Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ U got me.

Account verwijderd

schreef:
Met grote ogen keek Maggie hem aan, zich afvragend of hij serieus was. De manier waarop hij het zei was serieus, alsof het was dat hij elke dag deed. Natuurlijk deed hij dat elke dag, hij was een crimineel die haar vader had opgepakt. Waarschijnlijk had hij meerdere mensen vermoord dan ze had gedacht. Ze zou het niet over haar hart krijgen om iemand zijn leven af te nemen. De familie van de persoon zou waarschijnlijk in een grote rauw zitten. Ze zou nooit snappen wat mensen leuk vonden aan doden, maar waarschijnlijk lag het puur aan haar. Haar opvoeding was waarschijnlijk anders geweest dan dat van de mensen in het huis. Ze bedacht zich dat ze nog geen antwoord had gegeven aan hem. Alles leek haar beter dan met de man van net te zitten, hoewel ze het niet zou kunnen om een moord aan te zien. De twijfel was groot, maar ze wilde niet gebruikt worden door de persoon die zich net in de kamer bevond. Bij de gedachte daarvan kreeg ze al rillingen. 'Don't leave me alone.. I mean, I want to come with you', vertelde ze, stamelend. Haar stem klonk zacht, maar beslist. De moord hoefde ze niet te zien, aangezien ze elk moment haar ogen kon sluiten. Toch was het vreemd om bij een plaats delict te zijn. Ze zat zich te bedenken of haar vader dan erbij zou zijn betrokken, misschien was hij nu wel aan het opsporen waar ze was. Hopelijk zou hij haar zo snel mogelijk vinden. Ze zou manieren vinden om te ontsnappen, als dat haar überhaupt zou lukken. Alles leek hier goed afgesloten, wat haar kansen op ontsnapping verkleinde. 'Can you just take those things off?', voor even keek ze naar de boeien die haar handen op hun plaats hielden.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het verwonderde hem hoe verrast ze opkeek van zijn woorden. Wat dacht ze anders dat hij voor job deed? Hij zat in een bende en elkander logisch nadenkend individu kon zich bedenken dat een criminele bende niet slechts aan drugshandel deed. Moorden hoorden er ook bij, hoewel zijn voorkeur ging naar gevechten waarbij zijn rivaal het nog maar net overleefde. Hij hield ervan om zijn tegenstander in een zodanig gepijnigde toestand te zien dat diegene zich amper kon voortbewegen. Het kon onmenselijk overkomen, maar het was een dagdagelijks iets voor Diego. Hij was niks anders gewoon dan mensen vermoorden voor het geld, gewoonweg omdat hij eerder geen andere optie wist sinds hij geen diploma had om een andere goedbetaalde job te hebben. Ook hij had er in het begon moeite mee om mensen te doden, hij had in zijn vroegere leven nooit gedacht dat hij het over zijn hart kon krijgen, maar Diego kon niks anders. Hij was zodanig blind geworden door het prijskaartje dat aan elk slachtoffer hing dat telkens hij bezig was, er een monster in hem los kwam. Het zorgen dat zijn familie weer uit de problemen kwamen was duizend malen belangrijker voor hem dan de levens van zijn rivalen.
"As you wish," bracht hij uit toen ze haar besluit hoorbaar maakte. "Sure, but I'm warning you. Don't try to escape or don't scream for help if we meet someone because otherwise I don't have another choice then killing you and your dad." Hij nam de sleutel van de handboeien uit zijn linker broekzak en stapte hij wat dichter naar het vrouwelijke individu toe. Hij stak de sleutel in het kleine sleutelgaatje en draaide er een klein stukje mee waarna de handboeien zich al snel openden waardoor hij ze zonder moeite van haar polsen verwijderde. Hij deed het echter wel snel. Net zoals zijn baas hem bevolen had, moest Diego zo snel mogelijk de vijand te pakken krijgen en vermoorden vooraleer hij zich verplaatste naar een andere locatie en hij niet meer op te sporen viel. "We have to go, I don't have much time left."

Account verwijderd

schreef:
Zijn bevelen had Maggie begrepen. Ze wist zeker dat hij haar zou vermoorden wanneer ze zou vluchten, waardoor ze daar geen aanstalten voor zou maken. Als besluit probeerde ze zich rustig te houden en zou ze deze avond proberen om te ontsnappen. Het idee dat ze weer vrij kon zijn bracht haar hoop en de intentie om een ontsnapping te plannen. 'I..I understand', vertelde ze. Haar polsen Werden vrijgemaakt van het harde materiaal van de handboeien. Haar handen wreven één voor één langs haar polsen, de pijn proberend te verlichten. Ze was blij dat ze was vrijgemaakt van de boeien die ervoor zorgden dat ze nergens zou ontsnappen. Nog nooit had ze de dingen om haar polsen gehad, maar nu wist ze hoe het materiaal rondom haar huid voelde. Ze knikte wanneer hij zei dat ze weinig tijd hadden. Langzaam stond ze op en wachtte ze totdat hij de deur van de kamer had geopend. Netjes liep ze achter hem aan, hem achtervolgend als een verdwaald hondje. Zijn stappen gevolgd, liep ze het huis uit en vervolgens richting zijn auto. Haar ogen gleden om haar heen, kijkend naar het gebied waar ze zich bevond. De kansen van ontsnapping liet ze allemaal missen, terwijl ze in de dure auto stapte. Ze had te weinig lef om ook maar aanstalten te maken om weg te rennen. De comfortabele stoelen van de auto zaten beter dan de kofferbak waar ze eerst in was gegooid. Ze kon niet geloven dat ze nu weer in dezelfde auto zat, op weg naar iemand die Diego zou vermoorden. Althans, ze dacht dat hij zo heette. De persoon die de kamer binnenkwam noemde hem zo, wat waarschijnlijk ook zijn echte naam was. Haar veiligheidsgordel had ze al dicht geklikt. Ze hoopte niet dat de reis lang zou duren.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Good," bracht Diego kort en emotieloos uit. De jongedame klonk zodanig geïntimideerd, dat hij niets anders kon dan het meisje op haar woord geloven. Hij had heftige bedreigingen uitgesproken die vermoedelijk zo ernstig en angstaanjagend overkwamen dat ze gewoonweg niks durfde. Hem deerde het niets als ze bang was, het was een last minder voor hem. In een mum van tijd had Diego de deur alweer geopend en baande hij zijn weg door de gang naar de trap die hij afwandelde, luisterend of de voetstappen achter hem bleven luiden. Hij had haar daadwerkelijk afschrikt; Maggie volgde hem als één of ander schoothondje. Eenmaal ze zich beneden bevonden, nam hij één van de vele autosleutels die aan het sleutelrekje hingen en tot hem behoorde. Weinig tijd verstreek vooraleer hij opnieuw begon met het voortbewegen van zijn eigen lichaam, amper nog op Maggie gelet sinds hij haar erop vertrouwde dat ze hem achtervolgde. Een piepend geluid werd hoorbaar nadat hij op het knopje van de sleutel had gedrukt waarna ook al snel de autolichten lichten zichtbaar werden, een strategie om de auto op te sporen in het duister van de nacht. Na slechts een kort ogenblik bevond hij zich bij de bestuurderskant waar hij ging zitten en vervolgens zijn gordel omdeed. Hij besteedde zijn geld liever niet met het veroorzaken van een boete door zijn gordel vergeten aan te doen. Zijn mobiel nam hij uiteindelijk evenzeer bij de hand, het adres dat zijn baas had doorgestuurd via een berichtje ingetikt in de gps sinds hij geen benul had van waar het plaats delict zich bevond. Nadat hij de navigatie op de correcte manier had ingesteld, liet hij er geen gras over groeien en vertrok hij onmiddellijk, luisterend naar de zachte muziek die zich in de achtergrond afspeelde sinds dat hem vaak kalmeerde voor hij weer eens iemand moest vermoorden.

Never ever give a bitch a cool, what she really tryna get in to
Both her friends wanna come with me, tell 'em good things always come in threes
Can't let you walk out that door 'til you show me what that pussy hittin' for
Not tryna fuck up the vibe, but you gotta be out by a quarter to five
Said is she feeling my aura but never been with a nigga from Aurora
Think that she El Salvadorian, bitch said she work at Sephora
Everything going accordingly until she started feeling too important
I couldn't do nothing for her, before shorty left out the door she said (Goddamn)

Account verwijderd

schreef:
De stoelen in de splinternieuwe auto zaten comfortabel. De Range Rover leek niks te missen; alles zat erop en eraan. Zwarte lak glansde wanneer er licht op viel. De auto moest veel gekost hebben, zo te zien had Diego genoeg geld om het te investeren aan dure auto's en gezien de meerdere sleutels die aan de muur hingen, had hij nog meer auto's in bezit. Toch was de manier van geld verdienen niet echt iets waar Maggie voor was. Op dat gebied dacht ze precies hetzelfde als haar vader. Verschillende vragen gingen er door haar hoofd, nadenkend over hoe hij is geworden wie hij nu was. Aan zijn manieren van denken leek het dat hij al enkele jaren bezig is met wat hij aan het doen was.
Langzaam keek ze op naar Diego die op de plek naast haar ging zitten, achter het stuur. Nog steeds wist ze niet precies wat hij met haar van plan was. Het was een grote raadsel voor haar. Enkel wist ze dat hij wraak wilde nemen op haar, aangezien hij door haar vader in de gevangenis is beland. Ze nam het haar vader niet kwalijk; hij deed enkel zijn werk. Hij moest een goede reden hebben om hem op te pakken. Zijn lange vingers tikten op de navigatie een adres in, waarschijnlijk de plaats waar hij zich moest bevinden. Haar blik had ze snel weer op de weg gefocust, hem niet meer aangekeken, bang dat hij door zou hebben dat ze aan het staren was. Ze voelde dat de auto snel ging, te snel voor haar gevoel. 'Can I ask you something?', vroeg ze. Nerveus speelde ze met de onderkant van haar shirt, nadenken over of de vraag wel gepast was. Het was iets wat ze zich afvroeg, hoewel het haar eigenlijk niks moest uitmaken. 'For what were you arrested?', haar blik had ze alsnog op hem laten rusten, zijn reactie bekijkend.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Hoe vreemd het wellicht ook mocht overkomen; Diego was ontzettend trots op zijn wagen. Het was echter het enige waardevolle voorwerp dat hij in zijn bezit had, al had hij een lening moeten aangaan voor de dure Range Rover. Leningen waren volgens hem een vergif, maar al jaren had hij gedroomd over een wagen als deze waardoor het hem amper uitmaakte of zijn problemen zouden verergeren of niet. Zijn vingers tikten op het stuur op het ritme van de muziek die de autoradio afspeelde, zijn ogen strak op de weg gericht om geen bestuurdersfouten te maken, desondanks de hoge snelheid die hij maakte. Elke seconde was noodzakelijk, hij kon niet anders dan zo snel mogelijk het slachtoffer vinden en hem vervolgens zijn dood in leiden. Het feit dat de snelheid nogal gevaarlijk was boeide hem niets, het geld dat op zijn rekening gestort zou worden was velen malen belangrijker voor hem dan zijn veiligheid en die van Maggie. "Eh... Sure," antwoordde hij. Wat de jongedame hem wilde vragen was voor hem een raadsel waar hij vermoedelijk snel achter zou komen. Op zijn gezicht veranderde geen emotie nadat ze haar vraag had gesteld. Hij bleef naar de weg kijken met zijn welbekende kille gelaatsuitdrukking die hij bijna altijd op zijn façade had. "A lot of things. Drug trade, weapon trade, stealing, murder and that kind of things, but it's my job." Zijn antwoord klonk minstens even droog als de rest van de uitspraken die hij eerder had gemaakt. Het zou voor een buitenstaander harteloos overkomen en eigenlijk was het dat ook. Hij deed aan illegale zaken zonder zich verder nog te schamen. Waarom zou hij? Hij deed het voor het welzijn voor zijn familie, een groep mensen die zodanig dicht bij hem stonden dat hij alles voor hen over had, zelfs zijn eigen veiligheid.

Account verwijderd

schreef:
De snelheid van de auto bracht Maggie in angst voor een ongeluk. Hoewel het rustig op de weg was, was er altijd een kans dat er een incident kon gebeuren. Gebouwen raasden op een snelle tempo langs hun heen. Moe was ze zeker. De hele gebeurtenis had haar op één of andere manier een grote hoeveelheid energie afgenomen. De kleine cijfertjes op het kleine schermpje in de auto lieten zien dat het half twaalf was. Normaal zou ze al slapen, enkel om de volgende dag uitgeslapen te kunnen opstaan. Ze bedacht zich dat ze gewoonlijk de volgende dag zou moeten werken in het café, waar ze bijna elke dag enkele uurtjes werkte om wat bij te verdienen. Het appartement waar ze woonde moest natuurlijk betaald worden, net als haar school die ze af moest betalen. De kosten waren hoog, iets wat ze waarschijnlijk binnen tientallen jaren moest terugbetalen. Toch vond ze het haar geld waard. Over drie jaar zou ze haar studie moeten afmaken en zou ze kunnen werken als een psychiater. Het was haar droom geweest om mensen die geestelijk ziek zijn te kunnen helpen. Ze zag altijd kansen om mensen te helpen en ze pakte ze ook met beide handen aan.
Haar blik had ze op de jongeman naast haar gevestigd, om te zien dat hij geen enkele emotie toonde. Zijn ogen waren gericht op de lege weg, oplettend of hij de goede wegen nam. De dingen die hij deed waren vreselijk. Het liefst zou ze zo ver mogelijk van hem wegblijven, enkel alleen door de misdaden die hij had gepleegd. Niks leek hem uit te maken, de woorden die uit zijn mond kwamen leken hem niks uit te maken. Zijn toon was eentonig, geen enkel gevoel laten horen in zijn woorden. Hij was haast intimiderend. 'You like it? Your job?', het was voor haar haast raar dat hij het op zo'n manier vertelde. Het leek hem inderdaad niets te doen, ook al had hij meer bloed dan van één persoon aan zijn handen kleven.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Adrenaline, iets dat in een grote hoeveelheden vrij komt in omstandigheden die door het lichaam als mogelijk bedreigend voor de overleving worden ervaren, gierde door zijn lichaam heen terwijl hij met een zeer hoge snelheid over de baan racete. Hoe eigenaardig en gevaarlijk het ook mocht overkomen; Diego kickte op snelheid. Hij vond het geweldig hoe hij het leven van een ander, maar evenzeer dat van zichzelf in gevaar bracht, al wist hij echter wat hij deed. Sinds hij al vanaf een zeer jonge leeftijd auto's bestudeerde, had hij genoeg informatie verzamelend om te weten hoe hij een auto moest besturen en hoe hij ongevallen kon voorkomen. Maggie daarentegen leek de snelheid wat minder te vertrouwen, iets dat hij kon opmerken toen hij voor enkele seconden toch zijn ogen op het vrouwelijke individu naast hem richtte. Een beetje gespannen zat ze erbij, vermoedelijk hopend dat de rit bijna voorbij was. Het plaats delict kwam stilaan dichterbij. Nog enkele minuten zou hij nodig hebben om de bestemming te bereiken en zijn missie voort te zetten en vervolgens een lading geld te mogen ontvangen van zijn baas.
"Yeah, eventually, I do." Diego was alles behalve in voor diepe gesprekken met het meisje dat hijzelf had ontvoerd, met als gevolg dat hij enkel antwoordde met droge en korte antwoorden. Daarnevens had de jongedame totaal geen zaken met zijn leven, dat vond hij nochtans. De laatste commando's werden gegeven door het navigatiesysteem, bestaande uit een vreemde vrouwenstem die af en toe zei welke kant hij op moest. Eenmaal hij het einde zag, stopte Diego de auto per direct om zo min mogelijk noodzakelijke tijd te verspillen. "We've arrived," bracht hij vluchtig uit vooraleer hij de auto uitstapte en vervolgens een pistool nam uit het koffertje dat zich zoals altijd bevond op de achterste passagiers zetel. Het wapen stak hij keurig in de linker achterzak van zijn broek waardoor zijn shirt eroverheen viel en het dus vrijwel onzichtbaar was.

Account verwijderd

schreef:
Kippenvel ontstond op Maggie's lichaam wanneer ze antwoord had gekregen op haar vraag. Het idee dat ze naast een moordenaar zat bezorgde haar niet echt een veilig gevoel. Hem had ze niet meer aangekeken en niks meer gevraagd, de twee vragen waren voor haar genoeg om te weten hoe hij in elkaar zat. Het leek erop dat hij geen zin had om te praten. Zijn antwoorden waren kortaf, misschien was dat wel beter dat hij de details voor zichzelf hield. Ze was gefocust op het navigatiesysteem dat liet zien dat ze binnen enkele minuten bij de bestemming zouden aankomen. Een nerveuze gevoel verspreide zich door haar lichaam, haar handen voelden kalm aan en ze kreeg het warm. Ze probeerde zich rustig te houden door uit het raam te kijken, niet meer denkend aan wat er binnen enkele minuten zou gebeuren.
Maggie keek niet op wanneer ze de stem van Diego hoorde. Haar blik had ze gefocust uit het raam, de plek bekijkend. Een oude loods kwam in haar gezichtsveld. Het leek verlaten. Het gebied was niet verlicht. Enkel de lampen van de Range Rover verlichtten een korte stuk van het gebied, maar dat verdween wanneer de motor stopte met draaien. Donker overheerste het gebied. De persoon naast haar had zijn plek verlaten om vervolgens iets te pakken van de achterste zetels. Ze vermoedde al wat het kon zijn. Ze verroerde zich niet, laten zien dat ze hier wilde blijven. De gedachte dat ze naar binnen zou moeten beviel haar niet. Ze wilde blijven zitten in de auto, zo ver mogelijk afstand gehouden van de oude loods.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zijn koffer sloot hij keurig zoals het hoorde om zichzelf ervan te verzekeren dan niemand er ooit achter zou komen wat er in zat sinds het geopend moest worden met een sleutel die alleen hij bezat. Het was vanzelfsprekend dat Maggie doorhad wat erin zat, maar zij veroorzaakte geen bedreiging voor Diego. Ze hield haar mond wel, iets waarover hij bijna zeker was. Desondanks hij het vermoorden van mensen na al die tijd gewoon was, bleef het telkens even spannend. Hij kickte erop, hoe het bloed vloeide over de grond, hoe zijn slachtoffers crepeerden van de pijn en hem smeekten om hun levens. Het amuseerde hem hoe hij velen op stang joeg met zijn agressiviteit en driftbuien die hij amper kon tegenhouden tijdens een boze gemoedstoestand. Maggie leek de gedachte een stuk minder prettig te vinden, dat kon hij althans uit haar allure en angstige façade uitmaken. Waar het vandaan kwam was onzeker, maar hij ervoer een vorm van medelijden wanneer hij naar het gespannen meisje keek, een compleet onbekend iets voor hem. Was het überhaupt wel medelijden? Hij kon zich het amper voorstellen aangezien hij door velen gevoelloos werd genoemd."You can stay in the car if you want? It won't take a long time." Hij had zijn ogen op Maggie gericht terwijl hij het voorstelde. "But only if you really stay in the car and you don't try to escape. I'll find you anyway so safe that effort for both of us."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

The location of the murder

Account verwijderd

schreef:
De voorstel klonk goed in Maggie's oren. Haar blik had ze van het gebouw afgehaald, om vervolgens de donkerharige jongen aan te kijken. Zelf wist ze niet of ze het zou durven vragen, puur omdat ze bang zou zijn om zijn reactie. Hij deed enkele minuten kortaf, maar ze was blij dat hij daar nu een kleine verandering in had gebracht. 'Yes.. please', vertelde ze. Bij het horen van zijn dreigingen beet ze op de binnenkant van de wang. Het idee om te vluchten klonk verleidelijk, maar zijn dreigingen zorgden ervoor dat ze begon te twijfelen. De manier waarop hij het zei zorgde ervoor dat het haast een verplichting leek. 'I'll stay in the car', vertelde ze. Haar stem liet ze zo geloofwaardig overkomen als ze kon. Haar hoofd had ze van hem weggedraaid, bang dat hij zou zien dat ze bleek te liegen.

-

Enkele minuten leken te zijn verstreken sinds ze Diego weg zag lopen. Zijn postuur die ze al een lange tijd niet meer had gezien was verdwenen in het donker. Haar ogen waren al die tijd blijven hangen op de deur naast haar, haar hand twijfelend op de deurklink van de auto gelegd. Meerdere keren ging het plan door haar hoofd om te vluchten. Diego zou haar niet kunnen zien. Hij bevond zich op dit moment in de verlaten loods. Schoten had ze nog niet gehoord, maar het was niet iets waarop ze zat te wachten. Voor even had ze haar blik op de rechter achteruitkijkspiegel gevestigd. Een lange, rechte weg leed naar de uitweg die haar kon redden. De verleiding was groot, té groot om haar weg te houden van de vrijheid. Ze hoopte dat haar plan zou lukken, dat ze niet zou worden gezien door Diego. De plek was afgelegen, maar toch zou ze proberen om iets of iemand te vinden waar ze de politie kon bellen. In de auto lag geen telefoon, daar had ze al enkele keren naar gezocht. Het belangrijkste was om te ontsnappen van haar ontvoerder, iets wat ze al vanaf het begin wilde. Haar hand trok de deurklink een stuk naar zich toe, waarna de deur zich opende. Ze stapte uit de auto, de adrenaline begon te gieren door haar lichaam wanneer haar voeten de grond raakten. De autodeur liet ze open, te bang om een te hard geluid te creëren. Het leek alsof haar benen hun weg al hadden gevonden. Zo snel als ze kon begon ze te rennen, weg van de verlaten loods en de achtergebleven auto. Verschillende gevoelens gierden er door haar lichaam, maar angst en blijheid waren het meest aanwezig.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Please, don't kill me." Smekend weerklonk de stem van het bloedende gedaante onder hem. Zijn stem rilde en tranen gleden over zijn wangen. Bloed sijpelde op de grond. Rode vlekken ontstonden zich op de stenen vloer van de oude loods door de rode vloeistof die van hem afdroop. Een brede grijns verscheen op zijn façade. "Too bad, it's already to late to beg for your life, mate," vertelde Diego terwijl hij het pistool uit zijn broekzak haalde. Het leven van de angstige man op de grond hing van hem af, een tafereel dat hem een gevoel van macht bezorgde. Hij liet er echter geen gras over groeien. In een fractie van een seconde weerklonk het geluid van een kogel die werd afgeschoten. "I'll see you in hell, Anderson."

Zijn weg had hij al snel weer naar buiten gekeerd, hopend dat Maggie zijn order had opgevolgd en ze nog netjes in de auto zat. Verbazingwekkend genoeg stond de autodeur open en was er geen enkel individu meer te vinden. "Goddamnit," vloekte hij. De kalmte die hij met zich meedroeg was compleet omgeslagen naar een helse woede, een humeur waarin de jongedame die dacht te kunnen ontsnappen hem waarschijnlijk niet wilde tegenkomen. Met de zaklamp app die op zijn mobiele telefoon geïnstalleerd was, scheen hij over het gehele gebied. Het feit dat hij op een zachte berm geparkeerd stond had zijn voordelen gehad. Voetstappen stonden zachtjes in de grond gedrukt, vermoedelijk door het gewicht dat ze op haar voeten had geplaatst tijdens het wegrennen. Zo snel als hij kon, volgde Diego de voetsporen die zich hadden ontwikkeld in de grond in de hoop dat ze tot haar behoorden. Slechts één locatie kon hij in zijn hoofd halen; de stad. Waarheen zou een ontvoerd iemand anders willen gaan? Maggie was opzoek gegaan naar een bewoond gebied om de hulp die ze nodig had te mogen ontvangen. Hij sloeg een willekeurig zijweggetje in, hopend haar op die manier ergens tegen te komen, iets dat langer duurde dan hij in de eerste instantie had verwacht. Een donkerharig en niet al te groot gedaante verscheen in zijn zicht, al stond hij zodanig in het donker dat hij wellicht onzichtbaar was voor het individu. Roerloos bleef Diego staan, tot het meisje dichterbij kwam. Strak had hij haar vastgenomen, zijn pistool tegen haar hoofd aangehouden om bedreigend over te komen en haar mogelijkerwijs te doden moest ze een opstandige houding tegenover hem aannemen. "You really wanna die, won't you?"

Account verwijderd

schreef:
Een pistoolschot was tot en met hier te horen. Geschrokken keek Maggie naar achter, hopend dat er niemand achter haar liep. Ze wist dat het enkele minuten, misschien zelf seconden, zou duren totdat Diego zou merken dat ze was verdwenen. Ze had zich weer omgedraaid om vervolgens zo hard mogelijk door te rennen. Haar hartkloppingen gingen omhoog, door de angst die ze op dat moment had. Gelukkig was haar conditie goed, wat kwam omdat ze elke week minimaal 3 keer naar de sportschool ging. Sporten was een bezigheid die haar wat stress afnam. Ze wist dat ze nog enkele minuten op deze tempo door kon rennen.
Helaas werd haar geren gestopt door iemand. Geschrokken liet ze een korte gil uit haar mond ontsnappen, maar die verdween algauw weer. Haar rug stond tegen een torso aan en een bekende, getatoeëerde arm hield haar op haar plaats. Een pistool voelde ze tegen de zijkant van haar hoofd. De koude, metalen stof voelde onaangenaam op haar huid. Angst vulde haar lichaam. Angst, voor de dood. Woorden ontsnapten op een snelle tempo uit haar mond, samen met gehijg van de inspanning die ze had gehad door het rennen. 'No! Please, don't kill me. I-I just.. please', woorden stroomden uit haar mond. Paniek was duidelijk erin te horen. Angst en paniek namen haar lichaam over. De tranen die zich in haar ogen opspaarden gleden over haar wangen. Haar lichaam begon op een minimale manier te trillen. Het leek haast alsof ze een paniekaanval had. Het zweet brak haar uit en het leek haast alsof ze niet meer helder kon nadenken. Ze probeerde zichzelf rustig te krijgen door op haar ademhaling te letten, maar het hielp niet. Zijn arm rondom haar lichaam hielp daar niet bij.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"What else can I do with you, huh?" Woede gierde door Diego's volledige lichaam terwijl hij het pistool weer in zijn broekzak stak en het meisje hardhandig met haar rug tegen de muur duwde. Het deerde hem niets of hij haar pijnigde, het was wat ze verdiende nadat ze wegliep terwijl hij haar nog duidelijk had gewaarschuwd voor de gevolgen. Hij vroeg zich echter af waarom hij haar niet gewoon meteen vermoordde, maar iets hield hem tegen. Wellicht was het zijn gevoelloze zelf die haar liever eerst liet leiden vooraleer hij haar van kant maakte.
"I told you to stay in the fucking car, you bitch. Wasn't I clear enough?" bracht Diego op een zeer boze toon uit, haar op die manier duidelijk makend dat ze naar hem had moeten luisteren. Maggie mocht van geluk spreken dat hij haar ontvoerder was. Iemand anders had allang een kogel door haar schedel geschoten.
"You know, you're making this more worse for yourself. I don't mind to kill you. I would actually like it to see your body lying on the ground without any movements while your beautiful face is staring lifeless to the sky," vertelde hij haar dreigend, haar nog een keer tegen de muur aangeduwd om haar diezelfde klap een tweede keer te bezorgen. Al die tijd had Diego zich nog redelijk normaal gedragen voor zijn doen, al vertikte hij het om zich in te houden nu ze had besloten het tegenovergestelde te doen van wat hij van haar had gevraagd. Hij hoopte dan ook dat zijn boodschap ditmaal wel door was gedrongen tot haar aangezien hij geen enkel woord loog."Next time you try something like this, you and your dad are going to die, I swear."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld