Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Eternal Darkness

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het verblufte wat ze toonde zodra hij haar op zijn schoot zette, gaf hem beide een reden om zijn bedenkingen toe te laten als dat het hem vermaak opleverde. Vaak kreeg hij haar immers niet zo te zien. Hetzelfde voor gegrinnik of geglimlach waar ook Demyan zich amper mee liet zien, maar ook deze keer zich daar nog trouw aan hield. De situatie had geen vorm gehad om blijdschap te tonen - als hij het al had. De neergeslagen sfeer die er rondhing vertelde daarover al genoeg, vond hij zo. Nog geen grijns kwam er vanaf om het feit dat de warmte langzaam maar zeker begon te ontstaan, nu ze zo dicht bij elkaar zaten. Genot bezat hij echter diep vanbinnen wel. Om een onbegrijpelijke reden bood het hem iets gemoedelijks nu ze haar hoofd op zijn schouder had laten rusten en hij, voor welke reden het dan ook echt was geweest, haar tegen hem aan had zitten. Er verder over nadenken was toch onnodig. Hij hechtte meer waarde aan haar woorden dan zijn onderbewustzijn en het raadsel dat het opleverde, nu hij het begrip over zijn eigen gevoelens miste.
"No, you shouldn't be that hard on yourself," zei hij haar prevelend. "It ain't your fault you've lost someone and you need to grieve. That's just a normal thing, I guess." Zelf had hij de ervaringen niet gedeeld om erover te spreken sinds hij nooit echt een opmerkelijke band had gehad met anderen, maar hier vond hij geen reden in voor zwijgen. Met het gemis van onschuld in haar ogen toen hij ze opzocht, bevond zich er namelijk wel degelijk een zee van gevoelens, wat haar menselijk maakte. "We all do belong in Hell," knikte hij haar uiteindelijk nog toe, zijn armen wat beter om haar heengeslagen zodat er geen vlaag van koude haar nog kon bereiken. "That's just how it is, for us as doomed people."
Hij was er niet goed in om iemand zich beter te laten voelen. Troosten of moed toespreken behoorde niet tot de eigenschappen die hij mee had gekregen of zich ook maar in kon vinden, om het zo uit zijn mouw te kunnen schudden. Dat hield desondanks allesbehalve in dat hij het van Cassidy kon hebben en het kon doorstaan voor zolang ze zich in deze toestand zou bevinden. Op de een of andere wijze wilde hij ervoor zorgen dat ze weer in rust verkeerde; een waanidee dat volgde in een ergens wat ondoordacht instinct. Na de tijd te hebben besteed door na te denken, werd het zijn stem die zich in een zacht volume liet horen. Neuriënd weergaven de enigszins schorre, lage klanken zich nogmaals in haar bijzijn.

She played the fiddle in an Irish band
But she fell in love with an English man
Kissed her on the neck and then I took her by the hand
Said, "Baby, I just want to dance"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
However much she wanted to comment on what he said, she couldn't bring herself to give him a reply. There wasn't much she could answer. She kntentionally hurt him, and she shouldn't have. The memories of her brother just seemed to mess with her emotions. Cassidy missed the Irish boy she had spent her childhood with, who she looked up to. Softly, she shook her head, no longer willing to think about him.
Trying to stay focused on Demyan, she opened her mouth slightly, wanting to say something, before she shut it again. All the words het mind came up with sounded stupid in her head, wich made her not want to say them out loud to the boy. A soft sigh was audible, as she breathed out, knowing she had to say something. 'No, I shouldn't have punched you.' She mumbled, as she held his chin, turning his head slightly to look at the cheek she punched. She frowned a little, regretting her action. 'I'm so sorry.' The impulsive action now sparked feelings of regret. He didn't deserve the punch that she gave him. Never had she felt this way before, where she had cared enough about a person that she regretted one of her own actions.
Without thinking twice about it, she got a little closer to him, trying to keep him warm as well. Being close to people never was something she quickly felt comfortable with, but with Demyan she didn't mind. She trusted him. Wheter it was because he stopped her from leaving or because he didn't kill her yet.
His soft singing voice somehow got a smile on her face. She wasn't sure why, but it seemed to calm her down. Her thoughts about her dream faded. His voice somehow set her mind at ease, finally letting her relax for a moment. Agression and anger left her body, leaving her calm and happy, for the first time in a while.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
I met her on Grafton street right outside of the bar
She shared a cigarette with me while her brother played the guitar
She asked me what does it mean the Gaelic ink on your arm?
Said it was one of my friend's songs do you want to drink on?

Afgeleid door alles in zijn hoofd vond zijn zicht een eindpunt bij de muren tegenover hun gestaltes. De letters vonden vanzelf de weg naar buiten, het afwisselende gemompel en gezang voortgezet zonder er echt mee bezig te zijn. Demyan bevond zich in een hele andere wereld dan Cassidy zich in leek te hebben opgesloten; terwijl ze blijkbaar een glimlach vertoonde door het vreemde verschijnsel, had hij voor kort niets anders om te laten zien dan zijn eigen dromerigheid.
Het neuriën had inmiddels ook al geen van zijn aandacht meer gehad. Met het horen van haar excuses, richtte hij zich liever op haar onnodige schuldgevoel dan dat hij de moeite ondernam om weer weg te dommelen, naar wat was gebeurd voordat zijn stem weer vervaagde tot een leegte. Gewillig liet Demyan toe hoe zijn kin werd vastgepakt. Zijn wang draaide ze voorzichtig naar zich toe, makend dat hij gedwongen werd opzij te kijken en haar voor nu onmogelijk aan kon kijken. "Who says I didn't deserve it?" De warmte onder haar vingers onderging hij met een glimlach. Behaaglijke hitte nam hem over, het kippenvel laten verdwijnen voor iets onverklaarbaars. Hij kon het gevoel van blijdschap niet helpen, de tevreden vloed die in hem stroomde sinds ze zich dichter tegen hem aangeklemd had en alle, tevergeefse ruimte tussen hen nu feilloos verloren was gegaan. "Besides, I've never been punched by a girl before," vertelde hij grinnikend, zijn gezicht weer naar haar teruggedraaid zodat hij haar dan eindelijk aan kon kijken. "You got me good, little one."
Wat er toen gebeurde vormde een grote waas. Zijn ogen gleden van de hare door naar haar mond. Een verlangen dat vol onbegrip ontstond, volgde genadeloos. Voor hij kon overwegen wat er precies aan de hand was, kwam hij al dichterbij om haar lippen op de zijne te voelen. Om haar wang voorzichtig vast te kunnen pakken en haar tere huid waar te kunnen nemen tegen zijn lichaam. Het duister waarbij zijn ogen zich gesloten hadden kon hier geen verandering meer in brengen. Het was geen angst of woede dat nog door hem heen stroomde, maar het geluk waar hij altijd al een verbod voor had gehad, of niet soms?

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het moment dat ze opkeek zag ze hem dromerig staren, al leek hij wel door te zingen. Een zwakke glimlach ontstond op haar gezicht, bij het zien van zijn houding op het moment. Het was grappig om te zien, en ondanks zijn ietwat ruige uitstraling, vond ze het wel schattig.
Een gevoel van schuld kon ze maar niet kwijtraken, al leek hij er luchtig op te reageren. Geen boze woorden kwamen meer uit hem, en het was ergens fijn om aan te horen. 'I do.' Ietwat fronsend bekeek ze de rest van zijn gezicht. Ook de verwondingen van zijn gevecht van enkele dagen geleden waren nog zichtbaar, en het maakte haar schuldgevoel niet beter. Hoe hij er zo rustig bij kon blijven was haar een raadsel, al kon ze er niet over klagen. Het was immers een veel betere reactie dan die toen ze hem sloeg. 'Well, let's hope this is the last time than.' Ze kon het niet helpen om toch zacht te lachen. Het aanhoren van de jongen zijn vrolijke gegrinnik maakte het onmogelijk om er melancholisch over te blijven. Haar schuldgevoel leek te verdwijnen als sneeuw voor de zijn door zijn uitspraken, en ze kon enkel met hem meelachen. 'Right? I've got a strong hand' Haar uitspraak kwam lachend naar buiten, als was het sarcasme nog hoorbaar. Plezierig keek ze hem aan zodra hij zijn gezicht weer naar haar toe draaide.
Het raakte haar als een klap in haar gezicht, volkomen onverwacht, al ontbrak de pijn, een punt waar ze wel aan kon wennen. Toch overwelmde het haar een beetje, ervoor gezorgd dat ze hem voor enkele seconden losliet, even wat verward naar de jongen gekeken, vooraleer ze haar lippen weer tegen de zijne drukte. Haar hand plaatste ze bij zijn nek, haar gedaante wat beter gezeten. Het gevoel dat zijn lippen met zich meebrachten liet al haar woede, angst en agressie meteen verdwijnen. Ze zou hem uren zo vast kunnen houden, hoe cliché het ook klonk. Het voelde vreemd, goed, maar vreemd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I don't doubt it. Made of steel, just like mine."

Een overvloed aan twijfels had ze aan hem weten te tonen in nog geen minuut tijd. Schok dat zich toevallig naar buiten bracht, weerspiegelend op haar gezicht dat ze tegenover het zijne hield. Een afstand van hun lippen werd na zijn ondoordachte uiting van gevoelens en neigingen weer intact gehouden zoals het eerder geweest was. Of het verwarring was dat ze hem uiteindelijk nog liet zien ofwel een menging van afgunst en ongemakkelijkheid, wist hij niet zeker te zeggen. Echter had het ook geen aandeel meer in zijn eigen zorgen; nog voor hij een excuses uit kon brengen voor zijn plotselinge actie, bracht ze hen weer terug bij waar ze gebleven waren.
Wat ze met hem kon doen was onvoorstelbaar. Zoals de haatgevoelens in zijn lijf konden vloeien naar gebeurtenissen in het nu en het verleden, was Cassidy degene die hem alles kon laten vergeten door slechts mee te gaan met de zoen die hij begonnen was. Door haar hand bij zijn nek te plaatsen en een gloeiende hitte te doen ontstaan met haar aanraking, onderwijl hij zijn eigen duim lieftallig langs haar wang streelde. De tijd leek op dat precieze tijdstip compleet stil te staan. Alsof secondes niet langer een mate waren om hun levens door te laten lopen, maar enkel zij twee voor elkaar bestonden. Met het stoppen van de kus werden de emoties nog altijd niet langer vervangen door hun oude buien. Hij verloor zich in de diepte van haar blauwe ogen, de lokken langs haar gezicht welwillend en zacht weggestreken om haar beter te kunnen zien in het donker van de kamer. "You.. I don't know what you do to me.." Een voorzichtige glimlach sierde hem, zijn armen beter om haar heengeslagen zodat ze geen kans op vallen had. Even bleven ze zo zwijgzaam zitten. Hijzelf kijkend naar het meisje tegen zijn borstkas, haar bewonderend vanuit het licht dat de maan had veroorzaakt. In diezelfde, vage nachtstralen tilde Demyan haar van de vloer. Ze werd in een schuifelend tempo naar het bed toegebracht. Zijn tekort aan energie en kracht na de schaarse voedselrantsoenen eiste zijn tol, bleek het, maar hierin was hij te koppig om zijn zwaktes toe te geven. Vastberaden haar rillende lichaam niet te laten lijden onder meer bewegingen, was hij degene die haar meetilde en haar uiteindelijk op het bed neerlegde.
"It has been a long day, princess," kwam al prevelend uit zijn mond, een lichte hijg van vermoeiing laten horen nu hij zich naast haar liet neerzakken. "A damn, long day." Haar zijen pakte hij zachtaardig, zonder enig woord te spreken, vast. Rustig liet hij zijn armen nogmaals rond haar rusten. Alsof het zijn taak was om haar te beschermen tegen al het gevaar van de nacht, verborg hij Cassidy in zijn greep en de lakens die hen hopelijk nog wat warmte wisten te bieden. Zijn ogen sloten zich niet lang daarna door uitputting.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ze opende haar ogen pas weer zodra zijn lippen voorzichtig weg werden getrokken van de hare. Een moment van sprakeloosheid volgde, omdat ze simpelweg de woorden niet kon bedenken om het alles te beschrijven, om iets toe te voegen aan de situatie en misschien was dat wel het beste. Ze wilde het zo houden, het was fijn. Zijn woorden verbraken tijdelijk de stilte en ze kon haarzelf er niet van weerhouden om ook te glimlachen. Een zachte lach volgde, ietwat gelachen om wat hij zei. 'I call it witchcraft.' Sprak ze lichtelijk sarcastisch, al was er niets slechts te vinden in haar toon. Geen spotting of dergelijke. Geen bezwaar bracht ze uit toen hij haar voor de tweede keer in korte tijd van de grond tilde, ditmaal echter naar een andere plek in de kamer. Haar hoofd leunde nog steeds tegen Demyan's schouder, tot hij haar losliet om haar op het bed te leggen. Het krakende hout van het oude meubelstuk was wat irritant, al kon ze niet anders dan van geluk spreken dat ze werkelijk op een matras sliep. Hoe ranzig het ding dan ook was, het was een stuk beter dan autostoelen, beton van oude winkels of gras. 'It sure was.' Murmelde ze als antwoord, onderwijl ze haar armen om hem heensloeg. Het dunne laken was comfortabel over hen heen gelegd, om zo ook wat warmte te creeëren. Een kleine glimlach ontstond op haar gezicht bij het zien van zijn ogen die sloten, en ze volgde niet veel later.

Moe was ze echter niet, en het duurde een kleine tien minuten voordat ze weer uit het bed klom, de sigaretten en aansteker opgezocht in het schaarse licht van de maan. Met haar rug leunend tegen de muur, keek ze naar de verschijning van Demyan, die an de andere kant van de kamer op het bed lag. Haar sigaret rookte ze langzaam op, haar ogen op zijn gedaante gehouden.
Hoelang het precies duurde wist ze ook niet zeker, al kroop ze na enkele minuten terug het bed in, het laken weer over haar heen getrokken en haar linkerarm om de jongen heen. 'Goodnight.' Fluisterend sprak ze, vooraleer ze een klein kusje tegen zijn wang drukte en opnieuw haar ogen sloot.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► Zo suffig als hij zich voelde, zodanig hing zijn haar erbij in de vroege ochtend. Plukken van futloos haar versperden zijn voorhoofd, deels zijn ogen verborgen onder de wilde, donkere lokken. Kringen van slapeloosheid en vermoeiing toonden zich intussen nog als sporen, achtergelaten in de sneeuw na een storm. Alsof het universum hem met een enkele blik in het spiegelbeeld van het gebarsten stuk wilde laten zien hoe afgepeigerd hij er wel niet uitzag. Doende dat hij al een van de walkers was, desondanks alleen zijn levenloze gedrag nog leek te ontbreken op het moment; de huidskleur had hij ervoor, de verwondingen en littekens waren aanwezig op elke vrije plek huid op zijn lijf en ook zijn kille zelf hielp erbij mee, echter zaten zijn gevoelens voor het eerst sinds eeuwen in de weg.
Liggend, kijkende naar het meisje in zijn armen, kon Demyan niet anders dan voorzichtig glimlachen. Een gebeurtenis die hem nog nooit zo getroffen had als nu het geval was, een onvoorstelbare actie waar hij geen besef van had of ook maar de macht over bezat om het te stoppen. Hij was vastgenageld en wel met een warm gevoel dat in zijn lijf heerste. Niet anders dan toekijken hoe ze sliep kwam in hem op en doch, al wilde hij hier verandering in brengen, was er geen glimp te bekennen van tegenzin nu hij haar dicht bij zich had. Ze gaf de rust op hem over. Enkel met het uitstralen van het lieve op haar gezicht, een kalmte waar hij anders niets van weer kon vinden rondom Cassidy, gaf hem genoeg om die glimlach staande te houden.
"I'm a fool, ain't I?" ging half binnensmonds door hem heen. De lage tonen van zijn stem bevonden zich te ver weg van een verstaanbaar volume om meer dan wat herkenbare klanken te produceren, op het niveau van gemompel en gefluister. Schor schraapte zijn stem als vanzelf door de woorden heen. "For losin' myself without having any control.." Zijn lippen drukte hij lieflijk tegen haar voorhoofd, een kus achtergelaten die hem haar warmte weer waar liet nemen zoals dat hij het van die nacht herinnerde. Hij betwijfelde of hij wakker was, of zij dat überhaupt intussen al was, maar hier deerde het hem geheel niet meer. Gaandeweg liet hij zich weer terugzakken in zijn oude positie. "A fool for you, little one.."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Langzaam opende ze haar ogen, niet helemaal, om nog even te kunnen wennen aan het licht. Enkele seconden gingen voorbij voordat ze haar ogen helemaal had geopend. Slaperig keek ze op naar Demyan, haar linkerarm nog altijd om zijn borstkas heen geslagen, al trok ze deze wat snel weg. Al snel zat ze rechtop, even gekucht, al sprak ze geen woord. 'Goodmorning.' Een zwakke glimlach vormde op haar gezicht, onderwijl ze hem aankeek. Haar gedachten gingen af nar de vorige avond en hun zoen. Verbazing kwam in haar op zodra ze zich af begon te vragen of ze dat werkelijk had gedaan. Graag had ze alcohol de schuld gegeven, al wist ze dat dit niet kon. Een zachte zucht werd hoorbaar, haar gedachten geprobeerd op een rijtje te zetten. Ze wilde wel accepteren dat ze hem leuk vond, maar het ging gewoon niet. Ze wilde het niet toegeven, al was het enkel aan haarzelf. Liever drukte ze alle gevoelens zo diep mogelijk weg, er nooit meer naar gekeken.
Voorzichtig stapte ze uit bed, meteen de kou weer opgemerkt. Haar ogen gingen af naar het raam dat door Demyan gebroken was de vorige dag. Erg lang bleef ze er niet stil bij staan, haar aandacht al snel weer gericht op het pakje sigaretten en de aansteker. De twee objecten hield ze in haar hand, onderwijl ze weer plaatsnam op het bed, haar rug tegen het hoofdbord. Een sigaret bevondt zich al snel tussen haar lippen, vooraleer ze hem aanstak. Een tweede sigaret pakte ze uit het pakje, deze voor Demyan's lippen gehouden, hem inmiddels goed genoeg gekend om te weten dat hij er geen nee tegen zou zeggen. Even wachtte ze tot hij de sigaret tussen zijn lippen had, voordat ze ook die van hem aanstak.
De aansteker gooide ze op de lakens, gevolgd door het pakje sigaretten. Erg aanwezig was ze niet, haar gedachten hadden haar concentratie overgenomen. Al haar aandacht lag bij de gedachten aan afgelopen avond. Wat er was gebeurt kwam uit het niets en ze kon haarzelf maar niet indenken dat ze het slecht moest vinden. Het voelde tenslotte zo goed en het leek wederzijds te zijn.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Klanken liepen af met een huiverend effect. Zijn lippen werden stijf op elkaar gehouden, geen geluid meer laten horen op wat droog gemompel na, waarbij zich nog net een 'goodmornin'.' wist te vormen. Hijzelf was te druk bezig toe te kijken hoe het meisje van hem vandaan kwam. Net ontsnapt uit een wereld waarvan geen ander weten had behalve haarzelf, was ze al energiek genoeg om Demyan achter te laten en zo snel als mogelijk haar greep te laten verdwijnen, evenals Cassidy zich ontdeed aan de zijne. Voor hij het wist stond ze al aan de andere kant van de kamer. Al dan het vooral sloom en in gedachten leek te gaan, had ook hij wel door dat het de ongemakkelijkheid was die haar ertoe had aangezet. Waarom zou ze anders maken dat ze wegkwam alsof hij een bloeddorstig monster was?
Zuchtend liet hij zich overeind komen, zijn handpalmen gedrukt in de versleten matras van het bed om zijn armen te kunnen strekken. Zijn rug rechtte hij op een langzaam tempo. Als vanzelf verdwenen zijn vingers slaperig langs zijn gezicht tussen zijn haren; de lusteloze, neerhangende plukken werden enigszins opzij geschoven om vervolgens weer koppig op dezelfde plaats weer te vallen. Graag had hij nog urenlang willen slapen. Zijn ogen willen sluiten, alles verbergen onder een roes van dromen ofwel nachtmerries en voor eeuwig blijven slapen zonder te ontwaken in een nieuwe dag. Echter nam hij al genoegen met een sigaret. Het leek erop dat Cassidy hem ondertussen al te goed kende om te weten dat elke roker een neiging had naar zijn middelen, zelfs als zijn of haar ogen nog traanden van het slapen. Met een korte, schuwe glimlach belandde het tussen zijn lippen waarna hij het gewillig door het meisje aan liet steken.
"The Dungeon is gone," kwam met enige tegenzin uiteindelijk naar buiten, een mompeling waaronder hij wat rook losliet in de lucht. "Moved to another city. I gotta go after it." Hoewel zijn interesse in het roken momenteel ontbrak, bleef hij kijken naar de verdwenen deeltjes in de atmosfeer. Haast gehypnotiseerd door de vergane walm van rook staarde hij voor zich uit. Afwezig en toch lijkend dat hij verzonken was in zijn eigen gedachten, die al meerdere keren durfden terug te gaan naar vannacht. Een nieuwe trek werd genomen, het in zijn mondhoek laten rusten met geen baat hoe het er eigenlijk uit mocht zien. Het was zijn manier om zijn zinnen te zetten op the Dungeon en zijn verschillende locaties.
"Enough stash to survive once I'm in the game." Hij hief zijn kin op in haar richting, zijn gestaar in de leegte gestopt om haar aan te kunnen kijken. "If I ain't gonna go, I won't be able to track down the next location and we'll never find 'em again."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
It wasn't as easy as she hoped to not look at him. Memories of last night kept coming up in het thoughts. Demyan didn't seem to care anout it as much, almost making it impossible for her to say anything about it. She just kept her mouth shut, not willing to admit she liked him before he did. They were both stubborn and she knew it, there was a chance neither of them would admit it, but that wasn't going to break her cover. She wasn't going to say it before he did.
'Well than, go find it.' She simply mumbles as she took another drag of her cigarette. It didn't sound very encouraging, even though there was a faint smile on her face. She didn't chamge her position next to him, as she slightly looked over, barely enough to be able to look him in the eye. 'I'm not coming with you.' Was the next thing she said as she turned her head again, looking straight forward again. She coughed shortly, before she breathed in more smoke from her cigarette, wich left her body shortly after through her mouth again.
Her words may sounded a little harsh, as she told him she wasn't coming with him, but why would she. Maybe because they kissed. He seemed to not mind what happened last night, judging by his behaviour and his talking. Why wouldn't she leave? Cassidy wasn't made for commitement. She never stayed anywhere for too long, and the fact that she had been with Demyan for a few days was quitte surprising.
Slowly, she looked over at him, while some smoke left her mouth. Somehow, he took her mind off of the misery that was the world around them. However, she refused to say it. If he could be stubborn about it and pretend like nothing happpened, so could she. It felt weird to let down her guard like she did last night. What made her do it? This wasn't her, this wasn't supposed to be what she was doing. She turned her head again, staring at the wall. Every time she looked at him, it made it more and more difficult to keep the words inside, and not tell him that she had feelings for him. It made her want to get up and leave, without saying a word, or saying everything she wanted to and just kiss him again. This wasn't her normal approach to things, and she wasn't sure what came over her, but it all just made her feel like she just had to get away.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een shot van insuline was alles dat als nodig werd beschouwd om aan het ritueel te voldoen, het compleet te maken naast de ingeademde rook, afkomstig van zijn sigaret. Kloppingen in zijn aders kon hij op een razende snelheid voelen. Het bloed trekkend door zijn lichaam dat indien zodanig afhankelijk was van het middel, dat hij het nog geen paar dagen zonder uit kon houden. Een magisch gevoel van verdoving, zoals hij het anderen al had horen vertalen, ontstond toen hij zijn arm samentrok en een van zijn overgebleven spuiten er jachtig inzette. Hijzelf voelde niets anders dan zijn eigen ijzige stemmingen. Zijn twijfels over die avond bracht hij naar een onbereikbare plek, het weggestopt achter zijn gelaat dat onbewogen bleef bij het inbrengen van de ijskoude vloeistof. Pijn lijden bestond niet voor hem en al had hij het toegelaten, liet het hem enkel blijken dat hij een zwakkeling was.
De spuit vergooide hij tegen de grond, zijn hand laten glijden over zijn arm waar hij een druppel bloed van zijn huid afveegde, het rode spoor ruw uitgevaagd tot het niet langer nat en koel aanvoelde. "I've already found the place. Seattle, the city of shadows, it appears." De genoemde benaming doelde op zijn gehoorde verhalen, het verleden van reizigers die zich hadden verzameld bij the Dungeon om een gesprek met Pops aan te knopen. Hijzelf was er sceptisch over. Het geloof dat het er daadwerkelijk als een hel zou zijn mistte, net als zijn schuwe gedrag van eerder als het om Cassidy ging. Opkijkend door haar reactie, kon hij niet anders dan rollen met zijn ogen en zich afvragen waarom ze ineens zo'n haast leek te hebben. Waarom ze aangaf dat hij geen waarde had voor haar, niet na die avond en niet na de paar gespendeerde dagen. Het verwarde hem, hoewel Demyan het vertikte het te laten zien; hierentegen. Alles wat af te lezen viel was het onbegrip, in lichte mate zichtbaar in zijn ogen die de hare zochten. Vastberadenheid kwam ervoor in de plaats. "I'm not leavin' you here," prevelde hij. "Not like this."
Waarom hij zijn zorgen over haar op de eerste plaats liet komen, had ook bij hem voor een rusteloos gevoel gezorgd. Nog geen stuk of drie dagen geleden waren ze onbekenden voor elkaar. Vreemden die elkaar misschien al tientallen keren hadden gepasseerd, maar het nooit genoeg had geboeid ofwel had gebaat, om moeite te doen. Een tweetal paranoia tieners die twee dagen geleden bij elkaar waren gekomen en wie enkel het lot hen bij elkaar had gebracht. Beiden konden ze volgens henzelf wel doodvallen. En nu? Nu was hijzelf degene die clichés uit een onrealistische wereld naar de werkelijkheid hielp, door moeite te doen en haar ervan te weerhouden hem achter te laten. Hij zuchtte. Zijn knieën trokken zich als vanzelf op, zijn armen eromheen geslagen onderwijl hij haar aan bleef kijken. Ze herinnerde hem met elke voorbijgaande seconde aan de vorige nacht. Hij neigde ernaar, hunkerend naar haar lichaam tegen het zijne, haar lippen die hij kon voelen zonder zich druk te hoeven maken om de toekomst of het verleden. Ze maakte hem zelfs op de een of andere wijze verlegen. Beschaamd over zijn eigen woorden, zelfs nu hij zichzelf verplichtte ze standvastig te laten overkomen en zijn weifelingen uit haar blikveld te laten. Ze hoefde niet te weten hoe hij zich voelde en noch stelde hij zichzelf bloot als nooit tevoren.
"Cass, you aren't eating. Not much, at least. You're dragging yourself from place to place, but your body won't last if this continues.." Zijn ogen sloot hij moeizaam, zijn concentratie verlegd naar zijn ademhaling om niet langer geconfronteerd te moeten worden met het feit dat hij zijn zorgen uitte tegenover een andere buitenstaander. "I'm not goin' to leave you, not while knowing you need those supplies just as much as I do. Don't be this stubborn and for once, take my words, little one."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Vanuit haar ooghoeken zag ze hem de insuline in zijn arm spuiten, de sigaret ook nog altijd weervindbaar tussen zijn lippen. De combinatie gaf haar bijna kippenvel, het kon niet gezond zijn. Roken natuurlijk niet, maar samen met diabetes kon het sneller fataal zijn dan gebruikelijk. En nu ze de ziekenhuizen niet langer konden bereiken in geval van nood, kon ze niet anders dan hopen dat hij simpelweg zou stoppen met roken. Normaal gesproken deed ze gezondheid van anderen haar niets, of ze nou door ziekte zouden sterven of door haar kogels, het interesseerde haar beiden even weinig. Maar toch, met Demyan was het anders. Hoezeer ze ook wilde zeggen dat het haar niets uitmaakte, kon ze het gewoon niet. Iets in haar weigerde hem zo ongezond verder te laten leven. Hypocriet was het zeker, om hem te vertellen niet te roken, ondanks ze het zelf ook deed. Ze wilde niet dat hij zichzelf zieker maakte dan dat hij al was. Ze kon het gewoon niet aanzien hoe hij zijn gezondheid verpestte. 'You should stop smoking.' Sprak ze, onderwijl ze haar hoofd naar hem toedraaide. 'It's not good for you, especially considering your diabetes.'
Zonder pardon trok ze de sigaret tussen zijn lippen vandaan. 'Seattle huh?' Grinnikend sprak ze, onderwijl ze de sigaret uitdrukte tegen het leer van haar jas. 'Never been there, but it sounds cool.' Lispelde ze, afgeleid door de sigaret die ze op de grond gooide, ongeboeid over de netheid van de kamer. Het gesprek puur begonnen om hem af te leiden en hem geen kans te geven te beginnen over de sigaret die ze van hem af had gepakt.
De afstandelijkheid die ze beiden toonden liet haar wat fronsen, niet zeker of hij het er gewoon niet over wilde hebben of dat hij wachtte tot zij iets zou zeggen. Natuurlijk had ze er wel wat op te zeggen en ze zou hem dolgraag willen vertellen dat ze wel degelijk gevoelens vpor hem had, maar dat kon ze niet. Hoe graag ze het ook wilde, ze kreeg haarzelf niet zover. Wat als hij er anders over dacht? Hen als niets anders zag dan vrienden, die ook zo af en toe zoenden en dergelijke. Ze moest zekerheid hebben, hem horen zeggen dat hij gevoelens voor haar had.
De zorgen die hij toonde lieten haar koud, aangezien ze haar eigen problemen niet inzag. Ze at dan misschien wel weinig, maar ook daar zat een reden achter. 'Food is scarce, I can't eat much, because there isn't enough.' Het was echter niets minder dan de waarheid, al kon ze het niet helpen om het toch ergens wel schattig te vinden dat hij zich zorgen maakte, hoe graag ze het gevoel dan ook had willen onderdrukken. 'Fine. When are we leaving, Gorbachyov?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Suffig zette hij kracht rond zijn armen, zijn vingers spelende met de gesleten stof van zijn jeans. Ruw voelde het aan tegenover de lakens van het bed. Het was haast schurend van alle overleefde regenbuien en bloedvergieten, intussen hij alsnog genoeg eigenwijze neigingen bezat om door te gaan. Het voelde rustgevend, op de een of andere manier die hij niet zozeer verklaren kon, maar wel kon verduren. Waarom hij precies zo snel naar afleiding zocht, was echter onbeantwoordbaar.
"What do you mean, I have to stop smoking?" weerklonk zijn antwoord stug door de kamer. Met het uitblazen van lucht verging ook wat rook van de sigaret, verhuld in de onzichtbare lucht om hen heen in een kwestie van millisecondes. Zelf keek Demyan verwonderd op naar het meisje dat dichterbij kwam. Hij had de gewenning om een sigaret eerst geheel op te roken voor hij het als afval ergens dumpte maar voordat hij hier ook maar aan toe kwam, was het Cassidy die er eerder naar greep. Koelbloedig werd het tussen zijn lippen weggetrokken om het vervolgens te doven in haar leren jas. Verontwaardiging speelde zich af op zijn gelaat, het opgetild zodra hij de kans had haar aan te kijken; al dan ze hem een lach gunde en gegrinnik losliet, was het zichtbaar hoe hij het allesbehalve kon waarderen. "Neither is the apocalypse, but I ain't dead yet, am I?" Het vormde de enige reactie die Cassidy van hem krijgen kon. De enige redene die hij uitsprak tot hij zijn mond zelf dichthield over het onderwerp en tegen haar wil in, naar zijn tas greep om er een nieuwe uit te halen. Hij gehoorzaamde immers niemand op zijn of haar uitspraak als hij vond dat hij hier geen baat bij had.
In een nonchalante bui stak hij wederom een sigaret aan, haar een grijns laten zien om haar te treiteren. Ze mocht weten dat haar plan niet uit zou werken en hij deed wat hij wilde, was het niet? Zijn schouders hief hij ietwat op nadat ze hem meedeelde dat haar Seattle wel gaaf leek. "It is. Dangerous, but kinda lit, though many people hate it there." Zijn zorgen lagen eerder bij haar eetpatroon dan of ze het er in de stad wel zou kunnen vinden, wat ook wel te zien was naarmate ze hem probeerde te overtuigen van de schaarste aan voorraden. Alleen een serieuze blik kon bij hem weergevonden worden. "Even if there is enough, I've never seen you eat much. We were in a supermarket and nothing left with you, except for a pack a' cigarettes and a whiskey bottle. Don't tell me otherwise." Anderzijds waren het zijn zaken niet hoe Cassidy haar lichaam behandelde, niettemin voelde hij een lichte verantwoordelijkheid van binnen die ervoor zorgde dat Demyan haar ervan wilde weerhouden haar eigen dood te veroorzaken door naïef te zijn. Vreemd genoeg had hij geen interesse in haar tegenstrijdige opmerkingen.
Een lange weg stond hen te wachten, wilden ze op tijd bij the Dungeon komen om de prizefights te kunnen bijwonen. Inmiddels wist hij maar al te goed hoe het in de smaak viel bij andere bendes. Mochten ze een late entree maken dan kostte ze dat niet alleen een kapitaal aan hun bezittingen, ook zou hij zijn plaats in de wedstrijden niet zeker zijn. Voor hem tientallen anderen wie evenveel gevechten aan zouden kunnen als het op hun leven aankwam. "Now. Pack your stuff," vertelde hij haar, ergens opgelucht over het toestemmen. Haar vrijwillig meekrijgen naar een andere staat was iets waarvan hij dacht dat het onmogelijk was om te bereiken.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Hoezeer ze het zelf ook deed, had ze er nog altijd een hekel aan als mensen niet naar haar luisterden. Zo ook nu leek Demyan er niet op te rekenen dat hij ook werkelijk zou stoppen of het op zijn minst te proberen. Haar eigen, inmiddels opgerookte, sigaret belandde op de grond. Een felle blik wierp ze hem toe, al waren er gek genoeg geen werkelijke tekenen van woede of haat te weervinden op haar gelaat. De sigaret die hij aanstak, puur om haar te irriteren leek het wel, trok ze genadeloos tussen zijn lippen vandaan. Het op de grond gooien kon ze echter ook niet, het verspilling gevonden. 'Well, you're really fucking up your health twice as fast.' Vertelde ze hem, onderwijl ze zijn sigaret tussen haar lippen stak, hem een kleine grijns laten zien. 'No, but you're remarkebly close to it.' Prevelde ze, onderwijl ze van het bed afstapte. 'And I will not go with you unless you stop smoking.' Als een dreigement bracht ze het naar buiten, ondanks ze het gevoel had dat hij haar liever hier achterliet dan dat hij zijn ongezonde gewoonte op zou geven. Het was het wel waard. Ze wilde hem laten stoppen.
Ook Cassidy kon niet anders dan haar schouders even ophalen, haar interesse in de grunge stad nog altijd niet verminderd. Het had wel wat en dat was een verassing. Het was een van de weinige steden in Amerika waar ze niets tegen had. Van alle landen waar ze vast zou kunnen zitten tijdens de apocalypse, was het Amerika. Ze verachtte het hier, alles van de overbodige hoeveelheid mcdonalds tot de mensen zelf. Niets leek goed te zijn aan het land. En toch, als een klein wonder, kon ze niets bedenken wat ze tegen Seattle had. Het was als een heilige plek, foutloos en toch in het land van de, in haar ogen, vijand. Het was nog altijd niets vergeleken met Dublin, maar het was beter dan zo goed als alle andere Amerikaanse steden. 'It's a cool city.' Murmelde ze, de sigaret nog altijd in haar mondhoek, zelf geen moeite gedaan om ook te stoppen, ook al verbood ze hem te roken.
Een geïrriteerde zucht rolde over haar lippen, vooraleer ze een keer met haar ogen rolde. Waarom hij zich plotseling zorgen maakte om haar gezondheid was voor haar een raadsel, al hoopte ze van binnen dat ze het kon linken aan de vorige avond. Hoezeer ze hem ook gewoon wilde negeren, geen woord terug had gezegd op zijn uitspraken, kon ze niet stil blijven. Ze zag zelf niets mis met haar manier van leven. Daarbij, wie leefde er nou nog gezond, nu dat de apocalypse alles over had genomen? 'So? I'm still standing, no death detectable in me yet. Besides, you also took no food with you. Yeah, you're right, but you did the exact same thing.'
Zonder verder ook nog maar een woord uit te spreken stapte ze van het bed af, begonnen haar spullen bij elkaar te pakken en alles terug in haar rugzak te gooien. Voorzichtig was ze zeker niet, al kwam dit meer door de haast. Blijkbaar vertrokken ze nu. 'What car are we taking to Seattle?' Vroeg ze, onderwijl ze de laatste spullen in haar rugzak gooide en deze vervolgens sloot, hem weer op haar rug gehangen. 'Let's go.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Moeilijk uit haar gedachten te praten was het meisje zeker. Met het praten over zijn zogenaamde verslaving kon hij desondanks geen verandering brengen in haar mening, hoe achteloos hij ook was. IJzersterk werd het voortgezet, doende dat hij een zieke was met een ongelooflijke, noodzakelijke behoefte aan hulp. Ze pakte de pas aangestoken sigaret in een raas van hem af. Wederom werd hij met lege handen achtergelaten, als een ongehoorzaam kind dat enkel kon luisteren zodra er sprake was van straf, en toch weigerde hij toe te geven. Integendeel: hij rolde uit ergernis met zijn ogen. "I'm not healthy. Never been like that, and what gives you the right to talk to me about my 'addiction' to cigarettes?" sprak hij haar tegen. "You ain't different." Door haar pogingen had ze hem er echter wel van weerhouden nogmaals een sigaret tussen zijn lippen te plaatsen, hoe het dan ook eerder te maken had met de verspilling dan zijn werkelijke gevoel van intimidatie. Ze zou hem slechts door zijn voorraad helpen door op zijn pakjes te teren, iets wat hij met heel zijn hart wilde voorkomen. Met een zucht ademde hij de laatste, gebrekkige overblijfsels van rook uit om het te laten vervullen met doodnormale lucht. "We'll see." Een toegeving hield het niet in. Hij ging ervan uit dat ze hoe dan ook besloot met hem mee te gaan nu ze het hem had toegezegd en daarbij, dat hij voor nu geen sigaret rookte hoefde niet te betekenen dat hij dat niet kon doen zodra hij daar weer de kans voor had.
Het doorlopen van de kamer opzoek naar zijn spullen verging hem goed. Hij investeerde zijn aandacht sinds haar plotselinge verbod op roken wat verveeld op zijn bezittingen, Cassidy ietwat chagrijnig zijn rug toegekeerd om haar zijn frustraties kenbaar te maken. Waar ze het vandaan durfde te halen om hem tot ongezond en gek af te schilderen onderwijl ze precies hetzelfde deed, vond hij simpelweg idioot. "No, I didn't, because I don't even think about what to eat nowadays." Schoorvoetend wandelde de jongen naar zijn rugzak, het van de gesleten houten planken gehaald om het uiteindelijk over zijn schouder te slingeren. "I used to feel it whenever my sugar level wasn't what it's supposed to be. Now, I just don't feel a goddamn thing about it." Of ze het zou begrijpen was voor hem betwijfelbaar, maar het gaf hem geen reden om zich volledig stil te houden. Dat ze zichzelf verhongerde viel niet te vergelijken met zijn wisselende bloedsuikerspiegel en deze gevolgen hiervan nu het tijdperk niet alleen was veranderd, maar ook de wereld een compleet ander slagveld geworden was.
"I saw a black van at the parking lot. If it works, it'll be the best ride to Seattle by far. Mattress in the back and stuff..," bedacht hij zich. "But there's also a Chevrolet pick-up truck we can use. Or the Mustang, I don't really care, as long as it gets us there in time." Zijn zwarte vest trok hij nog haastig over zijn shirt aan, met de sniper in zijn handpalm geklemd naar de deur gelopen om de slaapkamer achter zich te laten. Hij liet het aan haar over. Zelf dacht hij dat de bus zo zijn voordelen had, sinds het een lange weg was en de uren onderweg behoorlijk vermoeiend zouden worden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld