Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De seconden leken als een slak voorbij te gaan,elke minuut ervoer ze als iets eindeloos. Ze verveelde zich, daarom het gevolg dat de tijd traagzaam ging, volgens Addison. Haar blik gleed over alle voorwerpen die zich in bevonden in Jack's slaapkamer. Er lagen weinig spullen in de kamer. Iets wat Addison niet verbazingwekkend vond. Hij had slechts een aantal jongens spullen liggen, dingen waarmee Addison niets kon doen. Ze verlangde naar haar laptop, als ze die tot haar beschikking had kon ze een leuke serie kijken, als er WIFI in het huis was tenminste. Zelfs met een simpel boek was ze tevreden geweest. Ze las erg graag boeken, als het genre en onderwerp haar interesseerde althans. Ze hield erg veel van spanning en actie, anders kreeg ze het boek nooit uit. Ze hield erg van boeken die zodanig spannend waren dat ze tot heel laat in de nacht verder bleef lezen om het boek uit te kunnen lezen. Het was erg lang geleden dat ze nog een goed boek had gelezen. Te lang. In het huis had ze geen boeken tot haar beschikking, die had ze allemaal nog thuis liggen. Net zoals alle andere spullen. Gelukkig had Crystal haar een aantal dingen gegeven zoals een haarborstel en een tandenborstel, dat waren zeer noodzakelijke dingen. Addison had er een hekel aan om als één of andere zwerver rond te lopen.
Ze liet zichzelf achterover op het bed vallen. Doordat de matras lekker zacht was, ving die haar goed op. Ze kwam zonder pijn op het bed van Jack terecht. Ze sloot haar ogen voor een aantal minuten. Niet met de reden om vervolgens in slaap te vallen. Ze deed het zodat ze rustig na kon denken, ondanks het lawaai dat ze kon horen. Er waren veel dronken mensen, had ze gemerkt. Na een aantal pogingen lukte het haar om het helse geluid van de mensen te negeren en raakte ze verzonken in haar gedachtes. Er kwamen erg veel herinneringen in haar op, vooral herinneringen met haar broertje.

Flashback:
"Welke film wil je kijken? Het is jouw beurt om te kiezen vandaag," zei Addison tegen haar broertje toen ze op haar bed zaten met haar laptop. Ze had een televisie in haar kamer, maar hoe ze Netflix moest opstarten op de televisie wist ze niet. Ze was af en toe een beetje dom als het aankwam op technologie. Bovendien was haar laptop een stuk handigervond ze zelf. "We kunnen de eerste Twilight nog wel eens opnieuw kijken?" stelde Ethan voor. "Again?" vroeg Addison zacht lachend aan hem. Hij wilde altijd Twilight zien, ook al vond zij de film een beetje cliché. Ethan vond de film daarin tegen wel geweldig, wat best vreemd was voor een zestienjarige jongen. "Why not?" vroeg Ethan met een glimlach aan haar. "Omdat we die al duizend keer gezien hebben." Duizend keer was wel een beetje overdreven, maar ze bedoelde ermee dat ze de film al te veel hadden bekeken. Ze kende de film beiden vanbuiten. "Nou, dan maken we het er gewoon duizend en één van," zei haar broertje vastbesloten. "Oké, alleen omdat jij het bent," zei Addison waarna ze kort met haar ogen rolde. Ze startte de film. Ze had weinig zin in de film, maar Ethan wilde het dus ze keek hem gewoon mee.
"Hey Addy, hoe zou jij het eigenlijk vinden om een vampier te zijn?" vroeg Ethan na een tijdje aan haar. De film was voor de helft gedaan dus ze vond het een beetje vreemd dat hij plotseling de vraag stelde. "Ik heb geen idee, volgens mij zou ik het niet leuk vinden. Het lijkt me niks om onsterfelijk te zijn," antwoordde Addison. "Mij lijkt het juist vet. Ik zou Emily dan ook wel veranderen in een vampier, dan kunnen we voor eeuwig samen zijn," zei Ethan waardoor Addison glimlachte. "Wat ben jij romantisch," zei Addison op een licht sarcastische manier. Ze vond de manier waarop Ethan over Emily praatte best schattig, ze merkte aan hem dat ze haar echt leuk vond. Ook al ging het af en toe eventjes uit tussen hen, ze kwamen steeds opnieuw bij elkaar. Addison was heel erg blij voor haar broertje, ook al was ze af en toe wel eens jaloers op het feit dat hij zo'n goede relatie had. Hij was nog slechts zestien jaar oud en had al een goede en best serieuze relatie. Addison daarin tegen was achttien en had enkel korte relaties gehad die alles behalve serieus waren. Addison hoorde wat gekraak naast haar. Het was Ethan die de zak chips helemaal in zijn eentje aan het leegeten was, iets wat hij altijd deed. "Meen je dat? Eet je die zag nu alweer in je eentje op?" vroeg Addison grinnikend. "Dan moet je wat sneller zijn, kan ik er wat aan doen dat jij zo sloom bent," zei Ethan plagend.

Toen Addison haar ogen weer opende, merkte ze dat ze een zwakke glimlach op haar gezicht had staan door de herinnering van haar broertje. Het was vreemd dat hij er ooit achter had gevraagd hoe zij het zou vinden om een vampier te zijn. Ze had nog steeds dezelfde mening. Het was vreselijk. Ze was een gevaar geworden voor iedereen, iets dat ze niet wilde zijn.
Addison ging meteen weer rechtop zitten toen ze een vreemd geluid vanuit de hal hoorde. Het was een bonkend geluid. Een diepe zucht ronde over haar lippen toen ze een bekende stem hoorde. Jack. Het was verstandiger als ze hem even zou helpen, aan al het kabaal te horen had hij het nodig. Hoe Jack was als hij dronken was wist ze niet. Hopelijk was hij vriendelijker dan hij normaal. Sommige mensen waren agressief als ze dronken waren, anderen juist heel vriendelijk.
Ze stapte van het bed af en wandelde richting de deur die ze open deed. Vervolgens wandelde ze langzaam door de hal zodat ze Jack kon vinden. Uiteindelijk kon ze hem vinden, onderaan de trap. Zijn poging om de trap op de lopen was waarschijnlijk mislukt. Ze wandelde de trap af waardoor ze naast hem stond. "Zal ik je helpen?" vroeg Addison aan hem, hopend dat hij minder koppig was en haar hulp aannam. Ook al wilde hij geen hulp, ze zou hem toch helpen. Hij moest meteen zijn bed in.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Kracht om op te staan had hij niet. Het evenwicht om staande te kunnen blijven, zoals hem net al lastig verging, had hij ook niet. Het nadenken over wat hij dan wel kon doen om er weg te komen? Gone. Het enige wat hij nog had was zijn eigenwijsheid die nog altijd te bekennen was. Alleen deze keer anders dan ooit tevoren; hij gaf op. Zacht vloekend zat hij er op de trap voor zich uit te kijken. Aanhorend wat er allemaal geroepen werd in de leefkamer, desondanks het onderwerpen waren waar hij zich niet in interesseerde. Random dingen werden er geschreeuwd, gelach werd hard gegalmd door de kamer en zo ook het geluid van vallende glazen flessen, ofwel glazen, was mee te krijgen. Voetstappen gezet in zware schoenen lieten ook lawaai achter. Het gekraak van de houten vloer niet te vergeten tussen het kabaal door wat de mannen wisten te produceren. Hij had een hekel aan de chaos gehad, maar het was hem wel duidelijk geworden dat de boel er een heel stuk gezelliger was wanneer er sterke drank werd geschonken.

I like us better when we're wasted
It makes it easier to fake it
The only time we really talk
Is when our clothes are coming off
I like us better when we're wasted
It makes it easier to say it
Lay all your laundry on the bed
And then I'll lay in it instead
I like us better when we're wasted
Oh oh oh oh oh

Langzamerhand voelde hij zijn ogen dichtvallen. Zijn lichaam ontspannen tegen de harde muur aangeleund sinds hij geen kans meer zag om omhoog te kunnen komen. Wat dan nog? Hij zou van de trap afdonderen, en hoe weinig treden hij dan ook had weten te beklimmen; alles was beter dan de grond. Ook vond hij het eigenlijk wel prima zitten zo. Geen pijn was voelbaar, geen discussie waar hij niet op zat te wachten of gezelschap. Het was haast te mooi om waar te zijn in een huis als dat waar hij weer in terecht was gekomen.
Gelijk had hij tevens gehad. Nog geen minuut later hoorde hij stappen over de verouderde, krakende trap. Langzaam op hem afgekomen terwijl hij er een beetje weg zat te dommelen. Zijn gedachten gingen gelijk uit naar een van de meiden die kwam kijken wat er over was gebleven van de mannen, misschien om hun slag te slaan nu ze toch geen besef van tijd of plaats meer hadden. Drugsdealers waren er ook niet ongekend om gebruik te maken van dit soort situaties. Zijn verwachtingen gingen er dan ook vanuit dat diegene enkel wijd over hem heen zou stappen, en zijn of haar weg onverstoord zou vervolgen. Het was namelijk wat elk bendelid er deed. Waarom zou iemand afwijken van de gewoonten? Hem mochten ze er gerust laten liggen. Zijn hoofd was zodanig weggedreven dat het hem niets zou schelen of het de trap was, waar hij zijn nacht door moest brengen. Wakker worden zou hij toch wel. Maar nu was het iets anders dan hij gedacht had. In plaats van dat hij pal voorbij of omver gelopen werd, stopte het geluid meteen voor hem. Een andere ademhaling dan de zijne was er te horen. Tenminste, het kon ook aan de alcohol liggen. Misschien had hij de laatste fles vodka dan toch moeten laten staan waar het stond. Wat afwezig bewoog hij zijn oogleden omhoog. Zoekend rondgekeken om te weten te komen waar de stem die hij dacht te horen, vandaan kwam. Het bedenken wie het was deed hij niet meer. Het stemgeluid kwam hem wel bekend voor, bij het horen wat ze zei. "De trap is te steil," mompelde hij al mopperend. Zijn hoofd ging wat omhoog tot zijn ogen vielen op het meisje waarbij hij zich haar maar al te goed herinnerde. Hoe ze hem had gevonden vond hij het meest verwarrend van allemaal. Hij had haar toch niet geroepen?
Hulp aannemen was iets wat Jack gewoonlijk niet deed. Hij wist dat hij zich goed in zijn eentje kon redden, en dat het vragen of gebruiken van de hulp hem in de schulden werkte. Het zette hem in het krijt bij onvoorspelbare mensen. Voor hoeverre hij kon weten zouden ze het laten uitdraaien op een huurmoord, wat hij al vaak genoeg had moeten doen in de bende. Hij vond het altijd wel best. Nu, echter, was hij op zijn zachtst gezegd compleet hulpeloos. Addison's aanbod accepteren was een grote uitzondering geweest. Haar het vertellen liet hij uit koppigheid zitten, enkel geknikt op haar vraag. Hij keek haar afwachtend aan, en stak dan zijn arm langzaam uit zodat ze hem in elk geval weer staande op zijn eigen voeten kon krijgen. De treden waren te smal, te hoog en te veel om ze in zijn bui te kunnen belopen. Er zat niets anders op dan zijn ego opzij te zetten.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het zien van zijn geknik op haar vraag zorgde voor een lichte verbazing bij Addison. Ze had eerder verwacht dat hij zijn koppige gedrag zou vertonen en haar hulp zou versmaden. Ze mocht van geluk spreken dat hij haar haar hulp aanvaarde, waarschijnlijk doordat hij zelf doorhad dat hij hulp nodig had. Anders werd hij ongetwijfeld de volgende ochtend wakker op de trap in plaats van in zijn bed. Bovendien was het een kleine moeite voor Addison om hem eventjes te helpen ondanks ze vond dat hij geen hulp verdiende. Ze zette de gedachte dat hij haar ontvoerder was ondanks alles eventjes uit haar hoofd. Ze vond het zielig als ze hem hulpeloos op de trap zou achterlaten terwijl ze wist dat hij haar hulp kon gebruiken. Addison was een goed mens, ze hielp ook Jack als hij hulp nodig had. Ze kon in elk geval trots zijn dat ze iets goed had gedaan na de fouten die ze onbewust had gemaakt. Half onbewust. Ze had de twee personen in haar bewustzijn vermoord, ook al leek het alsof haar lichaam overgenomen of bezeten was. Het helpen van Jack zorgde ervoor dat ze zich beter voelde. Het verminderde het infernale schuldige gevoel waarmee ze rondliep.
Meteen nadat Jack zijn arm naar haar had uitgestoken, trok ze hem voorzichtig overeind. Hij stond op zijn eigen benen, maar had de ondersteuning van Addison waardoor vallen onmogelijk was geworden. Redelijk langzaam hielp ze hem de trap op. Trede voor trede. Af en toe hield ze een korte pauze die een aantal seconden duren. Een moment waarop ze kon zien of alles nog oké was met Jack. Het moest door zijn dronken bui, hij kon zich onverhoeds slecht of misselijk voelen. Enkele minuten later hadden ze eindelijk de het einde van de trap bereikt. Iets waardoor ook Addison opgelucht was. Het was lastig om hem de trap op te krijgen, ondanks de kracht die ze bezat.
Een haast onhoorbare zucht rolde over haar lippen toen ze gemerkt had dat de weg naar Jack's kamer nog lang zou duren. De kamer bevond zich helemaal in het einde van de lange hal. Dat kon nog eens een lastig karwei worden. Zeker met een dronken malloot als Jack.
Nog steeds hem ondersteunend wandelde ze op een erg rustig tempo door de hal. Ze kon natuurlijk wel wat sneller gaan, maar dan kon Jack niet volgen. Het was een goede zet van Addison om hem te helpen, ook al herinnerde hij zich er denkelijk niets meer van de volgende dag. Ze kon verwachten dat ze er ook nog eens een preek bovenop kreeg, tot hij zich misschien zou herinnerde dat Addison hem had geholpen. Hoeveel flessen alcohol Jack had binnen gespeeld in de paar uur tijd wist ze niet, maar aan hem te merken waren het er behoorlijk wat. Het was slecht voor hem.
Een tijdje later hadden ze eindelijk zijn kamer benaderd. Het werd tijd dat hij in zijn bed lag en kon slapen. Hoe sneller hij sliep, hoe minder groot zijn kater werd. Dat hoopte ze tenminste. Een kater voorkomen was onmogelijk, al werd het minder of erger naargelang zijn nacht rust. Slaap was erg belangrijk voor een dronken persoon.
"Je moet in het vervolg echt minder drinken, dit is niet goed voor je," zei Addison. Ze had geen idee of hij naar haar luisterde, maar ze kon hem ervoor waarschuwen. Hij kon bijvoorbeeld iets aan zijn lever krijgen door de grote hoeveelheid alcohol die hij regelmatig binnen kreeg. Addison was zich erg bewust van de gevolgen van alcohol. Ze wist dan ook erg goed hoe ze met dronken mensen om moest gaan, ze had ervaring. Addison was blij dat Jack geen agressieveling was in zijn dronken toestand, iets wat sommige dronken mensen wel waren. Ze had genoeg agressieve dronken mensen gekend, geen aangename mensen.

Feedback:
Nadat Addison de met de sleutel de voordeur had geopend, ging ze naar binnen toe. Ze was naar haar vriendinnen toe geweest en was laat thuis gekomen. Haar moeder had nacht dienst dus haar zou ze die avond niet meer zien, net zoals haar broertje. Ethan bleef overnachten bij zijn vriendinnetje, iets wat hij tegenwoordig vaker en vaker deed. Slechts haar vader was thuis, ook al lag hij op het late uur vast wel in bed te slapen. Het was bijna middernacht, een uur waarop haar ouders meestal in bed lagen.
Ze ging naar de keuken waar ze een flesje water uit de koelkast wilde nemen, iets wat ze altijd deed voor ze ging slapen. Op die manier had ze altijd een flesje water op haar nacht kastje staan en hoefde ze nooit uit haar bed als ze dorst had. Toen Addison het licht aandeed zag ze haar vader aan de keuken tafel zitten. Dronken. Zijn hoofd lag op te tafel en hij had een bijna lege fles whisky in zijn hand. Aan zijn ademhalen kon ze horen dat hij nog steeds wakker was.
"Meen je dit? Heb je nou weeral gedronken?"
Het was een uitspraak waardoor haar vader opkeek. Licht geschrokken door het feit dat Addison weer thuis was zonder dat hij wat gehoord had. Elke keer als haar moeder nacht dienst had, zat hij aan de alcohol. Op die manier had zijn vrouw geen idee van zijn verslaving, één van de vele dingen die geheim werden gehouden voor haar. "Als je zo door blijft gaan, vertel ik het aan mam. Dit is niet meer normaal, pap," zei Addison waardoor haar vader met zijn ogen rolde. "Ja hoor, vertel het maar als het niet niet laten kunt. Als jij zo graag mijn leven wil verzieken, ga je gang," zei haar vader. "Ik je leven verzieken? Je bent alles voor jezelf aan het verpesten." Addison had gelijk. Hij was zijn leven aan het verzieken, haar moeder kon geen alcoholist aan. Ze wilde haar moeder de pijn besparen, net zoals ze deed toen Addison achter zijn affaire kwam.
Addison nam de fles whisky uit zijn handen en kiepte het leeg in de gootsteen, iets wat haar vader onacceptabel vond. "Wat doe je nu?!" riep hij boos door bijna het gehele huis. Zelfs de buren konden het bijna horen. "Je helpen," zei Addison. Als het hem niet lukte om op zijn eentje zijn verslaving te overwinnen, wilde Addison hem gerust helpen. Zolang hij van de drang naar alcohol afgeraakte. Ze zag hoe haar vader opstond en naar haar toeliep. "Je bent een kind, Addison, je hebt geen recht om mij bevelen te geven." Haar vader had geen idee waarmee hij bezig was. Hij was alles om zich heen aan het verliezen. Bovendien was de alcohol die hij dronk erg slecht voor zijn gezondheid. Haar ogen werden wat groter toen haar vader zijn hand ophief, het leek alsof hij haar wilde slaan. Op een erg snel tempo liep ze naar haar kamer toe waar ze de deur met een harde klap dichttrok. Ze was erg boos. Woedend.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Binnen een mum van tijd stond hij opnieuw op zijn voeten, enkel dit keer met de hulp van Addison. Hij wist van zichzelf dat hij het altijd moeilijk te accepteren vond om geholpen te worden, wat maakte dat dit geval zeker een uitzondering was. Jack had haar nodig en wist dat ook wel; toegeven dat hij moedeloos bezig was in zijn eentje zou Addison nooit van hem horen. Het liet hem zwak voelen nu hij nog niet eens zelf naar zijn eigen kamer kon lopen. Alsof hij een peuter was met geen verstand over hoe hij moest lopen, werd hij ondersteund door haar. Zijn arm rondom haar nek geslagen, doorgegleden naar haar schouder waar hij het liet rusten. De stevige greep op hem zorgde ervoor dat ze in een traag tempo omhoog kwamen. Zelfs al was het maar trede voor trede, en ging het voor Jack's gevoel veels te sloom. Kleine pauzes werden intussen gehouden voor elke stap. Waarom? Hij had geen idee, het vragen ernaar kwam in elk geval niet in hem op. Het was al vooruitgang dat hij zijn ogen open wist te houden, gezien zijn staat. Erbij gerekend dat hij nog staande was en well.. nog niet ingestort was. Zolang ze uiteindelijk maar bovenaan kwamen te staan en hij een plek vond om te slapen, vond hij het allemaal wel best.
De hal bleek niet veel verder weg te zijn dan waar hij en Addison begonnen waren. Tot zijn opluchting was de helling waarop ze stuntelend overheen zijn gekomen afgelopen. Vanaf nu aan zou het kinderspel moeten zijn om de weg te kunnen vinden. Gek genoeg vertrouwde Jack erop dat ze hem terug zou brengen naar de kamer, enkele tientallen meters van hen verwijderd. Werkelijk had hij geen besef waarom ze hem zou helpen. Eerst haatte ze hem, waar ze geenszins bescheiden over was geweest. Hij had haar vermoord, zowat gevangen gezet en laten martelen door een van de mannen die nu, sinds Addison's vampierkant eens om de zoveel tijd aan kwam zetten, dood was achtergelaten bij the Alchemists. Ze had geen redenen om hem te helpen, noch stond ze er aan zijn zijde om hem weg te krijgen bij de trap, die hij als slaapplaats had beschouwd. Was dit een illusie die hij voor ogen zag?
"Ik doe wat ik wil," mompelde hij vastbesloten terug. Natuurlijk wist hij af van de gevolgen van alcohol, met wie leefde hij nou in het huis? Een stelletje dronkelappen op een rijtje waren het allemaal. Hij wist maar al te goed wat de gevolgen waren. Hij kon het met zijn eigen ogen zien, elke opeenvolgende dag. Dacht ze soms dat hij dom was? Ook was hij overduidelijk niet in de stemming voor een 'wijze' les van een vampier. Als ze iemand wilde commanderen dan mocht ze wat Jack betreft iemand anders zoeken dan hem, om zich op uit te leven.
Bij de aankomst bij zijn kamer liepen ze gelijk naar binnen. Duister heerste er, sinds de gloeilamp uit was gezet en er geen zonlicht vanboven het raampje naar binnen scheen. Het maakte slechts een klein deel van de kamer zichtbaar, desondanks genoeg voor Jack om te denken dat hij het wel goed zelf afkon. Zijn arm trok hij dan ook uit haar greep los, te koppig om zich naar zijn bed te laten leiden. Hij kneep vervolgens zijn ogen flink samen, zoekend naar de sportshorts die hij altijd als pyjama gebruikte. De zwarte kleur van de stof was onopvallend tussen het donkerte wat ervoor zorgde dat hij geen andere keuze zag dan het op de ondergrond te zoeken. Strompelend baande hij zich dan ook maar een weg naar het beddengoed wat op het grondoppervlak uitgestald lag. Lichte stof was vaag te zien vanuit zijn oogpunt, te onderscheiden van de paar meubels die er geplaatst waren om de ruimte in te delen. Precies zoals hij er de vorige nacht in slaap was gevallen lag het er nog net zo bij. Alhoewel hijzelf nog ongeboeid op de grond in slaap kon vallen, als het niet anders kon. Het zag ernaar uit dat het zo zou verlopen; nog geen paar seconden later verloor hij wederom zijn evenwicht. Zacht gevloek kwam er bij hem los, zijn armen direct gesteund tegen de houten kast waar hij zich snel aan vast kon grijpen. Eerder vervloekte hij de kleine ruimtes tussen de voorwerpen, nu kon hij enkel het voordeel inzien. Hij had zichzelf ervan kunnen weerhouden om keihard onderuit te gaan. Nicely done, Jack.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Ik doe wat ik wil"
Door de eigenwijze opmerking van Jack rolde ze met haar ogen. Het was een uitspraak die ze al verwacht had vooraleer Addison hem vertelde dat de alcohol slecht voor hem was. Typisch Jack. Hij was erg voorspelbaar en onvoorspelbaar tegelijkertijd. Nooit zou ze wat van Jack begrijpen, van geen enkele jongen begreep ze wat. Zelf haar broertje begreep ze op sommige momenten niet, hij was even vreemd zoals alle andere jongens op de aarde. Een mening die Addison vast gemeen had met nog duizenden andere meiden. Ze was er zich natuurlijk ook bewust van dat jongens diezelfde mening hadden over meiden, maar dat begreep Addison. Zelfs zij vond meiden af en toe een beetje verwarrend, ook al was ze zelf een meisje.
Addison volgde de bewegingen die Jack maakte met haar ogen. Het zag er naar uit dat hij zijn weg probeerde te banen naar het beddengoed dat nog steeds op de grond lag. Het enige wat Addison was vergeten tijdens het opruimen. Ze kon al raden wat hij wilde doen. Hij wilde opnieuw op het dunne beddengoed slapen, iets wat Addison niet zou toelaten. Hij had al twee nachten op de vloer geslapen, hij moest in het bed slapen. Addison zou ook gewoon het tweepersoonsbed gebruiken. Haar leek het geen groot probleem om het bed te delen met Jack. Het was slapen, meer niet. Als ze overdag met elkaar om konden gaan, konden ze ook samen in het bed slapen.
Addison nam de lakens waarop Jack de afgelopen nacht had geslapen op zodat ze het ergens op kon bergen. Ze keek even rond. De vorige nacht had hij het uit de kast gehaald. Ze ging naar de kast toe en stak er vervolgens de lakens in zodat Jack niet moeilijk kon doen en in het bed moest overnachten."Slaap toch gewoon in het bed, dat is beter voor je rug," zei Addison tegen hem. Het was beter voor hem en Addison. Als hij in het bed sliep, kon hij geen last van rugpijn hebben en was hij misschien een stuk minder chagrijnig. Dat hoopte ze tenminste. Jack was bijna altijd chagrijnig geweest in de paar dagen dat Addison in het huis was. Af en toe had hij eens wat goede momenten, maar die waren van korte duur. Er waren momenten geweest waarop Addison en Jack normaal met elkaar om konden gaan, ook al duurden die momenten nooit langer dan een uur.
"Ik zal je wel even helpen." Addison kon hem beter naar het bed toe helpen. Hij geraakte amper een paar meter vooruit op zijn eigen benen zonder onderuit te gaan. Zo brak hij nog iets of schaafde hij iets waardoor er bloed zou ontstaan. Iets waardoor Addison zich ongetwijfeld moeilijk door kon inhouden. Bloed. Als ze eenmaal het bloed van iemand rook, kreeg ze meteen de neiging om het bloed te drinken. Bovendien had ze nog steeds geen anker gevonden. Ze moest iets vinden waardoor ze zichzelf kon beheersen, iets wat ervoor zorgde dat de moordneigingen uit haar hoofd ging zodra ze de geur van bloed in haar neusgaten kreeg.
Toen ze bij Jack stond, ondersteunde ze hem opnieuw zoals ze dat eerder bij hem gedaan had. Dat was de makkelijkste manier. Op een rustige, maar niet te slome manier begeleide ze hem naar het grote tweepersoonsbed waar ze hem losliet. Zich onderstoppen onder de lakens kon hij zelf. Daarbij zou ze zich inhouden met hem te helpen. Ze wist dat hij niet graag geholpen word door mensen, Addison vond het zelf ook onprettig om afhankelijk te zijn van andere mensen. Ondanks alles was Addison tevreden met het feit dat hij zijn koppigheid voor eventjes achterwegen liet. Op die manier was het veel makkelijker voor haar om hem te helpen, ook al had ze hem ook geholpen als hij koppig was. Net zoals hij hardhoofdig was, was Addison dat ook. Echter, hing het van de situatie af waarin ze zich bevond. Ze werd nooit koppig als ze iets niet kreeg van haar ouders, maar als ze iemand wilde helpen kon ze wel eens onverzettelijk zijn.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Nog voordat hij überhaupt het beddengoed gevonden had, werd het al voor hem weggetrokken. De opvallende stof die hem erheen had geleidt verdwenen door Addison. Het was de steenharde ondergrond waar hij nu op uit keek. Zijn enige aanwijzing naar waar alles stond, was zojuist in rook opgegaan. Hij zuchtte afkeurend, van plan om haar erop aan te spreken, maar nog voor hij erop kwam om wat ervan te zeggen viel hem iets op in de hoek van de kamer. Onder de plaats waar eerst de spierwitte lakens hadden gelegen zag hij wat donkers liggen. Zwarter dan wat hij verder om zich heen zag. Lichtelijk verfrommeld lag het er op de grond. Veel kleding bezat Jack niet, echter die die hij had kon hij met gemak uit elkaar houden. Zelfs nu hij een van zijn dronken buien had op het moment was het te zien dat het was waar hij naar zocht.
"There it is," zei hij voor zich uit. Tevreden keerde hij zich van haar af, volledig gericht op zijn vondst. Gelijk greep hij ze van de grond, onbeschaamd om zich om te kleden in het bijzijn van Addison. Veel was er niet te bekijken in het donker. Mede kon het Jack werkelijk niets boeien of ze hem zag. Het was tenslotte zijn rug waar ze tegenaan keek in plaats van dat alles vol in het zicht was.
Zijn viezige Vans gooide hij ongeïnteresseerd ergens neer. De volgende dag zou hij ze vast wel weer terugvinden, en zo niet; dan was het maar zo. Gesteld op zijn kleding of schoenen was Jack nooit geweest. Zijn broek verwisselde hij daarna wat onhandig voor de wijde sportshorts die hij dan eindelijk had gevonden. Wat voor effect de alcohol op hem kon hebben vond hij vreemd. Het voelde alsof elke beweging die hij maakte meer energie koste dan hij had. De tijd ging slomer voorbij dan ooit tevoren en zo ook zijn oogleden werden zwaarder en zwaarder. Als staand in slaap vallen mogelijk was geweest dan was hij al tijden geleden van de wereld geweest. Naar zijn shirt zoeken was geen van zijn gedachten. De kans dat hij iets weer kon vinden was momenteel zo klein geworden, dat Jack betwijfelde of het zin had. Tijd ervoor kreeg hij ook niet van Addison. Alweer wist ze hem onverwachts te verassen met haar behoefte om hem te moeten helpen. Zijn arm nogmaals vastgepakt terwijl hij moedeloos gesleept werd naar het tweepersoonsbed. Haar bedoelingen waren hem wel overgekomen, en hij bleef ondanks dat bij zijn punt. Hij kon alles zelf wel af.
"Nee, ik kan zelf wel lopen," zei hij aanhoudend. Jack gromde iets en probeerde zich uit haar grip te halen. Stuntelingen waren een van zijn kwaliteiten geworden de laatste tijd. Klungelige bewegingen wist hij met moeite te maken om zich een uitweg te vormen. Haar kracht daarentegen was groter dan de zijne op het moment, makend dat hij weinig in kon brengen tegen haar wil. Zijn arm werd zowat fijngeknepen om het op de plaats te houden. Noch gaf hij zijn pogingen niet op, eigenwijs verder gegaan om vrij te komen. "Niet doen," protesteerde hij luid. Hoofdschuddend probeerde hij van haar weg te komen zelfs al waren het pas een paar centimeters die hij af wist te leggen. Veel afstand was er nog niet tussen hen te vinden, helaas.
Gehaast ging hij dan maar door om haar over te kunnen halen hem met rust te laten. Zijn stemgeluid zachter dan normaal, met een paar schorre klanken in de tussentijd. "Ik slaap..," zei hij kort, gevolgd door een kleine stilte als hij zijn hoofd wat bijdraaide naar de uiterste hoek van de kamer. Geknikt naar de leegte waar hij eerst zijn slaapplek kon vinden.
"Daar."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Nog voordat Addison weg kon kijken, begon Jack zich om te kleden. Hij stond dan wel met zijn rug naar haar toe, hij had haar kunnen waarschuwen of kunnen vragen om weg te kijken. Ze had weinig te klagen over het uitzicht dat ze kreeg toen hij zijn normale broek verwisselde naar een sport broekje. Zijn shirt had hij zo te zien al eerder uitgedaan. Toen hij onderaan de trap zat was zijn shirt al nergens meer te bekennen. Iets wat hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt werd door de vele centiliters of misschien wel liters alcohol die hij had gedronken. Ze had hem eerder alcohol zien drinken, er was geen avond geweest dat Addison hem geen alcohol had zien drinken, maar echt dronken was hij bij haar nog niet geweest. Iets wat ze liever nooit had meegemaakt. Ze had genoeg meegemaakt met dronken mensen. Jack deed ondanks alles toch nog een beetje normaal, in tegenstelling tot haar vader. Godzijdank.
Verschillende beelden over haar vaders alcohol verslaving flitste voor haar ogen. Het omgaan met dronken mensen bracht altijd verschrikkelijke herinneringen op bij Addison. Herinneringen waaraan ze het liefst nooit terug dacht. Het was erbarmelijk om een vader met een alcohol verslaving te hebben. Het was vermoeiend om elke keer op te letten of hij van zijn collectie whisky afbleef. Ze was blij toen haar vader uiteindelijk het licht zag en haar eindelijk begreep. Alcohol deed slechte dingen met hem en zijn lichaam. Hij had zich nog maanden schuldig gevoeld over het feit dat hij Addison bijna een mep had verkocht, een gebeurtenis waardoor Addison hem een tijd vermeden en genegeerd had. Hij deed het onbewust, maar ze zag nog altijd haar bloedeigen vader voor haar staan toen hij zijn hand ophief. Toch had ze het hem vergeven. Wat moest ze anders doen? Ze kon hem moeilijk voor eeuwig negeren. Vaak had ze op het punt gestaan om alles op te biechten. Over zijn affaire en zijn verslaving. Toch hield ze haar mond. Desondanks de fouten die haar vader gemaakt had, leek het vreselijk als haar ouders uit elkaar zouden gaan. Haar familie zou langzaam uitéén vallen. Addison's grootste nachtmerrie.
"Nee, ik kan zelf wel lopen."
Addison had de opmerking van Jack al veel eerder verwacht. Hij was erin geslaagd om zijn koppigheid langer achterwegen te houden dan zij had vermoedt. Lang had hij het niet volgehouden, maar het was langer dan Addison zich had voorgesteld. Addison had van het begin al een soortgelijke opmerking van hem verwacht. Echter, had het een tijdje geduurd. "Dat kan, maar ik help je liever dan dat je zo je nek breekt doordat je onderuit gaat." Hij was er van overtuigd dat hij alles zelf kon doen, ook al was het juist het tegenovergestelde. Zo waren alle dronken mensen, ze dachten allemaal dat ze alles zelf konden. Addison was ook zo als ze dronken was. Haar vriendinnen, ouders en broertje mochten van gelijk spreken dat Addison slechts sporadisch dronken was. Meestal gedroeg ze zich verstandig en hield ze het op frisdrank.
Een zucht verliet Addison's lippen toen ze Jack hoorde zeggen dat hij op de grond sliep. Het werd blijkbaar moeilijker dan Addison dacht. Wat dacht ze ook? Alsof hij naar haar zou luisteren. "Doe niet zo moeilijk, Jack. Je slaapt gewoon in het bed," zei Addison. Ze zou blij zijn als ze hem eindelijk stil had gekregen en hij in het bed lag. Vooraleer hij in het bed lag kon Addison ook niet slapen, iets wat ze nodig had. Ze was erg vermoeid. Het werd steeds later en later. De tijd die ze had om te slapen werd langzaamaan steeds korter. Addison had het voorgevoel dat het nog een tijdje zou duren vooraleer ze Jack het bed in kreeg. Addison zou niet opgeven, hij moest in het bed slapen. Het bed was groot genoeg om met z'n tweeën in te slapen zonder dat ze tegen elkaar aanlagen. Het werd niet voor niks een tweepersoonsbed genoemd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Wie zegt dat ik onderuit ga?"
Waar kwamen haar zorgen dan ineens vandaan? Ze wisten beide dat Addison niets van hem moest weten, wat wederzijds was sinds het begin. Haar haat voor hem was voor geen minuut verborgen gebleven, en meteen boven water gekomen bij haar ontvoering. Ze konden het amper met elkaar uithouden en nu ze met elkaar opgescheept zaten, zou het erger worden. Eerlijk; hij geloofde geen woord wat ze uitsprak, hoe geloofwaardig en serieus ze er ook uit mocht zien. Hij wedde er zelfs op dat als zou hij dood gaan, ze hem enkel haterig aan zou kijken of hem geeneens een blik toe zou werpen. Ze was gewoon te naïef om toe te geven dat haar act te doorzien was. Jack kon je niet zomaar iets wijs maken. Hem van iets overtuigen was een eigenlijk gewoon onbegonnen zaak. Zich om laten praten door anderen was ondenkbaar voor iemand als hem, althans.. wanneer hij nuchter was. Nu was het iets anders.
"I'll be fine." Er was nauwelijks een discussie erover mogelijk geweest. Jack wist wat hij wilde en zoals het haar vast wel opgevallen was deed hij alles om het te behalen. Zou hij bij haar in het bed slapen? Hell no. In haar dromen misschien. Het ging hem stiekem niet eens over dat hij een hekel had aan het vampier zijn. Nee, hij wilde zijn punt maken. Ze kon haar commentaar en opdrachten vergeten, hij ging zijn eigen gang. Hij zette dan ook dwars door waar hij aan begonnen was. Met een ruk wist hij zijn arm te bevrijden van haar controle, het kleine beetje macht wat ze over hem had gehad verdwenen als sneeuw voor de zon. De weg was hierbij vrij gemaakt om weg te kunnen lopen. "Jij bent degene die moeilijk doet hier." Intussen nam hij een paar passen achteruit en keek hij de kamer rond. "Ik ga daar niet slapen," zei hij vastberaden voor zichzelf. Waar ze de lakens neer had gelegd was hem onzeker. De kledingkast vinden was al een hele uitdaging, die hij afgezien van zijn wankele stappen niet uit de weg wilde gaan. Zijn kamer wist hij altijd met zijn ogen dicht nog door te lopen, maar nu was er iets veranderd. Het geheel had iets wat miste en ervoor zorgde dat de verwarring nog van zijn gezicht af te lezen was. Wazig liet hij zijn blik een aantal keren door de kamer gaan. Af en toe samengeknepen sinds hij echt wilde weten of hij het zich verbeeldde. Zwarte vlekken voor zijn zicht waren lastig om doorheen te kijken, hetzelfde met het donker wat steeds terug leek te keren. De deur achter hen was gesloten waardoor licht van andere kamers geblokkeerd werd. Meer dan een duister gat kon hij niet zien.
"Wat heb je hier gedaan?" vroeg hij snel. Zijn ogen alsmaar rondom hem heen gekeken om erachter te kunnen komen. Overtollig was het zeker, gezien hij niets wijzer werd. Voor zijn gevoel was alles ergens anders geplaatst dan hij gewend was. Vage vormen kon hij wellicht nog zien, de rest was een grote waas. Daarnaast gaf Jack wel toe aan zijn nieuwsgierigheid en de drang om alles onder controle te hebben. Dominantie zat in zijn genen, precies zo dat het soms erg naar boven kon komen. Hij vond het irritant om niet te kunnen weten waar alles stond.
"Ik kan niets zien," mopperde hij geïrriteerd. Hij stapte verder van Addison vandaan, onderzoekend naar elk detail wat hij kon zien. Tevens maakte het geen verschil, binnen nog geen minuut bleef zijn voet onverwachts ergens achter steken. Een zacht schurend materiaal tegen zijn onderbenen gedrukt wat hij niet zag aankomen. Hard gerammel van glas dat tegen elkaar gegooid werd ging door de kamer. De gelegenheid om eroverheen te stappen was hem ontnomen. Genadeloos viel hij over het voorwerp op de grond, met zijn handen zichzelf beschermd zodat enkel zijn armen de klap opvingen. Overigens had hij het wel voor elkaar gekregen om nog redelijk pijnloos te landen. Behalve voor zijn polsen die pijnigende steken achterlieten, gaande onderwijl hij probeerde om weer overeind te kunnen komen. Geleidelijk kwam er een zachte kreun bij hem los. Als Addison het beddengoed er nou had laten liggen, dan had hij daarop kunnen landen in plaats van regelrecht op de grond. Maar dat terzijde; sinds wanneer stond er een doos met glaswerk in zijn kamer? Ergerlijk en wat verbaasd klonk zijn stem nogmaals door de stilte.
"Wat doet dit hier?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Ik, je ging daarnet al bijna onderuit."
Addison wist dat ze gelijk had, Jack had er alleen moeilijkheden mee om Addison gelijk te geven. Dat hoefde hij niet te doen, Addison was ook zo. Iets wat zij nooit zou doen, verwachtte ze ook niet van hem. Addison en Jack hadden meer karaktertrekken gemeen dan ze zelf dachten, vooral hun koppige karakter hadden ze met elkaar gemeen. Als ze beiden een stuk minder koppig waren, konden ze ongetwijfeld beter met elkaar omgaan. Het zou nog steeds onmogelijk zijn geweest om een vriendschap op te bouwen, maar ze met elkaar omgaan zou makkelijker geweest zijn. Het was bizar dat ze meteen een mening hadden over elkaar, ze kenden elkaar erg slecht. Jack had Addison nog niet gezien zoals ze werkelijk was, hij had slechts de chagrijnige kant van Addison gezien, de kant die tot voorheen geeneens bestaan had. Er gebeurden vreemde dingen met haar, ze voelde zich een ander persoon dan wie ze was voordat ze een vampier werd. Hopelijk was het geen permanente verandering, ze wilde erg graag zijn wie ze eerst was, voor haar leven verpest werd.
"Natuurlijk," zei Addison toen Jack zei dat Addison degene was die moeilijk deed. Ze liet hem gewoon zijn gang gaan met zijn uitspraken. Als hij graag wilde beweren dat Addison degene was die moeilijk deed, moest hij dat vooral doen. Toch gaf Addison niet toe, hij moest en zou in het bed slapen. Deze keer zou hij naar haar luisteren. De vorige nacht had Addison toegegeven, maar dat was de enige keer geweest dat ze zoiets had gedaan. Addison had ook wat te zeggen. Bovendien zou hij haar vast dankbaar zijn de volgende ochtend als hij wakker werd in het zachte bed in plaats van op de harde vloer. Addison wilde hem de pijn in zijn rug besparen en nog steeds deed Jack er moeilijk over. Typisch. Hij wist het altijd beter.
"Ik ga daar niet slapen," hoorde ze Jack op een vastberaden toon zeggen. "Je gaat daar wel slapen Jack. Waarom doe je er zelfs zo moeilijk over? Het is maar slapen," zei Addison. Ze had geen idee waarom hij het een probleem vond. Kwam het doordat ze een vampier was? Of kwam het gewoon door het feit dat hij het onprettig vond om een bed te delen met een meisje? Addison zou er voor zorgen dat er een afstand tussen hen in was zodat ze geen last van elkaar zouden hebben. Het bed was er groot genoeg voor.
Addison zag Jack's blik zoekend en verward door de kamer glijden. Waarschijnlijk had hij de verandering in zijn kamer opgemerkt. Hij had gezien dat ze de boel een beetje had opgeruimd, wat nodig was.
"Ervoor gezorgd dat de vloer weer zichtbaar is," antwoordde Addison. Jack mocht haar dankbaar zijn, het had heel wat tijd en energie gekost om elk pakje sigaretten in de vuilniszak te gooien en alle flessen op te ruimen. Desondanks de moeite was ze tevreden dat ze het gedaan had, ze had het ook voor haarzelf gedaan. Ze had een grote hekel aan rommel, zeker aan de onnodige rommel die Jack had gemaakt. Ze wist dat hij er moeilijk over ging doen, Jack zocht altijd een manier om een preek te geven aan Addison. Dat gevoel had ze tenminste.
Ze hoorde dat Jack viel, vermoedelijk over de doos met glazen flessen die Addison tegen de muur had neergezet omdat ze het nergens anders kwijt kon. Door alcohol en het weinige licht dat de lamp in zijn kamer gaf, was het logisch dat hij weinig zag. Door het raam kwam geen licht, het was donker buiten. Logisch op het tijdstip waarin ze zich bevonden.
"Ik wilde het opruimen, maar ik had geen idee waar ik je verzameling drankflessen anders moest zetten." Addison kon de doos wel in de hal zetten, maar ze had geen idee of de huisgenoten daar wel blij mee waren geweest. Bovendien verdiende Jack het om te vallen. Het tegendeel werd bewezen; hij wel degelijk hulp nodig tijdens zijn dronken bui.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Dat was een trap," zei hij protesterend."Ik kan er toch niets aan doen dat ze die zo steil hebben gemaakt." Hij tilde zijn hoofd wat op, zijn handen ondanks de pijn zijn steunpunt geworden om weer op te kunnen staan. Jack wilde niet toegeven dat hij Addison nodig had om haar het geluk om gelijk te hebben, te geven. Ze had heel wat meer mogen doen dan hem slechts meeslepen naar zijn kamer wanneer hij 'wat' alcohol op had, om hem zo te zien. Bovendien zou het aangeven dat Addison iets in te brengen had. Ze had geen recht ertoe om ook maar wat macht te kunnen voelen, over hem of een beslissing. Daarvoor zat ze hier nog niet lang genoeg. Hij rolde met zijn ogen en zette zijn geklaag voort. "De traptreden hadden ook wel wat breder mogen zijn."
Hij draaide zich zo bij dat hij op de grond kon zitten, in plaats van languit te liggen zonder te weten waar hij opuit keek. Zijn polsen draaide hij pijnlijk in kleine rondjes. Het voelde alsof iemand er zojuist een kogel doorheen had gejaagd, wat zijn gezicht liet betrekken. Elke ronde die hij draaide was haast onzichtbaar geworden. De beweging in vergelijking daarmee was allesbehalve niet te voelen. Naar zijn verwachtingen kon hij flinke blauwe plekken te zien krijgen de volgende ochtend. Hij greep met zijn hand naar zijn linkerpols, die vreemd genoeg ondanks dat hij rechtshandig was, hij het ergste voelde steken. Lang bleef hij er niet bij hangen, wederom opgekeken in het donkerte wat er in de kamer heerste. Addison's ogen kon hij immers niet vinden in het duister maar hij kon het tenminste proberen, toch?
"Wat moet ik dan, huh?" Zijn hoofd kantelde hij wat schuin, nadenkend over wat hij haar vertelde. Hij kon haar moeilijk vertellen hoe hij er echt over dacht. Wat moest hij dan zeggen? Het leek hem toch wel voor te stellen dat hij niet zat te wachten om wakker te worden met een paar tanden staande op zijn huid. Over de risico's van zijn komst bij de bende was het duidelijk, maar leeggezogen worden door een vampier stond niet op zijn wenslijst. "Ik hoef me niet op te dringen bij iemand, alleen maar om normaal te kunnen slapen, Addison," loog hij koud. Over het vertellen van zijn echte redenen zat Jack niet in. Het waren zijn zaken waarom, verklaringen afleggen was onnodig. Hij zocht opnieuw rond naar haar gedaante, desondanks het weer strandde gezien zijn zicht naar de maan was. "Al slaap ik hier op de grond, ik heb wel eens erger gehad."
Hij vroeg zich echt af waarom Addison zich zoveel met hem bemoeide. Dat ze zoveel tegen hem in wilde gaan was één ding, het schoonmaken vond hij wel ver gaan. Het was toch zijn kamer waar ze was, of niet soms? Hij vond zelf toch echt dat hijzelf kon bepalen wat hij ermee wilde doen.
"Was het schoonmaken dan echt nodig?" vroeg hij sarcastisch. Hijzelf vond het niet nodig; alles zou toch weer een puinhoop worden. Mensen maakten er een rommel van en hij had zich eraan aangepast, so what? In tegenstelling tot de rest was nog een deel van zijn kamer zichtbaar geweest. De meeste kamers waren zodanig bezaaid onder papieren, flessen drank en sigaretten dat ze een sprong moesten wagen naar hun bed, voordat ze in bijvoorbeeld het glas zouden staan. Ook waren nu zijn spullen verplaatst tot plekken waarvan hij geen idee had waar hij moest beginnen met zoeken. De chaos was nog overzichtelijker dan de brandschone vloer, waar hij nu op zat. Jack wist precies waar alles lag, van zakenpapieren tot privé gegevens. Sigaretten of drank kon hij wel weervinden, maar wat over zijn spullen die niet voor haar ogen bedoeld waren?
Hij probeerde zijn ogen intussen nog wanhopig open te houden, wat hij daarnaast niet veel langer dan een paar minuten vol had kunnen houden. Stukje bij beetje voelde hij ze sluiten tot het geen verschil meer toonde samen met het donker in de kamer. Zijn stemgeluid hoorde hij vervagen, zijn lichaam achteruit geleund naar de muur die misschien een halve meter van hem af te vinden was.
"Ik beslis zelf wel waar ik ga slapen."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Zo stijl is de trap niet," zei Addison toen Jack zei dat de trap te steil was. Het was vreemd dat Jack de trap zo stijl vond, ze had dingen gezien de meer stijl waren. Het was een gewone trap. Een trap net zoals een andere. Ze wist dat Jack zich er bewust van was dat hij haar hulp nodig had, alleen het toegeven aan haar was een ander verhaal. Hij was zo gehecht aan zijn ego dat hij het moeilijk vond om toe te geven dat hij hulp nodig had. Iets waar Addison geen probleem van maakte. "De traptreden zijn ook breed genoeg. Het komt gewoon door de alcohol, elk nuchter mens raakt te trap zonder problemen op." Addison had er geen problemen mee om te trap op te raken, maar zij was dan ook als waarschijnlijk de enigste in het huis nuchter. Iedereen van het huis zat in de woonkamer. Zoals ze kon horen hingen er nog steeds mensen rond in de woonkamer, desondanks het late tijdstip. Het was ondertussen allang middernacht voorbij dus ook Addison verlangde naar wat slaap. Toch bleef ze wachten tot Jack eindelijk in het bed ging liggen, iets wat nog lang leek te duren.
"Natuurlijk, alsof dat de echte reden is waarom je er zo moeilijk over doet. Ik weet wel dat je bang bent dat ik je zou bijten, maar dat doe ik niet. Zo'n slecht mens ben ik nou ook weer niet, als je dat mocht denken," zei Addison. Ze had hem door. Zijn poging om tegen haar te liegen was mislukt. Jack dacht dat Addison dom was, maar dat was ze niet. Zoals hij het aan haar zag als ze loog, merkte Addison het ook wanneer hij tegen haar loog. Het was goed geprobeerd, dat wel. Toch was hij gefaald. Jammer voor hem. Het gevoel dat mensen bang voor haar waren voelde vreselijk aan. Zelfs Jack was bang voor haar acties geworden, en ze had het gevoel dat Jack moeilijk bang te krijgen was. Veel mensen voelden zich vast trots als ze Jack bang konden maken, al was dat echter heel anders bij Addison. Ondanks het liegen tegen haar gefaald was, was hij er wel in geslaagd om haar weer rot te laten voelen. Toch bleef ze koppig, Jack moest in het bed slapen. Hij had geen keuze meer. Of hij nou bang was of niet.
"Was het schoonmaken dan echt nodig?"
Ze keek op door de opmerking die hij haar gaf. Meende hij dat nou? What about a thank you? Ze had een aantal uren besteed om zijn kamer op te ruimen, blijkbaar waren het slechts een aantal verspilde uren. "Ja, het was nodig," zei Addison simpel. Hij had geen recht om erover te zeuren. Hij moest juist blij zijn dat Addison haarzelf had opgeofferd om de grote troep die er te vinden was op te ruimen. Hij had niet te klagen, ze was van zijn privé spullen afgebleven, ook al was de neiging er om de brieven te lezen. Ze had het gelaten, uit respect voor hem. Iets wat onbekend was voor hem, aan zijn gedrag te merken. Haar haat werd er niet groter op door wat hij zei, haar haat had het limiet al bereikt. Ze haatte hem zo erg dat het bijna onmogelijk was om nog meer haat te creëren.
"Je slaapt gewoon in het bed, punt uit." Jack mocht blij zijn dat Addison hem in het bed wilde, op die manier kon hij tenminste nog een een goede nacht rust hebben. Ook voor Addison klonk het oncomfortabel om met de persoon waaraan ze een grootse hekel had een bed te delen, toch zette Addison zich erover. Iets was Jack ook moest doen. Hij maakte het alleen erger voor zichzelf. Addison was onschuldig voor het feit dat hij chagrijnig was, dat veroorzaakte hij zelf door zo moeilijk te doen.
Opnieuw ging Addison naar Jack toe waarna ze hem voorzichtig recht trok. Hij viel bijna in slaap dus was de kans groter dat hij bleef liggen. Nog steeds voorzichtig trok ze hem mee naar het bed, ze wilde hem geen pijn doen, ook al had ze een hekel aan hem. Ze was geen onmens. Op een rustige manier hielp Addison hem naar het bed dat slechts twee meter van de muur waartegen hij zat verwijderd was. Behoedzaam liet Addison hem los zodra ze bij het bed waren zodat hij kon gaan liggen. Een onhoorbare zucht verliet haar lippen toen hij rustig bleef liggen. Eindelijk. Ze ging naar de andere kant van het bed en trapte de all stars uit die ze van Crystal geleend had. Ook Addison ging liggen op het bed, op een manier waardoor er nog een afstand tussen Jack en haar in was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"You wanna hear the truth? Is that what you want?"
Zijn ogen bleven gesloten, alsmaar hij wel zijn best deed om zijn aandacht erbij te houden. Het was merkbaar dat hij slaperig was, aan zowel zijn stem als hoe zijn ademhaling rustiger werd. Zijn lichaam relaxte tegen de muur, verzwakt van de gespannen positie die hij altijd aannam. Hij moest voorbereidt zijn op alles maar nu kon hij het niet meer volhouden. Zijn focus was verdwenen samen met zijn nuchtere persoonlijkheid, die plaats had gemaakt voor eentje die Jack nooit in wilde zien. Het liet hem zwak voelen, te zachtaardig dan hij fijn vond. Hij behandelde Addison te goed en hij was zich er ook bewust van. Hij liet haar de keuze om vanalles te beslissen, terwijl ze kon weten dat er weinig was wat Jack ertegenin kon brengen. Hij kon amper meer op zijn eigen benen staan; wat moest hij dan doen wanneer ze wat uitspookte? Het gevoel van de gewichten die aan hem werden gehangen was vermoeiend om aan te voelen. Jack bleef onderuit zakken tegenover het muuroppervlak. Zich ertegen verzetten was als een puzzel zonder oplossing. Lang kon hij wachten voordat hij zich weer zichzelf kon voelen.
"Ik ben niet bang voor je. Als je denkt me wat te moeten maken, kan je wel verwachten dat je een geweer tegen je voorhoofd gericht krijgt," vervolgde hij zwak zijn verhaal. Wapens hadden ze in overvloed in het bendehuis. Hij kon eigenlijk zelfs uit de grote collectie kiezen welke hij deze keer wilde gebruiken. Shotguns, snipers, handpistolen, en nog meer hadden ze verspreidt over het gebouw. Munitie genoeg om een hele oorlog te kunnen voeren met vijanden, mocht het nodig zijn. Het keukenmes kon hij inmiddels al afvinken van de lijst, so what's next?
"Ik vind het gewoon niets om wakker te worden met bloederige tandafdrukken in mijn nek, is dat dan zo moeilijk om te bedenken?" Zijn handen die eerst lichtelijk gebald waren, werden nu ontspannen. Geen nagelafdrukken van woede te bekennen in zijn handpalmen of spierpijn. De grote hoeveelheid drank begon nu pas op hem in te werken. Zintuigen werden minder, gevoelsmatig werd het minder gevoelig en zijn kracht was zoveel afgenomen dat het hem irriteerde. Hij steunde altijd erg veel op zijn lichaam, en nu het grotendeels van hem afgenomen was merkte hij pas dat hij het miste. Zijn gehoor was trouwens nog intact, waardoor hij Addison al aan hoorde komen.
"N..ee," zei hij traag, maar zin had het niet meer. Hij voelde hoe hij langzaam wat opgetild werd van zijn plek. Getrokken naar voren tot hij haast overeind stond, waarbij hij wat suf zijn ogen weer wist te openen. Een klein stukje zicht teruggekeerd al was het voornamelijk zwart wat hij zag. Grijstinten waren nog net te zien, verder hield het ook op. Addison zag hij wazig voor zich die hem eigenzinnig terugleidde naar het midden van de kamer. Gokken ging voor hem te ver gezien het voorspelbaar was waar ze hem heenbracht. Alweer wilde ze hem bij het bed krijgen. Hij wilde ontsnappen uit haar houvast uit koppigheid. Opnieuw terug strompelen naar de plek waar hij net haast in slaap was gevallen als Addison hem er niet weggehaald had. Echter, meer dan een korte "Stop it" gaf hij niet meer. Zo zacht gesproken dat het bijna gefluister vormde, voor hem onhoorbaar geworden. Jack wist dat zijn kansen om meer te kunnen dan wat protest, zo'n beetje nul waren. Met een zucht gaf hij het dan ook eindelijk op. Neergelegd op de matras als zwakkeling die niet voor zichzelf kon zorgen. Ze wist dat hij er een hekel aan had om zo behandeld te worden, noch leek het haar niet te storen. Gevloek spookte door zijn hoofd wat van korte duur was, sneller plaats gemaakt door een rustig gevoel. Beweegloos lag hij er naar het plafond te staren. Naja, waar hij dacht het plafond te vinden. Ze had hem zo neergelegd dat hij enkel de mogelijkheid had om boven zich weg te staren. Hij hoorde haar naast zich neerploffen op het bed. Ze had haar zin gekregen; hij lag er nog steeds onbewogen waar ze hem heengesleept had. Te zwijgen om het ongemakkelijke te voorkomen. Een stilte volgde, eentje waar hij tot zijn afkeer snel verandering in bracht.
"Het vampier zijn..," begon hij twijfelend, haar ogen nog steeds ontweken sinds hij het schamend vond om toe te geven aan zijn nieuwsgierigheid. "Voelt het anders?" Alcohol zorgde ervoor dat hij niet echt nadacht over wat hij vroeg of vertelde. Zijn ingehouden vragen van eerder kwamen in één keer opzetten, jammer genoeg.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Ik ben niet bang voor je. Als je denkt me wat te moeten maken, kan je wel verwachten dat je een geweer
tegen je voorhoofd gericht krijgt."
Ze liet een gefrustreerde zucht los door zijn uitspraak. "Waarom ga je er steeds vanuit dat ik je wat wil doen? Als ik je had willen bijten had ik dat allang gedaan," zei Addison met een lichte frustratie door zichzelf. Ze liet zich frustreren door een dronken persoon. Beter gezegd, ze was gefrustreerd geraakt door de dronken jongeman die dacht dat hij tegen haar in kon gaan door zijn domme opmerkingen. Good job, Addison. Langzaamaan begon Jack te winnen, iets was zij wilde vermeiden natuurlijk. "Daarbij wil ik niet nog meer doden op mijn geweten hebben, dus zolang ik zonder bloed kan, raak ik het liefst geen enkele druppel bloed aan." Addison was bloedserieus. Ze wilde zo lang mogelijk bij bloed uit de buurt blijven. Op die manier zouden er geen onnodige doden vallen, ook al was elke moord die Addison had begaan onnodig. Het was slechts om haar te voeden. Voor haar kon het misschien nodig zijn, maar voor de personen die ze vermoord had niet. Zeker bij het meisje was het onverdiend. Ze leek zo onschuldig. Iets wat ze hoogstwaarschijnlijk ook was.
Addison was er bewust van dat er wapens in het huis waren. Doorheen het hele huis had ze verschillende wapens kunnen zien. Zeker in de grote kamen van Kowalski, de jongen die ze gedood had. Toch jaagde de wapens haar geen schrik aan. Ze zouden haar niet doden. Ze zou eventjes dood zijn, maar daarna kwam ze weer tot leven. Eigenlijk leek de tijd dat ze dood was geweest anders dan ze van de dood had verwacht. Ze leek in een soort trance te zijn, tussen een hele boel andere mensen die ze nog nooit had gezien. Ze vroeg zich af of ze met de mensen had kunnen praten, ze had er bijna spijt van dat ze geen kans gewaagd had om het te proberen. Waarschijnlijk zou het nog vaker voorkomen dat Addison vermoord werd en later weer wakker werd uit haar 'trance'. Ze had vermoedelijk nog meer kansen om een gesprek te voeren met de dode mensen die ze kon zien als ze weer eens dood was.
"Je gaat ook niet wakker worden met bloederige tandafdrukken in je nek," ging Addison tegen hem in. Hij leek er van overtuigd te zijn dat Addison hem wilde bijten, iets wat Addison nooit van plan was geweest in de tijd dat ze zich in het pand bevond. Zoals ze al eerder vertelde; als hij hem had willen bijten, had ze dat veel eerder gedaan. "Ik ga je niet bijten, geloof me."
De gedachte dat ze hem eindelijk rustig had gekregen voelde goed. Het feit dat ze haar zin had gekregen voelde nog beter. Nou ja, haar zin. Ze lang onvrijwillig naast hem in het bed, alhoewel het minder erg was als ze had verwacht. Ze had er weinig last van. Als hij normaal deed tenminste. Hij was niet de slechtste persoon op aarde als hij gewoon normaal deed, maar als de chagrijnige Jack weer terugkeerde veranderde die gedachte geluk.
Een beetje verbaasd keek Addison op toen ze Jack een vraag hoorde stellen. Sinds wanneer was hij zo geïnteresseerd in het vampirisme? "Best wel," begon ze. Het vampier zijn voelde anders dan menselijk zijn, ook al probeerde ze er zo min mogelijk aan te denken. "Al mijn gevoelens lijken versterkt te zijn. Als ik boos ben, lijk ik nog bozer dan eigenlijk mijn bedoeling is. Hoe het zit met vreugde weet ik niet, ik heb de afgelopen dagen namelijk weinig vreugde gevoeld." Aangezien Jack weer even een normaal moment had, nam Addison er gebruik van om ook normaal te doen. Ze vond het vreemd om over dat onderwerp te praten met Jack, maar als hij het wilde weten, antwoordde ze gewoon op zijn vragen. Misschien leerde hij haar op die manier te vertrouwen en liet hij haar wat losser. Iets wat er heel erg graag wilde. Dan kon ze naar het bos toe gaan om op jacht te gaan. Hertenbloed was vast ook voedzaam genoeg voor een vampier. "Ik moet er ook nog wat aan wennen, denk ik. Ik word er gek van om opeens alles super goed te horen en sterker te zijn dan normale mensen kunnen zijn. Het klinkt allemaal veel leuker dan dat het is," vertelde ze na een tijdje verder. "Eigenlijk had ik liever gehad dat ik dood was gebleven toen je me had vermoord, maar ik mag niet klagen. Ik moet blij zijn dat ik nog leef."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Moet ik je dan soms alleen op je woord gaan vertrouwen?" Natuurlijk wist hij wel dat wat ze zegt ergens de waarheid wel was. Als ze hem dood had willen hebben, waarom had ze het dan nog niet eerder gedaan? Het was geen angst wat zich toonde, wat Addison van hem leek te denken. Jack was geen angstvallig persoon en als hij het al was, was het het laatste wat buitenstaanders te horen kregen. Hij geloofde dat hij alles onder ogen moest komen om zich erover heen te kunnen zetten. Nee, Addison hoorde bij geen van de dingen die waar hij bang voor was. Het zat hem gewoon dwars dat ze onvoorspelbaar was geworden. Ze kon wel zeggen dat ze geen druppel bloed binnen wilde krijgen als ze het niet nodig had, maar wat als ze het vannacht nodig had? Wat, als ze zichzelf weer verloor? Hij vond het geen fijne manier om de wereld te moeten verlaten vanwege een vampier. Nota bene in zijn eigen tweepersoonsbed, in het huis waar hij tot verdoemd was om er te blijven. Zelfs de kogel vond hij dan nog een beter idee.
"Yeah, you now what? Let's just be friends with a vampire." Sarcasme wat nogmaals uit zijn mond kwam. Bespottend richting zichzelf in plaats van Addison, gezien hij niet aan vrienden maken deed. Hij nam het niet in zich op om haar ondertussen aan te kijken, en bleef alsmaar staren naar de diepte. De al te bekende sigarettenlucht was weg, de alcoholflessen waarvan hij wenste dat hij er op zijn minst één in handen had, was weg. Geen rook wat hem omcirkelde, afkomstig van de sigaretten die hij er elke avond doorheen werkte. Geschreeuw van beneden wat hem niets meer leek te deren. Het gelach ging zijn ene oor weer in en de andere uit. Afwezig van alles, verzonken in gedachten die hem afleidden van alles om zich heen.
"I can't think of someone who doesn't want to be killed by one of those," murmelde hij er onhoorbaar achteraan. "Let's see how long it'll last before I'm one of 'em dead people too."
Hij zuchtte diep en liet zijn handen langzaam naar zijn achterhoofd glijden.

Got a one way ticket, searching for the show
Preach you're on a mission, everywhere I go
But I really wanna know, yeah I really wanna know
Cause my feet are in the sand and I'm thinking 'bout snow
Tell me how is Pepsi really different than Coke?
Yeah I really wanna know, I really wanna know
{Don't you?}

That's what they all say
So I don't mind {So I don't mind}
Yeah but they all come back in due time
But if you haven't noticed, I've been getting mine
That's what they all say
That's what they all say

Zwijgend hoorde hij aan wat ze hem vertelde. Haar boosheid had hij ook wel meegekregen de laatste dagen. Het was eerder vreemd wanneer hij het niet opgemerkt had, sinds ze echt haar buien had. Hoe ze het verder over bracht, was het vreselijk om vampier te zijn. Hijzelf weigerde te geloven dat ze er geen lol uithaalde om sterker dan anderen te zijn. Addison was sneller, gevaarlijker en oplettender dan wat een mens zou moeten zijn. Haar gehoor was volgens haar beter, gevoelens werden versterkt. Er moest toch iets zijn wat haar ervan had weerhouden om niet zelf opzoek te gaan naar een manier om vermoord te worden? Het leek hem dat ze anders allang had geprobeerd om voorgoed verdwenen te zijn. "Is er dan niet iets waar je wel blij mee bent?" vroeg hij haar. Velen zouden waarschijnlijk alles doen om die voordelen te kunnen hebben. Bendeleden kwam het het beste uit van allemaal; het bracht macht met zich mee. Macht die niemand over ook maar een persoon zou moeten hebben. Van de rest van haar verhaal bleef eerlijk gezegd weinig hangen, slechts een van haar uitspraken die bij hem door zijn hoofd bleef galmen.
"Je zal hier ook geen vreugde voelen," zei hij zacht. Zijn humeur was omgeslagen, enkel anders dan normaal. Het was geen woede, gescheld of snijdende woorden. Geen leugens of bedreigingen liet hij meer los. Het was de waarheid die hij haar vertelde. Hij ging op zijn zij liggen, naar haar toegedraaid, en voor het eerst in hele tijd keek Jack in haar ogen. Zo mooi blauw in het donker, waar ze zelfs hem nog op konden vallen hoewel het het enige was wat hij kon zien. Een kleine glinstering opgevallen tussen het vage beetje stof wat er in de lucht zweefde.
"Iedereen vind hier zijn einde. En er is niets wat we eraan kunnen doen om het te veranderen."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Natuurlijk verwachtte Addison niet van hem dat hij haar op haar woord zou geloven. Als Addison in zijn schoenen stond had ze waarschijnlijk dezelfde mening gehad. "Dat hoeft niet, maar het zou wel een stuk makkelijker zijn. Ik spreek in ieder geval de waarheid, je weet dat ik niet kan liegen." Jack was al eens getuige geweest. Hij had zelf gehoord hoe slecht ze was in liegen. Addison vertelde het liefst te waarheid, ze had er een hekel aan om leugens te vertellen, zelfs tegen Jack. Addison was een oprecht persoon. Toch had ze haar oprechte persoonlijkheid voor één keer aan de kant moeten schuiven toen haar broertje plotseling opgedoken was in het wegrestaurant. Nog nooit had ze het zo vreselijk gevonden om de waarheid te achterhouden. Het was haar broertje. Niemand was belangrijker voor haar dan hem. Toch wist ze dat ze het goede had gedaan. Ze loog liever tegen hem dan dat ze te horen kreeg dat hij ergens dood gevonden werd. Ze kreeg rillingen van die gedachte. Hoe ze zou reageren als het echt gebeurde wist ze niet, ze wilde er zo min mogelijk aan denken.
Het was moeilijk te weerhouden om met haar ogen te rollen toen ze de sarcastische opmerking hoorde. Het was Jack's specialiteit, sarcastische opmerkingen maken. Liever sarcastisch dan boos, ook al was het bijna even vervelend. Toch klonk het eerder spottend naar hem toe dan naar Addison. Goed voor hem. Addison had het nooit toegelaten als mensen met haar spotte. Jack had de afgelopen dagen ook een aantal keren geprobeerd, maar elke keer kon hij een bot antwoord terug verwachten van haar. Addison wist dat ze af en toe zijn humeurige gedag uitlokte, maar het was andersom ook zo. Het leek allemaal een beetje vanzelf te gaan. Ze hadden er beiden moeilijkheden mee om geen flapuiten te zijn. Nog iets wat ze gemeen hadden met elkaar.
"Weet je, eigenlijk heb je geeneens het recht om zo over me te denken. Je bent even slecht als ik, jij hebt ook mensen vermoord," zei ze. Addison wist maar al te goed dat ze gelijk had. Iedereen in het huis was even slecht als haar. Bijna iedereen dan toch. Jack had Addison ontvoerd en haar vermoord, een goede reden om boos op hem te reageren. Desondanks ze goede redenen had, liet ze haar boos gedrag achterwegen. Iets wat Jack beter ook kon proberen, naar Addison's mening tenminste. "Maar laten we wat afspreken. Als ik jou vannacht niet bijt, laat jij mij morgen buiten zodat ik naar het bos toe kan gaan om één of ander hert te bijten. Wat denk je daar van?"

Flashback:
De ogen van de jongen keken haar doordringend aan. Addison probeerde zich uit zijn grip te wurmen. Ze had echter geen succes. Zijn gezicht kwam steeds dichterbij. Zijn gezicht ging niet naar zijn gezicht toe zoals Addison had verwacht, zijn gezicht ging naar haar nek. Haar hart ging tekeer, nog nooit had haar hart op zo'n snelle manier geklopt. Ze was angstig, een gevoel dat Addison onderhand gewend was geworden. Een gevolg van wonen in een stad zoals New York. Er waren erg veel steegjes waar de meest criminele mensen verborgen zaten. Nooit had het haar verwonderd als er in de krant stond dat er weer eens een meisje verkracht was of dat er een lijk gevonden was. New York stond bekend als een erg populaire stad, al waren de mensen er ook bewust van dat er erg veel criminelen rondliepen.
Plotseling voelde ze iets scherps in haar huis. Zijn tanden. Hij duwde ze diep in haar nek wat een helse pijn veroorzaakte. Net toen ze wilde schreeuwen hield de jongeman zijn hand stevig voor haar mond. Ze schreeuwde, maar het was onhoorbaar. Het klonk erg hard in Addison's hoofd, ook al wist ze dat het verder voor niemand hoorbaar was. Het geluid werd gedempt door zijn hand. Langzaam begon de omgeving wazig te worden. De wereld leek te draaien.

De herinnering bleef haar achtervolgen. De reminiscentie die eerst van haar ontnomen was bleef in haar gedachtes ronddwalen. De scherpe vampier tanden voelden pijnlijk aan. Ze herinnerde zich precies hoe het aanvoelde. Het zorgde ervoor dat ze zich nog schuldiger voelde over haar moorden. Haar slachtoffers hadden hetzelfde gevoeld als haar. Het penibele gevoel van gebeten worden door een vampier. Geen prettig gevoel.
"Is er dan niet iets waar je wel blij mee bent?"
Addison voelde een opgelucht gevoel door haar heen gaan toen ze Jack opnieuw hoorde praten. Als hij wat tegen haar zei, stopte ze met piekeren en haalde hij haar uit haar diepe gedachtes. "Jawel. Ik hoef niet meer zo bang te zijn voor dingen zoals ik eerst was en ik voel me een stuk machtiger dan toen ik nog menselijk was, maar dat zijn dan ook de enige dingen waarmee ik blij ben. Eigenlijk ben ik liever angstiger en minder machtig dan dat ik een vampier ben, als ik de kans had, zou ik het meteen weer willen ruilen," zei Addison. Ze dacht vaak na over wat haar zou doden. Toch wilde ze eerst te weten komen of er een remedie bestond. Ze wilde weten of er iets was waardoor ze haar menselijkheid weer terug kon krijgen. Nog nooit was ze zo gehecht geweest aan haar menselijkheid, ze wilde weer zijn wie ze was.
"Dat had ik zelf ook al wel door," antwoordde Addison toen Jack zei dat ze er geen vreugde zou voelen. Dat wist ze al sinds het eerste moment dat ze zich in het pand bevond. Addison vroeg zich nog steeds af hoe het met Jack zat. Was Jack's karakter gewoon zo boosaardig of beïnvloedde het huis hem? Het was een vraag waarachter een reusachtig vraagteken stond. Nooit kwam ze het antwoord te weten.
Addison kon merken dat Jack zich op zijn zij draaide zodat hij naar haar keek. Zijzelf lag al de hele tijd op haar zij. Ze vond het vreemd om in een gesprek met iemand te zitten zonder die persoon aan te kijken. Dan had ze alsnog het gevoel alsof ze tegen niemand aan het praten was. Bovendien was het geen straf om naar Jack te kijken. Ondanks ze een hekel aan hem had kon ze niet ontkennen dat ze hem knap vond. Waarschijnlijk kon geen enkel meisje dat. Ze ging het voor zichzelf houden hoe ze over zijn uiterlijk dacht, ook al had ze een beetje subtiel aan Crystal toegegeven dat hij knap was. Voor Jack zou ze het verborgen houden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld