Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Why are we so different?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Na een tijdje zoeken, vind ik een flesje water. "Er is hier geen voedsel" zeg ik een beetje teleurgesteld. We zullen dus honger moeten lijden vannacht. Als Leyla in de andere dozen ook geen kleren vind, ga ik op de matras zitten. Waarom zou je hier wel slapen of leven, als je hier geen eten, amper licht, geen kleding en alleen een flesje water hebt? Ik merk dat Leyla het vloerkleed op de matras wil slepen en sta even op, waarna ik weer ga zitten als het vloerkleed erop ligt. Als er een zilveren ring verschijnt op de plek waar eerst het kleed lag, spring ik op van blijheid. Het is volgensmij een luik, voor zover ik het kan zien in het donker. "Misschien is het wel een voedselkelder!" roep ik uit. Als dat zo is, dan is deze plek misschien zo erg nog niet. Als ze het luik opendoet en de trap afloopt, zet ik het flesje water op de grond neer en loop ik voorzichtig achter haar aan. Ik schrik even als een trede onder mijn voet doorzakt, maar ik kan net op tijd mijn voet op de volgende trede zetten. Daar moeten we dan op de terugweg maar overheen stappen. Als we eenmaal op de grond staan onderaan de trap, kijk ik om me heen. Het kleine beetje licht dat door de opening van het luik naar binnen valt, helpt niet veel. Voor zover ik het kan zien is het een klein kamertje met een stuk of 3 houten kasten. De kasten staan vol, maar ik kan niet zien wat erin staat. "Schijn eens de zaklamp op de kasten?" vraag ik nieuwschierig, terwijl ik verder rond kijk.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Als we allebei beneden zijn schijn ik nieuwsgierig rond met de zaklamp om te kunnen zien wat er allemaal is. Er staan 3 houten kasten. In 1 kast staan allemaal boeken, degene die hier heeft gewoond hield wel van lezen, aangezien er een heleboel boeken in dit hutje staan. In de 2e en 3e kast staan dozen. We pakken allebei een doos. Als ik mijn doos open verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. 'Er zitten kleren in de doos,' zeg ik. Ik haal er een korte spijkerbroek uit. Ik kan nu al zien dat hij veel te groot is, net als de andere kleding in de doos. Ik pak nog een doos. Daar zit kleinere kleding in, wat ik waarschijnlijk wel pas. Ik haal er een jurkje uit en bekijk hem. Hij ziet er onbeschadigd uit. Het jurkje is wel een beetje ouderwets, maar dat maakt me niet uit. We hebben in ieder geval nieuwe kleding. Verder zitten er ook nog wat broeken en shirts in.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Wanneer Leyla het licht schijnt op de kasten, kijk ik mijn ogen uit. De eerste kast zat helemaal volgepropt met allemaal boeken. De andere twee kasten zaten ook helemaal volgepropt, maar deze met allemaal dozen. Ik pak een van de dozen op de laagste plank. Ik hoop dat er kleren inzitten, want lang kan ik niet meer met deze kleren rondlopen. Als we dan iemand tegenkomen, dan zien ze ons waarschijnlijk aan voor zombies ofzo. Ik grijns als ik een grijze broek met gaten vind. Die is zo gaaf! Onder de broek zie ik nog een wit topje liggen: "Wow! Ik had dit niet verwacht van dit oude hutje" zeg ik verbaasd. Snel pas ik de kleren aan: ze passen perfect. Mijn witte vans laat ik wel aan, ze lopen ondanks dat ze echt afgetrapt zijn gewoon zo fijn. Onder in de doos zit nog een rode hoodie. Ik doe die ook maar aan, het is best koud hier. Als ik de doos weer terugstop in de kast, valt mijn blik op een houten krat die in de hoek van de kamer staat. Voorzichtig loop ik erheen, aangezien ik nog steeds niet erg veel kan zien. Ik probeer de krat open te maken, maar hij is met spijkers dicht gemaakt. "Kan je even helpen?" vraag ik aan Leyla. "Misschien zit hier wel wat eten in, en echt waar ik verga van de honger" lach ik.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Ik trek een zwarte spijkerbroek en een t-shirt uit de doos aan, ze passen goed. Als Alys om hulp vraagt loop ik naar haar toe. Ik hoop dat er eten in het krat zit, want ik verga ook van de honger. Samen proberen we het krat open te maken, maar het lukt niet. 'We hebben iets van gereedschap nodig,' zeg ik, 'misschien zit er iets bruikbaars in andere dozen.' Ik maak nog meer dozen open. Boeken, kleding en vooral heel veel oude troep. Als ik de volgende doos open maak zie ik een heel dik boek liggen met een pijl en boog op de voorkant. Ik kijk van de tattoo naar het boek. Het is hetzelfde. Daar kijk ik later wel naar, ik wil eerst eten. Ik maak nog een doos open, en nog een, en nog een. En dan zie ik in een van de dozen een koevoet liggen. 'Ik heb een koevoet,' zeg ik blij tegen Alys. Samen proberen we het krat open te maken en het lukt.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Wanneer we de krat niet open kunnen krijgen, zucht ik zachtjes. Hoe moeten we in hemelsnaam dit ding open krijgen, als we geen gereedschap hebben? Ik trap gefrustreerd tegen de krat, in de hoop om het alsnog open te krijgen. Ik kijk even op als ze in de dozen zoekt, en ga weer verder met mijn poging om het ding kapot te trappen. Waarom lukt het nou niet?! Als Leyla een koevoet gevonden heeft, zetten we de koevoet tegen de krat aan en proberen het samen open te breken. Dit keer lukt het gelukkig. Ik kijk wat erin zit, en ik zie allemaal blikken voedsel. Van tomatensoep in blik tot fruit en groente, het ligt er allemaal. Ik kijk even snel naar de datums die erop staan. Straks zijn ze niet meer goed en dan worden we ziek als we het eten. "Het eten is nog geldig" zeg ik grijnzend. Ik graai onderin de krat naar iets om de blikken mee open te maken, en we hebben geluk. Helemaal onder alle blikken zie ik een blikopener liggen. Ik besluit maar voor het fruit in blik te gaan, aangezien je daar best wat energie van krijgt. Ik maak het blik open en pak er wat ananas uit. Ik heb nog nooit zo van eten kunnen genieten. Ik reik het blik uit naar Leyla, zodat zij ook wat kan pakken. "Wil je ook wat?" vraag ik, terwijl ik nog een stuk ananas in mijn mond prop.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Als we het krat open hebben gemaakt, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Eindelijk hebben we eten! Als Alys het blik met ananas naar mij uitreikt pak ik er een paar stukken uit en stop ze in mijn mond. Als het blik met ananas helemaal leeg is, voel ik me al een stuk beter. Ik kijk weer even rond in de hoop om nog iets bijzonders te vinden. Dan zie ik het boek weer liggen. Die was ik helemaal vergeten door het eten. Ik pak het boek op en blaas de stof laag eraf. 'Alys, moet je kijken,' zeg ik. Alys komt naast me staan. Ik vergelijk het logo op de voorkant van het boek nog een keer met mijn tattoo, gewoon om zeker te weten dat het dezelfde is. Daarna sla ik het boek open. De eerste pagina is leeg. Ik sla de bladzijde om. Op de tweede pagina staat het logo nog een keer. Dan sla ik hem om naar de derde pagina.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik eet het blik samen met Leyla helemaal leeg. Als het blik leeg is, zet ik het op de grond neer. Ik ga op de grond zitten en trek mijn benen op. We hebben zo veel gelopen vandaag, ik ben echt helemaal kapot. Ik heb dus toch niet zo'n goede conditie als dat ik dacht.. Als Leyla mijn naam roept, sta ik moeizaam weer op. Ze heeft een dik boek in haar handen, met op de voorkant een logo. Nieuwschierig loop ik naar haar toe en ga naast haar staan. Als ik even goed kijk, zie ik dat het logo toch wel erg veel op onze tattoo lijkt. Als Leyla haar pols naast het boek houdt, valt mijn mond open van verbazing. Het is precies hetzelfde! De kleine lettertjes eronder kan ik met veel moeite lezen. "The Shadowhunters" mompel ik zachtjes. Zijn wij dan shadowhunters? Om eerlijk te zijn, het klinkt eigenlijk best wel gaaf. Maar hoe kan het dan dat ik me helemaal niets herinner over deze mensen? Of over de tattoo op mijn pols? Ik schrik weer even op uit mijn gedachten als Leyla het boek opent. Op de eerste pagina's staat helemaal niets, behalve het logo. Maar dan, als we bij de derde pagina zijn, zie ik een groot stuk tekst. Zonder te aarzelen, begin ik het hardop te lezen. "De shadowhunters horen bij een grote gemeenschap, die volgens de oude legendes maar in een paar gebieden voorkomen. Er wordt al eeuwenlang op ze gejaagd, ook al zijn ze in de achttiende eeuw al officieel uitgestorven verklaard. Verhalen gaan rond dat shadowhunters een speciaal gen hebben, waardoor ze erg sterk zijn en betere zintuigen hebben. Ze hebben volgens de legendes geweldige reflexen, verbeterd gehoor, zicht en een sneller genezingsproces. Maar waar de jagers het meest geïntresseerd in zijn: magie." Even stop ik met vertellen. Waarom weet ik niks over dit? Ik heb bij mezelf geen van deze dingen gemerkt. En magie en ik, dat gaat gewoon echt niet samen. Als ik magie had gehad, dan had ik dat toch al lang gemerkt? Ik slik even, en lees weer verder: "Je kunt ze herkennen aan hun blauwe lichtgevende ogen, en een tattoo op de pols die bij hun geboorte wordt gezet met een speciaal soort inkt. Op de tattoo staat het teken van de shadowhunters gemeenschap en eronder hun naam." Ik kijk even naar mijn pols, de tattoo voldoet precies aan de beschrijving. "Maar, je wordt niet als shadowhunter geboren. Mensen die dit gen in zich dragen, moeten het eerst activeren om een shadowhunter te worden. De mensen veranderen pas als ze iemand genezen hebben. In de oude legendes staat dat men dit kan doen, door zijn/haar handen op de gewonde te leggen, en in volle concentratie de magie door het lichaam stuurt, om alle wonden te helen." Sprakeloos kijk ik Leyla weer aan. Waarom weten we niks over deze gemeenschap?

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Ik lees met Alys mee. Bij elke regel wordt mijn verbazing groter. Waarom weet ik hier niks van? Hoe kan het dat ik nooit iets van de magie heb gemerkt? Zou het kunnen dat de magie bij ons nog niet is geactiveerd? In het boek staat dat de magie pas is geactiveerd als een shadowhunter iemand heeft genezen. Ik kijk naar mijn handen terwijl ik het boek nog steeds vast hou. Zou ik met deze handen iemand kunnen genezen? Ik kan het niet geloven, maar het staat in het boek geschreven, de theorie moet ergens vandaan komen. Misschien is het dus toch wel waar... Ik sla de bladzijde om en lees hardop verder: 'Zodra de magie is geactiveerd kunnen de shadowhunters iedereen genezen, ook dieren en planten. Helaas is er ook een nadeel aan deze magie. Als het genezingsproces niet goed gaat, kan dit grote gevolgen hebben voor de gewonde en de shadowhunter zelf. Een legende spreekt dat er ooit een man was die zijn vrouw wilde genezen van een wond in haar borstkas. De man werd midden in het genezingsproces uit zijn concentratie gehaald en ze verdwenen. Ze waren ineens weg en niemand heeft ze ooit nog gezien. Wat er met de man en vrouw is gebeurt zal niemand ooit weten.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik luister aandachtig als Leyla de bladzijde omslaat en verder begint te lezen. Ik zie dat ze net zo verbaasd is over dit allemaal als ik ben. "Dus we zijn shadowhunters?" vraag ik zachtjes. Ik kan me echt niet voorstellen dat wij bij die gemeenschap horen, ik bedoel, dan moesten we ons toch tenminste iets herinneren? Ondertussen begin ik al aardig moe te worden, deze dag was ook echt slopend geweest. Ik kijk Leyla weer aan. "Het wordt al laat, misschien moeten we maar wat gaan rusten" Ik weet zeker dat we het hard nodig gaan hebben. Als ze toestemmend knikt, loop ik terug naar de ingang van de kelder en loop de trap op. Ik moet wel oppassen waar ik mijn voeten neerzet, de tredes zijn nog aardig smal. Als ik de kapotte trede tegenkom, stap ik er met een grote boog overheen. "Pas op voor deze trede" Ik wil niet dat ze valt en nog meer gewond raakt. Onze wonden waren pas net aan het genezen, ik moet er niet aan denken dat ze nog erger worden. Zodra ik boven ben, wacht ik even op Leyla, waarna ik het luik weer dichtklap. Ze hebben het luik hier goed verstopt. Als Leyla het vloerkleed niet weg had gesleept, hadden we het misschien niet eens opgemerkt. Ik kijk nog een keer de donkere kamer rond. Het valt me op dat de deur erg kraakt. Misschien zit die wel niet goed dicht.. Ik zoek met mijn ogen naar iets om voor de deur te zetten. Uiteindelijk loop ik naar de tafel toe, en pak een stoel. "Dat ding is best zwaar.." zucht ik, waarna ik de stoel dan maar over de grond sleep. Eenmaal bij de deur aangekomen, zet ik de leuning onder de deurklink. "Dit moet het wel houden voor vannacht" zeg ik zachtjes. Hopelijk... Ik loop naar de matrassen toe, en laat me erop vallen. Mijn benen doen zo pijn van al dat lopen, en dan heb ik het nog niet eens over mijn enkel. Ik voel langzaam een koude rilling over mijn rug komen. Ik leg het vloerkleed over me heen in de hoop om het wat warmer te krijgen. Ik rol me op als een balletje, en ga nog wat dieper onder het kleed liggen. "Goodnight" mompel ik zachtjes, waarna mijn ogen dicht vallen en ik in een diepe slaap val.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Ik ben het met Alys eens als ze zegt dat we moeten slapen. Het liefst wil ik verder lezen in het boek, maar we hebben rust nodig. Mijn voeten doen pijn van het lopen en de wond op mijn been doet nog steeds zeer. Als ik weer uit het luik ben laat ik me op de matrassen vallen. Ik hoor nog dat Alys met een stoel aan het schuiven is en dan val ik in slaap.
Ik schrik wakker van een geluid. De deur staat open en de stoel is omgevallen. Ik kijk even naar Alys, maar die is door het lawaai heen geslapen. Buiten regent en waait het hard. Door de wind zal de deur wel open zijn gewaaid. Ik loop half slapend naar de deur. Als ik hem weer dicht wil doen, zie ik een schaduw. Ik wrijf even in mijn ogen en kijk nog een keer. Niks. Het komt vast doordat ik moe ben, zeg ik tegen mezelf. Ik duw de deur dicht en zet de stoel er weer tegenaan. Daarna loop ik terug naar de matrassen en ik val weer in slaap.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik ben in een diepe slaap, wanneer ik voel dat Leyla naast me beweegt. "Mhw.." mompel ik zacht. Ik draai me weer om en houd mijn ogen dicht. Ik ben nog zo moe, ik wil nog niet opstaan... Ik ga weer even goed liggen en trek het kleed wat meer over me heen. Mijn hoofd slaat ondertussen op hol. Hoe kan het dat ik dit nooit heb geweten? Het lijkt met toch wel dat mijn ouders me dat moeten hebben verteld. Ik bedoel, zo'n geheim houd je toch niet achter voor je kind? En anders was ik er wel zelf achtergekomen, zoals nu. Er stond in het boek dat er op shadowhunters gejaagd wordt. Is dat de reden dat er 'Run' op het briefje stond? Als dat betekent dat er mensen zijn die ons willen vermoorden, dan moeten we op onze hoede zijn. Ik ga me niet laten vermoorden door een paar jagers voor dat ene gen dat toevallig in mijn bloed zit! Ik probeer mijn hoofd leeg te maken, zo kan ik natuurlijk nooit slapen. Als dat na een tijdje is gelukt, val ik weer in slaap.

sorry voor korte stukje, heb niet echt veel inspiratie

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla
's Ochtends wordt ik wakker door het zonlicht dat door het kleine raampje schijnt. Alys slaapt nog. Ik kom langzaam overeind. Ik voel me een stuk beter dan gisteren. De wond op mijn been doet veel minder pijn. Ik loop naar het luik en trek hem zo voorzichtig mogelijk open, zodat hij niet veel lawaai maakt. Ik wil Alys niet wakker maken. Daarna loop ik de trap af en ik zorg ervoor dat ik de trede met het gat oversla. Beneden is het best donker. Als het goed is ligt de zaklamp op het kleine tafeltje naast het boek. En inderdaad, als ik naar het tafeltje loop ligt de zaklamp er. Ik schijn op het krat met eten. Ik haal er een blikje met appel uit en maak hem open met de blikopener. Daarna loop ik weer naar het boek en ik bekijk de kaft terwijl ik stukjes appel eet. Het valt me op dat er geen schrijver op het boek staat. Iemand moet het boek toch geschreven hebben?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik wordt wakker als ik een krakend geluid hoor. Langzaam kom ik overeind, en wrijf in mijn ogen. "Wat was dat?" mompel ik. Ik ben niet echt een ochtendmens, en het zal ook lang duren voordat ik goed wakker ben. Ik wil net aan Leyla vragen of ze dat geluid ook heeft gehoord, als ik zie dat ze niet naast me ligt. Ze kan niet ver weg zijn. Zoekend kijk ik rond de kamer, waarna ik tot ontdekking kom dat het luik open is. "Leyla, ben je daar beneden?" roep ik richting de opening. Ik zucht eventjes, en sta dan op. Het was nog steeds donker in de kamer, maar minder als gisteravond. Het kleine beetje licht dat door het raam valt, zorgt ervoor dat er net genoeg licht is om te kunnen zien waar je loopt. Langzaam loop ik naar het luik. Ik staar even naar beneden, maar ik zie niets. Voorzichtig loop ik trede voor trede naar beneden, in de hoop niet door de trede met het gat heen te zakken. Als ik eindelijk veilig op de grond sta, zie ik een zaklamp schijnen. "Aah, daar ben je" zucht ik opgelucht, waarna ik naar haar toe loop. Ik was even bang dat ze écht weg was. Ik weet niet wat ik dan had gedaan... Ik zie haar naar het boek staren, en dan bedenk ik me iets. Waarom zou je, als je een grote boekenkast in de kamer hebt staan, deze boeken in de kelder bewaren? Onder een luik, die verstopt zat onder een vloerkleed? Het lijkt me dat degene die hier woonde, niet wilde dat iemand erachter zou komen. Snel loop ik naar de boekenkast toe, en pak een ander boek uit de kast. Ik blaas al het stof eraf, en bekijk de kaft. "Werewolves" mompel ik zachtjes. Ik bekijk wat andere boeken uit de kast: Vampires, Banshees, Witches. Alles wat je maar kunt bedenken. "Leyla... dit moet je even zien.." Ik wist dat er iets niet klopte aan deze plek! Als dit betekent wat ik denk dat het betekent, dan moeten we zo snel mogelijk weg hier...

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Als Alys ook beneden is, bekijkt ze de andere boeken in de boekenkast. Ze roept me en ik kom naast haar staan. Ik kijk naar het boek dat ze in haar handen heeft. Er staat met kleine letters 'Werewolves' op en daarboven staat een weerwolf. Het is hetzelfde soort boek, maar dan over weerwolven. Als ik naar de andere boeken in de kast kijk, zie ik dat er nog veel meer van dit soort boeken zijn. Zijn er nog meer mensen met speciale genen, net zoals Alys en ik? Ik denk weer terug aan de schaduw van vannacht. Misschien heb ik het me toch niet ingebeeld. 'Ik zag vannacht een schaduw,' zeg ik zachtjes. Alys haalt haar blik van de boeken af en kijkt me aan. 'Ik dacht dat ik het me verbeelde, maar ik ben er niet zo zeker meer van.' Alys kijkt nog banger en bezorgder dan ze al deed.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
We zijn gewoon in de val gelopen.. Hoe konden we zo dom zijn? Als Leyla verteld dat ze een schaduw had gezien, weet ik zeker dat ik gelijk heb. "We moeten hier weg" zeg ik zachtjes, terwijl ik om me heen kijk. Ze kunnen hier op dit moment al zijn. Snel loop ik naar de rand van de kamer, en pak een oude rugtas die op een doos ligt. Ik ren naar de doos met het eten, en pak er zoveel mogelijk blikken uit. "Leyla, verzamel wat kleding die we mee kunnen nemen." zeg ik zonder haar aan te kijken. Ik loop naar haar toe en pak het boek uit haar handen. Ik laat mijn handen nog even over de kaft glijden, en stop het boek dan in de rugtas. Deze moeten we zeker niet vergeten. Dit is onze enige kans om iets te weten te komen over wat we zijn. Ik ga ondertussen opzoek naar wapens. Er moet hier toch tenminste één wapen te vinden zijn? Gefrustreerd geef ik een harde trap tegen de kast. Er valt een grote doos van de bovenste plank op de grond. Alle spullen liggen verspreid over de vloer. Fijn.. dat gebeurt mij ook weer he. Een zucht verlaat mijn mond, en ik probeer de spullen zo snel mogelijk weer in de doos te doen. Ze mogen niet weten dat we hier zijn geweest. Dan kunnen ze ons opsporen en alsnog vinden. Als ze er tenminste nog niet achter waren gekomen.. Dan zie ik ineens iets zilvers tussen de spullen op de grond. Als ik alle spullen eromheen weghaal, kan ik zien wat het is. Er ligt een zilveren revolver, midden op de vloer. Ik pak het voorzichtig op, en zie dat er kogels bij liggen. Zo nauwkeurig mogelijk stop ik de kogels in het pistool. Het zijn er maar een stuk of 8, maar we hebben tenminste iets om ons mee te verdedigen. Ik doe de veiligheidspal eraf, zodat het pistool geladen is. Als we het dan nodig hebben, kunnen we meteen kogels afvuren. Dan stop ik het in de rugzak, en loop weer terug naar Leyla. Ze heeft haar handen vol met kleding. Ik doe de tas open zodat ze de kleding erin kan proppen, en dan lopen we snel naar boven. Ik pak nog het waterflesje wat op de grond staat en stop het ook in de tas. Ik hoop maar dat dit genoeg is.. Dan hoor ik luide voetstappen in onze richting komen. We moeten nu gaan rennen voor ons leven. We weten niet met hoeveel ze zijn, ze kunnen zo met een heel leger hier staan. Ik pak Leyla's hand en trek haar mee richting de deur. Maar dan wordt onze weg ineens geblokkeerd... Geschrokken deins ik achteruit. Shit.. Ik moet een plan bedenken.. maar wat? Ik reik de rugtas zo onopvallend mogelijk uit naar Leyla, en ga dichter bij haar staan. Ik slik even en kijk haar doordringend aan. "Neem de tas mee, ik ga hem afleiden" fluister ik haar zacht toe. "Als je me 'nu' hoort roepen, ren je zo snel als je kan door de deur heen, en stop je voor niets en niemand!" "Er zit een revolver in de tas, gebruik hem alleen als je hem nodig hebt". Ik kijk even de kamer rond opzoek naar iets wat ik als wapen kan gebruiken. Waarom kan ik nou nooit iets vinden als ik het nodig heb?! Ik zie dat ik maar een twee opties heb: een stoel of de fles alcohol. De stoel lijkt me de beste optie, die breekt niet snel en kan ik gemakkelijk vasthouden. Ik loop voorzichtig naar de stoel toe, en gooi hem voorover. Ik trap met volle kracht op de stoelpoot, zodat die afbreekt. Ik neem het hout stevig in mijn handen, en loop langzaam richting de man. Ik zie dat hij me vreemd aankijkt, en zich even omdraait om iemand te roepen. Dit is mijn kans! "NU!" schreeuw ik naar Leyla, waarna ik hard naar hem toe ren en op zijn rug spring. Met alle kracht die ik heb sla ik op hem in met de stoelpoot.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld