Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Demigods

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Op dit moment interesseerde het Josy vrij weinig wie de leiding zou nemen. De spanning was om te snijden en het zou beter zijn als ze hier weg zouden gaan. Toch kon ze een lach niet inhouden toen ze de opmerking van Mare hoorde. Blijkbaar had ze de zoon van Athena gezoend en het was duidelijk dat hij dat niet heel erg goed op had genomen. Dat terwijl, als Josy zo keek, hij het veel slechter zou kunnen doen dan een zoen van iemand zoals Mare, ondanks dat het vast een tactiek van haar was geweest. Josy zou zelf nooit haar uiterlijk in de strijd gooien voor zoiets, maar Mare was hier eerder geweest dan zijzelf, dus ze vond dat ze er niet aan mocht twijfelen.
‘Gewoon niet geïnteresseerd genoeg om er iets om te geven,’ antwoordde de zoon van Athena op de vraag van Mare. ‘Dus hij valt op jongens,’ fluisterde Josy naar Mare. Waarschijnlijk had de zoon van Athena haar niet eens gehoord. Niet dat ze bang voor hem zou zijn als hij haar woorden wel zou hebben gehoord. Hij had misschien een zwaard, maar zij had een pijl en boog en ze kon er behoorlijk goed mee overweg. Daarnaast zou het alles behalve slim zijn om een teamlid aan te vallen.
Aaron stelde voor dat zij en Mare zich zouden richten op de wond van Mare, waar Josy hem dankbaar voor was. Waarschijnlijk deed hij het niet omdat hij zo bezorgd was om Mare, maar eerder om verlost te zijn van iets wat zou kunnen leiden tot een behoorlijke discussie. Ondanks dat was ze Aaron er dankbaar voor. ‘Kom, dan gaan we naar de ziekenboeg en dan zorgen we dat je morgen zonder last van je arm mee kan,’ beloofde ze Mare, terwijl ze het meisje uit het kantoor van meneer D. begeleidde.
Eenmaal bij de ziekenboeg zette ze Mare voorzichtig op één van de bedden neer. Zoals ze al had verwacht, was het behoorlijk druk. Josy zette haar pijlen en haar boog aan de kant en bond haar haren bij elkaar, zodat ze alle ruimte had. Vervolgens ging ze naast Mare zitten. ‘Ik ga hem eerst even schoonmaken, daarna ga ik hem hechten als het nodig is,’ liet ze Mare weten. Ze pakte een bakje met ontsmettingsmiddel en een paar watjes. Zo voorzichtig mogelijk haalde ze het stukje stof van de arm van Mare en begon ze het overige bloed weg te deppen. Iets wat op dit moment een fijne bezigheid was, want ze wist niet zo goed wat ze anders moest zeggen.

‘Het is Ayer,’ protesteerde hij toen Aaron hem “loverboy” noemde. Hij gokte dat hij nu niet meer van die bijnaam af zou komen, maar bijnamen waren in zijn ogen toch iets stoms. Hij had er vrijwel nooit één gebruikt voor iemand. Hij was dan ook niet van plan om zich af te laten leiden door het feit dat Aaron hem nu had bestempeld als een loverboy. Dat kwam alleen maar door wat Mare had gezegd, maar ook haar woorden deden hem niet heel erg veel. Hij was in zijn hoofd al veel te veel bezig met de opdracht en het verbaasde hem dat de anderen daar niet echt aan leken te denken.
De twee meiden waren al snel verdwenen uit het kantoor. Iets wat misschien maar beter was. Nu was Mare er niet meer met haar bebloede arm en zou dat allemaal binnen een paar minuten weer opgelost zijn. Hij en Aaron zouden het over de opdracht kunnen hebben. Ondanks dat het misschien een zoon van Ares was, leek hij dit wel serieus te nemen. Ayer gokte echter dat Aaron als een soort kip zonder kop rond zou rennen bij de opdrachten, niet denkend aan de gevolgen die het met zich mee zou kunnen brengen.
‘Ik denk dat de goden verschillende opdrachten voor ons hebben opgesteld, waarschijnlijk opdrachten die onze zwakheden testen, zodat we daar aan kunnen werken,’ begon Ayer. Ze kregen niet voor niets de opdrachten. Als het iets zou zijn waar ze allemaal al goed in zouden zijn, dan zouden ze net zo goed meteen naar Hades kunnen gaan om het gevecht aan te gaan. ‘Dus daar moeten we ook op in kunnen spelen. Misschien krijgen we zelfs wel individuele proeven,’ bedacht hij zich hardop. Misschien zou Aaron wel een opdracht krijgen waar zijn vaardigheden op het gebeid van vechten hem niet verder zouden helpen, misschien zou Mare juist wel moeten vechten en zou haar uiterlijk haar verder niet kunnen redden.
‘En ik denk dat we ons moeten voorbereiden op verschillende plekken. Wie weet waar de goden ons naar toe sturen. Natuurlijk hebben we ook proviand nodig. Eten, drinken. Desnoods geld om iets te kopen.’ Waar ze ook naar toe zouden gaan, eten en drinken was iets wat ze altijd nodig zouden hebben. Dus daar zouden ze ook rekening mee moeten houden. Ze zouden echter ook niet teveel mee moeten nemen, want ze zouden alles snel in moeten kunnen pakken als er gevaar dreigde.

Account verwijderd

schreef:
De zoon van Athena beantwoordde haar vraag niet. Hij zei slechts dat het hem niet interesseerde. Juist, dat was waarom hij zo ontzettend geïrriteerd deed. Dat verwachtte ze van de kinderen van Ares, maar niet van Athena. Ze schudde haar hoofd, maar ging er niet op door. Josy fluisterde echter een antwoord, waardoor ze begon te lachen. De sfeer was vreselijk, maar Josy mocht ze wel. Ze deed niet zo moeilijk over de snee in haar arm.
Ze knikte toen Aaron zei dat zij naar de ziekenboog moesten. Ze protesteerde niet, de zoon van Athena, die zich inmiddels voor had gesteld als Ayer, irriteerde haar mateloos. Hij leek een individu, niet echt in staat om in een team te werken. Het verraste haar dat Aaron Ayer nog niet uit de kast had geveegd, maar ze verliet de kamer in stilte.
Bij de ziekenboeg was het aardig druk. Ze had niet anders verwacht, in oorlog en liefde vielen er altijd slachtoffers. In oorlog een hoop. Er werd flink op en neer gerend, maar niemand keek naar haar om. Waarschijnlijk kwam Josy hier vaker, of wisten ze in elk geval dat ze in goede handen was. In stilte keek ze naar Josy. Het ontsmettingsmiddel prikte, maar ze reageerde er niet op. Ze had al erger meegemaakt.
'Ben je een hoop mensen tegengekomen op de weg naar het kamp?' vroeg ze, nadat ze een poosje stil was geweest. Ze had graag wat afleiding als Josy begon met hechten. Ze kon de pijn wel aan, maar ze had liever iets anders om zich op te focussen. Ze keek even naar de snee op haar arm en zuchtte. Nu alle adrenaline uit haar lichaam verdwenen was, begon het toch wel behoorlijk te branden. Ze beet op de binnenkant van haar wang en bestudeerde Josy. Ze was mooi, al helemaal voor een dochter van Apollo.

'Ayer, loverboy.' Hij hief zijn schouders op. Het amuseerde hem wel dat Mare hem gezoend had op de weg naar hier en dat ze hier nu allebei stonden. Ayer maakte het behoorlijk ongemakkelijk, waardoor hij er alleen maar vanuit kon gaan dat Ayer niet zo vaak met vrouwen omging. Hij zou zich er nog geen seconde ongemakkelijk bij voelen, maar hij ging veel om met het andere geslacht.
'Klinkt voorspelbaar,' zei hij slechts. Natuurlijk zouden ze op hun zwakheden getest worden. Als ze op hun krachten getest werden, zou het te gemakkelijk zijn. Ze kregen vast ook de gelegenheid om hun krachten verder te trainen, maar het zou nooit het belangrijkst zijn. Hij prutste even aan een draadje in zijn shirt en keek weer op toen Ayer verderging met zijn verhaal. De kinderen van Athena leken op een of andere manier altijd overal aan te denken. Hij wist zeker dat de kinderen van Athena nooit iets vergaten als ze op vakantie gingen. Ze waren altijd overal mee bezig.
'Goed, dan pakken we zo onze spullen in. Denk je echter niet dat het beter is van elkaar om te weten waar we wel en niet goed in zijn?' vroeg hij. Hij sloeg zijn armen over elkaar en kwam overeind, waarna hij door het kantoor liep en hij vervolgens tegen een boekenkast leunde terwijl hij nadacht.
'Dus, loverboy, misschien is het tijd om wat je ook hebt met Mare op dit moment uit te praten. Ik vertrouw er niet op dat jullie straks samen kunnen werken en jij bent de zoon van Athena hier, samenwerking zit vast ook in die strategie in je hoofd daar.' Mare en Ayer zag hij momenteel als het grootste probleem en voor heel even was hij blij dat hij Josy met rust had gelaten op hun weg naar hier. Als hij dat niet gedaan had, was de samenwerking tussen hen waarschijnlijk ook niet zo gemakkelijk geweest.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Ik ben een paar mensen tegen komen,’ mompelde Josy, terwijl ze haar ogen gericht hield op de arm van het meisje. Nu het bloed steeds minder werd en de werkelijke huid zichtbaar werd, werd het haar wel duidelijk dat het niet zomaar een schram was en dat de wond wel degelijk gehecht zou moeten worden. Gelukkig bestonden er genoeg middeltjes om er voor te zorgen dat ze Mare geen pijn mee zou doen. De kinderen van Apollo waren immers niet zomaar kinderen die gespecialiseerd waren geneeskunde. Er zat altijd wel iets meer achter.
‘Ik kwam Aaron tegen,’ zei ze, terugdenkend aan wat er nog maar een paar minuten geleden was gebeurd in het bos. ‘Hij was aan het vechten met Nora. Ik heb het gevecht vanuit een boom bekeken, maar hij had me door voordat ik iets kon doen. Vervolgens belandde ik voor hem, maar hij heeft besloten om me op dat moment niets te doen,’ vertelde ze Mare. Ze wist niet of het ook echt handig was om te weten, maar zo was het wel gegaan. Misschien dat juist daarom Aaron en Josy het beide hadden gehaald.
‘Ik moet heel even iets pakken, ik ben zo terug.’Josy kwam overeind en zocht snel naar een bepaald soort hechtingen, die uiteindelijk vanzelf in het lichaam zouden verdwijnen als de wond geheeld zou zijn. Ook zocht ze naar een paarsige vloeistof, die er voor zou zorgen dat Mare niet eens door zou hebben dat de naald in haar huid zou glijden. Toen ze alles had verzameld, liep ze weer terug naar het meisje met de rode krullen. Ze nam weer naast haar plaats op het bed en maakte de naald en draad in orde. ‘Als het goed is, moet je er niets van voelen,’ vertelde ze Mare, waarna ze langzaam en voorzichtig de wond begon te hechten.
Toen de hechtingen er eenmaal in zaten, keek Josy tevreden naar de arm van Mare. ‘De hechtingen zullen over een paar dagen wel weer verdwijnen. Kan je je arm verder goed bewegen?’ Als dat niet het geval was, dan zou Josy wel vragen aan één van de andere kinderen van Apollo of ze even naar Mare zouden kunnen kijken. Voor nu leek niemand het tweetal op te merken, waar ze blij mee was. Zodra het bekend zou worden dat zij bij de beste vier hoorden, zou het waarschijnlijk een stuk minder rustig worden. Iedereen op het kamp was vast nieuwsgierig wat de opdracht inhield.

Ondanks dat Ayer zijn naam had genoemd, leek Aaron het te houden op loverboy. Iets wat hem irriteerde, maar er waren belangrijkere dingen dan een domme bijnaam. Daarom besloot hij er verder ook niet op te reageren en zich te focussen op wat écht belangrijk was. Aaron vond het misschien voorspelbaar dat ze zouden worden getest op hun zwakheden, maar het zou lang niet voor iedereen voorspelbaar zijn. Daarnaast was het wel goed om in gedachten te houden dat als er individuele proeven zouden komen, ze elkaar van te voren al zouden moeten voorbereiden op die proeven.
‘Ik denk niet dat het moeilijk is om in te schatten waar we wel of niet goed in zijn,’ mompelde Ayer. ‘Jij hebt waarschijnlijk moeite met nadenken voordat je ergens op reageert. Een dochter van Apollo kan wellicht moeite hebben met haar vechttechnieken, aangezien de meeste kinderen van Apollo meer gericht zijn op de geneeskunde. Dan hebben we nog Mare…’ hij stopte met praten en bedacht zich wat er eigenlijk te zeggen viel over de dochter van Aphrodite. ‘Ik heb haar beste tactiek al gezien, dus het zou me niets verbazen als zij het het moeilijkst krijgt tijdens deze opdracht.’ Het was maar een korte analyse, maar hij wist voor negentig procent zeker dat zijn analyse in de goede richting zat.
Hij volgde Aaron door het kantoor, wie uiteindelijk tot stilstand kwam bij een boekenkast. Ayer fronste en schudde zijn hoofd. Er was vrij weinig goed te maken, of uit te praten, tussen hem en Mare. ‘Er valt nergens over te praten. Zij is enkel geraakt dat ik niet meteen ben gevallen voor haar zó geweldige zoen.’ Het laatste gedeelte van zijn zin kwam er sarcastisch uit. De zoen had hem zowaar wel verrast, misschien zelfs even verward, maar voor de rest had het geen enkel effect op hem. ‘En wat betreft de samenwerking: dat soort kleine dingen moet je aan de kant kunnen zetten als je een gezamenlijk doel voor ogen hebt.’
Ayer wierp een blik op de klok in het kantoor en kwam zelf ook overeind. Hij stopte zijn zwaard in het omhulsel dat hij bij zich had gedragen en liep richting de uitgang. ‘Ze zijn vast al klaar met het verbinden van de wond. Of we geven ze de rest van het uur om bij te komen, of we vertellen hen om hun spullen alvast te pakken.’ Andere opties kwamen er op dit moment niet in hem op.

Account verwijderd

schreef:
Geboeid luisterde ze naar wat Josy haar vertelde. Net zoals zij, was Josy enkele mensen tegengekomen. Net zoals zij, was ze ook iemand tegengekomen die uiteindelijk in het team zou zitten. Het verschil was echter dat Josy en Aaron geen aanvaring hadden gehad. Aaron had haar laten gaan, waarschijnlijk omdat Josy hem ook had laten gaan. De kinderen van Ares waren vaak ongemanierd en brutaal, maar Aaron leek daar lichtelijk in te verschillen. Vreemd, als je je bedacht waar hij vandaan kwam.
'Dat was vast een gezellig gevecht. Nora is nooit echt over Aaron heen gekomen en Aaron heeft een hekel aan Nora,' bedacht ze zich. Het was een van de weinige dingen waar ze oog voor had, liefde. De kinderen van Aphrodite wisten altijd wie met wie ging en wie gevoelens koesterde voor een ander. Ze hadden er een soort gave voor. Die liefde gaf haar een gevoel van geluk. Echte liefde, niet de soort liefde die ze anderen op kon dringen. Het was mooi om te zien.
Ze schudde even verward haar hoofd toen ze Josy hoorde zeggen dat ze er niets van zou voelen. Ze was blijkbaar in gedachten verzonken geweest, want ze had niet meegekregen dat Josy een naald was gaan halen. Enigszins verward keek ze naar Josy, die de naald door haar huid stak. Zoals ze voorspeld had, voelde ze niets. Ze was wel eens eerder gehecht, maar toen had ze het wel gevoeld.
Ze bewoog haar arm en schudde haar hoofd, waarna ze Josy een warme glimlach schonk. Met haar arm was nu alles prima. Het prikte nog wel, maar ze kon haar arm prima bewegen en het bloed gutste er niet langer uit.
'Dankjewel.' Hoewel de dochters van Aphrodite geliefd waren, had ze nooit het gevoel gehad dat iemand haar uit eigen wil had willen helpen. Het leek altijd een soort betovering. Josy leek dat niet te hebben. Ze was erg nuchter, maar wel behulpzaam. Ze had bijna de neiging om haar om de hals te vliegen, maar ze bedwong haarzelf en keek slechts dankbaar naar haar.

Hij voorzag problemen in Ayer. Ayer was geen teamspeler. Eerlijk was eerlijk, dat was hij zelf ook niet, maar over zichzelf had hij controle en over Ayer had hij geen controle. Als zijn manier van doen zo zou blijven, zouden ze nooit door de opdrachten heen komen. Deze opdrachten waren belangrijk voor hem, dit was voor hem zijn kans om zijn krachten te optimaliseren en ook daadwerkelijk iets te betekenen.
Geamuseerd bekeek hij Ayer toen hij begon over de dochter van Aphrodite. Hij leek vanaf het begin al een hekel aan haar te hebben. Het was waarschijnlijk zijn eerste zoen, daar gokte hij op. Het was ook mogelijk dat hij op jongens viel, maar dat idee kreeg hij niet als hij Ayer bestudeerde.
'Laat me je iets over de dochters van Aphrodite vertellen. Als zij willen dat je voor hen valt, dan val je voor hen. Dat Mare ervoor koos je slechts voor korte tijd uit te schakelen, betekent niet dat ze niet beter kan dan dat. Ze wilde gewoon niet meer dan dat.' Hij vond de dochters van Aphrodite ook niet de meest kundige halfgoden op het kamp, maar Ayer onderschatte haar. Ze zou nooit de sterkste, snelste of behendigste van het team zijn, maar Mare zou hen zeker van pas komen.
'Kun je dat aan de kant zetten, loverboy? Het enige wat jij in de afgelopen minuten hebt gedaan, is hen afkatten,' merkte hij geamuseerd op. Hij volgde Ayer met zijn ogen en gebaarde naar de deur toen hij op een weeral onvriendelijke toon vertelde wat hen te doen stond. Hij was er niet gevoelig voor. Ayer was niet de eerste en zeker ook niet de laatste die niet vriendelijk tegen hem was.
'We kunnen het hen beter vertellen, dan heb jij de rest van de dag de tijd om af te koelen.' Ayer zag Mare momenteel als de zwakste schakel, maar hij zag Ayer nu als de zwakste schakel. Ayer had zijn gevoelens niet in de hand.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Daar leek het wel op, ja,’ mompelde Josy. Ze had het gevecht van begin tot eind kunnen bekijken en het was haar ook wel duidelijk geworden dat Nora niet het meest aardige meisje was geweest. Waarom Aaron dan voor haar was gevallen, wist ze niet. Waarschijnlijk had het iets te maken gehad met haar uiterlijk, want lelijk was ze niet. Nu pas herinnerde ze zich wat Nora had gezegd. Hetgeen wat Aaron er toe had gedreven om haar een paar klappen te geven, was de opmerking over zijn moeder geweest. Natuurlijk kon Josy niet met zekerheid zeggen dat Nora de waarheid had gesproken, maar het voelde toch vreemd om te weten dat Aaron zijn moeder misschien wel een moeilijk leven had gehad, en Aaron daardoor dus ook. Ze gokte dat ze er beter niet over zou kunnen beginnen. Al helemaal niet nu er juist een soort comfortabele overeenkomst tussen hen heerste. Mare en de zoon van Athena leken het al niet met elkaar te vinden. Het zou beter zijn als in ieder geval nog twee teamleden het met elkaar zouden kunnen vinden.
‘Geen dank,’ antwoordde ze op Mare. Ze controleerde de hechtingen nog een keer, maar waarschijnlijk was het goed gegaan en zou Mare er verder geen last meer van hebben. Josy borg de spullen op voor zover dat kon. Ondertussen keek ze bedenkelijk naar de inventaris. Waarschijnlijk zou ze er goed aan doen om wat verschillende middeltjes mee te nemen, zodat ze de anderen zou kunnen helpen als ze gewond zouden raken.
‘Hé, Rick!’ riep Josy naar een jongen wie ze maar al te goed kende. Ze waren al een hele tijd vrienden, hele goede vrienden. De blonde jongen kwam snel op haar afgelopen. ‘Denk je dat je een paar verschillende drankjes voor me kan maken? Ik wil sowieso het verdovingsmiddel, ook iets tegen gebroken botten en misschien nog iets om iemand in slaap te brengen?’ sprak ze, terwijl ze ondertussen naar Mare keek, om te checken of ze het er mee eens was. Rick leek eerst niet te begrijpen waarom Josy dat soort drankjes nodig zou hebben, maar zijn ogen werden langzaam groter en voor Josy het door had, werd ze in een knuffel getrokken. Een stevige, veilige knuffel. Met een glimlachte glimlach sloeg ze haar armen om de jongen heen. ‘Je bent één van de vier, of niet?’
‘Jup,’ fluisterde Josy. Over de schouder van Rick keek ze naar Mare, wie nog altijd op het bed zat.

Ayer keek fronsend, en lichtelijk geamuseerd, naar Aaron. Hij wilde hem duidelijk de les lezen over de dochters van Aphrodite, alsof Ayer zelf niet wist hoe ze in elkaar zaten. Natuurlijk was hij zich er bewust van dat de dochters van de godin van de liefde een doel voor ogen hadden, dat ze niet zomaar iemand zoende. Mare had niet gewild dat hij voor haar zou vallen en ergens was hij daar blij mee, want zoiets zou hij al helemaal niet kunnen gebruiken tijdens een opdracht zoals deze. Aaron leek te denken dat hij Mare onderschatte, en misschien deed hij dat ook wel, maar hij had er alle redenen toe. Ondertussen leek Aaron haar juist te willen verdedigen, of in ieder geval de dochters van Aphrodite. ‘Volgens mij ben ik hier niet degene die onder de plak zit bij een dochter van Aphrodite. Uit de manier waarop je praat, is het wel duidelijk dat je wat meer geschiedenis hebt met iemand zoals Mare.’
Ayer sloeg zijn armen over elkaar en schudde kort zijn hoofd. Hij kon zich prima over het gedoe met Mare heen zitten. Mare was degene die zich beledigd had gevoeld omdat haar zoen hem niets had gedaan. Hij was echter ook niet van plan om even apart met Mare te gaan zitten om alles te bespreken. Ze wist wat ze had gedaan en ook al hoe hij er over dacht, dus meer viel er ook niet echt te bespreken.
‘Laten we dan maar opzoek gaan naar de meiden. Dan kunnen we hen vertellen wat het plan is.’ Hij besloot om verder niet in te gaan op wat Aaron te zeggen had over Mare. Op dit moment vond hij dat niet het meest interessante wat ze konden bespreken. Daarnaast had hij ook behoefte om alvast te beginnen met het uitzoeken van zijn benodigdheden.
Ze liepen samen richting de ziekenboeg en het duurde niet lang voordat ze er binnen waren. Ondanks dat het behoorlijk druk was en verschillende mensen heen en weer renden, had Ayer al snel de twee meisjes gevonden. Mare zat nog op het bed, terwijl Josy in iemand zijn armen stond. ‘Volgens mij ben ik hier niet de loverboy,’ mompelde hij. Ondanks dat hij verder niet meer op de bijnaam had gereageerd, vond hij het geen passende bijnaam. Daarbij was hij niet degene wie nu al een paar seconden met een ander stond te knuffelen. Al had hij het idee dat niemand zo’n bijnaam aan Josy zou geven.

Account verwijderd

schreef:
Ze knikte toen Josy inderdaad toegaf dat het daarop leek. Ze had de roddels wel gehoord. De dochters van Aphrodite waren vaak van dergelijke dingen op de hoogte, zeker als het om iemand ging waar ze geen genoeg van konden krijgen. Ze vond het wat oppervlakkig dat uiterlijk een enorme rol speelde, maar natuurlijk kreeg ze wel alles mee.
'Hoewel ik betwijfel of een gevecht met een kind van Ares ooit gezellig is,' mompelde ze bedenkelijk. De kinderen van Ares waren nogal fel. Het waren allemaal heethoofden en ze gooiden zichzelf overal in zonder daarbij na te denken. Natuurlijk hadden ze het voordeel dat ze ook goed in vechten waren, maar dat nam niet weg dat ze te impulsief waren. Alle goden en godinnen hadden hun zwakheden, maar die van kinderen van Ares waren over het algemeen erg duidelijk. Waarschijnlijk omdat ze altijd zo duidelijk aanwezig waren.
Ze keek op toen ze Josy iemand hoorde begroette. Kort bestudeerde ze de jongeman die ze begroette, waarna een glimlach rond haar lippen speelde. Josy en de jongen, die Rick werd genoemd, gaven om elkaar. Ze wist niet of er meer speelde dan dat, want momenteel leek het haar beter als dat privé bleef, maar er was een duidelijke band tussen de twee. Ze knikte even toen Josy haar aankeek. Haar glimlach werd iets breder toen Rick Josy in zijn armen trok, waarbij Josy zich duidelijk comfortabel voelde. Ze hield haar hoofd iets schuin terwijl ze de twee bekeek, maar al snel wendde ze haar blik weer af. Op het moment dat ze van hen wegkeek, zag ze Ayer en Aaron de ziekenboeg in lopen. Ze glimlachte niet naar hen. Ayer leek nooit vriendelijk te kijken en Aaron keek niet naar haar, dus ze besloot het te laten voor wat het was. De manier waarop Ayer naar Josy en Rick keek, amuseerde haar echter wel. Het was alsof Ayer en liefde heel ver uit elkaar lagen.

Ayer keek geamuseerd naar hem, waardoor hij eigenlijk automatisch een gevatte opmerking verwachtte. Een opmerking die hij uiteraard niet kon laten gaan. Hij bleef een kind van Ares, hij kon het niet helpen dat hij altijd een weerwoord had en hij zich niet liet kennen. Het zat in zijn genen.
'Ik heb niet alleen een geschiedenis met een dochter van Aphrodite, loverboy. Je zou het eens moeten proberen, misschien raak je dan eens wat losser.' Ayer leek constant gespannen, alsof deze opdracht het enige was waar zijn leven om draaide. Geamuseerd schudde hij zijn hoofd en gebaarde hij naar de deur. Als Ayer graag naar de meiden wilde, dan was hij daar vrij in. Hij volgde Ayer rustig naar de ziekenboeg, waarna hij kort rondkeek. Het was druk in de ziekenboeg, wat niet erg verrassend was. Een grijns verscheen op zijn gezicht toen hij Nora ook zag zitten, dat was maar goed ook. Ze verdiende het.
'Jaloers, loverboy?' Hij keek even naar Josy en haar vriend en ging vervolgens naast Mare op haar bed zitten, waarna hij zich uitrekte en hij wachtte tot Josy en haar vriend klaar waren. Het was vast vervelend om je vriend hier achter te moeten laten, maar dat was zijn probleem niet. Josy had er zelf voor gekozen hier bij hen te staan en hier moest ze de consequenties van dragen.
'Je hebt vanavond nog meer dan genoeg tijd om afscheid te nemen van je vriend hier,' merkte hij geamuseerd op. Het was niet alsof hij de twee nu graag uit elkaar wilde hebben, maar hij wilde ook een keertje klaar zijn met deze hele samenkomst. Hij had nog wat spullen die hij in moest pakken en eigenlijk wilde hij ook nog wel een poosje slapen voor ze zouden vertrekken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Josy leek te zien dat Mare wel door had dat zij en Rick enkel vrienden waren. Dat was in Josy haar ogen ook alles wat ze waren. Ze voelde er niet heel erg veel voor om een jongen te daten die ook nog eens dezelfde vader met haar deelde. Dat maakte hen vrijwel broer en zus. Ze waren enkel goede bevriend geraakt in de jaren dat Josy hier op het kamp was geweest. Dat zij nu deel was van de beste vier, vond ze zelf een goede reden voor de innige knuffel die Rick haar nu gaf. Rick was slim genoeg om zich te beseffen dat Josy niet zomaar een opdracht had gekregen.
Degenen die niet door leken te hebben dat Josy zich enkel in een vriendschappelijke knuffel bevond, waren Ayer en Aaron. Josy had ze niet binnen zien komen, maar ze herkende hun stemmen. Toen Aaron zei dat ze genoeg tijd zou hebben om afscheid te nemen van haar vriend, trok ze snel haar armen terug. ‘We zijn gewoon vrienden,’ liet ze Aaron weten. Ze wist eigenlijk niet waarom ze het zei. Het hoorde haar niets uit te maken wat Aaron dacht over haar en Rick, maar toch had ze heel snel ontkend dat Rick meer was dan een vriend. Dat was hij ook niet, maar het idee dat Aaron haar daar mee zou kunnen irriteren, vond ze niet echt aangenaam.
Rick keek voor een paar seconden naar de twee jongens die binnen waren gekomen en richtte zich vervolgens weer op Josy. Ze wist niet precies wat de blik in zijn ogen was. Misschien vond hij het jammer dat hij zelf niet bij de beste vier hoorde, of vond hij het zorgwekkend dat zij op een belangrijke, grote opdracht werd gezet zonder dat hij precies wist wat de opdracht inhield. Josy wist eigenlijk ook niet of ze dat aan iemand mocht vertellen. ‘Ik zal kijken of ik kan zorgen voor hetgeen wat je mee wil nemen. Dan breng ik het vanavond wel naar je,’ beloofde hij haar. De blonde jongen streek nog langs haar arm en verdween vervolgens weer in de drukte die de gehele opdracht van meneer D. had veroorzaakt.
Josy keek de jongen na en draaide zich daarna om naar Ayer en Aaron. ‘Ik heb de wond van Mare gehecht. Waarschijnlijk zal ze er verder niet heel erg veel last van hebben,’ informeerde ze haar teamleden. ‘Hebben jullie ondertussen nog wat besproken?’ Waarschijnlijk wel, anders waren ze vast niet deze kant op gekomen.

Zodra Josy door had gehad dat Ayer en Aaron binnen waren gekomen, was ze gestopt met knuffelen. Ze had zelfs ontkent dat de jongen in haar armen haar vriend was geweest. In Ayer zijn ogen maakte dat ook niet heel erg veel uit. Hij wist echter wel dat liefde een behoorlijk zwak iets kon zijn. Ook sterk, maar vaak was het liefde wat iemand zwakker maakte. Liefde zorgde er voor dat je iets had wat anderen tegen je konden gebruiken. Ondanks dat de blonde jongen niet mee zou gaan op hun questee, zou het wel invloed kunnen hebben op hoe Josy zou handelen. Iets wat hij liever niet wilde hebben.
‘Wat heb je aan hem gevraagd?’ vroeg Ayer nieuwsgierig, toen de jongen aan Josy had beloofd om wat spullen te regelen. Josy leek het echter niet nodig te vinden om op zijn vraag antwoord te geven. In plaats daarvan vroeg ze of hij en Aaron nog wat hadden besproken. Ze hadden nog lang niet alles besproken in zijn ogen, maar Ayer had nu liever even tijd voor zichzelf. Desnoods zou hij met een paar andere kinderen van Athena wat onderwerpen kunnen bespreken. Zij zouden waarschijnlijk wel inzien dat het belangrijk was om de verhalen van de goden te bestuderen. Wellicht wisten ze zelfs wat meer van zijn teamleden. Iets wat Ayer ook wel belangrijke informatie vond.
‘We hebben besloten dat we onze spullen in gaan pakken. Ook is het handig om meer dan alleen messen mee te nemen,’ vertelde hij, terwijl hij naar Mare keek. Ze had enkel messen gehad en daar zou ze niet veel mee kunnen beginnen, maar dat was waarschijnlijk ook waarom ze hem had gezoend in plaats van dat ze hem aan had gevallen. ‘Ook moeten we goed opletten met wat we allemaal meenemen. We weten niet waar we naar toe worden gestuurd, dus verschillende soorten kleding zou handig zijn, en natuurlijk eten en drinken. Desnoods geld, zodat we ons ook kunnen redden als ons eten en drinken opraakt.’
Hij keek naar de twee meisjes. Ze leken moe, maar ze zouden nu de tijd krijgen om uit te rusten. Zo nu en dan zouden ze tijdens hun opdracht ook zeker uit moeten rusten, maar daar wilde Ayer niet teveel tijd aan besteden. Rust was belangrijk, maar snel werken ook. Zeker met zo’n grote, belangrijke opdracht als deze.

Account verwijderd

schreef:
Jongens bleven altijd jongens. Ze rolde met haar ogen toen beide jongens suggereerden dat Josy iets had met Rick, alleen maar omdat hij haar een knuffel gegeven had. Jongens bleven altijd zo onvolwassen, kinderlijk misschien zelfs. Ze bestudeerde de twee jongens kort en glimlachte toen ze opmerkte hoe snel Josy reageerde op Aaron. Ze begreep het wel. Aaron plaagde Ayer nu al met de kus van enkele seconden in het bos. Hoewel, misschien zou hij het wel serieus nemen als het serieus was. Haar kus met Ayer was niets geweest, slechts een manier om van hem af te komen. Het was niets meer of minder geweest.
Rick verdween, maar de sfeer in het team bleef. Het baarde haar zorgen dat ze niet in staat waren met elkaar om te gaan. Natuurlijk, in een team waarin iedereen andere kwaliteiten had, had je meer kansen. Dan moest iedereen echter wel goed met elkaar om kunnen gaan en dat was nu niet het geval.
Ze had de neiging opnieuw met haar ogen te rollen toen Ayer zich op haar richtte, maar ze weerhield haarzelf ervan en knikte slechts. Ze kon heus wel met meer omgaan dan alleen messen, maar ze had nooit echt de intentie gehad om te winnen. Het was haar doel niet geweest.
'Prima, tot morgen. Bedankt voor de hechting, Josy.' Ze glimlachte nog even met het meisje en kwam toen overeind, waarna ze de ziekenboeg verliet. Ze moest haarzelf voorbereiden op de opdracht, ook mentaal gezien. De drie mensen die ze vandaag ontmoet had, zou haar gezelschap zijn voor een hele tijd. Ze voorzag een heleboel discussies en ze had er weinig vertrouwen in. Dat nam echter niet weg dat ze enorm haar best zou doen, want een kans als deze kreeg ze ook nooit meer.

Hij hief slechts zijn schouders op toen Josy bijna uit de armen van de jongen sprong en daarbij verkondigde dat ze alleen vrienden waren. Het maakte hem niet uit of dat ze iets had met de jongen of niet, daar had hij niets mee te maken. Al had ze iets met vijf verschillende jongens.
Hij gaapte en haalde een hand door zijn haren, waarna hij in zijn ogen wreef en de anderen bestudeerde. De jongen nam afscheid van Josy en hij hield zijn hoofd iets schuin. Voor Josy was het misschien vriendschappelijk, maar hij betwijfelde of dat voor de jongen ook zo was. Hij zei het echter niet hardop, hij was geen kind van Aphrodite en Josy's liefdesleven zou hem weinig moeten interesseren. Het amuseerde hem dat Josy geen antwoord gaf op de vraag van Ayer. Ayer wilde natuurlijk weten wat Josy mee zou nemen, maar zij leek dat niet met hem te willen delen.
'Maar neem vooral ook je messen mee,' merkte hij op. Hij kon niet inschatten hoe de dochter van Aphrodite in elkaar zat, maar als ze bij hen was geëindigd, had ze genoeg kwaliteiten. Het kostte hem wat moeite om toe te geven, maar hij had niet alle kwaliteiten om dit in zijn eentje te kunnen doen. Als hij hier levend uit wilde komen, had hij de rest nodig. Hij gokte er niet op dat de goden hen zouden sparen in hun opdrachten. Ze wilden kracht, geen zwakte.
'Klinkt weeral voorspelbaar, loverboy. Tot morgen.' Hij knikte even naar de twee en waande zich toen een weg naar buiten. Natuurlijk kon hij het niet laten om nogmaals naar Nora te kijken, die hem een giftige blik toewierp. Hij glimlachte naar haar en liep geamuseerd verder. Het was haar eigen schuld. Hij had haar heus niet buiten bewustzijn te hoeven slaan, maar ze was gewoon ontzettend vervelend en ze verdiende een rake klap.
'Klootzak!' riep ze hem nog na, maar hij reageerde er niet op en liep gewoon door. Hij gaf er niets om. Niet om haar, niet om de mening van wie dan ook. Als hij zich druk moest gaan maken over anderen, zou hij behoorlijk ongelukkig raken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De volgende ochtend c:
---
Josy had al afscheid genomen van iedereen van wie ze afscheid had willen nemen. Na de ziekenboeg was ze naar het huis van Apollo gegaan en was ze begonnen om haar rugzak te vullen met verschillende objecten. Kleding, eten en drinken, en uiteindelijk ook de spullen die ze aan Rick had gevraagd. Ze had hem er voor bedankt, waarop hij haar had laten weten dat het geen moeite was geweest. Voor haar was het echter wel een grote moeite, aangezien ze zelf echt geen ster was in het brouwen van drankjes en het maken van medicijnen. Ook had ze de standaard dingen, zoals verband en een kleine ehbo-kit, ingepakt. Haar rugzak was goed gevuld en leek er helemaal klaar voor te zijn, maar Josy wist niet of zij dat zelf ook was.
Dat ze bij de groep hoorde die geselecteerd was die deze opdracht uit zou voeren, was enigszins geweldig. Dat betekende dat ze iets had bereikt, dat ze niet zomaar op dit kamp was en dat ze ook echt iets goed had gedaan. Ze had echter wel het idee dat het anders had kunnen lopen als Aaron haar aan had gevallen. Dan was hij misschien alsnog als derde op het kamp gekomen, maar misschien had zij het dan wel niet gehaald. Misschien had ze enkel geluk gehad. Niet dat er nog tijd was om daar over na te denken, want de zon kwam bijna op en dat betekende dat ze naar het centrale plein van het kamp moest.
Josy hees haar rugzak over haar schouders en pakte vervolgens haar koker, die goed gevuld was met verschillende soorten pijlen. Ze had de pijlen die terug kwamen als ze hun doel hadden gemist, een paar van de pijlen die ze de vorige dag had gebruikt om voor Aaron te komen en een paar normale pijlen. Josy zuchtte en begon langzaam aan haar tocht naar het centrale plein. Ze had iedereen op het hart gedrukt dat ze haar niet uit hoefden te komen zwaaien. Dat zou het afscheid alleen maar moeilijker hebben gemaakt. Natuurlijk hadden de leden van het kamp geweten wat de opdracht in had gehouden en welke vier helden er mee zouden gaan. Zoiets ging nou eenmaal snel op het kamp. Josy had het echter niet zien zitten dat al haar vrienden samen met haar naar het plein zouden lopen. Dan zou het haast voelen alsof ze haar nooit meer terug zouden zien, en dat was iets waar Josy niet aan wilde denken.

Het nieuws over de opdracht en de vier leden van het kamp had zich snel verspreid. Ook binnen het huis van Athena waren ze er snel achter gekomen dat Ayer één van de vier was geweest. Velen van hen waren met goede raad gekomen. Raad die hij dankbaar in ontvangst had genomen. Ze hadden hem geholpen door verschillende informatie op te zoeken over goden. Ze hadden zelfs een lijst gemaakt met eventuele opdrachten die hij en zijn team tegen zouden kunnen komen, en natuurlijk hadden ze ook gekeken naar hoe ze dan het beste met die opdrachten om zouden kunnen gaan. Tot nu toe was hij er zeker van dat Athena met een cryptisch iets zou komen, een soort puzzel of raadsel. Ares zou waarschijnlijk een beroep doen op hun vechtkunsten. Iets waar drie van de vier wel op voorbereid waren.
‘Heb je alles bij je?’ vroeg iemand aan Ayer terwijl hij voor de laatste keer de inhoud van zijn tas controleerde. Hij had alles ingepakt waarvan hij had gedacht dat het belangrijk zou zijn voor zijn reis. Degene die de vraag aan hem had gesteld, was een jongen van ongeveer dertien jaar. Hij was nog niet zo heel erg lang op het kamp, maar Ayer herkende een deel van zichzelf in dat kleine jochie. Juist omdat hij al zo nieuwsgierig en pienter was voor zijn leeftijd.
‘Jij zou in bed moeten liggen,’ mompelde Ayer, terwijl hij zijn laatste paar spullen in de rugzak stopte. Hij knoopte de rugzak dicht met het touw en trok hem vervolgens in een snelle beweging op zijn rug. Het zwaard wat hij de vorige dag had gebruikt in het bos, stopte hij weer in het omhulsel, dat losjes rond zijn broek hing. ‘Maar ik denk dat ik alles wel heb,’ vertelde hij de jonge jongen uiteindelijk.
Ayer maakte aanstalten om weg te gaan, maar de jongen stond al snel voor hem. ‘Succes, Ayer,’ mompelde hij, terwijl hij een gaap onderdrukte. Ayer schonk de jongen een lichte glimlach en liep vervolgens om hem heen, waarna hij langzaam naar het centrale plein liep. Toen hij daar aan kwam, zag hij dat meneer D. en Josy er al stonden. Hij was blij om te zien dat het eerste teamlid wie hij tegen kwam, in ieder geval uitgeslapen leek. Ze moesten allemaal oplettend zijn, want er zou van alles kunnen gebeuren. Al vanaf het moment dat ze niet meer op het kamp zouden zijn, zou er een opdracht hun kant op kunnen komen.

Account verwijderd

schreef:
In een mum van tijd wist iedereen wie de vier besten waren. De meesten waren verrast dat zij er tussen zat en ze kon alleen maar toegeven dat ze het zelf ook niet helemaal begreep. Kinderen van Ares en Athena waren niet verrassend, maar een dochter van Aphrodite wel. Misschien had ze ergens ook wel toegegeven dat ze gewoon geluk had gehad, dat het niet was omdat zij nu zo goed was geweest. Ze had er alleen een jongen voor hoeven kussen en een mes voor moeten werpen. Dat was alles.
'Ben je er een beetje klaar voor?' Ze hief haar schouders op. Ze wist niet of dat ze er wel klaar voor was. Ayer was haar liever kwijt dan rijk. Ze zou nooit zo sterk zijn als Aaron en ze zou nooit zo behendig zijn als Josy. Ze wist niet of dat ze wel nut zou hebben in het team. De goden waren vast niet zo dom om wezens in hun opdrachten te plaatsen waar ze ook echt iets mee kon. Ze keek even op naar Chey en hief opnieuw haar schouders op, waarna ze overeind kwam en haar rugzak over haar schouder gooide. Ze had zich in elk geval goed voorbereid. Ze had genoeg kleren, eten en drinken bij. Ze had moeite gehad met het kiezen van extra wapens. Als kind van Aphrodite was ze niet gemaakt om met wapens om te gaan. Ze gebruikte haarzelf in een gevecht, maar daar leek de rest niet van gediend. Uiteindelijk had ze er maar voor gekozen ook nog haar pijl en boog mee te nemen. Ze wist dat Josy ook een pijl en boog bij zich droeg, maar het enige wapen waar kinderen van Aphrodite talent voor hadden, was de pijl en boog. Zij had er echter voor gekozen zich te specialiseren in messen. Ze kon een behoorlijke afstand gooien en ze miste eigenlijk nooit. Ergens was ze nu wel blij dat ze ervoor had gekozen iets anders te leren, want ze hadden niets aan haar gehad als Josy hetzelfde nog beter kon.
Ze verliet het huis van Aphrodite en liep naar het plein, waar ze Josy en Ayer al zag staan. Ze voegde zich bij hen, waarbij ze hen maar zeer mild begroette, en staarde voor haar uit. Ze was niet moe, slechts bezorgd.

Natuurlijk was het hele huis in een opperbeste stemming geweest toen ze uitgevonden hadden dat hij bij de beste vier zat. De kinderen van Ares waren erg competitief, maar uiteindelijk waren ze wel blij voor hem. Ze wilden allemaal dat zij zich zouden bewijzen als huis. Hij was dan ook van plan om dat te doen. Hij stopte nooit voor hij zijn doel bereikt had, hoe onmogelijk dat doel ook leek.
Hoewel iedereen hem natuurlijk na had willen joelen, had hij iedereen gezegd dat hij dat niet wilde. Hij vond het zelf niet erg, maar hij had zo'n vermoeden dat zijn overige teamleden er niet zo van gediend zouden zijn. Dan doelde hij vooral op Ayer. De jongen leek vier al te veel te vinden, dus een heel huis zou hij vast nooit overleven.
Hij liet zijn zwaard in zijn schede glijden. Naast zijn zwaard had hij ook verschillende soorten messen meegenomen. Hij had een aangeboren gave voor vechten, maar hij kon meer met zwaarden en messen dan hij kon met zijn vuisten. Hoewel zijn vuisten meestal ook redelijk effectief waren.
Kort keek hij nog achter zich, maar vervolgens draaide hij zich om en liep hij direct door naar het plein. Het voelde alsof hij zijn leven achter zich liet liggen en het begin maakte aan een nieuw leven. Hoe poëtisch dat ook klonk. Hij haalde een hand door zijn haren en bekeek de rest kort. Ze leken allemaal wat gespannen, maar hij kon het hen niet kwalijk nemen. Hij gaapte en voegde zich bij hen, waarna hij met een schuine glimlach naar de rest keek.
'Jullie ook een goedemorgen.' Eigenlijk was hij helemaal geen ochtendmens, maar vandaag ging het hem verrassend goed af. Hij was misschien zelfs vrolijk te noemen. Hij keek even om zich heen, maar hij zag nog niets wat wees op een opdracht. Geen portalen, geen rare lichten of vormen. Helemaal niets. Misschien waren ze wat te vroeg, maar de zon was wel degelijk aan het opkomen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het duurde niet lang voordat Mare zich bij de groep had gevoegd. Ook kort daarna kwam Aaron hun kant op. Uiteindelijk begroette hij hen met een flauwe glimlach en noemde hij deze morgen een goede morgen, al gokte Josy dat het een slechte poging was om de sfeer iets beter te maken. Zelf schonk ze de jongen niet meer dan een lichte glimlach en een knikje. Meer zat er momenteel niet in. Iets waarvan Josy vond dat hij het haar niet kwalijk kon nemen.
Geen van hen leek echt opgewerkt en vrolijk te zijn, maar dat vond Josy eigenlijk niet meer dan logisch. Ondanks dat een nieuwe queeste spannend en opwindend was, was dit iets heel erg groots en ook nog eens behoorlijk serieus. Dat betekende dat er geen tijd was voor gespring en gedoe omdat ze uitgekozen waren als beste vier. Natuurlijk was het wel iets om trots op te zijn, en menig deel van het kamp was ook jaloers op de vier die nu bij elkaar stonden, maar waarschijnlijk beseften zij zich niet hoe belangrijk deze queeste was. Ze mochten het niet verpesten. Dan zou niet alleen hun kamp in gevaar zijn, maar ook de rest van de wereld.
‘Nu we compleet zijn, lijkt het me een goed moment om jullie veel succes te wensen met deze queeste,’ begon meneer D, waarna hij de groep rond keek. ‘Jullie zullen je in verschillende situaties bevinden. De één in het eerste opzicht misschien makkelijker dan de ander, maar altijd even uitdagen voor één of meerderen van jullie. Jullie moeten samenwerken als een team, het vertrouwen van de goden zien te winnen en vooral jezelf overtuigen dat je niet alleen klaar bent voor deze opdracht, maar dat je ook echt vertrouwen hebt in jezelf.’ Josy slikte bij zijn woorden. Ondanks dat ze vertrouwen had in haar vechtkunsten, was ze bang dat er een ander moment zou komen waarop haar zwakheden haar team in de steek zouden laten. Vooral als het aankwam op het medisch gebied.
‘Als jullie de poort van het kamp uit zijn, zullen jullie je niet meer onder onze bescherming vinden. Dit betekende dat jullie vanaf dat moment op jullie hoede zullen moeten zijn. De opdrachten kunnen ieder moment komen. De goden zijn onvoorspelbaar.’ Dat waren de laatste woorden van hun kampleider. Hij knikte nog eens naar de beste vier, draaide zich om en liep vervolgens terug naar zijn kantoor.

Ayer gokte dat meneer D. hen een soort peptalk wilde geven, maar hij wist eigenlijk niet of het wel echt een peptalk was. Het idee dat hun opdracht ieder moment zou kunnen beginnen, dat er vanaf nu vrijwel geen moment meer zou komen waarop ze uit zouden kunnen rusten, of waarop ze even de tijd zouden kunnen nemen om bij te komen van alles, zette zijn brein in overuren. Hij wilde het liefst op alles voorbereid zijn, maar hij wist dat dat niet kon. Hij hoopte echter wel dat zijn kennis hem door de opdrachten zou helpen, eveneens als de kennis van zijn teamleden. Toch baarde het hem wel zorgen dat zijn team op dit moment nog wakker moest worden. Ze zouden over een uur vast alert zijn, maar dan zouden ze geluk moeten hebben met het tijdstip van de eerste opdracht.
Meneer D. leek zijn woorden, wat een soort van mislukte peptalk was geweest, genoeg te vinden en had zich al omgekeerd, wat betekende dat de vier jongeren er nu alleen voor stonden. Ze zouden het samen moeten doen, wat “het” dan ook precies zou zijn. Op dit moment zouden ze van het kamp af moeten en Ayer gokte dat de eerste opdracht vroeg of laat vanzelf naar hen toe zou komen.
‘Dus, laten we maar gaan,’ besloot Ayer, omdat geen van de anderen nog iets had gezegd. Ze konden op dit moment ook niet meer blijven staan. Vroeg of laat zouden ze toch echt moeten vertrekken, en Ayer koos liever voor vroeg dan voor laat. Hij wist zelf ook niet wat de goden voor hen in petto hadden, maar hoe eerder ze zouden beginnen, hoe eerder ze ook klaar zouden zijn voor de echte strijd. Ze zouden tegenover Hades moeten staan. Dat was iets wat geen enkele halfgod ooit had gedaan.
‘Ik vraag me af of de eerste opdracht iets te maken heeft met Apollo, omdat we hier moesten zijn bij de wisseling van nacht naar dag,’ dacht Ayer hardop, terwijl hij al richting de poort van het kamp liep. Hij ging er vanuit dat zijn teamleden hem wel zouden volgen en dat ze niet nog een paar minuten daar zouden blijven staan.
‘Of het was gewoon een handige tijd om af te spreken,’ hoorde hij Josy achter zich zeggen. Het was Ayer al wel duidelijk dat hij de enige was wie hier verder over na had gedacht. Met de goden was een tijd nooit meer alleen een tijd. Er zat altijd meer achter.

Account verwijderd

schreef:
De sfeer was niet vrolijk te noemen. Ze had het ook niet verwacht. Hoewel ze blij waren dat ze zich de vier besten mochten noemen, was het doel van deze queeste behoorlijk beangstigend. Ze wist zeker dat de anderen zich hier beter over voelden dan zij. Ayer was ontzettend strategisch en had waarschijnlijk al precies uitgezocht wat ze moesten doen en hoe ze dit moesten doen, Aaron was gemaakt voor het vechten en zou zich uit elke situatie weten te redden als ze het op moesten nemen tegen iets of iemand anders en Josy zou hen kunnen helpen als het allemaal mis ging. Maar zij, zij had geen enkele meerwaarde in dit team. Ayer vond dat en de rest waarschijnlijk ook wel, hoewel zij het niet zo duidelijk lieten merken.
Ze luisterde naar Dionysos, die hen een soort peptalk gaf en er toen vandoor ging. Voorbereiding hoefden ze in elk geval niet te verwachten, ze werden gewoon in het donker gegooid. Ze was niet eens verrast. Ze bekeek de anderen kort en haalde een hand door haar haren, waarna ze haar haren tot een staart bond en ze in stilte achter Ayer aan liep. Misschien vond ze de jongen niet zo aardig, maar uiteindelijk was hij wel de zoon van Athena. Als er iemand was die zich goed voorbereid had, was het Ayer.
Ze glimlachte lichtjes toen ze hoorde dat Josy Ayer tegensprak, in elk geval was ze niet de enige die niet zo goed met Ayer om wist te gaan. Ze trok haar rugzak wat beter over haar rug en slikte toen de poort in zicht kwam. Zodra ze die poort uit zouden zijn, zou alles anders worden. Dan zou alles serieus worden en zouden ze de veiligheid die het kamp hen bood, verlaten. Een rilling gleed over haar rug, maar ze schonk er geen aandacht aan en liep steevast door. Ze had geen tijd om bang te zijn. Ze mocht ook niet bang zijn. De rest zag haar al als de zwakste schakel van het team en ze wilde niet als nog zwakker gezien worden.

Waarschijnlijk was hij de enige die vandaag als een goede dag beschouwde. Ze kregen de kans om hun krachten te optimaliseren en daadwerkelijk iets te doen voor de wereld. Dat ze daarvoor verschillende opdrachten moesten doen, waar ze waarschijnlijk niet zonder kleerscheuren vanaf zouden komen, maakte hem weinig uit. Hij gaf niets om pijn, dat had hij nooit gedaan. Alleen het uiteindelijke doel was belangrijk, over de weg daarnaar toe klaagde hij nooit.
De poort doemde al snel op. Zodra ze die poort uit zouden zijn, zou het echt beginnen. Hij had geen idee hoeveel opdrachten ze moesten doorlopen of hoe lang ze weg zouden zijn, maar momenteel maakte hem dat niet uit. Zijn blik gleed over zijn teamgenoten. Mare, die duidelijk probeerde haar angst te verbijten. Ayer, die nog steeds even serieus keek en Josy, die eigenlijk geen duidelijke emotie toonde.
'Iedereen klaar om te gaan? Als we eenmaal door die poort zijn, kunnen we niet meer terug.' Stoppen was geen keuze, maar even voorbereiden was geen probleem. Hij had die voorbereiding niet nodig, maar misschien een ander wel. Zijn blik gleed naar Mare.
'Laten we maar gewoon gaan,' verzuchtte Mare, waarna ze naar de poort gebaarde. Hij knikte, waarna zijn blik opnieuw over de rest gleed. Hij kon alleen maar hopen dat zij hier klaar voor waren. Hij was goed in vechten en totaal niet goed in het ondersteunen van anderen. Uiteindelijk had hij zijn hele leven alleen maar op zichzelf kunnen vertrouwen, dus ook nu was dat zijn eerste instinct. Hij leunde tegen de poort aan en wachtte geduldig. Misschien zouden ze direct een opdracht krijgen, misschien zouden ze ook een poosje niets tegen komen. Uiteindelijk maakte het niet uit, ze moesten die opdrachten toch doorlopen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Josy wist niet precies wat Ayer zijn probleem was, maar ze had geen zin om constant te moeten luisteren naar zijn logische geredeneer, of wat voor hem dan logisch klonk. Het was wel eerder voorgekomen dat een queeste was begonnen rond de zonsopgang. Dat had waarschijnlijk niks te maken met Apollo. Zelfs niet nu ze ook een opdracht van haar eigen vader zou kunnen krijgen. Ze vroeg zich wel af wat het zou zijn. Of het te maken zou hebben met de pijl en boog, of dat het juist zou zijn gericht op de medische kant. Van haar vader kon ze vrijwel alles verwachten, omdat er zoveel onder zijn zorg viel. Ergens vond ze het speciaal dat er een kans was dat ze, een soort van, contact zou hebben met haar vader. Dit was waarschijnlijk meer dan wat ieder ander kind van Apollo ooit zou krijgen.
Ze kwamen aan bij de poort, wat toch een soort drempel leek te zijn voor iedereen. Juist omdat ze vanaf hier niet meer terug zouden kunnen. Meneer D. had het niet gehad over opgeven, maar Josy ging er vanuit dat het geen optie was. Dat was het vrijwel nooit. Dus ze zou nu ook niet meer kunnen besluiten dat ze dit niet wilde. Ze had geweten wat er op haar had gewacht op het moment dat ze aan hadden gekondigd dat ze de beste vier nodig hadden gehad. Ze had gestreden voor een plek in het team en nu ze hier stond, vond ze dat ze op een eervolle en respectvolle manier met de opdracht om zou moeten gaan.
Aaron vroeg of iedereen er klaar voor was. Ondanks dat Josy ergens in haar achterhoofd hoorde dat ze er niet klaar voor was, duwde ze die onzekerheid aan de kant en knikte ze. Mare zei al snel dat ze maar gewoon moesten gaan, wat Josy ook wel een goed idee leek. Iets anders zouden ze op dit moment ook niet meer kunnen doen.
‘Oké dan, hier gaan we,’ zei ze, waarna ze naar de poort liep. Ze liep er onderdoor en draaide zich vervolgens op. Ze zag de anderen nog staan, met het kamp achter hen. Dit was waar de illusie voor de mensen begon. Zij zouden het kamp niet kunnen zien, monsters ook niet. Josy zag het echter wel en het voelde toch alsof ze een deel van haar thuis achterliet. Ze wist niet eens of ze nog wel terug zou komen.

De poort was toch hetgeen wat hem en de rest van het kamp beschermede tegen monsters en andere gevaarten. Het beschermde hen zelfs tegen nieuwsgierige wandelaars die de bossen wilden verkennen. Het kamp was niet voor normale mensen, of sterfelijke mensen, te zien. Iets wat best lastig was als je contact wilde houden met de buitenwereld. Iets wat Ayer in zijn eerste jaren wel had geprobeerd, ook omdat hij soms voor een bepaalde tijd naar huis had gekund. Al was het kamp altijd veiliger geweest. Niet dat er buiten het kamp iets was gebeurd, maar hij wist dat er een kans bestond dat monsters hem daar hadden kunnen vinden. Dat was één van de redenen waarom hij al minstens een jaar niet meer buiten het kamp was gekomen.
Toch probeerde hij dat aan de kant te zetten en vol zekerheid door de poort te lopen. Hij was echter niet de eerste geweest. Josy was hem voor geweest en ze had aan de andere kant op hem en de rest van het team gewacht. Ook duurde het niet lang voordat Mare en Aaron hen waren gevolgd, waardoor ze nu met z’n allen buiten het kamp stonden. Dat betekende dat het nu echt was begonnen. Dat er na moest worden gedacht over waar ze nu naar toe zouden gaan, wat de eerste opdracht zou zijn. Ze hadden vrijwel niks om op af te gaan. Ze wisten niet eens in welke richting ze zouden moeten lopen, maar Ayer hoopte dat er snel iemand zou komen om hen te helpen. Want op dit moment was het enige wat ze konden doen, hopen op hulp. Iets anders zou op dit moment niet nuttig zijn, al was Ayer ook niet van plan om te wachten totdat er opeens een soort opdracht voor hun neus zou verschijnen.
Plotseling zag hij iets wits tussen de bomen door schieten. Niet veel later zag hij het weer en het leek dit keer alsof het witte verschijnsel hun kant op kwam. Ayer greep al naar zijn zwaard, wachtend tot het witte verschijnsel hen zou aanvallen.
Er sprong iets uit de bosjes en toen stond de groep opeens oog-in-oog met een sneeuwwitte wolf. Iets wat Ayer voor een paar seconden van stuk bracht, want een wolf was wel het laatste wat hij had verwacht in deze bossen. Wolven kwamen hier al lang niet meer voor. Hoe dan ook, een wolf was wel het laatste wat ze konden gebruiken. Daarom zette Ayer ook een stap naar de wolf toe, die begon te grommen zodra hij het zwaard van Ayer in de gaten kreeg.
‘Waarschijnlijk is dit beest heel ver van huis,’ zei Ayer tegen de anderen. ‘Maar we jagen hem vast met gemak weg.’

Account verwijderd

schreef:
Ze was de laatste die onder de poort door gelopen was. Josy was als eerst gegaan, gevolgd door Ayer en Aaron. Alle drie leken ze er niet zo veel moeite mee te hebben. Zij was de enige die nog getwijfeld had, die de poort bekeken had en uiteindelijk met een zucht was gaan lopen. Vervolgens keek ze achter haar, naar het kamp waar ze altijd veilig geweest waren. Het kamp had hen allemaal een veilige plek geboden, een plek waar ze beschermd waren. Nu waren ze niet langer veilig, nu stonden ze er alleen voor. Ze wist niet of ze ooit nog terug zou komen. Geen enkele halfgod had het ooit opgenomen tegen Hades, wat waarschijnlijk betekende dat ze daar simpelweg niet toe in staat waren. Misschien zochten de goden wel gewoon vermaak in hen. Ze zag hen er wel voor aan.
Verbaasd keek ze naar Ayer toen hij naar zijn zwaard greep, maar al snel werd duidelijk waarom hij dat deed. Een witte wolf sprong uit de bosjes en keek hen stuk voor stuk aan. Vervolgens begon het te grommen naar Ayer. Zelfs dieren vonden de jongeman niet aardig. Ze zou het dier op zijn gemak kunnen stellen, maar dat deed ze niet. De wolf leek niet de intentie te hebben hen iets aan te doen. Het stond alleen te grommen naar Ayer, maar het stond niet in de aanvalshouding. Geamuseerd keek ze naar de jongen toen ze hoorde wat hij zei. Ayer dacht dat het beest ver van huis was en dat ze het vast weg konden jagen. Als zoon van Athena, had ze eigenlijk verwacht dat Ayer er iets achter zou gaan zoeken. Echter, zij was niet degene die die opmerking maakte. Nog voor ze haar mond had kunnen openen, maakte Aaron er al een opmerking over.

De witte wolf die voor hen stond, leek Ayer niet echt aardig te vinden. Niet vreemd, als je je bedacht dat Ayer met zijn zwaard in zijn handen klaarstond. De opmerking die de zoon van Athena maakte, zorgde er echter voor dat hij lachte en hij zijn hoofd schudde.
'Er komt een witte wolf, die hier helemaal niet in de buurt leeft, heel toevallig op ons pad, maar hij is gewoon verdwaald en heeft echt helemaal niets met onze queeste te maken,' merkte hij sarcastisch op. Hij schudde opnieuw zijn hoofd.
'Ik had meer verwacht, loverboy.' Hij was totaal geen strategische denker en hij gooide zichzelf het liefst in elk gevecht dat op zijn pad kwam, maar hij was nog net slim genoeg om te bedenken dat het te toevallig was dat er een wolf op hun pad kwam die niet van hier kwam. Hij leunde tegen een boom terwijl hij afwachtte. De wolf vond Ayer duidelijk niet aardig, maar hopelijk zat dat niks in de weg. Bovendien, als de wolf uiteindelijk toch besloot dat hij hen aan wilde vallen, zou hij zijn zwaard door zijn hart heen steken en was het ook snel afgelopen.
Op een gegeven moment stopte de wolf met grommen en begon het langzaam te lopen. Langs Mare, vervolgens lang hem en uiteindelijk bleef hij staan bij Josy. Niet heel lang daarna liep het weer weg, het bos in.
'Zullen we hem volgen?' vroeg Mare voorzichtig. Hij was ondertussen al begonnen met lopen, waarna hij kort een blik achter zich wierp.
'Welke andere keuze hebben we?' vroeg hij, terwijl hij met een behoorlijk tempo achter de wolf aanging. Ze hadden geen andere keuze, er was helemaal niets anders te bekennen in de omgeving. Het was misschien een gok, maar wel een gok die hij bereid was te nemen. Als de goden hen opdrachten wilden laten doen, zouden die opdrachten hen ook wel vinden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De wolf die uit het niets was gekomen, voelde zich waarschijnlijk bedreigd door het zwaard dat Ayer meteen had getrokken. Josy zelf had gegokt dat het iets te maken zou hebben gehad met de queeste en ze leek niet de enige te zijn die dat had gedacht, aangezien de sarcasme van de opmerking van Aaron afdroop. Ook Mare leek te denken dat de wolf door één van de goden was gestuurd, of misschien door één van hun helpers om hen te leiden. Josy wist dat de wolf toebehoorde aan Apollo, maar ze wist niet of hij als enige god in contact stond met het dier. Hij kon net zo goed door een andere god zijn gestuurd. Toch had de witte wolf voor een paar seconden voor haar gestaan, alsof hij haar iets duidelijk had willen maken. Vervolgens was hij weer het bos ingelopen.
‘Ik denk dat we hem inderdaad het beste kunnen volgen,’ stemde Josy in met Aaron. Iets wat Ayer niet leuk leek te vinden, maar op dit moment hadden ze geen andere keuze. Aaron had gelijk gehad. Deze wolf was uit het niets gekomen, toevallig op het moment dat zij begonnen waren aan hun queeste. Dan kon het haast niet anders dat de wolf er iets mee te maken had. Aaron was al achter de wolf aan gegaan en Josy versnelde haar tempel, terwijl ze haar ogen op de witte wolf had gericht.
‘Ik hoop dat de wolf ons ergens naar toe brengt, of ons in ieder geval de juiste richting aangeeft,’ zei ze, meer tegen Aaron en Mare dan Ayer, omdat die laatste met een behoorlijk strak gezicht achter hen aanliep. De wolf was behoorlijk snel, maar op dit moment was het tempo niet vervelend. Josy hoopte dat ze de wolf ook echt zouden kunnen volgen en dat hij niet zo plotseling zou verdwijnen als dat hij was verschenen. Gelukkig viel zijn witte vacht behoorlijk op. Ook leek het alsof de wolf zo nu en dan achterom keek, om er zeker van te zijn dat hij werd gevolgd door Josy en de drie anderen. Iets wat haar aangaf dat het niet zomaar een wolf was. Hij hield rekening met hen, lette op hen om er zeker van te zijn dat ze er nog waren. Dan kon het haast niet anders dat hij door de goden was gestuurd om hen naar een opdracht te leiden. Al was de wolf misschien zelf wel de opdracht.

‘Alsof ze zoiets stoms als een wolf zouden sturen,’ verdedigde Ayer zichzelf, terwijl hij zijn zwaard met tegenzin weer terug stopte. Ergens wist hij dat Aaron gelijk had, wat hem irriteerde. Hij had niet zo snel een conclusie moeten trekken. Ze konden letterlijk alles op hen af sturen. De goden waren tot alles in staat, dus ook om plotseling een wolf te laten verschijnen, maar Ayer wilde dat liever niet toegeven. In zijn hoofd had de wolf er niet gehoord en daarom had hij zo gereageerd. De anderen leken wel meteen door te hebben gehad dat de wolf er niet zomaar was geweest. Ze hadden vrijwel zonder hem besloten om de wolf te volgen, maar blijkbaar was dat de enige keuze die ze hadden. Dus met een strak gezicht besloot Ayer zijn teamleden, en daarmee ook de wolf, te volgen.
Aaron en Josy liepen voorop. Mare liep daar achter en Ayer liep vervolgens als laatste van de groep. Het volgen van de wolf leek enigszins goed uit te pakken, aangezien ook Ayer op had gemerkt dat de wolf zo nu en dan naar achteren keek om er zeker van te zijn dat ze hem nog steeds volgden. Dat betekende dat Aaron echt gelijk had gehad, en dat zelfs Mare een goed idee had gehad. Ayer probeerde echter wel zijn omgeving in de gaten te houden. De wolf was uit het niets gekomen en dat betekende dat andere dieren, en zelfs monsters, ook opeens tevoorschijn zouden kunnen komen. Iets waar hij wel op voorbereid wilde zijn. Daarom hield hij zijn hand ook rond het handvat van zijn zwaard. Zo kon hij, wanneer het nodig zou zijn, meteen zijn zwaard trekken en aanvallen. Tot nu toe leek het echter nog niet nodig te zijn, wat ergens alleen maar een goed teken was.
Hij hoorde Josy wel iets zeggen, maar hij besloot om er niet op te reageren. Zijn opmerking van net was ook niet echt hartelijk opgenomen en hij had geen zin om nog een “loverboy” naar zijn hoofd geslingerd te krijgen. Daarnaast had hij wel door dat het team zijn kennis niet echt op prijs stelde. Dus misschien was het nu wel het beste om het hen zelf allemaal uit te laten vogelen, dan zouden ze vanzelf wel merken dat hij wel degelijk verstand had van een aantal zaken. Ergens kreeg hij zijn zelfvertrouwen weer een beetje terug, omdat de wolf nog steeds aan het lopen was en ze nog niks hadden gevonden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld