Forum

Flynn plaatste Blaze, zijn paard, in de stal en deed de deur weer achter zich dicht. Hij zou proberen om nog zoveel mogelijk langs te komen om nog te rijden, maar hij wist niet of het zou lukken. School was nou eenmaal heel erg druk, dus hij zou niet altijd tijd hebben. Gelukkig werd er hier goed voor Blaze gezorgd, hij werd elke dag gevoederd, kreeg schoon water en hij werd ook nog eens geborsteld, omdat Flynn dat niet elke ochtend zou kunnen doen. Hij nam zich voor om zijn paard wel wat aandacht te geven. Iets wat, ondanks de tijd, niet heel moeilijk zou zijn. Tijdens de jaren die hij hier door had gebracht, was het nog niet echt voor gekomen dat hij een goede vriend had gemaakt. Zelfs zijn kamergenoot, de zoon van Koningin Aurora en Koning Philip, had hij nooit echt gemogen. Die was nu weg, geen idee waarom, maar Flynn had gehoord dat hij dit jaar niet meer zou komen.

Hij pakte zijn koffers en nam ze mee naar binnen. De school had vele in – en uitgangen, waardoor hij niet meer terug hoefde naar het plein. Aangezien hij hier al ingeschreven stond, hoefde hij geen overige administratie meer te regelen en kon hij meteen door naar zijn kamer. Eenmaal daar gooide hij zijn koffers op zijn bed. Hij zou ze wel een keer uitpakken, hij was daar nooit zo snel in. Vooral niet omdat het in het paleis meestal voor hem werd gedaan. Hier was het echter niet zo, aangezien ze het dan voor iedereen zouden moeten doen en daar begon de school natuurlijk niet aan.

Flynn trok zijn jas uit en hing die aan de kapstok die in de hoek van de kamer stond. Hij liep naar het raam, dat uitkeek op het plein, en schoof het een stuk omhoog, zodat het een beetje kon luchten. Zijn donkere ogen werden groot van verbazing toen hij zag dat het plein bedekt was met een laag ijs en zelfs één van de bomen was blauw gekleurd. Een zucht verliet zijn lippen en hij duwde het raam verder omhoog, zodat hij op de vensterbank kon zitten, met één been buiten het raam.

Het ijs was waarschijnlijk gekomen door iemand dacht dat hij leuk was, of zich even uit wilde sloven. Dat was één van de redenen waarom hij een hekel had aan deze plek. Aangezien iedereen een zoon of dochter was van iemand, wilden veel kinderen laten zien dat ze speciaal waren. Dat ze nog beter waren. Dit was er ongetwijfeld weer eentje, dat kon haast niet anders.

Flynn liet zijn hoofd tegen het raamkozijn aan rusten en zijn ogen vielen op het lege bed. Er zou ongetwijfeld iemand anders komen te liggen, maar hij vond het eigenlijk wel prima zo. Een kamer voor jezelf was iets wat niet heel veel kinderen hier hadden. Waarschijnlijk zou het ook niet gebeuren. Er waren genoeg sprookjesfiguren en ook een hoop kinderen, dus er was vast iemand die het lege bed in zou nemen. Flynn zou niet echt een keuze hebben en de helft van deze kamer af moeten staan aan iemand. Wie weet was het een aardige jongen, maar het kon net zo goed een zak zijn en daar had hij nou niet echt zin in.

Hij en zijn vorige kamergenoot hadden elkaar altijd begroet, soms hadden ze het gehad over de dingen die waren gebeurd op een dag, maar vrienden? Nee, dat waren ze nooit echt geweest. Ondanks dat zijn oude kamergenoot, net als hij, geen krachten had gehad. Hij had het gewoon niet zo goed kunnen vinden met de jongen. Hij kon het eigenlijk nooit echt vinden met mensen, dat duurde ook wel even. Dat was ook niet gek, als je keek naar hoeveel kinderen hier waren. Lang niet iedereen had een goed motief om op deze school te zijn en je wist maar nooit waarom iemand toenadering zocht. Dat kon eigenlijk van alles zijn.

Met een simpele beweging van zijn hand veranderde hij de schaduw voor hem in de nodige poort naar de school waar zijn ouders hem zo graag wilden hebben. Dat zou 'goed' voor hem zijn, want daar zou hij leren omgaan met zijn krachten en hoe hij zijn identiteit geheim moest houden. Alsof hij dat niet kon. Het zoveelste jaar zou dadelijk beginnen voor hem, maar hij was er nu al zeker van dat hij er vrij weinig mee op zou schieten. Hij kon al vrij goed omgaan met zijn krachten en hij kon ook best zijn identiteit geheim houden voor gewone mensen. Het was ook niet dat zijn ouders dat niet wisten of iets dergelijks, maar ze hadden simpelweg niet genoeg tijd voor hem en dus dumpten ze hem ieder jaar weer bij deze school. Niet dat ze ooit ook maar iets in die richting hadden gezegd, maar dat was ook niet nodig. Het was zo ook wel duidelijk zat en eerlijk gezegd had hij er vrij weinig moeite mee. Ze hadden alleen wel een iets betere plek kunnen kiezen, want om daar ieder jaar weer de hele dag tussen die zogenaamde helden te lopen, kwam hem echt de keel uit. Sommigen hadden echt het idee dat ze alles waren en alles konden flikken en dat alleen maar omdat ze toevallig een held als ouder hadden. Vooral de jonkies waren erg, want die hadden overduidelijk nog veel te leren, waaronder wie je wel en niet in de weg moet lopen. De meesten hadden gelukkig al snel door dat je beter bij Seth uit de buurt moest blijven. Laten we maar zeggen dat Seth wel wist hoe je zoiets duidelijk moest maken.

Ook het schaduwreizen was iets waar hij wel raad mee wist en zo kwam het dat hij binnen enkele seconden zijn eindbestemming al had bereikt: zijn kamer. Hij was er vanuit gegaan dat hij weer dezelfde kamer had, zoals elk jaar, en de speech van de directeur had hij al vaak genoeg gehoord. Het was toch elk jaar weer hetzelfde riedeltje. Zijn kamergenoten waren eigenlijk ook altijd hetzelfde, maar hij hoopte vurig op een minder irritant type dan voorgaande jaren. Het gebrek aan subtiliteit bij Seth had er alleen wel voor gezorgd dat de meesten het nog geen maand volhielden en vroegen om een andere kamergenoot, waar Seth natuurlijk helemaal geen problemen mee had. Een eigen kamer zou het altijd winnen van een irritante kamergenoot. Echter, zijn kamergenoot was nergens te bekennen en dus begon Seth, omdat het toch ooit moest gebeuren, met het uitpakken van zijn tas.

De speech van de directeur was vrijwel elk jaar hetzelfde. Het ging over de waarden van de school, hoe de leerlingen geacht werden om te gaan met elkaar, dat soort dingen. Flynn kende het ondertussen al uit zijn hoofd en daarom had hij ook niet echt de behoefte om er heen te gaan en er naar te luisteren. Hij zou toch hetzelfde horen als elk jaar en ondertussen wist hij wel hoe hij zich hier moest gedragen. Niet dat hij dat altijd had gedaan, regels moesten zo nu en dan gewoon gebroken worden, maar hij wist wel wat de regels waren en hij had dan ook geen zin om ze nu nog aan te horen, terwijl hij tussen alle anderen moest zitten. Hij zat liever in zijn eentje, voor zolang het nog zou duren. Na de speech zou er waarschijnlijk een kamergenoot bij komen. Nu had hij nog even de rust en daar wilde hij van genieten.

Buiten had hij iemand uit de boom zien klimmen, de boom die omring was door ijs.

Het was een jongen, wat nogal logisch was. De haar van de jongen en zijn huid trokken de meeste aandacht van Flynn. Beide waren wit, haast te wit. Zo wit als sneeuw. Dan zou hij dus degene zijn die had veroorzaakt dat het plein er nu uitzag als een soort mislukte ijsbaan. Hij hoopte dat het joch niet in zijn kamer zou komen. Mocht dat wel zo zijn, dan zouden er hele duidelijke afspraken worden gemaakt. Flynn had het niet op magie en tovenarij, laat staan dat het in zijn eigen kamer zou gebeuren. Dit was de enige plek waar hij zichzelf terug kon trekken van alles en die zou hij niet gaan opgeven voor iemand die zijn ijs niet bij zich kon houden.

Niet veel later ging de deur open en tot zijn verbazing, niet dus, kwam de jongen met de witte haren binnen. Op een rugzak die naar de muur werd gesmeten na, was er niet echt een begroeting tussen de twee jongens. Flynn haalde zijn schouders op en richtte zich weer naar buiten, waar het ijs nu was verdwenen. Er lagen een hoop plassen, maar het ijs was weg. Dan was hij het dus echt geweest, anders zou het ijs daar nu niet weg zijn.

Langzaamaan begon hij het steeds kouder te krijgen en in eerste instantie dacht hij dat het door het weer buiten kwam, dus liet hij zichzelf weer in de kamer glijden, zodat hij het raam dicht kon toen. Doordat zijn voeten op het gladde ijs belandde, want hij pas door kreeg toen hij al halverwege in zijn val zat, belandde hij op de grond. Hij vloekte binnensmonds en kroop weer overeind. Met stevige passen liep hij naar de andere jongen toe, wie ook bij het raam was gaan zitten. Hij nam de jongen vast aan het vest dat hij aan had en trok hem zo naar zich toe. ‘Wat is dit? Ik weet niet waar jij vandaan komt, maar het is niet gebruikelijk om de kamer in een soort iglo te veranderen als een soort begroeting. Ontdooi het, nu.’