Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
Paran0id schreef:
Liam:
Hij schrikt wakker en hapt naar adem. Liam zat midden in een nachtmerrie. Hij zag het weer voor zich, hoe hij die man in elkaar aan het slaan was, terwijl hij enorm aan het bloeden was en zich niet kon verdedigen. Hij haat zichzelf nog steeds voor dat. Als hij zijn ogen moeizaam openkrijgt, ziet hij Carter's gezicht boven zich. "Wat?" vroeg hij verbaasd. "Hoe ben jij losgekomen?" Dan valt zijn blik op de bewaker, die de deur open maakt en al op ons staat te wachten. "Je hebt hem gedwongen, natuurlijk.." Hoe kon hij zo dom zijn om dat te vergeten. Vampieren hadden één extra gave die weerwolven niet hadden: ze konden ook mensen dwingen om dingen te doen of te vergeten. Liam wordt meegetrokken uit de cel, en begon dan maar achter Carter aan te lopen. Ze hadden maar 10 minuten, maar dat was genoeg om tenminste even rond te kunnen kijken. Hij was stiekem wel benieuwd hoe het gebouw eruitzag buiten hun cel. Wie er allemaal nog meer opgesloten zaten. Als ze bij een deur kwamen, die duidelijk sterker was dan alle andere cellen, kijkt Liam even vragend naar Carter. Die had ondertusssen de deur al open heeft getrokken en liep naar beneden. Voorzichtig liep hij achter hem aan de trap af. Zijn ogen moesten even wennen aan het donker, hij kon haast niets zien. Ze lopen de hoek om, en dan ziet hij een deur. Door het raam komt een fel licht, en hij moet zijn ogen even samenknijpen om iets te kunnen zien. Als hij Carter hoort zeggen dat het een engel is, valt zijn mond open van verbazing. Even ging Liam op zijn tenen staan, om door het raampje heen te kijken. Dan hoort hij Carter wat roepen, en duikt weg. Hij is aan het vechten met een bewaker, totdat hij ineens door zijn knieën heen zakt. Liam twijfelt geen moment en duikt op de bewaker, waarna hij hem knock-out slaat. "Zo, die slaapt nog wel even..." mompelt hij, waarna hij staart naar de deur. Die is op de een of andere manier open gegaan, en een meisje loopt zijn kant op. "Vlug, neem hem mee terug naar de cel" zegt ze zacht, waarna ze Liam met een doordringende blik aankijkt. Even blijft hij staren, waarna hij naar haar luistert en Carter over zijn schouder gooit. De deur gaat weer dicht, en het felle licht verdwijnt. Met Carter over zijn schouder, loopt hij de trap weer op, de gang in. De deur doet hij zo zachtjes mogelijk dicht, om niet nog meer bewakers te lokken. Een kleine koelkast staat in de gang, en snel loopt hij erheen. Na een dag niet eten heeft hij echt heel erge honger. Nieuwschierig doet hij de deur open. De koelkast ligt helemaal vol met zakken bloed, en op een van de planken ligt wat fruit. Wat het fruit in een koelkast doet, snapt hij ook niet. Maarja, het is tenminste iets. Snel pakt Liam er wat zakken bloed uit voor Carter, en een paar appels voor zichzelf. Dan doet hij de koelkast dicht, en loopt snel weer naar de cel toe. Net optijd, want hij hoort een paar bewakers zijn kant opkomen. Liam doet de celdeur zachtjes dicht, en legt Carter op het bed. Hij bindt hem weer vast, ze mogen niet weten dat ze weg zijn geweest. Wel bindt hij hem niet strak vast, zodat hij zich als hij wakker is zo weer los kan maken. De zakken bloed verstopt hij onder de matras van het bed. Daar zullen ze toch nooit kijken. Vlug loopt hij naar de muur toe, en legt de kettingen die in de muur zitten zo neer, dat het net lijkt alsof hij nog vast geketend zit. De appels heeft hij onder zijn shirt verstopt, in de hoop dat het niet opvalt. Liam hoort de bewakers langslopen, en doet zijn ogen dicht. Zodra ze voorbij de cel zijn gelopen, doet hij zijn ogen weer open. "Carter Baizen, je bent me iets schuldig.." mompelt hij zachtjes, waarna hij de paar appels onder zijn shirt vandaan pakt en er een begint te eten.
Liam:
Hij schrikt wakker en hapt naar adem. Liam zat midden in een nachtmerrie. Hij zag het weer voor zich, hoe hij die man in elkaar aan het slaan was, terwijl hij enorm aan het bloeden was en zich niet kon verdedigen. Hij haat zichzelf nog steeds voor dat. Als hij zijn ogen moeizaam openkrijgt, ziet hij Carter's gezicht boven zich. "Wat?" vroeg hij verbaasd. "Hoe ben jij losgekomen?" Dan valt zijn blik op de bewaker, die de deur open maakt en al op ons staat te wachten. "Je hebt hem gedwongen, natuurlijk.." Hoe kon hij zo dom zijn om dat te vergeten. Vampieren hadden één extra gave die weerwolven niet hadden: ze konden ook mensen dwingen om dingen te doen of te vergeten. Liam wordt meegetrokken uit de cel, en begon dan maar achter Carter aan te lopen. Ze hadden maar 10 minuten, maar dat was genoeg om tenminste even rond te kunnen kijken. Hij was stiekem wel benieuwd hoe het gebouw eruitzag buiten hun cel. Wie er allemaal nog meer opgesloten zaten. Als ze bij een deur kwamen, die duidelijk sterker was dan alle andere cellen, kijkt Liam even vragend naar Carter. Die had ondertusssen de deur al open heeft getrokken en liep naar beneden. Voorzichtig liep hij achter hem aan de trap af. Zijn ogen moesten even wennen aan het donker, hij kon haast niets zien. Ze lopen de hoek om, en dan ziet hij een deur. Door het raam komt een fel licht, en hij moet zijn ogen even samenknijpen om iets te kunnen zien. Als hij Carter hoort zeggen dat het een engel is, valt zijn mond open van verbazing. Even ging Liam op zijn tenen staan, om door het raampje heen te kijken. Dan hoort hij Carter wat roepen, en duikt weg. Hij is aan het vechten met een bewaker, totdat hij ineens door zijn knieën heen zakt. Liam twijfelt geen moment en duikt op de bewaker, waarna hij hem knock-out slaat. "Zo, die slaapt nog wel even..." mompelt hij, waarna hij staart naar de deur. Die is op de een of andere manier open gegaan, en een meisje loopt zijn kant op. "Vlug, neem hem mee terug naar de cel" zegt ze zacht, waarna ze Liam met een doordringende blik aankijkt. Even blijft hij staren, waarna hij naar haar luistert en Carter over zijn schouder gooit. De deur gaat weer dicht, en het felle licht verdwijnt. Met Carter over zijn schouder, loopt hij de trap weer op, de gang in. De deur doet hij zo zachtjes mogelijk dicht, om niet nog meer bewakers te lokken. Een kleine koelkast staat in de gang, en snel loopt hij erheen. Na een dag niet eten heeft hij echt heel erge honger. Nieuwschierig doet hij de deur open. De koelkast ligt helemaal vol met zakken bloed, en op een van de planken ligt wat fruit. Wat het fruit in een koelkast doet, snapt hij ook niet. Maarja, het is tenminste iets. Snel pakt Liam er wat zakken bloed uit voor Carter, en een paar appels voor zichzelf. Dan doet hij de koelkast dicht, en loopt snel weer naar de cel toe. Net optijd, want hij hoort een paar bewakers zijn kant opkomen. Liam doet de celdeur zachtjes dicht, en legt Carter op het bed. Hij bindt hem weer vast, ze mogen niet weten dat ze weg zijn geweest. Wel bindt hij hem niet strak vast, zodat hij zich als hij wakker is zo weer los kan maken. De zakken bloed verstopt hij onder de matras van het bed. Daar zullen ze toch nooit kijken. Vlug loopt hij naar de muur toe, en legt de kettingen die in de muur zitten zo neer, dat het net lijkt alsof hij nog vast geketend zit. De appels heeft hij onder zijn shirt verstopt, in de hoop dat het niet opvalt. Liam hoort de bewakers langslopen, en doet zijn ogen dicht. Zodra ze voorbij de cel zijn gelopen, doet hij zijn ogen weer open. "Carter Baizen, je bent me iets schuldig.." mompelt hij zachtjes, waarna hij de paar appels onder zijn shirt vandaan pakt en er een begint te eten.
19
