Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Insanity

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Audrey.

Als ik uiteindelijk in de gang ben krijg ik opeens een erge steek in mijn hoofd, dat is dus het teken dat ik weer een visioen krijg. Ik zie een klein meisje, ongeveer van vijf jaar, een moeder die het meisje wil tegenhouden maar waarin ze dus niet slaagt, twee auto's, de straat vooraan de school. Daarna zie ik het. Het meisje loopt zonder te kijken de straat over, de moeder wil haar tegenhouden maar het lukt haar niet. Twee auto's scheuren over de weg en proberen het meisje te ontwijken wat helaas niet lukt, het meisje wordt aangereden waarna de auto's stevig hard tegen elkaar op botsen. Ik moet het proberen tegen te houden. Ik ren zo snel als ik kan naar de schoolpoort en ik zie het meisje de straat al over lopen. Er komen twee auto's snel aan en ik kan het kleine meisje nog net op tijd wegtrekken en dan botsen de auto's tegen elkaar aan waardoor een soort van knal hard te horen is. Volgens mij heeft heel de school het wel kunnen horen, zo hard was het geluid van de op elkaar botsende auto's. Het kleine meisje schrikt heel erg van wat er gebeurd is waardoor ze moet huilen. Ik probeer haar iets rustiger te maken.

Account verwijderd

schreef:
De klap is zelfs te horen in de aula, de klap is zo hard dat er een moment stilte valt in de aula. Een moment lang kun je een speld horen vallen, dan begint iedereen door elkaar te praten. Mensen staan op, lopen snel naar buiten om te zien wat er gebeurd is. En ik ook, net als mijn vrienden. We lopen de aula door naar buiten, zoekend naar waar de klap vandaan kwam. Eenmaal buiten is dat al snel duidelijk. Iedereen staat op een afstandje te kijken, twee op elkaar gebotste auto's en het nieuwe meisje met een huilend kind. Ik denk niet dat ik ooit eerder een ongeluk heb gezien, in elk geval geen ongeluk waarbij de dood zo dichtbij kwam. Het is nog stil buiten, de mensen die het gezien hebben staan alleen maar in shock te kijken. Het moet heftig geweest zijn. Eenmaal bij de groep, kijk ik naar de auto's. Ze zijn vol tegen elkaar opgereden, de auto's helemaal in de prak. Waar de leraren zijn, geen idee. Maar ik wil niet wachten, wat als er nog iemand gered kan worden?
'Bel het alarmnummer, nu.' zeg ik terwijl ik mijn telefoon in de hand van een van mijn vrienden duw. De eerste komen in beweging, ik zie mensen hun telefoon pakken en bellen. Maar niemand loopt naar voren, niemand komt dichtbij het nieuwe meisje. Dus doe ik het.
Als eerst check ik het kindje, maar ik weet dat haar niets mankeert. Bovendien ben ik niet de persoon die haar hoeft te kalmeren, haar moeder komt al aangerend. Dan gaat mijn blik naar het nieuwe meisje, wiens naam ik nog steeds niet ken.
'Ben je oké?' misschien was ze wel geraakt, misschien voelde ze niets door de adrenaline.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Audrey.

Ik kijk even kort naar de jongen die dat aan me vraagt. Ik had niet echt verwacht dat ik die vraag zou krijgen. Het is lang geleden dat ik die vraag nog kreeg eerlijk gezegd. Het verbaasd me ook wel een beetje doordat iedereen denkt dat ik gek ben. Bij mijn weten wil iedereen zo ver mogelijk uit mijn buurt blijven. Ik knik dan maar. Ik ben het wel gewend om ongelukken te zien gebeuren, en geraakt ben ik niet, gelukkig maar. Ik kijk dan weer even naar de auto's die vol met blutsen staan, de ramen zijn stuk. Ik hoor dan een aantal ambulances aankomen. Ze proberen de bestuurders uit de auto's te halen. Ze zijn beiden niet bij bewust zijn, maar wat wil je na zo'n klap? Het is nogal bloederig. Maar dat ben ik ook gewend om te zien. Daardoor ben ik dus ook niet bang voor een beetje bloed. Ik heb nog ergere dingen gezien dan dit. Het ergste dat ik ooit zag was een klein kindje dat helemaal geplet was doordat de auto omgekeerd lag. En dat was natuurlijk fataal voor dat kindje. De ouders waren nog in leven en bij bewust zijn. Het was toen volgens mij echt verschrikkelijk voor die ouders, om hun kind zo te zien.

Account verwijderd

schreef:
Erg spraakzaam was ze niet, maar daar kon ik me op dit moment niet druk over maken. De ambulances kwamen aan en gingen direct te werk, ik kon het staren niet helpen. Ik had nooit zo'n ongeluk meegemaakt en ik wist ook niet wat ik moest doen, ik had al meer dan anderen gedaan, toch? De slachtoffers werden uit de auto gehaald, bebloed, buiten bewustzijn. Het had nog erger af kunnen lopen, een van de scholieren had op dat moment op straat kunnen lopen.
Op een gegeven moment wende ik mijn blik af, ik wist dat al dat bloed niet goed kon zijn. Van ééntje was ik zelfs vrij zeker dat de klap hem fataal was geworden. De dood kwam wel erg dichtbij, dat was ik niet gewend.
'De lessen gaan vandaag niet meer door!' riep de directeur over het schoolplein, maar niemand juichte. Iedereen was nog steeds akelig stil, iedereen was geschrokken door het ongeluk. De eerste leerlingen verlieten het schoolplein, op weg naar huis. In elk geval zou iedereen nu over het ongeluk praten, ze zouden niet meer over het nieuwe meisje praten.
'Ik ben Alec trouwens.' stelde ik me vluchtig voor, voor mijn vrienden alweer bij me stonden en meetrokken de poort door. Ik wist wat ze van plan waren, ik kende ze wel langer dan vandaag.
Al gauw kwamen we aan bij mijn huis, waar iedereen op de bank plofte en bier uit de koelkast trok. Onderweg was het verrassend stil geweest, geen van mijn vrienden had stoer willen doen en geen van hen had ook maar een enkele opmerking gemaakt over zijn korte gesprek met het nieuwe meisje.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Audrey.

Ik hoor dezelfde jongen zich nog voorstellen als Alec maar daarna wordt hij meegetrokken door een aantal jongens, die waarschijnlijk zijn vrienden zijn. Na een tijdje is iedereen die op het schoolplein stond weg. Iedereen is naar huis. Ik neem mijn telefoon en bel mijn moeder op om te zeggen dat ze me moet komen halen. Ik leg de rest zo wel aan haar uit al zal ze het grootste deel van wat er echt gebeurd is niet geloven. En daarbij bedoel ik het gedeelte dat ik een visioen kreeg natuurlijk. Dat geloofd niemand. Ik loop naar de parking als ik een bericht van mijn moeder krijg dat ze op de parking een stukje verder op staat. Ik wandel er heen. Als ik haar auto zie staan loop ik er heen en stap ik in. 'Vertel nou eens wat er precies gebeurd is', zegt mijn moeder. 'Wel, ik kreeg een visioen en ik zag dus een klein meisje die aangereden werd door twee auto's. En ik heb dus net op tijd het meisje weg kunnen trekken alleen de auto's reden tegen elkaar', zeg ik dan in het kort. 'Audrey, heb je dan niets in die instelling geleerd? Visioenen zijn onmogelijk. Het was gewoon pure toeval dat jij er bij was', zegt ze dan. Ik zucht diep, ze begrijpt het gewoon niet. Niemand begrijpt me en ik denk ook niet dat iemand me snel snel gaat begrijpen.

Account verwijderd

schreef:
Nog een hele tijd was het rustig, maar geen van ons had het ongeluk zien gebeuren en we waren er dan ook snel weer overheen. De normale gesprekken kwamen weer op gang, alsof er helemaal niets gebeurd was vandaag. Het ongeluk kwam niet ter sprake en ook het nieuwe meisje kwam niet meer ter sprake. Misschien was dat echt maar tijdelijk, zou iedereen vergeten dat ze uit een inrichting kwam. Ik had nooit gedacht dat er zo ontzettend veel op kon gebeuren, mijn leven was nooit ontzettend dramatisch of heftig geweest. Sommige mensen zouden anders beweren, maar zo erg was zijn leven helemaal niet.
'Maar denken jullie dat ik haar mee uit kan vragen?' vroeg Charlie toen het even stil viel. Iedereen begon te lachen, iedereen wist het antwoord al.
'Doe het gewoon eens, je wordt gewoon irritant met al je gezwijmel.' mopperde Jay. Ik denk niet dat ik het ooit zo te pakken heb gehad als Charlie. Ik heb al wat relaties gehad, maar ik was nooit zo gek op haar als dat Charlie gek op haar is. En dat terwijl ik een relatie met hen had, en Charlie nog niet eens. Meisjes denken altijd dat jongens niet verliefd worden, daar is niets van waar. Charlie is het levende bewijs. Ik misschien niet zo, denk ik. Ik keek naar mijn vrienden en grijnsde, ik had het goed getroffen met hen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Audrey.

Al vrij snel komen mijn moeder en ik thuis aan. Ze parkeert de auto op de oprit, daarna stappen we uit. Ik zucht even diep waarna ik wacht tot mijn moeder de deur open doet met haar sleutel. Als de deur open is loop ik naar binnen, ik loop naar mijn kamer toe waar ik op mijn bed neer plof. Ik sluit voor een paar seconden mijn ogen. Het was echt een vermoeiende dag vandaag ondanks dat de twee laatste lesuren afgelast zijn omwille van dat ongeluk. Ik ben het ook gewoon niet meer gewend om naar school te gaan. Het is maanden geleden dat ik voor het laatst naar school ging, ik kreeg wel lessen in die instelling maar dat was niet zo zwaar. Alhoewel dat ik de lessen op school wel erg leuk vond vandaag. De medeleerlingen waren wel wat minder maar ja, ik begrijp natuurlijk wel dat ze niet met me om willen gaan. Ik zucht even bij de gedachte aan mijn vriendengroep voor dat ik opgenomen werd in die instelling. Ik had een erg hechte vriendengroep maar iedereen daarvan heeft me geblokkeerd omdat ik "gek" ben.

Account verwijderd

schreef:
Bijna twee weken waren voorbij gegaan, maar niemand was het ongeluk vergeten. Ik moest mezelf er soms aan herinneren dat er mensen waren die het voor hun ogen hadden zien gebeuren, mensen op wie het een enorme impact had gehad. Zelfs nu ik in de aula zat, te wachten op de les, hoorde ik mensen er nog over praten.
Met het nieuwe meisje was ook niet veel veranderd, in elk geval in de klas niet. Klasgenoten wilden liever niet met haar samenwerken, liever niet met haar praten. Ergens snapte ik hen, maar voor een groot deel niet. Ze wisten helemaal niet of ze echt gek was, maar toch ging iedereen er vanuit. Leraren zeiden er ook niets over, alsof zelfs de leraren een beetje geïntimideerd waren.
Op dit moment had iedereen het over hele andere dingen, Charlie had eindelijk de vriendin die hij al zo lang wilde. Het duurde lang, maar het was het waard geweest. Iedereen was blij voor hem, zelfs ik had de neiging constant te grijnzen. Toen de bel ging, duurde het ook nog een tijd voor we opstonden, waardoor ik wist dat we laat zouden zijn. Niet dat ik me daar druk om maakte, ik kon het prima vinden met iedereen. Mensen zeggen altijd dat ik van nature overkom als een leuk persoon, ik wist nooit of het klopte, maar in elk geval zorgde het er wel voor dat ik nooit echt problemen heb gehad met mijn medemens. Zelfs mensen die ik nooit kon uitstaan, leken niet zo'n problemen met mij te hebben.
De deur werd open getrokken, we waren inderdaad aan de late kant, iedereen had al een plaats gevonden.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Audrey.

Twee weken later is het bij mijn weten niet echt veranderd op school. Niemand wil met me omgaan. Er is geen enkel woord tegen me gezegd, wel over me natuurlijk maar niet tegen me. Niemand wil met me praten. Ik zit altijd alleen, tijdens de lessen en tijdens de pauzes. Het enige waar ik altijd naar uitkijk is naar de lessen, ik vind het altijd heel erg interessant. Als ik de bel hoor gaan, loop ik naar het lokaal toe. Ik ga daar net als de afgelopen twee weken achterin in mijn ééntje zitten. Elke dag hoop ik dat er gewoon iemand naar me toe komt en met me wil praten, meer wil ik niet. Maar daar kan ik nog lang op gaan wachten. Als er überhaupt ooit iemand tegen me gaat praten hier. Ik heb er gewoon geen vertrouwen meer in, op het begin dacht ik echt dat het wel allemaal zou overwaaien, maar nee, dat is blijkbaar niet zo. Maar ja, buiten uitgesloten worden dan echt gepest worden natuurlijk. Dat zou helemaal erg zijn.

Account verwijderd

schreef:
Kort keek ik door de klas, keek ik naar de ogen die terugkeken. Mijn vrienden waren natuurlijk meteen gaan zitten, maar ik was te afgeleid om meteen te gaan zitten. Bijna twee weken waren voorbij gegaan en nog steeds zat ze alleen, daar achterin de klas. Ik had vanaf het begin al een beetje medelijden met haar gehad, maar toen had ik gedacht dat ze nog wel vrienden zou gaan vinden, dat was niet het geval.
'Ga je nog zitten?' riep een van mijn vrienden lachend door het lokaal, waarna ik even naar mijn vrienden keek. Zij zouden het wel redden zonder mij, zij hadden meer dan genoeg vrienden. Ik knikte even en liep toen door het lokaal naar achteren, waarna ik naast het nieuwe meisje ging zitten. Ik kende haar naam nog steeds niet, de leraren hadden niet de moeite genomen haar voor te stellen aan de klas en ze noemde nooit haar naam om een antwoord te geven.
'Goedemorgen.' zei ik met een glimlach. Ik had altijd goed in groepen, misschien zou zij vanzelf in een groep terecht komen als ze met iemand omging die wel goed in groepen lag. Ik maakte me nooit druk om mijn reputatie, bovendien dacht ik niet dat dit die zogenaamde reputatie kon schaden. Ik wist niet eens of ze echt gek was en ik had medelijden met haar. Hoewel ik medelijden misschien had genegeerd in mijn puberteit, vond ik het tijd dat mensen wat volwassenheid toonden.
Ik pakte de boeken uit mijn tas en keek naar het bord, waarna ik toch besloot om naar het meisje naast me te kijken.
'Dus, je weet mijn naam, maar ik de jouwe niet.' zei hij. Het werd tijd dat ''het nieuwe meisje'' in mijn hoofd zou veranderen in een naam, ''het nieuwe meisje'' klonk ontzettend raar in mijn hoofd.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Audrey.

Ik slik even als er toch iemand naast me komt zitten. Oké, dit had ik echt niet verwacht. Het is die jongen die twee weken geleden ook al naar me toe kwam toen bij dat ongeluk. Wat was zijn naam ook al weer? Hij vertelde het nochtans tegen me toen. Oh ja, Alec, dat was het ja. Ik merk dan dat hij ook nog eens tegen me praat. Dit is wel het laatste dat ik verwacht had. 'Ik uhm.. Ik ben Audrey', zeg ik dan. Het is best raar om nu toch te praten met iemand. Naja, ik praat met mijn ouders wel maar dat is toch iets anders. Ik merk aan mezelf dat ik dit niet echt gewend ben. Maar wat wil je? Al twee weken lang probeert iedereen me te vermeiden. Het verbaasd me eerlijk gezegd wel dat hij wat tegen me zegt. Zo krijgt hij nog problemen met zijn vrienden of zo. Want ja, iedereen blijft er bij dat ik "gek" ben. Ik doe er ook geen moeite voor om het te ontkennen, ze geloven toch geen woord van wat ik zeg. Daarom vertel ik ook gewoon aan niemand meer over mijn visioenen. ik heb het gevoel dat ik er niemand mee in vertrouwen kan nemen. Zelfs mijn ouders niet.

Account verwijderd

schreef:
Audrey dus. Ik knikte even begrijpend en glimlachte toen om haar toch een beetje te bemoedigen. Bijna twee weken lang had niemand tegen haar gepraat, het moest wel raar voor haar zijn dat ik het wel deed.
'Het is ook moeilijk om de nieuweling te zijn. Maar ik denk dat het wel goed komt, ik denk dat als mensen zien dat je een leuk persoon bent, je vanzelf bij een groep betrokken gaar worden' zei ik. Ik had me voorgenomen niets over de inrichting te zeggen en het woord ''gek'' ook niet te noemen, ik wilde haar niet meteen wegjagen door allemaal vragen te stellen. Dat voordeel had ze dan weer wel; niemand had ook maar een woord tegen haar gezegd, maar daardoor had ze ook geen moeilijke vragen gekregen. Als ik haar was geweest, had ik dat misschien nog wel het fijnst gevonden aan buitengesloten worden.
Ik bestudeerde haar kort, maar ik zag niet zo goed wat andere zagen. Anderen waren bang van haar, maar ze zag er verre van gevaarlijk uit. Ze zag er eerder ongemakkelijk uit dan gevaarlijk. Misschien was het ook wel ongemakkelijk dat ik tegen haar begon te praten na bijna twee weken stilte, maar ik had genoeg gehad van mijn medelijden. Medelijden was een naar gevoel en ik had er nooit mee om kunnen gaan. Zelfs al ging het tegen mijn eigen principes in, ik wilde altijd afkomen van mijn medelijden. Wat mij soms zelfs zwak deed overkomen. Omdat ik op dat punt niet de sterkste was, compenseerde ik dat maar met spierkracht. Ik hield niet van trainen, maar ik wilde niet zwak overkomen. Ergens had zelfs ik dus nog last van de sociale druk.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Audrey.

Ik weet niet echt goed hoe ik moet praten. Het lijkt wel of ik het gewoon moeilijk heb om te praten in het algemeen. Ik ben het niet meer gewend. In die instelling praatte ik ook met niemand, naja, wel met mijn psycholoog uiteraard maar voor de rest sprak ik daar met niemand. Wat overigs ook logisch is, die mensen daar waren echt gek, hun zaten daar terecht, ik dus niet. Die instelling heeft heel mijn sociale leven verpest. Ik was eerst echt heel vlot in de omgang met mensen, iedereen vond het leuk om met me om te gaan, ik had veel vrienden. Maar dat is nu allemaal niet meer, dat is dus allemaal verpest.

Account verwijderd

schreef:
Oké, dit ging dus moeilijker worden als verwacht, dat was nu wel duidelijk. Ze was niet zo van het praten, maar ik wel. Als het nodig was kon ik uren en uren vol praten met de grootste onzin. Niet dat ik van plan was om uren en uren vol te praten, maar het was nog altijd een optie.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik mijn vrienden kijken, maar ik keek niet terug. Ze konden me alleen maar blikken toewerpen waar ik niets aan had, blikken die ik niet kon beantwoorden. Ik kon niet met een simpele blik zeggen dat ik medelijden met haar had, dat iedereen in de klas te onvolwassen was om over een gerucht heen te stappen. Want ze had het niet bevestigd, ze had niets gedaan om het te bevestigen. Oké, ze had het ook niet ontkend, maar misschien begreep ze gewoon niet waarom niemand met haar praatte en wist ze helemaal niet dat mensen dachten dat ze gek was. Ik dacht na over dingen die ik kon zeggen, maar ik moest toegeven dat ook dat moeilijker was dan verwacht. Ik was altijd een makkelijke prater geweest, maar ik had niets om over te praten als ik de gekheid en de inrichting niet wilde noemen. Verder wist ik niets van haar.
'Wat doe je allemaal buiten school? Sport je?' ik keek naar haar, dat was een normale vraag. Als ik niets had om over te praten, moest ik maar zoeken naar iets om over te praten. Sport was een prima onderwerp om over te praten, daar wist ik wel iets over en bovendien kon het op geen manier geassocieerd worden met een psychiatrische inrichting. Een beetje afwachtend keek ik naar haar, hopend dat ik nu wel een antwoord zou krijgen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Audrey.

Ik slik even, ik denk dat ik nu maar beter wel kan antwoorden, ik bedoel. Zo schrik ik hem ook af of zo, nu praat er eindelijk iemand tegen me. 'Nee, ik sport niet.. Ik ben niet echt sportief aangelegd', antwoord ik dan. Alhoewel dat ik voor die opname best wel sportief was, ik heb een lange tijd op hockey gezeten maar zoals ik al zei, die psychiatrische instelling heeft heel mijn sociale leven verpest en ik heb ook geen zin om weer vanaf nul te beginnen. En ik denk niet dat ze er op zitten te wachten dat ik weer terug kom in die groep. In doe hockeyploeg sta ik ook bekend als "gek" dus ja, liever niet dus. School is al erg genoeg vind ik. Al verbaast het me nog steeds dat Alec wel tegen me praat, ik dacht dat iedereen "bang" van me was. Naja, niet dat ze een reden hebben om bang voor me te zijn, het is niet dat ik iemand vermoord heb of zo, ik kan alleen maar proberen om er voor te zorgen dat de dood niet in aanmerking komt bij de ongelukken die ik voor me zie in mijn visioenen. Daar slaag ik niet altijd in maar ja, ik doe er mijn best voor. Maar kortom, ze hebben dus geen reden mom bang voor me zijn aangezien ik niets verkeerd doe en ook helemaal niet gek ben.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld