Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O // A fire in the night

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het voelde als een kleine overwinning dat ze haar naam ook zei. Leira. Hij begreep het blijvende wantrouwen in haar houding volledig. Hij kon zich niet voorstellen hoe het voor haar moest zijn om
oog in oog te staan met de persoon die haar leven gered had, maar ook verantwoordelijk was voor de verwoesting ervan. Hij was dan niet persoonlijk de persoon geweest die de gebouwen in brand had gestoken of haar familie gedood had, hij hoorde wel bij de organisatie. Verleden tijd. Nu niet meer.
Steeds meer realiseerde Raphael zich wat dat inhield. Hij was weg bij de Ravengarde, maar had al ruim
tien jaar geen sociaal contact meer gehad. Niet echt. Hij had niemand om naartoe te gaan, niemand die hem onderdak zou kunnen bieden. En vrienden, dat was een begrip dat Raphael al helemaal vreemd was. Hij zou zich wel redden, zijn diensten verkopen als beschermer, maar zijn oude leven was voorbij. Geen Ravengarde meer. Geen Enyx. Alleen nog maar een man met belachelijke goede vaardigheden. Dodelijk. Kil. In de jaren was hij gestopt met om mensen te geven. Dat was niet anders door zijn vertrek. Mensen waren en bleven wispelturige wezens. Gek genoeg waren er maar twee mensen wie hij nog zou willen redden. Zijn moeder en deze jonge vrouw. Misschien omdat hij haar al gered had, of omdat ze zijn leven ook gered had.
‘De enigen die me zo te grazen kunnen nemen zijn de Enyx,’ sprak Raphael met tegenzin. Hij zag de ogen van Leira groot worden van verbazing. Grappig. Leira. Niet meer de vrouw. Het meisje. Leira.
’Waarom hebben ze je aangevallen?’ vroeg ze. Nieuwsgierigheid had het duidelijk gewonnen van haar angst dat hij haar iets aan zou doen, al sprak haar houding nog steeds een bepaalde behoedzaamheid.
’De Enyx hebben het niet zo op deserteurs en verraders,’ mompelde Raphael grimmig, ‘en laat ik nu eens beiden zijn.
’Deserteurs en verraders...’ herhaalde Leira niet-begrijpend. Even bleef het stil, terwijl ze overduidelijk na moest denken over zijn woorden. Ineens veranderde haar gezichtsuitdrukking. Alsof ze het begreep. ‘Heeft dit te maken met Ralin?’
Raphael knikte moeizaam. Hoewel het bijten op de schors wel iets hielp, was het geen wondermiddel. De pijn zou vanzelf overgaan, maar het zou tijd kosten. Veel tijd. ‘Doordat ik jou heb laten leven, ja. Het is een wonder dat ik levend het kasteel uit ben.’

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Ze had het kunnen weten natuurlijk, alleen andere Enyx zouden vaardig genoeg zijn om een andere Enyx zo toe te takelen. Die gedachte was eerder door haar hoofd geschoten, maar het was zo absurd dat ze hem zo heftig zouden straffen voor wat hij gedaan had. Tegelijkertijd was het echter het toonbeeld van de Ravengarde, genadeloos en loyaal tot het einde. Andere waarden werden binnen de elite orde niet geaccepteerd en het levende bewijs daarvan lag nu voor haar.
Leira voelde het bloed in haar aderen verkillen. Ze hadden hem geprobeerd te doden vanwege haar - en het was ze bijna gelukt. Het was zo'n akelig besef dat ze bijna wenste dat ze hem niet naar de reden had gevraagd. Alleen al de gedachte aan het idee dat het maar een klein beetje had gescheeld of iemand was gedood vanwege haar, duizelde haar. Misschien niet als het iedere andere Enyx zou zijn geweest, maar hij had haar gered en hoewel hij tegelijkertijd ook medeverantwoordelijk was voor het bloedbad in Ralin, zou ze nooit hebben gewild dat het beetje menselijkheid dat hij haar getoond had zo afgestraft zou worden. Het vervaagde de laatste restjes twijfel die ze nog had over het redden van zijn leven. Het was de juiste keuze geweest.
Nadat zijn antwoord voor een moment een stilte in haar hoofd had veroorzaakt, stroomden de vragen terug.
'Waarom...'
'Ik mag eerst weer een vraag stellen,' onderbrak Raphael haar vlug. Ze keek hem even onderzoekend aan. Het klonk alsof hij had geweten waar haar vraag heen zou gaan en hij er nog niet aan toe was om dat te vertellen.
Toen ze stilbleef, stelde hij zijn volgende vraag.
'Waarom heb je mijn leven gered?'
Leira fronste. 'Je steelt mijn vraag.'
Waarom had ze zijn leven gered? Die vraag was de afgelopen dag zo vaak door haar heen gegaan dat ze er moe van werd. Ze kon er geen eenduidig antwoord op geven, geen antwoord dat recht door zee was. Het was een gevoel geweest. Het waren de menselijkheid en compassie waarmee haar ouders haar hadden opgevoed, de gedachte aan het schuldgevoel dat haar zou hebben achtervolgd als ze hem in het bos had laten liggen en het verlangen naar informatie.
'Toen ik je zag liggen, leek dat het enige juiste,' antwoordde ze uiteindelijk bedachtzaam. 'Je hebt mij in Ralin laten zien dat je onder al die harde lagen nog steeds een mens bent. Toen je in het bos lag, kon ik alleen maar daaraan denken.' Peinzend staarde Leira naar de planken van de muur achter hem. 'Ik heb er vaak aan gedacht dat het had kunnen zijn dat je weer de kille, dodelijke Enyx was als je bijkwam, maar vanbinnen hoopte ik dat dat vonkje menselijkheid dat ik in je had gezien, zou blijven branden en dat het tot een vuur zou worden. Het past je zoveel beter.'

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij had heel goed geweten wat zij hem had willen vragen. Waarom hij haar had gered. En hoewel Raphael het antwoord op die vraag heel goed wist, twijfelde hij of hij de woorden hardop uit kon spreken. Er was te veel gebeurd, hij was zich te veel bewust van het feit dat hij eigenlijk gewoon een slecht persoon was geworden. Dat een goede daad hem geen heilige maakte en dat het voelde alsof hij het niet verdiende om zijn reden te geven om haar te sparen. Omdat het stom was.
In plaats daarvan luisterde hij naar haar, naar de reden waarom zij hem gered had. En ergens stelde het hem gerust, maar aan de andere kant had hij ook het gevoel dat ze hem veel meer credit gaf dan hij verdiende. Hij had haar leven gered, ja. Maar hoe veel woog die ene, matig goede daad op tegen alle slechte dingen die hij had gedaan? Raphael twijfelde of ze de omvang van zijn geschiedenis wel begreep. Hij geloofde van niet. Anders zou ze nooit kunnen geloven dat de enige juiste keuze was om zijn leven te redden. Dan had ze, ook al had hij een sprankje menselijkheid laten zien, hem echt wel laten liggen.
Menselijkheid paste hem beter. Het waren die woorden die hem in de war brachten. Ze had menselijkheid gezien in de ogen van een Enyx. Een zwakte, zoals ze het zouden noemen. Een emotie die eruit geslagen moest worden, hardhandig. Tot de emotie verdwenen was en er enkel nog pijn en gehoorzaamheid was.
'Je geeft me meer credit dan ik verdien,' zei hij dan ook, zoals hij net daarvoor ook in gedachten had gehad. 'Een goede daad maakt me nog geen goed mens. Als je het al een goede daad kan noemen.'
'Waarom heb je mij dan gered?' vroeg Leira, die nu eindelijk haar eigen vraag kon stellen. Raphael zuchtte, twijfelend. Hij wilde echt geen antwoord geven op die vraag, maar hij wist ook dat ze het antwoord verdiende.
'Ik kon het niet meer,' antwoordde hij simpelweg, 'Ik had gezien hoe je moeder...' Hij maakte die zin niet af. Dat verdriet was waarschijnlijk nog te rauw. Hij schudde zijn hoofd. 'Maakt niet uit. Dat was voor mij een moment waarop ik me realiseerde dat ik het niet kon. Niet meer. Er zijn zo veel onschuldige mensen door mijn hand gestorven. Ook schuldigen, dat weet ik zeker, maar niet iedereen. En het was op dat moment te veel.'
'Heb je spijt?'
Raphael schudde zijn hoofd. 'Nee. Misschien enkel dat ik het niet eerder heb gedaan. Maar ik was er eerder nog niet klaar voor om tegen de koning zijn bevelen in te gaan, denk ik. Ik...' Hij twijfelde of hij over zijn moeder moest vertellen. Uitendelijk deed hij het niet. 'Ik had mijn redenen om gehoorzaam te zijn. Nog steeds. Maar op dat moment woog de menselijkheid, zoals jij het noemde, zwaarder dan die redenen.'
Even bleef het stil in de ruimte. Raphael schudde zijn hoofd. 'Een goede daad maakt me nog geen goed mens en ik betwijfel of je gelijk hebt, Leira.'
Zou het het weer een moord plegen, als hij de kans kreeg? Raphael kon het antwoord niet met zekerheid geven. Aan de ene kant maakte dat hem menselijk, aan de andere kant was hij bang dat hij ieder moment terug kon vallen in zijn rol als Enyx. De bloeddorstige moordenaar.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Wat voor redenen zou iemand kunnen hebben om bij de Ravengarde te gaan? Het was niet de eerste keer dat ze zich dit afvroeg. De afgelopen dagen was diezelfde vraag talloze keren door haar hoofd gegaan. Hoe kon iemand ervoor kiezen om lid te worden van een garde die overal dood en verderf zaaide? Sinds wanneer stond het vermoorden van onschuldige mensen gelijk aan het dienen van het rijk?
Sinds de koning zo wreed is. Leira kon er maar moeilijk bij met haar gedachten en hoe meer ze erover nadacht, hoe groter haar haat jegens de koning en alles waar hij voor stond, werd. Het brandde steeds groter en heviger in haar. Alleen wat kon ze eraan doen?
Raphaels woorden maakten haar nieuwsgierig naar de reden waarom hij het aanbod bij de Ravengarde te komen had aangenomen, maar het voelde te persoonlijk om hem daar nu naar te vragen. Misschien later.
Met een schok besefte ze dat ze een fractie van een seconde in gedachten had gehad dat er nog zoiets als een later zou zijn, alsof ze langer in zijn aanwezigheid zou blijven. Maar er zou geen later zijn, want over twee dagen ging zij mee op een boot naar een plek honderden kilometers bij hem vandaan.
Leira hield haar hoofd iets schuin. Raphael klonk allerminst overtuigt van de menselijkheid die ze in hem gezien had. En wat wist zij er eigenlijk ook van? Dat ene mensenleven dat hij gespaard had, viel in het niet tegen alle doden die hij ongetwijfeld op zijn geweten had. Toch weigerde Leira om hem zomaar op te geven. Ze had hem niet uit het bos gesleept en zijn wonden verzorgd alleen om hem alsnog te laten worden verteerd door de duisternis waarvan hij geloofde dat het synoniem stond voor hem.
‘Ik weet niet waar je precies aan dacht toen je besloot om mij te laten leven,’ zei ze zacht, de steek van pijn negerend die door haar ziel schoot bij het terugdenken aan zijn eerdere woorden. Hij had gedacht aan haar moeder, die zich voor haar opgeofferd had. ‘Maar,’ vervolgde ze, ‘blijkbaar was dat sterk genoeg om in te gaan tegen alles dat je geleerd hebt. Wat het ook was, dat mag je niet vergeten. Mijn moeder zei ooit dat je iets moet vinden, een gedachte of een herinnering, waar je je aan vast kan houden als je voelt dat de duisternis aan je trekt. Ik was toen nog te jong om het echt te snappen, maar nu begrijp ik wat ze ermee bedoelde. Misschien… Misschien kan het jou ook helpen.’
Leira wist niet goed waarom ze hem dit vertelde. Wellicht was het iets van medelijden dat maakte dat ze hem wilde helpen, maar als ze daarover nadacht klonk dat zo absurd. Wie had er nu medelijden met een Enyx? Maar toch, het feit dat hij twijfelde of hij nog wel een restje menselijkheid in zich had, maakte hem al anders dan de andere Enyx. Een echte Enyx zou geen seconde stilstaan bij zijn menselijkheid. Voor die soldaten was dat een begrip dat in hun werk niet bestond, en voor de meesten bestond het ook daarbuiten niet.
Leira wierp een verontruste blik op het dak toen een windvlaag aan de planken rukte en dikke regendruppels tegen de raampjes sloeg. Dit was de tweede dag dat het zulk slecht weer was. Ze hoopte met heel haar hart dat de storm over zou zijn getrokken tegen de tijd dat het schip uit zou varen.
‘Je maakt je zorgen over het weer’, merkte Raphael op. Leira wilde het ontkennen, maar ze slikte de woorden in. Het was geen vraag geweest, simpelweg een constatering, maar een onuitgesproken “waarom” hing tussen hen in.
‘Over twee dagen vaart er een schip uit die me kan brengen waar ik heen wil’, antwoordde ze. ‘Maar daarvoor moet het niet te slecht weer zijn.’
‘Wat voor schip?’ Raphael ging iets rechterop zitten. Zou hij gehoord hebben van de extra controles in de haven? Het kon haast niet anders. Maar dan kon het nog steeds wel een handelsschip zijn waarop ze mee kon reizen, toch? Leira twijfelde erover om die leugen op te hangen.
Bespaar jezelf de moeite. Hij is een Enyx, hij ziet al dat je liegt als je er alleen nog maar over nadenkt. Toch sprak ze de woorden niet graag hardop uit, wetende dat het als een domme, gevaarlijke beslissing zou klinken.
‘Een piratenschip,’ antwoordde ze uiteindelijk. ‘Ik heb geen andere keuze. Ik moet naar het zuiden komen.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Raphael was al lang blij dat het over iets anders ging dan over zijn gebrek aan menselijkheid of haar moeder. Of zijn redenen om bij de Ravengarde te gaan. Niets van wat ze had gezegd was hem ontgaan, maar hij had besloten verder niet te reageren op de woorden van haar moeder. Het beeld van de vrouw die zich in principe gewoon opgeofferd had voor haar dochter kwam vaker terug op zijn netvlies dan hij wilde. Misschien doordat hij nu daadwerkelijk een stem, een naam bij iemand had die er dichtbij stond. Omdat hij haar leven wel had gered, maar dat van haar moeder niet. Raphael realiseerde zich dat het toch niet op zou houden. Er waren niet genoeg levens om te redden. Er was altijd wel iemand de dupe van de dood van een ander. En dat was een misselijkmakende gedachte. Toch, tegelijkertijd ook geruststellend. Het was een soort van levenscyclus. Dat de Enyx er een soort versnelling in aanbrachten, was misschien niet eens zo belachelijk.
Terug naar het heden. Bedachtzaam keek Raphael uit het raam, al viel er niet echt veel te zien. Het weer ging aardig tekeer en hoewel Raphael zich niet specialiseerde in weersomstandigheden, wist hij wel dat het op zee nog erger zou zijn. En het weer kennende kon het best nog wel eens veel erger worden voordat het opklaarde.
Zijn ogen waren alweer naar Leira geschoven, omdat hij iets in haar stem had gehoord dat hij niet helemaal vertrouwde. Misschien realiseerde ze zich ook dat ze geen informatie voor hem achter kon houden, want met wat horten en stoten kwam er uit haar mond wat haar plan was. Een piratenschip naar het zuiden. Raphael snoof met lichte afkeur, maar dat deed te veel pijn aan zijn lichaam en maakte dat hij ineenkromp. Geen goed idee.
'Als je dood wilt, met je over twee dagen dat schip op stappen,' antwoordde hij, 'want niet alleen zal het weer waarschijnlijk nog wel even zo blijven, de koning gaat Enyx uitsturen om mij te zoeken. Als jij denkt dat je over twee dagen veilig mee kan op een illegaal schip, dan heb je je eigen doodsvonnis ondertekent. Ze zullen je heus niet je gang laten gaan enkel omdat jij niet degene bent naar wie ze zoeken.' Hij schudde zijn hoofd. De woorden die hij sprak waren misschien hard, dat zag hij ook aan de houding van de jonge vrouw, maar ze waren wel waar. De waarheid was vaak pijnlijk en Leira was vast niet zo dom dat ze het risico wilde nemen om alsnog door een Enyx om het leven gebracht te worden.
'Ik heb geen andere keuze,' herhaalde ze nog een keer, een echo van de woorden die ze eerder al gesproken had.
'Dat geloof ik niet,' zei Raphael stellig, 'we hebben altijd keuzes. Er moet ook een weg naar het zuiden zijn zonder dat je op een illegaal schip mee probeert te liften. Zelfs al kom je de haven uit, het weer is zo onvoorspelbaar op dit moment dat ik betwijfel of je het haalt tot je eindbestemming.'
Even was het stil. Beide personen leken in gedachten verzonken te zijn.
'Waar moet je naartoe?' vroeg Raphael uiteindelijk, zijn stem weer iets minder hard dan daarvoor. 'Er zijn ook wegen over het land naar het zuiden, veiligere wegen.'

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Ze wist dat hij dat ging zeggen. Leira vouwde haar handen in elkaar en meteen weer uit elkaar, waarna ze ermee langs de stof van haar jurk streek en naar het raam aan de andere kant van de kamer liep. De duisternis buiten in combinatie met de gloed van het vuur binnen maakte het moeilijk om iets te zien. Ze trok de gordijnen dicht.
Ze wist dat hij ging zeggen dat ze niet op een piratenschip moest stappen, maar de redenen die hij ervoor gaven, hadden vrijwel niets met de piraten van doen. Het waren de Enyx die een grotere bedreiging vormden dan de piraten. Onbewust balde ze haar handen tot vuisten, tot ze haar nagels in haar hand voelde prikken en ze zichzelf dwong om haar vingers te ontspannen. De haven was groot en druk en de laatste keer dat ze er was, was ze niet opgemerkt door een Enyx of een gewone soldaat. Dat zou ze best nog een keer kunnen doen, toch? En als ze James eenmaal bereikt had, zouden de piraten dan ook niet iets van bescherming bieden?
Leira draaide zich van het raam terug naar Raphael. Zijn gezicht stond verbeten. Deels van de pijn, deels van de vastberadenheid om haar dit domme idee uit haar hoofd te praten. Hij hoefde niet eens hardop te zeggen dat dat was wat hij wilde – dat ze niet op het schip mee zou gaan.
We hebben altijd keuzes, zei hij. De woorden bleven malen in haar hoofd. Er waren andere keuzes, maar die keuzes waren gevaarlijk. Maar als ze erover nadacht, was het plan dat ze had gehad ook gevaarlijk. Er leek niet zoiets als een veilige weg naar het zuiden voor haar, enkel een optie die een beetje minder gevaarlijk was dan de andere. Toch zetten zijn woorden haar wel aan het twijfelen. Hij was een Enyx, hij wist als geen ander of ze enige kans had om de controles in de haven te ontwijken of niet.
Verslagen liet ze haar schouders hangen. ‘Laat me nog eens naar je wonden kijken,’ mompelde ze, terwijl ze plaatsnam op het krukje naast het bed en een houten emmer met water naar zich toe schoof. Terwijl ze het overtollige water uit een doek wrong, beantwoordde ze zijn vraag.
‘Ik moet naar Almerín.’ Leira gebaarde hem om de dekens iets aan de kant te schuiven zodat ze het verband voorzichtig van zijn wonden kon halen. Zoals ze al vermoedde, was het provisorische zalfje van valkruid en water vermengd geraakt met de laatste beetjes bloed die uit de wond waren drupt. Gelukkig was het bloeden inmiddels zo goed als gestopt.
‘Ik weet dat er over het land ook wegen zijn. Wegen die misschien veilig zijn voor jou, maar voor iemand als ik? Een meisje, dat ook nog eens helemaal alleen is?’ Leira schudde haar hoofd. ‘Ik heb erover gedacht om te proberen of ik misschien met een handelskaravaan mee zou kunnen reizen, maar die vragen er altijd iets voor terug en ik heb niet genoeg geld. Ik heb helemaal niets.’
Zachtjes veegde ze de viezigheid om de wond weg. ‘Maar als de haven zo streng gecontroleerd wordt, dan moet ik toch een manier vinden om over land te reizen.’ Even keek ze hem aan, een vastberaden flikkering in haar ogen. ‘Ik moet en zal in het zuiden komen.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Nadat hij zijn dekens wat aan de kant had geschoven kon hij zelf ook de wonden eens bekijken. Het zag er niet erg goed uit, maar Raphael realiseerde zich terdege dat de wonden er nog veel slechter uitgezien zouden hebben als ze onbehandeld waren gebleven. Een kort moment vertrok zijn gezicht van pijn toen Leira druk zette op de huid om deze schoon te maken, maar binnen enkele tellen verdween die uitdrukking van zijn gezicht en keek hij weer ietwat stoïcijns voor zich uit.
Raphael wist toevallig wel waar Almerín lag. Naar het zuiden, zoals Leira ook al had gezegd, maar niet direct aan het water. Er waren verschillende routes vanaf de hoofdstad, maar op de meeste wegen zouden forten staan en controles uitgevoerd worden. Raphael twijfelde er niet aan dat die weg ook gevaarlijk was. En ze had gelijk, misschien dat hij er in zijn eentje wel veilig doorheen kon komen, maar zij was een ongetrainde vrouw. Voor haar lagen er nog veel meer gevaren op het pad dan voor hem.
Een idee bekroop hem. In eerste instantie wilde hij het niet eens hardop uitspreken, maar hij realiseerde zich dat het eigenlijk geen belachelijk voorstel was. Tenminste, als zij het risico wilde nemen om met een Enyx te reizen.
'Wanneer mijn wonden iets geheeld zijn moet ik richting Altaj,' begon hij dan ook voorzichtig. Altaj lag meer naar het westen, maar het eerste deel van de reis zou dezelfde route zijn als naar Almerín. 'Je hebt gelijk dat de route voor jou veel gevaarlijker is dan voor een getrainde krijger. Maar wat... Wat als je nog een paar dagen langer wachtte? We moeten dezelfde kant op. Ik zou je kunnen beschermen.'
De woorden klonken onwennig uit zijn mond. Raar. De enige persoon die Raphael ooit beschermde, was de koning. Nu niet meer, nu zou hij nooit meer bij de koning in de buurt kunnen komen zonder zijn hoofd te verliezen. Iemand anders beschermen? Een Enyx, want dat was hij nog steeds, die een gewoon meisje zou beschermen? Ze zouden een verhaal moeten verzinnen, een soort excuus wat zou verklaren dat een getrainde zwaardvechter en een jonge vrouw samen reisden, maar het was wel degelijk veiliger dan een piratenschip in een haven waar iedereen je vijand kon zijn. Even keek hij haar aan. 'Tenminste, als je me voldoende vertrouwt.'

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Gedachteloos veegde Leira met de vochtige doek het opgedroogde bloed vermengd met het valkruidmengsel rond de wond weg. Het was een nette wond, dat wel, toegebracht door een vlijmscherp wapen dat geen lelijke, rafelige randen achterliet. Misschien was dat het enige goede aan de situatie, naast het ongelooflijke geluk dat hij had dat er geen fatale schade aan zijn organen leek te zijn toegebracht. De komende dagen zouden uitwijzen of dat inderdaad het geval was of dat de dood besloot dat hij de persoon die hem zoveel zielen had gebracht nu al wilde meenemen.
Met een ander stuk stof depte ze zijn huid droog, waarna ze voorzichtig een beetje nieuwe zalf aanbracht. Heel even voelde het alsof ze weer bij Josh en zijn ouders thuis was, waar ze Josh’ vader regelmatig hielp met zijn patiënten. Ze vond het fascinerend hoe hij wonden kon genezen, pijn kon verlichten en de chronisch zieken of stervenden kon kalmeren met geruststellende woorden, olieën en kruidenmengsels. Ze had nog zoveel van hem willen leren, had hem nog zoveel willen vragen over planten en verwondingen en hoe hij er toch zo goed in was om mensen tot rust te brengen.
Maar dat kan niet meer. En daaraan denken gaat je niet verder helpen.
Raphael was even stil na haar antwoord. Ze keek even op naar zijn gezicht, half in de verwachting dat hij misschien in slaap was gevallen of bang dat hij opnieuw bewusteloos was geraakt, maar hij had zijn ogen open en staarde naar haar handen die een nieuw verband om zijn wond deden. De gloed van het vuur onthulde een frons tussen zijn wenkbrauwen.
Haar handen haperden. Leira keek net iets langer naar zijn gezicht dan nodig was. Nu hij nadacht, was de uitgestreken Enyx-uitdrukking heel even van zijn gezicht verdwenen en als ze goed keek, kon ze een glimp opvangen van de Raphael onder die harde laag. Het was ver weg en onbereikbaar en kon ieder moment verdwenen zijn. Het voelde een beetje als het proberen te benaderen van een wild dier - één verkeerde beweging, één zuchtje wind of één geluidje en het schoot ervandoor. Maar voor zolang als het moment duurde, zoog ze iedere seconde ervan op.
Op het moment dat zijn ogen iets verwijdden en hij zijn hoofd optilde, was de Enyx-Raphael terug. Leira ging verder met het vastzetten van het verband, voor zover dat lukte met de paar haarspeldjes die ze had, terwijl ze afwachtte wat voor plan hij had uitgebroed.
Leira haar mond zakte open bij zijn voorstel. Te horen aan de aarzeling in zijn stem klonk het voor hem net zo absurd als voor haar. Heel even was ze in de veronderstelling dat hij zijn woorden weer in zou trekken, dat hij zou zeggen dat hij er niet goed over had nagedacht, maar dat deed hij niet.
Een beetje beduusd schoof Leira het laatste speldje op zijn plek, waarna ze haar handen afspoelde in het water. Een paar dagen wachten zodat ze samen kon reizen met Raphael. Hoe vaker ze zijn voorstel in haar hoofd herhaalde, hoe raarder het klonk. Toch merkte ze tegelijkertijd dat het idee al enigszins begon te wennen. Het zou best eens kunnen werken. Hij had gelijk: hij kon haar veiligheid bieden, maar wat kon zij hem bieden in ruil daarvoor? Hooguit een dekmantel voor de soldaten die naar hem opzoek zouden zijn als ze erachter kwamen dat hij nog leefde. Leira wist zeker dat de Ravengarde nooit zou verwachten dat Raphael samen zou reizen met iemand, laat staan met een meisje.
‘Zou je… Zou je dat willen doen?’ Ze liet haar handen in haar schoot rusten en keek hem aan. Een paar dagen wachten betekende dat ze James’ boot zou missen, dat ze een kans zou verspelen die ze niet opnieuw ging krijgen. Maar de haven was een gevaarlijke plek om te zijn nu en de wegen over land waren gevaarlijk, dat had ze zelf nog gezegd. Wat Raphael haar aanbood, was misschien nog wel unieker dan het aanbod van de piratenkapitein.
Alleen vertrouwde ze hem? Haar verstand zei haar dat ze hier langer over na moest denken, maar diep vanbinnen wist ze het antwoord al. Ze vertrouwde hem, in ieder geval een beetje, hoe gestoord dat ook mocht klinken. Een Enyx vertrouwen klonk als het begin van een verhaal met een slechte afloop.
‘Als je dat echt wil, dan wil ik wel een paar dagen wachten.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ergens had Raphael het idee dat ze vaker wonden had verzorgd. Of tenminste, ze wist er toch wel aardig wat van. Hoewel ze hier moesten improviseren met natuurlijke middelen en de speldjes die ze bij zich droeg, kon Raphael niet anders dan haar credits geven voor het goede verbinden. Als hij niet zo gehavend was zou hij het zelf waarschijnlijk op ongeveer dezelfde manier gedaan hebben.

Het had in ieder geval goed geholpen, want enkele dagen later was Raphael weer stukken opgeknapt. De wonden waren zeker nog niet volledig geheeld, maar hij kon weer rondlopen, zijn wapens hanteren en zelfs rennen zat er weer in. Tussen hem en Leira liepen de dingen nog wat stroef. Logisch, ze waren twee heel verschillende mensen. Raphael merkte dat hij het moeilijk vond om niet meer bij de Ravengarde te horen. Ieder klein geluidje pikte hij op, iedere brekende tak als een bedreiging. Dat niet alleen, hij was ook een strenge structuur gewend. Hier, in het kleine hutje in het bos, was er geen strak dagschema. Werd er niet gelunched op een bepaald tijdstip, werd er niet getraind tot je erbij neerviel. Het was anders en hij had er heel veel moeite mee om het los te laten. Verveelde zich snel. Maar hij realiseerde zich ook dat dit het nu eenmaal was. Er was geen Raphael van de Ravengarde meer, zou er ook nooit meer zijn. Dat deel van zijn leven was nu gewoon voorbij en daar moest hij mee leren dealen. Hij had weinig keuze.
De afgelopen paar dagen waren ze bezig geweest met de voorbereidingen voor een reis. Ze hadden een plausibel verhaal moeten bedenken waarom ze samen zouden reizen, een wat minder opvallende outfit voor hem moeten regelen en natuurlijk voorraden. Ze moesten eten onderweg en veel geld was er niet. Raphael had nog wel enkele munten in zijn zakken gestoken, niet alles was naar zijn moeder gegaan, maar het was karig. Samen met het geld van Leira hadden ze wat dingen kunnen halen. Nee, dat was niet waar. Hij had haar laten gaan, want hij was er zeker van dat ze hem er direct uitgepikt zouden hebben in een havengebied. Het was alsnog een risico geweest, maar uiteindelijk had het positief uitgepakt.
Het was tijd om te vertrekken. Ze hadden de spullen, Raphael had een globale route uitgestippeld en de wonden waren een laatste keer verbonden. Zijn ogen stonden grimmig toen hij zijn wapens omgespte en er een mantel omheen deed zodat het minder op zou vallen. Het zou een zware reis worden. Was het het waard? Waarschijnlijk wel. Er waren weinig andere opties geweest.
'Klaar?' vroeg hij aan Leira, die nog bezig was geweest met het pakken van wat spullen. Hij was haar aanwezigheid op prijs gaan stellen, ze was echt geen domme vrouw, maar ze verschilden reusachtig veel. Zij was zorgzaam en lief, maar verbitterd door de slachtpartij in haar thuisdorp. Hij was sowieso verbitterd, gevoelloos en wat niet nog meer. Een komisch duo, dat waren ze in ieder geval.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Uitgeput was ze. Vermoeid. Vier nachten nauwelijks slapen, bovenop de stress om zonder de aandacht van handhavers te trekken de spullen die ze nodig hadden in de stad te kopen, begonnen hun tol te eisen. De eerste nacht had de gedachte dat ze zich in dezelfde ruimte bevond met een niet langer bewusteloze Enyx ervoor gezorgd dat ze bijna geen oog dicht had gedaan. Zodra ze haar aandacht even liet verslappen, bestookten haar gedachten haar met verontrustende vragen. Wat als hij wel gestuurd is om je te vermoorden? Wat als hij zich bedenkt en je alleen maar een last zal vinden om mee te reizen? Je omleggen is een goede oplossing daarvoor en hij zal zijn hand niet omdraaien voor nog een moord. Wat als zijn vergevingsgezinde bui ineens voorbij is, als je hem toch verkeerd hebt ingeschat? Ze zou bijna aan haar beslissingen gaan twijfelen, ware het niet dat ze diep vanbinnen voelde dat hij niet langer was zoals de Enyx. Dat besef leek kennelijk ook in te zijn gedaald bij Raphael, want de eerste keer dat hij uit bed was en naar zijn spullen was gelopen, had hij de wapens bijna onwennig in zijn handen gehad. Alsof hij niet goed wist wat hij ermee moest doen nu hij niet langer duidelijke orders kreeg.
Nadat ze de eerste nacht niet door hem was vermoord, hadden de twijfels over haar besluit om samen met hem te reizen haar wakker gehouden. Keer op keer overdacht Leira iedere mogelijke optie die ze had. Het aanbod van kapitein Gramarye, meereizen met een handelskaravaan, alleen reizen, reizen met Raphael. Hoe ze het ook wendde of keerde, de laatste optie bleef de beste – of de minst slechte, dat was een betere bewoording.
Leira stond bij de deur van het huisje en frunnikte nerveus aan de band van haar linnen tas terwijl ze toekeek hoe Raphael zijn wapenuitrusting omdeed. Dolken, messen, een zwaard. Met een kleine frons tussen haar wenkbrauwen bekeek ze alle wapens, waarvan verschillende verdwenen op verborgen plekken in zijn laarzen en zonder zijn kleding. Hij was een wandelend wapenarsenaal. Vergeleken daarmee voelde het ene mes dat zij had en dat ze in haar jurk verstopt had maar lullig. Toch gaf het haar iets van een gevoel van veiligheid, al zou ze zichzelf voor de gek houden als ze oprecht dacht dat ze er iets mee uit zou kunnen halen.
Zelf had ze net de laatste deken in haar tas gepropt en nog eenmaal het hutje doorgelopen om te controleren of ze niets bruikbaars vergaten.
Leira knikte. ‘Weet je zeker dat je tas niet te zwaar is?’ vroeg ze voor de zoveelste keer. Het kwam haar op een stel opgetrokken wenkbrauwen van Raphael te staan. Woorden had hij niet nodig om duidelijk te maken dat zijn antwoord niet was veranderd sinds de laatste keer dat ze hem deze vraag stelde.
Hoewel zijn gezicht geen spoortje pijn verraadde, kon Leira zich niet voorstellen dat het dragen van een tas en al zijn wapens hem geen pijnsteken in zijn zij bezorgde. De afgelopen dagen had ze echter uitgevonden dat hij toch te koppig was om het rustig aan te doen. Dat woord kwam niet voor in zijn vocabulaire of was daaruit gewist tijdens zijn militaire opleiding. Ze kon enkel hopen dat de wond voldoende geheeld was om niet opnieuw open te breken.
Leira opende de deur van het hutje en stapte naar buiten, de vochtige bosgrond op. Een verrassend koele lucht begroette haar, gepaard met de geur van een pasgewassen landschap, dennennaalden en een vleugje weeïge bloemengeur. De ondergaande zon kleurde de wereld in met zwakke goudtinten.
Terwijl ze behoedzaam van het hutje wegliep, zocht ze de bosrand af naar tekenen van leven die daar niet hoorden te zijn. Ze kon de angst dat er ieder moment Enyx uit de bosjes konden springen niet van zich afschudden. Zouden ze er al achter zijn gekomen dat Raphael nog in leven was? De eerste dagen was ze vooral bang geweest dat ze de bloedpoel zouden vinden die hij achter had gelaten in het bos. Vanaf daar was het slechts een paar honderd meter naar het hutje. Gelukkig hadden de hevige regens van de afgelopen dagen het bloed waarschijnlijk vrijwel geheel weggespoeld. Raphael had gelijk gekregen wat dat betrof: het had flink gestormd. Ze moest er niet aan denken hoe hevig het eraan toe zou zijn gegaan op zee.
‘Eerst een klein stukje richting het noorden, toch?’ vroeg ze, terwijl ze zich oriënteerde aan de hand van de zon. Straks zouden ze de sterren moeten gebruiken om hun richting te bepalen. Hopelijk was dat een onderdeel van de opleiding tot Enyx.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Of de tas niet te zwaar was. Als hij op zijn opleiding als Enyx maar een kleine vertrekking van zijn lichaam had laten zien, of een teken van zwakte had gegeven, hadden ze hem afgeranseld. Dacht ze echt dat hij nog aan zou geven als iets te zwaar was? Daarbij, het was totaal niet zwaar. Hij mocht dan nog niet compleet geheeld zijn, de wonden trokken nog, maar de tas was echt niet zwaar genoeg om de wonden weer open te trekken. Dat Leira bezorgd was was lief, maar nergens voor nodig. Hij zou zich nog eerder afvragen of zij niet te zwaar beladen was, omdat ze een stuk tengerder en zeker minder sterk leek dan hij.
Raphael schudde zijn hoofd en begon inderdaad in noordelijke richting te lopen. De mantel bedekte de meeste van zijn wapens, maar maakte hem niet minder opvallend. In verhalen waren het altijd de gemaskerde, onherkenbare reizigers die helden bleken te zijn. Raphael voelde zich alles behalve onherkenbaar en al helemaal geen held, maar ze moesten het er maar voor doen. 'Ja, het is een klein stukje naar het noorden. We komen als het goed is vanzelf bij een pad uit dat ons in westelijke richting zal brengen en daarna naar het zuiden, maar dat zal nog wel enkele dagen duren.'
De reis zou in het totaal misschien wel meerdere weken in beslag nemen, ook afhankelijk van hoe snel ze zouden kunnen reizen. Dat was dan weer afhankelijk van zijn verwondingen en hoe die de eerste dagen van de reis zouden overleven. Ging dat goed, zou er niets aan de hand zijn. Trok hij zijn verwondingen weer open, zou dat negatieve invloed hebben op de snelheid waarmee ze reisden. Logisch.
'Weet je nog wat het verhaal is?' vroeg Raphael, om nog een keer te controleren of hij en Leira op dezelfde lijn zaten. In de afgelopen dagen hadden ze het vaker gehad over wat hun dekmantel zou zijn, maar het was lastig om met een plausibel verhaal te komen. Des te meer omdat Raphael getraind was op het spotten van leugens en, net als alle andere Enyx, simpel doorzag wanneer een verhaal niet helemaal klopte. Er was geopperd dat de broer en zus konden spelen. Daarvoor leken ze echter niet genoeg op elkaar. Een huurling en een vrouwe? Daarvoor zag Leira er niet rijk genoeg uit. Ze waren nogal wat dingen afgelopen en eigenlijk had Raphael alles af moeten kraken, tot ze uiteindelijk toch een verhaal overeen waren gekomen. In de resterende tijd hadden ze de details van het verhaal uitgewerkt, maar niet te gedetailleerd. Dat zou opvallen. Raphael hoopte maar dat Leira begreep hoe belangrijk dit was, dat ze anders beiden alsnog ten dode opgeschreven waren.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Het verhaal was de dekmantel die ze bedacht hadden voor zichzelf. Hoewel er talloze mensen op reis waren in het rijk zou het wel opvielen als een meisje met een getrainde soldaat reisde. Want hoe hard Raphael ook probeerde, hij zou nooit kunnen verbergen dat hij een getrainde krijger was, een heel goed getrainde krijger zelfs. De omgeving in zich opnemen, mogelijke gevaren vaststellen, alert zijn en zijn wapens hanteren waren als ademen voor hem. Iedereen die iets langer dan een oogopslag naar hem keek, zou kunnen zien dat vechten in zijn bloed zat. Bij haar was dat absoluut niet het geval, wat het lastig had gemaakt om met een dekmantel te komen die geloofwaardig genoeg was. En dan was er nog het probleem dat een Enyx moeiteloos door de leugen heen zou prikken wanneer zij die vertelde.
Niet je ogen de hele tijd afwenden, niet zoveel aarzelen. Nee, ook niet de hele tijd oogcontact houden. Niet aan je jurk gaan friemelen. Niet kijken alsof je doodsbang bent. Zelfs als de leugen voor haar gevoel moeiteloos en geloofwaardig over haar lippen rolde, had Raphael er nog iets aan op te merken. Hopeloos werd Leira ervan. Ze was nooit een heel goede leugenaar geweest, maar ze had ook niet gedacht dat het zó rampzalig was. Daarom hadden ze afgesproken dat Raphael zoveel mogelijk het woord zou doen als iemand hen vroeg waar ze naar op weg waren en waarom ze samen reisden.
‘Mijn naam is Keyra en ik ben op weg naar Aslan, even boven Almerín, waar de verloofde woont aan wie ik ben uitgehuwelijkt. Hij en zijn familie willen graag dat ik veilig aan kom en daarom hebben ze mij opgezadeld met een chagrijnige krijger die ervoor moet zorgen dat de reis goed verloopt.’
Raphael wierp met opgetrokken wenkbrauw een blik opzij bij het niet besproken detail over zijn gemoedstoestand en Leira lachte onschuldig terug. Het was een beetje om hem te plagen. Hij was niet zozeer chagrijnig geweest de afgelopen dagen, eerder serieus. Ze kon zich niet herinneren dat ze hem had zien lachen. Ze vroeg zich af of dat er op de militaire academie helemaal uitgeslagen was of dat hij zijn lach gewoon onder laag na laag van afstandelijkheid en koelbloedigheid had weggedrukt.
‘Je ziet er niet uit als een vrouwe die door haar verloofde aan de andere kant van het land wordt weggehaald,’ merkte Raphael op. Leira knikte. Het was één van de vragen die ze konden verwachten, dus ze had het antwoord ingestudeerd.
‘Als ik in dure kleding en met een heel huishouden zou reizen, had ik net zo goed naar elke bandiet of rover kunnen roepen dat ik een interessant slachtoffer voor een overval ben,’ antwoordde ze. Leira hield haar ernstige gezichtsuitdrukking even vast voor ze niet langer kon voorkomen dat er een verheugde glimlach rond haar lippen doorbrak. ‘Dat klonk zo goed! Niemand die door zou hebben dat het niet de waarheid is. Toch?’
Nog steeds glimlachend keek ze weer voor zich, nog even genietend van het triomfantelijke gevoel voor Raphael het ongetwijfeld teniet zou doen met weer een kleine op- of aanmerking. Het maakte haar hopeloos, maar tegelijkertijd wist ze dat het nodig was, wilden ze een ondervraging van nieuwsgierigen of soldaten overleven zonder argwaan te trekken.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Chagrijnig? Hij? Leira had duidelijk zijn verbaasde blik gezien toen ze die opmerking maakte, maar maakte er verder geen nuancering op. Ze lachte zelfs, iets dat ze beiden de afgelopen dagen niet hadden gedaan. Hij de afgelopen jaren zelfs niet. Maar dat was onbewust. Het verbaasde hem hoeveel mooier Leira werd wanneer ze lachte. Het liet haar stralen. Toch liet Raphael zich er niet door van zijn stuk brengen en hij vroeg door op de vertelde leugen, maar ze wist hem vrij goed af te wimpelen. Blijkbaar had ze dat zelf ook door, want het enthousiasme was van haar gezicht af te lezen.
Even deed dat Raphael zijn gezicht vertrekken. Hij wist niet of Leira wel compleet begreep hoe serieus het was. Hoe belangrijk het was dat ze de leugens geloofwaardig maakte, dat het haar anders de kop zou kosten. Hem ook, maar hij had een grotere overlevingskans in een gevecht. Toen besefte hij zich hoe bar weinig ze eigenlijk had gehad om blij over te zijn de afgelopen tijd. Haar familie uitgemoord, zin op de vlucht, reizend in het gezelschap van een chagrijnige Enyx. Blijkbaar.
Chagrijnig, huh? Het kostte Raphael heel veel moeite, maar het kinderlijke enthousiasme van Leira hielp wel bij het in een glimlach trekken van zijn gezicht. ‘Dat was heel goed,’ gaf hij voorzichtig toe, omdat hij haar ook niet een te grote egoboost wilde geven. Er waren nog wel wat kleine dingetjes, maar een Enyx zou zeker sporen van waarheid ontdekken in dit verhaal als ze het op deze manier vertelde. Het was dat Raphael het echte verhaal kende, anders had hij het waarschijnlijk ook deels geloofd. Maar dat zou hij niet hardop zeggen. Het was al meer dan genoeg dat hij had aangegeven dat het goed ging. Ze hadden een vrij solide verhaal en in eerste instantie zou Raphael het woord doen bij controles, tenzij ze daadwerkelijk vragen aan Leira gingen stellen. Het was geen waterdicht verhaal, maar Raphael wist dat ze een goede kans hadden om zich uit lastige situaties te kletsen hiermee.
Het voelde nog onwennig, de glimlach op zijn gezicht. Het was een gezichtsuitdrukking die zo raar was, dat Raphael de glimlach al snel weer van zijn gezicht veegde. Niet omdat hij niet wilde dat Leira het zag, het leek erop dat ze het toch al gezien had, maar omdat het gek voelde. En niet per sé slecht gek, maar ook niet heel goed. Anders. Het deed hem terugdenken aan vage herinneringen uit zijn jeugd, waar plezier niet afgestraft werd met zweepslagen. Toen zijn moeder nog gezond was, buiten spelletjes met hem deed. Onbewust schudde Raphael zijn hoofd, de herinneringen daarmee wegjagend. Er was geen plaats voor dat soort weemoedige herinneringen.
‘Let nog een beetje op het wegkijken,’ zei hij tegen Leira, om zich wat meer bezig te houden met het heden weer. Als Leira de verandering in zijn gezichtsuitdrukking al gezien had, probeerde hij haar er nu van af te leiden. Of dat lukte, dat was een tweede.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Misschien waren het haar plagende woorden geweest, misschien haar eigen lach of het feit dat de leugen zo geloofwaardig had geklonken, maar toen ze opzij keek naar Raphael zag ze zowaar dat zijn mondhoeken zich iets omhoog hadden bewogen tot een glimlach. Hoe minuscuul die beweging ook was, alsof de spieren van zijn gezicht het enigszins verleerd waren, het liet hem er in één klap een stuk meer ontspannen uitzien. Menselijker, niet alleen maar de afstandelijke Enyx. Zijn lach was verslavend. Leira wist nu al dat ze het vaker wilde zien. Ze besloot echter om wijselijk haar mond te houden daarover, om hem niet af te schrikken.
Bij de opmerking over het wegkijken knikte ze. Dat was een dingetje dat lastig bleef voor haar, maar na Raphaels voorzichtige complimentje had ze er een stuk meer vertrouwen in. De eerste dag zouden ze sowieso door het bos reizen en daarna een stukje door een laaggebergte. Met een beetje geluk kwamen ze over een paar dagen pas voor het eerst andere mensen tegen, dus ze had nog even de tijd om haar leugens te perfectioneren.
‘Hoe lang heb jij erover gedaan?’ vroeg ze. Ze boog een esdoorntak opzij die over het pad hing. ‘Over goed kunnen liegen, bedoel ik. Tenzij je een natuurtalent was. En hoe lang duurde het voordat je zo’n menselijke leugendetector bent geworden?’ Het leek haar een enorm handige vaardigheid om moeiteloos te kunnen zien en horen of iemand de waarheid vertelde of niet, vooral voor haar. Josh had haar er altijd mee geplaagd dat ze veel te goedgelovig was, dat ze mensen veel te vriendelijk inschatte. Tot nu toe was dat nooit een heel groot probleem geweest. Haar moeder had het zelfs altijd een mooie eigenschap genoemd.
Maar dat was een heel ander leven geweest. Ze bevond zich niet langer in die cocon van veiligheid en zorgeloosheid. Misschien had haar goedgelovigheid haar zelfs al de kop gekost als Raphael er niet was geweest om haar ervan te overtuigen dat ze niet op een piratenschip mee moest gaan.
Misschien is het ook wel een grote fout om te geloven dat Raphael goede intenties heeft. Leira probeerde die gedachte niet teveel ruimte te geven, wetende dat als ze eenmaal aan die twijfels begon, ze aan alles zou gaan twijfelen. Haar hele reis werd immers bij elkaar gehouden door Raphael. Zonder hem had ze geen bescherming, geen wegwijzer. En geen gezelschap. Want hoewel hij niet de meest praatgrage reisgenoot was, was het een prettig idee om niet alleen te zijn. Leira zou bijna zeggen dat ze zijn vaak stilzwijgende aanwezigheid enigszins begon te waarderen, of het boezemde haar in ieder geval niet zoveel angst meer in als vier dagen geleden. Vaak nam zij maar gewoon het woord. Over hoe druk het in de stad was geweest, over hoe prachtig de natuur was, of hij de zon ook zo mooi door het bladerdak vond vallen. Het waren onschuldige dingen, misschien vond hij het wel nutteloze dingen om over te praten, maar Leira vond het fijn om haar gedachten op zulke simpele dingen te richten als afleiding en na alle verschrikkingen die ze had gezien zocht ze bijna wanhopig naar de mooie dingen die nog over waren.
‘Wat ga jij eigenlijk doen?’ Leira wierp een blik opzij. ‘In Altaj. Denk je dat de Ravengarde je daar niet kan vinden?

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Als ze het al gezien had, maakte ze er in ieder geval geen opmerking over. Dat sierde haar, want Raphael wist zelf nog niet eens wat hij aanmeldt met het feit dat er een glimlach rond zijn lippen had gespeeld. Al was het maar voor eventjes.
De esdoorntak die zij aan de kant geduwd had, was weer teruggezwiept. Raphael greep hem in een reflex en hoorde het hout onder zijn kracht kraken. De tak viel op de grond. Beter dan in zijn gezicht. De tak werd opgeraapt en het bos in gesmeten, alsof het een spoor was dat uitgewist moest worden.
‘Op mijn tiende ben ik naar de academie gegaan,’ zei hij bij wijze van antwoord, ‘maar een menselijke leugendetector, zoals jij het noemt, word je niet zomaar. Niet ieder Enyx heeft er even veel aanleg voor. Sommige doen er vier jaar over. Anderen veertien. Ik was na zes jaar goed genoeg, maar het is een vaardigheid die je altijd moet blijven oefenen en bijhouden. Ieder mens spreekt anders en liegt dus ook anders. Ik kan je leren om te liegen, ik kan je wat algemene aanwijzingen geven, maar het is onmogelijk om je alles te leren, zelfs als ik het zou willen.’ Om heel eerlijk te zijn voelde hij ook niet de noodzaak om haar alle geheimen te leren, hij leerde haar exact voldoende om de meeste Enyx voor de gek te houden. En dat zou voldoende moeten zijn.
Hij was een natuurtalent geweest. Vechten had blijkbaar in zijn bloed gezeten, al had zijn moeder nooit iets verteld over zijn vader. In ieder geval niets noemenswaardig, de man was al overleden voordat Raphael bewust leefde. Maar hij had er aanleg voor. Hij pikte dingen sneller op dan de meeste van zijn jaargenoten en was zijn lessen snel vooruit. Dat was waarom de Ravengarde hem uiteindelijk gerekruteerd had en hoewel ze altijd jonge, sterke krijgers wilden, was Raphael met zijn twintig lentes een van de jongste aller tijden geweest. Misschien, als hij nog een paar jaar langer afgeranseld was op de academie, was hij ook zijn laatste restje menselijkheid verloren. Dan was Leira nu dood geweest. Raphael wist niet of dat een geruststellende gedachte was. Hij dacht van niet.
Hoewel hij zelf weinig vragen aan de jonge vrouw stelde, antwoordde hij wel op haar vragen en deed hij zijn best om de kleine stukjes conversatie die ze hadden, een beetje levend te houden. Hij was er niet goed in, in die kleine onbenullige praatjes. Over het weer. De kleur van bladeren. De drukte in de stad. Hij was gewend alleen militaire gesprekken te voeren. Zij wilde gewoon een praatje maken. Een praatje maken. Het voelde zo nutteloos, een verspilling van energie, maar hij luisterde graag naar haar stem. Vooral wanneer ze, net als nu, redelijk ontspannen leek. Wanneer hij naar haar keek voelde hij een steek van schuldgevoel, omdat hij haar leven verwoest had. Misplaatste schuld misschien, want hij had haar leven ook gered, maar toch. Wanneer hij haar dan hoorde kwetteren als een vogel, stelde het hem een beetje gerust.
‘Ik weet zeker dat ze me daar gaan vinden,’ zei hij op ietwat grimmige toon, ‘daarom wil ik ze voor zijn. Mijn moeder woont even buiten Altaj, ik wil nog een keer met haar praten voor ik permanent onderduik. Want ik dan ga doen, weet ik nog niet.’ Eventjes keek hij naar de lucht, die nauwelijks zichtbaar was tussen de takken door. Als ze op de sterren moesten reizen, zouden ze een open plekje moeten vinden. Zijn blik gleed af naar de persoon naast hem. ‘En jij? Wat ga jij doen als je op je bestemming bent?’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld