Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ver was het niet geweest tot hij zijn kamer had bereikt. Wellicht enkele kamers verder, tientallen meters tot hij bij zijn eigen zooi terecht was gekomen. Opruimen was niets voor hem, althans, nu niet meer. Eerder had hij er nog een aantal pogingen voor over om ze toe te passen en het nog een beetje netjes te houden. Nu was de chaos zo groot geworden dat hij zijn tijd er niet meer aan wilde verdoen; zou hij het opruimen dan was het binnen de kortste keren weer mis. Als hij zelf er niet voor zorgde dan waren het zijn medebendeleden wel die het tot een rommel maakten. De lege flessen sterke drank, sigarettenpakjes en aanstekers, geweren en wapens die ze tot de dag van vandaag bij zich hielden. Typisch.
Een diepe zucht rolde over zijn lippen, als hij zich neer liet zakken op het tweepersoonsbed wat hij - in tegenstelling tot de meesten - bezat. De nieuwste gadgets ontbraken aan hun levens, het sociale leven ontbrak. Zijn familie had hij achtergelaten in Rusland voor de klussen. Hij had ze verteld hem contact te vermijden. Ik zal teruggekeerd zijn voor je het weet, had hij ze medegedeeld. En nu, een paar jaar later, zat hij nog steeds in de klerezooi. Great job, Jack.
Vermoeid wreef hij met zijn handen over zijn gezicht. Luide voetstappen, muziek en geschreeuw klonk zelfs door de muren heen. Jongens die een van de meiden probeerden te versieren waren normaal hier, de dominantie was vereist. Hoezeer hijzelf ook zo moest zijn, kon hij zijn afkeer onmogelijk tot zichzelf houden. Enkel het geld wat hij verdiende en de klussen hielden hem op een plaats als deze. Zijn hart lag in Novosibirsk, onverzettelijk. Zijn gedachten dwaalden voor de zoveelste keer weg van de werkelijkheid, starende in de verte alhoewel het net zo goed een lege vlakte voor hem had kunnen zijn. Het was het geluid van de krakende deur die hem liet opkijken uit zijn eigen wereld.
"Wat moet je."

---

Een nieuwsgierig groentje was het wel, dat kreeg Crystal door zodra ze naast haar plaatsnam. Ze kon het haar desondanks niet kwalijk nemen. Toen zij hier een jaar geleden mee werd genomen wilde ze niets, maar dan ook echt niets, met de rest te maken hebben. Ze voelde zich bedreigd, angstig en opgelicht door de mannen wie zich voor hadden gedaan als degene wie ze haar wijs hadden gemaakt. Nu had ze zich erbij neergelegd dat het haar thuis was geworden. Sterker nog, ze had het zo slecht nog niet. Een dak boven haar hoofd, werk waarbij ze geld verdiende en genoeg mensen wie haar begrepen. Zolang ze zich aan de regels hield was er weinig aan de hand.
"Wat is je naam?" vroeg ze belangstellend, in de poging om een gesprek op te bouwen. Ze was gewend om mensen bij namen aan te spreken, wat maakte dat ze zich eraan kon storen om met onbekenden op te trekken zonder de informatie die ze tot nodig achtte. Bovendien was elke aanwezige immers een mens, nietwaar?
"Oh, en trek je niet te veel aan van Jack. Hij heeft nou eenmaal geen verstand van manieren," verontschuldigde ze zich met een vriendelijke glimlach. Ze haalde een hand door haar lange, roze lokken en streek een aantal achter haar oor, om het haar zicht ongehinderd te laten.
"Ik snap waar je doorheen gaat, ik was hier ooit ook zo terechtgekomen." Een korte zucht verliet haar mond, terwijl ze haar blik wederom terugbracht bij het onbekende meisje. Ze was prachtig. Crystal kon zien wat anderen in haar zagen. Maar ze moest zich nog inhouden, normaal gesproken had ze allang haar kleding laten verwisselen door wat anders. Ze walgde van haar vieze kleding en de bloedvlekken die haar opgevallen waren. Echter wist ze, wonder boven wonder, haar mond erover te houden. Haar gezichtsuitdrukking keerde naar haar serieuze blik, de glimlach langzaam verwaterd.
"Luister, alles zal met de tijd gemakkelijker worden. Neem alsjeblieft van me aan dat het proberen om te ontsnappen geen zin heeft. Het zal je enkel meer problemen opleveren. Ze houden de boel hier goed in de gaten, de mannen meedogenloos. Als ze je moeten vermoorden dan zullen ze het zonder twijfel doen, onthoudt dat."
Ze schuifelde lichtelijk opzij, haar ogen tot de grond gericht. Haar handen streelden voorzichtig de zachte stof van haar zwarte jurkje. Het was moeilijk voor haar om toe te geven, maar zo langzamerhand kon ze zich geen ander leven meer voorstellen. Ergens haatte ze zichzelf voor hetgeen, echter kon ze het niet helpen. Ze was dankbaar voor alles wat ze had weten te bereiken tussen de bende door.
"Voor vannacht zal ik ze van je vandaan houden, als blijk van respect. Vanaf morgen zal je jezelf moeten redden meid."
Ze schonk haar nog een kleine glimlach. Een gewoonte van Crystal om mensen op hun gemak te stellen, al kon ze zich voorstellen dat de rust bij het meisje voor haar ver te zoeken was.
"Welcome to the Solntsevskaya Bratva."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ze hoorde dat Crystal achter haar naam vroeg, natuurlijk wilde ze haar naam weten. Veel nut had het niet dat ze haar naam zou zeggen, Addison vond wel een manier om te ontsnappen, ze vond altijd wel een manier. Ze kon best slim zijn, slimmer dan ze meeste mensen van haar verwachtte. "Addison", antwoordde ze toch op de vraag van Crystal. Crystal leek haar op zich best aardig dus zei ze het uit beleefdheid. Addison was en bleef een meisje met manieren, waar ze ook was. Ze kon soms een beetje brutaal zijn, toch was ze meestal best aardig. Zeker als mensen ook aardig waren tegen haar, mensen kregen van haar wat zij haar gaven. Was iemand gemeen, deed ze gemeen terug. Was iemand aardig, deed zij ook aardig terug.
Ze hoorde Crystal weer verder praten. Ze zei dat ze zich niet te veel van Jack aan moest trekken aangezien hij geen verstand had van manieren. "Dat heb ik gemerkt ja," mompelde ze zacht. Ze had gemerkt dat Jack geen verstand van manieren had. Hij ontvoerde haar zomaar. Ze haatte het er nu al in het gebouw. Het was er rommelig, het stonk en het was er niet bepaald gezellig. Ze was al blij dat de kamer waar ze was toch netjes was, Addison had een hekel aan rommel. Ze was een soort freak als het op rommel neer kwam, ze was nog geen half uur binnen en ze had al zin om heel dat huis van boven tot onder schoon te maken. Dat kon allicht niet, ze zat aan een bed vast geboeid. Het was niet echt iets aangenaam, maar het was niet anders, de boeien waren te sterk om los te trekken. Het leek wel of het handboeien waren die je ook bij de politie had, je kon ook handboeien kopen in sommige winkels al waren die niet zo stevig als deze. Dat soort handboeien werden dan ook voor heel andere dingen gebruikt, dingen waaraan Addison liever niet dacht.
"Ik snap waar je doorheen gaat, ik was hier ooit ook zo terechtgekomen." hoorde Addison Crystal zeggen. Addison was best nieuwsgierig naar hoe lang Crystal al in het gebouw was. Had ze dan niet de neigingen om te ontsnappen? Dat was de vraag die eigenlijk eerst in haar hoofd kwam. Ze kon hier niet zijn zonder te willen ontsnappen, dat was bijna onmogelijk. Addison daarin tegen wilde zo snel mogelijk het gebouw uit, ze hield er al niet van om zich ergens gevangen te voelen, laat staan in zo'n vuil krot als het huis waar ze in zat.
Addison hoorde Crystal zeggen dat alles met de tijd gemakkelijker zou worden, dat ontsnappen geen zin had en dat het Addison meer problemen op ging leveren als ze een poging deed om te ontsnappen aangezien de boel goed in de gaten gehouden werd. "Niemand moet van me verwachten dat ik hier gewoon ga blijven, ik vind wel een manier om hier weg te geraken. Mijn ouders zullen het trouwens ook raar vinden dat ik opeens niet meer thuis kom, dus als het me niet lukt om te ontsnappen, wordt ik wel gevonden door iemand," zei ze tegen Crystal. Het was waar, er gingen mensen naar haar opzoek als haar ouders merkte dat ze niet thuis kwam. Bovendien wilde Addison de pijn ook besparen aan haar ouders, Addison en haar ouders hadden een heel erg goede band dus het zou haar ouders verschrikkelijk veel pijn doen als Addison opeens niet meer thuis kwam.
Crystal vertelde tegen haar dat ze ze vannacht van haar vandaan zou houden, maar dat ze vanaf morgen zichzelf moest redden. Het was weer iets waarvan ze niets begreep, toch stelde ze er geen vraag over. Waarschijnlijk wilde ze niet eens weten waar Crystal het over had. Ergens wilde Addison alles weten, maar aan de andere kant wilde Addison helemaal niets weten om zichzelf angsten te besparen. Toch had ze liever de zekerheid, het was ook een beetje beangstigend voor haar dat ze niet wist wat haar allemaal te wachten stond.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Kan ik niet op bezoek komen bij een vriend?" werd hem grijnzend gevraagd. Zijn gezicht sprak het tegenovergestelde van hoe Jack over zijn zogenaamde 'bezoek' dacht. Het was een van de jongens die hij opzich nog wel mocht, hoewel hij zelf weinig tot geen moeite deed om de vriendschap te onderhouden. Kwamen een van de bendeleden naar hem toe dan hadden ze wat nodig, zo niet dan was het bedrog. Hij geloofde niet in samenwerken. Enkel de dwang vanwege zijn verdiensten maakten dat Jack de benen nog niet had genomen.
Hij gromde hem toe en schoof opzij, zijn hand grijpend naar een van de flessen vodka die hij op zijn nachtkastje had staan. De sterke drank had hij avondenlang opgespaard om zich op momenten als deze van de rest af te zonderen. Een van de dingen die hem nog staande hadden gehouden tot zover.
"Waarvoor ben je hier echt, Gabriel?"
De jongen kwam naast hem zitten, grinnikend zodra de fles drank in zijn zicht was gekomen. Een sigaret hing aan zijn lippen waar af en toe een beetje rook vandaan kwam, in kleine beetjes losgelaten in de lucht. Zijn zwarte haar door de war, in kleine plukken voor zijn gezicht gehangen. Zijn donkere getinte huid lieten zijn ogen zelfs nog opvallen in het donker, die helder groen waren, alhoewel Jack wist dat hij allesbehalve onschuldig was. De jongeman die naast hem zat was een moordenaar, net als zowat elke aanwezige in het pand. Voor zijn ogen stond het op zijn voorhoofd geschreven met grote letters. En iets zei Jack dat het hetzelfde geval bij hem was, ookal wilde hij het niet inzien.
Een grote slok vodka verdween in zijn mond. Overheersend van alles om hem heen. Hij kon genieten van de drank, het liet hem alles om zich heen langzamerhand vergeten. Het maakte in elk geval zijn leven heel wat minder miserabel.
Hij hoorde Gabriel diep zuchten, gevolgd door een nieuwe teug van zijn sigaret. De rook omcirkelde hem en zo ook Jack scherpzinnig. De kamer kleurde duister naarmate de deur steeds verder dicht leek te gaan en het licht wat door de verduisterde ramen verscheen afnam. De stem van zijn 'gezelschap' doorbrak de stilte en zorgde ervoor dat Jack's aandacht voor even verdween van de fles in zijn handen. Tegenzin was te horen in zijn klanken.
"Ik heb je hulp nodig."

---

Addison, een naam die ze nog niet vaak voorbij had horen komen. Op de een of andere manier paste het bij het meisje naast haar. Ze zag wel degelijk de veroordelende blik in haar ogen, of het nou op haarzelf gericht was of de bendeleden. Begrijpelijk was het zeker, maar of Crystal het kon waarderen - laat staan accepteren - was een heel ander verhaal.
"Nice to meet you, Addison," zei ze beleefd met een korte knik in haar richting. Haar ogen daarentegen bleven nog voor enkele secondes voor haar gericht, voor ze zich tot Addison keerde. Haar andere opmerking zat haar echter wel dwars en liet haar lichtelijk verbaasd achter. Ze kon zich zo voorstellen dat ze wilde maken dat ze wegkwam, maar waren haar woorden dan niet overgekomen?
"Ze hebben het allemaal geregeld. En al zouden ze je komen zoeken, ze hebben geen idee waar ze moeten beginnen, laat staan bij wie ze moeten zoeken," mompelde ze haar strak toe. "Van mij ben je vrij om te doen wat je wilt, Addison. Maar zoals ik net al gezegd heb; het is onmogelijk. Ze zullen je het laten bezuren. Bespaar het jezelf en probeer er het beste van te maken."
Het was het enige advies wat Crystal de nieuwe mee kon geven uit eigen ervaringen. Meerdere mensen hadden geprobeerd om ze te ontvluchten zonder te denken aan de consequenties. Om het simpel te houden was het niet goed met ze afgelopen. Integendeel. Merendeel hadden ze nooit weer gezien in de ruimtes die ze eerst tot zichzelf eigenden. Vragen naar wat er verder met ze gebeurd was was nutteloos, de boodschap was overgekomen. Mochten ze nog in leven zijn, dan zou het niet lang meer duren voor ze zouden bezwijken aan alles wat ze overkomen was.
Ze zuchtte nog een keer diep, besluitend om het onderwerp voor even achterwege te laten en haar op zijn minst nog een klein beetje op gemak te kunnen stellen. Haar kleding was op enkele plekken doorweekt met bloed. Tijd om daar verandering in te brengen.
Langzaam stond ze op van haar plek en wandelde naar de kledingkast, die zich net naast het bed bevond. Wellicht een kleine investering en volgens haar mening te armoedig voor woorden, het was hetgeen waarmee ze het maar moesten doen. Met een voldane blik liet ze haar handen glijden langs de kledingstukken. Allemaal jurkjes, verschillende stoffen, kleuren en motieven. Genoeg voor een meisje om zich in uit te leven.
"Hier heb je een aantal jurken die je aan kan doen," vertelde ze haar kalm. "Later, als blijkt dat je hebt besloten je aan de regels te houden, krijg je waarschijnlijk de vrijheid om wat toe te voegen aan de collectie."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison wist niet wat ze van Crystal moest denken, ze zag er best aardig uit en ze gedroeg zich ook aardig, maar ze vertrouwde niemand in het verlaten huis of wat het dan ook moest voorstellen. Ze kon niemand vertrouwen, als ze te vertrouwen waren dan hadden ze haar niet zomaar ontvoerd. Oké, het was niet zomaar, maar daar kon zij niets aan doen. Addison kon er niets aan doen dat ze die stemmen hoorde en dat ze nieuwsgierig werd. Zij kon er niets aan doen dat ze opeens op de plaats delict was. Ze vervloekte zichzelf er nog steeds om dat ze niet gewoon weggerend was, ze had thuis op haar kamer kunnen zitten. Daar was ze nu echter niet, helaas. Ze was in een kamer in één of ander verlaten huis, zo verlaten was het eigenlijk niet want er waren veel mensen binnen, het zag er langs de buitenkant heel erg verlaten uit.
Ze luisterde naar wat Crystal tegen haar te zeggen had, ze had wel een punt, dat wist Addison maar al te goed. "Maar ik kan hier toch moeilijk voor altijd vastgehouden worden?" vroeg Addison dan aan Crystal. Het was ook zo, ze konden haar niet voor altijd vasthouden in dat huis. Ze moesten haar wel eens vrijlaten, het was niet menselijk om haar voor altijd op te sluiten op een plaats waar ze helemaal niet wilde zijn. Dan had Addison liever dat ze meteen neergeschoten werd. Ze voelde zich echt ellendig worden, dat kwam omdat ze na dacht over hoe haar leven zou worden als ze voor altijd in dat huis moest blijven. Dat kon ze zelfs geen leven meer noemen, het leek haar heel erg vreselijk. Het was moeilijk voor haar om er positief over te denken, ze kon alleen maar negatieve dingen bedenken. Als ze zich slecht voelde probeerde ze altijd de positieve dingen te bedenken, maar dat lukte haar niet. Er was ook helemaal niets dat een klein beetje positief was.
Ze keek even om zich heen in de kamer. Het was geen gezellige kamer, in tegendeel zelfs, het zag er erg saai uit. Er was een bed, een nachtkasje en een kast, dat was het. Veel licht kreeg ze er niet in, er was een klein raampje waardoor je een klein beetje licht kon krijgen, alleen was er op dat uur van de dag geen licht buiten. Het was erg laat dus het was buiten pikkedonker. De kamer werd verlicht door een lamp die aan het plafond hing, het gaf redelijk wat licht. De kamer was best netjes, er lag geen rommel op de grond, daar was ze al blij om. Ze merkte op dat er ook een klok aan de muur hun, dan wist ze tenminste hoe laat dat het was. Alhoewel het ook niet zo goed was dat er een klok hing, dan ging ze zich meer focussen op de tijd en leek de tijd nog trager te gaan.
Ze zag dat Crystal opstond en de kledingkast die in de kamer stond opende. Er hingen een aantal jurkjes is, iets was Addison niet vaak droeg. Addison was meer voor het comfortabele, dus een broek en een simpel shirt, zoiets kon er volgens haar ook leuk uitzien. Ze hoorde Crystal weer praten. "Ik heb niets nodig, ik hou dit wel gewoon aan," zei Addison. Addison vond de kleding de ze aan had niet echt fijn om aan te hebben door dat bloed, maar ze was er nog steeds van overtuigd dat ze toch niet lang in het gebouw bleef. Bovendien was Addison ook te koppig dus ging ze sowieso geen jurkje aantrekken, ze was nou eenmaal heel erg koppig dus ze gaf niet snel toe.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Opnieuw liet Jack zich gaan met de alcohol, de vodka vloeiend door zijn keel en de sterke smaak terugkerend. Drank die de meesten niet moesten hebben, tegenstrijdig met een lid van de Gilinsky's. Het was de drank die er bij hem thuis gedronken werd. Het haalde herinneringen bij hem terug en maakte dat hij zich thuis begon te voelen, zelfs al was het maar voor een gering aantal minuten voor de realiteit bij hem terugkwam. Schor keerde hij zich tot Gabriel, die hem vragend aankeek. Aan zijn blik was te zien dat hij het wel degelijk meende. Jack wist weinig van de jongeman maar het was duidelijk dat hij hem niet aan het voorliegen was. Hij plaatste de fles nogmaals aan zijn lippen, zijn ogen rollend. "Waarmee dan wel niet?"
Een walm van rook kwam in zijn gezicht terecht, het pakje sigaretten werd hem dankbaar aangereikt, samen met de aansteker. Hoewel hij het verafschuwde om zich eraan over te geven kon hij het aanbod niet weigeren.
Met de sigaret tussen zijn lippen en het vuurtje ervoor gehouden begon Jack te luisteren naar wat de jongen te zeggen had, ookal had hij de neiging om hem gelijk te zeggen hoe het erop stond. Hij bood niet zomaar hulp aan iemand uit medelijden. Nee, hadden ze een goede reden dan mochten ze bij hem aankloppen. Daarnaast moesten ze hem met rust laten.
"Ik sta in het rood bij Reznikov," werd hem ijzig verteld. "Big time."
Schulden. Het probleem van de meeste maffiosi die momenteel bij anderen werkten. De reden waarom ze allemaal trouw waren aan hun bazen, en de kansen om de onderwereld te ontvluchten langs zich voorbij lieten gaan. Niet vanwege de wil om hun bendeleden niet in de steek te laten. Enkel het geweten dat wanneer ze het het land uit wisten te maken, ze op de Blacklist stonden van elke beruchte crimineel en maffiosi. Het was slechts een kwestie van dagen voor ze boven water zouden komen.
Hij nam een trek van zijn sigaret en gaf het in kleine beetjes af aan de lucht, zijn ogen strak voor zich uit gericht.
"En wat kan ik eraan veranderen?" vroeg hij hem kortaf. Het was niet zijn taak om zijn vuile werk op te knappen. Zijn zooi was waar hij in beland was, niet Jack's zaken om het voor hem te verbeteren. Hij had de moed gehad om zich zo diep te laten zinken, nu was het aan hem om zich eruit te redden. Echter liet zijn antwoord hem verbijsterd achter, totaal overdonderd over hoe hij aan zijn informatie had weten te komen. Op zijn naam na wist niemand wat van hem. Hoe was het mogelijk? Zijn ogen samengeknepen tot streepjes, een dodelijke blik zijn kant op geworpen.
"Je moet me introduceren bij de prizefights, Gilinsky."

---

Natuurlijk vroeg Addison zich af hoe lang ze er zou blijven. Het was een raadsel, zelfs voor Crystal wie zich nu al een paar jaar tussen de bende bevond. Zijzelf had weinig tot geen vertrouwen meer in dat ze er weg zou komen. Wanneer ze weg zou weten te vluchten, zouden ze haar wel weer vinden. Ze hadden zo hun mannetjes, de benodigde research en wapens om een hele bevolking uit te kunnen moorden. Zodra Crystal ook maar een stap buiten het pand zou zetten was ze dood.
"Ik weet het niet darling," mompelde ze voor zich uit, terwijl ze de haar handen nogmaals langs de kledingstukken liet gaan. Een vraag waar honderden antwoorden op mogelijk waren, maar welke? Welke keuze zou het worden van alle die ze aan zich voorbij liet gaan bij elke dag die aan haar verstreek? Ze had eerlijk gezegd geen goed aanknooppunt om mee te beslissen. Het enige wat ze kon doen was afwachten op het moment waarop het duidelijk zou worden, en het mysterie opgelost zou worden. Ongeacht hoe lang het zou duren.
Ergens verbaasd keek ze voor kort achterom naar het meisje, haar belangstelling weggetrokken bij de aantallen jurkjes die normaal gesproken al haar aandacht opeisten. Crystal was een meisje van make-up, kleding en schoenen. Hetgeen wat haar blij wist te maken, haar hobby die uitgebreid was tot alle mensen die haar omringden. Ze kreeg zo niet alleen geld voor haar diensten maar ook de spullen die haar tot een gelukkig mens maakten; het recht om überhaupt wat te mogen bestellen. Het gevolg van jarenlang de regels volgen en zich buiten de zaken te houden die haar niets aangingen. Mochten ze er baat bij hebben om haar erover in te lichten, dan waren het de onbelangrijke zaken waar ze haar over meedeelden. De rest was en bleef een geheim, zowel voor haar als de rest van de meiden.
"Are you sure?" vroeg ze voorzichtig, haar blik glijdend over de verschillende bloedvlekken op haar kleding. Ze kon zich niet voorstellen hoe een meisje zo rond zou willen lopen. Zelf walgde ze al van bloed of andere vlekken op haar kleding, het maakte het viezig. Geen goede indruk rondom de mensen, waaronder maffiosi, die ervoor zorgden dat ze geld verdiende. Misschien kwam het door haar baan, of simpelweg vanwege haar karakter.
Maar ach, dan moest Addison het ook zelf maar weten. Langzaam sloot ze de kastdeuren, volgend door haar passen die haar terugleidden naar het meisje op het bed. Ze nam naast haar plaats met een zwakke glimlach, een hand door haar haren gehaald om ze netjes te houden en de plukken die haar in de weg zaten weg te strijken.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison zuchtte even onhoorbaar door het antwoord dat ze kreeg van Crystal. Het was onduidelijk hoe lang ze hier moest blijven. Het kon een paar dagen duren, een week, een maand, een jaar of zelfs wel een paar jaar. Geen haar op Addisons hoofd dacht eraan om hier zo lang te blijven. Ze kon altijd proberen te ontsnappen, alleen moest ze eerst nog een goed plan verzinnen. Ze bedacht wel wat, maar daar had ze tijd voor nodig, die tijd had ze vast wel. Het was niet dat ze hier wat ging doen, ze vertikte het om wat te doen. Ze konden haar niet ontvoeren en dan nog andere dingen van haar verwachten. Ergens vroeg Addison hoe Crystal er vrede mee had kunnen sluiten dat ze hier was en waarschijnlijk ook nooit meer weg kon. Dat was iets dat Addison nooit zou kunnen, ze kon er geen vrede mee sluiten dat ze in dat gebouw vast zat. Crystal was in het gebouw terecht gekomen op de manier waarop Addison er terecht was gekomen. Hoe kon ze daar zo rustig over praten? Ze begreep het niet zo goed. Addison werd er gek van dat ze hier waarschijnlijk niet eens weg kon geraken en Crystal deed er zo rustig over... Als ze er een trucje voor had wilde Addison het maar al te graag weten, ze werd echt gek in haar hoofd hier binnen. Ze was erg gefrustreerd.
Addison knikte even toen dat Crystal vroeg of ze zeker was of ze niets wilde. Addison wilde wel wat anders aan doen, maar geen jurkje. Bovendien waren de jurkjes uit de kast redelijk kort en daar voelde Addison zichzelf helemaal niet comfortabel in. Ze was anders dan dat ze op de middelbare school was. Op de middelbare school was Addison het typische meisjes meisje, ze droeg altijd jurkjes waar ze altijd bijpassende schoenen bij had, ze deed super veel moeite aan haar make-up en haar, zo was Addison al lang niet meer. Gaf haar een broek en een shirt en ze was tevreden. Addison verzorgde zich nog wel, ze droeg nog steeds elke dag make-up en deed iedere dag haar haren, maar minder dan vroeger. Addison zag er nog steeds meisjesachtig uit in die comfortabelere kleding en dat was wat ze wilde en leuk vond. "Ik draag niet graag jurkjes en het is niet dat ik me kan omkleden terwijl ik hier vast geboeid zit," zei ik dan. Ik kon me moeilijk omkleden als ik vast geboeid zat. Het leek Addison fijner als ze wat anders aan kon doen aangezien ze het zelf totaal niet fijn vond dat ze onder het bloed zat, nochtans nam ze niets aan van wat Crystal haar aanbood.
Addison keek even naar de handboeien die ze op haar polsen had. Er begonnen afdrukken in haar polsen te staan omdat de handboeien zo strak zaten, hoe meer ze bewoog, hoe pijnlijker het werd aan haar polsen. Ze trok even aan de handboeien waardoor de handboeien opeens loskwamen van haar polsen. Hoe the fuck deed ze dat? Doordat ze er zo hard aan trok, waren de afdrukken wonden geworden, aan de binnenkanten van haar polsen toch. Het prikte een beetje maar daar besteedde ze geen aandacht aan. Ze keek even verbaasd naar de handboeien die ze zonet met haar eigenlijk kracht kapot trok. Ze wist totaal niet hoe ze dat had gedaan, een normaal persoon kon het normaal niet eens stuk maken, zelfs één of andere sterkte bodybuilder kreeg handboeien als deze niet stuk.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze wilde haar allerlei dingen vertellen. Haar vragen stellen over haar thuissituatie, om haar wat meer op haar gemak te laten voelen. Haar vertellen dat alles goed zou komen, ze zich niet druk hoefde te maken over wat haar te wachten stond. De mannen waren er geen last, zolang ze hun orders opvolgde en zo nu en dan wat vrijheid opofferde om haar geld te kunnen verdienen. Haar leven had velen malen erger kunnen zijn. Maar nog voor ze de kans kreeg om erover te spreken, hoorde ze een gammelend geluid naast zich. Een van de dingen die ze wenste niet gehoord te hebben, laat staan meegemaakt te hebben en het te ervaren. Abrupt keerde ze zich opzij, haar ogen scannend langs elk detail rondom het lichaam van Addison. Haar eerste gedachte ging naar het bed wat stuk zou zijn gegaan. Geen slechte gok, gezien de staat van haast elk meubelstuk in een pand als deze. Alles was er krakkemikkig naar Crystal's mening. Als ze het aan haar hadden gevraagd was meer dan de helft geschikt voor de vuilnisbelt. Echter, wanneer ze zorgvuldig rondkeek zag ze pas wat er aan de hand was. De handboeien. Hoe had ze het voor elkaar gekregen?
Haar ogen verwijdt van verbijstering schoof ze wat achteruit. Haar mond kon ze amper opentrekken uit schrik, radeloosheid toegeslagen bij wat haar volgende actie zou moeten zijn. Ze had gefaald, maar hoe moest ze het oplossen?
Een van de vele jongens zag ze vanuit haar ooghoeken aankomen, gefocust op elk punt behalve wat er in de kamer gebeurde. Uit reflex snelde ze naar de deur toe, zijn armen vastgepakt om hem ervan te weerhouden langs ze heen te lopen. Smekend keek ze hem aan, ergens in paniek vanwege de situatie.
"Anthony, please get Jack over here," zei ze vluchtig, de deur lichtelijk gesloten om Addison te blokkeren om haar weg naar buiten te vinden. Eigenwijs werd ze aangekeken, een grijns rond zijn lippen. Anthony, nam ze in haar op. Het was de enige jongen die haar na alles nog achterna zat. Waarom moest het nou weer hem zijn die zich in de gang vertoonde?
"En waarom dan, prinses?" Zijn pupillen zag ze langs haar heen kijken, net zoals haar onderzoekend naar wat er gebeurde in het onbekende kamertje. Het was nu niet het tijdstip om uitgebreid te kijken waarom. Zag hij het dan niet in?
Ze gromde, haar blik voor kort achterom gericht om Addison in de ogen te houden.
"Haal hem nou," siste ze naar hem. Normaal gesproken zou ze weigeren om hem ook maar iets te vragen, technisch gezien vanwege zijn interesse in haar. Het zou betekenen dat ze bij hem in het krijt stond, althans, zo ongeveer. Ze was hem nu wat schuldig, en iets zei Crystal dat het niet iets was waar ze blij mee moest zijn.
Gelukkig leek hij dan eindelijk toe te geven. Zo snel als hij gekomen was, was de jongen weer verdwenen. Zijn koppigheid kon haar zeker dwarszitten, zo ook op deze momenten, maar uiteindelijk deed hij wel wat er van hem werd verwacht. Thank God.

---

"Je weet net zo goed als ik dat ik dat niet zomaar kan maken, Gabriel."
Geërgerd nam hij een teug van zijn sigaret. De rook voelde hij in zijn luchtwegen verspreidden, sterk en met een grote snelheid. Ondanks dat hij zich nog behoorlijk rustig wist te houden naar de omstandigheden leek het hem vreemd als het niet tot Gabriel doorgedrongen was hoe hij dacht over zijn zogenoemde 'voorstel'. Nee, het wereldje van de prizefights was geen gemakkelijke omgeving, in tegenstelling tot de vooroordelen. Men ging ervanuit dat het een makkie was om de tegenstanders te verslaan, dat er tonnen geld te verdienen viel. Het tweede was in zekere zin waar, maar ze verkeken zich op de gevolgen van het wagen in de ring. Naast al het cash wat hij met zich meebracht na elk gevecht, waren het zo ook de littekens en verwondingen die hij aan zijn collectie toe kon voegen. De strijd om bij bewustzijn te blijven, enkel en alleen vanwege de hoge beloningen die Jack geboden werden wanneer hij zijn vijand buiten westen wist te slaan. Hoewel het tot de perfecte manier om veel geld te verdienen behoorde was het niet voor iedereen geschikt. Daarbij was het niet tot zijn recht om mensen te introduceren. Wilde zijn 'vriend' zich in elkaar laten timmeren vanwege het geld dan mocht hij al wel snel beginnen met trainen.
"Luister, ik ben op de hoogte van je verl-"
Nog voor de beste jongen zijn zin af kon maken werd de deur met luid lawaai opengegooid. Alsof hij ze na alles onmogelijk duidelijk kon maken dat ze hem met rust moesten laten.. Jack had het ze meerdere keren medegedeeld met zelfs enkele bedreigingen om de boodschap over te krijgen. Het was dan ook zijn reactie om gelijk in de verdediging te schieten en hem te confronteren met het feit dat hij weigerde om gestoord te worden.
"Oprotten," siste hij hem toe, zijn hand gereikt naar de sigaret in zijn mond. Grimmig hefde hij zijn hoofd wat omhoog, tot een punt waarop hij de jongen - die vanaf zijn oogpunt gezien hem deed denken aan Anthony - in zijn ogen kon kijken. Zijn blik demonisch, welke reden hem dan ook aan had gedreven op het besluit om hem te verstoren.
"Die chick van je heeft de handboeien gebroken. Ik zou maar kijken als ik jou was, voor ze het huis ontvlucht."
Met dat was het gedaante, wat zich in de schaduwen van de kamer had bevonden, verdwenen uit de deuropening. Ergens verbaasd keek hij rond, afvragend waar hij heen was verdwenen. Echter kwam de realiteit bij hem snel weer terug. Ze was vrij.
Gehaast pakte hij de fles vodka beet, samen met het pakje sigaretten en de aansteker. Het behoren tot de eigendommen van Gabriel kon hem gestolen worden. Wanneer hij zich kinderachtig op wilde stellen, zou Jack hem wel een nieuwe kopen. Hij propte ze guur in zijn broekzakken, waarna hij zich direct van de jongen afkeerde en zijn passen gehaast voortzette naar de kamer waar het 'ontsnapte' meisje zich moest bevinden. Het geroep wat hem achterna kwam negeerde hij vol, net alsof de jongen waarmee hij net nog had staan praten in een fractie van een seconde tot een geest was veranderd. Enkel zijn opmerking liet hij hem achter, schor naarmate hij de uitgang van de kamer bereikt had.
"Wanneer ik terugkeer ben je weg, is dat duidelijk?"

Hoe snel hij had gelopen was voor hem de vraag, schijnbaar sneller dan normaal. Nog geen minuut later stapte hij de kleine kamer binnen, ijskoud rondkijkend opzoek naar het meisje. De situatie was overdreven, naar zijn inzien, gezien het feit dat ze zich nog altijd op het bed bevond. Konden deze sukkels dan ook nooit voor hun eigen zaken zorgen?

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison wist totaal niet wat haar overkwam. Ze was zo verbaasd dat ze zich geeneens kon verplaatsen, ondanks ze met die kracht die ze net had Crystal bij de deuropening weg kon duwen en zo uit het huis kon glippen. Crystal was ondertussen voor de deuropening gaan staan zodat Addison niet weg kon lopen, maar ze kon zich toch niet bewegen, het had geen nut dat ze daar ging staan. Ze hoorde hoe Crystal aan een jongen vroeg om Jack erbij te halen. Waarom Jack erbij betrokken moest worden wist ze niet, Jack had er even niets mee te maken. Bovendien had ze liever niet dat te veel mensen haar in een toestand zoals deze zagen. Ze had het gevoel gevoel dat ze helemaal gek werd. Addison bleef naar haar polsen staren, ze zag hoe de wonden die ze had gekregen door het trekken aan de handboeien wegtrokken, wat het hele gebeuren nog gekker maakte dan dat het al was. Wat gebeurde er in hemelsnaam met haar? Wat ze deed was niet menselijk, geen enkel mens kon zomaar handboeien stuk trekken en daarna op een halve minuut de wonden al helen, dat kon gewoon niet. Droomde ze? Ze hoopte dat ze droomde, ze vond de avond al enorm verwarrend en het werd steeds maar meer verwarrend. Ze wist niet dat de avond nog gekker kon worden.
Aan Crystals stem merkte Addison dat ze een beetje in paniek was, maar dat was Addison zelf ook. Addison wist niet wat er met haar gebeurde, ze wist alleen dat wat er met haar gebeurde erg raar was. Ze werd wakker in een berm naast een weg, ze kon opeens super goed horen en opeens was ze ook sterker dan een normaal mens kon zijn. Er gebeurde iets met haar, maar wat er precies met haar gebeurde wist ze niet. Ze werd gewoon bang van zichzelf, ze voelde zich niet eens veilig meer in haar eigen lichaam. Ze was verschrikkelijk verward. Ze voelde haar hartslag ook versnellen, alleen wist ze niet waarom haar hartslag zo versnelde. Door de paniek kwam het niet, ze rook iets. Bloed. Ze rook de zoetige geur van bloed, alhoewel ze zich bloed niet kon herinneren als een zoete geur, bij haar weten rook het meer een beetje naar ijzer en ijzer rook totaal niet zoet. Ze voelde wat pijn in haar tandvlees, het voelde wel alsof haar tanden aan het groeien waren. Ze voelde even met haar tong aan haar tanden en ze kon inderdaad twee scherpere hoektanden voelen. What the fuck gebeurde met haar? Ze keek snel de andere kant op zodat Crystal die Addison in de gaten hield, niet kon zien wat er zelfs in haar mond aan de gang was. Niemand mocht dat zien.
Addison kon voetstappen van iemand horen, ze had het gevoel dat het Jack was. Wie anders? Crystal had die andere jongen de taak gegeven om Jack te halen, dus kon het niemand anders zijn dan hem. Ze voelde hoe ze zwaarder begon te ademen. Ze voelde zich heel raar, ze had honger te hebben in iets, niet in voedsel. Het leek wel of ze bloed wilde, wat te gek voor woorden was natuurlijk. Waarom zou ze bloed willen? Addison was een meisje dat walgde van bloed, laat staan dat ze het ging drinken. Ze duwde haar handen in de matras net naast haar benen. Ze kneep erin wat ervoor deed zorgen dat haar ademhaling weer rustiger werd, haar tanden die opeens gegroeid waren en scherp waren geworden waren ook weer normaal geworden.
Toen ze er zeker van was dat ze er weer normaal uitzag, keek ze even in de richting van Jack en Crystal. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze was verbijsterd door wat er allemaal gebeurde. Ze wist totaal niet wat er met haar gebeurde, normaal was het niet. Het was abnormaal. Iets wat Addison nog nooit had voorgehad in haar hele leven. Ze wist zelfs niet dat wat haar daarnet overkwam echt wel kon. Blijkbaar wel. De angst die ze eerder niet had, had ze overigens wel gekregen. Niet omdat ze bang was voor de mensen hier, ze was bang voor zichzelf en voor wat voor abnormale dingen haar nog stonden te gebeuren. Oké, ze was toch wel een beetje bang voor de reactie van Crystal, maar vooral voor de reactie van Jack. Ze wist niet wat hij ervan ging zeggen. Crystal had haar al gewaarschuwd dat je wel eens vermoord kon worden als je probeerde te ontsnappen. Echter, deed Addison geen poging om te ontsnappen, ze trok even aan de handboeien omdat het echt pijn begon te doen, dat was het. Jack ging vast denken dat ze probeerde te ontsnappen, ondanks dat eigenlijk niet zo was. Ze wilde wel ontsnappen, alleen dacht ze daar niet aan op dat moment. Ze hoopte dat Jack een beetje normaal ging doen, ze kon er niets aan doen dat ze opeens zo sterk was en ze door die kracht die handboeien stuk kon trekken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Weifelend keerde ze terug de kamer in. De twijfel over hoe ze ermee om moest gaan sloeg toe bij Crystal. Ze zou hiervan de schuld krijgen, net als Addison er nu ook voor zou moeten boeten. Als ze nou beter op had gelet, of tenminste haar nog wat beter aan het bed had geketend.. Wanhopig wreef ze met haar handen in haar ogen. C'mon Crystal. zei ze tegen zichzelf in haar hoofd. Keep it together, damned.
Na even zo gestaan te hebben, hoorde ze de voetstappen dichterbij komen in een razendsnel tempo. Krachtig tegenover het geschreeuw wat ze zelfs aan het einde van de gang nog kon horen. Haar twijfel ging in rook op, wetende dat Anthony haar woorden dan toch gevolgd had. Het was nu Jack wiens stappen de afstand tussen hen in verstreken, niet de jongen waar haar haat zo groot voor was geworden. Althans, het was maar hoe men het zag. Haar relatie met Jack had nou eenmaal ook wel wat beter gekund.
"I-I'm sorry," mompelde ze, bijtend op haar lip om zich in te houden. De angst was het niet die ze door haar heen voelde vloeien. Ze heeft een jongen als Jack Gilinsky nooit gevreesd, om de eenvoudige reden dat ze wist hoe de rest over haar dacht. Crystal was een geliefd meisje in het huis geworden na alles wat er gebeurd was. Zou Jack haar wat aandoen dan stond hem nog wat te wachten, het was een feit die zowel bij haar door was gedrongen als de rest van de mannen. Haar vertrouwen in de mensen wie haar omringden had zich versterkt tijdens haar jaren hier.
Voor even haalde ze het in haar hoofd om oogcontact te maken met Jack, die inmiddels de kamer in was gekomen. In welke mate hij zich ook probeerde in te houden, zelfs van verre kon Crystal nog zien hoe hij erover dacht. De blik in zijn ogen was onheilspellend en kil, precies zoals ze hem elke dag gezien had. Ze had hem boos gemaakt. En niet zo'n beetje ook.
Ze draaide zich gehaast om, om de ruimte te verlaten en Addison alleen met hem te laten. Het was zinloos voor haar om er te blijven. Meer straf en gezeik was het enige wat ervan terecht zou komen. Met een vluchtige pas liet ze de kamer, samen met de twee, achter zich. De geluiden van Jack's onverschillige stem liet ze met een harde klap van de deur vervagen.

---

Uitvoerig bestudeerde hij alles in de kamer. Elk kleine stukje nam hij in zich op, zoekend naar het enige bewijs om haar actie te kunnen verklaren. Metaal was ondoenlijk om te breken, al helemaal door een mens. Velen hadden ze er opgesloten gehouden en nog geen individu had het uit de kamer gehaald, laat staan de handboeien weten te doorbreken. Het materiaal was er eenvoudigweg te sterk voor. Hoe was dit dan mogelijk?
Geen enkel iets kon hij vinden in de kamer wat tot de uitbraak had geleid. Geen wapen lag er op de grond of het nachtkastje, geen hulpmiddelen voor een meisje als haar om weg te kunnen komen. Jack kon zich niet voorstellen dat ze een hulk zou zijn. Zoveel spiermassa zou ze nou ook weer niet hebben om zoiets voor elkaar te krijgen, nietwaar? Hij begon zich echt af te vragen of hij wel helder nadacht.. Zuchtend knikte hij naar Crystal, als teken dat ze het aan hem over moest laten. De jongedame had allesbehalve de kracht om iemand op zijn plaats te houden. Ze was geen strijder in vergelijking met de rest van de bende. Slechts een van de meiden die ze tot de 'club' hadden gevoegd om wat lol te beleven.
Haar excuses waren tot hem doorgedrongen, al hield hij zijn lippen op elkaar geperst. Het was overbodig om terug te antwoorden; het leek Jack wel vrij duidelijk hoe ze het verpest had. Vanuit zijn ooghoeken keek haar na hoe ze zijn gedachten leek te lezen en haar uitweg zocht. Wellicht had ze dan toch nog wel wat hersens. Ergens diep binnenin verstopt.
Zijn blik wierp hij dodelijk op het meisje voor hem. Woorden voldeden niet aan hoe hij over alles wat er aan de hand was dacht. Sterker nog; wederom verafschuwde hij het dat hij deel was van een stelletje idioten. Nul verstand kwam erbij kijken. Zero. Hun enige opdracht was om een onschuldig meisje op haar plaats te houden, haar ervan te verhinderen om te ontsnappen. Was het dan te veel gevraagd?
Hij rolde met zijn ogen van irritatie en besloot - met afkeer - plaats te nemen op de harde ondergrond. Zijn rug geleund tegen de deur, de sigaret nog altijd tussen zijn lippen waar eens om de zoveel tijd een wolkje rook ontsnapte. De fles vodka zette hij naast zich neer met een onhoorbare zucht. Strak keek hij voor zich uit, zijn ogen rustend op haar, hoewel er bij hem geen kalmte te herkennen was. Zijn ongenoegen verbergen was slechts een verspilling van tijd.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Toen ze Crystal de kamer uit zag wandelen, keek Addison even naar beneden toe, naar de grond. Addison hoopte maar dat dat voorval geen gevolgen had voor Crystal, zij had er niets mee te maken. Addison was nog steeds erg verward door haar actie, ze wist zelf niet hoe dat ze die handboeien stuk had gekregen. Geen enkel menselijk wezen kon zoiets en Addison deed het zonder enige moeite, het gebeurde vanzelf. Ze hoopte dat ze geen vragen kreeg, ze kon er toch niet op antwoorden aangezien ze zelf niet wist wat er zonet met haar gebeurde. Over de tanden zie ze kreeg ging ze niets zeggen, Crystal en Jack hadden al genoeg gezien. Addison zat zelf met te veel vragen om vragen te kunnen beantwoorden, bijvoorbeeld over wat er gebeurd was. Ze wilde weten wat er met haar gebeurd was toen ze wakker werd in die berm, dat vond ze al abnormaal. Je kon toch niet zomaar ergens wakker worden zonder dat je wist wat er daarvoor gebeurd was? Er moest natuurlijk iets gebeurd zijn, dat kon niet anders, ze nam niet aan dat ze daar gewoon in slaap was gevallen. Nee, dat kon niet. Er moest iets gebeurd zijn. Maar wat? Ze vond het al erg genoeg dat ze opeens werd ontvoerd en opeens kreeg ze iets bovennatuurlijks, daar had ze niet om gevraagd. Ging haar leven dan niet meer normaal worden? Ergens was Addison een beetje bang voor Jacks reactie. Het kon zijn dat hij niets deed omdat hij er misschien niets van geloven, maar het kon ook dat hij het zag als een actie om te ontsnappen en dan had ze waarschijnlijk een groter probleem. Wie weet wilde hij haar wel wat aandoen. Als ze de kracht die ze zojuist had nog steeds bezat kon ze het gemakkelijk aan, al hoopte ze ergens dat ze die kracht toch niet meer had. Addison was een gewoon mens, een gewoon meisje, die konden geen stalen handboeien openbreken zonder geen enige vorm van moeite.
Een beetje voorzichtig wierp Addison haar blik weer even naar Jack. Hij leek er vrij rustig onder te zijn aan zijn gezichtsuitdrukking te zien, al was dat vast zijn neutrale, ijzige gezichtsuitdrukking die hij bijna altijd op zijn gezicht had. Die blik had hij namelijk de hele tijd al op zijn gezicht toen hij haar ontvoerde. Ze zag dat hij plaats nam om de grond van de kamer, met zijn rug tegen de muur. Hij had een sigaret in zijn mond. Nu kon hij de kamer waar ze waarschijnlijk een lange tijd moest blijven vergassen met de rook. Fijn. Ze zag dat hij ook een fles met alcoholisch spul bij had, waarschijnlijk vodka of zo. Ze hoopte dat hij zich niet ging bezatten waar ze bij zat, ze had een hekel aan dronken mensen, al had ze al het voorgevoel dat ze in het huis waar ze beland was wel vaker dronken mensen tegen ging komen. Natuurlijk was ze niet het meisje dat te braaf was om alcohol te drinken, als ze op een feestje was dronk ze zelf ook wel wat alcohol, echter niet zo veel als andere deden. Addison wilde nooit dronken worden, ze wat het één keer geweest en ze kon erover zeggen dat het totaal niet fijn was. Zeker de kater die je de dag nadien kreeg als je wakker werd. Vreselijk.
Ze vond het een beetje vreemd dat hij gewoon op de grond ging zitten zonder één woord te zeggen of iets te doen. Ze had echt verwacht dat hij haar wat aan ging doen, alhoewel dat blijkbaar niet het geval was. Crystal had haar nog gewaarschuwd dat ze haar als ze één poging deed om te ontsnappen wat aan konden doen, zonder problemen, maar dat was niet het geval. Hij deed niets. Wat hij ging doen wist hij ook niet. Ging hij haar gewoon in de gaten houden. Ze hoopte dat hij daar niet de hele tijd bleef zitten, als hij zo naar haar bleef kijken ging het nog ongemakkelijk worden en daar had ze geen zin in. Ze wist niet hoe ze zich moest gedragen, ze voelde zich enorm raar. Heel raar.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Dus, je hebt besloten om je kansen erop te wagen, huh?"
Het kwam eruit voor Jack er erg in had. Helaas een van zijn slechte gewoontes om zich soms te laten gaan in zijn uitspraken, al was het wel eens velen malen erger geweest. Het meisje mocht - naar zijn inzien - van geluk spreken dat hij degene was wie een oog op haar moest houden. Alhoewel hij zichzelf niet zag als de perfecte maffiosi om in het bijzijn van ook maar iemand te zijn. Hij stelde zijn privacy, en daarbij dan dus ook zijn afzonderingen van de rest van de 'club', erg op prijs.
De lucht die om hem heen hing trok zijn aandacht allang niet meer, hetzelfde voor de geur van de sigaret of zijn neigingen om de hele fles drank naar binnen te werken. Het was standaard geworden om mee te roken met de rest, en zich ronduit door zijn voorraden vodka heen te werken. Jack had er alle redenen toe om zijn tijd in een zooi als deze gemakkelijker te willen maken. Jaren zouden nog komen voor hij wellicht een keer zijn thuisstad weer met zijn eigen ogen zou kunnen bekijken, en zijn familie in zijn armen zou kunnen sluiten. Hij zag niet in waarom hij rekening zou moeten houden met ook maar iemand, of het meisje voor hem zijn aanwezigheid prettig vond of niet. Hij zat er immers ook niet voor zijn eigen lol.
Hij verplaatste zich wat tot een betere positie, zijn ogen nog altijd onafgewend van het meisje. In een andere situatie zou hij haar wel zien zitten. Ze was prachtig, had een mooi figuur en zal ongetwijfeld in de smaak vallen bij de andere mannen. Het was haast jammer van haar karakter en dat hij, gezien de omstandigheden, zo'n beetje haar babysitter was geworden.
Met een geringe grijns op zijn gezicht, al was het meer gedwongen dan dat het oprecht was, liet hij zijn blik kort over haar glijden. "Je hebt geluk dat je nog geen stap van het bed hebt gezet. Laat het duidelijk zijn dat het bij deze ene poging moet blijven." De woorden sprak hij zorgvuldig, de grijns vervallen tot zijn neutrale gezichtsuitdrukking. Jack voelde geen drang om een gesprek met haar aan te gaan. Zoals bij hem zowat elke dag het geval was, nu hij erbij nadacht. Echter zat hij nog uren met haar opgescheept, gezien waarschijnlijk middernacht net was aangebroken. Met tegenzin begon hij dan ook te praten, ondanks dat er geen plezier bij hem te vinden was.
"Ga je me nog vertellen hoe je heet of ben je daar ook te koppig voor?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison keek even op toen ze hem hoorde praten. Ze zuchtte even onhoorbaar door wat hij zei, hij dacht dus echt dat het een poging om te ontsnappen was. Oké, ze dacht eraan om te ontsnappen, maar niet op dat moment. Ze wilde op dat moment niet ontsnappen, ze wilde alleen die handboeien uitdoen omdat het enorm veel pijn deed. De handboeien sneden in haar polsen, dat was geen aangenaam gevoel voor haar. Ze kon die dingen niet langer aanhouden, dus het moest wel. Bovendien had ze er helemaal niet op gerekend dat ze echt stuk zouden gaan, ze probeerde het met de gedachte dat er een kans was dat het lukte, niet de gedachte dat het haar echt ging lukken. Ze vond het zelf heel raar dat het lukte. Waarschijnlijk vond Jack het minstens zo raar als Addison, of het kon ook zijn dat hij er geen aandacht aan besteedde en er niet eens over nadacht wat er was gebeurd.
Ik hoorde hem zeggen dat ze geluk had dat ze geen stap van het bed had gezet en dat het bij die ene poging moest blijven. Ze kon een grijns op zijn gezicht zien, alhoewel die grijns er voor haar niet bepaald betrouwbaar uitzag. Ze vertrouwde hem eigenlijk helemaal niet, dat was ook normaal. Hij had haar ontvoerd. "Het was geeneens een poging om te ontsnappen, ik trok er gewoon aan omdat het pijn deed," zei Addison. Natuurlijk deed het lostrekken van die handboeien ook ontzettend veel pijn, maar die pijn was snel weg. Ze had die handboeien een uurtje aan en ze werd er al gek van, ze moest ze wel lostrekken. Het deed zoveel pijn dat ze er woedend van begon te worden en agressie was niet goed. Addison was geen agressief persoon, alleen leek alles te veranderen met haar. Het leek wel of ze zichzelf niet eens meer was, dat vond ze nog het engste. Ondanks ze toen ze dat handboeien losgetrokken had bijna niet kon bewegen van verbazing, moest ze zich er toch van weerhouden om niet weg te lopen of zelfs niet iemand aan te vallen. Ze had de drang om Crystal die daar wat in de deuropening stond te staan om haar tegen te houden om te ontsnappen, aan te vallen en dat was niet goed. Helemaal niet zelf. Addison vertrouwde zichzelf niet meer. Ze wist niet wat er nog met haar ging gebeuren, ze hoopte niets meer. Ondanks ze er niet van zou schrikken als het nog gekker werd.
Of ze een gesprek met Jack aan moest gaan, wist ze niet. Ze wist niet eens of ze dat wel wilde. Ze wilde het niet omdat ze hem niet vertrouwde en niet mocht. Aan de andere kant wilde ze het wel omdat het ongemakkelijk begon te worden, dat vond zij toch. Ze kon er niet tegen dat mensen haar in stilte in de gaten hielde. Zeker niet in de situatie waarin ze zat. Toch hoorde ze Jack weer tegen haar praten. Hij vroeg achter haar naam. "Addison," antwoordde ze dan. Ze was niet van plan om haar naam te zeggen tegen iemand, maar aangezien ze er waarschijnlijk een lange tijd moest blijven kon ze dat beter wel doen. Het had geen zin meer om koppig te blijven, ondanks ze een heel koppige persoonlijkheid had. Ze kon misschien laten merken dat ze helemaal geen verkeerd persoon was en als ze haar misschien wel begonnen te vertrouwen, kon ze toch weg glippen uit het huis zonder problemen. Ze kon het altijd proberen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een cynische lach verliet zijn mond, zodra hij haar uitspraak hoorde. Alsof het een onschuldige actie was, enkel om uit te testen of het materiaal wel sterk genoeg was. Een plan om haar zwakte in een paar seconden om te zetten in de kracht die voor de andere mensheid ongekend was en bleef. Hoe ze het verwoordde was het slechts een daad uit verveling en niets anders.
"Yeah, right," mompelde hij, terwijl hij het laatste beetje van zijn sigaret rookte en deze niet veel later op de grond belandde, uitgetrapt en al. Waarschijnlijk zou het hele pakje aan het einde van zijn 'shift' al leeg zijn, nu hij er even aan dacht. En ach, wat zou het ook. Wanneer Gabriel besloot om kinderachtig te gaan doen zou hij hem zo een nieuwe kopen, samen met een aansteker, mocht de beste jongen het nodig vinden. Geld kwam Jack op dit moment zeker niet tekort.
"In een keer zou je genoeg kracht bij elkaar kunnen rapen om metalen handboeien te doorbreken," mompelde hij sarcastisch tegen haar. "Ik ben geen idioot."
Tientallen mensen waren haar voorgegaan. Tientallen, waaronder zelfs meerdere mannen, die haar plek eerder hadden ingenomen. Maffiosi, mannen die net als Jack zich waagden in de vechtindustrie om hun geld bij te verdienen. Moordenaars en de meest gevreesde criminelen. En van hen allen was het juist een meisje die ze wist te doorbreken. Hij begon sterk aan zijn gedachten te twijfelen, al vertikte hij het om het te laten merken. Hij gunde haar de lol niet om hem verward te zien.
Hij zette de fles vodka aan zijn lippen en nam een flinke slok. De drank golvend, de sterke smaak terugkerend in zijn mond. Hoewel de drank waarschijnlijk haast niets gekost had zorgde het voor vermaak. Jack had weinig nodig om zich blij te kunnen voelen, laat staan zijn desinteresse in zowat alles te overtreffen. Zijn manieren om de dagen door te komen waren anders dan men van hem kon verwachten.
Getril in zijn broekzakken trok zijn concentratie, in een klap zijn aandacht van alles afgehaald. Het gedempte geluid tussen de stilte door, dringend voor hem om te kijken wat er aan de hand was. Het duurde dan ook niet lang voor Jack eraan toegaf en de fles drank naast zich neerzette, zijn blik langs het scherm gaande. Stefano Mussolini
Vloekend staarde hij voor enkele seconden voor zich uit, voor hij besloot om op te nemen. Zijn 'tweede baas' wanneer het aankwam op gevechten. Belde hij dan was er iets mis. En iets zei Jack dat het dit keer wederom geen gemakkelijk gesprek zou worden.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison zuchtte even toen hij hoorde wat Jack zei. Hij deed alsof ze expres die handboeien had stuk gemaakt, alsof ze wist dat het haar ging lukken om die handboeien open te breken. Nog nooit had Addison zo veel kracht gehad, ze wist ook niet of ze die kracht nog steeds in haar bezit had. De kracht kon ergens best handig zijn, alhoewel niemand erachter mocht komen dat ze die kracht had. Niet dat iemand erachter ging komen, dat kon niet als ze opgesloten zat in één of ander verlaten huis waar waarschijnlijk bijna niemand voorbij kwam. Dat was misschien toch een positief puntje aan haar ontvoering, niemand van haar vrienden of familie kon erachter komen dat ze opeens heel erg sterk was. Anders dachten ze vast dat ze gek werd en die verwijten wilde ze niet naar haar hoofd gegooid krijgen. "Alsof ik erop gerekend had dat ik opeens die handboeien open kon breken," zei ze lichtjes sarcastisch op het gene dat Jack tegen haar zei. Het was wel waar wat ze zei, ze wist ook niet dat ze dat kon. Ze schrok zelf door de kracht die ze opeen uit het niets kreeg. Ergens hoopte ze dat de krachten niet echt waren en dat de handboeien gewoon stuk waren, maar dat was helaas niet het geval.
Ze wist zelf ook wel dat ze waarschijnlijk het eerste meisje was geweest dat erin geslaagd was om die stalen handboeien te doorbreken, terwijl ze er niet eens moeite voor deed. Ze trok er gewoon een beetje aan, dat was alles. Ze deed het niet om te ontsnappen aangezien ze wist dat als ze een stap buiten het huis probeerde te zetten, ze er niet moeilijk over deden om haar zomaar te vermoorden. Dat had Crystal haar uitgelegd en Addison was haar leven nog niet beu. Dat werd ze uiteindelijk wel als ze lang in dat huis moest zitten, ze zat er nog niet heel lang en ze werd er al gek door. De kamer waarin ze zat rook niet heel verkeerd toen ze er binnen kwam, alleen had Jack de toch nog normale geur verpest met zijn sigaret. Ze zei er niets van, al deed ze dat liever wel. Ze wilde zichzelf niet nog meer in de problemen werken, ze had zichzelf al serieus in de problemen geholpen. Het begon met haar nieuwsgierigheid, ze kon het niet laten om te kijken wat er aan de hand was, daarna kreeg ze opeens bovennatuurlijk krachten waardoor ze die handboeien wist open te breken waardoor Jack haar waarschijnlijk extra in de gaten ging houden. Meer problemen wilde ze niet. Het was allemaal al erg genoeg. Ze wist niet wat Jack van plan was. Ging hij daar de hele tijd blijven zitten om haar in de gaten te houden? Ze hoopte nochtans van niet.
Ze keek even naar hem toen ze zag dat hij de fles met alcohol tegen zijn lippen aanzette, ze kon tot aan haar bed ruiken dat het sterk spul was. Hoe kon hij dat binnenkrijgen? De geur ervan was vreselijk. Plots besefte Addison zich dat het niet klopte dat ze de drank tot aan haar bed rook. Hoe kon dat? Het grote raadsel werd steeds groter en groter.
Ze hoorde het getril van zijn telefoon tot waar ze zat. Ze hoopte er op dat het getril gewoon heel luid stond zoals sommige telefoons hadden. Anders werd alles nog vreemder.
Ze merkte dat hij de telefoon opnam, natuurlijk ging ze niet met zijn gesprek meeluisteren, ook al kon ze dat. Ze gunde mensen nog steeds privacy, dat wilde ze zelf namelijk ook. Ook al kon dat niet als Jack daar bleef zitten. Ze wilde gewoon alleen zijn. Was dat te veel gevraagd?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Stefano's zware stem drong tot hem door, het moment dat hij zijn mobiel opnam en ze verbonden waren. De sinistere klanken van zijn taal maakten dat Jack zijn tanden op elkaar zette, afwachtende op wat hem gezegd werd. Het was onvoorspelbaar hoe het voor hem uit zou lopen; de ene keer kon het hem meezitten, zoals de laatste keren. Dan kon alles plotseling omdraaien. Zijn tegenstanders waren moordlustig, zeker nu het aankwam op de bakken met geld die hij kon verdienen zodra hij er eentje buiten westen wist te slaan. Zachtaardig gezegd was het niet de plek om vrienden te maken.
"You're up tomorrow, Gilinsky," werd hem gelijk verteld. Geen standaard begroeting of überhaupt een verdere aankondiging waarom hij belde. Het was Jack wie moeite moest doen om het verhaal door te krijgen, en daarmede de details erbij te horen. Merkwaardig. De jongeman was iets op het spoor gekomen waar hij hoe dan ook achter moest zien te komen.
"Wie is het deze keer?" vroeg hij Stefano kortaf. Nog altijd refuseerde hij het om Addison uit zijn zich te laten, waardoor hij zo nu en dan opkeek en haar grondig onderzocht. Ze wist niets van hem, maar zo ook Jack had de informatie die hij nodig achtte niet tot zijn beschikking gehad. Voor hetzelfde geld zat er een professionele huurmoordenaresse voor hem en had hij geen flauw benul.
"Floyd L-" Gelijk schoot hij wat overeind, verbijsterd over het antwoord wat hij zojuist te horen had gekregen. Zijn spieren spanden acuut aan, zijn gelaatstrekken grimmig. Nog voor zijn baas de kans kreeg om zijn antwoord af te maken onderbrak Jack hem onverbiddelijk.
"Wat laat je denken dat ik het tegen hem op ga nemen, hmm?" siste hij hem toe. "Ik wil niets meer met die gast te maken hebben." Opnieuw liet hij zijn hand glijden naar het pakje sigaretten op de grond, ondanks zijn vele pogingen om ermee te kappen in het verleden. Hij was zich er heus wel van bewust dat het ongezond was en het hem weinig goeds zou doen, echter kon hij het niet helpen. Slechte gewoontes namen bij hem nou eenmaal soms de overhand. Mede hielp het hem om met frustraties te dealen. Tevens was gebleken dat iedereen in elkaar slaan geen goede manier was om zijn tijd hier uit te zitten. Deze optie kon er nog mee door.
"Je zal wel moeten, Jack. Je zorgt dat je er morgen om 11 uur bent."
Met dat werd het gesprek in het niets verbroken. Alsof het enkel tijdverdrijf was wanneer er met hem gepraat werd. Hoezeer Jack de jongeman verachtte, kon hij deze acties zeker voor geen meter waarderen. Stefano mocht van hem oprotten, met al zijn onderdanen erbij.
Een diepe zucht rolde over zijn lippen, voordat hij een nieuwe sigaret opstak en deze naar zijn mond bracht. De geur, de dikke rook, het deed wat met hem. Hield hem kalm, zelfs al hield hijzelf het voor onmogelijk. Geen enkel iets kon de frustratie bij hem wegnemen over wat hem te wachten stond.
Hij ademde de rook diep in, terug gefocust op het meisje. Ze leek.. uitgeput. In pijn, haar ogen verwarrend voor zich uit. Haar huid was bleker geworden dan hij tot normaal beschouwde. Haast wit in het kleine beetje licht wat de kamer binnen wist te dringen. Had ze een ziekte waar Jack niets vanaf wist? Een onbegrijpende frons verscheen op zijn gezicht. Hij had geen interesse in wat er in haar omging, soortgelijk voor haar gevoelens bij de ontvoering. Enkel zijn kleine beetje medeleven maakte dat hij toch een poging deed om het gesprek hoog te houden.
"Is er iets mis?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld