Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO | You've captured my love

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een lunch met Naylene was iets wat Ashton nooit afsloeg. Zeker nu hun tijd begon te dringen. Het was ondertussen al februari en binnen een maand zou het nieuwe nummer, dat ze samen hadden gemaakt met The Chainsmokers, uitkomen. Daardoor zou Ashton behoorlijk druk zijn met verschillende promo-interviews door het hele land. En ze hadden nog veel meer plannen voor het tweede kwart van het jaar. Nu hij nog alle tijd had met Naylene, was hij meteen in gegaan op haar aanbod om samen te gaan lunchen. Jammer genoeg had het verkeer wat tegen gezeten. Het was het echter waard, want nu kon hij het blije gezicht van zijn vriendin zien. En ze was niet zomaar blij.
‘Wauw, Nay! Dat is echt geweldig. Gefeliciteerd!’ Ashton wist niet anders dan te reageren door Naylene een knuffel te geven en twee dikke kussen, op iedere wang één. Hij wist niet precies wat die titel betekende. Hij was niet heel erg thuis in het advocatenwereldje, waardoor hij niet goed wist wat er precies was gebeurd en wat dit voor Naylene betekende, maar hij zag wel dat ze er ontzettend blij mee was. En als Naylene er blij mee was, dan was hij dat ook. Het klonk als een zeer officiële, belangrijke titel. ‘Ik ben zo trots op je! Je hebt al die tijd hard gewerkt, en duidelijk niet voor niks.’
‘Dankjewel!’ Zelfs in haar eigen woorden kon Ashton de trots horen. Dat moest ook. Het was belangrijk dat ze zelf ook in zag wat voor een geweldige prestatie ze had geleverd. Ze had zo hard gewerkt. Er waren dagen waarop Ashton zelfs had gedacht dat Naylene nog meer in haar werk had gestopt dan dat hij dat had gedaan. Het was geen wedstrijd. Ze werkten allebei ontzettend hard. Er waren echter dagen waarop Naylene nauwelijks meekreeg wat hij vertelde aan de telefoon, of dagen waarop haar ogen dicht zakten als ze aan het facetimen waren.
‘Twee glazen champagne?’ De ober zette de twee glazen voor hen neer op tafel, maar Ashton schudde zijn hoofd. ‘Twee glazen zijn lang niet genoeg. We hebben een fles champagne nodig!’
‘Ash!’ zei Naylene lachend. ‘Ik moet zo nog naar het werk.’
‘Waar je werkt, als junior partner! Dat vraagt om minstens één fles champagne. Als het er al niet meer worden.’ Ashton wenkte de ober. ‘Dus één fles champagne, graag. Ze heeft net een promotie gekregen.’
De ober feliciteerde Naylene en meldde dat de fles er zo snel mogelijk aan zou komen. Naylene leek er alleen maar om te kunnen lachen hoe Ashton zich gedroeg. Ashton zelf pakte de twee glazen al en gaf er eentje aan Naylene.
‘Op jou. Een junior partner. Een vrouw die harder werkt dan ieder ander en het daardoor ook het meeste verdient.’ Ashton wist zeker dat ze het had verdiend. Ze had zo hard gewerkt, al vanaf het moment dat ze daar binnen was gelopen had ze er alles aan gedaan om te laten zien dat ze daar thuis hoorde. Dat was de plek waar ze al die tijd al had moeten zijn.
‘Je gooit wel graag met het woord,’ zei Naylene, waarna ze met haar glas tegen dat van Ashton tikte. Ashton grijnsde en legde zijn arm rond haar schouders. ‘Ik weet niet precies wat het is. Maar het klinkt behoorlijk belangrijk en ik kan aan je zien hoe blij je er mee bent. Dus wat mij betreft, mag het van de daken geschreeuwd worden dat je dit hebt bereikt. En ik ben vereerd dat je dit als eerste met mij wilde delen.’
Dit was een mijlpaal. Iets ontzettend belangrijks. Dat moest gevierd worden. Maar wat nog veel belangrijker was, was dat Naylene er voor had gekozen om het met hem te delen. Ze had zelf gezegd dat hij de eerste persoon was aan wie ze het had willen vertellen. Dat liet toch wel zien hoe speciaal ze nu voor elkaar waren. Hoe belangrijk. ‘Maar, vertel. Wat betekent het precies?’
Naylene glimlachte en zette haar glas champagne aan de kant. Ze leunde met haar hoofd tegen haar hand aan, terwijl ze haar vrije hand op die van Ashton legde. ‘Het betekent eigenlijk een hoop dingen tegelijkertijd? Ik kan me meer inzetten voor het bedrijf en ik krijg een deel van de inkomsten mee. Ik heb meer verantwoordelijkheden en ik kan zelfs meebeslissen over wat er in het bedrijf gaat gebeuren, door middel van een stemming. Het is echt een stap omhoog.’
Ashton glimlachte en kneep in haar hand. Hij kon niet geloven dat hij iemand zoals Naylene had getroffen. Een slim iemand, met een baan als geen ander. Ze was zo verantwoordelijk en volwassen. Hij vond dat hij het winnende lot uit de loterij had gevonden en hij hoopte dat ze ook zo over hem dacht.
‘Ash?’ Naylene bewoog haar hoofd iets, om zijn blik te vangen. ‘Klinkt het een beetje logisch?’
‘Ja. Ja, natuurlijk!’ Ashton lachte, omdat hij zich besefte dat hij eventjes stil was gevallen. ‘Dat is gewoon… Zo goed? Je hebt nu al zoveel bereikt en ik bedacht me gewoon hoe gelukkig ik ben om dat met je mee te mogen maken. En om iemand in mijn leven te hebben zoals jij.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Dit was precies de reden waarom Naylene, Ashton als eerste had willen vertellen over haar promotie. Ze hadden nog niet heel erg lang een relatie, maar dit soort dingen hoorden ze met elkaar te delen. De trots waarmee Ashton tegen haar praatte, maakte het allemaal nog veel beter. Echter. Dit zou echt gaan gebeuren. Over een paar weken had ze veel meer te zeggen in het kantoor. Ze had zo haar eigen idee over de toekomst van het bedrijf, eentje waar ze nu aan mee kon werken.
“Dat is echt heel erg lief, Ash.” Naylene leunde zich naar Ashton toe, zodat ze hem een kus op zijn wang kon geven. Zijn woorden betekenden veel. Hij stond achter haar, ondanks dat hij misschien niet helemaal begreep wat het allemaal in hield. Ashton was echter altijd bereid om te luisteren, meer te leren over hetgeen waar Naylene zich in bevond. Wat zij ook voor hem wilde doen. Hun levens zagen er namelijk heel erg verschillend uit.
“Ik ben trots op je. En ik merk aan jou dat je dat ook bent en dat is ook iets wat je zeker moet zijn. Je bent nog zo jong en kijk wat je nu al hebt bereikt. Dat is echt groot Nay. Er zijn niet veel mensen die het je na doen, zeker niet op jou manier. Je bent uniek.” Als Naylene iets van Ashton had geleerd was het wel dat hij het niet erg vond om te verwoorden wat hij vond. Op Calum zijn verjaardag had hij zo laten weten hoeveel hij om zijn beste vriend gaf. Nu deed hij een beetje hetzelfde bij haar en ze vond het allemaal prettig om te horen. Het gaf aan dat hij ook veel om haar betekende.
“Maar dat betekent ook dat we dit heel erg goed moeten vieren. Dus die fles gaat op.” Naylene schudde haar hoofd. Ze vond het niet erg om één glas te drinken, de hele fles ging haar echter te ver. Ze was nog verantwoordelijk voor genoeg andere dingen, ondanks dat ze misschien geen afspraken meer had.
“Ik denk niet dat het gaat Ash. Maar misschien dat we na het werk nog af kunnen spreken en anders dit weekend?” Ze probeerden zoveel mogelijk met elkaar af te spreken nu het nog kon, want het zou niet lang meer duren voordat Ashton niet meer in de stad was. Ze hoopte dat hij er weer was op het moment dat er een feest voor haar zou worden gegeven. Meestal duurde het wel even tussen het nieuws en de officiële aanstelling.
“Nonenses! Dit moet vandaag worden gevierd. Dit gevoel van overwinnelijkheid is nu het meest aanwezig en daar gaan we zoveel mogelijk van genieten. We gaan er een geweldige dag van maken. Kom, geef je mobiel, dan bel ik Emily zodat ze je agenda voor de rest van de dag leeg kan maken.” Ook dit was één van de redenen waarom Ashton hier nu zat en niemand anders. Naylene had hem leren kennen als iemand die zijn hoofd ergens naar kon zetten en daar ook echt wel zijn best voor kon doen. Dit was geen vervelende manier. Helemaal niet. Hij wilde er voor zorgen dat ze een mooie dag had. Dit moment zoveel mogelijk greep om er van te genieten. Wat ze een mooi idee vond.
“Binnenkort is er een feest, waar we het gemakkelijk kunnen vieren. Vanaf dat moment is het ook pas officieel. Ik weet zeker dat dat gevoel dan ook echt wel aanwezig is.” Naylene merkte al wel dat haar woorden geen kracht hadden tegenover die van Ashton. Er was nu niets wat ze liever deed dat de rest van haar dag aan hem geven. Samen genieten van dit mijlpaal.
“Op dat feest gaan we ook zeker genieten. Maar dat gaat toch anders zijn. Een dag als deze krijg je nooit meer terug. Nu het kan moet je er van genieten. Het aanpakken op een manier zoals geen andere dag kan worden.” Ashton pakte haar glas en gaf het aan. “Dit is een moment dat we nooit meer gaan vergeten, laten we er het beste uithalen.”
“Hoe kan ik ooit nee tegen je zeggen, als je met dat soort dingen komt.” Naylene gaf Ashton een klein duwtje, al vond ze het super lief dat hij zo over alles dacht.
“Je moet eens nadenken of advocatuur niets voor jou is. Als je mijn gedachten al kan veranderen.” Dat kregen niet veel mensen voor elkaar. Zaken waren iets heel anders dan haar vriend die om iets vroeg. Iets waar hij ook nog eens gelijk in had.
“Maar ik bel Emily wel. Ik moet zeker weten dat alles goed gaat en ik zou haar vertellen dat ze zelf ook een middag vrij mag nemen. Dat verdient ze ook wel, want zonder haar had ik hier nooit gestaan.”
Naylene voelde Ashton zijn vingers over haar arm heen glijden, terwijl ze op zoek ging naar haar mobiel in de tas die ze mee had. Ze kon aan hem zien dat hij het fijn vond dat ze tijd samen door konden brengen en ze moest eerlijk toegeven dat ze er zelf ook wel een fijn idee dat ze echt tijd met elkaar door konden brengen. Dat ze niet ieder moment op haar horloge hoefde te kijken of ze al richting kantoor moest. Van die tijd zouden ze zoveel mogelijk gaan genieten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Naylene had haar telefoon gevonden en was al snel aan de telefoon met haar assistente. Ashton was blij dat hij haar had kunnen overtuigen. Ze had een promotie gehad en dat moest gevierd worden. Natuurlijk, ze zouden naar het feest kunnen gaan dat zou worden gegeven, maar dat was anders. Vandaag was de dag waarop ze het nieuws te horen had gekregen. Dit was de dag waarop ze zich het meest triomfantelijk zou voelen om wat ze had bereikt en dat gevoel mocht ze nog niet loslaten. Dat zou hij niet toelaten.
‘En neem zelf ook vrij voor de middag, Emily. Jij hebt dit net zo goed verdient.’ Ashton glimlachte. Het verbaasde hem soms hoe Naylene haar baan in elkaar zat. Dat dit zomaar kon gebeuren. Dat ze zo belangrijk kon zijn voor het bedrijf en dat ze iemand voor zich had werken. Hij had misschien ook mensen die zijn drums opbouwden, het licht regelde voor de shows en er voor zorgden dat iedereen in de zaal het even goed kon horen, maar dit was anders.
In zijn hoofd zag Ashton de dag al voor zich. Ze zouden een uitgebreide lunch hebben. De fles champagne moest op. Die voorwaarde had hij net al bij Naylene neergelegd en daar zou niemand nu nog onderuit komen. Na hun lunch zouden ze naar Naylene haar appartement kunnen gaan, waar ze Watts op zouden kunnen halen. Ze zouden met Watts kunnen gaan wandelen, misschien zelfs wel op het strand. Naylene had wel eens genoemd dat Watts dat heel fijn vond, maar dat ze er niet altijd genoeg tijd voor had. In de avond zouden ze eten kunnen bestellen en Ashton had al bedacht dat hij ook bij Henry aan zou kloppen om het goede nieuws aan hem te vertellen. Hij had al het geluk gehad om de man te mogen ontmoeten en ze konden het goed met elkaar vinden. Henry was belangrijk voor Naylene en hij verdiende het om dit nieuws te weten.
‘Het is geregeld! Ik heb de rest van de middag vrij gekregen,’ liet Naylene aan hem weten. Ze schoof naar Ashton toe en haakte haar arm door die van hem, zodat ze zijn hand vast kon blijven houden terwijl ze tegen hem aanleunde. ‘Dus we hebben alle tijd om te lunchen. Wat wil je daarna doen?’
‘Ik zat te denken dat we, als we hebben geluncht, Watts op kunnen halen? En dan kunnen we naar het strand rijden. Degene waar hij graag wandelt en rent. En ik dacht dat we vanavond misschien eten kunnen bestellen? Jij mag kiezen waar. En we kunnen Henry ook uitnodigen, als hij tijd heeft.’
Naylene glimlachte en Ashton kreeg de zoveelste kus die hij in de afgelopen paar minuten had mogen ontvangen van haar. ‘Jouw hoofd houdt ook nooit op, of wel?’
Ashton schudde zijn hoofd. ‘Dat doet het echt niet.’ Er waren maar zelden momenten waarop Ashton echt de rust in zijn hoofd vond. Hij had er nog maar weinig gehad. Hij probeerde het wel, door middel van yoga, door muziek te maken. Door met Naylene te praten over wat er in zijn hoofd zat. Meer dan dat kon hij niet doen. Op dit soort momenten was het echter alleen maar een goed iets, want daardoor had hij binnen een paar seconden de hele middag voor hem en Naylene in kunnen vullen.
‘Hebben jullie al een keuze kunnen maken?’ vroeg de ober, waarop Ashton zijn hoofd schudde. Ze hadden nog nauwelijks de kans gekregen om naar de kaart te kijken, door alles wat ze hadden moeten bespreken. Ashton pakte dan ook de kaart, zodat hij samen met Naylene kon bekijken wat ze wilden hebben voor de lunch.
‘Dus nu ga ik samen met een junior partner naar het Met Gala,’ constateerde Ashton. ‘Dat is cool.’ Hij had het al cool gevonden dat Naylene degene was die kaartjes had gekregen door haar goede werk en ze had hem graag mee willen nemen. Ashton had er niet over na hoeven denken. Ze hadden rond die tijd nog geen duidelijk schema. Wie weet zouden ze rond die tijd wel één van hun eigen nummers uitbrengen, maar Ashton zou het zo regelen dat hij met Naylene mee zou kunnen. En met een beetje geluk zouden ook Calum en Linn hun vergezellen.
‘Ash,’ zei Naylene lachend. ‘Waar ga je hiermee naar toe?’
‘Nergens! Niet echt, anyway,’ gaf Ashton lachend toe. ‘Maar ik hoop nog steeds dat ik je kan overtuigen om mee te gaan naar Coachella? Het is halverwege april en ik zou het zo leuk vinden als we er samen naar toe zouden kunnen gaan. Vorig jaar kon ik niet en het jaar daarvoor kon geen van ons er niet echt van genieten, om wat voor een reden dan ook. En dit jaar kunnen we dat wel. En ik zou dat zo graag met jou willen doen.’
Het was maar een festival, daar was Ashton zich ook wel bewust van. Er waren er nog veel meer. Het was echter een evenement waar hij met zijn vrienden naar toe kon gaan. Een dag waarop hij alleen maar de muziek en de mensen om zich heen hoefde te waarderen. Hij had er nu al erg veel zin in, maar het zou nog veel leuker worden als Naylene ook mee zou gaan. Hij wilde daar samen met haar lopen en genieten van de muziek. Samen dansen en drinken. Hetgeen doen wat normale stellen van hun leeftijd ook deden als ze een weekend naar een festival gingen. ‘En ik weet dat Linn nog extra VIP-passen over heeft, dus eigenlijk kun je hier ook geen nee tegen zeggen?’ Ashton grijnsde. ‘Misschien moet ik inderdaad maar eens nadenken over de advocatuur.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De lunch had heel wat langer geduurd als normaal gesproken. Nadat Naylene met Emily had gesproken, had ze besloten haar telefoon uit te zetten, zodat ze haar volle aandacht op Ashton had kunnen richten. Daar had Ashton goed gebruik van gemaakt door over Coachella te beginnen. Linn had haar ook al aangegeven dat het festival er aan zat te komen en dat ze kaartjes over had voor het geval dat ze mee wilde gaan. Naylene had tot vanmiddag het antwoord af weten te houden. Door Ashton had ze echter niet meer kunnen doen dan instemmen met het idee. Ondanks dat het niet haar plaats was, wist ze dat de mensen die er met haar zouden zijn, het zeker de moeite waard zou maken.
Ashton had voldaan gereageerd toen ze eenmaal aan had gegeven dat ze mee zou gaan. Waarschijnlijk had ze ook hier het advies van Linn nodig over hetgeen wat ze aan moest trekken. Linn was echter een vrouw die gek was op het regelen van alles wat met mode te maken had. Al was het festival lang niet zo’n cameratrekker als het gala wat ze zouden bezoeken, misschien dat ze zichzelf ook wel kon redden.
Ondertussen waren de gedachten aan het festival al heel erg ver weg. Al had Ashton haar al een paar keer laten weten dat hij goed bezig was vandaag. Naylene kon er alleen maar van genieten als Ashton zijn trots grijns op zijn gezicht verscheen. Je hoorde haar ook zeker niet klagen, want nadat ze niet alleen hun eten, maar ook de fles champagne ophadden, waren ze verder gaan met de dag die Ashton in gedachten had gehad.
Thuis had Naylene de tijd genomen om zich even om te kleden in kleding waar ze zich meer comfortabel had gevoeld. Ashton had die tijd genomen om even op bezoek te gaan bij Henry. Toen ze beiden klaar waren geweest, waren ze samen met Watts, in een Uber richting de zee gereden.
Ze hadden samen een tijdje over het zand gelopen, waar ze ook de tijd hadden gehad om met Watts te spelen, want natuurlijk had Naylene ook een bal voor haar hond mee genomen. Ondanks dat het te koud was geweest om het water in te gaan voor hen beiden, had Watts daar niet zo mee gezeten. De hond was een paar keer het water in gerend en had er zelfs op gestaan dat ze de bal in die richting hadden gegooid. Op die momenten hadden Naylene en Ashton over alles kunnen spreken. Ashton vond het moeilijk om haar promotie links te laten liggen, maar Naylene had ook over zijn leven willen praten. Het zou nu immers niet meer lang duren voordat er een nieuw nummer uit kwam en dat ze daar behoorlijk druk mee zouden zijn. Gelukkig had Naylene ook zo haar eigen krachten en had ze Ashton telkens wel op dat onderwerp weten te krijgen.
Na een eind te hebben gelopen, hadden ze besloten om een stukje over de boulevard te lopen. Op zoek naar een plaats waar ze misschien nog iets te drinken konden kopen. Een fijne plaats waar ze zich weer even met z’n drieën terug konden trekken. Al had Naylene ook al opgeworpen dat ze misschien iets moesten kopen en dat vervolgens op het strand op konden drinken. Dat laatste was uiteindelijk ook het plan geworden, aangezien de tentje ze niet aan hadden gestaan.
Ashton was naar binnen gelopen in een kleine supermarkt. Waar hij nu naar buiten kwam lopen met drie flesjes water. Dat was echter niet het enige wat hij in zijn handen had.
“No way!” Bracht Naylene verbaasd aan, terwijl ze naar het zakje keek dat Ashton naar haar uit had gestoken. “Hadden ze hier Tim Tams?!” Naylene pakte dankbaar de koekjes aan, die ze in Australië wel eens stiekem had gehaald, omdat haar ouders niet had gewild dat ze zoiets had gegeten. In Amerika was ze ze echter nooit tegen gekomen.
“Ze hadden een heel schap met buitenlandse koekjes en snoepjes!”
“Choccy Biccy!” Enthousiast maakte Naylene de verpakking op en en haalde er één van de koekjes uit, die ze meteen in haar mond stopte. Het was echt een hele tijd geleden. Soms nam haar neef nog wel iets mee als hij vanuit Australië kwam. Al waren het vaak andere snoepjes of koekjes.
“Damn Ash, deze shit is echt goed.” Ashton was ondertussen door zijn knieën gegaan, zodat hij een van de flesjes een beetje leeg had kunnen schenken, zodat Watts wat te drinken kon krijgen. Watts begon steeds meer te wennen aan Ashton, iets wat ook haast wel moest omdat Ashton steeds meer tijd doorbracht bij hen thuis.
Ashton kwam ook weer overeind, waardoor Naylene ook één van de koekjes aan hem aanbood. Hij had ze met een reden gekocht, al was het misschien al wel genoeg dat het Australische koekjes waren. Naylene pakte het flesje met water en nam daar een flinke slok van.
“Wil je weer terug naar het strand?” stelde Naylene voor. Ze liep zelf liever over het zand. Daar was het ook een stukje rustiger, dan het hier was.
Voordat Ashton echter antwoord kon geven hoorde Naylene zijn naam ergens worden geroepen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De dag was precies verlopen zoals Ashton het in zijn hoofd had gehad. Ze hadden geluncht, hij had even met Henry kunnen praten en ze hadden een eind gewandeld op het strand. Daarnaast had hij Naylene ook nog weten te overtuigen dat ze in april mee zou gaan naar coachella. Ashton had dan ook vaak laten vallen dat hij erg tevreden was met zichzelf op een dag als deze. Wellicht nog niet eens met zoveel woorden, maar wel met zijn houding. Ook nu stond hij met een grote grijns bij Naylene en Watts, omdat hij wat Australische koekjes had weten te vinden. Het was een marktje waar hij wel vaker kwam als hij in de buurt was en hij had zeker geweten dat Naylene de Tim Tams en de Choccy Biccy’s had kunnen waarderen.
Hij nam één van de koekjes van Naylene aan en nam vervolgens ook een slok van het water. ‘Ik zou zeggen dat ik Aussie snacks heb gehaald voor mijn Aussie snack, maar dat zou niet volledig kloppen. Because you woman, are the whole damn meal.’ Ashton was, wederom, heel trots op zijn eigen opmerking en klapte dan ook één keer in zijn handen, waarna hij zijn arm om Naylene haar schouders heen sloeg.
‘Ik kan niet geloven dat je dat zojuist hebt gezegd,’ zei Naylene lachend. Ashton haalde zijn schouders op. ‘Het is de waarheid.’ Naylene was zoveel meer dan een mooie vrouw. Dat was ze wel, maar ze had diepgang en humor. Ze was het complete pakketje.
‘En we kunnen zeker terug naar het strand. Het is nog maar een klein stukje vanaf hier naar het strand.’ Het was zelfs te zien, maar de eerste strandopgang was nog een stukje verderop. Ze zouden een paar minuten moeten lopen om er te komen, maar daar zouden ze zo zijn. Ashton nam alle spullen vast en stopte die in de tas die Naylene mee had, waarna hij de tas van haar overnam, zodat hij haar hand vast kon nemen en zij de riem van Watts zou kunnen vasthouden.
Ze waren net begonnen aan hun terugtocht naar het strand toen Ashton aan de overkant iemand met een grote camera spotte, waarvan hij al wist wat het betekende. Het zou hem niks verbazen als de fotograaf hen al eerder had gezien, misschien zelfs wel op het strand. Nu had hij er alleen voor gekozen om te doen alsof hij ze opeens, spontaan, tegen kwam. Ashton kende het riedeltje van de fotografen wel, maar er was vrij weinig aan te doen. Het hoorde er bij.
‘Hé, Ashton.’ De fotograaf begroette Ashton dan wel, maar dat betekende niet dat Ashton het aannam als een manier om beleefd te doen. Dat was hoe alle fotografen te werk gingen. Ze deden alsof ze heel beleefd en vriendelijk waren, maar ondertussen probeerden ze je alleen maar aan de praat te houden over van alles en nog wat, hopend dat je iets zou laten vallen. Ashton had dan ook niet meer gedaan dan de man een knikje te geven en zo te gaan lopen dat hij nog voor Naylene liep, waardoor zij niet volledig op de foto zou komen.
‘Het is goed om te zien dat jullie naar buiten zijn gegaan. Genieten jullie een beetje van de dag?’ vroeg de fotograaf, terwijl hij Naylene en Ashton bleef volgen. Naylene liep dan wel links van Ashton, maar Watts was degene die voorop liep en de fotograaf maar al te goed in de gaten hield. Hij liep zelfs voor Ashton, waardoor het haast leek alsof de hond hen allebei wilde beschermen en niet alleen Naylene.
‘Het weer is niet slecht,’ antwoordde Ashton. Wat hem betrof was het gesprek nu wel voorbij en had de man genoeg foto’s van hen twee gemaakt. Het maakte Ashton niet uit dat ze online zouden komen te staan. Mensen wisten toch al van hem en Naylene. Er waren al andere foto’s naar boven gekomen, zelfs foto’s van vorig jaar in Europa, toen ze slechts nog vrienden waren geweest.
‘Ik ben nieuwsgierig. Is het waar dat jullie elkaar hebben ontmoet omdat zij een advocaat is en je representatie nodig had tijdens een zaak?’ Het was een belachelijke vraag. Zo belachelijk zelfs dat Ashton er om moest lachen. Hij moest zelfs zijn hand iets voor zijn mond doen en ook hoorde hij Naylene zachtjes naast hem gniffelen.
‘I wish,’ zei Ashton dan ook lachend. ‘Als ik een advocate zoals haar zou hebben, dan zou ik hoe dan ook winnen. Wist je dat ze zojuist te horen heeft gekregen dat ze een junior partner gaat worden? Fucking sick.’ Als ze het dan toch over Naylene haar werk zouden praten, dan kon hij net zo goed noemen dat ze een promotie had gehad en dat hij één van de slimste vrouwen in de stad als zijn vriendin had. Misschien wel de aller slimste!
‘Oké, dat klinkt awesome! Geniet van jullie dag.’ Blijkbaar had Ashton hem iets gegeven wat hij had gewild, want de man stopte met het meelopen. Misschien ook wel op het goede moment, want anders was Watts misschien wel gaan blaffen of had hij iets anders gedaan.
Ashton stopte met lopen en keek naar achteren, om te zien of ze de fotograaf ook daadwerkelijk af hadden geschud. Hij was wel achter hen gebleven, maar Ashton kon zien dat de camera nog steeds op hen gericht stond. Ook Naylene keek die kant op en niet veel later voelde Ashton hoe Naylene in zijn billen kneep.
‘Hé!’ Lachend probeerde hij haar hand weg te slaan, maar ze kreeg het nogmaals voor elkaar. ‘Die krijg je nog terug voor de foto die ze in Disneyland hebben gemaakt.’ Hoe ze het hadden gedaan, wist Ashton ook niet, maar er was inderdaad een foto van hen samen in Disneyland, in de rij toen Ashton even in de billen van Naylene had geknepen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
In het middelpunt van de belangstelling staan, was niets voor Naylene. Sinds haar promotie bekend was gemaakt, had ze echter niet veel keus. Op werk hadden mensen het al snel geweten door het feestje wat er voor haar was gepland. Ook haar familie had het nieuws al snel te horen gekregen, waardoor ze haar ouders niet tegen had kunnen houden om over te komen voor het feest. Iets waar Naylene niet bepaald blij mee was, om het wat dragelijker voor haarzelf te maken had ze haar neef ook uitgenodigd.
Het feest zou pas morgen plaats vinden, maar haar familieleden waren al een paar dagen geleden gearriveerd. Naylene haar ouders hadden hun intrek genomen in een hotel. Ze had er echter op gestaan dat haar neef, Emmet, bij haar zou blijven slapen. Daar had hij ook al even kennis kunnen maken met Ashton, die zelf net zo nieuwsgierig was geweest naar de man die over was komen vliegen uit Australië.
Voor vandaag hadden Naylene haar ouders hen uitgenodigd om te gaan golfen. Ondanks dat ze nog had geprobeerd om Ashton over te halen dat het misschien niet het beste idee was, had Ashton er op gestaan dat ze het door lieten gaan. Waar Naylene ook niet te veel over had gediscussieerd. Ze stond er echter niet op te wachten dat haar partner haar ouders zou ontmoeten.
Vandaag was er echter niet meer omheen te komen. Naylene was met Ashton en Emmet naar de golfbaan gereden, waar haar ouders het een en ander hadden kunnen regelen, ondanks dat ze geen lid waren. Naylene had haar auto geparkeerd en had de golfclubs uit de auto gehaald, die haar ouders voor haar mee hadden genomen uit Australië. Het was voor haar een hele tijd geleden dat ze had gegolfd, maar ze wist dat Ashton het nog nooit had gedaan. Voor hem en Emmet waren echter clubs geregeld.
Ondanks dat ze dag door kon brengen met Ashton en Emmet, had Naylene totaal geen zin in de dag. Haar ouders waren altijd veel te duidelijk in hun mening en ze wist wel zeker dat het ging botsen met Ashton. Ze was al wel blij dat Ashton en Emmet het wel met elkaar leren te vinden. Naylene was deze ochtend zelfs verbaasd door Ashton die een paar gebaren had onthouden, waardoor hij haar neef had kunnen begroeten.
Met haar tas over haar schouder, liep Naylene naar het koppel dat al op hun stond te wachtend bij twee karretjes die ze hadden gehuurd. Er stond ook al een caddie op hen te wachten, die al naar Naylene toe kwam gesneld.
“Laat mij je tas maar meenemen.” Naylene gaf haar tas over.
“Dankjewel.”
Naylene liep naar de twee mensen die al op hen aan het wachten waren. Ze kon het niet laten om de hand van Ashton vast te pakken. Als Ashton weg was geweest, hadden ze waarschijnlijk niet eens geweten dat ze een relatie had. Het was niet hetgeen wat ze graag met haar ouders deelde. Zeker niet omdat de twee nog steeds niet leken te begrijpen waarom het ooit uit was gegaan met Kevin.
“Vader, moeder.” Naylene gaf haar ouders beiden twee kussen op hun wangen, waardoor ze Ashton wel even los moest laten.
“Dit is Ashton.”
Naylene zette een stap naar achteren, omdat Ashton al naar voren was gestapt, zodat hij kennis kon maken met haar ouders. Ze kon echter al aan hun blikken zien dat hetgeen wat ze zagen hen niet aanstond. Niet zo heel erg lang geleden had Ashton zijn haar rood geverfd en ondanks dat hij vandaag had geprobeerd het netjes in model te brengen, was dat zeker iets wat haar ouders niets vonden. Naylene mocht misschien gek zijn op de blousesjes die Ashton droeg en hij vandaag ook nog eens zijn best gedaan om er een jasje over aan te trekken, was het vast niet hetgeen wat haar ouders prettig vonden.
Naylene voelde een hand op haar schouder. Ze keek opzij naar Emmet. Ondanks dat hij niets met haar ouders was, was hij hier wel vandaag en daar was ze dankbaar voor. Daar had Ashton misschien nog iets aan.
“Goed je te ontmoeten Asher.” Bracht de vader van Naylene uit.
“Ik ben Arthur, dit is mijn vrouw Marie-Claire.”
“Het is Ashton, vader.” Gaf Naylene aan, al leek haar vader het heel erg weinig uit te maken, want hij liep al naar de caddie.
Naylene legde haar hand plat, met haar andere had maakte ze een vuist met haar duim omhoog. Ze legde de handen op elkaar en maakte er een half rondje mee naar achteren. Daarom gebaarde ze richting Emmet dat ze hulp nodig had. Ze wist niet eens hoe ze het komende uur door zou moeten komen, laat staan de rest van de dag. Haar ouders kennende zouden ze hier namelijk nog wel wat gaan drinken en zouden ze ook de rest van de dag het een en ander hebben gepland.
“Naylene mijn kind, ik kan niet geloven dat je die dingen met elkaar hebt gecombineerd. Had je geen andere dingen in je kast hangen? Daar moeten we echt iets aan doen, voor als je weer gaat golfen. Ik snap sowieso niet waarom je hier niet ingeschreven staan. Dit is absoluut de beste golfbaan van Los Angeles, het is goed voor je contacten. Nu moesten je vader en ik heel wat moeite doen om hier naar binnen te mogen komen.”
“Sorry moeder.” Naylene wist bij haar ouders in de buurt vaak niet meer wat ze moest zeggen. Zelfs niet nu ze daar jaren voor had geleerd. Haar ouders leken toch nooit ergens naar te luisteren.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Naylene had alles op alles gezet om er voor te zorgen dat Ashton zijn gedachten zou gaan veranderen. Toen hij echter had gehoord dat haar ouders naar Los Angeles zouden komen, om te vieren dat ze een promotie had gekregen, had hij er op gestaan dat hij ze had willen ontmoeten. Ze hadden een relatie nu. Ze waren belangrijk voor elkaar, wat betekende dat ook dit soort dingen zouden moeten gebeuren. Hij had geluk met de timing van het alles, want over een paar dagen zou hij vertrekken naar New York voor de promotie van hun nieuwe nummer Who Do You Love, samen met The Chainsmokers. Nu kon hij de ouders van Naylene nog zien.
Zijn vriendin had het echter maar niks gevonden. Ze had meerdere keren geprobeerd om Ashton te overtuigen dat het een slecht idee zou zijn. Ashton had geprobeerd te achterhalen waarom ze er zo over had gedacht, maar ze had er niet veel over los willen laten. Behalve dat het echt geen goed idee was. Toch had Ashton zijn zin gekregen, want hij had zojuist de handen van Arthur en Marie-Claire geschud. Al was de kennismaking niet volledig zonder moeite verlopen. Het liep wat stroef, en hij had de twee volwassenen al naar hem zien kijken alsof ze hun mening over hem hadden gevormd.
Naylene leek ook niet te ontkomen aan de veroordelende blik van haar moeder, die ze overigens met een erg afstandelijke manier had begroet. Blijkbaar was ze het niet eens met de kledingkeuze van haar dochter, waar Ashton het niet mee eens was. Naylene had haar best gedaan om iets te vinden waarin ze de dag door zou kunnen brengen. Ze voelde zich er niet comfortabel bij, haar moeder maakte het op deze manier alleen maar erger.
‘Ik vind dat je er goed uitziet,’ zei Ashton geruststellend naar zijn vriendin, terwijl hij zijn hand op haar rug legde. Hij was niet echt bekend met de kleding die mensen droegen tijdens het golfen. Als hij naar zijn eigen kleding keek, was het zeker niet te vergelijken met wat Arthur droeg. Hij had zijn best gedaan om er zo netjes mogelijk uit te zien, net als Naylene. Al moest hij toegeven dat hij Naylene veel liever zag in de kleding die haar goed liet voelen. Iets wat dit absoluut niet was.
Ashton keek naar Emmet, met wie Naylene aan het praten was. Hij had geprobeerd wat gebaren van Naylene te leren, de standaard-dingen. Hoe hij Emmet had kunnen begroeten en zich voor had kunnen stellen. Nu hij ze echter zag gebaren, had hij geen idee wat ze had aan het bespreken waren.
‘Emmet vraagt of we kunnen beginnen. Hij kijkt er naar uit om iedereen te verslaan. Hij heeft geoefend met zijn vader,’ zei Naylene. De ouders van Naylene wierpen elkaar een blik toe, waaruit Ashton niet echt kon halen wat het betekende. Veel goeds leek het echter niet te zijn.
‘Laten we dat maar doen.’ Marie-Claire gebaarde naar de twee karretjes. Ashton volgde Naylene. Hij ilde haar niet alleen laten, en stiekem wilde hij zelf ook niet alleen zijn.
‘Dus, Asher. Naylene vertelde ons dat jullie in hetzelfde wereldje zitten. Voor welke firma werk jij?’ vroeg de vader van Naylene, terwijl ze samen in één van de wagentjes stapten. Naylene ging achter hen zitten, terwijl Emmet en Marie-Claire het andere karretje namen.
‘Oh, eh,’ Ashton was verbaasd over de vraag van Arthur, maar hij gokte dat Naylene haar vader bedoelde bij welk platenlabel ze onder contract stonden. Momenteel had hij daar geen duidelijk antwoord op, aangezien hun contract bij Capitol Records aan het einde van 2018 af was gelopen. ‘Het is Ashton,’ maakte hij nogmaals duidelijk, voor het geval zijn naam net weer verloren was gegaan in de andere woorden die er waren gesproken. ‘Maar we zitten momenteel tussen verschillende opties in, maar we zijn hard bezig om een deal te vinden waar we ons allemaal thuis invoelen en waar we het idee hebben dat we er de komende paar jaar mee vooruit kunnen.’
‘Jij en je collega’s?’ vroeg Arthur. ‘Hebben ze zo’n grote groep in één keer laten gaan?’
‘Het was niet echt een kwestie van laten gaan. Ik bedoel, mijn band en ik, we hebben heel wat jaren een goede samenwerking gehad met Capitol Records, maar het voelt niet meer alsof onze manier van werken nog goed aansluit bij hen. We zijn daar begonnen als jonge jongens, nog niet eens twintig. Eén van ons was zelfs vijftien. Nu zitten we in een compleet andere headspace en zoeken we een label dat daar goed bij past.’
‘Jij en je band?’ herhaalde Arthur, alsof alle andere woorden van Ashton opeens waren verdwenen. Toch knikte Ashton zelfverzekerd. ‘Ja, ik en mijn band.’
‘Naylene, dit moet een vergissing zijn. Toen je vermeldde dat Asher in hetzelfde wereldje werkte als jij dat deed, dachten je moeder en ik dat je er op doelde dat hij ook een advocaat was, of misschien een manager.’ Arthur keek achterom naar zijn dochter. Ashton deed hetzelfde. Hij was er namelijk vanuit gegaan dat Naylene wel had vermeld wat hij precies voor een werk deed. Tevens was dit al de derde of vierde keer dat hij bij een verkeerde naam werd genoemd en hij verwachtte dat Naylene er wel iets van zou zeggen. Naylene had echter haar ogen neergeslagen en zei geen woord.
‘Je gaat me toch niet vertellen dat jullie elkaar hebben ontmoet omdat hij één van je cliënten is? Naylene, een relatie beginnen met de mensen waarmee je werkt is echt uiterst ongebruikelijk en daar wordt zeer op neer gekeken.’
‘We hebben elkaar niet op die manier ontmoet,’ zei Ashton snel. ‘Naylene was vorig jaar met Andy mee op onze tour. Andy heeft onze shows gefotografeerd en toen de tour net begon, had hij Naylene meegenomen. Daar hebben we elkaar leren kennen. Er is niks ongepasts gebeurd.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene had al lang voorzien dat dit niet de leuke dag werd waar Ashton op had gerekend. Om die reden had ze hem ook meerdere keren verteld dat het geen goed idee was om mee te gaan. Omdat Ashton er op had gestaan, had Naylene hem ook niet meer tegen kunnen houden. Ze konden wel proberen het er beste van te maken, wat heel veel moeite zou gaan kosten.
Zoals ze van haar vader had verwacht was hij vrijwel meteen begonnen over het werk van Ashton. In haar ogen was het niet nodig geweest on haar ouders te vertellen wat voor werk Ashton precies deed, ze had namelijk toch geweest dat ze er of iets naars over hadden gezegd of ze het volledig hadden genegeerd. Op het moment was het dan ook beter om het zo uit te laten spelen. Zeker nu haar vader commentaar leek te hebben over hetgeen wat Naylene had gezegd. In haar werk moest ze overal tegenin kunnen gaan. Er waren echter een paar mensen bij wie ze dat nog niet kon doen, haar ouders waren twee van de weinige.
“Wat een uiterst belachelijke manier van tijdsbesteding, Naylene. Je tijd is al zo kostbaar, waarom zou je die verdoen door mee te reden naar dit soort shows.” De afkeuring was duidelijk te horen in de stem van haar vader. Het was niet iets wat ze niet gewend was, vanaf jongs af aan hadden haar ouders geprobeerd om perfectie uit haar te halen, waar ze in Naylene haar mening vreselijk in doorgeslagen waren.
“Ik moest toch in Londen zijn voor een zaak vader.” Naylene verzweeg daarin het feit maar dat ze later pas te horen had gekregen dat ze naar een klant had gemoeten. Nog steeds probeerde ze zoveel mogelijk aan de idealen van haar ouders te voldoen, ook al wist ze zelf dat het alles behalve gezond was.
“Je bent er zelfs voor naar Europa afgereisd?”
“Ja vader.”
“Uitermate curieuze keuze.”
Naylene ving de blik van Ashton op. Ze kon aan hem zien dat hij iets wilde zeggen, waarop ze haar hoofd schudde. Als ze hem tegen zouden spreken dan kwam hij met alleen maar meer redenen waarom het een domme keuze was geweest of zou hij aangegeven dat het niet gebruikelijk was om hem tegen te spreken. Iets wat zeker niet in Ashton zijn voordeel zou gaan werken.
Gelukkig voor Naylene waren ze niet veel later bij de eerste afslag. Ze sprong bijna het karretje uit voordat hij stilstond. Uit haar tas haalde ze de Driver, die geschikt was voor de afslag. Haar moeder en Emmet hadden zich ondertussen weer bij hen gevoegd.
“Zeg, Asher. Naylene kon me niet vertellen wat je handicap precies was.”
“Ashton.” Corrigeerde Ashton, Marie-Claire. Naylene wilde hem vertellen dat hij het moest laten rusten, want op het moment was het wel duidelijk dat het haar ouders weinig boeide hoe hij precies heette en dat ze het waarschijnlijk ook niet meer zouden gaan veranderen. Ze hield echter haar mond, want anders kwam het ook vreemd over.
Naylene kon echter ook zien dat Ashton niet leek te begrijpen waar haar moeder het precies over had.. Daarom legde Naylene haar hand op de arm van Ashton.
“Het is hoeveel slagen je normaal gesproken boven het gemiddelde van een baan zit.” legde Naylene zachtjes uit. Ze wist maar al te goed dat Ashton waarschijnlijk niet eens op deze baan mocht spelen. Bij de meeste bijna was een handicap van 55 of hoger niet meer toegestaan.
“Oh ik heb nog nooit golf gespeeld. In ieder geval niet dit soort golf, wel eens midgetgolf.”
“Oh hemeltje. Naylene, waarom heb je dat niet verteld, je weet best dat die jongen hier niet eens hoort te spelen.”
Naylene liep terug naar haar tas, waar ze twee ballen en tees uit haalde. Daardoor kon ze de woorden van haar moeder negeren. Emmet had ondertussen al afgeslagen en het was nu de beurt van haar vader, die zijn bal al op de tee had liggen.
“Ik begrijp niet waarom je Kevin niet hebt genodigd. Hij is een uitermate goed golfer en geweldig gezelschap.”
Alleen al de naam kon Naylene haar maag laten omdraaien. “Moeder, u weet dat ik geen contact meer heb met Kevin.”
Nu haar vader klaar was met zijn afslag, liep Naylene naar de juiste plaats. Ze zette de tee op de correcte plaats en legde de bal er vervolgens op. Ze ging goed staan en focuste zich op de kant waar de bal op moest. Ze hoopte dat ze snel door de verschillende banen konden gaan.
“Ash?” Vroeg Naylene. “Kom, dan laat ik zien hoe het beste af kan slaan.” Ze zette ook meteen alles klaar voor Ashton. Ze had al besloten dat hij haar clubs kon gebruiken, qua lengte verschilden de twee immers niet zo heel erg veel met elkaar.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hoe langer Ashton zijn tijd doorbracht met de ouders van Naylene, hoe vreemder het werd. Hij had geprobeerd te bedenken waarom Naylene niet had verteld dat hij in een band speelde. De meest logische reden was misschien wel dat ze zich er voor schaamde. Dat ze iemand had gevonden die niet haar “soort” werk deed. Hij kende Naylene echter en hij wist hoe trots ze op hem was. Ze had zijn werk misschien altijd wel als anders dan het hare beschouwd, maar nooit als minder. De vraag was echter of haar ouders er net zo over dachten. Dat leek niet zo te zijn. Tevens leken ze vast te blijven hangen in de naam Asher, terwijl hij ze al meerdere keren had laten weten dat dat niet zijn naam was. Hij vroeg zich af of het hen niet uitmaakte wat precies zijn naam was. Hij had echter gehoopt dat Naylene hen nogmaals zou corrigeren, maar dat had ze niet meer gedaan.
Nu ging het ook nog eens over de ex van Naylene, Kevin. Haar ouders noemden hem geweldig gezelschap. Dat liet hem denken dat ze geen weet hadden van hoe hij precies met Naylene om was gegaan. Want iemand die zijn humeur niet onder controle kon houden en uit het niets heel hard begon te schreeuwen, was in zijn ogen geen geweldig gezelschap. Sterker nog, die man was de hele reden waarom Naylene haar hond het niet had op het mannelijk geslacht. Dat was hetgeen wat Naylene hem had verteld en Ashton had het heel erg gevonden om aan te moeten horen dat iemand zo zijn stem had verheven bij haar in de buurt, en zelfs tegen haar. Het was misschien nooit fysiek geworden, maar dat hoefde het ook niet. Het had genoeg invloed op Naylene, en haar hond, achter gelaten en zeker niet de goede vorm.
‘Ja, ik kom er aan,’ zei Ashton tegen Naylene. Hij liep naar zijn vriendin toe en ging tegenover haar staan. Hij kon aan haar gezicht zien dat ze zich ongemakkelijk voelde, maar hij voelde dat ook. Hier konden ze echter niet vrij praten, aangezien haar ouders slechts enkele meters verderop stonden.
‘De basishouding is het belangrijkste. Je wil zo gaan staan dat je voeten precies onder je schouders staan. En als je de lijn van je hakken doortrekt, zie je welke kant de bal op gaat.’ Naylene deed het voor en gebaarde met haar club in de richting waar de bal naar toe zou gaan. ‘De swing is ook ontzettend belangrijk. Je draait met je gehele bovenlichaam en daarmee geef je kracht aan de bal.’
Ashton legde zijn hand onder zijn kin, terwijl hij aandachtig luisterde naar wat Naylene hem nog meer uitlegde over het golfen en hoe hij dat het beste kon doen. Vervolgens demonstreerde ze het met haar eigen slag. Natuurlijk deed ze het goed en kwam die ver. Tenminste, Ashton ging er vanuit dat het goed was dat de bal zo ver kwam. Hij had werkelijk geen idee wat er precies gebeurde, maar dat had niks te maken met het spel zelf.
‘Kom maar hier, dan doen we de eerste samen,’ zei Naylene, die ondertussen een andere club voor Ashton pakte en die aan hem gaf. Ashton liep naar Naylene toe en nam de club in zijn handen. Naylene ging achter hem staan en legde eerst haar handen op zijn heupen, zodat ze hem kon helpen om de juiste stand aan te nemen. Met haar voet tikte ze zijn voeten iets meer uit elkaar, zodat ze precies stonden zoals Naylene aan hem had verteld.
‘Sta ik zo goed?’ vroeg Ashton aan haar. Hij kon het niet laten om eventjes over zijn schouder te kijken naar Naylene en haar een glimlach toe te werpen. ‘Je moet nog iets meer door je knieën,’ gaf Naylene aan, waarna ze lichtjes op zijn schouders drukte om hem te helpen. Vervolgens gleden haar armen rond die van hem, zodat ze samen de club vasthielden.
‘Ik ga aftellen, en dan gaan we samen afslaan, goed?’ vroeg Naylene aan hem. Ashton knikte. Hij keek van de club naar de bal die Naylene voor hem had klaargelegd en vervolgens naar de richting waar hij naar toe moest slaan. Hij had geen idee of het zou lukken, maar Naylene stond niet voor niks achter hem.
‘Drie, twee, één!’ Naylene telde af en samen bewogen ze hun armen omhoog en draaiden ze in de juiste richting. Ze raakten de bal, maar hij vloog een stuk minder ver door de lucht dan dat hij had gedaan bij Emmet, Arthur of Naylene haarzelf.
‘Niet slecht, voor een eerste keer,’ fluisterde Naylene, waarna ze hem weer los liet. Ashton vroeg zich af of ze dat zachter had gezegd, omdat ze bang was dat haar ouders er een andere mening over hadden.
‘Met dit tempo lukt het ons nooit om de volledige baan te spelen binnen de tijd,’ verzuchtte Marie-Claire, die als laatste aan slag was. Ashton haalde enkel zijn schouders op. ‘Het lijkt me dat de tijd die we met elkaar doorbrengen een stuk waardevoller is dan of we de baan volledig kunnen spelen of niet.’
‘Natuurlijk denk jij er op die manier over. Jullie muzikanten geven toch al onbezonnen geld uit, dus wat geven de dollars die we voor dit uur hebben neergelegd. Het was al zoveel moeilijker om hier te kunnen spelen doordat Naylene geen lid was van deze club.’ Op dit moment kon Ashton moeilijk geloven dat dit de vrouw was die Naylene op had gevoed, want ze leek er totaal niet op. ‘Dat gaan we overigens meteen regelen als we klaar zijn met spelen, Naylene. Ik weet zeker dat Kevin hier wel lid is, wellicht hebben we er wat aan als we zijn naam nog noemen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het waren de kleine dingen die een dag als deze draagbaar konden maken. Voor Naylene was dat zeker het moment waar ze even dicht tegen Ashton aan kon staan. Dit was voor hen beiden geen plaats waar ze vaak kwamen. Naylene wist echter wel wat ze moest doen en ze vond het fijn dat ze het over kon dragen aan Ashton. Voor haar maakte het niet veel uit dat ze niet over de hele baan heen zouden kunnen komen. Het leek haar echter niet verstandig om zich in de kleine discussie te mengen die haar moeder met Ashton wilde voeren. Ze kende haar ouders maar al te goed en hoe meer tegenspraak ze kregen, hoe erger ze zouden worden.
“Ik heb echt geen idee moeder.” Gaf Naylene aan om haar nogmaals duidelijk te maken dat ze geen contact meer had met haar ex-vriend. Haar ouders waren beiden behoorlijk teleurgesteld geweest over hun breuk. Even had Naylene er over nagedacht om ze eerlijk te vertellen over wat er was gebeurd, ze had zelfs op het punt gestaan om dat te doen. Totdat haar ouders over haar heen waren gaan praten. Toen had ze besloten dat ze het maar moesten doen met enkel het nieuws dat ze hun relatie niet meer verder zouden zetten.
Toen ook haar moeder had geslagen, was het de bedoeling om achter de bal aan te gaan. Die van Ashton was misschien niet zo heel erg ver gekomen, waaroor ze eerst daar naar toe zouden rijden. Naylene hoopte maar dat haar ouders gewoon meteen doorrijden, ze was namelijk van plan om met Emmet en Ashton in het karretje te stappen.
“Kom we moeten verder. Even kijken waar je bal ligt.” Naylene legde haar hand op Ashton zijn rug en wenkte Emmet mee, zodat ze al snel met z’n drieën in het karretje zaten. De caddie zat ik het karretje van haar ouders, Emmet leek dat echter als kans te zien om zelf te rijden.
“Gaan jullie maar alvast verder, we zien jullie zo bij de putt.” In de hoop dat haar ouders naar haar zouden luisteren, kroop Naylene naast Ashton. Ze tikte Emmet nog wel even aan en gaf aan waar de bal van Ashton precies naar toe was gegaan. Al had hij dat zelf ook gezien, wat hij aangaf door te knikken.
“Ik dacht dat je me niet mee wilde hebben omdat je niet wilde dat je ouders mij zouden zien.” Fluisterde Ashton, woorden die Naylene wel wat deden. Waar Ashton zijn trots die hij voelde voor haar heel erg open met iedereen deelde die het wilde horen, deed ze dat zelf niet. Ze had hem echter al vaak genoeg aangegeven dat ze het bijzonder vond wat hij deed. Dat hij zo zichzelf bleef in een wereldje dat bestond uit mensen die hem naar beneden probeerden te halen. Hij probeerde zoveel mogelijk met zijn voeten op de grond te blijven staan, de dingen te doen die hij zelf wilde doen en hem echt gelukkig leken te maken. Dat was zeker iets waar Naylene trots op was. Zeker omdat hij het met haar wilde delen.
Naylene schudde met haar hoofd, ten teken dat het niet de reden was waarom ze Ashton niet mee had willen nemen. Ze had dit voorzien en ze moest zeggen dat dit nog maar het topje van de ijsberg was. Ze wist zeker dat haar ouders de ondervraging naar Ashton toe nog wel zouden beginnen en dat ze dan waarschijnlijk niets anders zouden kunnen dan hem afkraken.
“Nee, dat snap ik nu ook. Ik dacht dat je overdreef toen je aangaf dat het geen goed idee was, maar ik zie nu ook wel dat het misschien niet het beste idee is. Het is echt heel erg.”
“Sorry.” Mompelde Naylene. Ze vond het vervelend dat Ashton nu in mee werd getrokken. Misschien had ze nog iets beter haar best moeten doen om het tegen te gaan. Om Ashton thuis te laten. Ze kende hem ondertussen goed genoeg om te weten dat er geen manier was geweest om hem tegen te houden. Waarschijnlijk had ze met iedere woord er voor gezorgd dat hij alleen nog meer mee had gewild. Nu had ze hem waarschijnlijk ook heel erg nieuwsgierig gemaakt. Wat er nu op een hele nare manier uit was gekomen.
“Het was misschien beter geweest als je me aan had gegeven wat ik had kunnen verwachten.” Het voelde niet als een verwijt, maar het was het wel een beetje. Naylene snapte ook wel dat het niet leuk was om hier in te komen. Ze had ook niet geweten wat ze had moeten zeggen over haar ouders. Er waren niet veel goede woorden over ze te zeggen, maar het bleven wel haar ouders en die wilde ze niet helemaal naar beneden halen voordat iemand ze had leren kennen. Ze zouden namelijk toch niet helemaal begrijpen hoe ze er naar keek.
“Sorry, Ash.” Gaf Naylene nog een keer aan. “Maar ik wist eigenlijk niet wat ik moest zeggen en wat je aan had genomen. Waarschijnlijk had je gedacht dat het allemaal wel mee was gevallen. En ik was gewoon bang dat je boos zou worden als ik op die manier aan had gegeven dat het beter was dat je niet zou komen. Alsof ik smoesjes wilde vertellen om het tegen te gaan.” Dat had ze niet willen doen, maar ze snapte dat het zo klonk als ze vertelde dat haar ouders vreselijke mensen waren. Want zij was opgevoed door haar ouders, had genoeg meegekregen en waarschijnlijk dacht iedereen dat haar ouders dan ook vriendelijke mensen waren.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton begon nu wel in te zien dat Naylene dit niet zomaar had willen tegenhouden. Haar ouders waren hele vreemde mensen, die niet bij haar leken te passen. Als hij niet bepaalde uiterlijke kenmerken van haar ouders in Naylene terug had herkend, dan had Ashton zelfs gezworen dat ze geen familie van elkaar waren. Naylene was vriendelijk en open. Ze stond klaar om een andere mening aan te horen en ondanks dat ze er wel over in discussie kon gaan, was ze altijd erg respectvol en liet ze de ander uit praten. Ze had niet zomaar een oordeel klaar. Dat leken haar ouders wel te hebben. En dan wilde Ashton het nog niet eens hebben over de afstandelijkheid die er heerste tussen Naylene en haar ouders. Hij snapte nu dat Naylene een goede reden had om hem bij hen weg te houden. Waarschijnlijk had hij dat ook begrepen als Naylene het eerlijk aan hem had verteld. Iets wat ze niet had gedaan.
‘Het klonk nu ook al als een smoesje,’ wierp Ashton tegen. Naylene had hem niet uit kunnen leggen waarom het een slecht idee was geweest, waardoor hij het zelf maar was gaan invullen. Daardoor was hij gaan denken dat ze zich misschien wel voor hem schaamde en dat hij daarom niet mee had gemogen. Dat was niet het geval, dat had hij nu ook wel gezien en dat gaf hij ook eerlijk toe aan Naylene. Hij had het fout gehad. Hij had moeten vertrouwen op Naylene haar woorden. Als zij het echt een slecht idee had gevonden, dan had hij dat moet geloven en moeten zeggen dat hij haar ouders niet had willen ontmoeten. Maar dat had hij niet gedaan. Hij had erop gestaan ze wel te ontmoeten en Naylene had hem, in zijn ogen, best iets meer voor kunnen bereiden.
‘Sorry, Ash,’ herhaalde Naylene nog een keer. Ashton geloofde wel dat ze er spijt van had, maar hij kon niet echt veel met dat kleine woordje. ‘Sorry brengt ons nu niet veel verder,’ zei hij dan ook tegen haar. Emmet stopte met rijden, zodat Ashton zijn bal verder kon slaan. Hij had net gekeken naar hoe Naylene alles klaar had gezet, dus dat lukte hem nu ook aardig zelf.
‘Moet ik je nog helpen met het slaan?’ vroeg Naylene aan hem, maar Ashton hield zijn hand op en schudde zijn hoofd. Hij hoefde geen hulp meer, leek hem. Hij had net met haar geoefend en toen hadden ze in één keer de bal geraakt. Dat zou hem nu ook wel lukken.
‘Welke kant moet ik op slaan?’ vroeg Ashton aan de twee roodharigen die bij hem stonden. Emmet wees een bepaalde kant op, waar de ouders van Naylene ook al stonden. Vervolgens gebaarde hij iets, door met hand naar zijn hoofd te wijzen en vervolgens leek het alsof hij iets gooide in de richting van Arthur en Marie-Claire.
‘Emmet!’ zei Naylene, maar Ashton kon er wel om lachen. Tenminste, als hij het er goed uithaalde dat Emmet bedoelde dat hij zou moeten mikken op het hoofd van één van Naylene haar ouders. Ideaal gezien misschien wel allebei. ‘Ik ga het proberen, buddy.’
Ashton, Naylene en Emmet waren een behoorlijke tijd achter de ouders van Naylene gebleven. Door Ashton zijn gebrek aan kennis en techniek had het voor hem veel langer geduurd om in de buurt te komen van de ballen van Naylene en Emmet. Pas tegen het einde aan was het hem gelukt om echt goed de bal te kunnen slaan. Ashton had het idee gehad dat Naylene het niet heel erg had gevonden dat hij er niet goed in was geweest, want daardoor hadden ze haar ouders kunnen ontwijken en hadden ze best een leuke tijd gehad met z’n drietjes. Ashton had wat meer over Emmet geleerd, bijvoorbeeld dat hij studeerde en dat hij ook graag drumde. Vroeger had hij zelfs samen muziek gemaakt met Naylene, waar zij had gezongen.
De ouders van Naylene hadden al in het restaurant van de club gezeten toen Naylene, Ashton en Emmet aan kwamen gelopen. Ashton had Naylene haar hand stevig vastgehouden en haar verzekerd dat ze er wel doorheen zouden komen. Hij had hun misverstand aan de kant geschoven, zeker omdat ze het afgelopen uur het heel leuk hadden gehad met elkaar.
‘Daar zijn jullie eindelijk! Nu zie je dus waarom Asher niet op deze baan had mogen spelen. Het duurde veel te lang,’ zei Marie-Claire. ‘Ga zitten. We hebben al wat besteld, maar ze komen vast zo terug voor jullie.’
Ashton nam samen met Naylene plaats op de stoelen. Emmet gebaarde dat hij even weg was, waarschijnlijk naar het toilet. Ashton pakte de drankenkaart en sloeg die open, zodat hij samen met Naylene kon kijken wat ze zouden willen drinken. Er was veel alcohol waar Ashton van hield en hij zou de helft van de kaart kunnen bestellen, maar het liefste zou hij hier nu zitten met een goed glas bier. Hij wist dat Naylene er waarschijnlijk hetzelfde over dacht.
‘Overigens had ik Kevin zojuist nog aan de telefoon. Het leek me een goed moment om bij te praten en ik heb hem uitgenodigd, maar hij kon helaas niet meer op een kort termijn hier verschijnen.’
‘Pardon?’ Ashton had het al heel vreemd gevonden dat haar ouders over haar ex waren begonnen, zeker omdat het zo overduidelijk was wat voor een vervelend persoon hij wel niet was geweest en hoe slecht hij hun dochter had behandeld. Ashton was er dan ook al snel zelf achter gekomen dat ze geen weet hadden van wat Kevin precies had gedaan. Maar dat ze hem uit hadden willen nodigen, terwijl Naylene hier samen met hem zat om haar nieuwe promotie te vieren, vond hij ronduit belachelijk. ‘Vinden jullie het niet ontzettend onbeleefd om Naylene haar ex uit te nodigen terwijl ik hier zit? En daarnaast lijkt het me overduidelijk dat ze geen contact meer met hem heeft en daar ook geen enkele behoefte aan heeft. Waarom zouden jullie er dan ook maar aan denken om hem uit te nodigen?’
‘Asher,’ sprak Arthur, geheel zakelijk. ‘Dit alles is slechts een bevlieging van Naylene. Jij hoort hier niet thuis en Kevin deed dat wel.’
‘Ik hoor hier wel thuis,’ sprak Ashton hem tegen. ‘Ik hoor hier omdat ik geef om Naylene. Omdat ik dacht dat vandaag om haar zou draaien en om hetgeen wat ze heeft gepresenteerd op haar werk. Ik heb vandaag al veel van jullie gehoord, maar weet je wat ik nog niet uit jullie mond heb horen komen? “Gefeliciteerd, Naylene!” of “Goed gedaan, Naylene. We zijn trots op je!”.’ Dat was iets wat wel gezegd moest worden, vond Ashton. En het was belachelijk dat ze dat nog niet hadden gedaan. ‘Jullie dochter heeft iets ongelooflijks gepresteerd. Dat is waar de focus op zou moeten liggen. Niet op golf, op een handicap, of op een man met wie zij duidelijk niks meer te maken wil hebben.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Met z’n drieën hadden ze er nog wel een beetje voor kunnen zorgen dat ze een leuke tijd hadden. Voor Ashton en Emmet was het de kans geweest om elkaar beter te leren kennen. Zoals Naylene al wel had verwacht, hadden de twee het twee goed met elkaar kunnen vinden. Ondanks dat ze heel erg verschillend waren, hadden ze wel een paar overeenkomsten in hun interesses.
De sfeer was meteen weer opgeslagen toen Naylene en Ashton zich bij haar ouders hadden gevoegd. Het gesprek liep pas echt de gaten uit toen toen Marie-Claire weer begon over Kevin. Dit keer was het echter meer dan alleen het benoemen van de ex-vriend van Naylene. Ze had hem zelfs uit proberen te nodigen. Gelukkig had hij niet gekund. Naylene voelde zich echter meteen ongemakkelijk omdat de man nu precies wist waar ze was.
Voor Ashton was het natuurlijk ook alles behalve prettig, dat ze meer met de ex-vriend van Naylene bezig waren, dan met hem. Zelfs Naylene vond het ronduit respectloos. Een relatie moest worden gerespecteerd, of haar ouders het nou konden vinden met Ashton of niet. Ze hadden echter door genoeg opmerkingen al wel laten zien dat ze het niet deden. Wat Naylene ook niet had verwacht.
“Oh Asher. Je hoeft ons niet te vertellen wat we tegen onze dochter moeten zeggen. Daarbij hadden we haar vast wel verteld hoe trots we waren, als ze dat had verdiend. Het heeft jaren lang geduurd voordat ze hier eindelijk was. Maar nu wordt het allemaal heel erg duidelijk. Ze was veel te druk met iets waar ze zich eigenlijk gewoon ver van af moet trekken. Iets wat ze hopelijk snel gaat doen.” De woorden van haar vader kwamen hard aan. Naylene had jaren lang had gewerkt om hier te komen, ze was misschien niet de jongste junior partner, maar voor haar maakte dat niets uit. Ze had haar eigen pad bewandeld en dat had tot iets moois gezorgd.
“Dat is echt fucking achterlijk! Naylene brengt meer tijd op haar werk door dan wie dan ook. Ik ken niemand die zo hard werkt. Ze verdient dit alles en so what als het nu niet en niet een jaar geleden, ze is hier wel gekomen. Soms gaat het niet op tijd.” Naylene probeerde haar hand op het been van Ashton te leggen, zodat ze hem aan kon geven dat het iets rustiger aan moest. Ze zaten in het midden van een restaurant, iedereen keek naar hen. Haar hand werd er echter al snel af geslagen.
“Alsof jij er verstand van hebt.” Marie-Claire liet haar ogen nog een keer over Ashton heen glijden, zoals ze vandaag al vaker had gedaan. Afkeurend. “Kijk naar jezelf. Je weet helemaal niets van dit wereldje. Een zielig jochie dat denkt dat hij naar Los Angeles kan verhuizen om het daar te maken. Denkt dat het helpt als hij zijn haar rood verft en zich belachelijk kleed. Ik heb nieuws voor je Asher. Mensen zoals jij komen niet ver in deze wereld. En ik wil ook niet dat je onze dochter daar in tegen gaat houden.”
Naylene voelde zich met ieder woord misselijker worden. Dat ze had gedacht dat het niet goed was gegaan, was nog niets met wat er nu allemaal gebeurde. De woorden die haar ouders gebruikten om Ashton te beschrijven waren echt ziekelijk. Ze wisten niets over zijn leven en het feit dat hij het juist heel erg goed deed. Ze wilde ze het zo graag vertellen, maar op het moment dat ze haar mond open wilde doen, wist ze meteen dat het nooit zou gaan gebeuren. Ze zou niet tegen haar ouders in gaan. Dat had ze nooit gekund en dat zou ook nooit gebeuren.
Ashton keek haar aan. “Ga je hier echt niets over zeggen?” Natuurlijk maakte hij het verwijt naar haar. Hij was voor haar opgekomen, al een paar keer vandaag. Net op een hele lieve manier, al had het haar ouders echt heel weinig uit gemaakt wat hij had gezegd. Het leek alsof ze zijn woorden niet eens echt mee kregen.
Voorzichtig schudde Naylene haar hoofd, terwijl ze naar haar handen keek, die ze op haar schoot had gevouwd. Ze wilde Ashton uitleggen dat ze het niet kon, maar op het moment zou ze dat niet kunnen. Haar ouders zaten er bij. Hij was behoorlijk overstuur.
Ashton kwam overeind, maar was duidelijk nog niet klaar. “Ik ben klaar hier. Ik ga me niet verder laten afzeiken. Dat zou niemand moeten doen. Jullie zitten zo met het hoofd in een eigen wereld dat het niet eens boeit wat andere mensen je vertellen.”
Naylene kon zich wel herkennen in de woorden van Ashton. Haar ouders deden echt niet hun best om andere mensen hun mening mee te krijgen. Het zou echter niet helpen om tegen hen in te praten, daardoor zouden ze alleen nog meer meer gaan zeggen.
“Nay, ga je mee?”
Naylene keek naar de hand van Ashton die naar haar uit waren gestoken. Vervolgens keek ze naar haar ouders, die haar duidelijk lieten weten dat ze er niet eens over na hoefde te denken om met hem mee te gaan. Daarom schudde ze voorzichtig met haar hoofd, waarna Ashton al snel weg stormde.
“Naylene, wat haalde je in je hoofd. Zo’n man past toch helemaal niet bij je. Hopelijk zie je nu ook dat het beter is voor iedereen als je hem nooit meer ziet.”
Naylene besloot niet op de woorden in te gaan. Nog een tijdje met de tanden op elkaar en dan zou het over zijn. Na het feest wat voor haar werd gegeven, zouden haar ouders weer vertrekken naar Australië en dan zou ze hen de komende maanden niet meer hoeven te zien.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het golden met de ouders van Naylene was ronduit verschrikkelijk geweest. Al had Ashton het golfen nog wel aan gekund, met name omdat hij zijn tijd door had gebracht met Naylene en Emmet. Pas toen hij weer met de ouders van Naylene aan tafel had gezeten, was het mis gegaan. Haar ouders leken alles beter te weten. Ze hadden hem zelfs verteld dat Naylene hun trots niet eens had verdiend, aangezien het haar te lang had gekost om dit te bereiken. Dat was het punt waarop Ashton het niet meer had getrokken. Nare woorden over hem had hij nog aangekund. Die hoorde hij vaak genoeg, maar hij had het niet kunnen hebben dat Naylene haar eigen ouders zo over haar hadden gepraat. Ze had zoveel bereikt. Ze had zo haar best gedaan.
Het ergste was misschien nog wel dat Naylene niet voor haarzelf, of voor hem, op was gekomen. Ze had haar ouders maar laten praten. Ze had hun woorden aangenomen en had er verder niks over gezegd. Ashton hoefde niet hun mening over hem te veranderen. Hij wist hoe hij over zichzelf dacht en dat was het belangrijkste. Hij hoefde zich aan niemand te bewijzen. Zeker niet aan Naylene haar ouders. Daarom was hij ook niet in de verdediging geschoten. Hij had echter wel verwacht dat Naylene hem te hulp zou schieten. Dat ze hem zou verdedigen en haar ouders zou vertellen dat ze niet wisten waar ze het over hadden.
Naylene had hem in de afgelopen dagen nog wel geprobeerd te bereiken. Ze had hem berichtjes gestuurd en hem zelfs geprobeerd te bellen. Ashton had haar laten weten dat hij op dit moment geen behoefte had aan haar. Hij had eerst na willen denken over wat er was gebeurd en tevens had hij het heel druk gehad met de voorbereidingen voor de promotie-interviews die ze binnenkort zouden hebben.
Uiteindelijk had hij er wel met Calum over gepraat. Calum had Ashton zijn kant wel begrepen. Natuurlijk. Niemand bleef graag in een situatie waarin ze belachelijk werden gemaakt. Calum had echter ook genoemd dat Naylene vast een goede reden had gehad om het niet op te nemen tegen haar ouders. Ashton had gevonden dat ze dat wel had moeten doen, maar toen had Calum aan hem gevraagd of het wel eerlijk was om dat van haar te verwachten.
Daardoor was Ashton na gaan denken. Naylene sloeg niet vaak dicht bij hem. Eigenlijk nooit. Maar er was een tijd waarin ze dat wel had gedaan. Haar ex, degene waar Naylene haar ouders zo dol op waren, had zoveel naar haar geschreeuwd. Hij had haar misschien wel naar beneden gehaald. Watts had het niet op mannen en dat kwam ergens vandaan. Dat kwam dáár vandaan. En Naylene haar ouders hadden eigenlijk precies hetzelfde gedaan. Ze hadden Naylene naar beneden gehaald. En hem erbij.
Ashton haatte het dat hij er zo lang over na had moeten denken. Het zou namelijk nog maar een paar uur duren voordat hij zou moeten vertrekken naar New York. Hij had nog niet eens al zijn spullen ingepakt, maar hij wilde niet naar New York vertrekken voordat hij Naylene had gesproken. Hij was dan ook naar het appartement van Naylene gereden, maar daar had hij haar niet kunnen vinden. Vandaag was haar vrije dag, dus ze was niet op haar werk. Ashton zijn grootste kans was dat ze met Watts was gaan wandelen, dus was hij naar een hike-route gereden waarvan hij wist dat Naylene er vaak kwam. Hij had geluk, want hij zag haar auto staan. Ze was in ieder geval in de buurt.
Ashton bleef in zijn auto zitten en pakte zijn telefoon. Hij staarde naar het gesprek tussen hen, wat behoorlijk eenzijdig was geweest. De eerste paar berichtjes waren van Naylene, waarin ze hem had gevraagd of hij had kunnen reageren of dat hij haar had kunnen bellen. Daarop had hij gereageerd dat hij niet had willen praten. Vanuit daar was het even stil geweest. Vanochtend had Naylene hem een fijne reis gewenst. Daar had hij nog niet op gereageerd.
Ashton besloot om haar te bellen. De telefoon ging een paar keer over. Uiteindelijk nam Naylene op. ‘Hé, Ash.’
‘Ik ben blij dat je opneemt,’ zei Ashton. Hij had het ook begrepen als ze dat niet had gedaan. Hij was de afgelopen dagen immers niet heel vriendelijk tegen haar geweest en dat had ze niet verdient. ‘Ik ben langs gegaan, maar ik zag dat je niet thuis was. Dus ik gokte erop dat je bent gaan wandelen met Watts bij de Rivas Canyon.’
‘Daar ben ik,’ bevestigde Naylene.
‘Ik ook,’ zei Ashton. ‘Denk je dat je terug kunt gaan naar de parkeerplaats? Ik wil graag met je praten. Ik weet dat ik me de afgelopen dagen niet heel netjes tegenover je heb gedragen en ik wil niet met ruzie weg gaan.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De afgelopen dagen had Naylene zich schuldig gevoeld over hetgeen wat er tijdens het golfen was gebeurd. Haar ouders hadden er niet veel van aangetrokken, maar zijzelf, Ashton en Emmet hadden het wel gevoeld. Er was misschien een moment geweest waarop Naylene aan had moeten geven dat haar ouders hadden moeten stoppen met hun woorden. Iets wat ze niet had gedaan en daar had ze de gevolgen van gevoeld.
Ashton was behoorlijk duidelijk geweest waar hij behoefte aan had gehad, eigenlijk was het vooral hetgeen waar hij geen zin in had gehad en dat was overduidelijk Naylene geweest. Hij had het feestje bij haar firma overgeslagen, wat ze volkomen had begrepen aangezien haar ouders daar ook waren gekomen. Daarna had hij echter ook niet met haar willen spreken, ondanks dat Naylene van mening was geweest dat het geen goed idee om zoiets te laten hangen, als één van hen voor een langere tijd weg zou gaan.
Naylene had dan ook niet verwacht dat ze nog iets van Ashton te horen had gekregen voordat hij vandaag zou vertrekken. Zeker geen telefoontje dat haar zou vragen waar ze was en of ze niet terug kon komen naar de parkeerplaats. Met zijn vorige woorden gaf Ashton al wel aan dat hij haar al heel erg goed kende. Hij wist waar ze zich graag terug trok met Watts.
“Het duurt ongeveer twintig minuutjes voordat ik weer terug ben, heb je tijd genoeg?” Naylene wist dat Ashton over een paar uur op het vliegeveld moest zijn, dus bijna een half uur wachten zou heel wat tijd kosten. Ze was echter al een eindje weggelopen, dus het zou nog wel even duren.
“Ik maak de tijd.” Zei Ashton terug, waarop Naylene afscheid nam en haar telefoon weer terugstopte in het tasje dat ze mee had. Ondanks dat Watts niet leek te snappen waarom ze ineens omdraaiden en terug gingen over de weg waar ze net op hadden gelopen, luisterde hij zoals gewoon wel goed naar haar.
Naylene probeerde haar pas een beetje aan te passen, waardoor ze uiteindelijk binnen een kwartier weer bij de parkeerplaats in de buurt kwam. Ze kon de auto van Ashton al in de verte ziet staan, waarin ze niet de enige was. Normaal gesproken was Watts nooit enthousiast bij de meeste mensen. Nu leek hij aan te willen geven dat hij maar al te graag naar Ashton toe wilde rennen.
“Echt?” vroeg Naylene aan haar hond, ze kon haast niet geloven dat Watts graag in de richting van Ashton wilde rennen. Wat aangaf dat de labrador toch wel gesteld was geraakt op de man. De afgelopen tijd had Ashton wel wat tijd bij hen door gebracht, maar Naylene had niet geweten dat het Watts ook wel iets had gedaan.
“Oké dan.” Naylene voelde haar hond nog een keer trekken. Ze maakte de halsband los, zodat Watts in de richting van Ashton kon lopen. Zelf had ze even de tijd nodig om ook in de juiste richting te lopen. Ze voelde wat tranen opwellen in haar ogen toen ze zag dat Watts tegen Ashton aansprak en hij vervolgens door de man werd begroet alsof ze elkaar in een hele lange tijd niet hadden gezien. Het betekende heel veel voor Naylene dat haar hond, Ashton ondertussen volledige leek te vertrouwen. Iets wat Ashton zeker verdiende.
Ashton was ondertussen van de motorkap afgesprongen, om Watts te begroeten. Daardoor kon hij echter ook makkelijk zijn armen om Naylene heen slaan, toen ze voor hem stond. Zelf had ze niet echt geweten wat ze had kunnen doen. Het was nou niet dat het heel erg gemakkelijk tussen hen ging. Voor Ashton leek het echter genoeg te zijn dat ze hier nu samen waren.
“Hey. Ik ben blij dat je hier naar toe bent gekomen, dat we nog even kunnen praten voordat je weg gaat.” Ashton zou de komende weken druk genoeg zijn met andere dingen. Hij had Naylene wel eens verteld dat zijn leven op dat soort momenten een beetje werden geleefd, iets wat ze zich heel erg goed in kon denken.
Naylene stapte iets naar achter, zodat ze de tranen die op haar wangen waren gelopen, weg kon vegen. Ze ging even door haar benen, zodat ze Watts een goede aai over zijn kop kon geven. Ze wist niet hoe Ashton er naar keek dat haar hond ineens zo gek om hem leek te zijn, maar voor haar was het zeker iets wat ze niet had verwacht.
“Hey, het is oké.” Fluisterde Ashton, terwijl ze zo weer in zijn armen werd genomen. Naylene ging er een beetje vanuit dat het kwam door haar tranen. Iets waar ze nog wel uitleg over wilde geven. Het voelde echter wel prettig dat ze op het moment in ieder geval konden praten. Er zou nog genoeg gesproken moeten worden over hetgeen wat er was gebeurd en misschien zou daar wel weer irritatie door ontstaan. Het was echter goed om er over te spreken.
“We moeten er wel echt over praten.” Naylene moest haar excuses aanbieden voor hetgeen wat er was gebeurd. Al had ze Ashton wel tegen willen houden. Uiteindelijk had ze de dingen anders aan moeten pakken. Niet dat ze dat zou doen als ze nu weer in precies dezelfde situatie zouden zitten. Dat durfde ze gewoonweg niet.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton was opgelucht dat Naylene naar hem toe had willen komen. Er had een kans bestaan dat ze dat niet had gewild. Dat ze hem er op zou wijzen dat hij degene was die geen contact meer had gewild en het even had willen laten voor hoe het was geweest. Gelukkig was Naylene een stuk volwassener dan dat en zag ze in dat ze samen moesten praten. Het had niet eens lang geduurd voordat Naylene terug was gekomen, samen met Watts. De hond had wat aan de riem getrokken en zodra Naylene hem los had gelaten, was de labrador naar Ashton toegerend. Het was de eerste keer dat Ashton zo enthousiast werd begroet door de hond, maar hij was blij dat het zo ging. Want dat betekende dat Watts hem vertrouwde en door had dat hij Naylene niks aan wilde doen.
Ashton had echter al snel door gehad dat Naylene veel meer behoefte had aan een paar armen om haar heen dan de hond en daarom had hij haar al snel in zijn armen genomen.
‘Dat moeten we, maar alles op z’n tijd.’ Ashton nam haar hand vast en nam haar voorzichtig mee naar zijn auto, waar hij zelf op de motorkap kroop. Toen hij eenmaal zat, klopte hij naast zich, zodat Naylene naast hem kon gaan zitten. Het lukte Watts ook om er op te springen. Normaal gesproken had Ashton de hond laten weten dat hij niet zomaar op de motorkap van de auto kon gaan zitten, maar hij besloot het voor nu te laten. De hond nestelde zich naast Ashton zijn benen en legde zijn kop op zijn benen. Glimlachend aaide Ashton over zijn kop.
Naylene was naast hem komen zitten, waardoor Ashton zijn arm om haar middel kon leggen haar iets naar zich toe kon trekken. Hij besloot te beginnen, aangezien Naylene nog de tranen in haar ogen had staan.‘Het spijt me dat ik het feest heb gemist. Daar had ik bij moeten zijn.’
‘Ik neem het je niet kwalijk. Mijn ouders waren daar ook en het was wel duidelijk dat je hen niet wilde zien,’ zei Naylene. Ashton schudde zijn hoofd. Hij had ze inderdaad niet willen zien. Hij vond het verschrikkelijke mensen. Misschien waren het wel de twee meest nare mensen die hij ooit had ontmoet. Hij begreep ook niet hoe Naylene daar uit was gekomen. Misschien juist wel omdat ze zo slim was geweest, vroeger vast ook al. Zo slim dat ze in had gezien dat wat haar ouders hadden gezegd en hadden gedaan, niet de manier was waarop je met anderen omging. Toch had hij er voor Naylene moeten zijn. ‘Ik heb mezelf tegengesproken. Die avond ging om jou en ik had er niks tussen moeten laten komen. Ik had naast je zijde moeten staan om te vieren dat je die promotie hebt gekregen, maar ik liet me tegenhouden door mijn eigen emoties.’
Hij had daar samen met Naylene moeten staan. Hij had de handen van haar collega’s moeten schudden en trots moeten vertellen dat hij zo onder de indruk was van wat Naylene nu al had bereikt. Hij had aan haar moeten laten zien dat wat haar ouders hadden gezegd, er niet toe deed. Dat had hij echter pas achteraf bedacht, zoals hij dat wel vaker deed. Soms handelde hij in het moment, zonder er over na te denken. Dat was één van zijn minpunten, als hij het zo kon omschrijven.
‘En het spijt me ook dat ik je alleen liet, toen op de golfbaan. Ik had moeten blijven. Het was overduidelijk dat je ouders je ongelooflijk ongemakkelijk lieten voelen en ik had er bij moeten blijven.’ Ze hadden Naylene nog net niet letterlijk de grond ingetrapt. Ze hadden echter wel duidelijk gemaakt dat ze niet eens heel trots waren op haar prestatie, omdat ze die misschien al had moeten behalen op een eerdere leeftijd. Naylene was pas zevenentwintig. Ze had nog een heel leven voor zich. In Ashton zijn ogen was ze er juist heel vroeg bij. Wie had op zijn zevenentwintigste nou een carrière zoals Naylene die had?
‘Ik ben juist degene die haar excuses aan moet bieden,’ zei Naylene. Ze draaide zich iets naar Ashton en nam zijn hand vast. ‘Ik had je moeten vertellen waarom het me geen goed idee leek dat je mee zou gaan. En ik had al helemaal voor je op moeten komen toen ze je persoonlijk aan begonnen te vallen. Dat verdiende je niet. Je nam het juist voor mij op en dat had ik ook voor jou moeten doen.’ Het klonk heel logisch en Ashton snapte dat ze haar excuses er voor aan wilde bieden, maar hetgeen wat ze zei was waarschijnlijk heel moeilijk voor haar geweest.
‘Ik snap dat je dat niet deed,’ zei hij daarom ook tegen haar. ‘Tenminste, ik denk dat ik het snap.’ Het was maar een gok. Een connectie die hij had gemaakt terwijl hij samen met Calum had gepraat over hetgeen wat er was gebeurd en over hetgeen wat er in Naylene haar relatie was gebeurd. Het was niet alleen haar vorige relatie. Het was haar hele leven, waarin haar ouders haar al hadden behandeld alsof ze een ding was in plaats van een persoon.
‘Ik kan het fout hebben, maar ik heb het idee dat hetgeen wat er tussen jou en Kevin is gebeurd, dat dat eigenlijk al veel langer speelde? Tussen jou en je ouders?’ Hoe ze tegen haar hadden gepraat, hoe ze over haar hadden gepraat. Dat was niet de manier waarop een ouder over zijn of haar kind hoorde te praten. Het ging niet met liefde, terwijl dat juist zo van belang was.
‘Je durfde niet tegen ze in te gaan, en dat begrijp ik nu. Tenminste, als ik het goed heb. Ik had het met Cal over wat er was gebeurd en hij wees me er al op dat er iets achter moest zitten. En toen begon ik na te denken en ik besefte me dat het een soort patroon is. Eentje die er al heel erg lang heeft gezeten.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld