Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

TMRORPG // We have no choice, we are just

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ik kijk pas op als ik een hand op mijn schouder voel en. Als hij dat zegt knik ik dan en kijk even in de richting die hij uit keek. Het was een jongen die ik nog niet echt gezien had. Maakte niet echt uit. Als de jongen genaamd Chuck komt kijk ik niet eens echt op. Eigenlijk wou ik even alleen zijn. Ik merk meteen aan Chuck dat hij graag kletst. Hij begon over Alby die gestoken was. Alby? De jongen van daarstraks die zich aan me had voorgesteld? Ik keek even verbaasd op maar zag meteen aan de blik van Newt dat de jongen er beter over op hield en ik er beter niet naar kon vragen.
Ik zie Chuck naar me kijken maar kijk niet echt geïnteresseerd terug. Ik zie dat Newt weg gaat en ik leg mijn kin even op mijn knieën en ik zie dat Chuck naast me komt zitten. Ik zucht even. "Dus, ik ben Chuck, maar dat had je vast wel door." zei hij op een verlegen toon. Waarom moest hij verlegen zijn? Ik keek even naar hem. "Sarah." zei ik dan gewoon en keek weer voor me uit. Ik zuchtte even en Chuck begon plots weer te praten alsof zijn leven er van af hing. Hij vertelde zo'n beetje van hoe hij hier gekomen is voor zover hij het zelf wist.
Ik keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Ademhalen Chuck." zei ik dan en hij stopte en lachte even. Ik zuchtte even en keek weer voor me uit. Man die gast kon praten. Hij begon dan maar over wat hij normaal gezien deed en ik probeerde maar te volgen maar hij praatte echt veels te veel.
"Maar dus, we hebben hier nog nooit een meisje gehad." zei hij dan en ik rolde even met mijn ogen. "Nee die wist ik nog niet. Mag ik gewoon even alleen zijn?" vroeg ik nu en hij knikte en stond op maar ik wist ook wel dat hij me vanaf een afstandje zou bekijken. Ik zuchtte even. Ik wou gewoon echt even alleen zijn, dat had ik nodig, even op adem komen, kunnen nadenken.

Account verwijderd

schreef:
Ik weet niet hoe lang ik heb liggen slapen, maar ik word gewekt door Clint. Slaperig open ik mijn ogen en rek mijzelf uit. Ik ben gewoon in slaap gevallen op de stoel naast Alby zijn bed. Mijn vriend ligt er nog, te zweten en zo nu en dan maakt hij wilde bewegingen of kreunt hij. Ik vind het vreselijk voor hem. "Kom, je moet wat eten." Zegt Clint. ik knik nogal versuft en loop met hem mee naar beneden de Glade op. Ik haal diep adem en laat de frisse avondlucht door mijn lichaam stromen. Dan lopen we naar de keuken toe waar Wok nog bezig is met afwassen. Frypan zal wel weer aan het sorteren zijn achter bij de voorraden. Hij houdt alles goed in de gaten en telt vaak of alles nog wel klopt. Er zijn namelijk nogal wat vreetzakken hier.
"Heb je nog wat over voor onze stakker hier?" Vraagt Clint en hij geeft een klap op mijn schouders. Wok kijkt chagrijnig op. "Net achter gezet." Moppert hij. "Dan pak je dat even." Zegt Clint. Wok laat alles uit zijn handen vallen, trekt heel sarcastisch zijn plastic handschoenen uit en veegt zijn handen af. "Natuurlijk uwe hoogheid." Hij verdwijnt door de deur naar achteren toe en na een tijdje komt hij vloekend terug. "Wat is er met jou aan de hand, gefrustreerd?" Vraagt Clint. Ik geef hem een afkeurende blik, maar hij haalt zijn schouders op. "Nee. Frypan loopt alleen maar te mopperen en hij zeurt over dat de box nog niet naar beneden is gegaan." "De box nog niet naar beneden?" Vraag ik en draai mij om en kijk naar het platform waar de box is. "Ik ben zo terug." Mompel ik en loop naar het platform toe. Ik open het luik en ja inderdaad, de box is er echt nog. Ik laat het luik weer dichtklappen waardoor er nogal een knal te horen is. Hoe is dit mogelijk? Normaal gaat hij vlak nadat alles er uit is gehaald weer terug. Ik ga op het randje zitten en staar over de Glade. Er is iets gaande en dat heeft niets goeds te betekenen. Het was al niet positief dat hier plots een meisje opduikt, maar nu dit ook nog. We hebben de wekelijkse voorraden nodig om te overleven, anders redden we het niet!

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Sarah:
Ik keek gewoon vanaf mijn plekje over de glade uit. Ik bleef lang zo zitten zonder enige overweging te maken om ook maar op te staan. 'She is the last one, ever.' Het bleef door mijn hoofd spoken en ik vroeg me af wat het te betekenen had. Ik was de laatste wat? Ik wist het niet.
Ik vroeg me zelfs af of ik niet aan Newt om raad kon vragen maar nee, ik wist niet wie ik in welke mate kon vertrouwen. Er waren dingen die hij achter hield. Voor wat wist ik niet. En ik wist al zo weinig. Chuck kwamm weer naast me zitten maar buiten een zucht reageerde ik er niet op.
Pas toen ik een knal hoorde keek ik op en keek in de richting van het geluid en zag dat ik Newt zag staan aan de luiken waar de box daarstraks nog was. Wat was er dat hij daar nu stond. Ik was te ver af om te zien hoe ziijn gezichtsuitdrukking stond maar ik moest me er sowieso niet mee bemoeien en dus bleef ik gewoon zitten waar ik zat. "Ik ga even kijken."zei Chuck dan en stond op , ik knikte niet eens, zo was ik in gedachten verzonken. Na even kon ok mijn eigen gedachten niet meer aan en keek ik even om me heen. Maar alweer trokken de muren mijn aandacht. Wat zou er achter zitten. Zaten we hier opgesloten?
Na even keek ik pas naar Chuck die naar Newt toe ging.

Account verwijderd

schreef:
Chuck komt aangehobbeld en bekijkt mijn gezichtsuitdrukking. "Wat is er aan de hand?" Vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. "Ik denk dat we wat problemen hebben en ik heb geen idee hoe we dat gaan oplossen, nu Alby hier ook niet is weet ik..." "Dan ben jij nu de leider!" Roept hij enthousiast. Ik frons mijn wenkbrauwen en wil hem tegenspreken, maar het is waar. Alby is op dit moment niet in staat om de Glade te kunnen leiden. Het voelt vreemd aan, ik had niet gedacht dat dit zou gebeuren. Al is het maar voor even, hij zal binnenkort uit de verandering komen en weer de leiding overnemen, dat weet ik wel zeker. "Goed, ik..ik denk dat ik even moet gaan." Ik loop strak langs Chuck heen, maar hij loop achter mij aan en al gauw loopt hij naast mij. "Wat denk je dat er aan de hand is? Wat is er met de box? Waarom is dat nieuwe meisje hier? Wat zal haar rol zijn in deze toestand?" Hij blijft maar vragen stellen, vragen waar ik geen antwoord op heb. Ik zou graag willen dat ik de antwoorden had, dat zou alles een stuk gemakkelijker maken, maar ik weet de antwoorden niet en dat betekend dat we bijeen moeten komen. Een palaver.
Snel haast ik mij naar de toren toe en schreeuw over de Glade:"Palaver voor de keepers in tien minuten!" Zo moeten ze het wel gehoord hebben. Ik loop langs de keuken en zie Sarah zitten. Ik kniel even bij haar neer. "Sorry dat ik je zo plots alleen liet en je bij Chuck achterliet." Ik krab even achter mijn hoofd, dat was best grof van mij. "Zodra we klaar zijn met het palaver zal ik je nog wel wat uitleggen." Zeg ik uiteindelijk en sta weer op. Bijna iedereen is al binnen wanneer ik aankom. Ik wil als vanzelf op mijn stoel zitten, maar dan herinner ik mij dat ik de leiding heb en loop naar voren.
"Goed, ik heb deze palaver geopend omdat we in een vreemde situatie beland zijn." Begin ik. "Ik begrijp nog steeds niet waarom jij seccond-in-command bent." Zegt Gally spottend en hij kruist zijn benen. Hij slaat zijn armen over elkaar en gaat wat onderuitgezakt zitten. Ik negeer zijn opmerking en ga verder.
"Vandaag is het meisje gekomen en..."
"Goh, dat hadden we zelf nog niet door." Mompelt Gally. Opnieuw negeer ik hem.
"We weten eigenlijk niets over haar. We weten niet wat haar rol hier is en waarom zij gekomen is, maar ik weet wel dat wij een ander probleem hebben. De box is niet terug gegaan."
Er valt een langdurige stilte. "Als de box niet terug gaat en het niet dus geen nieuwe voorraden zal leveren dan... Dan moeten we wel een uitweg vinden." Zegt Frypan.
"Ik denk dat ze ons zat zijn en ons gewoon willen laten verhongeren." Zegt Zart, keeper van de Track-Hoes.
"Ze willen er een eind aan breiden en we worden nu wel gedwongen een uitweg te vinden." Zegt Minho als laatst.
"Daar dacht ik ook al aan." Opper ik en kijk naar Minho. "Maar je zegt het zelf al jaren. We hebben geen nieuwe hints gevonden. We hebben geen aanwijzing hoe we de Maze uit kunnen. We hebben alle mogelijke wegen gevonden maar er is nergens een uitgang!" Schreeuw ik nu. Moedeloos laat ik mij neerploffen op een stoel en sluit mijn ogen. Zelf ben ik ook een runner geweest en ken de Maze geheel uit mijn hoofd. De Maze verandert in de nacht, maar het is steeds hetzelfde patroon. Elk patroon ken ik uit mijn hoofd. Ik heb alle mogelijke wegen gelopen, maar er was niets.
"Als de box werkelijk geen nieuwe voorraden meer brengt, wat zijn de plannen?" Niemand reageert en ik weet dat het nutteloos is. Na een lange tijd nog wat gepraat te hebben over enkele mogelijkheden heb ik het palaver afgesloten. Ik wacht tot iedereen weg is en blijf nog even zitten. Hoe kunnen we hier ooit uit komen?

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ik keek even naar hen 2 vanaf mijn plaatsje in het gras. Ik had geen zin om wie dan ook te spreken nu. Ik nam mijn briefje erbij en keek er even naar, maar ik werd er nog steeds niet slimmer door. Wat was er toch met dit? Met mij? Ik wist mijn naam dan wel, maar meer wist ik niet meer. Waarom was ik hier beland tussen een 100-tal jongens die me bekeken alsof ze nog nooit van hun leven meisjes hadden gezien.
Ik keek niet op toen ik de stem van Newt wat hoorde schreeuwen over een palaver. Ik kijk pas op als hij even voor me knielt. Ik luister even naar wat hij zei en haalde even mijn schouders op. Ik bleef maar gewoon nadenken, ik kon even niet anders. Hij ging al snel weg en ik keek weer gewoon voor me uit en keek weer naar het papiertje. Wat was er toch met me? Ik wist het niet. Zou ik het ooit weten?
Ik lees het zinnetje keer op keer opnieuw maar raak er keer op keer niet wijzer uit. Ik zucht dan even en hou het gewoon in mijn hand. Mijn kin liet ik op mijn knie rusten en zo zat ik daar de hele tijd met het verdomde papiertje uit mijn hand en ik had er zo'n slecht gevoel bij, bij dit alles gewoon.

Account verwijderd

schreef:
De nacht is gevallen en zodra ik buiten kom is het kampvuur al aangestoken. De meeste jongens zitten er bij en kijken versuft naar het vuur, andere zijn druk aan het praten en Gally houdt zijn gevechten weer. Tot nu toe heeft niemand hem verslagen, maar niet iedereen heeft het tegen hem op genomen. Alby zou het zo kunnen winnen van hem, denk ik. Maar Alby is hier nu niet, hij ligt binnen met veel pijn. Het moet vreselijk zijn om je daar doorheen te slaan, maar er is niets wat we voor hem kunnen doen.
Kalm ga ik tegen een boomstam aanzitten, iets verder van het kampvuur vandaan. Ik bekijk de jongens die het tegen Gally opnemen. De ene houdt het langer vol dan de ander. Het is wel leuk om te zien. Plots bedenk ik me nog dat ik een drankje heb. Het is vaag en ik heb het dan ook niet gemaakt. Het is eigenlijk ook helemaal niet zo lekker, maar vies vind ik het ook niet. Hoewel de meeste jongens het echt uitspugen omdat ze het niet te zuipen vinden. Langzaam sta ik op en loop naar de keuken en weer terug met mijn drankje. Minho grijnst wanneer hij mij ziet. "Dit is een stuk beter hoor!" Hij houdt een ander drankje omhoog en neemt gulzig een slok. Ik grijns terug terwijl ik slok van de mijne neem.
De meeste jongens zijn plezier aan het maken en hebben het gezellig, maar ik kan niet stoppen met denken aan het meisje en aan de box. Er moet wat aan de hand zijn en we moeten uitvinden wat dan is. Ik leun naar achteren en staar naar de grauwe lucht. Er zijn nooit sterren te zien en toch weet ik dat ze bestaan. Ik spits mijn oren en hoor de gebruikelijke geluiden die uit de Maze komen. Eigenlijk zijn de geluiden best hard, maar wanneer je er aan gewend raakt let je er niet meer op.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ik zat helemaal alleen, Chuck kwam regelmatig even maar mijn ogen bleven strak voor me uit gericht. Recht naar de muur want technisch gezien zag je die waar je ook naar keek. Ik hoorde rare geluiden, ze klonken erg luid en ik had geen idee wat ze waren. De jongens hadden een soort boysnight waar ik niets van zou snappen en het misschien ook niet echt wou snappen. Maar helemaal alleen zitten wou ik ook niet.
Ik had te veel vragen die door mijn hoofd bleven spoken. Met een zucht stond ik op en dacht aan Newt. Misschien kon ik even naar hem toe. Ik had er gewoon even nood aan om mijn vragen te kunnen stellen. Na een tijdje ga ik naast hem zitten. "Hey." zei ik zacht en er leek alweer een geluid van achter de muur vandaan te komen. "Wat is dat geluid?" vroeg ik dan na even. Het waren precies schuifgeluiden die ik niet thuis kon brengen en die me licht beangstigden.
Ik keek even nieuwsgierig naar hem. Nou ja, ik kon het beter vragen dan te blijven piekeren, maar nog steeds wist ik niet wat ik moest doen met het briefje. Zou ik het aan Newt laten zien? Kon dat wel? Wat zou hij denken? Nu klonk er een schreeuwend geluid, een geluid dat me nog meer beangstigde. "Wat... Wat was dat?" vroeg ik dan en keek recht naar de muur.

Account verwijderd

schreef:
Hoewel de muren waren gesloten leken de grievers nogal dichtbij te zijn. Gelukkig konden ze onmogelijk binnenkomen. Wanneer Sarah naast mij komt zitten blijf ik recht in het vuur staren. Ik knik slechts even om aan te geven dat ik haar aanwezigheid heb opgemerkt. Uiteindelijk besluit ik dat ik het maar moet vertellen, misschien is het beter als ze het weet. En dan zal ze vast ook bij de muur wegblijven.
"Dat is de Maze." Zeg ik en wacht even. "De muren verschuiven elke nacht zodat het patroon verandert."
Na een tijd komt er een schreeuw. De grievers die rondlopen.
"Dat zijn de grievers. Dat zijn wezens die bestaan uit metaal en vlees, ze hebben verschillende klauwen met moordwapens er aan en ze rollen zich op tot een bolletje. Wanneer ze rollen hoor je een beangstigend geratel. Zij vermoorden iedereen die op hun pad komt, normaal zijn ze overdag bijna nergens te vinden. Maar vandaag waren er een paar door de Maze aan het patrouilleren. Dingen veranderen."
Ik neem opnieuw een slok van mijn drankje en huiver wanneer ik wel een erg sterke slok heb genomen. "Ik denk dat de tijd dringt, voor zij die ons hier in hebben gestopt." Zeg ik dan. Het project loopt ten einde, maar we zullen vast nog lang niet van hen af zijn.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Hij keek niet echt op als ik bij hem kwam zitten maar ik wist aab zijn knikje dat hij me gezien had. Ik zie dat na mijn vraag iets in zijn houding verandert , zou hij het vertellen? Maze? Dus achter die muren ziet een maze? Wauw, dat had ik echt niet verwacht, en dat meende ik.
Hij zei dat het veranderde en ik luisterde nog even. Nu klonken die geluiden wel logisch, naar wat met die schreeuwerige geluiden? Nu hij het had over Grievers luisterde ik. Die dingen klonken echt gevaarlijk en angstaanjagend. Ik slikte even. Ik keek naar hem alls hij zei dat dingen veranderen. "Hoe bedoell je dingen veranderen?" Vroeg ik dan zachy. Ik had zo'n sterk maar onverklaarbaar gevoel dat zei dat het iets met mij te maken had. Ik klemde mijn hand even om het papiertje in mijn zak en beet op mijn lip bij zijn laatste zin. Zou het er ook maar iets mee te maken kunnen hebben. Ik moest het weten en nam het papiertje uit mijn zak.

Account verwijderd

schreef:
"Voor het eerst zijn er overdag grievers gespot in de Maze. Ik ben zelf runner geweest en ken alles uit mijn hoofd, elk patroon, elke weg, elk moment wanneer een muur zich sluit. Maar er was nooit een griever of een aanwijzing dat zij daar leefde. Alleen 's nachts waren zij te vinden en konden wij hen horen, we wisten dat ze er waren. Op een gegeven moment ergens diep in het bos vonden we een raam die uitkeek door de muur. We waren nieuwsgierig en keken eens, we zagen deze vreselijke monsters rondlopen en rollen. En ik merk het aan de mensen om mij heen, iedereen gedraagt zich anders, sluw en op zijn hoedden. En nu jij." Het kan misschien wel erg bot overkomen, maar het is de waarheid. Ik wil niet per definitie zeggen dat zij als persoon een probleem is, maar zij als meisje zijnde zal wel voor problemen gaan zorgen. De makers zullen niet willekeurig een meisje hierheen gestuurd hebben, daar zit een reden achter.
Wanneer zij een briefje tevoorschijn haalt ga ik rechtop zitten en frons mijn wenkbrauwen. "Wat is dat?" Vraag ik en probeer de paar letters die ik te zien krijg te lezen, maar ik kom er niet uit. "Hoe kom je daar aan?" Vraag ik en trek mijn wenkbrauwen op. Natuurlijk hebben wij ook papier, maar het lijkt mij niet dat zij dit briefje zelf heeft geschreven.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ik luisterde naar zijn verhaal over Grievers en dat hij een Runner is geweest en wat hij allemaal wist. Het was best interessant, en afgrijselijk tegelijk. Ugh ik zou ze niet willen zien, maar nog steeds had de maze een soort aantrekkingskracht op me alsof er iets mee was wat met mij te maken had maar ik zelf niet op kon komen. Ik keek op toen hij 'en nu jij' zei. "Ik.. Ik weet zelf niet eens wat ik hier doe." zei ik dan zacht en hoorde de maze nog eens. En dan het gekrijs van een Griever.
Ik keek even op als hij vroeg wat dat briefje was. "Ik weet het niet, het zat in mijn zak. Ik weet niet eens wat het betekend." zei ik met een zucht en laat het hem zien. "Ik weet zelf niet hoe ik er aan kom." zucht ik dan en keek even naar mijn schoenen als ik hem het briefje gegeven had. Ik beet even zacht op mijn onderlip. "She is the last one... ever..." klonk onheilspellend maar wat betekende het?

Account verwijderd

schreef:
Ik pak het briefje aan en lees de zin. Keer op keer. Het is schokkend. Wat heeft dit te betekenen? Betekend dit werkelijk dat de box niet meer naar beneden zal gaan? Dat we geen voorraden meer krijgen? Dat er nooit meer een greenie bij zal komen? Zal dit dan echt het einde betekenen? Mijn hart begint tien keer sneller te kloppen en ik kijk even naar de groep. Wat moet ik doen? Ik heb nu de leiding, ik kan Alby niet om hulp vragen en verder zou ik dit aan niemand willen laten zien. Toch lijkt het mij van belang dat iedereen weet wat dit betekend, wat dit in gaat houden. Dit betekend dat we hier weg moeten. En gauw. De voorraden die we hebben zullen gauw op zijn en natuurlijk levert de landbouw veel op, maar nooit genoeg. We moeten hier sowieso uit, maar er wordt plots wel heel veel haast achter gezet. Wat heeft dit te betekenen? "Shuck!" Schreeuw ik uiteindelijk. Een aantal jongens kijken mijn kant uit. Ik bal mijn vuisten en probeer de gevoelens binnen te houden. "Dit is echt slecht." Zeg ik dan en sta op. Zodra ik bij het kampvuur ben wordt het stil. "Wat is er met jou Newt?" Vraagt Minho bezorgt. Ik adem even diep in. "We hebben hier een probleempje." Zeg ik boos. Iedereen kijkt even verbaasd. "Dat meissie daar heeft even iets heel belangrijks achterwegen gehouden." Zeg ik nog wat bozer. Ik pak het briefje en gooi het in de lucht. "She is the last one, ever." Dat was een briefje, een persoonlijk bericht van WICKED aan ons gericht. Dat is de reden dat de box niet naar beneden is gegaan. Dat is de reden dat wij nooit meer voorraden zullen krijgen. Dat is de reden dat er nooit meer een greenie zal komen. Dat is de shuck reden dat wij hier verdomde snel uit moeten! En we hebben geen één aanwijzing hoe we hier ooit uit moeten komen! We hebben dat hele rot Maze doorlopen, elke dag weer. We hebben elk patroon van binnen en buiten bekeken. We hebben alles gedaan wat we konden, maar we hebben helemaal niets! En nu willen die shuckerige schuck shanks dat wij hier maar even zo snel mogelijk uit komen. Dat is er!" Ja ik was echt boos. Mijn woede borrelde al meer en al meer op. Ik weet niet of dat mede te danken is aan dat drankje van mij, maar dit word mij even teveel. Eerst houdt zij dat briefje al achter en dan blijkt het nog een extreem belangrijk bericht te zijn ook. En we zijn nergens. We kunnen niks. Hoofdschuddend loop ik bij de groep weg. We zijn verloren.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ik merk dat hij er niet goed van wordt als hij het briefje leest, ik had het nog niet moeten geven, dat was duidelijk. Ik durf hem zelfs niet aan te kijken, hij is vast erg boos nu. Nou ja, wat heb ik dan ook verwacht? Dat hij blij rond zou springen dat ik hem een briefje geef van ene Wicked? Ik merk hoe erg hij van slag is wat ik wel had verwacht. Ik merk hoe boos hij wat uitschreeuwt en iedereen plots onze kant op kijkt. Ik sta op en kijk naar hem maar durf geen woord te zeggen voor het geval ik het alleen maar erger maak. Het was dan ook allemaal mijn schuld, vast.
Ik merk hoe hij begint te praten en boos naar mij wijst over dat ik wat achtergehouden heb. Hij leest dan het briefje voor en ik slik. Ik snap hem ergens wel, het was mijn fout. Ik slikte en zette een stap achteruit door hoe kwaad hij was. Maar hij had gelijk aangezien het allemaal mijn fucking domme fout is! Ik merk dat hij kwaad, nee woedend weg stapt van de groep en Chuck komt naar me toe. "Het is allemaal mijn schuld, maar ik wist zelf niet wat het te betekenen had." zei ik dan zacht en hij keek naar me, het mollige jongentje keek me begrijpend aan. "We weten allemaal niets, we proberen allemaal achter een oplossing te komen." zei hij dan en ik zuchtte even en ging op de boomstam zitten. Chuck was nu de enige die nog naar me om keek. I'm the last one ever and maybe their biggest problem ever.
Chuck kwam dan naast me zitten en ik zuchtte even, ik kon niets doen, want het was toch allemaal mijn schuld. Door dit alles kon ik zelfs die hele nacht niet slapen en lag ik gewoon wakker. Nou wat kon ik doen? Niets! Ze hadden toch allemaal al een hekel aan me. De volgende dag merkte ik dat er nog een paar sliepen , alleen Chuck en ik zag Newt ook niet, maar die keek toch niet meer naar me om nu. Ik had het verpest voor de rest dus nou ja. Na een tijdje merkte ik dat de poorten open gaan? Zou ik? Nee, het was te vroeg en het was er te eng en nee dat kon ik echt niet doen. Maar die dag probeerde ik te helpen maar kreeg alleen maar schuine blikken van haat en ongeloof. Chuck keek me af en toe medelevend aan. Die avond zag ik de poorten weer verschuiven en was mijn beslissing gemaakt, ze waren beter af zonder de gene die hen in de problemen bracht. Ik wist dat er vast een paar mensen naar me keken (waaronder Newt) maar ze waren toch beter af zonder me. Ik begon dan zo snel als ik kon te rennen recht de poorten van de Maze door.

Account verwijderd

schreef:
Het was een vreemde dag en er hing een ijzige sfeer. De hele dag heb ik mij in het bos verscholen en niet in aanmerking gekomen met andere. Ik had er geen behoefte aan om te praten. Een oplossing heb ik niet kunnen vinden, maar de trek begint toch wel toe te nemen. De vreemde besjes in de bossen stillen mijn honger niet. Daarom loop ik sloom naar de keuken toe en vis wat broodjes van de schalen en eet ze snel op. Ik loop doelloos rond op de Glade. De runners zijn al terug, dat betekend dat de poorten zich zo zullen sluiten. Dan zijn we weer geïsoleerd van het kleine beetje contact met de buitenwereld. Ik loop naar de groep runners toe, maar ook vandaag hebben zij geen nieuwe resultaten gevonden. Ze hobbelen gauw naar de hut toe waar zij altijd even overleggen na de sessie. Dat is een gewoonte geworden, al hebben we niets nieuws gevonden is het van belang om bij elkaar te komen en te beschrijven wat de route van vandaag was en wat er te zien was. Niet dat we dan op iets nieuws komen, maar zo kunnen we blijven kijken of het patroon dat de Maze blijft maken daadwerkelijk klopt.
In mijn ooghoek zie ik iemand heel snel rennen, maar ik besteed er niet veel aandacht aan. Pas wanneer ik geschreeuw hoor en half omver geduwd wordt door Gally kijk ik wat er aan de hand is. Ik knijp mijn ogen samen om te kijken wie daar als een gek aan het rennen is, dan zie ik het. Het meisje. Geschrokken, teleurgesteld en boos tegelijk ren ik achter haar aan met Gally aan mijn zijde. Hij is sneller dan mij, hij heeft dan ook geen kreupelbeen. Maar bij de poorten houd hij op. De muren beginnen te verschuiven, ik zie net hoe zij het einde van de poort bereikt. Paniekerig kijk ik om mij heen, een hele groep heeft zich hier al verzamelt. "Kom terug!" roep ik, maar ze blijkt er geen aandacht aan te geven. De muren zijn al op de helft. Mijn hart klopt extreem. Ga ik dit nou echt doen? Mijn benen beantwoorden mijn vragen en voeren mij door het nog erg smalle gangetje. Ik voel hoe de muren tegen mij aan drukken en al strakker tegen mij aan gaan staan. De jongens schreeuwen van achteren en maken mij uit voor Shank. Ik houd mijn adem in terwijl ik door probeer te schuiven. Het laatste beetje lucht wat er nog in mij zit wordt uit mijn lichaam geperst en ik voel een harde klap op mijn borst. Het einde lijkt nog zo ver weg te zijn terwijl de muren al zo dicht tegen elkaar aan staan. Ik word duizelig en er komen zwarte vlekken voor mijn ogen. Het zweet breekt mij uit terwijl ik het gevoel krijg dat ik over zou moeten geven. Met het laatste beetje energie probeer ik mijzelf verder te dwingen. Dan val ik op de grond en hoor een harde klap achter mij. Ik ben door de muur gekomen. Ik probeer wat energie bij elkaar te rapen en haal een paar keer heel diep in. Dan sta ik op en kijk haar heel strak aan. "Wat haal jij je in je hoofd? Waar ben je in godsnaam mee bezig?" ik werp het er snel, hard en heel boos uit. Want ik ben ook heel erg boos.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ik hoor hoe ze allemaal schreeuwen dat ik terug moet komen maar ik schenk er geen aandacht aan. Nou, niemand vertelt me wat en niemand daar heeft me nodig dus kon ik beter op mijn eentje gaan. Ik was al aan het einde van de muren toen ik voetstappen me hoorde volgen en ik keek om wie het was. Newt. Ik slikte, waarom deed hij dat nu weer, zou hij niet blij moeten zijn dat hij van me af was. Ik zie dat hij het moeilijk heeft om erdoor te komen maar ik sta als aan de grond genageld en wist even niet hoe ik daar moest uit kijken. Eindelijk raakt hij er uit en adem ik opgelucht uit. Als ik zijn boze stem hoor zet ik een paar stappen achteruit. "Niemand heeft je gezegd dat je achter me aan moest gaan." beet ik dan terug.
Nu heeft hij er toch echt wel zelf voor gekozen, hij had me hier even goed alleen kunnen laten. "Niemand heeft me daar nodig, zeker jij niet. Dus waarom kom je zelfs in godsnaam achter me aan?" zei ik dan en keek weg. Kom op Sarah, laat je niet doen door hem. Ik beet even op mijn onderlip en er rolde een traan over mijn wang. "Je had me even goed hier alleen kunnen laten, dan waren jullie allemaal van me af, want daar komt het op neer of niet?" zei ik dan en zucht en kijk dan weg en begin maar wat vooruit te stappen. Ik veegde snel mijn wang droog met mijn mouw. "Je weet niet half hoe ik er over gedacht heb om dat stomme briefje aan je te laten zien, maar ik wist zelf niet eens wat het te betekenen had." zei ik nog en stond even stil zonder naar hem te kijken.
Ik snap ook wel dat hij ook alleen zijn naam wist en hier ook vast zat maar dan nog. "Kom je nog of lijkt de poort je een leuke plek om dood te gaan?" vroeg ik dan zonder hem aan te kijken. Ik wachtte even op hem want als hij niet daar wou dood gaan moest hij toch echt wel meekomen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld