Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG} Justice ft. Loyal Precious

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het welbekende geluid van een sirene luidde blauwe lichten werden zichtbaar tussen de nog enkele plekjes die licht door lieten bij de viezige ramen van het jarenoude fabrieksgebouw. Iván richtte zijn ogen op Belisária's iet wat paniekerige gedaante voor hem. Traagzaam liet hij zijn hand naar haar wang grijpen, er zachtjes over gestreeld als poging om haar te kalmeren van de stresserende en angstaanjagende situatie waar hij hen beiden in had gebracht. “Don’t say anything, okay? I promised I would always protect you and I adhere to that. Just trust me," bracht hij stil uit, puur uit zekerheid dat niemand anders hem kon horen. Zijn linkerhand die op haar frisse, rechterwang rustte, liet hij langzaam, maar al dan niet zonder tegenzin, weer dalen. "I-I L-," murmelde hij, al had hij nooit de kans gekregen om zijn zin af te maken.

"Dispatch, Harold here. We found him, but the suspect isn't alone."
Voor Iván actie kon ondernemen, werden zijn beide handen ruw vastgenomen en strak geboeid met een stel stalen handboeien door een donkergekleurde, lange man. Tegenstribbelen deed hij echter niet; hij was te fel bezig met zijn compagnon die precies dezelfde handelingen uitvoerde met Belisária. Angst viel van haar bloedmooie, maar uitgeputte gezicht te lezen en haar ledematen trilde, wellicht een gevolg van de overweldigende situatie. Gefrustreerd keek hij toe hoe de handboeien strakker rond haar polsen werden getrokken, onwetend wat hij precies kon doen om haar uit de handen van de politie te krijgen.
"No, let her go. S-she's completely innocent," begon hij uit het niets, een uitspraak die niet alleen een verwarde blik van Belisária, maar evenzeer vreemde blikken van de twee politieagenten veroorzaakte. "I saw her on the street and I forced her to come with me. I was bored and I just needed the presence of a beautiful lady to have some fun, you know," ging hij gewoon verder terwijl hij zich maar al te goed besefte wat hij aan het proberen was. Zijn ogen gleden van de politieagent achter haar, weer naar Belisária zelf, onwetend wat hij verder nog kon uitbrengen om zo overtuigend mogelijk over te komen.
"You're a bad liar, Buddy. I don't believe you. Do you believe him, Harold?" vroeg te agent achter hem aan zijn collega die zoals verwacht zijn hoofd in de negatieve richting schudde. Een onhoorbare zucht uit pure frustratie ontsnapte tussen Iváns lippen door terwijl hij een nieuwe reden bedacht waarom de jongedame onschuldig was.
"Look at my back pocket. My gun is in there. I-I threatened her with that gun, so she had no other choice. Why would I even take a girl with me with killing people?If I would choose someone to help me, I would probably help a prisoner to escape or something. I'm not stupid," maakte de jongeman het tweetal mannen, die wellicht een leeftijd van eind de dertig bereikt hadden, wijs."She has nothing to deal with this. Just ask her if you won't believe me." Zijn ideeën waren op. Niks wist hij nog uit te brengen om haar te helpen, desondanks hij het haar beloofd had. Hij kon niets meer dan hopen dat hij op zijn woord werd gelooft.
"Does he speak the truth miss? It's really important that you're honest with us, right now. The truth always comes up and it will definitely not be an advantage if you lie to us, you know. Did he kidnapped you?” vroeg de man die Iván de hele tijd al vast hield, alsof hij een poging tot ontsnapping zou wagen. Hijzelf keek haar aan. Het viel hem op hoe de twijfel van haar gezicht te lezen viel, hoe de situatie haar in een sprakeloze positie had gebracht. Toen hij in haar ogen keek die eerder nog pure vreugde hadden uitgestraald, zag hij enkel nog een glazige somberheid en enkele tranen die uit haar traanbuizen probeerden te ontsnappen. Hij wenste dat ze gewoon meewerkte, net zoals hij van haar gevraagd had. Hij zou haar vast en zeker kwijt zijn, maar hij had het voor haar over, desondanks hij wist dat hij amper zonder haar aanwezigheid leven kon. De vervelende stilte werd na een korte tijd van twijfel verbroken door een zacht en gebroken klinkend antwoord.

“Yes.”

Uit het niets schoot hij wakker, zijn hart kloppend tot in zijn keel. Verward keek hij om zich heen om de juiste oriëntatie weer te vinden. Met zijn rechterarm veegde hij het zweet van zijn voorhoofd af terwijl hij de rest van zijn lichaam ondersteunde met zijn linkerarm die hij op de matras liet staan. Toen de rust lichtelijk terug was gekeerd, besefte hij dat hij zich in dezelfde, oude fabriek als in zijn nachtmerrie bevond, hoewel er geen zwaailichten te zien waren of, noch hij, noch Belisária geboeid waren met de handboeien als in zijn droom die zo realistisch overkwam.Vredig lag ze erbij, niets vermoedend van wat er zonet in Iváns hoofd had afgespeeld. Het maakte dat hij eventjes opgelucht zuchtte en de paniek die zijn lichaam overnam, volledig verdween. Rustig veranderde hij zijn zittende positie weer naar een comfortabele lig houding, zo voorzichtig mogelijk om de slapende vrouw naast hem niet te verstoren van haar kostbare uurtjes slaap, die ze net als ieder ander mens verdiende.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''You know what I want. Speak up.''
''Well, I need paying first.''
''How much were you thinking, huh?''
''Serious. Serious money.''
''Serious money?''
''Mmm-hmm.''
''What, like the time of the benefit?''
''Yeah.'' Ze had haar gedaante neergezet op een houten, krakkemikkige stoel die gevonden kon worden in een kleinschalige bar. Het was er druk wat betreft het aantal aanwezige mannen, doch een stilte heerste en Belisária en haar onderdaan niet schreeuwen hoefden om zich verstaanbaar te maken. Tegenover haar zat een onverzorgde man, gekleed in een te groot en fel trainingspak, bij wie de vettige haren voor het gezicht hingen. Al met al was het geen fraai aanbeeld, maar ze verrekte geen spier. Ze was hier niet gekomen om de verzorgdheid van een ander te bekritiseren, noch om vrienden te maken; ze wilde informatie.
Haar hand verplaatste zich naar zijn knie, die ze als sneeuw voor de zon had weten te omklemmen. Met haar lichaam voorover gebogen voor een stevigere grip, keek ze direct in zijn vermoeide, vunzige ogen.
''Bony fucker, aren't ya?'' spotte ze. Haar handgrip werd krachtiger met de seconde, wat ervoor zorgde dat zijn knie zo min of meer werd samengeperst. Het gekraak van het bot drong met plezier haar oren binnen, alhoewel ze haar strakke blik bleef aanhouden. Radnor daarentegen zakte angstig in elkaar, geen poging gedaan om zich te verzetten, simpelweg omdat hij niet wist hoe. Al jarenlang bracht hij zijn dagen door op de straten, mensen bestuderend. Anderen kenden hem niet beter, maar hij was zwak en leek pure onschuld, dus normaliter hoefde hij zich niet te verdedigen. Bij haar was het echter anders. Ze was hier niet gekomen om groot geld uit te geven voor het verkrijgen van informatie van nota bene een zwerver. Als grof geweld het enige was dat hem echt wakker kon schudden, dan toonde ze geen greintje genade en trad ze op.
''Them Irish. Did you know they invented kneecap? It's a nasty business. They fix you up as best as they can, but you'll always have a limp. How does that sound? Radnor the gimp. How does that go down in your retirement package?'' In haar optiek had hij nu wel genoeg geleden. Ze bracht haar hand boven tafel, keek achterom en wierp een blik op de barman toen ze het volgende bestelde:
''A brandy here, Paul, and a large scotch.''
''Here's what we'll do. We'll have a nice stiff drink. Ought to fire of us.'' De man kwam met het drank en zette het neer op tafel, maar wachtte op het geld dat hem gegeven moest worden. Doordringend keek ze Radnor aan, een knik weggeven om getracht duidelijk maken dat hij verantwoordelijk was voor de rekening.
''Well, go on, Rad. Pay the damn man.''
''I - I don't drink wine.'' Uiteindelijke betaalde hij de man, al dan niet zonder tegenzin en een zucht.
''Yeah, keep the change.'' Ze dronk van haar wodka en at van haar chips, die ze al eerder besteld had.
''OK, tell me.''
''There's this bloke at the Peacock Gym. He set fire to a police dog. Youtubed it. Somebody asked him why he did it. He said .. practice,'' murmelde hij, onderwijl hij haar in de ogen keek alsof wat hij zojuist zei, grote invloed had op het onderzoek dat ze onlangs gestart had. Ze was echter niet onder de indruk. ''That's it?''
''Seriously, he's a nutter.''
''Fuck, if we pulled in every wanker who said that, we'd be up in to our arse in suspects. What's his name?''
''Well, I don't - I don't - I don't know. But I'm meeting a guy later who's gonna get it for me.''
''Don't bother. I'll go to the gym. Ask the manager.''
''But, you see, I - Don't I get something?''
''I left you the rest of my crisps, you greedy bugger. What more do you want?''

Als een lichte slaper werd ze gewekt toen ze het lichaam naast haar omhoog voelde komen en haar slaappositie daardoor verstoord werd. Desalniettemin bleef ze liggen, te afgepeigerd om haar ogen te openen, overeind te komen en te vragen naar zijn toestand. Een haast geruisloze zucht verliet haar lippen, net vooraleer de rug van het gedaante naast haar weer in contact kwam met het matras. Hij hield zich stil, liep niet weg, maar had haar alsnog weten te onderbreken. Het viel niet aan haar te zien dat ze gehinderd werd door zijn plotselinge bewegingen, want ze reageerde anders op de situatie dan ze naar verlangde. Normaliter bracht ze, ondanks haar haast verloren bewustzijn, een verdomd verdraaide opmerking uit en keerde ze hem de rug toe, maar nu drukte ze de zijkant van haar bovenlichaam dichter tegen de zijne aan en legde ze haar ijzige hand traagzaam en voorzichtig neer op zijn borstkas, daarbij aanrakende drie vingers van Iván's hand. Een vijftal seconden hield ze de rust vast. Enkel haar zachte geadem weerklonk in de ruimte. Hierna had ze de kracht gevonden om haar ogen deels te openen. Zacht, haast geruisloos bracht ze de volgende twee woorden uit, alsnog aandacht geschonken omtrent zijn staat: ''U OK?''

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
→ 3/4 years ago
Iván deed aan bevrijdingsseparatisme van een bezettende mogendheid. Not sure waar en wie er tot de bezettende mogendheid toebehoorden, maar dat maakt verder niet echt uit. Houd er wel rekening mee dat hij vocht in een land, waar veel geweld voorkomt en de regering onstabiel is.
Hij vocht aldus met separatisten, mensen die streven naar een terugtrekking van een organisatie/de staat. Dit werd in feite behaald door mensen in diezelfde organisatie en/of staat te executeren. Het is zeg maar het idee dat Iván van het pad is afgedwaald, omdat hij zo goed in het moorden werd dat hij circa driehonderd mensen meedogenloos heeft afgeslacht. Buitenstaanders noemden hem 'de geest'. Iván had onderwijl zijn identiteit verloren en ging eenzelvig leven. Geen sporen van hem vielen meer te traceren vanaf 2014. De Russen wilden hem zo graag hebben dat ze een heel dorp vergast hebben, waarbij honderden doden vielen, merendeel burgers. Zijn lijk vonden ze niet.

• F A C T S
De Russen zijn nog steeds naar hem opzoek. Vandaar dat hij niet al te vaak van zich laat zien in de buitenwereld en ook niet overnacht in dure hotels. Hij heeft nog wel eens met zijn verleden te maken, maar de laatste paar maanden heeft hij weinig van de Russen gehoord, dus de aandacht naar Iván omtrent zijn 'executies' lijkt deels vervaagd te zijn.

→ 3 years ago
In 2014 belandde de werkgelegenheid in de Verenigde Staten op een dieptepunt terwijl de gevangenissen volstroomden. Commerciële instellingen namen de macht over de huizen van bewaring over. Zij gebruikten hun nieuwe positie om death races ('dodenritten') in het leven te roepen. Hierin leggen veroordeelde criminelen een race-parcours af in zwaar bewapende en gepantserde racewagens, terwijl alles is toegestaan om de concurrentie van de winst af te houden, inclusief dodelijk geweld. Deze wedstrijden worden uitgezonden in een goed bekeken televisieprogramma.
Belisária had toentertijd geen vaste verblijfplaats, laat staan werk. Ze moest het doen met de zogeheten prize fights 'prijsgevechten', waarin mensen elkaar sloegen totdat de ene het opgaf en erbij neerviel. Hiermee verdiende ze haar brood. Om alsnog in huizen te kunnen overnachten, sloeg ze mannen aan de haak door zich open te stellen voor seksuele handelingen.
In Maart 2014 was ze ooggetuige van een moord tijdens een prize fight. Het slachtoffer was een jongedame, die belaagd werd door een met een bivakmuts getooide man. Toen zij de dader achterna wilde gaan, werd ze door zijn handlanger bedwelmd met gas, om vervolgens even later wakker te worden met een bebloed mes in haar hand en rood doordrenkte kleren.
Zes maanden later zit Belisária veroordeeld voor moord in een zwaarbewaakte afdeling van een gevangenis tussen de moordenaars en andere zware criminelen. Bedreigd door een neonazistische bende, werd ze naar de directrice gebracht. Zij legde haar uit wat death races zijn en dat daarin één bijna legendarische coureur rondreed genaamd Frankenstein. Wat de gedetineerden niet wisten, was dat hij tijdens zijn laatste confrontatie met Machine Gun Joe Mason is verongelukt. De directrice bood Belisária aan om de nieuwe Frankenstein te worden, in verband met haar ervaring omtrent 'gevaar' en snelheid van auto's. Aangezien Frankenstein zijn gezicht achter een masker verborgen hield, zou de concurrentie de persoonsverwisseling niet bemerken. Als ze niet meewerkte, moest ze onbewaakt terug naar haar cel tussen de bendeleden die haar wilden vermoorden. Ribeiro weigert in eerste instantie toch, tot de directrice haar het beloningssysteem uitlegde. Een racer die vijf races wint, wordt in vrijheid gesteld. Frankenstein had er op dat moment vier achter zijn naam geschreven.

• F A C T S
De race heeft ze gewonnen, maar ze hield er wel verscheidene littekens aan over. Deze komen later in het verhaal terug.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Alsof hij met stomheid geslagen was, sloot hij zijn ogen om zijn nachtrust weer verder te zetten, hoewel dat van korte duur was. Iván voelde het lichaam naast hem in beweging komen en haar verbazingwekkend genoeg dichter tegen hem aan komen. Zich wat van haar handtastelijkheid aantrekken deed hij echter niet, hetgeen dat zijn ogen weer deed openen, was haar zachte stem die evenzeer teken gaf dat zijn bewegingen haar wellicht gewekt hadden. Zijn arm legde hij ietwat beter onder haar door om de positie voor zowel hem als Belisária aangenamer te maken.
"Huh? Eh... Yeah, I just a bad dream. Nothing to worry about," mompelde hij als antwoord, verder geen informatie vrijgegeven sinds hij daar gewoonweg geen zin in had. Nachtmerries waren normaliter niets voor hem, al helemaal niet zomaar uit het niets. Toch, bezat hij een zeer groot ongeloof voor het zogenoemde moraal in dromen. Volgens hem waren het simpelweg willekeurige dingen die in zijn hoofd terecht kwamen tijdens het slapen, iets waarover hijzelf geen controle had en in zijn onderbewustzijn voorkwam, een betekenisloze activiteit tijdens het slapengaan. Dromen worden werkelijkheden voor hen die sterk genoeg zijn om erin te geloven, maar dat gold niet voor hem. Hij wist beter. Wat had zijn droom anders te betekenen? "Just go back to sleep," murmelde hij er nog zachtjes uit vermoeidheid achteraan, sinds dat ook zijn plan was.
Haar koude hand die op zijn borstkas terecht kwam, veroorzaakte dat er kippenvel over zijn volledige lichaam ontstond. Als reactie nam hij haar hand vast, als poging om het ietwat op te warmen met zijn redelijk warme lichaamstemperatuur. Iváns lichaam voelde werkelijk amper koud aan, of het nou winter was of niet.
"You're cold," klaagde hij, maar hij dacht geen enkele seconde aan het wegduwen van haar koude lichaam. Hij was zodanig vermoeid dat hij nauwelijks de kracht had om zich te bewegen, met als gevolg dat hij het vertikte om een andere houding aan te nemen. Het feit dat de jongedame zo dicht tegen hem aanlag, maakte dat hij de mogelijkheid kreeg om haar ademhaling te voelen tegen zijn huid en dat hij haar hartslag wel bijna kon horen, iets dat hij tersluiks best prettig vond, maar wat hij niet toegeven zou.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Geen enkel woord kwam naar buiten over zijn benauwende droom, die haar evenzeer wakker had gemaakt, maar zijn uitspraak opnemen als de onaangeroerde waarheid, deed ze niet. Ze had altijd wel het idee gehad dat dromen hun eigen motieven hadden om duidelijkheid over de werkelijkheid naar voren te brengen. In haar optiek werd je in een nachtmerrie geconfronteerd met de dingen die je beangstigen. Belisária zei er echter niets over, omdat het zinloos was om een discussie aan te gaan middenin de nacht.
"Cold blood runs through my veins." Het gevoel van veiligheid dat hij bij haar wist te creëeren, viel terug te zien in het ritme van haar ademhaling en haar respons die ze deels buiten westen effectueerde. Zijn hand voelde vertrouwd aan toen de warme, doch gladde huid vergrootte het contactoppervlak tussen zijn hand en de hare; hij voelde vertrouwd aan. Doordrenkt met begeerte naar onstuimige handelingen omtrent seks en naar sardonisch gelach indien antagonisten crepeerden, leek het aanzijn van haar hart met de seconde te vervagen. Het was Iván, echter, die een sprankje hoop, met aanzien tot haar gebrek aan affectie, het leven inblies. Als een van de weinigen keurde hij haar niet af op basis van haar sekse en voorkomen. Hij behandelde haar met respect, alsof zijn ouders hem manieren hebben geleerd en hij die mee heeft genomen in zijn volwassenheid. Evengoed haalde zijn aanwezigheid in haar omgeving de last van haar schouders weg. Zijn aura trok haar aan. Desalniettemin bleef ze het bed met anderen delen, onderwijl ze zich lam dronk om zo zich terug te trekken van de bewoonde wereld. Het was een verslaving dat in feite over haar leven heerste.
Het gemurmel ging aan haar voorbij en vermoeid sloot ze wederom haar ogen, vergezeld door een sadistische vorm van duisternis. In een vredige slaaphouding viel ze weg, de dromenwereld weer tegemoetkomend.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Stoom had zich gevormd doorheen de volledige badkamer, waardoor hij de omgeving amper kon beschouwen. Af en toe twijfelde hij of hij de ruimte überhaupt een badkamer mocht noemen sinds het kamertje enkel een oude douchekop, een gedeeltelijk gebarsten spiegel en een half werkende wastafel bevatte. Warm water hadden ze niet tot hun bezit. Uit de slechte douchekop kwam enkel lauw water, afgewisseld met af en toe zeer koud water, gestroomd. Hoe vervelend het ook mocht zijn, moesten ze tevreden zijn met wat ze hadden. Het geld om een hotelkamer of appartementje te huren had hij wel, maar het feit dat hij zich zo anoniem mogelijk moest houden was hetgeen dat maakte dat ze leefden in het oude fabriekspand. Belisária had hij er nog nooit eerder over horen klagen, maar hij wist dat ze wat anders wilde. Dat wilde hij ook.
Hij draaide de kraan weer uit om zich verder klaar te kunnen maken aangezien de tijd begon te dringen. Hij bond een zwarte handdoek rond zijn middel en veegde met zijn hand over de aangewassen spiegel om zijn eigen spiegelbeeld te bekijken. Op de achtergrond kon hij de nadruppelende waterdruppels van het douchen op de tegelvloer horen tikken. Het geluid deed hem denken aan de kille nachten die hij in de gietende regen had doorgebracht toen hij nog eenzaam op straat rondzwierf met geen ene cent tot zijn beschikking. Desondanks hij het liever vergat, waren er soms elementen die hem eraan herinnerende en er evenzeer voor zorgde dat hij stopte klaagde over het heden. Iván had onderdak, geld en gezelschap en meer dan dat had hij niet nodig.
Nadat hij zijn natte lichaam had afgedroogd, trok hij zijn schone boxers aan om zijn naaktheid weer te verbergen. Vervolgens trok hij zijn zwarte broek aan gecombineerd met een zwarte blouse die hij voor even open liet hangen. Iván was alles behalve het type voor nette kleding, het maakte dat hij zich continu oncomfortabel voelde, wat hij dan ook deed. Nee, gaf hem een simpele jeans met een willekeurig shirt en hij was tevreden met zijn outfit, hoe nonchalant hij dan ook mocht overkomen.
"We're definitely playing with fire. We might as well die and go straight to hell with all the other sinners," hoorde hij Belisária vertellen kort nadat hij de zogenaamde doucheruimte had verlaten. ''I never was a big fan of 'em bloody russians.''
"Don't be so pessimistic, we get nowhere with a negative mind," ging hij tegen haar in. Hij wist goed genoeg dat was ze gingen doen, ontzettend gevaarlijk was. De kans dat ze beiden zouden sterven was groter dan hun overwinning, veel groter, maar veel te verliezen had hij niet. "I'd rather die than letting those fucking russians run their plans." Hij keek op naar haar gedaante terwijl hij bezig was met het uitzoeken van een geschikt wapen. "You aren't scared right? You know I'll protect you if something bad happens."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Ongelijk gaf ze hem niet. Zijzelf zou ook eerder het leven ontkomen dan dat ze toe zou kijken hoe bepaalde mannen gewoon hun gang konden gaan in de kinderprostitutie. Desalniettemin realiseerde ze zich wel dat ze te jong was om te sterven en ze helemaal nog niet dood wilde, zelfs al leed ze een verschrikkelijk leven. Haar levensstijl had haar vaker in periculeuze situaties gebracht, doch ze daar zelf geheel verantwoordelijk voor was. Het hebben te gemanoeuvreerd tot het uiteinde en weer terug, middelerwijl ze rooskleurig trachtte een sprankje licht te vinden die de duisternis deed romantiseren. Belisária bezweek onder het absenteïsme van morale steun met betrekking tot haar familie. Die bemoediging ging aan haar neus voorbij toen ze van het juiste pad afweek. Vandaar dat ze strandde bij het nastreven van wellicht het meest belangrijke adagium uit de bijbel. Do unto others as they do unto you. Haar nonchalance, voortgekomen uit eenzaamheid waarin ze wanhopig was voor oprechte vriendschap, stond zo ver op de voorgrond dat het haar nauwelijks meer schelen kon welke wetten ze moest overtreden om haar doel te kunnen bereiken. Buiten Iván had ze niemand en wellicht was dat de reden waarom ze zoveel waarde hechtte aan zijn aanwezigheid; hij was de enige die haar zag staan. Haar accepteerde zoals ze was en niet alleen uit was op seksuele handelingen.
"Yeah, I know you do," bracht ze ietwat murmelend uit, vooralsnog gekeken naar het gedaante. Gekleed in een zwarte blouse en spijkerbroek, werd hij omringd door de kou en doch leek het alsof de ijzigheid die gaande was in het pand, hem niet klein wist te krijgen. Haar mondhoeken trokken lichtjes naar de zijkant. "I trust you."
Het glas met wijn zette ze neer op de grond, ergens in de hoek, zodat ze er niet over struikelen kon.
Ondanks ze wist dat het desbetreffende adres naar een casino leidde, sloeg ze de bijbehorende dresscode in de wind. Enkel een zwarte, korte bodycon jurk sierde haar lijf. Dit, in verband met de vrijheid die ze, mocht het nodig zijn, tot haar beschikking moest nemen bij het maken van bepaalde gevechtsbewegingen. Ze kon haar rechter- of linkerbeen niet laten reizen tot iemands torso als ze een lange jurk droeg.
''I've got your back too. I just -'' Ze haalde één keer diep adem vooraleer ze verder sprak. "We don't even know what we're looking for. An adress doesn't make the both of us wiser, you know that."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Good."

Hij zuchtte, niet omdat hij haar negativiteit irritant vond, maar simpelweg doordat hij niets anders kon dan haar gelijk geven. Met slechts een adres zouden ze, zonder de ervaring die ze hadden, nergens komen. Hij bezat echter genoeg bedrevenheid om te weten wat hij deed en hoe hij moest handelen in zulke situaties.
"Yeah, I know, but we don't need more information. It would make everything easier, I can't deny that, but it's not necessary. We have killed so many bad people together and solved so many cases that even the police was never been able to solve. And we did that with even less information, so why wouldn't it work this time?" Wellicht klonk hij iets té optimistisch en zou het lijken alsof hij dacht dat de gehele situatie zonder moeite op te lossen viel, ook al wist iedereen dat ze met hun levens speelden. Hoe dan ook, zou het opnoemen van negatieve aspecten hen nergens anders brengen dan in een negatieve positie. "Those Russians are smart, but certainly not unpredictable. I know how that kind of criminals think. They're thinking they're always a step forward, but they aren't," vertelde Iván. Niemand was hem een stap voor, zelfs de meest beruchte criminelen niet. Mogelijkerwijs kwamen zijn argumenten zeer wazig over, simpelweg doordat slechts één derde van zijn verleden bekend was voor haar. De jongedame wist niks over zijn conflicten met de Russen en het feit dat hun de reden waren van zijn anonieme leven. Het enige wat hij haar had wijsgemaakt, was dat hij gezocht werd om hem vervolgens te wreken, niet meer, niet minder.
"Where is your self-confidence by the way? Your 'I can take on the whole world' attitude suits you better," bracht hij uit om lichtelijk af te wijken van de serieusheid. Desondanks zijn serieuze kijk op het leven, was Iván niet de geschikte persoon voor een menens gesprek. Alles lachte hij weg of maakte hij minder ernstig door er een vleugje humor mee in te vermengen. Diepgaande en ernstige gesprekken lieten hem ongemakkelijk voelen.
Zijn zwarte hemd knoopte hij bijna volledig dicht, nog een tweetal knoopjes opengelaten zodat hij niet verstikt werd door de kraag die tegen zijn keel aan zou duwen. Vervolgens stak hij de onderkant in zijn broek en raapte hij een broeksriem van de grond om die door de daar voor dienende lintjes te steken die aan de zijkant van de broek bevestigd waren. Het ceintuur sloot hij door het leder door de gesp te halen en het stalen pinnetje door een gaatje te duwen, net zoals het hoorde. Nadat hij ook voorzien was van een gepast wapen, was Iván volledig klaar voor vertrek.

"Are you ready to go?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Haar zelfverzekerdheid viel inderdaad ver te vinden. Ze wist niet waarvan het kwam waarom ze opeens zo twijfelmoedig werd, maar het deed er maar weinig toe. Al gauw heerste er weer kalmte in haar gedachtegang.
Het glas dronk ze in teugen leeg, waarna ze opzoek ging naar haar eigen verdedigingswapens. Twee injecties liet ze voor de dag komen door ze zich te ontdoen van het plastic. De naalden zaten gescheiden, maar werden al snel vastgenageld aan de bevestigingsplaats indien ze het medisch instrument gevuld had met een overdosis aan adrenaline. Zo'n injectie werd vanuit haar optiek niet gezien als een gevechtswapen. Haar redenering daarvoor was dat het niet zo gemakkelijk bestuurd werd als een pistool of een dolk. Desalniettemin nam ze het mee voor zekerheid; wanneer ze niets anders meer in de strijd kon gooien dan haar eigen lichaam.
Naast de twee injecties bracht ze haar revolver en dolk met zich mee. Die moordpriem had ze echter verborgen in haar laars, zoals ze dat altijd deed. Het kwam zelden voor dat ze een wapen niet vastgekleefd had aan een bepaald lichaamsdeel, één waarvan men niet zou verwachten dat daar een wapen überhaupt schuilen kon.
Na haar leren jack in de handen te hebben genomen en ze haar revolver en injectiespuiten aan Iván had gegeven, knikte ze en maakte ze aanstalten naar het vervoersmiddel. ''I am ready.'' Normaliter zat zij aan het stuur, want die plek had ze in een jaar tijd zichzelf nu wel toegeëigend, maar nu was het onhandig. Hij was degene die haar ergens anders moest droppen dan bij het casino. Zij moest tenslotte de beveiligingsmannen afleiden.
Nu al plaats nemen op de bijrijdersstoel, deed ze niet. In plaats daarvan plaatste ze haar onderarm op het minieme, bovenste stuk van het autoportier toen ze die geopend had. Haar ogen waren gericht op Iván. ''Since security mostly of the time do not fall for the flirtation of a lady, I'll be taking the rol of a victim by rubbing sandpaper harshly on my skin. Would appreciate it if you could drop me at the corner of the street,'' zei ze. Ondergaan van smart ellende, waar ze metterdaad zelf toerekeningsvatbaar voor was, ging altijd wel gepaard met verraad. Niet vaak gebeurde het dat ze haarzelf opzettelijk pijn deed, maar deed ze dat wel, dan smachtte ze naar medelijden van anderen om vervolgens een mes in hun ruggen te steken. Wat dat betreft ging ze koelbloedig te lijf, geen rekening houdend met andermans gevoelen. Ze was dan ook hardvochtig.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het onverwachtse feit dat Belisária zichzelf naar de passagierskant voortbewoog, zorgde ervoor dat hij gebruik maakte van de situatie en hij zichzelf achter het stuur zette. Het was een tafereel dat sporadisch voorkwam sinds Belisária het stuur aan haarzelf toegeëigend had, iets waar Iván het op de dag van vandaag nog steeds niet mee eens was. Iedereen wist dat mannelijke individuen in de meesten gevallen de betere bestuurders waren, nietwaar? Een inbreng had hij daarentegen niet, Belisária's wil was in de meeste situaties wet.
"Sure, whatever you want ma'am," beantwoordde hij haar vraag. Lichtelijk ongeduldig wachtte hij tot de jongedame in zou stappen, iets dat langer duurde dan dat hij wilde. Ze hadden een belangrijke missie, wat ertoe leidde dat hij amper geduld had, wat hij ook liet blijken. "Get in the car, please."
Eens ze in de auto zat, stak Iván de autosleutel in het contact en startte vervolgens de wagen, een stukje achteruitgereden om op die manier de openbare weg te kunnen bereiken. Doordat hij al zo verstandig was geweest om het adres in het navigatiesysteem te zetten, zou hij zonder problemen het plaats delict kunnen bereiken. Iván leek wel op een verloren schaap als het aankwam op zijn weg vinden in Amsterdam en hij kon dan ook niet wachten tot hij een goed uitvlucht had om zich naar een andere locatie te begeven, simpelweg doordat hij er zich zelden thuis voelde. Het scheelde dat hij gezelschap had, dat wel.

Toen zijn gps aangaf dat ze hu bestemming bijna bereikt hadden, stopte hij de wagen, net zoals Belisária van hem verzocht had. Nu hij zijn handen voor even vrij had van het stuur, maakte hij daar gebruik van door eventjes met zijn linkerhand door zijn donkere haren heen te gaan, er zichzelf van verzekerd dat zijn kapsel nog goed lag. Vervolgens richtte hij zijn ogen op het vrouwelijk gedaante naast hem dat op het punt stond de auto uit te stappen.
"Be careful, okay?" mompelde hij. Hij wachtte geduldig af tot ze het voertuig uitgestapt was en reed vervolgens door naar het grote casino waar alles zou gaan gebeuren. Zijn geliefde Range Rover parkeerde hij een stukje verder terwijl hij intussen in zijn achteruitkijkspiegel keek hoe Belisária de bewakers probeerde weg te lokken bij de ingang. Een diepe zucht ontsnapte tussen zijn lippen door als teken van zijn ongeduld. Zenuwachtig tikte hij met zijn vingers op het stuur en richtte hij zijn blik voor enkele seconden op de digitale klok die zich in de auto bevond, iets dat zijn gejaagdheid enkel verergerde. Als het aan hem lag, had hij grofweg zijn pistool bovengehaald om vervolgens het tweetal mannen uit te schakelen door twee simpele schoten, hoe erg dat ook zou opvallen.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Same goes for you. After all, you're the man who needs to bring the guns inside the casino.'' Belisária stapte uit en verdween uit de mensenmassa. Uiteindelijk naderde haar looppassen een einde toen ze een plek passeerde waar de stilte heerste. In de schemering stelde ze zichzelf op en bereidde ze zich voor op zelfbeschadiging, al duurde het niet lang of ze trok zich geheel terug indien ze het schuurpapier erbij haalde. Die blauwe plekken en littekens verlelijkten haar lichaam meer dan genoeg. Was het dan echt waard om haar huid nog verder te doen verdoezelen onder smart van ellende?
Haar duim liet ze langs haar lip gaan, bedenkelijk en enigszins verstomd. Omgeven door zowel vrouwen en mannen, die allen uitbundig lachten en een taal spraken die in haar optiek afschuwelijk was, bewoog ze zich te voet voort naar Iván. Het boerse gedeelte van de Nederlandse cultuur sprak haar niet aan, maar het viel wel op dat er enorm veel verschillende culturen verschenen in één stad. Dat was 'aangenaam'.
Na kort gezocht te hebben voor de auto, versnelde ze haar pas en stapte ze vrijwel direct in toen ze de auto bereikt had. ''Change of plans, as we're going to take advantage of the old-fashioned way.'' Haar starheid week. Hij liet zijn haast al blijken in het autorijden, dus ze was zich er wel van bewust dat haar wederkomst niet in dank zou worden afgenomen. Dat zou zij ook niet doen als ze ongeduldig in de auto zat te wachten, om vervolgens weer gestoord te worden met zijn aanwezigheid in de auto in plaats van de buitenwereld. Desalniettemin deed ze luchtig over het 'tijdverdrijf'. In het begin werkte zijn gehaast en stress haar nog tegen, werkte het zelfs op haar zenuwen, maar door de tijd heen kon het haar steeds minder deren. Hij moest er maar mee zien te dealen dat, wanneer haast niet nodig was, ze ook niet zou gaan haasten ook.

''We could either kill them or enter the room without any weapons, nor injections.''

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Popelend bleef hij netjes op zijn autostoel zitten, zijn vingers nog steeds tikkend op het stuur. Gefrustreerd bekeek Iván de klok voor de zoveelste keer, desondanks hoe goed genoeg wist hoe laat het intussen was.
"C'mon Belisária," vloekte hij al fluisterend. Geconcentreerd zat hij in zijn achteruitkijkspiegel te kijken hoe de situatie vorderde, al boekte er geen enkele vooruitgang. Integendeel. Haar gedaante kwam richting de auto gewandeld op haar dooie gemak. "No, you're joking right? You can't be serious," zuchtte hij, wetend dat ze wellicht van gedachte verandert was en hun hele plan om zeep zou helpen met haar getwijfel en wispelturige gedrag. Hij had het idee dat de jongedame nog vaker van plan veranderde dan van bed partner, wat veel zei over het karakter dat ze door de jaren heen ontwikkeld had.
Eenmaal ze de wagen had bereikt, luisterde Iván naar wat ze te zeggen had, hopend dat ze simpelweg kwam om het feit dat ze schuurpapier vergeten was. Zijn gezicht leek echter op onweer te staan toen hij mocht aanhoren waar hij voor vreesde."Gosh, are you kidding me? I'm waiting for already ten minutes." Gefrustreerd schudde hij met een zacht zuchtje zijn hoofd. Af en toe vroeg hij zich af waarom hij Belisária überhaupt meenam tijdens zijn missies. Als het aan hem lag, waren de bewakers al morsdood geweest, net zoals die verdomde Russen die dachten een spelletje met hem te spelen. "Calm down, Iván," murmelde hij tegen zichzelf, zacht genoeg om het onhoorbaar te laten klinken voor de buitenwereld. Zolang hij de kalmte wist te bewaren, was er geen enkel probleem. Wanneer hij in een driftbui terechtkwam daarentegen pleegde hij zodanig negatieve acties uit impulsiviteit wat hem nadien een ernstig schuldgevoel opleverde.
Zonder verder nog te zitten peinzen, stapte Iván het voertuig uit, klapte hij het portier dicht en sloot als laatste de auto.

"You better be glad that I like to kill. You really are wasting my time right now."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Ze was nog maar net binnen of het gezeur begon weer. Hij had haar de kans nog geen eens gegeven om direct op hem in te gaan, want voor ze het wist, stond hij buiten.
Uiteindelijk stapte ook zij de auto uit, al dan niet zonder tegenzin en een zucht. "Sometimes I doubt the existence of your soul.'' Dat hij beschikte over een ziel wist ze zelf ook al wel, maar zo nu en dan leek het alsof hij meer van het moorden hield dan van het oplossen van het 'raadsel'. Hij schoot en in het vervolg was zijn schuld nergens te bekennen, het deerde hem niet. Hij was nogal .. wrokkend? Niet dat het voor haar iets uitmaakte, integendeel, maar ze kon niet ontkennen dat ze zijn affectie voor moord nogal 'vreemd' vond.
Te voet baande ze zich een weg naar zijn gedaante, dat naast de auto te vinden was. Nonchalance vertegenwoordigde zijn mimiek, evenals zijn houding. Bij beiden kwam het zelden voor dat ze een greintje gevoelsaanduiding toonden, één die niet verstaan werd onder gebelgdheid. Gevoel maakten hen .. kwetsbaar? Vertoonde in ieder geval bepaalde impressies, die zijzelf het liefst al wilde onderdrukken bij hun komst.
Hij keek niet naar haar, vertikte het om haar een blik te gunnen. Waar een man, hij in het geval, zich wel niet druk om kon maken. Uit ergernis, voortgekomen uit zijn houding tegenover haar, liep ze langs hem heen, zonder eerst nog stil te staan en stopte pas toen ze recht voor de achterbak stond. ''That hasty behaviour of yours is getting on my nerves. Only been ten minutes gone and you're already blubbering like a fucking baby.'' Ze trok al aan de hendel, getracht om de achterbak te openen, maar die toegangsdeur ging geen centimeter omhoog. Iván had de auto al op slot gedaan voordat de wapens in hun handen waren beland. Echt waar?
''And can you please open the fucking trunk. You're whining about me wasting your time, but you're already locking the damn car while we do not even have the bloody weapons. Who's wasting our time now, huh?''

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld