Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg ft IsabelleeT

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Tyler:
Ik werd echt wel bezorgd door haar reactie. "Hey, rustig maar, we willen je helpen hoor." zei ik rustig maar wel bezorgd tegen haar en keek even in haar ogen. Ze was bang, in paniek. Ik zag dat Nick wou dat ik haar nu meenam naar het bureau maar zo was ik niet. "Anne, juist omdat je niets weet is het belangrijk dat je bij ons blijft. Je weet niet in welke problemen je jezelf kan brengen." begon ik dan rustig tegen haar.
"Als de dader van deze moord jou gezien heeft en te weten komt dat je nog leeft, wat denk je dan dat hij zal doen? Zijn sporen uitwissen, daarom is het belangrijk dat je nu met ons mee gaat zodat er je niets kan overkomen, je veilig bent en we kunnen zoeken naar waar je thuis is." zei ik dan en Nick knikte nu alsof hij een tactiek begreep, maar dit was geen tactiek, ik wilde haar werkelijk helpen. Ik begreep haar situatie min of meer.
"Tyler, ze moet echt nu met ons mee." zei Nick nu en ik keek even naar hem, meende hij dit nu. "Ik moet straks even met je praten." zei ik lichtelijk geïrriteerd door Nick, snapte hij dan niet dat ik haar vertrouwen probeerde te winnen en dat dit helemaal niet hielp?
"Luister maar niet naar hem. We willen je gewoon helpen en zorgen dat je veilig bent." zei ik dan tegen Anne en keek nog steeds bezorgd.

Anoniem
YouTube-ster

IsabelleeT schreef:
Anne:
"Op het moment doen jullie alles behalve dat!" riep ik recht in zijn gezicht. Ik verberg mijn gezicht even in mijn handen, konden ze mij niet gewoon met rust laten?! Ik draaide mij even om, zodat ik even niemand aan hoefde te kijken, maar draaide al snel weer om. "Dan kom ik maar in de problemen" mompelde ik.
Toen hij opeens begon over de moordenaar, die wellicht achter mij aan kon komen, slikte ik even. Misschien had hij gelijk.. Nee! Anne, ze willen je vertrouwen winnen! Denk eens na! Een stem in mijn hoofd, nam de controle over. Had de stem gelijk? Nee! Ze waren van de politie, dat zouden ze niet doen, toch?..
Toen opeens de collega van Tyler, Nick, zei dat ik echt mee moest, was mijn twijfel weg. "Mij helpen?", ik moest even zacht lachen. "Jullie willen jullie zaak oplossen, kosten wat het kost" zei ik en keek hem boos aan. Dacht hij dat een bezorgde blik, die hoogst waarschijnlijk nep was, mij kon overhalen? "Zoek het uit" beet ik hem toe, en draaide mij om, om vervolgens woedend weg te lopen. Ik was er nu echt klaar mee, al zou ik toch op het bureau terecht komen, dan zou ik zwijgen. Ze konden mij gestolen worden!

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Tyler:
Ik die altijd zo geduldig was begon nu wel mijn geduld te verliezen. "Hoe kunnen we dat nu ook? Zitten we hier op het bureau met een computer waarop we dingen kunnen opzoeken? Goed gezien, daar zitten we nu niet." Zei ik nu tegen haar en haatte het al meteen dat mijn geduld op was.
"Dat kunnen we niet laten gebeuren Anne , we zijn van de politie dus moeten we wel helpen en als ik goed zie heb je nergens om naartoe te gaan." Merkte ik nu op dus verder dan in verlaten straatjes kon ze toch niet terecht. "We kunnen eerst uitzoeken waar je woont en als je wilt mag je dan altijd weg. We houden je er niet als je dat niet wilt maar nu is er geen andere oplossing." Zei ik dan tegen haar, Nick moest eens leren zijn mond te houden. Die rookies van tegenwoordig hadden echt geen verstand meer. Als ze woedend weg liep, liep ik achter haar aan en hield haar tegen bij haar pols.
"Anne stop met weg lopen, je maakt het echt alleen maar erger voor jezelf zo. Ze zullen je zien als medeplichtige en dan worden de vragen pas erg." Zei ik nu, snapte ze dan niet dat ze zichzelf alleen maar meer in de problemen werkte? "Als je gewoon met me meewerkt beloof ik je dat we uit zullen vindenn waar je woont en je veilig bent." Zei ik mijn kalmte terug vindend. "Werk jezelf alsjeblieft niet meer in de problemen." Zei ik nu en keek haar bezorgd aan.

Anoniem
YouTube-ster

IsabelleeT schreef:
Anne:
Ik schrok even van zijn reactie, die niet meer rustig overkwam. Had ik een grens bereikt? Ik bijt op mijn lip en kijk even naar de grond. Hij had een punt, ze hadden nog niet echt iets kunnen doen, tot nu toe had ik alleen nog maar flashbacks gehad. Hij probeerde mij te helpen, terwijl ik alleen maar tegen hem uitviel.
Ging hij het er nu inwrijven dat ik nergens naartoe kon? Ik kijk hem verontwaardigd aan, meende hij dit? Ik liet het gaan, ik zou er namelijk toch niks meer bereiken, dus wat voor zin had het? Ik keek hem aan en sloeg mijn armen om mezelf heen, en beet op mijn lip terwijl ik mijn blik naar de grond liet gaan. "Wat als ik hier niet in de buurt woon? Wat dan?" vraag ik nu met een zachte toon.
Toen ik z'n hand om mijn pols voelde, draaide ik mij meteen om. "Wat?!" zei ik fel, en luisterde naar zijn woorden. "Medeplichtig? Ik ben alles wat jullie hebben" zeg ik opeens tegen hem. Sinds wanneer was ik zo bot? Ik schrok van mijn eigen reactie tegenover hem.
Ik sloeg mijn armen om mezelf heen, en voelde opeens dat ik begon te trillen. Het was zoveel, zoveel! Hoe kon ik dit verwerken? Ik stond naast een muur, waar ik tegenaan zakte en mijn gezicht verborg tegen mijn benen aan, die ik had opgetrokken. "Het spijt me.." fluister ik trillend, en voel mijn ogen langzaam vollopen met tranen.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Tyler:
Ik zag ook dat ze geschrokken was van mijn reactie. Dat was best normaal want ik was vrijwel altijd rustig. Maar toen ik haar laatste reactie zag beet ik even op m'n lip. Ik brak vrijwel nooit iemand. Ik knielde voor haar neer zodat we op gelijke ooghoogte kwamen.
"Anne, rustig maar. Het komt goed, het is niet erg als je tegen me uit viel. Het is normaal, je hebt veel meegemaakt." Zei ik dan en keek bezorgd naar haar. Ik zag Nick ook wel op een afstandje maar dit keer bleef hij wel uit de buurt. "Daarbij wil je niet weten hoe vaak mensen tegen je uit vallen met dit werk.; zei ik dan nog en nam haar handen voor haar ogen uit.
"Ik snap dat je zo snel mogelijk weg wilt bij dit alles, na al wat je hebt meegemaakt. Ik snap dat. En als je de rest niet helemaal vertrouwd, dan sorry dat ze zo onhandig waren. Het zijn nog maar beginnelingen maar ze bedoelen het goed. Vertrouw me nu maar Anne." Zei ik nu en veegde nog een traan weg. "Het komt allemaal wel goed." Fluisterde ik nu troostend. Ik kende dit gevoel.

Anoniem
YouTube-ster

IsabelleeT schreef:
Anne:
Ik merkte niet eens op toen hij voor mij neer knielde, ik was echt helemaal ergens anders met mijn gedachtes. Opeens hoorde ik zijn stem, maar niet van boven, maar voor mij. Ik keek hem nog steeds niet aan, ik wilde niet dat hij naar mij keek. Ik was net tegen hem uitgevallen, ik schaamde mij echt.
"Het is wel erg, je verdiende het niet" zeg ik zacht en hield mijn handen voor mijn gezicht. Ik schrok even toen ik opeens zijn handen, de mijne voelde vastpakken. Ik verstijfde even, en durfde hem niet aan te kijken.
"Ik vertrouw niemand" fluister ik zacht. Ik vond het moeilijk om te zeggen, maar het was de waarheid. Toen hij zei, dat ik hem moest vertrouwen, schoot mijn hoofd omhoog. Ik keek hem recht in zijn ogen aan, en kon mij niet losmaken uit zijn blik. Ik voelde hoe hij mijn tranen wegveegde, waardoor ik op mijn blik beet.
"Hoe kan dit goed komen? Ik weet niks meer.." fluisterde ik zacht en liet mijn blik naar mijn handen zakken.

--
Sorry kort

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Tyler:
"Oké, ik verdiende het niet, fijn dat je dat zegt, maar ik kan er tegen hoor. En ik ben ook niet van steen, ik begrijp hoe je je voelt Anne." zei ik terwijl ik naar haar keek. Ik zag hoe ze lichtjes schrok van mijn handen dus liet ik haar handen los. "Dat begrijp ik, maar al te goed zelfs." zei ik tegen haar met een rustgevende stem. Dat was nog steeds een eigenschap van me. Ik snapte haar wel, waarschijnlijk wist ze niet eens meer of ze zichzelf nog wel kon vertrouwen of wat dan ook.
Ik begreep haar maar al te goed. "Het komt goed omdat ik je ga helpen. Ik weet hoe raar het geheugen kan zijn, en ik ga je helpen je alles weer te herinneren. Je moet alleen geduld hebben en vertrouwen hebben in jezelf." zei ik dan en keek haar aan. "Vertrouw je jezelf?" vroeg ik dan en keek naar haar, recht in haar ogen. "Kijk, wat zij daar ook zeggen..." en ik gebaarde naar de rest van de collega's "Ik vertrouw op je en ik vertrouw er op dat het goed komt. Oké?" vroeg ik nu en ik zag hoe haar blik steeds zachter werd.
Zolang de rest nu nog maar even weg bleef zou ze me kunnen vertrouwen. "Dus, wil je dat ik je help?" vroeg ik dan en keek naar haar. Ik stond terug recht en bood mijn hand aan zodat ze weer rechtop kon gaan staan.

Anoniem
YouTube-ster

IsabelleeT schreef:
Anne:
Ik moest zacht lachen toen hij zei dat hij ook niet van steen was, "Dat hoop ik maar voor je" zei ik met een kleine glimlach. Ik haalde weer opgelucht adem toen hij mijn handen los liet, maar voelde mijn lichaam wat kouder worden. Wat gebeurde er net? Ik keek hem recht aan toen zei dat hij mij snapte, "Hoe kan jij, een politie agent, mij snappen? Mij, een meisje dat haar geheugen kwijt is en betrokken bij een moordzaak?" fluisterde ik zacht en schudde mijn hoofd. Hij kon het niet snappen..
Toen hij zei dat ik mezelf moest vertrouwen, beet ik op mijn lip. Ik keek op toen hij vroeg ik mezelf vertrouwde. Ik keek hem recht aan, en zag hoe mijn zicht wazig werd door de tranen. Ik sloeg mijn armen om mezelf heen, en beet weer op mijn lip, terwijl de tranen nu de vrije loop kregen. "Nee..", weet ik er fluisterend uit te krijgen.
Hoe kon hij hoop voor mij hebben, terwijl ik dat niet had. "Hoe kan je hoop voor mij hebben?" vraag ik twijfelend en kijk naar de hand die hij mij aanreikt, nadat hij is opgestaan. Ik pak zijn hand twijfelend aan, en sta met zijn hulp op.
Ik wilde echt dat hij mij kon helpen, maar ik wist niet of ik in mezelf kon geloven..

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Tyler:
Ik glimlachte klein toen ze zei dat ze dat voor me hoopte. Als ze vroeg hoe ik haar kon begrijpen zuchtte ik even. Wellicht was dit een normale vraag voor mijn normale antwoord. "Oké, ik heb dit nog niet tegen zo veel mensen gezegd." begon ik dan maar tegen haar. "Maar ik heb mijn vriendin zien dood gaan, ik heb haar moordenaar gezien en ik kon niets doen. Ik werd net als jij bewusteloos en na een tijd weer wakker zonder te weten wat , wie en hoe." zei ik dan met een zucht.
De informatie zou wellicht helpen haar te laten begrijpen dat ik ongeveer hetzelfde heb meegemaakt. "Ik heb er lang over moeten doen om mijn geheugen weer bij elkaar te krijgen en dan ben ik bij de politie gaan werken , deels om de moordzaak van mijn vriendin te helpen oplossen." zei ik dan nu en keek naar haar. Ik hoop dat ze het geloofde want het was dan ook de waarheid en het deed me niet al te goed het weer op te rakelen.
"Dus ik begrijp je maar al te goed Anne. En jij moet ook op jezelf leren vertrouwen." zei ik dan tegen haar toen ze duidelijk maakte dat ze zichzelf niet vertrouwde. Ik was al blij dat ze de hand aannam dus hielp ik haar recht. "Het komt allemaal goed." zei ik nu nog tegen haar. "Kom je mee?" vroeg ik dan en doelde op het bureau maar dat had ze vast wel door. Zodra ze toestemde begeleidde ik haar dan maar tot aan de auto waar Nick en ik meestal in reden. Als Nick nu ook kwam keek ik even naar haar. "Maak je maar geen zorgen, hij bijt niet." zei ik met een klein glimlachje.
Ik hoopte maar zo dat dit betekende dat ik haar vertrouwen had want ik zou niet willen dat er iemand net zoals ik op z'n eentje alles moest klaren. Dat was moeilijk , zowel fysiek als mentaal.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld