Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Bad Luck

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het voelde alsof er een film voor haar ogen afspeelde. Alsof iemand anders haar leven over had genomen en het door elkaar had geschud. Na alles wat er was gebeurd, vanaf het moment dat ze met Archer weg was gevlucht op zijn motor, tot aan het moment dat ze hem uit zijn bewustzijn had getrokken, voelde dit vreemd genoeg nog het meest aan alsof alles was zoals het moest zijn.
Ook Kat leek niet goed te weten wat ze moest zeggen, hoe ze moest reageren. Marlow zag echter de realisatie in haar blauwe ogen, Blauwe ogen die niet alleen op die van Liv leken, maar ook nog op die van haar.
Het brak Marlow haar hart om het verhaal van Kat aan te horen. Haar ouders hadden haar ook niet gewild. De hele reden dat Liv haar mee had genomen uit hun ouderlijk huis, was omdat haar ouders haar af hadden willen staan – misschien wel hadden willen overhandigen aan de overheid. Op haar jonge leeftijd had Marlow dat nauwelijks begrepen, maar toen ze op was gegroeid, had ze het door gehad. Dat zij niet het eerste kind van haar ouders was dat ze hadden willen afschepen, vond ze verschrikkelijk.
‘Kat… I’m so sorry,’ fluisterde Marlow. Ze schoof iets naar voren en legde haar hand op Kat haar been. ‘They wanted to give me away as well. Liv made sure they couldn’t,’ vertelde Marlow. Ze schudde haar hoofd, hopend dat de tranen haar bespaard zouden blijven.
Het idee dat ze nog een zus had, eentje die recht tegenover haar zat, was nauwelijks te bevatten. Marlow wist niet of ze wilde huilen, gillen of simpelweg Kat in de armen vallen om haar te knuffelen en zich gelukkig te prijzen dat ze iemand had gevonden die haar zou begrijpen. Iemand die een deel van Liv weer tot leven zou kunnen brengen.
‘Look, I don’t really know how or-‘
Het geluid van een ring die tikte op het glas van Marlow haar raam trok haar uit al haar gevoelens en het gesprek. Geërgerd dat haar vermoeden werd bevestigd, draaide ze zich weg van Kat en duwde ze het knopje in. Het raam schoof traag naar beneden en Damon leunde met zijn arm op de rand.
‘This is no time for a family reunion, Marshmallow. We need to get back as fast as we can,’ zei Damon. Zijn doordringende, blauwe ogen gleden van Marlow naar Kat, maar ze ontweek zijn blik.
‘You were listening? Not cool, dude. Not cool at all,’ snauwde Marlow. Diep van binnen had ze geweten dat Damon haar in de gaten zou houden. Ondanks dat hij gefrustreerd oogde, doordat ze zomaar de auto aan de kant had gezet, bespeurde ze ook een vleugje van bezorgdheid in zijn blik. Hij wist waar Kat toe in staat was, als Marlow de verhalen van de brunette moest geloven.
Misschien was Damon na al die weken toch nog om haar gaan geven.
Marlow snoof, deels om haar tranen weer tegen te gaan, en drukte het knopje weer in om het raam omhoog te laten bewegen. ‘We’ll be right behind you. Don’t worry.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
TS

Archer... Archer... Archer... It's time.

Zijn hart klopte in zijn keel. Er schoten scheuten van pijn door zijn ledematen door de weerstand die hij bood. Een wervelwind vloog langs zijn lichaam, dat zich nog zwak staande wist te houden tegenover de duistere gestaltes die om hem heen draaiden. Hij vond zichzelf weer in het oog van de tornado, daar waar het uitzicht op de zwarte buitenwereld seconde na seconde meer van hem weg werd genomen om het met rook te laten vullen. Daar waar de magere geesten van de andere zijde vandaan kwamen om hun weg naar hem toe te zoeken.
In een ruk voelde hij zijn rug naar achteren buigen, hem gedwongen om omhoog te kijken onderwijl zijn lijf zich steeds meer over leek te geven aan de immense kracht die op hem gezet werd. Bewegen kon Archer niet meer; hij kon slechts de blikken van alle doden kruisen, vooraleer ze in rook opgingen en over zijn lippen zijn lichaam binnentraden. Het laatste beetje adem stokte in zijn keel. Genoeg zuurstof was het niet meer voor hem om adem te blijven halen. Daarvoor was de rook al te ver in hem getrokken, een gevoel van vrieskou met zich meegebracht dat hem langzaam maar zeker op de grond werkte. Voor Archer het wist, voelde hij zich al met een harde klap tegen het oppervlak storten.
Paniek overspoelde hem, evenals een pijn waar hij niet aan kon beginnen om deze te beschrijven. Zijn hart blokkeerde, het bloed niet langer meer door zijn lichaam gepompt om hem te voorzien van zuurstof. Het laatste zicht wat hem nog gegund werd, was de grauwe kleur die zijn huid over begon te nemen. Vervolgens voelde hij zich wederom bruut, uit het niets weggetrokken worden uit het donkerte.

Zijn ogen schoten open, het duister om hem heen waargenomen met een blik van paniek. In een raas zat hij rechtovereind. Zijn pupillen schoten als vanzelf alle kanten op, zoekend naar de gedaantes die hem net nog over hadden willen nemen. Het was echter slechts één gestalte dat Archer waar had kunnen nemen; dat van de blondine naast hem, die bewegingsloos met haar rug naar hem toe lag.
Het weten dat hij niet alleen was, had hem er nog van kunnen weerhouden om beklemd naar adem te happen. In plaats daarvan wist hij enkele, huiverige teugen naar binnen te werken om zijn hartslag weer ietwat op orde te krijgen. Een lichte zucht verstreek langs zijn lippen. De doden aan de andere zijde zouden hem zodra hij zijn bewustzijn verliet, voor geen moment laten vergeten dat hij nét aan de dood was ontsnapt. Wellicht terwijl hij het eigenlijk niet had verdiend. Was hij dan altijd gedoemd om hetzelfde te herleven zodra hij zijn ogen sloot?
Hij bracht zijn handpalmen naar zijn gezicht, het zweet dat over zijn huid sijpelde wat weggeveegd. Zijn gevoel van misselijkheid had hem nog niet verlaten, eveneens het getril en het gezweet. Een herinnering die ook zijn broer bij hem achtergelaten had. Het was haast lachwekkend hoe hij van Ryan af was, maar tegelijkertijd ook voor altijd aan zijn tijd daar herinnerd zou worden. Hij verlangde immers niet alleen maar naar een nieuwe dosis speed; hij leek elk moment dat hij wakker besteedde aan niets anders meer te kunnen denken.
De frustratie begon zich in hem op te stapelen bij die gedachte. Als vanouds greep hij dan ook naar het enige dat hem nog gerust had kunnen stellen op momenten als deze. Zwijgend haalde hij een pakje sigaretten van het nachtkastje vandaan, om een sigaret tussen zijn lippen te kunnen steken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Donkere slangen krulden om haar voeten en hielden haar aan de grond genageld. In een onherkenbare taal werden woorden in haar oren gefluisterd. Marlow probeerde haar voeten los te trekken uit hun onvermijdelijke greep, maar het resulteerde enkel in meer schaduwen die omhoog kropen over haar lichaam. Haar ogen bleven zoeken naar iets, naar iemand. Naar Archer.
De duisternis omhulde haar en het was groter dan ze zich kon herinneren. Het voelde als een plek die jaren stil had gestaan in de tijd, maar tegelijkertijd leefde. Uit iedere hoek klonken stemmen die ze niet kon volgen en overal waar haar ogen keken, verschenen nieuwe schaduwen die op haar af kringelden als wolken vol met rook.
De vorige keer was Archer er geweest, had hij naar haar geroepen en contact met haar gezocht. Dit keer was Marlow echter volledig alleen. Het leek alsof de geesten om haar heen zich voedden met haar eenzaamheid en het gevoel alleen maar leken te vergroten. Het bracht haar terug naar het moment dat ze zich huilend had verstopt achter een vuilniscontainer, vlak nadat Liv zichzelf had opgeofferd. Op dat moment had ze pas geleerd wat eenzaamheid echt was.
Marlow wilde gillen, roepen naar iemand. Archer, Liv, Damon of Charlie. Iemand. Uit haar mond kwam echter geen klank. Haar woorden werden gesmoord en zwarte vlekken vormden voor haar ogen. De duisternis eiste zijn tol en trok haar verder naar beneden. Verder in de diepe put die haar eenzaamheid en de schaduwen om haar heen hadden gecreëerd.
Geschrokken opende Marlow haar ogen. Haar handen grepen in de dekens, opgelucht dat ze een stuk stof voelde. De donkere ruimte stelde haar kloppende hart nog niet gerust, totdat ze een zachte, oranje gloed zag oplichten. De sigarettenlucht bereikte haar neusgaten, wat haar deed beseffen dat Archer naast haar wakker was geworden en dat hij een sigaret had opgestoken.
Langzaam draaide Marlow zich om, zodat ze naar Archer kon kijken. Hij had al geslapen toen ze zijn kamer binnen was geslopen. In eerste instantie had ze samen met Kat een kamer gedeeld, maar ze hadden nauwelijks gesproken over hun ontdekking. Kat was al snel in slaap gevallen, maar Marlow had de slaap niet kunnen vatten. De vorige avond was dat haar wel gelukt, mede dankzij Archer die zijn arm om haar heen had gelegd en tegen wie ze aan had kunnen kruipen. Die genegenheid had ze weer willen voelen.
‘Hi,’ fluisterde Marlow zacht. Haar ogen begonnen te wennen aan het donker. Archer zat naast haar, zijn rug tegen bedhoofd. Ze vroeg zich af waarom hij midden in de nacht naar een sigaret hunkerde, maar besloot er niet naar te vragen. Hij zag er al vermoeid genoeg uit.
‘I hope you don’t mind that I snuck in here.’ Marlow trok de dunne deken iets beter over zich heen. ‘I just… I couldn’t sleep. I still can’t.’ Ze haalde een hand door haar blonde haren. Het liefst wilde ze Archer de echte reden vertellen waarom ze de kamer uit was gevlucht, maar ze betwijfelde of hij het echt zou begrijpen.
Ze bestuurde Archer kort en besefte zich dat ze hem eerder slapend aan had getroffen. Ook hij leek moeite te hebben met het slapen. ‘I’m guessing you can’t sleep either.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het gevoel van de rook die door zijn luchtpijpen sloop, liet een korte déjà vu voor zijn ogen flitsen. Echter, hoe de doden van de andere zijde hem van zijn adem hadden beroofd, liet de sigaret hem eerder relaxen. Langzaam maar zeker voelde Archer zijn ademhaling terugzakken naar het normale peil. De duisternis om hem heen nam hij in zich op, alsof iets in hem hem ertoe aanzette om te zoeken naar sporen, welke dan ook, van een andere aanwezigheid dan hemzelf of de blondine naast hem op de matras.
Een vluchtige beweging liet de lakens over hem heen van hem wegtrekken. Wat verbaasd keek Archer opzij, gezien hoe Marlow's grip op de stof van de dekens verstevigde. Eerst dacht hij dat ze slechts aan het dromen was, maar bij het horen van haar stem bleek ze dan toch wakker te zijn. Zacht beet hij op zijn lip; als hij haar maar niet wakker had gemaakt.
"Hi, blondie." Hij nam nog een hijs van de sigaret, de rook tussen zijn lippen vandaan naar buiten laten sijpelen. De beelden van voor die avond kwamen intussen ook weer tot hem. Hij had zich uiteindelijk op het bed gestort en hij was in slaap gevallen, maar destijds was er geen ander gedaante behalve zijn eigen te bespeuren. Was ze hier dan toch zelf naast hem gekropen? De gedachte daaraan liet een van zijn mondhoeken wat omhoog trekken, al wist hij niet zo goed wat het was wat dit zo amuserend voor hem maakte.
"It's alright. Although you don't seem to sleep well here either, do you?" mompelde hij rustig voor zich uit. "You were dreaming." Dat ze hetzelfde bij hem op had gemerkt, wist een beetje van de verbazing van hem weg te trekken. Het kon haast ook niet anders. Het leek alsof Marlow op bepaalde momenten recht door hem heen kijken kon, precies zoals hij soms ook bij zichzelf opmerkte. "That's a good guess." Hij haalde de sigaret van tussen zijn lippen vandaan en liet deze tussen zijn wijs en middelvinger achter. "Sleep is overrated anyway." De doorgaans ironische toon liet hij bij deze woorden niet blijken, er simpelweg niet genoeg energie of zin voor gehad om deze kant in hem naar boven te brengen.
"Want a hit too?" Hij reikte de sigaret naar haar uit. Wellicht dat ze het net zo goed als hem gebruiken kon. Hij kon niet in haar hoofd kijken, maar haar nachtmerrie was hoe dan ook heftig genoeg geweest voor haar om wakker te schrikken. Of althans, daar leek het op.
"What were you dreaming about?" vroeg hij haar na een korte stilte. "You seemed a bit shaken up."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat ze zijn benaming voor haar al zo vaak had gehoord, maakte het nu iets warms in haar los. Hij sprak het niet liefkozend uit, of plagend. Soms, zoals nu, sprak hij het neutraal uit, maar kon ze het niet laten om zich in te beelden dat hij haar zo noemde omdat hij het leuk vond. Omdat hij zich naar haar reactie. Misschien was dat gewoon wensdenken.
Marlow schudde haar hoofd toen hij opmerkte dat ze ook hier niet goed sliep. Ze had gehoopt van wel, maar het tegendeel was al bewezen. Nu ze hier lag, was ze blij dat Archer al recht overeind zat en dat ze iemand had om tegen aan te praten. Als ze Kat wakker had gemaakt, had ze niet geweten wat ze had moeten zeggen. En ondanks dat Charlie iemand was die een hoop fysieke problemen op kon lossen, had ze geen behoefte om haar gevoelens met hem te delen.
‘No sleep for the wicked,’ mompelde Marlow, terwijl ze een blik wierp op het plafond boven hen. Ze hoopte dat de duisternis haar vroeg of laat met rust zou laten. De toekomst zou dat nog uit moeten wijzen.
‘I was dreaming about…’ Marlow stopte midden in haar zin, omdat ze eigenlijk niet wist waar ze over had gedroomd. Ze herkende de plek, de schaduwen die zich voor haar ogen hadden geschoven en haar hadden ingesloten. Het was dezelfde plek waar ze Archer had gezien, die ene nacht. Degenen die ze had gezien in haar hallucinaties, of dromen, nadat ze Archer uit zijn onderbewustzijn had getrokken. Toch bleven de woorden in haar keel steken als ze het probeerde te beschrijven. Niets was zo allesomvattend, zo teisterend en angstaanjagend als dat eenzame gevoel wat ze in haar droom had gevoeld.
Marlow pakte de sigaret die Archer aan haar had uitgereikt. Het deed haar denken aan die keer dat ze lachend op de grond hadden gezeten. Ze hadden samen een joint gedeeld en ze hadden in een deuk gelegen. Het was één van de beste herinneringen die ze had aan de Outlaws. Het was maar een klein moment, maar de herinnering bracht haar mondhoeken even omhoog.
‘It was darkness, I guess. All consuming, rotting darkness that slowly got hold of me. It felt so… Lonely.’ Ze nam een trek van de sigaret en blies de rook langzaam uit. Ze vroeg zich af of Archer hetzelfde zag, hetzelfde voelde als hij zijn ogen sloot. Ze hield haar vraag echter in. Na alles wat hij mee had gemaakt, voelde het verkeerd om te vragen of hij haar een kijkje in zijn hoofd gunde.
Marlow liet haar hoofd terug zakken op het kussen en leunde met haar arm op het voorhoofd. De rook die weg dwarrelde van de sigaret volgde ze met haar ogen, waarna ze nog een trekje nam. Vervolgens overhandigde ze Archer de sigaret weer.
‘How are you feeling, after everything?’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Of het was omdat Marlow net als hem de slaap niet vatten kon of het feit dat ze ook gedroomd leek te hebben, was hem onduidelijk. Desalniettemin kon Archer niet ontkennen dat hij zich rustiger voelde dan hiervoor, toen Marlow nog buiten bewustzijn was en hij zijn eigen paniekaanval moest laten verdwijnen. Het was lang geleden sinds hij dat mee had gemaakt en toch leek het alsof hij in de aanwezigheid van de blondine naast hem, alles aankon wat naar hem toe werd geslingerd.
Hij volgde haar bewegingen ietwat met zijn ogen. Hoe ze eerst de aanstalten maakte om hem antwoord te geven, bleef ze na een paar woorden haken tot er een stilte voor in de plaats kwam. Het zorgde voor des te meer nieuwsgierigheid in hem; wat was het wat ze had gezien, wat haar zo stilzwijgend en verward had gemaakt? Hij leek zich niets kunnen voorstellen wat dat zo in haar teweeg kon brengen. Niet totdat het woord duisternis over haar lippen rolde en een gevoel van herkenning in hem opriep.
"You've seen the other side?" vroeg hij haar vrijwel direct. Dat had hij niet eerder gehoord. Het enige waar hij van op de hoogte was geweest, was dat ze de andere zijde had gezien toen hij haar op had gezocht gedurende zijn gevangenschap. Zou ze dan nog altijd aan die plaats gelinkt zijn? Hij keerde zich fronsend naar de wand tegenover zich. Het zou niet zo moeten zijn dat ze die plek haar nog in haar onderbewuste opzocht. Dat kon niet.
De sigaret nam hij stilletjes van haar over, deze weer wat verstrooid naar zijn lippen gebracht. Hij inhaleerde de rook zacht, het langs zijn keel naar binnen voelen vloeien om een gevoel van gemoedsrust bij hem terug te brengen. Bij het uitademen voelde hij het aan hem ontsnappen, evenals de zorgen die de gewaarwording in haar dromen had veroorzaakt. Maar hoe hij zich voelde? Daar kon hij met zijn hoofd nog niet helemaal bij.
"I don't know." De opgerookte sigaret liet hij even tussen zijn vingers glijden, deze kort bekeken voor hij hem op de cementen grond naast het bed mikte. "My mind is all focused on cravings, it seems. Like some sort of damn survival mode. I can't really think straight."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘If that’s what you call it,’ antwoordde Marlow. ‘But I don’t want to talk about that place. Not now, anyway.’ De duisternis bracht rillingen over haar rug en het zou iedere kans op slapen voor haar hinderen. Al vermoedde ze dat slapen er sowieso niet meer in zou zitten deze avond. In dat geval wilde ze het gesprek tussen haar en Archer naar een ander onderwerp brengen.
Iets waar Archer haar zelf al een aanzet voor gaf. Hij noemde zijn hunkeringen, die hem belemmerden om ook maar enigszins logisch na te denken. Marlow wist niet wat hij precies bedoelde, maar ze herkende het gevoel. Zo graag iets willen dat al het andere simpelweg niet meer belangrijk leek, dat het je langzaam kon verteren. Als dat was wat Archer voelde, dan begreep ze waarom hij zo vermoeid oogde.
Marlow kwam overeind en gooide haar blonde haren over één schouder. Ze bestudeerde Archer. Zijn lippen, waar enkele seconden geleden nog een sigaret tussen had gebungeld, hadden zich gevormd in een gespannen lijn. Zijn ogen keken in het niets, denkend aan alles wat hij wilde, maar ongetwijfeld niet langer kon hebben.
‘I’m guessing you’re not talking about your craving for some friendly nicotine,’ sprak ze in een lage, fluisterende toon. Ongetwijfeld had de sigaret hem af kunnen leiden van zijn slapenloosheid. Misschien had het zelfs even de honger in zijn lichaam gestild, zoals een sigaret dat altijd kon doen. Marlow wist echter ook dat als het verlangen te groot was, dat het kleine beetje nicotine het niet zou oplossen.
Haar ogen vielen op het pakje sigaretten en de aansteker die Archer op het nachtkastje naast het bed had gelegd. Na de eerste trek die ze had genomen, voelde ze de behoefte om er eentje op te steken. Een andere behoefte borrelde echter in haar op. Eentje die haar vertelde dat het oké zou zijn om Archer af te leiden van waar hij dan ook zo vurig naar verlangde. Dat het haarzelf ook zou helpen.
Marlow boog zich over Archer heen, tergend langzaam. Het shirt van Damon, wat ondertussen haar vaste kledij was geworden voor de nacht, bewoog met haar mee terwijl ze haar arm uitreikte naar het pakje sigaretten en ze voelde de koele lucht tegen haar blote benen. Zodra ze het pakje en de aansteker tussen haar vingers was, bewoog ze terug naar haar oorspronkelijke plek.
Ze vouwde haar benen in een kleermakerszit en viste een sigaret uit het kartonnen doosje. Ze plaatste het tussen haar lippen en bracht de aansteker naar de sigaret, zodat ze hem aan kon steken. Ondertussen hield ze haar ogen gericht op Archer. Zijn donkere ogen hadden haar altijd late raden wat er in zijn gedachten afspeelden.
Misschien zou ze daar eindelijk eens achter komen.
‘What do you crave, Archer?’ Ze inhalleerde de scherpe rook en wachtte enkele seconden voordat ze het weer tussen haar lippen liet ontsnappen. Ze liet haar ogen afdwalen naar haar blote benen, die ze boven de lakens had gelegd, en daarna ving ze weer zijn blik. ‘And don’t say it’s me, because that has been obvious since the day you met me.’
Dat was in geen enkel geval de waarheid, maar Marlow wist dat ze Archer altijd uit had kunnen lokken met haar woorden en misschien zou dat genoeg zijn om zijn gedachten af te leiden van de hunkering die hij constant ervaarde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De verwisseling van de sfeer gebeurde in een handomdraai. Het was alsof de spanning uit het niets opgedoken was en om hen heen cirkelde, wachtende tot er wat mee gedaan werd. Het had hem verrast. Zíj had hem verrast.
Haar gefluister beantwoordde hij al aanlokkend. "Not exactly." Er was veel meer waar hij naar verlangde. Meer dan de sigaret of de adrenaline van een goede race hem bieden kon. Zijn lichaam hunkerde zodanig naar een nieuwe injectie dat hij er rusteloos van werd. En toch dook er iets in hem op waar hij nog meer naar leek te snakken. Datgeen wat onverwachts naar het oppervlak kwam, maar de gedachten aan drugs compleet overschreeuwde. Het had ook haast niet anders gekund; hij voelde zijn pupillen haar lichaam zorgvuldig volgen, van haar losse t-shirt tot haar lange, blote benen en de hint van haar lingerie die zichtbaar werd. Zodra ze zich over hem heen boog om langzaam de sigaretten en de aansteker van het nachtkastje te halen, was het alsof ze zijn gedachtengang compleet om had gegooid. Hij zat in een trance.
Zijn ogen bleven bij de hare, haar onafgeweken, uitdagende blik gekruist terwijl er een lichte grijns rond zijn lippen verscheen. "I could ask you the same thing," prevelde hij. De wijze waarop ze hem aan bleef kijken met het aansteken van de sigaret, liet des te meer honger in hem naar boven komen. Maar dat wíst ze. Hij kende haar al langer dan vandaag.
Al begerend zag hij de rook tussen haar lippen verdwijnen. De sigaret zwierf tussen haar vingers, daar waar hij zijn blik liet eindigen om vervolgens weer terug te keren bij haar tergende, blauwe ogen. Als vanzelf voelde hij zich de afstand tussen hen verkleinen. Hij boog naar haar toe, dan wel talmend, tot hij de rook die ze uitblies nog kon inademen voor deze ontsnapte aan de lucht. Tot hij de zachte walm van haar fruitige parfum waarnemen kon, samen verweven met de geur van haar haar dat ze over haar schouder had gegooid. Hij dwaalde af naar haar lippen, desondanks hij geen enkele millimeter meer verstreek om de kleine kloof tussen hen nog over te steken. In plaats daarvan, keerde hij zich weer tot haar ogen. "You see, I think you already know all too well... what I'm craving right now." Zijn blik bleef strak bij de hare. Hij bracht zijn hand naar de hare, haar vingers omklemd om de sigaret zacht uit haar grip te trekken. "Just like what you're craving for. Don't you?" Er was een vurige aanblik in zijn ogen, maar ze beantwoordde deze zelf net zo sterk; hij kon de lust ook bij haar zien verschijnen en de onrust die het met zich teweegbracht. Ze wilde dit net zozeer als dat hij het wilde. En toch wilde hij haar er net zo voor op laten draaien als dat ze bij hem deed.
Hij keek opzij van haar en nam nog een hijs van de sigaret. De rook liet hij na even weer aan hem ontglippen, haar ogen nog altijd voelen branden op zijn huid. Ze was precies waar hij haar hebben wilde.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De spanning had hem verrast. Zij had hem verraste. Het was maar kort zichtbaar geweest op het neutrale masker dat vaak op zijn gezicht rustte, maar ze had de blik in zijn ogen zien veranderen naar iets nieuws. Het was donker en hongerig, maar niet zoals de schaduwen om haar heen hadden gecirkeld. Deze honger wilde ze maar al te graag verwelkomen. Het mocht haar omringen als dat zou betekenen dat ze de rest zou kunnen vergeten. Ze wilde niet langer aan Kat denken, of aan wat ze zou doen als ze zou terugkeren bij de Outlaws. Het enige waar ze zich op wilde focussen, was op de man die voor haar zat en haar met minstens net zoveel uitdaging in zijn stem aansprak als dat zij had gedaan.
‘So you already admit defeat?’ vroeg ze gretig, misschien te gretig, toen hij haar vertelde dat ze al lang wist waar hij naar verlangde. Ze had iets in hem aangewakkerd en het brandde door zijn lichaam, opzoek naar een plek waar het volledig zou kunnen ontvlammen.
Archer pakte de sigaret tussen haar vingers vandaan en zelfs de kleinste aanraking van zijn vingers zorgde voor elektriciteit in haar zenuwen. Zijn woorden brachten de hitte naar haar wangen, omdat ziet had verwacht dat hij haar nog steeds van haar stuk zou kunnen brengen.
‘What I crave…’ Hij was slechts millimeters van haar verwijderd. De rook die hij uitblies, vloog in wolkjes langs haar gezicht en vermengde zich met de geur die ze niet anders kon omschrijven dan hemzelf. Het werkte haast hypnotiserend en nodigde haar uit om nog dichterbij te komen. Om hem te ruiken en te proeven en zelfs te voelen zoals ze dat nog niet eerder had gedaan. ‘I crave something that could warm the day when the sky is without the sun.’
Marlow haar tanden beten in haar onderlip terwijl haar ogen afdwaalden naar zijn mond. De dunne streep die rond zijn lippen had gelegen was veranderd in mondhoeken die opgekruld waren, geamuseerd en een tikkeltje uitdagend. Haar vingers zochten de sigaret en pakten deze zonder pardon uit zijn hand. In plaats van zelf nog een trekje te nemen, gooide ze hem op de cementen vloer.
Als er een moment was waarop ze kon pakken wat ze wilde, dan was dit het. Zonder twijfel verkleinde ze de kloof die tussen hen bestond en overbrugde ze de afstand met haar lippen, totdat de afstand niet langer bestond en ze hem eindelijk proefde.
Iedere reële gedachte die haar probeerde te vertellen dat dit niet de manier was om de realiteit van haar ontmoeting met Kat te ontvluchten, of alles wat er in de afgelopen dagen plaats had gevonden, werd meteen verdreven door de ruwe lippen van Archer op de hare en het gevoel wat ze veroorzaakten in haar lichaam. Vanzelf gleden haar vingers in zijn zwarte haren, willend hem dichterbij te trekken. Het voelde alsof de donker schaduwen die in Archer zijn ogen hadden gelegen waren gewekt en ze was in staat om zich alles af te laten nemen als dat de honger zou stillen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De begerige toon in haar stem trok hem aan als een magneet. Met alles wat ze deed of zei, leek hij minder afstand van haar te kunnen nemen. Het was alsof ze zodanig haar stempel op hem had gedrukt, dat hij de gedachte aan meer niet uit zijn hoofd bannen kon.
"Maybe..." Hij zocht haar ogen weer op, de lust waargenomen die haast op haar gelaat geschreven stond. Dat wat zich ook bij hem vertoonde, dan wel gepaard met een lichte grijns zoals ze inmiddels al wel van hem gewend zou zijn. "Maybe not." Haar pupillen zag hij de rook voor hem volgen om vervolgens wat af te dwalen. Waar ze haar blik op vestigde, was voor hem duidelijk geworden en zorgde toch wel voor een golf van voldoening die door hem heen trok. Haar tanden zag hij kort en zacht in haar onderlip zakken, waar ze verleidend op beet. Zijn ogen konden niet anders dan haar bewegingen gehoorzamen en volgen. Hij was als een marionet, onder haar controle alsof hij dat altijd al was geweest. Het was toen dat hij zich iets besefte; dit speelde al langer, misschien nog langer dan ze beide erkennen wilden.
Haar woorden vlogen als een bries langs hem heen. Zijn focus was geheel ergens anders geweest, evenals de hare. Hij hoorde haar niet, maar voelde daarentegen haar vingers de zijne kort strelen tot deze de sigaret uit zijn grip weghaalden. In een enkele beweging had ze de peuk op de grond gegooid, geweten dat hun behoefte aan nicotine nu verleden tijd was. Nee, ze verlangden naar iets beters, sterkers, dan dat.
Marlow boog naar hem toe. Haar lippen hadden de zijne al snel gevonden om een zoen te planten. Vurig voelde hij haar vingertoppen door zijn haar glijden, precies zoals de zijne langs haar nek streken. Het duister in zijn gedachten begon weg te vagen en plaats te maken voor de overweldigende honger naar meer. Niet langer werd hij geteisterd door de andere zijde, maar door het gevoel van ongeduld dat vervlochten was met verlangen. Zijn handpalmen dwaalden langs haar lichaam af naar haar bovenbenen. Hij wilde haar dichterbij hebben en de minieme afstand tussen hen des te meer overbruggen, de warmte van haar huid tegen de zijne vergroten dan slechts het gevoel van haar vingertoppen op zijn huid. Achteloos tilde hij haar dan ook op zijn schoot, zijn hand laten rusten bij haar taille om niet langer de stof van haar shirt onder zijn vingers te voelen maar juist de warmte van haar lijf. Zijn andere hand streek haar blonde lokken verder opzij, deze achter haar schouder laten vallen. Zijn lippen weken van de hare af, verder gedaald om deze even later tegen de zijkant van haar nek te drukken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Misschien was het voor iedere omstander duidelijk geweest dat hun constante spanning en hun woorden die voortdurend plagend heen en weer waren gegaan al voortekenen waren geweest van wat ze allebei het liefst hadden gewild, maar de plotselinge gevoelens die ronddwaalden in haar lichaam overvielen Marlow compleet. Ze had niet verwacht dat het zoveel in haar los zou maken. Dat hij zoveel in haar los zou maken.
Archer tilde haar op zonder moeite en plaatste haar op zijn bovenbenen. Inspelend op zijn handelingen schoven haar benen als vanzelf om zijn middel, wat iedere ruimte tussen hen te niet deed. Hij zoende haar zoals zij het had geïnitieerd. Vurig en vol met passie, wetend dat ze alles om hen heen in het niets zouden duwen. Zo ver van zich af dat niemand hen nog zou kunnen storen, zou kunnen herinneren aan wat er in de buitenwereld speelde.
Zijn lippen verlieten de hare en ze protesteerde, willend dat ze weer terug zouden keren en dat ze haar eigen lippen rood en hunkerend achter zouden laten. Met zijn vingers duwde hij haar haren naar achteren en de aanraking van zijn vingers in haar hals zond een plezierige rilling over haar rug.
Het gevoel werd alleen maar intenser toen ze zijn lippen voelde. Ze klemde haar lippen op elkaar, ze wilde hem niet meteen het gevoel geven dat hij haar zo gemakkelijk op de plek had gekregen waar hij haar had willen hebben. Tegelijkertijd wist ze dat zij precies dat had gedaan bij hem e dat hij er nu alles op zette om quitte te staan.
‘Archer…’ Ze ademde zijn naam uit alsof hij het enige was wat haar nog in leven hield. Zijn lippen gleden langs haar hals en roerden over de gevoelige huid. Haar vingers vervlochten zich steviger in zijn haren, hopend dat hij nog langs op deze plek zou blijven. Ondertussen brandden zijn vingers op haar middel, zijn handen al onder de stof van het shirt gegleden. Het hielp haar herinneren dat hij, in tegenstelling tot zij, nog volledig gekleed was.
Ze liet zijn haren met rust en haar handen dwaalden af naar zijn schouders en vervolgens naar zijn rug, om daar het shirt vast te pakken dat hij droeg. Archer leek door te hebben wat haar bedoeling was, want hij pauzeerde kort zijn handelingen en gaf haar de ruimte om hem te ontdoen van zijn shirt.
Nu ze meer vrijheid had om te bewegen, greep ze zijn gezicht vast met haar beide handen en dwong ze zijn lippen weer op die van haar. Haar heupen duwden ze dichter naar de zijne, waar de frictie al genoeg was om haar te laten glimlachen.
‘Would you look at that,’ fluisterde ze tegen zijn lippen. ‘Now it’s you who’s taking of all his clothes for me,’ zei ze, doelend op het eerste moment dat ze elkaar hadden ontmoet. Archer had haar afgezonderd in een privéruimte in de club en had haar opgedragen om zich te ontdoen van haar kleding.
‘Although I might do it again for you, if you ask me nicely.’ Ze bracht haar handen naar zijn broek en steek met haar vingers langs zijn blote huid, vlak boven de stof die hen nog van elkaar scheidde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het genot straalde van haar af. Van de wijze waarop haar ademhaling versnelde tot aan haar vingertoppen die ietwat ruwer door zijn haar streken. Zijn naam weerklonk hees, de klanken met haar mee uitgeademd onderwijl hij met zijn lippen haar nek afging. Het duurde niet lang voor haar ongeduld ook duidelijker werd; ze greep naar zijn shirt, de boodschap overgebracht dat ze ook hetzelfde gevoel van intimiteit wilde voelen als hij, zonder de stof van zijn kleding onder haar grip. Hij drukte nog een laatste kus op haar nek vooraleer hij even zijn afstand nam, zodat ze zijn shirt over zijn hoofd trekken kon. Het kledingstuk glipte in een fractie van een seconde tussen haar vingers weg om deze op de grond te laten vallen.
Opnieuw voelde hij haar lippen op de zijne, haar handen langs zijn gezicht evenals de zijne langs haar wangen streken. Het gevoel van haar heupen die ze tegen die van hem duwde, maakte des te meer in hem los. Ze wist wel hoe ze zijn verlangens verder aanwakkeren moest en dit was ook geen geheim voor haarzelf, bespeurde hij, zodra ze tegen zijn lippen glimlachte. Ze had hem inderdaad ertoe aan weten zetten om zich voor haar uit te kleden, precies zoals hij dat bij haar had gedaan op de avond dat ze elkaar hadden ontmoet.
Hij voelde zichzelf terug glimlachen. "Touché." Archer kantelde zijn gezicht ietwat naar links, haar ogen gevolgd tot zijn focus werd gedreven naar haar handen die rond zijn onderbuik. Hij wist precies waar ze op doelde, maar ditzelfde gold voor haar laatste opmerking. Met een grijns vond zijn blik de hare weer. En voor een keer besloot hij de andere richting dan dat wat hij normaliter zou kiezen. Om haar van haar stuk te brengen, misschien, al dan wel op zijn eigen manier.
"You want me to ask nicely?" Een moment bleef het stil, met slechts zijn speelse blik die sprak tegenover de hare. Vervolgens was het zijn gefluister dat met lage klanken tegenover haar weerklonk.
"I want you...," fluisterde hij tegen haar lippen terug, zijn ogen onafgeweken van de hare. "To take off..." Zijn vingers haakte hij zonder meer in haar shirt, een van de laatste kledingstukken die hem nog van zijn zicht op haar prachtige lichaam had beroofd. "All of your clothes... for me."
Zijn woorden leken nog ietwat in haar na te golven, voordat ze dan eindelijk toe leek te geven. Haar handen voelde hij van zijn huid verdwijnen, haar armen gestrekt zodat hij haar van haar shirt kon ontdoen. Het zicht dat hij hierna verkreeg, was er een die hem even af had geleid van haar glinsterende, blauwe ogen.
Archer had haar figuur altijd al bewonderd, maar nu hij het in het vage maanlicht dat naar binnen scheen waarnemen kon, leek het nog meer adembenemend dan daarvoor. Zelfs het kleine beetje lingerie dat haar nog bekleedde, kon dat niet van hem wegnemen. Zijn vingertoppen gleden langs haar zij naar beneden, haar zachte huid uitgebreid onder zijn grip gevoeld tot hij tot stilstand kwam bij haar heupen. Zijn lippen hunkerden weer naar de hare, waardoor hij niet veel tijd liet verstrijken voor hij de afstand tussen hen weer teniet liet gaan.
Het was op dat moment echter, dat ze gestoord werden door wat gebrabbel in de gangen. En hoewel het nog niet zodanig dichtbij klonk, voelde Archer zijn blik verschuiven naar de deur die tot zijn verbazing nog op een kleine kier stond. Zijn gezicht deinsde ietwat van de hare weg, haar warme adem onderwijl tegen zijn wang voelen weerkaatsen. Hij liet zijn hand van haar afglijden. Een golf van kracht ontsnapte aan zijn handpalm, die hij met behulp van zijn gave in een enkele beweging naar de deur richtte om deze hardhandig in het slot te laten vallen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Marlow kon zich niet voorstellen dat ze Archer ooit iets zou weigeren als hij haar aansprak op de manier zoals hij dat zojuist had gedaan. Zijn lage stem bracht kippenvel over haar lichaam en het zond trillingen door al haar zenuwen. Het verlangen in haar groeide en ze was zo dichtbij om zich in het hier en nu te laten nemen. Toch wilde ze zich niet zo simpel gewonnen geven en Archer laten denken dat ze alles voor hem zou doen, al was dat wel waar haar eigen gedachten haar nu brachten. Archer hoefde het maar uit te spreken en haar lichaam zou hem zonder protest volgen.
Arhcer bracht zichzelf iets naar achteren en stopte hun volgende zoen voordat hij echt was begonnen. Marlow keek over haar schouder naar de deur, die het gelach van de voorbijgangers niet had tegen gehouden. Met een simpele beweging sloot Archer de deur en het deed Marlow goed om hem weer zijn gave te zien gebruiken, zelfs voor zoiets simpels.
‘I don’t mind if we have some public,’ giechelde Marlow. Ze streek zijn haren uit zijn gezicht en glimlachte. ‘We would have given quite a show, I’d reckon.’

ts
Terugkeren bij de Outlaws voelde haast alsof ze meerdere jaren weg waren geweest. Marlow had wel geweten dat ook hier het leven door was gegaan, maar toch voelde het alsof ze in een groep stapte waar ze niet langer deel van uit maakte. Misschien kwam het doordat iedereen zich op Archer had gestort en hem hadden bestookt met vragen over waar hij zich al die tijd had bevonden. Eén blik van hem was echter voldoende geweest om alle nieuwsgierige bendeleden op een afstand te houden. Hij had zijn ruimte nodig gehad en iedereen had hem die, vanzelfsprekend, gegeven.
Waar Archer zijn wens had gekregen, leek het alsof een groot deel van de leden verder ging met hun leven zonder Marlow te herkennen. Ze wist niet wat ze had verwacht. Wellicht een bedankje, of dat ze zouden toegeven dat zij het bij het rechte eind had gehad. Dat het goed was dat ze vol had gehouden en Archer had kunnen vinden, samen met Damon en Charlie. Niemand sprak die woorden echter hardop uit. Er leek zelfs nog meer aandacht te gaan naar de mysterieuze Kat, die ze met zich mee hadden genomen.
De stilte voelde vervreemdend, maar tegelijkertijd was Marlow blij dat niemand op haar lette. Het gaf haar de kans om zich te herstellen van de lange rit, haar lichaam op te laden met een warme douche en frisse kleren, zodat ze uiteindelijk ook haar gedachten op een rijtje kon zetten.
Met name haar gedachten over Archer.
Hun avond samen had een permanente plek in haar gedachten gekregen. Haar gedachten dwaalden constant af naar zijn lippen op die van haar, zijn handen op haar lichaam en hoe het had geklonken als hij haar naam had gekreund. Als ze haar ogen sloot, zag ze hem nog voor zicht. Zijn zwarte haren die licht omkrulden door het zweet, zijn eigen lippen iets van elkaar verwijderd en zijn blik gefocust op die van haar.
Haar hele lichaam en ziel verlangden naar nog zo’n avond, naar hem. Mocht dat niet langer kunnen nu ze terug waren, dan zou ze genoeg nemen om voor even bij hem in de buurt te zijn. Een paar seconden zijn blik vasthouden, hem horen praten. Ze begreep nu hoe het voor Archer moest voelen om zijn gedachten kwijt te zijn aan iets waar zijn lichaam zo naar verlangde.
Tijdens het avondeten had ze hem opgezocht. Ze had hem aan een tafel gevonden, afgezonderd van de rest. Eventjes had ze stilgestaan en getwijfeld of hij wel op haar zat te wachten, maar die onzekerheid had ze aan de kant geduwd en resoluut was ze naar hem toe gelopen.
‘Hi,’ begroette ze hem. Hij keek kort op en Marlow meende een glinstering in zijn ogen te zien, wat ze beantwoordde met een glimlach. Ze nam plaats naast hem en zette haar eten voor zich neer. Ze prikte een stukje vlees aan haar vork en keek opzij naar Archer. Hij zag er iets beter uit, merkte ze op. Het moest hem vast goed doen om terug te zijn.
Marlow wilde hem precies dat vertellen, toen luid gelach haar tegenhield. Melany kwam de ruimte binnen, met naast zich Clay. Zijn arm lag rond haar schouders en hij trok haar naar zich toe om iets in haar oor te fluisteren. Marlow haar ogen vernauwden zich en ze wendde kort daarna haar blik af. Ze hield er niet van om twee van haar minst favoriete mensen samen te zien.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alles leek zich na die bewuste nacht in een versnelling af te spelen. Hoewel de reis nog lang was geweest en ze urenlang in de auto's gespendeerd hadden, waren Archer's gedachten keer op keer zodanig afgedwaald geweest naar Marlow en de vorige nacht, dat het net zo goed minuten hadden kunnen zijn vooraleer ze de nieuwe Dungeon bereikt hadden. Het gebouw waar hij zich eerder zo thuis had gevoeld maar nu voor hem niets anders leek te zijn dan een pand vol met omstanders die hij niet meer leek te herkennen.
Allen leken ze hem een blik willen schenken, alsof elkander met zijn of haar eigen ogen wilde zien wat er met hem gebeurd was. Honderden vragen werden op hem afgevuurd, die hij elk rustig maar desalniettemin wat afwezig beantwoordde. "Yeah, he was fine. It had been rough, but he had made it through and he was back now," was het antwoord dat hij alsmaar over zijn lippen hoorde vloeien. De concentratie had hij niet gehad om ook maar iets anders uit te brengen, niet met zijn gedachtegang die nog in het verleden cirkelde. Archer kon het niet helpen om af te dwalen naar dat gevoel van de vorige nacht. Naar haar vurige ogen die aan de zijne gelinkt waren geweest. Naar de aanrakingen die elk een schok van genot en warmte door zijn lichaam hadden laten gaan, het gevoel van haar zachte lippen op de zijne en haar nagels die lustig zijn rug hadden gevonden.
In gedachten verzonken zat hij aan een van de tafels, het bord met eten voor hem nog onaangeroerd gelaten. Het gevoel van honger ontbrak aan hem en werd in plaats daarvan ingenomen door het verlangen, dat ook gisteren door hem heen had gevloeid. En hoewel het gisteren tussen hem en Marlow magisch had gevoeld, had het zijn drang naar drugs niet weg kunnen nemen.
Hij zag in zijn ooghoeken Marlow naast hem plaatsnemen. Ze groette hem vrolijk, wat ervoor zorgde dat hij even opkeek en haar blik dan wel enigszins plezierig beantwoordde. "Hi there." Wederom voelde hij de beelden van gisteravond voor zijn ogen schieten, maar deze dwong hij uit zijn hoofd, wetend dat dit niet de tijd of de plaats was om zichzelf door die gebeurtenissen te laten afleiden. Lang hoefde hij echter niet te wachten tot hij zijn focus verschuiven kon. Vanuit de andere hoek van de ruimte hoorde hij gelach ontstaan, galmend door de zaal waar ook anderen zaten te eten. Als vanzelf voelde hij enkele bendeleden opkijken, net als hemzelf.
Het was niet lastig geweest om te zien van wie het afkomstig was, gezien er maar een tweetal binnen kwam wandelen. Dat het alleen Melany en Clay waren geweest, was hetgeen wat hem verrast had. Fronsend keerde hij zich weer naar het bord eten voor zich, niet in de bui geweest om ook maar een gesprek met ze aan te gaan. Iets wat zij niet met hem deelden; voor hij het wist, zag hij Melany al voor hen staan met Clay aan haar zijde.
"I thought I heard you were back here," hoorde hij haar wat spottend opmerken. Een grote grijns had ze op haar gelaat getoverd, waar hij zich wat mat toe keerde om haar dan toch aan te kijken. Naast zich dacht hij Charlie zien verschijnen, die een plek aan hun tafel bemachtigde om een of andere reden die hij nog niet zodanig begreep. "You had some fun along the way too with the meth again, didn't you? Is that some kinky thing you and that dumb blonde of yours got going on?"
Wat vaag gelach weerklonk op de achtergrond, datgeen wat hij beantwoordde met een felle blik. Zijn concentratie lag echter niet zozeer bij de omstanders, maar bij het meisje en haar gezelschap zelf. Archer kantelde zijn gezicht naar links en keek haar strak aan. "I see you found yourself a pimp," bracht hij kil uit. "Tell me, does he pay you in cash afterwards? Or does he buy you some new lingerie and call it a day?"
Naast zich hoorde hij Charlie zich haast verslikken in zijn eten. De rest van de ruimte was doodstil geweest; hij had nog een speld kunnen horen vallen. Het had hem desondanks dat niet kunnen baten dat hij ze geschokt had. De opmerking over de drugs had de woede in hem omhoog laten komen en dat mocht Melany best weten, evenals het feit dat hij altijd een opmerking voor haar klaar had liggen als ze dit spel dacht te willen spelen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Marlow wilde geloven dat Clay en Melany de liefde in elkaar hadden gevonden, maar ze wist dat Clay daar niet toe in staat was. Hij maakte alles om hem heen kapot en hij gebruikte de mensen in zijn omgeving slechts als een afleiding, of erger. Ze had het aan de eerste hand ondervonden en ze had hem nog altijd niet vergeven voor die dag dat hij haar alleen achter had gelaten, terwijl hij zelf gevlucht was. Haar afkeer voor Melany was van haar gezicht af te lezen, maar dat betekende niet dat ze haar het gunde om zo behandeld te worden door Clay.
De opmerking die Melany naar haar en Archer maakte, liet Marlow haar enige bezorgdheid als sneeuw voor de zon verdwijnen. Archer wist meteen terug te slaan met een opmerking die Marlow deed grijnzen, al wist ze dat ze dat niet zou moeten doen. Melany verdiende het na wat ze had gezegd
‘He buys me anything I like,’ zei Melany simpel, alsof het haar niet deerde dat Archer haar zojuist uit had gemaakt voor hoer. Voor het eerst in het gesprek wierp ze een blik op Marlow en ze trok een wenkbrauw op. ‘But it does work for you two like that, doesn’t it? So what, you’re his dealer now? He gets you off and you reward him with some drugs? That’s a pretty sad way to get some affection, don’t you think?’
Marlow schoot overeind van haar stoel en stapte op Melany af. ‘What the hell is your problem? Ever since I’ve got here, you have painted a target on my back.’
‘Maybe that’s because no one actually wants you here,’ mengde Clay zich in de discussie. Woedend keek Marlow hem aan. Als er één mening was die ze niet wilde horen, dan was het die van hem. Hij had al vanaf het begin duidelijk gemaakt dat hij haar aanwezigheid hier niet had gewaardeerd. Hij had niemand verteld over hun geschiedenis samen, en eerlijk gezegd maakte het Marlow ook weinig uit als hij dat wel zou doen. Hij zou veel slechter uit dat verhaal komen dan zij. Wat haar meer frustreerde, was dat Clay een invalshoek had gevonden om invloed uit te oefenen op haar leven.
‘I don’t care what you, or anybody here wants. I got in, I’m here now. You deal with it,’ beet ze Clay toe.
‘See, that is where your wrong, dollface. You’re not “in”.’ Clay maakte aanhalingstekens met zijn vingers. ‘You beat Veronica, but you also almost killed her with your crazy venom. You went to a streetrace, even though you couldn’t leave the building. You lured those Serpents to us, and with them the narcs. You disappeared and now that you’re back, we find out you attacked a major lab that belongs to the government. You fucked up, big time.’
‘Hey, that’s not fair,’ zei Charlie, die naast Archer ook overeind kwam. ‘She brought Archer back here. She saved him.’
‘Did she save him, or did she get hem in that mess in the first place?’ vroeg Melany, waarna ze haar handen in haar zij zette. Haar blik gleed van Marlow naar Archer. ‘I’d ask you to think really hard on that one, Arch. But she probably fucked your brains out.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld