Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG » Let's get lost

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hand in hand waren ze de nacht in vertrokken. De ijzige buitenlucht kwam haar tegemoet, maar koud had ze het niet. De warmte die hij in haar losmaakte was vurig. Haar huid leek haast te gloeien in vergelijking met de temperatuur van buiten. Absolute duisternis had de lucht omgetoverd tot een prachtig nachtdoek, met hier en daar een verlaten ster tussen de wolken. In de verste verte waren palmbomen te zien, maar tussen deze plek en de eerstvolgende stad waar mensen hadden gesetteld, zat zeker nog meer dan vijftig kilometer.
De parkeerplaats was enkele meters van hen verwijderd. Op de paar auto’s na stond er ook een motor. Door de blik op zijn gezicht, wist Loue dat de motor tot hem toebehoorde. Onbewust maakte hem dat alleen nog maar begeerlijker. Het beeld van deze knappe vreemdeling op een motor in een leren jack kroop haar hoofd binnen. Ze zag het al voor zich hoe zijn handig stevig rond het stuur lagen, net zo stevig als de grip rond haar eigen hand. In haar hoofd waaiden zijn donkerblonde haren door de wind, terwijl er een zelfverzekerde blik in zijn ogen rustte.
Toch deed de aanwezigheid van de motor haar denken aan haar eigen bezittingen. Alles wat Loue bezat, verstopte ze in een rugzak. Eentje die ze niet in de bar bij zich had gehad, nog nu op haar rug. Ondanks dat de meeste ruimte in werd genomen door kleding, vrouwelijke verzorgingsproducten en andere, noodzakelijke objecten, had ze er ook een paar zaken in zitten die ze verborgen wilde houden. Daarom had ze een verhullingsspreuk gebruikt voor de rugzak, eentje die maar stand zou houden tot en met de volle opgang van de zon. Dat betekende dat ze de volgende ochtend snel weg zou moeten gaan en haar smachtende minnaar achter zou moeten laten, als hij haar al niet eerder zou verlaten.
De wandeling kwam aan zijn einde bij een deur waar de cijfers 107 op stonden. Het was een kamer zoals ieder ander waar ze al voorbij waren gelopen. Gordijnen met een abstracte print langs de ramen, en vanuit hier kon Loue de schaduwen van een bed, een tv en een kledingkast opmaken. Het was niet veel, maar het was genoeg voor een avond zoals deze.
‘I’m guessing this is your room?’ In plaats van zijn antwoord af te wachten, leunde ze tegen de kamerdeur aan en trok ze hem naar zich toe door middel van haar hand, die nog altijd verstrengeld was met zijn vingers. Nu ze volledig alleen waren, kon ze niet langer wachten. Het brandende verlangen stroomde door haar aderen en nu ze al geproefd had van zijn rokerige lippen, wilde ze meer.
Haar vrije hand reisde langs zijn borstkas omhoog naar zijn schouder, waarna haar vingers zich rond zijn nek wierpen en zijn gezicht zo naar het hare brachten. De geur van scherpe alcohol gemixt met sigarettenrook kwam op haar af. De combinatie van die twee geuren was nog nooit zo aantrekkelijk geweest.
‘I’ve noticed you were looking at that motorcycle,’ sprak ze, er van overtuigd dat de motor van hem was geweest. Mannen keken op een bepaalde manier naar hun eigendom en het soort liefde wat hij in zijn ogen had gehad bij het aanblik van het voertuig, was overduidelijk geweest. Voor de tweede keer die avond boog ze zich naar zijn oor. ‘Do you think you can ride me like you ride that badboy?’ fluisterde ze, waarna ze haar lippen in zijn hals zette en op verkenning ging langs zijn zachte huid.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Evenzeer geglim kwam vrij bij het zien van de drie kamerdeurcijfers als hoe zijn motor in het maanlicht zijn pupillen op had gevangen. Al daarvoor had Elias er tijd besteed. Mogelijk had hij een paar uur lang wat zitten schetsen in zijn notitieboek, proberend de beelden van herinneringen uit zijn hoofd te krijgen, desondanks het hem geen bekende had gemaakt in het motel zelf. De tijd was langs hem heen gevlogen, had hem geen herkenningspunt opgeleverd behalve het nummer 107 dat nog altijd op het hout geschroefd zat. Roestig en scheef was het enige wat hij ervan wist te bedenken, wat hij als geheugensteuntje gebruikte maar buiten dat bleef het zijn Harley die het hem gemakkelijk maakte zijn slaapplaats weer te vinden. Of in dit geval de stoffige, muffe kamer waar gasten normaliter een paar tientjes dollarbiljetten voor neer moesten leggen. De omgeving was tenslotte niet interessant genoeg voor hem om het verder nog in zijn achterhoofd weer te kunnen vinden.
Haar zij leunde snel genoeg tegen het hout aan. Opgemerkt dat hij tot stilstand was gekomen, had ze het besef al door zich heen laten vloeien dat het de ruimte was waar ze haar komende uren door mocht brengen. Gevaarlijk glommen zijn ogen in het donker. "Let's just say I claimed it first." Een drietal klikken kon hij horen, in een handomdraai de twee sloten tot openen gebracht terwijl zijn hand vervolgens in een sterke, snelle beweging de deurklink liet zakken en het strak omhoog hief. Het punt was meer timing dan dat het veel verstand innam, hoewel het er ingewikkelder inzag dan hoe het werkelijk verliep, inhoudend om slechts snel te werk te gaan en het tegelijkertijd te laten verlopen. Om het slot voor te zijn voor het weer dicht zou vallen, zoals hij het geleerd had. Veilig was het echter niet. Eerder een illegale bezigheid vormde het, een truc die noch enkel diegenen kenden wie werkelijk verstand hadden van de gang van zaken op de straten, maar het kon Elias niet baten dat het hem een jachtig vertrek op zou leveren de volgende ochtend. Hij betaalde nooit voor zijn verblijf en, of men het waarderen kon, nam niet weg dat hij zich strikt hield aan zijn tradities.
Verleidelijk zag hij haar naar hem opkijken, eigenwijs genoeg om hem naar zich toe te trekken en daarbij te opgevoerd om nog een moment langer te wachten tot de deur de opening naar binnen vrij zou maken. Zijn borstkas maakte ze onbeschaamd tot haar eigen, naar zijn schouder doorgeleid om zijn nek uiteindelijk te doen vlammen onder haar tedere vingers. Haar gezicht bracht ze millimeters dicht bij de zijne. Als een marteling maakte ze het voor Elias haar lippen te ontwijken die hij het liefst al gelijk had willen voelen drukken, al was het om haar hete ademhaling te voelen klampen en de geur waar te nemen die hij door de avondbries had gemist. "You really gotta ask?" mompelde hij verlokkelijk terug op haar gefluister. Het gekus in zijn hals verduurde hij genietend, zijn handpalm onder haar shirt door laten glijden waarop hij bij haar onderrug zijn vingertoppen op haar blote huid zette. Het was sindsdien dat zijn ongeduldigheid een limiet had bereikt. Zijn afwachtendheid had plaatsgemaakt voor de intense aandrang om haar overal te kunnen voelen, de deur haastig geopend indien Elias haar verlangend tegen zich aangedrukt had. De binnenkomst had geen moment van rust meer om te bevatten; het voet zetten in de kamer verging zonder het op te houden, ongeboeid of de deur later sloot dan dat een nieuwe zoen in werking werd gezet. Hijzelf had hier geen macht meer toe gehad. Verzonken in zijn eigen hunkeringen deinsde hij haar terug naar de muur, haar rug tegen de wand aangezet waar zijn lichaam haar de uitweg ontnam door de kloof tussenbeide volledig te laten verdwijnen. Begerend leunde hij tegen haar aan. Zijn hand zette koers van haar rug door naar de rand van haar bh, zijn duim er plagend achter gehaakt onderwijl zijn andere vingers rond haar taille vrij door zwierven naar haar heup om ze er te laten liggen. "I like those clothes on you..," lispelde zijn stem als gefluister voor haar lippen heen. "But you won't need them anymore."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Deze jongeman was zeker niet de eerste die haar van een onderdak voorzag. Hij was echter zeker wel één van de meest aantrekkelijkste die Loue voorbij had zien komen. Mocht ze zich ooit in een grote stad bevinden, dan ging ze vaak naar een club en vaak vond ze daar al snel iemand die haar wel mee wilde nemen naar zijn verblijfplaats. Als deze avond anders was gelopen, had ze zich er bij neer moeten leggen dat ze één van de oudere, middelbare mannen lief aan had moeten kijken. Wel zou ze echter, zogenaamd, in slaap vallen voordat er iets tussen hen zou kunnen gebeuren.
De avond had echter een hele andere wending genomen. Ze was met hem meegegaan, wetend dat hij haar lichaam zou beminnen en plezieren. Ze had het in zijn ogen kunnen zien, in zijn bewegingen kunnen voelen. Ongetwijfeld zou hij één van de beste minnaars worden die ze ooit had gehad.
De koele, houten deur was achter haar rug verdwenen alsof hij er nooit had plaatsgevonden. Zijn armen en handen weerhielden haar er echter van om naar achteren te vallen. Met snelle stappen bereikte ze de kamer, maar het duurde niet lang voordat haar rug al tegen iets anders aan werd gedrukt. De muur, besefte ze zich later. Hongerig als hij was naar haar lichaam, voelde ze hoe zijn hand onder haar shirt verdween. Plagend waren zijn vingers achter de band van haar bh gehaakt, wetend dat hij haar ieder moment van haar ondergoed kon ontdoen als hij dat wilde.
Zijn woorden lieten kippenvel achter over haar gehele lichaam. Zijn woorden hadden zoveel verlangen bevat dat het haast had geleken alsof hij een spreuk over haar uit had gesproken. Ze wilde doen wat hij van haar verlangde, zich ontdoen van haar kleding en hem laten zien dat hij er juist aan had gedaan om haar mee te nemen. Daarnaast wilde ze zijn sterke handen over haar lichaam voelen glijden. Ze wilde elke aanraking in zich opnemen en het beleven alsof hij de laatste man zou zijn die haar ooit aan zou raken. Op dit moment voelde het wel zo, want geen ander zou aan zijn acties kunnen tippen.
‘I can say the same about yours,’ wist ze tussen hun zoen uit te brengen. Tot nu toe hadden haar handen op zijn borstkas gelegen en hadden ze enkel de stoffen van zijn kleding kunnen verkennen, maar ze wilde niets liever dan haar vingers onder zijn shirt te laten glijden om te voelen hoe zijn lichaam eruit zou zien onder zijn t-shirt.
De zoen moest stop gezet worden, maar enkel zodat Loue de hem van haar eigen shirt vast kon pakken en zo haar shirt over haar hoofd kon trekken. Het stukje stof belandde ergens op de grond en was een zorg voor morgen, wanneer Loue een zoektocht zou starten naar de verloren kledingstukken die rond zouden slingeren in de kamer.
Haar handen gingen te werk met het tweede shirt, gedragen door de mysterieuze motorrijder. Vliegensvlug trok ze het over zijn hoofd en ook zijn shirt belandde ergens waarvan Loue de locatie niet wist. Onbeschaamd bekeek ze het lichaam voor zich. Haar vingers gleden langs zijn hals over zijn borstkas, vervolgens naar zijn buik en ze bleven rustten op de rand van zijn broek. Ze had hem al knap gevonden, intrigerend, maar nu hij met een ontbloot bovenlichaam voor haar stond, was zijn aanwezigheid haast hypnotiserend.
‘It’s crazy how much I want you,’ fluisterde ze, waarna ze haar lippen hunkering weer op die van hem plaatste. Elke keer als ze hem zoende, voelde het anders. De zoenen warden uitdagender, ruwer en Loue had de neiging om haar gehele lichaam zo dicht tegen het zijne aan te drukken dat er geen lucht meer tussen hen zou zitten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Dampen van alcohol leken ze te omringen, de scherpe smaak van de whisky nog haast kunnen proeven met elk beetje wat haar lippen op de zijne verstreken. De liefde voor de drank die ze eerder samen gedronken hadden leek hierbij spoorloos verdwenen te zijn. Het was op elkaar overgeslagen, zo dat zij niet langer alleen een onweerstaanbare, slechte gewoonte om te drinken bezaten, maar nu ook niet meer het lichaam van de ander met rust konden laten. Voor haar shirt de grond had gevonden had Elias al de kans gepakt de sluiting van haar bh los te maken, een snelle actie waarbij hij zijn duim af liet glijden langs haar rug naar beneden. Zijn t-shirt had het meisje ook al in een mum van tijd te pakken gehad. Snakkend naar de zoen van net bleven zijn ogen bij haar lippen, toegelaten hoe de stof zijn borstkas niet langer af wist te schermen van het licht, maar het aan het licht bracht voor haar om vol van lust haar vingers over zijn huid te laten gaan. Zijn grijns keerde terug; geen woord hoefde ze eraan vuil te maken om duidelijk te maken dat wat ze zag, haar wel aanstond.
Donkergekleurde lingerie tintte haar lichte huidskleur. Kant waar hij verlangend zijn nagels in zette, de randen in zijn grip terwijl de zoen ruiger door werd gezet dan daarvoor. Genot ging door Elias heen met het voelen van de weg die haar hand volgde, van zijn nek door naar beneden, waar het gestreel stopte om het te laten rusten bij de bovenrand van zijn jeans. Alsof tijd niet langer meer van belang was zette hij voort waar ze aan begonnen was. Hij was te ongeduldig om te wachten op haar initiatief, te hongerig naar wat ze hem te bieden had, en misschien maakte dat hem roekeloos genoeg om zelf zijn broek uit te trekken; het koude metaal van beide de geopende knoop als de rits voelde hij langstrekken. Waar het denim uiteindelijk terecht was gekomen was voor hem niet meer van belang. Te aandachtig bij haar figuur, weigerde hij van haar weg te kijken, het interessant genoeg gevonden hoe ze zich nog in meer kledingstukken vertoonde dan hem. Toch gaf ze hem hiermee uitdaging, wat hem geen enkele gedachte koste om hieraan toe te geven. Zijn vingertoppen haakte hij bij haar bh om het van haar borsten weg te halen. Ongeboeid liet hij het op de vloer vallen.
"Then.. what are you waitin' for?" vroeg hij. Zijn gefluister verging echter toen hun lippen weer in aanraking kwamen. Ze trok hem naar zich toe, dichter en dichter, waar de jongen geen verzet tegen had of kon hebben. Geen andere keuze werd hem gegeven dan haar tegen zich aan te drukken. Om haar boezem tegen zijn borst te kunnen voelen en de macht te hebben over haar lijf, zoals zij deze ongetwijfeld nam over de zijne.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In dit soort momenten leek niets er nog toe te doen. De jacht op haar en anderen met een gave, haar tas die maar tot het moment van zonsopgang verhuld zou blijven naast het motel. Niks kwam nog haar gedachten beginnen, behalve het gevoel van lust. Het prikkelende verlangen dat met de seconde erger werd, nam haar hele lichaam over. Denken was onmogelijk, bewegen leek een ongedane zaak, aangezien haar lichaam een eigen leven leek te hebben ontvangen en enkel nog maar reageerde op wat hij deed. Er zouden mannen zijn wie Loue harder zou laten werken, mannen wie ze met gemak onder de duim zou hebben gekregen. Maar deze man, de eigenaar van de motor die buiten op hem stond te wachten, had een soort macht over haar die ze nog nooit eerder had gevoeld. Het erge was dat ze er intens van genoot.
Hij werd ongeduldig, wachtte niet meer op haar initiatief en ontdeed zichzelf van zijn jeans. Haar lippen brandden van de hevige zoenen en ze voelde zijn ogen op haar lichaam, zijn vingers die in de kanten stof van haar lingerie haakten. Ondanks dat zij uitgebreid naar hem had gestaard en hij maar al te goed leek te weten dat ze zijn lichaam aanbood en er werkelijk alles voor zou doen om het tegen zich aan te voelen, had ook hij een bepaalde blik in zijn ogen. Een blik die alleen maar heviger werd toen zijn vingers zonder moeite haar beha van haar lichaam haalden. De koele lucht prikte tegen haar huid en meteen hoopte ze dat zijn handen haar borsten zouden omsluiten. Ze had ze al over de rest van haar lichaam gevoeld en nu wilde ze niets liever dan om ook daar zijn aanrakingen te voelen, wetend dat het haar zou drijven tot waanzin.
Zijn vraag was duidelijk en het dwong haast af dat ze iets moest doen. Hij had ook gelijk. Waar wachtte ze op? Waarom had ze hem nog niet dichter tegen zich aan getrokken, of gedwongen om naar het bed te lopen? In alleen haar slipje stond ze tegenover hem, terwijl ook hij alleen nog zijn onderbroek laag op zijn heupen had hangen. In een impulsieve actie trok ze hem tegen zich aan en zoende ze hem wederom, smachtend naar meer dan alleen een aanraking van zijn lippen. Ze wilde meer en het brandende verlangen in haar gehele lichaam leek het van haar te winnen.
Zonder iets te zeggen trok ze zich terug. In haar hoofd moest ze een beslissing maken. Ze zou hem meenemen naar het bed, op zijn schoot kruipen en hem de tijd van zijn leven bezorgen, of zou haar lichaam het aan kunnen om nog een paar seconden langer te moeten wachten? Ondanks dat ieder onderdeel van haar lichaam smachtte naar aandacht, koos ze voor het laatste. Met een simpele beweging duwde ze haar onderbroek naar beneden en stapte ze er uit. Ze liep naar het bed en nam plaats op de rand, waarna ze haar benen over elkaar heen sloeg. Als een waaier gooide ze haar donkere haren over haar schouder en met een verleidelijke blik keek ze naar hem.
‘Come and get if, if you dare.’ Haar zelfverzekerheid was niet verdwenen. Het was juist sterker geworden door zijn bewonderende blikken en smachtende aanraking. Ze wist dat hij verlangde naar haar, net zoals zij dat bij hem deed. Wetend dat hij niet lang op één plek zou blijven staan, wachtte ze totdat hij op haar af zou komen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Smetteloos, witte lakens lagen roerloos gedrapeerd over de randen van het bed. Gekreukeld, mat en toch glanzend genoeg in het maanlicht om het ietwat te laten glinsteren. Hoe ze als dof oogden en een oude uitstraling hadden, zo werd het de plaats die levendig een deel innam van wat het beeld wat zich in zijn hoofd afspeelde. Van zijn vooruitblikken op de momenten die nog komen zouden. Als een verlangen zoals Elias die ervoer naar het lichaam van de vreemdeling, naar haar warmte en aanrakingen die hem deden zoeken naar meer, zo had hij het pad al gevonden waar ze beide op terecht waren gekomen. Waar ze zouden eindigen was geen vraag meer om zich te stellen. Geen punt waar hij om moest piekeren of ook maar een gedachte aan hoefde te verspillen om deze dagdroom te verstoren, die hem des te meer trekken gaven om zich niet in te kunnen houden. In zijn hoofd had hij haar al in zijn macht gehad. Dan zouden zijn handen haar op elke plek van haar lichaam warm houden, elk beetje huid langsgaan alsof ze de zijne was, en waren het haar lippen die ruw op de zijne gedrukt waren om ze er niet meer af te halen.
Hij was anders gewend. Ze leek de tijd voor alles te nemen, zich ergens terug te trekken door op hem te wachten, zijn woorden af te wachten die voorzichtig bij haar binnenkwamen. Tientallen waren haar voor geweest die hem nog geen tijd gegund hadden om zelf zijn kleding uit te trekken. Hij stond er niet meer van te kijken als zijn rug eerder in de matras viel dan dat hij zijn shirt op de grond had kunnen dumpen, maar ze zou hem nog eens van deze gewenning af kunnen helpen. Met het geduld wat Elias inmiddels allang niet meer bezat wist ze hem immers nog steeds te laten wachten. Toch maakte ze hier zelf verandering in. Haar slip duwde ze uit het niets naar beneden, gevallen langs haar benen op de grond waarop ze hem ertoe dwong haar van top tot teen te moeten volgen. Tegen zijn zin in zette ze koers naar het bed. Het was al duidelijk geweest door de manier waarop hij kort over zijn droge lippen likte, dat hij haar het liefst al gelijk tegen zich aan had gehad, al hield hij ook wel van de spanning.
Een zachte zucht kwam naar buiten, het beetje lucht uitgeademd dat onhoorbaar zijn mond verliet. Ze moest van plan zijn geweest hem te martelen met haar figuur. Elke vrouw wist inmiddels dat het onweerstaanbaar was als ze zichzelf zo aanboden tegenover een man; ze had geen antwoord hoeven te horen om te kunnen weten dat hij niet zwijgzaam en stilstaand zou blijven. "Don't challenge me," gaf hij grijnzend weer, zijn boxer afgegleden om ze bij haar kanten lingerie te laten liggen. Het bed vinden ging daarna als vanzelfsprekend. Hij hoefde niet te aarzelen over de spelletjes die ze met elkaar leken te spelen, want mocht ze met haar uitspraken nog niet verraden hebben dat ze niet meer kon wachten, dan was het haar blik wel die hem wist te overtuigen. Ze was hem aan het uitlokken.
Hongerig zette hij een nieuwe zoen in. Hij omklemde haar borsten met zijn vingers met geen schaamte om te kennen zodra haar achterzijde de matras raakte en hij zich, zonder terug te deinzen, tegen haar aandrukte. Zijn hoofd sloeg op hol naarmate al zijn aandacht naar haar toegetrokken werd. Ze eiste elk beetje van hem op dat eerder in een fantasie gestopt was, een droombeeld dat nu werkelijkheid werd. Niets anders wilde hij tegen zich aanvoelen dan haar hitte. Verlangend naar haar hijgende adem en genietende gekreun, dat plezierig in zijn oren zou klinken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De grauwe kamer van het motel was er waarschijnlijk niet op gebouwd voor wat hier plaats zou vinden. Ondanks dat een motel diende als een toevluchtsoord voor mensen die niet gevonden wilden worden, was het geen plek voor geliefden om elkaar te ontmoeten. Loue zag het nu al voor zich hoe het bed onder hun gewicht zou kraken en hoe hun geschreeuw zich door de muren zou werken alsof ze niet zouden bestaan.
Hij was overduidelijk: ze mocht hem niet uitdagen. Waarschijnlijk omdat ze het dan tien keer zo hard terug zou kunnen verwachten dan wat ze in eerste instantie had bedoeld. Toch hield ze hiervan. Ze adoreerde de hongerige, haast beestachtige, blik die hij in zijn ogen had terwijl hij op haar af liep. Zijn ogen lagen op haar lichaam alsof ze zijn prooi was. Vastberaden was hij om haar vast te nemen en haar te claimen als zijn bezit. Er was nog geen moment in haar leven geweest waarop ze er zo naar had verlangd om door iemand in zijn macht te worden gehouden, maar met deze man vond ze het niet erg. Er was iets in haar lichaam wat al haar remmen, al haar waarschuwingen in haar hoofd, uit had gezet en ze wist maar al te goed waardoor het kwam. Het kwam door hem.
Haar huid leek te gloeien onder zijn koude, sterke vingers die zich stevig in het vlees van haar rondingen hadden gezet. Nog nooit had ze zo verlangd naar de aanraking van een man en nu ze die eindelijk had gekregen, verliet een kreun haar lippen. Ver kon de kreun zijn weg echter niet vervolgen, want hij werd gestopt door zijn ruwe lippen die op die van haar. Toch was ze er zeker van dat hij het kleine, gesmoorde geluid had gehoord en dat hij nu vastberaden zou zijn om het voor elkaar te krijgen om het haar wederom te laten produceren, maar dan vele malen luider dan dat ze het nu had gedaan.
Het matras prikte in haar rug, maar de harde veren deden haar niks. Het enige waar Loue zich op focuste, was wat er boven haar gebeurde. Ze concentreerde zich op het spelletje wat hun tongen met elkaar speelden, terwijl ze zijn vingers rond haar borsten voelde. Ze wilde meer, ze wilde zijn lichaam dichter tegen het van haar voelen, hopend dat hij hetzelfde soort verlangen voelde en dat het verlangen zou weerspiegelen in de manier waarop hij zijn lichaam voor haar presenteerde.
Haar benen sloten zich automatisch rond zijn middel en zo trok ze hem naar zich toe, haar lippen nog altijd op die van hem geplaatst. Ze kon zijn gehele mannelijke lichaam tegen het hare voelen. Zijn spieren verschoven zich, terwijl zijn benen er voor zorgden dat hij zich staande kon houden boven haar.
Haar handen had ze nog altijd vrij en deze liet ze dan ook al snel over zijn rug glijden, zodat ze elk stukje huid zou kunnen verkennen. Ze begon bij zijn schouders, stevig en breed en gleed vervolgens naar zijn rug. Die was licht gekromd, waardoor ze zijn spieren goed kon voelen. Zijn lichaam leek te kunnen bewegen zonder aansturing en Loue had het idee dat hij meerdere acties tegelijkertijd uitvoerde, want zijn zoen maakte haar ondertussen zo licht in het hoofd dat ze nauwelijks nog door had waar ze was, terwijl zijn handen zich nog altijd rond haar bovenste rondingen bevonden.
Ondanks dat ze het gevoel had dat het kleine beetje macht wat ze had gehad, was verdwenen, liet ze zich gewillig op haar rug liggen. Er zouden mannen zijn geweest wie ze meteen onder zich had gewerkt, wetend dat een man het nooit erg zou vinden om een vrouw het fysieke werk te laten doen. Loue had haar lichaam echter al aan hem gepresenteerd alsof ze zijn cadeautje was, wat betekende dat het nu zijn zet was.
‘Just fuck me up,’ fluisterde ze smekend. ‘Or do I have to do it myself?’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De tonen van een kreun wisten hem te bereiken, zacht en voldaan laten horen onder haar adem, die intussen net zo snel ging als de zijne. Een warmte tegen zijn lippen met elke uitgeademde teug lucht, een terugkerend, klampend gevoel tegen zijn nekvel zodra hij zijn gekus af liet dalen van haar hals naar haar sleutelbeen. Zijn middel liet hij genoegend door haar benen omsluiten. Haar lichaam was sindsdien geen onbereikbaar terrein meer; ze drukte hem tegen haarzelf aan, geen millimeter meer overgelaten voor de kou om tussen hen door te dringen of hen te storen. Geen afleiding merkte hij nog op. Niets kon Elias ervan weerhouden haar te geven waar ze opuit was, om zijn eigen wensen uit te laten komen en zijn sporen achter te laten op haar prachtige lijf. Haar huid zoog hij mee met elke zoen die hij plantte. Haar lichtgetinte en toch enigszins bleke huid verging onder de gezette zuigzoenen waaronder rode plekjes schuilden. Misschien was het om haar te plagen, dat hij uitgebreid de tijd nam voor het afgaan van haar hals. Omdat hij vond dat een beetje stangen geen kwaad kon, alhoewel hij maar al te goed wist dat het zijn eigen aanwenningen waren, die maakten dat hij ongestoord zijn verlangens uitte door zijn lippen overal op haar huid te zetten waar hij maar wilde. Zijn tekenen achterlaten was hem normaal geworden. Het straalde dominantie uit, gaf het teken af dat ze voor die avond van hem was en, of hij hierbij stil stond of niet, het was zijn eigen plezier dat hier ook een rol in speelde.
"As you wish, princess.." Zijn gegrijns liet hij achterwege. Zich verloren in het spel en in haar gesmacht waarmee ze hem toefluisterde, boog hij wederom voorover om haar lippen terug te vinden. Haar heupen werden al gauw door zijn vingers beetgepakt. Ruwweg weerhield hij haar ervan weg te kunnen glippen onder zijn grip, waarop Elias zijn handpalm traagzaam naar beneden liet gaan om vervolgens bij haar binnen te dringen. Zijn hoofd vormde nadien een waas waar niets meer doorheen trok, ongekend en toch iets waar hij naar begeerde. Zij was het waar hij zo enorm naar verlangde, waarvoor hij bereid was zijn geweten uit te schakelen. Ze maakte dat hij niet anders kon.

TS > three months later

Gebouwen torenden boven hem uit. Straten liepen vol tijdens het avonduur, een menigte ontstaan uit een stroming van een paar feestgangers, zoekende naar een eerste bar om hun avontuur mee te laten beginnen. De zon kon Eli langs de dakranden nog net zien ondergaan. Een vage gloed belichtte de grote stad, een licht dat hij nog een uur gaf voor het donker zijn plaats in zou nemen. In die tijd zou hij zich al verscholen hebben in het kraakpand. Geen luxe hotelkamer had hij zijn slaapplek kunnen noemen voor deze nacht, hetgeen dat hij zich met een zucht besefte, en het beeld van een viezige matras op de grond liet hij wederom langs zich heengaan. Veilig zou het wel zijn. In ieder geval veiliger dan hoe hij zich voelde, omringd door de vreemdelingen in een gebied waar de autoriteiten hun macht meer dan eens lieten blijken. Ondanks de ontelbare kilometers die hij op zijn motor af had gelegd, bevond hij zich nog geen kilometer dichter bij een thuisgevoel. Hij wantrouwde de buurt net zoveel als zijn leefgenoten dat hoorden te doen. Hij keek nog even vaak over zijn schouder, baande zich net zo schuchter een weg door alle straten alsof hij een geest was, en mogelijk had hij dat zichzelf ook wijsgemaakt. Dat het leven van een vluchteling geen inhoud had, maakte het zijne slechts gemakkelijker te leven, zeker met de overtuigingen dat hij zo aan het pad van Kalin kon ontsnappen.
In gedachten verzonken zocht hij een van de zijkanten van de straat op. Een uitgang tussen de stedelingen had hij gevonden zonder hier zich bewust van te zijn, de herinnering hieraan als een gat in zijn geheugen. Toen hij eenmaal weer rondkeek was hij al zittende op een van de stenen randen voor een etalage, en viel zijn blik wat afwezig op het gebouw tegenover hem. Hij kon de verleiding om een sigaret op te steken niet langer meer weerstaan. Zijn ellebogen liet hij zakken op zijn bovenbenen, onrustig wat rook uitgeademd om het weg te zien trekken in de koude buitenlucht.

"What the hell was he thinkin'.."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Maanden was ze op de vlucht geweest. Haar benen hadden haar gedragen waar ze dat hadden gekund. Blaren was ontstaan, opengesprongen en het bloed was langs haar enkels in haar sokken gedrupt, maar nooit had ze daar enkele zorg of aandacht aan besteed. De blaren waren een bijkomstigheid van haar plan om de autoriteiten voor te blijven, Om te zorgen dat elke stap niet haar laatste zou zijn. Ze hield zich goed verborgen, ging naar niemand met wie ze ooit eerder contact had gehad. De tactiek om mannen aan te spreken en een nacht bij hen te verblijven in een ranzig motel, was een tactiek die Loué had behouden. Het was echter nooit meer zo geworden als die ene nacht.
Elke avond die ze doorbracht met een ander, zweefde haar gedachten even naar hem. Hoe hij haar had behandeld, hoe hij zijn dominantie had afgedwongen, hoe vaak ze ook met hem de strijd aan was gegaan. Hoe zijn ruwe handen over haar lichaam hadden gegleden en hoe ze geen enkele schreeuw van genot binnensmonds had kunnen houden. Het was de nacht van haar leven geweest en het was er eentje waar ze nog vaak aan terug dacht, vooral als haar huidige minnaar er minder van bakte.
Op sommige momenten wenste ze dat ze meer voor hem had achtergelaten dan alleen haar naam. Ze was immers al vertrokken voor de zon op was gegaan die dag, in verband met de spreuk die ze had gebruikt om haar spullen te vergbergen. Ook daar maakte ze nog steeds gebruik van, maar ze had nooit bij haar tas gestaan zoals die ochtend.
De zon was toe langzaam omhoog gekomen en had de lucht gekleurd met haar prachtige kleurenpalet. Roze, oranje, en zelfs al een klein beetje blauw. Loué had zich geweldig gevoeld, wetende wat voor een nacht ze toen had gehad. Haar donkere haren hadden nog verward gezeten, haar bh had ze niet eens kunnen vinden in de verwikkelde verzameling van lakens, broeken en andere kledij. Ze had toen nog een laatste blik geworpen op een motor, wetende dat die van hem was geweest. In dat moment had ze zich graag weer om willen draaien en er met haar onbekende minnaar van door willen gaan op het scheurende geval, wetende dat als ze pech zouden krijgen en zijn handen onder het zwarte smeer zouden komen te zitten, ze de aanraking van die handen later op de dag zou mogen ervaren, waardoor de zwarte vloeistof over haar gehele lichaam verspreid zou worden.
Drie maanden. Zo lang was het precies geleden.
Loué was naar een grote stad gereisd. Risicovol, dat zeker. In de stad werd er meer gecontroleerd, waren er meer soldaten van de autoriteiten die haar zouden kunnen betrappen, maar tegelijkertijd kon ze ook opgaan in de massa. Ze kon doen alsof ze hoorde bij de feestende jongeren, die geen zorg in de wereld leken te hebben. Daarnaast had ze nog een ander motief om af te reizen naar de stad waarin ze zich nu bevond.
Er was een verzetsgroep. Een groep vol met mutanten, zo sterk dat ze de autoriteiten samen zouden kunnen verslaan. Loué wilde zich daar bij voegen, wetende dat ze het over een paar weken niet meer alleen zou kunnen redden. Niet op de manier waarop ze nu leefde. Eten kreeg ze net genoeg om zichzelf gaande te houden en soms probeerde ze wat te stelen, maar het leven van een gevlucht mens met gaven was alles behalve een leven over rozen.
De zon was net onder gegaan en vele jongeren maakten hun weg om uit te gaan en te feesten. Zij liep langs hen heen, maar negeerde de uitgelaten uitdrukkingen op hun gezichten. Ze besteedde geen aandacht aan de vrolijke roepingen, of over de verhalen die ze te horen kregen in de korte vlagen dat men langs haar liep.
En daar zat hij dan, op een stenen zitting tegenover een etalage. Haar lustige minnaar, de bezitter van de motor waar ze zo graag op had willen klimmen. Meerdere keren keek ze naar hem, om er zeker van te zijn dat hij het was. Zijn postuur was hetzelfde, net zoals zijn gezicht en haar. De manier waarop hij een sigaret opstak, dat was zíjn manier. Dat had ze nog onthouden.
Toch bleef ze verscholen in de schaduwen van het steegje. Alleen was het hier al gevaarlijk, maar twee mensen met een gave in één straat? Dat zou aandacht trekken, dat wist ze zeker. Daarom bleef ze staan waar haar stond, terwijl haar ogen het gloeiende, oranje puntje in de duisternis in de gaten hielden. Zo nu en dan lichtte het op en in het licht van een straatlantaarn kon ze zien hoe hij de rook weer uitblies.

NEVER MIND I FOUND IT

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Geloof ontbrak. Hij vertrouwde het woord van zijn vroegere, beste vriend zonder deze in twijfel te trekken en toch kon hem het gevoel van onheil niet ontnomen worden. Alsof hem verteld wilde worden dat het een hopeloos idee was dat uit niets anders voortkwam dan wanhoop, dat de groep van mutanten geen verlossing zou bieden of ook maar een verschil zou kunnen maken in de maatschappij zoals deze momenteel was. Ondanks dat alles zat hij daarentegen wel in een stad waar hij anders nooit de straten van zou kruisen; hij wist ergens van binnen dat Raiden niet liegen zou, niet tegenover hem. Hoe graag hij ook weg was gebleven.
Rook kaatste weg van zijn droge lippen, afgestaan aan de lucht die alsmaar kouder aan begon te voelen naarmate de maanden verstreken waren. Het einde van de herfst naderde, zoals de bomen het gebladerte op de grond lieten vallen en de warmte van de zon plaatsmaakte voor een beetje vorst. Drie maanden geleden was het toen hij voor het laatst echt zomers weer mee had mogen maken. Drie maanden sinds hij hiervan had kunnen genieten, al was het de winter waar hij voornamelijk naar uitkeek. Waar zijn gedachten bleven haken was echter niet de hitte aan het einde van de zomerperiode. Drie maanden geleden was het sinds hij haar gezien had, in een bar waar zij beiden niets anders te zoeken hadden dan uitvlucht, om gedreven door lust naar elkaar toe te trekken en opstapelende verlangens te vervullen.
Soms dacht hij haar nog te zien. Als hij rondkeek en dezelfde, donkere bos met haren voorbij zag komen, dansend in de wind. Over haar schouders gegooid zoals die ene nacht bij de bar. Hij maakte zichzelf altijd wijs dat het zijn onderbewuste was dat spelletjes met hem aan het spelen was, gewoon om hem te vermaken in de dagen van stilte. Dat het hem er misschien wel van wilde overtuigen dat hij anders moest, dat het niet langer kon voor hem om alleen rond te struinen. Waarschijnlijk dacht het dat hij eenzaam was. Hoe dan ook wist hij altijd wel anderen te onderscheiden van dat ene meisje, dat haar naam geschreven op een briefje achter had gelaten op het stoffige tafeltje van de motelkamer. Hij wist hoe ze rond liep, de manier waarop ze zelfverzekerd haar stappen zette en hoe haar ogen meer weergaven dan elkander voor elkaar krijgen kon. Er was iets aan haar postuur, aan haar doen en laten en de manier waarop ze sprak, dat maakte dat Eli haar nog tussen een grote mensenmassa spotten kon. Ze stond in zijn geheugen gegrift.
Het bloeide herinneringen in hem op toen Loué weer voor zijn ogen verscheen, in een van zijn dagdromen. Anders dan hoe hij het gewend was van zichzelf, was zij wel degelijk interessant voor hem geweest. Het was dan wel geen gevoel van verliefdheid of affectie dat hem trof na hun ontmoeting, hij wist zeker dat ze een van de mensen was geweest waarvan hij ze onthouden zou, in plaats van simpelweg te stoppen met boeien na een avondje van vermaak. Met die gedachte in zijn achterhoofd brak hij zijn waanbeelden van haar af. Hij keek, beseffende dat er inmiddels weinig mensen meer te vinden waren in een straat waar eerst tientallen te vinden waren, om zich heen. Er was maar een enkeling in een steeg te zien. Een schaduw verborgen in het duister waar het zich onbeweeglijk hield. Ergens dacht hij dat het zijn aandacht niet waardig was, maar toch kon hij zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen om de vreemdeling aan te spreken, te confronteren met het feit dat hij zijn of haar ogen op zich voelen kon. Wie het was kon hem niet eens baten.
"Sneakin' up on me?" opperde hij mompelend. Hij greens, voor kort opzij gekeken naar het gedaante in de schaduwen, voordat hij weer terugkeerde bij het uitzicht van het gebouw tegenover hem. "You would've done a better job if you'd just hid yourself around the corner, you know."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In haar vele herinneringen had hij er al knap uit gezien, maar nu, in het smeulende daglicht en de rook die zijn gezicht omringde, was hij nog aantrekkelijker. Zijn binnenkomst had haar avond drie maanden geleden volledig veranderd. Als hij niet het motel had bezocht, was ze waarschijnlijk bij een ander in de kamer beland en had ze moeten doen alsof ze al lang haar slaap op had gezocht, want niemand wilde het bed delen met een net-gescheide man die het nog geen drie minuten uit had kunnen houden. Voor Loué haar gevoel waren ze samen de gehele nacht door gegaan. Beiden hadden elkaar nauwelijks een minuut gegeven om bij te komen. Ze hadden elkaar zo vaak gestimuleerd dat ze elkaars grenzen hadden opgezocht en hadden overschreden.
Ze betwijfel of hij haar had gezien. De schaduwen van het steegje hadden haar lichaam zo gemaskeerd dat ze in ieder geval niet te herkennen zou zijn voor omstanders, maar dat nam niet weg dat iemand niet kon zien waar ze zich bevond. Op een gegeven moment hadden zijn groene ogen, de kleur van zijn pupillen wist ze nog maar al te goed, haar kant op gekeken en toen had ze zeker geweten dat het hem was opgevallen dat er iemand in het steegje stond.
Nu was ze in dubio. Moest ze naar haar minnaar lopen, hem kussen zoals ze hem al vaker had gekust, of moest ze dit moment aan zich voorbij laten gaan? Ze zou tegen haarzelf liegen als ze zou zeggen dat ze niet had gehoopt om hem nog eens tegen het lijf te lopen. Ze wilde hem beminnen, haar lippen over zijn lichaam laten glijden en elke spier onder haar aanraking voelen trillen. Ze wilde hem al haar energie geven en zich vervolgens laten verwennen door zijn ruwe handen.
Maar in hoeverre was de kans er dat ze ook met hem mee naar huis zou gaan? Hij was net zoals haar in het motel geweest, hij had niet veel spullen gehad. Er was een grote kans dat hij, net zoals haar, op doorreis was. Als Loué zelf al meerdere mannen had verslonden in de drie maanden die ze door had gebracht door te reizen naar deze stad, dan zou hij vast hetzelfde mee hebben gemaakt. Voor haar was hij één van de beste avonden van haar leven geweest en ondanks dat ze hem dat niet zo snel zou bekennen, had ze een stille hoop dat hij ook zo over haar dacht.
In een paar seconden besliste ze het. Ze zou op hem afstappen. Mocht er niks uit voortkomen, dan kon ze daar mee leven en zouden ze ieder hun eigen weg gaan. In het beste geval zouden ze samen de nacht in duiken en hun eigen problemen voor even vergeten.
Met de meest zelfverzekerde houding die ze op dit moment bezat, onthulde ze haarzelf uit de schaduwen. Haar donkere lokken waren dit keer samengebonden in een warrige, hoge staart. Enkele plukken streken langs haar gezicht en de staart deinde met haar mee bij iedere stap die ze nam. Ze zag dat hij haar kant op keek, hoe kon het ook anders als hij haar al had zien staan in het steegje. Nu liep ze recht op haar doel af. Voor het eerst in jaren voelde ze daadwerkelijk nervositeit door haar lichaam trekken.
‘I bet you weren’t expecting to see me hiding in the shadows,’ sprak ze tegen hem, toen ze enkel nog een paar meters van hem verwijderd was. Net toen haar hand reikte voor zijn sigaret, wetend dat hij het wederom niet zou waarderen als ze hem van hem af zou pakken, schoten beelden door haar hoofd.
Door de verassing struikelde ze over wat achtergelaten afval en moest ze zich staande houden door de arm van de jongeman vast te grijpen.
De grote gebouwen, de etalages en de steeg waaruit ze zojuist was gekomen, verdween. Loué bevond zich in het midden van de stad. Het was dag en vele mensen renden om haar heen. Ze leken uit één bepaalde richting te komen. Iedereen schreeuwde door elkaar, chaos overheerste.
‘They are here! Run while you still can!’ Het geschreeuw was niet specifiek op haar gericht, hoe kon dat ook. Haar omgeving kon haar niet zien.
Opeens verschenen ze vanaf de horizon. Mannen in blauwe pakken, vergezeld met wapens. Ook kwamen er busjes aan rijden, vermoedelijk om hun slachtoffers in de transporteren. Een jong tienermeisje werd naast Loué op de grond gewerkt door één van de mannen. ‘We got you now, you dirty mutant! Nobody is capable of hiding from us. Whatever you do, wherever you are, we will always find you.’
Met een ruk werd Loué teruggetrokken naar de realiteit. Verschrokken keek ze op naar de jongeman, wetende dat ze haarzelf had verraden. Wanneer ze iemand vasthield tijdens een visioen, kreeg diegene alles te zien wat zij ook mee maakte. Dat betekende dat hij alles had gezien.
Alles.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Tegen zijn natuur in was Elias nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar wie zich durfde te verhullen in het donker achter een van de gebouwen en hem zodanig durfde te bekijken, doende dat niemand het ooit opmerken kon. Wantrouwigheid had hij al achter zich gelaten, wetende dat het geen soldaat zijn kon. Hen kennende hadden ze hem per direct opgepakt en onder schot gehouden, onderwijl er bij het gestalte om de hoek enkel een schaduw van een menselijk lichaam te zien was. Voor een moment wist zijn broer door zijn hoofd te spoken. Hij was er al van op de hoogte dat Kalin hem volgde en zijn pad nauwkeurig naging, maar was het hem wel? Hoe kon hij hem gevonden hebben?
Het postuur van de onbekende bekeek hij vanuit zijn ooghoeken, nonchalant doorgerookt om geen argwaan te wekken. Erg lang leek hij of zij niet te zijn. Amper 1 meter 75, met een figuur waarvan hij een aantal rondingen herkende. Het was een meisje die zich verborg voor hem. Waarvoor hij als de vijand werd beschouwd en ze hem ongegeneerd in de gaten hield, zwijgzaam en geconcentreerd. Haar verdere, uiterlijke kenmerken waren echter nog altijd voor Eli gemaskerd. Het was er te donker, te ver weg in de steeg, om ook maar details te kunnen spotten. Oog of haarkleur, nog afgezien van de kleding en gezicht in het algemeen, was onmogelijk te spotten. En dus gaf hij het op; hij nam een teug van zijn sigaret, starende voor zich uit in stilte.
Het was pas toen een enkele minuut, mogelijk twee, verstreken waren, dat hij een stem horen kon. Haar voetstappen gaande over de stoeptegels waar eerder de zijne nog geklonken hadden. Haar onbekende gedaante kwam in het licht, zich blootgesteld aan elkander die over straat liep om haar te kunnen zien, doch hij het gevoel had dat ze zich eerder op hem gefixeerd had. Ze had zich naar hem toegekeerd, haar ogen die hem bekender voorkwamen met elke stap op hem gefixeerd, terwijl hij langzaam opzij keek. "Never took you for the stalker type." Het kwam meer dan onverwachts. Hij was getroffen om haar ineens hier te zien, zonder dat hij hier nog weten van had gehad, maar shock werd niet getoond. Zijn grijns vergrootte beetje bij beetje, haar gevolgd tot ze op minder dan een meter afstand bij hem stond. Daarna was het haar val die zijn aandacht wegtrok.
Zijn omgeving was onherkenbaar. Hij bevond zich niet langer meer op de plek waar hij net nog in alle rust zat te roken, in een van de verlaten winkelstraten omgeven door winkels. Het was een plein waar Eli gestrand leek te zijn, een locatie waar noch een logische verklaring voor was, noch een herkenbaar punt. De stedelingen rondom hem had hij nog nooit eerder gezien. Stuk voor stuk vreemdelingen die in paniek rondrenden, het geschreeuw aangehoord dat pas na een tijdje tot hem door begon te dringen. In een mum van tijd was het er bemand door de autoriteiten. Woorden bleven steken in zijn keel, aangezien hoe een jong meisje op de grond werd geduwd, de vuile uitspraken maar al te snel begrepen. En toen, uit het niets, werd het van hem weggenomen om het beeld van net terug te laten komen.
Wanhopig keek ze naar hem, een blik die Eli opving met enige radeloosheid omdat hij nog niet beseffen kon wat er precies gebeurde. Zijn arm had hij willen terugtrekken. Van haar vandaan willen komen, denkende dat hij zichzelf ook zo verraden kon als hij haar ondervragen zou, maar geen beweging kwam voort. Doodstil bleef hij zitten, haar grip nog altijd rondom zijn arm gevoeld die onbeweeglijk bleef. Zijn sigaret bleef ijzig in zijn mondhoek hangen. "You..," sprak hij traagzaam. "You're a mutant?"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘I…’ Het was een onbegonnen zaak. Elke kreet die in haar hoofd kwam, elke leugen die ze hem zou kunnen vertellen, zou er niet meer toedoen. Hij had het gezien. Ze had hem meegesleept in haar visioen. Hij had alles gezien wat zij ook had gezien. Hij wist echter niet wat hij precies had gezien. Voor hem kon het van alles zijn. Een angst die zich voor haar had afgespeeld, eentje die haar echte gevoelens weerspiegelde. Misschien dacht hij wel dat ze gewild had dat hij het zou zien, maar dat leek haar vergezocht. Ze wist niet hoe slim hij was. Slim genoeg om de conclusie te trekken dat ze dit niet zomaar had gekund. Dat ze een gave bezat die velen niet hadden.
Haar ogen gleden naar de donkere avondlucht boven haar. De maan was zichtbaar, maar nog lang niet vol. Dat zou nog enkele weken duren. Loué bond haar spreuken vaak aan de maan, wetende hoe krachtig ze was. Veel keuze had ze niet. Ze had zichzelf uitgegeven als mutant aan de jongeman voor haar, wie ze nog steeds vasthield. Dit was niet de avond die ze voor ogen had gehad, maar een andere keuze had ze niet.
Het enige wat haar nu te doen stond, was zijn geheugen wissen. De herinnering wegnemen die hem vertelde wat ze was, wie ze was. Haar naam mocht hij onthouden, zelfs hun vurige nacht zou geen probleem vormen. Wat hij echter net had gezien, wat haar diep van binnen wel degelijk beangstigde, dat was gevaarlijk. Ze wist niet in hoeverre hij trouw zou zijn aan een vrouw met wie hij één nacht had doorgebracht. Wie weet was hij de gehele aanleiding voor het oproepen van de autoriteiten. Loué wist niet wanneer ze zouden komen, maar dat ze zouden komen was zeker. En als ze hier zouden arriveren, dan zouden zij weg zijn.
‘I’m sorry for your handsome face, but you will survive,’ zei ze, waarna ze vliegensvlug haar handen om zijn hoofd vouwde en hem haar dwong aan te kijken. ‘Quod vidimus oblivisci: oblivisci memoriae.’
Haar magie stroomde door haar vingers. Op het moment dat ze wederom de spreuk wilde herhalen, leek ze door iets tegen worden gehouden. De herinnering die ze probeerde te vinden, kwam niet tot haar. Sterker nog, de toegang tot zijn hoofd leek volledig geblokkeerd te zijn. Iets wat maar één ding kon betekenen, tot haar grote verbazing.
‘You!’ histe ze. ‘You’re one as well.’ Verbaasd, opgelucht en diep van binnen verraden omdat hij haar zo had laten schrikken met zijn statement, keek ze hem aan. Hij had ook een gave. Wat wist ze niet, maar het was duidelijk sterk genoeg geweest om haar tegen te werken. Nu had ze nog nooit haar krachten uitgeprobeerd om een andere mutant, dus misschien was dit een effect wat ze nog nooit eerder had ondervonden, maar wel degelijk bestond.
Haar handen had ze al van zijn hoofd getrokken bij haar eerste woorden, maar van plan om weg te lopen was ze niet.
‘Well, if you saw what I saw, then you must know that you need to get out of here as soon as possible.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het vormde een wereld waar hij zich nog niet in bevonden had. Zijn ervaringen lagen op een heel ander gebied, op het terrein dat slechts verstreken werd door de doden, in plaats van de levenden. Eli's gewenningen waren bij het aanzien van een omgeving dat volledig opgeslokt werd door duisternis. Anders kende hij niet. Anders kon hij ook niet, omdat zijn gave aan die wereld gelinkt zat en nergens anders. Dat hij het perspectief van een voorspeller voor ogen zien kon had hem dan ook van zijn stuk gebracht. Hij wist niet zeker of hij blij moest zijn om het een keer meegemaakt te hebben wat een andere mutant meemaakte, maar dat was geen van de vragen waar hij mee bleef zitten toen hij zijn ogen van haar afwendde, om ze te laten steken bij de ruiten van een etalage. Waarom zocht ze hem op?
Zijn vingers haakten zich rondom de sigaret, deze van zijn lippen weggehaald en laten rusten in zijn hand. Het trilde wat in zijn grip, wat hij vaker mee had gemaakt als zijn gedachten zich opstapelden. Hij was sneller ertoe geneigd zich te verliezen in zijn eigen denken dan dat hij aandacht had voor de rest. Ook nu sprak hij niet, nog steeds gezeten bij de gebeurtenis van net; hij bedacht zich stilletjes wat het precies was wat Loué hem had laten zien tijdens haar val.
"What do y-" Haar handen omvouwden in een kwestie van seconden zijn hoofd. Hemzelf liet ze verbaasd achter, een frons laten zien op zijn voorhoofd na haar snelle bewegingen. De woorden die volgden hoorde hij maar half aan. Alles wat ertoe deed, de vreemde energie die hij voor enkele momenten in zijn hoofd voelen kon, weerhield hem ervan verzet te kunnen bieden. Zijn zorgen werden lichter. Het herinnerde hem aan het high zijn, al dan het nu geheel onprettiger voelde dan hij nog van eerder wist. Haar handpalmen voelden gloeiend en tegelijkertijd koud aan, haar vingertoppen verstrengeld in zijn haar. Zijn ogen werden gelinkt aan de hare. Ze wilde dat hij haar rechtstreeks aankeek, dat hij geen uitweg meer vinden kon, en dit volgde hij als een instinct; nadat ze zichzelf herhaalde en de energie uit het niets uit zijn aderen vloeide, duwde hij zich pas van haar af.
"For Christ's sake," vloekte hij. "What do you think you're doin'?" De stemmen dwarrelden door zijn hoofd, zachte, fluisterende klanken gehoord waar er eerst nog alleen zijn eigen gedachten te horen waren geweest. Het was een wonder geweest dat ze zijn gave niet tot werking had gebracht door haar impulsieve acties. Nog een tijdje langer en hij was in een trance beland, waar hij onmogelijk uitkomen kon voordat iemand het opgemerkt had.
Uit reflex was hij opgestaan. Het denken aan de spreuk gaf hem nog de rillingen, gemaakt dat Eli zo snel mogelijk wilde dat het stoppen zou. Dat het ergens een gevoel van vrede met zich mee had gebracht, voor een klein ogenblik, verzweeg de jongen onder zijn stugge gezichtsuitdrukking. Hij weigerde erover te spreken.
"Say it a little louder, will you?" antwoordde hij op haar kreet. Het sarcasme rolde als vanzelf over zijn tong, het vertikt om blijdschap te tonen of haar ook maar te sparen. Hij keek van haar weg, de peuk weg laten glippen waarna het zachtjes in aanraking kwam met de straattegels, waar hij het achteloos achterliet. "You're gonna get us both killed."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Haar actie werd niet gewaardeerd vanuit zijn kant. Begrijpelijk, als ze naging dat ze zijn herinneringen had geprobeerd te verwijderen van zijn hersenen. Toch was het haar eerste reactie geweest, denkend dat hij een normaal mens was geweest wat haar had willen verraden tegenover de autoriteiten.
‘Oh, shut up!’ Diep van binnen wist ze dat hij gelijk had. Als ze haar verbazing nog nadrukkelijker, en harder, had geuit, dan waren ze er bij geweest. Toch kon ze het niet geloven. Hij, wie ze dacht zo slim te hadden bespeeld, was net zoals zij. Het was een kans van één op honderd, misschien wel duizend, dat ze elkaar die nacht tegen waren gekomen. Ze waren precies in hetzelfde motel geweest, ze hadden elkaar gewild alsof ze al jaren zonder hadden gemoeten en nu stonden ze recht tegenover elkaar, maar ditmaal was het niet om elkaar te bespringen alsof hun leven er vanaf hing. Hun levens waren echter wel het onderwerp van het gesprek.
‘You’re going to get us killed if you don’t listen to me!’ sprak ze, doelend op het visioen wat hij zojuist mee had gemaakt. Haar ogen gleden even naar de uitgedoofde sigaret. Haar gedachten gingen voor enkele seconden terug hoe de sigaret nonchalant tussen zijn lippen had gehangen. Ondanks dat hij nu boos op haar leek te zijn, was er nog steeds een drang in haar lichaam die haar er toe aanzette om hem aantrekkelijk te vinden, om te hopen dat hij haar nog een keer zou nemen zoals hij die avond had gedaan.
‘What you just saw, that wasn’t a thought, of some stupid fear, okay?’ legde ze hem op een fluisterende toon uit. Haar hele lichaam stond naar haar toe gebogen en ze deed haar best om geen aandacht te trekken. Als ze er de tijd voor had gehad, had ze een spreuk uitgesproken die er voor zou zorgen dat niemand hen zou kunnen afluisteren, maar ook dat zou opvallen en dat was op dit moment niet gewenst. ‘That was something that is going to happen very soon. I don’t know when, but I recognized the town square. If we don’t get out of this town, they will find us and this, all of what whe have been through, will be over. Just like that.’ Bij haar laatste woorden knipte ze met haar vingers. ‘Believe me when I tell you: it’s not safe here. Not anymore.’
Wat zijn motief was geweest om deze stad op te zoeken, wist Loué niet. Misschien was hij, net zoals zij, opzoek naar de groep die hen zou kunnen helpen. De groep die de jacht op de mutanten zou kunnen stoppen, waardoor ze eindelijk weer vrij rond zouden kunnen lopen. Er waren echter nog vele andere redenen waarom ze elkaar hier tegen waren gekomen. Wie weet had hij familie hier, een speciaal iemand… Aan dat laatste wilde ze haar gedachten niet besteden. Het waren niet haar zaken. Hij was slechts een man in het lijstje dat ze af was gegaan om te overleven. Toch hoopte ze dat hij naar haar zou luisteren, dat hij zichzelf in veiligheid zou brengen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld