Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ A couple drinks, to numb the pain *

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Netjes plaatste ik mijn papieren alvast voor mij neer. Nu de advocaat er toch nog niet was had ik daar nog goed de tijd voor. Terwijl ik ze neer legde las ik alles voor de laatste keer toch nog eens door, om helemaal zeker te zijn. "People say the police always comes too late, but it's just the lawyers," mompelde Marc hoofdschuddend. "And the CSI," lachte Joe die mij vervolgens een zacht duwtje gaf. Het was inmiddels vrij bekend op het station dat ik vrijwel altijd te laat kwam. Nooit veel te laat, meestal maar een paar minuutjes ofzo. Maar gelukkig vond niemand het echt super erg, het was gewoon een kantoor grap geworden. Ik kon dus ook wel lachen om de grap die Joe maakte. Veel mensen werden altijd wel boos als je grapjes zoals dat over hun maakte, ik zag het punt van boos worden er niet in. Het was toch grappig? En het was waar, wat de grap nog beter maakte. Ik kon altijd wel lachen om grappen die over mij gemaakt werden en maakte dan ook vaak wel grappen over mijzelf. Dat deed ik liever dan dat ik een grap maakte over het verkeerde persoon en met een blauw oog en een hersenschudding in het ziekenhuis terecht kwam. We wachtte nog enkele minuten toen er een vrouw voor de deur verscheen. Mijn blik ging vrijwel direct naar haar gezicht en ik kon mezelf wel uit het raam gooien. Als er iemand was die ik niet deze kamer had willen zien inlopen was het die vrouw wel. Ik had nog liever gehad dat het de moordenaar van onze zaak was, dan kon ik er tenminste nog iets mee. Samen werken met de vrouw die zich deze ochtend zo overdreven had gedragen, ik wist niet of dat mij goed ging lukken. Natuurlijk snapte ik dat het niet leuk was als iemand koffie over je morste, maar zo overdreven had ook weer niet gehoeven. Echter zou ik mij wel professioneel blijven gedragen, ik kon het niet riskeren dat ik door deze vrouw wellicht mijn baan zou verliezen. Al zou Joe mij wel begrijpen als ik het hem uitlegde. Ik hoopte gewoon dat er geen probleem gemaakt zou worden door haar, dan zou ik ook niks doen en zou alles helemaal goed lopen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Heel eerlijk gezegd voelde ik me wel direct een beetje geïntimideerd, terwijl dat natuurlijk nergens voor nodig was. Ik was dan wel de enige vrouw in deze ruimte, maar dat betekende natuurlijk niet dat ik dommer dan hen was. Ik stond op hetzelfde niveau, maar had kennis van andere dingen. Zo moest ik het gewoon zien. ‘Oh, good morning. I’m sorry I’m late. Bad traffic...’ verzon ik als smoes. Er was helemaal geen file, maar dat was in New York altijd de beste smoes die er bestond. Het had namelijk wel gewoon waar kunnen zijn. Ik liep verder naar binnen toe en besloot om me aan iedereen persoonlijk voor te stellen. Dat was wel net zo netjes. Ik stak mijn hand dus uit aan de meneer die het dichtst bij zag; iemand die wat ouder was. ‘Hello. I’m Allison Fabray. Nice to meet you.’ De man stelde zich ook voor en schudde mijn hand. Op die manier ging ik iedereen langs totdat ik voor een man stond die me wel heel bekend voorkwam. Die eikel van vanochtend! Holy shit. Ik wist me eventjes geen houding te geven en het liefst zou ik hem voor zijn kop slaan, maar ik was hier in een politiebureau. Dan zouden zij me gaan oppakken. Dat kon ik dus niet maken. Vandaar dat ik dus ook mijn hand netjes naar hem uitstak, maar hem wel met de meest neppe glimlach aankeek die ik kon laten zien. Het was ook de bedoeling dat her er nep uit zag. Ik wilde me niet helemaal laten kennen, maar wilde hem er ook niet helemaal mee weg zien komen. ‘Hi. I’m Allison Fabray. Nice to meet you.’ Het was helemaal niet fijn om hem te ontmoeten! Echt totaal niet. Als er iemand was die ik hier niet wilde zien was hij het wel. Helaas had ik die keuze niet en moest ik ermee dealen, maar ik had geen flauw idee hoe ik hier nou een succesvolle zaak van kon maken. Dat zou me nooit lukken als ik afhankelijk was van die vent!

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Mijn blik liet ik van de vrouw naar mijn papieren glijden. Plots had ik ook veel minder zin in deze meeting. Vaak vond ik het toch wel leuk dit soort meetings, dan kon ik mijn informatie delen met andere en was ik vaak een grote hulp voor het complete onderzoek. Nu ging het waarschijnlijk erg anders worden, en enthousiast was ik er totaal niet voor. Ik keek op van mijn papieren terug naar het meisje, ik had haar totaal niet oud genoeg geschat om advocaat te zijn. Daarin ben ik best teleurgesteld in mijzelf, mijn baan is vaak juist om dat soort dingen goed te kunnen schatten, over van alles, ook mensen. Ik keek toe hoe ze iedereen hun hand schudde tot ze op het laatste bij mij uit kwam. De blik op haar gezicht zei mij genoeg, haar neppe glimlach maakte het toen zeker; ze herkende mij ook. Ik deed mijn best mijn ogen niet te rollen op de woorden die ze gebruikte. Netjes schudde ik toen toch maar haar hand, ik wilde geen ruzie. "CSI Novak, I wish I could say the same." De opmerking kwam er uit voor ik het me echt besefte, toch zette ik net zo een neppe glimlach naar haar op en liet ik haar hand weer los. Ik had echter wel een punt, hoewel het was dat ik deze vrouw liever totaal niet wilde zien, had ik haar ook niet hoeven zien als er niemand was overleden. De enige reden dat ik haar op dit moment ontmoette was omdat er iemand overleden was. Als dat niet gebeurt was had ik haar niet hoeven ontmoeten, dus het was helemaal niet zo aangenaam om kennis met haar te maken. Zelfs al had ik haar die ochtend niet ontmoet, ik had waarschijnlijk toch dezelfde opmerking gemaakt. Zacht hoorde ik Joe naast mij lachen en ik zag hem zijn hoofd schudden in mijn ooghoek. Een tevreden glimlach speelde toen op mijn gezicht. "Take a seat please miss Fabray. Let's start this meeting," sprak Joe vervolgens. Ik merkte aan hem dat hij dit zo snel mogelijk klaar wilde hebben en voor het eerst was ik het compleet met hem eens.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Ik kon niet wachten om weer buiten te staan. Ik zag nu zo ontzettend erg op tegen deze meeting. Deze man, die zichzelf zo belangrijk vond dat hij zijn voornaam niet kon zeggen, had waarschijnlijk het hele verhaal aan iedereen verteld. En het zou zo vast duidelijk worden dat ik degene was die de hoofdrol in dat verhaal had gespeeld. Leuke binnenkomer. Ik zou meteen weer niet serieus genomen kunnen worden, terwijl ik op mijn werk me toch heel anders gedroeg dan in mijn privé tijd. Op het werk zou ik me niet als een schreeuwmens kunnen gedragen als iemand koffie over me heen morstte. Dan zou ik misschien me nog wel verontschuldigen, al had ik dan misschien niets gedaan. Ik verbaasde me over de opmerking die hij maakte. Zo. Die durfde! Dat had ik hier niet durven zeggen en bij mij op kantoor al helemaal niet. Ik kon het dus ook niet laten om iets harder in zijn hand te knijpen dan nodig was. Eigenlijk kneep ik zo hard mogelijk, al zou hij er vast weinig van voelen. Ik deed dan wel mijn best om hem pijn te laten hebben, maar zo heel veel kracht had ik niet. Helaas. De glimlach die hij op zijn gezicht had staan beviel me ook helemaal niet, maar ik kon er moeilijk wat van zeggen. Ook ik liet zijn hand weer los en ging zitten op de enige stoel die nog vrij was. Vervolgens pakte ik allerlei dingen uit mijn tas, waaronder mijn laptop. Daarop stond immers alles en daar kon ik gemakkelijk notities maken. Gelukkig stond alles daarop al klaar en hoefde ik niet te zoeken naar de juiste documenten. Ik was dus in principe klaar om te beginnen en ook klaar om weer naar buiten te rennen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
TS
__
Castiel

Naar mijn gevoel duurde de meeting uren, zo verveeld en geïrriteerd was ik. In werkelijkheid duurde het echter maar een klein uurtje. Nadat alles klaar was nam ik al mijn papieren bij elkaar en stond ik op van de bureau stoel. Heel de tijd had ik me verveeld, ik ging er van uit dat een vriendelijke advocaat ook wel hielp bij zo een meeting, de afgelopen keren dat ik namelijk bij zo een meeting was waren er alleen vriendelijke advocaten bij en die keren was het zo veel leuker geweest dan nu. Het kon er dan wellicht ook wel aan liggen dat ik onbewust al een grote hekel had gekregen aan deze vrouw. Zo groot dat ik haar naam zelfs al vergeten was, ik vergat nooit dingen. Misschien was ik haar naam wel niet vergeten maar wilde ik hem expres gewoon niet onthouden, dat zou nog best wel kunnen. "Novak, could you take miss Fabray to you lab and give her the memory stick with al the forensic information on the case," zei Joe streng naar mij en hij schoot me kort een glimlach. Ik zuchtte even onhoorbaar en zette een geforceerde glimlach op waarna ik knikte. "Of course, Joe. Please miss Fabray, follow me," zei ik haar vervolgens en ik schonk ook haar een nieuwe geforceerde glimlach. Ik pakte mijn papieren wat beter vast in mijn handen en maakte me klaar om naar boven te gaan. Doordat ik niet bepaald een sociaal persoon was, had ik ook graag mijn eigen privé ruimte, dit was waarom niet veel mensen toegelaten werden in mijn lab. Enkel Joe, Marc, de hoofdcommissaris en ik mochten het lab betreden, de hoofdcommissaris had die regel op gesteld. Anderen mochten het enkel betreden met toestemming van een van ons. Nu Joe dit dus gezegd had had ik geen keuze om het maar toe te staan, ze had immers toestemming gekregen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Het viel me achteraf nog wel mee. De asshole had weinig gezegd, dus daar was ik blij om. Bovendien zou ik wat kunnen met deze informatie, dus ook daar was ik opgelucht over. Ik hoefde me dus ook niet per se in te houden met het stellen van vragen als ik die had en ik kon gewoon mijn ding doen. Dat was inmiddels gelukt en eenmaal op kantoor zou ik alles beter uitwerken. Nu wilde ik eerst hier zo snel mogelijk weg zijn. Ik wilde geen minuut langer naar het hoofd van die verschrikkelijke wetenschapper hoeven kijken, al had ik hem gedurende de hele meeting nog geen seconde aangekeken. Dat was hij niet eens waard in mijn ogen. Ik was bezig met alles weer opnieuw in mijn tas te stoppen totdat ik hoorde dat hij me iets moest gaan geven en ik mee moest lopen. Excuse me? Daar zat ik niet op te wachten. Ik wilde eerst zeggen dat ik hier wel wilde wachten totdat ik me bedacht dat dat raar en onprofessioneel zou zijn. Ik moest me toch zeker niet laten beïnvloeden door hém?! Ik wilde heel hard zuchten toen ik opstond, maar kon me nog net inhouden. Ik pakte mijn tas op, hees die over mijn schouder heen en keek naar hem. ‘Lead the way.’ Ik deed mijn uiterste best om nog een beetje vriendelijk te klinken, maar wist niet of dat nog lukte. Mijn gezicht stond in ieder geval wel op onweer en dat mocht hij best zien. De rest zag het toch niet, want ik stond met mijn rug naar hen toe. Ik was overigens wel benieuwd hoe zoiets eruit zag. Dat had ik nog niet eerder gezien, want dat mocht nooit vanwege privacyregelingen. Nu mocht het dus wel, dus dat vond ik dan wél weer leuk. Was er in ieder geval nog iets positiefs aan met die gast meelopen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Met tegenzin begon ik vervolgens toch maar de kamer uit te lopen en maakte ik mijn weg naar de trappen. Hierna liep ik rustig alle trappen op naar boven. De laatste trap eindigde bij een deur die gelijk mijn laboratorium in leidde. Ik nam de pas uit mijn zak waarmee ik de deur kon openen en liep maar voor naar binnen, de deur hield ik vervolgens maar voor haar open, ik kon hem moeilijk in har gezicht laten vallen. Toen ze binnen was liep ik maar snel door naar een van de tafels. Er lagen een hoop spullen op alle vier de tafels, het zag er wellicht uit als een troep maar elke tafel was gespecificeerd op een zaak of soms twee maar dan zat er een duidelijke lijn tussen de twee zaken. Alles lag ook vrij netjes geordend voor mij, ik kon alles wat ik nodig had zo gelijk vinden, voor anderen kon het er echter als een best erge troep uit zien. Ik liep naar de juiste tafel toe en nam een USB stick uit een bakje daar. Ik plakte er snel een stikker op met 'property of the New York CSI' op sinds dat verplicht was op alle bewijs stukken die van de CSI kwamen te plakken. Vervolgens deed ik de USB stick in een bewijs zakje en plakte ik hier ook zo een stikker op met mijn handtekening er bij sinds dat ook verplicht was. Ik nam hierna een klembord met daar op een lijst, en een pen van een andere tafel en gaf deze aan haar. "Please sign here to confirm that you're taking custody of this evidence," zei ik haar. Al deze dingen waren vast protocol. Als het bewijsstuk dan kwijt raakte werd zij aansprakelijk gesteld. Vaak moest dit ook als je bij je baan en uniform nodig had, dan moest je een handtekening zetten dat je beslag had genomen op het uniform zodat ze het konden controleren dat ze het terug kregen als je ontslag nam of ontslagen werd. Hier was het dan dat we konden controleren dat het terug was als de zaak was afgerond, al was het zelden gebeurt dat een bewijsstuk niet goed of helemaal niet terug gebracht was.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Ik volgde hem, ook met tegenzin, de trappen op. Wel vervloekte ik hem in mezelf dat dit met de trap moest. Was er geen lift ofzo? Ik had hier niet de juiste schoenen voor aan! En ik moest iedere dag die verdomde hakken wel aandoen, want dan was ik langer en zag ik er misschien ouder uit. Wist ik veel. Een collega zei dat het slim was dat ik die dingen altijd aan had, dus had ik naar haar geluisterd. Zij zat immers al langer in het vak dan ik. Eenmaal boven liep ik achter hem aan de ruimte in en ik keek mijn ogen uit. Misschien was het niet de bedoeling dat ik zo overdreven om me heen keek, maar ik vond het er interessant uit zien. Bovendien was hij toch druk bezig met iets waarvan ik niet kon zien wat hij aan het doen was. Even om me heen kijken vanaf deze plek bij de deur mocht dus wel. Ik keek op toen hij me een klembord en een pen gaf. Ik knokte langzaam. Whatever. Ik keek naar het papiertje en zag onderaan mijn naam staan. Daarbij zette ik dus ook mijn handtekening. Zodra ik daarmee klaar was gaf ik het weer aan hem terug en op dat moment realiseerde ik me pas dat wij de enige twee in deze ruimte waren. Ik zou dus iets kunnen zeggen! En dat zou ik zeker doen. Wel op een iets nettere manier dan dat ik vanochtend deed, maar toch. Ik zou het er niet bij laten zitten. ‘You know, before I leave I want you to know it was not cool what you did this morning. I hope you realize that.’ Ik wilde het er nogmaals in wrijven en had geen idee hoe en of hij hier wel op zou gaan reageren. Maar mocht hij niet reageren zou ik alleen nog maar bozer worden. Ik ging echt geen enkele confrontatie uit de weg, dus vond het frustrerend als mensen dat wel deden.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Geduldig wachtte ik in stilte tot ze haar handtekening gezet had op het formulier. Rustig nam ik hierna het klembord en de pen weer van haar aan waarna ik deze terug op hun plaats neer zette. Ik draaide mij vervolgens terug naar haar om om haar het zakje met de USB stick te geven zodat ze weer kon gaan. Natuurlijk zou ik haar moeten uitlopen, anders was dat onbeleefd. Maar als ze dan weg was was ik tenminste van haar af. Voor ik het zakje echter aan haar kon geven besloot ze natuurlijk om haar mond open te trekken. Haar doorzettingsvermogen was indrukwekkend maar ik had er totaal geen zin in. Klein schudde ik enkel mijn hoofd voor ik even diep adem haalde. "Listen sweetheart, it's great for you that you have your own opinion, but I didn't ask for it. Now I have to get back to work so if you don't mind please let me walk you out." Ik had echt geen zin om de confrontatie aan te gaan, ik had geen zin in zo een onnodige ruzie. Ik vond het gewoon bullshit dat ze er ook nog verder over inging. Natuurlijk was het irritant als iemand koffie over je heet morste, maar om er zo een groot probleem van te maken vond ik gewoon kinderachtig. Daarnaast vond ik het ook best onzin om er nú nog over verder te gaan, het was immers deze ochtend gebeurt. Dat ze er nu nog niet overheen was. Ik was al bijna vergeten dat het gebeurt was tot ze binnen liep. En het was dan wel mijn fout geweest maar zij was zelf ook niet echt aan het opletten, het was niet honderd procent mijn schuld en ik begon me er een beetje aan te irriteren dat ze wel deed alsof dat zo was. In de hoop dat ze dit gewoon achter zich zou laten en zou weg gaan gaf ik haar het zakje met de USB stick en maakte ik aanstalten om vast naar de deur te lopen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Opnieuw behandelde hij me als een klein kind! Dat was mijn grootste irritatiepunt. Die stomme koffievlekken konden me gestolen worden. Ik bracht mijn kleding wel naar de stomerij en dan zorgden zij er wel voor dat alles er weer als nieuw uit zag. Maar het feit dat hij minderwaardig deed begon mij inmiddels mateloos te irriteren. ‘I’m sorry but last time I checked I didn’t give you permission to call me sweetheart.’ Wat een stomme opmerking. Nee, daar gaf je nooit iemand toestemming voor. Ik had nu dus ook al spijt van wat ik zojuist had gezegd, maar wilde hem niet per se die kans geven om me opnieuw belachelijk te maken. ‘You can either treat me like an adult or I can still sue you. There’s lots of burn marks underneath my clothes so if you want to pay and go to court I’m down with that. I bet they’re happy to see me again.’ Misschien overdreef ik nu wel een beetje, maar dat hoefde hij niet te weten. Ik had geen erge verbrandingen. Natuurlijk kon je het zien, maar dat ziu ook wel weer vervagen. Dat wist hij echter niet. Tenminste, dat hoopte ik. Er was in ieder geval geen manier om erachter te komen. Nou ja, die was er wel, maar ik ging hier niet kleding omhoog trekken zodat hij het even kon gaan aanschouwen. Dat ging niet gebeuren en daar zaten we volgens mij beiden niet op te wachten. Ik pakte wel het zakje met de USB aan, want die had ik immers nodig, maar bleef eigenwijs op mijn plek staan. Ik ging zo niet weg. Bovendien had ik nog genoeg tijd om naar het kantoor te gaan, dus ik hoefde me nu niet te haasten. ‘It’s up to you.’

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Mijn best moest ik toch wel doen om niet zacht te lachen bij haar opmerking. Het klonk gewoon belachelijk en ook best lachwekkend nog. Klein schudde ik toen weeral mijn hoofd. "Last time I checked there isn't a law that says you need to have permission to call someone sweetheart, thought you should know that as a lawyer." Ik deed mijn best niet een knipoog te geven na wat ik zei maar faalde hard. Ik vond het nog best lastig om niet tegen haar te gaan praten zoals ik tegen bitches op de middelbare had gepraat, dat zou ik niet kunnen doen als volwassen man, dat zou veel te kinderachtig zijn. Zacht moest ik bij haar volgende opmerking toch wel lachen. "Oh honey, the most stupid thing you can do is lie to a scientist. That coffee was in no way hot enough to actually cause a burn mark, try t sue me because you won't win based on a lie." Ik vond het nu oprecht lachwekkend dat ze hierover probeerde te liegen tegen mij. "At that moment my coffee was approximately 109.4 degrees Fahrenheit, that would have only caused a burn on your skin if it was on there for a long period of time without cooling down, which it wasn't. Don't try to bullshit me. I don't care if you act like a bitch, or a true New Yorker, but just don't lie because that's fucked up dude." Ik kon nooit echt goed tegen mensen die logen, en als ze dan ook nog eens recht in mijn gezicht logen terwijl ik de waarheid wist, dat maakte mij gewoon pissig. Al was het soms nog erger als je later pas achter de waarheid kwam, maar met dit soort dingen was dat dan weer niet zo. Ik zuchtte even diep en keek neer op het meisje. "I'm going to have to ask you to leave my lab miss Fabray, I have work to do and I would prefer not having to call security on you."

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Die opmerking had ik zien aankomen. Logisch. Had ik waarschijnlijk ook gezegd als ik hem was. Vandaar dat ik er dus ook niet op heb gereageerd. Ik kon die stomme opmerking niet goed praten. Vlak daarna begon hij over één of ander verhaal waar ik de helft niet van snapte. Hoe wist hij nou in godsnaam hoe warm die stomme koffie was? Bovendien vroeg ik me af waarom hij me dat haarfijn ging uitleggen, want het was voor mij niet interessant. Ik moest dus ook even lachen toen hij klaar was met zijn verhaal. 'Wow. Thank you for that explanation. That was the most boring thing I've ever heard in my entire life. And besides, what makes you think I could give a shit about what you think is fucked up? Your opinion doesn't mean shit to me.' Hij gebruikte ook dat soort woorden, dus waarom mocht ik dat dan niet doen? Ik vond het wel grappig dat hij daar zo heftig op reageerde. Als ik iemand wilde aanklagen mocht ik dat gewoon doen. Dat was mijn recht. Of ik de zaak zou winnen was dan niet belangrijk; dat was voor later. Ik trok mijn wenkbrauw op toen hij met de beveiliging begon te dreigen. Nou, nou, spannend hoor. 'Oh, honey, don't you worry. I wouldn't wanna be anywhere near you for a second longer.' Ik noemde hem nu expres ook honey. Het irriteerde mij in ieder geval mateloos, dus dan probeerde ik het ook altijd bij andere mensen. Ik draaide me vervolgens om en liep richting de deur. Ik wilde hier zo snel mogelijk weg zijn. Ik had hier immers ook niets meer te zoeken. Ik had waarvoor ik hier moest zijn, dus ik kon gelukkig weer naar buiten.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

"If you think that's boring then I can't imagine how you came through law studies." Ik rolde mijn ogen kort op haar en liep alvast naar de deur toe die ik weer voor haar open deed. Veel zin om deze dag nog met mensen te besteden had ik niet. Ze had mijn hele humeur weeral verpest en dit keer verwachtte ik niet dat het nog beter ging worden. "Good for you sweetie, drive save," zei ik haar met een brede geforceerde glimlach. Ik was niet meer van plan met haar mee te lopen om haar uit te laten want ik realiseerde me dat ze mijn tijd niet waard was. En al helemaal niet mijn moeite om al die trappen weer af te lopen. Ik kon niet wachten tot het moment dat deze zaak over was en ik nooit meer van mijn hele leven met dit mens te maken hoefde te hebben. Er was natuurlijk altijd wel een kans dat ze bij een volgende zaak ook mee moest helpen maar ik ging er gewoon op hopen dat dat niet nodig zou zin. Er waren immers een hoop andere advocaten in New York, de kans dat je er een dubbel zou zien was niet erg groot. Plots voelde ik mijn telefoon trillen dus deze nam ik uit mijn zak. Mijn ogen gingen over het scherm heen en stopte bij de naam die mijn telefoon weergaf. Mijn huisgenoot belde. Ik besloot voor nu nog maar even niet op te nemen. Ik had immers nog werk te doen. In mijn pauze zou ik hem wel terug bellen en als het echt dringend was zou hij vast nog wel eens bellen en hem kennende een paar sms'jes sturen en misschien zelfs e-mails als ik iets te lang over reageren deed. Ik klikte de oproep weg en stak mijn telefoon met een zucht weer terug in mijn zak. Ik was best nieuwsgierig waarom hij belde, maar werk ging nu natuurlijk voor. Privé telefoon gesprekken tijdens werk waren verboden.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij legde me veel dingen uit over cijfertjes. Dat soort dingen had ik zéker niet op school gehad. Het feit dat hij dat soort dingen uit zijn hoofd wist vond ik raar. Het feit dat je misschien niet moest liegen bedoelde ik niet eens. Maar ik had geen zin om het verder uit te leggen, dus liet ik het erbij zitten. Hij was mijn uitleg daarin verder helemaal niet waard, dus zou ik mijn best daar ook niet voor doen. Ik rolde met mijn ogen toen hij me nogmaals "sweetie" noemde. Rot op. Ik zat niet op die stomme woorden te wachten. Ik besloot dus wijs mijn mond te houden, al had ik de neiging om de hele boel bij elkaar te schreeuwen. Want dat was precies wat ik deed als ik boos was; schreeuwen. Ik wist heel erg goed dat je daar niets mee bereikte, maar dan had ik het gevoel dat ik tenminste gehoord werd. Dat had ik bij deze eikel in ieder geval totaal niet. Het maakte niet uit wat ik zei, hij werd met de minuut irritanter en als ik niet nu weg ging zou ik mezelf nog wel in staat achten om hem inderdaad voor van alles en nog wat uit te maken. Ik liep dus snel de ruimte uit en ging zo snel mogelijk de trap was. Echt snel ging ik niet, want die verdomde hakken zorgden ervoor dat ik niet zo snel was. Waarom luisterde ik dan ook naar collega's die zelf op hakjes van 5 centimeter liepen? Kwam ik aan met het driedubbele. Ik haalde opgelucht adem toen ik eindelijk beneden was. Meteen liep ik richting de uitgang toe en zonder nog gedag te zeggen tegen de meneer achter de balie liep ik naar buiten. Daar zuchtte ik eens diep. Jezus, wat was ik blij dat ik daar weg was en wat zou ik blij zijn als ik hem nooit meer zou zien. Het zou echter wel een leuk verhaal kunnen worden op een verjaardag voor over een paar jaar. Dan zou ik erom kunnen lachen. Nu nog niet.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Toen ze eindelijk mijn laboratorium uit was haalde ik opgelucht adem. Ik sloot de deur ook gelijk achter haar en liep rustig terug naar de tafels toe. Mijn telefoon trilde toen weer dus ik nam hem maar weer uit mijn zak. Opnieuw was het mijn huisgenoot die belde. Ik besloot dan maar op te nemen, als hij twee keer belde moest het toch wel belangrijk zijn? Ik nam de telefoon vervolgens op. Voor ik ook maar iets kon zeggen begon hij al te praten. "We have no milk and I really don't want to leave the house today so if you could pick up some milk on your way back that would be awesome." De woorden lieten mij toch wel even verbaasd op kijken. "We have fucking milk you idiot, it's in the fridge door," zuchtte ik. Waarom hij dacht dat melk zo belangrijk was dat hij mij er voor moest op bellen terwijl ik op werk was begreep ik niet, maar ik was het inmiddels wel van hem gewend. Even bleef het stil aan de andere lijn tot ik een zachte 'oops' hoorde en de telefoon neergelegd werd. Ik hing zelf ook maar op en stak mijn telefoon vervolgens terug in mij broekzak. Op het moment had ik nog niks te doen en daar was ik ook wel blij mee. Na al die onzin van deze dag en het feit dat ik nog helemaal geen koffie in mijn systeem had voelde ik me vermoeid. Ik hoopte dan ook eigenlijk dat ik nu gewoon mocht gaan. Meestal mocht ik na een tijdje gaan als ik niet meer nodig was en dan zou ik wel opgebeld worden als ik weer nodig was. Alsof hij het kon ruiken kwam Joe toen binnen lopen met een brede glimlach. "You're off until we need you again, get some rest you look terrible." Ik was nooit blijer geweest om die woorden te horen en stond dan ook meteen op van de kruk waar ik intussen op was gaan zitten. "Thank God," mompelde ik terwijl ik mijn tas op pakte. "I'm Joe." De tevreden grijns op zijn gezicht zei me al dat hij trots was op zijn matige opmerking, maar dat was ik wel gewend van hem. "Call me, or beep me if you need me," zei ik nog voor ik langs hem het lab uit liep en gelijk ook de trappen af stormde.

Na zo een vijftien minuten door lopen was ik inmiddels weer thuis gekomen en zat ik rustig op de bank toen er plots aangebeld werd. Ik kwam met tegenzin overeind en liep maar naar de deur toe die ik vervolgens open deed. Verbaasd keek ik op toen ik Joe en Marc zag. Voor ik echter iets kon zegggen begon Joe al. “Castiel Novak, you are under arrest for the physical abuse on Mary Hollow. You can choose to remain silent or everything you say can and will be used against you.” Ik besloot maar wijs te zijn en compleet stil te blijven. Ik werkte mee toen Marc mij in de boeien sloeg en deed niet moeilijk over het mee lopen naar de politie auto. Niet veel later zat ik in een verhoor kamer met mijn telefoon aan mijn oor te bellen met een advocaten bureau. Er werd mij verteld dat er gelijk iemand heen gestuurd werd. De vrouw aan de lijn gaf mij nog extra informatie voor we op hingen. Nu was het afwachten tot mijn toegeschreven advocaat er was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld