampachtig op de trekker gerust. Deze moest vast vanuit de liften de hoek om hebben gekeken, om te kijken wat er aan de hand was.
Een kogel werd op hem afgevuurd, een stroom van bloed achtergelaten bij zijn bovenarm. Het was op het nippertje of het metaal had hem geschrampt, maar het geluk had nooit aan Quaids kant gestaan. De kogel was in zijn linkerarm terechtgekomen; daar waar de pijn zich begon op te hopen en de stof van zijn shirt rood begon te kleuren van het bloed. Ernaar kijken deed hij niet. Hij vuurde zijn Glock nog geen seconde later af, waarna de tweede beveiliger pijnigend op de grond lag. De klus afmaken was iets waar Quaid geen tijd meer voor had. Het alarm ging nu al een minuut af en hij moest de lift in komen, vooraleer deze afgesloten en stilgelegd werd uit protocol.
Hij sprintte de hoek om, de Glock al slingerend in zijn hand, om in de lift abrupt tot stilstand te komen. Het pasje propte hij met een trillende hand in de bijbehorende gleuf. Een regenboog aan lampjes begon in een mum van tijd te branden, de tientallen verdiepingen beschikbaar gemaakt als reisdoel en zo ook de tien hoogste vloeren, daar waar hij zijn moest.
Geroep klonk gefrustreerd vanuit de uithoeken van de begane grond. De voetstappen versnelden en vermeerderden zich en het geluid van wapens die geladen werden, waren nog over het alarm heen te horen. In lichte paniek begon hij de knop tot de 65e verdieping keer na keer in te drukken. Waarom sloten de liftdeuren nou niet wanneer hij dat een keer nodig had? Wederom maakte hij gevloek duidelijk, ditmaal hoorbaar, en keek hij strak naar de gang buiten de lift. De schaduwen van enkele gedaantes om de hoek zag hij al vaag dichterbij komen.
"C'mon..," verzuchtte hij. Gestrest drukte hij het pasje nog beter aan en keerde hij weer terug bij de knop voor de verdieping, die hij nogmaals hard indrukte. Tot zijn geluk sloten de liftdeuren vrijwel direct daarna.
Hij had normaliter lopen grijnzen naar de bewakers die hem mis waren gelopen, zwaaiend naar hen alsof het zijn laatste kans was om ze te stangen en uit te dagen. De kogel in zijn bovenarm leidde hem desalniettemin te veel af. Met zijn handpalm veegde hij ruw langs de wond, het bloed voor een moment weggeveegd om meer te kunnen zien. Hij moest en zou de 65e etage halen, maar niet om daar neer te gaan en dood te bloeden; dan was alles voor niets geweest.

De kogel uit zijn arm halen was een klus die van hem vergde om zijn kaken keihard op elkaar te klemmen. Enkele grommen van pijniging hadden zijn lippen verlaten, de pijn weer herkend die hij al in lange tijd niet meer ervaren had. Het metaal eruit halen was mogelijk een slecht idee geweest maar het was zijn eigenwijze karakter, dat ervoor zorgde dat hij de kogel er zo snel mogelijk uit wilde hebben.
De lift had inmiddels al bijna de 65e etage bereikt. Jachtig had hij een stuk van zijn shirt afgescheurd, deze boven zijn wond om zijn bovenarm gebonden. Hoe strakker hij deze zette, des te meer pijn door hem heen vloeide, maar hij moest het bloeden proberen te stoppen voor hoelang dit nog mogelijk was.
Tientallen seconden later was hij er dan, op de vloer waar hij zijn tocht voor begonnen was. Hij had zich mentaal voorbereid op de bewakers die hem op zouden wachten, maar tot zijn verbazing was dit allesbehalve nodig geweest. Geen enkele beveiliger stond hem op te wachten.
Voor een moment keek Quaid wat ontsteld rond. Hij leek zich niet helemaal te kunnen beseffen dat hij het gehaald had en door zijn bloedverlies, zag de ruimte voor hem er soms wat waziger uit dan hij had gewild.
Waar hij heen moest voor Vladim wist hij niet. Er waren nog 4 verdiepingen boven hem waar ze ook zouden kunnen zitten, maar waarvan hij niet wist welke de juiste was. De enige verdieping die het zeker niet leek te zijn, was deze waar hij zich nu op bevond. De luxe van een penthouse van een maffiabaas leek hier te ontbreken. Het zag er niet heel anders uit dan de verdiepingen hieronder, alsof ook deze bestond uit doodnormale hotelkamers voor de rijken.
De enige optie die hij hierdoor had, was de lift achterlaten en rond te sluipen via de trap. Als hij nu tenslotte de lift zou nemen naar een andere verdieping, liep hij grote kans om te stuiten op een heel leger wanneer de liftdeuren weer zouden openen. Hij had al geluk gehad dat dat hier niet was gebeurd.
Ook hier begonnen de geluiden zich weer te verspreiden van tientallen, harde voetstappen. Wat verstrooid rende hij de andere kant op. Waar de trap zat was voor hem eerst een raadsel maar toen hij eenmaal de hoek om was gerend, zag hij bij het uiteinde van de gang al een glazen deur die naar de traptreden leidde; de plek waar hij naartoe sprintte om zo snel mogelijk bij de volgende etage te komen.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Achter zich hoorde ze James een moment stilvallen, hoorde ze aan de hapering in zijn pas dat hij even aarzelde of twijfelde alvorens zich weer om te draaien en zich achter haar aan te haasten.
‘With all due respect miss, but I don’t think it’s a good idea for you to go down there.’
Aibell bleef een moment staan, haar wenkbrauwen in een ietwat verraste frons iets naar elkaar toebewogen en wierp een blik op James. In de eerste instantie begreep ze niet goed waar hij het over had, maar eens ze de woorden herhaalde in haar hoofd, drong tot haar door waar het vandaan kwam. Hij dacht dat ze naar de 65e verdieping zou gaan, naar de plek waar de indringer zich bevond.
‘Oh no’, wuifde ze zijn zorgen met een lachje weg, terwijl ze haar benen weer in beweging zette. ‘I’m not going to handle the situation myself, if that’s what you were thinking. However fun it may sound, I’ve already had my fair share of fighting earlier this week.’
Een flauwe grijns kroop over het gezicht van de jongedame bij de gedachte aan het begin van de week. Maandag was een tumultueuze dag geweest, om het zacht uit te drukken. Een informant was zondagavond laat nog in alle haast langs gekomen, onsamenhangend brabbelend over een lading wapens en een kleinschalige bende die doorging onder de weinig creatieve naam “The Reds”. Aibell had één van haar mannen op de informant gezet, om de informatie uit hem te trekken en er een logisch verhaal van de maken, terwijl zij haar beklag had gedaan bij Alexander over het feit dat één of andere junkie een informant van hen was. Had hij dan niet geleerd hoe onhandig zulke drugsverslaafden waren als het aankwam op het leveren van informatie? Soms brabbelden ze maar wat, zozeer in de greep van de verslaving dat ze allerhande valse informatie eruit gooiden, puur om een nieuwe shot of pil, of een beetje geld te kunnen verkrijgen.
Toch had Alexander erop gestaan dat ze de dag erna naar het haventerrein zou gaan om erbij te zijn als een lading wapens aan wal zou worden gebracht. Uitstapjes die ze doorgaans niet erg vond, behalve als de situatie in kwestie haar broer gelijk gaf in een meningsverschil tussen hen. Er was inderdaad een bende uitgeweest op hun lading wapens. Alexander had geluk gehad dat ze haar frustratie en ergernis om het feit dat hij gelijk had, had kunnen laten gaan op de bendeleden die getracht hadden de houten kist in handen te krijgen.
Aangezien het haar te lang duurde om te wachten tot één van de andere liften, die op dit moment alle elders in het gebouw waren, de 70e verdieping had bereikt, sloeg Aibell aan het einde van de gang de hoek om, om de brede, met crèmekleurig tapijt beklede trappen af te dalen naar één etage lager. Eenmaal daar duwde ze de deur open naar het hoofdkantoor van de beveiliging. Een drietal bewakers zat voor een scala aan schermen, praatte ondertussen zo nu en dan wat in een oortje. Aibell volgde de blik van de drie mannen naar één scherm in het bijzonder. Ze herkende de ruimte waarin een persoon stond te prutsen aan zijn arm als de lift.
‘Martin, get your men to the elevator on the 65th and -’
‘No, wait’, onderbrak Aibell de man die gepraat had. ‘Tell him to keep his men away from the elevator. Let them wait around the corner of something. I want to know where he is going.’ Haar ogen waren gefixeerd op de figuur in de lift. Het was een man, verschillende tatoeages sierden zijn huid en hij was nog steeds bezig met zijn rechterbovenarm. Aibell maakte een afwezig gebaar naar één van de bewakers om op te schuiven en stapte dichterbij de schermen, zodat ze het beter kon zien. Waar was hij mee bezig?
Pas toen hij een reep stof van zijn shirt scheurde en om zijn arm heen bond, begreep ze het. ‘He is wounded’, concludeerde ze, meer voor zichzelf dan dat de woorden gericht waren aan de andere aanwezigen. Een lichte vlaag van triomf weerklonk door haar stemgeluid. Het stelde haar enigszins tevreden dat de indringer er niet geheel zonder kleerscheuren vanaf was gekomen, hoewel ze James later een hartig woordje met zijn mannen op de begane grond zou laten spreken. Deze indringer had in de eerste plaats al nooit de lift mogen bereiken.
Aandachtig volgden haar blauwgrijze ogen de bewegingen van de man. Zodra de deuren van de lift open gleden, stapte hij behoedzaam naar buiten, om niet lang daarna koers te zetten richting de trappen. Een verstandige keuze - op een andere camera zag ze dat de liftdeuren op de andere verdiepingen inmiddels vergezeld werden door minimaal drie bewakers.
Terwijl ze toekeek hoe hij met twee treden tegelijk de trappen op rende, begon het haar langzaam te dagen waar hij naar op weg kon zijn. De meeste personen die het hotel binnendrongen via de ingang die exclusief bedoeld was voor de Lavrovs en zakenpartners van de familie waren erop uit om één van de kopstukken te bereiken. Aibell vermoedde dat deze persoon daar geen uitzondering op was.
‘Allright, I’ve seen enough’, zei ze tegen James, een teken dat hij zijn mannen eropaf kon sturen. Hij knikte kort en draaide zich een kwartslag weg om de bevelen door te geven.
‘Oh, and make sure they try to capture him alive. I wanna know what he’s doing here’, voegde ze eraan toe. ‘Let your men bring him to 6907.’
Terwijl James de ruimte verliet om zijn mannen bij te staan, richtte Aibell zich op de drie bewakers die cameradienst hadden gehad. Haar ogen gingen van een paar speelkaarten die verspreid over het bureau lagen, waarna ze ieder van hen kort aankeek. ‘I’ll make sure Alexander knows that you rather give priority to playing cards than to securing the building, so you better come up with a damn good excuse’, blafte ze hen toe, waarna ze de kamer uitliep. De mannen konden vanachter hun beeldscherm wellicht niet zoveel beginnen tegen iemand die op de begane grond naar binnendrong, maar het feit dat er nog geen bewakers bij de liftdeuren op de 65 etage hadden gestaan, verried dat te laat was doorgegeven dat er iemand de lift binnengedrongen was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De traptreden vergden enorm veel energie van hem. Hij was eigenwijs genoeg om meerdere traptreden tegelijkertijd te nemen en te proberen door te gaan met sprinten, dat waar zijn lichaam niet langer tegenop gewassen leek te zijn. Met elke meter die hij verstreek leek zijn tegen zijn wil in tempo te verlagen. Zijn ademhaling verzwaarde en zo ook de ruimte, die hij eerst nog aardig scherp zag, begon glinsteringen en vage plekken te vertonen. In alle frustratie keek hij neer op zijn wonde. Zijn arm zat onder de donkerrode vloeistof en alhoewel hij met de stof van zijn shirt de bloedcirculatie verstoord had, leek het erop dat de werking ervan behoorlijk tegenviel. Hij was genoodzaakt om met zijn rechterhand de bloeding tegen te houden in plaats van met deze handpalm zijn pistool bij zich te houden, dat wat hem even deed grommen van tegenzin.
Zijn passen stopten en lieten hem stranden op de helft van de 67e verdieping, met de bedoeling om zijn pistool weer achter zijn broekrand weg te stoppen. Datgeen waar hij niet meer aan toe leek te kunnen komen zodra een zestal bewakers de trap afstormden vanuit een verdieping hoger.
"For fuck's sake," siste hij voor zich uit. Zijn laatste kogels vuurde hij nog af met zijn Glock, elke de gedaantes boven hem net niet geschrampt, maar terechtgekomen in de wand achter hen. Wetend dat ze dichterbij kwamen en hij geen tijd meer had om van munitie te verwisselen, wierp hij zijn pistool tegen een van de bewakers aan. Een grimas van pijn vertoonde zich op het gezicht van de man vooraleer hij zijn ogen vol furie op Quaid richtte.
Van die tijd maakte hij gebruik om een paar traptreden naar beneden te lopen. Hij had de intentie gehad om naar een van zijn messen te grijpen, maar ook deze poging werd gedwarsboomd door het leger van beveiligers; een vuist had hem al geraakt voor hij weer overeind had kunnen komen met het wapen in zijn hand. Quaid wist vervolgens nog een paar keer goed uit te halen naar zijn vijanden tot hij uiteindelijk overmeesterd werd.
De hoeveelheid klappen die hij in de tussentijd zelf had moeten verduren, kreeg hij inmiddels niet meer mee. Hij voelde zich duf en de pijn die door hem heen vloeide met elke klap, werd amper meer door hem opgemerkt. Verstrooid werd hij, al bloedend, door Vladim's handlangers meegesleept over de vele traptreden tot hij in een donkere kamer belandde.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Gewoonlijk zou Aibell iemand anders de rest af hebben laten handelen. Dmitri was veelal de aangewezen man voor die klus - een kast van een dertiger, bedekt met tatoeages en met een blik in zijn ogen die de bravoure van menig crimineel tot niets had doen verschrompelen. Hij ging geen enkele methode om informatie uit iemand te krijgen uit de weg. Zelfs Aibell, die opgegroeid was in deze wereld en had geleerd de knop van haar emoties uit te zetten, voelde op sommige momenten ontzag voor de man. Hij kende geen enkel greintje empathie, geen genade en ze had hem nog nooit een spier zien verrekken tijdens zijn verhoren, hoe gruwelijk hetgeen waar hij mee bezig was op sommige momenten ook was. Aibell was veel gewend, maar zelfs zij had zo nu en dan haar blik enigszins misselijk af moeten wenden.
Hoe dan ook, naast het feit dat Dmitri op dit moment buiten de stad achter een ontrouwe leverancier van munitie aanzat, wilde zij dit verhoor zelf doen. Ze kon niet ontkennen dat het impressief was dat een indringer het levend tot de 65e etage had geschopt. Ze was benieuwd wie de persoon die ze op de camerabeelden gezien had, precies was en bovenal wat hij hier te zoeken had. Iets in haar gaf haar het gevoel dat dit geen standaard gevalletje wraakzucht was.
Aibell toverde haar keycard tevoorschijn en haalde deze langs de scanner naast de deur, waar op het donkere hout het cijfer 6907 preikte. Een zachte klik klonk er, waarna ze de zware deur met enige moeite open duwde. Kamer 6907 was onder vriend en vijand berucht - vergeleken met de andere kamers en kantoren op de bovenste verdieping, was het slechts een krappe ruimte. Hier waren geen ramen van de vloer tot het plafond te vinden, het enige licht was afkomstig van een paar tl-buizen in het plafond. Hoewel aan de muren zelf niets te zien was, was de ruimte extra geïsoleerd, voornamelijk gericht op het tegenhouden van geluiden. Het was immers niet erg chique als eventuele gasten van de familie die in een kamer een verdieping lager verbleven, het geschreeuw konden horen. De Lavrovs deden voor het grootste deel zaken met andere criminele organisaties, maar ook corrupte politici, shady accountants en ander “gewoon” volk behoorden tot hun netwerk - en die tere zielen waren zo weinig gewend.
De tl-buizen flikkerden aan met hun kille, witte licht. Aibell liep de kamer door naar de achtermuur, draaide zich om en sloeg haar armen over elkaar, om met haar rug tegen de muur te leunen. Bedenkelijk beet ze op de binnenkant van haar wang, luisterend naar het onmiskenbare geluid van schoten dat door de openstaande deur naar binnen dreef. Zorgen maakte ze zich niet. De indringer mocht dan wel verder zijn gekomen dan de anderen die een poging hadden gewaagd, maar James en zijn mannen vielen niet zo eenvoudig te omzeilen.
Desondanks duurde het naar haar mening een tikkeltje aan de lange kant voor ze eindelijk een stel zware voetstappen haar kant op hoorde komen. Aibell tilde haar hoofd op en keek naar de persoon die door twee bewakers de kamer binnen werd gesleept. Een straaltje bloed drupte uit zijn neus, rode vegen waren te zien op zijn lip en zijn arm zat onder het bloed van de verwonding die hij beneden op had gelopen.
Ondanks zijn gehavende uiterlijk herkende ze hem meteen zodra haar ogen de zijne kruisten. Aibell trok enigszins verbaasd haar wenkbrauwen op, waarna de verbaasde uitdrukking plaatsmaakte voor een bespottelijke grijns.
‘Well, if that isn’t Quaid Reznikov.’ De bewakers duwden hem hardhandig neer op de stoel die middenin de ruimte stond. Aibell maakte met een kort gebaar van haar hoofd duidelijk dat ze bij de deur konden wachten. ‘I would almost think you became suicidal.’ Ze maakte zich los van de muur. Met langzame passen liep ze een rondje om de jongeman heen. ‘But I guess that’s just what bannishment does to one.’ Ze bleef voor hem stilstaan en glimlachte zoetjes naar hem - een glimlach met een vlijmscherp randje.
Een paar weken geleden was het haar en Alexander ter ore gekomen: Leonid Reznikovs zoon was uit de familiekringen verbannen. Nieuws als dat, hoe discreet ze het ook hadden getracht het te houden, verspreidde zich snel binnen criminele kringen. Aibell wist er de fijne details niet van, maar wie beter dan de banneling hemzelf kon haar dat vertellen?
‘So, what brings you here? Besides your apparent wish to die within enemy walls. Was it an attempt to restore your honor? A very desperate attempt, that is.’ Aibell keek een moment met minachting op hem neer, waarna ze haar benen opnieuw in beweging zette en naar de achterkant van de stoel liep. Ze legde een hand op de rugleuning en bracht haar andere vingers naar zijn rechterarm, waar ze vanaf zijn elleboog langs zijn huid omhoog gleden naar de provisorisch verbonden schotwond. ‘And spare me the lies’, waarschuwde ze hem, terwijl ze met haar vingers druk zette op de wond om haar woorden kracht bij te zetten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Geen straaltje licht van buitenaf was hem gegund, zodra hij op een stoel werd gezet en de enige uitgangsdeur weer in het slot viel. Een paar handboeien sneed in zijn polsen, het metaal zodanig strak eromheen geklemd dat hij zich niet meer ergens anders op kon focussen. Dat was tenminste tot een ander gedaante de ruimte betreden had en de leegte die de bewakers achtergelaten hadden, weer in had genomen.
Eerst was haar identiteit amper te achterhalen. Daarvoor was er te veel duister onder het zwakke licht van de tl-verlichting aan het plafond. Hij kon het getik van haar hakken horen weergalmen over de vloeren, haar ademhaling horen klinken door de stilte die er heerste, maar een beeld ontbrak.
Hij weigerde met een vraag de sereniteit te verbreken, makend dat hij pas zien kon wie hem gezelschap hield in deze cel tot ze zich geheel vrijwillig voor hem neerzette. Hetgeen wat ze ook deed; het getik van haar hakken kwam dichterbij en al vrij snel leek hem op te hebben gezocht, om een ronde om zijn stoel heen te lopen.
Haar donkerblonde haar vierde mee met haar stappen, de lange lokken lichtelijk laten dansen met elke beweging die ze maakte. Twee lichte grijs/blauwe ogen tuurden neer op de zijne onderwijl ze haar ronde om hem heen staakte. Haar grijns gaf een hint van verkleining weer, alsof ze hem dacht belachelijk te kunnen maken door haar macht nog een keer te tonen. Een spel waar hij ongestoord aan meespeelde; hij greens tergend terug.
"Aibell Lavrov. Still full of yourself, I see?" Zijn hoofd kantelde hij ietwat naar links, zijn pupillen bij haar gebleven om hetzelfde oogcontact in stand te houden. Wat zij kon, kon hij ook.
Het weerhoren van hun kennis over zijn verbanning liet hem niet in verbazing opkijken. Elkander in de onderwereld leek het nieuws al ontvangen te hebben. Het woord verspreidde zich snel als het ging om de paranoïde maffiosi, gezien elke crimineel de zwaktes van zijn vijand in de gaten hield. Het was geen wonder dat ook Aibell hem probeerde te kwellen met dit feit. Het was hoogstwaarschijnlijk het enige beetje van informatie wat ze hadden als het ging om zijn familie.
Hij liet zijn mondhoeken nog enkele millimeters optrekken en behield zijn grijns, haar verachtende blik links laten liggen alsof hij deze nooit gemerkt had. Uitdagend volgden zijn ogen haar gestalte wanneer ze haar ronde besloot af te maken, en achter de rugleuning van de stoel verdween.
Van hem weggaan was ze alleen blijkbaar nog niet van plan geweest. Haar hand had zijn verwonde arm gevonden, daar waar hij haar grip op voelde versterken en haar vingertoppen beetje bij beetje zijn wond in elkaar voelde persen. Een zachte maar enigszins woedende grom kon hij niet bedwingen.
"I don't need to restore my honor to anyone," siste hij terug. "Not now Vlad has managed to get the throne."
Zijn oudste stiefbroer had voor elkaar gekregen waar hij al tientallen jaren op had gedoeld. Het leiderschap van zijn vader was uit handen gegeven en aangereikt aan de jongen die zijn gehele familie ten onder zou brengen. Zijn eer herstellen tegenover een narcist was onbegonnen werk. Hij zou nooit meer teruggenomen worden, niet nu Vlad de troon op had geëist en deze zonder enig protest in bezit had gekregen.
Quaid zette zijn tanden op elkaar uit boosheid. Het maakte hem nog even nijdig als een paar weken geleden, nu hij zich het hele plan dat zijn stiefbroer al die tijd had gehad besefte, en wist dat die klootzak had gekregen waar hij al die tijd op aasde. Traag keerde hij zijn hoofd naar rechts om haar, voor zover dat kon, op te zoeken. Zijn stem weerklonk niet veel later ijzig over zijn lippen. "I'm here for my revenge."

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
In een vleug van amusement krulden haar mondhoeken zich omhoog bij het horen van zijn honende reactie. Voor iemand die geboeid en in elkaar geslagen in het hol van de leeuw zat, had hij veel praatjes. Iets anders had ze ook niet mogen verwachten - hoewel ze de jongeman voor haar al jaren niet persoonlijk had gezien, wist ze precies wie hij was, welke reputatie zijn naam met zich meedroeg. Iedereen wist wie de Reznikovs waren, net zoals dat iedereen wist wie de Lavrovs waren. En dat de twee families bepaald niet met elkaar op konden schieten - het understatement van de eeuw. Negentig procent van de tijd ging het goed, beperkten beide organisaties hun activiteiten tot hun deel van de metropool, maar een occasionele confrontatie was simpelweg niet te vermijden. Nu de gezondheid van haar opa, Dimitri Lavrov, hard achteruitging, was haar vader meer dan ooit gedreven om het imperium uit te breiden. New York was in die plannen een prominent agendapunt. Dimitri had van jongs af aan al de wens gehad om heel de wereldstad onder zijn imperium te krijgen en niet slechts het noorden. Aibell merkte aan alles dat haar vader aan die wens wilde voldoen voor het hoofd van de familie zijn ogen voorgoed zou sluiten - niet voor niets was zij een kleine drie maanden geleden van Moskou naar New York gestuurd.
Haar handen prikten om die arrogante grijns van zijn gezicht te vegen, maar ze hield zich in. Dat was niet haar stijl. Het hem tergen met pijn, daarentegen, was een heel ander verhaal. Een tevreden glimlach gleed over haar gezicht toen de zachte doch overduidelijk woedende grom over zijn lippen kwam. Het spoorde haar aan haar vingers nog iets harder op de wond te drukken.
‘You don’t need to restore your honor? I am afraid your family doesn’t share that opinion’, merkte ze met een lachje op. ‘If only Vlad could bring himself in disgrace as well.’ Ze slaakte een zogenaamd dromerige zucht. ‘That would make my life a whole lot easier.’
Aibell liet de grip op zijn arm gaan. Het bloed dat de reep stof om zijn arm doordrenkte, veegde ze af aan zijn shirt alvorens het rondje om hem heen weer compleet te maken. Ditmaal liep ze door naar de muur tegenover hem, waar ze zich met haar rug tegenaan positioneerde.
‘I met him a few months back in Moscow. Vlad, I mean.’ Aibell grimaste om de herinnering aan de jongeman, met zijn gluiperige blik en grijpgrage handen. Geen van de Reznikovs stond in een positief daglicht bij haar, maar Vlad spande zonder twijfel de troon. Op een formeel feest waar ze hem tegen het lijf gelopen was, was hij ronduit brutaal geweest. Het had haar moeite gekost zijn vingers niet te breken, iedere keer dat hij een poging deed haar aan te raken - alsof enkel met hem praten niet al genoeg was - maar haar vader had haar nadrukkelijk laten beloven dat ze zich zou gedragen op het feest. Hij wilde de steun van de burgemeester niet op het spel zetten.
‘And let’s just say I see why you don’t like him.’ Peinzend nam ze Quaid van top tot teen in haar op. Hoelang geleden was het sinds de laatste keer dat ze hem in eigen persoon gezien had? Ze had zelf jarenlang in Moskou gewoond om haar vader daar bij te staan. Quaid herkende ze vooral van foto’s - en hij had onmiskenbaar de ogen van zijn vader. En ze zou liegen als ze zou beweren dat hij er de afgelopen jaren niet knapper op was geworden.
Haar ogen bewogen zich terug naar zijn gezicht. Hij wilde wraak? Met alles dat hij zei, groeide haar nieuwsgierigheid naar wat er precies gebeurd was dat hem verbanning op had geleverd groter.
‘You know you could have just called.’ Een tikkeltje achteloos haalde ze haar schouders op. ‘It wasn’t necessary to kill one guard and injure another and my brother sure as hell won’t like that. So here’s the deal: you tell me what exactly got you bannished and maybe I will let you have a talk with Alexander. If you don’t, I’ll make sure to turn you into an example for all our enemies.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Vladislav Reznikov had een opgeblazen persoonlijkheid, een die het bloed onder de vingernagels kon halen van elk lid van hun organisatie. Hij werd geleid door impulsiviteit en hebzuchtigheid. De enige wensen die de oudste van hun generatie had, was het vervullen van zijn eigen behoeftes en het verkrijgen van een bedrag met zo veel mogelijk nullen op zijn rekening. Wie of wat erdoor ten onder moest gaan, kon zijn oudste broer niet baten. Zo lang hij zijn zin maar kreeg en er het beste vanaf kwam, zou hij zelfs bereid zijn om een kogel in zijn eigen vader te stoppen, mocht dit nodig zijn.
Het denken aan zijn stiefbroer deed hem haast grimassen van minachting. Naar Quaids mening deed hij de familienaam ten schande, maar hij bleek een van de enigen te zijn die dat zo inzien kon. Zijn grootvader deelde dezelfde mening maar kon vanwege zijn positionering in Moskou niet veel invloed meer uitoefenen op zijn vader, die blind was voor de duistere kanten van zijn eerste zoon. Voor Leonid was Vlad de oogappel, hij die als eerst zijn bloed deelde en de enige levende herinnering was aan zijn eerste liefde, Kristina Belikova.
"My family is blind to his greedy intentions. They follow him like a bunch of animals." Zijn lippen vormden zich tot een strakke lijn, ze op elkaar geperst uit gewoonte, wanneer hij frustratie in zich op voelde borrelen. De druk op zijn wond deed hem kort weer zijn kaken op elkaar klemmen. Hij vervloekte Aibell binnensmonds voor haar acties maar liet het niet lang voortduren, toen hij merkte dat ze van hem weg gestapt was. Alleen het gevoel van haar blik die over zijn lichaam gleed bleef achter, dat wat hem enigszins ongemakkelijk maakte, doch hij haar ijzig aan bleef kijken terwijl ze de muur voor hem als rugsteun gebruikte.
"Now, how fun would it have been, for me to just call?" kaatste hij haar terug. "Besides, we both know all of you would think it was a trap. Neither Alexander or Vladim would have taken me seriously if I had approached one of you from a distance, to tell the whole story over the phone." Hij hief zijn wenkbrauw voor even sceptisch op maar keerde gauw weer terug naar zijn kille gelaatsexpressie, wanneer ze de deal verduidelijkte. Met een grijns beaamde hij haar voorstel.
"There were only two people holding him back from taking over the leadership of the Semenovskaya Bratva. Simeon, my grandfather, knew he would put his own needs above the needs of the Brotherhood itself. The same way I thought about the whole situation," weerklonken zijn woorden met een hint van boosheid. "Vlad knew that, with Simeon in Russia and out of business, he wouldn't have this much leverage over Lev's decisions. I was the only one in the way of him getting the throne. He knew that my opinion weighed a lot when it came to my brothers and sisters."
Zijn stiefbroer had het plan slim uitgedacht, dat moest Quaid hem met veel verachting meegeven. Hij had bewezen een werkelijke slang te zijn als het ging om het uitstippelen van de routes die hij nodig had, om te bereiken wat hij wilde. Hij zuchtte. "He had given an assignment to me, in the name of my father. I was supposed to close a important deal with Sergei Gagarin that night, to get new territory for us all up in California, where gun business was booming. There was a lot depending on that deal." Het was ook nog onzeker geweest of de deal daadwerkelijk gesloten zou worden, dat wat des te meer paranoia opleverde voor beide kanten. Vladislav had zijn moment om toe te slaan niet beter uit kunnen kiezen.
"Little did I know he already closed the deal with Sergei that morning. I had already noticed that Sergei was talking about another buyer who had already made a deal with him for the territory, but I've had those conversations before, so I just went with the same strategy as always. Outbid the person who had made an offer before you and win the territory." Sergei had geen namen genoemd maar gedaan alsof iemand anders hem voor was geweest, zoals hoogstwaarschijnlijk zijn opdracht van Vladislav was geweest en waarvoor hij betaald had gekregen. Er was nog geen woord uitgebracht tegenover hun organisatie over de gesloten deal vanwege het korte tijdsbestek tussen de twee bezoeken. Vlad had hem hiermee recht in de val gelokt en hem corrupt doen lijken tegenover de gehele familie.
"Now, how does that make one look, to outbid the one assigned to the deal with millions of dollars and without the knowing of Lev?" Hij schudde in afgunst zijn hoofd en gromde. "I had already noticed that Vlad was bad tempered that day and wanted me to go as soon as I could, but that is just the way he works, so it didn't make me question the assignment. I often got the order through others because my father is a busy man." Hij had moeten weten dat er iets aan de hand was en hij het niet vertrouwen kon, maar doordat de zaken vaak via deze route verliepen, had hij er niet op deze wijze over nagedacht. Vaak kreeg Vladislav tenslotte niet de macht om een deal als deze te sluiten. Hij was er simpelweg vanuit gegaan dat zijn vader werkelijk de opdracht door had gestuurd voor hem om het terrein over te kopen.
"It appears Vlad had his plan well thought out and had spoken to my father about not trusting me before, with his persuasive fucking nature. So my father was already paranoid. And now, with the testimony of the man I'd made the deal with, it just confirmed his accusations perfectly. Because Vlad payed Sergei enough cash to get him to tell Lev anything he wanted, Sergei told my father everything that would make it clear I was a traitor. It became public soon enough that one of the most important members of the Reznikovs had played the whole Brotherhood to start his own fucking business. All of that to keep the gang from earning millions of dollars and put all of the damn money into his own pocket."

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Dat ging makkelijk - makkelijker dan ze had gedacht of überhaupt had durven hopen. Naast dat het haar wantrouwen verder aanwakkerde, bracht het tevens een lichte twijfel in haar teweeg. Twijfel tegenover datzelfde wantrouwen. De Semenovskaya Bratva was nooit bijster scheutig geweest met het delen van informatie over het reilen en zeilen van de afzonderlijke personen binnen de Reznikov-familie - voor dezelfde, voordehandliggende redenen dat de Lavrovs zo min mogelijk deelden met de buitenwereld - dus om het precieze voorval dat had geleid tot een flinke verschuiving van het machtsevenwicht binnen de familie uit eerste hand te horen, was op zijn minst gezegd iets nieuws. Eender wie van de Reznikovs zou nooit zo uitgebreid verslag doen van wat toch wel beschreven kon worden als een familiecrisis als diegene nog loyaal was aan de rest. Het plaatse zijn verkondiging dat hij wraak wilde nemen in een iets betrouwbaarder daglicht, maar Aibell zou een Reznikov nooit zomaar op zijn woord vertrouwen - nog onderdeel uitmakend van de familie of niet. Quaid had vaak genoeg bewezen dat hij voor vrijwel niets terugdeinsde om datgene voor elkaar te krijgen dat ten gunste was van zijn familie. Wat dat betrof, verschilden ze eigenlijk helemaal niet zo heel veel.
Ditmaal zonder hem te onderbreken had Aibell zijn hele verhaal aandachtig aangehoord, haar blik peinzend gefixeerd op afwisselend zijn verschijning en een willekeurig punt op de grond, terwijl ze in gedachten langsging of alles dat hij zij logisch klonk en of de intonatie van zijn stem aansloot op hetgeen hij vertelde.
Nadat hij uitgepraat was, bleef ze een paar seconden stil. Opnieuw gingen haar blauwe ogen onderzoekend over hem heen, om een tikkeltje langer bij zijn gezicht te blijven hangen. Zijn haren zaten warrig door de ruwe behandeling van de bewakers, zijn rechterarm zat onder het bloed, waarvan eveneens enkele vegen op zijn gezicht te zien waren, en de bloedneus maakte het gehavende plaatje compleet. Toch was door al die verwondingen heen te zien dat de jaren die verstreken waren sinds de laatste keer dat ze hem gezien had, zijn uiterlijk gunstig gezind waren geweest. Vanwege zijn familienaam was hij niet iemand in wiens gezelschap ze graag verkeerde, maar zijn aantrekkelijke gelaatstrekken maakten dat voor een deel goed.
‘Well, that sucks’, concludeerde ze uiteindelijk droogjes. Aibell had haar mond al open om nog wat te zeggen, toen een bekend getingel haar oren bereikte. Met lichte ergernis reikte ze naar haar broekzak, waar ze haar mobiel uithaalde. Haar gezichtsuitdrukking verzachtte iets toen ze de naam zag die het oplichtende scherm toonde. Ze schoof het groene icoontje omhoog en bracht haar telefoon naar haar oor.
‘Alexander’, begroette ze de persoon aan de andere kant van de lijn zonder haar ogen los te maken van Quaid. ‘I had almost given up my hope in you ever having a good timing, but I might reconsider.’
‘I don’t have time for games now, sister. Tell me, is it true what I just heard? Did that Reznikov piece of shit broke into the hotel and shot one of the guards? How far did he get? Is he alone?’
‘I’m fine by the way, thanks for asking.’ Aibell kon het niet laten haar broer een beetje te stangen, met name nu hij al geërgerd was om het feit dat Quaid het hotel binnen was gedrongen. Aan de andere kant van de lijn hoorde ze Alexander binnensmonds iets mompelen - iets dat niet al te vrolijk klonk. Ze lachte eventjes.
‘To answer your questions: yes, what you heard is true. He made it to halfway the 66th, but don’t worry, I have everything under control. You might wanna come to the hotel though.’ Aibell scheurde haar blik los van haar roodgelakte nagels en keek terug naar de jongeman op de stoel. ‘Quaid here has a very interesting story to tell you.’
Ze hoorde wat gerommel aan Alexanders kant, gevolgd door het geluid van een dichtslaande autoportier.
‘I’m entering the hotel now.’
En daarmee was het gesprek ten einde, te horen aan de monotone piep aan de andere kant van de lijn. Aibell sloeg even haar ogen ten hemel om het abrupte einde, al had ze van haar broer niet anders mogen verwachten.
‘I guess this is your lucky day’, zei ze tegen Quaid terwijl ze haar mobiel weg stopte. ‘It seems like Alexander cancelled his dinner plans, especially for you.’ Ze maakte zich weer los van de muur en schokte kort met haar schouders. ‘Not sure if you should be too happy about that, though.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Dat Vlad zelf ertoe in staat was elk lid van de familie af te zetten, was oud nieuws. Zijn karakter was voor Quaid al bekend terrein geweest en hoe de jongen zich gedroeg, vertelde niet anders dan dat een actie als deze paste in de rij van eerdere voorvallen. Het was eerder het weten dat zijn familie ditmaal mee had gewerkt om hem te verbannen, dat hem in alle staten achter had gelaten.
Hij was woedend. Nee, meer dan dat. Hij was razend. Nog altijd kon Quaid niet geloven dat het een kwestie was van Vlad's woord tegen de zijne, en dat zijn gehele bloedlijn de kant van zijn stiefbroer had gekozen. Hij die elke avond spendeerde bij de prostituees en zijn geld vergokte in illegale casino's, om elke cent weer uit te geven wanneer hij er ook maar zin in had. De betrouwbaarheid was bij Vladislav ver te zoeken en desalniettemin had zelfs zijn vader er niet over getwijfeld om zijn naam ten schande te brengen. Zijn vader samen met zijn broers en zussen wisten dat ze hiermee feitelijk een doodstraf op hem hadden genageld. Dat er een prijs op zijn hoofd zou volgen en het niet lang zou duren vooraleer iemand deze zou komen innen. Zijn lijk zou hoogstwaarschijnlijk gedumpt worden in een kanaal of, mocht zijn vader nog een beetje respect voor hem hebben, in een anoniem graf. Maar Quaid betwijfelde of zijn vader hem nog genoeg als zijn zoon zou erkennen om hem te begraven.
Haar antwoord trok hem terug uit zijn gedachtengang, pas een paar seconden later tot hem doorgedrongen wat het precies was, wat ze terug antwoordde. Hij haalde een wenkbrauw op. "That sucks? That's all you got?" Het verdiende wel beter dan dat. Hij gromde en bande haar uit zijn zicht, strak voor zich uitkijkend naar de kale muur. "For Christ's sake, have some manners," mompelde hij geïrriteerd.
Het geluid van een telefoon kaatste door de kamer. Verstoord keek hij naar Aibell op, die enigszins chagrijnig naar haar mobiel keek. Het leek erop dat ze niet opnemen zou tot hij haar het gesprek zag accepteren. Het gesprek dat ze aanging volgde hij stilletjes, niet gezien waarom hij niet mee mocht luisteren als ze tenslotte voor zijn neus besloot te gaan telefoneren. Hoewel het gesprek niet geheel te volgen was, viel het wel op te merken dat het over hem ging. Met het laten vallen van de naam Alexander op het begin was hem inmiddels wel duidelijk met wie ze aan het praten was.
Nadien had ze het bezoek van haar broer duidelijk gemaakt. Ze bleek haar woord te hebben gehouden; nog geen vijf minuten later betrad een tweede gedaante samen met een bewaker de ruimte, een verschijning die hij zorgvuldig bekeek maar desondanks tot zwijgen aanzette.
Hij zag eruit zoals Quaid hem had zich had voorgesteld. Gekleed in een zwart pak, vermoedelijk van kasjmier, en een witte blouse bewandelde hij de vloeren van zijn cel. Zijn paar nette schoenen veroorzaakten het zachte getik onder zijn voetstappen en een donkere stropdas verdoezelde een deel van zijn blouse, en de bijbehorende knopen. Zijn twee grijze ogen keken doordringend in de zijne. De blik van afgunst die hij verwacht had te zien, was nergens bij de man te bekennen geweest. Hij leek eerder.. vriendelijk?
Kort zag hij hem naar de beveiliger knikken. "Take off his handcuffs," volgde het bevel vrijwel direct. "We don't treat our guests like that."
Hij verviel nog altijd in zijn zwijgen. Voor even bleef een frons op zijn gezicht zichtbaar, maar Quaid herpakte zich snel door zijn gelaat weer over te laten nemen door zijn gewoonlijke uitdrukking. Onderwijl hij het snijdende metaal van zijn polsen verwijderd voelde worden, wendde hij zich tot Aibell's broer.
"Alexander," opperde hij. "Long time, no see."

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Een Alexander die de deur open zou slaan, Quaid van de stoel af zou rukken bij zijn shirt en hem half kapot zou slaan tegen de muur aan, of een Alexander die hem laaiend van woede en hartstochtelijke haat een stomp vol op zijn toch al gehavende neus zou geven. Aibell had veel verwacht - stuk voor stuk scenario’s waarbij de jongeman op de stoel er niet al te genadig vanaf zou komen - maar ze had nooit kunnen bedenken dat Alexander kalm de deur zou openen en als de vriendelijkheid zelve zou mededelen dat dit niet was hoe ze hun gasten behandelden.
Voor een moment voelde Aibell het uitgestreken masker van haar gezicht vallen, plaatsmakend voor een uitdrukking van pure verbijstering. Ze zou haast denken dat Alexander wat gebruikt had, ware het niet dat haar broer niet aan drugs deed.
Niet aan het gebruiken ervan dan toch.
Met zijn handen in de zakken van zijn broek en staande in de deuropening nam Alexander Quaid in zich op. Hij knikte kort op de begroeting van de jongeman.
‘After all this time, I wish we had met under… more pleasant circumstances’, antwoordde hij.
Aibell trok ongelovig een wenkbrauw op. Wat was er in godsnaam met haar broer gebeurd vandaag? Het was niet dat ze hem niet vaker zo verraderlijk kalm en zakelijk had gezien, dat was zo’n beetje zijn handelsmerk - en als iemand ook maar een beetje over zijn grens heen ging, kon hij die persoon vanuit het niets een kogel door de borst jagen. Of hem afschepen naar Dmitri. Ze had het allemaal al eens zien gebeuren. Echter, gewoonlijk sloeg hij die houding aan tegen zakenpartners of vertrouwelingen van hem en de Lavrov Bratva, niet tegen de vijand.
Terwijl een bewaker Quaid ontdeed van de handboeien, liep Aibell naar de deur toe.
‘What’s with the facade, Alex?’ vroeg ze haar broer op gedempte toon. ‘We all know he isn’t our “guest”.’
Alexander richtte zijn opmerkelijk lichte ogen op haar en zette ondertussen een stap opzij om haar de ruimte te geven de gang op te stappen. ‘He’s no longer part of the Semenovskaya Bratva, which makes him a neutral guest of our territory. Aside from the fact that he killed one guard.’
De nonchalance waarmee Alexander het laatste details aan zijn antwoord toevoegde, liet de verbijstering bij Aibell enkel groeien. ‘You’re not gonna tell me you trust him, right?’
De sluier van kalmte die om hem heen hing, vertoonde een paar barstjes op het moment dat zijn mondhoeken zich omhoog bewogen tot een scheve, slinkse grijns. Het stelde Aibell een beetje gerust. Dat was de Alexander die ze kende.
‘Ofcourse I don’t trust him’, sprak hij zachtjes, met een schuine blik op Quaid, die onder toeziend ook van twee bewakers de kamer uitliep. ‘But I’m pretty sure he wants revenge against his family. Imagine all the opportunities that leaves us with.’
Aibell zuchtte kort. Nog steeds had ze haar bedenkingen erbij, maar Alexander had goed gegokt - Quaid wilde inderdaad wraak. Ze kon slechts hopen dat haar broer zich niet teveel liet verleiden door die lonkende mogelijkheden waar hij het over had. In Moskou had ze haar vader vaak genoeg horen mopperen over het soms roekeloze gedrag van zijn tweede zoon.
Alexander liep naar het einde van de gang, waar een kleine open ruimte was met twee dubbele, matglazen deuren, welke hij open duwde. Aibell liep achter hem aan zijn ruimte kantoor binnen en terwijl haar broer zich neer liet zakken in zijn luxe, leren bureaustoel, positioneerde zij zich op het bureau. Ze plaatste een hand achter haar op het hout, sloeg haar benen over elkaar en pinde haar ogen vast op Quaid.
‘I’m pretty sure you already told Aibell the reason why you’re here’, begon Alexander nadat Quaid tegenover hem plaats had genomen. ‘But I’d like to hear it for myself. You must, however, understand that, even though I consider you our guest, I won’t hesitate to end your miserable life if I suspect you’re lying.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het gevoel van enige vrijheid overspoelde hem wanneer de handboeien om zijn polsen los werden gebroken. De pijniging van het metaal op zijn huid verdween vrijwel meteen, met als enig spoor van zijn gevangenschap de rode striemen rond zijn handgewricht. Traagzaam draaide hij enkele rondes met zijn polsen. Hij stond op onder het toezicht van de bewakers, wiens blikken hij op zich voelde branden, en keek om zich heen. Aibell en haar broer stonden nog met elkaar te praten. Woorden werden verwisseld op een zodanig gedempte toon dat hij niet meekrijgen kon waarover het ging, maar wederom wist hij dat het over hem ging. Dat verried de wijze waarop Alexander soms zijn ogen op hem liet vallen wel.
Het gesprek eindigde kort daarna. Hij liet zich begeleiden naar een andere kamer langs de gang, eentje die in tegenstelling tot de vorige ruimte niet als een martelkamer oogde. Het leek zelfs amper op een houdingscel maar eerder op een kantoor. Alexander's kantoor om precies te zijn, bemerkte Quaid nadat de man nonchalant plaatsnam op een stoel achter het bureau.
De twee bewakers bleven onafgeweken van zijn zijde. Het innemen van de derde overgebleven plaats, de houten stoel aan de andere zijde van het bureau, werd daardoor onmogelijk. Van hem werd verwacht precies te blijven staan waar hij stond, althans, dat was wat ze van hem wilden maar weigerden uit te spreken. Hij volgde dit dus zwijgzaam, wetend dat hij het enigszins goede humeur van Alexander niet wilde riskeren voor een plek die minder energie van hem vergde.
Een kleine grijns vertoonde zich zodra Alexander's woorden tot hem kwamen. "If I would've been lying about the situation, I would've brought the Rebellions with me, instead of breaking in your headquarters alone." Elke organisatie in de onderwereld had zijn eigen legers, dat van hen bestonden uit tientallen afgetrainde, Russische ex-militairen. Als hij andere bedoelingen had gehad en daadwerkelijk had gelogen over zijn verbanning, had hij het hoofdkwartier wel uitgemoord met hen aan zijn zijde. Meer dan dit sprak hij er desondanks niet over uit. Hij had nog een heel verhaal uit te leggen, voor de tweede keer nota bene, en hij wilde het niet verder uitstellen dan Alexander's opmerking al had gedaan. Met een zucht wendde hij zijn pupillen terug naar Aibell's broer. Hij begon te vertellen wat hij daarvoor al aan Aibell had verteld, ondertussen hij zich niet te veel door zijn furiositeit probeerde te laten leiden.
Wat binnensmonds gevloek volgde na afloop, daarop een stilte die enkel door een grom van zijn kant voor kort verbroken werd. "Now that you know the whole damn bible, you can also imagine I would like to get my revenge," murmelde hij. Zijn mondhoeken trokken omhoog in een kleine, tevreden grijns, wanneer hij zijn laatste troef besloot te gebruiken. Strak keek hij Alexander aan. "So I think you and I can help each other very, very much."

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Quaid had een punt, dat kon Aibell niet ontkennen - en Alexander evenmin, afgaand op het gebrek aan reactie van diens kant. De Rebellions waar Quaid het over had, waren geen onbekend fenomeen voor haar. De laatste aanvaring met enkele soldaten van het particuliere leger van de Reznikovs - zoals dat in de terminologie van de Bratva’s genoemd werd - stond helder in haar geheugen gegrift en zou daar vermoedelijk niet snel uit verdwijnen. Het was een koude winterdag in Moskou geweest en de schaduwen van de nacht hadden hun intrede in de straten van een buitenwijk al genomen. Aibell had met haar vader, moeder en een zakenpartner en diens vrouw aan een diner gezeten in een chique restaurant toen het telefoontje binnen was gekomen. Sensoren hadden beweging gedetecteerd in een pakhuis aan de rand van de stad, in een aftandse buitenwijk van Moskou. Een belletje naar het kantoor had hen geleerd dat het soldaten waren van de Semenovskaya Bratva die het pakhuis binnen waren gedrongen, ongetwijfeld uit op de lading gloednieuwe wapens waarvan zij dachten dat die daar opgeslagen lag. Omdat de Reznikovs slechts een week daarvoor al een andere vracht van hen hadden overvallen, bevatte het pakhuis slechts enkele lege kisten. Een val - en Leonid was er met open ogen ingetrapt. Haar vader was in alle staten geweest om het feit dat de Semenovskaya Bratva het lef had om zich nogmaals op hun terrein te begeven, om bij hen in te breken nota bene. Hij had Aibell gezegd om het op te lossen, om er een duidelijke waarschuwing richting de Reznikovs van te maken. Meer woorden waren er niet nodig voor haar om te weten waar hij op doelde: geen van de Rebellions in het pakhuis zou daar levend wegkomen.
Aibell kon zich nog goed herinneren hoe ze het pakhuis in lichterlaaie had gezet. De vlammen die torenhoog uit het dak hadden geslagen, hadden een oranje gloed verspreid tegen de donkere nachtlucht. Het zou voor de brandweer een raadsel zijn hoe het vuur zich zo snel had kunnen verspreiden zonder dat er een spoor te bekennen was van benzine of een andere brandversneller, of waar de vlammen waren begonnen. Ze hadden kunnen zoeken wat ze wilden, maar ze zouden nooit iets hebben gevonden.
Want zij was de bron van de vlammen geweest.
Die laatste ontmoeting tussen haar en enkele soldaten van de Reznikovs was dus op zijn zachts gezegd… memorabel. De herinnering eraan, aan hoe machtig ze zich had gevoeld en hoe duidelijk de boodschap naar Leonid was geweest, bracht de zweem van een glimlach rond haar lippen. Het was verleidelijk om te reageren, om te benoemen dat de Rebellions er niet bepaald goed vanaf waren gekomen de laatste keer dat ze ingebroken hadden bij de Lavrovs.
Aibell trok haar gezicht terug in de plooi zodra ze het besefte en focuste zich op Quaid, die zijn verhaal nogmaals deed, de meer beknopte versie ditmaal. Terwijl ze luisterde of hetgeen hij nu vertelde in één lijn lag met wat hij haar even geleden gezegd had, wierp ze over haar schouder een blik op Alexander. Hij had zijn stoel een kwartslag gedraaid, naar de ramen toe, en tikte afwezig met zijn vingers op de armleuning. Tussen zijn wenkbrauwen zag ze een lichte frons liggen. Aibell kende hem goed genoeg om hem haast te horen denken. Hoe hij deze situatie zoveel mogelijk in het voordeel van de Lavrov Bratva zou kunnen draaien, zonder daarbij hun organisatie op het spel te zetten. In zee gaan met Quaid betekende immers dat ze een vijand, of voormalig vijand, toe zouden laten in hun gelederen.
‘I think we can indeed’, klonk Alexanders antwoord nadat Quaid zijn verhaal af had gesloten. Hij draaide zich terug naar de jongeman en keek hem peinzend aan. ‘But you must understand that we can’t just blindly trust you. You’re still a Reznikov after all.’
Aibell knikte instemmend, opgelucht dat haar broer Quaids aanbod niet klakkeloos aannam. Echter, zodra Alexanders ogen zich naar haar verplaatsten en ze de lichte, tevreden glimlach op zijn gezicht zag - alsof hij het allemaal al uit had gedacht - verdween die opluchting als sneeuw voor de zon. Langzaam begon het haar te dagen wat het plan was dat hij in zijn hoofd had en meteen schudde ze haar hoofd.
‘I know what you’re thinking and it’s not gonna happen’, zei ze resoluut. Haar protest bracht alleen maar een kleine grijns op Alexanders gezicht teweeg.
‘My decision is made’, antwoordde hij, terwijl hij terugkeek naar Quaid. ‘In exchange for insider information about the Semenovskaya Bratva you can stay with us and when the time is right, we will gladly help you get your revenge. That is, after you prove yourself to us and since my sister here still operates on her own, you two would make the perfect team.’
Voor de tweede keer deze avond kon Aibell de verbijstering niet verbergen. Wat bezielde Alexander? Welk losgeslagen hersenspinsel had hem de illusie gegeven dat het een goed idee was om haar met Quaid op te zadelen? Alexander wist dondersgoed waarom zij veelal alleen te werk ging, zodat ze geen pottenkijkers had in de zeldzame gevallen dat ze haar gave zichtbaar in zou moeten zetten. Ze hield zich in, echter, voor nu althans. Het was een onuitgesproken afspraak in hun familie dat ze elkaar nooit openlijk tegen zouden spreken. Dergelijke discussies vonden enkel plaats achter gesloten deuren, waardoor de kleine meningsverschillen binnen de familie werden verborgen voor de buitenwereld. Toch was het nog nooit zo moeilijk voor haar geweest om haar ongenoegen niet woordelijk kenbaar te maken.
‘Very well’, zei Alexander tevreden terwijl hij overeind kwam uit de stoel. ‘I assume we have a deal? And it may be clear that we are in charge here. You will do whatever Aibell tells you to do and if you ever even think of double-crossing us or if you ever lay a finger on her or anyone else within the Lavrov Bratva, you’re a dead man. Understood?’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld