Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG with Tugce

Gray
Wereldberoemd

Gray schreef:
Constatin

Ik wist nog heel goed wat er gebeurde toen ik de achttien kaarsjes op mijn verjaardagstaart uitblies.
'Ik pak even de fotocamera Constatin, blijf zo staan!' Had mijn moeder gezegd. Ik mocht de kaarsjes uitblazen en mijn moeder zou het filmen, want als je achttien werd was dat natuurlijk een bijzonder moment. Toen de rook van de lonten afkwam, voelde ik mijn rug kriebelen. Mijn moeder gilde en de camera viel stuk op de grond, ik wist nog steeds niet wat er aan de hand was. Mijn moeder rende naar de keuken, terwijl ik in de spiegel keek. Daar zag ik twee gigantische vleugels op mijn rug zitten en de hele familie was zich daar inmiddels van bewust. Mam kwam met het noodpistool de kamer in, wat we alleen mochten gebruiken in noodgevallen. 'Mam, wat doe je?' Had ik gevraagd. 'Je bent mijn zoon niet, monster! Dit is allemaal je vaders schuld!' Mam had nooit over papa gepraat en nu opeens wel. Een harde knal schoot door de kamer en een pijnscheut ging door mijn arm. Er zat een kogel diep in het vlees van mijn schouder geboord en zo snel als ik kan vloog ik weg. Toen had ik mezelf beloofd dat ik mijn vader moest vinden.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Cara
We renden door het veld en ondertussen babbelde ik tegen Constatin. Alleen zei hij niets terug, hij staarde alleen voor zich uit. "Hallo, Constatin!" Riep ik en gooide mezelf voor de grap op hem om hem uit zijn gedachten te halen. Veel mensen vonden mij erg druk, vandaar dat ik ook niet zo heel veel vriendinnen had. Ik vond mezelf wel leuk, al zei ik het zelf. Ik haalde veel grapjes uit en was ook een persoon die erg veel praatte over van alles.
Opeens begon Constatin tegen me te praten. Ik zuchtte en trok hem overeind. "Komop!" We renden verder tot dat we bij het stadje waren.
Eenmaal aangekomen, zag het er prachtig uit. Het was erg mooi groen en het weer was prachtig. De 'mensen' hier waren hier net zoals Constatin, ze hadden dan niet allemaal vleugels, maar er waren ook personen met schubben! Ik kon weer niet geloven wat ik zag. Iedereen was hier zo anders en onze wereld was gewoon zo saai.

Gray
Wereldberoemd

Gray schreef:
Constatin

Vanuit mijn ooghoeken keer ik naar Cara. Ze keek verbaasd naar de verschillende soorten mensen en beesten, terwijl degenen die hier woonden Cara een vreemde blik toewierpen. Mijn wijsvinger gleed voorzichtig naar mijn linkerooghoek, om een traan weg te vegen. Ik wilde niet dat iemand dit zag. We liepen nu het dorp in en nu pas hoorde ik ze fluisteren. De bomen, fluisterden mijn naam. Ze zagen me eindelijk terug. Plots hoorde ik iemand achter me roepen.
'Constatin, mijn lieve jongen!' Altijd als ik zoiets hoorde, hoopte ik op mijn moeder, die mij dan in haar armen sloot en smeekte om mijn vergiffenis. Dat gebeurde echter nooit. Toen ik me omdraaide, stond Fures voor me, die mijn zorg op zich had genomen toen ik net verstoten was. Ik had net zo goed voor mezelf kunnen zorgen, maar ik had dan nog steeds geen huis. Geen thuis. Bij Fures had ik die wel. De oude vrouw kwam me tegemoet lopen en gaf me een knuffel.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Cara
Natuurlijk keek ook iedereen mij raar aan, maar dat was ik al wel gewend. Ik trok me er niets van aan dat ze terug keken en bleef maar staren. Opeens fluisterden de bomen de naam van Constatin. Ik schrok me dood en draaide me om. "Wat? Kunnen de bomen hier ook al praten?" Lachte ik, deze wereld was gewoon speciaal. Ik raakte de boom aan om te kijken of het nog wat anders zei. Maar nee, ze zeiden niets.
Plotseling kwam er een vrouwelijke stem die om Constatin riep. Ik keek haar kant op, ze was al redelijk oud. Ze kwam naar ons toegelopen. "Is dit je moeder?" Vroeg ik zachtjes. Ik hoopte het tenminste voor hem, dan had hij namelijk zijn moeder nog.

Gray
Wereldberoemd

Gray schreef:
Constatin

'Nee, dit is degene die de zorg over me nam toen ik mijn moeder niet meer had. Ze voelt wel als een moeder voor me,' zei ik. Als ik alleen maar wat vroeg, stond Fures voor me klaar. De oude vrouw had er zelfs mee ingestemd dat ik mijn vader mocht gaat zoeken. Ze vroeg er één ding voor terug: dat ik haar niet zou vergeten.
Het was van belang dat ik mijn vader moest vinden, want mijn moeder had hem namelijk de schuld van alles gegeven. Dat ik zo geworden was. Ik had geen idee hoe hij er uit zag, maar ik wist gewoon dat ik het voelde als hij recht tegenover me stond.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Cara
"Oh" Zei ik droog, dat was namelijk het enige wat ik kon uitbrengen. Dus dan had hij zijn moeder en zijn vader niet? Dat leek me echt niet leuk voor hem, natuurlijk zou hij zich dan alleen voelen.
Ik stapte ook naar de oude vrouw, eerst keek ze me raar aan maar daarna begreep ze het en glimlachte ze naar me. "Jij bent natuurlijk de persoon die Constatin gaat helpen! Ik ben blij dat hij je heeft gevonden. Ik ben Fures." Zei ze. Ik knikte maar wat en schudde haar poot. Wat eigenlijk best wel grappig voelde. "Ik ben Cara." Zei ik en schonk haar een glimlach. Ze leek me wel aardig en ik was blij voor Constatin dat hij tenminste haar nog had.

Gray
Wereldberoemd

Gray schreef:
Constatin

'Kom, ik moet je wat laten zien,' zei ik nadat Cara's ontmoeting met Fures voorbij was. Fures knikte naar me, dat was ons speciale teken. Het kon dingen betekenen en in dit geval was het zo dat ze me succes wenste. Het was namelijk erg moeilijk om dit aan Cara te laten zien. Degene die mij zou moeten helpen, in dit geval was dat Cara, moest familie van mij zijn. Daar had ik het bewijs al van gevonden. De video van mijn achttiende verjaardag.
Toen we een verlaten huisje inliepen, haalde ik de camera tevoorschijn. Het had een klein beeldscherm, dus met mijn magie projecteerde ik het op de muur. Daar was Cara te zien, lachend met mijn moeder. Vervolgens veranderde ik in dat monster en liet mijn moeder de camera vallen. 'Je bent mijn zus,' zei ik na de lange stilte.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:

Cara
"Oh, oke." Zei ik en zwaaide naar Fures. "Doei Fures! Ik zie je vast nog wel hé!" Glimlachte ik, en ze knikte. Ik liep achter Constatin aan, nu was ik wel erg benieuwd naar wat hij wou laten zien. We gingen een verlaten huisje in en Constatin haalde een camera tevoorschijn. "Eh, wat gebeurd er?" Zei ik en knikte naar het verlaten huisje. Het zag er hier niet zo gezellig uit en ik voelde me er ook niet prettig bij. Opeens kwam er een geluid van de camera, dus keek ik naar het kleine beeldscherm. Er stond een klein meisje in de achtergrond dat enorm veel op mij leek, wat eigenlijk best wel grappig en toevallig was. Niet kort erna veranderde Constatin in wat anders en liet de persoon die de camera vast hield vallen. Daarna was de video afgelopen. Ik keek hem even vragend aan, ik begreep het niet. Oke, zijn moeder accepteerde hem niet. Maar dat kon hij wel gewoon vertellen, waarom moest hij het filmpje laten zien? Opeens werd de stilte onderbroken en zei Constatin iets waar ik in shock van raakte. "Constatin... Grapjas, hoe bedoel je dat ik je zus ben?" Stotterde ik.

Gray
Wereldberoemd

Gray schreef:
Constatin

'Het is geen grapje.' Ik pakte de camera weer op en drukte op een paar knopjes, zodat een andere filmpje zich afspeelde. Weer liet ik dit op de muur projecteren. Hier was ik een stukje jonger. Cara holde achter een bal aan en ik stond aan de andere kant van het veld. Mam filmde het. Cara schopte de bal en ik deed een stap opzij zodat de bal in het doel terecht kwam. Ze was heel enthousiast toen de bal zijn doel bereikte. Ik had haar die dag expres laten winnen, dacht ik. Ik wist dit namelijk ook niet meer. 'Onze geheugens zijn gewist. Ik weet nog niet hoe, maar daar kom ik gauw genoeg achter,' zei ik nadat de video aangaf of ik hem opnieuw af wilde spelen.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Cara
"Maar... Dat kan nooit.. Dan zou ik zoals jou zijn! Dit is onzin!" Riep ik geschrokken en frunnikte aan mij t-shirt. Dit kon gewoon niet waar zijn. Dus dan was ik niet bij mijn echte familie opgegroeid! Waarom was dit mij nooit eerder verteld?
Kort erna speelde Constatin een nieuw stukje af. Hier waren we wat jonger. Ik holde achter een bal aan en Constatin zorgde ervoor dat de bal in het doel kwam. Ik vond het eigenlijk erg schattig om te zien. Als je het zo zag, leken we allemaal zo gelukkig. Moet je ons nu zien, we kennen elkaar amper.
"Waarom hebben ze dit ons aangedaan? Sneu zeg. We zijn beide achter gelaten." Zuchtte ik keek naar de grond.

Gray
Wereldberoemd

Gray schreef:
Constatin

'Je hoeft niet net als mij te zijn,' begon ik, 'Een vloek heeft mij getroffen. Deze was eigenlijk voor mijn vader bedoeld, maar die was net uit huis getrokken, toen de vloek langs kwam razen. De oudste jongen in het huis moest veranderen in een vogel, mijn vader was weg, dus toen werd ik het. Hier ben ik in de jaren daarna achtergekomen.'
Het was moeilijk dit allemaal aan Cara te vertellen. Ze voelde helemaal niet aan als iemand waar ik dit zomaar mee kon delen. Fures wist dit al heel lang en Cara kreeg het nu te horen. Hopelijk zou ze er goed mee omgaan.

Tugce
Landelijke ster

Tugce schreef:
Cara
Eerst keek ik hem even onbegrijpend aan, maar daarna legde hij het uit zodat ik het beter zou snappen. ''Dus, onze vader is niet zo? Jij bent de enige?'' Vroeg ik verder. Nu wilde ik mijn eigen vader ook wel graag zien, nu ik dit allemaal wist, hij was tenslotte ook mijn vader.
''Hmm, ik voel je en dit is wel een shock. Maar nu wil ik onze vader ook zien.'' Zei ik en maakte een gebaar dat we verder moesten gaan. ''We moeten verder gaan zoeken! Dan komen we meer te weten.'' Zei ik, want dit was het enige dat Constatin wist.

Gray
Wereldberoemd

Gray schreef:
Constatin

'Nu moeten we hem nog vinden,' mompelde ik. Dat zou geen makkelijke klus worden. Ik had hem al jaren niet gezien en ik dacht niet dat we hem binnen een aantal dagen zouden vinden. Samen met Cara verliet ik de hut en ik spreidde mijn vleugels. 'Ik heb even wat tijd alleen nodig,' zei ik. Daarna vloog ik omhoog, recht de wolken door. Ik ging steeds harder en ik wilde nooit meer stoppen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld