Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

21 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ A couple drinks, to numb the pain *

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allis.
Eerst liep ik de damestoiletten in, maar daar zag ik alleen twee meiden staan die hun make-up aan het bijwerken waren. Ik draaide me dus ook meteen weer om en gooide de deur achter me dicht. Het kon me nu echt niets interesseren wat die twee meiden van me dachten, want volgens mij keek ik alsof ik ieder moment kon ontploffen. Nou, dat kon ik ook en ik was nog wel het meest boos op mezelf. Het feit dat ik hier zo ontzettend boos om kon worden frustreerde mij echt heel erg, want ik deed dit niet om Lily te beschermen of iets dergelijks. Nee, ik deed dit omdat ik die verdomde jongen leuk vond en dat wilde ik helemaal niet! Ik zag mezelf helemaal niet met hem, want we waren compleet anders. Hij zou mij irritant vinden en ik zou hem misschien nog wel irritanter vinden. Bovendien zouden mijn ouders helemaal raar staan opkijken, want zij wilden me al jaren koppelen met iemand van de Vanderbilt familie, want ja, die waren invloedrijk. Dat waren echter zulke kakkers, dus daar kon ik absoluut niet mee overweg.

Ik gooide vervolgens ook de deur van de mannentoiletten open en het feit dat ik hier eigenlijk niet mocht zijn interesseerde me ook helemaal niets. Als Lily hier mocht zijn dan mocht ik dat ook. Wat ik daar echter aantrof had ik niet verwacht. Castiel zat in zijn eentje op de grond tegen de muur aan en hij was alleen. Althans, ik zag niemand anders in deze ruimte. Meteen wilde ik me alweer omdraaien en heel erg hard wegrennen, omdat ik het gevoel had dat ik echt voor schut stond. Ik had als een gek die deur open gegooid met de gedachte dat ik iets aan zou treffen wat ik niet leuk vond en dan zat hij daar in zijn eentje, al was dat ook niet leuk om te zien. Ik vond het zelfs een beetje sneu. Had hij het niet naar zijn zin gehad daarbinnen? 'Castiel? What are you doing here?' vroeg ik een beetje verbaasd, al was het feit dat ik hier binnen was natuurlijk nog veel raarder. Ik had hier in principe niets te zoeken en ik mocht hier ook helemaal niet zijn. Ik was eigenlijk heel erg opgelucht dat ik dit aantrof en niet datgene dat ik had verwacht aan te troffen, maar dat was ook enorm egoïstisch. Het leek wel alsof hij teveel had gedronken, of had hij iets gebruikt? Waarom zou je anders hier zitten? Als je het niet naar je zin had ging je toch gewoon naar huis?

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Voor een kort moment besloot ik toen toch maar mijn ogen te sluiten en ik genoot van de rust. Toen ik deze echter weer opende begon de lucht een beetje in mijn ogen te branden waardoor er tranen in mijn ogen ontstonden. Ik trok mij hier maar niks van aan sinds ik toch niet echt verwachtte dat er iemand binnen zou komen. En anders zouden ze waarschijnlijk toch denken dat ik of bezopen was of knetter stoned was en dan zouden ze mij alsnog wel alleen laten. Want dat wilde ik op het moment wel, alleen gelaten worden. Lekker rustig in de koele stille wc helemaal alleen. Het was bijna perfect. Tot de deur plots open vloog en ik van schrik op keek door het harde geluid. Verwachtend dat er waarschijnlijk een zoenend koppen zou binnen komen wilde ik al dichter naar de gootsteen schuiven maar wie ik zag had ik absoluut niet verwacht.

Nog niet zo lang geleden voelde ik mij alsof ik alleen gelaten wilde worden, dat was tot ik haar zag. Allison stond in de deur opening en plots wilde ik alleen nog maar met haar zijn. De wat pissige blik in haar ogen liet mij echter zorgen maken. Was ze boos omdat ik naar dit feest was gekomen? Was ze überhaupt wel boos op mij? Of was ze boos op de jongen van net? Had hij haar wellicht aangeraakt waar ze dat niet wilde? Als dat zo was dan zou ik hem met alle liefde in zijn gezicht willen slaan. Ik voelde mij vreemd genoeg plots heel beschermend over Allison. Al snel veranderde de lichte woede in haar ogen naar verbaasdheid en ze sprak op. Haar voorden verbaasde mij ook wel, tot ik er over na begon te denken. Wat deed ik hier eigenlijk? Wat deed ik op dit feestje? Wat deed ik überhaupt in New York? Snel schudde ik deze gedachtes van mij af. Nu was niet het moment voor een bestaanscrisis. "I don't know." De woorden verlieten mijn mond voor ik het echt al door had. Fijn, nu klonk ik waarschijnlijk idioot. Of ze dacht dat ik te veel op had, wat niet zo was sinds ik enkel water op had. Toch voelde ik mij behoorlijk raar. Ik kon het gevoel niet goed beschrijven maar het voelde niet normaal, niet gezond zeker. "I have absolutely no idea." Ik moest mijn best doen niet ineens te beginnen over waarom we überhaupt allemaal op de aarde waren. Dan zou ik haar waarschijnlijk al meteen afschrikken.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Zijn antwoord verwarde mij heel erg. Hij wist niet wat hij hier aan het doen was? Voelde hij zich wel helemaal goed? Was hij ziek? Zo zag het er wel naar uit. Mijn boosheid was in één klap helemaal weg, maar dit werd direct vervangen door bezorgdheid. Een eigenschap die ik niet zo goed herkende in mezelf, omdat ik dat gewoon nooit hoefde te zijn. 'Are you okay?' vroeg ik terwijl ik op hem af stapte en naast hem op de grond neer bukte, terwijl ik er natuurlijk nog wel voor zorgde dat er niets onder mijn jurkje te zien was. Die was niet al te lang en ik wilde niet dat iemand daaronder kon kijken, ook hij niet. Dat was raar. 'Are you sick?' Als een soort overbezorgde moeder voelde ik aan zijn voorhoofd of hij koorts had, maar dat bleek niet zo te zijn. Althans, ik voelde het niet. Nu ik wel heel erg dichtbij was zag ik dat hij letterlijk tranen in zijn ogen had. Wat was er toch aan de hand?! Ik voelde ineens heel erg de neiging om er voor hem te willen zijn, wat er dan ook aan de hand was geweest. Ik wilde hem eigenlijk helemaal niet vragen of hij had gehuild, maar toch deed ik het. Ik wilde gewoon weten wat er aan de hand was en als hij zou gaan liegen zou ik er net zo lang over doorzeuren als dat nodig was. 'Have you been crying? What's wrong?' Ik stelde wel ineens vier vragen achter elkaar, maar ik wilde het gewoon heel erg graag weten en als hij die vragen irritant vond moest hij er maar mee dealen. Ik zou namelijk niet ineens zomaar ophouden en het feit dat ik twee drankjes al had gehad hielp hier ook niet bij, al zette dat natuurlijk niet zoveel aan. Daar kon je niet dronken van worden, maar ik merkte vaak al wel heel erg snel dat ik wat op had. Ik werd dan wat losser en had dan ook nog veel minder een filter erop zitten. Ik had dan letterlijk lak aan alles en iedereen en alles wat ik dacht kwam er dan ook gewoon uit. Ik beet zachtjes op mijn lip, al had ik hier meteen spijt van want dit zou mijn lippenstift ruïneren, maar dat zou ik later wel oplossen. De hand die ik zojuist op zijn voorhoofd had gelegd om te voelen of hij koorts had, had ik inmiddels op zijn schouder neergelegd.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Bij haar eerste vraag beet ik op mijn lip. Was ik oké? Was iemand ooit wel oké? Wat was oké zijn überhaupt? Ik begon hoofdpijn te krijgen van alle vragen die mijn hoofd in kwamen. Daarnaast stelde Allison ook ineens allemaal vragen die amper bij mij binnen kwamen. Ik keek haar maar een beetje aan en voelde plots haar hand op mijn voorhoofd. Voor enkele momenten vroeg ik me af voor ik me besefte dat ze checkte of ik warm was. Klein schudde ik toen maar mijn hoofd. Ik had geen zin om te liegen en ik was duidelijk niet oké. Ik kon het er altijd nog op schuiven dat ik te veel gedronken had, ook al was dat niet zo. Dat kon zij niet weten. "'M not sick," zei ik even hoofd schuddend. Althans ik voelde mij niet ziek? Dacht ik dan. Het leek mij in ieder geval wel vreemd als ik zo plots ziek zou zijn terwijl er net nog niks met mij aan de hand was. "Crying? Oh.. no. My eyes are just uh, watering.." Ik besefte mij al snel nadat ik dit zei dat dit natuurlijk als de meest slechte smoes ooit klonk. Dat was natuurlijk wat iedereen zou zeggen die betrapt was op huilen. Al was ik oprecht niet aan het huilen. Als ik iemand in een bad kamer zou vinden die er zo bij zat als ik nu zou ik ook denken dat die had gehuild. En al zeker als hij of zij dat zou zeggen. Kort sloot ik toen mijn ogen, in de hoop de tranen weg te werken maar het werd enkel erger waardoor er zelfs een paar nu over mijn wangen liepen. Ik voelde mij een idioot en mijn hoofd zat in de staat van depressieve gedachtes, wat natuurlijk super leuk was op feestjes. Ik wist wel echt hoe ik het gezellig moest houden zeg. Met een zachte zucht schudde ik even mijn hoofd. "I'm fine. Don't worry. Just bored I guess," zei ik toen maar met een scheve glimlach. Het was wellicht een beetje tweezijdig doordat ik zojuist nog mijn hoofd schudde op de vraag of ik oké was. Maar daar trok ik mij nu maar even niks van aan. Mijn hoofd zat toch te vol om er echt goed over na te kunnen denken.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Ik wist niet zo goed wat ik met zijn antwoorden moest. Op mijn vraag of hij oké was schudde hij zijn hoofd, maar vervolgens zei hij wel dat het goed was en dat hij zich gewoon verveelde. Nou, als je je verveelde ging je je toch niet afzonderen in een vies openbaar toilet? Oké, het was hier wel schoon, maar ik vond dit soort ruimtes altijd enorm smerig. Wat dat betreft had ik echt een vorm van smetvrees. 'What's wrong? You can tell me..' zei ik terwijl ik op mijn knieën naast hem ging zitten, want dat gehurkt blijven zitten was ook niet prettig. Hij hoefde zich oprecht niet sterker voor te doen dan dat hij was, maar blijkbaar deed hij dat ook niet omdat ik tranen over zijn wangen zag rollen. 'What's wrong?' vroeg ik nogmaals waarna ik iets deed wat ik letterlijk nog nooit bij iemand had gedaan: ik veegde namelijk een aantal van zijn tranen weg. Ik wist helemaal niet of hij dat wel zo prettig vond omdat ik dan wel heel erg dichtbij kwam. Niet alleen fysiek, maar ook omdat je dat niet bij zomaar een vreemde zou doen. Ik wist ook helemaal niet waarom ik dat deed en waarom ik hem nu zo graag wilde helpen. Heel dat feestje kon me nu namelijk gestolen worden, terwijl ik normaliter egoïstisch was en als laatste het feestje pas verliet. Ik wilde het normaal gesproken helemaal niet over dit soort dingen hebben, omdat dat me kwetsbaar maakte. Althans, zo voelde dat. Ik wilde het nooit over dit soort dingen hebben, want dit moest je ten alle tijden uit de weg gaan. Dat sloeg natuurlijk nergens op, want eigenlijk vond ik hem nu helemaal niet zwak zoals ik mezelf dat wel zou vinden als ik daar zat. Zo dacht ik nu helemaal niet over hem. Ook dat vond ik vervelend, want ik wilde dat soort gedachtes helemaal niet hebben. Ik wilde hier niet met hem zitten, maar ik wilde ook niet weg totdat ik wist dat het goed met hem ging en zelfs dan zou ik waarschijnlijk nog op deze vieze vloer blijven zitten.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Kort keek ik haar aan en ik schudde even mijn hoofd. "I wouldn't want to bother you with my problems. Go out there, have fun. You shouldn't spend your free time with some random dude in the boys bathroom of a club." Ik zei de woorden met een zachte lach, mij beseffend dat dat juist was hoe de meeste meiden hun avond uit wellicht zouden besteden. Enkel zaten ze dan niet op de grond te praten, maar eerder tegen de muur onheilige dingen te doen. Ik moest er niet aan denken wat voor dingen er al allemaal in dit toilet gebeurt waren. Ik keek naar Allison en begon mij toch wel schuldig te voelen. Ik was de reden dat ze nu niet bij haar vrienden op het feest was. Ik was de reden dat ze nu op de vieze toilet vloer zat. Natuurlijk had ik haar niet gedwongen om bij mij te komen zitten maar ik voelde me wel schuldig sinds ik wel de reden was dat ze hier zat en als ik niet zulke onvoorspelbare gevoelens had had ze hier niet hoeven zitten. En als ik gewoon wat controle had over mijn lichaam liepen de tranen nu niet ineens best erg over mijn wangen. Ik wist niet eens wat mij er toe had gebracht om hier zo als een wrak op de grond te zitten. Zo een vijftien minuten had ik mij nog helemaal prima gevoeld en nu plots voelde ik mij zonder reden gewoon vreselijk kut. Het gene waar ik het minst tegen kon was dat ik niet wist waarom ik me zo voelde. Ik wist niet wat deze plots droevige gevoelens brachten en ik wist niet waarom mijn tranen die net nog van prikkels kwamen nu plots als watervallen over mijn wangen aan het stromen waren. Al mijn gevoelens maakte mij gewoon zo erg in de war dat ik niet eens meer echt door had waar ik was. Waar kwam dit alles zo plots vandaan? "I'm sorry," fluisterde ik bijna terwijl ik mijn hoofd liet zakken. "I'm so fucking sorry."

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Alli.
Ik glimlachte zwakjes om zijn opmerking. Om mij hoefde hij zich niet te bekommeren. Als ik geen zin had om hier te zitten zat ik hier ook zeker niet en dan was ik hier al lang weg geweest. 'Don't be silly. I'd much rather be in here talking to you than be out there talking to a bunch of people I don't even like. You're not bothering me.' Ik snapte echt niet wat er aan de hand was. Ik had hem een paar minuten geleden nog gewoon met Lily zien praten en ik wist dat Lily nooit iets gemeens tegen hem zou zeggen. Daar was zij te lief voor. Ze was ontzettend dom en een grote flapuit, maar ze zou niet zo snel een slecht woord over iemand zeggen die ze helemaal niet kende. Daar was ze niet het type voor. Ik kon me ook niet goed voorstellen dat Adam dat had gedaan. 'Besides, I'm stubborn so if that means I'd have to sit here until 6AM then I would. I'm not leaving you alone like this.' Ik beet wat harder op mijn lip toen hij zich begon te verontschuldigen. Wat was er in godsnaam gebeurd dat hem zo verdrietig maakte? Ik was hier ook helemaal niet de juiste persoon voor. In mijn werk zag ik non-stop huilende mensen en velen waren ook agressief, maar dan zat er zo'n afstand tussen ons in. Dat voelde ik hier nu veel minder. Ik wilde hem gewoon helpen, maar daar was ik niet goed in. Dit soort dingen zorgden er altijd voor dat ik in paniek raakte, want zodra ik tranen bij iemand zag was ik al heel erg snel weg. 'Hey, shhh, c'mere,' zei ik terwijl ik zonder er verder nog bij na te denken mijn armen om hem heen sloeg. 'You have nothing to be sorry for,' zei ik terwijl ik mijn hoofd op zijn schouder legde.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Haar woorden brachten toch wel een warm gevoel in mijn buik. Ze zei het niet echt direct, maar het klonk wel een beetje alsof dat betekende dat ze mij wel leuk vond. Niet op de liefdes manier, maar gewoon leuk. Het betekende zonder dat ik het wilde toch best veel voor mij. "I'm not?" vroeg ik toch maar om zeker te zijn. Ze zei dat ik haar niet lastig viel maar dat gevoel had ik toch best wel. Al voelde ik mij wel vader zo terwijl mensen nooit zeiden dat het zo was. Dat gevoel was gewoon lastig om weg te halen leek mij. De warmte van haar armen om mij heen voelde fijn. Waarom ik er nog emotioneler van werd wist ik niet. Had ik dan toch dingen gedronken? Zonder dat ik het door had wellicht? Was mijn water wel water geweest? Ja, natuurlijk was dat gewoon water. Ik verzonk voor dat ik het door had helemaal in haar armen en de tranen die nog over mijn wangen liepen waren nu helemaal niet meer te stoppen. "I'm sorry you have to see me like this. I feel like such a mess." Gelijk had ik spijt van mijn woorden. Ik begon over mijn gevoelens en dat was nooit een slimme zet. Het maakte niet uit hoe ik mij voelde, het boeide haar waarschijnlijk ook tien keer niks dus ik moest haar hier gewoon niet mee lastig vallen. En vaak als ik over mijn gevoelens praatte zei ik gelijk alles. Dan zou ik haar vertellen dat ik me jaloers voelde, dat ik mij kut voelde en dat ik gevoelens voor haar voelde die ik nooit gekend had. Maar dat wilde ik niet. Ik wilde niet geloven dat die gevoelens voor haar er waren en ik wilde niet dat zij er vanaf wist want ik wilde niet dat ze bestonden en al deze gedachtes maakte mij enkel nog verwarder. Ik was een wrak en ik wist gewoon niet hoe dit alles kwam. "I don't even know why I'm crying."

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
‘No. You’re definitely not bothering me. It’s all good.’ Ik was alleen meestal niet de persoon waar mensen naartoe gingen als ze zich slecht voelden, omdat ik ook gewoon niet goed in advies geven was. Ik hoopte dus ook met heel mijn hart dat ik de situatie nu niet nog erger maakte dan dat het al was. Als dat wel zo was zou ik mezelf dat de komende tijd nog niet kunnen vergeven. ‘Shhh, there’s no need to apologize. It’s fine. Sometimes crying is a good thing.’ Het maakte me niet uit dat hij zo emotioneel was. Of nou ja, ik vond het natuurlijk ontzettend vervelend, maar het was niet vervelend tegenover mij. Hij hoefde daar geen sorry voor te zeggen. ‘What happened?’ vroeg ik zachtjes terwijl ik door zijn haar begon te strelen. Ik had gehoord dat mensen dat soms fijn vonden als ze emotionee waren. Ik wist het niet; ik was namelijk vrijwel nooit emotioneel en als ik dat wel was zocht ik een afleiding net zolang ik me weer goed voelde. Ik kon me oprecht niet herinneren dat ik ooit zo bij iemand had gehuild, maar eigenlijk was het ontzettend sterk en dapper wat hij nu deed. Ik had er dus ook de grootste respect voor en alleen om die reden al hoefde hij geen sorry te zeggen. Nog steeds snapte ik niet waarom dit zoveel met mij deed. Vond ik hem dan al zó leuk? Blijkbaar wel. Ik kon het me echter nauwelijks voorstellen. Als een andere jongen dit had gedaan zou ik dit de grootste afknapper ooit vinden, maar bij hem vond ik het echt totaal niet erg. Verre van erg zelfs. Het gaf me een beetje het gevoel dat hij me genoeg vertrouwde om dit te doen en dat vond ik eigenlijk wel heel erg fijn. Dat had namelijk nog nooit iemand gedaan, dus wat dat betreft vond ik het fijn dat hij zich prettig genoeg voelde om zich te laten gaan.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Soms was huilen inderdaad een goed ding, maar ik had het gevoel dat ik haar hier alleen maar dwars mee zat. Ik huilde enkel op momenten dat ik te veel gedronken had, of mijn gevoelens al te ver had opgepropt en er een klein dingetje gebeurde wat de emmer liet overlopen. Voor mijn gevoel waren geen van beide nu aan de hand. Wat was er dan überhaupt gebeurt waardoor die emmer zou overlopen? Soms was huilen een goed ding, maar nu voelde het vooral fout. Fout omdat er niks gebeurt was en ik eigenlijk hier buiten moest zijn, lol hebben met mijn vrienden zoals elke normale vijfentwintig jarige. Bij haar vraag haalde ik zwakjes mijn schouders op. Wat was er gebeurt? Ja dat vroeg ik mij ook wel af. "Life happened I guess," mompelde ik zachtjes. Ik beet even hard op mijn lip en schudde klein mijn hoofd. "You know when you're drowning you don't exactly inhale until right before you black out. It's called voluntary apnea. It's like no matter how much you're freaking out, the instinct to not let any water in is so strong that you won't open your mouth. Until you feel like your head's exploding. That's how I feel. Like my head's exploding, like I can't breathe. And I don't know why but I'm in this constant phase of panick that I keep pushing away but now I just can't and I can't explain it and I hate this and I'm sorry for telling you all of this but I just... I can't do this anymore." Mijn hoofd zat zo vol met woorden die ik gewoon niet uit mijn mond kreeg. Alles wat ik zei klonk vast zo vreselijk verwarrend en ik wist niet eens wat ik allemaal aan het zeggen was en ook niet waarom. Alles wat ik wist was dat die woorden precies vertelde hoe ik mij nu op dit moment voelde. En ook al waren ze verwarrend, dat waren mijn gevoelens ook. De meest lastige tijd in je leven is niet wanneer niemand jou begrijpt, het is wanneer jij jezelf niet begrijpt.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allis.
Van zijn uitleg begreep ik eigenlijk helemaal niets wat me een beetje een schuldgevoel gaf. Zie je wel. Ik zou het alleen maar erger maken. Misschien nu nog niet, maar ik had geen flauw idee hoe ik daarop moest reageren. Ik begreep namelij helemaal niet zo goed wat hij ermee bedoelde. Hij had het gevoel alsof zijn hoofd explodeerde? Maar waarom? Dan moest er toch wat gebeurd zijn? Met dit soort dingen kon ik alleen maar heel erg zwart-wit denken, want het is me ook nooit anders geleerd. Als je geen directe reden had om verdrietig te zijn dan moest je ook niet zeuren. Als kind was het zelfs niet oké om langer dan tien seconden te huilen als je was gevallen en dan pijn had. Dan werd me meteen verteld om op te staan en niet te piepen. Dat kon ik alleen nooit tegen hem zeggen en die neiging had ik ook zeker niet. ‘It’s okay, really..’ zei ik voor zo’n beetje de vierde keer. Hij bleef sorry zeggen terwijl dat nergens voor nodig was. ‘Is there anything I can do to help you make you feel better?’ vroeg ik maar aan hem, want ik wist het niet meer. Het liefst zei ik niets, maar dat was al helemaal dom. Dan leek het net alsof ik niet aan het luisteren was, maar dat verhaal over verdrinken begreep ik oprecht niet. ‘And don’t think that I don’t actually want to help you because I do want to help. I don’t like seeing you this sad. I truly care about you.’ Zei ik dat serieus hardop? Ik? Volgens mij had ik dat nog nooit tegen iemand gezegd, want dat was voor mij ook een vorm van me kwetsbaar opstellen. Ik hoopte dus maar dat hij er later geen misbruik van zou maken, maar dat kon ik me in deze situatie niet voorstellen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Ik voelde mij dom door mijn eigen woorden. Als ik al niet begreep wat ik zei, hoe moest zij het dan ooit snappen. Ik voelde mij ook steeds dommer voor het huilen. Normaal huilde ik nooit zo erg, zelfs als ik erg verdrietig was, zelfs als mijn emmer overstroomd was of ik dronken was. Wat het dit keer zo erg maakte wist ik ook niet en ik was zo wanhopig om hier achter te komen. Het liefste wilde ik ook gewoon stoppen met huilen, een glimlach opzetten en mij gedragen alsof dit nooit gebeurt was. Het verraste mij ook wel van mijzelf dat ik mij nu al zo op mijn gemak voelde rondom Allison dat ik gewoon voor haar gezicht huilde. Het enige persoon buiten mijn familie rond wie ik sober had gehuild was Adam en dat was ook pas na een paar jaar van vriendschap. Ik hoopte dan ook dat Allison er geen misbruik van zou maken, maar ik verwachtte dat totaal niet van haar. Van wat ik tot nu toe van haar gezien had leek ze mij totaal niet het persoon om misbruik te maken van zo een situatie. Ze leek me niet eens een persoon om misbruik van iemand te maken. Tenzij dat persoon haar wellicht iets heel ergs had aangedaan. Maar ik wist het niet, ik kende haar immers amper. "Can you just... Just promise me one thing?" vroeg ik met een zachte stem. Bijna fluisterend. Ik durfde niet te hard te praten omdat ik gewoon angstig was dat mijn stem dan zou breken en dan zou ik me nog dommer voelen dan ik al deed. "I care about you too." De woorden hadden mijn mond al verlaten oor ik het echt door kon hebben. Het was alsof ik mijn eigen mond niet meer kon besturen. Ik had er geen controle over en ik wist niet wat ik er aan kon doen. Deze hele avond was gewoon zo anders gelopen dan ik had verwacht.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
‘Of course..’ zei ik ook zachtjes, want ik vond het dan ook raar om ineens net zo hard te praten als dat ik normaal deed en ik had van mezelf al een redelijk harde stem. ‘What is it?’ vroeg ik er nog achteraan. Ik glimlachte even zwakjes toen hij zei dat hij ook om mij gaf, al snapte ik niet echt waarom. Ik was alleen maar onaardig geweest en als ik wel aardig was geweest was het vaak nog ongemakkelijk. Dat was nu niet zo, maar ik had nu eigenlijk ook nog helemaal niets kunnen doen behalve hier een beetje bij hem zitten zodat hij niet alleen was. Meer had ik nog niet gedaan. Maar ik vond het wel lief, dus nam ik het aan en hoopte dan ook maar dat hij het meende en het niet zei omdat ik het als eerst had gezegd. Dat had ik namelijk geregeld gedaan bij anderen. Dan zei ik de dingen maar terug, omdat dat dan netjes en vriendelijk was, maar ik meende er geen woord van. Misschien was het daarom altijd wel stukgelopen bij vorige relaties, want ook bij hen voelde ik nou niet echt veel. Ja, het was gezellig, maar meer dan dat was het ook niet. Wellicht hadden ze dat door en dachten ze daarom wel dat ze zo snel mogelijk weg moesten. Ik gaf ze geen ongelijk. Ik was wat dat betreft ook wel een beetje harteloos, of nou ja, zo was ik “geproduceerd.” Ik had mijn ouders ook nog nooit zien huilen, zelfs niet toen mijn moeder erachter kwam dat mijn vader een lange tijd een affaire met iemand had. Zelfs toen deed zelfs zij alsof dat de normaalste zaak van de wereld was en ze gingen gewoon verder met hun leven.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
"Promise me that I'm really not bothering you right now," zei ik met een kleine frons op mijn gezicht. De tranen waren niet meer over mijn wangen aan het lopen en ik merkte dat ik me al minder slecht voelde. Het gesprek dat ik met haar had had echt geholpen, hoewel het niet eens echt een gesprek was. Ik uitte me meer naar haar, maar ze luisterde en daar was ik haar wel echt heel dankbaar voor. Mijn armen had ik intussen ook zonder het zelf door te hebben om haar heen geslagen. Het voelde niet meer ongemakkelijk, niet eens een klein beetje. "Thank you for uh, listening to me. It uhm.. It means a lot to me," zei ik toen toch iets harder dan mijn bijna gefluister van net. Ik kon het niet in woorden uitdrukken hoe dankbaar ik eigenlijk was. Ik wist niet eens zeker of ik zomaar zo bij iemand neer ging zetten, zeker iemand die ik eigenlijk amper kende. Dus ik was haar echt heel dankbaar dat ze gewoon bij mij kwam zitten, naar mijn gezeur luisterde en er oprecht voor me was. Ik merkte ook wel aan haar dat ze er voor me wilde zijn wat erg veel voor mij betekende. Niet iedereen zou zo zijn. Dit wees er ook wel op dat ergens achter de gemene opmerkingen die ze nog wel wilde maken toch wel een groot hart zat. Al had ik niet anders van haar verwacht, niet dat ik dat ooit hardop zou zeggen. "I uh, I really do care about you by the way. Don't ask me why I uh, I just do," zei ik vervolgens. Ik was niet zeker of het wel duidelijk was toen ik het hiervoor zei, of dat het wellicht overkwam als iets wat je gewoon uit beleefdheid zei. Zoiets wat je tegen iemand zou zeggen wanneer dat persoon zei dat hij je shirt leuk vond, dat je dan gewoon een compliment terug gaf omdat je je anders schuldig voelde. Want dat was het niet, ik gaf oprecht om haar en hoewel we elkaar wellicht niet erg goed kende en het misschien zelfs wel raar was, ik vond dat ze het best mocht weten. Iets gaf mij namelijk het gevoel dat er niet super veel mensen waren die echt om haar gaven.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
‘I promise that you’re not bothering me. I swear.’ Ik was niet zo heel erg goed in het verbergen van mijn gedachtes. Als ik dus geïrriteerd was kon iemand dit heel erg goed aan mijn gezicht af lezen en als ik iets juist wel heel erg leuk vond was dit ook te zien. Het enige wat iemand niet kon zien was als ik verdrietig was, maar dat was ik immers ook gewoon bijna nooit. Teleurgesteld wel, bijvoorbeeld als ik een zaak had verloren, maar dat was een heel andere emotie en dat kon dan ook wel, al zou niemand dat ook zien aangezien ik op mezelf woonde. Ik kwam standaard thuis in een leeg huis, dus hoefde me dan ook gelukkig niet te verantwoorden. Opnieuw glimlachte ik zwakjes en dit keer omdat hij me bedankte. ‘There’s no need to thank me but you’re welcome. I honestly don’t mind.’ Misschien moest ik hem nu toch maar los laten, want het leek alsof het alweer iets beter met hem ging, maar dat wist ik niet zeker. Vandaar dat ik het nog maar niet deed en dan zou ik nog wel even afwachten. Ik wilde het ook niet ongemakkelijk voor hem maken. ‘Awww, well, I care about you too and I don’t wanna see you being this sad though I really think it’s a good thing that you let yourself be sad this time. It’s better than keeping it all inside.’ Wat ironisch dat ik dat zei. Dat het zo ironisch was wist hij alleen niet en dat zou hij ook niet snel te weten komen. Er was gewoon nooit iets geweest wat mij de afgelopen tien jaar de neiging had gegeven om te gaan huilen of om ergens verdrietig om te worden. Ik zocht dan een afleiding zoals sporten of iets gezelligs met vriendinnen doen en dan ging het wel weer.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld