Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG/Undertale~with Cheyra

Silhouette
Landelijke ster

Silhouette schreef:
Als je wilt kan ik je een hele afspeellijst geven (a)

Sans
Een lichte glimlach verschijnt op mijn gezicht. Zolang zij maar vrolijk is, ben ik dat ook.
"No point." zeg ik met een brede glimlach. "As long as you're happy, I'm happy too."
Zodra ze zegt dat ze moet gaan, besef ik mij dat Papyrus op mij zit te wachten tot ik kom. Hij zit zich waarschijnlijk zorgen te maken. Nou, misschien ook weer niet omdat ik wel eens vaker vergeten ben om te komen, omdat ik lag te slapen of nog bij Grillby's zat. Dus waarschijnlijk zal hij zich helemaal geen zorgen maken. Al zal hij het geweldig vinden als ik zal komen. "Yeah, me too." zeg ik. Ik draai me om en gooi de capuchon weer over mijn hoofd.
"See you later" Met een oog gesloten en met en hand in de lucht loop ik weg. Al kan ze niet zien wat ik doe, het is een gewoonte geworden. Alsof we elkaar dagen zien. In plaats van alleen horen.
Ik loop richting Papyrus en klop op de deur. "Pap?" roep ik en ik doe de deur open. Als ik Papyrus zie slapen op de bank grinnik ik lichtjes. Zo gaat het dus meestal. Ik kom net thuis van werk, -nou, eigenlijk kan je het geen werk noemen maar oke- en Papyrus ligt te slapen op de bank. Ik loop naar hem toe en ga naast hem zitten.
Blijkbaar is zijn favoriete game-show nog niet afgelopen.

Frisk
Zodra ik net kom aanlopen, komt Toriel aanlopen. Met een brede glimlach kijk ik haar aan. Blijkbaar is ze erg bezorgd, terwijl het eigenlijk best leuk was. Ik heb veel vrienden gemaakt. Zelfs de puzzels waren eigenlijk super leuk!
Ik achtervolg haar, het huis in, maar eerst raak ik de gele ster aan, zodat de determination door me heen stroomt.
Als ik het huis in kom, kom ik in een groot, knus, vrolijk huis met een geweldige sfeer. Het hele huis ruikt naar Butterscotch-cinnamon pie. Heerlijk. Met een brede glimlach achtervolg ik haar het huis door.

~
Tweede pagina wooh

Account verwijderd

schreef:
oehh.. DOE DAT, omfg
~
Toriel
Het begon hier al heerlijk te ruiken. Het was een geur die ik uit duizenden herken en het was ook een geur dat ik miste. Al sinds de laatste keer dat er hier een mens was. Ik keek even naar de mens. Het deed me zoveel denken aan iemand. Iemand die ik miste...
''Ruik je dat?'' Vroeg ik met een glimlach. ''Surprise! It is a butterscotch-cinnamon pie. I thought we might celebrate your arrival. I want you to have a nice time living here. So I will hold off on snail pie for tonight.'' Vertelde ik nogal enthousiast. ''Here, I have another surprise for you.'' Ik maakt een soort van gebaar dat het me kon volgen en liep alvast richting een hal. Hij was rechts als je het huis binnen kwam. Het was een lange haal met nog een paar kamers. Één was een slaapkamer die eerst van iemand anders was. Elke keer dat er een mens naar beneden viel, had ik wel een kamer voor diegene. Deze keer gold dus precies hetzelfde. Het was een simpele kamer met een bed, een kledingkast, wat knuffels, speelgoed en nog meer dingen die een kind nodig had. Verder hadden we nog mijn eigen kamer, waar ik zo af en toe wel eens zat. Ik had er ook een boek waar ik mijn beste grappen opschreef. Zo kwam ik wel eens aan mijn grappen als ik bij de grote paarse deur beneden stond en als ik dan mijn grappen verwisselden met de ander aan de deur. Soms schreef ik zijn grappen ook op, zodat ik ze kon onthouden en ik kon ze dan lezen als ik me niet zo goed voelde en iets nodig had om om te lachen.

Papyrus
Opeens voelde ik wat beweging. ''Sans, is that you...?'' Vroeg ik zachtjes terwijl ik m'n ogen probeerde te openen. Niet echt dat ik ogen had, aangezien ik een skelet was, maar je begreep wel wat ik bedoelde. Ik keek op en zag dat Sans het was. Ik krabbelde met wat moeite overeind. ''You finally came home.'' Zei ik opgelucht. ''Your great bother here was getting worried about you.'' Mompelde ik zachtjes. Al sprak ik Sans misschien de laatste tijd niet zo enorm veel meer, hij was en bleef m'n broer. Of broertje. Ik had werkelijk geen idee wie van ons ouder was, maar het zou wel zo zijn.
Ik keek even naar de televisie, waar mijn favoriete game-show nog steeds bezig was. Het was een game-show van Mettaton, iemand waar ik van naar opkeek. Ik keek op naar Undyne, aangezien ze zo sterk was en al. Ze gaf me vaak kooklessen, die soms gewoon niet zo goed gingen. Mettaton maakte soms wel eens van die slechte grappen. Sans kon in mijn ogen nog slechtere grappen vertellen, die ik trouwens enorm haatte. Ik was veel meer van het koken van spaghetti en het puzzelen. Sans was volgens mij meer van de slechte grappen, hetgeen wat hij z'n werk moest noemen en in z'n geheel gewoon niets doen. Het was gestoord hoe vaak ik wel hem in slaap zag vallen. Hij was nog erger dan een baby en die sliepen al enorm veel.
''Waar was je en wat deed je eigenlijk?'' Vroeg ik uit nieuwsgierigheid. Het was ergens best wel gek dat hij zo lang weg was. Zelfs iets langer dan normaal. Soms baalde ik wel eens dat hij er niet was als de game-show op televisie was. Ik hield ervan om samen met hem iets te gaan doen. De laatste tijd was ik zo erg bezig met het trainen om op een mens te jagen, het koken en al, dat ik soms amper tijd voor hem had. Ik had dan altijd het gevoel dat ik een slechte broer was en ik voelde me dan altijd schuldig en slecht. Ik moest die gedachten gewoon opzij duwen. Op een dag zou alles veel beter hier zijn en zou ik hopelijk ooit eens bij de Royal Guard komen. Het was een droom die ik al een lange tijd had en hopelijk kwam die op een dag eens uit.

Silhouette
Landelijke ster

Silhouette schreef:
Frisk
Met een brede glimlach loop ik de kamer in. De inrichting van de kamer zorgt voor een gezellige sfeer. Er ligt een groot kleed op de grond met strepen en in de rechterhoek staat een bed. Vlak daarnaast staat een kleding kast, met gestreepte shirts erin en daarnaast een kast met een fotolijstje erop, waar geen foto in zit. naast de kast hangt weer een poster van een bloem, waaronder een kist staat met schoenen erin. Verder zijn er nog 2 lampen in de kamer samen met wat knuffels. Eigenlijk moet het me denken aan mijn eigen slaapkamer. Niet dat die precies hetzelfde is, maar wel ongeveer.
Zodra ik op het bed ga liggen, val ik meteen in slaap.
Zodra ik wakker word, zie ik een stukje taart naast mijn bed staan, ik raap het op en stop het in mijn tas voor later.
Ik stap de kamer uit en besluit even rond te kijken. Ik ga naar rechts en loop een kamer in dat blijkbaar Toriels kamer is. Een heel groot bed samen met een bureau, waar een boek open ligt met een tekst met rood omcirkeld. Daarnaast staat er een boekenkast vol met boeken en een lade. Ik begin alweer te glimlachen. Net zoals de kamer waar ik net was, heeft deze ook een vrolijke sfeer. Een kalme sfeer.
Ik loop de kamer uit en loop de linker kant op, waar ik Toriel tegen kom zittend op een stoel met een boek ik haar handen.
Ik loop naar haar toe.

Sans
Zodra Papyrus wakker wordt, kijk ik hem aan. "Je bent wakker" zeg ik met een lichte glimlach. "Ik dacht dat je wel langer zou slapen." Even lijkt het net alsof ik al het nare vergeet en er geen rede is om bang te zijn of verdrietig. En dat maakt Papyrus nou bijzonder. Hij weet altijd hoe hij mij moet opvrolijken, zelfs als hij het niet eens door heeft.
"Ik was bij de paarse deur daar" Ik wijs naar de richting waar de grote paarse deur staat. "Je weet wel, knock-knock jokes oefenen" Ik haal mijn schouders op en leun naar achter met gesloten ogen.
Als ik een oog open en naar Papyrus staar, zie ik niet de blik die Papyrus altijd laat zien. De "I'm the great Papyrus" staat niet op zijn gezicht. De brede, vrolijke glimlach lijkt lichtelijk verdwenen.
"Whats up bro?" vraag ik, waarna ik rechtop ga zitten.

Account verwijderd

schreef:
Toriel
Zoals bijna altijd zat ik in de woonkamer een boek te lezen, terwijl er een bril op mijn neus balanceerde. Ik las vaak boeken. Ik had namelijk een hele boekenkast vol zitten en ik was er dol op om te lezen. Vroeger wilde ik namelijk altijd al een school beginnen. Dat wilde ik nu nog steeds, maar dat ging nogal moeilijk. Ik moest iedereen beschermen, aangezien er geen slecht wezen door de paarse deur moest en mocht gaan. Ik hoopte echt maar al te snel dat dit gauw voorbij zou gaan. Ik had niet echt goed geslapen, wat de reden kon zijn dat ik best wel vroeg wakker was. Zelfs eerder dan normaal.
Opeens hoorde ik in de verte wat voetstappen en keek op. Het was het mens. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht. ''Up already, I see?'' Vroeg ik met een vriendelijke glimlach. ''Um, ik wil dat je weet hoe blij ik ben om iemand hier te hebben. Er zijn zoveel oude boeken die ik wil delen.'' Zei ik best enthousiast. ''I want to show you my favorite bug-hunting spot. I've also prepared a curriculum for your education. This may come as a surprise to you... But I have always wanted to be a teacher. Actually, perhaps that isn't very surprising.'' Vulde ik nog aan. Ik dacht nog even na. ''Still. I am glad to have you living here.'' Misschien sprak ik nu iets teveel. ''Oh, did you want something? What is it?'' Vroeg ik en keek het mens aan.

Papyrus
''Nee, Sans. Stiekem slaap ik nog en ben jij hier degene die aan het dromen is.'' Zei ik sarcastisch en schudde zuchtend m'n hoofd. ''Gaat een beetje lastig als je door het huis roept en dan nog eens bij me komt zitten.'' Zei ik. ''Is niet erg.'' Vulde ik nog hoofdschuddend aan.
''Jij toch met je vreselijke en slechte grappen.'' Mompelde ik wat. Ik had echt een enorme hekel aan zijn grappen. Ik kon er totaal niet om lachen, al leek het misschien soms wel zo. Ach ja. We verschilden nou eenmaal veel. Hij was meer van de grappen en ikzelf was meer van de puzzels. Elke keer als het me lukte was ik wel enorm blij en kon ik zowat een vrolijk dansje doen. Je zou eens moeten weten hoe lastig dat voor mij kon zijn. ''Je gaat er zo vaak heen. Ik zou haast denken dat je onderhands wel meer dan genoeg van die flauwe klop klop grappen van jou hebt en dat je meer dan genoeg hebt geoefend.''
Ik hoorde vaagjes zijn stem. De laatste tijd ging niet alles goed. Ik wist dat als ik ooit eens bij de Royal Guard was, ik iemand iets ergs zou moeten doen. Ik kon dat gewoon niet, wat ik ook probeerde. Ik had vaak geoefend, maar dat waren dan op stomme dummy's die toch niks deden. Ik kreeg er ook geen LV of LOVE voor, dus tja. Veel ergs zou het niet zijn. Ik kon gewoon niet iemand iets aandoen, want ergens deed dat me pijn. Kennelijk was ik gewoon te aardig. ''Niks...'' Mompelde ik maar en ik merkte hoe m'n oog opeens feloranje begon te gloeien, wat vaak niet goed was. Sans had hetzelfde, maar dan met zijn andere oog en hij had de kleur felblauw.

Silhouette
Landelijke ster

Silhouette schreef:
Frisk
Ik sta voor Toriel. Ik kijk haar aan en knik. Eigenlijk heb ik heerlijk geslapen. Zo heerlijk dat ik geen eens in de gaten heb gehad dat ik in slaap viel. Het ging namelijk zo snel. Ik lag volgens mij nog geen eens een minuut in bed en ik lag al te slapen. Soms heb ik dit wel eens vaker, dat ik opeens heel snel slaap, maar nooit heb ik zo snel geslapen. Of het door het bed kwam of doordat ik moe was of door iets anders, geen idee.
Ik schud mijn hoofd als ze vraagt of er iets is en loop verder. Ik loop de keuken in en zie het overige deel van de taart staan. Samen met een koelkast, een kraan, een oven, eigenlijk een normale keuken. Simpel en klein, maar toch staat er alles wat je nodig moet hebben. Zodra ik klaar ben met kijken, loop ik terug naar Toriel die nog in de stoel zit en ga ik voor haar staan. Met een vraag. "How to exit the ruins?" Begrijp mij niet verkeerd, het is het echt leuk, geweldig zelfs. Maar het liefst zou ik terug naar huis willen. Naar mijn ouders. Zij zullen zich waarschijnlijk ook erg veel zorgen maken, omdat ze totaal geen idee hebben waar ik ben.

Sans
"Heh, blijkbaar niet" Ik haal mijn schouders op. "Ik heb er nog genoeg" Eigenlijk wist Papyrus nog niet dat ik met iemand anders achter de deur aan het praten was. Dat ik met iemand anders mijn grappen deelden en dergelijke.
"Weet je het zeker?" Ik ga rechtop zitten en zie hoe zijn oog feloranje begint te gloeien. "Papyrus, whats up?" Ik draai me om en kijk hem aan. Het gebeurt namelijk niet zo vaak dat zijn oog feloranje begint te gloeien. Er is dus sowieso iets aan de hand. Ook al zegt hij van niet."Pap, er is iets." Ik zucht. Normaal gaat het niet zo. Soms wordt hij wel eens boos door mijn grappen, maar that's it.
Ik zucht lichtjes. "Pap, ik zie aan je dat er iets is. Je oog." Ik wijs naar zijn oog "Het gloeit"
Ik laat mijn hand zakken en zucht. Niet wetend wat ik moet zeggen blijf ik stil.
"Als ik iets heb gedaan spijt het me" Mijn woorden verzwakken en ik spreek ze zachter uit.

Account verwijderd

schreef:
Toriel
Wat later zag ik dat het mens al wat verder liep. Ik negeerde het voor nu maar en las verder in mijn boek. In de keuken had ik nog de rest van de taart en had ik wat simpele dingen. Het gasfornuis gebruikte ik niet echt. Ik had mijn eigen magie en daar kon ik al prima alles mee doen. Ik vond dat zelfs fijner, maar misschien kwam dat ook omdat het een soort van gewoonte van me was geworden.
Niet veel later hoorde ik opeens een stem en er verscheen een kleine glimlach op mijn gezicht. De stem warmde mijn hart enorm en gaf me een fijn gevoel vanbinnen. Ik keek op en werd stil door de vraag. Mijn glimlach verdween al snel. Ik had geen idee wat ik ooit moest zeggen. ''Um... Wil je over dit boek horen dat ik aan het lezen ben?'' Vroeg ik om het gespreksonderwerp te veranderen. ''It's called ''72 Uses for Snails''.'' Zei ik er nog bij. Ik wilde niet dat dit nu al zo snel voorbij ging. Er was alleen nog maar één nacht voorbij gegaan en het mens wilde nu al weggaan. Ik kon het begrijpen, maar ik wilde het niet in gevaar brengen en ook de rest niet. Ik wilde niet dat alles fout ging. Ergens was ik blij dat ik een belofte had gemaakt met degene waar ik vaak klop klop grappen maakte bij de paarse deur. Ik was blij dat hij zich daaraan hield en hopelijk kwam hij die ook na. Ik wist niet zo sterk hij was en of hij wel goed kon vechten, maar erger kon het haast niet worden. Voor nu had ik alle vertrouwen in hem.

Papyrus
Voor nu had ik geen idee wat ik ooit moest doen. Langzaam sloot ik mijn ogen en probeerde ik mezelf rustig te houden. Na een tijdje opende ik ze weer en gloeide mijn oog niet meer. Het was een lange tijd geleden dat ik dat moest doen. Het gebeurde alleen als ik echt vocht, wat ook nooit gebeurde. Ik kreeg toch nooit LV of LOVE, dus ik snapte het niet echt. Het was veel te ingewikkeld voor me, maar wat ik bedoelde was dat mijn oog bijna nooit gloeide.
Ik keek naar Sans. Z'n oog gloeide vaker dan die van mij, maar hij kon vechten als het nodig was. Hij was sterk, dat wist ik wel, maar ik had hem nog nooit echt vaker in een echt gevecht gezien. Hij was m'n broer, dus natuurlijk wist ik dat wel.
''Maak je maar geen zorgen. Er zijn gewoon wat gedachten in mijn hoofd die me gek maken.'' Zei ik rustig. Ik moest mezelf rustig houden, voordat het op een dag verkeerd ging. Uit het niets gaf ik hem een knuffel. ''I'm just glad that you're here with me right now.'' Zei ik zachtjes en gemeend. Ik zuchtte en liet hem toen los. ''Your great brother Papyrus is totally fine. I'm just having a bad day right now.'' Zei ik. Ik moest mezelf gewoon wat moed toespreken en dan zou alles vanzelf wel weer beter gaan. Het was gewoon een zware en lange dag voor me, maar alles kwam heus wel goed. Daar geloofde ik in.

Silhouette
Landelijke ster

Silhouette schreef:
Frisk
Ik knik. Waarom ook niet? Aandachtig luister ik naar wat ze zegt. Ik zet een glimlach op en herhaal mijn vraag nog een keer. "How to exit the ruins?" En nee, het is hier echt geweldig en Toriel ook. De sfeer is hier geweldig. Het is knus en het straalt veel vrolijkheid uit, maar dat verandert niets. Nog steeds zullen mijn ouders zich zorgen maken. Ze weten niet waar ik ben. Dat is juist het probleem. Ik kan mijn ouders ook niet bereiken, dus vertellen waar ik ben kan ook niet. Het beste is om hier zo snel mogelijk weg te gaan, zodat ik naar mijn ouders kan gaan en alles achter me kan laten. Ook al is het hier geweldig, is iedereen super lief en aardig, het is misschien wel beter zo. Vooral omdat mijn ouders ook heel veel om mij geven. Ook heel lief en aardig zijn.

Sans
Zodra zijn oog niet meer feloranje is, zucht ik uit opluchting. Gelukkig maar. Zijn oog gloeit namelijk bijna nooit oranje en ik zie het dus ook eigenlijk zowat niet.
"Are you sure"
Als hij mij een knuffel geeft, kijk ik verbaast op. "Heh, thanks bro" Er verschijnt een brede glimlach op mijn gezicht en ik sla mijn armen om hem heen. "Yeah, Me too"
Tot ik opeens aan het moment moet denken dat ik Papyrus, Alphys, Undyne ga verliezen. Mijn glimlach verdwijnt meteen. Het beeld dat ik Papyrus ga verliezen. De human en Papyrus, tegenover elkaar. Papyrus, die in stof opgaat.
Waarom heb ik ook alweer deze belofte gedaan? Ik hou er niet eens van om een belofte te maken. En nu moet ik me eraan houden. Ongeacht of Papyrus wordt vermoord of niet. Ongeacht of de rest wordt vermoord.
Maar het is zo. Ik heb de belofte gemaakt en ik kan er niks meer aan veranderen. Ik heb het belooft.
En waarschijnlijk is ze wel te vertrouwen. Want zeg nou zelf, iemand met zulke grappen moet wel te vertrouwen zijn.
Ik kijk naar Papyrus. "Come, let's watch for some humans" Rustig sta ik op en loop ik richting de voordeur.

Account verwijderd

schreef:
Toriel
Ergens was ik enorm opgelucht. Ik begon te vertellen over het feitje van slakken. Het was niet echt iets heel ergs bijzonders, maar het was ergens best wel leerzaam. Ik werd even stil zodra het mens begon over hoe die hier weg kon. Ik keek even weg en toen weer naar het mens. Ik moest hier iets tegen doen, voordat alles weer eens fout zou gaan. ''Ik moet iets gaan doen. Blijf hier.'' Zei ik. Ik sloeg het boek dicht en deed m'n bril af. Ik legde het neer op een tafeltje wat naast mijn stoel stond. Ik stond rustig op en liep toen de woonkamer uit. Ik liep snel de treden af, richting de kelder. Ik liep wat verder en stond toen uiteindelijk stil in de gang. Ik zuchtte diep en probeerde mezelf kalm te krijgen. Ik wilde niet dat alles zich weer ging herhalen. Ik wilde het mens natuurlijk geen pijn doen, maar ik moest iedereen beschermen.

Papyrus (dit you see what i did here? ghehehe)
''Yes, I am sure. I am totally fine.'' Zei ik knikkend. Ik glimlachte klein en liet hem toen uiteindelijk los. Ik keek hem aan en zag dat z'n glimlach verdween. ''Is everything going alright, brother?'' Vroeg ik. Normaal zou z'n glimlach nooit zo snel verdwijnen, dus nu vroeg ik me toch wel af wat er aan de hand was.
Ik keek hem even aan toen hij naar de voordeur liep. Ik knikte toen maar en stond op. Ik liep achter hem aan. Sans wat wat kleiner dan me, al was hij wel ouder dan me. Dat dacht ik dan... Mijn geheugen was niet echt de beste nu en ik had werkelijk geen flauw idee wie er ouder was. Het zou wel zo zijn.
''That seems like a fantastic plan. It has been a long time since there has been a human here and I can't wait.'' Zei ik nogal enthousiast. Ik was altijd een stuk beter als het over een mens ging. Het duurde altijd zo lang totdat ik een mens had gevangen, maar op een dag zou het lukken en dan zou ik eindelijk lid zijn van de Royal Guard. Mijn droom zou dan uitkomen en mensen zouden me dan eindelijk herkennen. Ik zou zo populair zijn. Een droom die ik altijd al had.
''Then I can also finally do my puzzles again and set traps.'' Knikte ik. Ik had een paar vallen hier. Met vallen bedoelde ik gewoon puzzels die het mens moest zien op te lossen. Ik wist zowat de oplossing op bijna elke puzzel, behalve één.

Silhouette
Landelijke ster

Silhouette schreef:
Frisk
Verbaast kijk ik naar hoe ze haar boek en bril op het tafeltje legt en wegloopt. Wat gaat ze doen? Waar gaat ze naar toe? Ik loop haar achterna, maar zodra ik de woonkamer uit loop, zie ik haar niet meer. Ik kijk om me heen en staar daarna kort naar de trap. Zou ze naar beneden zijn gegaan? Even denk ik nog na en besluit ik om eerst de andere kant op te gaan. De kant waar mijn slaapkamer is. Ik kijk in elke kamer die open is, maar nee. Ze is er niet.
Ik loop terug naar de trap en besluit om naar beneden te gaan. Ik ga boven aan de trap staan en loop langzaam naar beneden, waarna ik in een hal onder de grond kom. Vlak voor me staat Toriel. Voorzichtig loop ik naar haar toe. Wat moet ze hier doen? En waarom moet ze dat dan perse hier doen? Wat is er zo speciaal aan deze plek eigenlijk?
Ik blijf haar achtervolgen.

Sans (awesome ik doe dat ook xD)
'Heh, I know" Ik haal mijn schouders op. "Ik heb namelijk het gevoel dat er vandaag een human vandaag hier zal komen." Kort sluit ik mijn ogen. Ik mag echt hopen dat ik me alles verbeeld en dat iedereen gewoon blijft leven.
"Yes ofcourse you can"
Ik mag hopen voor hem dat de human van puzzels houdt. Dat zou hem echt blij maken. Dan kan hij met iemand zijn puzzel liefde delen.
"Alright, you wait here, okay?" Ik wijs naar zijn post. "I'm going this way"
Ik loop weg, door de poort, naar de grote paarse deur, waar ik mij verstop, wachtend tot een human door de deur komt.
Om eerlijk te zijn ben ik best wel benieuwd hoe het eruit ziet. Of ze er uit ziet als een van de vorige humans of totaal anders.

Account verwijderd

schreef:
Toriel
Ik hoorde wat voetstappen achter me. Het mens had me kennelijk gevolgd. Dit ging enorm lastig voor mij worden om dit te vertellen. Het was zo stil en rustig hier, dat je zelfs de ademhalingen hier kon horen. Ik hoopte maar dat alles goed ging en dat dit geen nachtmerrie zou worden.
''Je zou willen weten hoe je ''thuis'' kan komen, toch?'' Vroeg ik voorzichtig. ''Wat voor ons ligt het einde van de RUÏNE. Een éénwegs-uitgang naar naar de rest van de ondergrond. Ik ga het vernietigen. Niemand zal ooit meer weg kunnen gaan. Wees nu een goed kind en ga naar boven toe.'' Vulde ik nog rustig aan en liep verder.
Ik had geen idee of het mens ging luisteren, maar ik hoopte van wel. Ik zou het sowieso moeten vernietigen en het maakte niet uit hoe erg ik mijn best er wel niet voor moest doen. Hoeveel van mijn kracht ik wel niet moest gebruiken. Al was ik helemaal uitgeput. Ik moest en zou die deur vernietigen. Ik wilde niet dat er nog iemand wegging. Ik kon geen één mens redden en dat was gewoon vreselijk.

Papyrus (tsss. ga niet mijn idee jatten ;c)
Ik hoorde Sans nog wat zeggen en zag dat hij toen al wegliep. Ik ging maar snel een aantal vallen neerzetten en voorbereiden. Het was een lange tijd geleden dat ik dit eindelijk weer kon doen. Dat ik eindelijk weer eens alle leuke puzzels kon gaan doen. De laatste tijd had ik zowat alles al gedaan, waar ik van baalde. Ik was eens toe aan een nieuwe uitdaging en aan nieuwe puzzels. Ik had vaak genoeg mijn vallen uitgetest, dus als het goed was, zouden ze allemaal nu moeten werken.

Alphys
Zoals gewoonlijk zat ik in mijn lab en was ik aan het werk. Ik keek via een groot scherm naar wat er rondging. Ik had bijna overal wel camera's geplaatst. Undyne kwam net langs voor een aantal dingen en zoals gewoonlijk flipte ik hem zowat. We hadden samen een deel van Mew Mew Kissy Cutie gezien. Het was mijn favoriete anime ooit en ik was er dol op. Ik kon je wel vertellen wat er allemaal in gebeurde, maar dat had geen punt.
Ik keek bij een camera, die bij een paarse deur zat. Ik zag iemand, vreemd genoeg. Ik probeerde het beeld te vergroten, wat niet lukte. Diegene kwam me ergens bekend voor, maar het lag aan op het puntje van m'n tong. Er zou zo dus iets moeten gebeuren. In plaats van mijn werk te doen, bleef ik gewoon kijken. Nieuwsgierig naar wat er zou kunnen gebeuren.

Silhouette
Landelijke ster

Silhouette schreef:
Frisk
Ik luister niet naar de waarschuwing en blijf haar achtervolgen tot we bij een paarse deur aan komen. Verbaast staar ik naar de paarse deur. Wat voor deur is dat? En wat zit er achter? Zit er iets speciaals achter of iets het iets kleins? Wat er ook achter zat, het moet iets speciaals zijn. Er moet een rede zijn waarom ik hier niet mag zijn en dat heeft waarschijnlijk met deze deur te maken.
Misschien leidt deze deur mij naar de vrijheid?
Maar misschien ook weer niet. Misschien zit er iets anders achter deze deur. Iets wat gevaarlijk is. Iets waar ik niet hoor te zijn.
Maar als het naar mijn vrijheid leidt, wil ik er naar toe.

Sans (eheheh)
Ik zit al een tijdje te wachten, maar nog steeds heb ik geen human gezien. Hoe lang gaat het nog duren? Een minuut? Een uur? Misschien wel 2 uur? Of meer? Ik mag hopen op het eerste, maar dat zal waarschijnlijk niet waar zijn. Waarschijnlijk duurt het wel langer. Ik zucht diep. Eigenlijk hoop ik dat het helemaal niet komt. Maar als het vandaag niet komt, dan zou het waarschijnlijk morgen welk komen en anders de dag erna. Hoe dan ook. De human komt sowieso wel opdagen. En vanaf dat moment wordt het hel en gaat alles de verkeerde kant op.
Even kijk ik wat Papyrus aan het doen is. Blijkbaar is hij bezig met zijn puzzels. Zolang hij er maar plezier in heeft is het goed.

Account verwijderd

schreef:
Toriel
Na heel veel waarschuwing en gevaarlijke en misschien wel dodelijke dingen, bleef het mens me achtervolgen. Ik kon het nu moeilijk toelaten. Ik keek naar de paarse deur. De deur waar ik zoveel herinneringen had. Van de tijden dat ik hier kwam om grappen te vertellen, van de momenten dat ik lachte tot de mindere fijne momenten.
''Wil je dan zo graag weg?'' Vroeg ik. ''Hmph. Je bent net zoals de anderen. Er is maar één oplossing voor dit.'' Zei ik. Ik haalde diep adem en een zucht verliet mijn mond. ''Prove yourself... Prove to me that you are strong enough to survive.'' Zei ik en draaide me om. Normaal zou ik bijna nooit vechten, alleen als het echt moest of uit zelfverdediging, maar deze keer kon ik het gewoon niet meer laten.
Het was een tijdje geleden dat ik echt had gevonden, dus het kon misschien nu nog een beetje schroefjes zijn. Ik moest mezelf gewoon weer opwarmen. Ik voelde weer een raar gevoel vanbinnen. Een gevoel dat ik niet gewend was. Een gevoel waarvan ik wist dat ik later spijt zou krijgen. Met een beweging verschenen er al een aantal lichtbollen, die sterk waren. Met veel pijn in mijn hart viel ik het mens aan. Dit deed me zoveel pijn, maar dit was het beste voor nu. I'm sorry, human. I'm sorry for doing this to you. I never wanted to, but maybe this is the best solution for now...

Silhouette
Landelijke ster

Silhouette schreef:
Frisk
Verbaast kijk ik haar aan. Wilt ze nu echt met mij vechten? Moet ik nu echt perse met haar vechten? Moet ik echt vechten? Ik wil het geen eens. Ik wil niet vechten en al helemaal niet met haar. Ze is geweldig. Ze is behulpzaam en lief. Waarom zou ik met haar willen vechten?
Ik ontwijk al haar aanvallen en steeds blijf ik herhalen dat ik niet wil vechten. Ik laat zelfs mijn stok vallen als teken dat ik niet wil vechten. Dat ze daar te lief voor is. Dat ze het niet verdient om aangevallen te worden.
Al word ik een aantal keer geraakt, het lukt me om overeind te blijven staan. Het wordt wel steeds zwaarder en steeds moeilijker, maar het lukt me nog. Ik blijf nog staan met beide voeten op de grond.
Zou ze eigenlijk nog wel stoppen met aanvallen? Zou ze het ooit opgeven? Ik hoop het. Ik wil haar namelijk echt geen pijn doen. Daar is ze veel te lief voor.

Sans
Al een korte tijd lig ik in de sneeuw, wachtend tot ik de deur open hoor gaan, iemand hoor lopen. Maar nee, het gebeurt niet. Ik begin de hoop op te geven dat er niemand meer komt. Maar ik kan de hoop niet opgeven. Zo lang zit ik hier namelijk ook niet. En er komt vandaag sowieso een Human. Ik heb er vertrouwen in. Ik heb er vertrouwen in dat er vandaag een Human komt. Het kan gewoon niet anders. De Human moet vandaag komen.

Account verwijderd

schreef:
Toriel
Het verbaasde me ergens hoe sterk het mens was. Het deed me zoveel pijn. Na een tijdje begon ik wat zwakker te worden. Niet alleen omdat ik na een tijdje moe was, maar het deed teveel pijn om iemand zoiets aan te doen. Niemand verdiende dit. Zo af en toe hoorde je wat knallen, maar dat was logisch van al mijn aanvallen.
Ik kon het gewoon niet meer. Ik kon niet zomaar iemand pijn doen. Ik keek even weg en zorgde ervoor dat het mens niet meer werd geraakt. Ik balde even mijn handen op tot vuisten en haalde diep adem. Een blik van spijt verscheen op mijn gezicht. Een emotie die ik bijna nooit liet zien.
''I know you want to go home, but... But please go upstairs now. I promise I will that good care of you here. I know we do not have much, but... We can have a good life here. Why are you making this so difficult? Please, go upstairs.'' Zei ik zachtjes. Het vocht helemaal niet, wat me nog schuldiger liet voelen. ''Ha ha... Pathetic, is it not? I cannot even save a single child.'' ''No, I understand. You would just be unhappy trapped down here. The RUINS are very small once you get used to them. It would not be right for you to grow up in a place like this. My expectations... My lonliness... My fear... For you, my child. I will put them aside.'' Zei ik en zorgde ervoor dat de lichtbollen verdwenen.
''If you truly wish to leave the RUINS... I will not stop you. However, when you leave... Please do not come back. I hope you understand.'' Zei ik rustig en gaf het mens nog een laatste en stevige knuffel. Het deed me zoveel pijn en ik merkte dat ik emotioneel werd. Ik gaf een kleine tik tegen de deur aan, als teken dat er zo iemand doorheen kwam. Hopelijk hoorde iemand het en begreep diegene de hint.
''Goodbye, my child.'' Zei ik tot slot en verliet toen de gangen. Dit was waarschijnlijk de laatste keer dat iemand ooit iets van me zag. Het was voorbij. Alles zou nu zijn verpest, alleen doordat ik niet sterk genoeg was. Omdat ik niet wist wat ik moest doen...

Silhouette
Landelijke ster

Silhouette schreef:
Frisk
Als ze me niet meer probeert te raken kijk ik haar aan. Doet ze dit expres? Wilt ze me geen pijn meer doen? Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als dank.
Als ze na een stevige knuffel wegloopt, blijf ik haar aan kijken tot ik haar niet meer zie, waarna ik langzaam mijn stok oppak en mijn gezicht op de grote, paarse deur richt. De deur is minstens 2 keer zo groot als ik ben. Voorzichtig doe ik hem open en loop ik door de gang. Er staat niets in de gang. Helemaal niets.
Als ik de gang uitkom zie ik Flowey weer.
"Clever, very clever. begint hij. "Je denkt zeker dat je heel slim bent, toch? But in this world It's kill or be killed! You spared the life of a single person. I bet you feel really great? But what will you do if you meet a relentless killer? You'll die and you'll die and you'll die! Until you're tire of trying. Will you kill out of frustration or will you give up entirely on this world? I am the prince ofthis world's future!"
En hij verdwijnt.
Voorzichtig loop ik verder en kom ik uit in een gebied met heel veel sneeuw. Aan de linkerkant van mij staat een grote struik met daarachter een camera. Voor de rest zijn er allemaal bomen.
Langzaam loop ik over het besneeuwde pad. Ik kom een stok tegen en kort kijk ik er naar, waarna ik verder loop. Maar na een paar stappen breekt de stok. Geschrokken kijk ik achterom, maar er valt niemand te zien.
Ik draai me om en loop verder. Tot ik bij een soort poort kom en iemand achter me begint te praten.

Sans
"Human, don't you know how to greet a new pal? Turn around and shake my hand."
Langzaam draait de human zich om en schud het mijn hand, waarna er een scheet geluid komt en de Human begint te giegelen.
"heheh, the old whoopee cushion in the hand trick, It's always funny! Anyways, you're a human right? That's hilarious!. I am Sans, Sans the sketeton. I'm actually supposed to be on watch for humans right now, but, I don't really care about capturing anybody. Now, my brother Papyrus, is a human-huntin fanatic! Go through this gate thingy. Yeah, go right through, my brother made the bars too wide to stop anyone." We lopen door de poort heen en komen op een plek, waar een post staat samen met een lamp.
"Quick, behind that conveniently-shaped lamp!" zeg ik.
Meteen gaat de Human achter de lamp staan en komt mijn broer Papyrus aanlopen.
"Sup bro?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld