Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG ~ Hell is about to break loose

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Elisabeth

Voetje voor voetje schuifel ik terug naar mijn plek. Eindelijk ben ik erachter welk vak het is. 'Algemene Evaluatie'. Ik heb er nooit problemen mee, ik kan wel tegen kritiek. Sommige hebben er wel moeite mee. De mensen die nog sterker zijn dan mij. Waarom? Omdat zij meestal geen goed zelfvertrouwen hebben. Ik zeg hier inderdaad dat ik sterk ben, want ik weet dat ik dat ben, maar eigenlijk is iedereen dat hier. Het enige verschil is dat ik het niet laat zien. Ik wil niet vechten en daar zit een verhaal achter. Daar denk ik alleen liever niet aan. Ik kan het mezelf nooit vergeven. Ik schrik op uit mijn gedachten. Er word een klein apparaatje in mijn handen geduwd. Wie staan er voor de klas? Ik kijk naar voren. Ze hebben de koptelefoon al op. Het zijn Camille en Jonas. De twee oudste van de klas. Voor zover je het hier een klas kan noemen. Wij moeten kritiek op hen geven. Je kan het eigenlijk geen kritiek noemen. We moeten hen gewoon keihard beledigen. Hun zelfvertrouwen de grond instampen. Ik ben 1 van de weinige die hiermee niet iets zegt wat ze raakt. Doordat ik hun gedachten kan lezen, zoek ik uit wat hen het minst raakt en ik zeg dat. Dit zou daardoor wel eens een van mijn favoriete lessen kunnen zijn. Ik hoef eigenlijk niks te doen. Een liedje verjaagt mijn gedachten. Zachtjes neurie ik mee.

I thought that I've been hurt before
But no one's ever left me quite this sore
Your words cut deeper than a knife

Vroeger heb ik op zangles gezeten. Het was 1 van mijn grootste hobby's. Ik mocht zelfs de hoofdrol spelen in Annie! Het was het leukste dat ik ooit gedaan had. Alleen het duurde niet lang. Toen we net waren begonnen aan het liedje: 'Een zwaar bestaan.' Kwamen gewapende mannen met witte pakken de zaal binnen stormen. Iedereen stond in shock. De mannen kwamen het podium op rennen en pakte me beet. Ik wou schreeuwen, maar een hand met een witte handschoen dempte het geluid. Zo snel als de mannen waren gekomen waren ze weer weg. En ik was met ze mee. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. De blik van mijn moeder, hoe vals de laatste toon van het lied was en mijn laatste woorden:

"Ik weet wat er gebeurd is Daniel, sterkte!"

Account verwijderd

schreef:
Hyun.

Nadat ik mijn eten had op gehaald nam ik rustig plaats ergens achterin de zaal, alleen, zoals altijd al geweest was.Ik sloot vaak mensen buiten, bang om niet geaccepteerd worden. Ik had de laatste paar weken haast geen contact gehad met mensen van mijn leeftijd, behalve tijdens opdrachten die wij hier moesten doen. Ik zuchtte even en nam de vork in mijn hand waarna ik hapje voor hapje mijn eten op begon te eten, Ik heb nooit geweten wat het was, het zou me ook niet veel kunnen boeien, het hield me in leven. Nadat ik al mijn eten ophad besloot ik mijn borden weg te brengen en alvast naar een trainingszaal te gaan om te trainen.

sorry kort, hoofdpijn = hell ;-;

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Moana
Vrezend voor mijn leven ren ik een steegje in, achtervolgt door drie mensen van het instituut. Na weken hebben ze me eindelijk gevonden en al weet ik dat ik niet meer kan ontsnappen, toch probeer ik het. Met grote ogen kijk ik naar de muur voor me, daar gaat mijn enige uitweg. Met een ruk draai ik me om en zie de mensen al staan. 'Nee, alsjeblieft, dit kunnen jullie niet maken! Dit is onmenselijk!' Zeg ik bijna smekend tegen ze, maar niemand antwoord en het lijkt bijna alsof ze geen emotie tonen. Weken geleden, toen ik net negentien was geworden, hoorde ik ze praten over dat ze me gingen vermoorden, ik werd te oud zeiden ze. Natuurlijk wilde ik zo snel mogelijk ontsnappen en dat was me gelukt ook. Hopend dat ze me niet terug zouden vinden ben ik de stad in gevlucht, waar ik me heb schuilgehouden bij een gezin dat mijn verhaal als één van de weinigen wilde geloven. Helaas hebben ze me toch weten op te sporen. 'Je bent te oud geworden, Moana, je had allang dood moeten zijn!' Snauwt een vrouw dan tegen me, 'Hoe willen jullie me überhaupt doden? Ik genees meteen weer!' Dit was mijn laatste hoop, zeggen dat het onmogelijk was. Want dat was het ook. Ik bezit de gave van versnelde regeneratie, mijn lichaam geneest zichzelf op een onmenselijke snelheid. Het maakt niet uit hoe groot en fataal de wond is, of hoeveel bloed ik verlies, zelfs vergiftiging werkt niet. 'We vinden wel een manier.' Zegt de vrouw dan woedend.
Minstens een kwartier heb ik ze van me af weten te houden door te vechten, maar veel maakte het niet uit, want ik zit inmiddels op de achterbank van de auto. De ruiten zijn geblindeerd, dus schreeuwen om hulp gaat ook niet werken. Ze hebben mijn polsen vast geboeid achter mijn rug, en één van de mannen zit naast me om me in de gaten te houden. Dit is onmenselijk! Je kunt niet zomaar iemand doden omdat ze ''te oud worden''. Al deze mensen zijn minstens twee keer zo oud als ik, en wat heb ik gedaan om dit te verdienen? Ik ben niet gevaarlijk voor de buitenwereld, ik pas er juist precies tussen. Al sluiten ze me voorgoed op in het instituut... Alles behalve de dood.
Ik weet niet hoelang ik in de auto heb gezeten, het leken uren, maar ergens van binnen weet ik dat het korter was. Maar na enige tijd stopt de auto met rijden en stappen de mensen die voorin zaten uit. De deur naast me word geopend en ik word de auto uit getrokken. 'Laat me gaan!' Schreeuw ik, en ik stribbel wild tegen. Niemand reageert, maar ik krijg wel een harde klap in mijn gezicht. Tranen springen in mijn ogen terwijl ze me naar de boot duwen. 'Luister eens goed, Moana.' Begint één van de mannen dan, 'We kunnen je, gelukkig voor jou, nog niet meteen vermoorden, dus om dit alles minder opvallend te laten verlopen doe je mee met de lessen. Één woord over de situatie van net en je zit in meer problemen dan je je ook maar voor kan stellen.' Ik kijk zonder nog een woord te zeggen langs de man heen naar het water en merk dat de boot begint te varen. Nu is er geen weg terug meer.
De bootreis duurt een halfuur, dat weet ik niet omdat ik de tijd heb bijgehouden, maar omdat ik dat al vaker heb gedaan, veel vaker zelfs. Ze trekken me weer mee en we lopen het gebouw in, waar eindelijk mijn handboeien af worden gedaan. Dat voelt al een stuk beter. De vrouw pakt mijn bovenarm beet en trekt me mee naar de trainingszaal. Omdat ik vrij kort ben voor mijn leeftijd word ik vaak jonger ingeschat dan dat ik eigenlijk ben, daardoor word ik ook niet vaak raar aangekeken, ondanks mijn leeftijd. Ze opent de deur en duwt me naar binnen. Niemand lijkt echt op te kijken. Ik loop naar een bokszak toe en begin er agressief tegenaan te boksen.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Alexandra
Ik sta met een aantal uit mijn klas toe te kijken hoe iemand anders in elkaar wordt getrapt door de robot. 'Het is echt vreselijk,' fluister ik tegen een meisje naast mij, terwijl ik nog steeds tril van de angst. Ik kijk even naar mijn handen, en mijn schuldgevoel begint steeds erger te worden als ik mij besef dat ik het gewoon weer heb gebruikt. 'M-meneer, mag ik alstublieft naar het toilet?' Vraag ik voorzichtig. De trainer draait zich gelijk naar mij om. 'Is het dringend of... Ach laat maar, je hebt twee minuten,' mompelt hij nors. Zuchtend van opluchting loop ik het kringetje uit. 'Doorlopen, dan!' Schreeuwt hij me na. Ik slik even en begin dan wat sneller te lopen. Ik kijk de zaal even rond, en zie dat er nog wat aantal mensen individueel aan het trainen zijn. Langzaam begin ik te rennen, omdat ik weg wil uit deze ruimte. Eenmaal bij het toilet aangekomen, voel ik dat ik nog erger tril dan net. Ik doe de deur op slot en kijk naar mijzelf in de spiegel. 'Het spijt me zo, broertje,' fluister ik schor. De tranen springen in mijn ogen. Ik wil het niet meer. Het is hier een hel die mij dwingt om verdomme dingen te doen waar ik niet achter sta. Dingen waarmee ik zelf liever niks mee te maken wil hebben. Ik pak wat toiletpapier en veeg de tranen ruw weg. Wanneer stopt dit alles? Ik zit hier pas een jaartje en vind het nu al erg. Hoe zouden de kinderen het vinden die hier al zes jaar zitten of zo? Ik slik even bij die gedachte. Voor hun is dit zeker een nóg grotere hel dan voor mij. Mijn ouders zeiden dat mijn leven hier beter zou worden na de dood van mijn broer, maar dat is niet het geval. Helemaal niet zelfs. Een tijdje blijf ik stil naar mijn spiegelbeeld staren. Ik moet allang terug naar... Het lokaal! Ik schrik op uit mijn gedachtes en loop gauw het toilet uit.
'Noem je dít twee minuten?' Zegt de man boos als ik weer bij de anderen sta. Hij buigt wat over mij heen, puur om mij te intimideren. 'Het spijt me meneer, maar ik zei al aan het begin van de les da-' 'Het kan mij niets schelen wat je zei! Afspraak is afspraak,' snauwt hij. Hij buigt nog verder naar mij toe, zodat ik achterover moet leunen om wat ruimte te krijgen. 'De volgende keer kom je er niet zo makkelijk mee weg, kleine,' sist hij, waarna hij zich omdraait en de volgende aanwijst die mag gaan vechten. Opgelucht haal ik adem, want ik weet dat dit heel anders had kunnen aflopen.
-
Sorry dat het wat korter is

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Na de algemene evaluatie was het weer tijd om te eten. Het eten viel echt nog wel mee in deze school. Je verwachtte droog brood en water, maar de leerkrachten wilden hen sterk houden. De trainingen kosten veel energie, ze wilden alle kinderen in topvorm hebben. Camille vond altijd al dat het leek alsof ze hen ergens op voorbereidden, maar op wat? Waarom stak je zoveel energie in deze kinderen als je ze op achttienjarige leeftijd toch afmaakte? Het was een vraag die ze zichzelf talloze keren had gesteld, maar waar ze nog altijd geen antwoord op had gevonden. Het leek haar niet verstandig het aan een leraar of lerares te vragen. Dit soort vragen maakte je verdacht. Ze hielden er niet van als je vragen stelde. Je kon beter gewoon doen wat zij van jou vroegen en je verder gedeisd houden.
Na het eten wandelde Camille naar de trainingszaal. Ze zag hoe Moana agressief tegen een bokszak aan het slaan was. Ze was de enige persoon ouder dan Camille, negentien als ze zich niet vergistte. Het verbaasde haar dat ze nog niet dood was. Ze zou haar eens om haar geheime overlevingstruc moeten vragen, maar misschien op een ander moment als ze terug iets rustiger was. Ze wendde zich tot een begeleider met de vraag of ze een wapentraining mocht doen. De kinderen mochten enkel wapens gebruiken onder begeleiding. Wie weet, wat zou er gebeuren als ze een dolk konden pakken, wanneer ze maar wilden. De begeleider knikte en vroeg naar haar wapen van keuze. Camille koos voor de handschoenen met dolken in. Het was een speciaal wapen, maar haar favoriet. Het was ook een van de enige wapens die ze mee kon laten verdwijnen. Vroeger lukte het haar niet eens haar kleren mee in rook te doen opgaan. Er werden enkele robots klaargezet.
"Wel niveau?"
"Niet te makkelijk." antwoordde Camille en maakte zich klaar voor de strijd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Adrian.

De les ging sneller voorbij dan hij verwacht had. Binnen een mum van tijd galmde het geluid van de bel weer door de zaal, waar iedereen nog druk bezig was. Althans, bijna iedereen. Adrian was zowat de enige die het vertikte om wat te doen. Hij kon het niet helpen, deze school was niets voor hem. Hij zou hier toch weg worden gehaald, net als alle anderen die waren verdwenen, dus wat had het nog voor zin? En stiekem deed hij het eigenlijk ook omdat hij de leraren wilde stangen. Hier viel verder niets te beleven. Adrian moest zelf maar voor vermaak zorgen, in deze gevangenis.
Hij liep achter de anderen aan naar de eetzaal, niet ver van de trainingszaal vandaan. Het liep er storm, zoals normaal gesproken altijd het geval was. Iedereen wilde natuurlijk eten, voordat de lekkere gerechten op zijn. Niet dat er überhaupt wat lekkers te halen was, voor Adrian was het allemaal net karton. Smaakloos en taai, wat je ook nam. Een misselijk gevoel kwam in hem naar boven, alleen al bij de gedachte van waar het vandaan kwam. Vast uit een oude voorraadkast, waar het ligt te verrotten. Hij besloot de lunchpauze over te slaan en terug te gaan naar één van de trainingszalen. In de kantine was weinig plek meer, de enkele tafels die er stonden waren al bezet. Ook was het daar vaak stil en waren er weinig mensen te vinden. Daar kon Adrian tenminste in alle rust zitten, zonder steeds gestoord te worden door het geschreeuw van medescholieren. Helaas zag hij, toen hij in de trainingszaal aankwam, dat hij niet de enige was die al die mensen wilde ontvluchten. Een stuk of 4 anderen waren er ook aanwezig, flink aan het werk om te trainen. Zelf liet Adrian zich neerzakken tegen één van de muren. Hij haalde een pakje kauwgom uit zijn zak tevoorschijn en pakte er eentje uit. Hij moest tenslotte wel iets eten, wilde hij de dag doorkomen. Kauwend keek hij voor zich uit naar de trainende mensen, met zijn benen opgetrokken en zijn hoofd steunend tegen de muur.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Moana
Als ik de bel hoor gaan na een tijdje stop ik abrupt met boksen en kijk dan om me heen. Bijna iedereen begint weg te lopen naar de kantine, maar ik toch liever niet. De drukte vind ik altijd maar niets en daarbij heb ik toch niet echt honger. Bokshandschoenen heb ik niet aan, aangezien ik ze niet nodig heb en gewoon over het algemeen nogal oncomfortabel. Voor een moment kijk ik naar de overige drie mensen die ook zijn gebleven, maar besteed verder geen aandacht aan hen. Als ik de deur hoor openen en sluiten kijk ik snel achter me, bijna bang dat het iemand is die me op komt halen. Tot mijn grote opluchting is het slechts een jongen. Adrian als ik me niet vergis, hij is zeventien dus heeft hij nog even te leven.
Even dwaalde ik weg in mijn gedachten, wat de laatste tijd wel vaker gebeurde. Zodra ik me realiseer dat ik weer eens weg droom knipper ik een paar keer met mijn ogen en kijk dan naar de bokszak voor me, veel zin om te trainen had ik even niet, dus veeg ik wat zweet van mijn voorhoofd en rek me dan even uit. Als ik Adrian zie zitten vanuit mijn ooghoeken loop ik maar naar hem toe en kom dan maar naast hem zitten. Dat deed ik wel vaker, zomaar naast iemand gaan zitten en een gesprek aangaan met diegene. Verlegen was ik zeker niet, maar af en toe wist ik niet zeker of anderen het misschien op zouden vatten als onbeleefd of dergelijke. 'Hey.' Zeg ik dan maar met een glimlach tegen hem, hopend om een gesprek te kunnen beginnen. In de negen jaar dat ik hier al ben heb ik nooit eerder met hem gepraat en eigenlijk was ik best benieuwd hoe hij zou reageren en of hij wel zou reageren. Aan zijn houding kon ik alleen opmaken dat hij misschien niet helemaal comfortabel was hier, maar dan te bedenken, wie was in dit instituut wel op zijn of haar gemak? Het was in mijn ogen gewoon een jeugdgevangenis met uiteindelijk de doodstraf op een bepaalde leeftijd. Het verbaasd me nog elke dag dat ik heb weten te ontsnappen aan de dood en het instituut. Ja, ze hebben me wel weer gevonden, maar ik kan alsnog zeggen dat het me wel is gelukt.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld