Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG The experiments for the war Schrijftopic

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Ze was alleen. Anna had in geen tijden een echt gesprek gehad met iemand. De wetenschappers waren meer bezig met proeven dan met haar. Met andere proefpersonen praatte ze niet. In de eerste week had ze het wel gedaan. Er was toen een best aardige jongen meegekomen. De hele avond hadden ze met elkaar gepraat. Totdat de eerste proef kwam en hij nooit meer terugkwam. Later had zij gevraagd waar de jongen was gebleven, maar ze werd alleen maar genegeerd. De hoop dat hij leefde was er niet meer. Anna had al vaak genoeg gehoord dat er weer eentje dood was. De bewakers en wetenschappers overlegden wel eens op de laagste verdieping, waar zij woonde. Zo hoorde zij wanneer er weer nieuwe mensen zouden komen. Altijd het begin van de maand. Zij had helemaal geen tijdsbesef, dus ze wist dat er een nieuwe maand was als er weer nieuwelingen waren. Het was al een tijd geleden dat er nieuwen kwamen. Zouden er binnenkort nog een maand voorbij zijn gegaan? Hoe lang zat ze er dan al? Dertien maanden? Veertien? Of zelfs vijftien? Ze had het eigenlijk bij moeten houden, maar ze wist niet hoe. Pen en papier hadden ze niet en ze kon niet met haar nagels in de muren gaan krassen.

Anna was helemaal in haar gedachten opgegaan toen ze opeens een lawaai naast haar hoorde. In het complex was geluid een dagelijks dingetje. Er gebeurde altijd wel wat. Mensen die huilden of woest werden (niet dat zij daar onschuldig aan was), maar dit was anders. Anna sloeg haar dekbed van zich af en stapte uit bed. Haar kuit protesteerde en deed pijn. Ze vertrok haar gezicht van de pijn en strekte haar been, in de hoop de pijn te verminderen. De persoon naast haar was enorm veel lawaai aan het maken. Het klonk als geschraap. Anna sloop naar de muur toe, wat best wel zinloos was, want zelfs als ze gillend en stampend naar de muur zou gaan, zou ze toch niet over het geluid van haar buurman komen. Toen ze bij de muur kwam, legde ze haar hoofd ertegen. Het geluid stopte. Het was opeens doodstil en Anna kon haar eigen ademhaling horen. Ze moest weten wat haar buur van plan was. Misschien wilde ze gewoon praten, het geluid horen van iemand die haar geen pijn wilde doen. Ze raapte al haar moed bij elkaar, en naast wat kuchjes, was ze zelfverzekerd genoeg om op de muur te kloppen. Klop klop klop klop..... Klop klop klop klop... Ze had vast wel de aandacht nu wel getrokken van de man. "Sir, what are you doing? You can get in a lot of trouble for that," vroeg ze. Haar stem was nog een beetje schor,omdat ze die weinig gebruikte, maar het kwam er nog redelijk verstaanbaar uit. Voor haar dan.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
De minuten die verstreken voelden aan als uren, de uren die verstreken voelden aan als zoveel meer dan zestig kleine minuten. Dylan had dan ook het gevoel dat zijn hoofdpijn nog niet eens de top had bereikt. Wat die vrouw ook in zijn arm had gespoten, Dylan had niet het vermoeden dat de pijn die erdoor veroorzaakt werd snel verminderd zou worden. Nog steeds was de pijn onbeschrijfelijk. Ot wacht, er zat wel een omschrijving aan. Het voelde aan alsof iemand met een hamer op zijn hoofd sloeg, om zijn hoofd vervolgens uit elkaar te rukken. Langzamer dan zijn vorige gedachten van exploderen, waardoor de pijn nog erger was. De gedachten van de man van net, hielpen er ook niet echt bij. Zelfs al kon hij er weinig aan denken door de pijn. De man bezorgde hem gewoon de kriebels en dat zou hij ook blijven doen.
Ook de duizeligheid in zijn hoofd hielpen niet echt bij de pijn. Op sommige momenten had Dylan het gevoel dat hij moest overgeven, zo misselijk werd hij van de combinatie van pijn en duizeligheid. Toch wist hij zich in te houden.
Na een lange, lange tijd, die voor Dylan aanvoelde als een eeuwigheid begon de pijn zich een beetje te verspreiden en te verminderen. De pijn ging richting zijn vingers, waar het veranderde in een ongemakkelijk tintelend gevoel. Het getintel in zijn vingers deed hem denken aan een slapende hand of voet. Dat kon ook altijd zo irritant tintelen en pijnlijk worden. Helaas had Dylan het vermoeden dat met zijn armen zwaaien om ze wakker te krijgen, niet zou helpen. Waarschijnlijk was het nog een effect van het middeltje dat hij in zijn arm gekregen had. Hij wilde dan ook graag weten wat er precies in zat.
Op het moment dat hij die gedachten in zijn hoofd kreeg, kwam er opeens een luid, schuivend geluid uit de kamer naast hem, al was het ook wel luid genoeg om de kamer daarnaast te kunnen zijn. Even was Dylan blij dat de hoofdpijn inmiddels over was. Iets zei hem dat zijn hoofd dit geluid niet aan zou kunnen.
Langzaam opende Dylan zijn ogen. Veel had hij nog niet gezien van de ruimte waarin hij zich bevond. Zo min mogelijk op zijn handen en armen leunend, probeerde Dylan overeind te komen en keek snel de kamer rond. Hij was alleen. Niemand die hem in de gaten hield. Ook die enge man niet, waar Dylan blij mee was. Hoewel Dylan er een hekel aan had om alleen te zijn, waren dit van die momenten dat hij niets liever wilde.
Nog steeds klonk het schurende geluid van metaal op de grond door Dylan zijn oren. Iets zei hem dat wie dit ook deed, hier problemen mee zou krijgen. Al betwijfelde hij wat erger was. Als er hier meer waren dan hij alleen, zaten ze toch al in de problemen. Een paar extra konden geen kwaad toch? Zou het trouwens opvallen? Dylan betwijfelde of er mensen waren die hier graag zitten. Hij had zo'n gevoel dat het dagelijkse kost was, dat er gevloek om iedereen heen klonk. Geschreeuw en doodsverwensingen. Waarom zou dit geluid dan opvallen? Misschien weerklonk het geluid van schuivend metaal wel vaker door het gebouw heen. Het had voor hem eigenlijk ook geen zin om erover na te denken. Diegene zou in de problemen komen, maar hij kreeg er waarschijnlijk niet veel. Daarom besloot Dylan zich op andere gedachten te richten. De kamer die hij volgens de vrouw van net zijn 'huis' en 'kamer' moest noemen. Dat zouden woorden zijn die hij hier nooit voor zou gebruiken. Toch moest hij weten wat er allemaal instond. Misschien kon hij wat gebruiken om hier weg te komen, wanneer hij weer wat hersteld was van die spuit waar zijn vingers nog altijd van tintelden.
Wat zou Dylan over deze kamer te zeggen hebben? Hij had om te beginnen genoeg tv gekeken om te weten dat ze in de normale gevangenis meer hadden dan wat er hier in de kamer stond. Ook waren de spulletjes daar van betere kwaliteit. Om te beginnen was het bed waar Dylan op zat totaal niets waard. Toen hij net overeind ging zitten, kraakte dat ding als een gek. Een geluid dat hem echt bekend in de oren klonk, van de tijden dat zijn vader niet in staat bleek om zijn handen thuis te houden. Toch was dit een ander soort gekraak. Veroorzaakt door zijn gewicht en de staat van het bed, niet veroorzaakt door de ruwe bewegingen die het bed op dat ogenblik te verdragen had gekregen. Eigenlijk had Dylan het gevoel dat hij elk moment door het bed kon zakken, zo erg had het bed gekraakt, maar dat was een probleem voor later. Hij had ook zo het gevoel dat als het bed zou inzakken, hij op de grond moest slapen. Hoewel hij op het ogenblik er wel over na dacht. Misschien lag de grond wel beter dan dit verschrikkelijke matras, voor zolang hij nog geen uitweg had gevonden. Of niet in staat was om een uitgang te vinden.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Ze negeerde haar uitspraken. Zoals ze haar al vertelde; ze had geen tijd om uitgebreid bezig te zijn met elkaars reacties uit te wisselen. Te laat komen deed ze vaak en daar werd ze meerdere malen op aangesproken, maar dit keer deed ze haar best om zich aan de afgesproken tijd te houden. Wél zag ze haar woorden als komische uitspraken, geen idee hebbende tegen wie ze sprak. Ze hield haar mond niet en daardoor kwam ze steeds dieper in de problemen. ''You don't get it, do you?'' Onverwachts sloeg ze baldadig de jongedame recht in haar gezicht. Het was te waarnemen dat de klap behoorlijk hard geweest moest zijn, want binnen een mum van tijd droop bloedrode vloeistof uit haar neus. Ze had haar al behoorlijk gepijnigd, maar om zeker te zijn van haar zaak sloeg ze haar nogmaals. Dit keer raakte het haar wang en het zou haar niets verbazen als bloed haar mond uit zou vloeien bij het spreken of gewoon zomaar haar mond te openen. ''There wasn't a third option, you jerk. I guess I just do both options,'' vermande ze zich waarna ze wederom de injectiespuit naar voren haalde. ''But don't worry love. This won't hurt, you have my word on that,'' en binnen een fractie van een seconde stak ze de injectienaald in haar hals en spoot ze de vloeistof in haar lichaam.
''Oh dear, such a shame. This girl doesn't even deserve any fame,'' rijmde ze plezierig waarna ze de benen van de grond afpakte en ze haar achter zich aan over de straten meesleurde. Radnor was niet hier en ze had de kracht niet om de jongedame de hele rit over haar schouder te dragen dus dan maar zo.

TS » Aankomst laboratorium om 11.24 p.m.

Luidruchtig stapte ze de kamer binnen met het spartelende meisje naast haar. Kloppen deed ze niet, evenals de man gedag te zeggen. Manieren bezat ze niet en keer op keer liet ze dat merken door zulke acties. '’Ze is erg - Hoe noem je dat?’’ Ze dacht na, maar ze leek zich eerder bezig te houden met de man voor haar dan het woord wat op het puntje van haar tong lag. Aurea werd niet snel bang van figuren en toch droeg Daniel iets bij zich wat hem een angstaanjagende aanblik gaf. Was het zijn manier van doen of waren het zijn ogen die dwars door je heenkeken? Een lichte grijns showde ze toen het woord bij haar ten binnen schoot vooraleer ze de polsen van Micah steviger beetpakte en sprak. '’Eigenwijs,'' zei ze vergenoeg, doend alsof ze haar al jaren kende en wist waar ze het over had. '’Maar ik heb haar geïnjecteerd met mijn eigen drug. Haar neerhoeken vond ik nogal onbeleefd dus dat heb ik niet –‘’ Behoedzaam keerde ze zich voor een paar secondes tot Micah. Haar blauwe plek op de wang viel zienderogen op en tevens het bloed liet zien dat ze haar wel degelijk in het gezicht geslagen had. Haar uitspraak was derhalve schijn bedriegt, want zich in toomhouden met het excuus dat slaan allesbehalve van toepassing was, was dus niet waar. '’Ik had het overbewusteloos slaan,’’ verzuchtte ze zich. Het kostte haar moeite om het gedaante naast haar stil te krijgen en zo te houden. Ze spartelde terug zoals elkander dat hiervoor ook had gedaan. Ze mocht niet slaan en woorden kwamen evenzeer óók niet van toepassing. Het waren haar handen en kracht die al het werk deden. Haar beethouden en ervoor zorgen dat ze geen mogelijkheid aangeboden kreeg om te vluchten, was het enige wat ze kon doen.
'’En waarschijnlijk heeft ze een paar schaafwonden van het -over de grond meeslepen-, maar verder is ze nog intact. Althans, daar ga ik vanuit. Er moet even nagekeken worden of ze het nog doet, maar dat zal geen probleem moeten zijn, want daar zijn jullie wetenschappers ‘oh zo goed’ in, nietwaar?’’

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
Clay ~

Ik zwaai mijn pols voor de scanner bij de collegezaal en de deur gaat automatisch open op een langzaam ritme. Zodra de deur van zijn slot klikt, duw ik hem open. Tijd heb ik nooit om te wachten totdat hij zelf open gaat; ik ben redelijk ongeduldig als het gaat om wachten.

Dan loop ik het trappetje af dat verlicht wordt door kleine lichtjes aan de zijkant van de trap. Als ik beneden ben aangekomen, leg ik mijn tas neer op mijn bureau en sla ik op de lichtknopjes. Binnen een paar seconden flikkeren de lampen aan is de zaal verlicht. De flits doet pijn aan mijn ogen dus kijk ik in een reflex naar beneden. Dan begin ik met het neerzetten van mijn spullen en terwijl ik mijn laptop op het bureau neerzet, loopt de zaal langzaam vol. Ik duw het stickje in het portaal van de laptop en start het projectiescherm.

Wanneer ik klaar ben met opstarten en het bijna tijd is om te starten, druppelt de laatste leerling nog binnen. ‘Als wetenschapper is het op tijd komen erg belangrijk,’ denk ik bij mijzelf. Dan loopt een leerling naar mij toe en steekt zijn hand uit. Ik kijk verbaasd op, want voor de zoveelste keer zat ik verzonken in mijn gedachten en had ik niet door dat iemand tegen mij stond te praten. Ik sta op uit mijn comfortabele stoel en geef de jongen een hand. “Hallo, ik ben Tyler en ik kijk er naar uit les van u te hebben, meneer,” zegt hij met een glimlach. “Je mag me tutoyeren, ik ben daarentegen maar een paar jaar ouder dan jij,” glimlach ik terug. Hij draait zich om en gaat op de eerste rij zitten die vrijwel leeg was. Dan gaat mijn blik naar de deur en zie ik daar iemand staan. Iemand die verdomd veel op Izzy lijkt. Ik trek mijn wenkbrauw op, want zij heeft hier niks te zoeken. Dan vertrekt ze en is het veilig voor mij om de deur te sluiten, met als officieel startteken dat de les gaat beginnen.

Tijdens de presentatie kwamen er een aantal belangrijke punten in voor. Negentig procent van de leerlingen lag of te slapen op hun tafeltje, zat te dagdromen, maakten tekeningen op hun tablet of deed iets anders niet productiefs. Tyler lette vreemd genoeg wel op, want ik weet hoe saai en eentonig ik soms kan zijn. Dat ik hun mentor was en wanneer ze toetsen kregen kwamen er allemaal in voor. Wat nieuw dit jaar is, is het groepspracticum. Dit jaar hebben vijf groepjes van vijf leerlingen de kans om een test te doen op een mutant. De vijfentwintig leerlingen met de hoogste score maken daar kans op. Tijdens de presentatie ging mijn blik een aantal keer naar Tyler alsof we een soort magneten waren; ik kon niet wegkijken. Zijn fonkelende ogen, zijn redelijk gespierde lichaam en zijn charme… ‘Focus Clay!’ schreeuwde ik door mijn hoofd als een soort wake-up call.

Dan gaat de bel. Het deel van de zaal dat lag te slapen, schrok wakker en iedereen begon zo snel als mogelijk was op te ruimen en renden nog niet het lokaal uit alsof het een brandoefening was of iets. Dan loopt Tyler als enige naar mij in plaats van de deur. ‘Fuck, hoe zie ik er uit,’ schiet er door mijn hoofd, gevolgd door een: ‘Waar de fuck ben ik mee bezig, doe normaal.’ Dan staat hij tegenover mijn bureau en geeft me nogmaals een hand en zelfverzekerd zegt hij: “tot de volgende les”. De warmte van zijn hand vloeit door mijn hele lichaam en ik word er ineens blij van. Wanneer hij bij de deur is, zwaait hij nog even voordat hij wegloopt. Ik zwaai terug en begin mijn eigen spullen op te ruimen.

Als laatste ligt mijn tablet nog op mijn bureau en ik begin Tyler op te zoeken. Hij klikt op leerlingen en ziet dezelfde lay-out als ze hadden voor de mutanten. Links een foto en rechts een klein portfolio, die groter wordt gemaakt wanneer je er op klikt. “Zelfs op de foto is hij knap.” Verlaat in een zucht mijn lippen. Ik klik op zijn portfolio die als volgt uitklapt over mijn scherm. Grondig lees ik het door en er staan over het algemeen alleen positieve melding in. Dan stuit ik op de reviews van andere leraren en zie staan dat hij bij hen heel stil was en niet erg opviel, terwijl hij bij mij tussendoor vragen stelde.

Ik besluit dan te stoppen met het stalken en de zaal af te sluiten en alle spullen weer neer te zetten op mijn kamertje. Wanneer ik alle spullen heb gedropt in mijn kamer, vond ik het een goed idee naar de sportschool te gaan van de lagere levels. Want in de sportschool van de hoge levels kom ik vaak mensen tegen die dan een gesprek willen en daar heb ik op dit moment dus zo geen zin in. In de lagere levels kijken ze meestal tegen mij op en durven ze niks te zeggen tegen mij.

Ik zwaai ook hier mijn pols voor de scanner en de schuifdeuren gaan hier met een enorme vaart opzij. Dan haal ik mijn sportspullen uit mijn kluisje en begin de punch bag een aantal klappen te geven. Na wat lijkt als een kleine tien minuten schieten de schuifdeuren opnieuw open en hoor ik een stem die ik herken. ‘Tyler!’ hoor ik mezelf denken. Achter mij hoor ik voetstappen deze kant op komen. “Meneer? Oh sorry, Clay haha,” hoor ik achter me. Dan draai ik mij om en begin tegen hem te praten en na een tijdje staan we samen te trainen. Er komen leuke gespreksonderwerpen aan bod en op een moment vraagt hij mijn nummer. “Voor wanneer ik hulp nodig heb, want jij bent toch mijn mentor?” gaf hij als reden. Natuurlijk gaf ik mijn nummer en tevreden gingen we door totdat we samen uitgeput waren. We kleedden ons om en liepen de zaal uit. “Tot de volgende les!” zegt hij vriendelijk en draait zich om.

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Met een diepe zucht plof ik neer op mijn bed. Het is al laat en veel zin heb ik niet meer om naar het lab te gaan. Ik moet wel, aangezien ik nog even naar het serum wil kijken dat ik laatst heb gemaakt. Het is niet dat ik er een foutje in heb gemaakt, integendeel zelfs, maar ik wil kijken of ik er misschien nog iets aan kan verbeteren voor het volgende serum dat ik ga maken. Mijn glijd door de kamer en blijft uiteindelijk hangen bij mijn telescoop. Met een zwakke glimlach kom ik overeind en loop ik ernaar toe. Er schiet een lichte tinteling door mijn hand wanneer ik het koude apparaat aanraak. Het is jammer dat we ontzettend diep in de zee zitten, aangezien ik nu niet naar de sterren kan kijken. Ooit, als ik weer het land op ga, ga ik zeker weten naar de sterrenhemel kijken. Het is al een hele tijd terug dat ik op het land ben geweest. Misschien wel een aantal jaar of zo. Ergens heb ik dat ook aan mijzelf te danken, aangezien ik nooit meega op missie om de mutanten te halen. Een kleine zucht verlaat mijn mond. Als ik nog wil lezen straks moet ik nu wel aanstalten gaan maken om nog naar het lab te gaan, anders wordt het daar ook te laat voor.
Gapend kwispel ik het reageerbuisje dat ik in mijn hand heb. Het is vrij rustig in het lab nu. Sterker nog, ik ben de enige die hier nog zit. Mijn kladbokje is ondertussen al volgeschreven met allemaal formules en opstellingen van de materialen die ik gebruik. Voorzichtig zet ik het reageerbuisje weer terug in het rekje, waar nog drie andere reageerbuizen in staan. Met een vermoeide zucht doe ik mijn bril af en leg ik mijn hoofd tegen de koude tafel aan. Ik ben kapot na vandaag. Vanochtend moesten de meeste van ons ontzettend vroeg op om de kamers gereed te maken voor de nieuwelingen, de injectienaalden te vullen en klaar te leggen, of om de mutanten te halen. Zo'n dag als deze vergeet je niet zo snel, puur omdat het de meest intensieve dag is die je je kan voorstellen hier. Langzaamaan dwalen mijn gedachtes weer af naar waar ik al de hele dag mee zit: mijn broer. Ik kan er maar niet over ophouden, puur omdat dit niet bij hem past. Misschien zie ik het gewoon verkeerd en is hij gewoon moe, net zoals ik. Mijn schouders ontspannen ietwat bij die gedachte. Ja, dat zou het ook gewoon kunnen zijn. Met een ontspannen glimlach op mijn gezicht til ik mijn hoofd weer op, waardoor ik gelijk weer verblind word door de felle TL-verlichting in het lab. Misschien is het beter als ik het daar maar op houd. Ik raak alleen maar gestrest als ik er zoveel stil bij ga staan, en dat zou zonde zijn aangezien dat weer invloed heeft op mijn prestaties. Over presteren gesproken, ik heb mijn vader al de hele dag niet gezien. Kort kijk ik om mij heen, maar natuurlijk weet ik dat hij niet hier is. Ach, hij heeft het waarschijnlijk druk met al die nieuwe mutanten. Kort kijk ik op de klok, die recht voor mij hangt aan de muur. Het is verschrikkelijk om zonder bril ernaar te kijken, aangezien de klok één wazige vlek is met hier en daar wat wazige, zwarte vlekken erop. Gauw zet ik mijn bril weer op, en zie ik dat het al half tien is. Misschien kan ik mij maar beter klaar gaan maken om te slapen, aangezien ik morgen van plan ben om weer vroeg hier te gaan zitten. Ik kom overeind en rek mij dan gauw even uit. Ergens ben ik wel opgelucht dat alle mutanten al in het gebouw zijn, aangezien we wel eens hebben gehad dat er eentje op het land wist te ontkomen aan iemand van ons en zich bijna de hele nacht heeft schuilgehouden op een bepaalde plek. Gelukkig is de mutant uiteindelijk gevonden en hierheen gebracht. Ik zet alle spullen voorzichtig weer terug van waar ik het vandaan heb gehaald en loop dan terug naar mijn kladblok. De aantekeningen die ik genomen heb zullen nog goed van pas komen, zeker nu ik al wat ideeën heb voor een nieuw serum. Met een tevreden glimlach verlaat ik het lab en loop ik de gang op, waar het ook al vrij rustig is. Ach, ik heb liever deze rust, dan een stel wetenschappers die luid pratend en lachend door de gangen lopen.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
Wetend dat Salgueiro de ophaler was van Micah, verbaasde Daniel de staat van haar gezicht en zichtbare armen niet. Opgedroogd bloed zat gekleefd in haar vuilblonde haar; een overblijfsel van de achteloze wetenschappers die haar hadden opgeknapt en vastgebonden. Daarbij was haar ingevallen rechterwang blauw van iets wat ongetwijfeld de hand van Salgueiro was geweest. Daniel zuchtte hoofdschuddend en bekeek net als bij Dylan haar gezicht zonder acht te slaan op haar tegenstribbelingen. Na een tijdje hebben gezwegen sprak hij eindelijk. 'Nou lieverd, ik moet zeggen dat je ogen werkelijk prachtig kleuren bij je pakje.' Hij trok zijn mondhoeken omhoog, maar de glimlach trok niet door tot zijn kille ogen. 'En zeg eens even ''aah'', ik wil weten of je geen tanden mist.' Daniel kreunde. 'Damnit, Salgueiro. Ik hoef geen proefpersoon die een stukje van haar voortand mist,' mompelde hij. Toen hij na enkele minuutjes weer klaar was met haar verder zwijgend onderzoeken gaf hij haar een paar zachte klapjes tegen haar wang. 'Dat was het voor vandaag. Straks zal je nog een prikje krijgen en morgen verwachten we dat je klaar staat voor je eerste experiment. Rust goed uit en doe vooral geen moeite uit te breken; we hebben je energie nodig.'
Met gemengde gevoelens verliet Daniel de kamer weer terwijl hij alle geluiden van Micah negeerde. Aan de ene kant was hij teleurgesteld in het aantal binnengebrachte proefpersonen, terwijl hij ook ontmoedigd raakte door het gebrek aan goede resultaten. Hij had echter wel vertrouwen in de laatste overlevenden die hier al maanden waren, maar die ook langzaamaan in aantal slonken. Opnieuw betrapte hij zich er op dat hij in zijn ogen aan het wrijven was, en nam zichzelf voor om die avond vroeg naar bed te vertrekken, nadat hij eerst een bezoek zou brengen aan Ron om hem zijn bevindingen voor te leggen.
Na weinig woorden te hebben gewisseld met zijn collega die hij gelijk op de gang tegenkwam, maakte Daniel met snelle stappen zijn weg richting de verdieping waarom zijn verblijf lag. Via een deur in zijn kantoor kwam hij in een ruime slaapkamer, inclusief een kleine keuken en zitruimte, plus nog een tafel waaraan hij 's avonds vaak nog werkte. Soms zou hij over nieuwe experimenten nadenken, terwijl hij andere keren uren aan papierwerk aan het verwerken was. Maar deze keer liet hij de tafel links liggen en liep gelijk naar zijn bed. Toen hij er echter in lag kon hij de slaap niet vatten door de gedachten aan de nieuwe proefpersonen. Het tweede meisje oogde hem erg zwak en hij had weinig interesse in haar, maar de blik in Dylans ogen stond op zijn netvlies gebrand. Daniel had veel bange blikken gezien in de jaren dat hij dit vak deed, maar dit was pure angst geweest. Voor iemand die pas net bij bewustzijn was had en nog geen grip op de situatie had kunnen hebben, was hij toch ergens bang voor geweest. Daniel schudde de gedachte uiteindelijk maar uit zijn hoofd en begon aan een van zijn rituelen: een nieuw proefpersoon koppelen aan een experiment. Er stonden nog een paar proeven in de wacht die nog niet getest waren, en vlak voor hij helemaal wegzakte had Daniel al een paar goede ideeën in zijn hoofd.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Hardhandig en vooral onverhoeds kwam haar vuist tegen Micah’s neus aan, binnen een mum van tijd droop er een bloedrode vloeistof haar neus uit. Slechts een aantal tellen waren verstreken voor ze de tweede klap ontving op haar wang. Een ijzerachtige smaak werd opgemerkt door haar smaakpapillen waardoor ze haar angstige gelaat meteen veranderde naar een vieze gelaatsexpressie. “Je krijgt hier spijt van, geloof me,” bracht Micah met een zwakke stem uit. Spreken ging moeizaam doordat ze erg duizelig was, alsof ze elk moment kon neervallen. Ook het roodharige meisje zag ze onderhand dubbel. "Nee, niet doen, alsjeblieft," mompelde ze toen de vrouw de injectiespuit naar voren haalde, al was haar gesmeek te zacht uitgesproken om verstaanbaar te zijn. Een prikje was voelbaar in de huid van haar nek, de onbekende vloeistof drong haar lichaam binnen. Haar benen werden zwaarder, evenals haar ogen die langzaamaan dichtvielen vervolgd door haar lichaam dat inzakte en op de koude en ondertussen vochtige straatvloer terecht kwam.

Spartelend probeerde ze haarzelf los te maken uit de greep van de jongedame. Het kostte echter meer moeite dan verwacht, ze was nog steeds zwak en voelde zich licht in haar hoofd, net alsof ze dronken was. Pijn overheerste in haar lichaam, het meisje had haar gewelddadig toegetakeld voor ze Micah meenam naar het gebouw dat het lab genoemd werd. Haar uitspraken negerend bleef ze moeite doen zich te trekken om op die manier een ontsnappingspoging te wagen. Ze moest en zou weer naar huis gaan, ondanks het onzeker was op welke plaats in de wereld ze zich bevonden. Wantrouwend keek ze de man aan die zich in dezelfde ruimte bevond als Micah en de vrouw. Hij droeg een neppe glimlach om zijn lippen die ze het liefst zo snel mogelijk liet verdwijnen, hoewel zijn kille blik angstaanjagend was voor een jong meisje zoals Micah. Fronsend keek ze hem aan als aanleiding van zijn opmerkingen, hij wist hoe hij een vrouw moest beledigen. "Je hoeft niet zo te kijken met die oordelende ogen van je, ik vind jou anders ook niet zo aantrekkelijk," antwoordde Micah chagrijnig. Hij mocht ervan op de hoogte zijn dat zijn gedrag haar mateloos irriteerde.
De blauwe plekken die verspreid waren over haar tengere armen vielen sterk op tegenover haar bleke huid. Het veroorzaakte een overduidelijk contrast met het zeeblauwe uniform dat ze om haar lichaam heen had. Nooit gaf ze wat om haar uiterlijk, maar ditmaal was het duidelijk te merken aan haar gezichtsuitdrukking dat ze de blauwe jumpsuit een onaangenaam zicht vond. Daarnevens vond ze de dikke, verstikkende stof ontzettend hinderlijk, alsof ze een crimineel was die naar de gevangenis toe moest. Argwanend waren haar ogen op hem gericht terwijl zijn handen haar op onwaardeerbare plaatsen aanraakten. Elke aanraking veroorzaakte dat haar paranoïde gedachten steeds erger op hol sloegen. Het onderzoek nam slechts enkele minuten in beslag, een opluchtend feit volgens Micah sinds ze een wantrouwend gevoel had over hem. Des te sneller ze van de vreemde man verlost was, des te beter.
Enkele woorden werden uitgesproken door de dame die haar stevig vast had, waardoor al snel iemand
anders haar lichaam overnam. ''Ad, breng haar naar haar cel. Ze is verder mijn verantwoordelijkheid niet meer.'' Opnieuw werd haar lichaam meegetrokken naar de frisse hal. Kippenvel verspreidde zich over haar gehele armen. Zelfs de ijzige temperatuur kon haar er niet van weerhouden om te spartelen, hopend dat het gedaante haar losliet. Geen kant kon ze op, de greep was te stevig om haarzelf los te wurmen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Onverstoord zette hij de bewegingen voort. Het metaal met elk beetje overgebleven kracht in zijn vingers tegen de grond aangedrukt, geschaafd over de grond. Lichte strepen werden, samen met enkele ondiepe inkepingen achtergelaten op het cement. Het geschraap weerklonk hard in zijn oren, misschien wel te hard, maar Ethan wist niet of het iets was wat hij zich verbeelde. De proeven hadden hem laten aarzelen over alles om hem heen. Soms overtuigde hij zichzelf ervan dat hij in de hel terecht was gekomen, andere keren begon hij erin te geloven dat het een nachtmerrie was die hij beleefde. Het maakte het leven voor hem gemakkelijker; zichzelf laten denken dat hij de oplossing allang gevonden had, menend dat het enkel een tijd was die hij moest uitzitten, hield hem meer op de been dan hij had kunnen denken.
Hetgeen wat volgde verontstelde hem. Hardhandig leken een paar vuisten tegen de muur te bonken, te luidruchtig voor Ethan om het zomaar aan zich voorbij te laten gaan. Een frons verscheen langzaamaan op zijn gezicht. Gestopt met het bijschaven van de schroef, hield hij zich compleet stil. Geschreeuw had hij vaker meegemaakt insgelijks het harde getrap en gebonk. Hij zag het voor een dergelijke daad aan uit gekte, tot hij inzag dat het deze keer anders was. Was hij de enige die het gepraat aan de andere kant van de muur waar kon nemen? Angstig klonk het absoluut voor hoever hij het kon opmaken. Schorre klanken kwamen naar voren, plotseling uit het niets. Waren het zijn eigen denkbeelden die hem voor de zoveelste keer weer gek wilden maken?
"Zijn we allemaal niet al gedoemd in deze gevangenis?" beantwoordde hij de stem vrijwel meteen. Een stemgeluid die hij eigenlijk nergens van leek te kunnen herkennen. Het kwam hem niet te binnen aan welke persoon hij het zou kunnen linken, zoals Ethan normaliter wel kon. Hij verbond namen van mensen aan hun uiterlijk, want iedereen zag er anders uit, toch? De kleine details brachten hem het geheugensteuntje die hij kon gebruiken. Het hielp hem elk mens uit elkaar te houden, maar hoe zat het met hun stemmen? Kon hij ze voor de geest halen op commando of iemand bedenken waarvan de woorden afkomstig waren? Wat verward draaide hij zich bij tot zijn zij in contact kwam met het muuroppervlak en hij zijn oor gemakkelijk tegen het gesteente kon leggen. Duizenden gedachten schoten door zijn hoofd, wachtend op Ethan om er gehoor aan te geven, alhoewel hij ze niet uit zijn keel kon krijgen. Het verlangen om met iemand te praten was al zo lang gaande dat het hem even kostte voordat hij zijn ongelovigheid opzij kon zetten. Hij was bang, niet zozeer voor de persoon zelf, maar eerder voor de teleurstelling wanneer zou blijken dat het bedrog was. Dat hij zichzelf voor de gek aan het houden was met een grote leugen. Anderzijds kon hij het domweg negeren niet over zijn hart verkrijgen. Wat als er wel degelijk een persoon contact met hem zocht? Hij beval zichzelf te stoppen met het eindeloze peinzen en, na even gezwegen te hebben, rolden de woorden onzeker over zijn lippen.
"Wie is dit?"

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Het wachten op het antwoord duurde tergend lang. Wat als het geluid gewoon niets was, een gedachte van haar. Wat als ze gewoon gek werd? Of wat als de buren de wetenschappers zouden zijn... De hoop was al bijna opgegeven toen ze eindelijk een antwoord kreeg. Wie is dit... Ze kreeg een antwoord. Anna's humeur was meteen verbeterd. Voor een momentje voelde ze zich gelukkig. Wat moest ze zeggen? Moest ze het volledig vertrouwen? Dat nooit, vertrouwen deed ze niet zo makkelijk meer. Maar dit was verleidelijk. Dit kon een ander slachtoffer zijn. Iemand die haar zou snappen. Anna dacht na wat ze zou zeggen. Ze was even stil, voor een halve minuut terwijl ze al haar ideeën langs ging. Ze had zo veel te vertellen, maar niets klonk logisch. Niets leek relevant. Wat zou hem boeien wat zij was? Wie zij was? "Anna, je buurvrouw, wie ben jij?" Het klonk zo dom. "Zit jij al lang hier," vroeg ze afwachtend en onzeker. Ze wist niet wat ze moest verwachten. Een laborant zou haar uitlachen. Een medegevangene... wist ze niet eens. Waarom kon ze niet gewoon omgaan met iemand? Ze hunkerde naar een gesprek, maar nu het erop aankwam, vroeg ze zich af waar ze moest beginnen. "Ik weet niet eens wat ik moet zeggen," zei ze eerlijk. Anna had werkelijk waar geen idee.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Hoewel het behoorlijk luide geschraap in een van de kamers om hem heen inmiddels was opgehouden, beviel die stilte Dylan totaal helemaal niets. Normaal was Dylan echt iemand die van rust en stilte kon genieten, maar nu was het… Hoe zou hij het zeggen? Te stil? Ja, dat was het woord. De stilte die hier hing was eng en drukkend. Als een zwaar gewicht dat hem elk moment kon verpletteren. Een gewicht dat hij bijna niet kon dragen. Waarschijnlijk kwam dat alleen maar door deze enge plaats. Hij had het al niet zo op opgesloten te zitten, zeker niet op een plaats waar hij niet bekend was. Hij had er al een hekel aan dat de toiletdeur bij zijn moeder thuis zat te klemmen en hem wel eens per ongeluk opsloot. Dan zat hij weer een paar minuten te duwen en te trekken, voor hij eindelijk weer eens naar buiten kon. Een paar keer had zijn moeder de woningbouw gebeld om het te laten maken. Dan zeiden ze weer dat ze iemand zouden sturen en zijn moeder en hij er niet zelf mee aan de slag mochten gaan, iets wat Dylan belachelijk vond, waarom mochten ze het niet zelf proberen op te lossen als er geen hulp kwam? Zo vaak hadden ze al beloofd meteen hulp te sturen, zo weinig hulp kwam er naar hen toe.
Toch was de toiletdeur thuis nu niet een probleem voor Dylan. Hij had grotere problemen. Zijn handen sliepen nog, de kamer was een ramp en in zijn herinnering meende hij dat hij de deur van de kamer op slot hoorde gaan, toen de hoofdpijn begon. Dat leek hem ook logisch toe. Je ontvoerde iemand niet om hem vervolgens makkelijk te laten ontsnappen, zeker niet wanneer diegene jou gezicht en stem had gezien en gehoord. Toch wilde Dylan hier weg en probeerde dan ook op te staan. Weer overviel een duizelig gevoel hem. Het gevoel dat je kreeg wanneer je net wakker was en te snel opstond. Het zelfde gevoel, maar dan wat erger. Een zucht verliet Dylan zijn lippen dan ook, terwijl hij probeerde in evenwicht te blijven en naar de deur liep. Zijn slapende handen negerend, probeerde hij de deur te openen, die hem in deze kamer gevangen hield. Tsja, hij wist niet zeker of de deur echt op slot zat en je kon het altijd proberen toch? Zelfs al was de kans heel erg klein. Helaas was het zoals Dylan dacht, de deur zat op slot en hij kreeg hem niet open. Heel erg fijn, dus niet. Hij moest met een ander plan komen. Rustig liep hij terug naar zijn bed en zakte er voorzichtig op neer, doodsbang dat hij onder zijn gewicht kapot zou gaan, ondanks dat Dylan totaal niet zwaar was. Hij was zelfs een beetje te licht voor zijn leeftijd en lengte. Hij at wel genoeg hoor, soms zelfs veel te veel en een snackje bij de snackbar? Die ging er bij hem altijd wel in, mits er goed gezelschap was en er aan de andere kant van de balie niet een man boven de 35 stond. Dylan groeide alleen niet. Hoeveel hij ook at, hij bleef altijd rond het zelfde gewicht, iets waar sommige meiden bij hem in de klas echt jaloers op waren. Tsja, dat was nu eenmaal zijn lichaam. Hij hoefde niet te sporten om een goed lichaam te houden. Alleen om misschien wat spieren te kweken en hopen daardoor wat zwaarder te worden, iets wat nu waarschijnlijk niet meer zou gebeuren.
Zijn blik ging nogmaals door de kamer, over de meubels die hem net al waren opgevallen. De kleine, half verroeste wasbak aan de andere kant van de kamer, bood hem geen ontsnappingsplan. De buizen eronder waren gewoon te klein om doorheen te gaan, wat logisch was. De buizen waren niet veel groter dan die in zijn badkamer bij zowel zijn vader als zijn moeder. Hij verwachte ook niet spontaan grotere buizen hier, waar hier dan ook maar mocht zijn. Daarom gingen zijn ogen ook nog wat verder. Een ventilatieschacht in het plafond, bood hem wel een idee. Misschien dat hij daar een uitvlucht van kon maken. Echter leek de ventilatieschacht hem erg lawaaierig. Zelfs al zouden de wetenschappers hier gewend zijn aan de herrie die de ventilatieschacht met zich mee zou brengen als hij er eindelijk in kon komen en erdoorheen zou kruipen, zou hij vanzelf bij een gang aankomen waar ze geen harde geluiden zouden zijn gewend. De ventilatieschacht was dan ook geen geschikte optie. In elk geval niet zolang er misschien nog een andere optie om te ontsnappen was. Die moest hij eerst proberen te vinden. Dwaze ontsnappingspogingen konden later altijd nog wel, wanneer hij de veilige en onopvallende ontsnappingspogingen geprobeerd had en die geen uitweg meer boden. Daarbij wist hij ook niet hoe hij het ventilatierooster dat voor de schacht geplaatst was, open moest krijgen. Daar moest hij ook even over na denken. Die enge man had tenslotte zijn zakken leeggehaald en al zijn spullen in een doosje laten verdwijnen. Zijn telefoon, zijn portemonnee (niet dat daar veel in zat, maar oké) , zijn huissleutels van beide huizen en ga zo maar door. Alle dingen die hij van huis had meegenomen, was hij nu inmiddels kwijt dankzij die engerd. Dat maakte zijn ontsnappingspogingen al flink wat moeilijker. Hij moest creatief zijn, iets wat hij normaal gesproken best was, maar door de schrik nu niet. Hij kon maar geen oplossing bedenken voor zijn probleem, hoe kwam hij hieruit? Wat kon hij gebruiken als een ontsnappingsplan? Hoe moest hij het gebruiken? Wat hield het precies in? Waar was hij eigenlijk? Als het hem gelukt was te ontsnappen, waar ging hij dan heen? Zouden ze hem weer kunnen vinden?
Naast al deze vragen gingen er nog meer door Dylan zijn hoofd. Een vraag die al die tijd door zijn hoofd spookte was: wat moesten ze van hem? Waarom was hij hier? Wat was er aan de hand? Wat was dat geluid van schrapend metaal op de vloer van net?
Zoveel vragen en zo weinig antwoorden in Dylan zijn hoofd. Hij werd er gek van! Hij moest de antwoorden hebben, anders zou hij nooit een ontsnappingsplan kunnen bedenken die zou kunnen werken. Helaas betwijfelde hij dat hij de antwoorden ooit zou krijgen. In elk geval niet zoals hij ze nodig had en niet snel genoeg.

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
Clay ~

Met een roze bril loop ik rond in het gebouw. Ik zet mijn sporttas op mijn bed op mijn kamer en krijg gelijk een melding op mijn telefoon. Er zit een rood bolletje naast, wat betekent dat het belangrijk is dus besluit ik meteen te kijken wat het is. Mijn vader heeft mij een bericht achtergelaten om Anna en Dylan een groepssessie te geven. Dit gebeurt niet vaak dus ik stuur gelijk een bericht naar Leila om alles klaar te zetten.
Ik loop het lab in en trek mijn laboratoriumjas aan om daarna de zakken te vullen met een aantal spuiten. Vier voor tijdelijke bewusteloosheid en twee voor plaatselijke tijdelijke verdoving. Ik neem een extra laboratoriumjas mee met de bijbehorende accessoires en geef die aan Leila zodra ik haar op de gang tegenkom. “Deze,” informeert Leila mij en wijst naar de deur waar Anna zich bevindt. Ik kijk door het raampje en ze ligt rustig te pitten. Het is immers al laat in de avond, maar in het lab gaan de testjes gewoon dag en nacht door. Ik zwaai mijn hand voor de scanner en we stormen binnen. Voordat het meisje doorheeft dat ze niet alleen is in de kamer, hebben we haar al vast. Ik grijp naar een van de bewusteloosheidsspuiten en prik haar in haar nek. We blijven haar in de houdgreep houden totdat ze stopt met schreeuwen, wat betekent dat het serum werkt. Leila neemt een sprintje naar het kabinet om een mobiele marteltafel te halen. Het heeft waarschijnlijk een andere naam, maar hier in het lab noemen we het nou eenmaal zo. Binnen enkele minuten komt Leila binnen met zo’n tafel en hijsen we Anna er op. Dan binden we haar vast door middel van de gespen en duwen we haar naar het lokaal waar we deze tests uit gaan voeren.
Hetzelfde wordt gedaan bij Dylan en binnen een kwartier hebben we ze samen gestald in de kamer, met de tafels op hun rem. Onderwijl ze langzaam hun bewustzijn verliezen, halen Leila en ik samen het apparatuur wat we voor deze tests gaan gebruiken. Echter merk ik dat we de benodigdheden voor bloedprikken zijn vergeten waardoor ik nog een sprintje neem naar het kabinet, want op elk moment kunnen de mutanten wakker worden en schreeuwen om hulp.
Tijdens mijn rit bots ik op tegen Tyler, die ik opeens tegen kom in de gang. De boeken vallen uit zijn handen, maar gelukkig lag mijn laboratoriumjas nog in het lokaal, want anders waren de spuiten geknapt.
“Ow sorry! Ik zag je niet!” verontschuldig ik me snel, maar hij lijkt bozer dan normaal. Ik wil weten wat er aan de hand is, want ik geef om hem en wil hem kunnen helpen dus vraag ik wat er aan de hand is, waarop hij kortaf reageert: “je hebt mijn bericht niet eens gezien,” waarop ik verbaasd vraag waar hij het over heeft. “Je gaf je nummer toch? In de sportschool?” Ik knik. “Nou ik had je nog een bericht gestuurd, die je niet eens had gelezen.”
“Ik heb geen melding gehad? Want als ik kijk op mijn horloge…” zeg ik, terwijl ik naar mijn linker pols wijs. Doch is er geen horloge te zien. Op dat moment gaat er een lampje branden. Ik lees altijd meldingen op mijn horloge en dan kijk ik ze op mijn telefoon, maar als ik mijn horloge kwijt ben, heb ik die melding niet voorbij zien komen. Ik leg het Tyler uit en langzaam verschijnt er weer een glimlach op zijn gezicht. Ik heb hem niet expres laten hangen. Ik pak mijn telefoon en stuur naar Leila dat ik mijn horloge ga zoeken en dat ze er op dit moment even alleen voor staat. Binnen een paar tellen krijg ik een antwoord met ‘Prima! Ik heb alles doorgelezen vanochtend en weet wat er allemaal moet gaan gebeuren, wens me succes.’ Ik wens Tyler succes met studeren en sprint naar mijn kamer waar ik schat dat mijn horloge ligt. Na wat lijkt als tien minuten, stop ik met zoeken en denk ik dat ik weet waar die ligt; de sportzaal van de lagere levels

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
Daniel schrok plots wakker en stak als een reflex zijn arm op. Een onaangename tinteling was nog voelbaar: het resultaat van een melding in zijn chip. Haastig kleedde hij zich weer aan zonder acht te slaan op de getallen op zijn digitale klok. Buiten zijn kamer liep hij bijna tegen een wetenschapper aan. 'Wat?' snauwde hij, terwijl hij hem opzij duwde en ongestoord verder liep, met de jongen op zijn hielen. 'P-professor W-Warren, we hebben u nodig v-v-voor de nieuwe kamerindeling,' stamelde deze. 'Professor Robinson slaapt, en hij heeft aangegeven niet gestoord te willen worden, dus-'
'Dus moesten jullie mij uit mijn bed bellen, ik snap het al.' De jongen liep behoedzaam een stukje langzamer. 'Ze hebben u nodig in kamer 1H. Eh... succes!' Hij droop af. Daniel sloeg een hoek om en stapte in een lift terwijl hij het muziekje op de achtergrond onder zijn adem vervloekte. Binnen een minuut stond hij voor de goede kamer en hij stapte zonder te kloppen naar binnen. Een stuk of vijf wetenschappers zaten klaar, maar stonden meteen op toen ze Daniel zagen en begonnen verontschuldigingen te mompelen. Hij wuifde deze weg. 'Het is al goed, bespaar je de moeite. Laten we dit gewoon snel doen; ik wil binnen tien minuten weer in mijn bed liggen.' Al snel hadden ze een blaadje klaar met een hoop kriebels erop. Echter zichtbaar waren definitieve naamcombinaties, waaronder Dylan Grace en Ethan Waincroft, en Anna Chaillon en Micah Fidler.
'Ik wil een extra paar ogen dat op die Ethan let; hij heeft de nare gewoonte op spullen kapot te maken. Ook de nieuwelingen Micah en Dylan moeten een tijdje streng in de gaten worden gehouden. Het liefst vannacht nog.' Stoelen schoven achteruit en voeten kregen weer het gewicht van hun eigenaars terug, terwijl de wetenschappers druk pratend de ruimte verliezen, met aan het einde van de stoet Daniel die op zijn gemak de deur achter zich sloot. Slenterend vervolgde hij zijn weg naar zijn kantoor, maar hij had helemaal niet meer de intentie om terug naar bed te gaan nu hij zo ruw wakker was geschud. Hij kwam langs een ruimte waarvan het rode licht erboven aangaf dat hij in gebruik was. Het betrof een onderzoekskamer en Daniel stapte impulsief naar binnen. Clays assistente, Leila, stond temidden van een versufte Dylan en Anna en keek hem nieuwsgierig aan. 'Excuseer,' gromde Daniel en hij liep weer naar buiten. Deze aanblik gaf hem echter wel een idee, dus hij opende de deur weer en stak zijn hoofd naar binnen. 'Kan ik Dylan meenemen? Ik heb hem nodig voor nog een klein experimentje.' Leila knikte vluchtig en Daniel boog over de half bewusteloze Daniel. Behendig tilde hij het lichaam over zijn schouder, en toen hij zeker was dat er niemand op de gang was, bracht hij het naar de dichtstbijzijnde onderzoekskamer. Daar bond hij het vast op de operatietafel die er stond. Hij zuchtte even en dacht na; hij had assistentie nodig, dus stuurde hij met tegenzin een bericht naar Isabelle, die als enige als actief stond. Hij vroeg haar gelijk het benodigde materiaal mee te nemen en wachtte daarna een tikkeltje ongeduldig. Ondertussen legde hij zijn aantekeningen klaar en las zijn bevindingen nog één keer door. Wanneer Isabelle er was wond hij er ook geen doekjes om en legde hij meteen uit was zijn plan was, zonder ook maar één keer zijn blik van zijn papieren te halen. Ik stuitte laatst op een onderzoek uit de tweede wereldoorlog waarin ze bij de proefpersonen delen uit de hersenen uitschakelden of weghaalden met een bepaald doel voor ogen. Uiteraard delen wij niet ditzelfde doel maar het principe is hetzelfde. Ik wil het bij de bron aanpakken en in plaats van drankjes toe te dienen in de hersenen zelf gaan werken, misschien zelfs dingen toevoegen. Ik geloof dat ik op papier een proefpersoon zodanig kan aanpassen dat de lichaamstemperatuur wordt aangepast. Op lange termijn zal hij zijn lichaam in vlammen kan zetten zonder hier enige last van te hebben. Zullen we maar aan de slag gaan?'

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Het kwam haast niet voor dat ze mutanten trainde, omdat er te vaak niet naar geluisterd werd of dat er niet naar haar geluisterd wilde worden. Echter was dit de enige sportzaal waarbij men zich ook vrijwillig aan wilde bieden als tegenstander. Geheel eerlijk werd er niet gespeeld. Negen van de tien keer gebruikten ze hun krachten voor zoverre dat mogelijk was. Het was dus voor beiden een voordeel; zij kreeg de kans aangeboden om weer te gaan vechten en zij kregen de kans aangeboden om hun gaven uit te testen of uit te voeren.
Een zwarte leegte kwam ze tegemoet toen ze de zaal binnenstapte. Er was werkelijk niemand, behalve zij, die op dat moment in de ruimte te vinden was. Zonde was het, maar het viel te verwachten. De meesten lagen rond dit tijdstip al in hun cellen of werden zo nodig gebruikt voor enkele proeven. Afgezien daarvan, zag ze de gunsten er wel van in. Ze kon nu met gemak haar muziek afspelen zonder dat ze gezeik aan het hoofd kreeg vanwege de herrie die ze onderwijl maakte. Er was géén individu, die haar kon zeggen wat ze moest doen.
Haar actie naar het zoeken van een goed nummer werd verstoord toen ze andermans telefoon in zicht kreeg. Het lag eenzaam op een houten bank alsof het tot niemand toebehoorde. Ze trok haar wenkbrauwen op, pakte de telefoon beet en legde het neer in haar tas. Wat gevonden was, mocht men hebben, nietwaar?

•••

So we do it how we do it
All up in your face man, I hate to put you trough it
I be up all night, whole crew's in here
Cause I don't really know who I'ma lose this year

Daadkrachtig rende ze de zaal door.

Man I love my team, man I love my team
I would die for them niggas

Haar stem klonk ongegrond en luid, maar haar valsheid baarde geen zorgen. De meningen van anderen kon haar nauwelijks schelen. Ze was zich er inmiddels wel van bewust dat men haar vaker in een kwaad daglicht zette dan in het zonnetje. Het kwam zelden voor dat ze positieve opmerkingen kreeg te horen over haar gedrag of handelingen in het verleden, die daarbij gemeend waren. Alle botte opmerkingen die ze naar haar hoofd kreeg, lieten haar steeds sterker in haar schoenen staan. Desondanks merkte ze op dat ze vrij weinig goed handelde met commentaar op haar gedrag, emoties en verleden. Haar woedeaanvallen stonden vaak in de weg waardoor ze nog erger gezien werd als een soort monster. Ze schold mensen uit, sloeg mensen en soms ging het zelfs zover dat ze iemand letterlijk het ziekenhuis insloeg. De sportzaal was de enige plek waarbij mensen vrijgesteld waren van haar woedeaanvallen. Alle frustratie die zich langzaamaan had opgekropt in haar lichaam, uitte ze in haar trainingen. Rennen, opdrukken, springtouwen, boksen; werkelijk alles hoorde erbij.
Ze beëindigde haar loopsessie waarna ze greep naar haar 'speciale' handschoenen. Het waren geen beschermers die haar gehele hand warm hield, maar slechts tot het midden van haar vingers doorliep. Haar vingertoppen waren dus als het ware 'naakt,' zoals ze het noemde.

Yeah, I know, I know, but I don't get my stress on
Takin' shots, swear is like my stomach made of Teflon
They like, ''Boy want you get your rest on?''
Bitch, 'cause I'm up for every hour I was slept on

Rosalie33
YouTube-ster

rosalie33 schreef:
Eindelijk, dacht Isabelle toen ze haar labjas uittrok en de stoel in haar kamer hing. Ze dacht dat er nooit een eind aan deze dag zou komen. De strakke knot op haar hoofd haalde ze eruit, waardoor haar lange haren over haar schouders vielen. Het voelde goed om weer terug te zijn in haar kamer, zeker na zo'n drukke dag. Kort haalde Isabelle een hand door haar haren heen. Ze trapte haar hakken uit en liep naar haar bed toe, waar ze al de hele dag naar had verlangd. Ze had de laatste tijd erg weinig geslapen en wilde niets liever dan haar slaap inhalen.
Net toen Isabelle zich wilde omkleden, trilde haar telefoon. Met een opgetrokken wenkbrauw liep ze naar haar bureau toe en keek ze wie haar een berichtje had gestuurd. Daniel..? Wat verward opende ze het bericht. Daniel was wel de laatste die haar een bericht zou sturen. Hij probeerde haar altijd al te ontwijken en keek haar haast nooit aan wanneer ze een gesprek hadden. Het maakte haar weinig uit, maar alsnog vond ze het best raar. Hij had haar blijkbaar nodig voor een experiment en vroeg gelijk of zij de spullen mee wilde nemen. Met een vermoeide kreun legde ze haar telefoon op haar bureau. Had Izzy zich niet afgemeld in het systeem? Blijkbaar niet, anders had hij haar geen sms gestuurd. Met tegenzin trok Isabelle haar jas en hakken weer aan. Vlug pakte ze een haarelastiekje en bond ze haar haren samen tot een hoge staart.
Met alle spullen in haar hand liep ze door de gangen. Het was nog steeds uitgestorven en het getik van haar hakken tegen de grond weerkaatste door de ruimte. Wat onhandig klopte Izzy op de deur voor ze hem opende.
'Ik ben er,' zei ze toen ze haar hoofd om de hoek stak. Gauw zette ze de spullen neer op de tafel. Haar kladblok had ze uiteraard ook meegenomen, voor het geval ze iets moesten noteren of zo. Kort gleed Izzy's blik over het bewusteloze lichaam van Dylan. Dus dit werd nu de proefpersoon.
Kort keek Isabelle op toen Daniel's stem door de ruimte klonk. Het viel haar op dat hij zijn blik strak op zijn papieren hield en haar geen één keer aankeek. Ze snapte echt niet waarom hij zo deed de laatste tijd. Het experiment dat Daniel wilde uitvoeren was anders dan alle anderen. Zelf wilde Izzy het liefst niet in iemand zijn hersenen rommelen, omdat ze bang was dat ze alles fout zou doen.
'Is goed. Wat heb je nodig?' Haar handen gleden over de materialen die ze had meegenomen. Isabelle moest toegeven dat ze erg zenuwachtig was voor een proef als deze. Maar goed, het hoorde erbij. Met die gedachte zette ze haar bril wat beter op haar neus en wachtte ze tot Daniel zou beginnen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Voor haar uit starend zat Micah op het krakkemikkige bed in haar geluidloze cel. Hoewel ze hield van stilte, maakte het haar ditmaal gek. Haar blik was gericht op de kale muur voor haar. Met moeite kon ze haar ogen openhouden die ontzettend gevoelig waren door het felle licht en de tranen die ze had losgelaten die avond, maar haar intussen ook in de steek hadden gelaten. Ze had zodanig veel gehuild dat haar ogen uitgedroogd en vermoedelijk rood waren. Elke beweging die ze maakte, veroorzaakte een helse pijn waardoor ze simpelweg bleef zitten, desondanks haar drang om te ontsnappen, wat haar dan ook te wachten stond. Niet alleen de doodstilte was ergerlijk, ook de verscheidene gedachten die door haar hoofd gierden werden naarmate de tijd vorderde steeds meer hinderlijk. Haar lippen die ietwat tintelden voelden koud en zodanig droog aan dat zelfs de aanraking van haar tong de droogheid niet kon verminderen. Het tergende geluid van een tikkende klok drong haar oren binnen, alsof haar irritaties die ontstonden door de omgeving nog niet erg genoeg waren. Zonder één blik op de klok te werpen wist Micah dat het al ontzettend laat was, ze was fysiek en mentaal afgemat, alhoewel dat ook kon komen door de tragische gebeurtenis waarin ze terecht was gekomen iets eerder die avond. De zekerheid dat haar ouders, vooral haar vader, naar haar zouden zoeken was er, of ze haar konden vinden was echter dubieus. Micah had geen idee waar ze was, liet staan haar ouders. De gedachte dat haar onverhoedse verdwijning misschien wel fataal werd voor haar moeder, verontruste haar nog het meest. In haar gelukkige jaren had ze het aangekund, maar nu…

Flashback;
Via de spiegel voor haar neus, bestudeerde ze haar moeder die Micah’s haren aan het borstelen was, een deel van hun dagelijkse avond- en ochtend routine. De zon begon langzaamaan onder te gaan, het was dan ook bijna bedtijd voor Micah, volgens haar ouders tenminste, zijzelf vond het keer op keer veel te vroeg. Sinds ze ontzettend duidelijke gezichtsuitdrukkingen kon maken, al dan niet bewust, kon iedereen opmerken dat er haar wat dwars zat. "Hoe was je dag?" vroeg Micah’s moeder na een kort moment van stilte. Het was een manier om erachter te komen waarom haar gezicht op onweer stond, de meesten wisten dat Micah geen prater was, zelfs niet wanneer iemand vroeg wat er scheelde. "Hetzelfde als anders," antwoordde Micah simpel, hoewel er meer achter zat dan dat. "Je kan vertellen wat er is, ik wil niet dat je dingen voor me achterhoudt Micah. Je weet dat je alles tegen me mag vertellen, ik vertel het niet door, ook niet aan pap." De stem van haar moeder klonk ontzettend bezorgd, iets wat onnodig was. Micah had een slechte dag achter de rug, er was niets om zorgen over te maken. “Er is niets mam,” antwoordde Micah simpel, hopend dat ze er niet verder op in hoefde te gaan. Praten over haar problemen was geen hobby, ze haatte het en dat was nog zacht uitgedrukt. "Net zoals gisteren en eergisteren en de dag daarvoor en de dag daarvoor zeker? Je mag het me echt vertellen, Micah. Zijn ze niet lief voor je op school? Is dat het? Dan gaan pap en ik gewoon met de juf praten en wordt alles opgelost," werd haar verteld, het werd steeds moeilijker om te verbergen wat er dagelijks gebeurde tijdens de schooluren. “Nee, niet met de juf praten, dan wordt het alleen maar erger,” bracht Micah al mompelend uit. Spijt dat ze zichzelf verraden had vertoonde ze zeker, ze was van haar moeders over bezorgdheid op de hoogte en het was nooit haar bedoeling geweest het te verergeren. Over de gebeurtenissen zweeg ze echter, er gebeurde niets dus kon ze ook weinig vertellen. Elke pauze bracht ze in haar eentje door, buiten haar denkbeeldige vrienden die haar vergezelde tenminste. Zelfs tijdens haar negende verjaardag, die zich een tweetal weken geleden plaatsvond, had niemand een woord tegen haar uitgesproken.
Een doordringende blik van haar moeder ving ze op in de spiegel die zich nog steeds voor haar bevond. "Ze sluiten me buiten," zuchtte ze, meteen stilte die iets minder dan een minuut duurde als gevolg. Plots voelde ze dat de stoel waarop ze al bijna een uur zat, een stukje draaide, naar haar moeder toe. "Weet je...," begon haar moeder te vertellen terwijl ze zachtjes door Micah’s haren streelde. "Ik weet waarom ze dat doen. Alle meisjes zijn jaloers op je omdat je het mooiste en liefste meisje bent dat er bestaat. Binnenkort komen ze wel naar je toe en hoor je er ook gewoon bij, alles komt goed. Daar zorg ik voor." De woorden die haar mond verlieten klonken lief en zacht, een manier waardoor Micah vrijwel meteen werd opgevrolijkt. Het was de bemoederende glimlach die het af maakte, één die iedereen kon laten glimlachen, ook Micah.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld