Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Eternal Darkness

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Hij sprak over haar alsof ze er niet bij stond, en al had ze er kwaad op kunnen reageren, deed ze dat niet. Een brutaal antwoord had hij wel verdiend volgens haar, en dat was precies wat ze hem vertelde. 'Don't forget about cunning and shrewd.' Een brutale grijns op haar gelaat getoond, hetzelfde spelletje met de Duitser gespeeld, als hij met hen speelde. Hij verdiende het. Haar aanpak was misschien wat kinderachtig, maar er was gewoon niet veel wat ze anders kon doen tegen de man. Haar mond zou ze absoluut niet houden, want voor haar betekende dat hetzelfde als hem laten winnen, en dat weigerde ze. Hem irriteren zoals hij hen irriteerde leek haar beste optie op dit moment, dus dat zou ze maar gaan doen. Haar woede en irritatie van eerder waren zo goed als verdwenen, en toch bracht de Duitser het weer naar boven.
Iets in haar raakte geïrriteerd door zijn uitspraak, misschien waren het zijn woorden over waarom hij haar gekozen zou hebben, misschien het feit dat hij enkel slechte eigenschappen opsomde. Het was beledigend, respectloos. Wat hem liet denken dat hij zo over haar kon praten, wist ze ook niet, maar ze kon het niet tolereren. 'We ain't no couple.' Sprak ze hem tegen. Een snelle blik op Demyan geworpen, al was het van korte duur. De Duitser werd al snel weer haar uitzicht, het niet vertouwd om hem ook maar een minuut uit haar zicht te houden. Haar grip op de hamer versterkte ze, haar knokkels al gevoeld. 'And stop insultin' him. Just give him his medicine.' Sprak ze er nog achteraan. Haar ogen richtte ze op de insulinepen die hij vasthield, ermee bewogen enkel om het uiterste uit Demyan te halen, leek het wel. Graag had ze het object uit zijnhand gehaald, om het aan Demyan te geven, maar ze hield haar afstand. Het zou echter niet labg duren voordat ze maatregelen zou nemen als hij zo zou blijven praten. Haar irriteren op dit moment, was niet zijn slimste plan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een onvriendelijk, guur antwoord was hetgeen dat Sebastian terug kon verwachten. Ergernis ervan af te leiden, desondanks zich er een grijns bij Cassidy afspeelde. Hijzelf had er verder amper aandacht meer voor gehad. Als verloren draaide hij zich van de hacker af, zijn gelaat naar zijn rechterkant gericht om niet langer tegen de vloeiende insuline aan te moeten kijken. Het druppelende geluid vervaagde echter niet, een golvend effect gehad tegen de capsule zelf indien hij zich de bewegingen van net nog kon herinneren. Des te meer redenen voor Demyan om zich van hen beide af te schermen door de wanden om hem heen omhoog te trekken. Niets leek tot hem door te dringen, niets kon zijn trance verstoren en niets anders leek er meer voor zijn slaperige gedaante toe te doen.
Stappen werden gezet. Zware schoenzolen weerkaatst tegen de verwaarloosde vloer, een gegalm dat hem geenszins aanstond. Hij kon hem horen verplaatsen. Het plastic horen kraken van zijn aanrakingen met de capsule, het medicijn dat hij heen en weer bewoog alsof het er niet meer toe deed of hij het om zeep zou helpen of niet. Geen blik gunde hij het, nog altijd geweigerd terug te kijken om oogcontact te zoeken. Slap veegde zijn hand langs zijn voorhoofd, het staande zweet weg laten gaan met de bovenzijde van zijn hand, zijn getril oncontroleerbaar geworden om er een stoppen aan te zetten. Enkele keren week zijn lichaam af naar links, enigszins richting Cassidy, alsof hij om kon vallen van de ontbrekende kracht. Grip vond hij nergens. Al te koppig, vertikte hij het om haar als steun te gebruiken en behield hij zijn positie. Hen beide afgesneden uit zijn eigen zichtveld, staarden zijn donkere ogen naar het gesteente.

"What happened to you man?" baande zich schor een weg naar zijn oren.
"Do you even realize how pathetic you've become? You need that bitch over there to speak up for you, while all you're doin' is staring to the brick walls ahead of you."
"You're a shame to your family. A big failure to both gangs and relatives.."
"They wouldn't be lookin' back at you, thinkin' about how they raised you right. Even the psychologist couldn't change you into what they wanted you to be, huh?"
"Only Roza could do right. She was the better one, while you were the black sheep of the bloodline all along, wasn't it, Comrade?"
"Yeah, that's right.. I got it figured out. The deaths, everything. I did my research."
"You really are the bad guy of the whole story, Demyan. They must feel happy, now that they're away from you, 'cuz we both know the truth in the end. The only one in the whole wide world who was actually proud of you, is the man you fear the most, but he doesn't give a fuck about an outsider like you anymore. No one does. They all know they're better off dead."
Hij wilde hem verrot schelden. Aan de beelden van horror in zijn hoofd toegeven, hem de meest gruwelijke dood laten sterven als straf voor zijn uitspraken. De woede op hem loslaten en zo de adrenaline eruit te dwingen, zich de razernijen niet langer ontzeggen om alles eruit te laten. Veel kwam er niet van terecht; zijn blokkade op zowel zijn bewegingen als energie, maakte een compleet en bruut einde aan zijn uiterlijke nijdigheid. Niet meer dan zijn eigen uitputting gaf hij weer onderwijl hij zijn ogen sloot. Een angstvallige stilte van zijn kant achtergelaten, die ijzig voortduurde.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zijn voetstappen kon ze waarnemen, hem zien verplaatsen, onderwijl ze hem geen moment uit het oog verloor. De dingen die hij tegen Demyan zei, ving ook Cassidy op. Haar kaken klemde ze op elkaar, de walgelijke dingen aangehoord die de man tegen hem sprak, haar vragend achtergelaten, wat hem bezielde. Wat had hem zover kunnen krijgen dat hij zulke dingen tegen de jongen kon zeggen? Hem blijkbaar herinnerd aan vroegere tijden, tijden die niet prettig klonken in haar oren. Wat gaf de man her recht om dit weer omhoog te brengen? Wat ging er om in zijn hoofd? Cassidy kon enkel toekijken hoe Demyan zich stilhield, en de man door bleef praten over een verleden dat hij waarschijnlijk probeerde te vergeten. Het maakte haar woedend, hoe hij zo respectloos tegen hem sprak. Ongeboeid of het aan ging of niet.
'That's it, man.' Sprak ze, haar ogen strak gericht op de man, emotieloos en kil bekeek ze hem. Alles wat hij tegen de jongen had gezegd, ging zelfs haar te ver, niet begrepen hoe hij dit kon zeggen. Het bracht al haar woede weer naar boven, en ditmaal zou ze haar agressie niet binnen houden, het enkel laten zien door te schelden of walkers aan te rijden. De man voor haar was voorbij het punt van schelden, wat hij verdiende was een hardere aanpak en Cassidy wist al precies wat ze van plan was.
Traagzaam liep ze op hem af, al was het niet meer dan dreigend, de hamer slingerend in haar linkerhand. 'You can curse all you want, be an arsehole and everything, but believe me, you do not say this to someone I care about!' Begon ze, haar woede weer terug naar boven gehaald, haar passen die haar steeds dichterbij de man brachten. Het lengte verschil was haar kleinste zorg op dit moment, haar ogen strak gericht op de zijne. 'So this bitch is gonna solve the problem, once and for all.' En met die woorden haalde ze snel uit naar zijn gezicht, hem hard tegen zijn kaak geraakte met de hamer, een lichte kraak gehoord, afkomstig van het stuk bot. Stilstaan deed ze niet meer, al snel had ze hem opnieuw geraakt, ditmaal tegen zijn slaap. Kil keek ze toe hoe zijn lichaam zwak tegen de vloer zakte. De insulinepen had ze van de grond gepakt, deze vervolgens naar Demyan gegooid, vooraleer ze zich weer tot het lichaam keerde. Geen woord sprak ze, onderwijl ze zijn lichaam bleef raken met het stuk gereedschap. Al haar frustratie uitte ze doormiddel van het slaan van de man. Haar haat voor de man ging diep, dieper dan de wonden die ze achterliet in zijn huid. Geen genade toonde ze, verblind door haar woede. Bloed bevuilde haar kleding, handen en gezicht, al deed ze geen moeite om het weg te halen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
I can't tell you what it really is
I can only tell you what it feels like
And right now there's a steel knife in my windpipe
I can't breathe but I still fight while I can fight
As long as the wrong feels right it's like I'm in flight

Zijn eigen zwijgen overtrof alles. Hoe snel hij eerder zichzelf verloor in kwaadheid, kwam er nu een stilte aanzetten waarop hij geen woord te zeggen had. Hij verwisselde niets, geen klank verliet zijn mond indien hij zijn walgelijke uitspraken aanhoorde, zijn pupillen geketend aan de bakstenen van de muur om zich van zowel Cassidy als de Duitser af te keren. Geen zin hoefde hij uit te brengen om te verraden dat hij het wel zodanig bij het goede eind had om de waarheid te spreken. Het was aan hem te bekennen dat het geen uitgekraamde leugens waren, maar beweringen zonder enige vorm van bedriegerij.
Cassidy's onverwachte reactie, werd hetgeen waardoor hij teruggetrokken werd uit zijn herinneringen. Een zacht, tevens behoorlijk boos, stemgeluid dat door de kamer ging en zo ook zijn gehoor had bereikt. Het klonk apart weer. Hoe ze de jongen vertelde dat hij niet zo moest praten tegenover iemand waar ze om gaf, al wist hij net zo goed als zij dat ze het enkel zei om hem gerust te stellen. Hem comfortabel te laten voelen nadat hij vele beledigingen naar zijn hoofd gesmeten had gekregen. Averechts, werkte het. Geenszins op zijn gemak keer hij zich dan eindelijk tot de aanwezigen van de kamer. Haar bedreigende voetstappen aangehoord, gevolgd met zijn ogen alsof hij zich nooit in een 'slaap' had bevonden. De diepe, aangebrachte verwondingen bekeek hij afgetrokken. Haar felle bewegingen waarmee ze de hamer in zijn lijf liet slaan om hem te doden. Te verminken, achter te laten met een bloederige boel als overblijfsel van zijn lichaam.

Alles galmde door zijn gedachten, elk zinnetje nagegaan dat zich nu al tientallen keren had herhaald. Het ontkennen was een overbodige zaak. Hij wist dat Sebastian gelijk had gehad, over hoe hij was en wat hij aan had gericht. Frusterend kon het voor hem zijn, om het onder ogen te komen, maar hij kon het niet voorbij laten gaan zonder zijn beschuldigingen te overwegen. "He was right," vormde alles dat hij kon laten weten, de insuline capsule die ze naar hem gooide in zijn handpalm vastgeklemd met een zwakke kracht. Als gemompel hoorbaar gemaakt met niet meer dan een doelloze blik en expressie. Zijn vest werd uitgetrokken, het zwarte kledingstuk met een suffige klap op de vloer terecht gekomen. De gewenning aan de zogenaamde pijn als het kwam op injecteren was nog aanwezig geweest. Het kon hem niet meer deren om het aan te moeten zien en zodanig het rillerige gevoel van de naald in zijn arm aan te moeten voelen, want in een korte tijd had hij het in zijn bloedbaan gebracht. Moeizaam en wel, maar genoeg om het weg te krijgen en te hopen op verbetering in zijn toestand. Het t-shirt dat hij tot dan met de mouw tussen zijn tanden had vastgebeten, liet hij hierbij varen.
Hij wist niet goed hoe hij moest reageren. Of hij dankbaar moest zijn voor haar impulsieve actie, boos moest worden omdat ze hem nog meer voor schut zette dan hijzelf al had veroorzaakt of gewoon een stilte behouden zoals hij al de laatste paar uur meerdere malen had gedaan. Hij koos voor het laatste; de capsule ontglipte aan zijn vingers op het grondoppervlak, vervolgend door zijn passen die hem naar het meisje toe leidden. Geen angst voor de Ierse had hij weergegeven. Hij herkende de aanvallen van drift en, dat ze op het moment wél het vermogen had om het te uiten in een duivels tafereel, hoefde hem geen bange gevoelens aan te jagen. Het slaperige nam het bovendien grotendeels van hem weg om ook maar iets toe te laten.
"C'mon.." Zijn trillende hand kwam in aanraking met haar schouder, zijn koele huid tegenover haar donkere, leren jack. Zachtjes kneep hij erin. Genoeg om zijn aanwezigheid te laten merken, haar te laten weten dat het genoeg was geweest, maar te voorzichtig om ook maar een greintje pijn te kunnen veroorzaken.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De woede die ze door haar lichaam voelde stromen, leek onmogelijk naar buiten te kunnen komen, ondanks de hamer die ze nog altijd met al haar kracht tegen het licham sloeg. Ze wilde hem hier niet meer hebben, alsof haar agressieve actie hem voor eeuwig van de aarde zou laten verdwijnen, alsof hij plotseling zou vervagen, voor eeuwig weg van de plek die zij haar thuis kon noemen. Ze wilde hem pijn doen, hem geven wat hij verdiende en toch voelde het alsof het niet genoeg was. Alsof ze hem teveel respect toonde, al was het alles behalve dat.
De hand die ze op haar schouder voelde liet haar vrijwel direct stoppen, geen moeite meer gedaan om het lichaam verder te verminken. Het was genoeg geweest. De hamer liet ze zakken, al bleef het bloed er vanaf druppelen. Haar ademhaling was versneld, al haar energie gebruikt om de actie uit te voeren. Woede was nog altijd zichtbaar, al leek het langzaam te vervagen. Haar eigen bloederige hand kwam in contact met de hand op haar schouder, deze ietwat ruw weggeduwd. Met de rug van haar hand veegde ze wat bloed uit haar gezicht, al hielp het niet echt, slechts een rode veeg achtergelaten. Het verminkte lichaam van de Duitser bekeek ze niet meer, haar hoofd er vanaf gewend en haar vervolgens weer omgedraaid. Traagzaam begon ze te lopen, geen aandacht besteed aan de uitsmijter. Een licht gevoel van schaamte vormde zich in haar, schaamte voor haar impulsieve actie, dat ze had laten zien dat ze niet altijd controle had over haar woede, dat ze soms agressief werd.
Met haar hand veegde ze opnieuw wat bloed van haar gezicht, onderwijl ze verder liep, haar ogen strak voor haar gehouden, al leek ze wat afwezig. Ze was uitgeput, nu ingezien dat haar actie haar veel energie had gekost. Ze had het ook kunnen laten gaan, de woorden van de man gewoon over hen heen laten komen. Ze had Demyan zelf maar zijn probleem op kunnen laten lossen, maar dat deed ze niet. Ze toonde een kant van haarzelf die ze niet wilde laten zien, een kant die ze liever verborgen hield.
Ze wist niet wat haar er toe dreef om de man aan zo'n gruwelijk einde te helpen, maar zijn uitspraken hadden er absoluut iets mee te maken. Toch zou het haar probleem niet moeten zijn, aangezien de woorden haar niets aangingen. Ze waren bedoeld voor Demyan, en toch raakte ook zij er geïrriteerd van. Het was hetgeen wat ervoor zorgde dat ze niet langer controle had over haar acties, althans, zo voelde het voor haar. Ze wilde hem pijnigen, hij verdiende het. Toch had ze zelf ook wel door dit genoeg was, hem meer toetakelen was enkel verspilde energie. Ze was al moe voordat ze dit deed, ze stond nu op het punt van instorten. Haar passen gingen niet meer in een rechte lijn, meer een wankelend spoor.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een paar uur zou het duren. Tot het middel ingewerkt zou zijn, hij zich lichtelijk normaal zou kunnen voelen en geen effecten of gevolgen van ziekte zo vertonen. Het nam tijd in, kostbare tijd, die hij moest weten te doorstaan zonder er te veel aandacht aan te besteden. Insuline was immers geen wondermiddel zoals het anders wel gezien zou worden. Het kon hem niet genezen, ontdoen van de zwaktes die het met zich meebrachten door zijn chronische aandoening. Een tijdelijke oplossing daarentegen vormde het wel; nadien zou hij voor beperkte uren geen last meer hebben van een lijdensweg, als nu voortgebracht werd in zijn lijf zelf. Na de injectie moest hij nog altijd het zweet van zijn voorhoofd vegen. Het zicht zo goed als mogelijk laten focussen op alles om hem heen, zijn ogen openhouden om zichzelf bij bewustzijn te laten blijven en hierbij zijn getril verhullen als normaliter. Zijn vrije hand zakte al snel in zijn broekzak naarmate hij grof van Cassidy’s schouder verwijderd werd.
Schunnig achtervolgden zijn sleurende passen die van haar, zijn vest jachtig van de vloeren weggegrepen. De insuline had hij elk in zijn rugzak gestopt. Hij had er meer baat bij om er weg te komen dan dat zijn hongergevoel hem bij de vunzige plaats lieten blijven, de sfeer die er hing maakte zijn toestand niet bepaald beter, net zomin als die van Cassidy eronder leed. Haar geslinger langs de weg naar buiten, deed hem beide vreemd opkijken als afvragen wat het was dat haar zo achter had gelaten. "Please, don't fall," verliet zuchtend zijn lippen. Elkander kon weten dat het het laatste vormde om hen te martelen, hetgeen dat ze allesbehalve konden gebruiken. Zijn eigen kracht voldeed niet aan de opgebouwde grens van de laatste gevechten; zodra ze op de vloer zou belanden, kon het zwaarder dan normaal worden om haar terug op de been te krijgen.
Met een losgelaten kerm van uitputting haalde hij de Ierse in. Gedacht wat er met hem mis was vanwege zijn gedachten tot het 'helpen' van de vreemdeling, al wist hij het ergens wel. Ze had het voor hem opgenomen tegenover Sebastian, of niet soms?
"Take this," liet Demyan stug weten, waarop de mace in onverbiddelijk in haar hand gedrukt werd. De kans om haar te laten bedenken of ze het wilde of moest weigeren ging hierbij vrijwel meteen teniet. Het was zijn eigen, intens trillende hand die zich rond haar zij begaf, haar lichaam in aanraking met de zijne gekomen door haar tegen hem aan te laten steunen. Haar arm legde hij zonder enig teken van voorzichtigheid rond zijn schouders. Hun vingers verstrengelden als vanzelf, het onmogelijk gemaakt om haar in haar eentje verder te laten gaan. Zijn koude huid tegenover de hare geklampt. Geheel op zijn slappe lichaam werd het meisje staande gehouden, hoe wankel het wel niet mocht zijn nu hij er niet veel beter aan toe was. Het dwingen om zich door de menigte walkers buiten heen te loodsen, moest gebeuren wilden ze er levend wegkomen.
De duizeligheid negeerde Demyan strak; de deur verkeerde zich als enige focuspunt in zijn zicht. Het tot stilstand komen liet hij voor als hij het zware metaal in handbereik had, en pas toen keerde hij zich écht tot het meisje, al kon hij van de frustratie niet meer dan een slaperigheid kenbaar maken. "Now, don't you dare to be stubborn right now. No trippings or even the guts to think about takin' a break. Those fuckers are everywhere. I can't get you up again once you lose control and fall, you hear me?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Snel liep ze niet, traagzame, slepende passen zorgden ervoor dat ze vooruit kwam. Haar hamer liet ze weer in haar rugzak verdwijnen, niet van plan geweest te vechten tegen de walkers. Ze zou zich er wel een weg langsheen banen. Al snel had ze weer een sigaret tussen haar lippen, geprobeerd haarzelf af te leiden van de slaperigheid die haar lichaam overnam. Haar ogen keken naar de kleine rookwolkjes die al snel verdwenen uit haar blikveld. Afwezig staarde ze ernaar, haar ogen leken leeg, ontdaan van elke emotie dan ook.
Zijn onverwachte hulp liet haar schrikken, slaperig opzij gekeken naar de Rus. Haar arm wilde ze terug trekken, de zijne wegduwen van haar zij. Zijn hulp accepteren ging in tegen haar koppige aard. Veel van haar acties kwam er echter niet terecht, aangezien ze simpelweg te weinig energie had om er iets aan te doen. 'I'm fine.' Lispelde ze. Waarom hij haar hielp was voor haar een raadsel. Waar had ze het aan verdiend? En waarom duwde ze hem niet gewoon weg? Ze had inmers nog een beetje energie over, en ze wilde niet zwak overkomen. De mace klemde ze in haar hand, al was de grip op het wapen niet zo sterk als vorige keren, slechts genoeg om ervoor te zorgen dat ze de honkbalknuppel niet zou verliezen.
Wat deed ze überhaupt nog aan de zijde van de Rus? Ze had haarzelf gezegd verder te lopen naar de volgende stad. Ze wilde hem achterlaten en zelf verder, hoe hard het ook klonk. Geholpen worden en samenwerken was iets waar ze simpelweg niet aan deed. De apocalypse had haar verbitterd, liever alleen gewerkt, in plaats van samen te werken met een of andere vreemde. Ze vertrouwde niemand meer, geweten dat alleen de mensen zonder schuldgevoel zover konden overleven. De mensen zonder enige emotie voor anderen, wat ze in staat maakte de walkers te doden zonder er iets bij te voelen. Het waren de onbetrouwbare types die overleefden. Met emoties kon je niks, het was nutteloos om ze te vertonen. De neiging om hem achter te laten was groot, ze zou bij het motel een auto kunnen halen, om zo sneller verder te kunnen. Ze wist niet wat haar zover kreeg dat ze nog bij hem was.
Ze liet haarzelf bijna meeslepen door de jongen, gezien hij sneller liep en ze het amper vol hield om zo snel te lopen. Ze was uitgeput, simpelweg kapot. De dag had haar gesloopt tot op het punt waar ze bijna niet meer op haar benen kon staan. Sinds vanochtend voelde ze zich al niet geweldig, maar na alles wat ze vandaag had moeten doen, was ze uitgeput. De sigaret had ze tussen haar lippen geklemd, zo nu en dan wat rook vrij gelaten door haar neus.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De deur openen met slechts een enkele hand ging lastig. Alsof hij kracht tekort kwam, de behendigheid om het ijzer te laten vergaan voor een opening waar zij zich beiden doorheen konden wurmen. Het was zwaar, zwaarder dan Demyan had kunnen verwachten om het langs hen heen te schuiven, maar ondanks de zwaarte van het voorwerp had hij het voor elkaar gekregen om de doorgang vrij te maken. Met zijn hand die eerder nog rustte langs haar zij greep hij de hendel zodanig hard aan dat zijn hand wit zag van de uitgeoefende druk, zowel op het moment dat hij er beweging in zette als hetgeen dat volgde toen hij haar eenmaal weer vastgreep.
Zo snel als hij kon sleepte hij het meisje weg van de gevangenis. Een snelheid die tamelijk sloom was ingezet, gezien zowel zijn als Cassidy's conditie. Haar hand als opgesloten in de zijne gehouden, haar heup dusdanig tegen hem aangeduwd dat het een wonder was dat hij nog de mogelijkheid had om te bewegen. Het gegrijp van de wezens ging hij vol uit de weg, een hele omweg gemaakt met vele bochten en scherpe afsnijdingen enkel om uit hun handbereik te komen. Het kostte ze grofweg drie keer zoveel tijd als de heenweg eraan was besteed zodat ze het gebouw konden bereiken. Hetzelfde gold voor de opgelopen schade, de vunzige hoeveelheid bloed en achterblijfselen van de verminkte lichamen dat aan hun kleding hing alsof ze zojuist een hele massamoord gepleegd hadden met niets meer dan hun eigen handen.
"It ain't my lucky day today, is it," bracht hij haast binnensmonds uit. Het harde gehijg van zijn eigen voortgezette acties zwierf langs hen heen, door de lucht met een schor geluid. De gedachte gewekt dat hij voor even totaal geen adem meer kon krijgen. Wellicht was dat ook het geval, was het de benauwdheid die zich bij hem toesloeg naast al zijn andere klachten, maar door zijn eigen koppigheid vertikte hij het om erbij stil te staan. Hoe slopend het ook mocht zijn; het punt van overlijden moest zich maar aanpassen aan de omstandigheden, en bovendien kon hij wel slapen als hij dood was.
Met gezwoeg trapte hij een laatste walker van hen weg, de doffe klap van het lichaam in aanraking met de grond genegeerd. Hij was bekaf. Afgemat, al te lusteloos en moe om ook maar een stap meer te verzetten. Aan zijn bewegingen alleen al kon afgeleid worden dat het allemaal geen nut meer had. Hijzelf kon evensnel op de ijskoude ondergrond belanden als de Ierse dat kon, intussen hij dan toch koppig genoeg doorzette.
Al zijn energie werd gestopt in het openkrijgen van de autoportier aan de bijrijderskant. In Cassidy's geval zou hij haar niet nog een keer laten rijden, niet nu ze tevens weg zou zakken zoals hij daaraan toe was door het tekort aan insuline. Traag haalde hij zijn beide armen van haar weg. Ze werd langs de auto losgelaten, het complete leunen op zijn lijf vergaan voor het voertuig waar ze het nu mee moest doen. Loom nam hijzelf de weg naar het stuur. "Get in, little one. I'm drivin'."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Hopefully her energy would be returned to her body if she could just sleep for a little bit. It was almost surprising that she was still consious. Her weak body was almost being dragged forward by the boy who also kept her standing. The monsters seemed to look exactly like her, weak and emotionless. The soft growls sometimes seemed to sound as if they were afraid. A slight hint of fear, a sound given to the apocalypse. It made them seem just slightly human, in a way that made Cassidy feel bad for them. They didn't want to be turned into these soulless monsters, she was sure of it. Who would? It kept you alive, but in what way? Demyan seemed to let go of her, his hands slowly removed from her body. They made it back to the car, making her capable of keeping herself standing with the help of the car.
Slowly, she opened the car door, her body leaning against the cold metal of the car, as she used all her remaining energy to open the door. Finally, she managed to do so, throwing everything she carried with her on the backseat. She quickly sat down om the passengersseat, before her legs would give in to her lack of energy. She closed the door, a soft sound created, that quickly vanished in the cold night air. She placed her head against the door window, the cold coming from it, slowly creeping onto her body, sending a shiver down her spine, as she was too tired to move. The Russian boy was no longer her point of attention, not interested in whatever he did.
Her eyes seemed to have a glass like look, as if all emotion had left her face, as well as all feelings. Defeated she stared into the darkness, through the dirty window in front of her. Her eyelids became heavier by the second, making it harder for her to stay awake. However, she was too stubborn to give in to her feelings, no mercy shown towards her own body. She forced herself to stay awake, not willing to come off as weak. The walkers became her point of focus, looking at how the monsters dragged their bodies forward, seemingly not bothered by any of the other creatures. It kept surprising her how they stayed so peaceful towards each other. As if they still knew who was human and who wasn't.
She felt her grip on reality slowly fading, as the world in front of her went darker and darker. No matter how hard she tried to keep her eyes open, she just couldn't do it. It was a useless effort, just wasting more of her precious energy. Finally, she gave in, accepting that she was no longer capable of staying awake. Her eyes closed, slowly falling into a restless sleep.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► Een geluid drong door tot zijn eigen bewustzijn. Bekend en wel, een schel noch verontrustend gegalm dat door bleef duren alsof er geen einde aan leek te komen. Hijzelf leek erbij wakker te zijn geschud. Alsof hij zich al die tijd in een slaap had bevonden, een toestand waarin hij allesbehalve aanspreekbaar en aanwezig was, maar toch alles doorzette doende wat hij altijd al deed. Doorgaan met zijn bezigheden die moesten, wilde hij overleven. Verder gaan van het punt waar hij zich als laatste had bevonden, een afstand vergroten om zo de delen van het land te verstrijken, een vlucht voort te zetten zonder enige eindbestemming. Hij bleef enkel voor zich uit kijken. Door de voorruit, starend naar de verlaten en gevallen gebouwen, steden en dorpen, met geen blik van berouw. Een gelaatsexpressie die inhoudsloos bleef kenmerkte hem tot hetgeen, afkomstig van het voertuig zelf, hem wakker schudde. Sindsdien voelde hij vol frustratie hoe ze acuut achter werden gelaten op de snelweg met niets minder dan een stilgevallen auto.
"You've got to be kiddin' me," werd er zachtjes laten horen, waarop ook zijn gewoonlijke gegrom een weg naar buiten vond. Zijn hand bevond zich indien klemmend langs de sleutel in het contact. Telkens weer omdraaien, gas intrappen, hopend dat het ritueel weer plaats zou vinden en hem zo zou bewijzen dat ze niet degelijk vervloekt waren op dit ene moment, maar niets was minder waar. Meer dan zijn verspilde, zwakke energie had het niet opgeleverd. Een diepe zucht rolde over zijn lippen. Hij trok zich terug, liet zijn rug tegen de stoelleuning vallen en blies wat rook de atmosfeer in. "Goddamn apocalypse. God can't even get us a break, huh."
De sigaret in zijn handbereik liet hij grimmig waar het was. Er even naar gegrepen om het vast te kunnen pakken, hoezeer hij het dan ook weer snel terug deed belanden waar het hoorde. Hij was eerder gefocust op de weggedommelde Ierse in de passagiersstoel. Van het trieste uitzicht afgedraaid, waren zijn ogen gevallen op het doodstille lichaam in de stoel. Haar slaap kon hem niet minder deren, sinds zij van hen twee nog de meeste rust had gekregen, doch gunde hij haar een laatste minuut. Zestig seconden dus, om precies te zijn, tot hij er een einde aan zou maken. Tot hij iets naar voren boog om beter bij haar te kunnen. Of ze het bruut zou vinden of niet, ging Demyan snel over naar het wekken liever dan zijn tijd te verdoen door te wachten tot de motor weer een keer op de lege benzinetank zou gaan rijden.
"Wake up, butterscotch. Your trip to Neverland has to wait," mompelde hij stug. Zijn hand veranderde in het steunpunt, het langzaam laten glijden naar Cassidy's kin. Zonder enige schaamte tilde hij haar hoofd op, voor hoe weinig het ook mocht zijn, met zijn vingers rustend langs haar huid. Een kleine tik was alles dat het gaf vooraleer hij wederom zijn mond opentrok. Haar slaperige gedaante rusteloos bekeken met beide ergernis als amusatie om haar suffige conditie; haar warrige haar viel zodanig langs haar gezicht heen dat ze in een bepaald opzicht veel weg had van een zwerver, al zag hij er tevens niet veel beter uit.

"Get up, freakin' sleepyhead. The Bat mobile won't get us any further anymore. Looks like we gotta walk."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De plotselinge greep op haar kin was hetgeen wat haar wakker maakte, uit reflex de pols vast gepakt van de persoon wie haar kin vast hield. Haar linkerhand was al gevormd tot een vuist, toen ze zich realiseerde dat het de Rus was. 'Don't do that.' Sprak ze slaperig, toch chagrijnig, tegen de jongen. Zijn hand duwde ze ruw weg, ongeboeid hoe het over kwam, aangezien ze het ook niet vriendelijk bedoelde. Geërgerd rolde ze met haar ogen, zijn actie alles behalve gewaardeerd. 'I'm awake, alright?' Slaperig wreef ze in haar ogen, geprobeerd haarzelf wat meer te wekken, al leek het niet te helpen. Uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat het misschien niet alleen een tekort aan slaap was, al weigerde ze toe te geven aan wat er verder dan ook mis leek te zijn met haar lichaam. Ze had al geslapen, toegegeven dat ze niet sterk genoeg was om wakker te kunnen blijven, wat voor haar zo goed als hetzelfde was als zwakte tonen.
Het duurde even voordat ze door had dat ze niet meer bewogen, haar vragend een wenkbrauw op laten trekken, voordat ze zijn woorden weer herhaalde in haar hoofd. Een geïrriteerde zucht kwam naar buiten, vooraleer ze hem even aankeek. 'I told you to get new fucking fuel.' Werd hem verteld, al leek haar irritatie voor even te zijn verdwenen. Ze voelde zich ook deels schuldig, geweten dat ze het zich ook had moeten herinneren. Haar ogen gingen af naar buiten, het duistere landschap werd haar uitzicht, al was het enkel voor een paar seconden. Hoopvol liet ze haar igen rusten bij de benzinemeter, welke duidelijk niet minder aan kon geven. Nee, ze hadden alles gebruikt wat de auto nog over had. Dat werd dus lopen, wellicht opzoek naar een tankstation of meteen terug naar het hotel. 'Where are we anyways?' Vroeg ze hem toen, geen bekende plekken kunnen spotten in de duistere buitenwereld.
Het duurde niet lang voordat ze haar spullen van de achterbank pakte en uit de auto stapte. De rugzak hing ze weer over haar schouders, voordat ze haar rifle vastpakte. Haar energie was nog altijd te laag om een walker neer te slaan. Dat vreesde ze althans, en dit was niet het moment om risico's te nemen. Haar gitaar liet ze echter liggen, niet ingezien waarom ze het nog mee zou nemen, het was meer handbagage, en hoezeer ze het instrument ook met haar mee wilde nemen, wist ze dat het haar enkel in de weg zou zitten. Een licht gevoel van irritatie voelde ze opborrelen, om de een of andere reden kwaad op de auto, omdat dat echter het object was wat haar had laten vallen. Niet letterlijk, natuurlijk. 'Fuckin' bullshit car.' Het geluid van het metaal van de auto werd hoorbaar geraakt zodra haar voet ermee in contact kwam, als gevolg van de harde trap die ze er tegen aan gaf, om haar irritatie nog duidelijker te maken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een snelheid overwoekerde hem in een kwestie van secondes. Een hand grijpend naar zijn pols, een harde greep die hem verraste uit het niets en zijn hand van de kin wegduwde. Hardhandig nog wel, de blik in haar ogen gesproken over hoe hij gezien werd als een bedreiging, zelfs al sprak ze het niet letterlijk uit. Demyan wist vrijwel zeker dat ze hem zo erg verachtte als hij ook elkander begon te zien in de wereld.
"Fine, Cinderella. Whatever you wish for," siste hij chagrijnig terug. Zijn arm liet hij terugzakken naar het punt waarop hij in aanraking kwam met de bekleding van de stoel en het er zo rustig bij kon laten, geen gedachten vrijgegeven over de afwijzing. Hij was meer bezig met hetgeen dat hem te wachten stond dan hoe ruwweg hij werd af gezet, al hij het zeker niet zomaar kon waarderen dat ze hem behandelde als uitschot. Haar opmerking beet hij grimmig van zich af; met een felle, enigszins geïrriteerde blik, keek hij opzij. "Hm, right. 'Cuz you know everythin' the best.." Gemompel vormde het, traag en zacht gemurmel tegenover haar nijdige gezucht. Sarcasme gaf de ondertoon. Het was al te duidelijk dat hij haar niet als een genie beschouwde, maar eerder als een onbeschofte vreemdeling. Met een kerm van ongenoegen nam hij de benen. Hij schermde haar uit zijn zicht, pakte de mace van de achterbank en slingerde de sniper met de bevestigde koord over zijn schouder.
Haar vraag begaf zich pas later in zijn hoofd dan verwacht. Het gaf hem een paar minuten om het zich te beseffen dat ze hem daadwerkelijk iets vroeg, iets vertelde waar hij geacht werd op te antwoorden. Demyan was sneller geneigd om rond de hopeloze omgeving te staren dan het opletten op zijn 'overlevingsgenoot'. Nonchalant leunde hij tegen de zijkant van de auto aan. "Not far enough to get ourselves worried. The motel is.." voor kort nam hij de tijd om na te denken, zich om te draaien naar het wegbord van nog geen vijf meters van hen vandaan. De letters van het motel kon hij nog zien. Het wit dat het woord spelde dat hij inmiddels nog uit duizenden kon herkennen, maar hem toch geen gevoel van veiligheid kon bieden. Haastig gleden zijn ogen langs de plaat. "Six kilometres from now on and we're back." Hij kende de weg op zijn duimpje. Vaker had hij er gestaan, de eindeloze straat langsgelopen om zijn tijd te verdrijven en zo ook nu wist hij het te vinden. Het was de aanwezigheid van Cassidy die hem aanspoorde om echter het initiatief te nemen om haar de aanwijzingen te geven. Als hij haar de benzine liet halen, kon hij uren of wellicht dagen wachten vooraleer ze ook maar wist waar ze moest zoeken. "You go and find the bedroom, I'll get the car some new fuel," sprak hij schor uit. Een bebloede kaart reikte hij haar aan, geknikt naar het kruis-symbool op de juiste plek van de slaapplaats, waarop hijzelf enkele stappen achteruit zette. Een auto achterlaten zoals deze na alle moeite ging hem tenslotte te ver. Na het aan de praat krijgen van de motor kon het wel eens het enige voertuig zijn dat hen ergens heen kon brengen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Slowly, she rubbed her eyes with the back of her hands, trying to get her vision to be a bit more clear. The blurry spots had indeed seemed to vanish a bit, as she hoped she would keep it that way. His words made her look at him a bit confused. Why he took it that personal was weird to her. Ot was just a reflex, she used to protect herself just in case something would ever grab het while she's asleep. She didn't mean it in an offensive way.
She rolled her eyes, getting a little annoyed at his comments, though she didn't comment on it, she simply refused. She knew she was right, seeing how the car in fact did run out of fuel, despite her telling him he needed to get some new fuel. She looked around for a moment, not being able to get used to the sudden silence. She rumbling of the car engine had stopped and there seemed to be not enough walkers to fill the quitte void. Her eyes scanned the few buildings that she was abke to see from where she was standing. Most of them bad broken windows, probably created by looters, who tried to get their hands on whatever they could find. Once again, she looked back at the boy by her side, noticing how he checked the signs that were next to the road. The name of the motel became visible to her as well, wich would probably make it a lot easier to find.
A slight smile was visible on her face as she took the map from his hand, looking at the x mark he'd drawn on it, marking the location of the motel. She nodded once, as a way of agreeing with his plan, not knowing anything better. Leaving the car behind would be a waste, judging by the brand of it, and the fact that it still worked. 'I'll see you at the motel.' She mumbled, before she started walking. No walkers seemed to walk on the road, making it quitte, a silence she could barely stand. She was used to the sounds she heard all the time, so ate times like these, when there was nothing to hear, it made everything just weird. It was calming in a way, yet it felt disturbing. Pieces of shattered glass covered the road beneath her, as a result of people trying to break car windows, maybe to escape, maybe to steal the vehicle. She didn't walk all that fast, her eyes locked on the map, not wanting to get lost in a city she barely knew. Every sounds, she seemed to notice, wich were only made more clear by the silence. The soft growls of some distant walkers didn't even get her to look up from the bloody piece of paper, she held in her hands. Her feet were hurting a bit, probably because of the new shoes she was wearing, though it didn't bother her all that much. A growl, however, came from a being, way too close to her. Quickly she looked up, spotting a walker coming her way, but she soon shot it down with the rifle that she carried over he shoulder, with the help of the strap.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De weg naar een van de tankstations was lang geweest. Vol met gevaren, wellicht, en te dreigend voor een mens om ook maar te betreden zonder eerst twee keer na te moeten denken. Het af te wegen of het daadwerkelijk vormde wat zij wilden, of het het waard was om het blindelings te betreden. Genoeg dingen konden gebeuren in slechts een korte, onschuldige periode van tijd. Het was er te ijzingwekkend om te vertrouwen. Vaker had Demyan over zijn schouder moeten kijken, de omgeving in zich op moeten nemen om zeker te zijn dat hij geheel alleen was en doch overviel het gevoel van eenzaamheid hem elke keer weer. Alsof zijn gevoel hem wilde meedelen hoe hij beter bij het meisje kon blijven, hoe ergerlijk hij haar soms ook wel niet had kunnen vinden. Cassidy had hem op zijn minst af kunnen leiden van de rest van de wereld, bedacht hij zich met aardig wat gruwel in zijn gedachtegang; ze had hem tot rede kunnen brengen zijn weg anders te vervolgen dan hijzelf het in zijn hoofd had uitgestippeld.
Het verlaten gebouw kwam steeds meer in zicht naarmate hij een stevig tempo doorzette, bedolven onder zijn ervaringen van eerdere gebeurtenissen. Het klonk pas echt logisch toen hij zichzelf weervond voor de glazen ruiten van het station. Het vuil met zijn eigen ogen te kunnen aanschouwen, zelf het zachte gegrom van de aanwezige walkers waar kon nemen indien een paar geslagen gaten in de ramen zijn aandacht wegtrokken. De sporen van inbraken waren overal nog aanwezig. Hij kon de verschillende gebruikte routes al ontdekken, de achtergelaten aanwijzingen van overlevenden en bendeleden, achtergelaten in zowel bloedpatronen als kogelgaten en graffiti. Het sprak hem aan. Liet hem voor hoe kort het ook mocht zijn stilstaan, als bevroren gekeken naar alle tekenen, voor hoe kort het ook mocht zijn. In een mum van tijd had Demyan zich eroverheen gezet en begaf hij zich met flink wat geweld in de bijbehorende winkel, met niet meer dan een nieuwe aangestoken sigaret die hij tussen zijn lippen had laten hangen. Een onbekrompen grijns begon zich te vormen. "C'mon, you filthy animals," murmelde hij onderzoekend, de mace rusteloos van zijn schouder geslingerd. Met volle concentratie gleed zijn blik door de ruimte, opzoek naar zijn 'gezelschap' dat langzaam maar zeker duidelijk werd met het toenemende gesleep over de vloeren. "It's time to have some fun."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De weg naar het motel was lang en vermoeiend, ondanks de relatief kleine afstand die ze af moest leggen om er te komen. Het begin van haar reis leek rustig te verlopen, met geen walker in zicht, al duurde het niet lang voordat ze dan toch echt kwamen. De redelijk traagzame looppas die ze aanhield maakte het niet beter, al wilde ze niet te veel energie verspillen aan rennen, wat soms toch echt haar enige optie was. Vandaar dat ze vrijwel uitgeput aankwam bij het motel. Haar ogen had ze nog maar half open, onderwijl ze de deur open duwde met haar rug, er vrijwel tegenaan geleund om het te openen. Ze sleepte haar lichaam naar binnen, haar voeten slenterend over de grond getrokken. De trappen had ze even bekeken, vooraleer ze begon te lopen. De treden leken eindeloos onder haar voeten door te gaan. Verdieping na verdieping beklom ze, de vele trappen met wat moeite omhoog gelopen.
Het kamer nummer wist ze zich nog vaag te herinneren, al was het niet moeilijk te vinden, aangezien de meeste kamers er walgelijk uitzagen. Zodra ze de juiste kamer gevonden had, zocht ze de sleutel op, wat redelijk traag ging, haar herinnerd aan de avond ervoor, toen Demyan zich waarschijnlijk ook zo voelde, misschien wel erger. Haar hand omklemde het koude, kleine stuk metaal, wat ze stevig vasthield terwijl ze opstond, niet gewild het uit haar trillende hand te laten vallen. Voorzichtig stak ze het in het slot, de deur wat sloom geopend. Zodra ze zich weer in de kamer bevond, belandde haar rifle op de grond, en zette ze haar rugzak op het bed, de fles whiskey eruit gehaald, evenals haar sigaretten en de aansteker. Het eerste wat ze deed was wat whiskey drinken, in de hoop haar vermoeidheid weg te werken met alcohol, wat haar vrijwel een waterdicht plan leek.
Een kleine tien minuten later legde ze de fles weer op bed, ook nog wat willen bewaren, in plaats van alles nu al op te drinken. Haar vermoeidheid leek wat te zijn verdwenen, al trilden haar handen nog steeds een beetje. Het duurde niet lang voordat ze iets nieuws nodig had om haarzelf op te kunnen richten, dus pakte ze de sigaretten en de aansteker. Na een sigaret tussen haar lippen te hebben gestoken, gooide ze het pakje weer terug op bed, vooraleer ze het aan wilde steken. Haar trillende handen leken echter een ander plan te hebben, aangezien ze zodanig trilde dat ze de aansteker liet vallen. Een zucht van irritatie liet ze horen, neergehurkt op de aansteker, die inmiddels wat onder het bed was geschoven, weer op te pakken. Een losse plank trok echter haar aandacht. Nadat ze haar sigaret had aangestoken verschoof ze plank iets verder, een kleine ruimte gevonden, die zich blijkbaar onder de plank bevond. Enkele spullen kon ze zien liggen, al reikte ze haar hand uit naar een schrift, het voorzichtig vastgepakt.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld