ORPG || And it’s all fun and games - Forum

Kittenpainfull schreef:
Goedkeurend knikte Charles op het antwoord wat Micelle gaf. “Well, that is good” Glimlachte hij, niet dat de glimlach echt zichtbaar was voor Micelle, tenzij ze om zou kijken naar de jonge kapitein achter haar en zelfs dan zouden hun gezichten waarschijnlijk zo dicht bij elkaar zitten dat ze echt naar beneden moest kijken om de glimlach te kunnen zien. “So remember how you’re holding it and how it feels.” Gaf Charles haar mee. Als ze die twee dingen zou onthouden dan had ze dus eigenlijk al geleerd hoe ze het zwaard moest vasthouden en daar kwam je uiteindelijk toch al aardig ver mee. Al was het vasthouden misschien wel het makkelijkste gedeelte ervan want daarna moest je er ook nog mee leren zwaaien en dan moest je ook nog eens weten hoe je het beste kon zwaaien plus leren op welke manier je er het beste je eigen kracht moest zetten. Het was ook gewoon wennen en doen, vandaar dat er vaak mannen waren op het dek die ook met elkaar aan het oefenen waren, het was een goede manier om tijd voorbij te laten gaan en eigenlijk leerde je toch wel het beste door het te oefenen in de praktijk. In de praktijk oefenen was dan wel de beste manier om het te oefenen maar Charles kon nu moeilijk een zwaard aan Micelle geven om tegen haar te duelleren en dan van haar te verwachten dat ze het tegen Charles kon opnemen. Zoiets was simpelweg onmogelijk van haar te verwachten.
“Sir.” Dat klonk eigenlijk wel lekker maar het klonk ook als iets wat je iemand zou noemen die ouder was en eigenlijk was Charles naast zijn broertje toch wel een van de jongste mannen op het schip. “You don’t have to call me sir, you’re allowed to say Charles or captain Hill.” Het maakte Charles niet heel veel uit hoe ze hem zou noemen, op het schip en op havens werd hij ook vaak als 1 van de twee aangesproken, het was maar net wat mensen op dat moment meer voelde. De ene seconde kon iemand hem aanspreken als kapitein Hill maar een paar seconde noemde ze hem gewoon Charles. Het interesseerde Charles echt niks welke van de twee ze hem zouden noemen en hetzelfde gold dan voor Micelle natuurlijk. “But the next step would be to swing.” Vervolgde Charles de les. “This of course depends on where your target is and how he moves but for now I’ll just show you how to swing.” Dit was zo moment dat je het het beste leerde in de praktijk, dan leerde je kijken naar je rivaal, hoe hard je moest zwaaien, waar heen en je leerde gewoon veel beter zo maar opnieuw kon Charles niet zomaar verwachten van Micelle dat ze dat al aankon. “But this is how you could swing the sword.” Voorzichtig begon Charles met het heen en weer slaan van het zwaard, op een rustiger tempo dan normaal uiteraard.

mysteryland schreef:
Het was interessant om een les in zwaardvechten te krijgen terwijl Micelle eigenlijk heus wel wist hoe ze een zwaard moest gebruiken. Ze zou niet weten wat ze met alle informatie moest doen als ze onwetend was, als alles nieuw voor haar zou zijn, al was dat wel hoe ze zich probeerde op te stellen. Ze luisterde naar wat Charles haar vertelde en voelde hoe hij het zwaard langzaam heen en weer bewoog, om te laten zien hoe ze het wapen kon gebruiken. ''This seems not that hard..'' Bracht ze na een poosje uit, alsof ze het gevoel te pakken kreeg. Haar eigen kapitein had haar direct in het diepe gegooid toen ze had aangegeven te willen leren vechten. Hij had haar tegenover een ervaren zwaardvechter gezet en binnen enkele seconde was hun duel voorbij, en werd ze breed uitgelachen door de bemanning. Natuurlijk schaamde ze zich en voelde ze zich beledigd, maar juist daarom had ze doorgezet en had ze elke dag geoefend om sterker en sneller te worden. Michuel was een van de jongste soldaten aan boord, de enige van wie Micelle kon zeggen dat ze een 'band' had, en Michuel had haar geholpen om te vechten. Haar kapitein was redelijk, maar zou haar nooit hebben leren vechten zoals Michuel dat kon. Of zoals Charles dacht te doen. In vergelijking was Charles een fijn persoon om bij aanwezig te zijn, en hij zou haar nooit uitlachen als ze wilde leren vechten. Hij had geduld en ze voelde zich op haar gemak bij hem, wat de echte reden dat ze op het schip was leek te vervagen.