Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Anoniem
 Hey, everybody!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
Forum
Startalk
Blogstatistieken
Vriendenbeheer



Topics   Berichten
17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
O| Lord, forgive me for the things I’ve done
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Linn had haar best gedaan om Luke te beschermen tegen deze wereld. Ze had hem willen beschermen tegen Rhi, maar hij had niet willen luisteren. Ze had hem ook gelijk gegeven daarin, nadat hij boos op haar was geworden. Ze had inderdaad bepaald dat “het beter voor hem zou zijn geweest als”. Daarin had ze Luke zelf na moeten laten denken, jaren geleden al. Nu was hij misschien juist meer naar Rhi toe geduwd door Linn haar acties. Dat leek nu over te zijn, maar Linn twijfelde nog altijd of ze alles wel aan Luke wilde vertellen. Aan de andere kant kon ze de woorden nauwelijks nog binnen houden. 
Ze haalde diep adem en  nam een slok van de sterke drank, opgelucht dat Ashton zich niet daar ook nog op uit had geleefd. Op dit moment verwachtte ze alles. Twijfelend keek ze opzij naar Luke, waarna ze besloot dat als ze hem alles ging vertellen, ze maar beter de rest van het glas ook leeg zou kunnen drinken. Daarom sloeg ze de rest van het glas ook naar achteren en zette ze het met een klap naast zich neer.
‘Er is een hoop gebeurd,’ waarschuwde ze Luke. Ze verwachtte niet dat hij het zou begrijpen. Ze begreep het zelf nog maar nauwelijks. Ze wist ook niet waar ze moest beginnen. ‘De brief die je net las, werd vanmiddag bij me bezorgd. Ook al vermoedde ik wel dat er iets niet aan klopte, waren de geschreven woorden zo overtuigend dat ik hier naar toe kwam, zoals er in de brief werd gevraagd.’ Zoals Luke dat van haar had gevraagd, al was het niet eens echt Luke geweest.
‘Toen ik daar aan kwam, werd het al snel duidelijk dat het een grote truc was van Rhi. Ze wist precies wat ze moest doen om me hier te krijgen, zonder alle anderen, en dat was haar gelukt. Toen ik weg wilde gaan, meldde ze dat ze iemand mee had genomen. Iemand met wie ik behoorlijk wat negatieve ervaringen heb gehad.’ Het verhaal over Rhett was iets wat ze nog maar aan weinig mensen had verteld. Naylene en Michael wisten er van, net zoals dat Benjamin er ook van had geweten. Hoe Rhi er achter was gekomen, was haar een raadsel.
‘Ik wilde weg van de bar, zo ontzettend graag, maar toen kwam Ashton met Michael. Dat is de grootste reden voor de troep hier en in de bar. Ashton heeft Michael hier vastgehouden en hij heeft zich niet ingehouden, zoals je wel hebt kunnen zien. En hij was niet van plan om te stoppen toen hij eenmaal in de bar was. Als ik weg zou gaan, zou hij Michael zijn hart eruit trekken.’ Linn schudde haar hoofd en liet Luke zijn hand los, zodat ze op kon staan van de bank. Er zat teveel onrust in haar lichaam om te blijven zitten. Daarom begon ze heen en weer te lopen.
‘De vampier die Rhi mee had genomen, leek er niet van gediend van te zijn. Ik dacht heel even dat hij Rhi aan zou vallen en haar zou doden, maar dat heeft hij niet gedaan. Hoe dan ook: Ashton was er nog steeds en hij dwong Michael om iets te vertellen. Iets over Naylene, wat ik nog niet wist. En dat terwijl ik dacht dat er geen geheimen tussen ons waren, dat die er nooit waren geweest en-‘ Linn voelde her verdriet weer naar boven stromen in haar lichaam, samen met het grote verraad van haar twee beste vrienden. Ze balden haar handen tot vuisten en ze voelde hoe haar lange nagels in de zachte huid van haar handen zonken.
‘Ze hebben al die tijd tegen me gelogen? Naylene heeft iets voor me verborgen gehouden, al meer dan vijfhonderd jaar! En Michael weet het ook al meer dan een eeuw! En hebben ze er ooit aan gedacht om het aan me te vertellen? Niet eens! Maar anderen wisten het wel. Ashton, andere heksen, zelfs Rhi wist het! En Michael was zelfs nog bereid om het geheim mee te nemen zijn dood in, in plaats van dat hij het zou vertellen om zijn eigen leven te sparen!’ Dat laatste nam ze Michael kwalijk. Ze wist dat ze daar geen recht toe had, net zoals dat ze hem wel had moeten helpen toen de rust terug was gekeerd, maar ze nam het hem ontzettend kwalijk. Hij was liever dood gegaan, wetend dat hij al die jaren tegen haar had gelogen, dan dat hij eerlijk had verteld over Naylene.
De tranen brandden achter haar ogen en ze draaide zich weer om naar Luke. De enige persoon die altijd eerlijk naar haar was geweest, terwijl ze zelf ook tegen hem had geloven. Als hij ook maar een klein deel had gevoeld van hoe hij zich had gevoeld, dan had dat verschrikkelijk moeten zijn.
‘En dat is slechts één ding! Rhi werkt zich tussen de weerwolven en er gaan meer mensen dood met de dag! En ondertussen laat jij je ook nog vrijwillig gebruiken voor alles wat Rhi maar wil en ik… Ik denk niet dat ik dit nog kan doen, Luke.’ Verslagen ging ze op de grond zetten, waarna ze haar betraande gezicht verstopte voor hem. Hoe kon ze terug naar huis, wetende dat Naylene en Michael daar waren? Hoe kon ze in deze stad leven, nu Rhett er ook nog eens was? Misschien was het gewoon klaar voor haar, in ieder geval hier. Misschien zou ze verder moeten, zonder iedereen voor wie ze al die jaren had gezorgd. Ze kon in ieder geval niet terug. Ze was er zelfs zeker van dat ze dat ook niet wilde. 
Linn hoorde de vloer kraken en ze voelde de voetstappen van Luke door de vloer heen. Hij kwam naast haar zitten, waarna hij zijn armen om haar heen sloeg. Huilend kroop ze tegen hem aan, in de armen die voor haar altijd veilig hadden gevoeld. Die veiligheid zou haar genoeg redenen moeten geven om te blijven. Want ondanks dat ze het vaak genoeg had geprobeerd te negeren, wist ze hoe Luke over haar dacht en wat hij voor haar voelde. Hij hield van haar. Ze merkte het aan alles wat hij deed. Hoe hij voorzichtig haar hand vastpakte, of hoe hij de woorden van zijn eigen brief had gelezen. Onbekend voor zijn oog, maar niet voor zijn hart.
Maar alleen Luke zijn liefde woog niet op tegen het verraad van haar beste vrienden, hoe graag ze ook zou willen dat het dat wel deed.
18
Posts: 17081
Datum: 09-12-2018 11:55
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
De wereld waar Luke in terecht was gekomen was iets wat hij zich nooit voor had kunnen stellen. Toen hij vroeger was gaan kamperen met zijn broers en vader waren er altijd wel verhalen verteld. Ook de verhalen over vampiers en weerwolven, zelfs over heksen. Toch had hij nooit geloofd dat het ook echt had kunnen zijn. Nu was het al jaren onder zijn neus geweest, maar was hij er een paar maanden geleden pas achter gekomen. 
In de afgelopen maanden had hij kunnen zien hoe Rhi om ging met de krachten die haar tot handen waren. Luke had vaak genoeg gedacht aan Linn. Bij haar was het nooit te zien geweest dat ze ook maar iets anders was dan hij. Ze ging niet om met mensen zoals Rhi dat wel kon doen. Van wat hij wist, had zij nooit dwang op hem gebruikt, of op anderen. Ze ging niet om met mensen alsof ze in sommige gevallen alleen maar goed waren voor het bloed. Dan had hij zich ook al snel bedacht dat hij eigenlijk niets van Linn had geweten en dat het best had gekund dat ze juist wel die dingen deed, maar hij ze nooit had gezien. 
Wat hij wel had gemerkt was dat er van beiden kanten een behoorlijke haat had gezeten tussen Rhi en Linn. Van beide kanten had hij niet echt meegekregen wat er tussen hen was gebeurd. Het mocht echter duidelijk zijn dat de twee elkaar niet konden luchten of zien. Misschien dat het wel één vna de redenen was geweest dat Luke zo goed om was gegaan met Rhi. Linn had het niet leuk gevonden en daardoor had hij toch nog kunnen merken dat ze hem had gegeven. Dat was niet het enige geweest, hij had ook wel echt genoten an de tijd die hij met Rhi had gehad. Ondanks dat het soms echt te gek was geworden. 
Luke probeerde zijn best te doen om het verhaal van Linn te volgen. Ondanks dat hij sommige dingen wel snapte, kon hij het grote geheel niet zien. Rhi had wraak willen nemen en dat was vandaag gebeurd, maar wie er precies was geweest en wat hij had gedaan, dat was onduidelijk. Er was een geheim onthuld, maar ook dat bleef verder een raadsel. Luke kon zich echter wel indenken dat het een opstapeling was van vervelende gevoelens. 
Toen Linn haar geratel over hem begon, voelde Luke een knoop in zijn maag. Hij had voor een deel van haar ellende gezorgd. Het was maar goed dat Linn niet alles wist wat hij de afgelopen maanden had gedaan. Dan had ze hier misschien niet eens meer in dezelfde kamer willen zijn. 
Linn leek helemaal in te storten voor zijn ogen. Luke vond het vreselijk om te zien. Alles in zijn lichaam leek te schreeuwen omdat hij diegene van wie hij hield, kapot zag gaan. Er gierden zoveel gevoelens door haar lichaam dat ze het niet meer aan leek te kunnen. Dat waren ook de woorden die ze hem vertelde. Dat, mede door de tranen van Linn, zorgden er voor dat Luke ook de tranen op voelde komen. Toch probeerde hij ze tegen te houden. Linn had hem nodig en dat wilde hij hara dan ook geven. 
“Natuurlijk kun je dat wel.” De woorden waren zacht, maar Luke wist zeker dat ze de waarheid waren. Linn kon dit aan, ondanks dat het nu even niet zo leek te zijn. 
“Soms lijkt het alsof je wereld in stort. En dat is nu ook wel een beetje zo. Maar dit is precies wat Rhi wil?” Daar leek het Luke in ieder geval op. Ze wilde dat Linn zich ellendig zou voelen en dat was haar behoorlijk goed gelukt. Rhi was slim, ze wist precies wat ze moest doen om Linn tot haar breekpunt te brengen en vandaag was dat allemaal bij elkaar gekomen. Het ergste was dat Luke daar ook nog eens mee had geholpen. Zelfs de vrienden van Linn leken er verantwoordelijk voor te zijn dat ze zich zo voelde. 
“En ik snap dat je hier nu niet wil zijn. Dat je de mensen die hier verantwoordelijk voor zijn, niet wil zien. Misschien zelfs mij niet echt. Maar als je hier weg gaat...” Luke wilde niet dat Linn weg zou gaan, wat hem vast egoïstisch zou maken. Linn had het net echter ook al beschreven. Er waren steeds meer mensen die dood gingen. Rhi werkte samen met de weerwolven, wat vast ook niet goed nieuws was. “Ik denk dat Rhi dan denkt dat ze gewonnen heeft en misschien wordt het dan wel erger.” 
Luke wilde niet dat Linn hier weg zou gaan. Al snapte hij maar al te goed dat ze dat wilde doen. Het was niet makkelijk om hier te zijn, als diegene die je het leven zuur maakte, hier ook nog steeds was. Misschien zou Rhi wel in staat zijn om het nog erger te maken als ze Linn hiermee niet weg kreeg. Dat was niet iets wat je moest willen. Wegrennen was misschien ook niet de beste optie. 
“Ik weet dat ik de brief niet heb geschreven omdat ik het zelf wilde. Maar toen ik het net las, ik weet dat ik me op die manier voel. Ze voelen zo bekend, zo dicht bij.” Zijn handen gingen zachtjes over de rug van Linn heen. “En op het moment maakt het waarschijnlijk niets uit. Ik ben één van de mensen die je pijn heeft gedaan en daar heb ik spijt van.” Momenteel maakte het niet veel uit wat er allemaal was gebeurd, wat hij de laatste tijd zelf had gevoeld. Hij had Linn er pijn mee gedaan en dat was wel iets waar hij zich schuldig om kon voelen. 
“En als je echt weg wil hier en je mij nog een kans wil geven, wil ik altijd met je mee.” Hij zou haar volgen als ze dat wilde. Als ze even de rust op wilde zoeken, dan wilde hij best met haar mee. 
22
Posts: 4865
Datum: 09-12-2018 13:44
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Luke beschreef precies hoe Linn zich voelde. Haar hele wereld leek uit elkaar te vallen en in te storten. Haar beste vriendin had tegen haar gelogen vanaf het moment dat ze elkaar hadden leren kennen en had Michael daarin meegenomen, terwijl Linn hun vriendschap als het meest belangrijke had gezien. Altijd. En nu bleek dat de twee een geheim voor henzelf hadden gehouden, wetende dat ze het alleen maar erger zouden maken. Hoe meer tijd er overheen was gegaan, hoe meer verraden Linn zich zou hebben gevoeld. Ze kon niet spreken voor hoe ze zou hebben gereageerd als ze het een eeuw eerder had geweten, maar nu voelde ze zich verschrikkelijk. En ondanks dat Luke ook gelijk had en dit precies was wat Rhi had gewild, had Linn niet meer de energie om er tegen te vechten. Niet in haar eentje. 
‘Nee, ik kan het echt niet. Niet meer,’ wierp Linn tegen. Ze wist zeker dat Luke deze donkere, duistere gevoelens ook wel eens had gevoeld. Dat hij ook dagen had gehad waarop het had gevoeld alsof de wereld onder zijn voeten was weggetrokken en hij in een eindeloze val was beland, maar toch wist ze dat haar gevoelens nog vele malen erger waren. Niet om de situatie, maar puur om hoe zij in elkaar zat. Om haar heen voelde het zwart en chaotisch en het was alsof er een sterke kracht aan haar benen trok, steeds verder de diepte in.
Linn probeerde zich te focussen op de belangrijke dingen. De kleine dingen. Luke zijn handen die troostend over haar rug gleden en zijn stem die in alle kalmte aan haar probeerde te vertellen dat hij er voor haar was, al merkte ze aan alles dat ook hij op het moment vol met emoties zat. Ze hoorde het aan de manier waarop hij praatte en de onregelmatige manier waarop zijn hart klopte. Al bleef dat wel het meest geruststellende geluid in de ruimte. Het geklop van zijn hart, wat als het ware alleen nog maar klopte voor haar.
‘Ze heeft al gewonnen,’ zei Linn verslagen, met tranen op haar wangen. Het was over. Rhi had de strijd gewonnen. Ze had iedereen om Linn weggewerkt, op de één of de andere manier. Alleen Luke was nog over. En ondanks dat Luke nu het meest helpend was van iedereen, zou hij haar niet kunnen helpen om de strijd te winnen. En dat was ook niet wat ze voor hem wilde. Bij lange na niet. Het was echter wel een feit dat Rhi hier de winnaar was en zij de verliezer. Normaal gesproken zou ze nog door zijn gegaan, zou ze door gaan met het gevecht, maar nu had het geen zin meer. Er stond niemand meer achter haar.
Linn keek naar hem op toen hij aan haar vertelde dat de gevoelens in zijn brief echt waren, ongeacht of hij de woorden onder dwang had geschreven of niet. Iets wat ze, nadat ze hem had gehoord, ook wel had verwacht. En ondanks dat het haar blij maakte dat zijn gevoelens er nog steeds waren, kon er niet meer dan een kleine glimlach door haar tranen vanaf. 
‘Ik begrijp waarom je bij haar was. Ik heb je zelfs meer haar kant op geduwd.’ Het was goed dat Luke spijt had van zijn acties en dat hij inzag wat voor een effect ze op haar hadden gehad, maar ze wist dat ze er zelf ook deels verantwoordelijk voor was geweest. Als zij op een andere manier met hem had gecommuniceerd over Rhi, dan was hij vast nooit zo lang bij haar geweest. 
Hoe verleidelijk het ook was om in te gaan op de uitnodiging van Luke, kon Linn het niet doen. Ze kon hem niet meetrekken in haar ellende, en al helemaal niet wegtrekken uit zijn eigen stad. Dit was Luke zijn thuis. De bar, de mensen om hem heen. Hij hoorde hier en ondanks dat haar hart sneller ging kloppen bij het idee van haar en Luke ergens samen, ver weg van hier, was het iets wat ze niet van hem aan zou kunnen nemen. Juist omdat ze wist dat hij het meende en dat hij alles voor haar zou laten vallen. 
Ze streek met haar vingers wat krullen uit zijn gezicht en liet haar vingers op zijn wang rusten. ‘Ik zou je miljoenen kansen geven als je er om zou vragen,’ fluisterde ze zacht. Iets wat, ondanks alles, een aandoenlijke glimlach op Luke zijn gezicht bracht. Het gebrek aan gevoelens was nooit haar probleem geweest in de periode dat ze een relatie hadden gehad, als het al een relatie te noemen was geweest. Ze was eerder te bang geweest dat de gevoelens tot iets veel groters uit zouden groeien en ze zou niet nog een keer zoiets aan kunnen. Haar band met Benjamin was zo ontzettend bijzonder geweest en ze hadden de tijd van hun leven gehad, maar er had altijd een einddatum op gezeten. Net zoals dat ook bij Luke en haar zo zou zijn.
‘Maar ik wil nu niet weg.’ Voor nu wilde ze hier blijven, bij hem. Voor heel even wilde ze haar gevoelens vergeten. Ze wilde niet denken aan wat wijs of verstandig was. Want als ze daar aan zou denken, dan zou ze op staan en hem bedanken. Dan zou ze terug gaan naar huis en haar excuses aanbieden aan Naylene en Michael, hopend dat ze met haar zouden willen praten. Maar hoe simpel de wijsheid in al die acties ook klonk, wist ze dat het niet zo zou lopen.
Linn boog zich naar voren en plaatste haar lippen op de zijne. Iets wat ze al had willen doen op het moment dat ze de brief had gelezen. Ze had in zijn armen willen vallen om hem te vertellen dat ze om hem gaf en zelfs van hem hield en in een perfecte wereld, zou ze bij hem blijven. Maar de wereld was niet perfect. Verre van dat zelfs. Haar wereld was nog altijd in miljoenen stukjes gevallen en dit was slechts één van de weinige stukjes die ze nog had kunnen redden.
Luke trok zich terug van de zoen, enkel om haar nog eens aan te kijken. Zijn handen vonden hun weg naar haar gezicht en wreven over haar wangen, om zo de tranen van haar huid te vegen. Zijn blauwe ogen keken haar vragend aan. Ze kon hem haast horen denken, maar ze knikte enkel en zoende hem opnieuw. Dat was het enige wat op dit moment haar nare gevoelens zou kunnen verdrijven. 
Al was het maar voor even.
18
Posts: 17081
Datum: 09-12-2018 18:47
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Ondanks de vermoeidheid, was het al weer vroeg dag geweest voor Naylene en Michael. Aan beiden was te zien dat ze een moeilijke dag achter de rug hadden en normaal gesproken hadden ze dan ook niet veel gedaan op een dag als deze. Nu hadden de twee echter niet heel erg veel keus. Zoals verwacht was Linn gisteravond niet thuisgekomen, er was zelfs niet eens een spoor van haar geweest.
Waar Naylene had geprobeerd om het met haar magie op te lossen, had ze ook maar al te goed geweten dat Linn nu duidelijk wist wat haar beste vriendin kwam. De locatiespreuk die Naylene had gedaan, was dan ook gefaald. Michael had haar van te voren al gewaarschuwd dat het zou gebeuren, om vervolgens ook zijn zorgen uit te spreken. De heks had de dag ervoor al genoeg van haar magie gebruikt, waardoor het duidelijk was dat ze uitgeput raakte. Gelukkig had Michael na de mislukte spreuk alleen maar een duidelijk blik gegeven, dat hij gelijk had gehad, en had hij dat niet met woorden gedaan. 
Zonder de exacte locatie van Linn was het stel eigenlijk radeloos. Ze kon ondertussen halverwege het land zijn, iets waar de spreuk wel naar verwezen had. Maar waar ze dan precies was? Dat lag in het midden. Ze was bezig met een reis, maar die kon werkelijk overal heen gaan. Ondertussen hadden vrienden namelijk genoeg banden met plaatsen gemaakt. Ze hadden in genoeg steden in Amerika, maar ook daarbuiten geleefd. Natuurlijk hadden Michael en Naylene als eerste aan Benj gedacht, maar voordat ze ergens naar toe zouden reizen, wilden ze toch iets meer zekerheid hebben. 
De kamer van Linn was al grondig doorzocht, maar het was wel duidelijk geweest dat ze helemaal niet thuis was gekomen. Daarmee waren er nog enkele plaatsen die ze in de stad hadden bezocht. Daar zouden ze beginnen, in de hoop dat er meer duidelijkheid kwam over wat er was gebeurd nadat Linn de bar had verlaten. 
De eerste plaats waar Michael en Naylene het over eens waren geweest, was juist de bar van Luke. Daar was alles gebeurd, maar het was wel duidelijk geweest dat Luke op dat moment zich niet in de ruimte had bevonden. Rhi had vast voor dat toeval geregeld. Linn kennende had ze zich echter wel zorgen gemaakt over de blonde barman en was ze daar nog even gaan kijken om te weten of Rhi niets met hem had gedaan. Ze had immers de afgelopen maanden behoorlijk met zijn hoofd gespeeld. 
Linn zou niet meer in de ruimte zijn, daar was Naylene zich maar al te goed bewust van. De hoop was echter dat Luke iets had gezien, misschien zelfs had gehoord van Linn waardoor ze verder zouden kunnen gaan. Als daar niets was, en ook niet op de andere plekken, dan hadden zij en Michael al besloten dat ze bij het graf van Benjamin zouden kijken.
Naylene belde aan bij het woongedeelte van de bar. Het duurde even voordat er beweging te horen was vanuit het appartement boven. 
“Kan het nog langzamer?” mopperde Michael. Zelf wilde Naylene ook dat ze snel een oplossing hebben. Daarbij was het voor hen makkelijk te zeggen, mensen bewogen immers heel wat langzamer. 
“Ik weet zeker dat hij een wilde nacht heeft gehad.” Begon Michael vervolgens te grappen. Naylene wist ook wel dat het een manier was voor hem om het allemaal wat luchter te maken. 
“No way.” Naylene wist zeker dat er nog genoeg gevoelens waren bij zowel Linn en Luke. De gevoelens van Linn waren gisteren echter wel duidelijk geweest. Ze had behoorlijk had gehuild. Er was heel wat gebeurd. Als Rhett hier echt was geweest, had echt alles door elkaar heen gelopen. Dan was het haast niet mogelijk dat Linn seks had gehad met Luke. Haar hoofd had wel ergens anders gezeten dan dat.
Michael drukte zijn vinger nog een keer tegen de bel aan, alsof het niet snel genoeg ging. Het was wel duidelijk dat Luke de bel had gehoord en richting de deur liep. Er was aan de andere kant ook wel wat gemopper te horen, er was te horen hoe Luke vertelde dat hij er aan zou komen. 
Uiteindelijk deed Luke dan ook de deur open. Het was nog vroeg, wat vast betekende dat hij nog niet heel erg lang wakker was.
“Hee. We komen even praten.” Gaf Naylene op een rustige manier aan. Ze wilde gewoon weten wat Luke wist, misschien had hij iets meegekregen, het kon echter ook zo zijn dat het helemaal niet zo was. Toch was het maar net de vraag wat er gebeurde. 
Luke leek niet heel erg spraakzaam te zijn, maar liet het tweetal toch naar binnen. Terwijl Naylene naar boven liep, moest ze denken aan hetgeen wat hier gisteren allemaal gebeurd. Hoe Ashton, Michael had overvallen en hem mee had genomen naar deze plaats en helemaal los waren gegaan. 
“Het ruikt hier zelfs naar seks!” Naylene schudde met haar hoofd, dit was niet de plaats en tijd om daar over te praten. Zelfs als er iets tussen Linn en Luke was gebeurd. Daar kwamen ze vanzelf wel achter als ze Luke wat vragen stelde.
“Ik denk niet dat het op het moment relevant is.” Maakte Naylene dan ook duidelijk. 
“Nou en, ik zei het toch!” Ging Michael er op in. Naylene kende Michael al lang genoeg, hij kreeg graag zijn gelijk, maar op het moment zou ze hem dat niet geven. Ondanks dat het misschien zo was, daar hadden ze niet heel erg veel aan. Ze wilde weten wat Linn had gezegd, als ze hier al was geweest. Het hoefde namelijk niet te betekenen dat diegene met wie Luke seks had gehad, hun vriendin was. Het zou ook best kunnen dat Rhi hier weer was geweest, om alles wat ze Linn aan had gedaan, te vieren. 
22
Posts: 4865
Datum: 11-12-2018 15:51
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Ondanks dat Michael had geprobeerd zijn rust te nemen, met name om zijn lichaam te laten helen, was dat hem niet volledig gelukt. Heel even had hij kunnen slapen, maar uiteindelijk was hij wakker geworden van de geluiden om hem heen. Beelden van de afgelopen dag hadden voor zijn ogen geschoten, gecombineerd met de vraag waar hij de hele tijd over na had gedacht: waar was Linn? Hij bleef maar aan haar denken, hoe gebroken ze had geklonken toen ze enkel nog samen in de bar waren geweest. Het speet hem dat hij er deel van uit had gemaakt, ondanks dat het nooit zijn bedoeling was geweest. Hij wilde het goed maken, wat betekende dat hij Linn zou moeten zoeken. Tijdens de nacht had hij nog hoop gehad dat ze misschien terug zou keren. Iedere keer als hij iets had gehoord, had hij gehoopt dat het Linn was geweest. De voetstappen hadden echter nooit geklonken als de hare. En na een eeuw wist hij wel hoe de voetstappen van Linn klonken.
Toen ook Naylene wakker was geworden, waren ze het er beide over eens geweest: ze moesten Linn zoeken. Naylene had het met haar magie willen proberen, maar daarin had ze gefaald. Iets wat Michael al had voorspeld. Dat betekende dat ze het op de oude manier hadden moeten doen. Ze hadden een aantal plekken in hun hoofd gehad, waaronder zelfs het graf van Benj. Linn kon daar immers al lang zijn. Toch hadden ze besloten om eerst de stad in te gaan, met name naar één persoon. Luke betekende nog altijd veel voor Linn, meer dan dat ze hen soms deed laat geloven. Daarom waren ze naar zijn appartement gegaan.
Eenmaal voor de woning van de barman, was al gebleken dat Linn niet meer aanwezig was. Er was slechts één persoon. Toch hoopte Michael dat juist die persoon meer informatie voor hen zou hebben. Hij bracht het nu op een ongepaste manier, vooral volgens Naylene, maar Michael wilde zich liever daar op focussen, dan op hetgeen wat zich de vorige dag af had gespeeld. Toen ze eenmaal binnen waren, kon hij nog zo aanwijzen waar hij had gelegen en waar zijn bloed had gevloeid. Dan had hij het liever over de eventuele seks die Luke wel of niet had gehad. Het belangrijkste was of Linn hier was geweest. Michael hoopte van wel. 
‘Misschien was het wel niet met Linn,’ merkte Naylene scherp op, maar Michael schudde zijn hoofd. Hij was ervan overtuigd dat Linn hier was geweest. Normaal gesproken had hij vast haar parfum geroken, maar het vele schoonmaakmiddel had daar een stokje voor gestoken. Dat was echter niet de aanwijzing die hij nodig had om te concluderen dat ze hier was geweest. Michael wist dat Naylene op Rhi doelde, maar dan zou Luke er echt wel anders aan toe zijn. Rhi maakte misbruik van zijn lichaam en van zijn bloed, dus hij zou vast bleker zijn geweest, minder actief. Zijn ogen zouden niet stralen zoals ze dat nu deden, al leek er ook een vragende blik in te liggen.
‘Na seks met Rhi ziet hij er niet zo uit. Hij is duidelijk nog helemaal loveydovey vanwege Linn. Dat is aan hem te zien. Er zit een verschil in,’ maakte Michael duidelijk. Hij wist dat het er totaal niet toe deed op het moment. Het was veel belangrijker dat ze Linn zouden vinden, zodat ze aan haar uit zouden kunnen leggen wat er was gebeurd. Linn was een reëel persoon. Ze zou hen vast de kans geven om toe te lichten waarom ze zo lang hadden gewacht en waarom ze er voor hadden gekozen dat het beter was om het te verzwijgen. Toch hoopte Michael dat hij hierin gelijk had. Want hoe verdrietig en boos had Linn kunnen zijn, als ze in staat was geweest om seks met iemand te hebben? Michael kende haar goed genoeg om te weten dat ze haar gevoelens niet zo gemakkelijk aan de kant zou kunnen zetten.
‘Dus na onze seks ben jij ook loveydovey?’ vroeg Naylene aan hem. Hij wist dat ze hem probeerde te pesten, maar hij knikte meteen op haar vraag. ‘Absoluut.’ Het was immers de waarheid. Seks was hoe dan ook een geweldige ervaring, zelfs als het met iemand was die alleen maar fysiek aantrekkelijk was, maar niks ging boven de seks die hij met Naylene had. Dat was anders, speciaal. 
‘Hoe dan ook,’ zei Michael snel, waarna hij de keuken in liep. Luke had de twee alleen gelaten en had voor zichzelf een bak koffie gemaakt. Michael legde zijn hand op het aanrecht en leunde er tegenaan. ‘Als jij nou aan Naylene vertelt dat je inderdaad seks hebt gehad met Linn, dan kun je ons daarna verder helpen.’
‘Wat Michael je probeert te vragen,’ zei Naylene, die ook in de keuken was komen staan, ‘Is of Linn hier de afgelopen nacht is geweest. Ze is niet thuis gekomen en we maken ons zorgen. We hadden gehoopt haar hier te treffen.’
Michael haalde zijn handen op, het kwam ongeveer wel in de buurt van wat hij had willen vragen. Ondertussen keek hij naar Luke, die duidelijk niet meteen antwoord wilde geven op de vraag die Naylene aan hem gesteld had. Dat hij er over twijfelde, zei voor Michael eigenlijk al genoeg. Linn was hier geweest.
Luke nam een slok van zijn koffie, waardoor Michael een geërgerde zucht in moest houden. Luke wist overduidelijk meer dan dat hij nu zei en hij leek het nog leuk te vinden ook. ‘Ze was hier,’ zei Luke uiteindelijk, niet zo onverschillig als dat hij misschien over probeerde te komen. ‘Ze was hier, omdat ze niet terug kon naar jullie.’
Michael voelde meteen zijn hart naar beneden zakken. Ze hadden Linn echt pijn gedaan en zij had dat duidelijk gedeeld met Luke. Waarschijnlijk deed hij daarom zo. Misschien twijfelde hij wel over hun bedoelingen, of had hij het idee dat het niet goed zou zijn voor Linn als ze haar op zouden zoeken. Michael en Naylene kenden haar echter veel langer dan Luke dat deed, dus Michael vond dat Luke daar op dit moment niks over te zeggen had. 
‘Wanneer is ze weg gegaan?’ vroeg Naylene. ‘En heeft ze misschien gezegd waar ze naartoe ging?’ Ondanks dat Michael hoopte dat Luke meer wist, had hij niet het idee dat de barman mee zou werken. Aan de andere kant zou Linn ook heel goed weten dat Luke de eerste persoon zou zijn die ze zouden bevragen, dus natuurlijk zou ze hem niet vertellen wat ze van plan was.
‘Ik weet niet hoe laat ze precies weg is gegaan. Voordat ik wakker werd.’ Luke haalde zijn schouders op. ‘En ze heeft verder ook niks gezegd. Ik had niet verwacht dat ze al weg zou zijn.’
Michael zuchtte. Luke was dus een doodlopend einde. Hij wist niet veel meer dan dat zij wisten. ‘Als je iets van haar hoort, zou je dat dan aan ons kunnen laten weten?’ vroeg Michael. 
‘Niet als ze wil dat ik dat niet doe.’ Luke was duidelijk te verliefd op Linn om haar vertrouwen te beschadigen. ‘Maar anders laat ik het wel weten.’
18
Posts: 17081
Datum: 12-12-2018 18:14
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
De discussies die de twee hadden waren op het moment niet eens heel erg relevant. Luke zijn seksleven was iets wat alleen hem aanging. Al was het natuurlijk wel deels nuttige informatie of het Linn was geweest of niet. Vanuit daar konden ze namelijk verder zoeken. Misschien had Linn iets losgelaten of kon hij haar wel bellen om er voor te zorgen dat ze haar telefoon opnam, want natuurlijk had ze dat niet bij Michael en Naylene gedaan. 
Luke had wel door dat er vreselijke dingen waren gebeurd. Hij was zelfs bereid om Linn in bescherming te nemen. Iets wat lief van hem was, maar op het moment vond Naylene het echt vreselijk irritant. Michael leek er redelijk mee om te gaan. De roodharige heks, begon zich echter een beetje te irriteren, ook wel deels omdat haar magie haar in de steek had gelaten en ze Linn niet zomaar konden vinden.
“Kijk Luke. Ik weet dat je alles voor Linn over hebt, wat ik echt aan je bewonder.” Naylene had zelf ook genoeg voor Linn over. Ze wilde zeggen dat ze alles voor Linn zou doen. Als dat echter zo was, had ze haar beste vriendin haar geheim wel verteld. Op het moment was het dan ook vooral het schuldgevoel dat Naylene bewoog. Door haar was dit alles gebeurd. Rhi had vreselijk dingen gedaan, natuurlijk. Ze had zelfs Rhett deze kant opgehaald. Haar geheim had echter ook een impact gemaakt. Door Ashton was Michael er vreselijk aan toe geweest. Linn was nu weg, omdat ze alles bij elkaar niet aan had gekund. Haar geheim had er echter niet een deel van hoeven zijn, als ze ooit het lef had gehad om het haar gewoon te vertellen. 
“Ik snap dat je nare dingen hebt gehoord, over Rhi, over ons. En ik vraag niet om te doen alsof dat alles niet is gebeurd. Maar je moet wel weten dat Linn ergens is, in haar eentje waarschijnlijk. Ze heeft heel erg veel meegemaakt en dat gaat niet in de koude kleren zitten. Het enige wat Michael en ik willen, is dat ze veilig is. Iets wat jij vast ook voor haar wil.” Naylene bekeek het gezicht van Luke. Waar toch wel iets in was veranderd. Hij leek zich te beseffen dat Linn daar inderdaar ergens in haar eentje was en dat voor heel wat vreselijke dingen kon zorgen. 
“Dus alsjeblieft, als je iets van haar hoort, bel ons dan.” Drukte Naylene, Luke op het hart. 
Naylene hoefde verder geen antwoord meer te hebben. Ze hoopte dat Luke zich nu indacht dat het voor Linn haar veiigheid beter was om hen in te lichten. De twee konden achter Linn aan gaan. Iets wat voor Luke heel wat moeilijker was. Naylene zou hem ook niet mee willen hebben, dan zouden ze iemand hebben om op te letten en dat zou het er niet makkelijker op maken. 
Naylene pakte de hand van Michael vast, het was niet nodig om hier nog langer te blijven dan nodig was. Ze moesten er nu voor zorgen dat ze Linn konden vinden. Iets wat nog heel erg lastig zou gaan worden. Linn kennende was zen iet bij de heksen geweest, wat betekende dat ze na dit bezoek meteen weg was gegaan. Er was een kans dat ze al heel erg ver weg was, zeker als ze het vliegtuig had genomen. Misschien konden ze op het vliegveld na gaan vragen of hun vriendin daar was geweest. Er waren genoeg systemen, en ondanks dat Naylene het niet fijn vond om haar dwang te gebruiken, zou het nu wel handig zijn.
“Naylene?” Naylene had haar eerste stappen van de trap al gemaakt toen ze de stem van Luke hoorde. Daardoor keek ze nog even om naar Luke, om hem ook aan te geven dat hij verder kon praten. Zeker als er iets uit kwam wat toch nog handig kon zijn. 
“Als je iets over haar weet, willen jullie mij dan bellen?” Daarmee wist Naylene dat haar woorden hadden geholpen, dat Luke hen zou contacteren als hij iets van Linn te weten kreeg. 
“Natuurlijk Luke.” 
Eenmaal buiten keek Naylene even goed om haar heen, er waren nog weinig mensen op pad. Al kon een verkeerde vampier natuurlijk van alles horen. Rhi had echter hetgeen wat ze graag had gewild, dus die zou zich nu vast wel even rustig houden.
“En nu?” vroeg Michael. “Hier kunnen we eigenlijk helemaal niets mee. En al we naar Bennie gaan, is het ook nog maar net de vraag of ze daar wel is.” Naylene zag maar al te goed dat hij zich echt zorgen maakte. Die zorgen voelde zij ook door haar lichaam heen glijden. Samen met een schuldgevoel, maar ze wist maar al te goed dat Michael die ook had. Ze was eigenlijk wel blij dat ze dit niet in haar eentje hoefde te doen. Ze hadden elkaar en daardoor stonden ze al één streepje voor op Linn.
“Ik weet niet wat ze heeft gedaan, maar ik ben bang voor het ergste. Het zijn veel gevoelens Michael.” Alle vampieren hadden een deel in hun hersenen, waarbij ze zelf konden zorgen dat alle gevoelens, echt alles, niet meer door hun lichaam heen gleed. Dat betekende dat ze roekeloos werden. Naylene wist dat er een grote kans was dat Linn ook op die manier was. Dan was het inderdaad misschien niet eens nuttig om naar het graf van Bennie te gaan.
“Maar ik heb voor nu een idee. We kunnen naar het vliegveld, om te kijken of ze daar is geweest en welke vlucht ze eventueel heeft genomen.” Ze was hier ver vandaan, dat had Naylene al wel gemerkt aan haar magie. Ergens zou het verklaren waarom haar spreuk totaal niet had gewerkt.
“We moeten gewoon niet opgeven. Ik blijf proberen om een locatiespreuk te doen. Ze kan niet blijven bewegen, op een gegeven moment moet ze rusten en dat moment moeten we hebben.” Voor nu was dat Naylene haar beste idee. Ze konden niet heel erg veel anders doen. Ze moesten blijven zoeken. Iets wat dagen, weken, misschien maanden door kon gaan. Iets wat ze beiden wel over hadden voor hun beste vriendin. 
22
Posts: 4865
Datum: 15-12-2018 11:53
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
De gehele stad leek uit elkaar te vallen als het ging om de bovennatuurlijke bewoners. De vampieren waren hun leider als het ware kwijt. Niemand wist waar ze was en degenen die altijd het dichts bij haar in de buurt waren geweest, waren naar haar opzoek gegaan. Daardoor was de groep aanzienlijk geslonken. De heksen hadden zich terug getrokken en probeerden de veiligheid hier en daar te bewaren, maar veel konden ze niet doen. De weerwolven deden allemaal hun eigen ding. De één werkte, de ander hield de stad in de gaten en zo ging het dagen door. Veel bijzonders gebeurde er niet, maar de stad was ook niet onrustig. Iets wat voornamelijk kwam door de sfeer van de feestdagen, de sneeuw die was gevallen gecombineerd met het bloed dat er soms in werd gevonden. 
Liam begon zich echter op een roze wolk. Hij had zichzelf gelukkig geprezen met de vrouw die hij tegen het lijf was gelopen bij een concert. Ondertussen durfde hij wel te zeggen dat ze zo goed als in een relatie zaten. Bailey was een vrouw die zijn hart sneller deed kloppen. Ze daagde hem uit, hield hem scherp. Elke keer als hij haar zag, kreeg hij een glimlach op zijn gezicht. Misschien was het te snel om hardop te kunnen zeggen dat hij van haar hield, maar hij was absoluut dol op haar. Hij nam dan ook graag ieder moment om tijd met haar door te kunnen brengen.
Het was niet de eerste avond dat hij bij Bailey was blijven slapen. Liam verkoos die plek zeker boven zijn eigen huis, wat hij deelde met een paar anderen. De weerwolven waren maar al te happig op dit soort dingen, zeker Lotus en Lennon. Hij wist zeker dat ze mee zouden luisteren als ze daar de kans voor zouden krijgen en dat was niet iets wat hij wilde. Hij gunde zichzelf en Bailey de privacy. Bij haar thuis konden ze ongestoord hun gang gaan, waar ze ook graag gebruik van maakten. En ondanks dat die avonden geweldig waren, vond Liam het ook erg prettig om wakker te worden met haar tegen zich aan, nog slapend. 
Haar zwarte haren kriebelden in zijn gezicht, maar hij vond het zelf niet erg. Met een gerust gezicht keek hij hoe haar borstkas langzaam op en neer veerde. Hij wist dat ze ondertussen al wakker was geworden, maar dat ze haar ogen nog dicht hield voor het gemak. Liam had haar al meerdere keren een kus gegeven, of zachtjes iets tegen haar gefluisterd. Hij wist maar al te goed dat ze zijn woorden wel opving en ze reageerde er zelfs op, ook al dacht ze misschien dat ze dat in eerste instantie niet deed. 
‘Zou het niet geweldig zijn als we hier de hele dag zouden kunnen blijven liggen?’ vroeg Liam aan haar. Hij wist dat het haast onmogelijk was. Ze hadden beide dingen te doen, maar ze zouden die dingen vast nog wel een klein beetje uit kunnen stellen. In ieder geval nog een uurtje of twee langer, zodat ze hier zouden kunnen blijven liggen.
Bailey humde slechts en kroop nog wat dichter tegen hem aan. Glimlachend gaf hij haar een kus op haar voorhoofd, waarna hij zijn hand over haar schouder liet glijden. Vervolgens streek hij zachtjes over haar schouderbladen, niet echt wetend of hij zijn hand verder naar beneden kon laten glijden. Liam had het al meerdere keren gezien, maar hij had er nog nooit iets over gezegd. Op Bailey haar rug zaten twee grote littekens. Ondanks dat ze er al een hele tijd leken te zitten, had Liam het idee dat er wel iets heftigs had moeten zijn gebeurd. Want op wat voor een manier kreeg een mens daar littekens? Dat wist Liam ook niet, maar hij had er nog nooit naar gevraagd. Hij was bang dat hij een gevoelige plek zou raken.
Het was echter wel iets wat hem bezighield. Niet omdat het hem ergerde. Totaal niet zelfs. Bailey was prachtig en ze was absoluut een lust voor het hoog. Liam had geluk dat hij zo’n prachtige vrouw tegen het lijf was gelopen en dat ze hier met hem wilde liggen. Bailey was echter erg belangrijk voor hem en hij hoopte dat ze dit soort verhalen ook aan hem durfde te vertellen. Iets wat wellicht een beetje oneerlijk van hem was om van haar te vragen, aangezien hij zelf nog iets groots voor haar geheim hield. Misschien was dit ook wel een manier om te testen hoe serieus het tussen hen was. Als Bailey iets aan hem zou durven vertellen, zou hij dat misschien ook wel aandurven.
‘Bails?’ vroeg Liam, waardoor haar blauwe ogen zich eindelijk openden. Liam had al veel mensen met blauwe ogen voorbij zien komen in zijn leven, maar die van haar waren bij verre weg de mooiste die hij ooit had gezien. Liam drukte zijn eigen lichaam iets overeind, zodat hij kon zitten. Bailey deed daardoor hetzelfde, wat Liam de kans gaf om haar rug nog eens goed te bekijken. Voorzichtig liet hij zijn vingers over de littekens glijden, hopend dat het haar geen pijn deed. ‘Wil je er over vertellen?’ vroeg hij zacht. ‘Het hoeft niet, maar als het iets is waar ik rekening mee moet houden?’ Het zou zomaar kunnen? Hij wilde haar niet onbedoeld pijn doen, als die plekken nog gevoelig waren. Daarvoor zou ze hem echter wel in vertrouwen moeten nemen en hij kon zich best voorstellen dat ze dat niet wilde. 
18
Posts: 17081
Datum: 15-12-2018 18:55
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Een stad vol bovennatuurlijke wezens, was behoorlijk ongebruikelijk. Voor Bailey voelde het als een grote speeltuin. Ze kon haar denkbeeldige klauwen in verschillende gedachtes zetten en daarmee kon ze zoveel mogelijk spelen. Al leken de wezens ook druk genoeg bezig te zijn met elkaar kapotmaken. Zo waren drie van de vampieren al en tijdje uit de stad omdat de leider van de andere groep, een ander weg had gejaagd.
Voor de mensen was er niet veel te merken. Er waren wat meer moorden, maar ze leken nog niet door te hebben dat er iets ergs aan de hand was. Iets waar Bailey zich misschien niet eens hoefde te bemoeien, om er voor te zorgen dat het mis ging. Toch kon ze het niet laten. Ze vond het heerlijk om in de hoofden van mensen te wroeten. Of dat nou de gewone mens was of een bovennatuurlijke. 
In de tussentijd had Bailey echter genoeg tijd om te genieten van hetgeen wat de stad haar bood. Ondanks dat ze op Liam zijn avances in was gegaan, omdat ze duidelijk had geweten dat hij een weerwolf was geweest, begon ze toch langzaam te vallen voor de man. Het was de manier waarop hij met haar omging, soms naar haar keek, maar ook de gesprekken die ze met elkaar konden hebben. Van echte liefde kon ze echter niet praten, ze vond Liam wel echt heel erg leuk en op sommige momenten maakte het dat best lastig voor haar. 
Bailey genoot zoveel mogelijk van de momenten die ze hadden. De rustige momenten zoals deze, waarop ze samen in bed lagen. Liam die haar zachtjes dingen vertelde, terwijl ze af en toe niet kon laten om even in zijn hoofd te kijken of zijn verlangens waren veranderd. Ze had al aan zien komen dat hij naar haar littekens had willen vragen, voordat hij zijn vingers zachtjes over haar rug heen had laten glijden. Het was geruststellend, alsof hij haast bang was geweest om de vraag te stellen. 
De waarheid was moeilijk uit te leggen. Waar de meeste bovennatuurlijke wezens wel door hadden wanneer ze iemand hadden ontmoet die onder dezelfde noemer viel, was een engel wat moeilijker te herkennen. Zeker omdat Bailey zo goed als menselijk was. Ze hoefde zichzelf niet in leven te houden door bloed te drinken. Er was geen tijd in de maand, waar ze van gedaante moest veranderen. Haar lichaam had zich niet gevoeld met magie, die zich op sommige momenten een heel lichaam over kon nemen. Bij Bailey was het zeker dagelijks aanwezig, ze kon niet ergens rondlopen zonder dat ze de verschillende verlangens opving, toch was het iets waar ze ondertussen wel aan was gewend. 
De littekens hadden de plaats van haar vleugels overgenomen. Toen ze niet meer in de hemel had mogen leven, was het heel duidelijk geweest. De vleugels waren iets wat ze moest verdienen. Daar was ze nu al jaren lang mee bezig, maar er was haar nooit verteld hoe lang ze bezig zou moeten zijn met het vervullen van verlangens. In Bailey haar ogen moest ze er bijna zijn, zeker in de stad waar ze zich nu bevond. Dat was echter iets wat ze al jaren lang dacht en nog steeds zaten er twee lelijke littekens op de plaats waar eerste mooie witte vleugels hadden gezeten, die ze om haar hele lichaam had kunnen slaan. Natuurlijk miste ze het. Er waren zoveel voordelen geweest. Ze was gek geweest op de vrijheid die het vliegen kwam. Ze kon niet wachten totdat ze dat weer terug kreeg.
Dit was natuurlijk niet het verhaal wat ze aan Liam kon vertellen. Daarom draaide ze zich iets bij. Ze had genoeg in zijn hoofd gezien en ergens voelde ze zich gemeen dat ze dit op het moment zou doen, maar het moest een geloofwaardig verhaal worden, dan maar beter iets waar hij zelf ook ervaring mee had.
“Het is niet veel hoor.” Fluisterde ze zachtjes. “Het is al een aantal jaren geleden, en het was een stom ongeluk.” Op sommige momenten waren de plekken wel gevoelig, maar het was vooral het verdriet dat er achter zag dat haar echt pijnigde. 
“Ik was met een paar vrienden aan het hiken. We waren een beetje met elkaar aan het dollen, gewoon elkaar wat duwen enzo. We hadden niet echt door dat het stukje afgrond dichtbij was en voordat ik het echt door had viel ik er met mijn rug naar toe, deels in. Er waren hekken die me tegen hielden, maar die hadden behoorlijke spijlen.” Bailey wist dat Liam zijn verhaal een beetje anders was, maar het kwam voor een groot deel overeen. Ze was benieuwd of hij, door haar verhaal, zijn eigen verhaal ook zou doen.
“Natuurlijk was het heel pijnlijk en het duurde een hele tijd voordat ik echt goed gerevalideerd was, maar nu gaat alles goed. Soms trekt het nog wat, maar voor de rest gaat het eigenlijk goed.” Ver van de waarheid was het niet. Bailey had in het begin niet geweten wat ze zonder haar vleugels had moeten doen. Zonder was haar balans ook weg geweest, dus ze had helemaal opnieuw moeten leren lopen, helemaal omdat het iets was geweest wat ze daarvoor niet heel erg veel had gedaan. 
22
Posts: 4865
Datum: 16-12-2018 10:29
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
‘Maar dat is verschrikkelijk!’ reageerde Liam geschrokken. Bailey vertelde het alsof ze zich gewoon had verstapt en op de grond was gevallen, maar zo’n val klonk Liam als behoorlijk traumatiserend in de oren. Daarnaast ook nog eens heel erg pijnlijk! Ze was van een grote hoogte gevallen en spijlen hadden haar rug beschadigd. Ze had opnieuw moeten leren lopen. Dat had een behoorlijke impact moeten hebben op haar leven, maar nu lag ze hier toch. Liam had nooit aan haar gemerkt dat lopen voor haar moeilijk was geweest, of dat ze ergens last van had gehad. Dat zou haast wel moeten. Ze vertelde hem nu wel dat het goed met haar ging, en daar was hij erg blij om. ‘Het spijt me zo.’
‘Ik heb je geen pijn gedaan, toch?’ vroeg hij bezorgd. Hij had het idee van niet. Want hij kende Bailey ondertussen goed genoeg en ze trok haar mond echt wel open als ze het ergens niet mee eens was, maar hij kende zichzelf ook. Hij was sterker dan de gemiddelde man en soms vergat hij dat wel eens, waardoor hij misschien iets heviger om kon gaan met haar, terwijl dat dat niet zijn bedoeling was geweest. Daarnaast was het niet de eerste keer dat hij de mensen om hem heen pijn had gedaan, tegen zijn bedoelingen in.
Gelukkig lachte Bailey, wat vast betekende dat hij haar totaal geen pijn had gedaan. Ze boog zich naar voren om hem een kus te geven. ‘Jij zeker niet,’ verzekerde ze hem. Iets waardoor Liam zich opgelucht voelde. Hij wist dat hij zijn krachten soms minder goed onder controle had, dat het soms even zijn gedachten ontglipte dat Bailey slechts een mens was. Dat hij soms wel voorzichtiger met haar moest zijn. Het was geen nadeel aan de relatie, maar het was wel iets waar hij zich mee bezig hield. Met name omdat hij het nog geheim hield voor haar. 
Heel even twijfelde hij nog of dit het moment was ervoor. Ook omdat zijn verhaal enigszins overeen kwam met dat van haar. Ook hem was tijdens een hike iets overkomen. Als hij het zou vergelijken met het verhaal van Bailey, dan was hij één van de vrienden geweest die wat rond had gedold. Ook bij hem was iemand uitgegleden over de stenen. Als de vriend die hij was geweest, had hij snel gereageerd en had hij de jongen zijn hand vast weten te nemen. Lang had hij het echter niet vol kunnen houden. Liam herinnerde het nog maar al te goed, ondanks dat het al meer dan tien jaar geleden was. Het was immers de dag dat zijn leven was veranderd. Hij had zijn vriend niet kunnen helpen, waardoor de weerwolvenvloek getriggerd was en sindsdien had hij moeten leven met het feit dat hij iedere maand zou veranderen. Het was verschrikkelijk. Ondanks dat het met de jaren makkelijker was geworden, keek hij nog steeds niet uit naar de avonden. Hij zag het liever anders. Liam was echter ook altijd van het positieve geweest, dus hij probeerde er het beste van te maken.
Doordat Liam echter zo ver in zijn eigen gedachten was, was Bailey weer gaan liggen, ditmaal met haar hoofd op zijn borstkas. Haar vingers gleden over zijn huid en de tatoeages die er waren gezet. Hier en daar plaatste ze een kus op zijn borstkas, waardoor Liam glimlachend zijn ogen weer sloot. Wellicht was het moment van eerlijkheid nu voorbij, maar hij nam zich wel voor om het aan haar te vertellen. Ze verdiende de waarheid, zeker als hun relatie zich nog verder zou gaan vorderen. 
‘Lee?’ vroeg Bailey na een tijdje, waardoor hij zijn ogen weer opende. ‘Je weet dat het bijna Thanksgiving is, toch?’
Liam knikte. Het was al over enkele weken. Zelf had Liam niet erg veel met de feestdag. Het was typisch Amerikaans en het was een goed excuus om met de familie bij elkaar te komen en te genieten van het lekkere eten, maar het was al een hele tijd geleden dat hij het had gevierd. Hij en de weerwolven deden er niet echt in. In die zin waren ze totaal geen familie. Lotus en Lennon waren altijd ergens anders te vinden en Liam weigerde om het feest te vieren met de man die een deel van hun familie zo achteloos aan de kant had gezet. 
‘Ik zou het heel erg leuk vinden om het samen te vieren?’ stelde Bailey voor. De blik in haar blauwe ogen zei eigenlijk al genoeg. Ze wilde het echt samen met hem vieren. Haar blauwe ogen straalden als dat van een klein meisje dat hoopvol vroeg om een snoepje en dat was een blik die Liam totaal niet kon weigeren. ‘Het is ook rond mijn verjaardag. Het is mijn favoriete tijd van het jaar.’
Haar verjaardag! Ondanks dat Liam het wel eens had gevraagd, was het eigenlijk al weer een beetje weg gezakt. Als het feest echter echt rond haar verjaardag viel, dan kon hij het al helemaal niet meer weigeren. Daarnaast leek het hem ook helemaal niet verkeerd om samen met haar te koken en te genieten van het eten. Ze zouden er hun eigen feestdag van kunnen maken. 
‘Natuurlijk kunnen we dat!’ zei Liam, waarna hij haar een kus gaf. ‘Als dat iets is wat je graag wil doen, dan kunnen we dat doen.’
‘Echt?’ vroeg Bailey enthousiast. ‘Dankjewel! Misschien kunnen we dan ook wat anderen uitnodigen? Niet voor mijn verjaardag, maar wel voor de gezelligheid? Zoals jouw vrienden?’ Ook dat was iets wat Liam haar niet kon weigeren. Hij zou het liever zonder hen hebben, maar Bailey stelde het voor en ze leek het juist zelf een heel goed idee te vinden. Daarnaast zouden Bailey en de rest elkaar nog veel vaker tegen gaan komen, als hij en Bailey echt bij elkaar zouden blijven. Iets wat wel zijn intentie was.
‘Ik weet niet of ze dat zelf willen, maar als jij het aan ze vraagt, kunnen ze vast geen nee zeggen.’
18
Posts: 17081
Datum: 16-12-2018 11:44
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Zijn reis naar Boise had Rhett tot nu toe niet heel erg veel gebracht. De verhalen van Rhi hadden zo mooi geklonken. Linn had met hem willen praten. In zijn hoofd had hij al genoeg woorden gehad. Hij had zijn spijt naar haar toe uit willen drukken. Haar vertellen dat ze het goed deed als vampier, maar dat het nooit echt zijn bedoeling was geweest dat ze dit leven had gehad. Niet zoals hij nu was. Toen zijn gevoelens uit hadden gestaan, had het hem allemaal niets uitgemaakt en was het allemaal anders geweest. 
Door de hele voorstelling van Rhi, had Linn de stad verlaten. Ze was nu al een paar weken onvindbaar en Rhett begon zich toch een beetje zorgen te maken. Hij voelde zich vooral schuldig over hetgeen wat hij had gedaan. Deels door hem had Linn niet meer in de stad willen of kunnen zijn.
Voor Rhett was het misschien een reden geweest om de stad te verlaten, terug te gaan naar Afrika en daar zijn werk weer voort te zetten. Er waren echter nog genoeg dingen in de stad, die hij had willen doen. Hij had wel aan gegeven dat er contact met hem opgenomen had kunnen worden, door naar de heksen te gaan. Hij had het de afgelopen weken in de gaten te houden en hij had wel gehoord dat Rain op sommige momenten met haar vriendin had gebeld, die deels heks en deels vampier was geweest. In één van die gesprekken had hij zijn naam ook opgevangen. Ergens had hij wel verwacht dat ze naar hem opzoek zou gaan. Hij kende haar voorouders en die waren behoorlijk nieuwsgierig geweest. Soms iets té. 
Vandaag had Rhett besloten dat het tijd was voor een gesprek met Rain. Hij wist maar al te goed dat ze door had dat hij haar in de gaten hield. Bij hem lag echter de vraag, waarom ze er nog niets op uit had gedaan. Ze had helemaal niets aangegeven. 
Op woensdagen ging Rain vaak naar de biologische markt. Nu was het ook niet anders. Rhett had al een tijdje staan wachten voor het huis, waar ze samen met Cameron en de kleine Ellisyn woonde. Rhett vond het een interessant trio. De twee volwassenen waren enkel vrienden en het kleine meisje, kon alleen haar kracht gebruiken met behulp van anderen. Het was wel duidelijk dat ze allemaal hun best deden voor de kleinste heks. 
Al snel keek hij recht in het gezicht van Rain, die hem al wilde ontlopen, door ergens naar toe te lopen.
“Ooh kom op Rain.” zei Rhett lachend. “Ik weet dat ik het niet verdien, je hebt vast genoeg vreselijke verhalen over me gehoord van de rode heksvampier. Dat is al genoeg reden om me inderdaad te negeren, maar ik wil even met je praten. Er zijn ook genoeg dingen die je nog niet van me weet.”
De heks bekeek hem van top tot teen, terwijl Rhett een glimlach op zijn gezicht bleef houden. Hij had niets anders van haar verwacht. Ze twijfelde aan hem. Iets wat ook niet gek was. Hij had hier zeker geen goede reputatie. Maar Rain had in eerste instantie vast ook niets moeten hebben van Linn en haar groep of van de weerwolven in de stad. Uiteindelijk was ze daar ook wel aan gewend. Omdat ze haar eigen conclusies had kunnen trekken. 
“Eén gesprek, dat is het enige. Ik wil je een paar dingen vertellen. Als je daarna niets met me te maken wil hebben, prima. Hier in de buurt zit een tentje met hele goede vegan dingen serveren, ook goede taart, heb ik me laten vertellen.” Even leek Rhett een soort van verbazing op het gezicht van de heks te bespeuren, maar dat had ze al snel hersteld. 
“Wat zeg je er van? Ik weet dat je heel goed bent om zelf oordelen te vormen, dat hoeven anderen niet voor je te doen.” Natuurlijk nam ze iets aan van Naylene, maar zij kende alleen de verhalen van Linn. De verhalen waarin hij op zijn slechts overkwam. Hij had echter ook een hele andere kant. Die kant had hij vaak genoeg gedeeld met de familie van Rain. 
"Best. Eén uur, meer niet. En als je ook maar iets probeert...” Rhett moest zachtjes lachen. “Dan mag je er voor zorgen dat ik de komende jaren mijn hoofd niet meer kan gebruiken.” Ze was wel zo krachtig dat ze er voor zou kunnen zorgen dat een vampier niet meer normaal kon functioneren. Soms leek het hem best lastig om zoveel kracht in je lichaam te hebben. Bij hem was het natuurlijk heel anders. 
Rhett liep voor naar het kleine eettentje waar hij meerdere mensen over had horen praten. Het zat in een tussenstraatje. Hij merkte wel dat Rain achter hem bleef lopen, zodat hij in ieder geval niet veel uit kon spoken. Alsof hij iets van plan was. Hij kwam misschien als de slechte vampier over, maar er was maar iemand die momenteel nog zo was en dat was Rhi. 
In het kleine cafeetje liep Rhett naar een tafel toe, om vervolgens één stoel naar achteren te schuiven voor Rain. Wat twijfelend leek ze te gaan zitten, waarna hij uiteindelijk zijn plaats tegenover haar nam. 
22
Posts: 4865
Datum: 16-12-2018 15:21
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Naylene had de stad niet achter gelaten zonder dat ze wat over had gedragen aan Rain. De situatie was behoorlijk ernstig. Linn, degene die altijd het aanspreekpunt was geweest van de vampiers, was verdwenen en niemand leek te weten waar ze was. Locatiespreuken waren een optie, maar Linn was zich maar al te goed bewust van wat heksen konden en waar hun beperkingen lagen. Dat betekende dat Naylene fysiek opzoek had moeten gaan naar haar beste vriendin, maar niet voordat ze Rain in had gelicht over het één en het ander.
Voor Rain haar gevoel was het chaos. De andere groep vampieren gingen hun gang en zij kon, samen met Cameron, niet alles tegenhouden. Ze deed haar best, maar ze hadden ook nog andere verplichtingen. Cameron had zijn werk en zijn dochter, waar Rain ook vaak genoeg voor zorgde. Ze had Desh onder haar hoede en ondertussen had ze ook nog eens haar eigen werk. En het probleem met de vampiers was nog maar een gedeelte van de chaos. De weerwolven hadden ze al lang niet meer aan hun kant staan en dan was er ook nog de mysterieuze vampier waarvoor Naylene haar had gewaarschuwd.
Als heks kon Rain erg goed aanvoelen dat er een bovennatuurlijk wezen in de buurt was en ze had dan ook al lang gemerkt dat er een sterk iemand de stad in was getreden. Dat was de vampier genaamd Rhett. Iemand die, volgens Naylene, erg gevaarlijk was. Hij was degene die Linn had veranderd, eeuwen geleden, en dat was niet op een zachtaardige manier gedaan. Naylene had hem beschreven als een vreselijk iemand. Wat Naylene echter niet had geweten, was dat de naam Rain al bekend was geweest. Het was een naam die ze meerdere keren in de geschiedenis van haar familie terug had gelezen en zodra Naylene haar had verteld dat hij in de stad was geweest, had ze de vele boeken er weer bij gepakt.
In de geschriften van haar familie werd Rhett als een krachtige vampier beschreven, maar ook een vriendelijke. Door de jaren heen had hij verschillende gerenaties van haar familie geholpenen ondersteund. Wat Rain had gelezen klopte niet met het beeld wat Naylene van hem had geschetst, maar ze wist ook dat Naylene het niet zomaar bij elkaar verzon. Daarom had ze er voor gekozen de oude vampier op afstand te houden, ook al had ze maar al te goed door gehad dat hij haar in de gaten had gehouden. Het was overduidelijk dat hij wist wie ze was, zoals dat omgekeerd ook het geval was.
Een andere reden dat ze hem op afstand had gehouden, waren de mensen waar ze het huis meedeelde. Met name de jonge Ellie, wie ze iedere dag probeerde om te leren gaan met haar krachten. Ellie was een jong kind en daarmee heel beïnvloedbaar. Rain wilde wel geloven dat de man geen kwaad in de zin had, zoals haar familie haar had verteld door middel van hun geschreven woorden, maar ze wilde het zekere voor het onzekere nemen.
De reden dat ze nu toch met hem mee was gegaan, was omdat hij gelijk had gehad. Ze had Naylene niet nodig om een oordeel te vormen. Daarnaast was ze ook nieuwsgierig. Ze wilde weten waarom de verhalen van haar familie niet klopten met dat van Naylene. Dat terwijl de verhalen van haar familie al meerdere eeuwen geleden waren begonnen, zelfs nog voordat Linn geboren was. En ook de jaren erna hadden ze zijn naam meerdere keren genoemd. Er had wel een groot gat gezeten tussen de tijden, maar dat kon aan van alles liggen. Vampieren hadden immers wel vaker de neiging om voor een langere tijd te verdwijnen.
Nadat ze hun bestelling hadden geplaatst bij één van de medewerkers legde Rain haar kaart weer aan de kant. Ze sloeg haar armen over elkaar en leunde met haar onderarmen op de tafel, terwijl ze hem nog eens nauwkeurig bestudeerde. Ze had hem wel gezien, een aantal keren. De meeste keren had hij zich goed weten te verstoppen, maar ze had zijn energie nog wel gevoeld. Iets wat hij misschien ook wel had geweten. ‘Je hebt me in de gaten gehouden,’ merkte ze dan ook op.
‘Ik wilde er zeker van zijn dat je er voor open stond om me te spreken, voordat ik het van je vroeg. Of dat je er in ieder geval nieuwsgierig naar was,’ legde hij haar uit. 
Rain knikte langzaam. Het was duidelijk dat hij die afweging had gemaakt. Misschien ook wel omdat hij haar voor een deel kende. Niet persoonlijk, maar hij kende haar familie. Of haar familie had hem gekend. Er zat een band die Rain onmogelijk kon negeren en waar ze, inderdaad, nieuwsgierig naar was. Het klopte echter nog niet in mijn hoofd. 
‘Ik ben inderdaad nieuwsgierig,’ gaf ze toe. ‘De roodharige vampier waar je op doelde is Naylene en we noemen haar soort een Afvallige,’ legde ze uit. ‘Maar ondanks dat ik zeker mijn eigen oordelen kan maken, geloof ik ook dat ze mij niet zonder reden voor je waarschuwt. Dus ik wil weten waarom haar beeld van jou zo anders is dan hetgeen wat mijn familie jaren geleden van jou heeft gezien.’ Ze zag de verbazing in zijn gezicht, waarschijnlijk omdat ze haar familie benoemde en wist dat hij hen had gekend.
‘Je familie-‘
‘Dat komt later,’ hield Rain hem tegen. ‘Ik wil eerst dat je me verteld wat de reden is dat Naylene me voor je heeft gewaarschuwd. Daarna bepaal ik of ik nog meer van je wil horen.’
18
Posts: 17081
Datum: 18-12-2018 19:06
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Er waren al genoeg generaties die Rhett mee had gemaakt. Hij was ooit bevriend geraakt met een heks. Ondertussen was dat al eeuwen geleden en had hij gezien hoe families zich hadden kunnen vorm, hoe kracht zich uit had kunnen breiden, maar hij had ook afscheid moeten nemen van een deel van zijn beste vrienden.
Het verlies van één van zijn vrienden was Rhett honderen jaren geleden zo zwaar gevallen, wat had gezorgd voor de verhalen die Rain over hem had gehoord. Het was denkbaar dat Linn hem zo ver mogelijk uit de buurt wilde hebben en dat haar vrienden daar ook voor zorgden. Om dan een paar heksen in vertrouwen te nemen, was alleen maar heel erg slim. Toch bleek het ook wel dat Rain zelf kon oordelen, wat hem de tijd gaf om zijn verhaal te doen.
“Ik zou dit nooit goed praten. Wat ik destijds heb gedaan, is fout. Ik heb nog steeds spijt van de dingen die er toen zijn gebeurd.” Rhett kon wel aan het gezicht van Rain zien, dat hij er niet omheen moest praten. Iets wat hij ook niet wilde doen, maar aangezien hun bestelling er aan kwam, besloot hij het even in het midden te halen.
Nadat hij het meisje had bedankt, richtte Rhett zich weer op Rain. Er was een heel verhaal, wat hij onmogelijk in een paar korte zinnen kon samenvatten, het zou echt uren duren om het complete plaatje te schetsen. Hij had nu niet zoveel tijd, dus hij zou het bij de korte versie moeten houden.
“Toen ik Linn, ze heette toen nog Magdalena, tegen kwam, was ik zelf op een hele slechte plek.” Aangezien Rain in eens stad leefde waar genoeg andere wezens ook huis hielden, was ze vast bekend met de verschilende acties die vampier kunnen doen. 
“Je weet dat een vampier zijn gevoel uit kan zetten wanneer hij of zij dat maar wil?” Rain knikte zachtjes. Er was iets op de manier waarop ze naar hem luisterde, alsof ze hem wel echt de kans wilde geven om dit verhaal op een goede manier uit te leggen. 
“Vlak voordat ik Lena leerde kennen, zijn er een aantal dingen gebeurd, waardoor ik de keuze heb gemaakt om mijn gevoel uit te zetten. Achteraf was dat één van de stomste keuzes die ik ooit heb gemaakt.” Er waren zoveel dingen in die tijd gebeurd waar Rhett nog steeds geen grip op had. Natuurlijk hij was een vampier en hij was echt niet altijd een lieverdje, maar in die tijd dat hij Linn had leren kennen, was hij echt een monster geweest. 
“Ik heb Lena echt heel erg slecht behandeld. Ze was een weerloos meisje en in mijn hoofd zag ik alleen maar een leuk speeltje. Iemand wie mij bloed kon geven en wel bij me zou blijven, omdat ze wanhopig genoeg was. Als ze dat niet wilde, dan kon ik mijn dwang gebruiken.” In die tijd had het hem helemaal niets uitgemaakt wat er precies met Linn was gebeurd, laat staan andere mensen om hem heen. Als hij maar bloed in de buurt had en hij had toch ook wel iets van gezelschap gewild. Linn was het perfecte slachtoffer geweest.
“Toen ik op een gegeven moment verveeld raakte, was er nog één ding over om te doen. Ik zorgde er voor dat ze een vampier werd en ben daarna weggegaan.” Het was maar een snele versie van het verhaal. Rain zou kunnen vragen wat hij precies had gedaan en Rhett zou het haar kunnen vertellen alsof het gisteren was gebeurd. Hij kon de pijn in Linn haar gezicht beschrijven. Hij kon haar echter ook vertellen dat hij er zelf helemaal niets bij had gevoeld. Op dat moment in ieder geval niet. 
“Natuurlijk maakte mij het vrij weinig uit. Ik had immers geen gevoelens. En ik wil graag zeggen dat dat het enige is wat ik in die tijd mis heb gedaan, maar er zijn genoeg andere dingen gebeurd, waar ik behoorlijk wat spijt van hem.” Toen Rhett, Linn zat was geweest, was hij op zoek gegaan naar andere mensen waar mee had kunnen spelen. Het waren echt niet altijd weerloze vrouwen geweest. Er was zelfs een groep met mannen geweest, waar hij mooi in had kunnen stoken, wat uiteindelijk tot zulke heftige ruzies had gezorgd, dat er mensen echt dood door waren gegaan. 
“Het was iemand uit jou familie die het voor elkaar heeft gekregen dat ik mijn gevoelens weer toe liet. Hoe ironisch het is. Ik had er immers voor gekozen om zonder al die gevoelens te leven, omdat ik het verlies van mijn beste vriendin, één van jouw voorouders, niet aan kon.” Heksen hadden natuurlijk niet het eeuwige leven, ondanks dat ze zeker langer konden leven dan gewone mensen. 
“Rohesia.” zei Rhett nog zachtjes. De nam bracht zoveel herinneringen naar boven. Misschien kende Rain de verhalen wel. Wist ze dat de vrouw niet aan ouderdom was overleden, of dat ze er vrede mee had. Haar leven was ontnomen. Iets waar Rhett nog wel wraak voor had genomen. Daardoor was de pijn niet weg gegaan, het had zijn vriendin niet terug gebracht. 
“Ik heb nog steeds spijt voor de dingen die ik toen heb gedaan. Ik dacht dat Rhi oprecht was toen ze me op kwam zoeken en vertelde dat Linn met me wilde praten over alles wat er was gebeurd.” Ondertussen wist Rhett wel beter. Er was zoveel gebeurd. Nu was het rustig in de stad. Al er waren er genoeg mensen die zich zorgen maakten over Linn. Iets wat Rhett ook deed. 
22
Posts: 4865
Datum: 25-12-2018 10:49
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Rain wist dat ze zelf naar het verhaal had gevraagd en ze had al wel verwacht dat wat het ook zou zijn geweest, het vreselijk had moeten zijn. Naylene waarschuwde haar niet zomaar voor iedere probleem dat ze zag. Ze was van mening dat Rhett een gevaarlijk persoon was. Misschien nog wel gevaarlijker dan Rhi. En ondanks dat het klonk alsof hij zich behoorlijk had misdragen en hij Linn genoeg redenen had gegeven om hem te haten, gebeurde er niks in haar hoofd. Geen alarmbellen die begonnen te rinkelen, of een stem die haar vertelde dat ze nu weg moest gaan. 
Het was iets waar Rain al vaker over na had gedacht. Ze had immers gemerkt dat hij haar in de gaten had gehouden. Ze had eerst gedacht dat hij geen bedreiging voor haar had gevormd, omdat ze van hem geweten, maar nu ze wist dat hij haar voorouders had gekend en ze had gelezen wat voor een vriend hij voor hen was geweest, wist ze niet meer zo zeker of ze enkel aan zijn aanwezigheid gewend was geraakt. Het gaf haast een gevoel van veiligheid, wetende dat ze er niet alleen voor stond.
‘Ik kan me indenken dat iemand die dichtbij Linn staat, me wilde waarschuwen voor jou en met name hetgeen wat je hebt gedaan,’ liet Rain weten. Ze snapte het maar al te goed. Het was duidelijk dat hij, al die jaren geleden, Linn iets verschrikkelijks aan had gedaan. Hij had zijn gevoelens uit staan. Iets wat absoluut geen excuus was voor de slechte acties die hij had ondernomen, maar het was wel een verklaring. Daarnaast wist Rain maar al te goed hoe ontoerekeningsvatbaar een vampier op dat soort momenten was. Daarbij was het eeuwen geleden, lang voordat zijzelf was geboren én Rhett leek zelf ook maar al te goed te weten dat wat hij Linn had aangedaan, iets was wat hij nooit meer goed zou kunnen praten. Zeker niet bij haar. En ondanks dat Rain wist dat ze dit in haar achterhoofd moest houden, was er niks wat haar tegenhield. Normaal was er wel een waarschuwing, een prikkel. Rhett voelde echter alsof een goede vriend. Misschien omdat hij dat ook voor vele van haar familieleden was geweest.
‘Rhi is ooit oprecht, maar dat is niet iets wat je had kunnen weten,’ verzekerde ze hem. Hij had Rhi niet gekend. Als Rhi met een goed verhaal naar hem was gekomen, kon Rain zich goed voorstellen dat hij de vrouw had geloofd. En ondanks dat hij er vast een aandeel in had gehad dat Linn nu weg was gevlucht, was het zeker niet alleen zijn schuld. Het was een opstapeling van allerlei gebeurtenissen.
‘Maar die jaren waren slechts een klein deel van het leven wat je tot aan de dag van vandaag heb geleefd.’ Rain wist niet precies hoe oud de vampier was die tegenover haar zat. Elke keer als ze zijn naam tegen was gekomen in de naslagwerken van haar familie, dan hadden ze al over hem gesproken als vampier. Niet als mens. Dus het zou maar goed kunnen dat de eerste heks die hij had leren kennen, al had leren kennen als vampier. Dat er geen verhalen over hem waren als mens.
‘En het spijt me van Rohesia.’ Het was een naam die ze enkel kende van de verhalen die haar verteld waren, of die ze had gelezen. Voornamelijk verteld, omdat het zeker meer dan duizend jaar geleden was dat de heks had geleefd en lang niet iedereen toen had kunnen schrijven. ‘Ik heb gelezen hoe ze aan haar einde is gekomen. Dat was iets wat ze niet verdiende.’
Rhett schudde zijn hoofd. Rain kon aan zijn ogen zien dat hij haar miste, zelfs na al die jaren. Haar voorouder had vast veel voor Rhett moeten betekenen. Ze vond het erg bijzonder dat hij door al die generaties contact met haar en haar familie was blijven houden. Dat was iets wat Rain niet kon negeren. Haar familie was zo belangrijk voor hem geweest, en hij voor alle heksen die haar voor waren gegaan. Dat was een band die al bestond en die ze voelde. Alsof haar voorouders haar een mentaal zetje probeerden te geven.
‘Ze was één van de eerste heksen die me een kans gaf, in plaats van voor me weg te deinsen. De meesten hadden meteen door wat ik was en zagen me als een groot gevaar. Het was een soort gevoel wat er voor zorgde dat niemand me een kans wilde geven, maar Rohesia was anders.’ Rain knikte. Ze kende het gevoel. Ze had het gevoeld op het moment dat ze Rhi voor het eerst had gezien, net als vele andere gevaarlijke wezens. Bij Rhett had ze het gevoel echter niet.
‘Ze zag iets in me wat anderen nog nooit hadden gezien.’ Rain kon zich voorstellen dat het een fijn gevoel zou moeten zijn. Van nature waren de weerwolven en vampieren vijanden van elkaar. De heksen stonden er als het ware tussenin, als bewaarders van de natuur en van de vrede. Toch waren ze niet fan van één van de twee wezens. Ondertussen wist Rain dat er veel verschillende soorten vampieren en weerwolven bestonden, net zoals mensen. Lang niet iedereen was slecht.
‘Heeft ze ook jouw ring gemaakt?’ vroeg Rain, doelend op de daglichtring die Rhett om zijn vingers droeg. Rhett knikte, waarna hij een blik op zijn ring wierp. ‘Ze was zelfs één van de eerste heksen die de spreuk durfde te gebruiken. Anderen wilden de vampiers geen voorsprong geven. Maar nu is het haast gebruikelijk voor een vampier om er één te hebben.’
Rain knikte. De meeste vampieren hadden er wel één. Ze had er maar een aantal gezien zonder. Zelf had ze nog nooit een ring hoeven maken. Ze had het Naylene zien doen, dat wel. En ze kende de spreuk van Rohesia ook maar al te goed. Het was een spreuk die ze gebruikte als referentiekader voor een nieuwe spreuk waar ze mee bezig was, eentje die Desh en Ellysin zou helpen. ‘Ik heb de spreuk van Rohesia meerdere keren bekeken, voor een andere spreuk waar ik mee bezig ben.’ Er was bijna niemand die het wist, om verschillende redenen, maar ze had het idee dat ze dit wel aan hem zou kunnen vetellen.
18
Posts: 17081
Datum: 27-12-2018 09:16
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Rhett had niet veel anders verwacht van Rain. Hij kende haar voorouders. Ze waren dan wel verschillend van elkaar, maar de meeste van hen hadden wel een zelfde soort eigenschappen. Die zag hij nu ook terug in Rain. Ze liet hem zijn verhaal doen, zonder er verder te veel vragen bij te vertellen. Het enige wat ze had gedaan rustig naar hem luisteren, daarna had ze daaruit haar eigen conclusies getrokken. 
Rain had de keuze gemaakt om blijven te blijven zitten. Natuurlijk was zijn uur nog niet voorbij. Ze konden nog even met elkaar praten. Hij had het echter ook wel begrepen als ze de keuze had gemaakt om op dit moment even alles achter zich te laten en er op haar eigen manier over na te denken. Haar woorden probeerden hem zelfs een beetje moed onder de riem te steken, door hem te vertellen dat hij genoeg andere dingen in zijn leven had gedaan, wat ook echt zo was. 
Voor Rhett was het fijn om zijn verhaal over Rohesia te vertellen. Ze had een plaatsje in zijn hart veroverd en daar zou ze nooit uitgaan. Het moment waarop ze elkaar hadden leren kennen was misschien niet het meest handig geweest. Nu was het veel logischer voor een man en een vrouw om met elkaar bevriend te zijn. Voor hen was het natuurlijk nog wat lastiger geweest omdat hij een vampier was en zij een heks. Zelfs nu waren er genoeg spanningen tussen de verschillende groepen, dat was vooral in deze stad te merken. 
Rain zat daar natuurlijk middenin. Iets wat haar woorden ook al wel aangaven. Ze had de spreuk die Rohesia voor hem had gebruikt, zelf maar al te goed bestudeerd. Iets wat niet was voor vampiers. Hij wist zeker dat de roodharige vampierheks daar wel voor had gezorgd. De reden dat Rain zich er zo in interesseerde was Rhett behoorlijk duidelijk. Hij wist dat Rain met iemand samenwoonde die eens in de maand verplicht moest veranderen in een weerwolf. 
“Je bent bezig met een spreuk voor weerwolven.” Het was geen vraag, meer een opmerking. Rhett had haar de afgelopen tijd in de gaten gehouden. Ze had het huis goed afgeschermd, er was niet veel te horen van wat er binnen gebeurde, maar aan één van de heksen was te zien dat hij ook deels weerwolf was, wat natuurlijk veel lastiger was dan een heks en een vampier zijn.
Rhett wilde niet dat Rain zich ongemakkelijk voelde over zijn woorden. Zij was hem niets vershuldigd, geen antwoorden, geen uitleg. Als ze bezig wilde voor de weerwolven, dan moest ze dat doen. Rhett was daar nooit heel erg moeilijk in geweest. Alle groepen waren gelijk en het was veel makkelijker als ze echt met elkaar samen konden werken. In zijn leven was hij ook wel eens bevriend geraakt met weerwolven. Hij snapte dat Rain ook goed met hen om kon gaan. 
“Wil je me vertellen over je familie. Ik heb niet eens het idee dat ik heel erg lang weg ben geweest. Ik snap niet wat er is gebeurd.” Natuurlijk had Rhett wel geprobeerd om zelf wat te spitten. Het was echter niet makkelijk geweest. Alsof een hele coven van de aarde af was gevaagd, samen met al hun geschiedenis. Rhett was er haast wel zeker van dat er anderen over waren, misschien hadden ze zich gemengd met andere covens, of hadden ze voor andere achternamen gezorgd. Ze waren haast onvindbaar. 
Rain leek er over te twijfelen. “Het hoeft niet, als je dat niet wilt. Of niet nu wilt.” 
Er was iets wat er voor zorgde dat Rain zich op haar gemak voelde, misschien kwam het omdat Rhett zo eerlijk zijn eigen verhaal had gedaan of juist wel omdat hij haar familie had gekend. 
Na nog een slok van haar drinken te hebben genomen, begon Rain ook met praten. 
“Ik was nog heel jong, maar niet jong genoeg om het allemaal nog te weten.” Rhett knikte zachtjes, het was dus al even geleden gebeurd. Hij was ook wel een paar jaar weg geweest om zijn eigen ding te doen.
“Mijn zus had een vriend, een weerwolf.” Weerwolven waren voor vampiers de natuurlijke vijand. Ze waren zelfs gevaarlijk, want een bijt kon dodelijk voor ze zijn. Er waren niet veel andere dingen die er voor konden zorgen dat ze dood gingen. Toch vertrok Rhett zich niet. Zeker niet omdat de familie van Rain iedereen een kans gaf, zoals ze nu ook bij hem deed. 
“Er was een spreuk, een hele moeilijke, waar heel veel andere dingen voor nodig waren.” Rhett wist zeker dat ze daar offers mee bedoelde. Waarschijnlijk betekende het ook niet heel erg veel goeds. “Niet iedereen was het er mee eens. Het zou namelijk betekenen dat de weerwolf zich kon veranderen wanneer hij maar wilde. Het zorgde voor heel wat onenigheid en een deel van de coven heeft de verkeerde mensen in vertrouwen genomen. Er was een heel groot gevecht, waardoor een deel van ons niet meer leven, een ander deel wilde niet meer samenleven. Dus we zijn uit elkaar gevallen. Het grootste deel van de familie leeft niet meer, maar ik was te jong om er iets mee te maken te hebben.” 
Rhett had goed naar het verhaal geluisterd. Hij vond het wel moeilijk om te horen, maar zelfs de beste banden konden kapot gaan. Iets waar liefde soms helaas wel mee te maken had.
“Dat is vreselijk om te horen. Het spijt me.” Zei Rhett zachtjes. Hij vond het echt vreselijk dat het met haar familie was gebeurd, soms voelde het ook als een deel van zijn familie. 
22
Posts: 4865
Datum: 27-12-2018 16:10
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het was niet gemakkelijk om terug te denken aan haar familie en hetgeen wat er gebeurd was. Zelf was ze nog een kind geweest, niet ouder dan een jaar of dertien. Vanzelfsprekend hadden haar zussen haar erbuiten gehouden, maar dat betekende niet dat Rain er niks van mee had gekregen. Ze had de ruzies gehoord, de waarschuwingen die haar zus had gekregen en de betogen die ze zelf had gehouden om de anderen te overtuigen haar te helpen met de spreuk. Als ze dat nou niet had gedaan, dan was haar familie en de coven misschien nog wel in tact geweest. Nu waren haar zussen niet meer op deze aarde, evenals een paar anderen. Degenen die nog leefden, hadden niks met haar te maken willen hebben. Rain had geluk gehad dat haar grootouders haar hadden willen opvangen.
‘Het spijt mij ook,’ antwoordde Rain zacht. Waarschijnlijk had hij geen contact gehad met haar zussen. Als hij dat wel had gehad, dan zou hij het wel weten. Ze wist ondertussen echter wel dat haar coven veel voor Rhett had betekend, door heel zijn leven heen. Daardoor viel dit verhaal hem misschien ook wel zwaar. Het was fijn dat er iemand was voor wie haar familie ook nog betekenis had. In deze stad was er verder niemand die hen kende. Iets waar ze, toentertijd, bewust voor had gekozen.
‘Soms vraag ik me af of ik er wel goed aan doe om een weerwolf te helpen,’ bekende ze aan Rhett. Ze kon het gevoel soms niet van zich afschudden dat ze moest stoppen met de spreuk waar ze mee bezig was. Haar zussen hadden immers ook een weerwolf willen helpen en dat was verkeerd uitgepakt. Haar eigen spreuk zou er echter niet voor zorgen dat een weerwolf ten alle tijden zou kunnen veranderen. Het zou Desh enkel de optie geven om het niet te doen. Een optie waar hij erg naar verlangde. Rain had het al meerdere keren meegemaakt dat hij had moeten veranderen tijdens de volle maan en het had haar pijn gedaan om haar vriend zo te zien leiden. Dat was iets wat hij niet verdiende. 
‘Je probeert een goede vriend van je te helpen, op dezelfde manier waarop Rohesia mij heeft geholpen.’ De stem van Rhett klonk zo zeker, zo geruststellend. Rain wist dat het anders was. Dat ze niet met de wetten van de natuur aan het spelen was. Desh had een moeilijk leven en ze wilde hem alleen maar helpen. En ze zou Elli in de toekomst ook kunnen helpen, mocht het ooit zo ver komen dat het meisje ook een weerwolf zou worden, net zoals haar moeder. ‘En het zou een eventuele oplossing kunnen zijn voor jullie dochter.’
Ondanks het serieuze gesprek wat ze aan het voeren, moest Rain haar best doen om de net genomen slok van haar muntthee binnen te houden. Haar dochter? Hij zou haast wel een grapje moeten maken, maar aan zijn gezicht was te zien dat hij het wel had gemeend. ‘Sorry,’ zei Rain lachend, terwijl ze met haar vingers langs haar lippen ging om eventuele druppels thee te verwijderen. ‘Maar ik dacht dat je mijn leven wel aardig door had.’ Al snapte Rain zijn vergissing wel. Hij was niet de eerste die Cameron, Rain en Ellisyn aan had gezien voor een gezinnetje.
‘Ik ben bang dat ik het niet helemaal begrijp?’ zei Rhett, terwijl hij Rain nog een servetje aanbood. 
‘Elli is Cam zijn dochter,’ legde ze uit. ‘Zes jaar geleden raakte zijn ex in verwachting, maar ze wilde het meisje niet houden. Ze heeft het weerwolf-gen ook van haar moeder, en de krachten van haar vader. Cam is degene die haar vanaf het begin heeft opgevoed.’ En zo vertelde Rain meer over haar eigen leven. Hoe ze Cameron had leren kennen en hoe hij naar haar toe was gegaan voor hulp toen hij er achter was gekomen dat zijn dochter ook magie in zich had gehad, maar wel op een hele speciale manier. Het was iets waar Rain veel onderzoek naar had moeten doen, maar Naylene had haar erbij kunnen helpen.  En zo hadden ze besloten om samen te gaan wonen. Het was nooit de bedoeling geweest dat Rain zich op zou stellen als een moeder naar het kleine meisje, vooral niet omdat ze wist hoe haar biologische moeder erop zou reageren. En dan was er nog Desh, die het misschien nog wel moeilijker had dan Elli, aangezien hij al veel ouder was en nog nooit iets had gemerkt van zijn krachten.
Als laatste vertelde ze over haarzelf. Over waar ze de rest van haar jeugd had gewoond, hoe haar grootouders waren geweest en hoe ze had geoefend met haar magie. Ze vertelde over haar kruidentuin en haar werk als botanicus, wat ze op sommige momenten ook thuis kon uitvoeren.
Rhett kreeg uiteindelijk veel meer dan het uur dat ze hem in eerste instantie had gegeven, maar het maakte Rain niks uit. Sterker nog, toen ze afscheid namen van elkaar, was zij degene die aan hem vroeg of ze elkaar nog eens zouden kunnen zien. Dan zou het zijn beurt zijn om over zijn leven te vertellen. Iets waar ze ontzettend nieuwsgierig naar was. Hoe vaak zou ze nog iemand tegen komen die werkelijk alles wat in de geschiedenisboeken stond had meegemaakt? 
18
Posts: 17081
Datum: 28-12-2018 11:08
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
© 2024 | CONTACT | VOORWAARDEN & PRIVACY | KOOP CREDITS