Forum

De vrouw heeft de man nog niet gezien, maar zelfs als hij haar vrij liet zonder zijn gezicht te openbaren, zullen alle sporen naar hem wijzen. Haar van het leven beroven is al helemaal geen optie, dat zou hij zichzelf nooit kunnen vergeven. Er zit niets anders op, hij moet het opbiechten, haar bevrijden. 
Hij snelt de ruimte binnen, maakt de blinddoek van de vrouw los en rukt gevoelig de tape van haar mond. De vrouw schreeuwt niet bij haar bevrijding, gilt niet, schopt niet. Ze doet niks, pas na enkele seconde staat ze op.
'Je hebt me gered, je bent mijn held!'
Ze omhelst de man. De twee kenden elkaar al een tijdje, maar ze wist nooit dat hij gevoelens voor haar had, tot een liefdevolle kus deze zojuist bevestigt. Even stopt de man, kijkend of de vrouw zijn lippen herkent. Dit is niet het geval.
Wie haar heeft ontvoerd, heeft vastgebonden en ontkleed, is slechts een detail. Twee mensen hebben de liefde gevonden. 
De vrouw loopt, met ondersteuning van haar prins de ruimte uit, zo snel mogelijk verlaten ze samen het gebouw, vluchtend voor de dader. Wellicht komt hij nog terug.
De twee lopen en lopen, inmiddels heeft de man haar wat van zijn kleding gegeven, waardoor de man enkel zijn veel te kleine onderbroek aan heeft, wat de vrouw niet erg blijkt te vinden. Ik bedoel maar, buikvet is helemaal in de mode.
Blote voeten lopen over de treinrails. Het is de snelste weg richting het bebouwde gedeelte van het dorp. Er is een doodse stilte, wat bij de vrouw bij de vrouw gezien de situatie niet verrassend is, maar de man is om heel andere redenen stil. Hij heeft haar eindelijk, maar wetend dat dit niet voor lange duur zal zijn als ze erachter komt dat hij al dit veroorzaakt heeft, maakt hem duidelijk verdwaald. Verdwaald in zijn eigen hoofd, op zoek naar een oplossing die al deze problemen acuut zou wegstoppen. Deze is er niet.
Het geluid van een trein is duidelijk hoorbaar, waarop de twee direct reageren en zo ver mogelijk langs het spoor gaan staan. 
De perfecte oplossing.
Met een hardhandig duwtje valt ze op het spoor, met haar hoofd op de rails, wat er toe lijdt dat ze bewusteloos raakt. Tijdelijk, althans, dat is de bedoeling. Hij springt naast haar. Het is onmogelijk dat de trein nu nog op tijd zou kunnen remmen, het is voorbij.

Ze zijn wellicht niet meer hier, maar ze zijn samen. Ze zal nooit te weten komen dat hij het was, dat de man die haar had ontvoerd haar grote liefde blijkt te zijn. Haar redder, dat is haar grote liefde. Details zijn slechts details.

''James, wat is er in godsnaam gebeurt?''
''Naomi, wat spook jij hier uit?''
''Niet grappig James, niet grappig.''

Yup. Humor is ver te zoeken xd
---

‘Brian.’ De jongen draaide zich om bij het horen van zijn naam en zag de spreker staan, aan de overkant van de straat, licht wuivend met de ene hand terwijl de ander losjes in zijn broekzak was gestoken. Zijn witte shirt, dat deels zichtbaar was onder zijn leren jack, spande strak om zijn gespierde torso, maar als je hem zo zag staan, leek het alsof het hem geen enkele moeite had gekost om de spiermassa te ontwikkelen. Zelfs zijn uitstraling was bescheiden en dat was iets waar Brian moeite mee had, aangezien het nou niet bepaald het evenbeeld was van zijn eigen arrogantie.

‘Mikael. Jij was wel de laatste persoon die ik hier had verwacht,’ antwoordde hij zodra de jongen binnen gehoorsafstand was. Mikael haalde zijn schouders op, haalde een hand door zijn warrige, blonde haar en glimlachte.

‘Verrassing, dan maar. Ga je me nog vertellen waarom je je schuilhoudt in dit afgelegen oord of ga je me werkelijk doen geloven dat je hier voor de omgeving en de charismatische bevolking bent? Want ik heb nooit geweten dat jij het type was voor verzopen schapen, modderige zandweggetjes en chagrijnige boeren.’ Brian rolde met zijn ogen en stopte zijn handen in de zakken van zijn lange jas.

‘Misschien maar beter, of ga je me nu vertellen dat dat precies joúw type is?’

‘Boeren in die aantrekkelijke overals? Niet mijn stijl, tenzij jij besluit je in zo’n ding te hijsen, dan zal ik mijn kledingsmaak overwegen.’ Zijn halve glimlach deed Brian met zijn ogen rollen en hij liep weg, al was het geen verrassing te noemen dat de ander hem volgde.

‘Ik dacht dat ik mezelf duidelijk had gemaakt toen ik je vertelde dat ik hier geen behoefte aan had, Mik.’ Hij hoorde de jongen lachen, iets wat enkel zijn eigen ergernis aanwakkerde.

‘En ik dacht dat ik jou duidelijk had gemaakt dat ik mijn gevoelens niet zomaar weg kan stoppen, Brí. Het hart wil wat het hart wil.’

‘Jouw hart is niet anders dan dat van ieder ander en wil niet meer dan bloed en zuurstof. Ik zou het begrijpen als zelfs jouw organen genoeg hebben gekregen van dat romantische geneuzel. Als ik al braakneigingen van je krijg, kan ik me goed voorstellen hoe jouw maag ermee omgaat.’

‘Er zal een dag komen waarop mijn organen en jij dat geneuzel kunnen waarderen, geloof me.’

‘Reken er maar niet op.’ Hij zweeg enkele minuten en net toen hij dacht dat Mikael zijn voorbeeld had gevolgd, begon de jongen weer te praten. Soms vroeg Brian zich af of hij werkelijk niet genoeg hints en afwijzingen had gegeven, maar hij verzekerde zichzelf ervan dat het probleem eerder te wijten was aan de koppigheid van zijn metgezel dan aan zijn eigen mislukkingen.

‘Waarom kan je het niet gewoon accepteren? Jouw eigen ontkenning staat alleen maar ons geluk in de weg Brian.’

‘Waarom kan jíj het niet accepteren?’ Hij bleef abrupt staan en draaide zich om naar Mikael, die eveneens halt hield. Hij voelde woede opkomen, maar probeerde het in toom te houden door zijn handen tot strakke vuisten te ballen. ‘Ik ben niet zoals jij. Ik bezit jouw empathie niet, jouw optimisme. Ik ben niet in staat om mezelf toe te staan te voelen wat jij voelt, aangezien ik dat nu eenmaal nooit heb gekund. Ik heb niet lief, heb het begrip verbannen, omdat het simpelweg niet past bij het leven dat ik leid. Jij van alle mensen zou dat moeten kunnen begrijpen, Mikael.’

‘Jij denkt dat ik het niet begrijp?’ Hij glimlachte nog altijd, zij het nu gepaard met een warme blik in zijn ogen. Hij legde zijn handen op Brians vuisten en streek met zijn duim langs de knokkels. ‘Jij denkt dat ik niet inzie hoe lastig dit voor jou is? Hoeveel moeite het je kost?’ Langzaam boog hij naar voren, totdat zijn hoofd nog slechts luttele centimeters van dat van Brian verwijderd was. ‘Ik snap dat je gewend bent om te vechten tot je niet langer door kunt gaan, maar het is tijd om terug te keren naar de realiteit en in te zien dat het enige waartegen je vecht, jezelf is. Het is tijd om te ontspannen.’ Even aarzelde de jongen en Brian voelde hoe zijn eigen spieren zich aanspanden toen Mikael de kleine afstand tussen hen in overbrugde, maar deed niets om hem te stoppen. Hij verroerde zich niet toen hun lippen elkaar raakten en sloeg roerloos gade hoe de langverwachte vonk tussen hen oversloeg. Zijn handen ontspanden en zijn vingers vervlochten zich met die van Mikael, die voorheen op zijn vuisten hadden gerust. De kus verdiepte, zijn lichaam ontspande en een woeste passie vervulde zijn hart. Hoe hij zijn gevoelens ooit nog moest aanvechten wist hij niet, maar op dit moment had hij er ook verre van behoefte aan.

Words: 800