Demish schreef:
Een lunch met Naylene was iets wat Ashton nooit afsloeg. Zeker nu hun tijd begon te dringen. Het was ondertussen al februari en binnen een maand zou het nieuwe nummer, dat ze samen hadden gemaakt met The Chainsmokers, uitkomen. Daardoor zou Ashton behoorlijk druk zijn met verschillende promo-interviews door het hele land. En ze hadden nog veel meer plannen voor het tweede kwart van het jaar. Nu hij nog alle tijd had met Naylene, was hij meteen in gegaan op haar aanbod om samen te gaan lunchen. Jammer genoeg had het verkeer wat tegen gezeten. Het was het echter waard, want nu kon hij het blije gezicht van zijn vriendin zien. En ze was niet zomaar blij.
‘Wauw, Nay! Dat is echt geweldig. Gefeliciteerd!’ Ashton wist niet anders dan te reageren door Naylene een knuffel te geven en twee dikke kussen, op iedere wang één. Hij wist niet precies wat die titel betekende. Hij was niet heel erg thuis in het advocatenwereldje, waardoor hij niet goed wist wat er precies was gebeurd en wat dit voor Naylene betekende, maar hij zag wel dat ze er ontzettend blij mee was. En als Naylene er blij mee was, dan was hij dat ook. Het klonk als een zeer officiële, belangrijke titel. ‘Ik ben zo trots op je! Je hebt al die tijd hard gewerkt, en duidelijk niet voor niks.’
‘Dankjewel!’ Zelfs in haar eigen woorden kon Ashton de trots horen. Dat moest ook. Het was belangrijk dat ze zelf ook in zag wat voor een geweldige prestatie ze had geleverd. Ze had zo hard gewerkt. Er waren dagen waarop Ashton zelfs had gedacht dat Naylene nog meer in haar werk had gestopt dan dat hij dat had gedaan. Het was geen wedstrijd. Ze werkten allebei ontzettend hard. Er waren echter dagen waarop Naylene nauwelijks meekreeg wat hij vertelde aan de telefoon, of dagen waarop haar ogen dicht zakten als ze aan het facetimen waren.
‘Twee glazen champagne?’ De ober zette de twee glazen voor hen neer op tafel, maar Ashton schudde zijn hoofd. ‘Twee glazen zijn lang niet genoeg. We hebben een fles champagne nodig!’
‘Ash!’ zei Naylene lachend. ‘Ik moet zo nog naar het werk.’
‘Waar je werkt, als junior partner! Dat vraagt om minstens één fles champagne. Als het er al niet meer worden.’ Ashton wenkte de ober. ‘Dus één fles champagne, graag. Ze heeft net een promotie gekregen.’
De ober feliciteerde Naylene en meldde dat de fles er zo snel mogelijk aan zou komen. Naylene leek er alleen maar om te kunnen lachen hoe Ashton zich gedroeg. Ashton zelf pakte de twee glazen al en gaf er eentje aan Naylene.
‘Op jou. Een junior partner. Een vrouw die harder werkt dan ieder ander en het daardoor ook het meeste verdient.’ Ashton wist zeker dat ze het had verdiend. Ze had zo hard gewerkt, al vanaf het moment dat ze daar binnen was gelopen had ze er alles aan gedaan om te laten zien dat ze daar thuis hoorde. Dat was de plek waar ze al die tijd al had moeten zijn.
‘Je gooit wel graag met het woord,’ zei Naylene, waarna ze met haar glas tegen dat van Ashton tikte. Ashton grijnsde en legde zijn arm rond haar schouders. ‘Ik weet niet precies wat het is. Maar het klinkt behoorlijk belangrijk en ik kan aan je zien hoe blij je er mee bent. Dus wat mij betreft, mag het van de daken geschreeuwd worden dat je dit hebt bereikt. En ik ben vereerd dat je dit als eerste met mij wilde delen.’
Dit was een mijlpaal. Iets ontzettend belangrijks. Dat moest gevierd worden. Maar wat nog veel belangrijker was, was dat Naylene er voor had gekozen om het met hem te delen. Ze had zelf gezegd dat hij de eerste persoon was aan wie ze het had willen vertellen. Dat liet toch wel zien hoe speciaal ze nu voor elkaar waren. Hoe belangrijk. ‘Maar, vertel. Wat betekent het precies?’
Naylene glimlachte en zette haar glas champagne aan de kant. Ze leunde met haar hoofd tegen haar hand aan, terwijl ze haar vrije hand op die van Ashton legde. ‘Het betekent eigenlijk een hoop dingen tegelijkertijd? Ik kan me meer inzetten voor het bedrijf en ik krijg een deel van de inkomsten mee. Ik heb meer verantwoordelijkheden en ik kan zelfs meebeslissen over wat er in het bedrijf gaat gebeuren, door middel van een stemming. Het is echt een stap omhoog.’
Ashton glimlachte en kneep in haar hand. Hij kon niet geloven dat hij iemand zoals Naylene had getroffen. Een slim iemand, met een baan als geen ander. Ze was zo verantwoordelijk en volwassen. Hij vond dat hij het winnende lot uit de loterij had gevonden en hij hoopte dat ze ook zo over hem dacht.
‘Ash?’ Naylene bewoog haar hoofd iets, om zijn blik te vangen. ‘Klinkt het een beetje logisch?’
‘Ja. Ja, natuurlijk!’ Ashton lachte, omdat hij zich besefte dat hij eventjes stil was gevallen. ‘Dat is gewoon… Zo goed? Je hebt nu al zoveel bereikt en ik bedacht me gewoon hoe gelukkig ik ben om dat met je mee te mogen maken. En om iemand in mijn leven te hebben zoals jij.’
Een lunch met Naylene was iets wat Ashton nooit afsloeg. Zeker nu hun tijd begon te dringen. Het was ondertussen al februari en binnen een maand zou het nieuwe nummer, dat ze samen hadden gemaakt met The Chainsmokers, uitkomen. Daardoor zou Ashton behoorlijk druk zijn met verschillende promo-interviews door het hele land. En ze hadden nog veel meer plannen voor het tweede kwart van het jaar. Nu hij nog alle tijd had met Naylene, was hij meteen in gegaan op haar aanbod om samen te gaan lunchen. Jammer genoeg had het verkeer wat tegen gezeten. Het was het echter waard, want nu kon hij het blije gezicht van zijn vriendin zien. En ze was niet zomaar blij.
‘Wauw, Nay! Dat is echt geweldig. Gefeliciteerd!’ Ashton wist niet anders dan te reageren door Naylene een knuffel te geven en twee dikke kussen, op iedere wang één. Hij wist niet precies wat die titel betekende. Hij was niet heel erg thuis in het advocatenwereldje, waardoor hij niet goed wist wat er precies was gebeurd en wat dit voor Naylene betekende, maar hij zag wel dat ze er ontzettend blij mee was. En als Naylene er blij mee was, dan was hij dat ook. Het klonk als een zeer officiële, belangrijke titel. ‘Ik ben zo trots op je! Je hebt al die tijd hard gewerkt, en duidelijk niet voor niks.’
‘Dankjewel!’ Zelfs in haar eigen woorden kon Ashton de trots horen. Dat moest ook. Het was belangrijk dat ze zelf ook in zag wat voor een geweldige prestatie ze had geleverd. Ze had zo hard gewerkt. Er waren dagen waarop Ashton zelfs had gedacht dat Naylene nog meer in haar werk had gestopt dan dat hij dat had gedaan. Het was geen wedstrijd. Ze werkten allebei ontzettend hard. Er waren echter dagen waarop Naylene nauwelijks meekreeg wat hij vertelde aan de telefoon, of dagen waarop haar ogen dicht zakten als ze aan het facetimen waren.
‘Twee glazen champagne?’ De ober zette de twee glazen voor hen neer op tafel, maar Ashton schudde zijn hoofd. ‘Twee glazen zijn lang niet genoeg. We hebben een fles champagne nodig!’
‘Ash!’ zei Naylene lachend. ‘Ik moet zo nog naar het werk.’
‘Waar je werkt, als junior partner! Dat vraagt om minstens één fles champagne. Als het er al niet meer worden.’ Ashton wenkte de ober. ‘Dus één fles champagne, graag. Ze heeft net een promotie gekregen.’
De ober feliciteerde Naylene en meldde dat de fles er zo snel mogelijk aan zou komen. Naylene leek er alleen maar om te kunnen lachen hoe Ashton zich gedroeg. Ashton zelf pakte de twee glazen al en gaf er eentje aan Naylene.
‘Op jou. Een junior partner. Een vrouw die harder werkt dan ieder ander en het daardoor ook het meeste verdient.’ Ashton wist zeker dat ze het had verdiend. Ze had zo hard gewerkt, al vanaf het moment dat ze daar binnen was gelopen had ze er alles aan gedaan om te laten zien dat ze daar thuis hoorde. Dat was de plek waar ze al die tijd al had moeten zijn.
‘Je gooit wel graag met het woord,’ zei Naylene, waarna ze met haar glas tegen dat van Ashton tikte. Ashton grijnsde en legde zijn arm rond haar schouders. ‘Ik weet niet precies wat het is. Maar het klinkt behoorlijk belangrijk en ik kan aan je zien hoe blij je er mee bent. Dus wat mij betreft, mag het van de daken geschreeuwd worden dat je dit hebt bereikt. En ik ben vereerd dat je dit als eerste met mij wilde delen.’
Dit was een mijlpaal. Iets ontzettend belangrijks. Dat moest gevierd worden. Maar wat nog veel belangrijker was, was dat Naylene er voor had gekozen om het met hem te delen. Ze had zelf gezegd dat hij de eerste persoon was aan wie ze het had willen vertellen. Dat liet toch wel zien hoe speciaal ze nu voor elkaar waren. Hoe belangrijk. ‘Maar, vertel. Wat betekent het precies?’
Naylene glimlachte en zette haar glas champagne aan de kant. Ze leunde met haar hoofd tegen haar hand aan, terwijl ze haar vrije hand op die van Ashton legde. ‘Het betekent eigenlijk een hoop dingen tegelijkertijd? Ik kan me meer inzetten voor het bedrijf en ik krijg een deel van de inkomsten mee. Ik heb meer verantwoordelijkheden en ik kan zelfs meebeslissen over wat er in het bedrijf gaat gebeuren, door middel van een stemming. Het is echt een stap omhoog.’
Ashton glimlachte en kneep in haar hand. Hij kon niet geloven dat hij iemand zoals Naylene had getroffen. Een slim iemand, met een baan als geen ander. Ze was zo verantwoordelijk en volwassen. Hij vond dat hij het winnende lot uit de loterij had gevonden en hij hoopte dat ze ook zo over hem dacht.
‘Ash?’ Naylene bewoog haar hoofd iets, om zijn blik te vangen. ‘Klinkt het een beetje logisch?’
‘Ja. Ja, natuurlijk!’ Ashton lachte, omdat hij zich besefte dat hij eventjes stil was gevallen. ‘Dat is gewoon… Zo goed? Je hebt nu al zoveel bereikt en ik bedacht me gewoon hoe gelukkig ik ben om dat met je mee te mogen maken. En om iemand in mijn leven te hebben zoals jij.’