Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
Adelaide had pas later door hoe ze er op gewezen werd haar mond te houden voor ze in de tijdsmachine stapte. Slecht een enkeling op de hoogste stellen zou geen probleem vormen, toch? Hoe dan ook, verwachtte ze dat hij zijn mond hield, tegen wie dan ook. "Please don't tell anyone about this, not even your family or friends. I actually wasn't allowed to tell anyone about the possibility of time travelling," vroeg ze op een serieuze toon aan hem, wel bijna smekend. Ze vond het vervelend om hem er mee op te zadelen en vervolgens van hem te vragen het geheim te houden voor de rest van de mensheid, maar ze kon niet anders.
Desondanks ze het enerzijds wel begreep, ergerde Adelaide zich uitermate aan zijn ongemakkelijkheid. Het maakte dat ze zelf ook geen blijf wist met alles. Wat hij bedoelde met zijn hand die hij enkele seconden uitstak, wist ze echter niet. Ze had nog nooit eerder een soortgelijk gebaar gezien, maar wellicht was dat ook door de jaren heen ontstaan zonder dat ze er enig benul van had aangezien ze in het jaar waar ze nu was eigenlijk allang overleden was. Haar armen liet ze een beetje doelloos naast haar tengere lichaam hangen, wachtend tot de stilte doorbroken zou worden tot een uitspraak van Ambrosio. Zijzelf wist namelijk niets te vertellen.
Beschaamd beet ze wat op de binnenkant van haar wang. Het feit dat ze in een andere tijd en locatie terecht was gekomen, wilde evenzeer zeggen dat ze geen slaapplaats had, wat geen gewoonte was voor een prinses zoals Adelaide. Haar familie zwom in het geld en hadden buiten het kasteel nog enkele woonsten waardoor een verblijfplaats nooit een probleem gaf. Nu daarentegen, had ze zeker niet genoeg geld opzak om een deftige slaapplaats te bemachtigen. "How embarrassing it is to say as a princess, no I don't."
"I'm just not well known with that Irish slang words you use whole the time," meldde hij haar schouderophalend. Zijn uitspraak klonk niets anders dan logisch in de oren in zijn optiek. Hij was een Amerikaan die zich nooit verdiept had in de Ierse straattaal, wat het verstaan van haar vreemd taalgebruik een beetje belemmerde. Was het dan zo moeilijk voor haar om gewoon normale woorden te gebruiken die zowel voor Ierse als Amerikaanse mensen bekend waren?
Het viel hem op hoe ze de mensen om hen heen bekeek. Ongegeneerd bleven ze haar bekijken en lachten ze af en toe wat nadat ze wat tegen elkaar fluisterden. Hunter begreep wel waarom, maar vond dat ze overdreven. Er liepen heus vreemdere mensen rond tussen de aardbevolking. Gothics bijvoorbeeld, een kledingstijl die hij alles behalve begreep en ontzettend lelijk vond, maar hun mochten in de maatschappij ook dragen wat ze wilden en werden nog minder vreemd bekeken dan de roodharige jongedame voor hem. "You don't have to worry about what they say, though. Everyone says bad things about each other. It's kind of a judgy society nowadays," stelde hij haar toch ietwat gerust op haar op haar gemak te stellen.
Haar vraag verwarde hem enigszins een beetje sinds hij een soortgelijke vraag nooit verwacht had uit haar mond. Bovendien kenden ze elkaar slecht een zeer korte tijd waardoor het hem sterk leek dat ze hem vertrouwde. Hij stelde er echter geen vragen bij en besloot positief op haar verzoek in te gaan. Hij begreep dat ze naar een andere plek wilde. Iedereen staarde haar aan alsof ze een buitenaards wezen was en niet iedereen kon die aandacht waarderen. "Ehm... Yeah, I think so. I can take you outside if you want?"
Desondanks ze het enerzijds wel begreep, ergerde Adelaide zich uitermate aan zijn ongemakkelijkheid. Het maakte dat ze zelf ook geen blijf wist met alles. Wat hij bedoelde met zijn hand die hij enkele seconden uitstak, wist ze echter niet. Ze had nog nooit eerder een soortgelijk gebaar gezien, maar wellicht was dat ook door de jaren heen ontstaan zonder dat ze er enig benul van had aangezien ze in het jaar waar ze nu was eigenlijk allang overleden was. Haar armen liet ze een beetje doelloos naast haar tengere lichaam hangen, wachtend tot de stilte doorbroken zou worden tot een uitspraak van Ambrosio. Zijzelf wist namelijk niets te vertellen.
Beschaamd beet ze wat op de binnenkant van haar wang. Het feit dat ze in een andere tijd en locatie terecht was gekomen, wilde evenzeer zeggen dat ze geen slaapplaats had, wat geen gewoonte was voor een prinses zoals Adelaide. Haar familie zwom in het geld en hadden buiten het kasteel nog enkele woonsten waardoor een verblijfplaats nooit een probleem gaf. Nu daarentegen, had ze zeker niet genoeg geld opzak om een deftige slaapplaats te bemachtigen. "How embarrassing it is to say as a princess, no I don't."
"I'm just not well known with that Irish slang words you use whole the time," meldde hij haar schouderophalend. Zijn uitspraak klonk niets anders dan logisch in de oren in zijn optiek. Hij was een Amerikaan die zich nooit verdiept had in de Ierse straattaal, wat het verstaan van haar vreemd taalgebruik een beetje belemmerde. Was het dan zo moeilijk voor haar om gewoon normale woorden te gebruiken die zowel voor Ierse als Amerikaanse mensen bekend waren?
Het viel hem op hoe ze de mensen om hen heen bekeek. Ongegeneerd bleven ze haar bekijken en lachten ze af en toe wat nadat ze wat tegen elkaar fluisterden. Hunter begreep wel waarom, maar vond dat ze overdreven. Er liepen heus vreemdere mensen rond tussen de aardbevolking. Gothics bijvoorbeeld, een kledingstijl die hij alles behalve begreep en ontzettend lelijk vond, maar hun mochten in de maatschappij ook dragen wat ze wilden en werden nog minder vreemd bekeken dan de roodharige jongedame voor hem. "You don't have to worry about what they say, though. Everyone says bad things about each other. It's kind of a judgy society nowadays," stelde hij haar toch ietwat gerust op haar op haar gemak te stellen.
Haar vraag verwarde hem enigszins een beetje sinds hij een soortgelijke vraag nooit verwacht had uit haar mond. Bovendien kenden ze elkaar slecht een zeer korte tijd waardoor het hem sterk leek dat ze hem vertrouwde. Hij stelde er echter geen vragen bij en besloot positief op haar verzoek in te gaan. Hij begreep dat ze naar een andere plek wilde. Iedereen staarde haar aan alsof ze een buitenaards wezen was en niet iedereen kon die aandacht waarderen. "Ehm... Yeah, I think so. I can take you outside if you want?"
8